کرم‎‌خورده.

<کرم‎خورده> از هاینس تووُت را در اردیبهشت سال ۱۳۹۷ ترجمه کرده بودم.

جانشین

ــ نه، خانم گِریزِر، شما نمی‎توانید تصور کنید که چه وحشتی دیروز داشتم! من اگر با چشمان خودم شوهر شما را بر روی بستر مرگش ندیده بودم می‎توانستم قسم بخورم که او شوهر مرحوم شماست.

ــ چطور چنین چیزی ممکن است، خانم هِمپل؟

ــ پس خوب گوش کنید: جریان اختلاف من با بِرگر به دادگاه کشیده است، و هرچند روز یک بار از دادگاه برایم نامه می‎آید، بنابراین من اینجا در ساختمان شمارۀ هفتِ خیابان خودمان بودم، و می‎خواستم بگذارم در آنجا در دفتر مشاورۀ حقوقی یک عرضحال برایم بنویسند. می‎دانید، فکر کنم اگر در آنجا تنها می‎بودم سکته می‎کردم. اما آنجا یک زن بود که مرد با او مذاکره می‎کرد، و بنابراین من دوباره بر خود مسلط گشتم.

ــ ساختمان در اِردبرگ‌اشتراسه قرار دارد؟

ــ بله، شمارۀ هفت. این خیلی عجیب است که من این مرد را تا حال هرگز ندیده بودم، درحالیکه بیشتر از دو ماه می‎گذرد که این اداره آنجاست.

ــ و او واقعاً شبیه به تئودور من دیده می‎شود؟

ــ خانم گِریزِر، من به شما می‎گویم، درست مثل شباهت یک تخم مرغ با یک تخم مرغ دیگر.

ــ فقط در چهره، یا ...

ــ شباهت چهره کاملاً شگفت‎انگیز است. در غیراینصورت فکر کنم اندکی کوتاه‎تر باشد و نه مانند او قوی.

ــ من باید او را یک بار ببینم. خانم هِمپل صبر کنید من عکس‎ها را می‎آورم.

خانم گِریزِر که در نیمی از طبقۀ اول ساختمانِ باشکوهی سکونت داشت که شوهر مرحومش برای او به ارث گذارده بود خانمی بود که به چهل سالگی نزدیک می‎گشت، اما بسیار جوانتر به نظر می‎آمد. او زنده‌دل و شاد بود، هیچ‌چیز را از دست نمی‌داد و دوستی‎های زیادی در منطقه داشتْ بجز با مستأجران خانه‎اش که او همۀ آنها را دشمنان قسم‌خورده خود می‎پنداشت.

او با آنها تنها در باره چیزهای ضروری صحبت می‎کرد؛ در حالیکه در غیراینصورت در کمال میل با تمام جهان گپ می‎زد و هیچ‌چیز را بیشتر از وقتی کسی در بعد از ظهر به مهمانی برای نوشیدن قهوه پیشش می‎آمد دوست نداشت. او می‎گفت می‎تواند مانند افراد بسیار محترمی که آدم هر چند روز یک بار در روزنامه‎ها از مهمانی‎های چایِ عصرانه‎شان می‎خواند از عهدۀ این کار بسیار خوب برآید.

این لذت اصلی او بود.

البته او یک مورد خوب برای همۀ شکارچیان ثروت بود و می‎توانست تا حال بیست بار ازدواج کرده باشد، اما او بسیار مراقب بود و خانۀ زیبا برایش ارزش فراوان داشت. او در نزد یکی از دوستانش دیده بود که آدم به چه حال و احوال بدی می‎تواند بیفتد. پول زیبای دوستش را یک چنین مردی از دستش خارج ساخته بود، و عاقبت زن بیچاره برای آنکه بتواند زندگی را بگذراند باید کار می‎کرد.

او بیش از هرچیز اما تئودورش را دوست داشت. هیچ مرد دیگری نمی‎توانست مورد پسندش واقع گردد. البته مردم به شوهرش می‎خندیدند، زیرا او دارای یک صدای ریز جیرجیرکی بود که با ظاهر قوی‎اش اصلاً تناسب نداشت، اما در غیراینصورت خوش قلب بود. او زن را از شرایط کوچک و نیازمند خارج ساخته و هر آرزویش را برآورده کرده بود. اما زن خواسته‎های خاصی نداشت. او از اینکه به این وضعیتِ زندگی بادوام آمده است خوشبخت بود، و هرکاری برای خشنودی مرد انجام می‎داد.

مرد می‎توانست خیلی احساساتی فلوت بنوازد. وقتی او هنگام غروبِ خورشید کنار پنجره می‎نشست و رپرتوارش را در فلوت می‎دمید زن خوشش می‌آمد. در نهایت او بخاطر زن یکی از اپراهایِ بتهوون را می‎نواخت و زن متن آهنگ را آهسته همراه فلوت زمزمه می‎کرد.

آنها این کار را دعای خودشان می‎دانستند و اجازه نمی‎دادند کسی مزاحم‎شان شود.

او خوب غذا می‎خورد، ترجیحاً گوشت و سبزیجات، و شب‎ها وقتی آنها در خانه بودند هنگام روزنامه خواندن یک پیپ دراز می‎کشید؛ اما هیچکس اجازه نداشت از آن چیزی بداند. پیپ‎ها خوب پنهان گشته در یک گنجه قرار داشتند. حتی خدمتکار هم از وجودشان مطلع نبود. در غیراینصورت دوستانِ خوب حتماً او را دست می‎انداختند.

یک بار او گذاشت یک نقاش جوان که بالا در یک آتلیۀ کوچک زندگی می‎کرد با رنگ‎روغن از او نقاشی کند. پرترۀ او در اتاق بزرگ آویزان بود و او را در تمام آرامشش نشان می‎داد، با گردن چاقی که چربی‎اش بر روی یقۀ کوتاه پیچ خورده بود. چشم‎ها از تعجب گشاد گشته، تمام صورت سرخ و بسیار سالم و با یک حالت بینهایت خیرخواهانه.

یک صورت کاملاً زیبا. موها به سمت چپ شانه شده بود. او این را از دوران خدمت سربازی حفظ کرده بود، و همانطور هم مشتاقانه در باشگاه جنگ فعالیت می‎کرد و به خود می‎نازید که در دورانِ ذخیره تا گروهبانی ترقی کرده است.

تئودور مرحومش اینطور بود.

و حالا آنطور که خانم هِمپل ادعا می‎کرد باید انسانی وجود داشته باشد که شبیه به او بود؟ اما آدم باید خود را از آن مطمئن سازد.

هنگامیکه خانم هِمپل عکس‎ها را در دست نگاه داشته بود می‎گوید: نه واقعاً خانم گِریزِر، می‎دانید، او در نقاشی رنگ‎روغن جوان‎تر به نظر می‎رسد، اما اینجا این عکس‎ها درست شبیه مشاور حقوقی است، درست همانطور که او بود و زندگی می‎کرد! واقعاً، مشاور حقوقی اصلاً احتیاج به عکس گرفتن ندارد. او می‎تواند برای خود از روی این عکس‎ها مجدداً سفارش دهد. این واقعاً ترسناک است.

ــ اما من چطور می‎توانم خود را از آن مطمئن سازم؟

ــ یک بار به آنجا بروید.

ــ آه خانم هِمپل، من جرأت این کار را ندارم.

ــ شما می‎توانید از او تقاضای اطلاعات کنید. شما در هرصورت بخاطر خانه همیشه مشکل دارید. برای رفتن به آنجا می‎توان براحتی دلایل زیادی یافت، البته فقط اگر آدم بخواهد.

ــ این صحیح است، اما آدم باید برای این کار جسارت هم داشته باشد، و آن را من ندارم.

ــ آیا باید شما را همراهی کنم؟

ــ آه، خانم هِمپل، اگر شما فقط این کار را بکنید! یا خیلی بهتر: آیا این مرد پیش کسی نمی‎رود؟ ... اما اگر برای این کار مبلغی اضافه بگیرد قطعاً قبول می‎کند. آدم می‎تواند او را خیلی ساده سفارش بدهد.

ــ من این را از او خواهم پرسید.

ــ آه بله خانم هِمپل، این کار را انجام دهید. من حتی سؤالی دارم که می‎توانم از او بپرسم. زن سبزی‎فروشِ ساکن زیرزمینِ پشت خانه بخاطر چیزهائی که اصلاً در قراردادش نوشته نشده است همیشه شکایت دارد. اما او شش سال است که در آنجا زندگی می‎کند و من نمی‎دانم وقتی زن از زیرزمین راضی نیست می‎توان آن را از او گرفت یا نه.

ــ باشه، خانم گِریزِر، من این را هم از او خواهم پرسید؛ فقط این مرد تمام روز باید به مردم مشاوره بدهد، و نمی‎دانم که آیا بتواند وقت پیدا کند؟

ــ او حتماً می‎تواند برای آمدن به اینجا نیمساعت وقتِ آزاد پیدا کند. سرش نباید خیلی هم شلوغ باشد.

ــ باشه، خانم گِریزِر، همه‌چیز را سفارش خواهم داد، و سپس برای خبر دادن پیش شما خواهم آمد.

ــ خداحافظ، خانم هِمپل!

ــ خداحافظ، خانم گِریزِر!

با این حرف خانم هِمپل می‎رود، حالا خانم گِریزِر به این فکر می‎کرد که کاملاً در نزدیکی او انسانی زندگی می‎کند که باید شبیه به تئودورش باشد همانطور که یک تخم‎مرغ شبیه به بقیه تخم‎مرغ‎هاست.

هرکاری را هم که شروع می‎کرد باز باید مرتب به این موضوع فکر می‎کرد. زن چند بار در برابر نقاشی رنگ‎روغن می‎ایستد و از خود می‎پرسد که آیا چنین چیزی امکان دارد. این باید خیلی عجیب باشد.

او نمی‎توانست بخوابد، باید همیشه به شوهر مرحومش فکر کند، و خود را مانند دورانِ اول بیوه شدنش دوباره تنها و رها گشته احساس می‎کرد. حالا پی در پی روزهائی وجود داشتند که زن به سختی به او فکر می‎کرد؛ اما حالا دوباره همه‌چیز جاندار شده بود، طوریکه انگار تئودور دوباره از مرگ برخاسته است.

او خوانده بود که در جهان هیچ‌چیز زوال نمی‎یابد، بلکه همه‌چیز دوباره بازمی‎گردد، هرچند اغلب به اشکال متفاوت. آیا این امکان وجود نداشت که به این ترتیب تئودور بازگشته باشد؟

آه! این چه فکرهای احمقانه‎ای‎ست که او می‎کند. سرش کاملاً داغ شده بود، همه‌چیز دور سرش می‎چرخید، و مرتب این احساس را داشت که تئودور باید در این نزدیکی باشد.

او یک شبِ بسیار بدی داشت؛ و تصمیم گرفته بود که تمام داستان را فراموش کند. هیچ‌چیز به او مربوط نمی‎گشت. او نمی‎خواست اصلاً این مرد را ببیند، می‎خواست به خانم هِمپل بگوید که دیگر لازم نیست بیشتر از این زحمت بکشد.

اما وقتی خانم هِمپل پیشش می‎آید توضیح می‎دهد که همه‌چیز روبراه است. او با آقای شولِر صحبت کرده است، و او می‎خواهد امروز بعد از ظهر ساعت چهار و نیم به اینجا بیاید.

حالا باید او چکار کند؟

او می‎توانست قرار را کنسل کند. این اولین چیزی بود که زن به آن فکر کرد؛ اما سپس تصمیم می‎گیرد مرد را واقعاً بخاطر حل مشکلی که در خانه پیش آمده بود بپذیرد، و از توصیه‎اش بخاطر زیرزمین جویا شود. سپس با یک ضربه دو مگس شکار می‎کرد. او می‎توانست با این کار همچنین از شر احساس نامشخص و عدم اطمینانی که از دیروز بر او سنگینی می‎کرد خلاص شود.

او در حدود ساعت چهار و نیم بسیار بیقرار می‎گردد؛ گرچه مرتب به خود می‎گفت که تمام جریان چیز مهمی نمی‎باشد. او فقط می‎خواست خود را مطمئن سازد که آیا خانم هِمپل حقیقت را گفته است.

دختر خدمتکار می‎آید و برایش یک کارت ویزیت می‎آورد که بر رویش نوشته شده بود: فریتس شولِر، مشاور حقوقی. مشاوره در تمام امور حقوقی، تجاری و شخصی.

در پیش او معمول نبود که کسی با کارت ویزیت خود را معرفی کند. این به تمام جریان یک رنگ‎آمیزی مجلل‎تر می‎داد که زن از آن خوشش آمد.

و سپس مرد در برابر او می‎نشیند، و او باید به مرد خیره می‎گشت. در آنچه خانم هِمپل تعریف کرده بود واقعاً اغراق نشده بود. چهره‎ای دقیقاً شبیه به تئودور او. طوریکه انگار تئودور فقط لباس دیگری بر تن کرده است. صدایش کمی متفاوت به گوش می‎رسید. این مرد صدای عمیق‎تری داشت؛ اما چشم‎ها کاملاً یکسان بودند، فقط سبیل بیش از حد دراز بود و رو به پائین قرار داشت، در حالیکه تئودور سبیلش کوتاه‎تر بود و آن را شانه زده رو به بالا نگه می‎داشت. اما صبح‎ها پس از بلند شدن از خواب سبیلش کاملاً مانند سبیل آقائی که روبرویش نشسته بود دیده می‎گشت، و او برایش بریده بریده از داستان زیرزمین و زنِ سبزی‎فروش گزارش می‎داد، اما به زحمت آنچه را که مرد در مورد پرسشش می‎گفت و برایش توضیح می‎داد می‎شنید، بلکه باید مدام او را تماشا می‎کرد.

حالا او اضطراب اولیه‎اش از بین رفته بود و برعکس در درون و اطراف خود احساس بسیار مطلوبی داشت. و وقتی مرد می‎خواست به گوش دادن پایان دهدْ او برای اینکه مرد نرود و بیشتر آنجا بماندْ با مطلب تازه‎ای شروع به صحبت می‌کرد.

اما عاقبت باید مرد می‎رفت. چند نفر از مشتری‎ها انتظار او را در خانه‎شان می‎کشیدند. مرد عذرخواهی می‎کند و می‌رود.

حالا او دوباره تنها بود، عکس‎های شوهرش را برمی‎دارد و تفاوت چندانی بین این دو مرد نمی‎یابد.

او در روز بعد می‎گذارد که مرد دوباره پیشش بیاید. در روز سوم خودش پیش مرد می‌رود. در این بین به نظر می‎رسید که مرد توسط خانم هِمپل مطلع شده باشد که چه علاقه‎ای گِریزِرْ بیوه و مالک خانه به او پیدا کرده است، و به چه دلیل همیشه او را چنین عجیب نگاه می‎کند.

و در طول گفتگو به مرد اعتراف می‎کند که چه‌چیز او را به دفترش کشانده است؛ و مرد به نوبۀ خود کنجکاو بود از این شباهت اطمینان حاصل کند. بنابراین او از مرد دعوت می‎کند به مهمانی پیشش برود؛ سپس می‎خواست تمام عکس‎ها را به مرد نشان دهد.

بعد از ظهر روز بعد مرد دوباره داخل آپارتمان زن می‎شود، این بار لباس بهتری پوشیده بود و زن با تعجب و لذت می‎بیند که او سبیلش را کوتاه‎تر کرده و رو به بالا برده است، طوریکه حالا شباهت بسیار قابل توجه بود.

زن از این چاپلوسی خوشش می‎آید، زیرا مرد این کار را ظاهراً برای خوشایند او انجام داده بود، او کاملاً گذرا به مرد ابراز کرده بود که تئودورش چگونه سبیل خود را رو به سمت بالا نگه می‎داشته است. شاید خانم هِمپل هم برای این کار به مرد انگیزه داده باشد. در هرحال این کار او را بسیار خوشحال ساخته و نسبت به مرد بسیار مهربان بود.

آنها در باره بسیاری از مسائل خصوصی با همدیگر صحبت کردند؛ از کسب و کار به زحمت صحبتی می‎گشت، اما مرد پیشنهاد کرد که روز بعد یک بار با زن سبزی‎فروش مذاکره خواهد کرد.

مرد این کار را هم انجام می‎دهد و پس از آن او را از جریان مذاکره مطلع می‎سازد.

به این ترتیب به زودی مرد هر روز دلیلی برای آمدن پیش او داشت.

خانم هِمپل آنچه را که خانم گِریزِر در باره مرد می‎گفت وفادارانه به او گزارش می‎داد؛ و بزودی تنها موضوعِ صحبت بین آن دو زن آقای فریتس شولِر بود. خانم گِریزِر دائماً از شباهت عجیب آن دو می‎گفت، و اینکه چطور این احساس را دارد که انگار شوهرش کنارش نشسته است. فقط صدای مرد او را ناراحت می‎کرد. وقتی او به مرد هنگام صحبت کردن نگاه نمی‎کرد احساس می‎کرد که چطور تئودورش اما طور دیگر صحبت می‎کرده است، با صدای خیلی زیر و اغلب بسیار زیرتر در هنگام داد و فریاد کردن که او باید همیشه به آن لبخند می‎زد.

او خیلی دوست داشت از آقای شولِر خواهش کند که اگر ممکن است با صدای چنان عمیق حرف نزند. او فقط احتیاج داشت صدایش را اندکی زیرتر سازد، این کار خطرناکی نبود.

او لباس‎های شوهر مرحومش را که نمی‎توانست خود را از آنها جدا سازد و هنوز در کمد بودند بیرون آورده بود. آیا آنها اندازه مرد خواهند بود؟

او به این خاطر بسیار کنجکاو بود و خیلی دلش می‎خواست از مرد بخواهد یک بار آنها را امتحان کند. فقط او جسارت این کار را نداشت. شاید مرد پیشنهادش را رد می‎کرد، و این می‎توانست برایش بسیار نامطلوب گردد.

مرد شانۀ اندکی باریک‎تر از شوهر مرحومش داشت، اما این نمی‎توانست خیلی مهم باشد. آدم باید می‌گذاشت که مرد یک بار این لباس‎ها را امتحان کند.

حالا زن چیزهای مختلفی برای آینده برنامه‎ریزی می‎کرد، و تصمیم راسخ داشت که وقتی وقتش برسد این کار یکی از خواهش‎های اولیه‎اش باید باشد.

بزودی زن نمی‎توانست دیگر بدون او زندگی کند، روز و شب به این مرد که برایش چنین کامل شوهر اولش را شعبده‎بازی می‎کرد می‎اندیشید، و گاهی اوقات وقتی با مرد صحبت می‎کرد مجبور می‎گشت فکر کند که او تئودورش نیست؛ و باعث تعجبش می‎گشت وقتی مانند غریبه‎ها مرد را شما خطاب می‎کرد و بجای آنکه رفتارش آنطور باشد که واقعاً احساس می‎کرد بی‌حرکت کنار مرد می‎نشست.

یک بار مرد را بطور غیرمنتظره تئو می‎نامد! او در این لحظه وحشت می‎کند! و همچنین مرد هم مشوش می‎گردد و یک سکوت نگران کننده به وجود می‎آید، اما او از آن لحظه به بعد تصمیم گرفته بود که در آینده مرد را فقط تئو بنامد.

خانم هِمپل فعالانه از پیش یکی نزد دیگری می‎رفت، و چنین پیش می‎آید که مرد مرتب معتمدتر می‎گردد.

بیوه گِریزِر هنوز بسیار زیبا بود و بعضی از مردها قصد ازدواج با او را داشتند.

ازدواج با این زنِ هنوز بسیار زیبا، با ثروت قابل توجه‎اش، خانه و تمام امکانات رفاهی که می‎توانست آدم را شکوفا سازد معامله بدی نبود. حالا مرد تمام روز با امور مردم غریبه سر و کار داشت، مجبور بود خود را عذاب دهد و در نهایت به هیچ‌چیز درست و حسابی نرسیده بود. درآمدش زیاد نبود، مراجعینش همیشه فقط مردم کم پولی بودند که نمی‎توانستند پول زیادی بپردازند.

و چنین پیش می‎آید که آقای شولِر یک روز به بیوه گِریزِر توضیح می‎دهد که چقدر او را دوست دارد، و آیا زن هم احتمالاً به او علاقه دارد؟

در این لحظه زن خود را به آغوش او می‎اندازد و هق هق‌کنان فریاد می‎کشد:

ــ آه تئودور، چطور می‎تونی چنین چیزی بپرسی؟

از این لحظه به بعد فریتس شولِر سابق به گور سپرده شده بود. نامگذاری انجام شده و او از حالا مانند شوهر قبلی‎اش تئودور نامیده می‎گشت.

و زن در اولین ساعات به او فشار می‎آورد که باید به صدایش بیشتر توجه کند، و دوست ندارد او همیشه چنین مردانه عمیق صحبت کند. مرد برای خوشامدش تلاش می‎کند، و در این تلاش‎ها بدون قصد صداهای زیر عجیبی خارج می‎سازد، که زن نمی‌توانست خود را حالا از لذت بردن نگهدارد. بله! تئودور کاملاً اینطور صحبت می‎کرد. بنابراین او مجبور بود از این پس همیشه اینطور صحبت کند. آه، این برای زن بسیار هیجان‎انگیز بود؛ و زن چشمانش را می‎بست تا صدای او را بشنود. اما حالا مرد با وجود خواهش و التماس زن مانند همیشه صحبت می‎کند؛ و زن می‎بایست مدت درازی خواهش کند تا مرد دوباره بخاطر او صدایش را تغییر دهد.

یک روز زن قصدش را انجام می‎دهد، و مرد می‎بایست لباس‎های تئودور را بپوشد. کت بلند سیاهرنگش را که او یکشنبه‎ها همیشه می‎پوشید.

مرد ابتدا می‎خواست در برابر این خواسته مقاومت کند، و وقتی می‎بیند که این امتناع زن را می‎رنجاند تسلیم می‎گردد. او به پول زیادی فکر می‎کند که متعلق به زن بود، به آپارتمان در خانۀ زیبا، به غذای خوبی که زن هر ظهر با افتخار برابرش می‎گذاشت و بنابراین تسلیم می‎گردد. لباس‎ها اندازه‎اش نبودند. همه‌چیز برایش گشاد بود، اما زن معتقد بود که او می‎تواند با گذشت زمان مناسبِ با لباس‎ها رشد کند. فقط چون زن نمی‎توانست صبر کند تا او بر وزنش افزوده شود بنابراین می‎گذارد پنهانی اندازۀ لباس‎ها را تغییر دهند؛ شلوارها را کوتاه‎تر و کت‎ها و جلیقه‎ها را تنگ‎تر سازند. او از حالا به بعد لباس‎های تئودورِ مرحوم را می‎پوشید، و مهم نبود که او مایل به این کار است یا نه.

اوایل برایش بر تن داشتن لباس‎های یک مُرده وحشتناک بود، اما او راه نجاتی بجز باطل کردن نامزدی نمی‎دید. اما او این را نمی‎خواست.

زن به او یقه‎های تازه هدیه داده بود، زیرا یقه‎های کهنه مناسب دور گردنش نبودند. در عوض اما شکل آنها مانند یقه تئودور بود، و زن کراوات‎ها را برایش همانطور می‌بست که برای شوهر اولش می‎بست.

او مو و ریش را مدت‎ها بود که مانندِ سرمشق خود ساخته بود. این کار اما برایش بسیار نامطلوب بود، زیرا ساکنین خانه او را با نگاه‎های خجالتی یا خندان نگاه می‎کردند؛ و یک بار پیرزنی که فقط به ندرت از اتاقِ زیرشیروانی‎اش به پائین می‎آمد وقتی به او برخورد می‎کند با وحشت فریاد می‎کشد، و برای همۀ جهان توضیح می‎دهد که او در تمام عمرش هرگز چنین وحشت نکرده بوده استْ آنطور که وقتی آقای گِریزِرِ مُرده را دوباره در برابر خود دید و وحشت کرد.

آیا مگر او دو سال پیش فوت نکرده بوده است؟

او خودش تشییع جنازه را دیده بود. پس چطور می‎توانست فقط چنین چیزی ممکن باشد؟

او نمی‌توانست در وحشتش خود را آرام سازد.

او نمی‎خواست درک کند که مرد کاملاً یک نفر دیگر یک آقای شولِر باید باشد، بلکه خود را متقاعد می‎ساخت که گِریزِر احتمالاً باید فقط به ظاهر مُرده باشد و ساکنین نمی‎خواهند این را به او بگویند، زیرا بعد ممکن است در این ترس دائمی به سر برد که شاید روزی هم او زنده به گور گردد.

اما برای شولِر بازی کردن نقش آقای گِریزِر مدام نامطلوب‎تر می‎گشت.

او حالا فقط غذاهای مورد علاقۀ سلف خود را دریافت می‎کرد، بخصوص هر سه‎شنبه شلغم سوئدی با گوشت شکم خوک، یک سوپ ماهی در هر پنجشنبه و هر شبِ جمعه خلال سیب‎زمینی سرخ شده با پورۀ سیب. بقیه روزها غذاها معمولی بودند که او مانند تمام انسان‎ها با میل می‎خورد؛ اما شلغم سوئدی را نمی‎توانست بو بکشد. به این خاطر او در دوران کودکی چون دوست نداشت آن را بخورد اغلب کتک خورده بود، و از خلال سیب‎زمینی سرخ شده فرار می‎کرد. او در ابتدا ــ قبل از آنکه حدس بزند که این غذاهای مورد علاقۀ سرمشقش بوده‎اند ــ در پاسخ به پرسش زن چاپلوسانه توضیح داده بود که خیلی خوب به او مزه می‎دهد.

حالا او تلاش می‎کرد بر بی‎میلی‎اش چیره شود و چیزها را تا جائیکه می‎شد به پائین فرو برد. قبل از شروع سه‎شنبه و جمعه او یک ترس وحشتناک داشت. او گرسنگی می‎کشید، نه اولین صبحانه را می‎خورد و نه دومین صبحانه را، فقط به این خاطر که کمی اشتها داشته باشد تا غذای ظهر در برابرش خیلی مقاومت نکند.

این هیچ کمکی نمی‎کرد. فقط به محض رسیدن بوی شلغم سوئدی به مشامش معده‎اش شروع به طغیان می‎کرد. او می‎بایست تمام انرژی‎اش را جمع کند و بخورد، کاملاً آرام بخورد و آن را مانند دارو به پائین فرو بَرَد.

زن با چشمان درخشان آنجا می‎نشست. زیرا او با دستان خودش غذا را برایش تهیه می‎کرد، تئودور همیشه از صمیم قلب می‎گفت که هیچ آشپزی قادر نیست مانند او چنین طعمی به غذا ببخشد.

تئودور هرچه از غذاهایش می‎خورد سیر نمی‎گشت. شولِر بیهوده ادعا می‎کرد که اشتهایش خیلی بزرگ نمی‎باشد و غذاخورِ قوی‎ای نیست. این در تضادِ با توانش در روزهای دیگر هفته بود. او باید اطمینان می‎داد که شلغم سوئدی و گوشت چربِ شکم خوک به دهانش بسیار خوشمزه می‎آید، گرچه این غذا حالش را بهم می‎زد. این چه کمکی می‎توانست بکند. زن چنان با چشمان عاشقانه او را نگاه می‎کرد که او غذا را قورت می‎داد و قورت می‎داد، تا اینکه او نهایتاً غذایِ داده شده را تمام می‎کرد.

او باید دو بشقابِ بزرگ پُر از سوپ ماهی را تا ته می‌خورد، تئودور هم اینطور انجام می‎داد. خلال سیب‎زمینی سرخ شده قابل تحمل بود، آنها واقعاً خوب بودند. اما او نمی‎توانست پس از آن بخوابد و به وحشتناک‎ترین معده درد دچار می‎گشت. گرچه هر بار پس از خوردن آن چند گیلاس جین می‎نوشید، اما این کار خیلی کمک نمی‎کرد.

او در هنگام نامزدی‎اش موقعیت آسانی نداشت. همه‌چیز را باید مانند تئودور انجام می‎داد؛ هرچند یاد گرفته بود برای خود یک پیپ دراز روشن کند، اما زن باید صرفنظر می‎کرد که او برایش با فلوت بنوازد. او هرگز نمی‌توانست نواختن فلوت را بیاموزد.

این متأسفانه خیلی بد بود که او هیچ ردی از شنوائی موسیقائی نداشت. او فقط می‎توانست دو مارش را اشتباهی با سوت بزند، آنطور که در یک گردش به زن ثابت کرد.

آه از این گردش‎ها! اما تئودور این کار را مقدس می‎شمرد. آنها باید در هوای بادی و بارانی یکشنبه‎ها صبح زود حرکت می‎کردند. او مجبور بود به تمام انجمن‎هائی که تئودور عضو بوده بپیوندد. آنها هر بار به یکی از این انجمن‎ها می‎پیوستند. او تا حال در طول هفته شایسته کار کرده و در روز یکشنبه همیشه در کمال آسایش استراحت می‎کرد. حالا اما مجبور بود صبح کاملاً زود از رختخواب بیرون بیاید، باید راه می‎رفت و راه می‎رفت، باید اجازه می‎داد شب‎ها در راه‎آهن به او تنه بزنند و هُلش دهند، و در حقیقت همیشه وقتی که آنها در بیرون مارماهی با سالاد خیارشور خورده و آبجوی گندم با آب تمشک نوشیده بودند. او چند یکشنبه شبِ پُر مشقت را گذرانده بود، که هنوز هم در یادش بودند.

او از نوشیدن آبجوی گندم از آن به بعد معاف شده بود، زن آن را تنها می‎نوشید؛ اما مارماهی تا زمانیکه در لیست غذا وجود داشت باید خورده می‎شد. او یک بار به پیشخدمت برای خط کشیدن بر روی مارماهی در لیست غذا رشوه داده بود، اما نمی‎توانست هربار بگذارد این کار را بکند، در غیراینصورت زن متوجه می‎گشت.

این یک زمان سخت برای او بود.

حالا اما به آنها برای ثبت ازدواج وقت داده شده بود.

اگر او فقط عروسی را پشت سر بگذارد سپس همه‌چیز بهتر خواهد گشت، سپس او حق بیشتری خواهد داشت و می‎توانست بیشتر اعتراض کند. اما تئودور همه‌چیز را از پیش تعیین کرده بود. اگر زن مجدداً ازدواج می‎کرد دیگر حق دخل و تصرف بر تمام ارثیه را نداشت.

ارثیه باید پس از مرگ زن، در صورتیکه بدون وارث مانده باشد به یکی از بستگانِ مشخص تئودور برسد. و زن در زمان حیات فقط می‎توانست به بعضی چیزها آزادانه دسترسی داشته باشد.

مرد از تمام اینها ابتدا چند روز قبل از ازدواج مطلع می‎گردد، و هیچ گزینه‎ای برایش باقی‌نمی‎ماند بجز آنکه در آنجا هم تسلیم شود. او با شرایط تعیین کرده تئودور باز هم می‎توانست خوب زندگی کند.

عروسی با شکوه تمام جشن گرفته می‎شود.

شام عروسی در همان سالن در نزد فِررکینگ بود، و شب آنها به درسدن سفر می‎کنند، جائیکه زن هفته قبل همان اتاقی را سفارش داده بود که آن زمان با تئودور در اختیار داشتند. زیرا همه‌چیز یک تکرار دقیق اولین ازدواجش بود.

زن فقط یک چیز را کم داشت، و آن این بود که کشیش کلاینِ پیر نتوانست آنها را به عقد یکدیگر درآورد. اما این ممکن نبود، زیرا کشیش مدت کوتاهی پس از مرگ تئودور فوت کرده بود و بجای او یک واعظ جوان آن دو را به عقد هم درآورد. این اصلاً مورد علاقه زن نبود و تمام خُلق و خویش را تهدید به غارت می‎کرد.

زن اجازه داد همان حرف‎ها دقیقاً مانند آن زمان به او زده شود، و لیست غذا دقیقاً یکسان بود.

به این ترتیب آنها به سفر رفته بودند، مرد با یک احساس بزرگ راحت گشتن، و آنها در شب به درسدن رسیده و بلافاصله به اتاق‎شان رفته بودند.

حالا زن در این وقت کاملاً احساساتی شده بود، طوری عمل می‎کرد که انگار هنوز ازدواج نکرده بوده است، از مرد درخواست می‎کند که باید مانند تئودور به راهرو برود تا او بر روی تختخواب قرار گیرد.

اما مرد برای اولین بار زیر بار نمی‎رود. غذای خوب و شراب او را جسور ساخته بود، و بنابراین به حرف زن گوش نمی‎دهد، به راهرو نمی‎رود و نمی‎خواست ابتدا لبۀ تخت کنار او بنشیند و دست‎هایش را نوازش کند و یک کمدی طولانی نمایش دهد.

برای این کار او حوصله نداشت. و بنابراین مقدمه‎چینی درازی نمی‎کند، و عاقبت این کار مورد علاقه زن هم قرار می‎گیرد، زن بسیار راضی بود و پشیمان نبود که با او ازدواج کرده است.

اما زن در روز بعد دوباره از او می‎خواهد که به بازی در نقش تئودورش ادامه دهد. تا زمانیکه مرد از این کار لذت می‎برد این کار را برای خوشایند زن انجام می‎داد؛ زیرا او نمی‎خواست در دوران ماه عسل زن را برنجاند. رفاه زندگی مرد را خوشحال می‎ساخت. در روز او تسلیم بود، اما گاهی اوقات آقا بودنش را به زن نشان می‎داد، و نظر خود را داشت.

وقتی یک شب مرد مطلقاً نمی‎خواست آنطور رفتار کند که تئودور انجام می‎داد و زن بسیار عذابش می‎دهد او خیلی ساده و خسته پشتش را به زن می‎کند و بدون توجه به او به خواب می‎رود.

او بزودی متوجه می‎شود که با این کار یک اسلحه خوب در دست دارد، و حالا او می‎دانست چگونه هوشمندانه از آن استفاده کند.

او از آن به بعد کت و شلوار خودش را که زن گذاشته بود برای ازدواج برایش بدوزند می‎پوشید؛ زیرا وقتی آنها دوباره به خانه بازگشته بودند مرد یک لباس‎فروش را آورده و تمام خُرده‌ریزها و لباس‎ها را خیلی ارزان به او فروخته بود. زن می‎خواست ترشروئی کند و سر و صدایش را بلند سازد؛ اما مرد می‎گذارد که او را سرزنش کند، و زن پس از غر و لند کردن تا ظهر روز بعد به این خاطر که او از شلغم سوئدی‎اش به زحمت یک چنگالِ پُر خورده بود دوباره در شب با هم آشتی می‎کنند.

مرد کاملاً آهسته دوباره خودش می‎گردد.

پیپِ دراز در گوشه‎ای قرار می‎گیرد؛ او از فلوت وحشتناک‎ترین صداها را خارج می‎ساخت که زن را به وحشت می‎انداخت، طوریکه زن خودش از او خواهش می‎کند از فلوت نواختن دست بکشد؛ فقط به خلال سیب‎زمینی سرخ شده عادت کرده و از آن خوشش آمده بود.

اما سپس زن شروع می‎کند به کمی بیمار گشتن، نمی‎توانست دیگر غذاهای چرب را ببیند. و یک سه‎شنبه فرا می‎رسد که هیچ شلغم سوئدی و گوشت چربِ شکم خوک وجود نداشت، اما با این حال بخاطر اینکه حرفی از آن زده نشود هویج با گوشتِ گاو تهیه شده بود که مرد خیلی دوست داشت.

نام او هنوز از او گرفته شده باقی‌مانده بود و او مانند سلف خود تئودور نامیده می‎گشت. این دردِ چندان زیادی نداشت؛ و چون زن از آن لذت می‎برد بنابراین می‎گذاشت که او را تئو بنامد. با این حال او خودِ قدیمی‎اش را کاملاً آرام دوباره می‎یابد. او دیگر فقط کپیِ سلفش نبود، و یک روز در تابستان وقتی هوا بسیار گرم بود می‎گذارد مو و ریشش را مانند یک فرچه کوتاه کنند، زن به آن هم عادت می‎کند. زن می‎گوید که این مدل مو و ریش اصلاً بد هم نیست، و اگر مرد بخواهد می‎تواند همیشه اینطور مو و ریشش را آرایش کند. او احتیاج ندارد دوباره آنها را آنطور که ابتدا برای آرام ساختنش بلند می‎کرد دوباره بلند سازد.

زن حالا بسیار ضعیف و نرم و فوق‎العاده قابل انعطاف و احساساتی بود. همیشه فقط به آیندۀ نزدیکی فکر می‎کرد که بیشتر و بیشتر گذشته را بیرون می‎راند.

و یک روز فرزند بدنیا می‎آید. او یک پسر بود و البته نام تئودور را بر او می‎نهند.

شادی بزرگ بود و پدر بسیار مفتخر و راضی، زیرا این به معنای حفظ اموالی بود که او از مدت‎ها پیش کاملاً تحت نظر خود داشت. او از زمانیکه زن باردار بود و اجازه عصبانی گشتن نداشت به تنهائی خانه و دارائی را مدیریت می‎کرد.

او آقای خانه شده بود.

و یک روز معلوم می‎شود که نامِ تئودورِ پدر با تئودورِ پسر و گاهی حتی با تئودورِ اول دائماً سردرگمی ایجاد می‎کند.

و چنین اتفاق می‎افتد که وقتی پسر برای اولین بار با شنیدنِ نام تئو عکس‎العمل نشان می‎دهد پدر دوباره به نام واقعی‎اش فریتس می‎رسد.

او به این ترتیب عاقبت توانست کاملاً از ماسک سلفش بیرون بجهد، او در برابر تمام جهان دوباره خودش می‎گردد، و دیگر هیچ‌چیز سلفش را که حالا برای همیشه به گور سپرده شده بود به یاد نمی‎انداخت.

 

یک سکۀ ده فنیگی. یک داستان کاملاً بی‌ضرر

"یک تمبر ــ رِ ... ده فنیگ ــ ی!"

یک دختر کوچکِ نه ساله در یک لباس کوچک قهوه‎ای رنگِ پُر وصله با موهای بلوند بافته شده‎ای که نواری سیاه و چرب آن را در بالای سر محکم نگه داشته در مقابل باجۀ پست ایستاده، و عاقبت پس از خارج ساختن جمله از دهانْ نفس عمیقی می‎کشد. کارمند پست باید ابتدا با گفتن یک "خب چی می‎خوایِ" خشن! او را به حرف زدن وامی‎داشت.

انگشتان کثیف دختر سکۀ پنجاه فنیگی را طوری متشنج می‎چرخانَند که سکه در این حال کاملاً گرم شده است.

دختر تمبر و چهار سکۀ ده فنیگیِ بقیه پولش را از جلوی باجه برمی‎دارد. کارمند پست پنجرۀ باجه را دوباره می‎بندد. سپس دختر دستِ برادر سه ساله‎اش را می‎گیرد و او را با خود به خیابان می‎کشد.

در میان چهار سکۀ ده فنیگی یکی جدید و براق است، براق مانند نقره. سکه تازه ضرب شده بود، و دختر سکۀ براق درخشنده را به برادر نشان می‎دهد. پسر دستانش را به سمت آن دراز می‎کند و حریصانه فریاد می‎زند: "می‎خوام! ... می‎خوام!"

اما دختر سرش را تکان می‎دهد، او را بلند می‎کند و در آغوش می‎گیرد و با او از چهار پلۀ شیبدار خانه بالا می‎رود، جائیکه مادر با تلاش در حال اتو کشیدن است، طوریکه یک هوایِ خفه و نمناک در اتاقِ کم ارتفاع با دیوارهایِ لخت مسلط است.

"آه، مامان جون، این ده فنیگی براق رو بده به من."

"اول نامه رو به صندوق پست بنداز. کارل رو هم بذار اینجا بمونه."

"سکه رو به من می‎دی، آره؟ من هم اونو تو قلک می‎ندازم."

"خب بَردار، تو بچۀ حریص! حالا اما برو کارتو انجام بده!"

دختر نامه و سکۀ ده فنیگی را برمی‎دارد و مانند همیشه از روی هر سه پله با یک جهش به پائین می‎پرد.

او نامه را در صندوق پست می‎اندازد، و وقتی به کنار یک دستگاه اتوماتیکِ شکلات می‎رسد برای خریدن یک پاکت شکلات لحظه‎ای کوتاه وسوسه می‌گردد.

اما سکۀ ده فنیگی براق متأسفش می‎سازد و او به رفتن ادامه می‎دهد.

دختر سکه را تمام روز در دست داشت. یک بار سکه ناپدید می‎شود و او شروع به گریستن می‎کند. سپس آن را در جیب لباسش می‎یابد، جائیکه سکه خود را پنهان ساخته بود.

سکه در شب درون قلک انداخته خواهد گشت. و حالا سکه بطور موقت فراموش شده است.

هشت روز بعد مادر دنبال پول‌خُرد می‎گردد و قلک حلبی را می‎گشاید، که بر رویش یک اتاقکِ نگهبانی نقاشی شده و در برابرش یک سرباز ایستاده است.

دختر با نگاه کردن به داخل قلک شکایت می‎کند: "آه مادر، سکۀ براق من."

"سکۀ براق این است؟ این که دیگر براق نیست!"

سکه کدر شده است، زیرا دختر آن را در تمام طول روز در دستان کثیف و عرق کرده‎اش نگهداشته و شب آن را در قلک قرار داده بود.

دختر بدون آنکه به شکایت ادامه دهد به سمت مغازه می‎دود و با آن نیم کیلو نمک می‎خرد. حالا آن یک سکۀ ده فنیگی مانند سکه‎های دیگر است.

*

سکۀ ده فنیگی با صدها رفقای همدردش در کشویِ پیشخوان مغازه قرار دارد. او هنوز فقط اندکی براق‎تر از برادرانش است.

بازرگان و یک شاگردِ هفده ساله با موهای قرمز رنگِ نامرتب و دست‎های بزرگی که از سرما زخم شده‎اند در مغازه ایستاده‎اند. هنگامیکه ارباب مغازه را ترک می‎کند، نُکِ انگشت‎های ترکدار یکی از این دست‎های بزرگ فوری به کشوی پیشخوان فرو می‎رود و سکۀ ده فنیگی به سرعت برق داخل جیب تاریکِ شاگرد مغازه است، جائیکه او تعدای سکه را تشخیص می‎دهد که در حقیقت در جمع یک چاقوی زنگ‎زده، یک تکه شمع و دو کلید بودند، او بر علیه آنها با صدای بلند جرنگ جرنگ می‎کند، زیرا خانۀ تاریک را دوست نداشت. و او به جرنگ جرنگ کردن ادامه می‎دهد تا اینکه بازرگان متوجه می‎شود.

"در جیب‎تان چه دارید؟"

"آه هیچ‌چیز ... ابداً هیچ‌چیز!"

"چی؟ هیچ‌چیز؟ نشان بدهید ببینم. آها، اما فکرش را می‎کردم. بنابراین در اینجا سرقت می‎شود. صبر کن، جوانک!"

یک ساعت بعد پدر شاگرد مغازه آنجا است، یک پیرمردِ خوبِ کفاش که از آسمان تا زمین التماس می‎کند تا پسرش به پلیس تحویل داده نشود.

این بار گناه پسر بخشیده می‎شود.

پیرمردِ کفاش اندکی قوزی از پشت عینک بزرگش سکۀ ده فنیگی بیچاره را طوری مشکوک نگاه می‎کند که انگار این پولِ خوب سم است.

این سکه تا شب بر روی میز می‎ماند، سپس بازرگان آن را داخل جیبش قرار می‎دهد، و نیمساعت بعد سکۀ ده فنیگی در یک مغازۀ فروش سیگاربرگ است، در حالیکه بازرگان بخاطر سیگاربرگی که با آن خریده و نمی‎خواهد روشن شود عصبانی‎ست.

*

سکۀ ده فنیگی آسایشی طولانی در نزد سیگار فروش نداشت. ده دقیقه بعد در دست یک آقائی بود که آن را با بقیه پولش دریافت می‎کند، و خانمش در بیرون مغازه انتظارش را می‎کشید.

"گل بنفشه، گل زیبای بنفشه! گل سرخ، ارباب! یک دسته‌گل برای خانم؟ گل‎های رز زیبا!"

"یکی به من بدهید."

"هر دسته‌گل سی فنیگ."

دختر گلفروش در خیابان فریدریش‎اشتراسه با چهرۀ نگران چروکیده‎اش که صدها جای زخم آبله آن را تزئین داده دسته‌گل بنفشه را به خانم جوان که خود را کمی دور از او نگهداشته است می‎دهد و پول را که سکۀ ده فنیگی هم در میان‎شان است در جعبۀ چوبی کوچکی که در سبد گل بزرگِ پوشیده از خزه استراحت می‎کند قرار می‎دهد.

سپس دختر به خیابان فرانسه می‎رود و در محل ایستگاهِ درشکه کنار فوارهْ آب‎پاش حلبی قرمز رنگ کوچکش را از آب پُر می‎کند تا به گل‎ها آب بپاشد.

او حالا فقط سه دسته‌گل دارد. و او بر روی سنگِ مقابل یک ویترین می‎نشیند. یک همکار کنار او چمباته می‎زند، و آنها پول‌های خود را می‎شمرند.

یک پیرمرد با یک سبدِ پُر از گل می‎آید، او پدر دختر است که در این زمان ذخیره جدید می‎آورد. او سبد و بخشی از پول را با خود می‎برد.

*

در اصل او اندکی مست است.

این یکی از عاداتی به شمار می‎آید که او هرگز از آن دست نمی‎کشد. کلاه را که شاید روزی قهوه‎ای رنگ بوده بر روی گردن نشانده است. چنین به نظر می‎رسد که انگار کلاه و همچنین شانه‎های کُت از خزه پوشیده شده‎اند.

او سبد خالی را که در دست چپ نگهداشته است به جلو و عقب تاب می‎دهد.

حالا او در مقابل یک میخانه توقف می‎کند. چند بار به سمت جلو تلوتلو می‎خورد، و هر بار با یک حرکت تُند دوباره خود را راست می‎سازد، انگشت اشاره‎اش را کنار بینی قرار می‎دهد، طوریکه انگار جریان هنوز به تفکر نیاز دارد، و سپس بی‎اراده بدنبال پاهایش که مستانه جلو می‌رفتند براه می‎افتد و مستقیم از درِ میخانه به درون می‎رود.

او کنار میز چوبی سفیدی می‎نشیند که بر رویش نقش مرطوبِ انواع گیلاس‎های بزرگ آبجو و عرق نشسته و خود را با کبریت‎ها، ته‌سیگارها و تکه‎های پنیر مخلوط ساخته.

سپس او در جیبش جستجو می‎کند، سکۀ ده فنیگی را که حالا رنگش سرخِ خاکستری دیده می‎شود می‎یابد، آن را چند بار در برابر نور به جلو و عقب می‎چرخاند و با تأکید مهمی در میان دریای کوچکی از ترشحات آبجو روی میز قرار می‎دهد.

سپس با انگشت‎های لرزان گیلاس بزرگ آبجو را بر دهان می‎نشاند و نیمی از آن را در گلو خالی می‎کند.

*

سکۀ ده فنیگی در یک گوشه سَبد پول سبز رنگ خزیده و خود را پنهان ساخته بود، و او در اینجا می‎ماند تا اینکه پول‎ها در شب شمرده می‎شوند، و او حالا تمام شب را در یک خانۀ کوچک با رفقای جدید همسانش که تمیز بسته‌بندی شده‎اند می‎گذراند.

در صبح روز بعد انگشت‎های چربِ زن صاحب میخانه سکه‎های بسته‎بندی شده را برمی‎دارند و او به این ترتیب به سمت بازار حمل می‎شود، جائیکه او در انگشت‎های چرب‎تر زنِ گوشت ‎فروشی می‎افتد که وی را در کیف پولِ چرمی بزرگش قرار می‎دهد و سپس طوریکه انگار می‎خواهد بگوید: "پول عزیز" یک ضربه سخت با کف دست به آن می‎زند.

یک دخترِ خدمتکار ظریف و بلوند با یک صورت باریک و یک صدای زیرِ ضعیف که مانند وزوز یک زنبور در مقابل صدای خشن گلویِ زن گوشت فروش به گوش می‎آید، همراه با نیم کیلو گوشت سکه ده فنیگی را بدست می‎آورد و آن را در یک کیف‌پولِ ظریف داخل جیب کوچکِ پیشبند بسیار سفیدی به خانه حمل می‎کند، در حالیکه انگشتِ میانی و اشاره دست چپ را طنازانه در جیب کوچک داخل کرده و آرنج را کاملاً تیز به سمت خارج کشانده است و در بازوی دیگر سبد خرید کوچک سفید را حمل می‎کند.

در خانه باید برای خانم خانه دقیقاً حساب کند و بقیه پول را دوباره تحویل دهد که در یک کشو کنار پولِ خرج خانه گذاشته و قفل شود.

قبلاً اما خانم خانه چند سکۀ کوچک برای خود برمی‎دارد و در کیف کوچک پولش قرار می‎دهد. این خوب است وقتی آدم برای مواردی کمی پول‌خُرد داشته باشد.

*

خورشید قبل از ظهر بر روی شهر نشسته است. رنگ سبز برگ‎های درختان روشن‎تر از معمول به نظر می‎رسند.

یک کالسکۀ شیک از دروازۀ براندنبورگ به خیابان اونتر دِن لیندن می‎راند.

خانم خانه در لباس زرد روشنِ خیره‌کننده‎اش بطور باشکوهی به صندلی کالسکه تکیه داده است. او به مهمانی رفته بود.

حالا او می‎خواهد در بوتیکِ خانم گِرسون یک لباس جدید که بُرِش‎ آن را بسیار می‎پسندید تماشا کند، لباس باید دلربا باشد، واقعاً دلربا.

اما قبلاً به کالسکه‎چی یک اشاره می‎کند، و کالسکه در گوشۀ خیابان فریدریش‎اشتراسه در کنار کافه کرانسلر توقف می‎کند. خانم خانه سه پله را با عجله بالا می‎رود، وارد مغازه شیرینی‌فروشی می‎شود و دویست و پنجاه گرم بادام بو داده می‎خرد. او بادام بو داده را خیلی دوست دارد.

آنجا نمی‎توانند فوری بقیه اسکناس ده مارکی او را برگردانند. خانم خانه عادت نداشت هرگز بجز اسکناس ده مارکی طور دیگری پرداخت کند؛ اما حالا خود را مجبور می‎بیند برای پرداخت پول بادام پول‌خُرد بشمرد. این خیلی ناراحت کننده است.

و انگشت‎هایش از کیفِ پول سکه‎هائی خارج می‌سازند که سکۀ ده فنیگی هم در بینشان بود.

سپس خانم دوباره در کالسکه می‎نشیند؛ کمی پنهانی یک بادام پس از دیگری در میان لب‎های سرخش هُل می‎دهد، و دندان‎های کوچکِ تیز آنها را بامزه می‎جوند.

بادام‎های قهوه‎ای شکری را با انگشت‎های باریک سفیدش جدا می‎سازد، همان انگشتانی که چند لحظۀ قبل سکۀ ده فنیگی‎ای را لمس کرده بودند که دیروز از جیب کتِ یک مست برای پرداخت پول آبجو بیرون آمده بود.

*

سکۀ ده فنیگی در بعد از ظهر به دستان آقای سالمندی می‎رسد که از ده سال قبل هر روز بر روی تراس باریکِ مقابل کافه کانسلر قهوه‎اش را می‎نوشد، و بطور منظم نیز شب‎ها برای نوشیدن آبجو به آنجا می‎رود، و سکۀ ده فنیگی را آنجا می‎پردازد، و در نیمه‌شب یک دانشجو که با دوستانش در آنجا با لذت مشروب نوشیده بود دو مارک می‎پردازد و سکۀ ده فنیگی را همراه با یک سکۀ کوچکِ بیست فنیگی بعنوان بقیه پول دریافت می‎کند، او ابتدا قصد داشت تمام پول را به گارسون انعام بدهد، اما سکۀ ده فنیگی را برای خود نگه می‎دارد.

حالا او سکۀ ده فنیگی را که تمام دارائیش بود در جیب قرار می‎دهد. با این امید که فردا از خانه پول برسد، در غیراینصورت دوستان خوب هم وجود دارند ــ که متأسفانه آنها هم پول زیادی ندارند.

دوستان در مقابل رستوران از هم جدا می‎شوند. او به تنهائی به سمت شمال می‎رود. کافه باوئر بطور وسوسه‎انگیزی می‎درخشد. اما آه، آدم نمی‎تواند با ده فنیگ هیچ‌چیز بخواهد.

ــ آقای دکتر، چند تا سوسیس گرم!

او سرش را تکان می‎دهد و به مرد با پیشبند سفیدش و جعبۀ حلبی سفید که در آب داغ آن سوسیس‌ها قرار داشتند مشکوکانه نگاه می‎کند. در این فصل از سال سوسیس!

در مسیر خیابان فریدریش‎اشتراسه یک میوه فروش گاری میوه‎اش را با پرتقال، انگور، سیب و گلابی هُل می‎داد. این می‎تواند او را حتی کمتر وسوسه کند.

او از میان سیلی از رنگ‎های آبی‎ـ‎سفیدِ نور الکتریکی هتل سنترال، هتل فرانسیسکانر و کافه مونوپول به سمت پل وایدنْدامِرْبروکه به رفتن ادامه می‎دهد. او آن بالا بر روی پُل توقف می‎کند و به پائین به آب سیاه که به نظر می‎رسید بیجان است و به کشتی‎های بزرگِ بخار مسافربری و به کشتی‎های بزرگ باربری که کنار اسکله لنگر انداخته‎اند نگاه می‎کند.

بر روی پُلِ قطار شهری یک قطار می‎رانَد، چراغ‎ها مانند یک فانوس جادوئی می‎گذرند، و قطار در پیچ ایستگاه فریدریش‎اشتراسه ناپدید می‎گردد. او این را تماشا می‎کند و به رفتن ادامه می‎دهد.

کب‎ـ‎ری‎ـ‎ت بخرید! ...

یک صدای آوازِ شاکیانه در کنار او.

یک پیرمرد با ریش ژولیدۀ خاکستری رنگ که یک جعبه کوچک حاوی کبریت را با یک کمربند در مقابل سینه حمل می‎کرد با تکیه به دو عصا لنگان به او نزدیک می‎شود.

کب‎ـ‎ری‎ـ‎ت بخرید! ...

او حروف را کش می‎دهد و با آواز می‎خواند.

دانشجو به او یک لحظه نگاه می‎کند، سپس دست در جیب می‎کند و تمام دارائیش، آخرین پولش، سکۀ ده فنیگی را به مرد می‎دهد؛ بدون آنکه قوطی کبریت دراز شده به سمت خود را بگیرد، و در حال سوت زدن، با کلاه کج بر سر در درون تاریکی شب به رفتن ادامه می‎دهد.

پیرمرد می‎خواهد سکه را در جیب بغل پنهان سازد که یک پسر جوان بیست ساله مقابلش می‎آید، یکی از آن ولگردهائی که در شب خیابان را ناامن می‎سازند.

او مست است، دست پیرمرد را می‎گیرد و با لکنت می‎گوید که پیرمرد باید به او پول بدهد. او باید برای خود یک گیلاس آبجو بخرد.

پیرمرد که سکۀ ده فنیگی را محکم در دست نگاه داشته است امتناع می‎ورزد آن را به این انسان، به پسرش، که هر روز عادت به غارتش داشت بدهد.

پسر جوانِ خشن و مست تلاش می‎کند سکه را از دست او خارج سازد. در این لحظه عصا از دست پیرمرد می‎افتد، او سقوط می‎کند و با پشتِ سر با کشیدن آه عمیقی به نردۀ آهنی برخورد می‎کند.

مردم می‎آیند، پسر جوان فرار می‎کند. یک نگهبان می‎آید و بعد از چند دقیقه پیرمردِ خونین را به محل مراقبت‎های ویژه می‎رسانند.

هنگامیکه پزشک می‎خواهد شکستگی جمجمۀ سر را دقیق‎تر معاینه کند می‎بیند که دیگر برای هنرش در اینجا دیر شده است، و او می‎گذارد پیرمردِ مُرده برای امروز آسایشش را داشته باشد.

اما سکۀ ده فنیگی که علت قتل شده بود بر روی زمین قل می‎خورد، و از میان یکی از شکاف‎های چوب پُل با یک صدای خفه داخل رودخانه می‎افتد، جائیکه او در عمق گل و لای قرار می‎گیرد؛ تا شاید بزودی بدست یک کارگرِ حفاری برسد، یا اما در قرن‎های بعد دوباره از زیر خاک بیرون آورده شود و به عنوان یک کشف ارزشمند محلش را در یک موزه باستانشناسی بدست آورد.

 

دام

من اصلاً مایل نیستم دوباره به اتاق دانشجوئی قدیمی‌ام برگردم، زیرا آخرین صاحبخانه‎ام پیرزن ساحره‎ای بود که کنار آمدن با او کار آسانی نبود. پیرزن فکر می‎کرد که صندلی‎های راحتی‎اش برای تماشا کردن آنجا هستند، و وقتی می‌دید که کسی راحت بر روی آنها نشسته است یک حالت مشکوکانه به چهره‎اش می‎داد. او از مهمان متنفر بود.

بنابراین من با شروع ترم جدید، دوباره در حال جستجوی یک اتاق، از خانه‎ای به خانه دیگر می‎رفتم، اما چیز مناسبی نمی‎یافتم. در همه‌جا چیزی برای ایراد گرفتن وجود داشت، من کاملاً شکننده شده بودم، و برای خاتمه دادن به این جستجوی اسفبار تصمیم داشتم اولین اتاقی را که فقط تا اندازه‎ای خوب باشد اجاره کنم. یک روزِ مرطوب بود، و من از پرسه زدن بر روی آسفالت داغ تا حد مرگ خسته شده بودم.

در این وقت، نزدیک شب، به یک خیابان فرعیِ ساکت و یک خانۀ قدیمی می‎رسم، و قصد داشتم بخاطر پله‎های تنگ و تاریکِ خانه فوری دوباره برگردم، اما عاقبت چون حالا در راهروی خانه بودم از پله‎ها بالا رفتم تا آنطور که بر روی کاغذ آگهیِ چسبیده به در خانه درج شده بود اتاق "بسیار زیبا" را ببینم.

یک بانوی محترمِ عینکی درِ اتاق را برایم باز می‎کند و آن را به من نشان می‎دهد. من در آستانۀ در می‎ایستم و در حال انداختن نگاهی زودگذر به درون می‎پرسم که اجاره این اتاق چند است. اما خانم به پرسشم فوری جواب نمی‎دهد، بلکه مشتاقانه ساکت بودنِ اتاق را ستایش می‎کند، از منظرۀ زیبائی که من از آن نمی‎توانستم چیزی کشف کنم می‎گوید، و اینکه اجاق در زمستان چه خوب اتاق را گرم می‌سازد، چیزی که برای من در این لحظه کاملاً بیتفاوت بود، زیرا سایه در حال حاضر بیست درجه حرارت داشت.

تمام اینها با شدتِ باد از دهان خانم خارج گشت؛ و من فکر کردم که وقتی آدم با چنین پرسشِ دقیقی فوری با یک چنین سخنرانی‎ای روبرو شود، بنابراین نمی‎تواند چندان مطبوع باشد، و تقریباً مصمم بودم آنجا را اجاره نکنم.

قبل از آنکه بتوانم پرسشم را در باره مبلغ اجارۀ اتاق تکرار کنم، تا دلیلی در آن یافته و گفتگو را قطع کنم، از تاریکیِ کریدور تنگ و تاریک یک دختر جوان می‎آید و دلپذیر و با فروتنی می‎گوید: خاله، با شما کار دارند.

خانمِ محترم در حال لبخند زدن می‎گوید: لطفاً یک لحظه صبر کنید! ... شما می‎توانید در این بین با خواهرزاده‎ام به مذاکره ادامه دهید.

با این حرف صاحبخانه از اتاق خارج می‎شود و مرا با دختر بلوندِ جذاب تنها می‎گذارد.

دختر واقعاً بسیار لطیف بود و من فکر کردم که می‎شود با او خوب معامله کرد. من در این حال مرتب فقط به مویِ بور خاکستری رنگش نگاه می‎کردم، و اندام ظریف و دستان باریکش که مطمئناً از تمام کارها آزاد مانده بودند مانند شکوفه‎هایِ تمیز گل‎ها دیده می‎گشتند.

من ایستاده بودم و او را نگاه می‎کردم، و به زحمت می‎فهمیدم که به من چه می‎گوید.

دختر یک جفت چشم در صورتش داشت که مرا کاملاً مجذوب خود می‎ساختند، طوریکه من تمام قصدهایِ خوب را فراموش کردم، دیگر اصلاً به آن فکر نمی‎کردم که من برای اجاره اتاق مبلغ مشخصی تعیین کرده بودم و نمی‎خواستم به هیچوجه از آن بالاتر بروم، بلکه در یک چشم به هم زدن با آن موافق بودم که در آینده نیمی بیشتر از مبلغی بپردازم که در نظر گرفته بودم.

همچنین قهوه و خدمات در آنجا گرانتر بود، اما این باعث دلسردی‎ام نشد، زیرا این فکر که از حالا به بعد می‎توانم در نزدیکی این دختر مهربان باشم قلبم را کاملاً گرم ساخته بود.

حتی اگر دختر احتمالاً هیچکاری در خانه انجام نمی‎داد، اما می‎توانست بسیار محتمل باشد که یک بار در بعد از ظهر قهوه را به اتاقم بیاورد، یا برایم یک سفارش انجام دهد و یا یک نامه رسیده را شخصاً به دستم برساند.

من قبل از آنکه پیرزن دوباره بیاید تصمیم گرفته بودم اتاق را کرایه کنم؛ و حالا ابتدا دختر با شیرین‎ترین لبخند می‎گوید که می‎خواهد خاله را صدا بزند.

خاله هم می‎آید، همه قیمت‎ها را تکرار می‎کند، من نام و آدرسم را می‌دهم و اتاق را اجاره می‌کنم. با صاحبخانه جدیدم و با دختر دوستداشتنی که پوسی نامیده می‎گشت دست می‎دهم، بله من در آخر باز هم به او دست می‎دهم، و او با نگاه‎های متبسمی که به نظر می‎رسید در آن از خود راضی بودن زیادی قرار دارد با من دست می‎دهد، و من برای امروز خداحافظی می‎کنم.

من در بیرون یک بار دیگر به خانه نگاه می‎کنم، و بسیار خشنود پیش آشنایم که در نزدش تا یافتن اتاق اقامت داشتم می‌روم، و چون اتاقی که اجاره کرده بودم زودتر خالی نمی‎گشت، بنابراین او می‎بایست هنوز سه روز به من جای دهد.

در روز بعد، پس از آنکه شب در میخانه بسیار سرحال بودم و تعریف کردم که چه اتاق عالی‌ای این بار یافته‎ام، فوری دوباره به بهانۀ اطلاع دادن از اینکه چمدان‎هایم بزودی خواهند رسید به آنجا رفتم. کاری که اما اصلاً عجله‎ای نداشت، زیرا این فقط وقتی می‎توانست اتفاق افتد که من برای خانواده‎ام نامه می‎نوشتم. برای این کار تا اسبابکشی به اندازه کافی وقت بود، فقط تا آن زمان من نمی‎توانستم صبر کنم.

دختر دوستداشتنی متأسفانه حضور نداشت. یک دختر خدمتکارِ تقریباً ترشرو مرا می‎پذیرد و غرغرکنان می‎گوید که او این را اطلاع خواهد داد. من از دوشیزۀ مو بلوند می‎پرسم.

ــ چه دوشیزه‎ای؟

ــ خب، خواهرزادۀ صاحبخانه.

ــ نه، او اینجا نیست.

این تمام آنچه بود که من بدست آوردم.

خب، این فقط یک روز طول می‎کشد؛ و سپس من دو روز دیگر خواهم توانست با او در زیر یک بام و شاید هم دیوار به دیوار بخوابم.

احتمالاً او جائی در حال انجام کاری بوده است، یا شاید امروز برای خرید کردن یا برای پیاده‎روی با خاله بیرون رفته باشد.

ــ بله بله، من شب به دوستانم می‌گفتم که انسان باید شانس داشته باشد. بله، شماها چشمان‎تان گشاد خواهد شد. یک کشف! ... مانند یک هرم!

و روز اسبابکشی‎ام فرا می‎رسد. توافق شده بود که ابتدا بعد از ظهر ساعت چهار به آنجا بروم، برای آنکه بتوان در این بین اتاق را کاملاً تمیز کرد، کاریکه بسیار ضروری به نظرم می‎رسید.

سپس من با درشکه به آنجا می‎رانم و به پنجره‎های سمت بالا نگاه می‎کنم که شاید سری با مویِ بلوند ببینم، اما چیزی دیده نمی‎گشت.

دختر احتمالاً هنوز مشغول تمیز کردن اتاقم بود.

من باید اعتراف کنم که وقتی از پله‎ها بالا می‎رفتم قلبم کمی به طپش افتاده بود و بعد از رسیدن به بالا با شدت زنگ را به صدا می‎آورم.

دوباره دختر خدمتکار ترشرو مرا فقط ابلهانه نگاه می‎کرد و ابتدا وقتی به او گفتم که من ارباب جدید هستم راه را برایم باز کرد. در این وقت او بدون کلمه‎ای حرف زدن درِ اتاق را می‎گشاید، و وقتی درشکه‎چی وسائلم را بالا می‌آورد برای کمک کردن به خود هیچ تکانی نمی‎دهد.

اما حالا ... حالا دختر از راهرو می‎آید! ...

اما فقط صاحبخانه بود، عینک بر روی بینی و از پشت آن مرا دوباره دقیقاً بازرسی می‎کرد، او کلید خانه را به من می‎دهد، سپس او هم از آنجا می‎رود و من را در چهاردیواری‎ام تنها می‎گذارد.

حالا من می‎توانستم برای اولین بار اتاقِ تازه‎ام را دقیق‎تر تماشا کنم. این کار دلگرم کننده نبود. کاغذهای دیواری تا سقف بالا نرفته بودند، سفت و سخت بودنِ صندلی راحتیِ فنری را آدم احساس می‎کرد، مبل باریک و کاملاً ناراحت کننده بود، میز تحریر لق می‌زد و کشوهای مناسبی در آن وجود نداشت. و کجا باید کتاب‎هایم را می‎گذاشتم؟

من شیفته تختخواب شده بودم. آنطور که به نظر می‎رسید بد نبود، ظاهری تازه داشت و مانند اکثر وسائل اتاق چندان فرسوده نبود. این لااقل به من تسلی می‌داد. اما همه این ظواهر در برابر احساسِ خوشبختی نزدیکِ یک چنین دختر بلوندِ جذابی بودن چه اهمیتی می‎توانست داشته باشد.

من زنگ می‎زنم ...

بعد از مدتی که بی‎پایان به نظرم می‌رسد دختر خدمتکار ترشرو وارد می‎شود و من سفارش قهوه می‎دهم.

حالا من آنجا نشسته بودم ... و با صبوری بیست دقیقه انتظار کشیدم، بیست دقیقه‎ای که ده ساعت به نظرم رسید. عاقبت قهوه را بدست می‎آورم. وسوسه‎انگیز دیده نمی‎گشت. من قطعاً عادت دیگری داشتم. به نظر می‎رسید که در اینجا به پاکیزگی اهمیت زیادی داده نمی‎شود. قهوه کمرنگ بود و طعم حلبی می‌داد. آه خدای من! چه چیزهائی را باید آدم قبول می‎کرد.

من از خدمتکار ترشرو چیزهائی می‌پرسم، اما هیچ فایده‎ای نمی‎برم. واین بدان معنا بود که باید صبوری کنم.

بعد از یک ساعت زنگ می‎زنم تا ظروف برده شوند. دوباره خدمتکار ترشرو می‎آید و می‎گذارد بدانم که او همیشه به وقت آماده کردنِ تختخواب ظروف را بیرون می‎برد. بنابراین لازم نبود در آینده به او زحمت اضافی بدهم. این را من از ناصبوریم داشتم.

من بعد از گذشت یکساعتِ دیگر برای جستجو و کشفِ اتاق صاحبخانه و خواهرزاده‎اش به راهرو می‎روم. اتاق صاحبخانه را پیدا می‎کنم و به او می‌گویم که چه آرزوهائی هنوز در قلب دارم. اما او امروز پُر حرف نبود، بلکه مرا تا اندازه‎ای سریع دست به سر می‌کند.

اما از دختر هیچ‌چیز برای کشف کردن نبود، هیچ‌چیز.

بنابراین اولین شب آنطور که تصورش را می‌کردم خیلی جذاب شروع نمی‎شود. و بخاطر چهره‎های پرسشگر دوستان عصبانی می‎گشتم، اما با خونسردی طوری وانمود می‎کردم که انگار انواع چیزهای شگرف برای پنهان کردن دارم.

در شب، هنگام رفتن به اتاق، بر روی پنجه پا راه می‎رفتم تا مزاحم خواب دختر دوستداشتنی نشوم. در این حال دوست داشتم بدانم که او در کدام اتاق می‎خوابد؛ اما این برایم هنوز مرموزانه تاریک و مبهم بود و باید بزودی این را تحقیق می‎کردم.

فقط این خیلی آسان نبود. روز بعد می‎گذرد، روز سوم هم همچنین، دختر اجازه دیدن خود را نمی‎داد.

ابتدا در روز ششم جسارت بدست می‎آورم و از صاحبخانه از خواهرزاده عزیزش می‌پرسم.

او با وفادارترین چهره برایم تعریف می‎کند که دختر توسط تلگراف نزد مادرش خوانده شده است، زیرا مادرش ناگهان بیمار شده بود.

من جرأت می‎کنم بپرسم که آیا او بزودی بازمی‎گردد؟

ــ اما البته! وقتی مادر دوباره حالش بهتر شود. دختر به این شهر بزرگ عادت کرده و نمی‎تواند برای مدت طولانی جای کوچکی را تحمل کند. فقط اینکه دختر به کجا رفته است را مطلع نگشتم.

حالا من در پریشانیم خیلی غمگین آنجا نشسته بودم. اتاق هیچ مناسب نبود، با این مبلغ می‎توانستم اتاق بهتری اجاره کنم. دختر خدمتکار چکمه را بد تمیز می‎کرد، قهوه گاهی مزه‎ای غیرقابل تعریف می‎داد؛ و هیچ جاروئی نمی‎توانست ترشروتر از خدمتکار باشد. بنابراین من فکر کردم که آیا نباید اسبابکشی کنم و از اینجا بروم، زیرا به نظر می‎رسید که مادر دخترِ دوستداشتنیِ من هیچ تمایلی احساس نمی‎کند که در آینده‌ای قابل پیشبینی دوباره سالم گردد.

این داستانِ نامشخص بتدریج مرا عصبی می‎ساخت. فقط من گذاشتم روز پانزدهم بگذرد و قرارداد را فسخ نکردم. بطور کلی بیماری‎ها تا ابد ادامه نمی‎یابند، یا یک پایان بد می‎یابند؛ و به این نحو من با امید به بهبودِ سریع مادرِ دختر خود را تسلی می‎دادم.

چند روز دیرتر دختر خدمتکار ترشرو را می‎بینم که اتفاقاً لحظه‎ای قبل با صاحبخانه مشاجره کرده و برای اولین بار پُر از خشم بود. او برایم تمام حقیقت را فاش می‎سازد. من مطلع می‎شوم که خواهرزاده در واقع فقط آن یک روز را به مهمانی آنجا بوده و دوباره فوری ناپدید شده است. به کجا، او آن را نمی‎دانست. اما او معتقد بود که دختر شهر را ترک نکرده است. و می‎گوید که دختر اصلاً اینجا زندگی نمی‎کند، بلکه فقط گاهی به مهمانی به آنجا می‎آید. من عصبانی بودم.

دیگر واقعاً دلیلی وجود نداشت که مبلغ گران اجارۀ اتاق را همچنان بپردازم. بنابراین می‎خواستم قرارداد را فسخ کنم، و حالا با آرامش و احتیاط به جستجوی مجدد مسکن جدیدی می‎پردازم.

و یک روز در ضمن جستجوی اتاق به صاحبخانه‎ای می‎رسم که اتاقش در رابطۀ مناسبی با اجاره درخواستی قرار نداشت. و در حالیکه من قصد رفتن داشتم صاحبخانه توسط خواهرزاده‎اش صدا زده می‎شود. وقتی خواهرزادۀ نامبرده شده ظاهر می‎شود در این وقت من در لحظۀ اول لال بودم. سپس می‎خواستم خشمگین شوم و فریاد بکشم، اما وقتی چهرۀ مضطرب دختر را دیدم شروع به خندیدن کردم، و در حال خندیدن از دختر که بر خود مسلط شده بود پرسیدم:

ــ بنابراین اینجا هم صاحبخانه خالۀ شماست؟

او گستاخانه می‎گوید: بله! چرا که نه؟ خب آدم می‎تواند دارای چند خاله باشد.

ــ و حالا شما اینجا پیش این خاله زندگی می‎کنید؟

در این وقت دختر می‎بایست ابتدا به دنبال پاسخ بگردد، و سپس ناگهان صادقانه می‎گوید:

ــ نه، من امروز فقط اینجا مهمانم.

ــ آه، و شما حالا  پیش خاله‎تان که من در حال حاضر سکونت دارم برمی‎گردید؟ ...

ــ بله، حتی خیلی زود.

ــ چون اتاق کوچکِ کنار اتاق من خالی شده است؟ ... و شما باید کمک کنید آن را به یک آدم ابله کرایه دهید، اینطور نیست؟

در این لحظه دختر سرخ و بسیار مشوش می‎شود.

و من می‎گویم:

ــ اتاق من هم بزودی خالی می‎شود. از نظر من حتی خالی کردن آن امروز بهتر از فردا است. اتاق من را هم می‎توانید برای کرایه دادن در لیست خود قرار دهید.

ــ اینقدر زشت با من رفتار نکنید.

ــ که اینطور؟ نباید زشت رفتار کنم. پس چطور باید رفتار کنم؟ ... و به چه خاطر شما در تمام این مدت یک بار هم آنجا نبودید؟

در این وقت دختر سکوت می‎کند، و من در ادامه می‎پرسم:

ــ آیا واقعاً برای دیدار مادر بیمارتان از شهر خارج شده بودید؟

او به من محکم نگاه می‎کند و می‎گوید: نه! ... من دیگر مادر ندارم.

ــ اما به نظرم می‎رسد که چند خاله دارید؟

ــ بله! ... همچنین خاله‎های واقعی!

ــ و شما حالا واقعاً کجا زندگی می‎کنید؟

ــ فعلاً پیش خاله‎ام.

ــ آه! ...

ــ بله، اما پیش خاله واقعی‎ام.

ــ بنابراین نه فقط یک خالۀ اجارۀ اتاق؟

ــ نه، من پیش خواهر واقعی مادرم زندگی می‎کنم.

ــ این حقیقت دارد؟

ــ مطمئناً!

و بعد از لحظه‎ای دختر می‎پرسد:

ــ آیا هنوز از من عصبانی هستید؟ من می‎خواستم با کمال میل یک بار بیایم، اما نمی‎شد، من خیلی کار داشتم.

ــ با اتاق کرایه دادن؟

ــ آه، شما بد هستید. من اما کارهای بیشتری دارم. شما اجازه ندارید اینطور در باره من فکر کنید.

ــ و به چه خاطر؟

ــ نه، من مایل نیستم.

ــ آیا برای شما مهم است که من در باره شما خوب فکر کنم؟

ــ بله، برایم مهم است! ... خیلی زیاد!

ــ خوب، پس من یک وسیله برای انجام این کار می‎شناسم.

ــ و آن چه است؟

ــ اما شما هم آن را می‎خواهید؟

ــ بله، اگر بتوانم آن را انجام دهم!

ــ بسیار خوب، پس به من بگوئید کی شما از اینجا می‎روید، و من مسافت کوتاهی شما را همراهی می‎کنم و سپس آن را برایتان فاش می‎سازم.

دختر یک لحظه تردید می‎کند، سپس می‎گوید:

ــ قبول، من می‌خواهم ساعت شش در گوشه همین خیابان باشم.

ــ موافقم!

ــ من هم موافقم. و اتاق؟ ...

ــ نه دختر خانم، من نمی‎توانم تمام اتاق‎هائی را که شما به من توصیه می‎کنید اجاره کنم.

سپس دختر بسیار بامزه می‎خندد، و قبل از آنکه خالۀ جدید دوباره ظاهر گردد من رفته بودم.

اما من در یک میخانۀ کوچکِ مقابل خانه می‎نشینم تا دختر نتواند از دستم فرار کند.

دختر دقیق بود! دو دقیقه بعد از ساعت شش می‎آید، و ما فاصله‎ای را با هم راه می‎رویم. سپس چون من خیلی گرسنه بودم با من برای غذا خوردن می‌آید. و عاقبت من او را کنار خانه خالۀ واقعی که او در نزدش زندگی می‎کرد می‌رسانم.

این خاله متأسفانه در حال حاضر اتاق خالی نداشت، اما شاید ماه بعد یکی از اتاق‎ها خالی شود.

 

سه روز بعد دختر بخاطر اتاق کوچکی به نزد صاحبخانه‎ام می‎آید؛ و در بعد از ظهر آگهی اجارۀ اتاق از روی درِ خانه ناپدید می‎گردد. دختر اتاق کوچک را فوری اجاره داده بود. من از وی خواهش می‎کنم برای اتاق من هم بلافاصله آگهی اجاره بنویسد. من تصمیم گرفته بودم از آنجا اسبابکشی کنم. صاحبخانه با دختر خدمتکار ترشرو دوباره آشتی کرده و خدمتکار آنجا مانده بود.

من نمی‎توانستم این را تحمل کنم.

با پوسی اما خیلی دوست شده بودم. سپس در اولین موقعیت به خانۀ خاله که دختر ظاهراً آنجا زندگی می‎کرد اسبابکشی می‌کنم.

در اوایل هنوز پُر از تردید بودم، و هر روز فکر می‎کردم که دختر صبح روز بعد ناپدید خواهد گشت. تا اینکه ما با هم دوست‎تر می‎شویم، و من عاقبت دیگر نمی‌توانستم تردید داشته باشم که دختر نه تنها ساعات بعد از ظهر را بلکه واقعاً روز و شب را در نزد این خاله می‎گذراند.

 

سکوت بزرگ

آنها شش سال پیش با هم ازدواج کرده بودند، گرچه هر دو بسیار آرزوی فرزند داشتند اما این ازدواج بدون فرزند مانده بود. این امر در آنها یک بدخُلقی بیدار ساخته بود که نمی‎توانستند بر آن غلبه کنند؛ و بنابراین یک بیگانگی جزئی پدید آمده بود که آنها در حقیقت آن را از مردم پنهان می‎داشتند اما در خانه از کنار هم سرد می‎گذشتند. او می‎گذاشت زن در تابستان تنها به مسافرت برود و کاملاً خشنود بود از اینکه زن در لزوم همراهی کردنش اصرار نمی‎ورزید.

او دفترکارش را در طبقۀ دوم خانه‎اش داشت، اتاق‎های اداریِ بانک در طبقۀ اول بودند و آپارتمان در طبقۀ سوم قرار داشت. همسرش هرگز وارد اتاق‎های کار نمی‎گشت. وقتی چیزی لازم داشت با او از طریق تلفن صحبت می‎کرد. با این روش بیشتر از چشم در چشم بودن به همدیگر می‎گفتند، زیرا آنها زیاد به تئاتر و مهمانی می‎رفتند و شب اغلب بیرون از خانه بودند. از این گذشته او باید به کلوب و جلسات هیئت نظارت می‎رفت یا همچنین کار می‎کرد، طوریکه آنها بسیار کم با هم تنها بودند.

زن در تابستانِ گذشته تنها به سوئیس رفته و با افراد جدیدِ زیادی آشنا شده بود، نامه‎های بسیار مهربانانه‎ای برای او نوشته و در آنها افرادی را که با آنها بود توصیف می‎کرد. زن می‎توانست بر روی کاغذ راحت باشد و گپ بزند، هنگام نوشتن کاملاً بدون خجالت و صریحتر از وقتیکه با هم تنها بودند از خود خارج می‎گشت.

حالا پائیز آمده و زن بازگشته بود. چنین به نظر می‎رسید که زن ساکت‎تر از معمول است، تقریباً دیگر بیرون نمی‎رفت، بلکه می‎توانست بدون انجام دادن کاری با گذاشتن تنبلانۀ دست‎ها بر روی زانو و دوختن چشم‎ها به فاصله دوری آنجا بنشیند و طوریکه انگار هنوز کوه‎های برفی دوردست را نظاره می‎کند به رؤیا فرو رود.

او اجازه انجام این کار را به زن می‎داد و دخالت نمی‎کرد. زن اغلب مانند یک خوابگرد راه می‎رفت. سپس وقتی کسی وی را مخاطب قرار می‎داد طوری عصبی می‎لرزید که انگار رؤیایش را ناگهان دریده‎اند.

زن آنطور که او ابتدا فکر می‎کرد بیمار نبود، بلکه فقط بطور بسیار عجیبی مبهوت بود. چشمانش گاهی اوقات یک درخشش ویژه بدست می‎آورد. او به زن توصیه می‎کرد پیش دکتر برود، اما زن سرش را تکان می‎داد و می‎گفت: نه! تو نیازی به نگرانی نداری، خودم می‎دانم که کاملاً سالم هستم. فقط مانند قبل دیگر تمایلی به بیرون رفتن ندارم. پیر شده و می‎خواهم آرامش داشته باشم.

او نمی‎خواست به آن اعتراف کند و به زن می‎خندید و می‌گفت: تا پیری اما خیلی مانده. تو هنوز هم می‎توانی با جوان‎ترین خانم‎ها رقابت کنی. زن خودش هم این را می‎دانست. او نیازی نداشت آن را بگوید، این را دیگران برایش قابل درک می‎ساختند. او در مهمانی‎ها می‎دید که چطور به همسرش علاقه نشان می‎دهند. بنابراین پیری نمی‎توانست دلیل باشد.

او در این زمان نسبت به زن بسیار مهربانتر شده بود؛ و زن تمام این چیزها را با شگفتیِ سبکی می‎پذیرفت. با آرامش بزرگی که در آن یک شگفتیِ پرسشگرانه خود را می‎آمیخت، طوریکه انگار زن هرگز او را درست درک نکرده است، طوریکه انگار تازه حالا دارد او را درست می‎شناسد، گاهی حتی طوریکه انگار باید از او بخاطر یک اشتباه درخواست بخشش کند.

او صبح یک روز می‎گوید: من باید بلافاصله بروم، برای نهار هم نمی‎توانم برگردم. بنابراین بخاطر من صبر نکن. من در بین راه صبحانه می‎خورم. در عوض می‎توانی برایم برای شام چیز خوبی تهیه کنی، آیا می‎خواهی؟

ــ قبول، همه چیز انجام خواهد گشت. من خودم را قبلاً کاملاً برای این کار آماده کرده بودم.

ــ پس خداحافظ، مارتا! امروز چکار می‎کنی؟

ــ من هنوز نمی‎دانم، باید ببینم چه پیش می‌آید.

ــ من تا ساعت هفت حتماً در خانه خواهم بود. اگر در این بین کاری پیش آمد می‎توانی برنامه‎ریزی کنی.

ــ بسیار خوب رودلف، خداحافظ!

او به پائین و به دفتر کار می‎رود تا چند دستورالعمل بدهد، سپس خانه را ترک می‎کند. برعکسِ عادتش یک بار دیگر به اطراف نگاه می‎کند، و به نظرش می‎رسد که انگار مارتا آن بالا در پشت پرده‌ای که تکان می‎خورد ایستاده بود.

این روشِ زن نبود که رفتن او را تماشا کند؛ این کار را آنها فقط در اولین سال ازدواج‎شان انجام داده بودند، آنها وقت رفتن از خانه برای همدیگر دست تکان می‎دادند. سال‎ها می‎گذشت که این کار به خواب رفته بود. اما به یاد آوردن آن هنوز هم بسیار مطبوع بود.

ناگهان به یاد می‎آورد فراموش کرده است دستور کاری را بدهد. با وجود آنکه او یک دقیقه هم وقت نداشت اما باید برمی‎گشت، سریعاً تصمیمش را می‎گیرد و برای تلفن کردن دوباره به اتاقش می‎رود، گوشی تلفن را برمی‎داد و متوجه می‎شود که هنوز به تلفن همسرش وصل است. دستش برای قطع کردن به سمتِ تلفن می‎رفت که می‎شنود زنش با کسی صحبت می‎کند. چون او آدم کنجکاوی نبود بنابراین قصد قطع کردن تلفن را داشت که ناگهان تعجب می‎کند! زیرا او به وضوح می‎شنود که چطور شخصی پس از یک "تو عزیزم!" با عجله می‎گوید:

ــ این صدایِ خش‎خش وحشتناک چه است که به گوش می‎رسد؟

زن می‎خندد و می‎گوید:

ــ خش‎خش به این دلیل است که شما چیزهائی می‎گوئید که نباید پشت تلفن بگوئید. تو تو! ...

این چه کسی می‎توانست باشد که زن او را پنهانی تو خطاب می‎کرد؟ او صدا را نمی‎شناخت؛ صدا مانند لحن یک فرمان بسیار بُرنده به گوش می‎رسید. سپس یک قرار ملاقاتِ شتابزده. آنها می‎خواستند پس از پایانِ کارِ مرد ساعت دوازده همدیگر را ببینند. بعد چند کلمۀ سریع که او به سختی فهمید و سپس ارتباط قطع شده بود.

او گوشی را روی تلفن قرار می‎دهد، پس از لحظه‎ای دوباره آن را برمی‎دارد و می‎شنود که زنش می‎پرسد:

ــ الو، چه کسی آنجاست؟

ــ مارتا!

ــ بله؟

ــ با چه کسی داشتی صحبت می‎کردی؟

ــ چی؟ ...

ــ با چه کسی همین حالا صحبت کردی؟

ــ من اصلاً با کسی صحبت نکردم.

ــ اما مارتا من همه‌چیز را شنیدم.

سکوت برقرار می‎گردد، و او تکرار می‎کند:

ــ نمی‎گوئی؟ ... من می‎خواهم آن را بدانم! یا ...

ــ تو چه می‎خواهی؟

ــ تو همین حالا یک قرار ملاقات با کسی گذاشتی و من می‎خواهم بدانم که این فرد چه کسی بود.

ــ اما تو اشتباه می‎کنی.

ــ من می‎آیم بالا پیش تو. تا آنوقت باید فکرت را بکنی که پاسخ من را بدهی.

او با این حرف گوشی را بر روی تلفن قرار می‎دهد، عصا و کلاهش را برمی‎دارد، و در حالیکه خونش به جوش آمده بود از پله‎ها کاملاً سریع بالا می‎رود، و فقط در مقابل درِ راهرو یک نفس عمیق می‎کشد.

او در را باز می‎کند و داخل راهرو می‎شود. درست لحظه‎ای که دستگیره درِ اتاقِ زن را به پائین خم می‎سازد صدای یک شلیکِ قویِ کوتاه می‎شنود، سپس تلو تلو خوردن زن در کنار میز و سقوط کردنش را می‎بیند، هر دو دست چنگ انداخته شده به دور طپانچۀ کوچکی که قصد کشیدن ضامنش را داشت و گلوله‎اش زود شلیک شده و به بدنش نفوذ کرده بود.

او لحظه‎ای که می‎خواست زن را در حال سقوط بگیرد تمام اینها را به سرعتِ رعد و برق دیده بود. و فکر دیگری به ذهنش روی آورده بود، که شاید زن قصد داشته طپانچه را بسوی او که آمده بود گزارشِ عمل درخواست کند نشانه بگیرد. اما این فکر خیلی زود از ذهنش محو می‎شود.

او خود را بر روی زن خم می‎سازد، به چشمانش نگاه می‎کند و می‎پرسد:

ــ چرا این کار را کردی؟ ... بخاطر چه کسی؟ ...

اما زن کلمه‎ای نمی‎گوید.

او زن را بلند می‎کند و بر روی مبل قرار می‎دهد و در حالیکه دستش را محکم در دست خود نگهداشته بود دوباره می‎پرسد:

ــ نامش چیست! من می‎خواهم نامش را بدانم! ...

اما زن سرش را تکان می‎دهد.

ــ نامش را به من بگو! ... من باید ... من باید این را بدانم!

او به یک چشمِ شکننده خیره نگاه می‎کرد.

و او احساس می‎کرد که زن راز را با خود به آن دنیا خواهد برد. دکتر آمده بود و فقط توانسته بود تشخیص دهد که دیگر خیلی دیر شده است. در ضمن به او اطلاع می‎دهد که کودکِ در شکمِ مادر نیز مورد اثابت گلوله قرار گرفته است.

او فقط خیلی خوب می‎دانست که نمی‎توانست پدر این کودک بوده باشد.

او به جستجوی همه‌چیز می‎پردازد، تحقیق می‎کند و می‎پرسد. اما زن رازش را چنان خوب حفظ کرده بود که او کوچک‎ترین ردی را کشف نکرد. هیچ‌چیز! و هیچ‌چیز!

او برای آنچه در طول مراسم خاکسپاری اتفاق می‎افتاد نه چشم داشت و نه گوش. او تک تک افراد را زیر نظر داشت که ببیند آیا می‎تواند یک نفرشان آن شخص باشد. گاهی هم اشتباهاً فکر می‎کرد شخص مورد نظرش را یافته است.

او به محلی سفر می‎کند که زن تابستان را آنجا گذرانده بود، و از همه می‌پرسد. هیچکس چیزی نمی‎دانست.

با آنکه او بیفایده بودن را می‎دید اما قطع امید نمی‎کرد. او می‎خواست آن را بداند، می‎خواست رازِ زن را که از آن هیچ اطلاعی نداشت درک کند.

و او مرتب چهره زن را در برابرش می‎دید که چطور دندان‌ها را به هم می‎فشرَد تا کلمه‎ای از دهانش بیرون نجهد.

حتی در بستر مرگ هم زن این حالتِ منقبض گشتۀ دور لب را داشت، این ارادۀ پُر انرژیِ سکوتِ ابدی را که او عاقبت باید در برابرش مغلوب گشته تعظیم می‎کرد.

 

خشم پدر

ــ دوشیزۀ مهربان اجازه دادند از استاد خواهش کنم که یک نفر را به خانه بفرستند. یکی از شیشه‎های کاملاً بزرگِ پنجرۀ سالن غذاخوری شکسته است. پنجره باید اندازه‎گیری شود.

ــ بسیار خوب خانم، انجام خواهد گشت.

ــ اما باید فوری انجام شود، زیرا شیشه کاملاً شکسته است و باد داخل می‎شود.

ــ البته! پسرم فریتس فوری به اینجا خواهد آمد.

ــ خداحافظ استاد، اما فقط نگذارید که ما انتظار بکشیم. دوشیزه امروز خیلی بد اخلاق است. او بطور وحشتناکی از دستِ روس سالخورده‎اش عصبانی شده است. این پیرمرد هم اما بطور بی‌مثالی نفرت‎انگیز است.

ــ نگران نباشید، پنجره به موقع تعمیر خواهد گشت.

ندیمۀ خوانندۀ معروف اپرا که در ناحیه کنار دریا یکی از زیباترین ویلاها را کرایه کرده و نامش بخاطر افراط‎هایش در دهانِ تمام مردم بود به پیرمردِ خوش‎تیپ دوستانه سر تکان می‎دهد و دوباره به خیابان می‎رود.

حالا استاد رو به سمتِ اتاقِ زیرزمین فریاد می‎کشید: فریتس ... فریتس! ... بیا بالا. تو باید فوری به محله ویلائی بری، پیش لیزا مورِانگا. کت مناسبی بپوش و متر را همراه ببر.

یک سر بلوند از پله‎های تاریکِ زیرزمین ظاهر می‎شود، و یک صدا که با وجود صاحبِ هجده ساله‎اش بسیار جوانانه بود با اشتیاق فراوان می‎پرسد: پدر، پیش چه کسی باید بروم؟

ــ پیش دوشیزه مورِانگا! آیا نمی‎توانی بشنوی؟

پسر فریاد می‎کشد: پدر، این حقیقت دارد؟

ــ یعنی چه که این حقیقت دارد؟ البته که حقیقت دارد. چرا صورتت را مثل گوسفندهایِ ابله می‎کنی؟

ــ چون من خوشحالم.

ــ تو خوشحالی؟ بخاطر چه‌چیز خاصی خوشحالی؟ برو آنجا و برایم پنجره را دقیقاً اندازه بگیر. بعد زود برگرد.

ــ بله، پدر!

و او بلافاصله می‎رود؛ در حالیکه پدر خود را با چوب‎های طلائی که اندکی قبل برای نقاشیِ بزرگ رنگ‌روغنِ یک مشتری انتخاب کرده و کنار گذارده بود مشغول می‎سازد. چوب‌ها حالا تکیه داده شده به هم خود او را مانند پائولوسِ رسول نشان می‎دادند.

فریتس پس از مدت کاملاً کوتاهی برای رفتن آماده بود.

ــ عجب! من گفتم یک کت مناسب! و حالا این پسر شیطان بهترین کت و شلوارش را می‎پوشد. آیا مگر کاملاً دیوانه شده‎ای؟

ــ اما پدر، وقتی آدم پیش یک چنین خانم لطیفی می‎رود.

ــ خانم لطیف یعنی چه! خیر، خوانندۀ اپرا! ... حتی اگر مانند یک شاهزاده زندگی کند. صحیح‌اش این است. آیا فکر می‎کنی که خانم خانه خودش در را برایت باز می‎کند؟ ندیمه برای اینکه بهترین لباس یکشنبه‎ات را بخاطرش پوشیده‎ای نگاه زیبائی به تو خواهد انداخت.

ــ آه نه پدر، دوشیزه مورِانگا اینطور مغرور نیست. او همیشه آدم را یکجوری تماشا می‎کند! ... نه، او خجالت نخواهد کشید.

ــ پسر، این حرف‎های بی‎معنی چیست که می‎زنی؟

ــ اصلاً هم بی‎معنی نیست! اگر فقط می‎دونستی که همه در باره او چه می‎گویند.

ــ مردم زیاد صحبت می‎کنند.

ــ نه پدر، قطعاً اینطور است: او زیباترین زنی‎ست که تا حال در این شهر بوده است.

ــ حالا فقط این را ببین! این پسر بی‎تجربه را ببین که می‎خواهد از زیبائی برای من تعریف کند! ... به تو هیچ ربط ندارد که آیا یکی زیبا یا زشت است. فهمیدی؟ ... این به تو هیچ ربطی ندارد! او حالا مشتری ما است و این کافی‎ست! من چنین تصورات دروغی را از سر تو خواهم پراند، پسر کوچکِ خودم! فقط صبر کن! ... تو باید بزودی با شاگردها برایم بر روی ساختمان کار کنی تا افکار ابلهانه از سرت بپرند. این از زمانی که نقاشی‎هایت را پرفسور پسندید شروع شده است. نقاش شدن! چه فکر احمقانه‎ای!

ــ خب می‎دونی پدر، من هم می‎تونم کسی را که واقعاً بسیار زیباست زیبا ببینم. خب آدم در سر دارای چشم است.

ــ اما هیچ‌چیزِ درستی در آن سر وجود ندارد. خب کافیه، حالا عجله کن! با دقت اندازه بگیر، در غیراینصورت باید چیزی تجربه کنی!

فریتس نگذاشت دو بار به او گفته شود، کلاهش را بر سر گذارده و درست زمانی از آنجا رفته بود که استاد فکر می‎کرد: آیا هوشمندانه‎تر نیست اگر خودم بجای این پسر شیطان بروم. این لیزا مورِانگا واقعاً چیز بدی نبود. او چیزهای زیادی شنیده و دیده بود. همیشه عده زیادی از آقایان بدنبال او بودند. یک دوکِ پیر از روسیه باید تمام هزینه خانه را بپردازد. یک جشنِ بی‎نظیر در پی جشنِ دیگر در ویلا برقرار می‎گشت. پیرمرد نقش بزرگی بازی نمی‎کرد. او توسط دو خدمتکار حمایت و هدایت می‎گشت، و همه تعریف می‎کردند که لیزا مورِانگا پیرمرد را با تمام مردان جهان می‎فریبد.

او یک اسب‎سوار چابک بود و با اسبش اغلب هر روز خانه را پشت سر می‎گذاشت؛ فریتس، یک بار شلاق اسب‎سواری را که از دست دوشیزه افتاده بود برداشته و به او داده بود، و سپس دو روز به درد کار کردن نمی‎خورد، زیرا زن به او گفته بود: مرسی محبوبکم! و دوباره سر برگردانده و لبخندزنان به او نگاه کرده بود. بله، آدم می‎توانست به این پسر شیطان نگاه کند. او زیبا بود. او این زیبائی را از پدرش داشت.

حالا پدر تمام این چیزها را به یاد می‎آورد، و او می‎خواست فریتس را به بازگشت بخواند. اما او ناپدید شده بود؛ و استاد نمی‎توانست به او برسد. تا او بخواهد کت بپوشد و بیرون برود پسر حتماً بازگشته است. حالا ساعت چهار بود، او می‎توانست تا ساعت چهار و نیم بازگردد.

پسر با هجده سال سن هنوز بسیار ساده بود. و وراجی کردن قبلش قطعاً هیچ معنا نداشت. او خودش در این سن کاملاً متفاوت بود.

علاوه بر این: یک بانوی مغرور مانند این مورِانگا هرگز برای یک پسر شیشه‎بُر علاقه نشان نخواهد داد. او فقط بهترین نجیب‎زادگان را در اطراف خود داشت. خدمتکار شیشۀ شکسته را به او نشان خواهد داد، بدون آنکه او بتواند خانم خانه را اصلاً ببیند.

و استاد دوباره خود را مشغول کارش می‎سازد و چوب‎ها را برای قاب طلائی کنار هم قرار می‎دهد.

او در حال کار کردن زمان را از یاد می‎بَرد، و ابتدا وقتی متعجب می‎شود که مدتی از ساعت چهار و نیم گذشته بود. ساعت حتی نزدیک پنج را نشان می‎داد.

خب، شاید پسر از یک بیراهه در حال آمدن است. دوستش لودویگ کاملاً در آن نزدیکی زندگی می‎کند.

اما ساعت پنج می‎شود، پنج و ربع می‎شود و پنج و نیم، و استاد خشمگین می‎شود. او چند بار به جلوی در می‎رود و به اطراف نگاه می‎کند؛ اما فقط کبوترها در مقابل در در زیر درختانِ شکوفای زیزفون بغبغو می‎کردند و بر روی سنگ‎های آجریِ خیابان با قدم‎های کوتاه و سریع راه می‎رفتند. و در آن سمت خیابان در نزدِ بازرگان برگِر چند دختر ایستاده و گپ می‌زدند و می‎خندیدند؛ در غیراینصورت تا چشم کار می‎کرد هیچکس دیده نمی‎گشت.

همسر استاد به یک جشن تولد رفته بود و نمی‎توانست قبل از شام به خانه بازگردد.

پس این پسر کجا مانده است؟

او کمی وحشت می‎کند. تا حال پیش نیامده بود که او بدون اطلاعِ قبلی تا این مدت بیرون بماند. اما نمی‎توانست هیچ‌چیزی برایش اتفاق افتاده باشد. کاش فقط مادر هنوز به خانه بازنگشته باشد. مادر همیشه فوری به وحشت می‎افتد.

او دوباره به کنار در می‎رود، و خدا را شکر، پسر شیطان عاقبت در حال آمدن بود.

اما به نظر می‎رسید که انگار اصلاً نمی‎داند کجاست. او بسیار خنده‎دار راه می‎رفت، با یک چهره عجیب و غریبِ از شکل اصلی خارج گشته.

خدای من، نکند پسر در میخانه بوده و یک جام می نوشیده باشد؟

استاد کمی خود را عقب می‎کشد تا پسر او را فوری نبیند. اما به نظر می‎رسید که پسر اصلاً دارای چشم نیست. در این لحظه آقای نولته، قاضی مهربانِ سالخورده در حال عبور به پسر نزدیک می‎شود، و پسر تلوتلو خوران بدون سلام کردن از کنار قاضی می‎گذرد.

ــ خب، صبر کن پسرک! فقط صبر کن به خانه برسی!

او پشت در می‎ایستد و انتظار می‎کشد.

حالا پسر در وسط مغازه ایستاده بود، کلاه تازه‎اش را از سر برمی‎دارد و آن را طوری بی‎احتیاط پرت می‎کند که بر روی زمین می‎افتد. بعد با چشمان بسته دست‎هایش را لذتبخش به سمت بالا کش و قوس می‎دهد.

آیا پسر دیوانه شده بود؟

پدر او را صدا می‎زند: فریتس! ... فریتس!

در این لحظه او از وحشت مچاله می‎شود و خون به صورتش می‎دود.

ــ چه اتفاقی برایت افتاده؟

ــ چه اتفاقی باید افتاده باشد، پدر؟ ... هیچ اتفاقی نیفتاده!

ــ کاغذ اندازه‎گیری کجاست؟

ــ چه‌چیز، پدر؟ ... چه‌چیز؟

ــ کاغذ اندازه‎گیریِ پنجره!

ــ اندازۀ پنجره؟ ... آهان!

ــ پسر! چرا اینطوری دیده می‎شی؟

ــ پس چطور باید دیده بشم، پدر؟

ــ چرا مو و یقه‎ات اینطور دیده می‌شوند، تو کجا بودی؟ دگمه‎های جلیقه‎ات کاملاً اشتباه بسته شده‎اند.

ــ جلیقه؟

او با عجله به منظم کردن جلیقه‎اش می‎پردازد.

ــ من باید هنگام پوشیدن جلیقه عجله کرده و دگمه‎ها را اشتباه بسته باشم.

ــ و تو اینطور پیش مشتری می‎ری؟ پسر، برایت چه اتفاقی افتاده است؟ ... چیزی برایت اتفاق افتاده! ... حرف بزن!

ــ اما پدر! چه اتفاقی باید برای من افتاده باشد؟ هیچ اتفاقی نیفتاده، قطعاً هیچ اتفاقی!

ــ این را به کس دیگری بگو! تو کجا بودی؟

ــ کجا باید بوده باشم؟ ... پیش لیزا مورِانگا، جائیکه تو من را فرستادی.

ــ تمام مدت؟

ــ بله تمام مدت؟

ــ بجز آنجا جای دیگری نبودی؟

ــ اما نه! چطور می‎تونستم جای دیگری باشم.

ــ و کاغذ اندازه‎گیری کجاست؟

ــ صبر کن!

او بیهوده تلاش می‎کرد اما هیچ‌چیز نمی‎یافت؛ سعی می‎کرد به یاد آورد و موفق نمی‎گشت. او فقط می‎دانست که قصد داشته پنجره را اندازه بگیردْ که در این هنگام خانم خانه در یک لباس خانۀ راحت آمده و مشغول صحبت کردن با او شده بود. و پرسیده بود آیا او همان مرد جوانی نیست که شلاق اسب‎سواری را از زمین برداشته و به او داده بوده است؟ و گفته بود که او چه موهای زیبا و بوری دارد. و در این حال به او بطور عجیبی نگاه کرده و به رویش لبخند زده بود.

و از زمانی که زن در حال خندیدن موهای فرفری او را با دست نوازش کرد همه‌چیز را از یاد برده و دیگر به پنجره فکر نکرده بود.

ــ و با یک چنین سری بازمی‎گردی؟ ... گوش کن! ... آیا خودت با خانم خانه صحبت کردی؟

ــ مطمئناً پدر! مطمئناً!

ــ و به این خاطر اینطور دیده می‎شی؟

پدر دست او را می‎گیرد و به صورتش نگاه می‎کند، اما به نظر می‎رسید که پسر اصلاً نمی‎داند پدر در برابرش ایستاده است. او فقط با لذت به خلاء نگاه می‎کرد.

ــ پسر! زن با تو چه کار کرده است؟

در این لحظه او وحشتزده می‎شود و به پدر خیره نگاه می‎کند.

ــ حالا می‎خواهی صحبت کنی؟ ... می‎گوئی یا نه؟ ... حرف بزن!

ــ نه، پدر! و اگر مرا بزنی و بکشی ... من نمی‎تونم آن را به تو بگویم!

او این را با چنان انرژیِ پُر حرارتی می‎گوید که حالا جای تردید برای استاد باقی‌نمی‎ماند که زن پسر بی‎گناه او را از راه به در برده است.

در این وقت پدر دست او را رها می‎سازد. حالا او به اندازه کافی از جریان آگاه شده بود.

او می‎گوید: خب حالا صبر کن، بعداً بحسابت می‎رسم! تو نمی‎تونی از دستم فرار کنی! ... اما من اول بحساب این زن می‎رسم. او باید من را بشناسد! آدم باید خیلی ساده پیش پلیس برود. آدم نمی‎تواند همیشه باور کند که مردم چه تعریف می‎کنند. این زن بدتر از ... و بعد! تو پسرک ... تو خودت را برای تنبیه آماده کن!

با این حرف با خشمی کور به طبقه بالا می‎رود، کت و کلاهش را برمی‎دارد؛ پس از شستن دست و صورتش در خانه را طوری به هم می‎کوبد که هرگز در عمرش انجام نداده بود، و با عجله از طریق مسیر بازار به زحمت گام برمی‎دارد. در حالیکه در خشم خود خیلی کم به سمت چپ و راستش نگاه می‎کرد، همانطور که قبلاً پسرش با یادِ به آنچه قبلاً در ویلای زنِ زیبا تجربه کرده بود انجام می‎داد.

فریتس در این بین لباس‎های خوبش را دوباره در کمد آویزان کرده بود و با ترس و نگرانی فراوان انتظار بازگشت پدر خشمگینش را می‎کشید. او می‎دانست که پدر در هنگام خشم با مردم ملایم رفتار نمی‎کند. آیا نباید با عجله به کمک زنِ زیبا بشتابد و وی را در مقابل پدر خشمگینش محافظت کند؟

اما برای این کار او شجاعت کافی را پیدا نکرد.

کاش فقط مادر از داستان چیزی نفهمد. کاش زودتر از وقت مقرر به خانه بازنگردد و از قضیه بو نبرد.

و زمان می‎گذشت.

دیر و دیرتر می‎شود.

عجیب است که پدر هنوز بازنگشته بود!

پدر بر روی پاها خیلی سریع نبود، اما با این وجود خیلی دیر کرده بود!

شاید پدر در پایان چنان سر و صدائی ایجاد کرده که او را به ایستگاه پلیس برده باشند. اما پلیس‎ها همه او را می‎شناختند. در آنجا برای او اتفاقی نخواهد افتاد.

و فریتس همچنین جرأت نمی‎کرد از خانه خارج شود و پدر را جستجو کند. مادر می‎توانست با این کار خیلی زودتر متوجه قضیه شود.

شب مرتب نزدیکتر می‎گشت. شاگردهای مغازه رفته بودند؛ و حالا او در نوسانِ بین آنچه تجربه کرده و آنچه از خشم پدر انتظارش را می‎کشید در خانه تنها مانده بود.

در این وقت در باز می‎شود ... این باید مادر باشد، زیرا پدر چنین آرام راه نمی‎رفت.

او می‎خواست به استقبالش برود. اما آنجا پدرش بود که قصد داشت پنهانی از پله‎ها بالا بیاید.

او با لکنت در تاریکی راهرو می‎گوید: آه پدر! امیدوارم که فقط مادر هیچ‌چیز از قضیه بو نبرد.

ــ خفه شو!

سپس از کنار او می‎گذرد و پسر را تنها می‎گذارد.

پدر باید خود را بطور وحشتناکی خشمگین ساخته باشد، صدایش خیلی عجیب به گوش می‎آمد. صورتش کاملاً سرخ شده بود، طوری دیده می‎گشت که پسر هرگز او را آن چنان ندیده بود.

کاش فقط او از عصبانیت سکته نکند! دکتر سال قبل گفته بود که باید او را بخاطر داشتنِ فشار خونِ بالا از دچار شدن به هیجان محافظت کرد؛ و او دیگر اجازه نوشیدن شراب نداشت و هر روز فقط می‎توانست یک لیوان آبجویِ سبک بنوشد.

چند دقیقه دیرتر مادر هم از جشن تولد بازمی‎گردد. او فوراً متوجه می‎شود که پسر و پدر با چشمانِ براق خاصی بسیار هیجانزده دیده می‎شوند. اما مرد برای آرام ساختن او می‎گوید که فقط تند راه رفته و احتمالاً کمی گرمازده شده است؛ اما او در سر میز شام هیچ اشتهائی نداشت و مایل نبود درست و حسابی غذا بخورد. و فریتس هم نمی‎توانست چیزی از گلو به پائین فرو دهد و می‎گوید که احتمالاً نهار ظهر امروز خوب نبوده و معده‎اش را به هم زده است.

استاد می‎گوید: بله، احتمالاً باید اینطور باشد! و به ریش ژولیده رسولانه‎اش دست می‎کشد. معده من هم کاملاً روبراه نیست. من باید یک گیلاس ویسکی چاودار بنوشم.

مادر می‎گوید: من نمی‎دانم، برای من و برای بقیۀ افراد غذا هیچ مشکلی ایجاد نکرد. من مایلم فقط بدانم برای شما دو نفر چه اتفاقی افتاده است؟ ... شماها چکار کرده‎اید؟

ــ ما؟ ... چکار کردیم؟ ... ما هیچکاری نکردیم!

ــ آیا با هم احتمالاً مشاجره کرده‎اید؟

ــ به هیچوجه! ... ما مشاجره نکردیم. هیچ مشاجره‎ای! ... مگه نه فریتس؟

پسر می‎گوید: نه مادر، ما واقعاً مشاجره نکردیم.

ــ خب، اما شماها خیلی عجیب به نظرم می‎رسید. من مطمئنم چیزی اتفاق افتاده است.

استاد می‎غرد: آه، احتمالاً فقط از غذای ظهر است، و در این حال به همسرش که هنوز در حالت رفتن بود نگاه عجیبِ تفتیش‌کننده و غیرقابل درکی می‎اندازد؛ به این معنی که خودش هم از اینکه قضیه چنین بوده غرق تعجب است.

از شیشۀ پنجره دوشیزه لیزا مورِانگا هیچ کلمه‎ای صحبت نمی‌شود.

فریتس دیرتر با شجاعت فراوان به پدر می‎گوید: خب پدر؟ اما یک پیپ هنوز می‎کشی؟ ... آیا باید پیپ را برایت پُر کنم؟

او چیزی از میان ریش پهناور زیبایش می‎غرد، پیپ را می‎گیرد و اجازه می‎دهد پسر چوب کبریت مخصوص روشن کردنِ پیپ را برایش بالای پیپ نگهدارد. و در طول شب حال هر دو نفر آنها بهتر می‎شود، گرچه دائماً همدیگر را در حال بررسی از گوشه چشم نگاه می‎کردند.

فریتس در صبح روز بعد وقتی حالا با پدر تنها بود پس از مدتی طولانی عاقبت می‎پرسد: پدر! ... خب حالا اندازه شیشۀ پنجره دوشیزه چقدر است؟

ــ پسر! ... من یک چیز به تو می‎گویم ...

اما او از آنچه که در اصل پدر می‎خواست به او بگوید هرگز مطلع نگشت. زیرا پدر از اتاق به کارگاه می‎رود، و اِمیل کوچکِ قوزدار را می‎خواند و او را با یک شیشۀ بزرگ پیش مشتری می‎فرستد.

هنوز نیم‌ساعت نگذشته بود که اِمیل دوباره برمی‎گردد. شیشه در اندازۀ درست بریده نشده بود. پنجره از عرض چهار سانتیمتر و از طول دو سانتیمتر بزرگ‎تر بود. هرگز تا حال اتفاق نیفتاده بود که استاد در اندازه گرفتن اشتباه کند.

هنگامیکه اشتفانِ زیبا، شاگرد قدیمی می‎شنود که کار مربوط به خانه لیزا مورِانگا است دچار شوق فراوان می‎شود و می‎خواست بجای اِمیل قوزدار به آنجا برود. اما استاد با خشم او را از این کار منع می‎کند.

استاد با خود می‎اندیشد: این مانده بود که این جوانِ خودپسند را که مانند یک سگِ تازی رتبۀ اول را دارد و به هیکل باشکوهش کم هم نمی‎نازد به آنجا بفرستم.

نه، همان که گفتم: اِمیل می‎رود!

قوز و زشت بودن اِمیل حداقل تضمین خاصی می‎دادند که پنجرۀ آشپزخانۀ دوشیزه مورِانگا عاقبت به شیشه‎اش برسد.

 

طنین طبل

یک گرمای فشرندۀ مرطوبِ پیش از ظهر بر روی شهر نشسته است.

درختان شاه‌بلوطِ باغ قصر اجازه می‎دهند برگ‎های سایه‎بخشِ گسترده‎شان شُل رو به پائین آویزان شوند. از چند هفته قبل گرد و غبار خاکستری رنگی که باد صبحگاهی از خیابان بلند می‎سازد بر آنها نِشسته و باران آن را تا حال دوباره نَشُسته است.

چند گنجشک در گرد و غبار داغ خیابان حمام می‎کنند و سپس در حالِ ملامت کردن به پرواز می‎آیند تا در دیوارۀ سقف قصر فریادشان را به کالسکه‎ای که آنها را ترسانده و پرانده بود بلند سازند.

پیرزنی در چکمه مردانه، با وجود گرما یک پارچۀ زرد به دور سر پیچانده، با کلاه مردانه‎اش و دامن سادۀ صد بار وصله شده‎ای که توسط باران و خورشید کاملاً بی‌رنگ گشته یک لحظه از جارو کشیدنِ خیابان دست می‎کشد تا بگذارد کالسکه رد شود.

سپس دوباره گرد و غبار را بلند می‎سازد؛ زیرا هیچ آب‎پاشیدنی نمی‎تواند گرمای سوزان و خشکِ گرد و غبار را از بین ببرد.

گنجشک‎ها دوباره به خیابان بازمی‎گردند و بخاطر کودِ تازه سقوط کردۀ اسب به نزاع می‎پردازند؛ و گرمای داغ خورشیدِ صبحگاهی از روی زمینِ خشک گشته به بالا صعود می‎کند.

صدای یک غلطیدنِ آهسته از راه دور می‎گذارد پیرزن که دست‎های لاغر بی‎رنگش را به دور دستۀ جاروب قلاب کرده گوش بسپارد.

آیا این ارتش است یا فقط سر و صدای از راهِ دورِ یک کالسکه؟

صدا نزدیکتر و نزدیکتر می‎شود. این صدای ضربات سریع و کوتاهِ متوالیِ طبل است که در این گرمای صبحگاهی بطور عجیبی خفه به صدا افتاده است.

حالا طبال‎ها از گوشه خیابان می‎پیچند و از دروازۀ طاق‎دار باغ قصر داخل می‎شوند.

سرگردِ طبال چوبش را پائین می‎آورد، آن را دو سه بار با ظرافت دایره‎وار می‎چرخاند و سپس با نوک چوب جهتِ جدید را نشان می‎دهد.

دوباره در حالیکه او با هر قدم ریتم را به راحتی معین می‎کند طبال‎ها مستقیم به حرکت می‎افتند.

در پشت سرشان گروهان که از میدان تمرین به پادگان بازمی‎گردد.

سرگردِ طبال نشانۀ پایان را می‎دهد، صدای ضربات سریع و کوتاهِ متوالی طبل‎ها خاموش می‎شود، موسیقی آغاز می‎گردد و گام‎ها فوری محکم و پُر انرژی‎تر می‎گردند. این یعنی که قبل از رفتن به آسایشگاه باید یک رژه خوب انجام شود.

پیرزن کنار رفته است، به سمت باغ قصر، جائیکه شاخه‎های آویزانِ درخت‌ها یک سایه اندکِ بی‎فایده اهدا می‎کنند.

او عبور نوازندگان و افسران ارتش بر روی اسب‎های خسته‎شان را تماشا می‎کند، و سپس گروهان می‎آید.

عرق از کنار شقیقه از آفتاب سوختۀ قهوه‎ایِ سربازها به پائین می‎چکد و خود را با ابری از گرد و غبار قهوه‎ای رنگی که توسط چکمه‎های سنگین بلند گشته است در هم می‎آمیزد و صورت‎ها را در زیر کلاهخود وحشی‎تر نشان می‎دهد.

بر روی چکمه‎ها، بر روی کلاهخودها، بر روی شانه‎ها و لوله تفنگ‎ها گرد و غبار متراکم بی‎رنگی قرار گرفته است.

و گرد و غبار شریرانه درون چشم، بینی و دهان نفود می‎کند و گلو که بخاطر گرما خشک شده است طوری خشکتر می‎شود که زبان به کام می‎چسبد.

مارش یکنواخت ادامه می‎یابد، یک ــ دو، یک ــ دو.

پیرزن خود را به جارو تکیه می‎دهد.

او در کنار ارتش به اندازه کافی بی‎نظم دیده می‎شود. دستمال زرد رنگ که از زیرش چند طره درهم خاکستری رنگ خود را نشان می‎دهند بر روی چشمانش افتاده و کلاه بزرگ کثیف را عمیق به سمتِ صورتِ گِردش پائین کشیده است.

دامن پاره گشته‎ای که خورشید و باران و برف مدت‎هاست رنگ آن را از بین برده در اطراف او آویزان است. و کناره‎های چکمه‎هایِ بلندِ کج شده طوری پاره شده‎اند که کثافت و رطوبت می‎توانند نفوذ کنند.

یک تصویر از تنگدستی و تباهی.

*

اما حالا به محض آنکه ارتش با گام‎های منظم و محکم می‎گذرد چشم‎های ملتهبِ پیرزن می‎درخشد: پرتوی از رعد و برقِ خاطره.

او خود را دوباره می‎بیند که چطور در سال‎های خیلی خیلی قبل از روستا به شهر بعنوان خدمتکار آمد.

اولین معشوقش یک سرجوخه بود.

چه با افتخار در تعطیلات روز یکشنبه با او بیرون می‎رفت، چقدر یونیفرم رنگین آراسته‎اش را دوست داشت.

سرجوخه به او وعده ازدواج داده بود و او بدون هیچ تردیدی حرفش را باور کرد و همه کاری برایش انجام داد.

هر روز زمان را می‎شمرد که چه وقت خدمت در ارتش به پایان می‎رسد.

وقتی عاقبت سه سال خدمت به پایان می‎رسد سرجوخه به روستایش می‎رود، فقط برای مدتی کوتاه، آنطور که او فکر می‎کرد.

او انتظار می‎کشد که مرد طبق قولی که داده بود دوباره بازگردد. برایش نامه پشت نامه می‎نویسد. اما مرد نیامد، و حتی پاسخ نامه‎ها را نداد.

چند سال بعد با یک پیشه‎ور ازدواج می‎کند، با یک کارگرِ چسباندن کاغذدیواری که برای ارباب او کار می‎کرد و در نتیجه با هم در آنجا آشنا شده بودند.

او اولین معشوقش را بتدریج فراموش می‎کند. او برای خودش تسلی جستجو کرده بود.

اما او بزودی آرزو می‎کند به محل کار قبلی‎اش بازگردد، زیرا برای نان روزانه باید اغلب تلخ می‎جنگید.

یک دختر و دو پسر بدنیا آورده بود و آنها چیزی می‎خواستند. اما آنها رشد می‎کنند، قوی و محکم.

هنگامیکه جنگ بر علیه فرانسه آغاز می‎شود هر دو پسر به جبهه می‎روند.

او با دیدن آن دو در یونیفرم آراسته چه افتخاری می‎کرد.

آنها به خطراتی که می‎توانست تهدیدشان کند فکر نمی‎کردند.

آن دو در یک گُردان بودند، و هر دو در یک روز کشته می‎شوند.

جنگ تمام شده بود. فاتحین به خانه بازمی‎گردند. پسرانش همراه فاتحین نبودند. آنها در خاکِ غریبه خفته بودند.

شوهرش بیمار می‎گردد. کسب و کار بد می‎شود، و رنج و تنگدستی هر روزه افزایش ‎می‎یابد.

یک روز آخرین حامی‎اش از او ربوده می‎شود. دخترش از خانه فرار می‎کند و دوباره برنمی‎گردد. او یک ماجرای عاشقانه با یک افسر آغاز کرده و از آنجا رفته بود.

او دیرتر یک بار از دختر شنیده اما برای پیدا کردنش تلاش نکرده بود. این کار برایش اهمیت نداشت.

اگر دختر حالا بازمی‎گشت حداکثر او دختر را از خانه بیرون می‎کرد.

سپس یک روز شوهرش می‎میرد، و حالا او کاملاً تنها در جهان ایستاده بود.

او برای مدتی زندگی را اندوهگین می‎گذراند، سپس باید خانه‎اش را ترک می‎کرد. او از خانه اخراج شده بود.

او پیر و ناتوان شده بود، بجز جارو کردن خیابان‎ها دیگر به درد هیچکاری نمی‎خورد.

به این ترتیب حالا او با جارو کردن خیابان نانش را بدست می‎آورد.

*

آخرین گروهان از کنارش گذشته‎اند.

نوازندگان از کنار دروازۀ ورودی پادگان چرخیده و داخل شده‎اند و سان دیدن از رژه به پایان رسیده است.

ضربات سریع و کوتاهِ متوالیِ طبل‎ها مانند یک غرولند کردن کینه‎ورزانه موسیقی را همراهی می‎کند.

یک کالسکه از دروازۀ قصر با سرعت خارج می‎شود. تقریباً می‎توانست پیرزن را که هنوز لم داده به دستۀ جارو در تابش روشنِ خورشید گذشته‎اش را در رؤیا می‎دید زیر بگیرد.

موسیقی از صدا افتاده است. آنجا از گوشۀ دیوار گروهان ناپدید می‎گردد.

جمعیت دوباره متفرق می‎گردد.

پیرزن اما ناگهان دستش را برای آخرین مردی که از درِ ورودی پادگان می‎پیچد مشت می‌کند و یک لعنت غیرقابلِ فهم می‎فرستد. او خودش هم نمی‎داند چرا.

سپس دوباره سمت چپ و راست را با چنان خشمی جارو می‎کند که گرد و غبار خاکستری رنگ به سمت بالا به چرخش می‎افتد؛ او بدون خستگی در زیر نورِ سوزان آفتاب به جارو کردن ادامه می‎دهد تا اینکه خودش یک بار توسط جارویِ مرگ به زباله‎دانِ عمومی جارو می‎شود.

 

کرم‎خورده

پرتو ضعیف و لرزانِ خورشید پائیزیِ یک آسمان شفافِ آبی رنگِ صبحگاهی از میان برگ‎های سبز درختان میوه‎ای که شاخه‎هایِ آبستن‎شان در زیر بار دست از مقاومت کشیده و خسته به سمت زمین خم شده‎اند برق می‎زند.

من خود را آسوده و رؤیائی بر روی علفِ بلندِ نرم انداخته‎ام. در مقابلم یک کتابِ باز خمیازه می‎کشد، اما یک کلمه هم نخوانده‎ام.

من به صدای یکنواخت زنبورهای سختکوشی گوش می‎دهم که در اطرافم در حال وزوز کردن به سمت خلنگزارِ معطری پرواز می‎کنند که هم‎مرز ملک کوچکی‎ست و گل‎های سرخش عسل شیرین کندوهای چوبی واقع شده در پشت باغ را تحویل می‎دهند.

من به این ترتیب در درون صبح تازه رؤیا می‎بینم و با یک گوش به سر و صدای ناآرام یک دسته گنجشکِ حریص گوش می‎دهم که خود را میان شاخ و برگِ انبوه درخت انگوری که آلاچیق را در محاصره خود دارد مخفی ساخته‎اند.

گاهی از خانه سر و صدا به گوش می‎رسد ... صدای کشیده شدن گام‎ها بر روی زمین، تلق تلق بشقاب‎ها و جرینگ جرینگ دیگ‎ها: نشانه آماده ساختن نهار.

بُز لاغرِ سفید رنگی که هفته‎هاست مجبور به نوشیدن شیرش شده‎ام و در طول روز مابین درختان میوه بسته می‎شود وقتی دختر کوچکِ موبور با دامن کوتاهِ در حالِ پروازش به او نزدیک می‎شود خود را بی‎قرار بلند می‎سازد. حیوانِ وحشتزده در حال آهسته شکایت کردن در دوایر مرتب تنگ‎تر شونده‎ای به دور دیرکی که به آن بسته شده است می‎دود. سپس از دویدن دست می‎کشد و در حال خم کردن شاخ‎های کوتاهش از گوشه چشم بدگمان به دختر نگاه می‎کند.

گاهی یک بادِ خنکِ صبحگاهی بر روی زمینِ پائیزی می‎وزد و شاخ و برگ درختان میوه در حال خش و خش کردن در هم فرو می‎روند. شاخه‎های پُر بار تنبلانه به سمت بالا و پائین تکان می‎خورند، یک شاخه با آواز رقت‎انگیزی به صدا می‎افتد و می‎نالد ... و هر بار چند گلابی و سیب با ضربه‎ای پوک و کُند بر روی علف‎های بلندِ مراتع سقوط می‎کنند ...

پادرختی! ...

وقتی میوه‎ها به زمین می‎افتند کودک فریادِ شادی می‎کشد.

ناگهان کودک توقف می‎کند، یکی از سیب‎های سرخ را برمی‎دارد و از همه سو آن را تماشا می‎کند.

سپس دختر با سیب توپ‎بازی می‎کند.

سیب از سراشیبی کوچکی به پائین می‎غلطد، اما دختر آن را به موقع می‎گیرد و انگار که می‌خواهد تنبیه‌اش کند دندان‎های تیز سفیدش را در گوشت سفت میوۀ اشتهاآور فرو می‎کند ...

اما یک لحظۀ بعد چهره‎اش را درهم می‎کشد و قطعه سیب را از دهان به بیرون تف می‎کند.

دختر با وحشت خنده‎داری در مقابلم ایستاده است و در حال پاک کردن دهانش با پشت دست به سیب دندان‎زده نگاه می‎کند.

در درون یک سوراخ کثیفِ قهوه‎ای رنگ سیب یک کرم سفیدِ لطیف خود را حرکت می‎دهد و سر کوچک سیاهش را در نور خورشید با ترس به جلو و عقب خم می‎سازد.

من باید به کودک که گذاشته بود ظاهر فریبندۀ سیب او را گول بزند می‌خندیدم. اما دختر دوباره می‎خندد، سیب را دور می‎اندازد و شاد و خوشحال در میان باغ جست و خیز می‎کند.

اما دختر هنوز نمی‎داند که اغلب در عمقِ تمام لذات این جهان همیشه کرمی نشسته است که مخفیانه آن را می‎جود و می‎خورد، و سپس آشغال تهوع‌آورش را باقی‌می‎گذارد ... 

کرم‎خورده!

این نشانه‎ای از زمان مدرن است.

پادرختی! ــ این غذائی‎ست که به ما عرضه می‎شود؛ و برای جدا ساختن قطعات خوبِ آبدار آن از کثافات و برای اینکه ما احساس اکراه نکنیم نیاز به یک چاقوی طلائیست. ــ

داستان‎هائی که من اینجا جمع‎آوری کرده‎ام کاملاً شبیه به این میوه‎های کرم‎خورده‎اند که آدم اجازه ندارد به آنها مانند یک کودک نادان دندان بزند.

من فقط آنهائی را که بر روی زمین افتاده بودند جمع‎آوری کردم، و می‎گذارم سالم‎ها هنوز بر روی شاخه‎هایِ در نوسان بالغ گردند.

آنها برایم در ارتفاعِ بیش از حد بلندی آویزانند ... آنچه من در اینجا عرضه می‎کنم نمی‎خواهد هیچ‌چیز بهتر یا بدتری از پادرختی‎ای باشد که توسط بادِ سخت بی‎قیدانه از درخت تکان داده شده و باید با احتیاطی عاقلانه از آن لذت برد ...

https://www.youtube.com/embed/pRSjyeogm5U