جناب سروان از کوپنیک.(43)

صحنه هجدهم

بازیگران:

 اوبرمولر شهردار، کوتسمَن منشی، راوو عضو انجمن شهر، کومه‎نیوس عضو دیگر انجمن شهر، کیلیان پلیس، کنزدورف زن جوان رختشور، وندروویتس مرد کشاورز، ویلهلم فوگت، یک سرجوخه، ده مرد.

طبقه همکف با پلکان در شهرداری کوپنیک. در پس‎زمینه هر دو لنگه درِ شهرداری رو به خیابان کاملاً بازند. در بیرون باران می‎بارد. در داخل شهرداری آرامش عمیقی برقرار است.

کیلیانِ پلیس مردی چاق و بی‎قواره، در اتاق نگهبانی روبازش در سمتِ راست درِ اصلی چمباته زده و مشغول خواندن روزنامه است.

اعضای انجمن شهر راوو و کومه‎نیوس از گوشه صحنه داخل می‎شوند. هر دو مشغول باز کردن بسته‎بندی نان صبحانه خود هستند.

کومه‎نیوس: فوری یه استراحت کوچیک برای خوردن صبحونه می‎کنیم. تا بخواد نوبت به طرح نامگذاریِ جدید خیابون برسه ساعت‎ها طول می‎کشه، و تا اون موقع هم ما صبحمونو خوردیم.

راوو: کاملاً درسته، ما می‎ریم تو زیرزمین و یه نیم لیتری شراب قرمز می‎نوشیم.

کومه‎نیوس: نه، یه بطرش هم بی‎ضرره. عجله‎ای که نداریم. شهردار هنوز نیومده.

راوو: کار امروز به شهردار ربطی نداره، اون مشغول تسبیح انداختنه که موضوع مالیات به رأی گذاشته بشه.

کومه‎نیوس در حال خوردن: چیزی هم از این راه عایدش نمی‎شه. از تو این جریان چیزی براش در نمیاد. کیلیان!

کیلیان: بله قربان؟

کومه‎نیوس: ما تو زیر زمینیم، وقتی خواستن رأی‌گیری کنن خبرمون کن.

کیلیان: اطاعت قربان.

کومه‎نیوس و راوو از میان دری که بالایش نوشته شده است "به طرف زیرزمین" پائین می‎روند.

کنزدورفِ رختشور، با کتی نازک و با موهای خیس از بیرون می‎آید.

کیلیان تقریباً خشن: دوباره اینجا چکار دارین؟

زن رختشور: من باید دوباره بخاطر پاسپورتم می‎آمدم، بدون پاسپورت نمی‎شه هیچ کاری کرد.

کیلیان: آیا من تا حالا به شما سه بار نگفتم که اینجا اداره گذرنامه نیست؟

زن رختشور: اما به پاسپورت احتیاج دارم.

کیلیان: این همه حماقت شایسته ارتشه! پاسپورتو می‎شه تو اداره گذرنامه گرفت، اینو نمی‎فهمین؟ اینجا شهرداریه، اینجا ما اداره گذرنامه نداریم!!

زن رختشور: اما باید اونجا با تراموا برم، و انقدر وقت آزاد ندارم، و به این خاطر فکر کردم ...

کیلیان: فکر کردم!! شما نباید فکر کنین، اینو یادتون باشه! چند بار باید بخاطر شما من عصبانی بشم!

زن رختشور: من گواهی محلی ندارم. من از اشپره‎والد ...

کیلیان: پس گم شین برین اشپره‎والد! برین از اینجا بیرون!

زن رختشور در حال رفتن: حالا واقعاً دیگه نمی‎دونم چکار باید بکنم. می‎رود.

کیلیان: غاز احمق. دوباره چمباته می‎زند و روزنامه می‎خواند.

در این لحظه شهردار اوبرمولر و منشی‎اش کوتسمَن در مدخلِ در ظاهر می‎شوند. آنها چترهایشان را می‎بندند و آنرا تکان می‎دهند.

اوبرمولر دنباله حرفش را می‎گیرد: کوتسمَن عزیز، من بر این عقیده‎ام که به هیچکس سوسیس اضافی‎ای داده نشه. چرا باید برای صاحب یک خشکشوئی با بخار مقرراتی تعیین بشه که نتونه برای کارگاه‎های کوچک‎تر هم معتبر باشه؟ مردم در هر صورت خیلی خوب پول کاسبی می‎کنن.

کوتسمَن: کاملاً درسته، جناب شهردار، آدم اگه فقط در نظر بگیره که شما مالیاتپردازانِ عمده شهرمون رو نمایندگی می‎کنین. بعد آدم می‎تونه بگه که چنین افرادی به اصطلاح حقوق ما رو می‎پردازن. می‎خندد.

کیلیان با پیدا شدن این دو از جا می‎جهد، و خدمتکارانه چترها را می‎گیرد: جناب شهردار، چترها رو من اینجا این پائین نگه می‎دارم، وگرنه تو راه چکه می‎کنه و بعد اینجا آب راه می‎فته.

اوبرمولر: ممنون، کیلیان. اما وقت رفتن به خونه یادآوری کنین که چتر رو هم ببرم.

کیلیان: جناب شهردار چتر رو فراموش نخواهند کرد، کیلیان حواسش هست. اگه اجازه داشته باشم، ممکنه بگم که گالش‎ها رو هم در بیارین. این گالش‎ها پله‎ها رو لک می‎کنن.

اوبرمولر: بله، بله، ممنون. کیلیان گالش‎ها را از پای شهردار در می‎آورد. آقایون تو جلسه‎ان؟

کیلیان: بله، جناب شهردار، آقایون تو جلسه‎ان.

اوبرمولر: آقای کوتسمَن. شما یه نگاهی تو جلسه بندازین، نکنه دارن تسبیح می‎ندازن. شاید بعداً بخواهید صورت‎ جلسه رو برام بیارین.

کوتسمَن: البته، با کمال میل.

اوبرمولر در حال رفتن رو به کوتسمَن: نه، نه، در باره خشکشوئی با بخار نمی‎تونم با شما همعقیده باشم. ــ روی پله‎هاــ ارفاق اضافی برای افرادی که مالیات بالاتری می‎پردازن، این یه شکاف در سیستمه. این یه قاعده کلی هستش، عزیز من، اصلاً قابل طرح نیست. هر دو می‎روند.

مرد کشاورز وندروویتس، یک مرد قوی با پالتوئی از جنس ماهوتِ نامرغوب و خیس  داخل می‎شود: بررررر! او خود را می‎تکاند. چه هوای گندی. کثافت چکمه‎اش را به زمین می‎پاشاند.

کیلیان: هی شما، دارین چکار می‎کنین، مگه نمی‎بینین بیرون جلوی در جاپائی آهنی برای پاک کردن کفش هست؟

وندروویتس: جاپائی آهنی؟ اون برای روباه‎هاست یا برای دزدای کریدور، درسته؟ می‎خندد.

کیلیان: اگه هر کی می‎خواست کثافت چکمه‎شو بیاره تو که اینجا مثل خوکدونی می‎شد.

وندروویتس: دوست عزیزم، خوکدونیِ یه کشاورز درست و حسابی از اتاق‌نشیمن شماها تمیزتره. خیال نکنین که تو خوکدونی کثافت وجود داره.

کیلیان: اینکه اونجا تمیزه یا نیست به من ربطی نداره. اینجا حالا چکار دارین؟

وندروویتس: خوب، می‎خواستم شما رو ملاقات کنم تا شما تو اون لونه کوچیک‎تون کمی سرگرمی داشته باشین. به همین خاطر با تعداد کمی از افرادم شونزده کیلومتر تو جاده روندیم.

کیلیان: شما کشاورزین؟

وندروویتس: شما هم اینو متوجه شدین؟

کیلیان: پس به اداره منطقه تِلتوو باید برین.

وندروویتس: من آره، ولی سیب‎زمینی‎هامو می‎فرستم به کوپنیک، و اینجا باید در باره مالیات بردرآمدم حرف بزنم. اینم ورقه ابلاغیه.

کیلیان: باشه. برین بالا.

وندروویتس: کجا برم؟ من که اینجا رو نمی‎شناسم.

کیلیان: اون روبرو رو تابلو نوشته: اتاق 3 ب.

وندروویتس به تابلو نگاه می‎کند، یک تابلوی زرد شده با علامات توضیح. نه. من از این سر درنمیارم. این درست مثل علف هرزهای باغچه همسایه‎ام می‎مونه.

کیلیان: پس یه کم به خودتون زحمت بدین و توجه کنین. خیلی راحته. طبقه دوم دست چپ، بعد مستقیم می‎رین، بعد می‎پیچین دست راست.

وندروویتس: ببینین، من تو سه هفته هم اونجا رو پیدا نمی‎کنم. آیا نمی‎تونین راه رو به من نشون بدین؟

کیلیان: من برای این کار اینجا نایستادم. من کارای دیگه‎ای هم دارم.

وندروویتس: به نظر من هم اینطور میاد. شما اینجا باید آدم کاملاً بزرگی باشین، درسته؟

کیلیان به خیابان گوش می‎سپارد، از خیابان صداهائی به گوش می‎رسد، جیغ و داد کودکان و بعد صدای گام‎های یکنواخت. بیرون چه خبره؟ بیرون انگار خبریه؟

وندروویتس: چه خبر باید باشه، نگهبانای گارد رد می‎شن.

کیلیان: گاردی‎ها که از اینجا رد نمی‎شن، این باید ...

صدای فوگت از بیرون: کمپانی ... ایست ... خبررررر ... دار! نگاه به جلو! سرنیزه‎ها ... رو ... تفنگ!

هر دستور با سر و صدا و تلق و تلوق همراه است.

کیلیان: اینجا چه خبره، انگار که جریان جدیه؟!

فوگت به عنوان افسر فرمانده داخل می‎شود، با قدم‎های سریع نظامی به سمت کیلیان می‎رود. او از جابش در اتاق نگهبانی می‎پرد و خودش را مرتب می‎کند: شما تنها نگهبان اینجائید؟

کیلیان: بله، جناب سروان.

فوگت: رئیس پلیس؟

کیلیان: در دفترشون، اتاق شماره دوازده هستن.

فوگت: شما از این لحظه به بعد تحت فرمان منید.

کیلیان: بله قربان، هرچه شما دستور بدین، جناب سروان. برم صداشون کنم؟

فوگت: فعلاً نه. آیا شهرداری بجز درِ جلو و درِ ورودی پشت ساختمون درِ ورودیِ سومی هم داره؟

کیلیان: در زیرزمین، حناب سروان، وگرنه درِ ورودی دیگه‎ای وجود نداره.

فوگت: خوبه. به سمت درِ ورودی برمی‎گردد، به سرجوخه در بیرون دستور می‎دهد. اولین نفر کنار درِ ورودی می‎مونه، نفر دوم درِ ورودی پشتی رو محافظت می‎کنه و نفر سوم درِ ورودی زیرزمینو. کسی بدون اجازه شخصی من نه داخل شهرداری می‎شه و نه از اینجا خارج می‎شه، وضعیتِ محاصره، فهمیدین؟! راه‎های ورودی بسته می‎شن. بقیه هم به دنبالم میان، سرجوخه حالا بذارین افراد داخل شن! به کیلیان: و شما اتاق شهردار رو به من نشون می‎دین.

کیلیان: اطاعت، جناب سروان!

از بیرون صدای سرجوخه به گوش می‎رسد: "به خط ... به راست راست ... حرکت!" سربازها از درِ ورودی داخل می‎شوند.

کیلیان تا جائی که هیکل چاقش به او اجازه می‎دهد به سرعت قدم‎هایش می‎افزاید.

فوگت: به پیش .. حرکت! سرجوخه از جلو و شش سرباز پیاده‎نظام با قدم‎های یکنواخت به دنبال او از پله‎ها بالا می‎روند.

وندروویتس مانند احمق‎ها به آنها خیره نگاه می‎کند.

در پس‎زمینه در به شدت بسته و صحنه تاریک می‎شود.

ــ ناتمام ــ