جناب سروان از کوپنیک.(31)

خانم اوبرمولر: به این چیزها آدم باید زودتر فکر کنه! چرا بچه‎ها از اتاق‎شون اومدن بیرون، شماها اینجا چه کار می‎کنید، کی گفت که شماها از خواب بیدار شید!!

هلموت و ایرنه نوجوان در لباس‎های خواب بلند داخل اتاق می‎شوند.

ایرنه: مگه آدم می‎تونه با این قیل و قال بخوابه.

هلموت: من فکر کردم شاید بتونم با دوچرخه خیلی سریع برم اونیفورمو بیارم.

اوبرمولر با عصبانیت: مزخرف نگو! برید فوری بخوابید!

هلموت رنجیده: خوب نمی‎رم. و با ایرنه می‎رود.

اوبرمولر در ناامیدا‏ی کسل‎کننده: من باید فوری به آجودانِ گردان تلفن کنم ــ حمله قلبی ناگهانی ــ نه، تب، ــ برونشیت ــ یا اینکه قلب بهتره ــ آره قلب بهتره ...

خانم اوبرمولر: فانی، برید بیرون! فانی گله‎مندانه می‎رود. تو تلفن نمی‎‏کنی! تو دوباره حواستو جمع می‎کنی، اینو فقط کم داشتیم که تو حالا خیلی راحت شونه از زیر بار مسؤلیت خالی کنی، اونم تو این موقع که دارن کالباس تقسیم می‎کنن ــ سعی می‎کند با زور دگمه‎های اونیفورم شوهرش را ببندد.

اوبرمولر: آخ، آخ!!

خانم اوبرمولر: چیه آخ آخ می‎کنی، من که کاری نمی‎کنم، انقدر تکون نخور ــ بفرما ــ او یک تکه از کت را به همراه دگمه‎ای در دست دارد.

اوبرمولر خود را روی روی تختخواب می‎اندازد: دیگه همه چیز تموم شد.

خانم اوبرمولر به طرف تلفن می‎جهد: پتسدام!! پتسدام 324!!!!

اوبرمولر غمگین: دیگه فایده‎ای نداره. اگه حالا ... پس من برای چی خودمو برای این کار معرفی کردم.

خانم اوبرمولر: پتسدام 324!!!

اوبرمولر: من دیگه اصلاً لازم نبود از این کارا بکنم. فقط این تو بودی که اینو می‎خواستی.

خانم اوبرمولر: من باید اما وصل بشم!! 324!!

اوبرمولر: بخاطر اعتیاد به خودستائی. فقط بخاطر غرور زنانه. بخاطر پُز دادن به دوستانت.

خانم اوبرمولر: دوباره که همه تقصیرها افتاد به گردن من.

اوبرمولر: تو اداره این همه کار رو میز باقی می‎مونه ــ زنگ در به صدا می‎آید، خانم اوبرمولر از جا به بالا می‎جهد.

خانم اوبرمولر: زنگو زدن!

اوبرمولر کاملاً گیج: زنگ می‎زنن ــ برای چی زنگ می‎زنن ــ اما مثل اینکه زنگ می‎زنن!!

خانم اوبرمولر از جا می‎جهد و خودش را مرتب می‎کند: وُرمزر!

اوبرمولر: زنگو زدن.

بچه‎ها به داخل اتاق هجوم می‎آورند، در پشت سرشان وابشکه با یک اونیفورم تازه بر روی دست.

ایرنه: پدر! اونیفورم رسید، اونیفورم رسید!!

هلموت: پدر، اما حالا خیلی سریع، با ماشین می‎تونی خودتو سر ساعت برسونی!

وابشکه: من به تاکسی گفتم که منتظر بمونه، تاکسی‎‎متر رقم هفده مارک و پنجاه فنیگ رو نشون می‎ده. از پتسدام تا اینجا یه عالم راهه. صبح بخیر سروران، امیدوارم که خوب خوابیده باشین.

اوبرمولر از جا می‎پرد، کاملاً تغییر کرده: چیه بچه‎ها، چرا به هیجان اومدین، من می‎دونستم که همه چیز روبراهه و وُرمزر منو تنها نمی‎ذاره، درست می‎گم؟ انیفورمو بدین ببینم.

خانم اوبرمولر با عصبانیت: چی داری می‎گی! تنهام نمی‎ذاره یعنی چی؟ واقعاً که خنده‎داره، قولِ آوردن اونیفورمو برای حداکثر ساعت دوازده شب داده بودن، حالا در آخرین دقیقه‎ها میارنش!

وابشکه: خانم مهربون، آخرین دقیقه همیشه بهترین دقیقه‎ست. شوهرتون می‎خواست مثلاً ساعت دوازده شب با انیفورمش چه کاری انجام بدن، در این ساعت حتماً تو تختخوابشون راحت خوابیده بودن.

خانم اوبرمولر: مگه فکر می‎کنید که ما امشب تونستیم چشم‎مونو اصلاً رو هم بذاریم؟

وابشکه: متأسفم از این موضوع. ممکنه که آقای شهردار تو نمایشِ نظامی هم نتونن اصلاً بخوابن. اونجا جریان از این قراره. می‎خواند:

"نیمه شب در تاریکی از خواب برمی‎خیزم

کاملاً تنها در سکوت نگهبانی می‎دهم..."

بچه‎ها حرفش را قطع می‎کنند.

اوبرمولر: ساکت! شمشیرمو بدین! او اونیفورم را بر تن کرده است. وابشکه آن را کمی بر تن شهردار مرتب می‎کند.

وابشکه: خب، حالا چی می‎گید، آقای شهردار. به تنتون نشسته یا نه؟

اوبرمولر کلاه نظامی‎اش را بر سر می‎گذارد: فانی، کیف دستی و پالتو! نه، ببرشون مستقیم تو تاکسی!

فانی در کنار در ظاهر می‎شود: حالا اما آقای شهردار کاملاً حقیقی دیده می‎شن. درست مثل یه افسر.

اوبرمولر خیلی سر حال: پس می‎خواستی که مثل یه پستچی دیده بشم. ماتیلده، چه جوریه؟

خانم اوبرمولر: خوبه! اینطوری می‎تونی خودتو به همه نشون بدی.

ایرنه: پدر خیلی ناز شدی.

هلموت: آیا شمشیر تیزه؟ هفت‎تیر افسری نداری؟

اوبرمولر: بیاین بچه‎ها، شماها می‎تونین منو تا ماشین بدرقه کنین، خدانگهدار ماتیلده، خداحافظ.

خانم اوبرمولر او را می‎بوسد: و تو به محض اینکه یه شب وقت آزادی پیدا کردی تلفن می‎کنی، بعد می‎ریم بیرون، من یونگ‎هانزز رو هم با خودم میارم، باشه!؟

اوبرمولر: البته، ماتیلده. بچه‎ها، کاراتونو خوب انجام بدین. آیا ساعت‎مو برداشتم؟ آره برداشتم. خدای من، پول باید بردارم.

وابشکه: این کار اشتباهی نیست.

اوبرمولر: بسیار خب، خداحافظ. وابشکه، شما هم با من میاین؟

وابشکه: نه، من با تراموا می‎رم. خوش بگذره، آقای شهردار، پیروز باشین! هیپ هیپ، هورا!

اوبرمولر با بچه‎ها می‎رود.

وابشکه: خانوم مهربون، بهتون باید بگم که خیلی زیاد برای این اونیفورم کار کردیم. ساعت شش کار رو شروع کردیم و تمام شب رو یه ضرب و بدون خوردن شام ادامه دادیم. اما چه کارها که آدم بخاطر وطنش نمی‎کنه، درسته؟

خانم اوبرمولر: بفرما، اونیفورم قدیمی رو با خودتون ببرید. به آقای وُرمزر سلام برسونید، اینو می‎تونن بعنوان پیشپرداخت بردارن و پولشو از حق دستمزد کم کنن.

وابشکه اونیفورم را تماشا می‎کند: این ارزشی نداره. این اونیفورم رو وقتی آقای شهردار خریدن دستِ دوم بود.

خانم اوبرمولر: چی می‎گین؟ شوهرم لباس دست دوم تنش نمی‎کنه. او فقط چاق شده، وگرنه اصلاً این اونیفورم اشکالی توش نیست.

وابشکه: شاید بشه هنوز برای بالماسکه ازش استفاده کرد.

صحنه تاریک می‎شود.

ــ ناتمام ــ

http://www.youtube.com/watch_popup?v=gwyDDnwefcc&feature