جناب سروان از کوپنیک.(38)

فوگت: آمین.

هوپرشت: یعنی چی؟

فوگت دوستانه، بدون استهزاء: آمین رو فراموش کرده بودی. چنین جملاتی همیشه با آمین به پایان می‎رسن. کشیش توی گورستان هم کاملاً شبیه چیزهائی که تو گفتی می‎گفت.

هوپرشت: من نمی‎فهمم تو چی می‎گی.

فوگت: ضروری هم نیست. خودتو ناراحت نکن. من حالا لباسمو می‎پوشم و بعد می‎رم.

هوپرشت: کجا می‎خوای بری؟

فوگت: شانه‎هایش را بالا می‎اندازد.

هوپرشت: کجا، ویلهلم؟ نکنه می‎خوای از اینجا بری؟

فوگت: دست من نیست. باید از اینجا برم.

هوپرشت یک قدم به سوی او برمی‎دارد.

فوگت با حرکتی تقریباً دفاعی نامه را از جیب درمی‎آورد و بر روی میز می‎اندازد: بخونش.

هوپرشت می‎خواند: اخراج. خدای من، ویلهلم، اعتراض نکردی؟

فوگت: دو بار جواب منفی شنیدم.  بار اول اصلاً علاقه‎ای به گوش دادن نداشتن و بار دوم هم وقت نداشتن.

هوپرشت درمانده: خوب، حالا کجا می‎خوای بری، ویلهلم؟

فوگت طور عجیبی می‎خندد: هیچ‌جا.

هوپرشت: هی، تو که قصد نداری دوباره دیوونه‌بازی دربیاری!!

فوگت: غیرممکنه. دیوونه‌بازی، غیر ممکنه. داره کم کم تازه چشمام باز می‎شه.

هوپرشت: تو باید البته سعی کنی در ناحیه دیگه‎ای اجازه اقامت یا اینکه از اداره محلی‎ات یه پاسپورت بگیری.

فوگت: ممنون. اینو می‎دونم.

هوپرشت: خب، پس خوبه، حالا می‎خوای چکار کنی؟!

فوگت: تو نگران نباش. مهم نیست. دوباره آهسته می‎خندد.

هوپرشت: چرا هی می‎خندی! جریان جدیه!

فوگت: آخه برام خنده‎ داره، بجای اینکه به تو درجه بدن به من درجه دادن. هرکی به سهمش می‎رسه. درسته؟

هوپرشت: ساکت باش!! ویلهلم، تو اشتباه فکر می‎کنی! اگه اینطوریه، باید دلایل بخصوصی داشته باشه، اما چیزی که برای تو پیش اومده غم‎انگیزه!

فوگت: غم‎انگیزه؟ نه. نه جای خوشبختی داره و نه جای بدبختی. این یه ناحقیِ کامله. اما به این خاطر خودتو عصبانی نکن، فریدریش. تو جهان ناحقی‎های بیشتری وجود داره، ناحقی‎های خوب رشد کرده. اینو باید آدم بدونه. من حالا اینو می‎دونم.

هوپرشت: تو هیچ چیز نمی‎دونی! بدشانسی آوردی! جریان اینه! اگه اینطوری باشه که تو می‎گی، نباید دیگه ایمان و وفاداری تو جهان باشه! ویلهلم، اینطوری اجازه نداری از اینجا بری. اینطوری نمی‎تونی یه قدم جلو بذاری. تو باید این چیزا رو مثل یه مرد تحمل کنی.

فوگت: تحمل کنم. فریدریش، من به این کار عادت دارم. اصلاً برام مهم نیست. من یه قوز خیلیِ پهن دارم و می‎شه خیلی بار روش گذاشت. اما به کجا باید این بار رو با خودم حمل کنم، فریدریش! سؤال اینه! کجا باید با این بار رفت! من اجازه اقامت ندارم، برای من محلی تو جهان وجود نداره، فوقش می‎تونم برم تو هوا، درسته؟

هوپرشت: تو هوا نه، ویلهلم! برگرد روی زمین، مرد حسابی!

ما دارای دولتیم و توی نظم و قانون زندگی می‎کنیم. تو نمی‎تونی خودتو خارج از این مجموعه تصور کنی، تو این اجازه رو نداری! هرچقدر هم که سخت باشه، باید که از این قانون تبعیت کنی!

فوگت: از چی تبعیت کنم؟ از دولت؟ از نظم و ترتیب؟ بدون اجازه اقامت؟ و بدون پاسپورت؟

هوپرشت: بالاخره یه روز می‎گیری! و بعد دوباره خودتو داخل مجموعه احساس می‎کنی!

فوگت: که اینطور، و بعد وقتی چنین احساسی داشتم بعد چه کار می‎کنم؟ این چه کمکی به من می‎کنه؟ از این راه مدت‎ها طول می‎کشه تا منو آدم به حساب بیارن!

هوپرشت: تو فقط وقتی یه انسانی که خودتو برای یه نظم و ترتیب انسانی آماده بسازی! وگرنه که یه ساس هم زندگی می‎کنه!

فوگت: درسته! ساس هم زندگی می‎کنه، فریدریش! و می‎دونی که چطوری یه ساس زندگی می‎کنه؟ اول ساس میاد، و بعد نظم و ترتیب ساس‎وار! اول انسانیت پیدا می‎شه، فریدریش! و بعد نظم و ترتیب انسان‎وار!

هوپرشت: موضوع اینه که تو نمی‎خوای تابع کسی باشی! کسی که می‎خواد یه انسان باشه باید که تابعیت کنه، می‎فهمی؟!

فوگت: تابع بودن. البته! اما تابع چه چیز؟ می‎خوام دقیقاً بدونم! پس باید اول نظم و ترتیب صحیح باشه، فریدریش، اما اینطور نیست!

هوپرشت: نظم و ترتیب درسته! پیش ما نظم و ترتیب صحیحه! یه گروهانِ نظامی رو تماشا کن، همه در یه خط و یه ردیف، بعد اینو متوجه می‎شی! کسی که تو این صف قرار گرفته اینو متوجه می‎شه! آدم باید از نزدیک تماس داشته باشه! بعد تو یه انسانی، و بعد یه نظم و ترتیب انسانی داری!

فوگت: اگه لااقل سوراخی توش نبود! اگه اینطور سفت و شق نمی‎نشست که درزها از هم بشکافن! مرد حسابی، همین روزاست که اتفاقی پیش بیاد!

هوپرشت: پیش ما نه! ما تو آلمان یه زمین محکم زیر پا داریم، و طبقه خالی‎‌ای در بینش نیست، اینجا نمی‎تونه هیچ اتفاقی بیفته جاهای دیگه شاید، جاهائی که داربست پوسیده دارن، اونجاها شاید! یه چیزی بگم: تو روسیه برای مثال، بهترین کارمندای رشوه‎گیر رو دارن، و بعد برده‎ها، اونها تقریباً بیسوادن، اونا حتی نمی‎دونن که اسمشون چیه. و بعد فساد حلقه‎های بالاتر، و بعد دانشجوها، و بقیه مثال‎های ناجور دیگه! اونجا می‎تونه اتفاقی بیفته، ویلهلم، اونجا ترک برداشته! می‎فهمی؟! پیش ما ولی همه چیز سالمه، از همون اولین شروع، از پائین تا بالا، همه چیز درسته. و وقتی چیزی سالم باشه، پس باید صحیح هم باشه، ویلهلم! اینجا روی سنگ بنا شده!

فوگت: که اینطور؟ و از کجا ناحقی میاد؟ آیا برای خودش سرخود میاد؟

هوپرشت: پبش ما حق‎کشی وجود نداره! حداقل از بالا به پائین وجود نداره! پیش ما ارزش حق و نظم بالاتر از هر چیزیه، اینو هر آلمانی‎ای می‎دونه!

ــ ناتمام ــ