جناب سروان از کوپنیک.(46)

خانم اوبرمولر در حال صحبت از طریق تلفن: پس من چی می‎گم ــ بله، 518 ــ منم که همینو گفتم ــ بله، اونجا خانم یونگ‎هانزه؟ شارلوته عزیز، بله، من ماتیلده هستم، مرسی، خوبه، گوش کنین، شارلوته، شما باید برام کاری انجام بدین، نه، نه دخترای خدمتکار نه، ما باید مهمونی امشب رو لغو کنیم، بله، خیلی ناگهانی، من عجله دارم نمی‎تونم بهتون توضیح بدم، ما باید ناگهانی به برلین بریم، من و همسرم، نمی‎دونم، می‎تونه چند روز طول بکشه ــ بله، برای کار اداری، ناگهانی، غافلگیرانه، خواهش میکنم از طرف من به خانم لوتگه و خانم کوخ و خانم کافمن تلفن کنین و بگین که امشب مهمونی برقرار نمی‎شه و عذرخواهی کنین،ــ بله، بله، کار اداری، شاید یک سفر طولانی مدت، نه، ممنون، اینکه تبریک نداره، خداحافظ، خیلی خیلی ممنون ــ گوشی را می‎گذارد: گفت که تو باید بخشدار بشی!

فوگت در این بین با گام‎های بلند به این سمت و آن سمت اتاق می‎رود، کیلیان را در حین صحبت خانم اوبرمولر به کناری می‎کشد: با من بیاین. با او خارج می‎شود.

بجز خانم و آقای اوبرمولر دو سرباز با تفنگ‎های سرنیزه‎دار در اتاق می‎مانند.

خانم اوبرمولر: اینجا چه خبره، خدای من. چطور می‎تونی همینجوری برای خودت اونجا بیکار بشینی!

اوبرمولر: چه کار باید بکنم؟ تو که خودت می‎بینی. من همۀ سعی خودمو کردم. من هیچ مسؤلیتی رو به گردن نمی‎گیرم.

خانم اوبرمولر: آره، تو اصلاً چیزی نمی‎دونی ــ اُسکار، این نمی‎تونه درست باشه!

اوبرمولر: درست باشه؟! فقط می‎تونه برای بد نام کردن تهمت زده باشن ــ شاید از طرف صاحبان خشکشوئی‎ها ــ اما نمی‎تونم فکر کنم که اونا این کار رو کرده باشن!

خانم اوبرمولر: اصلاً جناب سروان چیزی بهت نگفت؟

اوبرمولر: چه خبری می‎تونه داشته باشه! او فقط وظیفه خودشو انجام می‎ده. بهش دستور دادن و او اجرا می‎کنه.

خانم اوبرمولر به سربازهای نگهبان: این جناب سروان کیه؟  آیا از ستاده؟ یا از افسرهای دادگاه؟

سرباز با لهجه بسیار غلیظ پروس غربی‌ـ‌لهستانی: نمی‎دونم.

خانم اوبرمولر: اما اگه ایشون فرمانده شماست، پس باید بدونین که او از کجا میاد!

سرباز: نه، نمی‎دونم. ما از استخر شنای مدرسه گارد میومدیم، جناب سروان ما رو تو خیابون نگه داشت، و ما رو برای مأموریت فوری‎ای به کوپنیک آوردن. بجز این چیز دیگه‎ای نمی‎دونم.

خانم اوبرمولر به شهردار: خوب، چه برگه‎ای برای مشروعیت خودش به تو نشون داده؟

اوبرمولر: مشروعیت؟ بله، هیچ ورقه‎ای. خوب معلومه که افسره.

خانم اوبرمولر: که اینطور، و تو می‎ذاری اینجا بدون ورقه شناسائی تو رو بازداشت کنن؟ بدون برگه شناسائی، بدون دستور بازداشت؟ و اگه اشتباهی رخ داده باشه؟ نکنه که کس دیگه‎ای رو باید بازداشت کنه؟

اوبرمولر: امکان نداره. او دقیقاً می‎دونه که چکار می‎کنه.

خانم اوبرمولر: اما تو نه! متأسفانه تو نمی‎دونی چکار می‎کنی! فوری به اداره منطقه تلتوو تلفن کن، یا به بخشدار.

اوبرمولر: آره، می‎تونم واقعاً این کار رو بکنم، یعنی اینکه، اگه اصلاً اونجا از موضوع خبر داشته باشن.

خانم اوبرمولر: زیاد فکر نکن، تلفن کن!

گوشی تلفن را برمی‎دارد.

سرباز سرنیزه‎اش را به سمت تلفن می‎برد: من نمی‎تونم اجازه بدم.

خانم اوبرمولر: چه کار نمی‎تونین بکنین؟ آیا نشنیدین که جناب سروان چی گفتن، نشنیدین که گفتن من می‎تونم تلفن کنم؟

سرباز: تلفن تموم شد. نمی‎تونم اجازه بدم.

اوبرمولر: بفرما اینم از تلفن کردن.

خانم اوبرمولر گوشی را دوباره روی تلفن قرار می‎دهد: سرنیزه رو بکشین کنار، وحشتناکه، من که اصلاً کاری نمی‎کنم!

سرباز پوزخند می‎زند و سرنیزه را دوباره عقب می‎کشد.

کیلیان داخل می‎شود. خیلی مهمه.

خانم اوبرمولر: چیه، کیلیان، جناب سروان کجا هستن؟ آیا خبری به دست آوردین؟

کیلیان: من اجازه ندارم اطلاعات بدم.

اوبرمولر: یعنی چه، کیلیان، این چه نوع حرف زدنه؟! چطور به خودتون اجازه می‎دین؟

کیلیان: من دستور دارم که آقای شهردار و آقای خزانه‎دار رو بعنوان بازداشتی به برلین ببرم. من اجازه ندارم با زندانی‎ها صحبت کنم.

اوبرمولر: چی، شما باید منو ــ دوباره روی صندلی‎اش تا می‎شود.

فوگت داخل می‎شود: من دستور دادم دو ماشینی رو که درشون قفل بود مصادره کنن، شما می‎تونین برای ایجاد نشدن حساسیت تو حیاط سوار شین. کیلیان حمل و نقل رو فرماندهی می‎کنه.

اوبرمولر: جناب سروان! آیا ورقه شناسائی دارین؟ من می‎خوام که فوری ورقه شناسائی‎تونو ببینم.

فوگت با دست به یکی از سرنیزه‎ها می‎کوبد: این براتون کافی نیست! ــ خواهش می‎کنم، نگید نه! ــ لحنش دوستانه‎تر می‎شود ــ شما سربازید، شما می‎دونید که قدرت تفنگ وکالت مطلق معنی می‎ده.

اوبرمولر به همسرش: دیدی. دوباره کمرش تا می‎شود.

خانم اوبرمولر: جناب سروان، اجازه می‎دین که من همسرمو تو این سفر سخت همراهی کنم؟ من نمی‎تونم تو این حال تنهاش بذارم ــ شما که وضعشو می‎بینین.

فوگت: خواهش می‎کنم، خانم عزیز. فقط باید ازتون خواهش کنم که در برلین جلوی بازداشتگاه ماشین رو ترک کنین. من دستور دارم فقط آقای شهردار رو تحویل بدم. وگرنه امکان داره که برام ناراحتی پیش بیاد.

خانم اوبرمولر: من ازتون متشکرم. من خودمو برای رفتن آماده می‎کنم.

فوگت به کیلیان: خانم شهردار رو همراهی کنین. تعظیم می‎کند.

خانم اوبرمولر سرش را برای او مهربانانه تکان می‎دهد و به همراهی کیلیان سریع می‎رود.

ــ ناتمام ــ