بیوگرافی یک پودل.

<بیوگرافی یک پودل> از گوتلیب کونراد فِفِل را در خرداد سال ۱۳۹۸ ترجمه کرده بودم.

ماجراهای خطرناک یک شپش

وقتی شبِ گذشته به رختخواب رفتم در میان برخی از کتاب‎های روی میزِ کنارِ تختم کتابی پیدا کردم که روایت یک کَک در آن آمده است؛ من آن را خواندم، و بعد از به خواب رفتن چنین به نظرم می‎آمد که کتاب هنوز در برابرم قرار دارد؛ اما می‎دیدم که بجای یک کَک یک شپش بر روی آن نشسته است که مرا کاملاً مهیج مخاطب قرار می‎داد:

آقای من! کسانی که از طریق تحقیقاتِ عمیق و کوششِ خستگی‎ناپذیر در معادنِ دانش غنی گشته‎اند به این نکته رسیده‎اند که تمام موجوداتِ زمینی فانی‎اند و این زندگی یک وضعیتِ پُر خطر و ناآرامِ دائمی‎ست؛ من توسطِ تجربه به این نظریه متقاعد شده‎ام؛ اما همچنین به یاد می‎آورم که به سببِ انحرافاتِ بزرگ از فضیلت یا هوشمندی دچار این مشقت نگشته‎ام.

من بر روی سرِ یک جوان به دنیا آمدم که تقریباً هشت سال داشت. من خود را در آنجا مانند در یک شهر پُر جمعیت می‎یافتم، و چون ما مدت طولانی جوان باقی‌نمی‎مانیم بنابراین من بزودی خود را ازدواج کرده می‎بینم و در چند ماهِ بعد مادر یک خانوادۀ بزرگ می‎شوم. این خوشبخت‎ترین دورانِ زندگی من بود. من خیلی کم احتیاج داشتم که از شانه و یا قیچی سلمانی بترسم، و گمان نمی‎کردم فاجعه‎ای رُخ دهد، بجز آنکه سرزمین ما بیش از حد از جمعیت پُر شود و ما مجبور شویم مانندِ بربرهایِ شمالی عازم سرزمین‎های دیگر شویم. اما در یک ساعتِ مصیبت‎بار چنین اتفاق می‎افتد که صاحبِ سرزمین‎های ما با عده‎ای از رفقایش به پرسه‎زنی می‎رود؛ در بازار یک شعبده‎بازِ زیرک میزش را در زیر آسمان قرار داده بود و توسط تردستی‎هایش تماشاگران را شگفتزده می‎ساخت؛ پسر خوبِ ما خود را تا نزدیک او به جلو کشانده بود، و شعبده‎باز وعده می‎دهد که مقدار زیادیِ طلا از زیر کلاه پسر دربیاورد؛ او بدون جلب توجه یک تخم‎مرغ فاسد را زیر کلاه پسر قرار می‎دهد، سپس با دست ضربه‎ای به آن می‎زند و نشان می‎دهد که چگونه طلایِ آشامیدنی از همه طرف به پائین سرازیر می‎شود، تماشاگران از این کار لذت غیرقابل وصفی می‎برند، پسر اما خجالتزده می‎شود، و اجتماع ما کاملاً ویران می‎گردد.

کلمات غیرممکن است بگذارند سردرگی و رنجی را که این حادثه ناگهان ما را به آن دچار ساخت توصیف کنند: ما بلافاصله در یک باتلاق دفن می‎شویم، و من هنوز هم وقتی مجبور می‎گردم از بویِ غیرقابلِ تحملش حرف بزنم چندشم می‎شود. کسانی که این سیل آنها را با خود می‎برد دیگر امکان بازگشتِ دوباره به محل اقامتِ قبلی‎شان وجود نداشت؛ و تعدادِ کمی که خوش‎شانس بودند و توانستند در سواحل این سیل باقی‌بمانند باید تمام نیروی‎شان را جمع می‎کردند تا خود را به محل‎هایِ خشک بکشانند؛ اما آنها بیهوده تلاش می‎کردند خود را از میان مایعِ لزجِ تخم‎مرغ رها سازند؛ و سفت‎تر شدن این مایع آنها را به بی‎حرکتی کامل تهدید می‎کرد. من هم در میان این عده بودم، من هنوز می‎لرزم وقتی به خطرِ آن زمانم فکر می‎کنم. در ضمن پسرِ فریب‌خورده بجای لذت بردن کثیف و گرسنه شده بود، خسته و شرمنده بخاطر می‎آورد که وقتش رسیده به خانه که مخفیانه ترک کرده بود بازگردد؛ و کاملاً ساکت و ویران پیش مادرش می‎رود؛ زنِ خوب فوری بویِ بدی به مشامش می‎رسد و مدتِ زیادی طول نمی‎کشد که دلیل آن را کشف می‎کند. چند پرسش و چند ضربه که نمی‎توانستند خوشایندِ پُشت و دنده‎ها باشند تمام راز را فاش می‎سازد؛ و مادر برای اینکه پسرِ بزهکار همزمان تمیز و مجازات شود او را به یک چشمه هدایت می‎کند و روی سرش آب فراوانی می‎ریزد. او نزدیک بود توسط این آب غرق شود؛ اما رنج او در برابر رنج ما هیچ‌چیز نبود. دومین سیل بر ما نازل می‎شود؛ جریانِ آبی که با صدائی ده برابر قویتر از رعد و برق بر روی ما ریخته می‎گشت صدها نفر را از ما جدا می‎سازد و با خود می‎برد، و تعداد کمی که باقیمانده بودند آنقدر قوی نبودند که اگر ریختنِ آب مدت بیشتری ادامه می‎یافت بتوانند خود را طولانی‎تر نگهدارند. من دوباره در میان نجاتیافتگان بودم؛ و البته پس از آنکه کمی از وحشت ما کاسته می‎شود متوجه می‎شویم که دوستانمان را از دست داده‎ایم، اما همزمان از لجنِ سفت و سختِ تخم‎مرغی هم آزاد شده بودیم که ما هرگز با نیروی خود نمی‎توانستیم خود را از آن خلاص کنیم. بنابراین ما دیگر مجبور نبودیم بترسیم که باید از این سرزمین برویم و یا از گرسنگی بمیریم؛ این فکر ما را تسلی می‎دهد و ما را قادر می‎سازد بر خود مسلط شویم و بدون گله کردن به مرگ همنوعان خود فکر کنیم.

این اما شروع فاجعه بود. در روز بعد پسر که ما به او چنین علاقه‎مند بودیم خود را با یک چوب مسلح می‎سازد و یکی از رفقایش را به مبارزه می‎طلبد؛ اما رفیقش که او هم به یک چوب مسلح بود چنان ضربه‎ای بر سرش می‎زند که همسرم با سه کودکی که از کلِ خانواده‎ام باقیمانده بودند لِه می‎شوند. من اما به محلِ ضربۀ چوب چنان نزدیک بودم که در اثر ارتعاش سرم گیج می‎رود؛ و پسر که برای آرام ساختن دردِ سرش فوری شروع به خاراندن می‎کند به اندازه یک تار مو نزدیک بود که من را با ناخن نابود سازد. این اتفاق من را چنان زیاد ترساند که به سمتِ شالِ گردنش پائین خزیدم و خودم را در تمام روز آنجا نگاه داشتم؛ وقتی او در شب برای خوردن قطعه نانش در آشپزخانه در گوشه‎ای که اجاق قرار دارد می‎نشیند، من فکر می‎کردم که حداقل تا صبح فردا در امان باشم و بنابراین من هم شروع به خوردن غذایم می‎کنم، کاری که خطر و تصادفِ روز من را از انجام آن بازداشته بود. اما یا روزه‎داری طولانی نوکِ نیشم را تیزتر از همیشه ساخته بود یا اینکه من برای غذاخوردن محل حساسی را انتخاب کرده بودم: خلاصه، پسر انگشت‎هایش را چنان سریع و در محل صحیح میان مو می‎کشد که می‎تواند من را بگیرد، او قصد داشت من را با تمام قوا درون آتش بیندازد؛ و می‎توانست در این قصدِ ظالمانه موفق هم شود، اگر که من در بینِ ناخن و انگشتش گیر نمی‎کردم، و سپس بر روی پیراهن شسته شده‎ای می‎افتم که برای خشک شدن آنجا آویزان کرده بودند.

مادرِ پسر که گاهی اوقات از یک رختشویِ مشهور لباس‎های سفید رنگ برای شستن تحویل می‎گرفت، این بار کار بهتری از همیشه تحویل گرفته بود، و من بر روی آستین پیراهنی سقوط می‎کنم که به زنی تعلق داشت که در شهر بخاطر زیبائیش مشهور بود. من خود را با احتیاط فراوان در چین‎های آستین مخفی می‎سازم؛ و شب این افتخار را داشتم که او را در یک مهمانی باشکوه همراهی کنم، جائیکه او تمام چشم‎ها را بسوی خود جلب می‎کرد؛ زن در وسطِ دایرۀ حسادت، شگفتی و  اشتیاق ایستاده بود. در اینجا من شروع می‎کنم به خسته شدن از زندانم، و با این امید به راه می‎افتم تا با رسیدن به شال گردن خود را از میان آن به موهای سر برسانم؛ اما من در این امید فریبِ سختی خورده بودم، زیرا او شال گردن نبسته بود. اما من مایل نبودم راه آمده را برگردم؛ و چون جائی که من خود را می‎یافتم محل تماشایِ تمام چشم‎ها بود بنابراین من توسطِ چشم‎هائی که نزدیکم ایستاده بودند خیلی زود کشف می‎شوم. آنها به من سفت و سخت نگاه می‎کردند، و هر از گاهی یک نفر با نگاهِ سخنگو به دیگران نگاه می‎کرد؛ زن اما این نگاه‎ها را درک نمی‎کرد، زیرا عادت داشت که چشمِ همه را به سمتِ خود هدف گرفته شده ببیند؛ اما این نگاه کردن و دوباره نگاه کردن به اندازه‎ای طول می‎کشد که زن عاقبت باید متوجه می‎گشت، و وقتی او با یک شادیِ پنهانی نگاهش را به سمتِ پائین می‎آورد علت را کشف می‎کند: بلافاصله بجایِ رنگِ غرورِ گونه که تواضع مدت‎ها ترکش کرده بود رنگِ سرخِ شرم می‎نشیند، و چون من خودم را در خطر می‎دیدم بنابراین با عجله مسیر رفته را برمی‎گردم. یک آقای جوان که متوجه شده بود این حادثه چقدر برای زن حساس است، و شاید خارج از نزاکت بحساب می‎آورد که در یک مهمانی دستِ خود را به محلی که من اقامت داشتم نزدیک سازد، خود را خم می‎سازد، کلاهش را در مقابل صورتش می‎گیرد، و چنان شدید به سمتم فوت می‎کند که من را مانند گرد و خاکِ کوچکی در یک گردباد از محلم دور می‎سازد، و من بر روی سرِ مرد ظریفِ شیک‎پوشی سقوط می‎کنم که برای یک بیوۀ ثروتمند دام گشوده بود تا با طلاهایِ او بدهکاریش را بپردازد و برای خود یک معشوقه جدید پیدا کند.

اما در اینجا مو نازک بود، و بعلاوه چنان کوتاه اصلاح شده بود که من با زحمت می‎توانستم خودم را در زیرشان پنهان سازم؛ فقط از کنار هر گوش یک طره مویِ پهن آویزان بود؛ هرچند من خود را کاملاً در شرایطِ وحشتناکی می‎یافتم اما یک هفته آنجا می‎مانم. من در تنهائیِ دائمی و خطر زندگی می‎کردم و پنجه‎هایِ لعنتی خدمتکار مرا هر صبح و شب تعقیب می‎کردند. بزرگ‎ترین خوشبختی جهان برایم این بود که صبح‎ها توسطِ یک توده پمادِ مو پوشانده نشوم، یا میان یک انبر داغ برای فر دادن مو به قتل نرسم، و در شب بتوانم خود را با احتیاطِ زیاد و چابک از میان دندانه‎ای شانه رها سازم.

من اغلب فکر می‎کردم که چطور می‎توانم از اینجا فرار کنم و طرح‎های فراوانی می‎ریختم، که بعد اما همه آنها را بعنوان خطرناک و ناشدنی رد می‎کردم. عاقبت متوجه می‎شوم که مویِ سر این آقا در برابر مویِ سر خدمتکارش هیچ است، و اینکه این خدمتکار گاهی اوقات به اربابش کلاه می‎دهد؛ من یک شب با احتیاط زیاد داخل این کلاه می‎روم و همراه با آن به کناری گذاشته می‎شوم؛ زمانِ زیادی طول نمی‎کشد که من خود را به آرزویم نزدیک می‎دیدم، زیرا خدمتکار به محض آغاز صبح آن را بر سر خودش می‎گذارد، و بنابراین من به یک خانۀ جدید آمده بودم. کلاه اما تنها قطعه‎ای از لباس ارباب نبود که خدمتکار گاهی به خود اختصاص می‎داد؛ به زودی پس از آن او یک کتِ کمرنگ را که هنوز ارباب کنار نگذاشته بود بر تن می‎کند و به این خاطر از خانه اخراج می‎شود؛ او از روی ناامیدی دوباره شغل قبلی‎اش را انجام می‎دهد، و به یک آرایشگر خدمت خود را ارائه می‎دهد؛ و چون آرایشگر می‎بیند که او قادر است مو را با جدیدترین مدل اصلاح کند بنابراین او را در آرایشگاه خودش استخدام می‎کند.

این شرایطِ تغییر یافتۀ حافظِ من به نفعم تمام گشت؛ زیرا من همصحبت پیدا کرده و کمتر ناآرام بودم. در میان مشتریانی که او نه بخاطر مو بلکه بخاطر ریش باید خدمت می‎کرد یک آقا یافت می‎گشت که دیگر جوان نبود، یک عضو از جوامع مختلف دانشمندان و در فیزیک تجربی یک متخصص بزرگ. این دانشمند به این فکر افتاده بود که از طریق مشاهدات میکروسکوپی در بارۀ تکثیرِ نوعِ جنس ما تحقیق کند، و به این خاطر از صاحب آپارتمان من می‎پرسد که آیا می‎تواند برایش موضوع برای آزمایش تهیه کند. مرد جوان ابتدا از این درخواست تغییر رنگ می‎دهد؛ اما وقتی جدی بودن و علت را متوجه می‎شود یک شانه برمی‎دارد و سعی می‎کند با آن مرا و دو نفر از رفقای مذکرم را بیرون بکشد، که یکی از آنها در اثر زخمی که از شانه کردن می‎بیند فوری می‎میرد. مرد دانشمند با تشکر ما دو نفر را می‎گیرد و با احتیاط فراوان در یکی از جوراب‎هایش قرار می‎دهد، که البته برای طبیعت ما آپارتمان کاملاً مناسبی نبود، اما ما فرزندان زیادی تولید کردیم. اما من در اینجا هم از بسیاری مشکلات رنج می‎بردم و در معرض خطرات زیادی بودم. فیلسوف که با نشستنِ دائمی نمی‎توانست احتمالاً سرما را تحمل کند اغلب با پاهایش چنان نزدیک آتش می‎نشست که اگر ما از اطرف ماهیچۀ پشت پا خود را به جای خنک نمی‎رساندیم زنده زنده کباب می‎شدیم. او همچنین بسیار حواس‎پرت بود، و در چنین لحظاتی بسیاری از ما توسطِ سوپ یا چایِ فنجانش بطرز وحشتناکی نابود می‎گشتیم، زیرا او فنجان را چنان کج نگاه می‎داشت که چای از آن بیرون می‎ریخت و این جریانِ سوزاننده از زانو تا مچ پا سرازیر می‎گشت. اما این همه‌چیز نبود؛ زیرا او به محض احساس درد بدون آنکه به مدرسۀ تکثیرش فکر کند محل صدمه دیده را چنان با دست می‎مالید که عده زیادی از فراریان له می‎گشتند. من در اینجا هم شانس داشتم که برای ماجراهایِ جدید زنده بمانم.

فیلسوف مردی آمادۀ خدمت بود که کشفیاتش را با کمال میل اعلام می‎کرد، و بنابراین بازدیدکننده بسیار داشت، گاهی هم افتخار داشت که خانم‎ها را در خانۀ خود ببیند. یک روز صبح برای خوشحال کردن خانم‎ها من را بدبختانه از خانواده‎ام جدا می‎سازد و بر روی تختِ شکنجۀ یک میکروسکوپ قرار می‎دهد. آن غیرانسان‎ها و افراد ناسپاس پس از آنکه تقریباً یک ساعت از دیدنم شگفتزده می‎شوند و لذت می‎برند مرا میانِ تخت شکنجه و ذره‎بین میکروسکوپ در حال گرسنگی کشیدن باقی‌می‎گذارند. بنابراین سه روز و سه شب زنده بگور می‎مانم؛ و در روز چهارم می‎توانستم بدون شک بمیرم، اگر که پسری هفت ساله داخل اتاق نمی‎گشت و انگشتش را درونِ غاری که من در آن حبس شده بودم فرو نمی‎کرد و مرا آزاد نمی‎ساخت. اما من بی‎اندازه ضعیف بودم، و چون پنجره باز بود باد من را از میانِ پنجره به کوچه می‎اندازد، و من بر رویِ کلاه‎گیس دکتری می‎افتم که از آنجا عبور می‎کرد تا به دیدارِ یک بیمار برود. این اولین بار بود که به یک کلاه‎گیس نقل مکان می‎کردم، مکانی که از زیر میکروسکوپ بهتر نبود؛ من آن را مانند یک بیابانِ وحشی می‎یافتم، بدون ساکنین و بدون هیچ مرزی. من گاهی به این سمتِ کلاه‎گیس و گاهی به آن سمتش می‎رفتم، بدون آنکه بدانم به سمتِ کدام جهتِ آسمان در حرکتم، و بزودی ناامید می‎شوم که بتوانم یک بار دیگر به غذا و استراحت برسم؛ توسطِ این تلاشِ غیرقابل باور تمام روح زندگیم خسته می‎شود، دیگر غیرممکن بود که من خود را سرپا نگهدارم، و تقریباً در حالتِ عدم حساسیت از قلۀ لابیرنت مانندی که در آن سرگردان بودم بر روی سرِ بیماری می‎افتم که دکتر در بیمارستان بالایِ سرش خم شده بود تا زبانش را نگاه کند.

گرما و غذا در جائیکه افتاده بودم به من دوباره جان می‎بخشد. من از آزادیم لذت می‎بردم و فکر نمی‎کردم که بجز مرگِ بیمار که به من به این خوبی جا برای زندگی داده بود دیگر دلیلی برای وحشت داشته باشم. اما بزودی متوجه اشتباهم می‎شوم: در میان سایر بیمارانِ آن اتاق یک کودکِ تقریباً شش ساله وجود داشت که بخاطر یک شکستگی به بیمارستان آمده و حالا به یرقان مبتلا شده بود. پرستار در غیابِ دکتر برای مقابله با این بیماری تعدادِ مشخصی از موجوداتِ نوع ما را تجویز کرده بود که باید زنده با یک قاشق شیر به او داده می‎شد. فوری تعدادی از جانوران تهیه می‎شوند و من هم در میانِ قربانیانِ سیه‌روزی بودم که جهل و وحشیگری باعث آن گشته بود؛ من در معجونی می‎افتم و خودم را به گلویِ وحشتناکی نزدیک می‎دیدم که فکر می‎کردم بلافاصله در پشت سرم بسته خواهد گشت؛ تنها امید ضعیفی برایم باقی‌می‎ماند، شاید من همراه معجون بدون صدمه دیدن بتوانم خود را جائی در کنار پرتگاه محکم نگاه دارم. اما سرنوشتم تصمیم دیگری گرفته بود: کودک که ناراحت و عصبانی شده بود زیر قاشقی که پرستار در دست داشت می‎زند؛ و من خود را توسطِ تلاشی باورنکردنی دوباره به سر مرد بیمار می‎رسانم.

من پس از نجاتِ شگفت‎انگیزم دوباره آرزوی سعادت می‎کردم، تا اینکه توسطِ یک آرایشگر به وحشت می‎افتم که با ابزار وحشتناکِ کارش خود را به من نزدیک می‎ساخت. من بزودی مطلع می‎شوم مردی که سرش را بعنوانِ پناهگاه انتخاب کرده بودم دیوانه شده است، و آرایشگر باید مویش را می‎تراشید تا بتواند به دستور پزشک یک نوار بر روی سر بیمار بچسباند. حالا من شجاعتم را کاملاً از دست می‎دهم و امید کاملاً ترکم می‎کند. با اینکه من فوری در آبِ صابون افتادم اما بدون صدمه دیدن بر روی حولۀ کثیف روی میز قرار می‎گیرم؛ من خود را به حوله آویزان می‎کنم؛ و هنگامیکه او در این شب ریش شما را می‎تراشید من خودم را پیش شما می‎کشانم؛ و در این لحظه به میان چین شال گردنتان که آن را کنار خود روی میز قرار داده بودید می‎خزم. اینکه آیا این تصادف من را سعادتمند یا بدبخت می‎سازد را فقط زمان کشف خواهد کرد؛ من اما هنوز امیدوارم محل اقامتی پیدا کنم که در آن هیچ شانه‎ای نفوذ نکند، جائیکه هیچ ناخنی هرگز نخاراند؛ در برابر قیچی ایمن باشد، و هیچ ترسی از چاقوی ریش زنی در میان نباشد؛ جائیکه من باقیماندۀ عمرم را بتوانم در ایمنی کامل، در آرامشی شاد، در میان جمع خندان همنوعان و با غذای فراوان بگذرانم.

این امیدِ بسیار مسخره و افراطی که بطور بسیار باشکوهی تعریف گشت، من را چنان به خنده می‎اندازد که به این خاطر از خواب بیدار می‎شوم. اما شادی‎ام بزودی در این فکر گم می‎شود که زندگیِ انسان هم کمتر در معرض خطر قرار ندارد و همچنین تمام انتظاراتش برای ایمنی و خوشبختی و غذای کافی امیدی افراطی و پوچ است.

 

بیوگرافی یک پودل

مقدمه

در یکی از دریاچه‎های بزرگی که ستاره‎شناسان ما می‎توانند در ماه مشاهده کنند یک جزیره قرار دارد که هزاران سال است برای الوسیوم (بهشت آمرزیدگان) روحِ سگ‎ها، این مونس وفادارِ انسان‎ها تعیین شده است. بول‎داگِ جدی و سگِ تازیِ چاپلوس، سگ گلۀ بد خُلق و پودلِ بامزه در اینجا در یک گروهِ برادرانه متحد می‎شوند.

یک بار یک چنین گروهی در کنار ساحلِ درخشانِ دریاچه جمع بودند که روحِ یکی از برادران‎شان توسطِ یک ابرِ نقره‎ای پیش آنها آورده می‎شود. تازه‎وارد با شادیِ فراوان مورد استقبال قرار می‎گیرد. وقتی روح از خستگیِ شیرینِ مسافرت رهائی می‎یابد شهردارِ انتخابی محفل به او می‎گوید: برادر، قوانینِ جمهوری ما به تو این وظیفه را محول می‎کند که برایمان داستانِ سفرِ زمینی‎ات را تعریف کنی، ما مشتاقیم آن را بشنویم. روح با چهرۀ شادی پاسخ می‎دهد: اما داستانِ من یکی از این داستان‎های عادی نیست. اگر من مانند حالا این میزان از عقل و زبان را می‎داشتم، یا مانندِ برخی از افرادِ ابله و کلاهبردارِ دنیایِ مردگان دارای یک بیوگراف‎نویس بودم بنابراین کارهای قهرمانانۀ زندگی‎ام با حروف بزرگ در مجلات چاپ می‎گشت. اما کارهای دلاورانه‎ام بیش از حد برایم گران تمام گشت و اغلب بقدری کم باعث افتخارم می‎شد که نمی‎توانم در اینجا، جائیکه تمام فریب‎ها تمام می‎شوند به آنها ببالم. اگر با این حال داستانم بتواند برای جمعِ دوستان تازه‎ام یک ساعتِ دلپذیر فراهم سازد بنابراین پشیمان نخواهم گشت که شوالیۀ یک رمان بوده باشم.

گروه با بی‌صبری‎ای لذتبخش به دور غریبه حلقه می‎زند، و او داستان زیر را تعریف می‎کند:

 

فصل اول

من در آلمانِ آزادِ تحتِ حاکمیتِ فیلسوفِ تاجداری متولد گشتم که سربازهای بزرگ و سگ‎های تازیِ کوچک را با شور و شوقی یکسان دوست می‎داشت. مادرم نورچشمیِ یک کفاشِ صادق بود که از خانه‎اش محافظت می‎کرد. مادرم به نژادِ خالصِ پودل تعلق داشت، و از آنجا که من هم یک پودلِ واقعی شده‎ام بنابراین باید پدرم هم احتمالاً یک پودل بوده باشد. من بیشتر از این چیزی از پدرم نمی‎دانم، و در این کمبود با بسیاری از کودکانِ انسان مشترکم، بیتفاوت از اینکه دارای شجره‎نامه‎اند یا نیستند و یا نام پدرشان در دفاتر کلیسا به ثبت رسیده یا نرسیده باشد.

اندام ظریف و موی بسیار سیاهم مورد علاقۀ یک سربازِ پیاده‎نظام قرار می‎گیرد که در خانۀ صاحبم اقامت داشت؛ او یک پیپ برای تعویض با من پیشنهاد می‎کند، من زندگیم را مدیون این پیپ هستم، در غیراینصورت مانند سه برادر و خواهرم بلافاصله پس از بدنیا آمدن غرقم می‎ساختند. من هنگامیکه برای اولین بار چشم‎هایم را باز کردم خودم را در کنار پستانِ پُر شیرِ مادرم یافتم که مرا مهربانانه نگاه می‎کرد و صورتم را می‎لیسید. تا آن لحظه وجودِ من یک رویایِ تاریک بود؛ نگاه و نوازشِ مادرم اولین احساسِ شادی را در من برانگیخت. از آنجا که من تنها نوزادش بودم بنابراین باید اجباراً خوب رشد می‎کردم، و عشق من به پرستارِ مهربان مانند آگاهیم هر روز رشد می‎کرد.

با پشتِ سر گذاردنِ چهارمین هفتۀ عمرم از شیر گرفته می‎شوم و با پیپ معاوضه می‎گردم. حامیِ من به نام لافلور که بیست سال پیش از فرانسه آمده بود نام ژولی را بر من نهاد. با نانِ ارتشی و سیب‎زمینی‎هایِ او من خیلی زود شیرِ مادر را فراموش می‎کنم، و از آنجا که او مرا گاهی به کنارِ میز غذا می‎کشاند، بنابراین من این فرصت را داشتم که دندان‎هایِ جوانم را با استخوان‎هایِ آبدار تمرین دهم. به این ترتیب دوران کودکی‎ام می‎گذرد و بزودی یک دورۀ جدیدتری بدنبالش می‎آید.

حالا خودتان قضاوت کنید که حالم چطور بود وقتی آقای لافلور یک روز پشت گردنم را می‎گیرد و مرا راست و مستقیم در کنارِ دیوار قرار می‎دهد. این حالت برایم غریبه و آزاردهنده بود، طوریکه من هرلحظه برای حفظِ تعادلم از پاهای جلوئی استفاده می‎کردم؛ فقط مربی من هر بار می‎دانست که چطور توسطِ یک چوب کوچک که با آن بر روی پنجه‎هایم ضربه می‎زد از این کار جلوگیری کند. خلاصه، پس از یک تدریسِ هشت روزه می‎توانستم مانند یک پیچِ چسبیده به دیوار مستقیم در کنار دیوار بایستم، و حالا یک مگس‎کُش به دستم می‎دهد و سرم را با یک کلاهِ نظامی تزئین می‎کند.

اما با این کار دورۀ تحصیلی‎ام پایان نیافته بود. در طولِ یک سال تحتِ آه کشیدنِ زیاد آموختم که فروتنانه انتظار بکشم، درون آب بروم، چیزهایِ گمشده را جستجو کنم، سرهای پوشانده شده را برهنه سازم، و برای فریدریش کبیر و همچنین برای موسیو لافلور از روی چوب بپرم. دورۀ آموزشی بسیار دشوار بود، اما در پایانِ دورۀ آموزشی‎ام برای سختی‎های تحمل گشته پاداش داده می‎شوم. هر تماشاگری که باید در برابرش در مهمانخانه‎ها و میخانه‎ها هنرهایم را نشان می‎دادم به من چیزی برای خوردن می‎داد، و وقتی صاحب و استادم مرا با خود به نگهبانیِ مرکزی می‎برد سربازهایِ مهربان لقمه از دهانشان می‎گرفتند و جلویِ من پرت می‎کردند. در یک کلمه: ژولی را همه دوست داشتند و در تمام شهرِ کوچک ستایش از او طنین‎انداز بود.

 

فصل دوم

من تقریباً یک سال شهرتم را حفظ کردم؛ اما بعد، مردم بتدریج شروع می‎کنند به فراموش کردنم، زیرا من نمی‎توانستم به کنجکاویِ تماشاگران غذایِ تازه ارائه دهم. مربی هوشمندم برای حل این مشکل تصمیم می‎گیرد که با پروژه واقعاً وحشتناکی شروع کند و تعدادی هنرنمائی تازه به من بیاموزد، تا اینکه یک تصادفِ خوشحال‌کننده این تصمیم را لغو می‎کند.

در شهرِ کوچک ما جشنِ بازارِ مکاره برپا شده بود، و لافلور از این فرصت استفاده می‎کند تا مرا در برابر مهمانانِ غریبه در همۀ گوشه و کنارها به نمایش بگذارد. استعدادهایم توجه یک خیمه‎شب‎باز را که غرفۀ خود را در بازار قرار داده بود به خود جلب می‎کند. او به این فکر می‎افتد که مرا به دستگاهِ نمایشش پیوند دهد، و مرا از سرور قبلی‎ام به دو دوکات می‎خرد.

من در همان روز مجبور بودم در نقش بوکفالوس (اسب اسکندر کبیر) به دلقکِ چوبی‎اش خدمت کنم، هنگامیکه او و همراهانش با صدایِ طبل از میانِ شهر می‎گذشت و به طرفدارانِ تئاتر خود یک نمایشِ فوق‎العاده خنده‎دار را اعلام می‎کرد. من باید در بین پرده‎هایِ نمایش کارهایِ خنده‎دارم را انجام می‎دادم، و تقریباً بیشتر از رقیبم با ژاکتِ قرمز و کلاه قیفی تشویق می‎شوم. بعد از چند روز ما آنجا را ترک می‎کنیم و بعد از یک راهپیمائی کوچک در سرزمین بوهم محل کوچکی می‎یابیم، جائیکه ما توقف و شروع به کار می‎کنیم.

در اینجا یک فاجعۀ اسفناک انتظارم را می‎کشید. حامی جدیدِ من ناگهان می‎گذارد که تمام استعدادهایم را زیر و رو کنم. در آخر او یک چوب در برابرم نگهمیدارد و می‎گوید: ژولی، برای امپراتور بپر! من که عادت داشتم برای پادشاه بپرم و اصلاً نمی‎دانستم که یک امپراتور چه چیزی است تکان نمی‎خوردم، و گذاشتم برای سومین بار دستور را تکرار کند بدون آنکه کمترین تدارکی برای پریدن انجام دهم. این گستاخی تمام زمین را به حرکت می‎اندازد. یک پینه‎دوزِ وطن‎پرست با کشیدن مویِ مدیرِ من او را بعنوان دشمنِ دولت از روی صحنه بیرون می‎کشد، و اگر من در این آشوبِ عمومی راهی پیدا نمی‎کردم که از طریقِ درِ پشتی بگریزم بدون شک قربانیِ نبردِ خطایِ سیاسی‎ام می‎گشتم.

من هنوز به سرورِ جدیدم خیلی عادت نکرده بودم که بخواهم به محل خوابگاهِ او فرار کنم. من از این فرصتِ مناسب برای آزاد ساختن خود استفاده می‎کنم، و با عجله به سمتِ مزرعۀ گندم می‎دوم و در محلی که مرا در برابرِ تمامی تعقیب‎ها محافظت می‎کرد مخفی می‎سازم.

 

فصل سوم

من تمامِ شب را در پناهگاهم می‎گذرانم، صبحِ فردا گرسنگی مجبورم می‎سازد آنجا را ترک کنم. من به سمت روستائی می‎روم که در فاصلۀ دور می‎دیدم، و با اعتماد به نفسِ کامل داخلِ اولین میخانۀ سر راه می‎شوم.

چه اندازه تعجب و شادیم بزرگ بود وقتی پس از وارد گشتن به میخانه چشمم به معلم لافلور می‎افتد که در پشتِ یک میز مشغول نوشیدنِ آبجو بود، و برای میخانه‎چی داستانِ فرارش از خدمتِ زیر پرچمِ پروسی‎ها را تعریف می‎کرد. او هم من را همانطور که او را شناختم سریع شناخت؛ من به آغوش باز او می‎پرم و گونۀ قهوه‎ای رنگش را می‎لیسم؛ در حالیکه او نامم را می‎خواند و من را به قلبش می‎فشرد. میخانه‎چی و همسرش به نوبت از رفتار ما شگفتزده می‎شدند، و هنگامیکه من را در حال بلعیدنِ حریصانۀ تکه نانی که بر روی میز قرار داشت می‎بینند متوجه می‎شوند که من باید مدت طولانی‎ای غذا نخورده باشم.

ما پس از غذا خوردن براه می‎افتیم و بعد از دو روز به پراگ می‎رسیم، جائیکه لافلور تصمیم داشت آموزش قدیمی را با من تکرار کند؛ و بنابراین اولین کارش این بود که به من پریدن بخاطر امپراتور را بیاموزد. این اسم خود را در ذهنم عمیقاً حک کرده بود و بنابراین او برای آموزاندن این رزمایش احتیاج به تلاشِ زیادی نداشت.

او توسطِ استعدادهای من مقداری سکۀ کوچک بدست می‎آورد، من می‎توانستم سعادتمندترین پودل جهان باشم، اگر که رفقایِ حسودش به من خصومت نمی‎ورزیدند و اغلب حتی با من بدرفتاری نمی‎کردند. لافلور این را می‎دید، و فقط منتظر فرصتی بود که من را از کینۀ آنها نجات دهد. و این هم بزودی اتفاق می‎افتد: نجیبزادۀ زمینداری به پراگ آمده بود تا برای پسرانش یک معلم خانگی پیدا کند، اما نمی‎توانست هیچ معلمی را برای شصت گولدن حقوقی که در نظر گرفته بود بیابد، و می‎خواست لااقل برای پسرانش چیزی برای بازی ببرد، و پس از محاسبۀ فراوان بالاخره با پرداخت شش گولدن من را از مربی‎ام می‎خرد، خانم خانه چشم‎هایش بزرگ می‎شود وقتی بجای یک پروفسور یک پودل از کالسکه به بیرون می‎جهد؛ من اجازه دارم بدون مباهات کردن بگویم که حداقل پسرانِ کوچک از این تبادل بسیار راضی بودند.

چند روز بعد من بدون توجه به منشاء اجتماعیم بعنوانِ جوانترین کودکِ خانواده در نظر گرفته می‎شوم. پسرانِ کوچک از بشقاب خود به من غذا می‎دادند و به من در اتاق خود جای خواب داده بودند. حامیِ من اما می‎گذارد یک گردنبندِ باشکوه با نشانِ خانوادگی خود و نوشتۀ زیر را برایم بسازند: من، ژولی، این افتخار را دارم که به عالیجناب فون ربوک تعلق داشته باشم.

 

فصل چهارم

یک ضرب‎المثل قدیمی می‎گوید: "تحمل هیچ‌چیز سخت‎تر از تحمل روزهایِ خوب نیست." لذتِ بیکاری و زندگی خوبی که من دو ماه در پیش حامیِ خود داشتم در من این فکر گستاخانه را تولید می‎کند که با یکی از سگ‎هایِ نگهبان او دوست شوم، و آنچه هنوز بدتر بود اجازه دادم در هنگامِ نورِ روشنِ ماه در یکی از محل‎هایِ ملاقات‎هایِ عاشقانه‎ام داخل شود.

توصیف کردنِ خشمِ صاحبم بخاطر این بی‎حرمتی غیرممکن است. او در حالیکه به من لگد می‎زد فریاد می‎کشید: هی! جانی، تو می‎خواهی آبرویِ دیانایِ من را لکه‌دار کنی؛ اگر جلویت را نمی‎گرفتم که می‎داند چه نژادی بدنیا می‎آمد. او به شکارچیِ کاخش به نام نیمرود می‎گوید: یالا نیمرود! این الاغ را بدون آب و نان در زیرزمین بینداز تا عاشقی از یادش برود. نیمرود این مأموریت را با چنان دقتی انجام می‎دهد که من وقتی پس از یک ریاضتِ هشت روزه از پسرها توسطِ زانو زدن طلب آزادی‎ام را التماس می‎کردم شبیه به یک اسکلت دیده می‎شدم.

حالا البته عاشقی از یادم رفته بود، و من برای بدست آوردن شادابی قبلی‎ام بیشتر از یک ماه زمان لازم داشتم؛ اما آنچه نتواستم دوباره بدست آورم لطف عالیجناب بود. من این را برای همیشه از دست دادم، و به خوبی متوجه شدم که او مرا فقط بخاطر کودکانش نگهداشته است. نوازش‎های کودکان بیزاریِ پدرشان از من را جبران می‎کرد، و من شروع کردم خُلق و خویِ او را با بیتفاوتی تحمل کنم، تا اینکه برای بار دوم شهیدِ خوش‎قلبی‎ام می‎گردم.

من و دو پسر جوان در یک صبح زیبایِ پائیزی به یک پیاده‎روی به سمتِ یک جنگلِ کوچکِ نزدیکِ خانه می‎رویم. یک غریزۀ مخفی من را به سمتِ یک بوته می‎کشاند و در آن یک موجود زنده کشف می‎کنم. من با دیدن این منظره ناله و واق واق کردن را قطع نمی‎کنم تا عاقبت آن دو که بیهوده سوت می‎زدند با بی‌صبری جلو می‎آیند. آنها در بوته‎ها یک کودکِ تازه متولد گشته می‎یابند که بر رویِ بالشی از کاه قرار گرفته بود و توسطِ ناله‎های غم‎انگیزی از زندگی‎اش شکایت می‎کرد. قلبِ وحشیِ پسرانِ جوان اما بدون احساس نبود. پسر بزرگتر کودک را در آغوش می‎گیرد و با غنیمت بدست آمده همراه برادرش فاتحانه به سمت قصر می‎رود.

وقتی صفِ قطاری که من از آن عقب نیفتاده بودم به سالن داخل می‎شود پدر و مادر در پشت میز مشغول خوردن صبحانه بودند. هر دو پسر با هیجان و شاد تعریف می‎کنند که چه اتفاقی برایشان افتاده است، پسر جوانتر فراموش نمی‎کند که با افتخار از من بعنوان کشف‌کننده نام ببرد. او هنوز حرفش به پایان نرسیده بود که پاپا پیپِ درازش را به گوشه‎ای می‎اندازد و با بانگِ خروشانی می‎گوید: شما بچه‎های خرابکار، شماها چکار کردید؟ آیا فکر می‎کنید که من باید تمامِ حرامزاده‎های این منطقه را برای بزرگ شدن غذا بدهم؟ آیا مگر من دو نان‌خور ندارم که در منطقه‎ام پیدا گشتند؟ شماها باید این نوزاد را همانجا می‎گذاشتید. و او در حالیکه من را با نگاه یک سربروس (سگ سه سر) نگاه می‎کرد ادامه می‎دهد، و تو جانور لعنتی، صبر کن، من می‎خواهم به تو سامریِ نیکوکار پاداش دهم. سپس مانند رعدِ لرزانی تفنگش را برمی‎دارد، و این لحظه می‎توانست آخرین لحظۀ زندگی من باشد، اگر که تصادفاً وقتی او خود را آمادۀ شلیک می‎ساخت نیمرود با یک خرگوش در دست در را باز نمی‎کرد. من این لحظۀ سعادتمند را می‎بینم و مانندِ یک تیرِ رها گشته از کمان از در به بیرون پرواز می‎کنم.

 

فصل پنجم

من از کنار پرچین‎ها و گودال‎ها می‎رفتم، و ابتدا وقتی سرم را برگرداندم که خود را در دره‎ای یافتم که نمی‎توانستم از داخل آن بجز نوکِ برج هیچ‌چیز دیگر را ببینم. من در اینجا در کنار یک چشمه دراز می‎کشم و زبان تشنه‎ام را از آب باطراوتش خنک می‎سازم.

من در اثر خستگی و مستأصل از تحملِ وحشت مرگ به خواب عمیقی فرو می‎روم و ابتدا ظهر توسطِ یک جوانِ صنعتگرِ مسافر از خواب می‎پرم. او کنار چشمه می‎نشیند تا نهار فقیرانه‎اش را بخورد و با خارج ساختن یک تکه نان و یک قطعه پنیر از جیبش اشتهایم را تحریک می‎کند. من خود را بر روی پاهای عقبم می‎نشانم، و به این ترتیب چنان متواضعانه خود را در برابرش به مهمانی دعوت می‎کنم که او از تقسیمِ غذای سردش با من دریغ نمی‎کند.

چون هر راهی که به فرار من یاری می‎رساند برایم مناسب بود بنابراین خودم را به خیرخواهِ جدید تحمیل می‎کنم. گرچه جغرافیا هیچ بخشی از آموخته‎ام نبود اما با این وجود متوجه می‎گردم که مسیرِ راهپیمائی مرا مرتب از قلعۀ وحشتناکِ صاحبِ ستمکارم دور می‎ساخت. در بین راه از هر فرصتی استفاده می‎کردم تا به مردِ جوان خوش‎خدمتی کنم: وقتی باد کلاهش را از سر پرتاب می‎کرد من دوباره آن را از روی زمین برمی‎داشتم و چنان با شایستگی به وی ارائه می‎کردم که او از حالا یک پروژۀ مالی بر اساسِ استعدادم دایر می‎کند. برای این منظور تا زمانی قفل گردبندم را می‎پیچاند تا اینکه عاقبت موفق می‎شود من را از این جواهر اشرافی نجات دهد. من سپاسم را با یک پشتک زدن نمایش می‎دهم که موسیو لافلور هم بخاطر آن حتماً برایم دست می‎زد. رفیقم گردنبند را در یک گودال آب می‎اندازد، اما قبلاً نوشتۀ بر رویِ آن را می‎خواند و نام من را بخاطر می‎سپرد.

ما پس از سفری شش روزه بدون اتفاق خاصی به شهر درسدن می‎رسیم. ظهر بود: دودکش‎ها دود می‎کردند، و از پنجره‎های آشپزخانۀ یک مهمانخانۀ باشکوه بویِ شیرینی به مشام‎مان می‎رسید و ما هر دو همزمان تمایلِ شدیدی احساس می‎کنیم که از این آزمایشگاهِ زندگیِ خوب بازدید کنیم.

ما مستقیماً به آشپزخانه می‎رویم، جائیکه با پسر فعالِ هجده سالۀ مهمانخانه‎چی که در حالِ کار کردن و بیرون کشیدن یک بوقلمونِ بسیار بزرگ از سیخ بود مواجه می‎شویم. رفیقم من را به راحتی به پسر جوان برای فروش پیشنهاد می‎کند، و برای تبلیغ کالایِ خود می‎گذارد که من تعدای از هنرهایم را که او در بین راه به من آموخته بود نشان دهم. هنوز معامله بسته نشده بود که مهمانخانه‎چی داخلِ آشپزخانه می‎شود. رفیقم فراموش می‎کند کلاهش را در برابر او از سر بردارد؛ من با چالاکیِ یک پرنده به بالا جست می‎زنم و کلاه را از سر او برمی‎دارم. این حرکت سرنوشتم را معین می‎سازد. مهمانخانه‎چی من را با پرداختِ یک تالر نقره‎ای می‎خرد، بعلاوه یک قطعه کبابِ سرد شده هم به او می‎دهد، و برای خوشامدگوئی به من بقایای رانِ پوست‎کنده شده‎ای را جلویم می‎اندازد، و من از مزۀ خوش آن لذت می‎برم.

در طولِ چند روز رنج‎های تحمل کرده را فراموش می‎کنم. من تمام نبوغم را ارائه می‎دادم تا مورد التفات صاحب جدیدم قرار گیرم، و در طول چند هفته موفق به این کار می‎شوم.

 

فصل ششم

برای دومین بار می‎گذارم سعادت کورم سازد. من یک بار ناراضی از پاداشی که در آشپزخانه می‎گرفتم به این وسوسۀ سنگین دچار می‎شوم که یک ماهی کپورِ باشکوه را از رویِ اجاق صید کنم. البته من برای چند لحظه با این فکرِ بی‎معنی جنگیدم؛ اما برایم ممکن نبود در برابر این وسوسه مقاومت کنم، و من در لذتِ کاملِ خوردنِ میوۀ ممنوعه بودم که مهمانخانه‎چی در حین ارتکاب جرم گرفتارم می‎سازد.

او با خشمی کف‎آلود یک سیخ برمی‎دارد و با آن چنان بی‎رحمانه من را ضرب و شتم می‎کند که اگر پسرش برای کمک به من عجله نمی‎کرد حتماً حرص و طمع‎ام را با زندگی‎ام می‎پرداختم. من با فحش و شلاق سرافکنده از مهمانخانه اخراج می‎شوم، و به تمام خدمتگزاران دستور اکید داده می‎شود که به من تحت هیچ بهانه‎ای دوباره اجازه ورود ندهند.

من با قلبی غمگین و سری به زیر افکنده مانند گناهکاری نادم شهری را ترک می‎کنم که برخی از برادرانم به رفاه و کامیابی‎ام در آن حسادت می‎کردند، و تصمیم می‎گیرم شرمم را در یک گوشۀ متروک پنهان سازم. تصادف، یا بیشتر دستِ نامرئی انتقام قصدم را تسریع می‎کند. این دست نامرئی مرا به یک روستایِ کوچکِ فقیر در مقابل کلبۀ یک نعلبند هدایت می‎کند که با همسرش بر روی یک نیمکت نشسته بود و نان شبش را می‎خورد. حالا در حالیکه من در مقابل او قرار داشتم و یک لقمه غذا درخواست می‎کردم، مرد نعلبند به نیمۀ دیگرش می‎گوید: هانه، پودلِ قوی هیکل را نگاه کن. او می‎تواند، خدا من را مجازات کند، جایگزینِ سگ اشپیتز خدابیامرز ما شود. زن جواب می‎دهد: حق با توست؛ فقط ممکن است که او صاحب داشته باشد. نعلبند جواب می‎دهد، آه کجا! ما او را برای همیشه نگهداریم. با این حرف بعنوان بیعانه یک تکه از نانش را به من می‎دهد؛ زن از اتاق یک طناب می‎آورد و من پیش از آنکه بدانم چه‌خبر است در کارگاه بسته شده بودم.

به محض اینکه مرد برای کار بازمی‎گردد من را در چرخی قرار می‎دهد که باید در آن مرتب به جلو می‎رفتم و به اینوسیله دمندۀ کوره را به کار می‎انداختم. البته در ابتدا می‎خواستم اعتراض کنم اما با چند ضربۀ سخت دستۀ چکشِ استاد سریع شغلم را به رسمیت می‎شناسم، و تحت هوشیاریِ طبیعی‎ام در زمان کوتاهی از سلفِ قبلی‎ام اشپیتزِ خدابیامرز پیشی می‎گیرم. حالا من دقیقاً مانند یک برده زندگی می‎کردم: از صبح تا شب چرخم را می‎چرخاندم، و برای اینکه ضعیف نشوم به من سوپ بلغور و نان می‎دادند. در ساعات استراحت باید می‎گذاشتم پسر شش سالۀ استادم بر رویم سوارکاری کند، و وقتی من نارضایتی‎ام را توسطِ پوزه یا گاز گرفتن نشان می‎دادم با ضرب و شتم برای اطاعت کردن به من هشدار  داده می‎شد.

من شش هفته در این محلِ غم و اندوه طاقت آوردم؛ اما عاقبت صبرم تمام می‎شود. در یکی از روزهای یکشنبه که زن و شوهر به کلیسا رفتند و من را با جلادِ کوچکم در اتاقِ قفل شده حبس کردند من با سر از میان پنجره یک راه به بیرون ساختم که به سمتِ خیابان می‎رفت، و من برای فرارِ از زندان تمامِ باقیماندۀ نیرویِ اندکم را جمع کردم.

با این حال اگر صاحب ستمگرم فرار کردن من را حدس می‎زد دستگیر کردنم برایش آسان بود. من در چرخِ لعنتی دویدن را فراموش کرده بودم، و ابتدا پس از گذشت یک ساعت توانستم دوباره از پاهایم راحت استفاده کنم و با یک تاختِ چارنعل به یک گاوداری برسم، جائیکه رنگِ سیاهِ مویِ فرفری‎ام کافی بود که نگهبانِ مهربان به من غذا و پناهگاه بدهد.

 

فصل هفتم

صبحِ روز بعد با نیرویِ تازه مسلح گشته به سرعت براه می‎افتم، زیرا من هنوز وحشت داشتم که ردّم توسطِ صاحبِ تعقیب‌کننده‎ام گرفته شود. بنابراین من از رفتن از مسیر بزرگراه اجتناب می‎کردم و از مالروئی می‎رفتم که من را عاقبت به یک روستا در کنار رودخانه هدایت می‎کند.

در نزدیکِ راهِ ورود به روستا یک زنِ جوان کشاورز را می‎بینم که در کنار رودخانه زانو زده بود و با چهرۀ شادی چند پوشک را می‎شست. یک دختر دوستداشتنیِ چهار/پنج ساله در کنار او روی چمن نشسته بود؛ دختر چند سیب‎زمینیِ سرخ کرده در پیشبند کوچکش داشت و در حال بردن یکی از سیب‎زمینی‎ها به سمتِ دهانش بود.

من خود را دوستانه به کودک نزدیک می‎سازم، اما دختر با دیدن من از وحشت فریاد بلندی می‎کشد. مادر سرش را برمی‎گرداند و از چشمانم صلح‎آمیز بودنِ مقصودم را می‎خواند و می‎گوید: لیزشن، نترس، او کاری با تو ندارد، حیوانِ بیچاره گرسنه است، یکی از سیب‎زمینی‎هایت را به او بده. لیزشن حرف مادر را گوش می‎کند و یک سیب‎زمینی به سمتم دراز می‎کند. من کاملاً با احتیاط سیب‎زمینی را از دست کوچکش برمی‎دارم و در کنار او آن را می‎خورم.

حالا مادر شستن رخت‎ها را به پایان رسانده بود و آنها را در فاصلۀ نزدیکی بر روی طنابی آویزان می‎کرد که به دو درخت میوه بسته بود. در این لحظه لیزشن می‎خواست کارهای مادر را تقلید کند؛ او خود را به ساحلِ رودخانه نزدیک می‎سازد و بر روی آب خم می‎شود تا دستمالِ بینی‎اش را بشوید. سر برای کودکِ بیچاره سنگین می‎شود و او بدون آنکه از خود صدائی خارج سازد بداخل رودخانه سقوط می‎کند؛ من سقوط کردن را می‎بینم و پشت سر او داخل آب می‎جهم، و او را تا لحظه‎ای روی آب نگاه می‎دارم، تا مادر که در اثر سر و صدا به آنجا به پرواز آمده بود وقت پیدا می‎کند که غنیمت گرانبها را از من بگیرد. کودک در کنار پستان‎هایِ مادر بزودی دوباره بهبود می‎یابد، و وقتی زن خود را برای بازگرداندنِ کودک به خانه آماده می‎ساخت به سمت من نگاه می‎کند و با صدایِ شیرینی می‎گوید: با من بیا، پودلِ عزیز، تو باید تا وقتی من زنده‎ام پیش من نان داشته باشی.

یک زبانی وجود دارد که تمام حیوانات می‎فهمند؛ زن این زبان را صحبت می‎کرد. من از خودم راضی بودم و با قدم‎های شاد بدنبال او به خانه‎اش رفتم. زن در حالیکه لباس کودک را خارج می‎ساخت برای شوهرش از عمل قهرمانانۀ من تعریف می‎کرد؛ این تعریف بقدری گرم گفته می‎شد که قلبِ سردِ مردِ خرمنکوب نمی‎توانست مقاومت کند. او یک نگاهِ تشویق‌کننده به من می‎اندازد، و به این ترتیب فرزندخواندگی‎ام پذیرفته می‎شود.

 

فصل هشتم

من یک سالِ تمام در پیش زنِ کشاورز نیکوکار زندگی می‎کنم، البته نه در رفاهِ کامل، اما در یک حد متوسطِ سعادتمند، و گاهی وقتی قابلمۀ گوشتِ خرمنکوب وسوسه‎ام می‎کرد کافی بود که وظیفۀ دمیدنِ کنار کوره را به یاد آورم و از سرنوشتم راضی باشم. زنِ سپاسگزار اغلب برایم یک تکه گوشت یا چربی می‎انداخت که شوهرش برای سگ‎های مزرعه تعیین می‎کرد، و هرچه لیزشن بزرگتر می‎شد خاطرۀ عملِ نیکی که من برایش انجام داده بودم در او تجدید می‎گشت.

من امیدوار بودم که در پیش این انسانِ خوب روزهای زندگی‎ام را به پایان برسانم؛ اما سرنوشت تصمیم دیگری گرفته بود. زن بیمار می‎شود و بعد از سه هفته می‎میرد، و مردِ خرمنکوب قبل از به پایان رسیدن شش ماه یک همسر دیگر می‎گیرد، که اولین نگاهِ من به او اجازه نداد هیچ‌چیز خوبی حدس بزنم. او یک اندام بلند با چشمان تو رفته داشت و چهره‎اش به تمام جهان اعلام جنگ می‎کرد، و قلبش هیچ اشتیاقی نداشت بجز خساست. به محض محکم ساختن پایش در خانه هیچ فرصتی را از دست نمی‎داد که مرا پیش شوهرش بعنوان یک تنبلِ پُر درد و سر نشان دهد. نگاه زن هر لقمه‎ای را که لیزشن به من می‎داد تا معده‎ام تعقیب می‎کرد، و هرگز خسته نمی‎شد به افرادِ دور میز نشان دهد که هر خُرده‌نانی که من می‎خورم غذائی است که از مرغ‎ها و کبوترها، بله حتی از گربۀ سودمند دزدیده می‎شود.

با توجه به این منطق غذایِ روزانۀ من باریکتر می‎گردد؛ فقط عشق من به لیزشن فقدان را بدون گِله کردن قابل‌تحمل می‎ساخت، و وقتی من با دختر وارسته از گور مادرش دیدار می‎کردم، که او تقریباً هر صبح با گل و اشگ تزئین می‎کرد، بنابراین ما همیشه قوی، بله حتی شاد به خانه بازمی‎گشتیم.

یک روز نامادری به این فکر می‎افتد که دزدکی بدنبال دختر برود، و او ما را در کنارِ سنگ گور غافلگیر می‎سازد. با خشم وحشتناکی دختر را از کنار قبر کنار می‎کشد، و وقتی من می‎خواستم از دوست کوچکم دفاع کنم با شاخۀ کلفتی که از زیرِ پیشبندش بیرون می‎کشد چند بار چنان ضربه‎های ناگواری بالای چشم‎هایم می‎زند که من او را ول می‎کنم، و باید به پشت یک سنگ قبر می‎خزیدم. حالا او دست دختر بیچاره را می‎گیرد و بدنبالِ خود می‎کشد، و من می‎شنیدم که زنِ نفرت‎انگیز این کلمات را از دهان خارج می‎ساخت: کاش این سگِ لعنتی می‎گذاشت که تو در رودخانه غرق شوی.

هیچ‌چیز بجز تصویر کودکِ بیگناه نمی‎توانست من را به حرکت اندازد که به مزرعه بازگردم: من به محضِ تمام شدنِ دردم و بعد از آنکه توانستم چشمانم را دوباره باز کنم این کار را انجام دادم؛ اما وقتی به نزدیکِ در خانه می‎رسم با دیدن نامادری که در کنار یک پنجرۀ کوچک استراق‌سمع می‎کرد احساس خطر می‎کنم، در این لحظه می‎بینم که مرد خرمنکوب و دو خدمتکارِ مسلح به چوبِ خرمنکوبی و چنگگ به سمتم پیش می‎آیند. لیزشن با دست‎هایِ به آسمان بلند کرده بدنبال پدرش می‎دوید؛ فقط پدر گوش‎هایش از شنیدنِ التماس‎های دختر کوچک کر شده بود. من دستم را به نشانۀ خداحافظی چند بار برای فرشتۀ کوچک تکان می‎دهم و با پریدن به رودخانه‎ای که او را از آن نجات داده بودم خودم را از خطر می‎رهانم.

 

فصل نهم

من به یک جنگلِ انبوه پناه می‎برم و خود را در یک درخت تو خالیِ بلوط مخفی می‎سازم، نه از مقابلِ چشم تعقیب‌کنندگانم، من دیگر ترسی از آنها نداشتم، بلکه از مقابلِ چشمِ جهانی که می‎خواستم برای همیشه از آن کناره‎گیری کنم. من تصمیم می‎گیرم مانند افراد گوشه‎نشین در این طبیعتِ وحش مستقل و بدونِ جلب توجه زندگی کنم؛ من فقط در نقشه‎ام مبحثِ مواد غذائی را فراموش کرده بودم، و معده‎ام حتی قبل از شروع شب چنان قدرتمندانه من را به یاد آن می‎اندازد که مجبور می‎گردم برای جبران این خطایِ حافظه گوشۀ عزلتم را ترک کنم.

من مرتب عمیقتر به بیشۀ متراکم نفوذ می‎کردم، و عاقبت به یک چمنزار لخت می‎رسم که یک نمایش بسیار عجیب و غریب به من عرضه می‎کرد. در حدود سی تا چهل مرد، زن و کودک با صورت‎های سوخته و لباس‎های ژنده به دور آتش بزرگی جمع شده بودند که در کنارش غذا پخته می‎گشت، گوشت سرخ می‎گشت، بازی می‎گشت و با لذت سیگار و چپق کشیده می‎گشت. من در مخیله‎ام استخوان‎های غازی را مورد مصادره قرار می‎دهم که یک مادرِ سالخورده با سری شبیه به مدوسا در یک سیخ می‎چرخاند، و من خود را خجول و محترمانه به این جمعیت بسیار جالب نزدیکتر می‎سازم.

ناگهان یک صدای توخالی به گوشم می‎رسد: آره، لعنت بر شیطان! من باید این پودل را بشناسم. آره، قسم به روح بیچاره‎ام، او خودش است: ژولی، ژولی! آیا ما دوباره اینجا همدیگر را ملاقات می‎کنیم؟ از آنجا که برایم حتی بعد از یک جدائی چهار ساله سخت نبود که در شخصِ سخنران استادِ سابقِ خیمه‎شب‎بازی را بشناسم بنابراین بلافاصله ناشناسی را کنار می‎گذارم و برایش تمام ناز و نوازش‎هائی را که ضروری بحساب می‎آوردم انجام می‎دهم تا خاطرۀ هجرتم را در نزد او از بین ببرم و حفاظتش را برای خود بدست آورم.

سیاست من زائد بود: خیمه‎شب‎باز تعارفاتم را با ربا به من پس می‎دهد و برای جمع اینطور صحبت می‎کند: برادرها، این سگ ارزش طلا دارد؛ او برای جنگ‎های صلیبی ما مهمترین خدمات را انجام خواهد داد. او این را می‎گوید و یک خرگوش را که در کنارش قرار داشت برمی‎دارد، نام من را صدا می‎زند و خرگوش را تا جائیکه می‎توانست به فاصله‎ای دور پرتاب می‎کند. من با سرعتِ یک شاهین به آن سمت شلیک می‎شوم، گوشتِ شکار را برمی‎گردانم و آن را در مقابلِ پای استادم قرار می‎دهم. یک دست زدن دسته‎جمعی عمل قهرمانانه‎ام را تاجگذاری می‎کند، و تمام تماشگران مشتاق بودند که مرا از مهمان‎نوازی‎شان مطمئن سازند.

بعد از غذا برای روز بعد قرارِ یک سفرِ اکتشافی گذاشته می‎شود، و چون می‎شنیدم که فئودال‎ها و دهقانانی که شایسته نفرتم بودند موردِ بحث‎اند بنابراین مردم‎ستیزی‎ام این فکر را در من غلغلک می‎دهد که عاقبت یک بار هم شهوتِ ناشناختۀ انتقام را مزه خواهم کرد. این اقدام به خوبی انجام می‎شود. در این ضمن مادرِ سالخورده با سرِ شبیه به مدوسا برای پسرِ غازچرانی یک دختر زیبا و ثروتمند پیشگوئی می‎کرد، من به شکار گله می‎پردازم، و در طول پنج دقیقه سه شکار برای استادم که در پشت یک درخت کمین کرده بود می‎آورم و او آنها را داخل یک کیسه می‎کند.

چند روز بعد مرغداریِ یک فئودال موردِ هجوم قرار می‎گیرد، و گروهِ ما چند خروس و یک بوقلمونِ چاق را مدیونِ مهارت من بود. خلاصه، تقریباً هفته‎ای نمی‎گذشت که من با شکارِ فراوان به اردوگاهِ اصلی‎مان بازنگردم، و نه فقط از طرف همرزمانم، بلکه هچنین از طرفِ زن‌ها مورد الطفات قرار می‎گرفتم.

آنها به من لقبِ  فشنگ می‎دهند؛ برایم یک معشوقه می‎گیرند، من را هنگام غذا به عنوان یک فرد بحساب می‎آوردند که نه باقیماندۀ غذاهایِ خوب بلکه چربترین لقمه‎ها نصیبش می‎گشت. نورِ شایستگی‎هایِ من بر استادم منعکس می‎گشت، و هنگامیکه رئیس باندِ ما در اثر یک بیماریِ نه چندان طبیعی می‎میرد استادم به اتفاق آرا به جانشینی او انتخاب می‎شود. خلاصه، در مدتِ هشت ماهی که من بعنوان دستیارِ یک فرماندۀ کولی بودم هرگز یک پودل درِ افتخاری بالاتر و در غذائی بهتر از من قرار نداشت. همچنین در جلال و شکوهم تمامِ دوستان و دشمنانم را فراموش می‎کنم، فقط لیزشن را نمی‎توانستم از ذهنم خارج سازم، و اغلب خواب می‎دیدم که انگار می‎خواهم دست این کودکِ مهربان را بلیسم اما او با نگاه غمگین و شفیقانه‎اش مرا از این کار بازمی‎داشت.

 

فصل دهم

عاقبت یورش‎های ما قوۀ قضائیه را به حرکت وامیدارد و همسایگان در سکوت برای محاصره کردنِ جنگل و شکار همگی ما با هم متحد می‎شوند.

وحشتمان چه اندازه بزرگ بود وقتی در یک صبحِ زیبا از هر گوشۀ جنگل نیروهایِ نظامی و دهقانانِ مسلح‌گشته به اردوگاهِ ما حمله آوردند. شجاعترین رفقای ما از خود دفاع می‎کنند، دیگران تلاش می‎کردند فرار کنند، و اغلب‎شان با زن‎ها و کودکان گرفتار می‎شوند. من در حال فرار توانستم تا این اندازه با چشمانِ خود از دور ببینم؛ زیرا من باید اعتراف کنم که با اولین شلیک مصلحت دیدم به درونِ درختان عقبنشینی کنم. من خودم را در امان بحساب می‎آوردم، تا اینکه یک دهقان که در من احتمالاً دستِ راستِ فرمانده را شناخته بود چند تیر به سمتم شلیک می‎کند که بر روی پوستم نشانه‎هایِ خونین مختلفی برجای می‎گذارد. خوشبختانه چهار پایم سالم باقی ماندند و خدمات عالی‎ای برایم انجام دادند، طوریکه توانستم در دقایقِ اندکی دور از غوغایِ جنگ به یک غارِ سنگی برسم که احتمالاً به لانۀ دزدیِ یک گرگ تعلق داشت، و حالا باید سلولِ ندامتگاه یا حتی قتلگاهم می‎گشت.

من خود را بدست غم‎انگیزترین مشاهدات می‎سپرم، و وقت زیادی داشتم که خود را با آنها مشغول سازم، زیرا زخم‎هایم مرا بیش از هشت روز در چنان اسارتِ سختی نگاهداشته بود که مجبور بودم فقط از اسفنج‎های رشد کرده بر روی زمین و از حلزون‎های کنارشان تغذیه کنم.

عاقبت توانستم از بستر بیماری بلند شوم و نانم را دوباره در دنیایِ پهناور جستجو کنم؛ فقط اینطور بود که انگار مُهر تبعید بر پیشانیم نشانده‎اند. من شش هفته سرگردان بودم، خودم را به یک اُرگ‎نواز، به یک چینی‎بندزن و به یک چاقو تیزکن به بَردِگی پیشنهاد می‎دهم، بدون آنکه بیشتر از یک نگهداریِ آنی در نزد آنها چیزی بیابم.

من به اندازه‎ای سقوط کرده بودم که آرزوی بازگشتِ به کارگاهِ نعلبند را می‎کردم، و آن را حتماً جستجو می‎کردم اگر که راهپیمائیم من را دور از ساحلِ رودِ اِلبه تا به کنار ابتدایِ جزیرۀ ایستر پرتاب نمی‎کرد. بنابراین چاره دیگری برایم باقی‌نمی‎ماند بجز آنکه خود را بدستِ امواج حاثه‎ای بسپارم که مرا یک روز به مقابلِ صومعه‎ای باشکوه هدایت می‎کند که کنار درگاهش یک راهب سوپ میانِ گدایان تقسیم می‎کرد.

فوجی از مهمانانِ ژنده‎پوش خود را به آنسو فشار می‎دادند، و من جرأت می‎کنم خود را در بین مردم فقیر مخلوط کنم. من در بین آنها متوجۀ زن سالخورده با سرِ شبیه به مدوسا می‎شوم که مرا همیشه موردِ لطف قرار می‎داد و خود را مدت کوتاهی قبل از شکستِ ما از گروه گم ساخته بود؛ این همان زنی بود که معشوقه‎ام لِدا را به بازوانم هدایت کرده و این ایدۀ خوب را داشت که برای او پریدن بیاموزم. حالا او شغلِ سیبیله، الهۀ پیشگو را با شغلِ یک متعصبِ مذهبی معاوضه کرده بود و آن را توسطِ یک تسبیح بزرگ نمایش می‎داد، و بعنوان آشپز سابق یک کشیش به این نقش استادانه عمل می‎کرد. من از او متواضعانه برای حفاظت التماس می‎کنم. او در حالیکه من را نوازش می‎کرد می‎گوید: آه، خوشامدی ژولی عزیز، و به من یک قطعه نان می‎دهد.

افرادی که آنجا ایستاده بودند بخاطر این هتکِ حرمتِ اجناسِ صومعه غرغر می‎کنند و از او به مسئول آشپزخانه شکایت می‎برند. زن به او می‎گوید: برادر گرامی، شما نمی‎دانید که او چه پودلِ معقولی است. فوری برای من یک شرفیابی در پیش جناب کشیش درخواست کنید، مهربانی شما برایتان پشیمانی به بار نمی‎آورد. زن با چنان اعتماد به نفسی صحبت می‎کرد که نیمه‎راهب در انجام دادنِ درخواستِ زن تردید نکرد. او با یک پاسخِ مثبت بازمی‎گردد، و من همراه زنِ سالخورده به پیش راهب اعظم که یک شخصِ چاقِ کم‎شنوا بود هدایت می‎شوم. پیرزن لبۀ ردایش را می‎بوسد، من را بعنوان ادایِ احترام مذهبیِ خود به او ارائه می‎کند و همزمان می‎گذارد که من هنرهایم را انجام دهم.

پیرزن در پایان عصایِ زائریش را جلویم نگاه می‎دارد، و بعد از آنکه من برای پادشاه می‎پرم، نمی‎دانم از رویِ هوسرانی یا از رویِ عادتِ قدیمی به من دستور می‎دهد که برای لِدا هم بپرم. من این کار را با چابکیِ قابل تحسینی انجام می‎دهم؛ اسقف اعظم که پدر بِدا نامیده می‎گشت زن را اشتباه می‎فهمد و فکر می‎کند که پرش من بخاطر احترام به جناب کشیش است. حالا شانس به من روی آورده بود؛ او با تکان دادن سر اعطایِ تشویقش را اعلام می‎کند، یک گولدن و یک طلسم به مادر سالخورده می‎بخشد، و سرپرستیِ من را به برادر آشپز واگذار می‎کند، آشپز یک پُرس غذای کافی جلویم قرار می‎دهد، من که می‎توانستم یک روز قبل در اثر گرسنگی بمیرم حالا نزدیک بود در اثر یک پُرخوری تقریباً منفجر شوم.

 

فصل یازدهم

شانسِ رو آورده به من همچنین یک تأثیر خیرخواهانه بر زن سالخورده داشت. جناب کشیش دستور می‎دهد که به او هر هفته یک سکه و یک نان چاودار داده شود، و من از هیچ فرصتی غافل نمی‎گشتم سپاسم را به این زن توسطِ گرم‎ترین نوازش‎ها شهادت دهم. اسقف اعظم من را از کنارش جدا نمی‎ساخت؛ نان گندم و گوشت گاو غذای معمول من بود، و مرد مهربان اغلب شکایت می‎کرد که من نمی‎توانم بخاطر سنگِ کلیه‎اش به او کمک کنم. اغلب وقتی ما مهمان غریبه داشتیم، و این تقریباً هر روز اتفاق می‎افتاد، من باید مهمانان را بعد از غذا با هنرنمائی‎هایم سرگرم می‎ساختم، و نمایش را هر بار با یک جهش در هوا برای پدر بِدا به اتمام می‎رساندم. من به این ترتیب یک سال در فراوانی می‎گذرانم، و چون سرپرستم را در وظایف روزانه همراهی می‎کردم و خودم را به این وسیله در آشپزخانه در یک بویِ مقدس می‎نشاندم بنابراین چنین به نظر می‎رسید که سرنوشت به من وعدۀ یک سعادتِ ابدی می‎دهد؛ اما من متأسفانه برای این تعیین شده بودم که فقط توپِ بازیِ خُلق و خویِ سرنوشت باشم.

یک جشنِ باشکوه بخاطر تولدِ جناب کشیش برپا گشته بود، یک راهبۀ سالخورده هم از شهرِ همجوار در این مهمانی شرکت می‎کند، و تبریک خود را با هدیه یک سگِ تازی کوچکِ زیبا همراه می‎سازد، که حتی فریدریش بزرگ هم این هدیه را رد نمی‎کرد. یک چنین خوشخدمتی از یک چنین دستِ محترمی نمی‎توانست چیزی بجز بالاترین خوشامدگوئی برای اسقف اعظم باشد، از آنجا که اما رقیبِ جدیدم هیچ‌چیز بجز آنکه خود را خم سازد و به دیگران بچسباند نیاموخته بود بنابراین من هنوز برای مدتی مورد توجه باقی می‎مانم، و فقط تقسیمِ غذای لذیذ با او را که تا حال فقط منحصر به من بود توهینی به خود بحساب می‎آوردم.

اما متجاوز بتدریج این گستاخی را به خرج می‎دهد که من را از کاسۀ غذایم پس‎براند؛ این کار به جنگ‎هایِ کوچکی منجر می‎گشت که در آن گرچه من همیشه دست بالا را داشتم اما همچنین مقصر شناخته می‎گشتم. باقیماندۀ یک قرقاول را که متجاوزِ بی‎شرم می‎خواست از من به زور بگیرد صبرم را به پایان می‎رساند. من چنان با انرژیِ فراوان به وراثت خودم تأکید می‎کنم که شاهزاده زفوروس، رقیبم اینطور نامیده می‎گشت، بعد از مشاجرۀ لفظی یک گوش خود را پشت سر می‎اندازد و با جیغِ وحشتناکی به زیر عبایِ جناب کشیش فرار می‎کند.

حالا حکم مرگم صادر شده بود؛ پدر بِدا از خشم می‎لرزید، بدون فکر کردن به پایِ نقرسی‎اش چند ضربۀ قدرتمند به من می‎زند، و واقعاً حکم مرگم را زیر لب زمزمه می‎کند، هنگامیکه یک شاعرِ در حال سفر با یک شعر شش بیتی از او یک فنیگ خرجِ سفر می‎طلبد، و چون او را پدرِ مقدس نامیده بود بنابراین محلی در کنارِ میز غذا بدست می‎آورد، و به این ترتیب عالیجناب تمام تلاشش را به خرج می‎دهد که من را بدست او بسپارد.

اسقف اعظمِ کینه‎توز فکر می‎کرد سخت‎تر از این نمی‎تواند من را مجازات کند و مرا به یک استادِ خواننده هدیه می‎کند که گونه‎های توخالی و اشتهایِ غول مانندش برایم یک مرگ آرام از گرسنگی پیشگوئی می‎کرد. او درخواستِ جناب کشیش را با نوشیدنِ یک گیلاس کوچکِ عرق آلبالو می‎پذیرد و من باید با ترکِ محرابی که در آن آرامترین روزهای زندگیم را گذرانده بودم تبعیدم را آغاز می‎کردم.

 

فصل دوازدهم

من با گام‎هائی غمگین در کنار صاحبِ جدیدم آهسته و ساکت می‎رفتم، و او بیهوده سعی می‎کرد توسطِ سوت زدن و تولیدِ صدا با زبانش مرا شاد سازد. اوایل شب به یکی از شهرهای امپراتوریِ شوابن‎ها می‎رسیم، جائیکه ما در اتاق کوچکِ زیرشیروانی یک چاپخانه‎دار ساکن می‎شویم که حامی من در نزد او شغل یک ویرایشگر را داشت.

مردِ شاعر که تویدولف نام داشت دشمنِ قسم خوردۀ اسامی فرانسوی بود؛ او به این خاطر نامم را به هکتور تغییر می‎دهد و من را برای نگهبانی از قلعه‎اش تعیین می‎کند. او یکی از کلاه‎گیس‎های کهنه‎اش را که به پشتِ مویش آویزان می‎کرد بعنوان تشک در اختیار من گذاشته بود، و چون غذایِ شبانه‎اش از پیپ کشیدن تشکیل می‎گشت بنابراین از من با یک قطعه نانِ خشک که از جیبش بیرون می‎آورد میزبانی می‎کرد. این وعده غذا در تضادِ وحشتناکی با غذائی قرار داشت که در پیش جناب کشیش می‎خوردم، و اگر تویدولف در هفته دو تا سه بار من را با خود به میکده نمی‎برد، جائیکه دوستانش اغلب به من یک تکه کالباس یا یک تکه نانِ کره مالیده شده می‎دادند در غیراینصورت می‎توانستم خیلی زود در اثر گرسنگی بمیرم.

یک بار او را برای آواز خواندن به یک عروسی دعوت می‎کنند، و او من را در خانه تنها می‎گذارد. من دوازده ساعت انتظار برگشتنش را می‎کشم، و دوازده ساعت قبل از آن هم روزه گرفته بودم. عاقبت گرسنگی بر من غلبه می‎کند، من کاملاً ناامید بر روی میز می‎پرم و مشغول خوردنِ اولین و بهترین نسخۀ دستنویسی که به زیر دندانم آمد می‎شوم. من تازه چند صفحه را قورت داده بودم که تویدولف داخل اتاق می‎شود. جام‎های شراب خونش را داغ ساخته بودند، و حالا دیدنِ من آتشفشان را به فورانِ کامل می‎رساند.

او با خشم شیرِ ماده‎ای که فرزندش را می‎ربایند بسوی من می‎جهد، و در حالیکه من را از روی میز به پائین پرتاب می‎کند چنان فریادی می‎کشد که تا حال از گلویِ هیچ انسانی خارج نگشته است: تو، جانور وحشی، تو چکار می‎کنی؟ اثر ادبی‎ام ... شاهکار اشعار عشقی‎ام! ... در حالیکه او یک چاقویِ قلم تیز کنی به سمتِ من تکان می‎داد ادامه می‎دهد: بمیر هیولا، اما نه، خونِ سیاهِ تو نباید دست‎های من را آلوده کند، شمشیر عدالت باید از توهینِ تو به مقدسات انتقام بگیرد. در این بین او باقیماندۀ دستنوشته‎ها را ورق می‎زد: دو فصل نابود شده‎اند ... اما این تقصیر من بود، من خودم به او در این جایگاهِ مقدس پناه دادم. حالا او در سکوت لباسش را از تن خارج می‎سازد و بر روی تخت دراز می‎کشد، من خودم را در گوشه‎ای جا می‎دهم، با این تصمیم راسخ که از سرنوشتم نگریزم و از زندگی‎ای دفاع نکنم که در قلعۀ گرسنگی این شاعر به یک بارِ سنگین تبدیل گشته بود.

 

فصل سیزدهم

مدتی از آغاز روز گشته بود که سوفوکلِ من از خواب بیدار می‎شود؛ بلافاصله پس از لباس پوشیدن نگاه خیرۀ وحشیانه‎ای به بقایایِ شاهکارش می‎اندازد، طنابی به گردنم می‎بندد و با من چهل پله‎ای را پائین می‎رود که محل اقامتِ ما را از کوچه جدا می‎ساختند.

در اینجا او آدرس خانۀ دژخیم را می‎پرسد، که ما پس از مدت کوتاهی به آن می‎رسیم، و من آن را بعنوان آخرین زیارتم در نظر می‎گیرم. زیرا تویدولف هنگام داخل شدن می‎گوید: آقای فرایمن، من برایتان یک سگِ هار آورده‎ام که شما حقش را به او بدهید.

دژخیم دقیق من را تماشا می‎کند، حالتِ چهره‎اش در من اعتماد جاری می‎کرد، من با نگاهی دوستانه کنار پاهایش می‎نشینم، دُمم را مانند یک پرچمِ صلح تکان می‎دهم و کفشش را می‎لیسم.

دژخیم می‎گوید: آقا، سگ هار نیست، برای حرفم سر خود را گرو می‎گذارم.

تویدولف: البته که او هار است، آیا مگر او دیروز نوشته‎های ارزشمندم را نخورد؟

دژخیم: اگر نان برای خوردن به او می‎دادید بنابراین احتمالاً کاغذ نمی‎خورد؛ اما برای من آسان است حقیقت را برایتان ثابت کنم. در این وقت فرایمن لگن دستشوئی‎اش را از روی میز برمی‎دارد و آن را در برابر من قرار می‎دهد. من نیمی از آن را می‎نوشم و او می‎گوید: می‎بینید که حق با من بود، یک سگِ هار آب نمی‎نوشد.

تویدولف: من می‎گویم که او هار است و باید بمیرد.

دژخیم: ممکن است که خود شما هار باشید، چرا باید من حیوانِ بیچارۀ بیگناه را بکشم؟ و پس از یک مکث کوتاه در حال خنده به آن می‎افزاید، اما اگر باید که این کار را بکنم بنابراین باید قبل از هر چیز شش سکه به من بپردازید؛ این قیمت ثابت من است!

تویدولف که شش سکه در جیب نداشت دستگیرۀ در را می‎گیرد و در حال خارج شدن غرغرکنان می‎گوید، پس می‎توانید او را خودتان نگهدارید. من اصلاً برای همراهی کردن او چیزی احساس نمی‎کردم، بلکه خود را بر روی پاهایِ عقب بلند می‎کنم و فراوانترین سپاسم را به ناجی‎ام اعلام می‎کنم. او طناب را از گردنم باز می‎کند و باقیماندۀ صبحانه‎اش را جلویم قرار می‎دهد، که برایم خیلی خوشایند بود، چون از زمان کاغذ خوردنم دیگر هیچ غذائی نخورده بودم.

من هنوز مشغول غذا خوردن بودم که یک معلول داخل اتاق می‎شود. او به دژخیم می‎گوید: آقای دکتر، به من گفته شده است شما مرد خوبی هستید که با کمال میل به مردم فقیر کمک می‎کند؛ من یک دست و چشمِ راستم را در جنگ از دست داده‎ام. حالا از چند هفته پیش چشمِ چپ هم شروع کرده است به تیره گشتن، و من همچنین مردد بودم پیش شما بیایم، چون می‎ترسیدم ممکن است شما مایل نباشید چیزی به من بدهید که بتواند به من پیرمردِ تنها در برابر این بدبختی کمک کند.

تا آن لحظه من بخاطر لذتِ غذا خوردن متوجۀ بیمار نشده بودم؛ حالا با تمام شدن غذا اولین چیزی که در او جلب توجه‎ام را می‎کند صدایش بود. من به او نزدیکتر می‎شوم و با احساسی غیرقابل توصیف مربی‎ام لافلور را با وجودِ سن و بدبختی‎اش که او را برای هر چشمِ دیگری غیرقابل تشخیص می‎ساخت می‎شناسم. با شادیِ فراوان به بالا به سمت او می‎پرم، گونۀ چروک گشته‎اش را می‎بوسم، و از نوازش کردنش متوقف نمی‎شوم، تا اینکه او هم با یک چشمش ژولی وفادارش را می‎شناسد.

دژخیم که تا حال یک تماشگر ساکتِ نمایش بود، با قطره اشگی این نمایش را جشن می‎گیرد، به جنگجویِ پیر یک شیشۀ کوچکِ قطرۀ چشم و اندکی پول می‎دهد. پیرمرد اما بدون حرکت در برابر دژخیم ایستاده باقی‌می‎ماند، و من خود را محکمتر به پای لاغرش می‎چسبانم. فرایمن می‎گوید: من شما را درک می‎کنم، شما مایلید دوستِ قدیمی‎تان را دوباره داشته باشید، شما می‎توانید او را همراه خود ببرید؛ به هرحال من می‎ترسم که شما بزودی به یک راهنما محتاج شوید.

 

فصل چهاردهم

با لذتی که زبانِ جدیدم هم از بیان آن عاجز است، پدرخوانده‎ام را از میانِ خیابان‎های شهر همراهی می‎کردم، جائیکه او هزینۀ اندکش را در مقابلِ خانه‎ها و از رهگذران گدائی می‎کرد. او هر قطعه نان و باقیماندۀ غذائی را با من تقسیم می‎کرد که دستِ همدردی در کاسه‎ای چوبی می‎ریخت که من برایش حمل می‎کردم.

کمبودی که ما گاهی مجبور به تحمل کردن بودیم و سخت‎قلبیِ ثروتمندانی که ما را از در خانۀ خود می‎راندند من را فقط بخاطر او می‎رنجاند. عشق پیرمرد مهربان به من روز به روز افزایش می‎یافت؛ بدبختی قلب او را ضعیف ساخته بود و درِ آن تقوائی را در قلب گشوده بود که آدمِ صبور را با سرنوشت آشتی می‎دهد و به او برای استقامت تا انتها شجاعت می‎بخشد.

پیشگوئیِ فرایمن بعد از چند ماه به وقوع می‎پیوندد: لافلور دیدِ چشم چپ خود را کاملاً از دست می‎دهد و من راهنمایِ او می‎شوم. من با یک طنابِ نازک به گردن به آرامی از جلویِ او می‎رفتم و پای او را در برابر سنگ‎ها و بدنش را در مقابل ضربه‎هایِ مردم بی‎احساس محافظت می‎کردم. یک مسیرِ هشت تا نه کیلومتری صحنۀ پیاده‎روی‎هایِ ما بود. حالا صدقه‎ها بیشتر ریخته می‎شدند، و وقتی چشمه می‎خواست خشک شود من برخی از هنرهایم را به نمایش می‎گذاشتم که اغلب بیشتر از تماشایِ یک پیرمردِ رنجور در اذهان اثر می‎گذاشت.

روزی دست تقدیر ما را به مراسم نیایش یک روستای کوچک هدایت می‎کند، جائیکه کشاورزان به برداشتِ محصولِ فراوان امیدوار بودند، من در نمایشِ هنرهایم از خودم پیشی گرفته بودم، و لافلور با شادی مشغول بود یک مشت سکۀ مسی را از داخلِ کلاه درونِ جیبش کند که یک جوان با لباسی خوب بر تن خود را با فشار از میانِ ازدحام مردم به سمت من می‎کشانَد و توسطِ نگاه داشتن یک تکه نان سعی می‎کند من را بفریبد و از پیرمرد دور سازد. من سرم را برمی‎گردانم و به استادِ درمانده‎ام نگاه می‎کنم تا جوان را به صدقه دادن به او به حرکت درآورم، اما پسر جوان با این قصد که یا من را به زیر چتر قدرت خود بکشاند و یا اما پیرمردِ نابینایِ بیچاره را دست بیندازد خود را به من نزدیکتر می‎سازد و طنابم را با یک قیچی می‎برد و با گرفتن طنابِ گردنم می‎خواست من را با خود ببرد.

من نمی‎توانستم خشمم را طولانیتر خفه سازم: من پایِ جوانِ تبه‎کار را به دندان می‎گیرم و یک تکه از گوشتِ ماهیچۀ پشتِ پایش را می‎کَنم. حالا اغتشاشِ عمومی درمی‎گیرد، پسر جوان که مانندِ سوختن در آتش فریاد می‎کشید از آنجا برده می‎شود. من در کنار دوستم ایستاده باقی‌می‎مانم، نمی‎دانم آیا از روی ترس بود یا تشویق که هیچکس برای مجازاتم تلاش نکرد.

اما بعد از دقایق کمی می‎بینم که دو پلیس با عجله به سمتِ ما می‎آیند. آنها خدمتگذارانِ انتقامِ شهردار بودند که تنها پسرش همان شیطانِ کوچکی بود که من گاز گرفته بودم. هر دو پلیس مسلح به تفنگ بودند، و یکی از آنها خود را تا چند قدمی ما نزدیک ساخته بود. من می‎توانستم فرار کنم اما فقط خود را بیشتر به استادم می‎چسبانم. استادم که از صحبت‎های مردم خطری را که تهدیدم می‎کرد احساس کرده بود خود را بر روی من خم می‎سازد و برای زندگی‎ام التماس می‎کند، اما بیهوده: پلیس فقط یک گلوله شلیک می‎کند که از میان سرم می‎گذرد و سینۀ رفیق قدیمی‎ام را سوراخ می‎کند. حرف آخر او و همزمان اولین حرفی که من با احساساتِ جدیدم شنیدم این بود: او را در گور من بگذارید. روح‎های ما می‎خواستند همدیگر را ببوسند که هر یک از ما توسطِ نیرویِ غیرقابل مقاومتی در هوا به نوسان می‎آئیم. روح دوستم در حالِ پرواز به من می‎گوید: ما همدیگر را دوباره پیدا خواهیم کرد.

خاتمه

تمام حاضرین که داستانِ مهمانِ جدید را با هیجانی صامت گوش کرده بودند یکصدا فریاد می‎زنند: بله، شماها حتما همدیگر را پیدا خواهید کرد. حالا آنها به او خوشامدگوئیِ برادرانه‎شان را با حرارتی دو برابر تکرار می‎کنند، و رئیس کلوب که آرگوسْ سگ اولیس بود پنجه‎های او را صادقانه و موافقانه تکان می‎دهد و می‎گوید: براوو برادر، ما دوستان خوبی خواهیم شد.

https://www.youtube.com/embed/9Ra0DsbiNs0