جناب سروان از کوپنیک.(16)

صحنه ششم

بازیگران:

سرپرست خوابگاه، چند آواره: بوتیه، سِک، یوپ، هول‎هوبر، گِب‎وایلر، ویلهم فوگت. مأمورین گشت: یک گروهبان، یک سرجوخه.

<خوابگاهِ به سوی خانه> در شمال برلین، دیوارهای چوبیِ تمیز که شکاف‎هایش با مقوا و کاغذِ روزنامه درزگیری شده است، تخت‎های دو طبقه چوبی با کف سیمی، تشک‎های با کاه پر شده، چراغ‎های پیه‎سوز. چند تخت اشغال شده‎اند. در پشت صحنه و در کنار درِ بازِ خوابگاه صف مردانی که منتظر داخل شدن هستند دیده می‎شود.

سرپرست خوابگاه در کنار در: هنوز هفت نفر می‎تونن بیان تو! هُل ندین که اصلاً فایده نداره. آروم بگیرید، من اجازه ندارم آدم بیشتری از تعداد تخت‎ها راه بدم. اونی که بیشتر انتظار کشیده میاد تو، به بقیه نمی‎تونم کمک کنم، بقیه می‎تونن برن هایلزآرمه، اونجا همیشه جا هست.

صدائی از بیرون: نه، اونجا باید آواز بخونیم، من تیرگارتن رو ترجیح می‎دم!

سرپرست خوابگاه: فشار نیارین، آروم، کسی که نوبتشه میاد تو! شیش فنیگ قیمتِ تخته، و ده فنیگ قیمتِ بلیطِ غذا برای افرادی که فردا صبح زود سوپ و نون بخوان بخورن. اولین نفر داخل می‎شود. سلام، سِک. دوباره اینجائی که.

سِک: سلام، پیرمرد، من تا گریه‎ات نگرفته بهت فوری بگم که منو امروز برای آخرین بار اینجا می‎بینی.

سرپرست خوابگاه: اینو قبلاً هم شنیدم، خیلی برام آشناست.

سِک: نه، دروغ نمی‎گم، من یه کار به عنوان قهرمان جهانی کشتی پیش عده‎ای در بازار مکاره پیدا کردم. کارم از فردا شروع می‎شه. به من حتی پنجاه فنیگ مساعده دادن.

سرپرست خوابگاه: پس فقط مواظب باش که دنده کسی رو نشکونی، وگرنه دوباره بیرونت می‎کنن. به نفر دوم که داخل شده است. اِهه، تو دیگه کی هستی؟

هول‎هوبر در لباس مردان بایرن، با شلواری تا زانو و کلاهی که دسته‎ای مویِ بُز رویش قرار دارد.

سرپرست خوابگاه: این دیگه چیه؟

هول‌هوبر: من در آلمن‎راوش خواننده‎ام. اما چون دعوا کرده بودم رئیسم بیرونم کرد.

سرپرست خوابگاه: و حالا چکار می‎کنی؟

هول‎هوبر: حالا؟ خونه‎خوام‎رف.

سرپرست خوابگاه: این چی برای خودش بایری بلغور می‎کنه؟

سِک: می‎خواد بره خونه.

سرپرست خوابگاه: خونه‎ات کجاست؟

هول‎هوبر: من از زانکت ماریا گشوندت در آلبوی هستم.

سرپرست خوابگاه: پسر، تو که راه درازی برای پیاده رفتن در پیش داری، پس برو خوب استراحت کن.

سِک: و مواظب باش کسی ترتیبتو نده! با اون پاهای لختِت! و روی زانوی او می‎زند.

هول‎هوبر: بهم دست نزن خوک کثیف!

سِک: مرد حسابی، شوخی سرت نمی‌شه، مگه از قبیله وحشی‎ها اومدی، آره؟

سرپرست خوابگاه: سِک، اذیتش نکن، این همه راه از خونه‎اش دوره و به قدر کافی ناراحته. در این بین گِب‎وایلر و یوپ به داخل راه داده می‎شوند.

هول‎هوبر: آدم مزخرف. غر و لندکنان گوشه‎ای می‎نشیند.

سرپرست خوابگاه فوگت را به داخل راه می‎دهد. چی شد، کار پیدا کردی؟

فوگت: نه، کاری پیدا نشد.

سرپرست خوابگاه: بلیط غذا می‎خوای؟

فوگت: نه ممنون. ده فنیگ ندارم.

سرپرست خوابگاه: یه بلیط می‎تونی نسیه داشته باشی، تو باید فردا صبح زود یکی دو قاشق غذای گرم بخوری.

فوگت: به محض پول درآوردن بهت پس‎اش می‎دم، در ضمن خیلی هم ممنون.

کالنبرگ از پشت سر فوگت: به منم یه بلیط نسیه بده، خواهش می‎کنم، خواهش می‎کنم.

سرپرست خوابگاه: تو که تا حالا یه ده فنیگی دستت بود.

کالنبرگ: آره، اما دوباره لیز خورد رفت تو آستینم، اونو برای پسفردا لازم دارم.

سرپرست خوابگاه: این بار به خاطر تو، اما دیگه زیاد این کار رو تکرار نکن. منم باید یک لقمه گوشت برای سوپ بخرم، وگرنه دوباره زنم سوپو می‎ریزه تو آشغال‎دونی.
بوتیه داخل می‎شود: سلام.

سرپرست خوابگاه: ببین کی اومده، یه نجار هامبورگی، حالا لااقل کمی زندگی تو اتاق داخل می‎شه.

بوتیه: سلام به همگی. به آواز می‎خواند "در هامبورگ، آنجا من بوده‎ام"

سِک: پسر، تو ساکت باش، تو رو من می‎شناسم! این یه ملوانِ ودینگیه، اهل هامبورگه اما یه قطره آبِ نمک‎دار هم تا حالا بو نکشیده.

ــ ناتمام ــ

http://www.youtube.com/watch_popup?v=g9yFn33J0wU&feature