هنگامیکه دانشجوی پزشکی ریچارد براکمونت تصمیم میگیرد در اتاق شماره هفت هتل کوچک استیونز در خیابان آلفرد
استیونس شماره شش 6ساکن شود، در سه جمعه متوالی سه نفر خود را از پنجره این اتاق حلق آویز کرده
بودند.
اولین نفر یک تاجر سوئیسی بود. جسد او را ابتدا در شب شنبه پیدا میکنند؛ دکتر تشخیص میدهد که مرگ باید بین ساعت پنج و شش بعد از ظهر عصر جمعه رخ
داده باشد. جسد به قلاب قویای که میان پنجره کوبیده شده و به عنوان جالباسی استفاده
میگشت آویزان بود. پنجره بسته بود، فرد مرده بعنوان طناب دار
از ریسمان پرده استفاده کرده بود. از آنجا که پنجره دارای ارتفاع کمی بود بنابراین
پاها تقریباً تا زانو بر روی زمین قرار داشتند؛ فرد خودکشی کننده باید برای انجام منظورش
انرژی زیادی به کار برده باشد. همچنین پی برده میشود که او دارای چهار فرزند است، از
موقعیت کاملاً امن اقتصادی در زندگی برخوردار بوده و شخصیتی تقریباً همیشه شاد داشته
است، نه نوشتهای که به خودکشیاش اشاره کند پیدا گشت و نه وصیتنامهای؛ همچنین او هرگز به هیچ یک از آشنایانش سخنی از چنین تصمیمی
نگفته بود.
دومین اتفاق هم تفاوت چندانی با اولین خودکشی نداشت. کارل کراوزه بعنوان آرتیست دوچرخهسوار در سیرک مدرانو که در نزدیک هتل قرار داشت مشغول به کار بود، دو روز بعد در اتاق شماره هفت
اقامت میکند. هنگامیکه او در جمعه بعد برای اجراء برنامه در سیرک
حاضر نگشت، مدیر مستخدم سیرک را به هتل میفرستد؛ مستخدم او را در اتاق که دربش
قفل نشده بود به قلاب پنجره حلق آویز مییابد، در اصل با شرایطی کاملاً یکسان
با اولین خودکشی. اسرار آمیز بودن این خودکشی دست کمی از خودکشی اول نداشت؛ آرتیست
محبوب حقوق بالائی دریافت میکرد، یک مرد بیست و پنج ساله جوانی
که به طور کمال از زندگیش لذت میبرد. این بار هم هیچ نوشتهای بدست نیامد، هیچ اشاره پیچیدهای به دوستان. تنها بازمانده یک مادر
پیر بود که پسرش اول هر ماه برای او دویست مارک برای امرار معاش میفرستاد.
برای خانم دوبونت صاحب هتل کوچک و ارزانی که مشتریانش تقریباً فقط از اعضای واریته موماتر که در آن نزدیکی واقع شده بود تشکیل میگشت، دومین مرگ اسرار آمیز در آن اتاق عواقب بسیار ناگواری برای خانم دوبونت
در پی داشت. حتی تعدادی از مهمانانش هتل را ترک کرده بودند، و مشتریان همیشگی نیز دیگر
به آنجا نیامدند. او به کمیسر منطقه نُه که شخصاً با او دوستی داشت مراجعه میکند و کمیسر به او قول میدهد تا جائیکه در توان دارد به او
کمک کند. بنابراین نه تنها با جدیت بیشتری به تحقیق در باره علت خودکشی دو مهمان هتل
میپردازد، بلکه یک کارآگاه هم در اختیارش میگذارد که در اتاق اسرار آمیز اقامت میکند. این کارآگاه چارلزـ ماریا شومی نام داشت که خود را داوطلبانه برای این مأموریت معرفی کرده
بود. یک مارسوآنی قدیمی، یک پیاده نظام رده دریائی با
یازده سال سابقه خدمت، که در تونکین و اَنام شبهای بسیاری را به تنهائی در پست نگهبانی گذرانده، و به برخی
از دزدان دریائی با شلیک پر طراوت تفنگش خوشامد گفته و آنها را به گریز واداشته است،
بنابراین چنین به نظر میآمد که او برای دیدن ارواحی که تمام خیابان آلفرد استیونز
از آنها تعریف میکرد مناسب باشد. به این ترتیب او در غروب روز یکشنبه در اتاق
مورد بحث اقامت میکند و پس از خوردن غذائی مفصل و نوشیدنی اهدائی خانم دوبونت
با رضایت به خواب میرود.
کارآگاه شومی صبحها و غروبها برای گزارش دادن به اداره پلیس
میرفت. این گزارش در روزهای اول محدود به این توضیح میگشت که او متوجه کوچکترین چیزی نگشته است. اما او در غروب
چهارشنبه اظهار میدارد که فکر میکند سرنخی بدست آورده باشد. او در
پاسخ به اسرار در بیشتر تعریف کردن خواهش میکند که فعلاً اجازه سکوت داشته باشد؛
و میگوید فعلاً مطمئن نیست آنچه را که فکر میکند کشف کرده است واقعاً با مرگ آن دو نفر در ارتباط باشد. و او از اینکه آبرویش
برود و بعد مسخرهاش کنند بسیار میترسد. خروجش از اداره پلیس در روز
پنجشنبه کمی متزلزل بود و همچنین جدیتر؛ اما دوباره چیزی برای گزارش دادن
نداشت. او صبح روز جمعه تا اندازهای هیجانزده بود، او نیمه جدی و نیمه شوخی
با خنده گفت که در هر صورت این پنجره نیروی جاذبه عجیبی دارد. اما بر اعتقادش که این
با آن دو خودکشی ابداً در ارتباط نمیباشد باقی ماند و گفت اگر بیشتر از
این حرف بزند فقط او را مسخره خواهند کرد. او غروب جمعه آن روز دیگر به اداره پلیس
نرفت: او را به قلاب پنجره حلق آویز یافتند.
همچنین در اینجا هم شواهد تا کوچکترین جزئیات شبیه به دو مورد خودکشی
دیگر بود: پاها بر روی کف اتاق آویزان بودند و از ریسمان پرده بعنوان طناب دار استفاده
شده بود. پنجره بسته بود، درب اتاق قفل نبود؛ مرگ در ساعت شش بعد از ظهر اتفاق افتاده
بود. دهان مرده کاملاً باز و زبان از آن به بیرون آویزان بود.
این سومین مرگ در اتاق شماره هفت باعث گشت که در همان روز تمام مهمانها هتل استیونز را ترک کنند، به استثنای یک دبیر آلمانی ساکن اتاق شماره شانزده
که از فرصت استفاده کرده و یک سوم از کرایه اتاق میکاهد. برای خانم دوبونت آمدن مَری گاردن ستاره اپرا کمیک با ماشبن رنو در روز بعد و خریداری ریسمان سرخ رنگ پرده از او به قیمت دویست
فرانکن دلداری کوچکی بود. زیرا که این موضوع برایش شانس آورد و در روزنامهها منعکس گشت.
اگر این جریان در تابستان اتفاق میافتاد، مثلاً در ماه ژوئیه یا اوت،
بنابراین خانم دوبونت میتوانست احتمالاً سه برابر آن پول را برای ریسمان پردهاش دریافت کند؛ سپس روزنامهها قطعاً هفتههای متوالی ستونهایشان را با این موضوع پر میساختند. اما حالا، درست در وسط فصل
انتخابات، اوضاع مراکش، ایران، سقوط بانک در نیویورک، و روزنامهنگاران واقعاً نمیدانستند که برای درج ماجرای سه خودکشی از کجا باید محلی در
روزنامه پیدا کنند. نتیجه این میشود که از ماجرای هتل استیونز در واقع
کمتر از آنچه سزاوار بود صحبت میگردد، و دیگر اینکه گزارشها مختصر و کوتاه بودند، اغلب روزنامهها گزارشاتِ پلیس را درج میکردند و تقریباً در آنها دست به مبالغه نمیزدند.
این گزارشات تنها مطالبی بودند که دانشجوی پزشکی ریچارد براکمونت از جریان سه
خودکشی میدانست. یک واقعیت کوچک دیگر را او اما نمیدانست؛ این واقعیت چنان ناچیز به نظر میآمد که نه کمیسر و نه هیچ یک از شاهدان
عینی چیزی از آن در برابر خبرنگاران ذکر نکردند. و ابتدا دیرتر، پس از ماجراجوئی دانشجو
آن را دوباره به یاد آوردند. آن واقعیت کوچک این بود: زمانیکه پلیسها جسد همکارشان چارلزـ ماریا شومی را از قلاب برمیداشتند، از دهان باز مرده یک عنکبوت
بزرگ سیاه خارج گشت. مستخدم هتل او را با انگشت گرفت و هنگام بیرون بردن آن گفت:
"لعنت بر شیطان، دوباره یک چنین جانوری!" ــ سپس او در حین تحقیقات بیشتر
ــ درارتباط با براکمونت ــ شهادت میدهد که وقتی جسد تاجر سوئیسی را برمیداشتند او بر روی شانه وی یک عنکبوت شبیه به این عنکبوت را در حال فرار دیده
بوده است. ــ ــ اما ریچارد براکمونت از این جریان کاملاً بی اطلاع بود.
او ابتدا دو هفته پس از وقوع آخرین خودکشی در روز یکشنبه ساکن آن اتاق شده بود.
او روزانه آنچه را که در آنجا میدید مو به مو در دفتر خاطراتش ثبت
میکرد.
دفتر خاطرات ریچارد براکمونت، دانشجوی پزشکی.
دوشنبه 28 فوریه.
من دیشب در این اتاق نقل مکان کردم. من دو چمدانم را گشودم و کمی اتاق را تزئین
کردم، سپس برای خواب به رختخواب رفتم. من بسیار عالی خوابیدم؛ ساعت نه بود که ضربهای به درب اتاق خورد و مرا بیدار ساخت. خانم صاحب هتل خودش برایم صبحانه را
آورده بود، احتمالاً او خیلی نگران من است، این را میشود از تخممرغها، از ژامبون و از قهوه بسیار عالیای که برایم آورده است متوجه گشت. من خود را شستم و لباس پوشیدم، بعد مرتب کردنِ
اتاق توسط مستخدم هتل را تماشا کردم. در این حال پیپم را میکشیدم.
خب، حالا من حالا اینجا هستم. من خیلی خوب میدانم که جریان خطرناک است، اما من
همچنین میدانم که اگر مؤفق به حل این معما شوم روزگارم جور خواهد گشت.
و گرچه زمانی پاریس ارزش عبادت کردن داشت، ــ با این حال اما امروز دیگر نمیتوان ارزان برنده آن گشت ــ بنابراین میتوانم زندگی اندکم را برای آن به خطر
اندازم. در اینجا یک شانس وجود دارد ــ بسیار خوب، من میخواهم آن را آزمایش کنم.
از این گذشته، دیگران هم برای کشف این معما به اندازه کافی باهوش بودند. بیشتر
از بیست و هفت نفر تلاش کردند که اتاق را بدست آورند؛ یکبار در اداره پلیس، یکبار مستقیم
نزد خانم هتلدار، و سه زن هم در میانشان بود. بنابراین به اندازه کافی
رقیب آنجا بود؛ احتمالاً شیطانهای فقیری مانند من بودند.
اما من این "کار را بدست آوردم". چرا؟ آه، احتمالاً من تنها کسی بودم
که توانست با یک ــ <ایده> پلیس زیرک را راضی کند. یک ایده عالی! البته آن فقط
یک بلوف بود.
این گزارشات برای پلیس هم در نظر گرفته شدهاند. و باعث سرگرمی من است که از همین
ابتدا به آقایان بگویم که من آنها را گول زدهام. اگر کمیسر عاقل باشد خواهد گفت:
"هوم، اتفاقاً براکمونت به این خاطر مناسب به نظر میرسد!" ــ بعلاوه برایم آنچه که
او بعداً خواهد گفت کاملاً بیتفاوت است. حالا من اینجا نشستهام. و به نظرم میرسد این فال خوبیست که من فعالیتم را با بلوف زدن به آقایان شروع کردهام.
من هم در ابتدا نزد خانم دوبونت بودم، او مرا به اداره پلیس فرستاد. یک هفته
تمام آنجا هر روز ول میگشتم، همیشه به پیشنهادم <فکر میشد> و همیشه به میگفتند که باید فردا دوباره بیایم.
اکثر رقیبانم ناامید شده بودند، احتمالاً بجای ساعتها انتظار در اتاق کپک زده اداره پلیس
کار بهتری در پیش داشتند؛ کمیسر بخاطر سرسختی کردنم بسیار عصبانی بود. عاقبت صریح به
من گفت که دوباره آمدن من سودی ندارد. او از من و بقیه بخاطر نیت خیرمان سپاسگزار است،
اما آنها به "نیروهای غیر متخصص و آماتور" مطلقاً نیاز ندارند. و اگر که
من یک نقشه استادانه عملیاتی نداشته باشم ــ
در این وقت به او گفتم که دارای یک نقشه عملیاتی هستم. البته من دارای هیچ نقشهای نبودم و نمیتوانستم کلمهای از آن را برایش توضیح دهم. اما
من به او گفتم که وقتی نقشهام را که نقشهای خوب اما خطرناک است و احتمالاً
میتواند دچار همان عاقبتی شود که فعالیت کارآگاه به آن منجر
گشت را وقتی برایش تعریف خواهم کرد که او قول شرف بدهد خودش رسماً آن را انجام خواهد
داد. او به این خاطر از من تشکر کرد و گفت که برای چنین کاری قطعاً وقت ندارد. اما
وقتی از من پرسید که آیا نمیخواهم حداقل اشاره کوچکی از نقشهام کنم، فهمیدم که دست بالا را دارم ــ ــ
و من این کار را کردم. من برایش مطلقاً مهمل شکوفائی تعریف کردم، داستانی که
خودم هم یک ثانیه قبلش ابداً از آن اطلاعی نداشتم؛ من اصلاً نمیدانم از کجا این فکر عجیب و غریب به ذهنم رسید. من به او گفتم که در میان تمام
ساعتهای هفته ساعتی وجود دارد که تأثیر اسرار آمیزی دارد. این
ساعتیست که عیسی مسیح از گورش ناپدید گشته است، تا در ساعت شش
شب از آخرین روز هفته یهودی سقوط کند و به جهنم برود. و او باید به یاد بیاورد که هر
سه خودکشی در این ساعت از شب جمعه بین ساعت پنج و شش به وقوع پیوستهاند. حالا بیشتر از این نمیتوانم بگویم، اما او را به کتاب وحی
یوحنا رجوع میدهم.
کمیسر به خود چهرهای میگیرد که انگار از آن چیزی میفهمد، تشکر و سفارش میکند که غروب دوباره به آنجا بروم.
من به موقع در دفتر کارش بودم؛ روبرویش بر روی میز تورات عهد جدید قرار داشت. من هم
در این بین مانند او آن را مطالعه کرده بودم؛ قسمت وحی را کاملاً خوانده بودم و ــ
یک هجا هم از آن نفهمیدم. شاید کمیسر باهوشتر از من بود، در هر حال به من گفت که او
با وجود اشارات بسیار مبهم من فکر میکند که مسیر فکرم را درک میکند. و اینکه او آماده است به درخواستهایم پاسخ مثبت دهد و به هر نحوی که
شده از آنها بهرهبرداری کند.
من باید اذعان کنم که او در واقع برایم بسیار مفید واقع گشت. او با صاحب هتل
توافق کرد که در طول مدت اقامتم در هتل همه چیز برایم رایگان باشد. او یک طپانچه عالی
و یک سوت پلیس به من داد و به پلیسهای نگهبان دستور داد که تا حد امکان
بیشتر در خیابان کوچک آلفرد استیونز تردد کنند و به محض کوچکترین علامتی از طرف من داخل خانه شوند. نکته اصلی اما این است که او دستور داد تا یک تلفن
که توسط آن من در ارتباط مستقیم با اداره پلیس بودم روی میز اتاقم قرار دهند، از آنجائیکه
اداره پلیس چهار دقیقه بیشتر تا آنجا فاصله ندارد، بنابراین من میتوانم هر لحظه انتظار سریعترین کمکها را داشته باشم. با تمام اینها اما
من درست نمیفهمم که باید از چه چیزی وحشت داشته باشم.
سهشنبه 1 مارس.
هیچ اتفاقی نیفتاده است، نه دیروز و نه امروز. خانم دوبونت یک ریسمان تازه از
اتاق دیگری که به اندازه کافی خالی مانده است آورد. او از هر فرصتی استفاده میکند که به دیدنم بیاید؛ هر بار چیزی با خود میآورد. من گذاشتم که او تک تک جزئیات
حادثه را یک بار دیگر برایم تعریف کند، اما هیچ چیز تازهای دستگیرم نشد. او در ارتباط با دلایل
خودکشی نظر شخصی خودش را دارد. مثلاً فکر میکند که شکست در عشق علت خودکشی آرتیست
سیرک بوده است؛ هنگامیکه آرتیست سال قبل در هتل او بود، اغلب یک بانوی جوان به دیدارش
میآمده، اما این بار چنین نبود. البته خانم دوبونت نمیدانست چه چیزی آقای تاجر سوئیسی را به تصمیم خودکشی واداشته ــ ــ آدم که نمیتواند همه چیز را بداند. اما افسر
پلیس بطور حتم فقط بخاطر عصبانی کردن او دست به خودکشی زده است.
من باید بگویم که این توضیحات خانم دوبونوت کمی ضعیفند. اما من به او اجازه
صحبت کردن دادم؛ لااقل یکنواختی را برایم از بین میبرد.
پنجشنبه 3 مارس.
هنوز هم هیچ چیز. کمیسر در روز چند بار تلفن میکند، سپس من به او میگویم که حال من خیلی خوب است؛ ظاهراً این خبر او را کاملاً راضی نمیسازد. من کتابهای پزشکیام را از چمدان بیرون آوردهام و آنها را مطالعه میکنم؛ بنابراین بازداشت داوطلبانهام دارای یک هدف است.
جمعه، 4 مارس. ساعت دو بعد از ظهر.
من نهار را با اشتهای کامل خوردم؛ هتلدار به همراه نهار نیم بطر شامپاین آورد؛
<آخرین وعده غذا>یِ واقعاً عالیای بود. من در چشم خانم هتلدار بعنوان
کسی که سه چهارمش مرده است دیده میشوم. قبل از ترک کردن اتاقم در حال
گریه از من خواست همراه او بروم؛ احتمالاً میترسید که من هم خود را دار بزنم، البته
<برای عصبانی ساختن او>.
من ریسمان پرده را دقیق تماشا کردم. بنابراین باید خودم را بزودی با آن دار
بزنم! هوم، من اما میل کمی به این کار احساس میکنم. ریسمان برای این کار سخت و خشن
بود و خیلی بد حلقه میشود، آدم باید یک اراده خیلی خوبی داشته باشد تا بتواند کار
آن سه نفر را تقلید کند. حالا من کنار میزم نشستهام، سمت چپ میز تلفن قرار دارد، سمت
راست طپانچه. اصلاً ترسی ندارم، اما کنجکاوم.
ساعت شش شب.
هیچ جیز اتفاق نیفتاده است، نزدیک بود بنویسم ــ متأسفانه! ساعت سرنوشت ساز
آمد و رفت ــ و این ساعت مانند بقیه ساعات بود. البته نمیتوانم انکار کنم که من گاهی نیاز خاصی
به سمت پنجره رفتن احساس میکردم ــ اوه بله، اما به دلیل دیگری! کمیسر بین ساعت پنج
و شش حداقل ده بار تلفن کرد، او هم مانند من بیتاب بود. اما خانم دوبونت خرسند است:
یک هفته کسی بدون آنکه خود را حلق آویز کند در اتاق شماره هفت زندگی کرده. چیزی افسانهای!
دوشنبه، 7 مارس.
من حالا مطمئنم که هیچ چیز کشف نخواهم کرد و به این باور تمایل دارم که یک تصادف
عجیب و غریب باعث خودکشی آنها بوده است. من از کمبسر خواستم که دوباره در هر سه مورد
پژوهش کند، من اطمینان دارم که در نهایت دلایل کشف خواهند گشت. ــ آنچه به من مربوط
میشود، تا جائیکه امکان دارد اینجا خواهم ماند. البته در اینجا
پاریس را تسخیر نخواهم کرد، اما من در اینجا رایگان زندگی میکنم و به درستی میچرم. در عین حال سخت هم مطالعه میکنم، من کاملاً متوجه میشوم که چطور سر حال آمدهام. و ئذ نهایت دو دلیل دارم که مرا
اینجا نگه میدارد.
چهارشنبه، 9 مارس.
من یک قدم به پیش آمدم. کلاریموند ــ
آه، من از کلاریموند هنوز هیچ چیز تعریف نکردهام. بسیار خوب ــ او "سومین دلیل"
ماندن من در اینجاست، و به خاطر اوست که من در آن ساعت اسرار آمیز مایل به کنار پنجره
رفتن بودم ــ اما قطعاً نه بخاطر حلق آویز کردن خود. کلاریموند ــ چرا من او را چنین
مینامم؟
من نمیدانم که او چه اسمی دارد، اما حس میکنم که باید او را کلاریموند بنامم. و من مایلم شرط ببندم اگر که من یک بار
نامش را از او سؤال کنم او واقعاً چنین نامیده میگردد.
من همان روزهای اول متوجه کلاریمونده شدم. او در آن سمت خیابان بسیار باریک
زندگی میکند و پنجرهاش درست روبروی پنجره اتاق من قرار
دارد. او آنجا در پشت پرده مینشیند. بعلاوه من باید بگوبم که او
زودتر مرا زیر نظر داشت و بطور وضوح علاقهاش به من را نشان داده بود. جای تعجب
نیست، تمام خیابان میداند که من در اینجا زندگی میکنم و به چه خاطر، برای این کار خانم
دوبونت تلاش کرده بود.
من واقعاً آدم زیاد طبیعت پیشهای نیستم و روابط من با زن همیشه بسیار
اندک بوده است. وقتی آدم از وِردَن برای تحصیل پزشکی به پاریس میآید، و در این حال پولش به اندازهایست که فقط میتواند هر سه روز یک بار سیر غذا بخورد،
بعد آدم چیزهای دیگری بجز عاشقی برای فکر کردن دارد. بنابراین من تجربه زیادی ندارم
و شاید این جریان را تا اندازهای احمقانه شروع کرده باشم. در هر
حال من از او خوشم میآید، همانطور که او از من خوشش میآید.
در ابتدا اصلاً این فکر به ذهنم خطور نکرد که فرد روبروئیم را در نوعی از رابطه
با خودم مجسم کنم. من فقط با خودم فکر کردم، حالا که من در حال حاضر بخاطر مشاهده کردن
اینجا هستم و بجز آن هیچ چیز دیگری برای اکتشاف ندارم، بنابراین میتوانم فرد روبرویم را زیر نظر بگیرم. آدم نمیتواند تمام طول روز بنشیند و کتاب
مطالعه کند. به این ترتیب متوجه شدم که کلاریمونده ظاهراً به تنهائی ساکن طبقه کوچک
است. این طبقه سه پنجره دارد، اما او فقط کنار پنجرهای مینشیند که روبروی من قرار دارد؛ او
آنجا مینشیند و توسط یک چرخ نخریسی کوچک قدیمی نخ میریسد. من چنین چرخ نخریسی را یک بار در نزد مادر بزرگم دیدم؛ اما او از آن هرگز
استفاده نکرد، آن را فقط از خویشاوند دوری به ارث برده بود. من اصلاً نمیدانستم که امروزه هنوز با آن کار میکنند. بعلاوه چرخ ریسندگی کلاریمونده
کاملاً کوچک بود، وسیلهای خوب، سفید و ظاهراً ساخته شده از عاج؛ باید نخی که میریسد بسیار ظریف باشد. او تمام طول روز را پشت پرده مینشیند و بیوقفه نخ میریسد، ابتدا وقتی هوا تاریک میشود دست از کار میکشد. البته در این روزهای مهآلود هوا در این خیابان باریک خیلی
زود تاریک میشود، ساعت پنج بعد از ظهر زیباترین هوای گرگ و میش را داریم.
من هرگز نور در اتاقش ندیدهام.
او چگونه به نظر میرسد ــ بله، من این را به خوبی نمیدانم. او موی فرفری سیاه رنگ و تقریباً
رنگی پریده دارد. بینیاش باریک است و کوچک و لبههای آن تکان میخورند. لبهایش بی رنگ است، و به نظرم میرسد که دندانهای کوچکش مانند حیوانات شکاری نوک تیزند. پلکهایش سایه عمیقی میاندازند، اما وقتی او آنها را میگشاید چشمان سیاه و درشتش میدرخشند. اما من تمام اینها را بیشتر حس میکنم تا اینکه واقعاً بدانم. شناختن
دقیق چیزی از پشت پرده سخت است.
یک چیز دیگر: او همیشه یک لباس بسته سیاه رنگ میپوشد که لکههای بزرگ بنفش رنگی بر روی آن نقش
بستهاند. و همیشه دستکش بلندی دستش کرده است. احتمالاً به این
خاطر که هنگام کار به دستهایش آسیب نرسد. به نظر عجیب میرسد که چطور انگشتان سیاه باریکش،
سریع، ظاهراً درهم، نخها را برمیدارند و میکِشند ــ واقعاً، تقریباً مانند پاهای
حشرات خزنده.
روابط ما به با یکدیگر! در واقع حالا بسیار سطحیاند، و در عین حال چنین به نظرم میرسد که آنها خیلی عمیقتر قرار دارند. ماجرا اینطور آغاز
گشت که او به سمت پنجره من نگاه کرد ــ و من
به سمت پنجره او. او مرا زیر نظر داشت ــ و من او را. و سپس باید که خیلی مورد علاقهاش واقع شده باشم، زیرا یک روز، همینطور که من دوباره به او نگاه میکردم او لبخند زد، البته من هم لبخند زدم. به این نحو چند روز گذشت، ما مدام
بیشتر و بیشتر به هم لبخند میزدیم. سپس ساعتها تصمیم میگرفتم که به او سلام کنم؛ من به درستی نمیدانم که چه چیز مرا همیشه از این کار بازمیداشت.
امروز بعد از ظهر عاقبت آن را انجام دادم. و کلاریمونده جواب سلامم را داد.
البته فقط کاملاً بی سر و صدا، اما من آن را به خوبی دیدم، دیدم که چطور سرش را تکان
داد.
پنجشنبه، 10 مارس.
دیروز مدت درازی بیدار ماندم و کتابهایم را مطالعه کردم. من نمیتوانم بگویم که زیاد مطالعه کردم: من قصری خیالی ساختم و از کلاریمونده خواب
دیدم. من تا اواخر صبح ناآرام خوابیدم. وقتی به کنار پنجره رفتم کلاریمونده آنجا نشسته
بود. سلام دادم و او دوباره سرش را تکان داد. او لبخند زد و مدتی طولانی تماشایم کرد.
من میخواستم به کار مشغول شوم، اما به آرامش دست نمییافتم. من کنار پنجره نشستم و به او خیره شدم. در این وقت دیدم که او هم دستش
را روی زانویش گذاشت. من توسط ریسمان پرده سفید را کنار کشیدم و ــ تقریباً در همان
لحظه ــ او هم همین کار را انجام میدهد. ما هر دو میخندیم و به همدیگر نگاه میکنیم.
فکر کنم احتمالاً یکساعت همانطور نشستیم. سپس او شروع به بافتن پارچه کرد.
شنبه، 12 مارس.
این روزها به این ترتیب میگذرند: من میخورم و مینوشم، من کنار میز کار مینشینم، سپس پیپم را روشن میکنم و شروع به خواندن کتاب میکنم. اما من هیچ هجائی را نمیخوانم. من مدام سعی میکنم، اما من از قبل میدانم که تلاشم به نتیجه نخواهد رسید. سپس به سمت پنجره میروم. من سلام میدهم، کلاریمونده تشکر میکند. ما لبخند میزنیم و به همدیگر خیره میشویم، ساعتها. ــ
من بعد از ظهر دیروز رأس ساعت شش کمی مضطرب بودم. هوا خیلی زود تاریک شد و من
احساس ترس خاصی میکردم. من کنار میز کارم نشسته بودم و انتظار میکشیدم. اصرار تقریباً شکستناپذیری برای رفتن به سمت پنجره احساس
میکردم ــ البته نه بخاطر حلق آویز کردن خود، بلکه برای دیدن
کلاریمونده. من از جا میجهم و خود را پشت پرده قرار میدهم. به نظرم چنین میرسید که انگار هرگز او را شفافتر ندیدهام. با وجود تاریک بودن هوا مشغول
ریسندگیست، اما چشمهایش سمت من بود و مرا تماشا میکرد. من یک راحتی عجیب و ترسی کاملاً آرام احساس میکردم.
در این لحظه زنگ تلفن به صدا میآید. من از کمیسر ابله که با سؤالات
احمقانهاش رویایم را پاره کرده بود عصبانی بودم.
امروز صبح کمیسر همراه با خانم دوبونت به دیدارم آمد. خانم دوبونت به اندازه
کافی از کارم و از اینکه من پس از دو هفته زندگی در اتاق شماره هفت هنوز زندهام راضی بود. کمیسر اما به دنبال نتایج است. من اشاره به نکات مرموزی کردم،
گفتم که چیز بسیار عجیب و غریبی را ردگیری کردهام؛ الاغ همه این حرفها را باور کرد. در هر صورت من میتوانم هنوز هفتهها اینجا بمانم ــ و این تنها آرزوی من است. نه بخاطر غذاهای خانم دوبونت و
پیشخدمت ــ خدای من، چه سریع برای کسی که همیشه سیر است غذا بیتفاوت میگردد! ــ بلکه فقط بخاطر پنجرهاش که او از آن متنفر است و میهراسد، پنجرهای که من بسیار دوستش دارم، پنجرهای که به من کلاریمونده را نشان میدهد.
وقتی لامپ را روشن میکنم دیگر او را نمیبینم. من چشمم را برای دیدن اینکه آیا او از خانه خارج میشود خسته کردهام، اما من هرگز ندیدم که حتی یک قدم در خیابان بگذارد. من
یک صندلی راحتی بزرگ دارم و یک آباژور که نور سرپوش سبز رنگش مرا گرم میسازد. کمیسر برایم یک پاکت بزرگ تنباکو آورده است، من هرگز چنین تنباکوی خوبی
نکشیده بودم ــ ــ و با وجود این نمیتوانم کار کنم. من دو سه صفحه میخوانم و به پایان میرسانم، ولی میدانم که حتی یک کلمه هم نفهمیدهام. فقط چشمها حروف الفبا را پذیرا میشوند، اما مغزم هر مفهومی را رد میکند. خندهدار است! انگار که مغزم تابلوئی با خود حمل میکند که رویش نوشته شده است ورود ممنوع. انگار که اجازه هیچ فکری به من نمیدهد، بجز یک فکر: کلاریمونده ــ
عاقبت کتابها را به کنار میگذارم، به صندلی تکیه میدهم و رویا میبافم.
یکشنبه، 13 مارس.
من امروز صبح یک نمایش کوچک دیدم. من در حالیکه پیشخدمت اتاق را تمیز و مرتب
میکرد در راهرو بالا و پائین میرفتم. جلوی پنجره کوچک حیاط یک تار
عنکبوت آویزان است که عنکبوتط چاق در آن رندگی میکند. خانم دوبونت اجازه از بین بردن
او را نمیدهد: عنکبوتها شانس میآورند، و او در حال حاضر به اندازه
کافی بدبختی در خانهاش داشت. در این وقت میبینم که چگونه عنکبوت دیگری، عنکبوت
بسیار کوچکتری با احتیاط به دور تار عنکبوت میچرخید، یک عنکبوت نر. با احتیاط بر روی تارهای لرزان فاصله کمی را به سوی مرکز
میرفت، اما به محض کمی تکان خوردن عنکبوت ماده خود را به سرعت
عقب میکشید. به سمت دیگری میرفت و سعی میکرد خود را از نو نزدیک سازد. عاقبت به نظر میرسد که عنکبوت ماده به تبلیغات عنکبوت
نر جواب مثبت داده باشد، دیگر خود را حرکت نمیداد. عنکبوت نر یکی از تارها را ابتدا
آهسته و بعد شدیدتر میکشد، طوریکه کل لانه میلرزید؛ اما عشق او آرام باقی میماند. در این وقت او سریع، اما بی نهایت محتاط خود را به مرکز نزدیک میسازد. عنکبوت ماده در سکوت عنکبوت نر را میپذیرد و بی سر و صدا و کاملاً تسلیم
اجازه میدهد که او را در آغوش گیرد؛ هر دو چند دقیقه بی حرکت در وسط
تار عنکبوت بزرگ آویزان باقی میمانند.
بعد میبینم که چطور عنکبوت نر سعی میکند آهسته خود را جدا سازد، یک پا
بعد از پای دیگر؛ طوریکه انگار میخواهد بی سر و صدا خود را عقب بکشد
و همراهش را در رویای عشق تنها بگذارد. ناگهان کاملاً خود را جدا میسازد و تا جائیکه میتوانست سریع رو به بیرون از لانه میدود. اما در همان لحظه یک زندگی وحشی در عنکبوت ماده دمیده میشود، به سرعت او را تعقیب میکند. عنکبوت نر ِ ضعیف گشته بوسیله
رشته تاری خود را به پائین میفرستد، معشوق هم این هنرنمائی را تقلید
میکند. هر دو بر روی لبه پنجره سقوط میکنند، عنکبوت نر با تمام نیرو تلاش میکرد فرار کند. خیلی دیر شده بود، در
پنجههای قوی معشوق گرفتار میگردد و دوباره به سمت بالا برده میشود، درست در وسط لانه. و این محل که تا همین چند لحظه قبل بعنوان بستر تمایلات
شهوانی خدمت کرده بود حالا دارای منظره دیگری شده بود. عاشق بیهوده تلاش میکرد، مرتب پاهای ضعیفش را به جلو فشار میداد و سعی میکرد خود را از این در آغوش گرفتن وحشیانه نجات دهد: معشوق او را دیگر رها نساخت.
در چند دقیقه به دورش تار بافت، طوریکه عنکبوت نر دیگر قادر به تکان دادن خود نبود.
بعد عنکبوت ماده گازانبر تیزش را در بدن او داخل کرد و با لذت خون تازه معشوقش را مکید.
من هنوز میدیدم که چطور عاقبت او پشته تاری را که آن توده انبوه بیچاره
و غیر قابل تشخیص به آن وصل بود پاره کرد و تحقیرآمیز از لانهاش به خارج انداخت.
پس عشق و عاشقی در پیش عنکبوتها اینطوریست ــ حالا، من خوشحالم از این که یک عنکبوت جوان نر نیستم.
دوشنبه، 14 مارس.
من دیگر به کتابهایم نگاه نمیکنم. روزهایم را فقط در کنار پنجره
میگذرانم. و وقتی هوا تاریک میشود من هم مینشینم. او دیگر آنجا نیست، اما من چشمهایم را میبندم و او را میبینم ــ هوم، این دفتر خاطرات واقعاً به طور کامل چیز دیگری از آنچه من فکر
میکردم شده است. در آن از خانم دوبونت و کمیسر، از عنکبوتها و از کلاریمونده گفته شده است. اما نه یک هجا در باره کشفی که قرار بود من
بکنم. ــ آیا مقصر منم!
سهشنبه، 15 مارس.
ما یک بازی عجیب پیدا کردیم، کلاریمونده و من، ما آن را در تمام طول روز بازی
میکنیم. من به او سلام میکنم، بلافاصله او جواب سلام مرا میدهد. بعد من با دست بر روی شیشه پنجره ضرب میگیرم، پس از لحظه کوتاهی او هم شروع
به ضرب گرفتن بر روی شیشه پنجرهاش میکند. من برایش دست تکان میدهم، او هم برایم دست تکان میدهد؛ من لبهایم را طوریکه انگار با او مشغول
صحبت کردنم تکان میدهم، و او هم همین کار را میکند. بعد موهایم را از روی پیشانی
به کنار میزنم و بلافاصله دست او هم روی پیشانیش قرار میگیرد. یک بازی کودکانه واقعی، و ما هر دو به این کارها میخندیم. یعنی ــ در واقع او نمیخندد، آن یک لبخند است، ساکت، تسلیم
گشته ــ من فکر میکنم که من هم به همین طریق لبخند میزنم.
بعلاوه تمام این کارها آنطور که دیده میشود چندان هم ابلهانه نیستند. باید
انتقال فکر خاصی در این جریان نقش بازی کند. زیرا که کلاریمونده در کوچکترین کسری از یک ثانیه حرکات مرا تقلید میکند، او فرصتی برای دیدن حرکات من
ندارد و آنها را خودش انجام میدهد؛ گاهی چنین به نظرم میرسد که انگار حرکات ما همزمان انجام میشوند. این همان چیزیست که مرا به هیجان میآورد، که همیشه کار کاملاً تازه و
غیر قابل پیشبینیای انجام دهیم، این شگفت انگیز است که چطور او همزمان همان
کاری را میکند که من میکنم. گاهی سعی میکردم تمرکزش را از بین ببرم. من تعداد زیادی حرکات مختلف را سریع پشت سر هم
انجام میدادم؛ سپس آنها را دوباره یک بار دیگر تکرار میکردم و دوباره. عاقبت تا دور چهارم همان حرکات را انجام میدهم، اما نوبتشان را عوض تغییر میدادم یا یک حرکت دیگر انجام میدادم، یا یکی را حذف میکردم. درست مثل کودکانی که "همه
پرندهها پرواز میکنند" بازی میکنند. این کاملاً قابل توجه است که کلاریمونده حتی یک بار هم حرکت اشتباه نکرد،
در حالیکه من به قدری سریع حرکاتم را انجام میدادم که او به زحمت وقت پیدا میکرد تک تک آنها را تشخیص دهد.
من با این کار روزم را میگذرانم. اما من برای یک ثانیه هم این
احساس را ندارم که زمان را بیفایده ذبح میکنم؛ برعکس چنین به نظرم میآید که انگار من هرگز چیز مهمتری از این کار انجام ندادهام.
چهارشنبه، 16 مارس.
آیا این خندهدار نیست که هرگز به طور جدی این فکر به مخیلهام خطور نکرده است که به جای بازیهای چند ساعته رابطهام با کلاریمونده را بر پایه جدیتری بنا کنم! شبِ پیش به این موضوع
فکر میکردم که میتوانم کلاه و پالتو بپوشم و دو طبقه
پائین بروم. پنج قدم در خیابان، بعد دوباره دو طبقه بالا. بر روی درب یک پلاکارد کوچک
قرار دارد، رویش نوشته شده است "کلاریمونده ــ ــ". کلاریمونده ــ چی؟ من
نمیدانم نام فامیلش چیست؛ اما کلاریمونده نوشته شده است. بعد
در میزنم و سپس ــ ــ
تا اینجا میتوانم همه چیز را دقیقاً مجسم کنم، کوچکترین حرکتی را که انجام میدهم در برابرم میبینم. اما من مطلقاً نمیتوانم ببیننم که بعد چه اتفاقی باید
رخ دهد. درب باز میشود، این را هنوز میبینم. اما من در مقابل درب گشوده گشته
میمانم و به داخل خانه در تاریکیای نگاه میکنم که هیچ چیز، اما واقعاً هیچ چیز
را قابل تشخیص نمیسازد. او نمیآید ــ هیچ چیز نمیآید؛ اصلاً در آنجا چیزی بجز این تاریکی غیر قابل نفوذ سیاه وجود ندارد.
گاهی احساس میکنم که انگار یک کلاریمونده دیگر بجز کلاریموندهای که من آنجا کنار پنجره میبینم و با من بازی میکند اصلاً وجود ندارد. من نمیتوانم ابداً تصور کنم که این زن با
یک کلاه و یا با یک لباس دیگر چگونه دیده میشود، بجز با لباس سیاهش با لکههای بزرگ بنفش؛ حتی نمیتوانم او را بدون دستکشش تصور کنم
ــ ــ من باید درست و حسابی بخندم، این تصور خیلی غیر ممکن به نظرم میرسد.
گاهی از خود میپرسم که آیا او را دوست دارم. من نمیتوانم به آن جواب درستی بدهم، زیرا تا حال عاشق نشدهام. اما اگر احساسی که من به کلاریمونده
دارم واقعاً عشق باشد، بنابراین این عشق کاملاً، کاملاً طور دیگری از آنچه من نزد دوستانم
و در رمانها شناختهام میباشد. برایم بسیار تشخیص احساساتم
سخت خواهد گشت. برایم اصلاً سخت خواهد گشت به چیزی فکر کنم که مربوط به کلاریمونده
نشود، یا خیلی بیشتر ــ ــ به بازیمان. زیرا نمیشود انکار کرد که در واقع این بازیست که مرا همیشه مشغول میسازد و نه هیچ چیز دیگر. و این همان چیزیست که من کمتر از هرچیز دیگر میفهمم.
کلاریمونده ــ ــ بله، من احساس میکنم که به او جلب شدهام. اما احساس دیگری با آن مخلوط است، طوریکه انگار من وحشت دارم. وحشت! نه،
این هم نیست، بیشتر یک خجالت است، یک وحشت آهسته در برابر چیزی که نمیدانم چیست. و اتفاقاً همین وحشت است که چیزی اجباریِ عجیب و شهوانی دارد، که
هم مرا در مقابل او نگه میدارد و هم به او نزدیکتر میسازد. احساس میکنم که انگار من در دایره پهناوری به دور او میچرخم، وقتی کمی نزدیکتر میشوم، خودم را عقب میکشم، به دویدن ادامه میدهم، از نقطه دیگری جلو میروم و سریع دوباره بازمیگردم. اما عاقبت ــ و من این را بطور حتم میدانم ــ باید یک بار به آن سمت پیش
او بروم.
کلاریمونده کنار پنجره نشسته است و ریسندگی میکند. نخها دراز، نازک و بینهایت ظریفند. او از آنها پارچه میبافد، من نمیدانم چه باید با آن درست شود. و من نمیتوانم درک کنم که چطور میتواند این کار را بکند، بدون آنکه مرتباً نخهای ظریف گره نخورند و پاره نشوند.
نقشهای زیبائی در در کار زیبایش دیده میشود، حیوانات افسانهای و شکلکهای عجیب و غریب.
بعلاوه ــ من اینجا چه مینویسم! درست است که من اصلاً نمیتوانم ببینم که او واقعاً چه میبافد؛ نخها بسیار ظریفند. اما با این وجود
احساس میکنم کار او دقیقاً همان طوریست که من میبینم ــ ــ وقتی که چشمهایم را میبندم. دقیقاً. یک پارچه بزرگ و موجودات زیادی نقش بسته بر
آن، حیوانات افسانهای و اشکال عجیب و غریب ــ
پنجشنبه، 17 مارس.
من در یک هیجان عجیب و غریبی به سر میبرم. من دیگر با هیچ انسانی صحبت نمیکنم؛ حتی به خانم دوبونت و مستخدم هتل به سختی سلام میکنم. به زحمت برای غذا خوردن برای خودم وقت میگذارم؛ من مایلم فقط کنار پنجره بنشینم
و با او بازی کنم. این یک بازی هیجان انگیز است، واقعاً، همینطور است.
و من حس میکنم که فردا باید اتفاقی روی دهد.
جمعه، 18 مارس.
بله، بله باید امروز اتفاقی روی دهد ــ من به خودم گفتم ــ کاملاً بلند با خودم
حرف میزنم تا صدایم را بشنوم ــ که من به این دلیل اینجا هستم.
اما چیز بدتر این است: من وحشت دارم. و دلیل وحشتم این است که بتواند اتفاق مشابهی
مانند مهمانهای قبلی این اتاق برایم رخ دهد، وحشت دیگری هم خود را مخلوط
میکند: وحشت از کلاریمونده. من به زحمت میتوانم او را تشخیص دهم.
من میترسم، مایلم فریاد بکشم.
ساعت شش شب.
چند کلمه سریع، کلاه و پالتو پوشیده.
ساعت پنج شد که نیرویم به پایان رسید. آه، من حالا با اطمینان میدانم که باید با این ششمین ساعت از یک روز مانده به آخر هفته رازی نهفته باشد
ــ حالا دیگر بخاطر کلک زدن به کمیسر نمیخندم. من روی صندلیام نشسته بودم، با زور خود را آنجا محکم نگاه داشته بودم.
اما پنجره مرا به خود میخواند، مرا تقریباً به آن سمت میکشید. من باید با کلاریمونده بازی
میکردم ــ و سپس دوباره این ترس وحشتناک از پنجره. من او را
آنجا حلق آویز میبینم، تاجر سوئیسی بلند قامت را، با گردنی چاق و ته ریش خاکستری.
و آرتیست لاغر اندام و افسر پلیس کوتاه قد و قوی را. من هر سه نفر را میدیدم، یکی پس از دیگری و سپس هر سه را با هم آویزان به همان قلاب میدیدم، با دهانهای باز و زبانهای از دهان خارج گشته. و سپس خودم
را در وسط آنها.
اوه این وحشت! من خوب احساس میکردم که وحشتم از چارچوب پنجره بود
و همچنین از قلاب زشت وسط آن، و همچنین از کلاریموند. او باید مرا ببخشد، اما این
درست است: من در این ترس شرم آور همیشه او را در تصویر آن سه نفر که آنجا حلق آویز
بودند و زانوهایشان بر روی زمین آویزان بود مخلوط میکردم.
این حقیقت دارد، من هیچ لحظهای در خودم این آرزو و اشتیاق حلق
آویزان کردنم را احساس نمیکردم؛ من همچنین ترسی از این که مایل به این کار شوم ندارم.
نه ــ من فقط از خود پنجره وحشت داشتم ــ و از کلاریموند ــ از اتفاق بد و نامشخصی
که باید حالا رخ میداد. من میل سرکش و پر شوری برای بلند شدن و به سمت پنجره
رفتن داشتم. و من باید این کار را میکردم ــ
در این لحظه زنگ تلفن به صدا میآید. من گوشی را برمیدارم و قبل از آنکه بتوانم کلمهای بشنوم، خودم درون آن فریاد میزنم: "بیا! فوری بیا!"
طوری بود که انگار صدای فریاد من بلافاصله تمام سایهها را در آخرین شکافهای زمین فرستاده باشد. من برای لحظهای آرام بودم. من عرق را از پیشانی
پاک کردم و یک لیوان آب نوشیدم؛ سپس فکر کردم وقتی کمیسر بیاید چه باید به او بگویم.
عاقبت به کنار پنجره میروم، سلام میدهم و لبخند میزنم.
و کلاریموند سلام میدهد و لبخند میزند.
پنج دقیقه دیرتر کمیسر آنجا بود. من برایش تعریف کردم که عاقبت به پایان ماجرا
نزدیک شدهام؛ امروز باید او مرا با سؤالاتش راحت بگذارد، اما من میتوانم قطعاً خیلی زود برایش از چیزهای عجیب و غریبی پرده بردارم. خندهدار این بود که هنگامیکه من این را به او گفتم کاملاً معتقد بودم که حقیقت را
میگویم. و اینکه من حالا هنوز هم همان احساس را دارم.
کمیسر احتمالاً متوجه حالت روحی کمی عجیب و غریبم گشت، مخصوصاً وقتی من بخاطر
فریاد از روی ترسم در تلفن معذرتخواهی کردم و البته سعی کردم تا حد امکان به او توضیح
دهم ــ ــ و برایش یک دلیل پیدا کنم. او بسیار مهربانانه گفت، من نباید به هیچ وجه
ملاحظه او را بکنم؛ او همیشه در دسترس من است، و این وظیفه اوست. او ترجیح میدهد چندین بار بیهوده بیاید تا اینکه در وقت ضروری بگذارد انتظارش را بکشند.
بعد او مرا دعوت کرد شب با او بیرون بروم. گفت که این کار حالم را بهتر میسازد و این خوب نیست که من همیشه چنین تنها باشم. من قبول کردم ــ گرچه برایم
سخت بود؛ من مایل نیستم خودم را از این اتاق جدا سازم.
شنبه، 19 مارس.
ما در گِته روشهشوا بودیم، در سیگال و در لوینه رویس. حق با کمیسر بود: بیرون رفتن از این
اتاق برایم خوب بود، هوای دیگری تنفس کردم. ابتدا من احساس نامطلوبی داشتم، انگار که
کار ناحقی انجام میدهم، انگار که من یک سرباز فراری هستم که به پرچم پشت کرده
است. بعد اما این احساس از بین رفت؛ ما مشروب زیادی نوشیدیم، خندیدیم و شوخی کردیم.
هنگامیکه من امروز صبح به کنار پنجره رفتم، فکر کردم که در نگاه کلاریمونده
یک سرزنش میخوانم. شاید اما فقط آن را خیال میکنم: از کجا باید او اصلاً بداند که
من دیشب بیرون رفته بودم! بعلاوه این سرزنش فقط یک لحظه ادامه داشت، سپس دوباره لبخند
زد.
ما تمام روز را بازی کردیم.
یکشنبه، 20 مارس.
من میتوانم امروز فقط دوباره بنویسم: ما تمام روز را بازی کردیم.
دوشنبه، 21 مارس.
ما تمام روز را بازی کردیم.
سهشنبه، 22 مارس.
بله، و امروز هم همان کار را کردیم. هیچ چیز، مطلقاً هیچ چیز دیگر. ــ گاهی
از خود میپرسم ــ به چه منظور اصلاً، چرا؟ یا: من واقعاً چه میخواهم، این کار چه نتیجهای بابد بدهد! اما من هرگز به این
سؤالات پاسخ نمیدهم. زیرا مسلم است که من بجز این چیز بیشتری نمیخواهم. و آنچه ممکن است اتفاق بیفتد ــ ــ همان چیزیست که من مشتاق وقوعش میباشم.
ما در این روزها با هم صحبت میکردیم، البته بدون کلماتی با صدای
بلند. گاهی اوقات لبهایمان را حرکت میدادیم، اغلب فقط همدیگر را تماشا میکردیم. اما ما همدیگر را خیلی خوب
درک میکردیم.
حق با من بود: کلاریمونده سرزنشم میکرد، چون من جمعه قبل فرار کرده بودم.
سپس من از او طلب بخشش کردم و گفتم که قبول میکنم که کارم ابلهانه و زشت بوده است.
او مرا بخشید و من به او قول دادم که دیگر هرگز از کنار این پنجره به جای دیگری نخواهم
رفت. و ما همدیگر را بوسیدیم، لبها را مدت درازی به شیشه پنجره فشردیم.
چهارشنبه، 23 مارس.
من حالا میدانم که عاشق او هستم. باید چنین باشد، او در تمام سلولهایم نفوذ کرده است. ممکن است که عشق مردم دیگر طور دیگری باشد. اما آیا مگر
یک سر، یک گوش، یک دست، با هزاران ملیون دستها، سرها و گوشهای دیگر برابر است! همه متفاوتند، بنابراین هیچ عشقی نمیتواند با عشق دیگری برابر باشد. عشق من غیر عادیست، من این را خوب میدانم. اما آیا به این خاطر او کمتر زیباست! من تقریباً بخاطر این عشق خشنودم.
اگر فقط این وحشت نبود! گاهی او به خواب میرود، سپس من او را فراموش میکنم. اما فقط چند دقیقه، بعد او دوباره بیدار میشود و مرا رها نمیکند. او مانند موش کوچک بینوائیست که با مار زیبای بزرگی میجنگد، و میخواهد خود را از آغوش قویاش رها سازد. فقط صبر کن، تو وحشت
کوچک ابله، بزودی این عشق بزرگ تو را خواهد خورد.
پنجشنبه، 24 مارس.
من چیزی کشف کردم: من با کلاریمونده بازی نمیکنم ــ او با من بازی میکند.
جریان اینطور بود.
من دیشب ــ مانند همیشه ــ به بازیمان فکر میکردم. در این وقت من پنج حرکت تازه
بغرنجی را که میخواستم با آنها او را فردا غافگیر سازم یادداشت کردم، هر
حرکت دارای یک شماره بود. من آنها را تمرین کردم، تا بتوانم تا حد امکان سریع انجامشان دهم، اول از شماره یک تا پنج و بعد از پنج به یک. سپس ارقام زوج را و بعد
ارقام فرد را، و بعد اولین و آخرین حرکت هر پنج قسمت را. این کار بسیار خسته کننده
بود، اما من خیلی لذت میبردم، و مرا به کلاریمونده نزدیک میساخت، گرچه من او را نمیدیدم. به این ترتیب من ساعتها تمرین کردم و عاقبت توانستم حرکتها را بسیار دقیق انجام دهم.
امروز صبح به کنار پنجره رفتم. ما به همدیگر سلام دادیم، سپس بازی آغاز گشت.
از این سو به آن سمت، از آن سمت به این سو، این شگفتانگیز بود که چه سریع او مرا میفهمید، که چگونه او همزمان تقریباً تمام حرکات مرا انجام میداد.
در این لحضه درب به صدا میآید؛ مستخدم هتل بود که چکمهام را آورده بود. من آنها را گرفتم؛ به محض برگشتن به کنار پنجره نگاهم به کاغذی
که ردیف حرکاتم را یادداشت کرده بودم میافتد. و در این لحظه متوجه میشوم که من هیچکدام از این حرکات را انجام ندادهام.
من از حیرت زیاد تقریباً تلو تلو میخورم، دسته صندلی را میگیرم و خودم را روی آن مینشانم. من باور نمیکردم، یادداشت را دوباره و دوباره خواندم ــ ــ اما درست بود: من الساعه در
کنار پنجره یک ردیف از حرکاتی را انجام داده بودم ــ اما نه حتی یکی از حرکات یادداشت
کرده خودم را.
و ناگهان دوباره این احساس به سراغم میآید: یک درب کاملاً گشوده میگردد ــ درب خانه او. من در برابر درب ایستاده و به داخل خیره شدهام ــ ــ هیچ چیز، هیچ چیز ــ فقط این تاریکی خالی! سپس من میدانستم: اگر من حالا داخل خانه شوم نجات خواهم یافت؛ و من احساس خوبی کردم،
من حالا میتوانستم بروم. با این وجود من نرفتم. دلیلش این بود که من
احساس خاصی داشتم: تو راز را نگهمیداری. محکم در هر دو دست. ــ پاریس ــ تو پاریس را
فتح خواهی کرد!
پاریس یک لحظه نیرومندتر از کلاریمونده بود.
ــ ــ آه، حالا دیگر به آن فکر نمیکنم. حالا فقط عشقم را احساس میکنم و این وحشت شهوت انگیز و ساکت را از کلاریمونده.
اما در این لحظه چیزی به من قدرت میبخشد. من یک بار دیگر حرکت شماره یک
را میخوانم و تمام حرکات را به ذهنم میسپارم. سپس به سمت پنجره برمیگردم.
من به حرکاتم دقت کامل میکردم: حرکات اما آنهائی نبودند که
من قصد انجامشان را داشتم.
مثلاً تصمیم میگیرم بینیام را با انگشت اشاره بمالم، اما در
عوض شیشه پنجره را میبوسم. میخواستم بر روی لبه پنجره ضرب بگیرم،
اما دستم را به مویم میکشم. بنابراین قطعی بود که این کلاریمونده نبود که حرکاتم
را تقلید میکرد، بلکه من حرکات او را انجام میدادم: من حرکاتی را میکردم که او به من نشان میداد. و چنان سریع، چنان برقآسا که تقریباً در یک ثانیه اتفاق میافتاد، طوریکه حالا هم من گاهی خیال
میکنم که ابراز اراده از طرف من بوده است.
بنابراین من، کسیکه افتخار میکرد افکار او را تحت نفوذ دارد، آری
این من هستم که کامل و تمام تحت تأثیر قرار گرفتهام. فقط ــ این تحت تأثیر بودن خیلی
سبک است، خیلی نرم، آه، لذتبخشتر از این چیزی وجود ندارد.
من آزمایشهای دیگری هم کردم. من هر دو دستم را در جیبهایم قرار دادم، عزمم را جزم کردم که آنها را حرکت ندهم. به سمت او خیره شدم.
من دیدم که چگونه او دستهایش را بلند کرد، که چطور لبخند زد و با انگشت اشاره مرا
تهدید کمی کرد. من تکان نمیخوردم. من احساس میکردم که چطور دست راستم میخواست از داخل جیب خود را بلند کند، اما من آستر جیب را با انگشتهایم محکم نگاه داشتم. سپس آهسته، پس از گذشت چند دقیقه انگشتها آستر را ول کردند ــ و دست از جیب خارج گشت و بازو خود را بلند کرد. و من
با انگشت اشاره او را تهدید کردم و لبخند زدم. طوری بود که انگار کسی که این کارها
را میکند من نیستم، بلکه یک غریبه است که من تماشایش میکردم. نه، نه، ــ اینطور نبود. من، من حتماً این کارها را میکردم ــ ــ و یک غریبه مرا تماشا میکرد. غریبهای که بسیار قوی بود و قصد داشت کشف
بزرگی کند. اما این غریبه من نبودم ــ
من ــ کشف کردن چه ربطی به من دارد! من اینجا هستم تا کاری را انجام دهم که
او میخواهد، کلاریمونده، کسی که من در وحشتی گوارا دوستش دارم.
جمعه، 25 مارس.
من سیم تلفن را قطع کردم. من دیگر مایل نیستم برایم توسط کمیسر ابله مرتب مزاحمت
ایجاد شود، بخصوص وقتی که ساعت عجیب و غریب آغاز میگردد ــ
خدای من ــ چرا من این را مینویسم! هیچ کلمهای از آن حقیقت ندارد. به نظرم میرسد که انگار کس دیگری به من دستور
نوشتن میدهد.
اما من میخواهم ــ میخواهم ــ میخواهم اینجا آنچه را که هست بنویسم.
پیروز گشتن هزینه سنگینی برایم برمیدارد. اما من میخواهم این کار را بکنم. فقط یک بار دیگر ــ آنچه ــ ــ که من میخواهم.
من سیم تلفن را قطع کردم ــ ــ آه ــ
چونکه من مجبور بودم. ــ بالاخره معلوم شد! چونکه من مجبور بودم، مجبور.
ما امروز صبح کنار پنجره بودیم و بازی میکردیم. بازی ما از دیروز تغییر کرده
است. او یک حرکتی میکند و من تا حد امکان مقاومت میکنم. تا اینکه عاقبت باید تسلیم شوم،
باید بی اراده کاری را بکنم که کلارمونده میخواهد. و من اصلاً نمیتوانم بگویم که این شکست خوردن چه فوقالعاده لذتبخش است، این غرق گشتن در
اراده او.
ما بازی میکردیم. سپس ناگهان او از جا برمیخیزد و از کنار پنجره میرود. اتاق بسیار تاریک بود، طوریکه من دیگر نمیتوانستم او را ببینم. به نظر میرسید که در تاریکی حل شده باشد. اما بلافاصله دوباره بازمیگردد، در هر دو دستش یک تلفن قرار داشت، کاملاً شبیه به تلفن من. او تلفن را
با لبخند بر روی لبه پنجره میگذارد، یک چاقو برمیدارد، سیم تلفن را قطع میکند و آن را دوباره با خود از آنجا
میبرد.
من یک ربع ساعت مقاومت کردم. وحشت من بزرگتر از هر زمانی بود، اما این احساس
آهسته مغلوب گشتن لذتبخشتر بود. و عاقبت تلفنم را آوردم، سیم آن را قطع کردم و آن
را دوباره روی میز قرار دادم.
جریان قطع کردن سیم تلفن اینگونه اتفاق افتاد.
ــ من در کنار میز کارم نشستهام؛ من چای نوشیدم، همین حالا مستخدم
هتل ظرفها را از اتاق برد. من از او پرسیدم ساعت چند است، ساعت من
درست کار نمیکند. ساعت پنج و پانزده دقیقه است، پنج و پانزده دقیقه ــ
من میدانم، من اگر حالا نگاه کنم، کلاریمونده کاری انجام خواهد
داد و من مجبور خواهم شد همان کار را انجام دهم.
اما من نگاهم را به سمت پنجره او میاندازم، او آنجا ایستاده و لبخند میزند. حالا ــ کاش میتوانستم نگاهم را به چیز دیگری بدوزم! ــ حالا او به سمت
پرده میرود. او رسیمان را از پرده میکند ــ رنگ ریسمان سرخ است، درست به
رنگ ریسمان پرده پنجره اتاق من. او به طناب گرهای میاندازد. او آن را به قلاب وسط پنجره
میبندد.
او مینشیند و لبخند میزند.
ــ نه، آنچه را من احساس میکنم دیگر نمیشود وحشت نامید. این یک ترس وحشتناک و خفقانآوریست که من مایل نیستم آن را با هیچ
چیز دیگر در جهان عوض کنم. این یک اجبار ضالمانه است، و با این حال ظلمی بسیار عجیب
شهوانی و گریزناپذیر.
من میتوانستم فوری به کنار پنجره بروم و کاری را انجام دهم که
او میخواهد. اما من صبر میکنم، میجنگم، مقاومت میکنم. من احساس میکنم که چگونه با گذشت هر دقیقه او قویتر میگردد ــ
**
*
خب، من دوباره اینجا نشستهام. من به سرعت به سمت پنجره رفتم
و کاری را که او میخواست انجام دادم: ریسمان را برداشتم، به آن گره زدم و به
گیره پنجره بستم ــ
و حالا نمیخواهم دیگر نگاهم را به او اندازم، من فقط میخواهم در اینجا به کاغد خیره شوم. زیرا من میدانم اگر من حالا به او نگاه کنم او
چه خواهد کرد ــ ــ حالا در ششمین ساعت ماقبل آخرین روز هفته. اگر به او نگاه کنم،
بنابراین باید کاری را که او میخواهد انجام دهم، سپس باید من ــ ــ
من نمیخواهم به او نگاه کنم ــ ــ
در این لحظه من میخندم ــ بلند. نه، من نمیخندم، چیزی در درونم میخندد. من میدانم به چه: من به این "من نمیخواهم" میخندم ــ ــ
من نمیخواهم و اما با اطمینان میدانم که من مجبورم. من باید به کلاریمونده
نگاه کنم، باید، باید این کار را بکنم ــ ــ ــ و سپس ــ ــ بقیه ماجرا.
من فقط صبر میکنم تا این عذاب را بیشتر طولانیتر کنم، بله به این خاطر. این درد
و رنج نفسگیر بالاترین لذت است. من مینویسم، سریع، سریع، برای اینکه طولانیتر اینجا بنشینم، برای اینکه این ثانیههای درد و رنج را گسترش دهم، تا تمایلات
شهوات عشقم را تا بینهایت افزایش دهم ــ
بیشتر، درازتر ــ ــ
دوباره وحشت، دوباره! من میدانم، من به او نگاه خواهم کرد، بلند
خواهم شد، خودم را حلق آویز خواهم کرد: من از این کار ترسی ندارم. اوه نه ــ این زیباست،
این خوشمزه است.
اما چیزی، چیز دیگری هنوز آنجاست ــ پس از آن چه میآید. من نمیدانم چه خواهد شد ــ اما آن خواهد
آمد، حتماً خواهد آمد، حتماً. زیرا که خوشبختی دردهایم بسیار بزرگند ــ اوه، من احساس
میکنم، احساس میکنم که نتیجه وحشتناکی باید به دنبال
داشته باشد.
فقط نباید فکر کرد ــ
باید چیزی بنویسم، هر چیزی، مهم نیست چه. فقط سریع، فقط نباید فکر کرد ــ ــ
نام من ــ ریچارد براکمونت ، ریچارد براکمونت ، ریچارد ــ ــ اوه، من دیگر نمیتوانم ادامه دهم، ــ ریچارد براکمونت ــ
ریچارد براکمونت ــ ــ حالا ــ حالا ــ من باید به او نگاه کنم ــ ــ ریچارد
براکمونت ــ من باید ــ نه، هنوز بیشتر ــ ــ
ریچارد ــ ریچارد براکمونت ــ ــ
**
*
ــ کمیسر منطقه منطقه نُه، که تلفنهای مکررش بدون جواب مانده بود، حالا
ساعت شش و پنج دقیقه وارد هتل استیونز میگردد. او در اتاق شماره هفت جسد دانشجو
ریچارد براکمونت را حلق آویز به قلاب پنجره مییابد، دقیقاً به همان شکلی که سه مرد
دیگر را یافته بود.
فقط صورت او دارای یک بیان دیگر بود؛ ترس وحشتناکی چهرهاش را از شکل انداخته بود، چشمها گشاد شده بودند و مانند این بود
که انگار میخواهند از حدقه بیرون بزنند. لبها از هم کشیده شده بودند، دندانهای قویش به هم فشار میدادند.
و در بین دندانها یک عنکبوت بزرگ سیاه گاز گرفته و له شده با لکههای عجیب و غریب بنفش رنگ قرار داشت.
ــ دفتر خاطرات دانشجوی
پزشکی بر روی میز بود. کمیسر آن را خواند و بلافاصله به خانه روبروئی رفت. او در آنجا
متوجه میگردد که طبقه دوم ماهاست خالی و غیر مسکونیست ــ ــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر