زمستانِ کبود گشته از سرما.

زمین باز سفیدپوش گشته.

برف می‌‏بارد

و به دستور باد پنبه‏‌ها می‏‌چرخند؛

سبک، سریع و رقص‌کنان می‏‌چرخند،

چندی بر پشت شیشه پنجره‏‌ها می‏‌شینند

و پس از نگاه کوتاهی به اطاق از خجالت آب

و شاید هم اشگی بی‌چشم می‏‌گردند.

برف می‌‏بارد، ما در کنار هم قدم‌‏زنان می‌‏رفتیم و تو به ردِ خاطرات‏ات در سکوت خیره بودی.

تو به یاد روزهای گرم قدیم، و من به یاد روزهائی که خواهند آمد قدم‏‌زنان می‌‏‏رفتیم و سکوت پا به‏ پای‌مان می‏‏‏‌آمد.

کودکی سر به سوی آسمان بلند کرده قهقه می‏‌خندید و برف در دهانِ بازش می‏‌ریخت.

سگی کوچک و کم‌‏مو از سرما می‏‌لرزید و در کنار صاحبِ! خود تُند تُند قدم برمی‌‏داشت و گاهی سرش را به سمت او می‏‌چرخاند و با التماس نگاهش می‏‌کرد.

من تو را در خیالم به سمت روزهای در پیش هُل می‏‌دادم و تو دست مرا می‏‌کشیدی به سوئی که کودکی‏‌ام در آن بی‏‌دستکش برف‏‌بازی کرده و از سوزِ سرما در سرانگشتانش گریان پی‌آتش می‏‌گشت.

نه دود خبر از گرما می‌‏داد و نه ردی از آتش بود.