مبارزه.

ما پنج نفر پس از صرف شام اندک و لذیذی در اتاق سیگارکشی دنج میزبان مهربانمان نشسته بودیم. گفتگو در اینجا صمیمانه‎‌تر از کنار میز شام بود. ما سال‎های زیادی در این شهر ساکن بودیم، همه همدیگر را دقیق می‎شناختیم و سال‎های زیادی همدیگر را در مهمانی‎ها و کافه‎ها در کنار میز مخصوص‎مان ملاقات می‎کردیم ...

در مورد حادثه‎ای که روز قبل رخ داده بود با حرارت بحث می‎شد: یک قاضی بسیار محترم، شوخ و متأهل که اصول محکم زندگی سرمشق همیشگی‎اش بودند خود را بخاطر شکست در عشق به ضرب گلوله کشته بود.

یک ژنرال بازنشسته، عبوس اما با صدائی لرزان می‎گوید: "من نمی‎توانم با کارش موافق باشم، زیرا او با مرگش از زیر بار وظایف خود در قبال خانواده‎اش شانه خالی کرد."

بحث به این سو و آن سو کشانده شد. ژنرال اجازه نمی‎داد او را از عقیده‎اش منصرف سازند. و ما عاقبت ساکت و بدون اعتراض به او گوش سپردیم. او تعریف کرد:

"سی سال از این ماجرا گذشته است. بجز من بقیه شرکت کننده‎های داستانم دیگر زنده نیستند و من می‎توانستم اسامی تمام افراد را نام ببرم. اما من حالا هم از ذکر نامشان خودداری می‎کنم، زیرا نام‎ها در این داستان بی اهمیتند. من در ماینس در پادگان مستقر بودم. چهل و یک سال داشتم، از ازدواجم یازده سال می‎گذشت و خوشبخت‎ترین زندگی زناشوئی را می‎گذراندم. سه فرزند به ما هدیه گشته بود. با قاطعیت می‎توانم بگویم که هیچ کمبودی نداشتیم. همه چیز عشق بود و هماهنگی. و اگر هم مانند هر زندگی زناشوئی دیگر تفاوت کوچکی پیش می‎آمد بعد به سرعت آن را در میان خود به تعادل می‎رساندیم. من و همسرم می‎دانستیم که چگونه رفتار کنیم، رعایت ضعف‎های کوچک‎مان را می‎کردیم، هیچگاه اسراری از هم پنهان نمی‎ساختیم و هیچ چیز قادر به کدر کردن روزهایمان نبود.

دختر جوانی از خویشاوندان همسر یک سرهنگ اتریشی که در نزدیکی ما زندگی می‎کرد برای یک بازدید طولانی پیش‎شان آمده بود. از آنجا که ما با سرهنگ در معاشرت نبودیم و او و خانواده‎اش را فقط در مهمانی‎های مجلل‎تری می‎دیدیم، بنابراین من هم این فرصت را نداشتم که با آن دختر جوان آشنائی نزدیک‎تری برقرار سازم.

این دختر جوان با یک زمیندارِ اهلِ زاکسن نامزد بود که گهگاهی به دیدارش می‎آمد، بخصوص زمانیکه مجلس رقص برپا بود و او می‎توانست آنطور که با اندکی احترام بیشتر از دهان یک ستوان بیان گشت با نامزدش "یک شکم سیر برقصد و او در آغوشش بفشرد".

وقتی من دختر جوان را در خیابان و یا در جای دیگری می‎دیدم به او کاملاً آنطور که معمول همه است ادای احترام می‎کردم. هیچ چیز مرا به نوعی به او علاقه‎مند نساخته بود. او برایم یک دختر جوان مانند هزاران دختر جوان دیگر بود ..."

ژنرال برای روشن کردن یک سیگاربرگ لحظه‎ای مکث می‎کند.

"آقایان، آیا هرگز عشق برافروخته را شناخته‎اید؟

گرچه بسیار عجیب به گوش می‎آید اما من به تدریج و بدون آنکه متوجه شوم از دیدن و صحبت کردن با دختر جوان خوشحالم می‎گشتم. سپس ما حرف‎های خنده‎دار می‎زدیم و تا جائیکه آشنائی سطحی‎مان اجازه می‎داد سر به سر هم می‎گذاشتیم. لهجۀ ویَنیِ دختر، رفتار شاد و طبیعیش فتحم می‎کرد. اما به محض جدا شدن از او انگار که برایم شخص بیتفاوتی‎ست مقدار اندکی به او فکر می‎کردم. و با این حال، عشق در من می‎گداخت. اما من متوجه آن نمی‎گشتم.

من پس از گذشت چهار هفته از آخرین دیدارم با دختر او را در یک مجلس رقص زمستانی نزد فرماندار دوباره ملاقات کردم. این در اثنای یک والس که او با نامزدش می‎رقصید اتفاق می‎افتد. من بدون آنکه در والس شرکت کنم در کنار یکی از درهای سالن ایستاده و مشغول گفتگو با یک آشنا بودم. من نمی‎دانم در باره چه چیز صحبت می‎کردیم؛ اما می‎دانم که چیزی مرا مجبور ساخت دختر را جستجو کنم. من دختر را فوری پیدا می‎کنم. او در فاصله نزدیک من ایستاده بود و در این لحظه به سمت من نگاه می‎کرد. من هیچ چیز از این برخورد را فراموش نکرده‎ام: نامزد دختر دلیرانه خود را کنار دست‎های او خم کرده بود و سعی می‎کرد در حال خندیدن دستبند باز شده دختر را دوباره ببندد. در این لحظه نگاه من و او همدیگر را چند ثانیه ملاقات می‎کنند. سپس دختر دوباره در رقص شناور گشت. عشق اما مرا گرفتار خود ساخته بود.

**

* 

حالا اجازه بدهید برایتان شرح دهم که فرشته کوچک عشق با چه خشونت و بیرحمی مرا زیر ضربات چکش خود گرفت. او تیر و کمانش را به کناری پرتاب کرده بود و مانند پسر بی‌ادبی با پایش محکم بر روی قلبم می‎کوبید.

اولین شب بسیار وحشتناک بود. من همه چیز را دور ریختم، همسرم را، فرزندانم را، وظایفم و تمام گذشته‎ام را. من برای ملاقات کردن او در روز بعد مرتب نقشه می‎کشیدم و فکر می‎کردم که چطور باید به هر قیمت شده با او صحبت کنم. من از شادی فراوان از خود بی‌خود شده بودم. اما روز بعد وقتی بعد از خواب کوتاهی بیدار گشتم، وقتی برای نوشیدن چای با همسرم کنار میز نشستم، و وقتی بچه‎ها صبح بخیر گفتن‎شان را به پایان رساندند من چیزی مانند هشیاری احساس کردم. اما به محض تنها گشتن دوباره افکار مجنونانه در مغزم می‎چرخیدند. همسرم متوجه بیقراریم شده بود. او آمد، سرش را به سمت من آورد و با روش مهربانه‎اش آهسته گفت: "چیزی تو را اذیت می‎کند. آیا بیماری؟ چه کسالتی داری؟" اما من به او خندیدم و او خیالش آرام گشت و رفت.

وقتی من تنها بودم این فکر به ذهنم راه یافت: این بی‌معنی‎ست. خودت را کنترل کن. اینجا وظیفه اجازه فرمان دارد و نه هیچ چیز دیگر. و من با تمام قدرت با شور و شوقم جنگیدم.

اما عشق قصد رفتن نداشت. من مرتب درمانده‎تر می‎گشتم. همسرم ترسیده بود. عاقبت با اشاره به او چنین فهماندم که بخاطر توانائی مالی‎مان ناراضیم، و او باید آرام گیرد، و همه چیز به زودی حل خواهد گشت. او هق هق کنان می‎خواست همه چیز را همانطور که همیشه در بین ما معمول بود با من به اشتراک بگذارد. اما من اصرار کردم که شخصاً این مشکل را بر طرف سازم. و او افسرده خودش را دور ساخت.

از این ساعت به بعد در من نسبت به همسرم یک احساس نفرت پدید آمد. وقتی پسر بزرگم، همانطور که همیشه انجام می‎داد، به زیر میز تحریرم خزید تا آنجا بازی کند او را با خشومت راندم. خدای من، خدای من، من حتی از فرزندانم هم متنفر بودم. من از همسر و فرزندانم متنفر بودم.

وقتی در بعد از ظهر سومین روز خطر از پای در آمدن تهدیدم می‎کرد به پارک بزرگ شهر رفتم تا در آنجا یک بار دیگر به همه چیز فکر کنم. پس از تفکری طولانی به این نتیجه رسیدم که بجز مرگ برایم هیچ راه حلی باقی نمانده است.

بهار در روزی روشن از ماه فوریه هوای ملایمی را پیشاپیش فرستاده بود. وقتی من در عمق خلوت‎ترین مسیرها رخنه کرده بودم، جائیکه روح هیچ انسانی دیده نمی‎گشت و من فقط با عشقم تنها بودم ناگهان از روبرویم دختر جوان را در حال نزدیک شدن می‎بینم. من او را بعد از آن مجلس رقص دیگر ندیده بودم، عمداً از دیدارش اجتناب می‎کردم.

ما در کنار هم توقف کردیم و دست هم را فشردیم. من دستش را به سمت لبانم نبردم؛ من پیشانیم را بر روی دستش قرار دادم. من احساس می‎کردم که می‎لرزم. و حالا او زمانیکه هنوز پیشانیم روی دستش قرار داشت کاملاً نرم و به لهجه اتریشی‎اش به من می‎گوید: " آقای ناخدا، من می‎دانم، شما مرا دوست دارید، و شما از دو شب پیش در مجلس رقص آگاهید که من هم شما را دوست دارم، بسیار دوست دارم ... اما شما دارای یک همسر و فرزندان دوستداشتنی هستید، و من یک نامزد دارم که خود را با گلوله خواهد کشت، اگر او ..."

پیشانیم هنوز هم بر روی دستش قرار داشت.

"این ممکن نیست، اینطور نیست؟ آیا شما می‎توانید به همسرتان ..."

از قفسه سینه‎ام با زحمت می‎گویم: "دوشیزه عزیزم."

اما او آرام ادامه می‎دهد: "می‎بینید، بنابراین باید حالا عاقل بود. ما هر دو این موضوع را فراموش خواهیم کرد. من همین امشب به وین باز خواهم گشت. ما همدیگر را دوباره نخواهیم دید، بخاطر همسر شما، بخاطر نامزد ..."

او نتوانست بیشتر ادامه دهد. من او را در آغوش گرفته و محکم به سینه‎ام چسبانده بودم. او خود را از من جدا می‎سازد: "به من رحم کنید. ما خود را ــ فراموش ــ خواهیم ..."

بعد به راه می‎افتد. من در حال کشتی گرفتن با خود آنجا ایستاده بودم، زیرا که دقیقه تصمیم گرفتن فرا رسیده بود ... همسرم ... فرزندانم ... این موجود جوان قوی که آنجا روبرویم در حال رفتن بود ... یک قدم، یک فریاد، و او حتماً به دنبالم می‎آمد ...

بی‌حرکت، با چشمانی فراخ و با دست‎هائی به اطراف گشوده گشته به او خیره نگاه می‎کردم و در این جنگ وحشتناک بلند آه می‎کشیدم. دختر یک بار دیگر در گوشه جاده سرش را به سمت من برمی‎گرداند و برایم طوریکه انگار دستش فلج است و به زحمت می‎تواند آن را بلند کند دو بار با دستمالی که در دست چپش نگاه داشته بود دست تکان می‎دهد و سپس از نظرم ناپدید می‎گردد. من اما تنه باریک یک درخت جوان توس را در آغوش می‎گیرم و مانند یک کودک می‎گریم.

**

*

دختر جوان همان شب همانطور که به من گفته بود شهر را ترک کرد. من هنوز برای پیروز گشتن هزار جنگ پیش رو داشتم. اما به تدریج، وقتی من به کرات وظیفه را به کمک خواندم همه چیز به روال قبلیش بازگشت. همسرم با آن احساس حساسی که از طرف طبیعت به جنس زن داده شده است حدس زده بود ... اما عشق ساکت و یکسانش، محبت و اعمال ملایمش معجزه کردند و به من یاری رساندند تا پیروز جنگ گردم. پس از گذشت سه ماه یک بار همسر کوچکم را بغل و مانند کودکی به این سوی و آن سوی اتاق حمل کردم. او سرش را روی سینه‎ام مخفی ساخته بود و من صدای آهسته‎اش را شنیدم: "حالا همه چیز، همه چیز دوباره خوب است."

ژنرال داستانش را چنین به پایان می‎رساند: "احساس وظیفه در سخت‎ترین امتحان زندگی به یاری‎ام شتافت."

عروسک سخنگو.

ِچند سال قبل یک خانم جوان را که مدت درازی ندیده بودم ملاقات کردم. من در خانه پدری‎اش اوقات دلپذیری را گذرانده بودم و حالا او را به عنوان یک خانم ازدواج کرده دوباره می‎دیدم. او بعد از فوت پدر و مادر با همسرش در خانه به ارث رسیده ساکن شده بود و در آن خانه مرا با همسر مهربانش آشنا ساخت. ما همانطور که معمول است از اینجا و آنجا صحبت می‎کردیم.

خانم دِ ویِله وقتی من قصد رفتن داشتم می‎گوید: "شما باید از درِ سالن رو به باغ دوباره چشم‎انداز را ببینید. من به یاد دارم که شما بسیار مشتاقانه از آنجا به دوردست نگاه می‎کردید."

"با کمال میل، خانم مهربان."

ما سه نفری به سمت در می‎رویم.

آقای دِ ویِله می‎گوید: "بفرمائید، این هم برج زیبای ما."

"آن برج کوچک قرمز رنگ؟"

"نه، کمی سمت راست؛ لطفاً از فراز درخت سیب به آن سمت نگاه کنید."

"آه بله، می‎بینم. من اما کلیسای زیبای کامپِن را نمی‎بینم. کلیسا آنجا قرار ..."

"کلیسا سال قبل توسط رعد و برق آتش گرفت."

ناگهان عروسک سخنگوی روی طاقچه کنار در شروع به چرخیدن و خواندن می‎کند: "تو ــ بهترین برادر هستی ــ و ــ شاید هم نباشی."

خانم دِ ویِله از خجالت کمی سرخ می‎شود و می‎گوید: "اما آقای دکتر، از اینکه من به عنوان زن خانه‎دار وظایفم را فراموشم کردم هزار بار طلب بخشش دارم. شما باید با ما صبحانه بخورید."

... و زن جوان ناپدید می‎گردد.

در این لحظه ناگهان یک خاطره زیبا و پاک مانند افتادن سنگ در آب با صدای بلند به یادم می‎افتد.

بعد ما دور میز صبحانه می‎نشینیم. خانم دِ ویِله مانند قبل سر حال و بشاش به نظر می‎رسید و سرخی چهره‎اش از میان رفته بود.

در راه بازگشت به خانه باید یک بار برای خودم لبخند می‎زدم:

روزی من و خانم دِ ویِله زمانیکه هنوز دختر جوانی بود در ظهری شرجی کنار درِ سالن رو به باغ ایستاده بودیم. من به یاد می‎آورم که از کلیسای کامپن که حالا سوخته است پرچم بازار بالا کشیده گشت و ما آن را تماشا می‎کردیم.

آنجا خیلی ساکت بود.

دختر زیبا و باریک اندام دراز کشیده بود و فقط خدا می‎داند که چطور خود را به کنار شانه‎ام رساند.

آنجا خیلی ساکت بود.

فقط خدا می‎داند که چطور دست راستم کمربندش را گرفت.

آنجا خیلی ساکت بود.

ما در حال بوسیدن همدیگر بودیم که ناگهان عروسک سخنگو شروع به چرخیدن و خواندن کرد: "تو ــ بهترین برادر هستی ــ و ــ شاید هم نباشی."

https://www.youtube.com/watch_popup?v=BMX39nmlo2M

پاول تمام.

در هیساریا همه او را می‎شناختند.

او تا دروازه قلعه قدیمی رومی به پیشواز توریست‎های تازه از راه رسیده می‎رفت و شادمانه با جست و خیز و جوک‎های خنده‎دار به آنها خوش‎آمد می‎گفت. او دیرتر هم تا جائیکه می‎توانست آنها را خوب سرگرم می‎ساخت.

به این دلیل همه پاول <تمام> را می‎شناختند، از او خوش‎شان می‎آمد و به او انعام می‎دادند.

پاول تمام یک جوان هجده یا بیست ساله کم‎ عقل بود، نیمه دیوانه، بی‌ضرر، همیشه آماده خدمت، اغلب شوخ و مدام شاد. کت و شلوار پاره پاره و کل ظاهرش ترحم در انسان بیدار می‎ساخت.

در چهره رشد نیافته و باریکش دو چشم سیاه و بزرگ می‎درخشیدند که در آنها حالت یک شادی پایدار و بی‌دلیل قرار داشت. او بدون هیچ انگیزه‎ای خوش بود، همیشه آماده برای یک شوخی، آماده برای گفتن چیزی عجیب و غریب، غیر مترقبه، احمقانه یا با معنای بسیار عمیق؛ همیشه آماده برای خدمت، بیتفاوت از نوع خدمتی که باید انجام می‎داد، همواره هشیار، همیشه دم دست به هنگام نیاز به او، همیشه آماده برای غافلگیر ساختن و به خنده انداختن ــ او خیلی زود محبوب مردمی که برای شنا به هیساریا می‎آمدند شده بود. پرگوئی پسرانه‎اش، گپ‎های عجیب و غریبش که اغلب طنزی گزنده در خود مخفی داشت سرگرم کننده بودند و دهان به دهان نقل می‎گشتند و به گردهم‎آئی‎ها و گفتگوها روح می‎بخشید ...

یکی از سوژه‎های مخصوص متلک‎گوئیش خانم‎های جوان و زیبا بودند. پاول بخصوص برای خانم‎های بی‌احتیاط خطرناک بود ... او بو می‎کشید و تمام ماجراهای لطیف عاشقانه‎ای که در هیساریا رخ می‎دادند و باید محرمانه می‎ماندند را به زیر نور روز می‎برد، و زبان دراز و گستاخش را شکار ارواح توانا به درک می‎ساخت.

پاول تمام اهل شهر کوچک (س) بود ...، جائیکه او فقط یک مادر داشت، یک زن که در عمیق‎ترین فقر می‎زیست و پاول را به دست سرنوشت سپرده بود. او یک برادر هم داشت که در واقع مفقودالاثر شده بود.

در ضمن پاول زندگیش را از انعام‎هائی می‎گذراند که او برای جست و خیز کردن‎هایش و برای سرگرم ساختن مردمی که برای شنا در دریاچه به آن شهر می‎آمدند به دست می‎آورد. او برای توریست‎ها حوله و لباس‎های شنایشان را حمل می‎کرد، برای خرید کردن برای آنها پای پیاده به سمت کارلوو می‎رفت، به مهمان‎های تازه وارد خوشامد می‎گفت و از مهمان‎هائی که شهر را ترک می‎کردند خداحافظی می‎کرد ... او می‎دوید، خدمت می‎کرد، آواز می‎خواند، کله‎معلق می‎زد، بر روی سرش می‎ایستاد، و سکه‎های نیکلی، سکه‎های نیم فرانکی و همچنین اغلب یک فرانکی در کلاهش انداخته می‎شد.

پاول صاحب یک استعداد ویژه بود. تقلید کردن حرکت قطار. پس از <تمام> گفتن (بازرسان قطار در زمان رومِلی‌ها این واژه آلمانی را مصرف می‎کردند)، توسط انگشت‎هایش سوت می‎کشید و به حرکت می‎افتاد، ابتدا آهسته، و سپس مرتب سریع‎تر، در حالیکه او صدای <شو ــ شو، شو ـ شو> که باید صدای نفس نفس کشیدن لکوموتیو را تقلید می‎کرد از دهان خارج می‎ساخت. سپس حرکت و نفس نفس زدن به تدریج کاهش می‎یافت و قطار به ایستگاه می‎رسید ...

هیچ وسیله نقلیه حامل توریستی بدون آنکه پاول از آنها خداحافظی کند هیساریا را ترک نمی‎کرد. پاول لحظه‎ای که اسب‎ها به حرکت می‎افتادند کلاهش را به سمت مسافرین نگاه می‎داشت و کلمه مورد علاقه‎اش <تمام> را فریاد می‎کشید.

این برای توضیح اینکه چرا مردم او را پاول تمام می‎نامیدند.

اما پاول با وجود انعام‎های قطع‌ناشدنی لباس پاره بر تن داشت، پابرهنه راه می‎رفت و گرسنه بود و یک هلر هم خرج نمی‎کرد. لباس پاره‎اش را از راه گدائی به دست آورده بود و گرسنگی‎اش را از باقیمانده غذای میز توریست‎ها ساکت می‎ساخت. او در قسمت پایانی روستا در کلبه‎ای می‎خوابید که از تخته‎های چوب، قطعات حلبی و  برگ و چوب‎های بلال ساخته شده بود. گاهی هم شب را زیر درِ مغازه‎ها می‎خوابید، پیچیده گشته در پارچه‎ای ژنده، بدون نیاز، بدون نگرانی، لاغر گشته، کثیف و راضی مانند یک فیلسوف بدبین.

مردم بخاطر صرفه‎جوئی و زندگی کولی‎وارش تعجب می‎کردند. بعضی‎ها فکر می‎کردند که او پول‎هایش را جائی از لباسش می‎دوزد یا زیر خاک چال می‎کند ــ اما اینها فقط مفروضات بودند ... اما اینکه او پول‎هایش را کجا می‎گذارد برای همه یک راز بود ...

در این باره اغلب از او سؤال می‎کردند.

"تمام! ... با پول‎هایت چه می‎کنی؟ ... آیا برای همسر آینده‎ات جمع می‎کنی؟ ... پس آنها را کجا پنهان می‎سازی؟"

"آنجا! من سکه‎های ناپلئونی را به سمت پروردگار می‎فرستم ... هورا! زنده باد پادشاهی سوئیس! ... تمام!"

نام سوئیس برای او کل اندوخته دانشش از جغرافیای دنیای قدیم و جدید بود. این نام در ذهن او با مفهوم هرآنچه در جهان زیبا، اصیل و فاضل است رابطه تنگاتنگی داشت.

وقتی دختری زیبا یا بانوی زیبائی عبور می‎کرد او بلند می‎گفت: "یک زن سوئیسی! ... آخ، آخ، شما چه زیبائید! ..."، کاری که چهره رهگذر را سرخ می‎ساخت.

همچنین من این افتخار را داشتم که پاول از دیدارم خوشحال می‎گشت و به این خاطر مرا هم یک سوئیسی می‎نامید. او این تیتر را هنگامی به من می‎داد که به هنگام عبور از کنارم کلاهش را در برابرم نگاه می‎داشت ...

اما اغلب وقتی او با نادانی و حماقت‎هایش ما را سرگرم می‎ساخت به من یک احساس غم و اندوه غیرارادی دست می‎داد. این جوان بیست ساله، یک دلقک، از نظر ذهنی از جانب طبیعت نادیده انگاشته گشته و سوژه تمسخر تمام تن‎پروران و بی‎مصرفان آنجا در مقابلم مانند راز دردناک و حل نگشته‎ای ایستاده بود، مانند یک سرزنش بر ضد شادی‎ای که قادر بود موجب بزرگ‎ترین بدبختی‎ای که روح انسان را نشانه می‎‌گرفت گردد. و این روح فقیر و بیمار پاول برای همیشه تعادل خود را از دست داده بود، زیرا حمایت لازم ذهن از روح و تمام اشعه‎های نور از او دزدیده شده بود ... روح او تنها قادر بود بخندد و باعث خنده شود، روحی که حتی یک بار هم به شفقت اجازه نمی‎داد خود را آشکار سازد.

آیا او خود را خوشبخت یا بدبخت احساس می‎کرد؟ ...

آیا در عمق این روح بجز گرایش ناخودآگاه به شوخی‎های بی‎ادبانه و بجز نشانه پست حرص و آز حیوانی یک احساس انسانی در بلندایش زندگی می‎کرد؟ ... حدس زدن این اما ناممکن بود. احتمالاً چنین احساسی در او وجود نداشت. آیا او از وضعیتی که در آن قرار داشت آگاه بود؟ ... آیا او از وضعیت خود رنج می‎برد؟ ... زیرا به نظر می‎رسید که این خودآگاهی در او وجود داشته باشد. آری او اما همیشه شاد و خوشحال بود! او همیشه شوخ بود و لعنت گشته به حماقت و لودگی ابدی، لعنت گشته برای خوراندن غذا به خنده و اعتیاد مسخره کردن مردم، و تمام اینها بخاطر بدست آوردن انعامی که او حتی از آن استفاده هم نمی‎کرد ...

اما چیزی اتفاق می‎افتد، چیزی که نوری درخشان بر این روح مبهم می‎افکند و پاول در چشمان من بلند می‎گردد.

یک بار من کنار درِ یک کافه ایستاده بودم، سیگار می‎کشیدم و به دیوارهای باستانی که توسط زمان طرح‎های پاره شده‎ای را در آسمان به نمایش می‎گذاشتند و از خود روح قرون گذشته را بر من می‎تاباندند نگاه می‎کردم.

ناگهان صدای شاد و خندان پاول را می‎شنوم.

"پاول، چه کسی را جستجو می‎کنی؟"

"تو رو، اما من این اطراف رو نگاه می‎کنم ببینم که کس دیگه‎ای اینجا نباشه ..."

"چرا؟"

"برای اینکه آدم ابلهی اینجا وجود نداشته باشه ..."

من لبخند زنان می‎گویم: "نترس! ... اینجا فقط دو نفر سوئیسی وجود دارند، من و تو ... "

پاول برای یافتن چیزی در جیب بغل کت پاره‎اش شروع به جستجو می‎کند.

"آیا می‎تونی فرانسوی بنویسی؟" ... و او یک پاکت نامه بدون عنوان قهوه‎ای رنگ به سمت من دراز می‎کند.

"این چه نامه‎ای است؟"

"برای پادشاهی سوئیس. تمام!" و او جست و خیز می‎کند.

او پاکت را به من می‎دهد.

"اسم برادرمو پشت پاکت به فرانسه بنویس."

"باشه اما نامه باید به کجا فرستاده بشه؟"

"به مملکت پادشاهی سوئیس. مارتین لَنگه توشو نوشته، اما پشتشو نمی‎تونه ... مارتین یک کله پوکه!"

من می‎پرسم "آه! ... به سوئیس؟ ... آیا برادرت آنجاست؟ ..." و ناگهان برایم روشن می‎گردد که چرا سوئیس جایگاه کاملاً بالائی در ذهن پاول بیچاره دارد.

من در ادامه می‎پرسم: "در کدام شهر؟"

"بنویس فرایبورگ!"

من درخواستش را انجام دادم و آدرس را به فرانسه نوشتم. اما اینکه پاول چنین خوب نام شهر را به یاد نگاه داشته است و می‎تواند آن را به این خوبی تلفظ کند باعث شگفتی‎ام شده بود.

او تقدیرکنان می‎گوید: "آخ! ... تو یک سوئیسی واقعی هستی ..."

"برادرت آنجا چه می‎کند؟"

"معلومه ... اونجا تو مدرسه درس یاد می‎گیره ..."

"چه چیزی یاد می‎گیره؟"

"دکتر ..."

"این بسیار خوب است."

"امسال دکتر می‎شه و بعد برمی‎گرده تا آدما رو شفا بده. همه مریضا رو بعداً شفا می‎ده ..."

سپس دو کله معلق می‎زند، نامه را می‎گیرد و قصد رفتن می‎کند.

"صبر کن ... کجا می‎خوای بری؟"

او به کافه آن سمت خیابان که در ایوانش چند خانم و آقا نشسته بودند اشاره می‎کند.

"من باید اونجا برم و قطار به سمت فیلیپین را به حرکت بندازم. تمام!". بر چهره پریده‌رنگش لبخند رضایت می‎نشیند و در چشمانش بیصبری شادمانه‎ای می‎درخشد.

"برای برادرت چی می‎فرستی؟ ... سلام؟ 

"سلام! اما سلام خالی هیچ فایده‎ای نداره ..."

"و چه کسی به برادرت کمک می‎کند؟"

"چی؟"

"برادرت پول داره؟"

"آخ، از کجا داشته باشه!"

"آیا بورس تحصیلی می‎گیره؟"

"اون چی هست؟"

"آیا دولت بهش پول می‎ده؟"

"خدای مهربون!"

"چرا خدای مهربون؟"

"خدای مهربون که نه ... اما اینطوره که انگار ..."

من با تعجب او را نگاه می‎کنم؛ و او بلند می‎گوید: "تمام!"

من او را سرزنش می‎کنم: "پاول، چرا عاقلانه جواب نمی‎دی ... چرا خودتو به حماقت می‎زنی؟"

"آیا اینو بهت نگفتم؟ ... تمام ... تمام ... تمام! ... شو‎ـ‎شو، شو‎ـ‎شو!"

و او به سمت جمعیت آن سمت خیابان می‎رود.

شب با ماتین بازرگان یکی از خویشاوندان پاول دیدار کردم. من از او پرسیدم که آیا صحبت پیچ در پیچ پاول را درست فهمیده‎ام. ابتدا ماتین نمی‎خواست چیزی بگوید، اما عاقبت برایم توضیح می‎دهد.

پاول عصبانی خواهد شد، چون نمی‎خواهد باعث شرمندگی برادرش شود، و به من برای حفظ این راز سفارش کرده است اما من آن را به شما خواهم گفت. حقیقت این است که از دو سال قبل همانطور که می‎بینید با گدائی کردن خرج برادرش را می‎پردازد ... برادر بزرگ‎ترش ابتدا پول داشت اما با تمام شدن پول‎هایش مجبور به ترک تحصیل بود ... وقتی پاول این موضوع را فهمید گفت: «اجازه نیست اینطور بشود! ... او باید آنچه را که شروع کرده به پایان برساند! ...» او یک هلر هم خرج نمی‎کند و تمام پولش را آنجا می‎فرستد. او سخت کار می‎کند، از صبح تا شب جست و خیز می‎کند و تمام این کارها فقط برای اینکه از برادرش یک انسان بسازد ... عشق برادری، آقا! یک دلقک، اما با وجدان‎تر از کسانیکه آگاهی کامل از وظایف خویش دارند ...

این کلمات ماتین توسط هجوم صدای بلند کف زدن مشوقانه و خنده جمعیت کافه آن سمت خیابان از طنین می‎افتد، جائیکه پاول کله‎معلق‎های عالی‎ای می‎زد و با پاهای برهنه رو به سمت هوا نگاه داشته شده بر روی دست‎هایش در اطراف راه می‎رفت ...