بال‌های خسته.

صبح زود امروز یکی از مرغان عشقم با زحمت خود را به من رساند و از پایم خود را بالا کشاند. او را در دست گرفتم و در حالیکه سر و پیشانی‎اش را با سرانگشت نوازش می‎کردم با چشمانی باز به خواب ابدی فرو رفت. 

*** 

شاید بپنداری که فراموشت کرده‎ام! شاید هم گاهی به خود می‎گوئی: "از دل برود هر آنکه از دیده برفت!" اما این ضرب‎المثل فقط به شرطی می‎تواند صادق باشد که قبول داشته باشی استثناء قاعده‎ساز خوبی‎ست. 

قلب من پر از عکس‎های خاطرات خوش توست. من با بستن پلک‎هایم خواب گل یاسی را می‎بینم که تو روزی آن را بوئیدی و بعد با فشار دو انگشت عصاره‎اش را پشت گوش و گردنت مالیدی. 

معجزه یعنی بودن تو و گل یاس. 

*** 

یک بار در حال جویدن نان سه چهار دندان باقی مانده در دهانش به درد آمدند و او آن را دلیلی بر پیر شدن خود و وقت اندرز دادن انگاشت: 

نوه خوبم، 

قبل از آنکه مذهب باشد، انسان بود! 

خود حضرت آدم بی مذهب بود! 

و حوا هم بی خبر از این بازی‎ها! 

پدرت قاب «خدا، آدم، حوا!» را به درخت سیب وصل می‎کرد! 

مادرت قاب «خدا، حوا، آدم» را! 

و تو نوه خوبم نگرانی به خودت راه مده

خدا خودش حوای پاکی برایت فراهم خواهد ساخت!

و فراموش نکن: هر آنکس که نان دهد

از نوع خشخاشیش را می‎دهد!

تو نه نانوائی و نه آسیابان!

تو فقط آدم باش! 

***

طرف اگر روزی یک مرغ پخته یا سرخ شده نمی‌خورد خوابش نمی‌برد و زنش پیش در و همسایه‌ها پز می‌داد و می‌گفت: شوهرم خیلی مهربونه، آزارش حتی به یک مورچه هم نمی‌رسه!

***

باور داشت که خدا یکی‌ست، و وقتی از او سؤال می‌شد از کجا می‌دانی، اول متعجب می‌گشت و بعد با تأسف سرش را تکان می‌داد و می‌گفت: جمع خدا می‌شود خدایان!

مراسم خاکسپاری من.

من سه روز قبل از مرگم یک کارت پستال به <دوچرخه‎سواران سرخ> می‎نویسم. آه، بله، این داستان را برلینی‎ها هم می‎خواهند بخوانند! برلینی‎ها با نزاکتند، آنها نمی‎گویند آسانسور بلکه می‎گویند لیفت، آنها جِنتلمنها هستند و نه آقایان. و وقتی می‎خواهند چیزی تهیه کنند، بنابراین مسینجر‌ـ بوی‌ـ اینیستیتوت را خبر می‎کنند. و از این می‎شود چنین نتیجه گرفت که این داستان در برلین رخ نداده است، زیرا که من کارت پستالم را برای دوچرخه‎سواران سرخ نوشتم، زیرا که این نام صدای زیبائی به گوش می‎رساند، و نه به مسینجرـ بویز که کلمه کاملاً زشتی‎ست. مضمون کارتم چنین بود:

"لطفاً، سه روز بعد از دریافت این کارت، ساعت دوازده ظهر، یک تابوت را به گورستان حمل کنید. حضور تمام کارکنان دوچرخه‎سواران سرخ در این مراسم الزامی‎ست. پول و دستورالعمل بر روی تابوت قرار دارد" سپس نام و آدرس.

دوچرخه‎سواران سرخ سر ساعت می‎آیند و رئیس‎شان هم به همراه آنها آمده بود. تابوت یک جعبه بزرگ و دراز تخم مرغ بود که آنها باید به گورستان می‎بردند، و من با زحمت زیادی رویش نقاشی کرده و نوشته بودم: "شیشه!" و "شکستنی!" و "احتیاط!"و "به زمین نیندازید!". البته در جعبه کهنه تخم‎مرغ جنازه من قرار داشت، اما من اجازه ندادم که درب آن را با میخ ببندند، زیرا می‎خواستم یک جنازه کاملاً زیبا باشم و به این خاطر باید مواظبت می‎کردم که آیا همه چیز درست انجام می‎گیرد. رئیس دوچرخه‎سواران ابتدا پولی را که بر روی درب تابوت گذاشته بودم برمی‎دارد و آن را می‎شمرد. او می‎گوید: "چهل و پنج دوچرخه‎سوار سرخ، برای دو ساعت ــ ــ درست است!"

او پول را داخل جیبش می‎کند و حالا دستورالعمل را می‎خواند. سپس می‎گوید "نه، این شدنی نیست! ــ این کار ما نیست." من صدایم را کاملاً کلفت می‎سازم و از درون تابوت می‎گویم: "دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند!"

رئیس دوچرخه‎سواران نمی‎دانست که چه کسی آنجا صحبت کرده است، او بینی‎اش را می‎خاراند و می‎گوید: "خوب قبول، قبول!". وجدانش او را شکست می‎دهد؛ در تمام آگهی‎های او به صراحت نوشته شده بود: دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند.

یکی از پسران جوان قصد داشت درب تابوت را با میخ ببندد، اما رئیس دوچرخه‎سواران با اشاره به نوشته بلند به او می‎گوید: "برو کنار! در اینجا به وضوح نوشته شده: درب را نباید با میخ بست." این مرد مورد علاقه‎ام واقع می‎گردد؛ حالا وقتی او کاری را به عهده می‎گرفت، کوچک‎ترین لغزشی از دستورالعملم که او یک بار دیگر آن را با دقت خواند انجام نمی‎داد.

او می‎گوید: "حالا ما یک دعای کوتاه می‎خوانیم، چه کسی از شما یک دعای کوتاه بلد است!"

اما هیچکدام از دوچرخه‎سواران سرخ دعای کوتاه بلد نبودند.

"آیا کسی دعای بلند بلد است!" اما آنها یک دعای بلند را قطعاً بلد نبودند.

من از درون تابوت با صدای پوکی می‎گویم: "دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند!"

رئیس دوچرخه‎سواران به اطرافش نگاه می‎کند ــ

او سریع می‎گوید: "اما البته! فقط این را کم داشتیم که دوچرخه‎سواران سرخ نتوانند حتی یک دعا بخوانند!" او یکی از کم سال‎ترین جوان‎ها را مخاطب قرار می‎دهد: "فریتس Fritz، تو مطمئناً یک دعا بلدی!"پسر جوان می‎گوید: "من یک دعا بلدم، اما نه منظم."

رئیس دوچرخه‎سواران حرفش را قطع می‎کند: "حالا منظم دعا خواندن مهم نیست! ــ ــ نکته اصلی دعا خواندن است! ــ بسیار خوب، دعایت را بخوان ــ و همه باید با صدای بلند تکرار کنند!"

فریتس دعا می‎خواند، و بقیه تا جائیکه می‎توانستند با صدای بلند به همراهش فریاد می‎کشیدند:

"عیسی مهربان، مهمان ما باش

و آنچه به ما بخشیده‎ای را برکت ده!"

رئیس دوچرخه‎سواران بطور اغراق آمیز تشریفاتی می‎گوید: "آمین! این یک دعای بسیار عالی‎ست ــ آن را برای فرصت‎های بعدی در آینده به یاد داشته باشید."

سپس او دستورالعمل‎هایم را مو به مو اجرا می‎کند. جعبه بزرگ تخم مرغ بر روی گاری سه چرخه‎ای که قوی‎ترین جوان آن را می‎کشید قرار داده می‎شود؛ فریتس باید برای سقوط نکردن درب تابوت روی آن می‎نشست. همه دوچرخه‎سواران سرخ روی دوچرخه‎هایشان می‎پرند و تا جائیکه می‎توانستند سریع از میان خیابان‎ها می‎رانند. مردم بخاطر حرکت سریع دوچرخه‎سواران سرخ خوشحال بودند، و من در تابوتم فکر می‎کردم که پروازی چنین خوش به گورستان بسیار متفاوت‎تر از همراه بودن با یک دسته حمل‎کننده سیاهپوش که با حزن وحشتناکی آهسته به سمت گورستان می‎روند است.

پس از گذشت بیست دقیقه به مقصد می‎رسیم. همه دوچرخه‎های خود را کنار دیوار گورستان قرار می‎دهند، چهار نفر از قوی‎ترین آنها تابوتم را با احتیاط بلند می‎کنند، آقای رئیس دوچرخه‎سواران به دستورالعمل نگاهی می‎اندازد و فرمان می‎دهد: دومین پیچ، هشتمین خیابان، سمت چپ راه اصلی! دست راست! قبر شماره 48678!"

آنها تابوت را در صفی باشکوه به آنجا حمل می‎کنند.

گور حفر شده بود و چند بیل در توده خاکی فرو رفته بودند. چند نفر از دوچرخه‎سواران سرخ با احتیاط کامل به درون گودال می‎خزند و تابوت را داخل گور قرار می‎دهند. بعد همه به دور قبر حلقه می‎زنند.

رئیس دوچرخه‎سواران دستور می‎دهد: "همه باید یک سیگار روشن کنند." بیشتر آنها سیگار به همراه داشتند، و او به کسانی که نداشتند از پاکت سیگار خودش می‎دهد.

فریتس می‎گوید: "اما من هنوز نمی‎تونم سیگار بکشم. سیگار کشیدن حالمو ــ" اما من حرفش را قطع می‎کنم: "دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند!"

رئیس دوچرخه‎سواران رنجیده خاطر به دسته دوچرخه‎سواران سرخ خود نگاه می‎کند و می‎گوید: "چه کسی اینجا صحبت می‎کند؟ من هر حرف بی فایده‎ای را ممنوع می‎کنم! معلومه که دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند! فریتس بیا، این سیگار را بکش! یک دوچرخه‎سوار سرخ باید بتواند همانطور که خوب دعا می‎کند خوب هم سیگار بکشد!"

فریتس سیگارش را روشن می‎کند، و بقیه هم همینطور.

رئیس دوچرخه‎سواران می‎گوید "خوب" و دوباره به دستورالعمل نگاهی می‎اندازد. "حالا شروع می‎کنیم به تجلیل از متوفی! ما دسته جمعی این بیت را می‎خوانیم:

دوچرخه‎سواران سرخ ــ ــ هر کاری را انجام می‎دهند!

آنها زندگی می‎کنند و می‎میرند ــ ــ برای حرفه‎شان!"

همه با هم طوری می‎خوانند که پژواک آوازشان در گورستان می‎پیچد و من هم در تابوتم آنها را همراهی می‎کردم.

رئیس دوچرخه‎سواران می‎گوید حالا نطق مراسم خاکسپاری شروع می‎گردد و شروع می‎کند: "ما امروز این افتخار و خوشبختی بزرگ را داریم که برای اولین بار در حرفه‎مان اجازه داشته باشیم تا کسی را به خانه ابدیت مشایعت کنیم، گرچه از فضائل دیگر متوفی هیچ چیز برایمان شناخته شده نیست، اما این واقعیتِ آخرین سفارشات او کافی‎ست که در قلب تمام دوچرخه‎سواران سرخ سنگ یادبود ماندگاری را بنشاند ــ برای دو مارک و چهل و پنج فنیگ در ساعت. به همین دلیل بگذارید همگی با هم بخوانیم: برای شادی روح مشتری با محبت ما ــ هورا، هورا، هورا!"

و دوچرخه‎سواران سرخ فریاد می‎کشند: "هورا، هورا، هورا!"

در حالیکه من در تابوتم سپاسگزارانه کف می‎زدم رئیس دوچرخه‎سواران می‎گوید: "خیلی خوب، در پایان ترانه محبوب متوفی را می‎خوانیم:

دختر صهیون، خوشحال باش؛ با شادی فریاد بزن اورشلیم!"

از آن نزدیکی یک ترانه دیگر طنین می‎اندازد. در سومین پیچ، هشتمین خیایان، سمت چپ راه اصلی یک مراسم خاکسپاری انجام می‎گرفت. شماره 48679، سمت چپ، درست روبروی من. رئیس مخفی شورای عالی دولت آقای آبرومندی بود که آنجا به خاک سپرده می‎شد، و به طور وحشتناکی مردم زیادی آنجا بودند: نمایندگان و قضات و افسران و دادستان‎ها، همه آدم‎های او. اما آن فقط یک خاکسپاری به سبک قدیمی بود ــ بدون دوچرخه‎سواران سرخ.

رئیس دوچرخه‎سواران مؤدبانه صبر می‎کند تا آنها آوازشان را به پایان می‎رسانند، و سپس دوباره می‎گوید: "حالا ما ترانه محبوب متوفی را می‎خوانیم:

دحتر صهیون، خوشحال ــ ــ ــ" اما او نتوانست بیشتر ادامه دهد، در آن سمت یک کشیش چاق با بانگ مهیبی نطقِ مراسم خاکسپاری را آغاز می‎کند.

رئیس دوچرخه‎سواران دوباره انتظار می‎کشد، پنج دقیقه، ده دقیقه ــ اما کشیش متوقف نمی‎گشت ــ از این کار او حال من بد می‎شود. من به خودم می‎گویم که چنین نطق‎هائی روند تجزیه آلی را بسیار اساسی تسریع می‎کنند. چنین به نظر می‎رسید که رئیس دوچرخه‎سواران با من همنظر باشد، او به ساعتش نگاه می‎کرد.

اما کشیش صحبت می‎کرد و صحبت می‎کرد.

عاقبت این برای آقای رئیس دوچرخه‎سواران بیش از حد طولانی می‎گردد ــ ــ فقط برای دو ساعت به او پول پرداخت شده بود. او مجدداً فرمان می‎دهد، و این بار چهل و پنج دوچرخه‎سوار سرخ با هم شروع به خواندن می‎کنند: "دحتر صهیون، خوشحال باش!"

کشیش می‎جنگید و نمی‎خواست تسلیم شود. اما یک واعظِ صدا کلفت در برابر چهل و پنج دوچرخه‎سوار سرخ چه می‎تواند بکند! من با رضایت تشخیص می‎دهم که جوانان و ایده‎های مدرن پیروز می‎شوند، و اینکه دنیای قدیم مدنی باید شرمزده میدان جنگ را ترک کند: کشیش ساکت می‎شود.

حالا اما روحانیت هرگز به شکست اقرار نمی‎کند، آنها هرگز این کار را نمی‎کنند. کشیش با چند تن از آقایان کلاه سیلندر به سر صحبت می‎کند، و آنها هم با تعدادی از افراد پلیس صحبت می‎کنند. پلیس‎ها کلاه‎های ایمنی خود را بر سر می‎گذارند و به سمت گور من می‎آیند و با حرارت با رئیس دوچرخه‎سواران صحبت می‎کنند، اما او مقاومت می‎کند و با خونسردی می‎گوید: "ما در حال انجام حرفه‎مان اینجا ایستاده‎ایم."

یکی از پلیس‎ها می‎پرسد: "آیا دارای مجوزید؟"

رئیس دوچرخه‎سواران می‎گوید "بله!" و دست در جیب می‎برد. "بفرمائید! یک مجوز رسمی برای مؤسسه‎ام: دوچرخه‎سواران سرخ."

پلیس می‎گوید: "هوم! اما یک مجوز ــ ــ برای خاکسپاری؟"

رئیس مغرورانه توضیح می‎دهد: "دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند."

من از درون تابوتم بلند می‎گویم: "براوو! براوو!"

پلیس فریاد می‎زند: "اینجا کسی حق براوو گفتن را ندارد!" او از دوچرخه‎سواران سرخ می‎خواهد که آنجا را ترک کنند، اما رئیس دوچرخه‎سواران سرخ قبول نمی‎کند و می‎گوید هنوز مراسم خاکسپاری‎ای که برایش طبق تعرفه پرداخت گشته کاملاً تمام نشده است. و او مردی‎ست شرافتمند ــ و اصل کلی و عالی او انجام دقیق وظیفه می‎باشد. او پلیس‎ها را به درستی تحریک می‎کرد.

من فکر کردم؛ چه آدم زرنگی! حالا جریان به مطبوعات کشیده می‎شود و تبلیغ مفصلی برای او خواهد شد!

پلیس‎ها فریاد می‎کشیدند، اما رئیس دوچرخه‎سواران خیلی بیشتر فریاد می‎کشید.

سپس آقایان حاضر در مراسم خاکسپاری رئیس مخفی شورای عالی دولت آهسته به سمت گور من می‎آیند، نمایندگان و قضات و افسران و دادستان‎ها. آخرین نفر کشیش بود.

او دوچرخه‎سواران سرخ را با کت و کلاه سرخ و سیگار بر لب می‎بیند. او می‎گوید "اَه!". سپس عینک بر چشم می‎نهد و نوشته‎های روی تابوتم را می‎خواند: "شکستنی!" ــ "به زمین نیندازید!" و با خشم می‎پرسد: "اینجا چه خبر است؟"

این فریتس کوچک بود که پاسخ وحشتناکی به او می‎دهد. او هنوز واقعاً قادر به سیگار کشیدن نبود، و سیگار حالش را بد کرده بود. او خود را با حرکتی سریع به جلو خم می‎کرد، بعد به عقب و دوباره به جلو ــ در این وقت فاجعه رخ می‎دهد ــ درست بر روی دامن سیاه خوب آقای کشیش. او ابتدا کاملاً لال شده بود، بعد اما در حالی که همه با دستمال‎های‎شان دامن او را پاک می‎کردند بر خود مسلط می‎شود و جدی توضیح می‎دهد: "این واقعاً از تمام مرزها فراتر می‎رود. ــ من در این کار تحریک افکار عمومی را تشخیص می‎دهم."

یک آقا با بیست و هفت مدال بر روی کتش با او مؤافقت می‎کند: "من هم این کار را تحریک افکار عمومی تشخیص می‎دهم!"

پلیس‎ها می‎گویند: "ما هم بنا به وظیفه شغلی خود آن را تحریک افکار عمومی تشخیص می‎دهیم!"

اما حالا جریان برایم بیش از حد رنگارنگ می‎گردد، من متوجه می‎شوم که باید به دوچرخه‎سواران تحت فشار کمک برسانم. به این دلیل درب تابوت را به بالا پرتاب می‎کنم، از جا بلند می‎شوم و با عصبانیت فریاد می‎زنم: "و من، آقایان محترم، من هم حضور ناخوانده شما در مراسم خاکسپاری‎ام را تحریک افکار عمومی می‎دانم."

کشیش با وحشت به داخل گودال نگاه می‎کند و با لکنت می‎گوید ــ این ــ یک خاکسپاری مسیحی‎ست!"

من می‎گویم: "خیر، این یک خاکسپاری مدرن است، همراه با دوچرخه‎سواران سرخ!"

من بر روی تابوتم می‎نشینم، عینکم را به چشم می‎گذارم و به آنها نگاه می‎کنم. من پیژامه بر تن داشتم، اما چون می‎ترسیدم که در گور سردم شود، بنابراین پالتوی پوستم را با خود به همراه برداشته بودم. و این پالتو آقایان را تحت تأثیر قرار داده بود ــ وسط تابستان! مطمئناً رئیس مخفی سالخورده شورای عالی دولت‎شان در آن کنار پالتو بر تن نداشت.

من ادامه می‎دهم: "زودتر از اینجا دور شوید! پول این گور توسط من پرداخته شده است و به من تعلق دارد. من به معنای واقعی کلمه مرده‎ام و می‎توانم هر طور که خوشم می‎آید اجازه دفنم را بدهم. بنابراین از اینجا بروید! اینجا در این گودال و در این تابوت من صاحبخانه‎ام و من به شماها توصیه می‎کنم مرتکب تجاوز به حریم دیگران نشوید."

آقای دارای مدال می‎گوید: "این یک رسوائی‎ست! این یک رسوائی بی سابقه است!"

سپس آقای دادستان می‎آید و با تندی به من می‎گوید: "شما باید به این مسخره‎بازی پایان دهید! من شما را به نام قانون دستگیر می‎کنم! من از پلیس‎ها می‎خواهم که به وظایف‎شان عمل کنند!"

پلیس‎ها داخل گور می‎شوند و پنجه‎های پهن‎شان را روی شانه‎ام می‎گذارند. اما من با خشم به آنها نگاه می‎کنم و می‎گویم: "آیا مگر همه شماها احترام به مرده را از دست داده‎اید!"

یک افسر می‎گوید: "او اصلاً نمرده است! او یک شارلاتان است!"

من می‎خندم "که اینطور؟ خواهش می‎کنم، بفرمائید!" و با این حرف گواهی مرگم را به پلیس‎ها می‎دهم. "بفرمائید، خودتان آن را ببینید! ــ و بعلاوه اگر گواهی دکتر منطقه کافی نیست، بنابراین ــ ــ بو بکشید، الاغ پیر!"

آقای دارای مدال بینی‎اش را کمی جلو می‎آورد. بعد بلند می‎گوید "تف بر شیطان!" و خودش را عقب می‎کشد.

من به او تذکر می‎دهم: "آقای گرامی، مرز نجابت را حفظ کنید! به یاد داشته باشید که شما کجا هستید! ظهر یک روز داغ از ماه ژوئیه است ــ ــ من یک جنازه‎ام ــ و بنابراین اجازه بد بو بودن را دارم!"

اما دادستان آرام نمی‎گرفت. او می‎گوید: "به من اصلاً مربوط نیست، من فقط می‎بینم، که اینجا جرم سختی انجام گرفته است. و این جرم سخت مجازات قضائی دارد! من از پلیس‎ها می‎خواهم که آقا را داخل تابوت کنند، و از بقیه خواهش می‎کنم که به دنبالم بیایند!"

پلیس‎ها مرا می‎گیرند، من تلاش می‎کردم تا جائیکه می‎شود از خودم دفاع کنم. اما آنها خیلی قوی‎تر از من بودند، مرا به سرعت در تابوت می‎اندازند، از گورستان خارج می‎سازند و به سمت یک گاری می‎برند. همه به دنبال ما می‎آمدند، آقایان سوار درشکه می‎شوند، و دوچرخه‎سواران سرخ بر روی دوچرخه‎های‎شان می‎پرند. حتی گورکن‎ها هم آمده بودند؛ من فقط شاد بودم‎ که رئیس مخفی شورای عالی دولت که با مراسم از مد افتاده خاکسپاری‎اش برایم خیلی مزاحمت ایجاد کرده بود حالا کاملاً تنها و رها گشته آنجا دراز کشیده است. این وضع حتماً باعث عصبانی گشتن این مرد ابله می‎گردد!

تابوت من بر روی گاری قرار داشت، و پلیس چاق بر روی آن نشسته بود. خدا را شکر می‎توانستم از سوراخ بدنه تابوت اندکی به بیرون نگاه کنم. ما با یورتمه رفتن اسب‎ها به سمت شهر برمی‎گردیم؛ سپس در مقابل دادگاه توقف می‎کنیم.

دادستان می‎گوید "سالن چهل و یک!" و پلیس‎ها مرا در تابوتم به آنجا می‎برند، همه با عجله به آن سمت هجوم می‎آورند.

قاضی دادگاه در میان دو عضو هیئت منصفه‎اش نشسته بود. آقای دادستان سخنرانی طولانی‎ای می‎کند؛ او از اینکه بطور ناگهانی جلسه آنها را برهم زده است عذرخواهی می‎کند و می‎گوید که جریان مربوط به یک مسئله خیلی فوری‎ست و نمی‎توان آن را به بعد موکول کرد. سپس او تمام جریان را تعریف می‎کند.

او سخنانش را با این حرف به پایان می‎رساند: "این مرد ادعای مردن می‎کند. و همچنین دارای یک گواهی رسمی فوت است."

آقای قاضی دادگاه دستور می‎دهد که از تابوت خارج شوم و می‎پرسد: "آیا در میان حضار یک دکتر پیدا می‎شود!" بلافاصله سه دکتر خود را معرفی می‎کنند، یک دکتر معمولی، یک افسر پزشک و یک افسر که رئیس تیمارستان استان بود.

آنها مرا معاینه می‎کنند، اما در حال انجام این کار دستمال‎های‎شان را محکم روی بینی خود نگاه داشته بودند. آنها معاینه سریعی می‎کنند: "او بدون شک یک جنازه است!"

من با پیروزی می‎گویم: "من می‎خواهم از آقای دادستان بخاطر هتک حرمت شکایت کنم!"

قاضی می‎گوید: "فعلاً شما به عنوان متهم اینجا ایستاده‎اید!"

من جواب می‎دهم: "اما نه برای مدت خیلی طولانی آقای عزیز! من در مرحله ــ ــ"

او حرفم را قطع می‎کند: "نظم دادگاه را حفظ کنید! من شما را به خاطر بر هم زدن نظم دادگاه جریمه انضباتی می‎کنم!"

من بلند می‎گویم: "این چه حرفی‎ست، اجازه بدهید ــ"

او فریاد می‎زند: "ساکت شوید!"

من می‎گویم: "نه! من ساکت نمی‎شوم. من به عنوان یک شهروند اهل پروس Preußen حق دارم عقیده‎ام را بصورت شفاهی و کتبی یا نمایش تصویری آزادانه بیان کنم!"

در این وقت او می‎خندد: "ما اینجا در پروس نیستیم! ــ و بعلاوه شما هم دیگر یک پروسی نیستید، بلکه یک جنازه‎اید!"

"من دیگر یک پروسی نیستم؟"

"نه، نیستید!"

"بنابراین یک پروسی مرده‎ام!"

"و یک پروسی مرده هیچ حقی ندارد، حتی کوچک‎ترین حقی. اما این را باید عقل انسانی‎تان به شما بگوید!"

من به فکر فرو می‎روم ــ حق واقعاً با این مرد بود. من رنجیده خاطر سکوت می‎کنم.

قاضی ادامه می‎دهد: "شما به جرم سنگین تحریک افکار  عمومی، توهین به مقامات دولتی و مقاومت در برابر قوه مجریه اینجا ایستاده‎اید! آیا حرفی برای اثبات بیگناهی‎تان دارید!"

من کاملاً افسرده می‎نالم: "من یک جنازه‎ام."

قاضی ادعا می‎کند: "این اصلاً هیچ بهانه خوبی نیست. فقط این را کم داشتیم که اجساد و آن هم از نوع اجساد پروسی بتوانند انواع جرم‎ها را بدون مجازات مرتکب گردند! برعکس باید اجساد تلاش کنند که دارای رفتار بسیار آرام و متمدنانه‎ای باشند، آنها باید تا اندازه‎ای برای زندگان یک مثال درخشان تمام فضائل مدنی باشند. اما باید برای شما بعنوان یک پروسیِ پیشین این ضرب‎المثل آشنا باشد که آرامش اولین وظیفه مدنی‎ست! و این در درجه اول برای به اصطلاح جنازه‎ها صدق می‎کند. این مورد اتهام که یک فرد فوت شده خشمگین شود تقریباً بی‎سابقه است، و برای من، صادقانه بگویم، در تمام سال‎های انجام کارم اصلاً چنین موردی پیش نیامده است. ــ آیا شما دارای سوء پیشینه‎اید؟"

من اعتراف می‎کنم: "بله، هفده بار. بخاطر توهین، بخاطر دوئل، بخاطر انتشار نوشته‎های ناپسند ــ و بعلاوه بخاطر تمام جرم‎هائی که من برایشان حالا اینجا ایستاده‎ام!"

او تأکید می‎کند: "تکرار جرم! و به نظر می‎آید که هنوز هم قصد آرام شدن را نداشته باشید!"

من با لکنت می‎گویم: "من همیشه بی گناه بوده‎ام."

قاضی تمسخرکنان می‎گوید: "همیشه بی گناه! من می‎توانم تصورش را بکنم. ــ آیا حالا به جرم خود اعتراف می‎کنید؟ یا می‎خواهید که من از شهود سؤال کنم!"

در این وقت من عصبانی می‎شوم: "همه اینها برایم کاملاً بی‎تفاوتند، راحتم بگذارید! من یک جنازه‎ام، و شما یک ابلهید، و تمام شهود شما هم ابلهند!"

قاضی به دنبال هوا برای تنفس می‎گشت، اما قبل از آنکه بتواند یک کلمه بگوید دادستان از جا برمی‎خیزد: "من درخواست می‎کنم که متهم برای تعیین وضعیت روانی خود مدت شش هفته به تیمارستان استان منتقل گردد!"

در این وقت افسر رئیس این مؤسسه سریع جلو می‎آید و توضیح می‎دهد: "بیمارستان روانی استان نگهداری به مدت شش هفته متهم را تحت چنین شرایطی باید رد کند، من به هیچ وجه نمی‎توانم ضمانت بدهم که او شش هفته دوام بیاورد و نپوسد!"

مکث کوتاهی برقرار می‎گردد؛ سپس یکی از اعضای هیئت منصفه می‎پرسد: "بله ــ اما پس باید با او چه کنیم؟"

قاضی می‎گوید: "ما او را به جریمه نقدی محکوم می‎کنیم!"

من توضیح می‎دهم: "این به شما هیچ کمکی نخواهد کرد. من مرده‎ام و حالا هم مانند زمان زنده بودنم پولی ندارم. آخرین پول نقدم را برای یک مراسم تشییع جنازه درخور انسان خرج کردم!" ــ رئیس دوچرخه‎سواران سرخ برایم تعظیم می‎کند.

دادستان می‎گوید: "بنابراین باید او را ــ به دلیل قادر نبودن پرداخت جریمه ــ به زندان بیندازیم!"

قاضی پاسخ می‎دهد: "اما اداره زندان هم مانند بیمارستان روانی استان از پذیرفتن یک جنازه خودداری خواهد کرد!" او کاملاً افسرده بود.

من فکر می‎کردم حالا می‎توانم پیروزیم را جشن بگیرم که ناگهان کشیش از جا بلند می‎شود و می‎گوید: "آقایان، به من اجازه دهید که یک پیشنهاد بدهم! من فکر می‎کنم بهترین کار این باشد که ما جسد متهم را به روش مسیحی به خاک بسپاریم ــ ــ"

من وحشیانه فریاد می‎زنم: "من نمی‎خواهم به روش مسیحی خاک شوم!"

اما کشیش اصلاً به من توجهی نمی‎کرد ــ "بنابراین به روش مسیحی ــ و یک خاکسپاری خوب مدنی!" او ادامه می‎دهد: "من فکر می‎کنم که این کار از یک طرف رأفت و منزلت دادگاه را به مردم نشان می‎دهد و از سوی دیگر اما در روح تأسف‎بار آقای متهم تا اندازه‎ای مانند جریمه اثر می‎کند. من فکر می‎کنم که جنازه به این نحو دفن گشته‎ای در آینده کاملاً آرام و ساکت رفتار خواهد کرد و به این ترتیب به مقامات بالا دیگر هیچگونه دلیلی برای مداخله اجباری نخواهد داد."

آقای قاضی سرش را تکان می‎دهد: "بسیار عالی! بسیار عالی!" و دادستان سرش را تکان می‎دهد و دو عضو هیئت منصفه سرشان را تکان می‎دهند ــ همه سرهای خود را تکان می‎دهند.

من فریاد می‎کشم، خشمگین می‎گردم، و در اوج ناامیدی به رئیس دوچرخه‎سواران متوصل می‎شوم. اما او شانه‎‌هایش را بالا می‎اندازد و می‎گوید: "من خیلی متأسفم، به ما فقط برای دو ساعت پول پرداخت گشته و دو ساعت به پایان رسیده است. ــ دوچرخه‎سواران سرخ هر کاری را انجام می‎دهند ــ ــ این اصل اولیه کسب و کار ماست. اما: ــ تنها فقط در برابر پرداخت پول!"

هیچکس با من همدردی نمی‎کرد.

من تا حد امکان مقاومت کردم ــ اما خیلی سریع شکستم می‎دهند. آنها مرا در یک تابوت سیاه می‎گذارند و به بیرون حمل می‎کنند. و کشیش برای مراسم خاکسپاری‎ام نطقی (مجانی) می‎کند. من نمی‎دانم که او چه می‎گفت، من گوش‎هایم را گرفته بودم ــ

خشونت وحشیانه پیروز گشت. ــ حالا برایم چه فایده‎ای دارد که من هر بار وقتی یک دادستان یا قاضی از آنجا عبور می‎کند سه بار به دور خود می‎چرخم؟