تیل، نگهبان راه‌آهن. (3)

یک چشمه که از پشت کلبۀ مرد نگهبان عبور می‎کرد مقداری سرگرمی برایش به ارمغان می‎آورد. گهگاهی کارگران راه‎آهن یا تلگراف‎خانه نزدیک کلبه او از آن چشمه جرعه‎ای آب می‎نوشیدند، و البته این کار با یک مکالمه کوتاه همراه می‎گشت. همچنین جنگلبان هم گاهی آنجا می‎آمد و تشنگی‎اش را سیراب می‎ساخت.

توبیاس اما به آهستگی رشد می‎کرد؛ ابتدا پس از پایان دو سالگی توانست راه رفتن و حرف زدن را بطور ناقص یاد بگیرد. او محبت ویژه‎ای نسبت به پدر از خود نشان می‎داد. با بزرگ‎تر و معقول‎تر گشتن او عشق قدیمی پدر به توبیاس نیز بیدار گشت. هرچه این عشق بیشتر می‎گشت به همان نسبت هم عشق نامادری به توبیاس کمتر می‎گردید، و حتی بعد از آنکه لِنِه در پایان سال دوم ازدواجشان کودکی به دنیا آورد این عشق به نفرتی آشکار تبدیل گردید.

از آن به بعد برای توبیاس روزهای بدی آغاز گشت. او مدام و مخصوصاً هنگام غیاب پدر مورد اذیت و آزار واقع می‎گشت و می‎بایست بدون کوچک‎ترین پاداشتی نیروی ضعیفش را در خدمت به نوزاد که دائماً در حال جیغ کشیدن بود قرار دهد. کاری که او را ضعیف و ضعیف‎تر می‎ساخت. سرش حجم غیرمعمولی‎ای پیدا کرد؛ موهای مانند آتش سرخ او و صورت رنگ‎پریده زیر آن در ارتباط با بقیه اندام رقت‎بارش اثر ناخوشایند و رقت‎انگیزی بر جای می‎گذاشت. وقتی توبیاس عقب‎افتاده با چنین قامتی برادر کوچک را که از سلامتی سرشار بود بر روی دست با خود به سمت اِشپِره حمل می‎کرد، بعد در پشت پنجره کلبه‎ها صدای لعن و نفرین بلند می‎گشت، اما آنها هرگز جرأت نشان دادن خود را نداشتند. اما تیل که باید این موضوع برایش مهم‎تر از بقیه باشد آن را نمی‎دید و اشارات خیرخواهانه همسایگان را هم نمی‎خواست بفهمد.

دو

تیل یک روز در ماه ژوئن نزدیک ساعت هفت از سر کار به خانه می‎آید. هنوز لحظه‎ای از جواب سلام دادن زنش نگذشته بود که با روش همیشگی شروع به شکوه و شکایت می‎کند. موعد اجاره کشت‎‏زار که تا حال مصرف سیب‎زمینی خانواده را تأمین می‎کرد از هفته‎ها پیش به سر آمده بود، بدون آنکه لنه مؤفق به پیدا کردن جایگزینی برای آن شده باشد. هرچند که کارهای مزرعه جزء وظایف لِنِه به حساب می‎آمد، اما با این حال می‎بایست تیل گذشته از چیزهای دیگر این را هم بشنود که بجز خود او کس دیگری در این امر مقصر نیست، اگر که در این سال‎ها ده کیسه سیب‎زمینی با پول کلانی باید خریداری شود. تیل فقط غرولندی می‎کند و بلافاصله بدون توجه چندانی به صحبت‎های لِنِه به سمت تختخواب پسر بزرگش که شب‎های خود را وقتی به سر کار نمی‎رفت با او می‎گذراند می‎رود. در آنجا او خود را خم می‎کند و با مهربانی و نگرانی کودک به خواب رفته را تماشا می‎کند، و در حال دور ساختن مگس‎های سمجی عاقبت او را از خواب بیدار می‎سازد. در چشمان فرو رفته و آبی رنگ از خواب بیدار گشته کودک خوشحالی تکان‎دهنده‎ای نقش می‎بندد. او با شتاب دست پدر را می‎گیرد و در این حال گوشه‎های دهانش به لبخندی شکوه‎آمیز کشیده می‎شوند. مرد نگهبان بلافاصله برای پوشاندن لباس‎های اندکش به او کمک می‏‌کند که ناگهان وقتی متوجه می‎شود بر روی گونه کمی باد کردۀ سمتِ راست کودک ردِ چند انگشت دیده می‎شودْ چیزی مانند سایه از میان چهره‎اش می‎دود.

ــ ناتمام ــ

http://www.youtube.com/watch_popup?v=gViaOYgV8yI&feature