شعرهای برتولت برشت.(28)

شعری در مورد مردم خوب

یک

مردمِ خوب را از این طریق می‌‏شناسند

وقتی آدم آنها را می‌‏شناسد، آنها بهتر می‏‌شوند. مردمِ خوب

برای اصلاح خود از دیگران دعوت می‌‏کنند، زیرا

چگونه می‌‏توان عاقل‏‌تر گشت؟

با گوش دادن

و با چیزی که به او می‏‌گویند.

دو

همزمان اما

کسی را که به آنها نگاه می‌‏کند،

و کسی را که آنها نگاه می‌‏کنند بهبود می‎بخشند.

اما نه به این صورت که به کسی با نشان دادن

محل‎های غذا یا روشنائی کمک کنند،

بلکه بیشتر از این طریق به ما کمک می‌‏کنند

که ما می‌‏دانیم آنها زنده‌‏اند و

جهان را تغییر می‏‌دهند.

‌

سه

وقتی آدم پیش آنها می‏‌رود، آنها خانه‏‌اند.

آنها چهره پیر خویش در دیدار گذشته را

به یاد دارند.

هرچه هم چهره‏‌شان تغییر کرده باشد _ زیرا آنها هم خود را تغییر می‌‏دهند _

آنها حداکثر مشخص‌‏تر شده‌‏اند.

چهار

آنها مانند یک خانه هستند، خانه‌‏ای که در ساختن‏‌اش ما کمک کرده‌‏ایم

آنها مجبورمان نمی‌‏سازند در آن خانه زندگی کنیم

گاهی هم این اجازه را به ما نمی‏‌دهند.

ما می‌‏توانیم هر زمان از کوچک و بزرگ پیش آنها برویم، اما

آنچه ما با خود همراه می‌‏بریم، باید خودمان انتخاب کنیم.

پنج

آنها می‏‌دانند چه دلایلی برای هدایایشان بیاورند

آنها مانند آدم‏‌های دور انداخته شده و دوباره بازگردانده شده می‏‌خندند.

اما در این کار هم قابل اعتمادند، که ما با اعتماد به خود

آنها را ترک می‏‌کنیم.

شش

وقتی آنها اشتباه می‏‌کنند، ما می‏‌خندیم:

زیرا وقتی آنها یک سنگ را در جای اشتباهی قرار می‏‌دهند

ما محل‌‏های صحیح را

با دقت تماشا می‌‏کنیم.

آنها شایسته مورد توجه قرار گرفتن هر روزه ما هستند،

که چگونه نان روزانه خود را هر روز به دست می‏‌آورند.

و چیزی برایشان جالب است

که فراتر از آنها قرار دارد.

هفت

مردم خوب ما را سر گرم می‌‏سازند

چنین به نظر می‏‌آید که آنها نمی‏‌توانند به تنهائی کاری را انجام دهند

تمام راه حل‏‌هایشان هنوز تکالیفی در خود دارند.

در لحظات خطرناک غرق‌گشتن کشتی‏‌ها

ناگهان چشمان بزرگ‌شان را می‌‏بینم که به ما نگاه می‏‌کنند.

هر چند ما، آنطوری که هستیم، باب میل‌‏شان نیستیم

اما با این حال با ما موافقند.

ــ ناتمام ــ