یک رویداد جهانی .

<یک رویداد جهانی> از هرمَن اِسیگ را در تیر سال ۱۳۹۴ ترجمه کرده بودم.

زیلیند هالی
زیلیند هالی درگیر ازدواج بود.
او اکنون چهل و پنج سال داشت. در مقابل او بر روی میز کوچکِ سه پایه‎ایِ متزلزلی یک کتابِ باز شده قرار داشت. خود او گوشه‎ای از مبل را پُر ساخته بود و گهگاهی محتویات بینی را دوباره بالا می‎کشید. چون او خیلی شدید فکر می‎کرد بنابراین برای بلند شدن و برداشتن یک دستمال از کمد وقت نداشت. در گوشۀ دیگرِ مبل یک سگِ از نژاد پاگ نشسته بود و مانند صاحبش آب‌بینی‎اش را بالا می‎کشید.
یک آه کشیدنِ آسم مانندِ دو ضربه‎ای در فضای اتاق جریان داشت و بخار فنجانِ قهوه بر روی میز هشت ضلعیِ داخل سالن مانند یک کارخانه در چشم‎اندازی دور آن را همراهی می‎کرد.
همه‌چیز برای زیلیند کاملاً دور قرار داشت. چشم‎های آبی رنگش در میان دو گونۀ سفیدی که توسط یک بینی کوچک از هم جدا گشته بودند رویا می‎دیدند.
بله، زیلیند آه می‎کشید، او شش روز دیگر چهل و پنج ساله می‎گشت، و امروز دوشنبه بود.
در کتابِ گشودۀ مقابل او این جمله آمده بود: <توانائی زایمان در نزد زنان ــ اما نه در مردان ــ در چهل و پنج سالگی به پایان می‎رسد!>
وقت ازدواج فرا رسیده بود! این جمله از تمام کارهائی که زیلیند باید انجام می‎داد شتاب فوق‎العاده‎ای درخواست می‎کرد. او از روی مبل بلند شده بود، پاهای کوچکش بر روی زمین قرار داشتند، و سگ خود را می‎تکاند.
سفر به کجا می‎رفت؟
ابتدا نوشیدن یک جرعه قهوۀ داغ، سپس باید ببیند که آیا روزنامۀ ازدواج از طریق شکاف در به خانه انداخته شده است.
روزنامه آنجا بود.
پستان‎های زیلیند از هیجان می‎لرزیدند.
سگ عطسه می‎کند و دوباره در گوشۀ مبل می‎نشیند. یک لبخندِ هوشیارانۀ درخشان از گونه‎ها به بالا می‎خزد و در چشمان زیلیند می‎نشیند. مبل با انداخته شدن باسن شبیه به دو نیمکرۀ زمینِ زیلیند بر روی خودْ مانند لاستیک بالا و پائین می‎رود.
فعلاً هنوز روز بود.
زیلیند با سرعتی آموزش دیده روزنامۀ ازدواج را تماماً خوانده بود. به نظر می‎رسید که مانند همیشه هیچ‌چیز به درد بخوری در آن وجود نداشت. تعداد زیادی از پیشنهاداتی که او همۀ آنها را پشت سر خود داشت.
فقط دوباره یک آگهی قابل توجه بود: ملاقات در حمام درخواست می‎شود.
او چگونه باید این کار را انجام دهد تا فرد علاقه‎مند بتواند او را در حمام ببیند!؟ سازماندهی کردن چنین کاری برایش همیشه غیرممکن به نظر رسیده بود. اما از آنجا که چنین آگهی‎ای اغلب درج می‎گشت بنابراین باید این نوع آشنائی اینجا و آنجا مورد استفاده قرار گرفته و موفق بوده باشد!
<ملاقات در حمام دلخواه است>. زیلیند به فکر فرو رفته بود. چطور باید چنین کاری را سازماندهی می‎کرد!
او تا چهل و پنج سالگی تنها شش روز فرصت داشت ــ یا حداقل امکان ــ که با موفقیت ازدواج کند. امروز دوشنبه بود و این شش روز در روز یکشنبه به پایان می‎رسید، سپس بارداری تا ابد تمام بحساب می‎آمد.
او پول داشت و می‎توانست برای خود این تجمل را همچنین خارج از ازدواج انجام دهد، اگر که او فقط اول مرد را برای این کار می‎داشت.
این باور کردنی نبود که زیلیند تا امروز بدون هیچ چالشی به چنین سنی رسیده است. آنچه برای برخی موجودات زن یک عمل غیرقابل درک بود، او بدون هیچ اقدامی با سهولت مبتکرانه‎ای در یک دورۀ زمانی نگهداری از هفده سگ از نژاد پاگ به انجام رسانده بود.       
سعادت فقط از این نقطه نظر هنوز دستیافتنی بود ــ او کتاب را به شدت می‎بندد ــ، فقط از این نقطه نظر که او فوری در صورت لزوم بدون مراسمِ مرسوم ازدواج کند.
آه بله، حالا! ... گمانه‌زنیِ آگهی هم بر این اساس بود! زیرا، فرض بر این بود که یک مردی در حمام کارت ورودش را نشان می‎دهد، چنین مردی ... زیلیند چنان وحشتناک آه می‎کشد که او این بار یک نیش واقعی احساس می‎کند، و یک سرخی در صورتش می‎دود.
او به کنار میز تحریرِ برق انداخته شده می‎رود.
با عجله یک کاغذِ نامه برمی‎دارد و می‎نویسد. او فکر می‎کند، آه چند بار ــ اما البته بیهوده ــ تا حال نوشته است! این بار موفقیت از قبل تضمین شده بود، یعنی، ــ یک ابر تاریک در او صعود می‎کند: اگر این آقای مورد نظر شخص ویژه‎ای نباشد. ــ
او با عزمی جسورانه می‎نویسد: <آقای محترم! من با ارجاع به آگهی‎تان آماده‎ام فردا ساعت یازده از شما در حمام استقبال کنم. با سلامی موقتی، زیلیند هالی، خیابان گرانین، شمارۀ یک.>
نامۀ مُهر و موم شده با یک پیروزیِ شیطانی به ادارۀ پست تحویل داده می‎شود.
هرگز کسی نمی‎آمد؟ ــ این بار یک نفر می‎آید!
او عصر و تقریباً تمام شب را در تعادلی جسمانی در مقابل آینه می‎گذراند.
آیا از جلو یا از پشت! آیا وقتی مرد داخل حمام می‎شود یا وقتی او در زیر دوش است باید ابتدا خود را از جلو یا از پشت نشان دهد؟
او قبلاً یک حمامِ آزمایشی می‎گیرد و دستور می‎دهد یک آینه به حمام بیاورند. او خود را دوستداشتنی می‎یابد.
*
توسط هیجانِ وحشتناکی که زیلیند هالی خود را در آن می‎یافت در حقیقت یک شبه زیبا می‎گردد و همانطور که فیلسوف می‎گوید: <بزرگان فقط از طریق رابطه اعتبار دارند>. زیلیند یقیناً چاق بود، اما با یک هماهنگی عالی در تمام اعضاء بدن که چربی‎دار یا بدشکل نبود.
سگ در این روز سیلی و بوسه دریافت می‎کرد. زیلیند در چابکیِ یک فُک با حیوانِ گوشتالو بازی می‎کرد.
او می‎خواست با این احتمال که ممکن است مرد چند دقیقه زودتر بیاید برای اطمینان بیشتر ساعت ده وارد حمام شود. 
یک صبح باشکوهِ زیبا بود.
و زمان آمدن فرا می‎رسد. زیلیند در حالیکه خمیازه می‎کشید وارد حمام می‎شود.
ابتدا در انتظاری آرام در کف وان می‎نشیند. سپس اما ساعت خود را به یازده نزدیک می‎سازد.
زیلیند، وقتی حالا زنگ زده شود! به کجا خواهی گریخت؟ یا اینکه می‎خواهی نشسته باقی‌بمانی؟ می‎خواهی جسارت به خرج دهی یا می‎خواهی درِ حمام را قبلاً قفل کنی؟
ملاقات در حمام دلخواه است. این مرد چه آدمی می‎تواند باشد! یک مرد که تا حال هنوز کسی ندیده است، یا مردی که بیش از حد دیده است! یک مرد، که ترس دارد، یا مردی که می‎خواهد مطمئن شود آیا او زیباست؟ بنابراین باید یک مرد افسار گسیخته باشد! یا مردی که آدم را دست می‎اندازد.
کاش برای مثال یک مردی باشد که در کنار در حمام می‎ایستاد، در آنجا یک عینک یک چشمی می‎زد و این کار برایش کافی می‎بود! سپس زیلیند می‎توانست شیرِ آب را باز کند و چشمانش را در زیر حجاب آبِ دوش پنهان سازد.
تا حال او کاملاً ساکت نشسته بود، اما حالا گاهی با کوبیدن دست بر آب در برابر خود موج ایجاد می‎کرد.
ناگهان به در زده می‎شود. زیلیند ساکت می‎ماند.
در دوباره زده می‎شود.
زیلیند فریاد می‎کشد: "چه کسی بیرون است؟"
پاسخ داده می‎شود: "یک آقا، که می‎خواهد با دوشیزۀ محترم صحبت کند."
زیلیند پاسخ می‎دهد: "آقا را به سالن هدایت کنید!" ــ گام‎های دختر خدمتکار از مقابل در دور می‎شوند. خون در تمام رگ‎های زیلیند از جریان می‎افتد. او از وان بیرون می‎آید و یک حوله بر روی شانه‎اش می‎اندازد. ــ او احساس می‎کرد که استقبال از مرد در داخل حمام غیرممکن است. با این روش ساده جریان عملی نمی‎گشت.
او می‎خواست سریع لباس بپوشد که ناگهان خدمتکار با عجله بازمی‎گردد. "خانم عزیز، آقا می‎خواهد به دستشوئی برود!"
زیلیند مستقیماً همانطور برهنه به اتاق خوابِ مجاور فرار می‎کند، و در حال ناامیدی نمی‎دانست کار دیگری انجام دهد بحز آنکه بر روی تخت بیفتد و خود را در زیر لحاف مخفی سازد.
در این بین آقا داخل حمام می‎شود و در آنجا با خوشحالی و تعجب یک حمام استفاده شده می‎یابد. حمام بوی صابونِ خوشبوئی می‎داد. اما زن زیبائی که می‎خواست او را بپذیرد کجاست؟ او سرفه می‎کند.
زیلیند در زیر لحاف عرق می‎کرد. پس چرا نقشه بر علیه واقعیت دیده می‎گشت! همه‌چیز ناگهان مانند در یک سطل شیردوشی بود. ناگهان انسان‎ها آنجا بودند، که صحبت می‎کردند، که از او چیزی می‎خواستند. دراز کشیده در تب، فریاد خدمتکارش در کنار در هرگز وحشتناک‎تر از حالا به گوش نمی‎رسید. 
زیلیند حرف زدن مرد را می‎شنود.
مرد می‎گفت: "آیا می‎توانید به دوشیزۀ محترم‎تان بگوئید که من همان آقائی هستم که توسط یک نامه به اینجا دعوت شده‎ام، من مایلم این آشنائی را شروع کنم."
خدمتکار می‎دوید، به کجا می‎دوید ــ زیلیند لحاف را گاز می‎گیرد ــ دختر خدمتکار به پیش او می‎دوید! به داخل اتاق خواب.
زیلیند در برابر تمام صحبت‎های دختر خدمتکار کلمه‎ای پاسخ نمی‎داد.
ده دقیقۀ کامل می‎گذرد. فقط مرد در میان اتاق‎ها، کریدور و حمام آهسته راه می‎رفت و عطسه می‎کرد.
عاقبت آقا صبرش لبریز می‎شود، او در حال فحش دادن به سمت در کریدور می‎رود و می‎گوید: "عجب رذالتی! آدم که وقتش را ندزدیده است! بله من می‎خواستم ابتدا در نوردرنای! ... ..." در کریدور به شدت بسته می‎شود.
از اتاق خواب یک فریادِ تیز شنیده می‎شود: "نه، نه!" زیلیند خود را کاملاً فراموش می‎کند، از جا می‎جهد و همانطور لخت در حال کشمکش سختی با خود به انتهای تخت تکیه می‎دهد، در حالیکه دختر خدمتکار درمانده در کنار در ایستاده بود و فقط چیزی را می‎دید که نمی‎توانست درک کند.
دختر چکاری باید انجام دهد! دختر با نیت خوب و برای تسلی دادن از پشت به زیلیند نزدیک می‎شود.
اما ناگهان زیلیند با وحشت لخت بودن خود را به یاد می‎آورد. او به دختر خدمتکار فریاد می‎زند: "از اینجا بروید! خوک کثیف!!"
دختر خدمتکار در حالیکه آهسته و شرمگین به خارج می‎خزید می‎گوید: "اما من مطمئناً نیت بدی نداشتم."
این زیلیند بود که انگار تمام منزلتش به سرقت رفته است. گرچه از لباس پوشیدنش مدتی می‎گذشت اما او نمی‎توانست حتی به سگ نگاه کند.
و گرچه هنوز کوچک‎ترین بی‎حیائی رخ نداده بود!
او کتاب را باز می‎کند و دوباره جمله را می‎خواند تا ببیند که بجای چهل و پنج شاید چهل و شش نوشته شده باشد. اما نه، با شروع چهل و پنج سالگی همه‌چیز تمام می‎گشت.
*
"من می‎خواستم اول به نوردرنای ... ..." این چه معنی می‎داد؟
زیلیند بطور طاقت‌فرسائی فکر می‎کرد.
نوردرنای یک حمام بود، آیا این آقا می‎خواست به شهر نوردرنای برود ...؟ آیا منظور از ملاقات در حمام این بود؟
زیلیند یک موجود بیچاره بود.
او مرتب به جلوی آینه می‎رفت و به نظرش زنی مهربان و گِردِ دوستداشتنی می‎آمد. با این وجود نمی‎توانست این احساس را از خود دور سازد که در کنار و در میان دیگران در دریای شمال در حال شنا بعنوان زنی زیبا دیده نمی‎شود.
او به این خاطر مدت درازی خود را با آن مشغول نمی‎سازد که آگهی مربوطه را بررسی کند. او همچنان بر این عقیده بود که <ملاقات در حمام> مانند "ملاقات در وان حمام" می‎توانست خوب باشد.
با نزدیک شدن پایان هفته تجربۀ تلخ روز سه شنبه دوباره فراموش شده بود، و دوباره در رأس فکر زیلیند ازدواج قرار داشت.
او تصمیم خود را می‎گیرد. او برای مرد یک بار دیگر نامه می‎نویسد. آگهی مرد در روز پنجشنبه دوباره در روزنامه درج شده بود. عجیب است که آقا تا حالا چیزی پیدا نکرده، شاید که مرد برای او آنجا بود.
او می‎نویسد: "آقای محترم! من می‎دانم که شما رفتارم را خیلی عجیب یافتید، اما من شجاعت نداشتم خودم را نشان دهم. اما اگر شما یک بار لطف کنید، بنابراین از شما خواهش می‎کنم که بیائید. من به دختر خدمتکار سفارش خواهم کرد که به شما خیلی ساده اجازۀ ورود بدهد. به این ترتیب من نخواهم دانست که شما کی وارد می‎شوید. سپس شما در آپارتمان هستید و می‎توانید آنچه که مایلید انجام دهید. با معذرتخواهی، زیلیند هالی شما، خیابان گرانین، شمارۀ یک."
چنین هم می‎شود.
زیلیند مانند برۀ قربانی در حمام نشسته بود.
او نمی‎خواست هیچکاری انجام دهد و قصد داشت کاملاً تسلیم در برابر همه‌چیز انتظار بکشد. او خوب می‎دانست که صبوری یک از زیباترین ویژگی‎های زن است، زیرا او چهل و چهار سال صبور بود. و همچنین حالا هم عجلۀ زیادی نداشت، اگر که مرجع مشهور در کتاب آن جمله را نمی‎نوشت: "توانائی زایمان در نزد خانم‎ها با شروع چهل و پنج سالگی به پایان می‎رسد."
همه‌چیز مانند دفعۀ قبل پیش می‎رود. فقط حالا آقا با تصمیمِ سریعی داخل حمام می‎شود.
زیلیند خجالت‎زده با دست‎ها چشمانش را می‎پوشاند.
آقا آهسته در حمام ایستاده بود و اطراف خود را با دست لمس می‎کرد. زیلیند که جرئت نداشت دست‎ها را از برابر چشم بردارد محکم معتقد بود که آقا بجز زیرشلواری در حال لخت ساختن خود است.
اما ناگهان صدای کاملاً هوشیارانه‎ای به گوش می‎رسد: "خوب، حالا بس است، من همه‌چیز را دیدم." آقا سرفه‎ای می‎کند و قصد داشت برود.
زیلیند فوری دست‎ها را از برابر چشم برمی‎دارد و با قاطعیت می‎گوید: "و خوب، حالا بس است، حالا می‎خواهید بروید؟"
با تمسخر پاسخ داده می‎شود: "البته خانم محترم."
حالا زیلیند دوباره خود را کاملاً فراموش می‎کند. او از وان بیرون می‎جهد. این تودۀ کوچکِ چاق چه ماهرانه توانست صعود کند! او از میان درِ اتاق خواب به سمت درِ کریدور می‎جهد و از مرد که در اتاق‎های ناآشنا در حال فرار بود جلو می‎زند.
او توانست در را قفل کند و خود را سر راه مرد قرار دهد.
زیلیند یک ضربه بر سینه دریافت می‎کند.
حالا او مرد را با ترس تماشا می‎کرد و دوباره شروع می‎کند خود را به مخفی ساختن. اما او در این حال واقعاً بسیار زیباتر از زمانی که در حمام چشمان خود را بسته بود دیده می‎گشت.
به نظر می‎رسید که مرد پس از استفاده از مشتش پشیمان گشته باشد. او خود را به زیلیند نزدیک می‎سازد و طلب بخشش می‎کند.
"مهم نیست، من لباس خواهم پوشید." او با وجود صدمه دیدن به راحتی در تمام چیزهائی که زنان دیگر برای نگاه داشتن معشوق به کار می‎برند موفق می‎شود.
نشان دادن و پنهان ساختن.
زیلیند غیرمنتظره موجود جذابی می‎گردد. آقا شروع می‎کند به این اعتراف که مدت بیست سال است ملاقات در حمام را آزمایش می‎کند اما هرگز در قادر به انتخاب نبوده است. اما او زیلیند را حتی بسیار چاق نمی‎یابد، برعکس کلاً انعطافِ نرم خاصی در همه‌چیز وجود دارد.
سگ در روز یکشنبه با یک روبان صورتی رنگ بر روی قلاده و یک روبان آبی رنگ در انتهای دم آنجا ایستاده بود.
زیلیند خجالت‎زده کتاب را می‎گشاید و انگشت شوهرش را به نقطه‎ای هدایت می‎کند، طوریکه مرد دستپاچه با صدای بلند می‎خندد، زیرا او این بخش را خوب می‎شناخت و می‎دانست که ده خط بعد همچنین یک سن و سال بحرانی برای مردان نوشته شده است.
بنابراین عجله دو برابر شده بود.
 
از خاطرات یک مفلوج
دوست عزیز!
آیا این سرنوشت من است که باید در هر سال یک دوست را از دست بدهم؟ گرچه در زمانه ما بسیاری خود را می‎کُشند اما با این حال افراد زیادی وجود ندارند که دوستان متعددی را توسط خودکشی از دست داده باشند.
تو حالا عزیزترین دوست جدیدم هستی، بخاطر خدا خود را نکُش، وگرنه من چهار نفر را خواهم داشت که چنین کاری کرده‎اند. وگرنه باید فکر کنم که معاشرت با شخص من باعث خودکشی دوستانم می‎گردد. و در نتیجه شبیه به شکل نمادین مرگی که شاعران از آن استفاده می‎کنند می‎باشم، و چنین چیزی چه موحش خواهد بود! فکرش را بکن، تمام کسانیکه به من احساس کشش می‎کنند باید بمیرند.
آیا وظیفه‎ام نیست که من هم بمیرم؟
اما من آدم بسیار شادی هستم و درک نمی‎کنم که چرا همیشه دوستانم دست به خودکشی می‎زنند.
شگفت‎زده نگرد که چرا امروز از آن برایت می‎نویسم، اما دوباره ورق کاغذ بزرگ با لبه‎های سیاه گشته با این مضمون در برابرم قرار دارد: "... عزیزمان ... در 26 ماه مارس ناگهان فوت کرد."
اصلاً پرسیدن اینکه آیا او خودکشی کرده است یا نه ضروری نبود. در نزد دو دوست دیگر حدس وحشتناکم مورد تأیید قرار گرفتند. من مطمئنم که این بار هم مورد تأیید قرار می‌گیرد.
چرا باید توسط سؤال از بستگانش یک بار دیگر این حادثه وحشتناک را در آنها زنده سازم.
من پیشاپیش از تو یک چیز را خواهش می‌کنم، از دوستی ما فقط سه هفته می‎گذرد، تو باید وظیفه خود بدانی که قبل از دست زدن به چنین کاری آن را به اطلاعم برسانی تا من بتوانم تو را از این کار منع سازم!
چون من نمی‎خواهم <مرگ> باشم.
شاید محتاطانه‎تر بود اگر که من سکوت می‎کردم.
اما این چه دوستی‎ای خواهد بود اگر آدم در باره وحشتناک‎ترین چیزی که در روحش قرار دارد سکوت کند.
بله، چون آنها، آن سه نفر، همیشه همه‌چیز را پنهان نگاه داشتند باید می‎مُردند. من هیچ تقصیری در مرگ‎شان نداشتم. من هیچ اطلاعی از اینکه چه‌چیز آنها را ناراحت می‎ساخت نداشتم. از این رو من حالا از تو همان کاری را توقع دارم که خودم انجام می‎دهم: بحث آزاد، تا چنین اتفاقی دیگر تکرار نگردد.
زیرا من می‎ترسم که شخص من در این امر مقصر باشد. و این بار، اگر تو هم به این طریق بمیری باید بدنبالت بیایم.
تو مرا از اعصاب آرامت مطمئن ساخته‎ای، بنابراین امیدوارم چنین الاغی نباشی که حالا فوری بسوی کمد اسلحه بروی و تفنگ شکاری را از آن خارج سازی.
اما «اعصاب آرام» داشتن یعنی چه! آن سه عزیزی که من از دست دادم کاملاً با شعور به نظر می‎آمدند، و من حتی امروز هم آنها را بعنوان یک الاغ به حساب نمی‎آورم.
من تو را فقط به این علت چنین می‎نامم تا خطوط قبلی‎ام هوشیارت سازند. من تو را از چیزی مطمئن می‎سازم، من هرگز به هیچ یک از آن سه فوت گشته نگفتم که دوستم <ل> خود را به ضرب گلوله کشته است. من هرگز این را به دوستم <ب> نگفتم اما با این وجود او همان کار را انجام داد. همچنین به دوستم <م> هم نگفتم که دوستانم <ل> و<ب> خود را به ضرب گلوله کشته‎اند. با این وجود او هم همان کار را کرد.
دوست عزیزم <ه>، من در نهایت آن را به تو می‎گویم.
بنابراین تو از آن درمیابی که من واقعاً قصد ممانعت دارم و صادقانه کوشش می‎کنم جانت را حفظ کنم. من این را کاملاً جدی به تو می‎گویم، من ترس وحشتناکی دارم و به همین دلیل هم برایت این نامه را می‎نویسم.
حالا برایم اعتراف کن، آیا تو تا حال به چنین کاری اندیشده‎ای، برای مثال خود را با تفنگ شکاریت بکُشی؟ فوری برایم بنویس تا من بتوانم دوستی‎ام را با تو قبل از آنکه خود را بکُشی قطع سازم.
زیرا اگر بدانم که درونت توسط دوستی با من رشد نکرده است بعد می‎توانم در صورت لزوم از وظیفه حل مشکل صرفنظر کنم. من اصلاً این را در درونم احساس نمی‎کنم که <مرگ> هستم.
بعلاوه، من می‎خواهم بخاطر گرفتن جواب سریع تو به آخرین سؤالم برای امروز نامه را تمام کنم. این نامه باید توسط قطار اکسپرس 158 به دستت برسد، تو هم به همین ترتیب پاسخ نامه را سریع برایم بفرست.
آیا تا قبل از شناختن من فکر خودکشی به سرت زده بوده است؟
من می‎خندم، من این را طوری سؤال می‎کنم که شرکت‎های بیمه برای آنکه بدانند آیا می‎توانند کسی را بپذیرند یا نه می‎پرسند.
پایان دادن ناگهانیم را ببخش!
فوری جوابم را بده، من حالا توسط نوشتۀ خودم بسیار هیجانزده‎ام! پاسخ به سؤالم با آری یا نه کفایت می‎کند.
دوستدار صمیمی تو <آ> ...
سریع به سمت قطار!
 
پاسخ:
گوسفند عزیز!
تو مرا الاغ نامیدی، من کوتاه و دقیق مطمئنت می‎سازم که هرگز در زندگیم به فکر خودکشی نیفتاده‎ام، زیرا که من زن‎ها را بسیار دوست می‎دارم. صرفاً بخاطر تعهدات ریاضی در برابر زن‎ها قادر به چنین کاری نیستم.
از نامه تو چنین برداشت می‎کنم که تو هم خدا را شکر هرگز به خودکشی نیندیشیده‎ای و فقط سرنوشت تو را به چنین دوستان بی‎چاره‎ای متصل ساخته بوده است.
من امروز به تو قول می‎دهم که هرگز به خودکشی فکر نکنم!
اما، برای اینکه مطمئن شوی من دوست شایسته‎ات هستم، یک دسته‌گل، اگر هم شده در ذهن یا واقعاً بر روی گور هر سه دوست بیچاره‎ات <ل> <ب> <م> قرار بده. در صورت لزوم صورتحساب را برایم بفرست.
دوست مخلص و وفادرت، الاغ.
 
دوست عزیز!
بله، من فکر می‎کنم که تو فشار سنگینی از روی دوشم برداشتی. تو برایم پاسخ آرام‎بخشی فرستادی و نوشتی که من بخاطر تو نیاز به ترسیدن ندارم. بنابراین تو از امروز در <بیمه دوستی> پذیرفته شدی. و چون من هم مانند تو از زندگی لذت می‎برم بنابراین امیدوارم که ما، تأکید می‎کنم، اجازه دوست بودن و دوست ماندن را تا زمانی که مرگ طبیعی به سراغ‎مان بیاید داشته باشیم.
دسته‌گل‎ها را خریدم، و برای اینکه تو مسرور شوی صورتحساب را ضمیمه نامه می‎کنم. قیمت هر دسته‌گل هفت مارک بود که مجموعاً بیست و یک مارک می‎شود. من این کار را اولاً برای اینکه تو خشمگین شوی انجام می‎دهم، این در واقع سالمترین پادزهر در برابر فکر به خودکشی‎ست. دوماً، چون تو با کمال میل این کار را می‎کنی و به این وسیله اجازه می‎دهی یادِ زمانِ زیبای زندگی با آن سه دوستم را از دست ندهم.
اما منظورم این است که تو هم قطعاً معتقدی باید دوستان خود را در همه‌چیز شریک سازیم. بنابراین راحت صورتحساب را پرداخت کن. وگرنه امضای زیر نامه‎ات بی معنا می‎گردد.
من روز گذشته تمام وقتم را به دیدار از گورها گذراندم، هر یک از آنها در گورستان مختلفی به خاک سپرده شده‎اند. و حتی گور یکی از آنها در گرونه‎والد است. من باید با اتوموبیل می‎رفتم و به این ترتیب تقریباً همان مبلغی که تو باید بپردازی برایم خرج برداشت.
دوستم <ل> که هرگز دستش به هیچ زنی نخورده بود در شمال خاک شده است. او این را به من اطمینان داده بود و من حرفش را باور می‎کردم. اما احتمالاً یک نوع ناخوشی دلیل آن بوده و هفت‎تیر را به دستش داده است. او اغلب در میخانه می‎نشست و چهره خشکی به خود می‎گرفت و خود را در شوخی‎های میخانه‎ای شرکت نمی‎داد.
من می‎توانم اضافه کنم و بگویم که به این خاطر تعجب می‎کردم. اما آن زمان متوجه این نکته نگشته بودم و نمی‎توانستم در این مورد از او سؤال کنم. زیرا او گاه به گاه چنان چیزهای بامزه‎ای در روزنامه می‎نوشت و آنها را چنان مضحک می‎خواند که من بیشتر فکر می‎کردم چنباته زدنش طنز عمیق او را ثابت می‎کند. او بخاطر این طنزش دوست مخصوص من بود. اما البته اگر حدس زده بودم که چرا او اینچنین ساکت بوده است پریِ خود را به اتاقش می‎فرستادم تا این فکر ثابتش را که «پس از پایان اولین تلاش خود مورد تمسخر واقع خواهد گشت» با زور درمان کند. فکرش را بکن، خود را به این خاطر توسط گلوله کشتن؟! وانگهی! این در آخرین نامه به جامانده از او سیاه بر روی سفید نوشته شده است، و چرا باید آخرین کلمات دروغ باشند! یا اینکه این آخرین کلمات به جا‌مانده‎اش نیز فقط باز طنز عالی او بود؟ من خلاصه می‎کنم.
آیا به این خاطر که به من، به بهترین دوستش، به دلایل نامشخص به دروغ گفته که زن‌ستیز بوده است به او فشار می‎آورد؟ زیرا من او را در همان روز از دور دست در دستِ دختری دیدم. 
در هرحال زنانگیِ دوستداشتنی تقدیرش بود.
دیگری در لیشتنبرگ به گور سپرده شده است. من از او هیچ‌چیز نمی‎دانم. او نامه‎ای از خود به جانگذاشت. من روزی همراهش به دیدن پُل جدید رفتم، و آنجا در برابر او از شگفت‎انگیزی این ساختار ستایش کردم. دیگر هیچ‌چیز. شاید او به این خاطر به این فکر افتاده باشد که به اندازه کافی کار نکرده است؟
در گرونه‎والد غم‎انگیزترین احساس به سویم آمد. این محل، در وسط جنگل! <م> در آنجا به گور سپرده شده است، ده سال پس از زمانیکه او در نزد من تا نیمه‎های شب، و اغلب تا ساعت سه صبح ویولن می‎نواخت. او اهل سوئیس و عاشق هنر بود. با اینکه من در موسیقی کاملاً بی‎استعداد بودم اما او برایم ساعت سه صبح ویولن می‎نواخت. شاید به این خاطر که ویولن نواختنش را عالی می‎یافتم دوست برگزیده‎اش بودم. بعد او در حرفه خود پیشرفت پُر رونقی می‎کند. مانند کاه پول بدست می‎آورد. من در روزیکه او در گرونه‎والد قدم می‎زد با او برخورد می‎کنم ــ من فقط بر حسب تصادف از آنجا می‎گذشتم ــ و چون او جعبه ویولن خود را در دست داشت من به شوخی از او پرسیدم: "آه، تو حالا کنسرت هم اجرا می‎کنی؟" در این وقت او صمیمانه خندید و گفت: "من هنوز به آن مرحله نرسیده‎ام."
آیا او در پنهان مایل بود در نواختن ویولن چنان پیشرفت کند که بتواند کنسرت دهد؟ او عشق خود را از حرفه‎اش بالاتر می‎دانست. او برایم نامه‎ای نوشت: "آن زمان (او منظورش ده سال قبل بود) خیلی عالی بود". من سطور را می‎خواندم و می‎شنیدم که او نامه را به زبان آلمانی‎ـ‎سوئیسی‎اش برایم می‎خواند، در این هنگام سیل قطرات اشگ از چشمانم جاری گشت.
و همچنین دیروز، همانطور که در برابر گورها می‎ایستادم و به هر یک دسته‌گل‎هایت را هدیه می‎کردم در برابر گور او باید دوباره بلند می‎گریستم. او قطعاً بی‎چاره‎ترین آنها بود، زیرا او ظاهراً از هیچ‌چیز غفلت نمی‎کرد. اما دروناً معتقد بود که استعدادش را نادیده می‎انگارد.
از آنجا که تو به هر یک از آنها دسته‌گلی هدیه کردی بنابراین من هم اجازه داشتم داستان‎شان را برایت تعریف کنم. اگر همدردی با آنها عمومی گردد چیزی بهم نمی‎خورد.
بسیاری از انسان‎ها مانند آنها بی‎چاره‎اند.
حالا، من همچنین می‎خواستم از تو نظرت را بشنوم، آیا ممکن است که من در این بازی شرکت داشته یا انگیزه‎ای برای انجام کارشان بوده باشم.
تو حتماً متوجه شده‎ای که من با هر یک از دوستانم در خیابان ملاقات می‎کردم. آیا ممکن است حرفی که من به ویولونیست زدم بی‎نزاکتی بوده باشد؟ آیا نباید از ساختار پُل ستایش می‎کردم؟ آیا نباید او را دست در دست با یک دختر می‎دیدم؟
من خود را دروناً کاملاً بی‎گناه احساس می‎کنم، اما اگر با این وجود سرزنشم کنی باز از تو سپاسگزار می‎گردم، چون می‎توانم بعداً بیشتر مراقب باشم. زیرا اگر من یک بار دیگر چیزی مانند مرگ باشم! ...؟
اگر بگوئی که مرا از گناه کاملاً بری می‎دانی بنابراین به حرفت اعتماد خواهم کرد و کاملاً بی‌دغدغه به زندگی ادامه خواهم داد و ترس ابدی از این توهم که می‎توانم چیزی مانند یک مرگ باشم را کاملاً ــ به کلی ــ از سرم بیرون خواهم ساخت.  
این برای امروز کافی‎ست، از چیزهای روزمره اطرافم فردا آگاه خواهی گشت.
دوست وفادر و صمیمی‎ات، <آ>
 
پاسخ:
دوست عزیز!
تو کاملاً از گناه مبرائی. داستان دوستت از میخانه بسیار عجیب است. این موردِ تمسخر واقع گشتن برای من هم یک بار اتفاق افتاده است. حالا می‎تواند بیعدالتی هم معنا دهد اگر خطوط به جامانده از او را کاملاً باور نکنی.
اما دلیل اینکه برایت بلافاصله می‎نویسم این است که شادی‎ام از زندگی آنطور که برایت وانمود کردم چنان بزرگ هم نیست. من نامه اخیرم را فقط به این خاطر که تو افسرده نشوی و به این خاطر که در برابرت مقصر شناخته نشوم با طنز وحشتناکی نوشتم. من مطلعم که وضعت بخاطر وحشتی که داری خوب نیست. در حال حاضر هشت روز از اتفاقی که برایم افتاده است می‎گذرد، من نامزدم را با شخص دیگری دیدم. من خیلی زیرک و سریع بودم و زن دیگری جستجو کردم، اما خشم خزنده ترکم نمی‎کند.
لازم نیست فکر کنی: "بفرما، هنوز مدتی از دوستی‎مان نگذشته باز شروع شد."، این غیرممکن است که دوستی ما ربطی به این موضوع داشته باشد، چون من اینحا هستم و تو آنجائی.
اینکه حسادت و از این قبیل چیزها وجود دارند افتضاح است. اینها باید برای آدم کاملاً بیتفاوت باشند.
بدرود!
دوست وفادارت <ه> ...
به ضمیمه بیست و یک مارک.
 
تلگراف:
شجاع باش! لعنت بر شیطان! الاغ، گوسفند، گاو!!
 
پاسخ:
"عزیزمان ... ناگهان فوت کرد."
 
<آ> پس از خواندن حروف چاپی سیاه رنگ بی‎اراده مقابل آینه می‎رود و به خود می‎نگرد تا ببیند که آیا او <مرگ> است یا نه.
او چیزی نمی‎یابد، اما نمی‎توانست چهره‎اش را که از آینه به او نگاه می‎کرد به خوبی به جا آورد. بالای آینه دو تفنگ به شکل ضربدر بر روی دیوار نصب شده بودند. این دو تفنگ چنان چشمگیر بودند که همه چیزهای دیگر در کنارشان دیده نمی‎گشتند. او می‎خواست یکی از آنها را به دست گیرد اما نمی‎توانست بازویش را به بالا بلند کند.
او فلج شده بود.
 
یک رویداد جهانی
یک جفت موش به استقبال رویداد خوشحال کننده‎ای می‎رفتند.
خانم‌موشه به آقاموشه می‎گوید: "برو ببین آیا جای چرب و نرمی پیدا می‎کنی که بتواند مرا با کوچولوهایم مدت درازی خوب تغذیه کند." و پس از مکث کوتاهی چنین ادامه می‎دهد: "نذار غیبتت زیاد طول بکشه، و مواظب باش به تله نیفتی." آقاموشه می‎گوید "نه، نه، زود برمی‎گردم"، بعد بوسه‎ای بر پوزه او می‎فشرد و به سفر می‎رود.
او از میان تمام راه‎های باریک و دالان‎های خانه شماره 96 می‎لغزد و بالا می‎رود، عاقبت در سومین طبقه در خانه اشتانگه رایحه خوش گل‎های زیبا، بوی غذا و زباله‎های آشپزخانه به مشامش می‎رسد. چشمان آقا موشه از شادی می‎درخشند، او می‎خواست تراوته خود را برای به دنیا آوردن بچه‎ها به اینجا بیاورد.
او قصد داشت به سرعت بازگردد و به زنش از این سرزمین بگوید و با او به اینجا نقل مکان کند، اما همانطور که می‎رفت در یک نقطه از این چشم‎انداز توقف می‎کند تا یک بار دیگر اطرافش را خوب از نظر بگذراند. در این هنگام یک آب با سر و صدای زیادی به جریان می‎افتد و غرغره‌کنان به جای کم عمقی سقوط می‎کند. همچنین یک نور روشن در کنار او می‎افتد. او به سمت سایه می‎خزد و خود را پنهان می‎سازد، در این وقت اندام غول‌پیکری را در مقابل خود می‎بیند که دوباره به سرعت ناپدید می‎گردد.
او از دیدن این پدیده می‎لرزد و از وحشت ساکت نشسته باقی‌می‎ماند، آیا اینجا واقعاً محل خوبی خواهد بود. در حالیکه بقیه چیزها مورد علاقه‎اش قرار گرفته بودند، اینجا شدیداً رمانتیک بود؛ نور نافذ و آب خروشان. عاقبت می‎خواست دوباره برود و نظر همسرش را در این مورد بشنود، اما در این هنگام دوباره اندام غول‎پیکر ظاهر می‎گردد و او را محکم در ترس و نگرانی نگاه می‎دارد.
اما حالا ناگهان باد لطیفی مانند باد صبا یک رایحه شیرین در اطراف بینی‎اش می‎پیچاند. بزودی مشخص می‎شود که اینجا در این نزدیکی بهشتِ مخفی‌مانده از او باید قرار داشته باشد. هنگامیکه اندام غول‎پیکر این بار هم خوشبختانه دوباره ناپدید می‎شود او برای یافتن منشاء این رایحه دلیر و کنجکاو می‎گردد.
اما احساسی بر او مسلط می‎شود، طوریکه انگار او کلمات تراوته در هنگام خداحافظی را می‎شنود: "آرتور، اجازه نده تو رو بخاطر به تله افتادن از دست بدم، باشه، خوب مواظب باش که به تله نیفتی." بعد او جواب داده بود: "نه، نه، چه خیال کردی، من هرگز به تله نمی‎افتم." خنده‎دار است که او حالا در یکی از بهترین لحظات چنین واضح به حرف زنش می‎اندیشید. او برای روشن شدن واقعیتِ موجود سرش را با دو پای جلوئی می‎مالید. و در این وقت او همچنین بسیار آرام به چیزی که شبیه به یک تکه بزرگ چربی بود برخورد می‎کند. بله، این چربی بود، چربی او را هیپنوتیزم می‎کند، او را می‎لرزاند، و در این لحظه دریچه کوچکی به سرعت بسته می‎شود، او می‎خواست دُمش را به داخل بکشد. این کار ممکن نبود، او به زمین پرتاب می‎شود و غرش آب را می‎شنود. سپس مدتی مستقیم و دراز افتاده باقی‌می‎ماند، با دُمی له گشته و کاملاً بیهوش. 
در این وقت اندام غول‎پیکر دوباره ظاهر می‎گردد، آقاموشه سرش را به سمت او نمی‎چرخاند، زیرا حالا او اندام غول‎پیکر را می‎شناسد، او این بدبختی را برایش بوجود آورده بود. او خانم اشتانگه بود که قصد داشت داخل وان شود.
خانم اشتانگه شیر آب را می‎بندد، سر و صدا خاموش می‎شود.
آقاموشه خود را مانند هواپیما در نوسان احساس می‎کرد. خانم اشتانگه با صدای زیری جیغ می‎کشد: "موش، موش، من اونو گرفتم، من اشتباه نکرده بودم، این یک موش بود."
و یک گروه اندام غول‎پیکرِ کوچک و بزرگ می‎آیند. خانم اشتانگه یک حولۀ حمام به دور خود می‎پیچد. یک فریاد و سر و صدا ایحاد می‎گردد و به هوا بلند می‎شود، از میان فضاها و دست‎ها، چشم‎ها، عینک‎ها می‎گذرد تا اینکه دوباره متوقف می‎گردد. در این لحظه آقاموشه خود را میان بشقاب‎ها و فنجان‎ها در محاصره می‎بیند، در نزدیکی خود شعله آبی رنگِ آتشی را می‎بیند که بر رویش در یک کتری آب می‎جوشید.
آیا این مربوط به او می‎گشت ...؟
یک حالت سوسیس گشتن بر او مستولی می‎گردد، او شروع می‎کند به مشاهده موقعیتش. بدون شک، او به تله افتاده بود. حالا چطور می‎توان از آنجا بیرون آمد! او اطرافش را می‎جود، سیم محکم بود، اینطور نمی‎شد بیرون رفت. دمش آزاد شده بود، ظاهراً توسط خودِ خانم اشتانگه. شاید او می‎توانست امیدوار هم باشد ...! او کاملاً وحشتزده می‎نشیند و انتظار می‎کشد، او طوری خود را نشان می‎داد که قادر نیست تا عدد سه بشمارد، مانند کسی که اگر با خیال راحت در زندان را به رویش بگشایند حتی در آن وقت هم از نزدیکِ آن چربی شیرین  ــ لعنتی ــ خوک ابله فرار نخواهد کرد.
خانم اشتانگه دوباره به او نزدیک می‎شود، او زن را صمیمانه نگاه و حتی خود را تمیز می‎کند. خانم اشتانگه به او لبخند می‎زند. آه، حالا او چه زیاد امیدوار بود، و بعد به تراوته خودش می‎اندیشید!
اما بزودی دوباره امیدش را از دست می‎دهد، خانم اشتانگه شعله آتش را خاموش می‎کند، کتری را از روی اجاق برمی‎دارد و بلند فریاد می‎کشد: "چه کسی می‎خواهد موش را یک بار دیگر ببیند!" یک توده هیاهو و فریاد به آن سمت می‎آید، یک سطل بر روی زمین قرار می‎دهند، آب جوش کتری را در آن می‎ریزند، بخار بلند می‎شود. آوازِ "موش ملوس را نکشید!" نشنیده گرفته می‎شود. این قلب آقاموشه را به تشنج می‎اندازد؛ "اگر این مربوط به او می‎گشت ... آه تراوته!" در حالیکه تعداد زیادی چهره شاد کلمات دوستانه برایش زمزمه می‎کردند: "تو موش کوچلوی ملوس" اما دیدن بخار آب جوش درون سطل بر روی زمین او را به ناز و نوازش این هیولاها بی‎اعتماد می‎ساخت.
در واقع این آب برای او بود، او به داخل سطل برده می‎شود، او نزدیکی برکه داغ را احساس می‎کند، مأیوسانه از مرتفع‎ترین گوشه تله بالا می‎رود، یک صفیر با زحمت از گلویش بیرون می‎جهد: "تراوته شیرنم"، یک تکان سریع سرد، و یک جنازه صیقلی از آب داغ بیرون کشیده می‎شود.
چه زشت! همه خود را از وحشت در برابر چیزی که تا همین چند لحظه قبل موش کوچولو ملوس می‎نامیدند می‎لرزاندند.
دریچه تله‎موش گشوده می‎شود و لاشه آرتور از طبقه سوم به حیاط پرتاب می‎گردد. لاشه صبح روز بعد توسط دربان در هنگام جارو کردن حیاط ــ با یک فحش به بالائی‎ها ــ کشف و با یک انبر در زباله‎دانی انداخته می‎شود، جائیکه او گورش را می‎یابد.
خانم اشتانگه در همان شب خود را مانند برف می‎شوید، و هنگام به یاد آوردن موش به تنها چیز جالبی که فکر می‎کند این بود که جسد موش به وضوح بعنوان مرد قابل شناسائی بود.
*  *
 *
خانم‌موشه از اینکه آرتور هنوز به خانه بازنگشته است اندوهگین بود. او باید تا ساعت ده برمی‎گشت، زیرا در خانه را در این ساعت می‎بستند.
او ضربات پای بیست کوچولو به شکمش را احساس می‎کرد، باید هرچه زودتر یک لانه پیدا می‎گشت. مستأصل سرش را به زیر می‎اندازد. آخرین تراموا از آنجا می‎گذرد و او نمی‎آید.
او نمی‎توانست حدس بزند که شوهر زیبایش در فاصله نه چندان دوری از او در شکل کاملاً وحشتناکی بر روی سنگفرش حیاط افتاده است. اما چون باید چیزی برای شوهرش اتفاق افتاده باشد عاقبت برای یافتن او خود را آماده می‎سازد.
مسیری که همسرش طی کرده بود را به آسانی پیدا می‎کند، آرتور در نقاط زیادی از مسیر یک فضله بعنوان علامت نشانده بود. مرتب از چنین محل‎هائی که از آرتور چیزی قرار داشت با شادی می‎گذشت. بنابراین او راه درازی رفته بود! اما شاید او را پیدا کند، و در پایان مشخص خواهد شد که او وی را فقط بخاطر شکم‎پرستی‎ای که در آرتور می‎شناخت خیلی سریع فراموش کرده است. او باید یک جائی چمباته زده و مشغول سورچرانی باشد! این حدس در او مرتب قویتر شده و باعث از بین رفتن نگرانیش بخاطر به تله افتادن آرتور می‎گشت.
حالا وقتی او در آن بالا به طبقه سوم می‎رسد رد محبوش گم می‎شود. با ترس خاصی به سرزمینی داخل می‎شود که امیدوار بود در آنجا همسرش را در وقت خوردن غذای خوشمزه‎ای پیدا کند.
او بزودی محل‎های متعددی را که شوهرش در آنجاها بود پیدا می‎کند. اما خود او را هیچ‌کجا نمی‎یافت. سوت نازکی که تنها گوش شوهرش قادر به شنیدن آن بود می‎کشد و وقتی پاسخی نمی‎شنود نگرانیش دوباره رشد می‎کند.
مخصوصاً در محلی که حالا رسیده بود ترس عمیقی او را در برمی‎گیرد. آنجا یک لوله آب به داخل دیوار خم شده و موهائی شبیه به موی آرتور بر روی زمین ریخته شده بود. او یک لکه کوچک آب خشک شده بر روی زمین می‎بینند، انگار باید اینجا آرتور برای او گریه کرده باشد.
او طوری نالید که بچه‎های بی‎قرار درون شکمش به لرزش افتادند، در حالیکه سرش را غمگینانه به پائین انداخته بود لاقیدانه از کنار تمام زیبائی‎ها و چیزهای فریبنده می‎گذشت و ناآرام به اطراف می‎رفت.
عاقبت از پیدا کردن او دست می‎کشد. خانم موشه باید برای خود در جائی که کسی نتواند احتمال آن را بدهد و مزاحم او شود یک لانه آماده سازد. برای این کار یک کمد بزرگ انتخاب می‎کند. با غیرتی آتشین شروع به جویدن یک سوراخ در کمد می‎کند، او قصد داشت از جیب یک کت استفاده کرده و درون آن دوران زایمان را بگذراند.
خوشبختانه سوراخ با سرعت بزرگ‎تر می‎گشت و او می‎توانست امیدوار باشد که تا دو شب دیگر راه ورود را آماه سازد.
ناگهان نوری کنارش می‎تاید و او کاملاً بی‌حرکت می‎ماند. گام‎های سنگینی مانند گام هیولاها به راه می‎افتند، سپس در کمد با صدائی بلند بازمی‎شود. نور دوباره خاموش می‎گردد و او می‎خواست دوباره شروع به جویدن کند که بوی شیرین چربی در اطرافش پخش می‎گردد و او را محاصره می‎کند.
در آنجا یک تله گذاشته شده بود!
پس از کجا باید ناگهان بوی چربی می‎آمد؟!
او با هیجان استراق‌سمع می‎کند و حالا زمزمه‎ای می‎شنود.
آقای اشتانگه به خانم اشتانگه می‎گوید: "من فکر می‎کنم که او به این صورت به دام نمی‎افتد، باید چربی تازه در تله کار گذاشت!"
گرچه تراوته مراقب بود اما با این حال از خطری که در مقابلش قرار داشت می‎ترسید، زیرا نمی‎توانست تصمیم بگیرد از این رایحه فرار کند یا به استقبالش برود. یک چیز را حالا او می‎دانست، این رایحه باید سرنوشت بدی برای شوهرش رقم زده باشد.
خانم اشتانگه پس از نگاهی مأیوسانه به تله‌موشی که دریچه‎اش باز بود و زیر کمد قرار داشت به شوهرش می‎گوید: "خدایا، نمی‎خواهی بیائی؟" ظاهراً تله در اینجا در جای مناسبی قرار نداشت و به این خاطر خالی مانده بود.
حالا تراوته در میان وسائل خانواده اشتانگه و غذاهای فراوان سرگردان بود اما جائی برای سرپناه در آن اطراف پیدا نمی‎کرد. هیچ انسانی در روز متوجه حضور باردار او نمی‎گشت. تراوته با وجود این آسایش مرتب ناامیدتر می‎گشت. کوچولوهای داخل شکمش نمی‎خواستند راحتش بگذارند، اغلب به سرگیجه می‎افتاد. زمان زایمان نزدیک بود.
آقای اشتانگه در مقابل آشپزخانه که روشن بود کنار میز در تاریکی می‎نشیند. او به هیچ‌چیز فکر نمی‎کرد، خیلی بیشتر به روشنائی نگاه می‎کرد. زنش با لمس کردن دیوار در تاریکی بسوی او می‎آید، شاید برای بوسیدن او آمده باشد.
اما آقای اشتانگه با عصبانیت از جا بلند می‎شود: "قبلاً یک موش عظیم‎الجثه کاملاً راحت و گستاخ آهسته به سمت ظرفشوئی می‎رفت، این رسوائی‎آور است! بنابراین حالا ما به درستی موش‎دار شده‎ایم. دیگر نه استثنائاً یک موش، نه، ما دارای <موش‎ها> شده‎ایم!" خانم اشتانگه با وحشت به سینه خود می‎زند.
آنها برای قرار دادن چربیِ تازه به سمت تله‌موش می‎روند. آقای اشتانگه با نبوغ یک شکارچی تله را به خانم اشتانگه می‎دهد: "طعمه را عوض کن. حالا باید در یک ثانیه اسیر شود!"
در آشپزخانه تصادفاً بوی بسیار قوی کیک سوخته می‎آمد، طوریکه هر بوی دیگری در آن خفه می‎گشت.
خانم اشتانگه در تأثیر چربی شک داشت، اما آقای اشتانگه بر سر حرفش باقی‌می‎ماند: "با چربی موش به تله می‎اندازند."
تله آماده می‎شود.
سپس نجات کیک سوخته تمام دست‎ها را به خود مشغول می‎سازد.
تله باید جادو شده باشد، یک لحظه هم بیشتر طول نمی‎کشد و دریچه با صدائی کوتاه سریع بسته می‎شود.
آقای اشتانگه با بلند کردن شکار که از نیمه سنگین بدنش از تله آویزان بود پایکوبی می‎کرد.
زندانی می‎نالید: "لعنت به این کیک که درست نفس کشیدن را از من ربوده بود!" شکارچی خوشحال بخاطر شکست زنش می‎گوید: اما با چربی موش را به دام می‎اندازند، آیا این را نگفتم؟!
او در شادی ساده‎لوحانه‎اش برای آزاد کردن او از وضعیت دردآورش دریچه تله‎موش را اندکی باز می‎کند و تراوته بطور کامل سریع درون قفس می‎جهد.
خانم اشتانگه که توسط هنر کیک‎پزی‎اش در واقع مقصر در سرنوشت موش شده بود پس از نجات کیک حالا با عجله به این طرف بازگشته بود.
تراوته و خانم اشتانگه با دقت همدیگر را تماشا می‎کنند. با یک نگاه ... ...!
که این معنی را می‎داد: "ما هر دو حامله‎ایم."
فریاد شادی بلند می‎شود: او یک موش است که نوزاد به دنیا می‎آورد. این بار موش را زندانی می‎کنند! کودکان بخاطر موش‎های جوان خوشحال بودند. و حالا فقط آرزوی بازگشت آقاموشه به قتل رسیده را می‎کردند! اگر او را نکشته بودند می‎توانستند حالا زیباترین خانواده موش را در کنار هم داشته باشند.
به نظر می‎رسید که تراوته حرف آنها را فهمیده است و با هیکل چاقش درون تله چمباته می‎نشیند.
این سومین روزی بود که از شوهرش هیج خبری نداشت.
خانم اشتانگه اغلب مهربانانه به او نگاه می‎کرد: "شوهر بیچاره تو دیگر شادی‎ات را در کنار نوزادانت تجربه نمی‎کند." قلب هر دو زن کاملاً به درد می‎آید و هر دو سریع با هم دوست می‎شوند.
تراوته می‎گذارد تشنج‎های بدنش را مشاهده و محاسبه کنند که تقریباً چه مدت تا زایمان باقی‌مانده است.
عاقبت او هنگام شام، نهار و صبحانه درون یک شیشه قدیمی مرباخوری با یک سرپوش سوراخ شده در وسط میز قرار داشت.
ظاهراً افراد خانواده اشتانگه از حرکات دوستداشتنی او خوشحال بودند و لذت می‎بردند، اما در حقیقت آنها نگاه‎های حریصانه خود را به شکم زندانی می‎انداختند که ببیند آیا زایمان آغاز می‎گردد.
به تراوته بهترین غذاها را می‎دادند، اما او بجز تکه‎های نان مخلوط با شیر هیچ غذای دیگری نمی‎خورد. حتی چوبی که برایش برای بالا رقتن از آن داخل شیشه قرار داده بودند تأثیری بر او نمی‎گذاشت. اغلب فشار عجیب و غریبی به خود می‎آورد، طوریکه انگار باید سرفه کند، مرتب غمگینتر می‎نشست و چشمک می‎زد.
خانم اشتانگه دیگر لحظه‎ای هم چشم از زندانی خود برنمی‎داشت، او شک نداشت که موش درد زایمان گرفته است.
و حالا چنین اتفاق می‎افتد که آنها دور میز نشسته بودند و خانم‌موشه درون شیشه مربا اولین فرزند خود را بدنیا می‎آورد. ... درست اینطور به نظر می‎رسید که انگار یک گربه بر روی توده‎ای شن نشسته باشد و ... ...! خانم اشتانگه فریاد می‎کشد: "اما خیلی ساده انجام می‎شود."
موش پس از این رویداد فقط پوسته‎های خونین نوزاد را می‎خورد و او را می‎لیسد. این اتفاق پنج بار روی می‎دهد.
با گذشت زمان متوجه می‎شوند که نوزادها خود را اصلاً تکان نمی‎دهند. آنها برای تحقیق بیشتر خود را یک گام نزدیک‎تر می‎سازند. در این وقت مشخص می‎گردد که تمام کوچولوهای تراوته نیمه رشد یافته هستند و سقط جنین شده‎اند.
اما غذا خوردن در نزدیکی اجساد این اطفال دیگر مزه نمی‎داد. با این حال آقای اشتانگه اجازه دادن به از بین رفتن اشتها را کاملاً اشتباه می‎دانست، بلکه توضیح می‎دهد که این خیلی ساده یک تولد زودرس بوده و ظاهراً کوفتگی توسط دریچه تله‎موش تنها دلیل آن می‎باشد."
غذا پس از این اظهارات البته مزه بهتری نمی‎داد، اما حداقل حالا می‎توانستند موش را از آنجا ببرند، زیرا کنجکاوی پزشکی آنها کاملاً ارضاء گشته بود. همچنین رفتن به تئاتر در این شب دیگر کاملاً غیرضروری به نظر می‎آمد.
حالا تراوته مشغول جمع و جور کردن می‎شود، اجساد کوچولوها را در زیر تراشه‎های چوبی که برایش در شیشه قرار داده بودند می‎چپاند. فقط قابل ترحم‎ترین آنها را می‎گذارد در ظاهر جنینی خود کنار لبه شیشه چسبیده باقی‌بماند، احتمالاً برای تمسخر بیننده.
خانم موشه چنان پُر زحمت و ضعیف گشته از اطراف شیشه مرباخوری بالا می‎رفت که به اندازه کافی حس ترحم بیدار می‎سازد، تا او را، این مادر بیچاره را مانند شوهرش به روش غرق کردن در آب نکشند. باید به این موش که رنج کشیدنش را دیده‎اند آزادی اعطا شود. آزادی برای او یک حق شده بود وافراد حاضر رأی به آزاد کردنش می‎دهند.
بنابراین به دوشیزه اشتانگه مأموریت داده می‎شود محتوای شیشه مرباخوری را روی چمن تازه کاشته شده پارک‎اشتراسه خالی کند. ساعت یک ربع به نُه شب بود، دوشیزه اشتانگه با این احساس شادی پائین می‎رود تا به کسی، ــ گرچه فقط او یک موش بود ــ آزادی اعطاء کند.
بقیه افراد خانواده از بالای بالکن به پائین نگاه می‎کردند.
حالا دوشیزه اشتانگه شیشه مرباخوری را تکان می‎دهد! موش بلافاصله از آنجا می‎گریزد و از فرزندان نارس متولد گشته خود دور می‎گردد.
اما این چه بود! ... ... ... یک گربه!
هرگز اینجا گربه دیده نمی‎شد. حالا او آنجا بود، از حصار پرچین ساختمان جدیدی بیرون آمده و مانند مشیت الهی در اینجا نشانده شده تا موشی را که با سخاوت به آزادی رسیده بود بگیرد.
گربه موش تازه وضع ‎حمل کرده را در دهان به ساختمان جدید حمل می‎کند تا او را آنجا به قتل برساند و به این ترتیب اولین لاشه را آنجا به زمین بگذارد.
تراوته با تشنج‎های خفیف آخرین افکار به روزهای زیبای بودن با آرتور را که همراه با امیدها و آرزوهایشان بود با آهی بیرون می‎دهد.
تمام شده بود.
صبح روز بعد زنان جاروکش برای جارو کردن چمن‎ها به راه می‎افتند. یکی از آنها چوبی که موش بر روی آن فرزندانش را بدنیا آورده بود برمی‎دارد و در جیب پیشبند خود می‎گذارد. شاید دیرتر روی این چوب یک خروس قندی بچسباند. سپس زن چمن را جارو می‌کند و تبار موش از جارو به جوی باریک خیابان می‎پاشد.
آقای اشتانگه در این مورد فلسفه‌بافی می‌کرد، که آیا این تصادفی بود که اینجا گربه در راه اراده انسان سبز شد یا اینکه خِرد کلی دنیوی اینجا باهوش‎تر از انسان بوده است. همچنین اگر قلب‎های این زندگی موشانه واقعاً برای یکدیگر می‎طپیدند بنابراین این پایان این بار بهترین پایان بود.

um

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)