شهر فرنگ.

ماهرترین اقتصاددان شهر بقال سر کوچه ما بود که هیچگاه نه به دوست و نه به دشمن دهشاهی هم نسیه جنس نمی‎داد!

***

ماهرترین جراح شهر اصغر قصاب بود که ساطورش بی ذره‎ای خطا بر گوشت و پیه و استخوان می‎نشست و چپ و راست دست و پا قطع می‎کرد!

***

ماهرترین روزنامه‎نگار آقا رضا بود که هر را از بر تشخیص نمی‎‌داد و او علت آن را نداشتن عینک قلمداد می‎کرد.

***

ماهرترین سخنور شهر ما را اهالی به لقب «آق بوق» مفتخر ساخته بودند! زیرا مجموع حرف‎هائی که در طی سی سال زده بود در یک صفحه کاغذ کاهی جا می‎گرفت!

***

ماهرترین استاد شهر ما مدرک دکترایش را در ازاء دادن دو مرغ بدست آورده بود اما زنش از این معامله راضی نبود و می‎گفت: "خیلی گران حساب کرده‎اند، علی آقا با گرفتن یک غاز مدرک پرفسوری می‎دهد!"

***

ماهرترین پلیس شهر ما پدرش در سر گردنه‎ها از مردم جریمه درخواست می‎کرد!

***

در شهر من سگ صاحبش را نمی‎شناخت! خر خود را اسب می‎پنداشت و گاو خود را معلمی می‎دانست که حقش را خورده‎اند وگرنه باید وزیر آموزش و پرورش می‎گشت!

***

در شهر ما همه چیز ملاخور می‎شد، حتی لام سلام را هم می‎دزدیدند! 

در باره ریه من.

من دیگر دارای ریه نیستم. من در واقع یا مرده‎ام و یا اما پدیده‎ای تشریحی‎ام.

من باید حتماً مورد دومی باشم، زیرا که مرده بودنم را هیچکس نمی‎خواهد باور کند. برای مثال طلبکارانم نمی‎خواهند کلمه‎ای در این مورد بدانند. بنابراین من گذاشتم خدمتکار خانه به خیاطم که دچار بیماری لعنتی شیدائی‎ست و برای لباس‎هائی که مدت‎هاست کهنه شده‎اند مصرانه تقاضای پول می‎کند اطلاع دهد که من مرده‎ام. در کاغذی سیاه بر سفید نوشته شده بود که من دیگر دارای ریه نیستم. و این کاملاً مشخص است که آدم بدون ریه نمی‎تواند زندگی کند.

خیاط از من شکایت کرد و اموالم شامل: گرامافون، ساعت دیواری و هشت بطری کنیاک توقیف شد.

پس بنابراین من پدیده‎ای تشریحی‎ام.

من از نظر حقوقی بر روی یک سکو یا درون یک جعبه شیشه‎ای در یک موزه تعلق دارم و باید وضعیت معما گونه‎ام توسط بالاترین مقامات پزشکی داخلی و خارجی بررسی و تأیید گردد، باید شاهزاده‎مآبان خانه‎های سطح بالا همراه با خانواده خود از من بازدید و تائیدشان را ابراز کنند. من باید پرستار بالزک Blaczek نامیده شوم، مردی با گردن گاو، خانم ریش دار، مردی با معده شترمرغ، یا لولا Lola گوزن، خانم پلنگ و غیره. اما من انسان وحشتناک قانعی هستم و شهوت شهرت ندارم.

ناممکن نیست، به راحتی امکان پذیر است که آدم روزی زیر ماشین برود و یا دچار رعد و برق بشود، یا پروانه‎های یک بالون و یا گلدان گل شمعدانی از طبقه سوم بر روی سرش سقوط کند، و یا سوزن دراز یک کلاه در مغزش فرو رود، یا دامن‎شلواری یک خانم باعث از خنده روده‎بر شدن او گردد، یا به نوعی دیگر به مرگ ناگهانی دست یابد. آدم نمی‎تواند هیچوقت از قبل بداند. و اگر مورد من ناشناخته می‎ماند برای علم پزشکی واقعاً ضایعه به بار می‎آورد. بنابراین من بعنوان کارگری متعصب در امور کار مهم دانش و آگاهی بشری وظیفه‎ام می‎دانم که مورد خود را در پائین بنویسم. من به درخواست پزشکان برای یک تحقیق و معاینه هیچ پاسخی نمی‎دهم. من اجازه معاینه خود را به این دلیل نمی‎دهم زیرا که بطور وحشتناکی غلغلکی‎ام. ــ

جریان از دست دادن ریه‎ام از این قرار  است:

من در آن زمان در مارسی Marseille زندگی می‎کردم و یک روز دچار سرفه‎ای شدید و سینه درد گشتم. پدر بزرگ من در اثر ضعف پیری فوت کرده بود، مادر بزرگم در اثر عفونت استخوان، یک مرد که در همسایگی ما زندگی می‎کرد در اثر هذیان، و یک زن رختشوی خانه پدر و مادرم در اثر درد معده. این مرا به فکر انداخت. این یعنی که باید به موقع پیشگیری می‎گشت.

بله، من در آن زمان هنوز نگران رفاه و آسایشم بودم. آن زمان من هنوز در وحشت‎های بزدلانه بخاطر روز بعد زندگی می‎کردم، برای تغییر و برای آینده تمام سرمایه و نیرویم را به کار می‎بردم. مرگ برایم آن جواب رهائی بخش و رستگار ساز که جواب معمای مصور زندگی‎ست نبود، بلکه فاجعه وحشتناکی به حساب می‎آمد.

من بی درنگ و با عجله نزد پزشکی رفتم که بعنوان معروف‎ترین پزشک متخصص ریه جهان از همه سو به گرمی به من توصیه شده بود. او در بلوار بای Baille زندگی می‎کرد و جین موریس Jean Maurice نامیده می‎گشت. یک سر و صدای عجیب از ساختمان مجللی به استقبالم می‎آید. صدای واغ‎واغ، صدای غارغار، نفس نفس زدن؛ فقط حیوانات می‎توانستند چنین صداهائی تولید کنند.

پر از وحشت داخل خانه می‎گردم. شش پیشخدمت از من استقبال می‎کنند و مرا با خود به سالن بسیار بزرگی می‎برند که از آن صداهای عجیب هولناک به بیرون طنین می‎انداخت.

یک سرفه دیوانه‎وار و هرج و مرجی از خس خس کردن مرا احاطه می‎کنند و حواسم را آشفته می‎سازند. چند صد نفر در سالن بودند که مدام سرفه می‎کردند و این سر و صداهای عجیب و غریب را از خود خارج می‎ساختند. آنها همه انتظار جین موریس را می‎کشیدند.

چهار روز در سالن انتظار نشستم تا اینکه نوبت من فرا رسید. اقامت در میان صدها افرادی که سرفه می‎کردند و مرتب با ورود تازه واردها جمعشان کامل می‎گشت بسیار ناراحت کننده بود. صداهای سرفه مانند یک قطعه نامتجانس وحشی بود؛ می‎توانست قطعه‎ای از اشتراووس Strauss باشد. در واقع من متعجبم که آهنگساز <الکترا Elektra> چرا چنین اصوات حیوانی در اثرش به کار نبرده است. حتماً این کار را هم خواهد کرد.

بنابراین پس از چهار روز ده پیشخدمت پیش من می‎آیند و مرا به اتاق طبابت سرور مشهورشان هدایت می‎کنند.

یک مرد لاغر و سر تراشیده با چشمانی درخشان و نافذ در پشت یک میز تحریر به بزرگی میز یک شاهزاده نشسته بود. به سختی می‎شد سن او را تخمین زد. او می‎توانست در دهه سی سالگی عمرش باشد، یا شاید بار پنجاه یا شصت سال عمر را بر دوش حمل می‎کرد. چنین افرادی پیدا می‎شوند، و پیش از هر چیز عادت دارند در کتاب‎هائی بیایند که با کمال میل خوانده می‎شوند. اما آدم در زندگی آنها را نمی‎بیند.

انگشت اشاره دست کوچک کمی لرزان و مانند عاج سفید رنگش که مزین با یک انگشتری از سنگ سبز مالاکیت بود بی صدا صندلی چرمی قرمز رنگی را نشانم می‎دهد و من با کمی خجالت بر روی آن می‎نشینم.

او با صدای آهسته و مستوری می‎گوید "پدر بزرگ شما در اثر ضعف پیری فوت کرده است، مادر بزرگ‎تان در اثر چرک استخوان، مردی که در همسایگی شما زندگی می‎کرده است در اثر هذیان و یکی از رختشوهای خانه پدر و مادرتان در اثر درد معده. در مورد شما بدون شک یک استعداد ابتلا به بیماریهای خاص وجود دارد که ارثی‎ست" و در حالیکه چشم‎هایش مرا تیز و نافذ بررسی می‎کردند ادامه می‎دهد "شما دور گردنتان چهل سانتیمتر است، بالغ برای کلاس ماقبل دوره نظری، یک کلکسیون تمبر دارید، صورت‎تان را صاف تراشیده‎اید و بیماری سخت ریه دارید" و بعد این انسان مخوف ادامه می‎دهد "بله، یک مشکل سخت ریه. من به بیمارانم همیشه حقیقت را می‎گویم. من امیدوارم که شما فیلسوف و معتقد به تقدیر باشید. خود را به دست سرنوشت‎تان بسپارید. و ناگهان لحن صدایش عوض می‎شود ــ آیا شما میزان اجرتم را می‎دانید؟"

من با لرز دسته چکم را درمی‎آورم و مطیعانه می‎پرسم: "چقدر؟"

پاسخ مختصر او "سه" بود.

من دسته چکم را می‎بندم و بخاطر قیمت اندک ویزیت با خوشحالی در کیف پولم به دنبال سه فرانک می‎گشتم که جین موریس مرا از حیرت دلپذیرم بیرون می‎کشد: "آقای عزیز ... هزار. سه هزار ... آقای عزیز".

با دستی لرزان چکی به مبلغ 3000 فرانک می‎نویسم و آن را به دکتر می‎دهم.

جین موریس به جعبه بزرگی که کنارش لوله‎های شیشه‎ای خمیده و گوله‎های براق فلزی کار گذاشته شده بود اشاره می‎کند و می‎گوید: "لطفاً خودتان را در برابر این دستگاه قرار دهید". سپس دستگاه چند ثانیه‎ای خش‎خشی می‎کند و نور آبی رنگی اتاق را پر می‎سازد.

دکتر پشت میز تحریرش نشسته بود و در حالیکه تیز به سمت من نگاه می‎کرد مدام بر روی کاغذ چیزی می‎کشید.

او می‎گوید "خوب" و ناگهان از جا بلند می‎شود، یک بار دیگر به آنچه کشیده بود نگاه می‎کند و آن را به من می‎دهد. "بفرمائید ریه‎تان را تماشا کنید، دقیقاً در وضعیت فعلی‎تان. رئوس ریه‎ها بسیار آسیب دیده‎اند. رأس سمت راست به کلی از بین رفته است. شما می‎توانید حالا به روش من پیشترفت در تحلیل رفتن ریه‎تان را دقیقاً نظارت و دنبال کنید، اگر شما هر سه روز یک بار با دقت طبق درجه‎بندی مجاور عکس با یک مداد قرمز (من هم به این طریق محل‎های آسیب دیده را با مداد قرمز علامت گذاری کرده‎ام) یک خط پهن از ریه را با خط قرمز بپوشانید. شما به این طریق در رابطه با پیشترفت بیماری‎تان اطلاع کامل خواهید داشت و یک سرنخ کاملاً مشخص از تاریخ مردنتان. ارزیابی من این است که ریه باقی مانده شما تقریباً چهار ماه و نیم دیگر مصرف می‎گردد. چنین شفاف از حال خود با خبر بودن درخشان است! شما با دانستن این موضوع دیگر بیهوده سفارش کت و شلوار تازه‎ای نمی‎دهید و یا برای زمستان سال آینده بلیط سرسره بازی بر روی یخ رزرو نخواهید کرد. ببینید، این بزرگ‎ترین مزیت روش کار من است. بفرمائید". او نقاشی را به من می‎دهد، با فشار انگشت زنگی را به صدا می‎آورد و پانزده پیشخدمت ظاهر می‎گردند و مرا به سمت درب هدایت می‎کنند.

حالا من در خیابان ایستاده بودم، یک انسان کاملاً شکسته، با حکم مرگم در دست و 3000 فرانکن فقیرتر. در چهار ماه و نیم دیگر مردن! چشم‎هایم از اشگ پر می‎شوند. من به عزیزان در خانه فکر می‎کنم، به شش رابطه عشقی‎ام، مخصوصاً به مارگو Margot، به کلکسیون تمبرم، به نامزدم، به سگم تونی، به همه چیزهائی که قلبم با آنها بود. به این چهار ماه و نیم فرصت وحشتناک تا مردن! و به زندگی با این چشم انداز وحشتناک!

جائی در تراس یک کافه کنار یک میز مرمر می‎شینم، پرتره ریه‎ام را در مقابلم قرار می‎دهم و به نقاشی وحشتناک خیره می‎شوم و در این حال یکی پس از دیگری ابسنث Absinthe می‎نوشم.

به این ترتیب چند روزی را سرگردان در گیجی ابسنث‎های بی شماری که نوشیدم گذراندم و احساس تراژدی‎ام را در الکل بلند فریاد کشیدم. اما یک سر درد ماندگار و اخلاقی بعد از الکل نوشیدن به سراغم آمد. سر درد اما تقریباً بیشتر بخاطر رفتار بی وقارم در برابر این ضربه سرنوشت بود، در مقابل این وحشت پست و این ناتوانی در برابر یک واقعیت!

من به فلاسفه شرق و هند پناه بردم و خودم را قهرمانانه به دست سرنوشت غم‎انگیزم سپردم. من اراده به زندگی همراه با احساس بی تفاوتی مطلق بر ضد تمام آنچه که به فردا مربوط می‎گشت را در خودم کشتم. من یک مداد قرمز خریدم و طبق دستور دکتر دقیق و به نسبت درجه‎بندی کنار عکس قسمتی از ریه‎ام را با خط پهن و قرمزی پوشاندم.

یک توجه عجیب و قوی علمی برای تئوری جین موریس در من زنده می‎گردد و فکر کردن به خودم را به کلی به پس زمینه می‎راند. به این ترتیب گاهی حتی می‎خواست چنین به نظرم آید که انگار جریان مردن اصلاً به یک شخص کاملاً ناشناس دیگری مربوط می‎گردد.

هر سه روز یک بار می‎گذاشتم که مداد قرمزم قسمتی از ریه‎ام را بخورد.

من اما با این وجود زندگی‎ام را زندگی می‎کردم، در واقع خوشبخت‎تر از همیشه. من جامم را تا ته سر می‎کشیدم. فردا درگذشت، زنده باد امروز!

من هنوز برای مدت سه هفته دارای ریه بودم که از دوست دختر جذاب آلمانی‎ام مارگوت مطلع گشتم تقریباً سه هفته دیگر در مارسی به دیدنم خواهد آمد.

اما او نباید مرا مرده پیدا می‎کرد.

من شروع می‎کنم فقط یک بار در هفته از ریه‎ام حذف کنم.

البته وجدان علمی‎ام در این تقلب به من هشدار می‎داد.

هنگامیکه مارگوت آمد من هنوز برای ده روز ریه داشتم.

او زیبا و دوستداشتنی‎تر از همیشه بود. فلسفه انکار کردنم دچار کشتی شکستگی فلاکت‎باری می‎گردد، و یک حرص به زندگی، یک گرسنگی به سال‎های پر از لذت بردن مرا در اختیار خود می‎گیرد.

من گناه بزرگی به علم کردم. من هنگامیکه ریه‎ام با مداد قرمز کاملاٌ خورده شده بود دوباره یک قطعه برایش رسم کردم و سپس ریه را بزرگ‎تر کشیدم و عاقبت وقتی کاغذ برای کشیدن قوس کم آمد کاغذ تازه‎ای به آن چسباندم و ریه را به حد احتیاج گسترش دادم.

عاقبت ریه‎ام مانند تخته روی میز بزرگ شده بود.

و هنگامیکه مارگوت با یک آمریکائی ثروتمند از پیشم فرار کرد من دیگر جرأت نکردم ــ فقط بخاطر احساس شرم علمی ــ ریه‎ام را بزرگ کنم، یک لباس خواب پاکیزه بر تن کردم، وصیتنامه‎ام را نوشتم، دو تاج گل در دو سمت تختخوابم قرار دادم، یک روبان سیاه رنگ به درب اتاق چسباندم، بر روی تختخواب دراز کشیدم، انگشت‎هایم را درهم فرو بردم و دستم را روی سینه قرار دادم و منتظر مرگ گشتم. من دیگر بدون ریه نمی‎توانستم زندگی کنم. این کاملاً مشخص بود.

پس از چند روز متوجه گشتم که نمرده‎ام و خودم را در همان وضعیت شاد یافتم که در رابطه با زندگانی برایم آشنا بود.

در این وقت به این نتیجه رسیدم که من باید یک پدیده باشم: مردی بدون ریه. چیزی بی سابقه.

اگر مایل باشید می‎توانید نقاشی جین موریس، تکامل یافته توسط اینجانب را هر ساعت از شبانه روز در نزد من بعنوان مدرک بی ریه بودنم مشاهده کنید. 

ــ پایان ــ

... تسلی بخش است .... تسلی بخش.

تراژدی همه عروسک‎های خیمه شب بازی

بازیگران:

آدلبرت کافورکه Adalbert Kaforke یک مرد بسیار سالخورده.

خانم ونآیبه پلومه‎که Wehneibe Plümecke یک زن پر انرژی و دخترش.

کنولر Knüller یک مرد نابینا از طبقه سوم.

فرنسشن کاسه‎رول Fränzchen Kasseroll یک بیمار جذامی در همسایگی.

بابته Babette یک دختر خدمتکار از طبقه اول.

دکتر پلاک Plack یک پزشک پوست.

فدور Fedor یک پلیس.

تونی هاینه‎من Toni Heinemann خدا.

نمایش در خانه پلومه‎که در محل رختشوئی بازی می‎شود.

پرده بالا می‎رود.

کافورکه: (یک مرد وحشتناک سالخورده و شکننده؛ با کمک عصا و با زحمت زیاد خود را جلو می‎کشد و نزدیک می‎سازد. واقعاً بدبختی بزرگی‎ست با یک چنین مرد سالخورده‎ای. صدایش: غارغاری پیر)

من یک خیلی یک مرد پیرم ــ یک خیلی یک مرد پیر. من دیگر هیچ چیز از زندگی نمی‎خواهم و زندگی هم دیگر هیچ چیز از من نمی‎خواهد. فقط ونآیبه پلومه‎که می‎خواهد من مواظب باشم که کسی به محل رختشوئی نرود.

کنولر: (با عصائی در دست مانند یک نابینا برای خود برای به پیش آمدن راه باز می‎کند؛ در این حال به محل رختشوئی می‎رسد.)

کافورکه: خواهش می‎کنم آقای کنولر ــ  ونآیبه پلومه‎که با این کار مخالف است. من باید مواظب باشم ولی من یک خیلی یک مرد پیرم.

کنولر: من چه کاری نباید بکنم؟ کمی واضح‎تر حرف بزنید. بعلاوه: <من یک خیلی یک مرد پیرم> اشتباه است. <یک مرد خیلی پیرم> صحیح می‎باشد.

کافورکه: ونآیبه پلومه‎که با این کار مخالف است، خیلی مخالف است.

کنولر: مخالف چه چیزی؟ عاقلانه صحبت کنید. من کوچک‎ترین خبری ندارم که شما چه می‎خواهید.

کافورکه: اما من یک خیلی یک مرد پیرم و ونآیبه پلومه‎که دخترم است.

کنولر: خانم ونآیبه پلومه‎که یک شخص پر انرژی‎ست. من اغلب آن بالا در آپارتمانم می‎شنوم که چطور او فحش می‎دهد. ترا به خدا به من بگوئید او با چه چیزی مخالف است؟

کافورکه: بله، او با این کار مخالف است، و او مرا اینجا قرار داده است، من باید مواظب باشم ــ از چه چیزی ــ آن را حالا فراموش کرده‎ام. من یک خیلی یک مرد پیرم.

کنولر: بله، پس مرا هم لطفاً راحت بگذارید. ــ ــ شما اما باید بسیار پیر باشید، چون ساده‎ترین چیزهائی را که به شما محول می‎کنند فراموش می‎کنید. زندگی برای شما باید قطعاً باری وحشتناک باشد.

کافورکه: خدا ــ خدا ــ اما من می‎خواهم به شما بگویم که آدم پیر و ضعیف و قوزدار بهتر از فرد نابیناست.

کنولر: می‎دانید، من از خالقم سپاسگزارم که محتاج به دیدن شکل‎های رقت‎انگیزی که بیشتر مردم ارائه می‎دهند نیستم و از تمام ابتذال‎های روزمره زندگی در امان می‎مانم. فقط فرد نابینا می‎تواند زیبائی‎شناس باشد. او در واقع زیبائی‎شناس برجسته‎ای است.

کافورکه: (گله‎مند) آقای کنولر، به یک مرد پیر برجسته گفتن کار درستی نیست. اما حالا من به حد مردن نرسیده‎ام ــ البته من یک خیلی یک مرد پیرم ــ ــ

کنولر: آدم باید بلافاصله انسان را بعد از تولد نابینا سازد. اسرار زندگی خود را فقط برای نابینایان هویدا می‎سازند. ــ برای مثال آیا شما اصلاً یک زندگی درونی دارید؟

کافورکه: آه خدای من ــ ونآیبه پلومه‎که اما به من گفت که باید مراقب چیزی باشم. به من برجسته می‎گوئید. من با افتخار پیر شده‎ام. من در واکسن آبله مدال افتخار عمومی از طلا دارم.

کنولر: آیا شما یک زندگی درونی دارید؟

کافورکه: ... و من باید از چیزی مراقبت می‎کردم.

کنولر: من از شما می‎پرسم که آیا یک زندگی درونی دارید؟

کافورکه: من خیلی از باد شکم و ترش شدن معده‎ام پس از آروغ زدن رنج می‎برم.

بابته: (با یک سبد لباس می‎آید و شروع به پهن کردن آنها بر روی محل رختشوئی می‎کند.) البته امروز نوبت رختشوئی ما نیست، اما افراد خانواده پلومه‎که در این هفته رخت نمی‎شویند. (آواز می‎خواند)

کافورکه: من اما باید کاری انجام می‎دادم ... آن کار چه بود؟ من یک خیلی یک مرد پیرم.

کنولر: گوش دادن به چرندیات شما به سختی قابل تحمل است. ــ (خود را به بابته نزدیک می‎سازد) دختر خانم عزیز، صدای شما می‎گذارد که من حالت و دلربائی چهره‎تان را حدس بزنم. یقیناً پارچه‎های لطیف گنه‎کارانه پهن می‎کنید، عطرشان بینی‎ام را غلغلک می‎دهند.

بابته: شما محشرید.

کافورکه: (مدام برای خود غرغر می‎کند) آره‎ـ‎آره‎ـ‎آره ونآیبه بود. ــ ونآیبه گفت: اینجا بمان آدلبرت ــ اینجا بمان ــ ونآیبه گفت ــ و مواظب باش، و مواظب باش.

کنولر: برای یک فرد نابینا در جهان فقط زیبائی وجود دارد ــ هیچ چیز زشتی بر ما تأثیر نمی‎گذارد. ما به یک سونات بتهوون گوش می‎سپاریم ــ لذت بردن برای ما بی نقص است. ما موهای از عرق به هم چسبیده شده را نمی‎بینیم، پیراهن‎های چروک نوازنده‎ای چیره دست را، ما بخاطر ژست‎هایش عصبانی نمی‎شویم. ــ سپس هنر تجسمی. ما برای همیشه از عذاب رها گشته‎ایم، امروز نئوامپرسیونیست‎ها، فردا پوینتیلیست‎ها، سپس دوباره سمبولیست‎ها، ژاپن ــ هلند، امروز کسی را که او را گرکو Greco می‎نامند تشویق کردن ــ فردا شیفته ولازکز Velázquez گشتن و پس فردا مانند مایرـ‎گرفه Meier-Gräfe تصمیم به لعنت کردن او گرفتن. وقتی که شب فرا می‎رسد می‎گذارم که مرا به کنار جنگل ببرند و به بازی باد در نوک درختان گوش  می‎سپارم، به جنگل شبانگاهی و به سمفونی جاودانه نی‎ها گوش می‎دهم و در روحم تصویری از عظمتی به یادماندی شکل می‎گیرد. من رنگ سیاهی می‎بینم که مانندش را هیچ نقاشی کشف نکرده ــ من آسمانی می‎بینم پر از ستاره که هیچ تکنیکی قادر به ساختن آن نخواهد گشت.

بابته: شما محشرید.

کنولر: زیبائی، زیبائی از آن نابینایان است. مادران نابینا همیشه فرزندان زیبائی دارند. من نمی‎دانم همسرم چه شکلی‎ست، و این خوب است. مرد اصلاً نباید بداند که زنش چطور دیده می‎شود. 

بابته: شما واقعا محشرید.

کاسه‎رول: (با شلوار و پیراهنی معمولی. بندشلوار از پشت او رو به پائین آویزان است. نیمی از گونه‎اش بی گوشت و استخوان است.) خیلی عالی‎ست وقتی آدم بداند که در کجای زندگی ایستاده است. کلید خوشبینی من گونه من است. حالا دیگر نمی‎تواند اتفاق مهمی برایم رخ دهد. من باید کمی گل رس برای گونه‎ام بردارم.

بابته: شما، تهوع. صبر کنید، اگر خانم پلومه‎که دوباره ببیند که شما از باغچه‎اش خاک برمی‎دارید حالتان را جا خواهد آورد! 

کافورکه: ونآیبه با این کار مخالف است ــ واقعاً ــ واقعاً ــ ونآیبه به هیچ وجه مؤافق نیست؛ به این خاطر باید من مواظب باشم ــ و من مواظبم، گرچه من یک خیلی بسیار یک مرد پیرم.

کاسه‎رول: هی پیرمرد، زندگی در دوران پیری یک صلیب است، مگه نه؟

کافورکه: تا زمانیکه آدم استخوان‎های سالمی دارد ــ استخوان‎های سالمی دارد ــ استخوان‎های کاملاً سالمی دارد ــ خدای من ــ آدم می‎تواند هنوز مواظبت کند ــ اما ببینم، شما چیز واقعاً نامطبوعی روی گونه‎تان دارید.

کاسه‎رول: این عقیده شماست. به این ترتیب من آدم مجرد لااقل چیزی دارم که بتوانم از آن پرستاری کنم.

کنولر: آقای کافورکه، حالا کسی آمده و حرف زده است. شما می‎گوئید که او چیز نامطبوعی بر روی گونه‎اش دارد. می‎بینید، این چیز نامطبوع اما برای من مزاحمت ایجاد نمی‎کند.

ونآیبه: با اوقات تلخی به صحنه هجوم می‎آورد) به این می‎گن مواظبت کردن؟ و شما، شما اینجا چکار می‎کنید؟ تکه پاره‎های کثیف‎تان از محل رختشوئی بردارید!

دکتر پلاک: (همراه با پلیس فدور، دهان هر دو با تکه‎ای پارچه پوشیده شده است.) فرد بیمار اینجاست. سریع بگیریمش!

(به سمت کاسه‎رول هجوم می‎برد.)

کاسه‎رول: (مقاومت می‎کند) راحتم بگذارید! من هیچ کاری با شما ندارم. ــ

دکتر پلاک: یک نمونه وحشتناک از جذام ــ سریع به اردوگاه.

(کاسه‎رول را با خود می‎برند.)

کافورکه: من از همان اول گفتم که بیمار جذامی را باید از نمایش حذف کرد. بفرمائید اینهم نتیجه‎اش. حالا ما بدون کاسه‎رول نمی‎توانیم به بازی ادامه دهیم. برای من اینطور خیلی بهتر شد. من در هر حال دیگر نمی‎دانم چطور باید ادامه داد. من یک خیلی بسیار یک مرد پیرم.

کنولر: این واقعاً نامطلوب است. من هنوز در نقشم چند کلمه قصار خوب داشتم .....

بابته: اگر می‎توانستم این را حدس بزنم بنابراین فردا رخت می‎شستم تا لااقل از جانب خانم پلومه‎که اذیت نمی‎شدم.

ونآیبه: بخاطر هیچ و پوچ سراسر رختشوئی را لگدمال کردند.

تونی هاینه‎من: (آهسته بر روی صحنه می‎آید؛ در وسط صحنه با ژست بزرگی می‎ایستد؛ با هیجان زیادی صحبت می‎کند) من اما به شما می‎گویم ــ جائیکه تصور می‎کردید نقش بازی می‎کنید جریان جدی بود ــ جریان هرگز ظاهری و خط ریلی فریبنده نبود، نه این حقیقت بود. من همگی شما را بی نهایت دوست دارم و می‎توانستم همچنین تمام کلمات قصار مربوطه که در هر اعتقاد به سرنوشتی یافت می‎گردد را بخوانم. اما این کار دیگر کهنه شده است و حتی در نزد ما هم دیگر شیک به حساب نمی‎آید ــ اما من این بار نمی‎توانم به شما کمک کنم. دلایل دیگری هم وجود دارند ــ برای مثال علل هنری. همه شما بذر مرگ را در خود حمل می‎کنید. همه شما توسط کاسه‎رول به ویروس آلوده شده‎اید و مانند او به جذام مبتلا خواهید گشت. بله، بله ــ من باید می‎گذاشتم تمام این اتفاقات رخ دهند ــ زیرا این تنها طریقه ممکن پایان دادن به این نمایش است. شما فقط به این ترتیب تأثیر غم‎انگیز بر جای می‎گذارید. ــ

(همه از وحشت خشک‎شان می‎زند.)

پرده پائین می‎آید.

ــ پایان ــ