تیل، نگهبان راه‌آهن. (4)

وقتی لِنِه هنگام صرف صبحانه با هیجان بیشتری دنباله صحبت شب قبل را می‎گیرد، تیل صحبت او را با این خبر که مدیر راه‎آهن یک قطعه زمین در امتداد ریل‎ها در نزدیکی اتاق نگهبانی مجاناً به او واگذار کرده است قطع می‎کند. دلیل اصلی مدیر برای اینکار واقع بودن زمین در محلی پرت و دورافتاده بود.

لِنِه ابتدا نمی‎خواست این خبر را باور کند. اما کم کم تردیدش برطرف گشت، و بعد روحیه خوب و قابل توجه‎ای به دست آورد. سؤالات او در باره بزرگی و خوبی کشت‎زار و سؤال‎‎های بیشر دیگری در هم قاطی می‎شدند و وقتی فهمید که دو درخت کوچک میوه هم در این زمین قرار دارد از خوشی کاملاً هوش از سرش پرید. وقتی دیگر سؤالی برای پرسیدن باقی نماند از جا جهید تا خبر را در محله با به صدا در آوردن زنگ دکان‎دار منفجر سازد. ــ وانگهی این را هم باید اضافه کرد که زنگ درِ دکان‎دار می‎توانست به راحتی در تمام خانه‎های روستائی محل شنیده شود.

لِنِه در تاریکیِ شب با اجناس خریداری شده از پیش دکان‎دار بازگشت، مرد نگهبان در این بین در خانه فقط با توبیاس خود را مشغول ساخته بود. پسر روی زانوی او نشسته بود و با چند میوۀ درخت کاج که تیل با خود از جنگل آورده بود بازی می‎کرد.

پدر از او ‎پرسیده بود "می‎خوای چکاره بشی؟" و این سؤال همانقدر کلیشه‎ای بود که جواب پسر: "مدیر راه‎آهن." این پرسش خالی از شوخی بود، زیرا که رویای مرد نگهبان به حقیقت پیوند دادن این آرزو بود و او خیلی جدی این آرزو را که باید توبیاس با یاری خداوند در بزرگی چیز فوق‎العاده‎ای شود در خود پرورش می‎داد. چهره تیل به محض خارج شدن "مدیر راه‎آهن" از لبانِ بی‎خون پسر که البته معنی آن را نمی‎دانست شروع به روشن گشتن و بعد بخاطر سعادت درونی بوجود آمده در او شروع به درخشیدن می‎کند.

بعد بلافاصله می‎گوید "توبیاس، برو، برو بازی کن!" و پیپ‎اش را به وسیله آتشِ اجاق روشن می‎کند. پسر کوچک خود را به سختی و با شوق از در خارج می‎سازد. تیل لباس‎هایش را در می‎آورد، رو تخت دراز می‎کشد و پس از آنکه مدتی طولانی با سری پر از فکر به سقف کوتاه و ترک خورده خیره می‎شود به خواب می‎رود. نزدیک ساعت دوازده ظهر از خواب بلند می‎شود، لباس می‎پوشد و در حالیکه همسرش با سر و صدا مشغول تهیه غذا برای نهار بود به خیابان می‎رود و بلافاصله توبیاس کوچولو را می‎بیند که با انگشت از سوراخی بر روی دیوار آهک را می‎خراشید و در دهان می‎گذاشت. مرد نگهبان دست او را می‎گیرد و تقریباً از هشت خانه می‎گذرد تا به رودخانه که سیاه و شیشه‎ای میان درختان صنوبرهای کم‌برگ قرار داشت می‎رسد. نزدیک لبه آب سنگ خارائی قرار داشت که تیل همیشه بر روی آن می‎نشست.

تمام اهالی به این عادت کرده بودند که او را به محض قابل تحمل شدن هوا در این محل ببینند. بخصوص کودکان دلبسته او بودند، و او را "پدر تیل" صدا می‎زدند و بازی‎هائی را که او از دوران کودکیش به یاد داشت می‎آموختند. با این وجود اما بهترین مطالب خاطراتش را برای توبیاس تعریف می‎کرد. کمانی برایش می‎تراشید که تیرش از تیر بقیه پسران بالاتر می‎پرید. برایش فلوت می‎ساخت و حتی گاهی در حالی که با دسته یک چاقوی جیبی بر روی پوسته درخت آهسته می‎کوبید با صدای کلفتی آهنگ نیایش را می‎خواند.

مردم بخاطر این کارهای مضحک تیل را سرزنش نمی‎کردند؛ اما برایشان عجیب بود که چگونه می‎تواند خود را چنین طولانی با بچه‎هائی که نمی‎توانستند آب دماغشان را بالا بکشند مشغول سازد. اما در حقیقت آنها از این کار راضی بودند، زیرا که از کودکانشان توسط او به خوبی مراقبت به عمل می‎آمد. تیل همچنین کارهای جدی‎تری هم برای کودکان انجام می‎داد، از بچه‎های بزرگ‎تر تکالیف مدرسه‎شان را می‎پرسید و به آنها برای آموختن انجیل و سرودهای مذهبی کمک می‎کرد و به کوچک‎ترها هم حروف الفبا را یاد می‎داد.

ــ ناتمام ــ