مرغ عشق.

<مرغ عشق> از هاینریش اشتیلینگ را در مهر سال ۱۳۹۷ ترجمه کرده بودم.

یابو

این داستان از روزهای گذشته می‎آید. از آن روزهائی که انسان هنوز از اهمیت خود مانند امروز زیاد اطمینان نداشت. همچنین او زبان حیوانات را می‎فهمید، و حیوانات بسیار رام بودند. در چشمانشان هنوز وحشت در برابر آدمِ دو پایِ مکار دیده نمی‎گشت. ابتدا در هزاره‎های آینده آنها با این ترس آشنا می‎شوند. اما این چیز تازه‌ای نیست که من تعریف می‎کنم. شما تمام این چیزها را خودتان از دوران کودکی از برادران گریم و داستان‎های دیگر می‎شناسید.

در جائی یک پیرمرد با خر خود زندگی می‎کرد. او هم دیگر خیلی جوان نبود؛ اما برخلاف اربابش از این بابت شکایت نمی‎کرد. او با کمال میل جوانانِ حیاط را به دور خود گرد می‎آورد، چیزهای شگفت‎آور از زندگی پُر مشغله‎اش تعریف می‎کرد و به آنها هشدار می‎داد راه او را در پیش نگیرند، و در نهایت به صلح و آرامشی اشاره می‎کرد که پیرمردِ مستحق اجازه داشتن آن را به خود می‎داد. و مطمئناً بسیار مایل بود بعنوان پایان شایستۀ سخنرانی‎اش همچنین یک کلام قصار لاتینی نقل‌قول کند؛ اما متأسفانه در آن زمان نه انسان‎ها می‎توانستند لاتین صحبت کنند و قطعاً نه حیوانات.

با این وجود سخنانِ خر ما طنین زیبائی داشت، و وقتی تصادفاً ارباب در آن نزدیکی ایستاده بود و سپس آهسته بی‌صدا می‎خندید حیاط یک اجرای اپرا مانندِ ارزشمند تجربه می‎کرد:

هیییی ها! هیییی ها!

اما هر غزل عاشقانه یک بار به پایان می‎رسد، و بنابراین اینجا هم چنین اتفاق می‎افتد: یک روز یابو در حیاط ظاهر می‎شود. پسر پیرمرد از سرزمین‎های دور بازگشته و یابو را با خود آورده بود.

او به پدرش اشاره می‎کند: "یک حیوان بسیار کوشا، بسیار کوشا و خیلی باهوشتر از خر پیر ما."

پدر می‎پرسد: "اما او را کجا جا می‎دهیم؟" و به پیشانیش چین می‎اندازد.

پسر سریع پاسخ می‎دهد: "البته در پیش خر دیگر، این طبیعیست، که هر دو خر با هم باشند."

پیرمرد می‎گوید: "پسر عزیرم، دو خر، و بویژه وقتی یکی از آنها یک یابو است، در یک اصطبل ..." اما پیرمرد جمله‎اش را کامل نمی‎کند.

در این بین برخوردِ شایان تأمل و سرنوشت‌ساز بین آن دو صورت می‎گیرد.

یابو پس از رفتن به طویله برای زندگی در کنار خر فوری شروع به صحبت می‎کند: "آقای عزیزم، من واقعاً متأسفم که مزاحم تنهائی محرمانه‎تان شده‎ام؛ اما بطور کلی زندگی دو نفره خیلی بهتر است، و بخصوص که ما خویشاوندِ نزدیک هم هستیم. ببینید، آدم می‎توانست یک گاو ماده یا یک گاو نر اخته شده بعنوان هم‎اصطبلی به شما بدهد، و یک خویشاوند همیشه بهتر از دریافت یک مستأجر اجباریست. خون ضخیمتر از آب است، آقای عزیز ..."

خر می‎گوید: "که اینطور، آیا شما یک خر هستید؟"

در این وقت یابو شیهۀ شدیدی می‎کشد:

"من و خر نباشم؟ من در یکی از بهترین خانواده‎های خران متولد شده‎ام. آنچه مربوط به مادربزرگم می‎شود او یکی از باهوشترین خران زمانۀ خودش بود. شما حتماً نام او را شنیده‎اید، و آنچه مربوط به مادرم می‎شود ..."

خر پیر که برای اولین بار همسایه‎اش را دقیقتر تماشا می‎کرد می‎گوید: "من هرگز مطالعات شجره‎نامه‎ای انجام نداده‎ام، در عوض برای امرار معاشم باید بیش از حد می‎جنگیدم. بعلاوه تذکر شما در مورد مسکن دادن به یک گاو ماده یا گاو نر اخته شده به نظرم نابجاست. یک چنین حیوان غول‎پیکری چطور می‎تواند از این در داخل شود؟ وانگهی در این مورد من هم یک کلمه برای گفتن دارم."

در این وقت یابو اعتراضش را ابراز می‎کند:

"من در کلمات شما  یک دشمنی کاملاً بی‎اساس احساس می‎کنم. من با محترمترین خران جهان رابطۀ دوستانه‎ای داشته‎ام، و من باید واقعاً از شما تقاضا کنم ..."

خر حرف او را قطع می‎کند: "من نمی‎خواهم دروغ بگویم. من یک بیزاری غیرقابل توضیح از شما احساس می‎کنم! خندۀ شیهه‌مانندِ شما گوش‎هایم را به درد می‎آورد، و اندام پُر مویتان هم (همزمان به دُم یابو نگاه می‎کند) نشانۀ خوبی نیست ... نام پدر محترمتان چه بود؟"

یابو می‎گوید: "پدر من،" و گوش‎هایش را چند بار به این سمت و آن سمت حرکت می‎دهد: "نه، من باید به شما رُک بگویم که آزار مگس‎ها در این طویله وحشتناک است. من به طویله‌های بهتری عادت دارم، من تحمل ندارم مدتی طولانی در اینجا بمانم."

خر فکر می‎کند: "دست‌نگهدار، اینجا مرتب نیست. عجب، عجب، من فکر می‎کنم پدرت را نمی‎شناسی. آیا یک خرِ نامشروع را برای همسایگی به من داده‎اند؟ اما چنین چیزهائی باید در  اینجا به پایان برسد!"

خر بیچارۀ ما کاملاً بی‎اطلاع بود، بطور وحشتناکی بسیار بی‎اطلاع.

روز بعد پدر به پسرش می‎گوید: "من از یابو واقعاً بسیار راضی هستم. او واقعاً حیوان کوشائی است، خیلی کوشاتر از خر پیر ما."

پسر پاسخ می‎دهد: "می‎بینی، آمیزشِ میان اسب و خر اصلاً چیز بدی نیست."

آه، خر پیرِ کنجکاو آنجا در آن نزدیکی بود و گفتگو را می‎شنود. کاملاً خاکستری‌گشته از خشم به اربابش هجوم می‎برد و هیجانزده فریاد می‎کشد:

"پس راز این است، شماها یکی را که پدرش اسب است به من بعنوان رفیقِ طویله دادید؟ شماها فاسدکنندۀ خران، شماها بربرهای اسب‎سوار!"

متأسفانه در این هنگام یابو که خوب بار شده بود به حیاط می‎آید. ناگهان خر پیر لنگ‌لنگان به سمت او می‎رود و فریاد می‎کشد: "تو پدر اسب، تو لعنتی، اگر سریع از حیاط من بیرون نروی چنان لگدی به پوزه‎ات می‎زنم که سَقط شوی!"

یابو دُم پُر مویش را لای پا گذاشته بود تا از حیاط فرار کند که پسر مقابل خرِ خشمگین می‎پرد و فریاد می‎زند:

"تو جانور وحشیِ تنبل، اگر فقط به یابوی من دست بزنی! اگر این کار را بکنی تمام استخوان‎هایت را خُرد می‎کنم. یابو برای من و پدرم خیلی باارزشتر از خر پیرِ تنبلی مانند توست."

یابو که دوباره دلیر شده بود می‎گوید: "می‎بینید، عزیز من." و با تمسخر به خر که با سر پائین انداخته به سمت طویله یورتمه می‎رفت نگاه می‎کند، خر نمی‎خواست دیگر آنجا را زنده ترک کند. زیرا تنها پاسخ محترمانه‎ای که خر نجیبِ پیر می‎توانست بدهد اعتصاب غذا بود، و او آن را چنان قهرمانانه انجام داد تا اینکه یک روز جسدش را کنار ظرف آب پیدا می‎کنند. او آنجا دراز افتاده بود، طوری دراز افتاده بود که فقط یک خر اصیل می‎تواند دراز قرار داشته باشد.

شما شنوندگان عزیز، آیا حوصله‎تان را سر برده‎ام؟ من می‎خواهم برای پایان دادن به این تراژدی وحشتناک عجله کنم.

از این روز به بعد یابو بطرز عجیبی سرعت کار کردنش را از دست می‎دهد. البته او وظیفه‎اش را هنوز چندین سال صادقانه انجام داد، و اربابانش از او بسیار راضی بودند؛ اما او یک همکار ترشرو و پیر شده بود.

روزی فرا می‎رسد که باید او هم به بهشت خران ــ نه، خواننده‎ای خواهد گفت در بهشت یابوها ــ می‎رفت، و در بستر مرگِ او ارباب جوانش اندوهگین ایستاده بود.

ارباب جوان می‎گوید: "آیا می‎توانم هنوز کاری برایت انجام دهم؟"

یابو می‎گوید: "بله. همانطور که در پش شماها معمول است برایم یک سنگ قبر بنشان."

ارباب جوان با قطرات اشگ در چشم پاسخ می‎دهد: "البته. تو باید آن را با یک خط طلائی داشته باشی:

در اینجا یابوی عزیز ما آرامیده است

تولد ..."

در این هنگام یابوی در حال مرگ یک بار دیگر چشمانش را می‎گشاید و می‎نالد:

"ارباب، من از تو خواهش می‎کنم، ننویس یابو، ارباب، من از تو خواهش می‎کنم، بنویس خر و (در این لحظه صدایش کاملاً نامفهوم می‎گردد) من را در کنار او دفن کن، تو می‎دانی در کنار چه کسی!"

هیییی ها! هیییی ها! این داستانِ یابو است.

 

مرغ عشق

زن برای مرغ عشق یک قفس بسیار زیبا خریده بود. قفس مانند یک پاگودایِ چینی دیده می‎گشت، و وقتی مرغ عشق بر روی میلۀ طلائی می‎نشست و ناامید خود را به بالا و پائین تکان می‎داد، جائی یک مکانیسم به کار می‎افتاد و یک زنگولۀ نقره‎ایِ آویزان از سقف طنین می‎انداخت. ابتدا وقتی مرغ عشق دوباره کاملاً آرام می‎نشست زنگوله هم از صدا می‎افتاد. زن به پاگودایِ چینی، به مرغ عشق و بویژه به زنگوله بسیار افتخار می‎کرد.

شوهر می‎گوید: "پرندۀ بیچاره، او تا هشت روز دیگر دیوانه خواهد شد."

اما زن از نوعِ آن همسرانی بود که بر یک بدجنسی فوری یک بدجنسی دیگر نمی‎افزایند. او ساکت به سمت قفسۀ کتاب‎ها که بطور عجیبی شباهت خاصی به قفس پرنده داشت می‌رود. او جلد مربوط به حرف <پ> از واژه‌نامۀ علمی را برمی‎دارد، صفحۀ مخصوص به طوطی‎ها را می‎گشاید و با تکیه کلام می‎خواند: مرغ عشق از اوایل دهۀ 1850 یکی از محبوبترین پرندگان خانگی گشته و برای اسارت بسیار مناسب است.

مرد می‎گوید: "بسیار زیبا، اما تمام اینها چه ربطی به سر و صدای زنگوله دارد؟"

زن اما حالا کمی عصبانی می‎گوید: "تو هم اما چیزی درک نمی‌کنی، در اینجا به وضوح گفته می‎شود: <مرغ عشق برای اسارت بسیار مناسب است>؛ همۀ طوطی‎سانان موزیکال هستند. من مطمئنم که مرغ عشق کاملاً عاشق زنگولۀ دوستداشتنی شده است."

در این وقت مرد فکر می‎کند که خشمگین ساختنِ زنی لجباز بخاطر یک حیوان بسیار کوچک بی‎ارزش است. او به سمت در می‌رود و در نوعی از جنگ و گریز فقط می‎گوید: "از چه‌چیزهائی تو مطمئنی، این واقعاً افسانه‌ای‎ست؛ مرغ عشق ابتدا هشت روز است که در خانۀ ما زندگی می‌کند و تو از خصوصیات روحی او باخبری."

زن فریاد می‎زند: "بله که باخبرم. هنوز مردی وجود نداشته است که یک زن را بدرستی درک کرده باشد. بنابراین چطور می‎تواند یک مرد پرنده‎ای را درک کند؟ و رنگ سبز خاکستریِ بالای بینی مرغ عشقم نشان می‎دهد که او زن است. بنابراین چطور می‎تواند یک مرد ..."

زن در این لحظه ناگهان حرفش را قطع می‎کند، زیرا مرد اتاق را ترک کرده بود. آدم صدای گام‎هایِ سنگین بر روی پله‎ها را می‎شنید.

زن خشمگین بود. با عجله کمی سرخاب به گونه‎هایش می‎مالد و یک ساعت بعد او هم خانه را ترک می‎کند تا با خشمِ رو به افزونی با عجله پیش بهترین دوست خود برود. او چیزهای زیادی دربارۀ عدم درکِ مردان و بخصوص از عدم درکِ شوهرش برای تعریف کردن داشت.

مرغ عشق تنها و غمگین در معبدِ چینی‎اش نشسته بود. خورشیدِ ماه مِه می‎گذارد میله‎های طلائی قفس بدرخشند، و مرغ عشق یکی از میله‎ها را که زیباتر می‎درخشید با منقار نیرومندش می‎گیرد. میله را می‎شد خم کرد، می‎شد آن را بسیار راحت خم کرد.

او به خود می‌گوید: "چه قوی‌ام. تا حال فکر می‎کردم فقط بسیار زیبا هستم. من باید این را هر روز از انسان‎ها می‎شنفتم؛ از قدرتم اما هیچکس چیزی نمی‎گفت. آه، این انسان‎های مکار دلیل آن را می‎دانستند!"

خشم بر مرغ عشق مسلط می‎شود؛ او با قدرت دومین میله را به منقار می‎گیرد و آن را هم با تلاش خم می‎سازد. او از قفس به بیرون می‎جهد، مدتی با افتخار بر روی مبلِ مخملی زرد رنگ می‎نشیند، از میان درز آن چند مویِ زیبای اسب بیرون می‎کشد تا با آنها بازی کند. او بزودی از بازی خسته می‎شود و کمی کُند بر روی قفسۀ کتاب‎ها پرواز می‎کند.

او فکر می‎کند: "من زیبا و نیرومندم و همچنین قادر به پرواز کردن. برای خوشحال بودن چه خصوصیات دیگری ضروری است؟"

در این لحظه عبورِ سریع یک سایۀ سیاهِ کوچک بر روی دیوار که از نور خورشید روشن شده بود توجه او را به خود جلب می‌کند.

او به وجد می‎آید: "باهوش هم هستم. این سایۀ یک پرنده بود که از کنار خانه پرواز کرد. حالا من می‎دانم چه کم دارم: آزادی."

او از روی قفسۀ کتاب‎ها بر روی لبۀ پنجره پرواز می‎کند. پنجره باز بود.

او حالا مدتی بر روی لبۀ پنجره می‎نشیند و با کنجکاوی به خیابان نگاه می‎کند، سپس نگاهش به سمت باغِ بزرگ می‎چرخد، جائیکه درختان میوه در شکوفائی کامل ایستاده بودند. "من می‎خواهم به آنجا بروم، در میان شکوفه‎های سفید."

بر روی دودکشِ خانۀ همسایه یک توکایِ چاق بی‌حرکت نشسته بود.

مرغ عشق فریاد می‎زند: "برادر پرنده، بیا به من کمک کن! من در پیش انسان‎هایِ بی‎رحم در اسارت بودم. من خودم را آزاد ساختم؛ اما پرواز کردن برایم هنوز بسیار سخت است. بیا به من کمک کن!"

توکا بی‎حرکت بر روی دودکشِ خود نشسته بود.

در این هنگام مرغ عشق به پرهای باشکوهش پُف می‎دهد:

"برادر پرنده، آیا نمی‎توانی من را ببینی؟ من لباسی پوشیده‎ام که تا صدها قدمی می‎درخشد. من اما اصلاً به آن افتخار نمی‎کنم، این لباس در زندگی به من بجای سود خیلی بیشتر صدمه رسانده است. من یک روحِ کاملاً ساده دارم، تو اگر به اینجا بیائی آن را بلافاصله خواهی شناخت. به من کمک کن، برادر پرنده!"

توکایِ خاکستری، یک مادۀ چاق، برای یک لحظه به مرغ عشق نگاه می‎کند، سپس با سرعت سرش را برمی‎گرداند و به سمت درخت سپیدار نقره‎ای در باغ بزرگ پرواز می‎کند. شوهر سیاهِ براقش آنجا نشسته و مشغول خوردن یک کرمِ خاکی بود. او خود را کاملاً نزدیک شوهرش می‎نشاند، البته چند شاخه بالاتر از او، و چنان با شدت برایش صحبت می‎کند که او بزودی کرم خاکی‎اش را برمی‎دارد و به سمت درخت دیگری پرواز می‎کند و به این ترتیب امکان یک بحث را مهیا می‎سازد که در آن او خودش اما کمتر حرف می‎زد.

بتدریج عصر فرا می‎رسد و خورشید در حال غروب کردن یک نور ضعیفِ سرخ فام بر روی شکوفه‎های درختان میوۀ باغ می‎اندازد. در این هنگام ناگهان احساس تیره‎ای از دوران پدر، پدربزرگ و جدش بر مرغ عشق مسلط می‎شود و پرواز به نظرش کاملاً ساده می‎آید، او خود را بلند می‎سازد، یک لحظه در جا بال می‎زند، خیابان را می‎گذراند و به درون دریای گل پرواز می‎کند. سپس با منقارش یک شاخۀ واقعی و زنده را می‎گیرد، حالا او با دادن یک تاب به خود بر روی شاخه نشسته بود، کمی لرزان اما مغرور بخاطر موفقیت در فرار، در گِردترین درختِ بزرگ سیبِ باغ.

پسر که در باغ بازی می‎کرد فریاد می‎زند: "مینا! مینا، بر روی درخت بزرگ سیب ما یک طوطی نشسته است!"

اما مینا هیچ چیز نمی‎شنید. او مشغول زیبا ساختن خود بود. او چاق بود و دیگر چندان جوان به چشم نمی‌آمد، و در چند دقیقۀ دیگر پستچی با موی بور فرفری از کنار پیجرۀ آشپزخانه باید می‎گذشت.

در کنار پرچینِ باغ عده‎ای کودک جمع شده بودند. آنها از آن بالا می‎رفتند و سر و صدای زیادی می‎کردند.

پسر می‎گوید: "از پرچین بیائید پائین! پرچین به پدرم تعلق دارد، و اگر آن را خراب کنید شماها را کتک می‎زند!"

ناگهان از بالای سرِ کودکان صورتِ یک آدم بالغ به باغ نگاه می‎کند.

"کارلی، چه خبر است؟"

"آقای پستچی، روی درخت سیب ما یک طوطی نشسته است!"

"چی، یک طوطی؟ من باید آن را ببینم!"

او با هر دو دست کیف خالی را محکم به بدن می‎فشرد، چند قدم عقب می‎رود، با سرعت می‎دود و با یک پرش بلند از روی پرچینِ نه چندان بلند می‎پرد. او در این حال چند بوتۀ توت‌فرنگی را لگدمال می‎کند؛ اما او آن را ناخواسته انجام داد؛ زیرا او هنگام پریدن نگاهش را فقط محکم به درخت سیب دوخته بود.

"این واقعاً یک طوطی است، او از پیش کسی فرار کرده است. اما از پیش چه کسی؟ من کسی را در ناحیه‎ام نمی‎شناسم که طوطی داشته باشد."

پسر می‎گوید: "شاید مستقیم از آمریکای جنوبی آمده باشد."

مینا که افزایش سر و صدا او را به آنجا کشانده بود می‎گوید: "حرف پوچ" و بعد در مقابل بوته‎های لگدمال شدۀ توت‌فرنگی زانو می‌زند تا آنها را دوباره با دقت مستقیم بنشاند. "شما می‎توانستید کمی جلوتر بپرید. توت‌فرنگی‎های بیچاره! شما می‌دانید که پدر من سرباغبان است ... گفتید این مرغ عشق به چه کسی تعلق دارد؟"

"در تمام ناحیۀ من کسی که طوطی داشته باشد وجود ندارد."

مینا بلند می‎شود، با دست‎های در هم گره کرده در زیر پیشبند به نزدیک پستچی می‌رود و می‎پرسد:

"شما چه مدت در ناحیۀ ما مشغول به کار هستید؟"

"ده هفته!"

"و سپس نمی‎دانید که خانم کونهن، که در نزدش هیچ دختر خدمتکاری بیشتر از چهار هفته تاب نمی‎آورد، و یک بار طلاق گرفته و حالا هم چون با شوهرش بدرفتاری می‎کند دومین طلاق در راه است از هشت روز پیش یک مرغ عشق دارد؟"

کارلیْ برو به ماسِن‎اشتراسه شماره 76 و به خانم کونهن بگو که مرغ عشقش هم نتوانست او را تحمل کند و پیش ما پرواز کرده است.

پستچی جدی می‎گوید: "تو این پیغام را نخواهی برد، این را می‎شود در درون خود گفت اما بیان کردنش زشت است."

او در این حال فکر می‎کند: "خدا را شکر که بخاطر پس‎اندازهای مینا هنوز به دام نیفتاده‌ام. او نمی‎گذارد هیچ کارتپ‌پستالی را ناخوانده به گیرنده برسانم."

آنچه مینا فکر می‎کرد کوتاه بود: او آدم ضعیفی است. چنین چیزی خود را پستچی می‎نامد. آدمِ به درد نخور.

کارلی در میان ماسِن‎اشتراسه به سرعت می‎دوید. در این وقت می‎بیند که یک زن به شاخۀ درخت‎ها نگاه می‎کند.

"خانم کونهن، مرغ عشق شما بر روی درخت سیب ما نشسته است!"

او فریاد می‎کشد: "آه، تو فرشتۀ کوچولو! بیا این پنج فنیگ مال تو. وقتی شوهرم برگردد و مرغ عشق را در خانه نبیند خیلی ناراحت می‌شود. یک لحظه صبر کن، من می‎خواهم سریع قفس را بیاورم تا محبوبم بتواند داخل آن بنشیند."

هنگامیکه آنها از میان ماسِن‎اشتراسه می‎رفتند زن می‎گوید: "آیا این قفس فوق‎العاده زیبا نیست؟ و او هر روز غذایش را منظم دریافت می‎کرد. آه این ناسپاسی؛ پسرم سعی کن که تو اینطور نشوی."

مینا سلام می‎دهد: "سلام، خانم کونهن. من کارلی را دنبال شما فرستادم، زیرا مرغ عشق شما بر روی درخت سیب ما نشسته است. خانم کونهن این خوب است که شما قفس‎تان را هم به همراه آورده‎اید، یک خانم به همه‌چیز فکر می‎کند."

"شما اصلاً من را از کجا می‎شناسید؟"

"من با ماری خدمتکار قبلی شما دوست بودم؛ و لیزه خدمتکار قبل از ماری را هم می‎شناختم. اما حالا ما در کنار درخت سیبی هستیم که محبوب شما در میان آن نشسته است."

خانم کونهن در حالیکه قفس را در زیر درخت روی چمن قرار می‎داد می‎گوید: "عزیزم، بیا پائین برو تو قفس، من یک چیز خوشمزه هم برای تو در آن گذاشتم!"

او سپس در قفس را باز می‎کند و به بالا نگاه می‎کند. مرغ عشق بال‎هایش را می‎گشاید و به چند شاخه بالاتر می‎پرد.

پستچی خشمگین می‎گوید: "گنجشک کثیف" اما بجز این هیچ‌چیز دیگری نگفت؛ یک صاعقه از چشمان مینا او را به سکوت واداشته بود.

مینا می‎گوید: "پریدن شما در بوته‌های توت‌فرنگی و همچنین کل وجود پُر سر و صدای‎تان حیوان بیچاره را عصبی ساخته است."

پستچی می‎گوید: من حالا می‎روم نردبان بزرگم را بیاورم و قفس را بالای آن قرار دهم. بعد پرنده در طول شب به داخل آن خواهد رفت."

مینا می‎گوید: "نه، متشکرم آقای پستچی، من می‎توانم با کارلی به تنهائی نردبان را بیاورم و قفس را روی آن قرار دهم. این می‎تواند برایتان مناسب باشد، بله این می‎تواند بدون شک برایتان مناسب باشد که هنگام بالا رفتنم از آن شما نردبان را نگهدارید و بعداً از چیزهای احمقانه گپ بزنید. خانم کونهن هم می‎داند که در مغز مردها چه مخفی است، درست نمی‎گم خانم کونهن؟ شما فردا صبح زود دوباره بیائید، من خودم قفس را همراه با مرغ عشق به شما می‎دهم."

مرغ عشق با خیال آسوده رفتن انسان‎ها را نگاه می‎کرد.

او فکر می‎کرد: "شماها دیگر هرگز من را به درون قفس‎تان نخواهید کرد، و اگر هم آن را در کنار منقارم قرار دهید. و اگر هم مجبور به مُردن شوم ــ او برای اولین بار به مُردن فکر می‎کرد ــ و اگر هم مجبور به مُردن شوم بنابراین می‎خواهم در آزادی بمیرم."

سپس او فریاد می‎زند: "برادران پرندۀ من، انسان‎هایِ بد رفته‎اند، بیائید و من را نجات دهید!"

در این وقت هر دو توکا به سمت مرغ عشق پرواز می‎کنند. آنها به او چنان ضربه می‎زنند که بسیاری از پرهای زیبایش به سمت زمین به پرواز می‎آیند.

مرغ عشق کاملاً بی‎حس فریاد می‎زند: "یعنی چه، شماها من را به درد آوردید. من فقط یک پرندۀ کوچک هستم؛ شماها باید ملایمتر با من رفتار کنید."

توکای سیاهِ براق می‎خندد: "ملایمتر رفتار کنیم، حالا هوا تاریک می‎شود، اما فردا صبح زود می‎توانی چیزی تجربه کنی!"

توکای خاکستری کاملاً همنظر با همسرش هنگام پرواز تکرار می‎کند: "می‎توانی چیزی تجربه کنی."

مرغ عشق تمام شب بر روی شاخه نشسته بود و به این کلمات فکر می‎کرد. او خیلی خسته بود.

هنگام شروع صبح بر روی همۀ درختان گرداگردِ درخت بزرگِ سیب پرندگان بیشماری از انواع نژادها در کمین نشسته بودند. توکای خاکستری رنگ آنها را به آنجا آورده بود.

همسر سیاهِ براق که بر بالای سقف نشسته بود سوت می‎زند: "راه بیفتید!" و ابری از پرندگان به درخت سیب حمله می‎برند.

مرغ عشق فریاد می‎کشد: "برادرانِ پرنده، من یک پرندۀ بیچارۀ کوچک هستم"؛ اما صدایش در میان شلوغیِ نوک زدن آنها به او محو می‎گردد.

او هنوز فکر می‌کرد که: "مطمئناً این درخت سیب جایگاه مقدس پرندگان است، و من اجازه نداشتم داخل آن بنشینم. اما من باید از کجا آن را می‎دانستم، من که در اسارت بودم. برادران پرنده‎ام، آنها کاملاً خشن با من رفتار کردند ..."

او به اطرافش نگاه می‎کند؛ بر روی بلندترین شاخۀ درخت سیب توکای سیاهِ درخشان نشسته بود. او نظم را حفظ می‎کرد؛ هیچ پرنده‎ای تا حال اجازه نداشت مرغ عشق را که به سختی به آنجا پرواز کرده بود تعقیب کند. حالا او سوت می‎کشد، کل دستۀ شکاری به پرواز می‎آید و در رأس آنها دو توکا، و پرنده غریبۀ رنگین را تعقیب می‎کنند. مرغ عشق در حال پرواز و جنگ و گریز با اقسام پرندگان سه بار به دور باغ می‎چرخد. از بالا، از پائین، از هر سو ضرباتِ نوک‎های تیز به او برخورد می‎کردند. عاقبت او تا حد مرگ زخمی شده نزدیک درخت بلوط جوانِ کنار پرچین باغ سقوط می‎کند. در یک لحظه ناگهان سر و صدای پرندگان خاموش می‎شود. آنها با احتیاط و تقریباً مانند احترام گذاردن به مرگ قریب‎الوقوع به پائین فرود می‎آیند و یک دایرۀ گسترده به دور مرغ عشقِ در حال مرگ تشکیل می‎دهند. توکای خاکستری با قدم‎های ظریف و مطمئن به سمت او می‎رود.

مرغ عشق آه بلندی می‎کشد و ملتمسانه به حلقۀ پرندگان نگاه می‎کند: "برادر پرنده، من هنوز اما یک پرنده بیچارۀ کوچک ..."

او دیگر جمله را کامل نساخت؛ ضربۀ مهلک جلادِ مجهز به تمام اختیاراتِ دژخیمانه به او برخورد می‎کند.

 

کارلی پس از پائین آمدن از پله‎ها می‎خواند: "ما یک طوطی کاکلی در باغ داریم."

پدر که از اتاق مطالعه‎اش بیرون آمده بود می‎گوید: "چی؟ یک طوطی کاکلی در باغ؟ پس این سر و صدای لعنتی که من را بیدار ساخت و بعد نگذاشت هیچ فکر منطقی به ذهنم برسد به این خاطر بود." پدر شاعر بود و افکار منطقی برایش بسیار ضروری بودند. او ادامه می‎دهد: "البته، اگر مشهور بشود که هوا در ماه آپریل در نزد ما مانند ماه آگوست اینطور گرم می‎شود سپس جای تعجب نخواهد بود اگر تمام حیاتِ وحش آفریقائی به گردن ما آویزان شوند. پدر شاعر بود و به این خاطر از تاریخ طبیعی خیلی نمی‎دانست. او سپس مصمم می‎گوید: "من می‎خواهم این طوطی‎های کاکل‎دار را که مزاحم کارم می‎شوند تماشا کنم. من می‌خواهم آنها را قبل از صبحانه تماشا کنم، بیا بریم کارلی!"

کارلی اما با شنیدن صدای زنگ به سمت درِ خانه دویده بود. آدم صدای عصبانی مینا را می‎شنید که می‌گفت:

"کارلی، یک بار برای همیشه، تو نباید در را باز کنی. این اصلاً برازندۀ تو نیست. من برای پستچی و رئیس دادگاه در را باز می‎کنم. آه، ولم کن، تو کوچولوی دیوانه، باشه، تو در آینده می‎تونی در را برای پستچی باز کنی."

"عمو، ما یک طوطی در باغ داریم!"

"نه، پسر نادان، آن یک مرغ عشق است، اگر که در شب گربه او را نخورده باشد."

پدر که در این بین به راهرو آمده بود می‎گوید: "طوطی‎ها در باغ، فقط تصورش را بکن برادر، طوطی‎ها در باغ و آدم باید بتواند در چنین شرایطی کار کند."

آنها به سمت باغ می‎روند، جائیکه بر روی نردبان در زیر درخت بزرگِ سیب قفس قرار داشت.

شاعر می‎گوید: "چطور می‌توانید چنین آشغالی را در باغ قرار دهید. این چیز را از اینجا ببرید."

مینا می‌گوید: "این را بلند نگوئید آقای پروفسور. صاحب چیزی که شما آن را آشغال می‌نامید تا حال حریف دو مرد شده است."

قاضی مداخله می‌کند: "مینا، مینا، من خوشحالم ... برای چه ما اصلاً به باغ آمده‎ایم؟ من فکر می‎کنم پرندۀ غریبه مُرده است، پرندگان دیگر او را کشته‎اند."

مینا می‎گوید: "به هیچوجه، چطور می‎تواند پرنده‎ای یک پرندۀ دیگر را بکشد! این گربۀ آقای وارتهنِگر بوده است؛ من از مدت‎ها پیش می‎دانستم که گربه و صاحبش دارای عقل سالم نیستند."

یک باد صبحگاهی در میان باغ می‎وزد و شاخۀ درختان را به حرکت می‎اندازد. زنگولۀ نقره‎ای در قفس شروع می‎کند آهسته به طنین انداختن.

قاضی می‎گوید: "ناقوس مرگ" و نگاهش به سمت سقف خانه می‎رود، جائیکه توکای خاکستری مبارزه‌طلبانه نشسته بود، و ادامه می‎دهد: "مینا، می‎تواند کار گربۀ آقای وارتهنِگر باشد؛ اما همچنین می‌تواند کار او نباشد."

شاعر می‎گوید: "حق با توست برادر، حتماً این کار پرندگان دیگر بوده است. حداقل اگر من بخواهم از این ماجرا یک رمانِ کوتاه بنویسم باید پرندگان دیگر او را کشته باشند. حتماً در <زندگی حیوانات> آلفرد برم چیزی در این مورد وجود دارد، من می‎خواهم فوری یک بار در این کتاب نگاه کنم. مینا، شما این پرنده را چه نامیدید؟"

او سریع می‎رود، مینا که بیهوده تلاش می‎کرد بند قرمزِ پیراهن خواب او را که به زمین کشیده می‎شد بلند کند به دنبالش براه می‎افتد.

*

پسر با صدائی آشفته می‎گوید: "عمو، همه‌چیز تمام شده است. بیا در پای درخت بلوط. مرغ عشق مُرده است. حیوانات گستاخ او را کشته‎اند."

پسر در حالیکه عمو در کنارش ایستاده بود و برای آرام ساختنش موی بور او را نوازش می‎کرد تکرار می‎کند: "همه‌چیز تمام شده است."

اما عمو چنان قوی و مطمئن می‎گوید "هرگز همه‌چیز تمام نمی‎شود" که پسر دیگر نگاهش را به پرندۀ بی‎سر متمرکز نمی‎سازد بلکه به او نگاه می‎کند. "این را برای تمام زندگی‎ات به خاطر بسپار: هرگز همه‌چیز تمام نمی‎شود. در همین لحظه پدرت پشت میز تحریر نشسته و داستان مرغ عشق را می‎نویسد. و ... آیا می‎خواهی مرغ عشق را فراموش کنی؟"

"نه، هرگز. عمو، من او را به خاک خواهم سپرد ..."

قاضی شبِ همان روز خسته بر روی صندلی‎اش نشسته بود. او طبق وجدان قضائی‎اش برای عفو گشتن یک متهمِ تحت تعقیبِ یک جهان پُر از دشمن یاری رسانده بود.

او با قلمش حروف نقاشی می‎کرد. وقتی او با دقت آنها را تماشا می‌کند در برابر نگاهش یک کلمه ایستاده بود:

مرغ عشق

بله پرندۀ کوچک، تو بیهوده زندگی نکردی. همۀ آنها که پاره پاره گشته‎اند بیهوده زندگی نکردند.

 

یوهان کریستیان گِرابه

گِرابه در کنار درِ ساختمان ایستاده بود که به یاد می‎آوَرد <مسیح>اش را فراموش کرده است.

"آیا مردان مست ارزشش را دارند که به کمر بیچاره‎ام یک بار دیگر فشار آورم و رنج بالا رفتن به خود بدهم؟ نه، آنها از <مسیح> هیچ‌چیز نمی‎فهمند؛ اما من آن را به بورگ‎مولر قول داده‎ام! نه، من سه پله را بالا نمی‎روم، من این کار را نمی‎توانم انجام دهم."

او به راه می‎افتد و مانند همیشه آهسته می‎رود، یک دست را بر روی ران قرارداده و انگشت شست را در جیب فرو کرده، در دست دیگر چتر را نگاه داشته و سر را بر روی سینه خم کرده.

مدیر تئاتر، آقای ایمرمَن می‎گوید: "خب، گِرابه، شما احتمالاً در حال طرحِ یک درام تکاندهندۀ جهان هستید؟"

گِرابه سرش را بالا می‎آورد و چشمانش با دیدن ایمرمَن برق می‎زنند:

"بله، حالا در حال کار با <مسیح> هستم!"

در این وقت ایمرمَن می‎گوید: "براوو گِرابه، شما جرأت پرداختن به موردهای مهم را دارید، خیلی قابل احترام است! شاید چیزی برای ما باشد؟"

"بدون شک، آقای مدیر، آیا باید برایتان چند صحنه از آن را بخوانم؟ من نسخۀ خطی را تصادفاً همراه دارم." او با عجله و عصبی تمام جیب‎هایش را جستجو می‎کند.

"آقای ایمرمَن، آن سوی خیابان یک نیمکت برای نشستن است."

ایمرمَن می‎گوید: "فعلاً از آن می‎گذریم" و به شانه‎های او می‎زند: "من امروز اصلاً وقت ندارم، و همچنین باید ابتدا با پادشاه صحبت کنم!"

"با پادشاه؟"

"بله، برای اینکه او سیاهی‌لشگر را به اندازه کافی تقویت کند؛ زیرا، گِرابه بگوئید ببینم، شما چند هزار سیاهی‌لشگر برای جدیدترین اثرتان نیاز دارید؟"

ایمرمَن بلند می‎خندد و شکمش به شدت تکان می‎خورد.

گِرابه او را با چشمان خشمگین نگاه می‎کند؛ اما جرأت پاسخ دادن نداشت. او به یاد می‎آورد که هنوز برای نمایشنامۀ <دادگاه سنت پترزبورگ> ایمرمَنْ نقش‎ها را ننوشته است، و گروشن‎هایِ ناچیزِ دریافت گشته بابت این کارْ مدت‎هاست که خرج گشته‎اند.

به نظر می‎رسید که انگار ایمرمَن افکار گِرابه را خوانده است. او می‎گوید: "گِرابه، آیا <مسیح> شما هم می‎گوید: به پادشاه آنچه را که به او تعلق دارد بدهید! آیا به تئاتر دوسلدورف آنچه را که به تئاتر دوسلدورف تعلق دارد داده‎اید؟ آیا عاقبت نقش‎ها را نوشتید؟"

"البته، آقای قاضی جنائی" ــ ایمرمَن روزی این شغل را داشت ــ گِرابه از بینی نفس عمیقی می‎کشد: "من حتی آن را پیش خود دارم." و دوباره با عجله جیب‎هایش را جستجو می‎کند.

در این لحظه ایمرمَن دوباره با صدای بلند می‎خندد و براه خود می‎رود. گِرابه رفتن او را نگاه می‎کند: "تو سگ، من ... من ... من ..."

اما خشم او مدت طولانی دوام نمی‎آورد. او به دوستش بورگ‎مولر فکر می‎کند که حالا مطمئناً در میخانه نشسته بود و انتظار او را می‎کشید.

"من به او قول داده بودم، و او هفته‎هاست که برای من می‎پردازد، و همچنین آقایان دیگر هم همیشه برای من می‎پردازند! من باید حالا اما عاقبت یک بار تلافی کنم. بجز بورگ‎مولر بقیه شتر هستند؛ اما چون من یک دکلمه‌کنندۀ ممتاز هستم کاپیتان راستل می‎خواهد کتاب‎فروش برلینی را همراه خود بیاورد. نام او چه بود؟"

بنابراین او دوباره برمی‎گردد و برای بالا رفتن از سه پله به خودش زحمت می‎دهد. پیدا کردن نسخۀ خطیِ <مسیح> در آن آشفتگی وحشتناکِ اتاق مدت زیادی طول می‎کشد. اما او آن را عاقبت بر روی تخت و پنهان گشته در عمق بالش پیدا می‎کند. این از روی احتیاط اتفاق افتاده بود؛ زیرا او اغلب وقتی شب‎ها به خانه می‎آمد و برای روشن کردن پیپش کاغذِ لوله شده جستجو می‎کرد، می‎گذاشت تمام پرده‎های درامش در آتش از بین بروند.

دیری از شب گذشته بود که گِرابه به میخانۀ <طاووس مغرور> داخل می‎شود.

او در کنار آشپزخانه توقف می‎کند و رایحۀ کباب را می‌مکد.

"خدای من، کاش پول داشتم!"

از میان درِ بازِ سالنِ میخانه هیاهو و صدای خنده می‎آمد.

یک نفر فریاد می‎کشد: "گِرابه را نگاه کنید، او خود را فوری در کنار چشمه مستقر می‎سازد، او از دیگ‎های آشپزی رام می‎نوشد."

گِرابه وارد سالن میخانه می‎شود:

"بله، آقای کاپیتان، من باید از دیگ‎های آشپزی رام بنوشم، من بی‎تقصیرم؛ اما خیلی خوشمزه است و نکته اصلی این است."

او خودش را در کنار بورگ‎مولر بر روی یک صندلی می‎اندازد، گیلاس پُر او را برمی‎دارد و تا قطره آخر می‎نوشد.

بورگ‎مولر می‎گوید: "کریستیان، مواظب‌باش با معده خالی!"

"ساکت باش، من همین حالا از یک مهمانی شام در نزد ایمرمَن می‎آیم و برای هشت روز غذا خورده‎ام."

کاپیتان از میز دیگر با تحسین می‎گوید: "گِرابه، شما اما خیلی خوب می‎نوشید، تا حد مرگ."

گِرابه بخاطر به رسمیت شناخته شدن خوشحال می‎گوید: "و اهمیت واقعی اما این است که من همیشه هوشیار باقی‌می‎مانم. شما حتماً سرگرد برن‎اشپرونگ را می‎شناسید، او به عنوان بزرگترین میگسار در ارتش پروس بحساب می‎آید؛ اما آقایان عزیز، باور کنید وقتی من و او با هم میگساری می‌کردیم او مجبور می‌گشت از مستی زیر میز برود. این یک شکوه و جلال خالص برایم بود."

کاپیتان فریاد می‎کشد: "زنده باد آقای کریستیان دیتریش گِرابه!" و گیلاسش را به سلامتی او بلند می‎کند.

گِرابه از جا بلند می‎شود و برای کاپیتان دست تکان می‎دهد، در این حال آهسته به بورگ‎مولر می‎گوید: "حال و هوا دارد عالی می‎شود، من می‎خواهم از آن استفاده کنم!"

سپس او می‎گوید:

"آقایان عزیز، از تشویق گرمتان متشکرم. من بعنوان پاداشی ناچیز می‎خواهم به شرطی که شما را خسته نسازد به خودم اجازه دهم برایتان مقداری از تازه‎ترین اثرم <مسیح> را بخوانم."

او صندلی‎اش را روی میز می‎گذارد و در حال بالا رفتن و نشستن بر روی آن گیلاس همسایۀ دیگرش را برمی‎دارد و آن را می‎نوشد.

کاپیتان که تا حدودی ناشنوا بود بجای <مسیح> کریستیان فهمیده بود. او بر روی رانش می‎کوبد و می‎گوید: "او می‎خواهد از خاطراتش برای ما بخواند، شاید هم چیزی از کثافت‎کاری‎هایش با زنان!"

کاپیتان خود را آماده می‎سازد، دست را کنار گوش قرار می‎دهد و کاملاً دقیق می‎شود.

کتابفروش به او تذکر می‎دهد: "آقای کاپیتان، اثری را که او می‌خواهد بخواند <مسیح> نام دارد و نه کریستیان، و به نظر می‎رسد یک درام باشد."

حالا کاپیتان فریاد می‎زند و دستش را از کنار گوش برمی‎دارد: "چی؟ یک درام و <مسیح> نام دارد؟ گِرابه، آیا شما عقلتان را از دست داده‎اید؟ آن را به من نشان دهید!"

گِرابه مطیعانه نسخۀ خطی را به پائین می‎دهد. کاپیتان در آن ورق می‎زند و عاقبت می‎گوید:

"خب، بله، به نظر می‎رسد که بعضی از محل‎ها می‎تواند برای متخصصینِ نظامی کاملاً جالب باشد. اما بچۀ آدم، این چه‌چیزی است که به ذهن شما رسیده، که ناگهان آقای ما عیسی مسیح را بر روی صحنه بیاورید؟ آیا این نوعی اهانت به پادشاه نیست؟"

کتابفروش می‎گوید: "در هرصورت این فوق‎العاده بیمزه است. و آقای ایمرمَن در این باره چه می‎گوید؟"

حالا گِرابه خشمگین می‎شود: "ایمرمَن، مرد نیم‎مَن. آیا مردی که هرگز قادر به کاری نیست که من انجام می‌دهم باید قضاوت کند؟ <مسیح> من قویترین درام برای قرن‎هاست!"

کتابفروش فریاد می‎زند: "شما باید از توهین کردن به آقای ایمرمَن خجالت بکشید. شما همین حالا از خانۀ او آمده‎اید و آنجا غذا خورده‎اید."

کاپیتان می‎خندد: "اما چیزی برای نوشیدن دریافت نکرده‎اید. ما مدیر تئاتر، آقای ایمرمَن را می‎شناسیم!" و ادامه می‎دهد:

"گِرابه، به سلامتی!"

"به سلامتی، آقای کاپیتان!"

گِرابه در طول شب چند بار دیگر سعی می‎کند <مسیح> را بخواند؛ اما بجز دوستش بورگ‎مولر کسی نمی‎خواست آن را بشنود. کتابفروش که زودتر از همه مست شده بود حتی تلاش می‎کرد او را از روی صندلی پائین بکشد تا این کافر لعنتی را کتک بزند.

وانگهی برای گِرابه دیگر ممکن نبود از نسخۀ خطی بخواند؛ زیرا نسخۀ خطی از مدت‎ها قبل در دریائی از رام و الکل هفتاد درجۀ سیرلانکائی کنار پای نویسنده شناور بود.

گِرابه ساعت دو نیمه شب ثابت می‎کند که هنوز کاملاً هوشیار است. او ناگهان از جا بلند می‎شود و سرود ملی فرانسه را با صدائی بلند رو به پائین فریاد می‎کشد. کاپیتان به شدت بر علیه این آواز اعتراض می‎کند و می‎گوید او پادشاه‎خواه است و افسر پروس و شیطان او را در این جمع دموکراتیکِ ادبیِ لعنتی کشانده است، او سرش را برای این کار از دست خواهد داد.

کتابفروش به این خاطر هیجانزده می‌شود و توضیح می‎دهد که او نه ادیب است و نه دموکرات، بلکه او فقط یک انتشاراتِ مسیحی دارد، و در میان نویسندگانش دو نفر از مقامات روحانی هستند و یکنفر اتریشی که رئیس دانشگاه است. او خودش هم حداقل مانند آقای کاپیتان از خانوادۀ خوبی است و یکی از اجداد نظامی‎اش در اردوگاهِ والنشتاین در جنگ سی ساله حضور داشته است.

حالا گِرابه برای تغییر فضا آواز می‎خواند: "من اهل پروس هستم، آیا رنگم را می‎شناسید؟"

این تأثیر آرامبخشی داشت. کاپیتان که در این بین تلوتلوخوران به سمت در رفته بود دوباره برمی‎گردد، با اشگ در چشم به سمت میز تلوتلو می‎خورد و گِرابه را بعنوان لایقترین مردان جوان دوسلدورف اعلام می‎کند.

کتابفروش هم چون کمی احساس جبران می‎کرد می‎گوید که گِرابه باید حالا <مسیح>اش را بخواند، حالا آدم در حال و هوای درستی است.

کاپیتان از این ایدۀ خلاقانه خوشحال بود.

حالا یک جستجوی با حرارتِ نسخۀ خطی شروع می‎شود، تا اینکه لینا، گارسون میخانه توضیح می‎دهد که او چند ساعت قبل کاغذهای مرطوب و کثیف را مچاله کرده و دور انداخته است.

گِرابه می‎گوید: "لینا، تو ادبیات آلمانی را بسیار به درد آوردی!"

لینا می‎گوید: " آقای گِرابه، در عوض می‎خواهم شما را خیلی دوست بدارم!" و لب‎های او را می‎بوسد، اما بلافاصله می‎گوید: "اَه، آقای گِرابه چه بویِ رام شدیدی می‎دهید."

کاپیتان می‎گوید: "یک زن با تو اینطور رفتار می‎کند" و آغوشش را می‎گشاید: "گِرابه، بیا به آغوش یک مرد آلمانی که حتی بوی شما برایش رایحه‎ای دوستداشتنی است."

 

ساعت چهار صبح بود که گِرابه به همراه کاپیتان و کتابفروش به خانه رفت.

او در کنار درِ خانه از آن دو خداحافظی می‌کند، آنها تلوتلوخوران به رفتن ادامه می‎دهند و او از سه پله در حال خزیدن بالا می‎رود. او نیازی نداشت (و همچنین به آن قادر نبود) چراغ را روشن کند؛ زیرا ماهِ کامل به اتاقش می‎تابید و با نورش آنجا را روشن می‎ساخت.

او از روی دیوار نقشۀ بزرگی را می‎کند و در وسط اتاق می‎اندازد. سپس زانو می‎زند و به سمت نقشه می‎رود.

او می‎گوید: "حالا بالای آفریقا هستم." و پس از لحظه‎ای: "حالا بالای رُم می‎آیم ... و حالا از آلپ می‎گذرم ... و ... حالا سرم را بر روی آلمان می‎گذارم."

او چند لحظه به این ترتیب باقی‌می‎ماند. سپس مانند آنکه از الهۀ انتقام شلاق خورده باشد ناگهان از جا می‎جهد، با عجله به سمت پنجره می‎رود و رو به خارج فریاد می‎کشد:

"شب بخیر، شما سگ‎ها!"

یک انعکاس از راه دور بازمی‎گردد: "سگ‎ها."

او دوبار به سمت نقشه می‎خزد، خود را روی آن می‎اندازد و بلافاصله به خواب می‎رود.

https://www.youtube.com/embed/bEWetwBB5_0