آه نه!

<آه نه!> از کارل کارلوایس را در فروردین سال ۱۳۹۸ ترجمه کرده بودم.

بوسۀ بوسیده نشده

آقای فیدلیوس اشنیتلاین از یکسال قبل معلمِ نیمه‎رسمیِ دبستانِ سنت الیزابت بود. همسایه‎ها او را دقیقاً ساعت دهِ صبح و چهار بعد از ظهر هنگام ظاهر شدن در مقابلِ درِ مدرسه می‎دیدند که پسرانِ حومۀ شهر را هنگام ترکِ خانۀ به علم اختصاص داده شده نظارت می‎کرد. گاهی سرِ بور یک محصلِ خوب را نوازش می‎کرد، گاهی یک پسرِ پُر سر و صدا را که نمی‎خواست در صفِ دو نفره برود تهدید می‎کرد، اما آنچه را که او انجام می‎داد بیتفاوت از اینکه صحبت می‎کرد یا سکوت، لبخند می‎زد یا سعی می‎کرد تیره نگاه کند همیشه یک وقارِ ملایم در وجودِ دوستانه‎اش قرار داشت، همیشه چشمان آبی‎رنگش یک شادی نشان می‎داد که به معلمِ جوانِ نیمه‎رسمی ملایمت درونیِ خاصی می‎بخشید. کسی که او را فقط گذرا تماشا می‎کرد باید به خود می‎گفت: این انسان سعادتمند است! کسی که او را از نزدیکتر می‎شناخت احتمالاً به آن اضافه می‎کرد: این انسان خوب است!

در میان کسانی که او را از نزدیکتر می‎شناختند دوشیزه لیزی هم قرار داشت، خواهرزاده و دختر رضاعیِ <آرد وزن کنِ> ثروتمند خانم ماتسینگر، که مغازه‎اش روبروی ساختمانِ دبستان واقع شده بود. از کجا این دو جوان همدیگر را می‎شناختند، کِی و کجا آن‎ها برای اولین بار همدیگر را دیده و با هم صحبت کرده‎اند حتی برای ووندراشکا خواربارفروش که در غیراینصورت بسیار مطلع بود تا امروز هم یک راز حل نگشتۀ آزاردهنده باقیمانده است. آقای فیدلیوس و دوشیزه لیزی هم خودشان نمی‎دانستند که این چطور اتفاق افتاد. آنها فقط می‎دانستند که همدیگر را دوست دارند، و اینکه خداوند باید مردِ بسیار خوبی باشد، زیرا او گذاشته بود که آنها اجازه داشته باشند دو بار در روز همدیگر را ببینند، یعنی دقیقاً ساعتِ دهِ صبح و چهار بعد از ظهر، درست همان ساعاتی که لیزی هوایِ مغازۀ خاله را ناگهان غیرقابل تحمل داغ می‎یافت و به این خاطر باید در را می‎گشود و از هوایِ تازۀ خیابان کمی تنفس می‎کرد. سپس در آنسو فیدلیوس کلاه از سر برمی‎داشت و در اینسو رنگ صورتِ لیزیِ بلوند سرخ می‌گشت و آسمان برایش آبی رنگ می‎شد، حتی اگر بقیۀ انسان‎ها در آسمان ابرهای سنگین می‎دیدند، و آفتاب گرم و شاد ظاهر می‎گشت، حتی اگر بقیه از تاریکی و سردیِ هوا شکایت می‎کردند. با این حال یک ابر در این آسمان وجود داشت، فقط یک ابر، اما در عوض ابری کاملاً خطرناک با رعد و برقِ شدید: خاله آرد وزن کن. خانم ماتسینگر ثروتمند و بدون فرزند بود، لیزی وارث او بود. اگر او مطلع می‎گشت که لیزی قلبش را به معلم نیمه‎رسمیِ فقیر داده است سپس ... نه، این فکر اصلاً قابل تصور نبود! وقتی آقای فیدلیوس بطور غیرمنتظره سر راهِ خاله قوی هیکل قرار می‎گرفت نگاهش را به زیر می‎انداخت، و لیزی به سختی جرأت می‎کرد نفس بکشد وقتی زنِ ترسناک بطور اتفاقی داخل مغازه می‎گشت و او را در حالِ تنفسِ هوایِ تازه غافلگیر می‎ساخت. خوشبختانه اصلاً به نظر نمی‎رسید که خانم ماتسینگر حدس زده باشد که <دخترش> ــ آنطور که او لیزی را با حذفِ تمام نشانه‎هایِ نزدیکتر خویشاوندی می‎نامید ــ بتواند بدون اجازۀ او از کسی خوشش بیاید. خودِ خاله در دورانِ جوانی که ضمناً مقداری دور از او قرار داشت هیچ خطرِ مشابهی به بار نیاورده بود. او در گذشته بی‎آرمان بدنبال آقای ماتسینگر تا محراب رفته بود و پس از بیست سال ازدواج تقریباً در حالت مشابه لباس عزا برای خدابیامرز پوشیده بود؛ و از آنجا که همچنین هرگز با جهانِ شاعران بطور مستقیم یا غیرمستقیم تماسی نداشته بود بنابراین عشق را نه از راهِ تجربه می‎شناخت و نه از راهِ شنیدن، یک وضعیتِ احمقانۀ ناب که آشکارا باعث رشدِ فیزیکی‎اش گشته بود. خانم ماتسینگر به داشتن یک بدنِ فربه مشهور بود: او هم پهن بود و هم بلند.

حالا این دو عاشق همچنین فاقد شجاعتِ واقعی برای اعترافِ شفاف به عشقشان بودند، اما لیزی خود را بعنوانِ دخترِ درستِ حوا به اندازۀ کافی باهوش نشان می‎دهد و برای خاله از بعضی مزایای عشق تعریف می‎کند که زنِ بی‎تجربه از اهمیتشان هیچ اطلاعی نداشت. آدم‎های عاشق انقلابی‎اند و مانند این دو گاهشمار خود را دارند. بنابراین لیزیِ کوچک در شبِ سال جدیدِ اولین سال عشقشان یک ایدۀ عالی داشت. او آنقدر با خاله صحبت می‎کند تا اینکه موافقت می‎کند با دخترش به تئاتر برود. وقتی خانم ماتسینگر که مغازه‎اش را به یکی از همسایگان مورد اعتمادش سپرده بود در اواخرِ بعد از ظهر نفس نفس‌زنان با خواهرزاده‎اش در سالنِ انتظار تئاتر ظاهر می‎شود بسیار شگفتزده می‎گردد که آنجا معلم نیمه‎رسمیِ مهربان را می‎بیند که <کاملاً اتفاقی> تصمیم گرفته بود به پایان رساندنِ سال را با یک لذت بردن از هنر شیرین سازد. تعجب او اما بزودی به شادی تبدیل می‎شود، زیرا آقای فیدلیوس در ساعتِ سختِ ورود که حالا بدنبال می‎آمد کمکِ واقعاً قابل لمسی برای خانم پهناور بود که فقط می‎توانست از پهلو از مسیرِ مارپیچیِ نرده‎هایِ آهنی عبور کند و بدونِ کمک فراوانِ معلم نمی‎توانست احتمالاً هرگز به سالن نمایش و در آنجا به محل نشستن برسد.

رومئو و ژولیت نمایش داده می‎شد. خانم ماتسینگر در اولین پرده‎ها بخاطر به یاد آوردن یک آشنا که شبیه به دایه ژولیت بود با خوردنِ غذائی که همراه آورده بود به خود کمک می‎کند، و در نهایت در حینِ یک خطبۀ بزرگترِ پدر لورنسو که از گیاهان و سبزیجات صحبت می‎کرد، موضوعی که به نظر خاله به شدت بد انتخاب شده بود به خواب می‎رود.

این نمایشِ درام جوانانِ عاشق را سرزنده‎تر مشغول خود می‎سازد. دوشیزه لیزی هنگام اولین بوسه‎های رمئو و ژولیت تا ریشه‎هایِ موی سر سرخ می‎شود و آقای فیدلیوس مانند یک ستوانِ نگهبانِ پروسی شجاعانه به صحنه نگاه می‎کرد. آن دو هنگامِ عروسی رومئو و ژولیت در آن پائین آه می‎کشیدند و با ترس به خاله که به آرامی به خواب رفته بود نگاه می‎کردند، در حالیکه دست‎هایشان همدیگر را پیدا کرده بودند تا خود را تا پایانِ نمایش دیگر رها نکنند. آن دو زوجِ جوان هیچ کلمه‎ای صحبت نمی‎کردند، آنها از تراژدیِ عاشقانه فقط عشق را درک کرده و به تراژدی کمتر اهمیت داده بودند؛ حالا در تاریکیِ شب بدون هیچ کلمه‎ای، رویا از دست داده در مسیر خیابان قدم برمی‎داشتند تا اینکه به در خانه می‎رسند. خانم ماتسینگر ریسمان زنگوله درب را می‎کشد، چون او از میان پنجرۀ اتاق خانم ووندراشکا هنوز چراغ را روشن می‎بیند کنجکاو نزدیکتر می‎شود تا از میان یک شکاف به داخل اتاقِ خواربار‎فروش نگاه کند. در خانه قدم‎های سرایدار نزدیکتر می‎شود. لیزی آهسته می‎گوید: "خداحافظ!" و آه می‎کشد.

فیدلیوس هم با آه کشیدن پاسخ می‎دهد: "خداحافظ!" در اطراف آنها عمیقاً تاریک بود، خاله پشتِ پهناورش را به آنها کرده بود ... در این وقت به معلمِ نیمه‎رسمی بی‎باکی غلبه می‎کند. او دستش را جلو می‎برد دختر را که لرزان از خود دفاع می‎کرد در آغوش می‎گیرد و قدرتمندانه به سمتِ خود می‎کشد و لب‎هایش بسوی لب‎های دختر که فقط ضعیف مقاومت می‎کردند متمایل می‎شوند ــ در این لحظه کلید در قفل می‎چرخد، خاله خود را به سمتِ آنها می‎چرخاند، و آن دو از هم جدا می‎شوند. لیزی با سرعت از پله‎ها بالا می‎رود و باید در آنجا مدتی صبر می‎کرد تا خانم ماتسینگر نالان به بالا برسد‎. فیدلیوس اما بدون خداحافظی رو به پائین خیابان می‎دود، از میدانِ بعدی می‎پیچد و همچنان بی‎هدف در داخلِ شب می‎دود و می‎دود. چند رهگذر که او در حال دویدن تا وسطِ خیابان پرت کرده بود پشت سرش کلماتِ خشن می‎گفتند، او به آنها توجه نمی‎کرد. حالش طوری بود که انگار یک چرخ‎دنده که باید به کار می‎افتاد در او خرخر می‎کند و یک نیرویِ پنهانیِ غیرقابل توضیح او را تسلیم‌ناشدنی به پیش رفتن هدایت می‎کند.

از داخل مهمانخانه‎ای صدایِ یک ویولن و جیغ یک سازدهنی به بیرون نفوذ می‎کرد. فیدلیوس ناگهان احساس می‎کند که گرسنه و تشنه است. او داخل می‎شود و در کنار یک میز خالی در خلوت‎ترین گوشۀ پُر از دودِ سالن می‎نشیند. بلافاصله پس از خوردن اولین لقمه و نوشیدن اولین جرعه عده‎ای مشتری در کنار میز او می‎نشینند. دخترانِ خندان، با لباس آراسته و آرایش کرده‎ای که خود را به او فشار می‎دادند و با نگاه‎ها و کلمات می‎خواستند او را به تور اندازند. او به یک یک آنها با تعجب نگاه می‎کند، سر را تکان می‎دهد و پس از پرداختنِ صورتحسابش با عجله مهمانخانه را ترک می‎کند.

در بیرون دوباره به رفتن ادامه می‎دهد. در گوشه یک خیابان صدای ناله‎ای به گوشش می‎خورد و او در حال استراق‌سمع ساکت می‎ایستد، از درونِ تاریکیِ یک کوچۀ بن‎بستِ باریک یک اندامِ پوشیده شده در پارچه کُهنه به سمتِ او می‎آید و یک بچه با پارچۀ ژنده پوشیده شده را به سمتِ او دراز و با ناله از او صدقه درخواست می‎کند. او برای هدیه‎اش گذشته از آرزوی خوشبختی چند قطعه از یک داستانِ پُر از بدبختی از عشق، از سعادت و نقض وفا هم بدست می‎آورد که باعث ریختنِ عرق سرد و گرم در او می‎گردد، زیرا با اولین نت‎های این آهنگِ نفرت‎انگیز ژولیتِ زیبا از صحنه تئاتر به یادش می‎آید و بعلاوه همچنین ... ژولیتِ خودش ...! آه، او حالا برای فرار از دست گدا و داستانش چه تند می‎دوید!

عاقبت او نفس نفس‌زنان در برابر در میخانه کوچکی که پرده سرخی جلویِ آن آویزان بود توقف می‎کند و خسته داخل می‎شود. هنگامیکه میخانۀ نیمه‌خالی را با یک نگاهِ دقیق می‎سنجد با خیالِ راحت نفس عمیقی می‎کشد و دوباره در دورافتاده‎ترین گوشه میخانه می‎نشیند تا قبل از بازگشتِ به خانه در آرامش یک گیلاس شراب بنوشد. مشتریان در اینجا تا اندازه‎ای آرام و متواضع بودند، مردِ میخانه‎چی با صندوقدارِ زن گپ می‎زد، و گارسون در حالتِ ایستاده و با تکیه دادنِ سر به دیوار به خواب رفته بود. ساعت تق تق‌کنان یازده و نیم شب را اعلام می‎کرد. در مقابلِ فیدلیوس در گوشه دیگر میخانه چیزی نجوا می‎کرد. او به آنسو نگاه می‎کند و زوجی را می‎بیند که کاملاً تنگ کنار همدیگر نشسته بودند، از یک گیلاس می‎نوشیدند، از یک بشقاب می‎خوردند و چنان بدون خجالت رفتار می‎کردند که انگار خود را در میخانه تنها می‎یافتند. فیدلیوس از رفتار آن دو بسیار خشمگین بود، و هرچه طولانی‎تر آنها را نگاه می‎کرد نارضایتی جدی‎اش بیشتر می‎گشت. حالا مرد جوان حتی تدارک می‎بیند که دختر را در آغوش بگیرد و ببوسد! لحظه‎ای که لب‎های مرد جوان بر روی لب‎های دختر متمایل می‎شوند ... در این لحظه فیدلیوس از جا می‎جهد و سریع از میخانه بیرون می‎رود ــ این بار حتی بدون پرداختنِ صورتحسابش. چیزی لبانش را می‎سوزاند که تمام شراب‎های جهان نمی‎توانست آن را خنک سازد: این همان بوسه بوسیده نشده در کنارِ درِ خانه بود، و حالِ او طوری بود که انگار قبل از بوسیدنِ این لب‎های افسون شده نه می‎تواند آرامش پیدا کند و نه سعادت. بنابراین مانند طوفان از آنجا می‎رود. به نظر می‎رسید سالِ قدیمی که پایانش لنگان می‎گذشت با او عجله می‎کند، زیرا از یک بُرج پانزده دقیقه به ساعت دوازده اعلام می‎گشت. و فیدلیوس هنوز تا مغازه خالۀ سختگیر فاصله زیادی داشت. عرق در دانه‎های درشت بر روی پیشانی‎اش نشسته بود، نفس تهدید به بند آمدن می‎کرد، پاها می‎لرزیدند، او اما آخرین نیرویش را جمع می‎کند و می‎دود ...

لیزی با لباس خوابِ سبکی با موهای باز در آشپزخانه ایستاده بود. در دست چپ یک گیلاس نگهداشته بود و در دست راست یک قاشق از سُرب مُذاب. در این حال نگاهش ثابت به ساعتِ قدیمی دوخته شده بود که عقربه‎هایش آهسته ــ آه، چه آهسته! ــ خود را به عددِ دوازده نزدیک می‎ساختند. حالا عقربه‎ها کاملاً بالا بودند، مکانیسمِ کوبندۀ ساعت شروع به تق‎تق می‎کند، زنجیر با تلق‎تلق کردن رو به پائین می‎آید، و اولین قطرۀ سُرب برای برآورده ساختنِ آرزو در گیلاس می‎چکد. در این لحظه از پله‎هایِ راهرو صدایِ پائی در حال نزدیک شدن به در به گوش می‎رسد. در باز می‎شود و ... لیزی یک فریاد می‎کشد که در سراسر خانه می‎پیچد.

این فریاد همچنین خانم ماتسینگر را از خوابِ شیرین شبِ سالِ نو تکان می‎دهد. با کلاهِ خواب و ژاکتِ سفید از اتاق به بیرن هجوم می‎برد، چراغ در دستِ راستِ لرزانش یک تصویر را روشن و او را شگفتزده می‎سازد: لیزی در آغوشِ یک انسانِ بلندقامت قرار داشت که بر لب‎هایِ تازۀ جوانانه‎اش سال نو را می‎بوسید.

البته بعد از این غافلگیری برخی نزاعِ جدی وجود داشت، برخی مذاکراتِ دشوار، برخی اشگ ریختن‎ها، برخی خواهش‎ها ــ فقط لیزی بسیار بی‎احتیاطی کرده بود، او موفقیت‎های عجیب و غریب ریختنِ سُرب در آب را بلافاصله روز بعد با تمامِ جزئیات به خانم ووندراشکا تعریف می‎کند، و چون به این خاطر در روزِ اول سالِ نوْ کلِ منطقه این داستان را می‎دانست بنابراین برایِ خاله هیچ چاره‎ای باقی‌نمی‎ماند بجز آنکه در این بازیِ بدْ یک چهرۀ خوب به خود بگیرد و آن دو عاشق را به هم دهد.

در جشن عروسی آقای معلم ارشد هنگام بلند کردنِ جام به سلامتی عروس و داماد می‎گوید که تعهد به وفا مهمترین و زیباترین فضیلتِ انسان است و احساساتی فریاد می‎زند: "آنچه را که انجام می‎دهی با تمام نیرو انجام یِده!"

فیدلیوس پنهانی دستِ عروس کوچکش را می‎فشرد و زمزمه می‎کند: "این در موردِ بوسیدن هم صدق می‎کند!"

 

یک میلیون

اینکه دوشیزه اولگا زیبا بود، بی‌عیب و نقص زیبا، باید حتی صمیمیترین دوستانِ دخترش هم آن را تصدیق می‎کردند. بدنْ باریک اندام و قابل انعطاف، سرْ باشکوه با بارِ سنگینِ طلائی مویش و صورتِ کوچکِ ظریفی که از آن چشم‎های آبی روشن با غرور و آرام به جهان نگاه می‎کردند، دست‎ها سفید و باریک، پاها ظریف ــ و بالاتر از تمام این جذابیت‎ها یک رایحه از بکارت و لمس‌ناپذیری.

اولگا همچنین هرکجا خود را نشان می‎داد توسط تعداد زیادی ستایشگرِ آمادۀ خدمت محاصره می‎گشت، که در میانشان افرادی که شانس کمتری برای موفقیت درخواست‎هایشان داشتند وظیفۀ خدمت کردن را مشاقانه‎تر و خستگی‎ناپذیرتر انجام می‎دادند. اما چون دوشیزه اولگا هیچکس را ترجیح نمی‎دادْ عده‎ای او را "شاهزاده خانم سنگدل" می‎نامیدند و مشتاقتر می‎گشتند، عده‎ای دیگر او را "گل یخ" می‎نامیدند و آه می‎کشیدند. فقط یک نفر در میان آقایانِ ستایشگر وجود داشت که هرگز شکایت نمی‎کرد، هرگز خود را با فشار به کنار اولگا نمی‎کشاند و هنوز کلمه‎ای به دختر نگفته بود. او فقط به اصطلاح داوطلبانه و بدون ادعای اجرت خدمت می‎کرد. در حالیکه بقیه جوک تعریف می‎کردند یا با آه کشیدنشان در برابر دختر رژه می‎رفتند او آرام در کناری می‎ایستاد و بیوقفه نوکِ سبیل کوتاهش را می‎کشید. فقط چشمانِ سیاهش دائماً دختر زیبا را نگاه می‎کردند. اما عاقبت دختر باید متوجه او می‎گشت. ادای احترامِ خاموش او ابتدا دختر را سرگرم می‎ساخت، دختر سر خود را بی‎اراده به سمت او می‎چرخاند و نگاهش نگاهِ مرد را ملاقات می‎کرد. این چه مردِ مقدس عجیبی بود؟ چرا او را مرتب بدون یک کلمه حرف زدن فقط نگاه می‎کرد؟ آیا جرأت نمی‎کرد خود را به دختر نزدیک سازد؟ دختر یک بار به او لبخندِ فرارّی می‎زند و می‎بیند که گونه مرد سرخ می‎شود. مردِ جوان در همان شب اجازه داشت پارچه توریِ دختر را که در برابر پایش افتاده بود بردارد و با یک تعظیم به او بدهد و دومین لبخندِ جذاب بعنوان تشکر برای خدمتِ کوچکِ شوالیه‌مانندش را دریافت می‎کند. مادرِ اولگا، همسرِ مشاور درباْ با احتیاط شروع می‎کند در باره مرد جوان به تحقیق کردن. مرد جوان اِمیل هربرت نام داشت، حدود بیست و پنج سال سن و با یک حقوق متوسط زندگی می‎کرد. لبخند بر روی لب‎های سرخ اولگا می‎میرد، ستایشگرِ ساکت دیگر فرارترین نگاه را دریافت نمی‎کند.

در این وقت مردِ جوان خود را توسط یک آشنایِ مشترک به دختر معرفی و برای والسِ بعدی از او درخواستِ رقص می‎کند. مردِ جوان بد و ناشیانه می‎رقصید، اولگا باید دستِ او را محکم نگاه می‎داشت، در غیراینصورت همراه او در وسطِ سالن سقوط می‎کرد. مردِ جوان با چهره سرخ گشته دختر را برای نشستن به محلش هدایت می‎کند، او با صدای لرزان چند کلمه صحبت می‎کند که دختر آن را نمی‎شنود زیرا توجه‎اش متوجه آقای مُسنی شده بود که مادرش با یک لبخندِ معنادار به او نشان می‎داد. "فرزندم، آقای مشاورِ اقتصادِ دربار مایل است به تو معرفی شود ..."

اِمیل توسطِ هجومِ ستایشگران به کناری هُل داده می‎شود و در طولِ بقیه شب دیگر موفق نمی‎شود خود را به نزدیک اولگا برساند. با این حال او بیوقفه لبخند می‎زد و شاد به اطراف نگاه می‎کرد. عاقبت او دستکشش را که دختر کاملاً محکم فشرده بود از دست درمی‎آورد، پنهانی آن را می‎بوسد و سپس آن را زیر جلیقه‎اش مخفی می‎سازد.

یک نفر با صدایِ بلند در کنارش می‎گوید: "احمقِ کوچولوی بیچاره!" اِمیل به بالا نگاه می‎کند و چشمش به مردِ آشنائی که او را به دختر معرفی کرده بود می‎افتد. حالا تازه متوجه می‎شود این مرد که بجز نامش چیز دیگری از او نمی‎دانست یک پدیده معمولی نمی‎باشد. چهره رنگ‎پریده‎ای که ریشِ کاملاً سیاهی آن را قاب می‎کرد، پیشانی بلند با مویِ نازکِ با دقت فرق باز شده، نگاهِ نافذِ چشمانِ کوچک و حرکتِ تند و تیز تمسخرآمیز لب‎های نازکِ بی‌خون هشدار می‎دادند ــ بله، آنها به چه‌کسی فقط هشدار می‎دادند؟

مرد با لحن دلسوزانه رنجاننده‎ای تکرار می‎کند: "احمقِ کوچولوی بیچاره!" و با یک اشارۀ به سختی قابل‌توجۀ تکانِ سر به سمت اولگایِ زیبا که حالا با یک لبخندِ دلربا بازویِ مشاور اقتصادِ دربار را گرفته بود آهسته اضافه می‎کند:

"دوستِ جوان شما یک میلیون کمبود دارید ... هیچ‌چیز بجز یک میلیونِ بی‎اهمیت!"

اِمیل می‎خواست عصبانی شود و این اظهاراتِ غیرقابل درک را به شدت ممنوع سازد، اما در این لحظه آقای رنگپریده در میان انبوهِ مهمان‎ها ناپدید شده بود. یک ساعت دیرتر اولگا همچنان بازو در بازویِ مشاورِ اقتصادِ دربار سالن را ترک می‎کند و مادر و ارتشِ ستایشگران بدنبال آنها. اِمیل به آنها می‎پیوندد اما او در رختکن هم نمی‎توانست هیچ نگاهی به دختر بیندازد. یک بار دختر سر را به سمتی که او ایستاده بود می‎چرخاند، اما باید ناگهان نزدیک‎بین شده باشد، زیرا دختر به رغم سرخ شدنِ عمیق اِمیل و تعظیم بسیار محترمانه‎اش او را نشناخت.

او بدخُلق به خانه می‎رود. سرمایِ آرام شبِ زمستانی توسط نور زلالِ روشن ماه حال او را خوب می‎کرد. او پس از وارد شدن به آپارتمانِ مجردی‎اش خود را با لباس بر روی یک مبل می‎اندازد تا در باره حوادثِ شب یک کم فکر کند، زیرا خواب هنوز از چشمانش می‎گریخت. او چراغ را خاموش کرده بود، زیرا که ماه با نورِ رنگپریده‎اش اتاقِ راحت مبله گشته را به اندازه کافی روشن می‎ساخت. چه اتفاقی واقعاً افتاده بود؟ آیا او واقعاً قلبش را به اولگایِ زیبا بخشیده بود؟

دختر زیبا بود، بطرز دلربائی زیبا. تمامِ جهان باید مردی را که اجازه مالِ خود خواندنِ این گنجینه را می‎داشت بعنوان سعادتمندترین مرد ستایش و حسادت می‎کرد. چه احساسِ افتخاری‎ست با او بازو در بازو در مجالس رقص، در تئاترها و کنسرت‎ها ظاهر گشتن، زمزمه تحسین‎کنندگان و حسودان را شنیدن و با آگاهی از مالکیت متین و در حالِ لبخند زدن از کنارشان عبور کردن ...

آن صدایِ عمیق که او را امروز یک بار از حواسِ خوشش پرت ساخته بود دوباره می‎گوید: "احمقِ کوچولوی بیچاره! تمام این رویاها چه کمکی به شما می‎کنند، چطور می‎خواهید دخترِ زیبای ارزشمند را بدست آورید؟ شما نمی‎توانید با حقوق متوسطِ خود حتی صورتحساب خیاطِ خانم را بپردازید! و کالسکه عالی، مجالس رقص و شب‎نشینی‎ها، سفرهای دریائی، جواهرات ... با چه می‎خواهید این هزینه‎های کوچک را بپردازید؟ احمقِ کوچولوی بیچاره!"

در این لحظه این مرد واقعاً در برابرش ایستاده بود، با ریش سیاهِ رنگپریده با نگاهِ نافذ و حرکتِ تند و تیزِ تمسخرآمیز لب‎های نازکِ بی‌خون.

اِمیل نارام می‎پرسد: "شما از من چه می‎خواهید؟"

مرد تقریباً اهانت‎آمیز پاسخ می‎دهد: "از شما ... هیچ‌چیز! من چه می‎توانم از شما بخواهم؟ شاید احتمالاً روحتان را؟ آقای عزیز آن زمان‎ها که من این دلالی را انجام می‎دادم گذشته است، در ضمن این کار هرگز معامله سودآوری نبود. چرا اینطور به من نگاه می‎کنید ... با شوخ‌طبعیِ اندک؟ آه، به نظر می‎رسد که شما من را کاملاً نمی‎شناسید! خب بله، من به اصطلاح شیطان هستم. اَه، به این کلمه احمقانه برنگردید. گوتۀ شما شیطانِ با چنگ و دُمِ دراز را لغو گشته اعلام نمود و بجای آن یک آقایِ لَنگ با کُتِ ابریشم سفت و محکم و پَر خروس بر روی کلاه اختراع کرد که با این وجود امروزه در اجتماع دیگر تحمل نمی‎شود. جدیدترین ماسکم چطور به نظرتان می‎رسد؟ من در یکی از کافه‎ها توسطِ یک فرزندِ ناآگاهِ انسان به شما معرفی شدم و شما دستم را بدون آنکه کوچکترین شوکِ الکتریکی احساس کنید فشردید و طبق قانونتان زمزمه کردید: «خیلی خوشوقتم» و شیطان را بعنوانِ آشنا قبول کردید. و من امروز اینطور دیده می‎شوم. خب حالا برگردیم به شما. من از شما هیچ‌چیز نمی‎خواهم ... برعکس، من برای شما چیزی آورده‎ام.

تعجب نکنید، افرادی مانندِ ما هم یک بار خُلق و خوی هدیه کردن دارند. من برایتان اولگایِ زیبا را می‎آورم. بله، اولگایِ زیبا را. من شوخی نمی‎کنم. من او را اینجا دارم، در این تکۀ کوچکِ کاغذ افسون کرده‎ام. این کاغذ را بگیرید، این یک چکِ یک میلیونیِ کاملاً بی‎عیب و نقص از بانکِ انگلستان است. من به این چک فقط یک شرطِ کوچک اضافه می‎کنم ... اما اینطور مرتب وحشت نکنید، من که به شما گفتم برای آن قسمتِ محترم فناناپذیرتان هیچ استفاده‎ای ندارم ... شرط من این است: شما باید این یک میلیون را سه روز تمام نزد خود حمل کنید، و در واقع اینجا در جیب‎بغلِ چپتان. به محض اینکه چک را از این جیب خارج کنید، شما یک میلیون را دارید ... و اولگایِ زیبا را برای همیشه از دست می‎دهید.

و حالا شب‌بخیر، شما ... دامادِ سعادتمند!"

مردِ ریش سیاه بطرز وحشتناکی می‎خندد و ناپدید می‎گردد.

اِمیل خود را راست می‎سازد.

او به خود می‎گوید: "این یک رویا بود!" و در این وقت یک فشارِ عجیب بر رویِ قلبش احساس می‎کند. بی‎اراده دستش به آن سمت می‎رود ــ چک در جیبِ کتش خش‎خش می‎کند.

یک میلیون! او واقعاً صاحبِ یک میلیون بود و اطمینان داشت که می‎تواند با آن اولگایِ زیبا را مالِ خود بنامد. او قصد داشت صبح زودِ روز بعد در برابر دختر بایستد و به او بگوید ...

آه، چه طولانی این فردا آدم را منتظر خود می‎گذاشت! آیا هنوز بر روی این شبِ زمستانی نور نتابیده است؟ و سپس، آیا تاریکیِ شب تمامِ جنایتکاران را، تمامِ دزدان را محافظت نمی‎کند؟ خدای من، در قفل نشده بود! او چه راحت می‎توانست موردِ حمله واقع شود و میلیونش به سرقت رود. او از جا می‎جهد، کلید را دو بار در قفلِ در می‎چرخاند و علاوه بر آن چفتِ پشتِ در را جلو می‎کشد. حالا او می‎توانست دوباره نفس راحتی بکشد. ماه در پشت ابرها ناپدید شده و تاریکیِ عمیقی در اتاق نشسته بود. آیا از گوشه اتاق صدای خش‎خش نمی‎آمد؟

حتماً کسی قبلاً داخل شده و خود را آنجا پنهان ساخته بود تا از پشت به او حمله کند و چک را از او بقاپد. او گوش می‎سپرد. دوباره صدای خش‎خش به گوش می‎رسد، این بار در اتاق مجاور و از زیر تخت. اِمیل لرزان چراغ را روشن می‎کند و صاف بر روی زمین دراز می‎کشد تا سارقِ متجاوزِ غارتگر را در مخفیگاهش شکار کند. اما سارقی نمی‎بیند. حالا او برای لحظه‎ای مستقیم بر روی مبل می‎نشیند و دوباره سعی می‎کند به اولگایِ زیبا فکر کند. اما او نمی‎توانست حواسش را جمع کند. مرتب از یک جائی صدای خش‎خش می‎آمد، گاهی از اینجا، گاهی از آنجا، و شکارِ خسته و عصبی‌کنندۀ سارق از نو شروع می‎شود. سپس او دوباره جیب‎بغلش را برای احساس کردنِ چک لمس می‎کند. اما در نهایت روز می‎شود، یک روزِ روشنِ آفتابی که او به آن با یک آه کشیدنِ نجاتبخش خوشامد می‎گوید. او از خانه به خیابان هجوم می‎برد. چه دوستانه مردم به او لبخند می‎زدند، چه مهربان، بله تقریباً همۀ جهان به او فروتنانه سلام می‎داد! مردمی که او اصلاً نمی‎شناخت با عجله به سویش می‎آمدند، دست او را می‎فشردند و به او مانندِ دوستی صمیمی که برای مدتی طولانی گم شده بوده است خوشامد می‎گفتند. در این حال او می‎دید که چطور همۀ مردم به جیب‎بغل سمتِ چپ او چپ‎چپ نگاه می‎کنند، و چطور حالتِ چهره‎شان در این حال تغییر می‎کرد و نگاه‎شان یک بیانِ حریصانه بدست می‎آورد، گرچه تلاشِ زیادی می‎کردند بی‎تزویر و خوشحال به نظر آیند. آیا آنها می‎دانستند در این جیب‎بغل چه چیز قرار دارد؟ آیا کتش شفاف شده بود؟ او دوباره آن قسمت را لمس می‎کند و در زیرِ دستش کاغذِ نویدبخش خش‎خش می‎کند ...

بسوی دختر، عاقبت بسوی دختر! در این وقت او در اتاقِ دختر ایستاده بود و مادر که با اِمیل در مجلس رقص و مهمانی با یک نگاهِ سردِ نابودکننده برخورد کرده بود حالا با یک لبخندِ معنادار از وی استقبال می‎کند. اولگا توسط بازدیدِ او خود را خوشبخت احساس خواهد کرد ... قطعاً بسیار خوشبخت و از صمیم قلب خوشحال. کودکم از دیروز فقط از شما صحبت می‎کرد، و آن هم با چه لحنی ...

دختر وارد می‎شود. چه دوستداشتنی سرخ می‎شود، چه خجول دست‎هایش را در دست‎هایم قرار می‎دهد و چه سعادتمندانه دستانم را می‎فشرد!

و رایحه شیرین بیهوش‌کننده‎ای که چینِ نرمِ لباسِ خوابش می‎پراکند! لبخند، زمزمه و گوشه چشم نشان دادن، این گیج می‎ساخت، بله و نَه‎ای گیج‌کننده وقتی او مردد از عشقش صحبت می‎کند، مقاومتِ سستی که وقتی او جرأت می‎کند بازویش را به دور گردن دختر بگذارد، آهی نیمه‌سرکوب شده وقتی دختر عاقبت در حالِ تسلیم به سینۀ او آویزان می‎شود! کاغذِ کوچک دوباره آهسته خش‎خش می‎کند ــ یک دستِ باریکِ کوچکِ سفید به آرامی داخل جیب او می‎شود و چک را شتابان بیرون می‎کشد.

چه خنده خشدار زشتی! حالتِ زیبای فرشته‎وَش دختر تغییر می‎کند، گونه‎هایش رنگپریده و چشم‎ها کوچک و نافذ می‎شوند، و در کنار لب‎های باریکِ خالی از خون یک لبخندِ مسخره‎آمیز می‎نشیند.

"احمقِ کوچولوی بیچاره! یک میلیونت کجاست؟ سعادتِ عشق رویایت کجاست؟ به هیچ بودنت برگرد، با چه‌چیزی جرأت کردی برای به چنگ آوردنم پیشم بیائی ... برگرد، برگرد!"

دختر با چهره وحشتناکِ تحریف گشته‎ای در برابر اِمیل ایستاده بود و در دستِ بالا برده‎اش کاغذِ کوچک قرار داشت ...

او جیبش را لمس می‎کند. خالی، همه‌چیز خالی!

او فریاد می‎کشد: "میلیونِ من!" دختر می‎خندید ــ و او بیدار می‎شود.

صبح شده بود و او در اتاقش با کت و شلوار بر رویِ مبل دراز کشیده بود. او هنوز گیج از خوابی که دیده بود بلند می‎شود، پایش به دستکشی برخورد می‎کند که در مقابل او بر روی زمین قرار داشت. او آن را از روی زمین برنمی‎دارد. هنگام نهار در رستوران دوستی که دیروز در مجلسِ مهمانی و رقص حضور داشت او را مخاطب قرار می‎دهد.

این دوست خنده‎کنان می‎گوید: "فقط فکرش را بکنید، من امروز در کلوب یک بر ده شرطبندی کردم که اولگایِ زیبایِ ما در کوتاه‎ترین زمان خانمِ مشاور اقتصاد نامیده خواهد گشت. و هیچکس نمی‎خواست با من شرط ببندد. اولگایِ زیبا با مشاور کله طاس ازدواج خواهد کرد. او البته نه جوان است نه زیبا و نه شوخ، اما او دارایِ یک میلیون است ... یک میلیونِ مهربان ... می‎فهمی!"

اِمیل بی‎اراده دستش به سمتِ جیب‎بغلش می‎رود. سپس مردد لبخند می‎زند. "یک میلیون! البته ... وقتی او یک میلیون دارد ...!"

 

ازدواج دو ساعته

هانس تیتلباخ یک زن‎ستیز بود. در غیراینصورت به اندازه کافی مهربان، و وقتی در حضور او با اشتیاق از یک زنِ زیبا صحبت می‎شد دچار یک خشمِ واقعاً دیوانه‎وار می‎گشت و حتی وقتی خش‎خشِ دامنِ یک زن در نزدیکی خود می‎شنید سپس مانندِ اسب رَم می‎کرد: سرِ خود را عقب می‎انداخت و می‎گذشت. اگر این اصطلاحِ مشهورِ فرانسوی «در پشت این موضوع یک زن قرار دارد» قبل از او وجود نمی‎داشت مطمئناً هانس خودش آن را اختراع می‎کرد. در ضمن او بی‌سر و صدا در خانه مجردی‎اش زندگی می‎کرد، و چون پای هیچ زنی اجازه عبور از آستانه درِ اتاق او را نداشت بنابراین یک مردِ خدمتکارِ سالخورده کارهای خانه را انجام می‎داد. هنگامیکه او می‎میرد فقط مردها بدنبال تابوتش براه می‎افتند، در ضمن او حضورِ زنان در مراسمِ خاکسپاری را صریحاً ممنوع کرده بود. این باید برای برادرزاده و تنها وارثش عجیبتر بوده باشد وقتی در وصیتنامۀ عموی زن‎ستیز خود یک بند با محتویِ زیر را پیدا می‎کند:

"اگر پس از مرگِ من یک زن به نام اِولینه تیتِلباخ، با نام شناسنامه‎ایِ والدائو هنوز در بین زندگان باشد، باید دستمالِ ابریشمی با حروف <اِ> و <و> گلدوزی شده‎ای که در کنار یک دستنوشته در پائینترین کشویِ میز تحریرم قرار دارد به او رسانده شود. این دستنوشته همچنین همزمان به وارثم توضیح خواهد داد که من چگونه این دستمالِ ابریشمی و آن زن را به دست آوردم که خدا را شکر از شبِ ازدواج دیگر ندیدمش."

برادرزاده دستمالِ ابریشمی زرد گشته و دستنوشته کمرنگ گشته را پیدا می‎کند، که محتوایش خود را به نوعی از رمانِ کوتاه آشکار می‎ساخت و دارایِ عنوانِ زیبای زیر بود: "هانس تیتِلباخ بعنوان شوهر. یک گزارشِ صادقانه در باره ازدواجِ دو ساعته‎اش، توسط خودِ او بعنوان اعتراف و توبه نوشته شده است."

این هم محتوایِ این گزارش عجیب:

"زمانیکه من جوان و متناسب با دوران جوانی‎ام ساده‎لوح بودم یک نمایشِ کمدی نوشتم که پذیرفته شدنش از طرف مدیرِ تئاتر شهر و اجرا گشتنش خود من را هم غافلگیر ساخت. من در هنگام تمرینات با بازیگر نقش اصلی زنِ نمایشم آشنا می‎شوم، یک هنرمندِ جوانِ بسیار مشهور که من فوری عاشقش می‎شوم. نمایش کمدیِ من بطرز عجیبی با تحسینِ تماشگران روبرو می‎گردد، و اِولینه من را پس از پایانِ اجرای هر پرده بر روی صحنه می‎کشاند، جائیکه من مانند یک عروسکِ خیمه‌شب‌بازی تعظیم می‎کردم و سپس دوباره مطیعانه پشتِ صحنه برمی‎گشتم. من باید یک منظره رقت‎انگیز ارائه داده باشم. با این حال من در دریائی از سعادت شناور بودم. من بجز انبوهی از نورهای رقصان هیچ‌چیز نمی‎دیدم، من بجز فریاد و کف زدنِ جمعیت هیچ‌چیز نمی‎شنیدم، من بجز تکان‎های دستانِ داغ و کوچک اِولینه هیچ‌چیز احساس نمی‎کردم، که منِ بی‎اراده را با فشارِ نرمی هدایت می‎کرد و به این خاطر یک احساسِ خوب و دلربا در نبضم جریان می‎یافت. من در همان شب عشقم را به او ابراز می‎کنم، او به آن نه پاسخ مثبت می‎دهد و نه پاسخ منفی، بلکه من را روانه می‎سازد، اما فقط مانند ژولیت که رمئویِ خود را با لب به خانه روانه می‎سازد و با چشم‎ها او را محکم نگاه می‎دارد. اینکه مسیرِ در آغوش گرفتنش فقط از میانِ کلیسا می‎گذشت من را بیشتر عاشق می‎ساخت. من به شدت معتقدم که برای بدست آوردن این دختر باشکوه می‎توانستم در آن زمان از میانِ جهنم بگذرم. خلاصه کنم، من برای ازدواج کردن آماده بودم. ممکن است که اِولینه هم این را احساس کرده بوده باشد، زیرا او پس از تظاهرِ کوتاهی موافقت می‎کند همسرم شود.

من با عجلۀ تبداری که فقط احمق‎ها و عاشقان آن را می‎شناسند تمام مقدماتِ ازدواج‎مان را انجام می‎دهم، که از آن نه اِولینه و نه دوستانم باید مطلع می‎گشتند. ما این طور قرار گذاشته بودیم. هیچ زبانِ وراجی، هیچ چشمانِ کنجکاوی نمی‎بایست به اولین ساعاتِ سعادتمان بی‎حرمتی کند. من در دورافتاده‎ترین حومه شهر یک خانۀ کوچک اجاره می‎کنم و طبقِ بهترین دانش و ذوق مشغولِ تزئین کردن می‎شوم تا برای کبوترِ عشقم لانه‎ای درست و حسابی آماده کنم.

من در اواخرِ یک بعد از ظهرِ ماه نوامبر در کلیسا ازدواج می‎کنم. یک ساعت دیرتر کالسکۀ ما در مقابلِ خانه کوچکِ خارج از شهر توقف می‎کند، و من چیزی سبکِ پیچیده شده در پالتویِ خز و شال را بلند می‎کنم و بیرون می‎آورم و با دقت مانند یک گنجِ ارزشمند بر روی دو پایِ جذابِ مانند عروسک که چکمه پوشیده بودند قرار می‎دهم. این گنج همسرم بود. در کنارِ درِ خانه خدمتکارِ مخصوصِ اِولینه همزمان ظاهر می‎شود، مانندِ بازیگران تئاتر آرایش کرده و دست‎های زمخت را در جیب‎های یک پیشبند مخفی ساخته. من آن زمان از این کار خوشم آمد. خدمتکار به <بانوی گرامی> و <آقای گرامی> با یک لبخندِ محرمانۀ وقیحانه خوشامد می‎گوید، و من همسر کوچکم را به خانه حمل می‎کنم، یعنی: من او را از روی آستانه در حمل می‎کنم تا ظاهراً یک نیازِ پُر جنب و جوش برای تمرینِ قدرتِ بدنی انجام دهم.

در اتاق کوچکِ غذاخوری یک میز کوچکِ زیبایِ دو نفره وجود داشت. من اِولینه را به آنجا حمل و به او کمک می‎کنم تا پوشش‎های بیشماری که او با آنها خود را در برابرِ سرمای ماهِ نوامبر محافظت می‎کرد درآورد، تا اینکه خدمتکار توسط یک سُرفه خفیف حضورش را یادآوری می‎کند، بنابراین من به زنِ گستاخ با اشاره دستورِ خارج شدن از در را می‎دهم. حالا ما عاقبت تنها بودیم. من مدت کوتاهی بعد از ازدواج یک عکس می‎بینم که وضعیتِ آن زمانِ ما را خیلی درست نشان می‎داد. نقاش آن را <عاقبت تنها> نامیده است. یک آقا که در نمایشگاه کنار من ایستاده بود به زنی که چشم‎هایش را پیچ و تاب می‎داد و بازو به بازوی مرد داده بود می‎گوید: "آخرین صحنۀ یک نمایشِ کمدی!" من در آن زمان نتوانستم خود را نگهدارم و به این احمق پاسخ ندهم: "شما اشتباه می‎کنید، این اولین صحنۀ یک فاجعه است!" امروز اما من سکوت می‎کردم و آن مردِ ساده‎لو را به حال خود رها می‎ساختم، زیرا من از آن زمان به این تجربه دست یافته‎ام که این به اصطلاح عشق یک بیماری مغزی و اغلب غیرقابل علاج است. هرچند من با سپاس از وضع قویِ جسمانیم از آن زنده بیرون آمدم، گرچه ...

اما ادامۀ داستانم. من همسرم را به کنارِ میز هدایت می‎کنم. آنجا یک غذای بامزه عروسی وجود داشت! هیچ مهمانی وجود نداشت که بتواند حوصله‎اش سر رود! من همزمان گارسون شاهزاده خانمِ کوچکم بودم، آنطور که من آن زمان اِولینه را می‎نامیدم، من غذا را روی میز می‎چینم، چوب‎پنبه‎ها را از بطری‎ها بیرون می‎کشم، می‎گذارم چوب‎پنبه بطری‎ِ شامپاین با انفجار بیرون پرتاب شود و تقریباً بسیار شوخ رفتار می‎کردم، مانند فردی که با انجامِ اولین کار برای معشوقش همه‌چیز را عالی می‎یابد و از معشوقش همان تحسین را با سؤال سعادتمندانۀ ساده‎لوحانه‎ای درخواست می‎کند:

"خوب شده، اینطور نیست؟"

ما هنگام خوردنِ دِسر دیگر در مقابل هم ننشسته بودیم، بلکه نزدیک، کاملاً نزدیک به همدیگر، و همزمان دستمان به ظرفِ میوه می‎رسید، ما برای هر قطعه که یکی به دهانِ دیگری می‎خواست بگذارد دست به یقه می‎شدیم، سپس سرکشانه می‎خندیدیم و همدیگر را می‎بوسیدیم، در حالیکه ما مرتب همدیگر را از کنار چشم نگاه می‎کردیم، طوریکه انگار می‎خواستیم بگوئیم: نه، چه‌کسی فکرش را می‎کرد! آیا این پریِ کوچک با پاهایِ شبیه به عروسک و چشم‎هایِ پریِ دریائی‌مانندش همسر من است! ... آیا این هانسِ بی‌دست و پا با یالِ شیر و قلبِ کودکانه‎اش شوهر من است! ... چقدر این عالی‎ست.

کاش حقیقت می‎داشت که عقد در آسمان بسته می‎شود و فرشته‎ها در هر غذای شادِ عروسی بعنوانِ مهمان حضور دارند ــ یک دروغِ بسیار گستاخانه که فقط یک زن می‎تواند آن را اختراع کرده باشد ــ بنابراین باید فرشته‎هایِ ما حتماً از شرابِ شیرین بیش از حد نوشیده باشند، زیرا آنها نمی‎دیدند که در آن لحظاتِ شاد شیطانِ غرور در میانِ اتاق پرواز می‎کند و خود را به شکل یک لکه کوچکِ آرایش در زیر چشم چپِ اِولینه می‎نشاند.

من آن را ناگهان آنجا کشف می‎کنم و به شوخی می‎گویم:

"آه، تو امروز خود را آرایش کرده‎ای؟"

اِولینه سرخ می‎شود. یک ابرِ کوچک بر روی پیشانی‎اش تُند حرکت می‎کند، او دهانش را کج می‎سازد و با کمی نامطمئنی پاسخ می‎دهد:

"من آرایش نکردم!"

من بی‎شیله‎پیله می‎گویم: "اما عزیزم! من آن را می‎بینم! اینجا!" و در این حال دستمالِ ابریشمی‎ای را که بر روی زانویش قرار داشت برمی‎دارم و با احتیاط بر روی گونۀ گِردش تا زیر چشمش می‎برم. "آیا ردِ جرم را می‎بینی! خب، حالا متهمِ جذاب چه پاسخی دارند؟"

اِولینه قصد داشت ظاهراً تسلیم شود. او می‎خندد، و لب‎هایش برای یک بوسه آشتی غنچه می‎شود، اما در لحظه بعد سرِ کوچکش را تکان می‎دهد و گوشۀ دهانش را به هم می‎فشرد و با اخم می‎گوید:

"من آرایش نکردم!"

چون می‎دیدم که تذکرِ شوخیانۀ من او را به شدت ناراحت ساخته است بنابراین تسلیم می‎شوم، در حالیکه برای تسکین دادنش توضیح می‎دهم که برایم کاملاً بی‎اهمیت است که آیا او خود را آرایش کرده است یا نه.

اما به نظرم می‎رسید که او بجای آنکه عشقِ به صلحم را سپاسگزارانه به رسمیت بشناسد توسطِ کلماتم عصبانیتر می‎گردد. او خشمگین تکرار می‎کند:

"من آرایش نکردم!"

حالا من از دورانِ کودکی یک پسر خوش قلب بودم که همیشه با کمالِ میل آماده نرمش‎پذیری بود. فقط وقتی فردی در مقابل چشمانِ بینایم بخواهد انکار کند که روز روز و شب شب است سپس خیلی راحت عصبانی می‎شوم.

در آن لحظه هم این بر من غلبه می‎کند، و من خیلی جدی سعی می‎کنم برای زنِ کوچکم قابل درک سازم که انکار کردنِ یک واقعیتِ فی‎نفسه بی‎اهمیت که با این وجود اما یک واقعیت باقی‌می‎ماند اشتباه است.

او چه پاسخی به بحثِ کاملاً مربوط به موضوع و تا حدِ امکان غیرشخصیِ من می‎دهد؟ هیچ چیز بجز یک سرکشی:

"من آرایش نکردم!"

"اما تو خودت اینجا بر رویِ دستمال می‎بینی ...."

"این ... این یک لکه دوده است!"

"اما عزیزم ... دودۀ سرخ رنگ!"

"مهم نیست .... من آرایش نکردم!"

صبرِ من تهدید به پایان گرفتن می‎کرد.

من در حالیکه هنوز با تمامِ نیرو سعی می‎کردم بر خود تسلط داشته باشم می‎گویم: "من فکر می‎کنم نه خیلی احمق و نه خیلی کور هستم که نتونم آرایش را از دوده تشخیص دهم!"

او حرف را عوض می‎کند و با خشم توضیح می‎دهد که عباراتِ قوی برایش غیرضروری به نظر می‎رسند.

عباراتِ قوی! خب پس، ممکن است که او اجازه سرزنش کردنم را داشته باشد اما در این موردِ مشخص مجبور بود به من حق دهد!

اما به هیچوجه اینطور نبود! او به من می‎آموزد که یک زن هرگز و به هیچ‌چیز مجبور نیست، کمتر از هرچیز تسلیم شدن ــ و در نهایت:

"من آرایش نکردم!"

عاقبت تکرار کلیشه‎ایِ کلماتِ یکسان اعصابم را تحریک می‎کند. من از اِولینه درخواست می‎کنم که خود را طور دیگر بیان کند. او بلافاصله به من می‎آموزد که یک زن می‎تواند آنطور که می‎پسندد خود را بیان کند، زیرا ظرافتِ ریتم آنطور که این صحنه آن را به خوبی اثبات می‎کند موضوعِ مردان نیست.

من شاکیانه می‎گویم: "اما این من را عصبانی می‎سازد!"

او جواب می‎دهد: "من مدت‎هاست که عصبی هستم!" پس از آن ما هر دو خسته و حالا بطور جدی ترشرو مدتی سکوت می‎کنیم.

من اعتراف می‎کنم که چهرۀ سرکش او را دوستداشتنی می‎ساخت و اینکه من پس از چند لحظه مصمم بودم خود را به پایش بیندازم و قسم یاد کنم که او هرگز خود را آرایش نکرده است، که زن‎ها مجبور به کاری نیستند، و اینکه من یک جنایتکار هستم. من دستمال را برمی‎دارم تا آن را به نشانه تسلیم بودنم به او ارائه دهم، اما او باید حرکت من را اشتباه تغبیر کرده باشد، زیرا او هم با من از جا بلند می‎شود و همزمان با صدایِ تیز و بُرنده توضیح می‎دهد:

"من آرایش نکردم!"

حالا من هم مانند مارگزیده‎ای به هوا می‎جهم. تمام اهدافِ صلح‎آمیز توسط کلماتِ بدخواهانه نابود شده بودند. آیا او من را برای آدم ساده‎لوحی بحساب می‎آورد که بدون مجازات اجازۀ مسخره کردنش را داشت؟ و بنابراین در من این تصمیم راسخ می‎شود: حالا باید رسماً اعلام کند که آرایش کرده است! حتی بیشتر، او باید عذرخواهی کند، عذرخواهی به تمام معنی!

ممکن است که درخواستِ من اندکی اغراق‌آمیز بوده باشد، ممکن است که من آن را غیرمنتظره و خشن بیان کرده باشم، زیرا من در خشمِ عادلانه‎ام آنچه را که بر زبانم آمد بدونِ انتخاب خارج ساختم و وقتی حالا هر کلمه تقریباً ملموس در برابرم قرار داشت خودم کمی وحشتزده گشتم، اما حالا این کلمات یک بار گفته شده بودند و من نمی‎توانستم آنها را ناشنیده ــ نه، نمی‎خواستم آنها را ناشنیده سازم.

اِولینه یک لحظه حیرتزده به من خیره می‎شود. ناگهان چیزی غریبه و خصمانه از چشم‎هایش به من نگاه می‎کند، حالتِ چهره‎اش تغییر می‎کند و خشمگین و پیر می‎شود.

او هیچ پاسخی نمی‎دهد، بلکه فقط طنابِ زنگوله را می‎کشد.

من در حالیکه ناخواسته خود را سر راهش قرار می‎دهم می‎گویم: "اِولینه!"

چشمانش مرتب غریبه‎تر نگاه می‎کردند.

او فریاد می‎زند یا بهتر است بگویم که مانند مار در برابرم فیش می‎کند، زیرا او در این حال به زحمت لب‎های به هم فشرده‎اش را از هم باز می‎کند: "من را لمس نکنید! شما بیش از حد مشروب نوشیده‎اید! و شراب ماهیتِ واقعیتان را لو داده است. شما خشن هستید ... من از شما متنفرم!"

من نمی‎دانم این چطور پیش آمد، اما در این لحظه ناگهان صحنه نمایشی در برابرم قرار داشت که در آن او همان کلمات را با همان لحن، با همان ژست و همان نگاه بیان کرده بود.

من خشمگین می‎گویم: "نمایشِ کمدی را کنار بگذار! ما اینجا در تئاتر نیستیم."

نمی‌دانم که آیا نتیجۀ اتهام زدن من بود، یا فقط  نتیجۀ شرمندگی از اینکه من ژستِ عالیِ جعلی‎اش را چنین بیرحمانه کشف کرده بودم، من فقط می‎دانم که او ناگهان کنترلِ خود را بطور کامل از دست می‎دهد و صدایش لحنی به خود می‎گیرد که مانند مُشتی به صورتم برخورد می‎کند. دیرتر به خودم گفتم که این لحنِ صدا مخصوص کمدین‎هائی بود که عادت دارند در میانِ همسانان‎شان دوئلِ زبانی انجام دهند.

من در برابر این زن وحشتزده بودم، او مانند یک عجوزه بددهنی می‎کرد و در این حال چیزها را با نامِ واقعی، نه، با کثیفترین نام‎هائی اسم می‎برد که من به سختی جرأت فکر کردن به آنها را داشتم.

حالا هنگامیکه او انگشترم را از انگشتش بیرون می‎کشد و آن را جلوی پایم پرتاب می‎کند من هم آهسته انگشتر او را از انگشت درمی‎آورم و اتاق و خانه را ترک می‎کنم.

من او را دیگر ندیدم. وکلایِ ما آنچه را که باید مرتب می‎گشت در سکوتِ کامل مرتب می‎کنند، و وقتی من در روزنامه نام او را می‎خواندم ــ زیرا او هنوز سال‎هایِ طولانی بازی می‎کرد ــ سپس نگاهم سریع از آن سطورِ خطرناک پروازکنان می‎گذشت. در ابتدا این کار سریع اتفاق می‎افتاد، سپس مرتب آهسته‎تر، تا اینکه عاقبت حتی یادداشت‎هایِ آگهی کلیشه‎ای در باره نمایش او در شهر پولتن را می‎توانستم مانند یک خبر در باره ظهور دوباره مار دریائی کاملاً آرام و بدون فکر کردن بخوانم. اما دستمالِ ابریشمی با لکه دودۀ سرخ رنگ را که من آن زمان در خانه به فاصله دوری پرتاب کرده بودم دوباره در جیبم پیدا کردم و آن را با دقت نگهداشتم تا بتوانم وقتی یک بار مجبور به ناپایداری شوم در دست نگهدارم و تماشا کنم. این ناپایداری ــ من به آن اعتراف می‎کنم ــ در ابتدا هنوز گاهی اتفاق می‎افتاد، زیرا زن‎ها را شناختن و اجتناب کردن از آنها متأسفانه کار آسانی نیست. خوشبختانه ما در طولِ سال‎ها نه تنها باهوشتر بلکه پیرتر هم می‎شویم."

در اینجا دستنوشتۀ زن‎ستیز به پایان می‎رسد.

 

آه نه!

هِرمینه در کنارِ پنجره نشسته بود و گلدوزی می‎کرد. او همیشه وقتی مهمان در خانه بود گلدوزی می‎کرد. نه از رویِ خودپسندی تا با پشتکارش، با حسِ کدبانوگری‎اش و با دست‎های ماهرِ پَری‌مانندش دلبری کند، یا حتی نه به این خاطر چون می‎دانست که نیمرخِ سرِ کوچکِ سیاهش کمی خم گشته بر روی انگشتانِ چالاکش شکلِ ظریفی به خود می‎گیرد. به هیچوجه اینطور نبود. هِرمینه برای طنازی کردن بیش از حد مغرور بود و برای زیاده‎روی در خودخواه بودن بیش از حد جدی. با این وجود چهرۀ لجباز، چشمانِ درخشانِ سیاه و اندامِ باریکِ انعطاف‎پذیرش او را به یک زیاده‎روی کوچک در این راستا محق می‎ساخت. او به این دلیل به سمت قابِ گلدوزی می‎گریخت، زیرا ــ ــ زیرا او انسان‎ها را تحقیر می‎کرد. بله، تحقیر می‎کرد. زیرا او در بینِ سومین رقصِ دسته‎جمعی و دادنِ جایزه در آخرین جشنِ خانوادگی در نزد عمه رُزا به سه کشفِ جدید و غمگین نایل گشته بود. کشفِ اول: جهان بد است. کشفِ دوم: انسان‎ها بد هستند. کشفِ سوم: زندگی ارزش زندگی کردن ندارد. او راهِ کشفِ این نظراتِ نابودکننده را به هیچ انسانی لو نمی‎داد. فقط قابِ گلدوزیْ رنج، درد و پالایشش را می‎شناخت.

او مخفیانه با پولِ گلدوزی‎اش کتابِ <پرتوهای نور از آثار شوپنهاور> را خریده بود و از آن پس این کتاب هرگز او را ترک نمی‎کرد. او خود را کاملاً رهروِ آموزش‎های جدیِ فیلسوفِ فرانکفورتی می‎دانست، او حتی یک قدم از استادِ خود جلوتر می‎رفت، او نه تنها ارادۀ به زندگی را نفی می‎کرد بلکه کلاً با همه‌چیز مخالفت می‎ورزید، بله او کلمۀ کوچکِ بیگناهِ <آری> را کاملاً و برای همیشه از گنجینه واژگانِ لغاتِ خود حذف می‎کند.

از حالا به بعد گفتگوها با آقایانِ جوان وقتی به مهمانی به خانه مادرش می‎آمدند به شرح زیر شکل می‎گرفتند:

"هوم .... امروز هوا زیبا است دوشیزه عزیز!"

"من آن را زیبا نمی‎یابم."

"اوه ... اما خورشید بسیار دوستانه می‎تابد!"

"من دارم یخ می‎زنم."

"این چطور ممکن است. شما احتمالاً بیمارید؟"

"نه."

"یا شما برای رفاه‎تان به دمای بالاتری احتیاج دارید؟ یک اقامت در نیس، کورفو یا قاهره بد نخواهد بود."

"برعکس، هوا در اینجا غیرقابل تحمل گرم است."

"آه ... اما شما همین حالا گفتید ..."

"من هیچ چیز نگفتم."

"اما من فکر کردم که منظورتان ..."

"آقای عزیز من هیچ منظوری نداشتم!"

وقتی ابروهای سیاهِ بالایِ چشم‎هایِ درخشان خود را ناخواسته بسوی هم می‎کشیدند و سرِ کوچک خود را بر روی قابِ گلدوزی پائینتر خم می‎ساخت یعنی مکالمه تمام شده است.

اغلب شبیهِ چنین صحنه‎های کوچکی به اندازه کافی بازی می‎گشت و همیشه به این ختم می‎شد که مردِ جوان بُهتزده کلاهش را برمی‎داشت، چند کلمۀ نامفهومِ خداحافظی زمزمه می‎کرد، دستِ مادر را با احترام می‎بوسید و ناپدید می‎گشت.

سپس مادر می‎پرسید دوباره چه شده است، کمی صدایش بالا می‎رفت و عاقبت جریان را فراموش می‎کرد. اما بازدیدها مرتب کمتر می‎گشتند تا اینکه عاقبت بطور کامل قطع می‎گردند. هِرمینه راضی بود. آه، این مردها! چه زیاد او این جنسیتِ کوچکِ بی‎فکرِ پُر حرف را تحقیر می‎کرد.

فقط یکی از مردانِ جوان می‎مانَد، یا بطور منظم برای بازدید می‎آمد.

و اتفاقاً او با این مردِ جوان بدترین رفتار را می‎کرد. مرد کاملاً غیرقابل تحمل بود، بویژه توسط آرامشِ خدشه‎ناپذیرش که در برابرِ بدرفتاری‎های دختر از خود نشان می‎داد. البته او هم عادت کرده بود که پس از آخرین و خشونت‎آمیزترین نَۀ دختر کلاهش را بردارد، دستِ مادر را ببوسد و برود. اما روز بعد دوباره می‎آمد. او کاملاً غیرقابل تحمل بود. عاقبت هِرمینه چنان عصبی می‎شود که وقتی او می‎آمد بلند می‎شد و اتاق را ترک می‎کرد. و وقتی عاقبت به اتاق بازمی‎گشت مردِ جوان آرام، مهربان و با یک لبخندِ ملایم بر لب هنوز آنجا نشسته بود. او چه زیاد از این لبخند تنفر داشت! و سپس بطرزِ قابلِ توجه‎ای بی‎ادب می‎گشت و آرامشِ فلسفی‎اش او را ترک می‎کرد. مرد کلاهش را برمی‎داشت و می‎رفت اما روز بعد دوباره سرِ ساعت می‎آمد.

مادر می‎گفت: "او از تو خواستگاری خواهد کرد!"

هِرمینه از خشم تا بناگوش سرخ می‎گشت. حالا او می‎دانست که از مردِ جوان بطرزِ مرگباری متنفر است و تصمیم می‎گیرد از او اجتناب ورزد. هنگامیکه روز بعد زمانِ آمدنِ مردِ جوان فرار می‎رسد او به بهانه یک دیدارِ فوری خانه را ترک می‎کند. پس از بازگشتِ به خانه مطلع می‎شود که مرد اصلاً آنجا نبوده است. این دوباره باعث عصبانیت او می‎شود، خودش هم نمی‎دانست چرا. البته این عمل از سوی مرد قطعاً کار خائنانه‎ای بود. در روز بعد و روز بعدتر همان بازی تکرار می‎شود. خشم او رشد می‎کند، اما این امید در او بیدار می‎شود که مردِ جوان دیگر نخواهد آمد.

او روزِ چهارم در خانه می‎ماند. مردِ جوان می‎آید. آرام، مهربان، با لبخندِ مهربانانه غیرقابل تحمل بر لب داخل می‎شود و طوریکه انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است حال او را می‎پرسد. دختر اصلاً وجود نداشت، حداقل برای او وجود نداشت! به این خاطر هم اصلاً پاسخ نمی‎دهد.

به نظر می‎رسید که مردِ جوان اصلاً متوجه این موضوع نشده است، بله او حتی جسارت را به حدی رسانده بود که به دختر یک گل رُز تقدیم می‎کند.

دختر در حالیکه از هیجانِ خشمگینی می‎لرزید گل را به شدت کنار می‎زند.

دختر فکر می‎کند که او حالا عاقبت آزرده خواهد گشت و خواهد رفت. مردِ جوان اصلاً متوجه اهانت نمی‎شود و به آرامی به اطراف نگاه می‎کند ــ مادر در این لحظه به اتاق مجاور رفته بود ــ و صندلی‎اش را کمی نزدیکتر می‎کشد.

آدم گستاخ. دختر با عجله خود را عقب می‎کشد و در این وقت نخِ گلدوزی‎اش پاره می‎شود و بر عصبانیتِ او افزوده می‎گردد. او چه زیاد از این انسان متنفر بود!

دختر همیشه شوپنهاور را یک مردِ خردمند به شمار می‎آورد، در چنین لحظاتی او بعنوان فردِ مقدسی در برابرش ظاهر می‎گشت و هِرمینه می‎توانست بخاطر تمامِ شرارت‎های انسان از او تقاضای نجات کند.

ناگهان مردِ جوان با آرامشِ بی‎نظیرش شروع می‎کند: "دوشیزه عزیز، آیا اجازه دارم از شما یک سؤال کنم؟"

دختر از خشم و تعجب بخاطر این همه جسارت بی‎حرکت شده بود. اما او بر خود مسلط می‎شود و به مرد نگاهی می‎کند که از آن صدها پاسخِ منفی دیده می‎گشتند.

مردِ جوان ظاهراً زبانِ چشم را نمی‎فهمید. آیا او ابله هم بود؟ نه، او احتمالاً ابله نبود، فقط گستاخ بود، اما بدرستی گستاخ. او نمی‎خواست بفهمد.

مرد دوباره خود را کمی نزدیکتر می‎سازد و با تردید می‎گوید: "دوشیزه عزیز، ببینید، شما مانند بقیه دخترها نیستید. شما باهوشید و به انسان‎ها بی‎اعتمادید. من این را خیلی دوست دارم."

این چه بود؟ آیا او دختر را مسخره می‎کرد؟

مرد خونسرد ادامه می‎دهد: "من در یک وضعیتِ بسیار نادری هستم، من یک دختر از حلقه دوستانِ شما را دوست دارم اما جرأت نمی‎کنم به احساساتم اعتراف کنم. شما احتمالاً خواهید پرسید چرا من جرأت نمی‎کنم ..."

نه، دختر به هیچوجه چیزی نمی‎پرسید!

مردِ جوان سر تکان دادن‎های واضح و پُر انرژی او را هم نمی‎فهمید. این دیگر چه انسانی بود!

مرد به سخنانش ادامه می‎دهد: "این سؤال به نظرم کاملاً موجه است، و من می‎خواهم آن را به شما آشکارا پاسخ دهم. آن خانمِ جوان به من کاملاً واضح نشان می‎دهد که از من بدش نمی‎آید و منتظر توضیح دادنِ من است. ببینید، این من را دیوانه می‎کند، بله به من صدمه می‎زند. شما قطعاً می‎توانید با من همدردی کنید، زیرا شما علاوه بر باهوش بودن مغرور هم هستید."

هِرمینه با تعجب به او نگاه می‎کند. این حرف باید به کجا می‎انجامید؟ آیا این مرد واقعاً از فردِ دیگری صحبت می‎کرد؟ او فقط بطور مکانیکی پاسخ می‎دهد:

"من نه زیاد مغرور هستم و نه زیاد باهوش ..."

مرد جوان با حرارت حرف او را قطع می‎کند.

"ببخشید که من مخالفت می‎کنم. شما مغرور هستید، و کاملاً برحق. من حالا مایلم سؤالم را از شما بپرسم: آیا شما فکر می‎کنید یک دوشیزه جوان که واقعاً عاشق است این عشق را به مردِ انتخابی‎اش قبل از آنکه بداند که آیا این مرد او را دوست دارد یا نه توسطِ انواعِ نشانه‎های کوچک لو خواهد داد؟"

هِرمینه کاملاً متحیر بود. این انسان واقعاً از فردِ دیگری حرف می‎زد و علاوه بر آن جرأت می‎کرد او را با تردیدِ خسته‌کنندۀ عاشقانه‎اش زحمت دهد.

آه، او حالا دیگر از این مرد نفرت نداشت و در حالِ حاضر وی را فقط مضحک می‎یافت. او این جوانِ بغبغو را که بخاطرِ نیازهای عاشقانه‎اش خواستارِ مشاوره بود برای لحظه‎ای جدی می‎گیرد، اما به این خاطر از ضعفِ خود شرمنده بود.

مردِ جوان تکرار می‎کند: "آیا چنین فکر می‎کنید؟"

او فقط برایِ خلاص شدن از دستش باید خوب یا بد پاسخ می‎داد.

بنابراین طبقِ معمول می‎گوید: "نه!"

مردِ جوان آه می‎کشد: "خیلی باعث تأسف است! بنابراین: واقعاً نه، و یا: آه نه؟!"

این یعنی چه؟ انگار که تفاوتی بین این دو وجود دارد. آه نه! در بهترین حالت یک نَۀ تقویت شده است، اما ــ

"با اجازۀ دوشیزه، این صحیح نیست. یک نَۀ کوتاه به ندرت اجازه یک تفسیر دوم را می‎دهد اما آه نه! بویژه وقتی از دهان یک دختر خارج می‎شود اغلب فقط یک نیمه‎جوابِ منفی است و به ندرت یک بلۀ کامل! ... می‎بخشید، من می‎دانم که شما با دخترانِ دیگر تفاوت دارید. اما یک بار فکر کنید که شما یک فردِ دیگری هستید، برای مثال آن فردی که من دوست دارم، و بعد من از شما خواهش می‎کنم که آن دسته‌گلِ کوچکی را که بر سینه حمل می‎کنید به من هدیه کنید ..."

هِرمینه بی‎اراده دستش به سمتِ گل سینه‎اش می‎رود و آن را برای محافظت می‎پوشاند و فریاد می‎زند: "آه نه!"

"بسیار عالی، آن دیگری هم حتماً این را می‎گفت، فقط با این تفاوت که این فقط یک خواهش و یک تقاضای جسورانه می‎تواند معنا دهد، چون شما حتی یک گلِ ناقابل هم به من هدیه نمی‎کنید چه برسد به گلِ سینه."

دختر تا حال اجتناب می‎کرد از قابِ گلدوزی‎اش به بالا نگاه کند. حالا اما چیزی در صدای مردِ جوان او را مجبور می‎ساخت چشمانش را به سمت او بالا ببرد.

چه نگاهی او به دختر می‎کرد! ... دختر احساس می‎کرد که خون به گونه‎هایش دویده است. این مرد با پرسش‎های عجیب و مقایسه‎هایش چه می‎خواهد؟ آیا با او بازی می‎کرد؟! یک احساسِ ترسِ خفقان‎آور بر دختر مسلط می‎شود. او دوباره از مردِ جوان بیشتر متنفر بود، غیرقابلِ توصیفتر از همیشه، و با این حال خود را مجذوب او احساس می‎کرد، اما نه تنفر وزنش سنگینتر بود. دختر می‎خواست از جا بجهد اما نمی‎توانست از جا حرکت کند، می‎خواست مادرش را صدا کند اما صدائی از دهانش خارج نمی‎گشت. و نگاهِ دائمیِ اسرارآمیز و سوزان بر رویش نشسته بود.

مرد دوباره از نو شروع می‎کند: "دوشیزه هِرمینه، شما به من هنوز یک پاسخ بدهکارید، آیا شما به عشقی که خود را لو می‎دهد بدون آنکه از عشقِ فردِ متقابل مطمئن باشد معتقدید؟ نه؟ یا آه نه؟"

دختر جواب نمی‎دهد، حالا صحبت کردن برایش ممکن نبود. یک احساسِ عجیب بر او مسلط شده بود، انگار که تصمیم گرفتن برای آینده و سعادتِ خود او بر روی زبانش قرار داشت.

در این هنگام مردِ جوان خود را آهسته، کاملاً آهسته به جلو خم می‎سازد، قابِ گلدوزی را به کناری هُل می‎دهد و از زیرِ آن کتابِ <پرتوهای نور> را که آنجا همیشه مخفی بود تا گهگاهی ورق زده شود به جلو می‎کشد. دختر تمامِ حرکاتِ مرد را با نگاهی ثابت دنبال می‎کرد. آیا این مرد قادر بود افکار آدم را بخواند؟ او چطور از کتاب با خبر بود؟!

مرد آرام می‎گوید: "اجازه دهید این آشوبگرِ مزاحم و عجیب را ابتدا دور سازیم!" و کتاب را به گوشه‎ای می‎اندازد. سپس بلند می‎شود، دست‎های هِرمینه را می‎گیرد و دختر را آهسته به سمتِ خود بلند می‎کند. دختر بی‎اراده و مانند افسون شده‎ها اطاعت می‎کرد.

مرد با صدایِ نرم و دلنشین زمزمه می‎کند: "هِرمینه آیا می‎توانی کمی من را دوست داشته باشی؟ نه، یا ...."

دختر مانند در زیر بارِ یک رویای سنگین نفس‎های عمیق می‎کشید. نه، بخاطر تمام جهان هم نمی‎خواست آنچه را که مردِ جوان انتظار داشت جواب دهد. چون دختر از او متنفر بود.

دوباره صدا بسیار نرم، کاملاً ملتمسانه و لطیف در کنارِ گوشِ دختر طنین می‎اندازد: "هِرمینه آیا من را دوست داری؟"

چیزی داغ از قلب به بالا صعود می‎کند، لب‎ها گشوده می‎گردند ... تو آن را نخواهی گفت! این از ذهنش می‎گذرد، سپس دختر زمزمه می‎کند:

"آه نه!"

 

آدم و حوا

دختر اِروینا نامیده می‎گشت و پسر پیتر. دختر تیره رنگ و باریک اندام بود، با چشمانی بزرگ و سیاه در صورتی لاغر، پسر بور و بلند اندام بود، یک جوانِ دست و پا چلفتیِ در حالِ پشت سر گذاردنِ سنِ بلوغ. هر دو شبیهِ چیزی مانند نسخۀ کودکانۀ آدم و حوا بودند. پیتر با یک سال بزرگتر بودن ده سال نادانتر یا دست و پا چلفتی‎تر از معشوقۀ نوجوانش بود. اما نه، این عشق نبود که آن دو را از زمانیکه پیتر پیش آنها آمده بود به هم گره می‎زد، پیتر پس از یک قبولیِ سخت در امتحان برای استراحت به لانگنلویس پیش خویشاوندانش فرستاده شده بود، اما آنها هرگز از عشق حرف نمی‎زدند و به عشق فکر نمی‎کردند. آنچه آن دو را به هم گره می‎زد یک گناهِ سختِ مشترک بود.

تو نباید دزدی کنی!

و آنها دزدی کرده بودند. جریان اینطور بود: پدر اِروینا یک مغازه داشت، یک مغازه در لانگنلویس. در مغازۀ او آنچه که ساکنینِ آن ناحیه می‎توانستند نیاز داشته باشند موجود بود: لباس و نفت، خیارشور و چتر، آب گازدار و سیگاربرگ .....

سیگاربرگ!

مصیبت این بود. پیتر هنوز اجازۀ سیگار کشیدن نداشت و پولِ تو جیبیِ بسیار اندکش به این ممنوعیتِ والدین و معلمش تأکیدِ عملی می‎کرد. او مدتی طولانی وقتی در مغازۀ تاریک پرسه می‎زد خود را به نگاه کردن به آن چیزهایِ قهوه‎ای رنگِ وسوسه‎انگیزی که از جعبه ظریفِ چوبی به او لبخند می‎زدند قانع ساخته بود. چه وسوسه‎ای، وقتی لوئیز، فروشنده مغازه بجای دیگری نگاه می‎کرد و یا به خواندن مجله مشغول می‎گشت! پیتر با شجاعت در برابر این وسوسه مقاومت می‎کرد، تا اینکه حالا او یک روز تسلیم می‎شود.

هیچ نخستین گناهی بدونِ حوا انجام نمی‎گیرد. البته این اِروینا بود که پیترِ بیچاره را به اولین سرقت فریفت. در پشتِ خانه باغ قرار داشت و در انتهای این باغ بوته‎زاری‎ متراکم بود. آن دو با سیگارِبرگِ سرقت کرده با عجله به آنجا می‎روند و آن را روشن می‎کنند و دودش را به هوا می‎فرستند. آنها بطور متناوب سیگاربرگ را می‎کشیدند، یک پُک دختر، یک پُک پسر، تا اینکه پسر دیگر نمی‎تواند به کشیدن ادامه دهد. اِروینا مغرورانه به او می‎خندد و به تنهائی به کشیدن ادامه می‎دهد. ظاهراً سیگار کشیدن لذت زیادی به او بخشیده بود اما او هم بتدریج ساکت و ساکت‎تر می‎شود و عاقبت می‎گوید:

"آدم نباید در هیچ‌چیز اغراق کند!"

باقیماندۀ سیگارِبرگ از دست اِروینا به زمین می‎افتد، رنگش می‎پرد و سرِ کوچکش را به شانه پهنِ پیتر تکیه می‎دهد. گناه مشترک ــ کفارۀ مشترک ....

از سمتِ خانه صدائی به گوش می‎رسد: "اِروینا! پیتر! اِروینا! .... شماها کجا هستید؟"

صدایِ خدا در بهشت.

اِروینا بازوی پیتر را نیشگون می‎گیرد و زمزمه می‎کند: "نامادری! حرکت نکن، در غیراینصورت ما را پیدا می‎کند!"

صدایِ خواندنِ "اِروینا! پیتر!" به مخفیگاهِ آنها نزدیک و نزدیکتر می‎گشت. آنها با شنیدنِ صدای قدم‎ها بر روی مسیرِ شنی بدون سر و صدا خود را خم و مخفی می‎سازند.

نامادری مدتی گوش می‎سپرد و سپس آهسته به خانه بازمی‎گردد. او زنی زیبا بود، احتمالاً بیست سال جوانتر از شوهرش، پدر اِروینا. پدر اِروینا در سه یا چهار سالِ قبل بخاطر ازدواج با این زن او را از شرایطِ غم‎انگیزی نجات داده بود. او پدرِ میگساری داشت و مجبور بود از کودکی همراه با شش خواهر و برادرش گدائی کند و گرسنگی بکشد. حالا ثروتمند بود و با وجود آنکه شوهرِ سالخورده‎اش هر آرزویِ او را از چشمانش می‎خواند اما او برای خواهر و برادرانش کاری انجام نمی‎داد.

مردم این کار او را نمی‎پسندیدند.

مردم می‎گفتند: "او یک قلب سخت دارد!"

اِروینا وقتی با گونه‎هایِ داغ شده از نامادری حرف می‎زد ادعا می‎کرد: "او اصلاً قلب ندارد! وقتی پدر با او خیلی خوب است و با مهربانی و آرام به دستش می‎زند و او سپس در برابرِ همۀ مردم دستِ پدرم را می‎بوسد من آرزو می‎کنم که او ....!"

اِروینا نمی‎گفت که چه‌چیزی برای نامادریش آرزو می‎کند اما چشمانِ بزرگش نفرت می‎افشاندند.

پیتر این را درک نمی‎کرد. او تا حال هرگز متنفر نبود. او فقط از معلمانش می‎ترسید.

اِروینا به او می‎گفت: "تو گاهی شبیه به یک زن هستی!" پیتر همچنین نمی‎خواست دیگر سرقتِ از جعبه سیگاربرگ را تکرار کند. اِروینا اما در روز بعد از او درخواست این کار را می‎کند. پدرش در اتاقِ خواب چُرت می‎زد و لوئیز، فروشندۀ مغازه مشغولِ خواندن مجله بود.

او در گوش پیتر زمزمه می‎کند: "بردار، اما درست و حسابی، برای چند بار!" اما چون پیتر با دست‎هایِ آویزان و مردد آنجا ایستاده بود اروینا با چشمانِ تیره‎اش نگاهِ تحقیرآمیزی به او می‎کند، پسرِ جوانِ بی‎جرئت را کنار می‎زند و بر روی انگشت پا به سمتِ میز فروش می‎رود.

اِروینا در حالیکه یک مشت سیگارِبرگ در جیب شلوار او قرار می‎داد می‎گوید: "بفرما! تو بُزدل!"

پیتر اما هنوز نگران مقاومت می‎کرد: "اما ... اگر ...."

او ناگهان سکوت می‎کند، زیرا در این لحظه زنگوله درِ مغازه به صدا می‎آید و جنگلبان داخل می‎شود. این مردِ غول‎پیکر از لانگنلویس بود، یک مردِ جوانِ زیبا به بلندی یک درخت و حدود بیست و پنج سال که هر روز مسیرِ یک ساعته از اداره جنگلبانی به آنجا را طی می‎کرد تا در نزد پدرِ اِروینا یک لیوان جین بنوشد.

البته او هرگز خودِ پدر را ملاقات نمی‎کرد زیرا همیشه زمانی می‎آمد که مردِ سالخورده بعد از ظهرها چُرت می‎زد. اما او مدتی در آنجا می‎نشست و با فروشنده یا با نامادری گپ می‎زد، که بعنوان خانمِ کاسبکارِ شایسته‎ای هنگام استراحت کردنِ شوهرش باید به مغازه سرکشی می‎کرد.

همچنین این بار هم نامادری به محضِ ورودِ جنگلبان در مغازۀ نیمه‌تاریک ظاهر می‎شود. او بچه‎ها را به باغ می‎فرستد.

"در آنجا پرسه بزنید، اینجا هیچکاری برای انجام دادن ندارید!" اِروینا پیتر را با خود به بیرون می‎کشد و آنجا پیروزمندانه زمزمه می‎کند: "او احمق است!"

پیتر نگران پاسخ می‎دهد: "آه! او متوجه شده است!"

"مزخرف نگو! بعلاوه اگر تو می‎ترسی می‎تونیم سیگاربرگ‌ها را برگردانیم! اما اینطور به نظرم می‎رسد که تو جرأت نمی‎کنی سیگارِبرگ بکشی!"

این مؤثر واقع می‎شود. پیتر نمی‎توانست یک چنین حرفِ تحقیرآمیزی را بپذیرد. بنابراین کشیدنِ سیگارِبرگ ادامه می‎یابد ــ بوته‎ها رازدار بودند.

یک هفته بعد پدرِ اِروینا هنگامِ صرفِ نهار ناگهان به همسرش می‎گوید:

"بِتی من همیشه فکر می‎کنم که لوئیز از سیگاربرگ‎ها می‎کشد! سیگاربرگ‎هایِ کوبائیِ ما خیلی زود تمام می‎شوند! ... در هرحال می‎تونی مراقب او باشی!"

پیتر رنگش می‎پرد و چنگال از دستش می‎افتد.

او دیرتر وقتی دوباره با اِروینا تنها بود شکایت می‎کند: "دیدی، آنها ما را به چنگ می‎آورند!"

اِروینا چهره را درهم می‎کشد، شانه را بالا می‎اندازد و می‎گوید: "خب باشه، ما دیگه از مغازه چیزی برنمی‎داریم!" و بعد از مکثِ کوتاهی ادامه می‎دهد:

"ما می‎تونیم یک جعبه کامل داشته باشیم!"

پیتر چشم‎هایش گشاد و گوش‎هایش باز می‎شوند و می‎پرسد:

"چطور؟ چرا؟ از کجا؟"

اِروینا او را بدنبالِ خود می‎کشد و از پله‎ها به اتاقِ نشیمن می‎برد.

"جعبه‎ها را آن بالا رویِ کُمد می‎بینی؟ اگه ما یک جعبه برداریم مدتی طولانی کسی متوجه نمی‎شه! ما آن را میان بوته‎ها مخفی می‎کنیم، ... می‎دونی، و ما سپس دارای یک گنج هستیم!"

ایده سرقتِ یک جعبۀ کاملْ بزرگ و جسورانه بود. این فکر بر پیتر چیره می‎شود. سریع یک میز به کنارِ کمد هُل داده می‎شود، یک صندلی بر روی میز گذاشته می‎شود و اِروینا بر روی آن می‎رود، پیتر باید پایه صندلی را محکم نگاه می‎داشت. او این کار را وفادارانه انجام می‎دهد، اما در این وقت احساس می‎کند که صدایِ قدم بر روی پله می‎شنود. او وحشتزده پایه صندلی را رها می‎کند، صندلی کج می‎شود و پاهای اِروینا درست لحظه‎ای که دستش به جلوترین جعبه رسیده بود در هوا معلق می‎مانند. و حالا او فقط می‎توانست خود را به لبه کمد آویزان نگاه دارد در غیراینصورت به پائین سقوط می‎کرد.

اِروینا فریاد می‎زند: "اما پیتر! تو چقدر ابلهی! خب صندلی را نگهدار ... من دارم می‎افتم!"

"هیس! بخاطر خدا! کسی می‎آید!"

"مزخرف نگو! چه‌کسی باید بیاید؟ پدر روی کاناپه در اتاقِ خواب چُرت می‎زند و نامادری با جنگلبان در مغازه است! من بهت می‎گم صندلی را نگهدار ...!"

پیتر یک بار دیگر با ترس به سمتِ در نگاه می‎کند. نه، او اشتباه نکرده بود. حالا اِروینا هم صدایِ نزدیک شدنِ قدم‎ها را می‎شنود. اما او به این خاطر مانند پیترِ دست و پا چلفتی خود را نمی‎بازد.

اِروینا آهسته اما قدرتمندانه می‎گوید: "من را کمی به بالا فشار بده! اینجا .... پاهایم را بگیر و کمی به بالا فشار بده تا من بالا برم! دیگه نمی‎شه پائین آمد! و آن بالا در پشت سیگارها هیچکس دنبال من نمی‎گردد! ... خب! ... خوبه حالا میز را سر جایش هُل بده!"

"و من؟"

پیتر درمانده در وسطِ اتاق ایستاده بود.

"برو زیر مبل و رو زمین دراز بکش! اما خودتو حرکت نده! می‎فهمی! ... و مواظب باش پاهات دیده نشَند! پاها را ببر به سمت شِکمِت!"

درست در لحظه‎ای که او فرمان اِروینا را انجام می‎دهد در گشوده می‎شود. یک زن داخل می‎گردد. او می‎توانست فقط لبه دامن و کفشِ زنانه را ببیند. کفش‎ها کوچک نبودند و پاشنه کفشِ چپ کمی کج شده بود. یک جفت چکمه غول‎پیکر کفشِ زنانه را دنبال می‎کرد. پیتر صحبتی را که صاحبان این کفش‎ها انجام می‎دادند خوب می‎شنید اما آن را کاملاً نمی‎فهمید. اینطور شنیده می‎شد که انگار آن دو نفر از مردِ سالخورده‎ای شکایت می‎کردند که به نحوی مانعِ چیزی بین آن دو می‎باشد. در ضمن صدایِ مردانه بدون هیچ تردیدی به جنگلبان تعلق داشت ... اما صدایِ زنانه؟ صدایِ زنانه آهسته بود و کمی نفس نفس می‎زد. در هرحال صدا باید به یکی از زنانِ خویشاوندِ جنگلبان تعلق داشته باشد، زیرا صاحبِ چکمۀ غول‎پیکر و صاحبِ کفشِ زنانه همدیگر را تو خطاب می‎کردند.

پیتر به این موضوع فکر نمی‎کند، برای این کار او بیش از حد با خودش مشغول بود. زیرا وضعِ او دقیقه به دقیقه غیرقابل‌تحملتر می‎گشت. گرد و خاکِ زیرِ مبل بینی‎اش را غلغلک می‎داد، او می‎ترسید هرلحظه مجبور به عطسه کردن شود. همچنین به خواب رفتنِ پا او را تهدید می‎کرد، او حرکتِ مورچه‎ای شکل را تا انگشتِ پا احساس می‎کرد. او با احتیاط سعی می‎کرد پایش را کمی حرکت دهد. خدایا! اگر صدائی تولید کند آن دو بدرستی آن را می‎شنوند.

صاحبِ کفش زنانه می‎گوید: "آنجا چیزی تکان می‎خورد!"

صاحبِ چکمۀ غول‎پیکر زن را تسلی می‎دهد: "اما چه‌کسی می‎تواند آنجا باشد!"

صاحبِ کفش زنانه مضطرب اطمینان می‎دهد: "من صدای چیزی را شنیدم!"

صاحبِ چکمۀ غول‎پیکر بلند و قاطعانه می‎گوید: "اگر کسی اینجا است باید خود را نشان دهد! من گردنِ کسی را که اینجا است می‎شکنم!"

پیتر به سختی نفس می‎کشید و مشتِ جنگلبان را در کنار گردنش احساس می‎کرد. قلبش طوری با صدایِ بلند می‎زد که می‎ترسید جنگلبانِ عصبانی بتواند آن را بشنود ....

خوشبختانه صاحبِ کفشِ زنانه توضیح می‎دهد که نمی‎خواهد اینجا به هیچوجه طولانیتر بماند و سریع به سمت در می‎رود. صاحبِ چکمه‎های غول‎پیکر از پی او براه می‎افتد. حالا صدای قدم‎ها از راهرو به گوش می‎رسیدند.

پیتر انتظار می‎کشد تا اینکه همه‌چیز دوباره کاملاً ساکت می‎شود. سپس خود را با زحمت از زیرِ مبل بیرون می‎کشد. او به سختی می‎توانست راست بایستد، تمام استخوان‎های بدنش درد می‎کردند و پاشنه پایش بطرز ناخوشایندی غلغلک می‎داد.

او شاکیانه صدا می‎زند: "اِروینا!" و به بالا به سمتِ رفیقش نگاه می‎کند. اِروینا پشتِ جعبه‎های سیگارِبرگ چمباته زده بود و با چشمانِ گشاد شده رو به پائین به او نگاه می‎کرد. نه، به او نگاه نمی‎کرد، نگاهش به در دوخته شده بود. در این حال چهره‎اش بسیار کمرنگ و چنان حالتِ عجیبِ غریبه‎ای به خود گرفته بود که پیتر به وحشت می‎افتد و یک بار دیگر نام او را صدا می‎زند.

حالا تازه به نظر می‎رسید که او به خود آمده است.

پیتر با نگرانی می‎پرسد: "چی شده ... چی شده؟"

اِروینا سرش را تکان می‎دهد و می‎گوید:

"هیچ‌چیز! هیچ‌چیز! میز و صندلی را به این سمت هُل بده!"

او بعد از انجامِ این کار قصد داشت در پائین آمدن به اِروینا کمک کند اما اِروینا دستور می‎دهد که سر جایش بایستد و ابتدا دامنِ نیمه‌بلندش را با دقت مرتب می‎کند و سپس پائین می‎آید. اما نه دیگر آنطور سریع و چالاک که قبلاً بالا رفته بود. او پس از پائین آمدن خود را به لبه میز تکیه می‎دهد و مدتی در حال نفس تازه کردن آنجا می‎ایستد. سیگاربرگ‎ها را هم با خود پائین نیاورده بود. وقتی پیتر این را به او گوشزد می‎کند و می‎خواهد برای برداشتنِ جعبه سیگارِبرگ بالا برود اِروینا او را با عجله پائین می‎کشد و می‎گوید:

"می‎دونی که ما می‎خواستیم از پدر بیچاره‎ام دزدی کنیم؟!" و ناگهان شروع می‎کند به گریستن.

پیتر تلاش می‎کرد او را آرام سازد اما اِروینا به او اشاره می‎کند که باید برود. پیتر مانند همیشه اطاعت می‎کند و به سمت در می‎خزد اما اِروینا یک بار دیگر او را متوقف می‎سازد و موقرانه می‎گوید: "تو باید قسم بخوری که به هیچ انسانی نگوئی در اینجا چه شنیدی!"

پیتر انگشتانش را برای قسم خوردن بلند می‎کند. اِروینا با گرفتن شانه‎های او نگاه نافذی به پیتر می‎کند و ناگهان گردنش را در آغوش می‎گیرد و لبان او را طوفانی می‎بوسد و بعد وی را از اتاق به بیرون هُل می‎دهد.

هنگامیکه پیتر روز بعد برای دیدنش می‎آید، بیهوده اِروینا را در باغ و محل‎های معمولِ بازی در خانه جستجو می‎کند. عاقبت او را در اتاقِ پشتیِ مغازه می‎یابد. او آنجا در کنارِ پدرش که با جدیت مشغول محاسبه بود نشسته و کاموا می‎بافت. وقتی پیتر داخل می‎شود اِروینا سرش را آهسته بالا می‎آورد و به او نگاه می‎کند. یک غریبه از این چشم‎ها به او نگاه می‎کرد. پیتر ناگهان بطرز رقت‎انگیزی خود را جوان احساس می‎کند و خجالتزده از اتاق خارج می‎شود. رفیقِ بازی و رفیقِ دزدیِ او ناگهان از دیروز به یک دوشیزه تبدیل گشته و او هنوز همان آدمِ دست و پا چلفتیِ دیروز باقیمانده بود. آدم و حوا.

https://www.youtube.com/embed/9gkbsOywVxU