فشار بار سکوت.

مردم می‎گویند که من فردا در میدانِ اعدام خواهم مرد. این حقیقت دارد، بیماریم مرا به بستر مرگی که مردم آن را میدان اعدام می‎نامند کشاند. بیماری من ــ اشتیاق نام دارد. آیا مگر تقصیر من است که این اشتیاق به مرگ ختم گشت؟ مردم می‎گویند که من باید پزشک معالج خود می‎گشتم. با چه؟ با همان نیروهای تحت تأثیر اشتیاق؟ آیا یک خانه آتش گرفته می‎تواند خودش را خاموش سازد؟ آیا می‎تواند یک سیل خودش یک سد ایجاد کند؟ اما مردم می‎گویند که انسان طبیعتی دوگانه دارد. و طبیعتِ خوب باید بر طبیعت بد پیروز گردد. من این را درک نمی‎کنم. اگر طبیعت خوب قوی‎تر باشد، بنابراین طبیعت بد خود به خود مغلوب طبیعت خوب می‎گردد؛ اگر طبیعت بد قوی‎تر باشد، به این ترتیب مردم درخواست می‎کنند که باید طبیعت ضعیف‎تر بر طبیعت قوی‎تر پیروز گردد. آیا این امکان‎پذیر است؟ اما مردم می‎گویند که شر شدنی‎ست.  و من این وظیفه را داشته‎ام که از شدنش پیشگیری کنم. در اینجا این مانند حقیقتی به من گوشزد می‎کند. بله، بله، من شدن را در خودم احساس می‎کردم. شر شده بود. وقتی من عاشق بودم، اشتیاق خیر بود؛ وقتی من آرزوی خوشبخت بودن می‎کردم، اشتیاق هنوز هم خیر بود؛ اما من حسادت می‎کردم، من متنفر بودم ــ و اشتیاقم شر گشت. با این حال این فقط یک شرارت خیالی در فکر بود! قبل از آنکه من رقیب را بکشم، افکارم در کنار تجسم مرگش می‎چریدند. آیا مردم معتقدند که فقط با فکر کردن به بدی آدم بد می‎گردد؟ من این نکته را که افکار برای اعمال ضروریند نادیده گرفتم. من با افکارم بازی می‎کردم ــ افکارم با من بازی می‎کردند! مردم می‎گویند که من یک قاتلم. من مایلم بگویم: من قاتل را در خودم تجربه کردم!

وقتی من مسافت طی گشته را بررسی می‎کنم، بنابراین نمی‎بینم جائی ذهنم به من گفته باشد: دست نگهدار! یا: بازگرد! و یا اینکه مسیر به یک راه فرعی پیچیده باشد. یکی از دیگری جاری می‎گشت. من خوب و انسانی بودم، و من بد بودم و همچنین انسانی. من گذرگاه را نمی‎دیدم، بله، من فکر می‎کردم که اصلاً گذرگاهی آنجا نمی‎باشد. من همیشه در مسیر انسانیت می‎رفتم. من همیشه فقط به دنبال خودم می‎رفتم. اگر یک خدائی مرا به مبداء بازمی‎گرداند، من باز همان راه را می‎رفتم. بله، من حتی فکر می‎کنم می‎توانستم جای پاهایم را دوباره پیدا کنم. اگر اشتیاق یک بیماری باشد، بنابراین آن تنها استدلال است. هیچ بیماری بیماریِ خود را نمی‎خواهد، اما فرد مشتاق اشتیاقش را می‎خواهد. بیماری از جسم می‎آید و بر روح ما ظلمی شنیع و احمقانه روا می‎دارد. یک استخوان، یک روده رنج می‎برد، ــ و سر و قلب باید به چاله فرو روند! اشتیاق از خودِ روح و روان می‎آید و ما را عادلانه می‎سنجد. من فردا بر روی سکوی اعدام خواهم گفت:

من به طبیعی‎ترین نوع مرگ می‎میرم!

اما قبلاً می‎خواهم در سلولم بنویسم که چرا من خودم را لو داده‎ام. در غیر این صورت ممکن است مردم بگویند که وجدانم آن را انجام داده است. وجدانم آن را انجام نداد، من یک مرد عادل هستم. جریان عمیق‎تر قرار دارد. روح انسان پیچیده‎تر از آن است که مردم حدس می‎زنند. و کسیکه یک هجا از معمای پر هجا را یافته باشد، بنابراین اطلاع دادن آن را به همنوعش بدهکار است. شاید که به این ترتیب زمانی معما تماماً حل گردد. سپس دیگر نه حقی و نه ظلمی خواهد بود، سپس دیگر میدان اعدامی نخواهد بود. و وقتی مردم زندگی را بشناسند مجازات اعدام خود را به مرگ محکوم خواهد ساخت.

به من گوش کنید.

من از عشق خودم صحبت نمی‎کنم. شماها اما فکر خواهید کرد که این ماجرای عشق شماست. عشق من با من شروع گشت و با من خواهد مرد. عشق من برای اولین بار ــ و آخرین بار در جهان است. وای بر عاشقی که عشقش را ناگفتنی می‎انگارد! ایرما، مفهوم تصور من! تو مورد علاقه همه واقع خواهی گشت، بسیاری دوستت خواهند داشت؛ اما تو فقط برای من خلق گشته بودی. هر زنی فقط برای یک مرد خلق گشته است. اما به ندرت با او آشنا می‎شود، نادرتر عاشق او می‎گردد و در نادرترین مواقع با او ازدواج می‎کند.

و با این حال جفت‎گیری‎هائی که خود را ازدواج می‎نامند می‎خواهند مقدس باشند. جلاد، خود را آماده ساز، سر من از این جهان خسته است!

وقتی مسلم گشت ایرما، که حتی خودش را نمی‎شناسد، به مرد رقصنده‎ای که او را هم نمی‎شناخت، برای سفر از طریق زندگی جواب مثبت داده است؛ وقتی من در آن شب فراموش نشدنی ِ آخرین مجلس رقص ِ کازینو مست از بدبختی‎ام به خانه بازگشتم؛ وقتی من چاقو را در قلب سگم که با زوزه‎ای شاد به سمتم پرید فرو کردم، تا هنر وحشتناک را بیاموزم، هنری که آموختنش حالا برایم در شرف وقوع بود، هنر چشم پوشیدن و بر علیه عشق خشم گرفتن؛ وقتی حیوان زیبا و پر روح، با چشمانی شکننده مرا ملالت‎بار نگاه کرد و اعضای بدنش را کش داد و با تکانی تند مرد؛ در آنجا بود که برای اولین بار ابتدا این فکر به سراغم آمد! آن زمان ابتدا اندیشیدم: کاش اودون اینطور در برابرت دست و پا می‎زد!

بازی‎کنان با این فکر به خواب می‎روم. شب آنطور که می‎ترسیدم خیلی عذاب‎آور نگشت. افکار دوستداشتنی و مهربانانه انجام قتل! آیا باید تو را تبعید می‎کردم؟ و تو تنها دوست من بودی، تنها تسلی دهنده‎ام در آن شب! کنار تختم نشسته بودی، دردهایم را خنک می‎ساختی. تو می‎گوئی آیا چیزی وجود دارد که برای ایرما بی ارزش باشد؟ آیا ایرما ارزش یک قتل را ندارد؟ زندگیت را برای او می‎دهی، چرا وجدانت را ندهی؟ آیا عشق می‎تواند عشق باشد و در عین حال بخواهد چیزی را برای خود نگاه دارد، چیزی را که نتوانسه فدایش سازد؟ تو زندگیت را بخاطرش می‎دهی، چرا زندگی فرد دیگری را هم ندهی؟ آیا نفر دیگر نزدیک‎تر به تو قرار دارد؟ آیا جهان بر روی این پاها قرار دارد؟ جهان را تماشا کن، این جهان را با قوانین و آداب و رسومش! نفس را مقدس ساز! همه چیز را به خاطر بسپار. در کودکِ کوچکِ نالان مادر بعنوان نفس می‎زید و انسان در خدای بزرگِ جاودانه دوباره به نفس صورت خیالی و شاعرانه می‎بخشد. خدا باید به او کمک کند، خدمت کند، خواهش‎هایش را برآورده سازد، و اگر بر روی زمین از این کار غفلت ورزیده باشد، باید در تمام طول ابدیت جاودانه آن را جبران کند. خدا احساس بسیار زیاد تمجید گشتهِ نفس است. و اگر آن نفس تملق گشته را بکشد، به این ترتیب از خدا دفاع می‎کند؟ خدا گفته است تو نباید بکشی. البته او آن را بعنوان جانبداری از کسیکه باید کشته شود گفت و نه بعنوان جانبداری از کسیکه قصد کشتن دارد. به او چیز دیگری می‎گوید ــ از چشمان ایرما بپرس!

تو نباید بکشی. این چه می‎تواند باشد بجز: من فرض را بر این می‎گیرم که تو مایل به کُشتنی؟ بنابراین صدای اوریگینال در انسان میل است و نه ممنوعیت. مدت‎ها پیش از شبه‎جزیره سینا قابیل بود.

البته! انسان اولیه می‎کشد. کسیکه همراه با قبیله و خلق در سینائی زندگی می‎کند نباید بکشد، زیرا که همسایگان دورادور او را محاصره کرده‎اند؛ چشم‎های بسیاری به او می‎نگرند. او انتقام‎گیری را به چالش می‎کشد، خودش هم می‎تواند دوباره کشته شود. این دوباره همان نفس است! مراعات از نفس، هیچ چیز بالاتری کشتن را منع نمی‎کند. اما آنچه که نفس را منع می‎کند، می‎تواند به نفس دوباره اجازه دهد. تو در یک اشتیاق بزرگ به کیفیت انسان اولیه داخل می‎گردی، از حقوق انسان‎های اولیه بهره ببر. بکُش!

ای افکارِ شیرین و مهربان، تو، بسیار مادرانه در آغوشم کشیدی! و تو گفتی، اگر تو پرهیزگار باشی، و هیچ چیز نخواهی بجز طبیعت و مانند کودکی مطیع در خوبی و شر به دنبالش بروی، بنابراین من می‎خواهم هنوز تو را خوشبخت سازم. و من به تو گوش می‎دادم ــ و به خواب رفتم.

پس از بیدار گشتن، تمام منطق جهنمی شب فراموش شده بود. اما سگم مولی بر آستانه درب دراز کشیده بود، مولی ِ فوت کرده، که خود را در حال مرگ به آنجا کشانده بود. این منظره مرا جادو کرد. دوباره اندیشیدم: کاش این اودون بود!

مرگ یک رقیبِ عشقی زیبائی بیشتری از تمام زندگی دارد. و هرچه عمل برایم غریبه‎تر، به همان نسبت بازی افکارم امیدوارتر بود. من به خودم گفتم چرا آن را متوقف سازم؟ وجدان همیشه به نفع خود صحبت می‎کند؛ یک بار هم آنچه بر ضدش صحبت می‎کند را گوش کن. بگذار که هر دو طرف با هم نزاع کنند. تو دست‎هایت بیکار می‎شوند! آیا فکر قتل می‎تواند عامل خود را به چالش بکشد، بنابراین ناشنیده لعنت کردنش بزدلی و خرافات بود؛ وجدان حق را نگاه می‎دارد ــ حالا تو را اما همکار سیاه سرگرم ساخت، آنگونه که با تقدیرت سازگار بود. به او اجازه این کار را بده!

و روز و شب هیچ فکر دیگری! من هنگام شکار در کمینگاه ایستاده بودم و صدای انفجار، سیگنال‎ها و پارس سگ‎ها را در اطرافم می‎شنیدم، اما من صدای درونم را واضح‎تر می‎شنیدم. استعمال زبان خواهد گفت که تو زندگی را از او می‎گیری. اما این اشتباه است! زیرا تو آن قسمت از زندگی پشت سر گذارده او را که هیچ خدائی نمی‎تواند بگیرد نگرفته‎ای. اما آیا مگر سال‎هائی را که او هنوز برای زندگی در پیش دارد بجز در تخیل خود تو جای دیگری هم وجود دارد؟ آنها یک مفهومند، یک ایده. تو از او بیست یا چهل سال برنمی‎داری، تو در حقیقت فقط یک لحظه از زندگیش را برمی‎داری. بیش از این یک لحظه، آن بیست یا چهل سال، دیگر تخیل او نیست بلکه تخیل توست. او بیش از این یک لحظه، دیگر نمی‎داند چه از دست داده است، و به این ترتیب او واقعاً فقط یک لحظه از دست داده است. او چیز بیشتری از آن خرگوشی که قبل از شلیک شکارچی همزمان هم است و هم نیست از دست نداده است. نادانی که تو هستی! چه تضادی به بیست و چهل سالِ خود تو یک احساس فاجعه فراموش نشدنی تحمیل کند، فقط به این خاطر که نمی‎خواهی بر یک نفر دیگر آن یک لحظه را تحمیل کنی، به کسیکه دیگر به دنبال هیچ احساسی نیست.

در نزد همسایه‎ام لیسکای هنگام نوشیدن قهوه یک نعلبکی به من هدیه می‎دهد که عبور ناپلئون از آلپ بر آن نقش بسته بود. من به دفعات بدون هیچ فکر کردنی به این تصویر نگاه کرده بودم؛ حالا فکر می‎کردم: این همان آتیلائی‎ست که به این می‎نازید در هر ماه سی هزار مرد خرج می‎کند. به چه حقی او آنها را خرج می‎کرد؟ وضعیت سیاسی‎اش آن را می‎طلبید. اما چرا آرایشگر و آشپزش در این وضعیت سیاسی نبودند؟ چرا این وضعیت سیاسی نه قبل و نه بعد از او آنجا نبود؟ زیرا آن یک تجلی شخصیت خود او بود. شخص او در هر ماه سی هزار مرد محتاج بود و چون آنها را لازم داشت، بنابراین آنها را برمی‎داشت و از آنها استفاده می‎کرد. او گروه سنی آماده به خدمت فرانسه و کنفدراسیون راین را مصرف کرد، همانگونه که بدنش پیراهنش را مصرف می‎کرد. یک نسل پس از نسل دیگر را فراخواند و آنها را مصرف کرد. اشتیاق یک جهان را در اختیار داشت و تاریخ جهان نامیده می‎گشت. اشتیاق من یک زندگی خصوصی را مطالبه می‎کند و داستان جنائی نام دارد. تفاوت در اینجاست. یک تفاوت از روابطی بزرگ. ابله، کسی‎ست که این را نمی‎داند! درست و غلط تناسب‎های ریاضی‎اند و نه مفهوم‎های اخلاقی. هر انسانی به دنبال قوانین طبیعی خود می‎رود و این قوانین نه درستند و نه غلط. وقتی غلط می‎گردند که بتوانند بر انسان استیلا یابند؛ درست می‎مانند، وقتی آنها را به رسمیت بشناسند و وقتی که بزرگ‎تر از مقاومت می‎باشند بقیه نظام حقوقی را در آنها داخل می‎سازند. "قدرت حق است"؛ ــ بهتر است گفته شود: از قدرت حق پدید می‎آید؛ ــ و بهترین گفته این است: اشتیاق حق است، و اشتیاق همراه با قدرت حق را نگاه می‎دارد!

غوطه‎ور در این فلسفه خود را آبدیده می‎ساختم و سخت گشتم، مانند اشیاء نرم در رسوب سیلیسی سخت گشته. من اجازه داشتنم را بیشتر و بیشتر احساس می‎کردم، اما یک بار دیگر برای پی بردن به اینکه آیا مجبور به این کارم یا نه بررسی کاملی می‎کنم. من دقیق و وجدانانه بررسی کردم. ایرما، اودون و من ــ من تمام نسبت‎های این رابطه را سنجیدم. آه، مدت‎ها از سنجیدن آنها می‎گذشت. اودون اولین عشق ایرما نبود، او آخرین عرسکش بود. حواس ایرما از قلبش پیشی گرفته بودند. او آن را با این اشتباه می‎گرفت و تعبیر این خطا اودون نام داشت. آیا ممکن بود این اشتباه را از او جدا سازم؟ با مهربانی نه. به مردم نمی‎توان آزادی بخشید مگر آنکه ستمگر آنها را کشت، زیرا ستمگر قدرتش را تا زمانیکه زنده است از همین مردم می‎گیرد. همچنین از روح‎شان. اودون، ستمگر ِ روح بازیگوش و وقت‎گذرانِ او بود و ایرما نمی‎دانست که یک فرد فکور و حساس وجود دارد و هیچ نیازی به ستمگری ندارد، تا زمانیکه اودون ــ رقص چسبانش را با ایرما رقصیده! بله بدبختی این است: فرد مستبد آزادی را نمی‎کشد، بلکه توانائی و نیاز به آزادی را نابود می‎سازد. شیلر، این آلمانی کلاسیک با حقیقتی له گشته می‎نویسد: مراوده متوسط بیشتر از آن آسیب می‎رساند که زیباترین مناطق و باشکوه‎ترین گالری‎ها بتوانند آن را جبران سازند. این را بشنوید، شما موشکافان فکور غلوگر، همچنین انسان‎های متوسط هم تأثیرگذارند. هر فکری به نقطه‎ای خواهد رسید که نیاز به ابزار فیزیکی پیدا می‎کند، تا به حساب آید. بر علیه اودون شلیک یک گلوله از تمام مزایای ذهنم به من بهتر کمک می‎کرد. با مردن او ایرما متولد خواهد گشت. ایرما باید شگفتزده بشود از اینکه مرگ اودون حتی هیچ فاصله‎ی را هم پاره نمی‎سازد. ایرما باید به اطمینان کردن معتقد گردد و از اینکه چرا اصلاً اطمینان نمی‎کرده به تعجب افتد. کشتن اودون یعنی زنده ساختن ایرما. زندگی اودون برای زندگی ایرما ــ این یک تعویض پر سود بود. او باید کشته شود، کسی که ایرما دیرتر به او لعنت خواهد کرد، وقتیکه دیر شده باشد. همچنین انسان‎های متوسط هم تأثیرگذارند. وای بر آنها!

من حالا شروع می‎کنم به نقشه کشیدن برای اجرای قتل. باید نقشه‎ای می‎گشت که نه خودش را و نه من را لو می‎داد. بدون عمل، بلکه یک حادثه. چیزی مانند یک شلیک بی‎دقت در وقت شکار یا اسب‎سواری. یک شلیک از راهی نزدیک به او ــ توسط یک آدمکش حرفه‎ای. من به این سو و آن سو به مرد مورد انتخابم فکر می‎کردم. اغلب با این فکر به کنار ساحل پلاتنزه که املاکم را محدود می‎سازد برای قدم زدن می‎رفتم. سپس به عبور قایق‎های کوچک بر روی دریا نگاه می‎کردم ــ ما آنها را غرق کننده روح می‎نامیم ــ چشم‎انداز فریبائی بود! اگر یک چنین قایق چوبی‎ای واژگون شود، به این ترتیب زندگی یک انسان به اعماق دریا فرو می‎رود و ساکت و بی سوءظن ناپدید می‎گردد! قایقران شنا می‎کند، دیگری اما غرق می‎شود. آیا می‎شود اودون را به سوار شدن در چنین قایقی فریفت! آیا می‎شود یک قایقران برای نیتم پیدا کنم! با احتیاط شاخک‎های حسی‎ام را دراز می‎کنم. کولی من برخی از مأموریت‎ها را به عهده گرفته بود ــ مأموریت‎هائی که درک نمی‎کرد!

و در اینجا می‎خواهم یک مشاهده را که نباید برای بشریت از دست برود یادداشت کنم. من تا زمانیکه در باره طبیعت قتل فقط فلسفه می‎بافتم، در یک حالت روحی آرام باقی می‎ماندم؛ حالا زمانیکه عمل در من جوانه می‎زد، زمانیکه من صحنه دراماتیک را مجسم می‎کردم، زمانیکه من خودم را در موقعیت‎های مختلف یک قاتل قرار می‎دادم، ــ حالا این فکر به من یک احساس ترس فیزیکی می‎داد، ترسی که تنفس را برایم سخت می‎ساخت و مرا تهدید به خفه شدن می‎کرد. هر بار من تصویر عملم را در نظر می‎آوردم، سیلی از خون به سمت قلبم حمله‎ور می‎گشت، مانند در لحظات یک ترس سخت، و از آنجا که هیچ نیروی فشاری از همان نوع بازگشتش را مجبور نمی‎ساخت، بنابراین خود را در ریه و قلب انباشته می‎ساخت و راه نفسم را در سینه مسدود می‎کرد. من سخت و سخت‎تر نفس می‎کشیدم. عمیق‎ترین نفس‎ها هم دیگر ریه‎ام را با هوا پر نمی‎ساختند. تنفس برای من یک کار طاقت‎فرسا و بی ثمر شده بود و مانند وزنه‎ای یک خرواری بر روی سینه‎ام قرار داشت. وزنه مرا می‎فشرد و من دیگر قادر به دور انداختنش نبودم. این یک حالت شکنجه کامل بود. من از نظر جسمانی و روحی خشنود نبودم. یک افسردگی مرا در بر می‎گیرد که از زندگی نومیدم می‎ساخت. در این روزها سم می‎خریدم، زیرا اغلب به این می‎اندیشیدم که به زندگی خودم زودتر از زندگی دیگری پایان دهم.

مردم خواهند گفت، آنجا را ببین، فشار ناراحتی وجدان است. ببین که چگونه یک سفسطه‎گر شرارتش را انکار می‎کند و در واقع در شرارت خفه می‎گردد.

من اعتراف می‎کنم که خودم برای یک لحظه همینطور فکر می‎کردم. من از مدت‎ها پیش فشار ناراحتی وجدان را انتظار می‎کشیدم؛ و شگفتزده بودم که چرا چنین دیر شروع به کار کرده است. اما اتفاقاً این وضعیت مرا بدگمان می‎ساخت. اگر آنچه را که من احساس می‎کردم ناراحتی وجدان بود، پس چرا وقتی من قتل را در ذهنم بررسی می‎کردم به آن دچار نگشتم؟ چرا ابتدا زمانی آن را احساس کردم که فکر به یک احساس تصویری مبدل گشت؟ وجدانم آرام مانده بود، پس چرا فانتزی‎ام آرام نماند؟ من به این موضوع فکر می‎کردم و توضیح احساسم در باره ناراحتی وجدان قانع کننده نماند.

یک زن دوستداشتنی شوهرش در جبهه است. با تپش قلب نامه‎ها را از جبهه جنگ دریافت می‎کند، با تپش قلب وحشت جنگ را با نیروی تخیل خود تجربه می‎کند. تخیلش مدام میان خون و جسد، گلوله و شمشیر در حرکت است. هر یک از این  تصاویر یک تپش قلب به همراه دارد که نفسش را بند می‎آورد. وضعیت زن عاقبت مانند وضع من می‎شود. و با این حال او بی گناه است و من گناهکار. آیا دلیل ناراحتی وجدان او هم احساس ترس اوست؟

انسان دارای یک ماده بسیار فقیری‎ست که مفهوم جهانش از آن ساخته می‎گردد. این ماده معنایِ مفهوم احساسات اوست، که بخاطرش ذهن او به دنبال علل می‎گردد. اما همین مفهوم احساسات می‎تواند دلایل مختلفی داشته باشد و این دلایل مختلف موجب مفهوم احساسات مختلف می‎گردند. از این رو است که مفاهیم ما دارای یقین کمی هستند و اینکه اندیشیده یک علم است. بسیاری از مردم این را حس نمی‎کنند. با یک ناپایداری وحشتناک در باره علت و معلول نتیجه می‎گیرند و اینگونه نتیجه‎گیری تقریباً معمول است. یک پدیده از پی دیگری می‎آید، در نتیجه یک پدیده از پدیده دیگر زاده می‎گردد. مردم از نتیجه‎گیری‎های اشتباه جهان وارونه‎ای می‎سازند و این جهان برایشان نظم الهی‎ست. این جهان بقایش را توسط ادیان، قوانین و سربازها تضمین می‎کند، ــ این جهان رسمی و جهان اخلاقی آنهاست.

من با تصاویری از قتل که اعصابم را به لرزش وامی‎داشت زندگی می‎کردم. اما اگر این شوک عصبی می‎توانست یک اثبات حقیقت برای چنین فرآیندهائی در وجدان باشد، بنابراین باید همچنین اشگ‎های دروغین هم بتوانند برای حقیقتی ریخته شوند، در حالیکه نیت اشگ ریختن‎شان یک فریب عمدی‎ست. من قطعاً در قتل والن‎اشتاین یا شاه دانکن بی‎تقصیرم؛ اما آماده سازی‎های این قتل‎ها قلبم را می‎فشرد، همانطور که قصد خودِ من به قتل به قلبم فشار می‎آورد. بنابراین تجربه به شماها اجازه می‎دهد که بگوئید:

تجسم جسمانی یک قتل اعصاب را می‎لرزاند. اما چه چیز به شما حق می‎دهد اتهام بزنی: این باید تجسم نفسانی قتلی باشد که خود من قصد انجامش را دارم؟ آن شوک عصبی‎ای که احساس می‎کنم باید ترس وجدان نامیده شود؟ این یک حلقه اشتباه در نتیجه‎گیری‎تان است. برای این ادعا شما هیچ دلیلی ندارید. ادعای اثبات نگشته‎ای‎ست.

در این بین ــ من رنج می‎بردم. با یا بدون دلایل وجدانی رنج می‎بردم. و به این نحو اخلاق به بازی خطرناک افکارم اعتراض می‎کرد: افکارم در مورد قتل به خود من حمله می‎کردند! آنها ناسالم بودند. من به این ترتیب حقیقتی را که اغلب با تماشای کارهای مردم گاهی حدس می‎زدم دوباره پیدا کردم: اخلاقی یعنی، آنچه زندگی را تصدیق کند؛ غیر اخلاقی یعنی، آنچه زندگی را نفی کند. مردم از فضیلت فداکاری فردی حرف نمی‎زنند؛ آنها زندگانی بیولوژی را تأیید می‎کنند. تو نباید بکشی ــ تو باید برای میهن خود بمیری ــ هر دو یکی‎اند. بقاء، بعنوان بالاترین مطلب مبحثِ موضوع خودپرستی اوست. وجدان شعور حیوانی زندگی‎ست. آدم می‎تواند یک توپخانه اختراع کند، که پرده هر گوش را می‎درد؛ این اختراع قابل مجازات نمی‎باشد، اما مضر است. بنابراین خلاقیت خود را محدود می‎سازد و از اختراع خودداری می‎کند. درست به همین دلیل ــ اما نه به دلیل بالاتری! ــ آیا باید من هم اشتیاق‎هایم را محدود سازم. فقط به من مجازات نامحدود را تلقین نکنید! فقط به من تلقین نکنید که حفظ خویش بیشتر از یک غریزه ارزش دارد، ــ که آن یک وظیفه، یک فرمان الهی و قانون اخلاقی‎ست! از عشق به زندگی هیچ مذهبی نسازید!

من رمان تعریف نمی‎کنم، من یک داستان روحی روانی تعریف می‎کنم. به همین دلیل من هیچ کاری انجام نمی‎دهم، مانند برخی از روابط خانوادگی که عروسی نامزدها را تا اواخر بهار به تأخیر می‎انداختند. بیش از حد نامناسب برای دوراندیشی کردن طولانی‎ام! من مهلت پشت مهلت بدست می‎آوردم. بله، لحظاتی رسیدند که امید از من تملق می‎کرد، یک تغییر نگرش یا شرایط می‎تواند کل ماجرای نامزدی را دوباره زیر سؤال ببرد. در این بین روز ازدواج تعیین شده بود و بطور اجتناب ناپذیری نزدیک می‎گشت. اودون در هنگام شکار آبچلیک دچار سرماخوردگی اندکی شده بود، و اگر من نمی‎‎خواستم چنین ابله باشم که یک سرماخوردگی را مانعی برای ازدواج به حساب آورم، بنابراین باید حدس زدن و انتظار کشیدن را به پایان می‎رساندم. آیا به تأخیر افتادن یک هفته‎ای مراسم ازدواج می‎خواست چیزی را به من بگوید؟

به کُندی به خود می‎آیم. من احساس می‎کردم که یک عمل در حال نزدیک شدن است، اما من خود را دیگر به سختی نویسنده آن احساس می‎کردم، بلکه بیشتر بعنوان ابزار آن. من خسته به دنبالش می‎رفتم، تقریباً خشمگین.

اودون از زمان شکار آبچلیک که من هم در آن شرکت داشتم، بخاطر سرماخوردگی‎اش در تانیا در فاصله چند مایلی از املاک من در بستر افتاده بود. من مؤفق نشده بودم در این شکار شلیک دو پهلو را اجرا کنم، مانند تمام موارد مناسب دیگری که من می‎اندیشیدم در واقعیت کاملاً طوری دیگری از آنچه در فانتزی‎ام قرار داشتند بودند. زندگی یک انسان از امنیت‎هائی احاطه گشته است که شکستن‎شان خیلی هم راحت نیست!

حالا من سواره از میان ناحیه تانیا می‎تاختم. کولی من نتوانست به من بگوید که آیا اودون بخاطر زکام دکتری را به بالین خوانده و اگر آری کدام دکتر را. من می‎خواستم خودم آن را بررسی کنم. می‎خواستم بدانم که آیا ماجرا یک مورد پزشکی‎ست، به این ترتیب قصد داشتم تلاش کنم ــ که آیا می‎شود کُشنده شود. "پزشکی هنر قتل با مصونیت از مجازات است." من کیف پولم را از پول پر می‎سازم و سواره به راه می‎افتم.

در این سوارکاری با ماجراجوئی زیر مواجه می‎گردم.

در کنار یک تاکستان دورافتاده مرد به خواب رفته‎ای را می‎بینم. من آن مرد را می‎شناختم. او ابراهیم Abraham سالخورده بود، مستخدم درستکار یهودی خانه اودون. او کیسه سفرش را آویزان کرده بود، و یک کتاب کوچک باز، که شاید آن را می‎خواند و هنگام به خواب رفتن از دستش رها شده بود کنارش قرار داشت. از میان کتابچه یک ورق کاغذ سفید رنگ بیرون افتاده بود. باران می‎بارید اما هوا ساکت بود. سوسک بزرگی که در زیر ورق کاغذ حرکت می‎کرد عاقبت خود را بیرون می‎کشد و در این وقت ورق کاغذ را برمی‎گرداند، ــ بر این روی کاغذ چیزی نوشته شده بود.

یک شخص از اطرافیان اودون! متفکرانه به تاختن ادامه می‎دهم. من احساس می‎کردم، شاید مرد یهودی بتواند چیزهائی به من بگوید که توسط آنها بدانم چگونه باید کارم را انجام دهم. او با کمال میل و بی ریا گپ می‎زد. من برمی‎گردم.

من او را صدا می‎زنم. او جواب نمی‎داد. او در خواب عمیقی فرو رفته و قطرات سنگینی بر پیشانیش نشسته بود. به نظرم می‎رسید که ورق کاغذ حالا کمی دورتر قرار دارد.

شاید نوشته مهم بود. من از اسب پیاده می‎شوم و آن را برمی‎دارم. آن یک نسخه پزشک بود. دانش زبان لاتین من اجازه خواندن آن را به من می‎داد. تجویز نوعی شربت بادام با چند قطره ماده مخدر بود. بنابراین تجویز داروئی برای بیمار مبتلا به زکام و نگران بیخوابی شبانه. یک دارو برای اودون. همچنین نسخه تاریخ همان روز را داشت.

در این بین متوجه می‎شوم که پیرمرد بسیار ساعی و وقت‎شناس هنگام رفتن به داروخانه در بین راه خوابش برده است. همچنین متوجه می‎شوم که چون او از تانیا است، باید چنین زود در راه خسته شده باشد، زیرا تانیا در کنار زمین‎های شیبدار کاپه‎گِنی قرار گرفته بود و تا داروخانه یک ساعت فاصله داشت. من تصور می‎کردم که ارتباط را حدس زده‎ام. او احتمالاً از شهر بازمی‎گشت و خستگی رفت و برگشت راه را در استخوان‎های پیرش داشت. و حالا به یاد می‎آورم که شب جمعه است. البته خورشید هنوز در آسمان ایستاده بود، اما در یک لایه ابر رعد و برق‎زای سیاه ایستاده بود و این امکان وجود داشت که چشم پیر و ابلهش لایه ابر را افق پنداشته باشد. و ممکن است فکر کرده باشد که زمان شبات او فرا رسیده است، بنابراین خود را بر روی زمین نشانده و از روی کتابچه نمازش را خوانده است. من کتابچه را برمی‎دارم، واقعاً یک کتاب نماز یهودی بود. گرمازده و خسته آنطور که او بود، نشستن برایش خطرناک می‎شود، طبیعت خواستار حقش می‎گردد و او به خواب می‎رود. من آنچه را که می‎دیدم اینگونه برای خود توضیح دادم.

بنابراین او از شهر بازگشته بود! او دارو را به همراه داشت! این اندیشه مرا به تلو تلو خوردن می‎اندازد. من به اطراف چشم‎انداز نگاه می‎کنم ــ  از انسان خالی بود. در این لحظه به کیسه یهودی هجوم می‎برم، درونش را جستجو می‎کنم و در میان وسائل دیگری که او در شهر خریداری کرده بود شیشه دارو را می‎یابم. در عرض چند ثانیه نیمی از محتوای آن را خالی می‎کنم و به جای آن سمی می‎ریزم که از زمان تنگی قفسه سینه برای خودم همیشه به همراه داشتم. من سوار اسبم می‎شوم و بر روی شن نرم بدون مزاحمت به تاختن ادامه می‎دهم. از کنار تپه بعدی به عقب نگاه می‎کنم. یهودی پارسا هنوز در خواب و وضعیتش بدون تغییر مانده بود. من در میان تپه‎ها ناپدید می‎گردم. از راه دور از شهر ویسپِرم صدای ناقوس شبانه به گوش می‎رسید و در ابر سیاه رعد و برق مانند یک نور که در پشت یک پرده سیاه به عقب و جلو سرگردان بود آغاز می‎گردد. من به سمت خانه می‎تازم.

بنابراین آن یک قتل بود. چه عجیب و غریب! من با افکار قتلم ماه‎ها با افتخار در میان مردم می‎نشستم، اما برای این یک دقیقه باید با آنها با از دست دادن سرم جوابگو باشم! و با این حال پر و خالی کردن آن دو شیشه برایم بی‎تفاوت بود و در برابر کار انقلابی چند ماهه افکارم تقریباً بی گناه به نظر می‎رسید. چنین به نظرم می‎رسید که اعمال انسان‎ها به مراتب دورتر از افکارش ایستاده است. و با این حال ما برای اعمال‎مان مورد قضاوت قرار می‎گیریم و افکار از پرداخت گمرکی معافند. من از اینکه به این راحتی می‎شود دست به یک قتل زد که اندیشیدن به آن چنین سخت و هیجان‎انگیز بود شگفت‎زده گشتم. به نظرم می‎رسید که انگار چیز تازه‎ای آموخته‎ام، چیزی که آرامم می‎ساخت. چنین به نظرم می‎رسید که انگار عملم تقریباً خوب بوده است، زیرا که این کار برای اولین بار بعد از مدتی طولانی مرا از دست افکار بدم آزاد ساخت.

اودون در همان شب واقعاً فوت کرد. کالبد شکافی، مراسم تشییع جنازه و هر چیز دیگر مربوط به آن، با آسودگی خاطر مهربانانه‎ای به انجام می‎رسید، همانگونه که سنت خوب مجارها خود را چنین سعادتمندانه از موشکافی آلمانی‎ها متمایز می‎سازد. عمل من بی خطر در زیر خاک قرار داشت، در کنار اعمال  بسیاری از پزشکان و دیگر داروسازان. من کشف نشده باقی می‎مانم.

آه، جهان لوده از وقار خنده‎داری پر است! آیا شماها تا به حال هرگز پسران دبستانی را دیده‎اید که به مرد جدی‎ای یک کیسه مو آویزان کنند؟ شماها چه بخواهید یا نخواهید با دیدن این صحنه می‎خندید. هرچه مرد جدی‎تر رفتار کند مسخره‎تر به نظر می‎آید. او مغرور و محتاط راه می‎رود، شماها می‎خندید. او دوستانه و خوش برخورد نگاه می‎کند، شماها می‎خندید. به یک گدا صدقه می‎دهد و گدا می‎خندد. می‎خواهد به کودکی آبنبات هدیه کند و کودک به او می‎خندد. هر فکری که از پیشانیش برمی‎خیزد مسخره می‎گردد.

این دلقک حالا برایم جهان و کیسه موئی که به آن آویزان کردم یک قتل کشف نشده بود.

جهان، این جانور با ابهت با کندوی پشهِ مذهبی، پلیسی، اخلاقی و حقوقی‎اش آنجا نشسته بود و اعتراف کودکان دبستانی را گوش می‎کرد و شیرهای آبدار را مصادره می‎کرد و فحش و توهین‎ها را دقیق می‎سنجید و هرچه خمیده بود را راست می‎کرد و لباس‎های قانون را تا ریزترین چین‎های‎شان می‎شست و از قتل ِ آشکاری که بعنوان کیسه مو بر گردنش نشسته بود هیچ چیز نمی‎دانست! چه چاپلوسی‎ای از من می‎کرد، جانور وحشی! من یک قلب نجیب داشتم، یک ذهن آموزش دیده، تأثیری عام‎المنفعه می‎گذاشتم، خیرخواه، دارای شایستگی و فضائل مدنی بودم. و اگر جهان، این جانور وحشی برایم موعظه می‎کرد، بنابراین من هم برایش با شجاعت موعظه می‎کردم و وجدانی لطیف‎تر و حس عدالت‎خواهی ظریف‎تری از تک تک مردم داشتم. جانور وحشی مسخره! من محتوای دو شیشه را با هم مخلوط کردم، اما اگر جهان از آن بوئی می‎برد می‎توانست به نابودیم منجر گردد! جانور وحشی ناگهان توهم برش می‎داشت که نظم جهانیش نقض شده است، و دیگر بدون گرفتن خون من اصلاً نمی‎تواند زندگی کند. او یکی از ریشه‎های ما را قطع کرده است، و حالا او نه قلب دارد و نه روح، نه فضائل و شایستگی در تمام حدود زندگی باقی‎مانده‎اش. دورش سازید! وقتی که یک سگ کتک‎خورده زوزه می‎کشد، همه سگ‎های خیابان بخاطر زخم در نظم جهانی اخلاقی‎شان با او زوزه می‎کشند!

اما ــ من کشف نشده باقی می‎مانم! این یکی از بهترین احساس‎ها بود! وضع انسان‎ها به من و وضع من به دیگران تا حد غیر قابل بیانی سرگرمم می‎ساخت. اعتراف پر شور و اغلب تکراری ایرما که چه زیاد من مرد زندگیش هستم و اینکه او فقط می‎تواند مرا دوست داشته باشد برای شب جشن شیطان‎سوزان بهترین شایستگی را داشت. هربار خدای عروسی و نکاح خود را به گردنم می‎آویخت، کیسه موی آویزان به پشتش با حالت خنده‎داری وحشتناک و زیبا تکان می‎خورد. نتیجه منحصر به فرد بود. من فقط باید به خودم تکیه می‎کردم، مزاحم او نمی‎گشتم. گوش  هیچ انسانی اجازه شنیدن آنچه را که من با شهوت شیطانی ِ رازی مطمئن با خودم زمزمه می‎کردم نداشت: من کشف ناشدنیم!

هرگز انسانی از اثر کمدی در یک مقیاس بزرگ‎تری لذت نبرده است. این جسورانه‎ترین وضعیت شوخی بود. حتی در حال حاضر، هنگام نوشتن آن، طنز این وضعیت مانند پودر عطسه بینی‎ام را قلقلک می‎دهد.

چندین روز مانند یک خط طولانی می‎گذرد. اما عاقبت آن لحظه‎ای که این خط دیگر نمی‎خواست بیشتر مستقیم باشد و خود را عمیقاً مشتاق شکوفائی می‎دید فرا می‎رسد. و در اینجا بود که من خودم را لو دادم. این را وجدانم انجام نداد، من بر علیه آن اعتراض کردم. این فرد بدبختی‎ست، کسی‎ست که دست به قتل می‎زند و با این حال یک وجدان دارد: این موجود تخیلی در برابر انتقادم مقاومت نکرد. نه، بلکه یک نیرو آن را انجام داد، بسیار معقول‎تر از وجدان راحت فرو ریخته‎ای که نیروی اولیه نیست، بلکه بخش کوچکی از یک نیروست. نیروئی که من از آن صحبت می‎کنم به این دلیل بسیار قوی‎ست، زیرا که اصلاً شناخته شده نیست. هیچ مقاومتی در برابر آن وجود ندارد. شماها نمی‎توانید آن را انکار کنید، زیرا که خودش یک انکار است. شماها نمی‎توانید با آن کنار بیائید، زیرا که شماها را غافلگیر می‎سازد. او آنچه را که نمی‎توانید پیش‎بینی کنید انجام می‎دهد، و شماها از آنچه او انجام می‎دهد هیچ چیز از پیش نمی‎بینید. او هر حرکت ساعت زندگی‎تان را تنظیم یا مغشوش و بشکه‎های نمک‎تان را مانند تاج و تخت‎تان واژگون می‎سازد.

شماها حرف مرا باور نمی‎کنید؟ بفرمائید، این هم چند نمونه از آن.

دختر و پسر همدیگر را دوست می‎دارند. زمانیکه آنها با همدیگرند ــ به این ترتیب خوشبختی به خوشبختی و شادی به شادی سرازیر می‎گردد. چه ساخت و بازسازی هزار آسمان، چه استراحت ناآرامی در تمام سعادت‎ها! چه مشغولیتی، شیرین‎ترین و غنی‎ترین زندگی در هم تنیده! چه خوب آنها مدام داشتن  همدیگر را، نگاه داشتن همدیگر را، به همدیگر نگاه کردن و به هم لبخند زدن را تازه می‎سازند! وقتی آنها از هم جدا هستند ــ انگار که از هم جدا نیستند. انگشت دختر را نگاه کنید! آنها در تمام ساعات روز و در نور لامپ می‎جنبد. یک پارچه ابریشمی ِ طلائی رنگِ منجوقدوزی شده را در دست می‎جنباند، در آن نخدوزی، قلابدوزی و گره زده می‎شود ــ برای پسر! حالا مشغولیات پسر را بنگر. او تحصیل می‎کند، جستجو می‎کند، درخواست می‎نویسد، بعد غرور، افتخار، شاید حتی وجدان خم می‎گردد ­(زیرا که این دستگاه وقتی خوب در انسان‎ها زنده می‎گردد همیشه تلوتلو تکان می‎خورد)، خلاصه، در این وقت همه چیز انجام می‎گیرد، آنچه منظره نان می‎دهد ــ برای دختر! و حالا، پس از سال و روز! آنها همدیگر را ملاقات می‎کنند، از سر راه هم کنار می‎روند، رنگ پریده می‎گردند، و هر یک به سمتی دیگر می‎نگرد. چه رخ داده است؟ هیچ چیز. مطلقاً هیچ چیز. آنها همدیگر را دوست داشتند و مال همدیگر بودند، و تعجب آور اینکه آنها کمی هم سر به سر هم می‎گذاردند. این یک قطره تند و بامزه در شهد جاودانه بود. یک قطره دوم! آنها همچنین همدیگر را کمی عصبانی ساختند. واقعاً، تلخ‎تر از شیرینی ساده مزه می‎دهد. سومین قطره! آنها همچنین همدیگر را اندکی رنجاندند، به هم آسیب رساندند، به هم ستم روا داشتند. این بیش از حد بود. این شراب ورموت بود. آن را پس بگیریم! چه کسی آن را اول انجام می‎دهد؟ نوبت پسر است. نوبت دختر است. کسی اول شروع نمی‎کند؟ نه! آه و به این ترتیب هر دو پایان دادند. ابتدا با ستم بازی کردند، سپس آنها خود را در ستم سخت ساختند. آنها تجزیه گشتند. و تمام اینها بخاطر هوی و هوس و خودکامگی انجام نگرفت، بلکه بخاطر ضرورت. این توسط نیروئی انجام گرفت که من از آن صحبت می‎کنم. این طبق قانون تضاد رخ داد.

شبان من ساده‎تر از اهالی اسپارت زندگی می‎کند و وحشی‎تر از یک فرد نیوزیلندی. پالتوی خزش خانه اوست و سگش خانواده‎اش. نان چاودار غذای اوست و پیه که تقریباً هرگز تازه نیست. گاهی اوقات برای خود قطعه‎ای کدو یا یک بلال جوان سرخ می‎کند. وقتی تشنه است برای خود یک سوراخ در شن و ماسه حفر می‎کند و آب گل‎آلود می‎نوشد. ناگهان از جا برمی‎خیزد، به سمت اشتول‎وایسنبورگ یا پِست می‎رود و به اولین مغازه شیرینی‎پزی داخل می‎شود. در اینجا می‎گذارد کیک خامه‎ای و بستنی وانیلی برایش بیاورند. او قدیمی‎ترین شراب بلغاری می‎نوشد و بهترین سیگار برگ می‎کشد. او نیم دو جین از رفقایش را همراه خود داشت و از آنها هم پذیرائی می‎کند. شب می‎گذارد که یک ارکستر کولی بیاید، یک ارکستری که شاید برای ملکه ویکتوریا نواخته باشد و ارکستری که حالا باید برای شبان من بنوازند. شب مانند یک سلطان در حرمسرا می‎خوابد. در صبح یک <صدی> می‎پردازد، مجموع آن مبلغی که او در عرض سه سال پس‎انداز و دزدی کرده بود. او به روستای پوستا بازمی‎گردد و نان چاودار می‎خورد و آب گل‎آلود می‎نوشد. آیا این مرد دیوانه بود؟ بله بود. او اگر که اینطور ــ منطقی عمل نکرده بود می‎توانست دیوانه باشد. او باید یک مسیر سه ساله زندگی را قطع می‎کرد و آن را دور می‎زد. قانون بزرگ جهانی او را گرفتار ساخت و نزدیک بود که او را بدَرَد، اگر که او از قانون پیروی نمی‎کرد، ــ از قانون تضاد.

و این قانون بود که قاتلی را که هیچ چیزی نمی‎توانست او را لو دهد مجبور به لو دادن خود کرد. این قانون طبیعت بود، یک قانون طبیعت شوم و شیطانی، نه آن قانون اخلاقی کهنه بی مزه شماها، نه آن وجدانی که من از مدت‎ها قبل آن را مانند یک گیاه نی شکستم!

من کشف نشده‎ام! اندیشه در من تأثیر گذارده بود. او نغمه‎ای بود که مرا در حال جادو کردن بطور دردناکی دنبال می‎کرد. در سرم پچ‎پچ می‎کرد، بر لبانم پچ‎پچ می‎کرد. بله، همچنین بر لب‎ها! لب‎هایم هر جا که من می‎رفتم و می‎ایستادم کلمات را غر می‎زدند. این وحشتناک بود. من نمی‎توانستم این عادت را ترک کنم. من حداکثر می‎توانستم به آن عادت کنم که در جامعه با مردم محتاط باشم.

این شغل نگهبانی برایم آزار دهنده گشت. مرا به نحو غیر قابل تحملی تهییج می‎کرد و می‎پیچید. یک روز مرا بطور خاصی بی صبر می‎سازد، و در این وقت این فکر به ذهنم راه می‎یابد: چرا من هم مجبورم؟ انسانیت چه زیبا می‎توانست باشد، اگر من مجبور نمی‎بودم! اگر انسانیت روح قوی‎ای مانند خود من می‎داشت! به جای شعارم: من کشف نشده‎ام، ــ بنابراین این اجازه را داشتم که با قاطعیت بگویم: من دست به قتل زده‎ام!

در آن دقیقه لو دهنده‎ام متولد گشت. چیزی در هوا فش کرد، ــ این اولین تیز کردن تبر جلادم بود. قانون بزرگ طبیعت ــ قانون تضاد، مرا گرفتار ساخت.

من آدم کشته‎ام! جادوی دیوانه‎سانی در این کلمه قرار داشت که غیر اردای خود را در جای کلمه قبلی می‎نشاند و مانند خفاش خون‎خواری دندان در رگم فرو کرده بود و خونم را که باید درون قلبم جاری گردد به سطح می‎کشاند و می‎مکید.

من آدم کشته‎ام! آه، باید آنچه که مرا از دیگران متمایز می‎سازد از همه پنهان سازم! من در این واژه ابتدا به نظرم انسان می‎رسیدم. این آخرین بشریت را می‎سنجد. چنین به نظرم می‎رسید که انگار باید هر انسانی آنچه را که من آزمودم تجربه کند تا اجازه صجبت کردن داشته باشد. فقط کودکان قبل از بالغ شدن موجودات بی‎گناهیند. گناه عملی مردانه است. چرا نباید بزرگ‎ترین گناه بزرگ‎ترین مردانگی باشد.

من آدم کشته‎ام! آه، اگر فقط اجازه گفتن آن را به کسی می‎داشتم، بنابراین آن یک نفر باید کل بشریت برایم معنا می‎داد! چگونه من اغلب سر ایرما را در دستم گرفتم، این نوشتار پر از معنا و ویژگی را، و با غم و اندوه می‎اندیشیدم: زن، چرا تو نباید بدانی که به چه قیمتی مال من گشته‎ای! این تأثیر تو بود! چرا نباید تأثیر خودت را بشناسی؟ و من شروع کردم به متنفر گشتن از او.

من به سراغ دوستانم رفتم. آنها مرد بودند. آه، آنها مرد نبودند! آنها همه جا مرد بودند، فقط اینجا نه. من حتی یکنفر را هم پیدا نکردم که بتوانم به او اعتماد کنم. همه آنها در مقابل مانعی ایستاده بودند که من از رویش پریده و آن را پشت سر گذارده بودم. و تعدادی از آنها مردانی بودند که رادیکال می‎اندیشیدند و انقلابی رفتار می‎کردند. چه بینوا! من شروع می‎کنم به خوار شمردن‎شان.

آسایش ناپدید می‎گردد. وجد و خلق و خوی طنزآمیرم از بین رفته بود. من جدی و غمگین گشتم. من خود را منزوی احساس می‎کردم و انزوایم و کودنی بی رحم انسان‎هائی که آن را به من تحمیل کردند دردآور بود! آنها نمی‎دانستند با من چه می‎کنند، اما من نمی‎توانستم آنها را بخاطر این کار ببخشم. آنها به من آسیب رساندند. آنها رازی را بر من تحمیل ساختند، و کدام انسانی می‎تواند با داشتن یک راز در روح زندگی کند و خوشحال باشد؟

در اینجا می‎خواهم یک کشف بزرگ را با شما به اشتراک بگذارم. این یک کشف است ــ بسیار بزرگ در اخلاق، به همان بزرگی ِ قانون جاذبه در فیزیک. من آن را عملاً در خودم کشف کردم و شماها کاشف را می‎کُشید؛ اما باید لااقل کشفم دانش نظری‎تان را غنی سازد. مردم، به من گوش کنید، شماهائی که بعنوان دانش‎آموزانم در مقابل چوبه دار من ایستاده‎اید.

من در دوران جوانی داستانی در باره امپراتوری روم شرقی خواندم. تسنو توسط زوی مسموم می‎شود و تسنو زوی را مسموم می‎سازد. الکسیس توسط ایودوکسیا مسموم می‎شود و الکسیس ایودوکسیا را مسموم می‎سازد. مدعیان و رقبا، سربازان درباری، کشیشان درباری، خواجه‎ها و دوشیزه‎های درباری همدیگر را مسموم می‎سازند. من در کولومبا نوشته مریمه از قصاص اهالی کرسیکا و در مجموعه کلکسیون توصیف کشورها از ویده‎مَن و هاوف در باره قصاص اهالی اسلاوهای دالماتیِن خواندم. خون روی خون! کسی پیدا نمی‎شود که انسانی را به قتل نرسانده باشد! آنها دسته جمعی به هم هجوم می‎برند، آنها تک تک همدیگر را به قتل می‎رسانند، یکی انتقام می‎گیرد و دیگری از انتقام گیرنده انتقام می‎گیرد ــ و آنچه بیش از هر چیز شگفت‎زده‎ام می‎ساخت: تمام این افراد غذا می‎خورند، می‎نوشند، می‎خوابند، غذایشان را هضم می‎کنند، آواز می‎خوانند، می‎رقصند، عشق می‎ورزند و تولید مثل می‎کنند و هر نفر، آنقدر که آدم می‎تواند ببیند، کاملاً لذت می‎برند. و در عین حال انسان هستند، اروپائی، بله حتی مسیحی. این چگونه ممکن است؟ من پسر جوانی بودم و هنوز پاسخ این سؤال را نمی‎دانستم.

حالا من هم آن راحتی را داشتم. من خود را در جامعه‎ای نشانده‎ام که اجازه دارم به انسان‎هائی که خودشان آدم کشته‎اند و دوباره دست به قتل می‎زنند بگویم: من آدم کشته‎ام ــ و هیچ وجدانی وجود ندارد! ضربان قلب آهسته می‎زنند، پیشانی آزاد و باز باقی می‎ماند. این رمز و راز است که قاتل را قاتل می‎سازد و نه وجدان. دانستن اینکه من چیزی می‎دانم که دیگران اجازه دانستنش را ندارند؛ مجبور به تظاهر کردن در نوع نگاه، در خطوط چهره، در کلمه و ایماء و اشاره بخاطر محافظت از خویش. این همان چیزی‎ست که به پیشانی قاتل فرهنگ مُهر قابیل می‎کوبد. این همان چیز وحشتناکی است که بین او و دیگران قرار دارد، این همان رایحه‎ای‎ست که وحشت مجاورش را احاطه کرده. این همچنین کابوس خود اوست. احتمالاً چیزی به او فشار می‎آورد، اما شماها نیروی فشار دهنده را به خودتان اشتباه توضیح می‎دهید. این رمز و راز است که به او فشار می‎آورد و نه وجدان. راز را از او بردارید سپس این مرد مانند همه شما شفا می‎یابد. راز، راز، این وجدان باطل فرضی قاتل است! این را فراموش نکنید.

راز بیچاره منفور!  چرا باید میان مردم باشی؟ من از انسان‎ها فرار کردم، من به انزوا گریختم. من روزها در جنگل‎ها و بیابان‎ها پرسه می‎زدم، در مسیرهائی با گیاهان وحشی. اینطور تنها بودن حالم را خوب می‎ساخت. من یک جهان می‎دیدم با توده‎های بسیار عظیمی در برابرم که محکم و جاودانه ساخته شده بود،  ــ و نه بر روی مفاهیم اخلاقی! دوام داشت و زیبا بود. جهان، نیازمند تخریبی بی نام، زندگی، نظم و صبوری تنفس می‎کرد. این جهانی بود که یک قتل را با تور نمی‎گرفت. سمور پرندگان سر از تخم درآورده را به قتل می‎رساند و گربه وحشی سمور را. آغشته به خون در هر ساعت از روز و شب، او چهره‎اش را شاد و بی گناه به نور خورشید و به ماه که بی سر و صدا می‎گذشت نشان می‎داد. این یک جهانی بود که در آن روح بزرگ جهان حاکم بود و نه روح انسانی کوچک. این جهان من بود.

من آدم کشته‎ام! من یک بار در وحشی‎ترین انزوای کاپه‎گی از ته سینه به بیرون فریاد زدم. این یک فریاد شادی بود، مانند روح شامپاین که زنجیر چوب‎پنبه را به هوا منفجر می‎سازد. هوا جوش و خروش و شاخ و برگ‎های سنگین بلوط در آن خش و خش می‎کردند، ــ عناصر واژه را می‎بلعیدند و آن را بی حس می‎ساختند، مانند امواج دریا که صدف دریائی کوچکی را می‎شکند. و با این حال حالم را خوش می‎ساخت.

لذت کودکانه! من بخاطر شرارت کودکانه‎ام خجالت می‎کشیدم. آه، من بیهوده خجالت می‎کشیدم. این حالم را خوش می‎ساخت. و شب‎ها، حتی وقتی در رختخواب دراز کشیده بودم، فکر کردن به این لحظه خوشحالم می‎ساخت و همخواب زیبای من به زحمت می‎توانست مرا اینطور شاد سازد. من رازم را با صدای بلند در هوا فریاد کشیدم! لذت کودکانه، اما ــ لذت. این لذت باید تکرار گردد. من تشنه آن بودم.

صبح روز بعد با قصدم سوار بر اسب دوباره به فضای آزاد می‎روم. اما ابتدا حالا به یاد می‎آورم که یک چشم‎انداز کوهستانی چیزی کمتر از آزاد بودن حس قصدم ندارد. چه آسان یک نفر را از چشم نفر دیگر مخفی می‎سازد! در پستی و بلندی متناوب هر وجب از زمین را بر وجب دیگر برتری می‎دهد؛ صخره، بیشه، درخت، بله حتی گیاهان ساقه بلند مخفیگاه‎های متعددی را تشکیل می‎دهند. از اینکه دیروز به این موضوع فکر نکرده بودم دچار وحشت گشتم. امروز به آن فکر کردم و با احتیاط پیش خود نگاه داشتم.

من غمگین به سمت خانه تاختم. صدای مانند بلبل پر طنین ایرمای من و غوقای جیک جیک پسر کوچکم مرا ازحسادت پر می‎ساختند. خوشبخت‎ها! آنها اجازه دارند آنچه در قلب ساده‎شان دارند را بر زبان رانند. البته این زیاد نیست، اما با وجود کم بودن آزادی بیان دارند. این امتیاز ِ بی گناهی آنهاست. به جهنم! زبان اگر آنجائی شروع نشود که بی گناهی به پایان می‎رسد بنابراین حق ندارد خود را از اصوات حیوانات متفاوت سازد.

من به خانه‎ام فرار می‎کنم. من تمام کشور را فقط با این فکر که بتوانم حرفم را بزنم تفتیش کردم. من برای انجام این کار در امنیت دور و نزدیک زمین را جستجو کردم.

در این وقت دشت آلفویلد به یادم می‎افتد. این یک سفر به آنجا بود، اما ــ من حاضر بودم بخاطر برای خارج ساختن فریاد عقاب‎گونه‎ام تا آخر جهان هم بروم. من از زن و فرزند وداع کردم ــ این یک وداع برای تمام زندگی بود.

آیا شماها آلفوید را می‎شناسید؟ آلفوید یک زمین صاف سیاه‎قهوه‎ای رنگ است ــ صاف و سیاه‎قهوه‎ای رنگ مانند یک تخته سیاه می‎باشد. این تخته سیاه صدها کیلومتر مربع را می‎پوشاند. همانطور که یک ملوان در سبد دکل خود دریا را از بالا تماشا می‎کند یک سوارکار هم از روی زین اسبش زمین را تماشا می‎کند. نه بهتر! زیرا دریا می‎تواند با این حال امواج پرتاب کند، اما آلفویلد خود را از هیچ موجی بلندتر نمی‎سازد. یک زمین مطلقاً همواری‎ست که افقش از هر سو نامحدود است. در اینجا بجز محدودیتِ دید دیگر هیچ مرزی وجود ندارد. در اینجا مخفیگاهی وجود ندارد، هیچ کمینگاهی، هیچ اختفائی، آنچه آنجاست قابل مشاهده است.

من مست از آزادیِ این فضا به اسبم مهمیز زدم و مانند نهنگی در اقیانوس با سر و صدا بازی کردم. فقط با یک نگاه از سطح روئی پرواز کردم ــ آنجا خالی از انسان بود ــ و شادی کنان کلمه‎ام را در هوا فریاد کشیدم: من آدم کشته‎ام!

ما آن را شنیدیم! دو مرد که به طور ناگهانی از زمین بیرون آمده بودند جواب می‎دهند. آنها یک چاه نقب می‎کردند و بر روی زمین نبودند، بلکه درون زمین بودند.

اسبم رمید ــ و بیشتر از او سوارکار. ما سقوط می‎کنیم. ــ بقیه ماجرا داستان جنائی‎ست. بازجوئی، اظهارات شاهدین، دفاتر داروسازها، حفر گور ــ تمام اینها به اینجا تعلق ندارند. آنها را در روزنامه‎ها بخوانید. اما البته از تمام این منابع قطراتی می‎چکید که فقط برای اثبات احتمال جرمی که هنوز کاملاً ثابت نشده بود به هم می‎پیوستند. به همین جهت وکیلم فوری اولین اصل دفاع را به من توصیه می‎کند: همه چیز را انکار کنید. من اما پاسخ دادم: یک جنتلمن دروغ نمی‎گوید.

همچنین یک فیلسوف هم این کار را نمی‎کند. مگر چه چیز بیشتری از آنچه اودون از دست داد می‎توانستم از دست بدهم، ــ نه یک زندگی، بلکه یک لحظه را؟ فلسفه‎ای که من بر علیه او بازی می‎کردم باید حتی بر علیه خود من هم حقیقت می‎بود. من می‎توانستم آنها را در مقابل زندگی خودم فدای حقیقت‎شان سازم. من از آنها دست کشیدم؟ من آنها را له روسپیگری واداشتم؟ من آنها را بعنوان درغگو در جهان بیرون انداختم؟ نه، تو نباید به هیچ متقلبی خدمت کنی! تو بیشتر از دلال محبت احساسات من بودی. من به بودن با تو در مرگ و زندگی اعتراف می‎کنم، من مرد صادقی هستم.

و من همچنین بلند پرواز هم هستم. من مغرورم، بله متکبر. من انسان‎ها را خوار می‎شمرم و به خودم حرمت می‎گذارم. اعتراف کردن به قتل برایم تملق بود. این عملی بود که مرا در برابر دیگران ممتاز می‎ساخت. بله، حتی در برابر قاتلین. این یک قتل نفس عادی نبود. یک قتل باشکوه بسیار فلسفی ِ خوب انجام گرفته بود. این یک قدم بالاتر از خط مرز اخلاقی بود، نه مانند خزیدن یک دزد یا مانند یک مرد مست؛ نه، مانند یک سزار با آهنگ و موسیقی، در صف و ردیف حرکت نظامی می‎کند. من اجازه نشان دادن این عمل به او را دارم، و من می‎خواهم این کار را انجام دهم.

اما من گذشته از این نیکوکار هم هستم. من می‎خواهم چیز خوبی به بازپرس مو مجعدم که هنوز یک جوان اما بسیار مرد ماهری‎ست بدهم. پسر جوان زیبا روز خوش خود را داشت، هنگامیکه یک روز صبح گذاشتم مرا به نزدش ببرند و به او گفتم: دوست، جریان را به پایان برسانیم. من آمده‎ام تا برای شما یک اعتراف کامل بکنم. این شما را شاد می‎کند، درست نمی‎گویم؟ به من دست بدهید. شما یک مرد مطابق سلیقه من هستید. شهرت‎تان برای شما هدف‎تان و به دار آویخته گشتنم یک وسیله برای هدف است. براوو، من عاشق رذالت هستم! دیدن فرد خودخواهی که مرا با کمال میل بکشد همانطور که من با کمال میل اودون را کشتم خوشحالم می‎سازد. اجتماع خوب، دوست، اجتماع خوب! من شما را مدتی طولانی بی قرار گذاشتم، درست نمی‎گویم؟ آه بله، مهمیز زدن به مردی مانند من شایسته تقدیر است. اما ببینید، عزیزترین، من هم آن را می‎خواستم. من می‎خواستم شما را خوشبخت سازم. من می‎خواستم گردوی محکمی باشم، برای اینکه شما با سر و صدا آن را بشکنید و بتوانید دندان‎های قوی‎تان را به جهان نشان دهید. بنابراین باید پیش بروید. اما من می‎دانم که شما برای ازدواج با عشق‎تان و تشکیل یک خانواده به پیشروی محتاجید. بنابراین خانواده کوچک عزیزتان را تشکیل دهید. ابلهان بیچاره با درد در انتظار زاده گشتنند. بسیار خوب، این هم لاشه من. بفرمائید، سیر ببلعید، حیوانات درنده جوان.

پروتکل بازجوئیم امضاء شده است. من هرآنچه که حکم اعدام دارد گفتم. در نتیجه ما می‎میریم! دور می‎اندازیم این زندگی را مانند جام نوشیده شده. ایرما، من آن را برای تو می‎آورم! من از زندگی خود لذت بردم، دارای همسر بودم، ــ دیگر چه می‎خواهم؟

و پسر کوچکم زندگی نمی‎کند؟ ها ها ها! اوه در باره قوه قضائیه با بینی مومی! در این وقت من در اطراف کودکی‎ام قدم می‎زنم، اما من یک کودک بی‎گناهم. بله، شما آن را اینطور بنامید. قاتلی در مقیاس جوان گشته یک کودک بی گناه است. اینکه آن نفس من است، خود من، ادامه من، این را شما به راحتی قبول می‎کنید؛ اما، ــ آن جوان بی گناه است! بدون مجازات باقی می‎ماند. و این را شما برقرار ساختن عدالت می‎نامید! آه شما چینی‎های اروپا، آیا به اندازه آسیائی‎ها که مجرم را همراه با قومش قلع و قمع می‎کنند شجاعت ندارید؟ آیا شماها این هویت متافیزیکی را نمی‎بینید؟ نه، شما چینی‎های اروپا کورید. گیسوی بافته شده‎اید ــ و بی سر. بگذارید کودک برود. زندگی رشد کرده یک قاتل برایشان مقدس است. دوباره تقدس و پاکی به شیفتگی‎ـ‎زندگانی‎‎شان حمله می‎برد! بنابراین مؤفق باشی، پسرم، بنابراین زندگی کن، زندگی کن، و  کوته‎بینان پوشالی را خوار شمار زیرا نمی‎دانند که تو من هستی و من تو هستم.

من به پایان رسیده‎ام. من آخرین قطره از روشنائی روز را سر کشیدم. دیگر به زحمت می‎توانم حروف را ببینم. ماه ظاهر می‎شود؛ ــ مانند یک چهره از گریه خیس در ابرهای مرطوب پائیزی بخارآلود ایستاده است. من آن را برای آخرین بار می‎بینم. من آن را فردا دیگر نمی‎بینم. و با این حال ــ آن دیده خواهد گشت. دیگران آن را خواهند دید. دیگران؟ چرا دیگران؟ آیا دیگرانی وجود دارد؟ آیا مگر یک انسان تمام بشریت نیست، آیا دیگران خود من نیستند؟ اگر تو از ابتدا تا انتهای شب مهتابی مسافت پلاتنزه را بپیمائی، سپس آدم می‎گوید: آیا حالا مهتاب خود را در قطرات دیگر منعکس می‎سازد؟ یک چیز دیگر چیست چیست؟ دریاچه آنجا و اینجا ــ همه چیز!

حتی نفس هم یک خرافات است! این محکم‎ترین، مقاوم‎ترین است، این خرافات کسانی هم است که به هیچ چیز معتقد نیستند. اما او نفوذناپذیر هم نیست. آدم می‎تواند از آن صرفنظر کند. اولین چشم بر روی زمین چشم من بود و آخرین چشم هم همچنین.

آخرین؟ اما بعد؟ آیا سپس تمام است؟ آیا وقتی که تنازع بقا متوقف شده باشد، سپس فرد هم به پایان می‎رسد؟ حتمی و واقعی به پایان می‎رسد؟ نابازگشتنی و برای همیشه به پایان می‎رسد؟ این غم انگیز است. قلب، قلب من، بگذار تفکر کنیم!

وقتی نسل ماموت، دینوتِریوم، مگاتِریوم منقرض گشت، ــ در این زمان آنها می‎توانستند فکر کنند: حالا تمام شده است. و حالا ببین، سیل واقعاً آمد، اما پس از سیل دوباره زندگی بازگشت. زندگی تمام نشده بود. جنسیت دایناسورها یا جنسیت انسان‎ها فقط مانند فونت‎های مختلف در چاپخانه است: حروفچین گاهی از این، گاهی از آن می‎نشاند؛ ــ گاهی گارمو را برمی‎دارند و سیسِرو را می‎گذارد، گاهی سیسِرو را برمی‎دارد و بورژوا می‎گذارد، اما او همیشه می‎نشاند. و همیشه همان متن را می‎نشاند. متن چنین نامیده می‎شود: زندگی کن، احساس کن، وجود داشته باش.

بی دغدغه، مهتاب عزیز، ما هنوز چند سالی همدیگر را خواهیم دید. اگر آنها قادر به اعدامت باشند می‎توانند مرا هم اعدام کنند. ــ