اوه، ما زنده‌ایم.

<اوه، ما زنده‌ایم> از ارنست تولِر را در آذر سال ۱۳۹۶ ترجمه کرده بودم.

بازیگرانِ پیش‎نمایش

کارل توماس

اوا برگ

ویلهلم کیلمن

آلبرت کرول

خانم ملر

ششمین زندانی

نگهبان راند

ستوان بارون فریدریش

سربازها

زمان: 1919

 

بازیگران نمایش

کارل توماس

اوا برگ

ویلهلم کیلمن

خانم کیلمن

لوته کیلمن

آلبرت کرول

خانم ملر

راند

پروفسور لودین

بارون فریدریش

گراف لنده

وزیر جنگ

بانکدار

پسر بانکدار

پیکل

خدمتکار در وزارتخانه

نگهبان در تیمارستان

دانشجو فریتس

گرته

اولین کارگر

دومین کارگر

سومین کارگر

چهارمین کارگر

پنجمین کارگر

بازپرس

سرپیشخدمت

مستخدم

تلگرافچی

پادو

منشی

رئیس پلیس

اولین پلیس

دومین پلیس

سومین پلیس

رئیس گروه متفکرین فرهنگی

فیلسوف X

شاعر Y

منتقد Z

مدیر انتخابات

دستیار انتخابات

اولین توزیع کننده برگه رأی‌گیری

دومین توزیع کننده برگه رأی‌گیری

سومین توزیع کننده برگه رأی‌گیری

رأی‌دهندگان

پیرزن

زندانی N

روزنامه‎نگاران

خانم‎ها، آقایان، مردم

 

این نمایشنامه در بسیاری از کشورها بازی می‌شود

هشت سال پس از یک قیام شکست خوردۀ مردمی

زمان: 1927

 

قابل توجه کارگردان:

تمام صحنه‎های نمایش بر روی یک داربستِ چند طبقه که در تمام مدت بدون تغییر باقی‌می‎ماند قابل اجرا هستند. در سالنِ تئاترهائی که امکان پخش کردن فیلم را ندارند قسمت‎های سینمائی حذف و یا با عکس‎های ساده توسط پروژکتور جایگزین می‎شوند. برای اینکه سرعت کار قطع نگردد باید در صورت امکان فقط یک استراحت، و در واقع پس از پرده دوم انجام گیرد.

 

پیش‎نمایش سینمائی

سر و صدا: ناقوس‎ها اعلام خطر می‎کنند

نورهای باریک و ضعیف نورافکن

صحنه‎های یک قیام مردمی

شکست آن

چهره‎های بازیگران پیش‎نمایش گاهی ظاهر می‎شوند

 

پبش‎نمایش

سلول بزرگ زندان

کارل توماس: این سکوت لعنتی!

آلبرت کرول: آیا خوشت می‎آید آوازهای کلیسائی بخوانیم؟

اوا برگ: در انقلاب فرانسه اشراف در حال رفتن به سمت گیوتین مینوئت می‎رقصیدند.

آلبرت کرول: حقه‎بازی رمانتیک. باید شورت‎شان را بررسی می‎کردند. بوئی که به مشام می‎رسید نباید رایحه گیاه اسطوخودوس داده باشد.

(سکوت.)

ویلهلم کیلمن: مادر ملر، شما یک پیرزن هستید. شما همیشه سکوت می‎کنید یا لبخند می‎زنید ... آیا هیچ ترسی ندارید از ... از ...؟ مادر ملر، (ویلهلم خود را به او نزدیک می‎سازد) در پاها، این حرارت شدید من را می‎لرزاند، و در اطراف قلبم یک حلقه یخی خود را می‎فشرد ... می‎فهمید. من زن و بچه دارم ... مادر ملر، من خیلی می‎ترسم ...

خانم ملر: آرام پسرم، آرام، این خود را وقتی آدم هنوز جوان است اینطور بد نشان می‎دهد. بعدها خود را محو می‎سازد. مرگ و زندگی در هم جریان می‎یابند. تو از یک زهدان می‎آئی و به زهدان دیگری کوچ می‎کنی ...

ویلهلم کیلمن: آیا به زندگی بعد از مرگ اعتقاد دارید؟

خانم ملر: نه، ایمان را معلمان با فحش و کتک از من گرفتند.

ویلهلم کیلمن: هیچکس شما را ملاقات نکرده است. آیا شما خودتان نمی‎خواهید؟

خانم ملر: شوهر و هر دو پسرم را در جنگ از من دزدیدند. این دردآور بود، اما من پیش خود فکر کردم که زمان‎های دیگری می‎آیند. و برخی از آنها هم آمدند و با از دست رفتند ... دیگران مبارزه خواهند کرد ...

(سکوت)

کارل توماس: گوش کنید! من چیزی دیدم.

اوا برگ: چه دیدی؟

کارل توماس: نه، پهلوی هم قرا نگیرید. چشم‎‎دریده از سوراخ جاسوسیِ در نگاه می‎کند ... ما فرار می‎کنیم.

آلبرت کرول: آیا لوبیا آبی رنگ مایلید؟

کارل توماس: پنجره را ببینید. آهک کنار آهن شکسته است.

آلبرت کرول: آره، واقعاً.

کارل توماس: آیا این قطعه بزرگِ آهک بطور مصنوعی نشانده نشده است؟ ...

آلبرت کرول: بی تردید.

کارل توماس: آیا می‎بینید؟

اوا برگ: آره. آره. دیوانه‌کننده است.

خانم ملر: آره. واقعاً.

ویلهلم کیلمن: نزدیک بود کسی به هدفش برسد ... نه، نمی‎دونم.

خانم ملر (به ویلهلم کیلمن): چی، بزدل؟

ویلهلم کیلمن: آره، اما ...

کارل توماس: اما یعنی چه؟

آلبرت کرول: شماها می‎دانید که من بی‌احتیاط نیستم، اما شب است. ساعت چند است؟

کارل توماس: همین حالا ساعت چهار اعلام شد.

آلبرت کرول: بنابراین نگهبانانِ روز جای نگهبانانِ شب را گرفته‎اند. ما در طبقه اول هستیم. اگر بمانیم، می‎توانیم به همدیگر در گور دسته‎جمعی صبح‎ بخیر بگوئیم. اگر فرار کنیم شانس‎مان ده درصد است. و اگر هم یک به صد باشد باز هم باید ریسک کنیم.

ویلهلم کیلمن: در غیراینصورت ...

کارل توماس: در هر دو صورت می‎میریم ... تو، آلبرت رژه می‎روی، شش قدم به عقب و شش قدم به جلو، همیشه از پنجره به سمت در و برعکس. سپس برای ثانیه‎ای سوراخ جاسوسی در پوشانده می‎شود و نگهبان در بیرون متوجه نمی‎شود. هنگام قدمِ پنجم من به سمت پنجره می‎پرم، با تمام نیرو آهن را جدا می‎کنم، و سپس خداحافظ پدرخوانده تعمیدی.

اوا برگ: من از خوشحالی می‎تونم فریاد بکشم! کارل، من تو را تا حد مرگ می‎بوسم.

آلبرت کرول: دیرتر.

کارل توماس: بذار ببوسد. او خیلی جوان است.

آلبرت کرول: اول کارل بیرون می‎پرد، اوا نفر دوم، بعد مادر ملر را ویلهلم بغل می‎کند و به بالا هُل می‎دهد ...

ویلهلم کیلمن: بله، بله ... منظورم فقط این است که ...

خانم ملر: بگذار اول کیلمن برود ... لازم نیست کسی به من کمک کند. من از پس همه شماها برمیام.

آلبرت کرول: حرف نباشه. تو اول می‎ری، بعد کیلمن و آخرین نفر من.

ویلهلم کیلمن: اگر فرار موفق نباشد. ما باید فکر بهتری کنیم.

آلبرت کرول: اگر فرار موفق نباشد ...

کارل توماس: آیا آدم هرگز می‎داند که فرار موفقیت‌آمیز است یا نه؟ رفیق، باید ریسک کرد! یک انقلابی که جرأت نکند باید پیش مادرش قهوه بنوشید و نه اینکه به تظاهرات خیابانی برود!

ویلهلم کیلمن: بنابراین ما همه از دست رفته‎ایم. دیگر هیچ امیدی نمی‎تواند وجود داشته باشد.

کارل توماس: امید، به جهنم! امید به چه‌چیز؟ حکم اعدام صادر شده است. ده روز است که انتظار اجرای حکم را می‎کشیم.

خانم ملر: شب گذشته از آدرس خویشاوندان‎مان پرسیدند.

کارل توماس: پس امید به چه‌چیز؟ به شلیک توپ و اگر گلوله بد به هدف بخورد بعنوان پاداش شلیک تیر خلاص. پیروزی خوب یا مرگ خوب ــ از هزاران سال قبل راه حل تغییر نکرده است. ویلهلم کیلمن خود را مچاله می‎سازد.) یا ... آیا اینکه بخاطر عفو التماس کرده‎ای؟ بنابراین قسم بخور که سکوت خواهی کرد.

ویلهلم کیلمن: چرا شماها اجاه می‎دهید که او به من توهین کند؟ آیا من روز و شب سخت کار نکردم؟ پانزده سال است که برای حزب جان می‎کنم، و امروز باید بگذارم به من بگویند ... من که صبحانه‎ام را در رختخواب نخورده‎ام.

خانم ملر: صلح کنید، هر دو نفر شما.

کارل توماس: به دادگاه صحرائی فکر کن. آنها و حکم اعدام را لغو کردن ... این را در یک دیوار بتونی حک کن.

آلبرت کرول: عجله کنید! همه آماده‌اید؟ اوا تو می‎شمری. دقت کن، کارل ... هنگام پنجمین قدم.

(آلبرت کرول شروع می‎کند به قدم زدن، از پنجره به سمت در، از آنجا به سمت پنجره. همه در هیجان)

اوا برگ: یک ... دو ... سه ... (کارل توماس به سمت پنجره می‎خزد.) چهار ...

(سر و صدا در کنار در. در با جیغ باز می‎شود.)

آلبرت کرول: لعنت!

(نگهبان راند داخل می‎شود.)

نگهبان راند: آیا کسی مایل است کشیش را ببیند؟

خانم ملر: او چه شرمی باید بکند.

نگهبان راند: خانم پیر، مرتکب گناه نشوید. شما به زودی در برابر قاضی خود خواهید ایستاد.

خانم ملر: من آموخته‎ام که کرم‎ها هیچ مذهبی نمی‎شناسند. به کشیش‎تان بگوئید که مسیح نزول‎خواران را با ضربه‎های شلاق از معبد می‎راند. او می‎تواند این را در صفحه اول انجیلش بنویسد.

نگهبان راند (به ششمین زندانی که بر روی تخت دراز کشیده): و شما؟

ششمین زندانی (آهسته): رفقا ببخشید ... من در شانزده سالگی از کلیسا استعفا داده‎ام ... حالا ... قبل از مرگ ... وحشتناکه ... رفقا درکم کنید ... بله آقای نگهبان، من می‎خواهم پیش کشیش بروم.

ویلهلم کیلمن: انقلابی؟ انسان بُزدل! پیش کشیش! خدای عزیز من را متدین ساز که به بهشت بروم.

خانم ملر: می‎خواهی شیطان بیچاره را سرزنش کنی؟

آلبرت کرول: قبل از مرگ ... ولش کنی.

ویلهلم کیلمن: آدم اجازه دارد عقیده‎اش را بگوید.

(نگهبان و ششمین زندانی خارج می‎شوند. در قفل می‎شود.)

آلبرت کرول: آیا او ما را لو نخواهد داد؟

کارل توماس: نه.

آلبرت کرول: توجه کنید! حالا نگهبان باید با او برود، بنابراین نمی‎تواند جاسوسی کند. کارل عجله کن، من به تو کمک می‎کنم. اینجا، بر روی کوهانم ...

(آلبرت خودش را خم می‎سازد. کارل بر پشت آلبرت بالا می‎رود. وقتی او هر دو دست را به سمت لبه پنجره دراز می‎کند تا میله آهنی را بگیرد، اسلحه‎ها از پائین شلیک می‎کنند، قطعات شیشه و آهک در سلول پرواز می‎کنند. کارل توماس از پشت آلبرت کرول می‎جهد. آنها به همدیگر خیره می‎شوند.)

آلبرت کرول: زخمی شدی؟

کارل توماس: نه، این چی بود؟

آلبرت کرول: چیز خاصی نبود. آنها پنجره ما را می‎پایند.

اوا برگ: این ... یعنی ...؟

خانم ملر: یعنی خود را آماده ساختن، دخترم.

اوا برگ: برای ... برای مرگ ...؟ (بقیه سکوت می‎کنند.) نه ... نه ... (هق هق می‎کند و می‎گرید. خانم ملر بسوی او می‎رود، او را نوازش می‎کند.)

آلبرت کرول: گریه نکن دختر. یک نفر گفته بود که ما انقلابیون مُرده‎های در تعطیلات هستیم.

کارل توماس: راحتش بگذار، آلبرت. او جوان است. هنوز هفده سالش نشده. مرگ برایش یک سوراخ سرد سیاه است که باید برای همیشه در آن دراز بکشد. و بر بالای گورش زندگی گرم، مست‌کننده، رنگارنگ و شیرین در جریان است. (کارل توماس در پیش اوا برگ.) دست‌هایت را بده.

اوا برگ: تو.

کارل توماس: اوا، من خیلی دوستت دارم.

اوا برگ: آیا اگر از آنها خواهش کنیم ما را با هم دفن می‎کنند؟

کارل توماس: شاید.

(آلبرت کرول از جا می‎جهد.)

آلبرت کرول: این شکنجه لعنتی! پس چرا نمی‎آیند! من جائی خواندم که گربه‎ها به این دلیل موش‎ها را مدت زیادی تا قبل از کشتن زجر می‎دهند، چون آنها در وحشت از مرگ بوی خوبی می‎دهند ... در پیش ما باید دلیل دیگری وجود داشته باشد. چرا آنها نمی‎آیند؟ چرا این سگ‎ها نمی‎آیند؟

کارل توماس: بله، چرا ما مبارزه می‎کنیم؟ ما چه می‎دانیم؟ ما می‌گوئیم برای آرمان و برای عدالت. هیچکس چنین عمیق در خود کنکاش نکرده است تا در برابر آخرین دلیلِ سر را خم سازد. اگر اصلاً دلایل آخری وجود داشته باشند.

آلبرت کرول: من درک نمی‎کنم جامعه‎ای که ما در آن زندگی می‎کنیم از عرق دستان ما مفتخوری می‎کند، من این را به عنون پسر شش ساله‎ای می‎دانستم، وقتی صبح‎ها ساعت پنج صبح از تختخواب بیرون کشیده می‎شدم تا نان کشمشی توزیع کنم. و من قبل از آنکه بتوانم محاسبه کنم ده ضربدر ده چند می‎شود می‎دانستم چه باید اتفاق بیفتد تا بیعدالتی پایان گیرد...

کارل توماس: به اطرافت نگاه کن. چه چیزهائی خودشان را در انقلاب و در جنگ بعنوان آرمان جا می‎زنند. او از زنش چون روز را برایش شب می‎سازد فرار می‎کند، دیگری با زندگی نمی‎تواند کنار بیاید و لَنگ می‎زند و لَنگ می‎زند، تا اینکه یک چوب زیر بغل می‎یابد که فوق‎العاده به نظر می‎آید و به او کمی ظاهری قهرمانانه می‌بخشد. نفر سوم فکر می‎کند می‎تواند پوستش را که غیرقابل تحمل شده با یک ضربه تغییر بدهد. نفر چهارم بدنبال ماجراجوئی می‎گردد. همیشه تعداد اندکی هستند که باید از درونی‎ترین اجبار کاری انجام دهند.

(سر و صدا. در با جیغ باز می‎شود. ششمین زندانی داخل می‎شود. سکوت.)

ششمین زندانی: رفقا، از من دلخورید؟ من ارشاد نشدم، رفقا ... اما ... این آرامتر می‎سازد ...

کارل توماس: یهودا!

ششمین زندانی: اما رفقای عزیز ...

آلبرت کرول: دوباره هیچ تصمیمی! دوباره انتظار کشیدن! من مایلم سیگار بکشم، کسی ته سیگار نداره؟

(آنها در جیب‎هایشان می‎گردند.)

همه: نه.

کارل توماس: صبر کن ... واقعاً ... من یک سیگار دارم.

همه: بده بیاد! بده بیاد!

آلبرت کرول: کبریت؟

ویلهلم کیلمن: من یکی دارم.

آلبرت کرول: این مشخصه که ما باید آن را تقسیم کنیم.

ویلهلم کیلمن: واقعاً؟

اوا برگ: بله، لطفاً.

کارل توماس: سهم من را می‎تواند اوا داشته باشد.

خانم ملر: همینطور سهم من را.

اوا برگ: نه، هرکه یک پُک.

آلبرت کرول: قبول. چه‌کسی شروع می‎کند؟

اوا برگ: ما قرعه می‎کشیم.

آلبرت کرول (یک دستمال را به چند قطعه پاره می‎کند.): هرکه کوچک‎ترین قطعه را بکشد شروع می‎کند. (همه می‎کشند.) مادر ملر شروع می‎کند.

خانم ملر: رد کن بیاد (پک می‎زند.) حالا نوبت توست. (سیگار را به ویلهلم کیلمن می‎دهد.)

ویلهلم کیلمن: امیدوارم کسی غافلگیرمان نکند.

آلبرت کرول: می‎خواهند با ما چه کنند؟ بعنوان مجازات چهار هفته سلول انفرادی! هاهاها. (همه سیگار می‎کشند، هر نفر یک پک. همدیگر را تیز زیر نظر دارند.) کارل، تو اجازه نداری دو پک بکشی.

کارل توماس: الکی حرف نزن.

آلبرت کرول: مگه دروغ گفتم؟

کارل توماس: بله.

ویلهلم کیلمن (به آلبرت): تو طولانیتر از ما پک زدی.

آلبرت کرول: دهنتو ببند، بُزدل.

ویلهلم کیلمن: او من را بُزدل می‎نامد.

آلبرت کرول: در روزهای تصمیم‌گیری کجا می‎خزی؟ کجا بودی وقتی ما به شهرداری یورش برده بودیم؟ در پشت سر ما دشمنان بودند و روبروی ما گور دسته‎جمعی؟ کجا خودتو مخفی می‎سازی؟

ویلهلم کیلمن: آیا من از روی بالکن رستوران برای توده مردم صحبت نکردم؟

آلبرت کرول: بله. زمانیکه ما قدرت داشتیم، اما نه هرگز قبل از آن و سپس سریع بسوی آبشخور می‎رفتی.

کارل توماس (به آلبرت کرول): تو حق نداری اینطور صحبت کنی.

آلبرت کرول: بچه بورژوا!

خانم ملر: با همدیگر نزاع کنید، پنج دقیقه دیگر در مقابل دیواریم ...

ویلهلم کیلمن: او من را بُزدل می‎نامد! من پانزده سال ...

آلبرت کرول (ادایش را درمی‎آورد): پانزده سال ... ارباب ... همراه شماها تیرباران شدن هیج افتخار بزرگی نیست.

اوا برگ: اَه!

کارل توماس: بله، اَه.

آلبرت کرول: اَه یعنی چی! با فاحشه‎ات در یک گوشه دراز بکش و براش یک بچه درست کن. بعد بچه می‎تواند در گور بخزد و با کرم‎ها بازی کند.

(اوا برگ فریاد می‎کشد. کارل توماس به روی آلبرت کرول می‎پرد.)

ششمین زندانی (در حال از جا پریدن): خدای آسمان، آیا این اراده توست؟!

(آن دو گلوی همدیگر را گرفته‎اند، سر و صدا. در سلول با جیغ باز می‎شود. آنها همدیگر را ول می‎کنند.)

نگهبان راند: آقای ستوان الساعه می‎آید. شماها باید آماده باشید. (می‎رود.)

(آلبرت کرول به سمت کارل توماس می‎رود، او را در آغوش می‎گیرد.)

آلبرت کرول: کارل، آدم هیچ‌چیز از خودش نمی‎داند. این آدمِ چند لحظهِ قبل من نبودم، واقعاً من نبودم. با من دست بده اوا کوچولو.

کارل توماس: ده روز است که انتظار مرگ را می‎کشیم. این ما را مسموم ساخته است.

(سر و صدا. در سلول با جیغ باز می‎شود. ستوان و سربازها داخل می‎شوند.)

ستوان بارون فریدریش (به آلبرت کرول): بلند شوید. به نام رئیس جمهور. حکم اعدام به صورت قانونی صادر گشت. (مکث.) رئیس جمهور به نشانه شفقت و نشان دادن خواستش برای آشتی رأی دادگاه را لغو و شماها را عفو نمود. محکومین در بازداشت نگاه داشته می‎شوند و باید بلافاصله به بازداشتگاه نظامی منتقل شوند. به استثنای ویلهلم کیلمن.

(کارل توماس شیهه‌کشان می‎خندد.)

اوا برگ: کارل، تو خیلی وحشتناک می‎خندی.

خانم ملر: از شادی.

ستوان بارون فریدریش: مرد، نخندید.

اوا برگ: کارل! کارل!

آلبرت کرول: او از روی سرگرمی نمی‎خندد.

خانم مِلر: خوب بهش نگاه کنید. او دیوانه شده است.

ستوان بارون فریدریش (به نگهبان): او را پیش دکتر ببرید.

(کارل توماس بیرون برده می‎شود. اوا برگ او را همراهی می‎کند.)

آلبرت کرول (به ویلهلم کیلمن): فقط تو می‎مانی. ویلهلم من را ببخش. ما تو را فراموش نمی‎کنیم.

خانم ملر (در حال خروج به آلبرت کرول): عفو. چه کسی فکر می‎کرد که آقایان چنین احساس ضعف کنند.

آلبرت کرول: یک نشانه بد. چه کسی فکر می‎کرد که آقایان چنین احساس ضعف کنند.

(بجز ستوان بارون فریدریش و ویلهلم کیلمن همه خارج می‎شوند.)

ستوان بارون فریدریش: رئیس جمهور با درخواست عفو شما موافقت کردند. او باور می‎کند که شما برخلاف اراده‎تان به صفوف شورشیان پیوسته‎اید. شما آزاد هستید.

ویلهلم کیلمن: با تشکر از شما، آقای ستوان.

 

میان‎پرده سینمائی

در پشت صحنه

گروه کر (ریتم بتدریج بلند می‎شود، ریتم فروکش می‎کند):

سال جدید مبارک! سال جدید مبارک! خبر فوری! خبر فوری! بزرگترین حادثه! خبر فوری! خبر فوری! بزرگترین حادثه!

 

بر روی پردۀ فیلم: صحنه‎هائی از سال 1927ــ 1919

در بین آن: کارل توماس با روپوش در سلول یک تیمارستان به این سمت و آن سمت می‎رود

1919: معاهده ورسای

1920: آشفتگی بازار سهام در نیویورک

مردم دیوانه می‎شوند

1921: فاشیسم در ایتالیا

1922: گرسنگی در وین

مردم دیوانه می‎شوند

1923: تورم در آلمان

مردم دیوانه می‎شوند

1924: مرگ لنین در روسیه

یادداشت سرمقاله روزنامه: امشب خانم لوئیزه توماس فوت کردند ...

1925: گاندی در هند

1926: جنگ در چین

کنفرانس رهبران اروپائی در اروپا

1927: صفحه یک ساعت

عقربه‎های ساعت به جلو حرکت می‎کنند. ابتدا آهسته ... سپس سریعتر و سریعتر ...

سر و صدای ساعت‎ها

 

پرده اول

صحنه اول

دفتر کار در یک تیمارستان

نگهبان در کنار کمد. پروفسور لودین در کنار پنجره نرده‎کشی شده.

نگهبان: یک شلوار خاکستری. یک جفت جوراب پشمی. لباس زیر احتیاج نداشتید با خودتان همراه بیاورید؟

کارل توماس: من نمی‎دانم.

نگهبان: که اینطور. یک جلیقه سیاه. یک ژاکت سیاه. یک جفت کفش. کلاه نیست.

پروفسور لودین: و پول؟

نگهبان: پول هم نیست، آقای دکتر.

پروفسور لودین: خویشاوندان؟

کارل توماس: دیروز به من اطلاع داده شد که مادرم سه سال پیش مُرده است.

پروفسور لودین: این برایتان دشوار خواهد بود. امروزه زندگی سخت است. آدم برای جلو رفتن باید از آرنجش استفاده کند. مأیوس نشوید. زمان مشاور خوبی است.

نگهبان: تاریخ مرخص شدن 8 مه 1927.

کارل توماس: نه!

پروفسور لودین: چرا، چرا.

کارل توماس: 1927؟

پروفسور لودین: شما حدود هشت سال نزد ما در پانسیون بودید. به شما لباس پوشاندند، غذا دادند و مراقبت کردند. بدون هیچ کمبودی. شما می‎توانید به خودتان بنازید که موردِ بالینی عجیب و غریبی بوده‎اید.

کارل توماس: انگار همه‌چیز خاموش شده است. اما ... چیزی به یاد می‎آورم ...

پروفسور لودین: چه‌چیز را؟

کارل توماس: کنار یک جنگل. درخت‎های قهوه‎ای رنگ آلش مانند نیزه به سمت آسمان بالا رفته بودند. جنگل با هزاران خورشید کوچک و بسیار لطیف در رنگ سبز برق می‎زد. من می‌خواستم با اشتیاقی سوزان داخل جنگل شوم. موفق نمی‎شدم. تنه درختان با عصبانیت من را مانند یک توپ لاستیکی به عقب پرتاب می‎کردند.

پروفسور لودین: ایست! مانند یک توپ لاستیکی. چه تداعی معانی جالبی. گوش کنید، اعصابتان حقیقت را تحمل می‎کند. جنگل: سلول انفرادی. تنه درختان: دیوارهای لاستیکی با بالاترین کیفیت. بله، من به یاد می‎آورم، هر سال یک بار شروع می‎کردید به خشمگین شدن. باید شما را از دیگران مجزا نگه می‎داشتند. همیشه در یک روز از سال. نشانه‎ای از یک بازده عالی بالینی.

کارل توماس: در چه روزی از سال؟

پروفسور لودین: در روزیکه ... خب، خودتان که خوب می‎دانید.

کارل توماس: در روز عفو ...

پروفسور لودین: شما همه چیز را به یاد می‎آورید؟

کارل توماس: بله.

پروفسر لودین: به این خاطر هم شما مداوا شده‎اید.

کارل توماس: چند دقیقه انتظار مرگ را کشیدن مهم نیست ... اما ده روز. ده بار بیست و چهار ساعت. هر ساعت شصت دقیقه. هر دقیقه شصت ثانیه. هر ثانیه یک قتل. هزار و چهار صد و چهل قتل در یک روز. شب‎ها! ... من از عفو متنفرم. من از رئیس جمهور متنفرم! فقط یک رذل می‎توانست چنین عمل کند ...

پروفسور لودین: آرام، آرام. شما دلایل زیادی برای شاکر بودن دارید ... در اینجا آدم کلمات خشن را بد نمی‎فهمد. اما در بیرون ... شما می‎توانید دوباره به جرم اهانت به رئیس‎ جمهور به یک سال زندان محکوم شوید. عاقل باشید. شما باید از این کارها خسته شده باشید.

کارل توماس: شما باید هم اینطور صحبت کنید، چون شما به آقایان تعلق دارید.

پروفسور لودین: به گفتگو پایان دهیم. اینکه شما در تیمارستان بوده‎اید نباید شما را افسرده سازد. در واقع اکثر انسان‎ها برای تیمارستان آمادگی دارند. اگر من هزار نفر را آزمایش کنم باید نهصد و نود و نه نفر را اینجا نگاه دارم.

کارل توماس: چرا این کار را نمی‎کنید؟

پروفسور لودین: دولت هیچ علاقه‎ای به این کار ندارد. برعکس. انسان‎ها با یک درجه از دیوانگی شوهران خوبی می‎شوند. با دو درجه از دیوانگی اجتماعی می‎شوند و شوخی‎های احمقانه نمی‎کنند. من خوبی شما را می‎خواهم. پیش یکی از دوستانتان بروید.

کارل توماس: کجا ممکن است آنها غیبشان زده باشد؟

پروفسور لودین: شماها آن زمان در سلول زندان چند نفر بودید؟

کارل توماس: پنج نفر. فقط یک نفر به نام ویلهلم کیلمن عفو نشد.

پروفسور لودین: او عفو نشد؟ هاهاها! او اسب موفقیت را باهوشتر از شما چهار نعل می‎تازاند!

کارل توماس: من شما را نمی‎فهمم.

پروفسور لودین: شما من را خواهید فهمید. فقط بروید پیش او. او می‎تواند به شما کمک کند. البته اگر بخواهد به شما کمک کند و اگر بخواهد شما را بشناسد.

کارل توماس: او هنوز زنده است؟

پروفسور لودین: شما معجزه خود را تجربه خواهید کرد. دستورالعمل عالی برای شما. من شما را از نظر بالینی شفا داده‎ام. ایده‎های شما را ممکن است که او شفا دهد. بروید به وزارت کشور و بپرسید کجا می‎توانید آقای کیلمن را ببیند. در این راه موفق باشید.

کارل توماس: خداحافظ آقای دکتر. خداحافظ آقای نگهبان ... اینجا بوی شدید گل یاسِ درختی می‎دهد. آه بله، بهار است. درست است، بیرون جلوی پنجره درخت‎های آلش رشد می‎کنند ... بدون دیوارهای لاستیکی ...

(خارج می‎شود.)

پروفسور لودین: نژاد بد.

(تاریک)

 

میان‎پرده سینمائی

شهر بزرگ 1927

ترامواها

اتومبیل‎ها

متروها

هواپیماها

 

صحنه دوم

دو اتاق قابل مشاهده. اتاق انتظار وزیر و اتاق کار وزیر

آدم می‎تواند بعد از باز شدن پرده هر دو اتاق را ببیند. اتاقی که در آن صحبت نمی‎شود تاریک باقی‌می‎ماند.

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: من گذاشتم شما را صدا کنند.

اوا برگ: خواهش می‎کنم.

در اتاق انتظار

پسر بانکدار: آیا او تو را خواهد پذیرفت؟ او هنوز دستور نداده تو را صدا کنند.

بانکدار: منو نپذیره! مگه جرأت می‌کنه.

پسر بانکدار: ما به این وام تا آخر ماه نیازمندیم.

بانکدار: چرا شک داری؟

پسر بانکدار: چون او هر دو بار شانس را رد کرد.

بانکدار: من خشن رفتار کردم.

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: شما به هیئت مدیره انجمن کارمندان زن تعلق دارید؟

اوا برگ: بله.

ویلهلم کیلمن: آیا شما بعنوان سکرتر در اداره مالیات کار می‎کنید؟

اوا برگ: بله.

ویلهلم کیلمن: دو ماه می‎شود که نام شما در گزارشات پلیس نقش قابل توجه‎ای بازی می‎کند.

اوا برگ: من نمی‎فهمم.

ویلهلم کیلمن: شما کارگران زن کارخانه‎های شیمائی را تحریک می‎کنید که به اضافه‌کاری تن ندهند.

اوا برگ: من از حقوقی که در قانون اساسی به ما داده شده است دفاع می‎کنم.

ویلهلم کیلمن: قانون اساسی برای زمان‎های آرام در نظر گرفته شده است.

اوا برگ: آیا ما در زمان آرامی زندگی نمی‎کنیم؟

ویلهلم کیلمن: دولت به ندرت زمان‎های آرام می‎شناسد.

در اتاق انتظار

بانکدار: قبل از اعلان تعرفه باید قضیه تنظیم شده باشد. دو اضافه‌کاری، یا این یا آن.

پسر بانکدار: اتحادیه‎ها تصمیم به هشت ساعت کار گرفته‎اند.

بانکدار: آنچه برای دولت صحیح است برای صنایع سنگین ارزان تمام خواهد شد.

پسر بانکدار: آدم باید نیم میلیون کارگر را بیکار کند.

بانکدار: مهم نیست. آدم با یک ضربه دو مگس خواهد کشت. اضافه‌کاری و کاهش دستمزد.

در اتاق کار

اوا برگ: من یکی از مخالفین جنگ هستم. اگر قدرت داشتم کارخانه‎های شیمیائی بسته می‎شدند. این کارخانه‎ها چه می‎کنند؟ تولید گاز سمی!

ویلهلم کیلمن: این نظر شخصی شماست و برای من جالب نیست. من هم جنگ را دوست ندارم. آیا شما این اعلامیه را می‎شناسید؟ آیا شما نویسننده آن هستید؟

اوا برگ: بله.

ویلهلم کیلمن: شما بعنوان کارمند دولت وظایف خود را زیر پا می‎گذارید.

اوا برگ: یک زمانی شما هم همین کار را می‎کردید.

ویلهلم کیلمن: دوشیزه، ما یک گفتگوی اداری انجام می‎دهیم.

اوا برگ: شما در گذشته ...

ویلهلم کیلمن: در زمان حال باقی بمانید. من وظیفه دارم که نظم را برقرار کنم ... دوشیزه برگ عزیز، حالا عاقل باشید. می‎خواهید لجبازی کنید؟ دولت هنوز هم جمجمه سخت‎تری دارد. من از شما هیچ‌چیز بدی نمی‎خواهم. ما در حال حاضر به اضافه‌کاری نیاز داریم. شما فاقد دانش عملی هستید. برای من واقعاً خجالت‎آور است که بر علیه شما اقدام کنم. من شما را از گذشته می‎شناسم. اما من باید این کار را می‎کردم. واقعاً. عاقل باشید. آیا این قول را به من می‎دهید ...

اوا برگ: من هیچ قولی نمی‎دهم ...

در اتاق انتظار

پیکل (که از شروع صحنه ناآرام به این سمت و آن سمت می‎رفت در مقابل بانکدار متوقف می‎شود): ببخشید آقا ... من از شهر هولتسهاوزن هستم. آیا شما این شهر را می‎شناسید؟ البته ساخت راه‎آهن باید ابتدا در اکتبر آغاز شود. با این حال درشکه هم برای من کافی‎ست. پیش ما یک ضرب‎المثل وجود دارد ... (بانکدار رویش را برمی‎گرداند). من البته فکر می‎کنم که راه‎آهن ... (چون کسی به او گوش نمی‎دهد حرفش را قطع می‎کند، به این سمت و آن سمت می‎رود.)

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: دولت باید از خود محافظت کند. من موظف نبودم شما را اینجا بخوانم. من می‎خواستم به شما نصیحت کنم. آدم نباید بگوید که ... فقط شما مسئول هستید. من به شما هشدار می‎دهم. (با اشاره دست او اوا برگ می‎رود. ویلهلم کیلمن در کنار تلفن.) کارخانه شیمی ... آقای مدیر؟ ... کیلمن ... چی؟ جلسه کارخانه در ساعت دوازده ... نتیجه را تلفنی به اطلاع من برسانید ... متشکرم ... (تلفن را قطع می‎کند.)

وزیر جنگ از میان اتاق انتظار می‎گذرد.

وزیر جنگ: آه، سلام آقای مدیر کل. شما هم اینجا؟

بانکدار: بله، متأسفانه، انتظار بیچاره‌‌کننده است ... آقای وزیر جنگ، اجازه می‎دهید پسرم را معرفی کنم ... جناب فون واندزرینگ.

وزیر جنگ: خوشحالم ... موقعیت پیچیده‎ای.

پیکل (وزیر جنگ را مخاطب قرار می‎دهد): آقای ژنرال، منظور من این است، در حقیقت دشمن ... (چون وزیر جنگ به او توجه نمی‎کند قطع می‎کند، به گوشه‎ای می‎رود، از داخل جیبش یک مدال بیرون می‎آورد، با زحمت و شتابزده آن را به خود وصل می‎کند.)

بانکدار: آقای ژنرال، شما موفق خواهید شد.

وزیر جنگ: یقیناً. فقط ... من از تیراندازی به مردمی که آدم اول چوب طبل‎نوازی بدستشان می‎دهد و بعد از طبل زدنشان جلوگیری می‌کند خوشم نمی‎آید. این آرمان‎های لیبرال از دموکراسی و آزادی مردم ما را خُرد می‎کنند. ما به اقتدار نیاز داریم. به تجربه تقطیر گشته هزاران ساله. این را آدم با شعار رد نمی‎کند.

بانکدار: حداقل موکراسی، بدون شک معتدل، از یکطرف احتیاج ندارد که لزوماً به حکومت اراذل منجر شود و از طرف دیگر می‎تواند یک سوپاپ باشد ...

وزیر جنگ: دموکراسی ... حرف چرند. مردم حکومت کنند؟ کجا؟ بنابراین دیکتاتوریِ صادقانه بهتر است. آقای ژنرال، خودمان را گول نزنیم ... آیا همدیگر را فردا در کلوب خواهیم دید؟

بانکدار: با کمال میل.

(وزیر جنگ می‎رود. گراف لنده تا در بدنبالش می‎رود.)

گراف لنده: عالیجناب ...

وزیر جنگ: آه، آقای گراف، احضار شدید؟

گراف لنده: بله، عالیجناب.

وزیر جنگ: حالتان خوب است؟

گراف لنده: همپیمانان منتظرند.

وزیر جنگ: گراف، عجول و بی‎پروا اقدام نکنید. بدون هیچ حماقتی. زمان‎های حملات نظامی پایان یافته‎اند. ما می‎توانیم به آنچه که می‎خواهیم برای میهن‌مان بدست آوریم از راه قانونی برسیم.

گراف لنده: عالیجناب، ما روی شما حساب می‎کنیم.

وزیر جنگ: آقای گراف با تمام علاقه‎ام به شما ... من هشدار می‎دهم (وزیر جنگ می‎رود.)

پیکل (در ژست نظامی): هرچه شما دستور بدهید آقای ژنرال.

(وزیر جنگ، بدون توجه کردن به او خارج می‎شود.)

بانکدار: آیا چه مدت کیلمن پایداری خواهد کرد؟

پسر بانکدار: چرا توسط واندزرینگ معامله را انجام نمی‎دهی؟

بانکدار: کیلمن امروز حکم می‎راند. کار از محکم‌کاری عیب نمی‎کند.

پسر بانکدار: کیلمن به گذشته تعلق دارد. کیلمن‎ات را می‎توانی در اموال شرکت ورشکستۀ دموکراسی پرت کنی. هوای صنعت را استنشاق کن. من به تو توصیه می‎کنم که ژتونت را بر روی دیکتاتور ملی بگذاری.

پیکل (گراف لنده را مخاطب قرار می‎دهد): آیا حضرت آقا می‎توانند به من بگویند که ساعت چند است؟

گراف لنده: دوازده و چهارده دقیقه.

پیکل: ساعت‎ها در شهر همیشه جلو می‎روند. من فکر می‎کردم که یک شرفیابی در نزد وزیر باید ساعت دوازده ... ساعت‎ها در روستاها همیشه عقب می‎روند، در نتیجه ...

(چون گراف لنده به او توجه نمی‎کند حرفش را قطع می‎کند، به این سمت و آن سمت می‎رود.)

گراف لنده: شما کیلمن را چه خطاب می‎کنید؟

بارون فریدریش: طبیعی‎ست، عالیجناب.

گراف لنده: آیا برادر عالیجناب بهتر نیست؟

بارون فریدریش: عزیز من، شما جعبه کهنه بنامید. وقتی به یک انسان یونیفرم بپوشانید، بعد او به درجه سرجوخه‎ای توهین می‎کند.

گراف لنده: او به ما تعظیم و چاپلوسی خواهد کرد. من ده سال پیش به چنین کسانی فقط با دستکش چرمی دست می‎دادم.

بارون فریدریش: جوش نیاورید. من می‎توانم با ترفندهای دیگری در خدمت باشم. من هشت سال قبل تقریباً او را کنار دیوار گذاشته بودم.

گراف لنده: افسانه جالبی. آیا شما هم آن زمان حضور داشتید؟

بارون فریدریش: نه خیلی کم. در این باره صحبت نکنیم.

گراف لنده: اینکه او با این وجود شما را به وزارتخانه احضار کرده است. همیشه در نزدیک خودش. شما باید اعصابش را خراب کنید.

بارون فریدریش: من حتی وقتی او برای اولین بار به وزارتخانه آمد ترسیدم، تشریفات بزرگ در وزارتخانه، اما من جیک نزدم، چرا باید ماجراهای گذشته را گرم ساخت. آدم باید در اقتصاد مشارکت کند، برای آماده بودن، وقتی دوباره زمان‎های دیگری بیایند. او تیز نگاه می‎کند. از آن روز به بعد یک ترفیع بعد از ترفیع دیگر که توجه را جلب می‎سازد، اما او هرگز صحبت نمی‎کند.

گراف لنده: بنابراین یک نوع حق‎السکوت؟

بارون فریدریش: نمی‎دانم. از آب و هوا صحبت کنیم. من شک ندارم که این مردک جاسوسان درجه اول در اختیار دارد.

گراف لنده: برادرها همه‌چیز را از روی دست ما نگاه کرده‎اند.

پیکل (بارون فریدریش را مخاطب قرار می‎دهد): البته همسایه من در هولتسهاوزن می‎گفت ... پیکل، تو باید برای شرفیابی نزد وزیر برای خودت دستکش سفید بخری. در دولت قدیمی هم همینطور بود، در دولت جدید هم همینطور باقی‌می‎ماند. مقررات مراسم این را مطالبه می‎کند. من اما ... من فکر کردم، اگر سلطنت از ما مطالبه دستکش سفید می‎کرد، حالا باید ما در جمهوری دستکش‎های سیاه دست کنیم ... زیرا اتفاقاً! ... چون ما حالا مردان آزادی هستیم ...

(او به دلیل توجه نکردن بارون فریدریش حرفش را قطع می‎کند، به این سمت و آن سمت می‌رود.)

بارون فریدریش: مردی شایسته، آدم باید این را اذعان کند.

گراف لنده: و رفتار؟

بارون فریدریش: اینکه آیا او مانند ناپلئون در نزد هنرپیشگان درس آموخته باشد را من نمی‎دانم. در هر حال جنتلمن از سر تا پا. صبح زود در لباس کامل و بی‌عیب و نقص.

گراف لنده: و از میان کدام شکاف‎هائی این کارگر بوی بد می‎دهد؟

بارون فریدریش: از میان همه شکاف‎ها. شما باید فقط به هر کلمه، هر حرکت و هر قدم کمی بیشتر دقت کنید. مردم فکر می‎کنند که اگر نزد خیاط درجه یکی فراک برای دوختن سفارش بدهند کار انجام شده است. آنها متوجه نیستند که خیاط درجه یک فقط توسط مشتریان درجه یک کارشان ارزشمند می‎گردد.

گراف لنده: به هرحال من ترجیح می‎دادم نزد مادر بزرگِ شیطان غذا بخورم، اگر به من برای منتقل شدن از شهرستان به پایتخت کمک می‌کرد.

بارون فریدریش: مادربزرگی که در نزدش غذا خواهید خورد یک آشپزخانه را هدایت می‎کند ــ نباید این را خوار شمرد.

گراف لنده: مدت درازی به اندازه کافی در خانه ارباب‎ها خدمت کرده است.

در اتاق کار

خدمتکار: همسر و دوشیزه‌خانم دخترتان مایلند با عالیجناب صحبت کنند. آنها در سالن منتظرند.

ویلهلم کیلمن: خواهش می‎کنم ده دقیقه صبر کنند. خدمتکار می‎رود. (تلفن زنگ می‎زند.) الو. آه شما آقای مشاور. بله، من هستم ... مهم نیست ... اما نه، واقعاً مزاحم من نیستید ... کسادی بازار کارخانه‎های شیمیائی ... صحنه‎های جادوئی ... مدیریت شده، البته مدیریت شده ... در پشت آن آدم‎های بسیار باهوش مخفی‎اند. وام‎های دولتی را دیروز پذیرفتیم ...؟ چگونه؟ به اتفاق آرا. سه در صدی ... همیشه در خدمتگزاری حاضرم ... خداحافظ آقای مشاور ...

(خدمتکار داخل می‎شود.)

خدمتکار: خانم‎ها می‎گویند ...

ویلهلم کیلمن: آنها باید صبر کنند، من کار دارم.

در اتاق انتظار

بارون فریدریش: دخترک گفت خواهش می‎کنم و زانویش را برهنه ساخت.

گراف لنده: و مادر؟

بارون فریدریش: مادر گفت که این یک رسم بسیار خوبی است و با چهره سرخ شده ساکت شد.

گراف لنده: پایتخت ارزش سختی‎های یک بکارت را دارد. چه مدت این ادامه خواهد داشت. به نظر نمی‎رسد که حکومت کردن برایش آسان باشد.

(کارل توماس داخل می‎شود. در یک گوشه می‎نشیند.)

در اتاق کار

(ویلهلم کیلمن زنگ می‎زند. خدمتکار داخل می‎شود.)

خدمتکار : عالیجناب ...؟

ویلهلم کیلمن: آقای بارون فریدریش و آقای گراف لنده ...

(خدمتکار تعظیم می‎کند. خارج می‎شود.)

در اتاق انتظار

خدمتکار (به گراف لنده و بارون فریدریش): عالیجناب اجازه دادند خواهش کنم ...

بانکدار: ببخشید، آقای عزیز. این کارت را به عالیجناب بدهید. فقط یک دقیقه.

(خدمتکار به اتاق کار می‎رود. بانکدار و پسرش بدنبال او می‎روند.)

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: سلام آقای مدیر کل. سلام آقای دکتر. من امروز واقعاً قادر نیستم ...

بانکدار: پس بهتر است که در وقت خلوت‎تری با هم ملاقات کنیم.

ویلهلم کیلمن: لطفاً.

بانکدار: شب در گراند هتل.

ویلهلم کیلمن: قبول.

(بانکدار و پسرش می‎روند.)

در اتاق انتظار

خدمتکار (به گراف لنده و بارون فریدریش): عالیجناب اجازه دادند خواهش کنم داخل شوید.

(خدمتکار در اتاق کار را باز می‎کند. گراف لنده و بارون فریدریش داخل می‎شوند. خدمتکار می‎خواهد از در کناری خارج شود.)

کارل توماس: ببخشید.

خدمتکار: عالیجناب مشغول هستند. من نمی‎دانم که آیا عالیجناب امروز هنوز کسی را بپدیرند.

کارل توماس: من نمی‎خواهم با وزیر صحبت کنم. من می‎خواهم پیش آقای کیلمن بروم.

خدمتکار: کس دیگری را برای شوخی احمقانه جستجو کنید.

کارل توماس: رفیق، شوخی ...

خدمتکار: من رفیق شما نیستم.

کارل توماس: آیا آقای کیلمن احتمالاً بعنوان سکرتر پیش آقای وزیر کار می‎کند؟ وقتی من از آقای کیلمن پرسیدم دربان من را به اتاق انتظار وزیر فرستاد.

خدمتکار: آیا از ماه می‎آئید؟ می‎خواهید به من بگوئید که نمی‎دانید وزیر عالیجناب کیلمن نام دارند؟ در هرحال شما تأثیر بسیار مشکوکی بر جای می‎گذارید ... من پلیس را خبر می‎کنم.

کارل توماس: آیا منظور شما یک کیلمن دیگر نیست؟ کیلمن‎های زیادی وجود دارند ...

خدمتکار: شما چه می‎خواهید؟

کارل توماس: من می‎خواهم با آقای ویلهلم کیلمن صحبت کنم. کیلمن. ک‎ـ‎ی‎ـ‎ل‎ـ‎م‎ـ‎ن.

خدمتکار: بله نام عالیجناب را اینطور می‎نویسند ...

(خدمتکار می‎خواهد بیرون برود.)

کارل توماس: کیلمن وزیر؟ ... نه، بمانید صبر کنید. من وزیر را می‎شناسم. من دوست او هستم. بله، واقعاً، دوست او. ما هشت سال پیش ... صبر کنید ... آیا یک قطعه کاغذ دارید؟ ... مداد؟ من برای وزیر نامم را می‎نویسم، او فوراً من را خواهد پذیرفت. (خدمتکار مردد.) خوب بدهید دیگر.

خدمتکار: آدم باید با زمان‎ها آشنا باشد.

(او به کارل توماس کاغذ و قلم می‎دهد. خارج می‎شود. کارل توماس می‎نویسد.)

پیکل: به به ... یکی از دوستان وزیر ... گرچه من ... نام من پیکل است ... آه این خدمتکار خشن ... البته آدم باید بر علیه درباریان چاپلوس قدیمی سخت‎تر عمل کند، اما ما جمهوریخواهان می‎گذاریم هرکاری با ما بکنند ... من برعکس شوخی با دوستتان، با وزیر را فوری فهمیدم ... آدم باید به خودش اجازه یک شوخی کوچک با وزیر را بدهد ... منظورم این است که باید چیزی اتفاق بیفتد ... مثلاً در یک اداره عالی این خدمتکار ... در جمهوری چیزی ضعیف پیش می‎رود ...

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: آقایان عزیز، آدم باید بداند که چطور با ملت‎ها کنار بیاید.

بارون فریدریش: عالیجناب فکر نمی‎کنند که آمریکا هیچ علاقه‎ای به جنگ ...

گراف لنده: عالیجناب از نگرش صلح‎آمیز فرانسه نگرانند ...

ویلهلم کیلمن: چون وزرا از صلح میان خلق‎ها وراجی می‎کنند و با ایده‎های انسانی رژه می‎روند؟ اما آقایان عزیز، در هر یک از سخنرانی‎های وزرا به این دقت کنید که چگونه اغلب چند بار با <صلح ملل> و <ایده انسانی> خود را باد می‎کنند، من تضمین می‎کنم که به همان اندازه کارخانه‎های گازهای سمی و اسکادران هواپیما در هزینه محرمانه رزرو کرده‎اند، سحنرانی‎های وزیران ... آقایان عزیز ...

بارون فریدریش: مردم می‎گویند که عالیجناب ماکیاول را از نویسندگان محبوب خود می‎دانند.

ویلهلم کیلمن: ما چه احتیاجی به ماکیاول داریم ... عقل سالم انسان ...

(خدمتکار داخل می‎شود.)

خدمتکار: آیا خانم‎ها حالا ...

ویلهلم کیلمن: خواهش کنید داخل شوند. (همسر و دختر کیلمن وارد می‎شوند.) تو آقای بارون را می‎شناسی ...

بارون فریدریش: عالیجناب ... دوشیزه محترم.

خانم کیلمن: اما مرا مرتب عالیجناب صدا نکنید. شما می‎دانید که من این را دوست ندارم.

ویلهلم کیلمن: آقای گراف لنده معرفی می‎کنم: همسرم و دخترم.

گراف لنده: عالیجناب ... دوشیزه محترم.

بارون فریدریش: احتمالاً ما مزاحم هستیم ...

خانم کیلمن: نه، من اتفاقاً برای شما نوشته بودم. من شما را برای یکشنبه دعوت کرده‌ام.

گراف لنده: دستتان را می‎بوسم.

خانم کیلمن: شاید دوستتان را همراه بیاورید.

بارون فریدریش: عالیجناب، بسیار افتخار می‎دهند.

لوته کیلمن (آهسته به بارون فریدریش): تو دیروز من را منتظر گذاشتی و نیامدی.

بارون فریدریش (آهسته): اما عزیزم.

لوته کیلمن: دوستت مورد علاقه من است.

بارون فریدریش: من به او تبریک می‎گویم.

لوته کیلمن: من پرونده تو را خواندم.

بارون فریدریش: کی همدیگر را می‎بینیم؟

ویلهلم کیلمن: بله، آقای گراف، آدم فقط اجازه دارد انکار کند. تهمت زدن‎ها از چپ ــ من نمی‎خوانم. تهمت زدن‎ها از راست ــ شما یکی از جواب‎های من را دارید. من ویژگی‎های مردان رژیم قبل را می‎شناسم. آدم فقط یک انسان است، ضعف‎هائی دارد، اما حتی افراطی‎ترین محافظه‎کار هم نمی‎تواند من را به فقدان عدالت متهم کند.

گراف لنده: اما عالیجناب ... در محافل ملی از شما قدردانی می‎کنند.

ویلهلم کیلمن: من امروز برای رئیس بخش‎تان می‎نویسم. شما چهار هفته بعد خدمت در وزارتخانه را شروع می‎کنید.

در اتاق انتظار

کارل توماس (در حال قدم زدن به این سمت و آن سمت): وزیر ... وزیر ...

در اتاق کار

گراف لنده و بارون فریدریش از وزیر خداحافظی می‎کنند

در اتاق انتظار

بارون فریدریش: من چه گفتم؟

گراف لنده: برادرها ... برادرها ...

(هر دو خارج می‎شوند)

کارل توماس: این صورت را من دیده‎ام، کجا؟ (خدمتکار داخل می‎شود.) بفرما این نامه برای وزیر.

(خدمتکار نامه را می‎گیرد و آن را به اتاق کار می‎برد.)

در اتاق کار

خدمتکار: عالیجناب، یک مرد.

ویلهلم کیلمن: من مایل نیستم ...

(کارل توماس به در می‎زند و بدون شنیدن پاسخ داخل می‎شود.)

کارل توماس: ویلهلم! ویلهلم!

ویلهلم کیلمن: شما کی هستید؟

کارل توماس: تو دیگه من را نمی‎شناسی. آن سال‎ها ... هشت سال ...

ویلهلم کیلمن (به خدمتکار): شما می‎توانید بروید.

(خدمتکار خارج می‎شود.)

کارل توماس: تو هنوز زنده‎ای؟ به من توضیح بده ... ما عفو شدیم. تنها کسی که عفو نشد تو بودی ...

ویلهلم کیلمن: تصادف ... تصادف خوشحال‌کننده.

کارل توماس: هشت سال ... با دیوارهای محصورتر از گور. من به دکترها تعریف کردم که هیچ‌چیز را به یاد نمی‎آورم. آه ویلهلم، با صورت بیدار می‎دیدم ... اغلب ... اغلب ... تو را مُرده می‎دیدم ... ناخن‎هایم را طوری در چشم فرو می‎کردم که خون می‎جهید ... نگهبانان فکر می‎کردند من دچار تشنج شده‎ام.

ویلهلم کیلمن: بله ... آن زمان ... من دوست ندارم یادآوری کنم.

کارل توماس: مرگ همیشه در میان ما چمباته می‎زند. یکی را علیه دیگری تحریک می‎کند.

ویلهلم کیلمن: چه کودکانی ما بودیم.

کارل توماس: ساعت‎ها مانند آن ساعات رازداری در زندان. به همین دلیل وقتی شنیدم زنده‎ای پیش تو آمدم. تو می‎تونی روی من حساب کنی ...

خانم کیلمن: ویلهلم ما باید برویم.

کارل توماس: سلام خانم کیلمن. من اصلاً متوجه شما نشدم. و شما دختر ویلهلم هستید؟ خیلی بزرگ شده‎اید؟

لوته کیلمن: همه یک بار بزرگ می‎شوند، پدر من هم در این بین وزیر شده است.

کارل توماس: ... به یاد می‎آورید که چگون اجازه داشتید برای آخرین بار شوهرتان را در سلول محکومین به مرگ دیدار کنید؟ من برای شما خیلی تأسف خوردم. باید شما را از سلول با زور بیرون می‎کشیدند. و دختر در کنار در ایستاده بود و با دست‎های نگاه داشته شده در برابر صورت مرتب می‎گفت: نه، نه، نه.

خانم کیلمن: بله، من به یاد می‎آورم. آن یک زمان سخت بود. اینطور نیست ویلهلم؟ حالا حال شما خوب است؟ این خوب است. به دیدار ما بیائید.

کارل توماس: متشکرم، خانم کیلمن. (خانم کیلمن و لوته می‎روند.) آیا این باید باشد؟ که دخترت نقش خانم محترم را بازی می‎کند؟

ویلهلم کیلمن: چطور؟

کارل توماس: شغل وزارت تو نیرنگ است، اینطور نیست؟ با این حال نیرنگی جالب. در گذشته استفاده از این تاکتیک مجاز نبود. آیا دستگاه بزودی در دست‎های ما است؟

ویلهلم کیلمن: تو طوری صحبت می‎کنی که انگار ما هنوز در دوران انقلاب به سر می‌بریم؟

کارل توماس: چطور؟

ویلهلم کیلمن: از آن زمان. از زمانیکه ما یک مسیر مستقیم را می‎دیدم ده سال می‎گذرد، واقعیت سنگدل آمد و آن را خم ساخت. با این وجود به پیش می‎رود.

کارل توماس: بنابراین تو شغلت را جدی می‎گیری؟

ویلهلم کیلمن: البته.

کارل توماس: و خلق.

ویلهلم کیلمن: من به خلق خدمت می‎کنم.

کارل توماس: آیا در گذشته ثابت نمی‎کردی کسیکه در این دولت بر صندلی وزارت بنشیند، بعنوان همکار سخت‎ترین دشمنان شکست خواهد خورد، شکست باید بخورد، بیتفاوت از اینکه آیا اهدافِ خوب او را هدایت می‎کنند یا نه!

ویلهلم کیلمن: زندگی طبق تئوری‎ها بازی نمی‎کند. آدم از تجربه‎های خود می‎آموزد.

کارل توماس: کاش تو را کنار دیوار قرار می‎دادند!

ویلهلم کیلمن: هنوز هم یک رویائیِ پُر حرارت. من تو را به خاطر کلماتت سرزنش نمی‎کنم. ما می‎خواهیم دموکراتیک حکومت کنیم. پس دموکراسی چه است؟ اراده تمام خلق. من بعنوان وزیر یک حزب را نمایندگی نمی‎کنم، بلکه دولت را. دوست عزیز، وقتی آدم دارای مسئولیت است چیزها در پائین طور دیگر دیده می‎شوند. قدرت مسئولیت می‎آورد.

کارل توماس: قدرت! این چه فایده دارد که تو برای خودت تصور کنی صاحب قدرتی، وقتی خلق قدرتی ندارد؟ من پنج روز به اطراف نگاه کردم. آیا چیزی عوض شده است؟ تو بالا نشسته‎ای و کلاهبرداری را تنظیم می‎کنی. آیا پی نبرده‌ای که آرمانت را ترک کرده‎ای و بر علیه خلق حکومت می‎کنی؟

ویلهلم کیلمن: گاهی برای بر علیه خلق حکومت کردن بیشتر از به تظاهرات رفتن شجاعت می‎خواهد. (تلفن زنگ می‎زند.) می‎بخشی ... کیلمن ... اتفاق آرا، امتناع از اضافه کاری کردن ... متشکرم، آقای مدیر ... آیا نام نویسنده اعلامیه مشخص است؟  که اینطور ... یاداشت کنید: کسی که ساعت پنج کارخانه را ترک کند بدون اخطار اخراج است ... خوب، کارخانه‎ها برای چند روز بسته می‎شوند. با افراد خصوصی معامله می‌کنید. سفارش ترکیه باید انجام شود ... خداحافظ آقای مدیر ... (گوشی را می‎گذارد. دوباره تلفن می‎کند.) با پلیس تماس بگیرید ... پرونده‎های اوا برگ ... سرعت ببخشید ... متشکرم. (گوشی را می‎گذارد.)

کارل توماس: چه شجاعتی! تو بر روش‎ها مسلطی.

ویلهلم کیلمن: کسی که این بالا کار می‎کند باید مراقب باشد که ماشین بغرنج دولتی توسط دستان آدم کودنی متوقف نشود.

کارل توماس: آیا زن‎ها برای آرمان‎های گذشته تو نمی‎جنگند؟

ویلهلم کیلمن: آیا باید تحمل کنم که کارگرانِ زن کارخانه‎ای مکانیسم دولت را مختل کنند؟

کارل توماس: اقتدار تو احتمالاً دردآور است؟

ویلهلم کیلمن: آیا باید من خود را بی‎آبرو سازم؟ آیا باید خود را بی‎کفایت‎تر از وزیران رژیم قدیم نشان دهم؟ این اغلب اصلاً راحت نیست ... اگر آدم یک بار موفق نشود، سپس ... ساعت‎هائی وجود دارند ... شماها آن را ساده تصور می‎کنید ... آه، شماها چه می‎دانید؟ ...

کارل توماس: ما چه می‎دانیم؟ شماها به مرتجعین کمک می‎کنید.

ویلهلم کیلمن: چرند است. من باید در دموکراسی به حقوق کارفرما همانقدر احترام بگذارم که به حقوق کارگر می‎گذارم. ما هنوز دولت آینده را نداریم.

کارل توماس: اما دیگران مطبوعات، پول و اسلحه دارند. و کارگران؟ مشت‎های خالی.

ویلهلم کیلمن: آه، شماها همیشه فقط جنگ مسلحانه را می‎بینید، کتک زدن، چاقو زدن، شلیک کردن. سنگربندی و تظاهرات! خلق کارگر و تظاهرات! ما مبارزه خشونت‎آمیز را رد می‎کنیم. ما خستگی‎ناپذیر موعظه کردیم که می‎خواهیم با اسلحه اخلاقی و معنوی پیروز شویم. خشونت همیشه ارتجاعی‎ست.

کارل توماس: آیا این نظر توده مردم است؟ تو احتمالاً از نظر آنها سؤال نمی‎کنی؟

ویلهلم کیلمن: توده مردم چه است؟ آیا توده مردم توانست آن زمان کار مثبتی انجام دهد؟ هیچ‌چیز! فتوای کتک زدن و خراب کردن. ما در هرج و مرج سُر می‎خوردیم. هر ماجراجوئی یک پُست فرماندهی گرفته بود. مردمی که در تمام زندگیشان کارگران را فقط از بحث‎های کافه‎ای می‎شناختند. بیا صادق باشیم. ما انقلاب را نجات دادیم ... توده ناتوان است و موقتاً ناتوان هم خواهد ماند. توده فاقد هر تخصصی است. چگونه ممکن است یک کارگر در دوران ما بدون آموزش وظیفه رهبری مثلاً یک سندیکا را به عهده بگیرد؟ یا مدیریت یک کارخانه برق را؟ دیرتر ... در ده‎ها ... در صد‎ها ... از طریق آموزش ... از طریق توسعه ... تغییر خواهد کرد. ما باید امروز حکومت کنیم.

کارل توماس: و من با تو همبند بودم ...

ویلهلم کیلمن: و احتمالاً من را یک <خائن> بحساب می‎آوری؟

کارل توماس: بله.

ویلهلم کیلمن: آه، دوست عزیز، من به کلمات عادت دارم. برای شماها هر شهروند یک رذل است، یک خون‎آشام، یک شیطان، چه می‎دانم دیگر چی. اگر شماها فقط درک می‎کردید که جهان بورژوائی چه چیزهائی انجام داده و هنوز هم انجام می‎دهد.

کارل توماس: ایست! تو حرف‎هایم را پیچ و تاب می‎دهی. اینکه جهان بورژوائی کارهای قدرتمندی انجام می‎دهد را من هرگز انکار نکرده‎ام. من هرگز ادعا نکرده‎ام که طبقه متوسط سیاه است مانند کلاغ و خلق سفید است مانند برف. اما چه بر سر جهان آمده است؟ ایده‎های ما ایده‎های بزرگتری هستند. اگر ما آنها را به مرحله اجرا درآوریم کار بیشتری انجام می‎گیرد.  

ویلهلم کیلمن: عزیز من، این بستگی به تاکتیک دارد. با تاکتیکِ تو بزودی سیاه‎ترین ارتجاع حکومت می‎کرد.

کارل توماس: من هیچ تفاوتی نمی‎بینم.

ویلهلم کیلمن: شماها احتمالاً رد ضربات شلاقی را که کمرهایتان را خونین می‎سازد فراموش کرده‎اید؟ شماها مانند کودکان هستید. تمام درخت را خواستن، وقتی آدم می‎تواند یک سیب داشته باشد.

کارل توماس: تو به چه کسی متکی هستی؟ به بوروکراسی قدیم؟ و زمانی من باور می‎کردم که اهداف تو صادقانه‎اند، تو واقعاً چه هستی؟ یک لولوی بی‎قدرت، یک توپ بازی!

ویلهلم کیلمن: تو اصلاً چه می‎خواهی؟ فعالیت داخلی اینجا را نگاه کن. ببین چطور درست کار می‎کند. هرکس کار خود را می‎فهمد.

کارل توماس: تو به این افتخار می‎کنی؟

ویلهلم کیلمن: بله، من به کارمندانم افتخار می‎کنم.

کارل توماس: ما به دو زبان مختلف صحبت می‎کنیم ... تو قبلاً در تلفن یک اسم را نام بردی.

ویلهلم کیلمن: من در باره مسائل مربوط  به کار صحبت می‎کردم.

کارل توماس: اوا برگ.

ویلهلم کیلمن: آه او ... او در اداره مالیات کار می‎کند. خیلی کارم را سخت می‎کند. این عروسک کوچولو به چه تبدیل شده است.

کارل توماس: او باید امروز بیست و پنج ساله باشد.

ویلهلم کیلمن: من می‎خواستم از او محافظت کنم، اما او به سمت بدبختی می‎دود ... من باید به تو خداحافظ بگویم. بفرما بردار. (می‎خواهد به کارل توماس پول بدهد؛ او آن را رد می‎کند.) من نمی‎توانم تو را اینجا استخدام کنم. برو به اتحادیه. شاید آنجا آشناهای قدیمی را پیدا کنی. من این را حدس می‎زنم. آدم خیلی مشغول است. آدم روابط را گم می‎کند. بگذار به تو خوش بگذرد. کارهای احمقانه نکن. ما دارای یک هدف هستیم. فقط مسیرها ... (کارل توماس را بتدریج به اتاق انتظار هُل می‎دهد. چند ثانیه می‎ایستد. ایماء و اشاره.)

در اتاق انتظار

(کارل توماس ساکت و خیره نگاه می‎کند.)

پیکل (به خدمتکار): آقای سکرتر، آیا حالا نوبت من است؟

خدمتکار: آیا شما وقت گرفته‌اید؟

پیکل: دو روز و نیم با قطار رانده‎ام آقای سکرتر. البته آدم آنجا معجزه خالصش را تجربه می‎کند. آیا شما هولتسهاوزن را می‎شناسید؟

خدمتکار: آیا آقای وزیر می‎دانند؟

پیکل: کار من بخاطر راه‎آهن در هولتسهاوزن است.

خدمتکار: من خواهم پرسید.

(خدمتکار به داخل اتاق کار می‎رود.)

پیکل: آقای وزیر حتماً یک مرد بسیار سختگیر است. (کارل توماس جواب نمی‎دهد!) اگر خدای مهربان یکی را وزیر کرده است، من این را از طرف خودم اینطور تصور می‎کنم ... (چون کارل توماس جواب نمی‎دهد پیکل حرفش را قطع می‎کند، به این سمت و آن سمت می‎رود.)

در اتاق کار

ویلهلم کیلمن: خب. او را داخل کنید.

(خدمتکار درِ اتاق انتظار را باز می‎کند.)

خدمتکار: آقای پیکل.

(پیکل داخل می‎شود.)

پیکل: آقای وزیر، به من افتخار دادند. آقای وزیر من خیلی دلم پُر است، البته شما مطمئناً بسیار گرفتار هستید. اما من نمی‎خواهم وقت شما را بدزدم، آقای وزیر نام من پیکل است. متولد در هولتسهاوزن، منطقه والدوینکل. کار من فقط بخاطر راه‎آهنی است که شما می‎خواهید به سمت هولتسهاوزن بکشید، آقای وزیر شما می‎دانید، در ماه اکتبر ... البته یک ضرب‎المثل پیش ما وجود دارد: هانس می‎خواهد دُم یک غاز چاق را روغن مالی کند. اما یک چنین غاز چاقی هولتسهاوزن بود. کشتی‎های بخاری از آنجا می‎گذرند، هر هفته یک بار، درشکۀ پست به آنجا می‎آید، هر روز خدا. من به سهم خودم ... البته من نمی‎خواهم ادعای بیجا کنم ... آقای وزیر این را بهتر می‎دانند ... در هرحال مطمئناً این را آقای وزیر نمی‎دانسته که قطار باید از روی زمین من بگذرد، سپس ... من که مزاحم شما نیستم، آقای وزیر؟

ویلهلم کیلمن: بسیار خوب مرد عزیز، حالا باید راه‎آهن چکار کند؟

پیکل: من به همسایه‎ام فوری گفتم، وقتی من درمقابل شخص آقای وزیر بایستم، سپس او خواهد ... البته او چیزی گفت، از دستکش سفید و چنین چیزی ... اما من همیشه فکر می‎کردم که یک وزیر باید چه چیزهائی را بشناسد! تقریباً آن مقدار که خدای مهربان می‎شناسد: که آیا برداشت محصول خوب خواهد شد، که آیا جنگ خواهد شد، که آیا قطار از روی زمین من باید بگذرد ... بله، یک چنین وزیری ... آه، من فقط بخاطر راه‎آهن نمی‎آیم ... البته راه‎آهن اهمیت خود را دارد ... اما آن دیگری هم اهمیت خود را دارد. چون من حالا در هولتسهاوزن می‎نشینم ... روزنامه‎ها، آدم از آنها چیزی دستگیرش نمی‎شود ... من به خودم گفتم، وقتی تو روبروی شخص وزیر بایستی ... اگر درخواستم زیاد نیست، چگونه تصور می‎کنید که این چیزها باید ادامه پیدا کنند؟ ... اگر حالا قطار از میان هولتسهاوزن براند و آدم بتواند مستقیم تا هند براند؟ ... و در چین باید زردها خود را تکان جزئی بدهند ... و باید ماشین‎هائی وجود داشته باشند که آدم بتواند با آنها تا آمریکا شلیک کند ... و سیاهپوستان در آفریقا فتوی می‎دهند و می‎خواهند هیئت مذهبی اعزامی را اخراج کنند ... و حکومت می‎خواهد پول را لغو کند، مردم می‎گویند ... البته در آن بالا آقای وزیر می‎نشینند و باید با تمام اینها دست و پنجه نرم کنند ... آقای وزیر، چه بر سر جهان خواهد آمد؟

ویلهلم کیلمن: چه بر سر جهان خواهد آمد؟

پیکل: آقای وزیر، منظورم این است که شما می‎خواهید با جهان چه کنید؟

ویلهلم کیلمن: خب، ابتدا یک کنیاک بنوشیم. سیگار می‎کشید؟

پیکل: لطف دارید، آقاب وزیر. البته من به خودم فوری گفتم که باید فقط چهره به چهره در برابر وزیر بایستی ...

ویلهلم کیلمن: جهان ... جهان ... هوم ... پاسخ دادن به آن اصلاً ساده نیست. بنوشید.

پیکل: من هم این را همیشه به همسایه‎ام گفته‌ام. البته همسایه من، منظورم آن همسایه‎ای است که علفزار بخش را اجاره کرده است، کرایه‎اش اول باید دویست مارک می‎ارزید، اما او با شهردار خویشاند است، و وقتی یکی خویشاوند است ... (در زده می‎شود)

خدمتکار: من می‎خواهم به عالیجناب یادآوری کنم که عالیجناب باید ساعت دو ...

ویلهلم کیلمن: بله، من می‎دانم ... بنابراین، آقای پیکل عزیز، با خیال آسوده به هولتسهاوزن برگردید. به هولتسهاوزن سلام برسانید ... اما کنیاک‎تان را بنوشید.

پیکل: بله، آقای وزیر. و قطار ... البته اگر باید از روی زمین من بگذرد، سپس ...

ویلهلم کیلمن (پیکل را بتدریج به سمت اتاق انتظار هُل می‎دهد، بدون آنکه پیکل بتواند کنیاکش را بنوشد.): به هیچکس بیعدالتی روا نخواهد گشت.

در اتاق انتظار

پیکل (در حال خارج گشتن): من در هولتسهاوزن برایتان تهیه خواهم کرد.

خدمتکار (به کارل توماس که همچنان خیره ایستاده است): شما باید بروید. اینجا قفل می‎شود.

 

میان‎پرده سینمائی

زنان در محل‎های کار

زنان بعنوان ماشین‎نویس

زنان بعنوان راننده

زنان بعنوان راننده قطار

زنان بعنوان پلیس

 

پرده دوم

صحنه اول

اتاق اوا برگ

اوا برگ از تختخواب می‎جهد، شروع می‎کند با عجله به لباس پوشیدن

کارل توماس (در تختخواب): کجا می‎خوای بری؟

اوا برگ: سر کار، جوانِ عزیز.

کارل توماس: ساعت چنده؟

اوا برگ: شش و نیم.

کارل توماس: هنوز تا ساعت هشت دراز بکش. اداره‎تون ساعت نُه شروع می‎شه.

اوا برگ: من باید قبلاً به سندیکا برم. یک هفته دیگه انتخابات است. آنها برای زن‎ها اعلامیه افتضاحی چاپ کرده‎اند. من شب گذشته وقتی تو خوابیده بودی یک متن جدید آماده کردم.

کارل توماس: این زندگیِ بدون کار روز به روز منو تنبلتر می‎کنه.

اوا برگ: بله، زمانش رسیده که تو کار پیدا کنی.

کارل توماس: گاهی فکر می‎کنم ... آیا شماها این آرایش رو <مو رو پیشانی> می‎نامید؟

اوا برگ: ازش خوشت میاد؟ ... خیلی احمقانه است که منطقۀ شش هنوز فاقد آدم‎های قابل اعتماده. کاغذها را کجا گذاشتم؟ ... آها اینجا. (می‎خواند، تصحیح می‎کند، می‎نویسد.)

کارل توماس: آرایش بهت میاد، چونکه تو یک چهره داری. زنانِ بدون چهره باید مراقب خودشون باشند. آرایش برهنه می‎سازد. چند نفر برهنگی را تحمل می‎کنند؟

اوا برگ: اینطور فکر می‎کنی؟

کارل توماس: چهره‎ها در خیابان و در متروها وحشتناک است. من در گذشته هرگز ندیده بودم که چه تعدادِ کمی از مردم دارای چهره هستند. اکثراً توده‎های گوشتِ از وحشت و خودپسندی پُف کرده‎اند.

اوا برگ: پایان بد نیست ... آیا آدم در جائی که بودی اشتیاق به زنان دارد؟

کارل توماس: من در هفت سال اول به گور سپرده شده بودم ... در آخرین سال بسیار رنج کشیدم.

اوا برگ: بعد آدم چکار می‎کند؟

کارل توماس: بعضی‎ها فکر می‎کنند که معشوق مثل یک جوانک است، دیگران فکر می‎کنند که روتختی یا یک قطعه نان و یا تکه‎ای پارچه رنگی معشوقه‎اش است.

اوا برگ: باید آخرین سالِ بیداری بهت خیلی بد گذشته باشه.

کارل توماس: من اغلب برای گرم شدن متکا را مثل یک زن حریصانه به خودم فشار می‎دادم.

اوا برگ: در هر یک از ما سگ‎ها پارس می‎کنند ... کارل، تو باید کار پیدا کنی ...

کارل توماس: به چه خاطر ... اوا، با من بیا. ما به یونان سفر می‎کنیم. به هند. به آفریقا. باید هنوز یک جائی انسان‎ها زندگی کنند، کودکانه، آنها هستند، فقط هستند. در چشم‎های آنها آسمان و خورشید و ستاره درخشان می‎چرخند. که هیچ‌چیز از سیاست نمی‎دانند، که فقط زندگی می‎کنند و مجبور نیستند همیشه مبارزه کنند.

اوا برگ: حالت از سیاست بهم می‎خورد؟ تو فکر می‎کنی می‌تونی از حلقه‎اش خارج بشی؟ فکر می‎کنی می‎تونی بخاطر خورشیدِ جنوبی، بخاطر درختان نخل، بخاطر فیل‎ها و لباس‎های رنگی زندگی واقعی مردم رو فراموش کنی؟ بهشتی که تو خوابشو می‎بینی وجود نداره.

کارل توماس: از زمان دیدارم با ویلهلم کیلمن دیگه دوست ندارم. برای چه؟ برای اینکه افرادی مانند ما شبیه به تصاویر تحریف شده سالمندان در آینه در جهان پوزخند بزنند؟ ممنون. تو باید برای من فردا و رویای آینده باشی. من بجز تو هیچ‌چیز دیگه نمی‎خوام.

اوا برگ: بنابراین فرار؟

کارل توماس: تو اسمشو فرار بگذار. کلمات چه اهمیتی دارند.

اوا برگ: تو خودتو گول می‎زنی. همین فردا بی‎صبری گازت می‎گیره، دلتنگی برای ... سرنوشت.

کارل توماس: سرنوشت؟

اوا برگ: چون ما نمی‎تونیم تو این هوای پُر از کارخانه و حیاطهای خلوت نفس بکشیم. چون ما در غیر این صورت مثل حیواناتِ اسیر خواهیم مُرد.

کارل توماس: آره، حق با توست.

(کارل توماس شروع می‎کند به لباس پوشیدن.)

اوا برگ: کارل تو باید بدنبال یک آپارتمان دیگه بگردی.

کارل توماس: اوا، دیگه اجازه ندارم پیش تو زندگی کنم؟

اوا برگ: راستشو بخوای، نه.

کارل توماس: آیا صاحبخونه غرغر می‎کنه؟

اوا برگ: من این عادت رو ترکش دادم.

کارل توماس: پس چرا نباید اینجا بمونم؟

اوا برگ: من باید بتونم تنها باشم. منو درک کن.

کارل توماس: آیا تو به من تعلق نداری؟

اوا برگ: تعلق داشتن؟ این کلمه مُرده. هیچکس به دیگری تعلق نداره.

کارل توماس: ببخش، من یک کلمه اشتباه انتخاب کردم. آیا من معشوق تو نیستم؟

اوا برگ: منظورت این است که چون من با تو خوابیدم.

کارل توماس: این پیوند نمی‎زنه؟

اوا برگ: یک نگاه که من با مردم غریبه در خیابان رد و بدل می‎کنم می‎تونه منو عمیقتر از یک چنین شب‎های عشقبازی‎ای که بجز یک بازیِ بسیار زیبا چیز دیگری لازم نیست باشه پیوند بزنه.

کارل توماس: و چه‌چیز رو تو جدی تلقی می‎کنی؟

اوا برگ: این را من جدی می‎گیرم. بازی را هم جدی می‎گیرم ... من یک انسان زنده‎ام. آیا چون نبرد می‎کنم باید از زندگی صرفنظر کنم؟ این عقیده که یک انقلابی باید از هزاران شادی‎های کوچک زندگی صرفنظر کند پوچه. همه باید در زندگی شرکت کنند، این چیزیه که ما می‎خواهیم.

کارل توماس: چه‌چیز برای تو ... مقدسه؟

اوا برگ: چرا کلمات عرفانی برای چیزهای انسانی به کار می‎بری؟ ... وقتی تو به من نگاه می‎کنی ... وقتی من با تو صحبت می‎کنم متوجه می‎شم که هشت سالِ گذشته‎ای که تو در آنها <دفن> شده بودی ما را بیشتر از یک قرن تغییر داده.

کارل توماس: آره، من گاهی فکر می‎کنم که از نسل مفقود‎الاثر شده‌ای هستم.

اوا برگ: جهان پس از آن اپیزود چه تجربه‎ای کرد.

کارل توماس: تو از انقلاب اینطور صحبت می‎کنی!

اوا برگ: این انقلاب یک اپیزود تمام شده بود.

کارل توماس: چه باقی‌موند؟

اوا برگ: ما باقی‌موندیم. اراده ما به صداقت و نیروی ما برای کار جدید باقی‌موند.

کارل توماس: و اگر تو در این شب‎ها باردار بشی؟

اوا برگ: من اونو بدنیا نخواهم آورد.

کارل توماس: چون تو دوستم نداری؟

اوا برگ: چرا از چیزهای دیگه صحبت می‎کنی.

کارل توماس: اگه من حالا کلمات احمقانه بگم، کلمات اشتباه، تو به آنها گوش نده، به غیرقابل بیان‎ها گوش کن، به آنهائی که تو هم شک نداری. من به تو احتیاج دارم. من تو رو در روزهائی و زمانیکه ما ضربات قلب زندگی رو می‎شنیدیم پیدا کردم، زیرا که ضربات مرگ بلند و غیرقابل توقف می‎کوبید. من خودمو در این زمانه نمی‎تونم اداره کنم. به من کمک کن، به من کمک کن! شعله‎ای که می‎گداخت خاموش شده است.

اوا برگ: تو اشتباه می‎کنی. طور دیگه‌ای می‎گدازد. غیراحساساتی‎تر.

کارل توماس: من اونو هیچ‌کجا احساس نمی‎کنم.

اوا برگ: تو چه می‎بینی؟ تو از روز در بیرون می‎ترسی.

کارل توماس: طور دیگه صحبت کن.

اوا برگ: اما اجازه بده صحبت کنم. یا تو نیرو برای شروعی جدید بدست میاری یا اینکه از بین میری. تو را از روی همدردی در رویای اشتباهی نگاه داشتن جنایت خواهد بود.

کارل توماس: پس تو همدردی می‎کردی؟

اوا برگ: احتمالاً. من زیاد مطمئن نیستم. هرگز یک دلیل به تنهائی باعث کاری نمی‎گردد.

کارل توماس: چه تجربه‎ای در این سال‎ها تو رو اینطور سخت ساخته؟

اوا برگ: دوباره تو از مفهوماتی استفاده می‎کنی که دیگه درست نیستند. من اعتراف می‎کنم که یک کودک بودم. ما دیگه نمی‎تونیم کودک باشیم. ما نمی‎تونیم روشن‎بینی و دانشی که در ما رشد کرده بود را مانند یک اسباببازی که دیگر دوست نداریم به گوشه‎ای پرتاب کنیم. تجربه ــ البته، من خیلی تجربه کرده‎ام. مردها و موقعیت‎ها را. هشت سال است که من کار می‎کنم، همانطور که مردها در گذشته کار می‎کردند. هشت سال است که من برای هر ساعت از زندگیم تصمیم می‎گیرم. به این دلیل همانطور هستم که هستم ... آیا فکر می‎کنی که این برایم راحت بود؟ اغلب وقتی در یکی از این اتاق‎های مبله می‎نشستم، خودم را بر روی تختخواب پرتاب می‎کردم ... و مانند آدم خرد شده‎ای گریه می‎کردم ... فکر می‌کردم که دیگه نمی‎تونم زندگی کنم ... بعد کار آمد. حزب به من احتیاج داشت. من دندان‎ها را بر روی هم فشردم و ... عاقل باش کارل. من باید به اداره برم. (فریتس و گرته از میان در نگاه می‎کنند. دوباره ناپدید می‎شوند.) صبح را اینجا بمان. پول لازم داری؟ از رویِ غرور احمقانه نه نگو. من به تو بعنوان یک رفیق کمک می‎کنم، تمام. خداحافظ.

(اوا برگ می‎رود. کارل توماس ثانیه‎هائی تنها می‎ماند. فریتس و گرته، فرزندان صاحبخانه در را می‎گشایند و با کنجکاوی نگاه می‎کنند.)

فریتس: اجازه است داخل شویم؟

گرته: ما می‎خواهیم شما را ببینیم.

کارل توماس: بله، بیائید تو.

(فریتس و گرته داخل می‎شوند، هر دو کارل را تماشا می‎کنند.)

فریتس: چون ما باید بزودی بریم.

گرته: ما بلیط سینما داریم.

فریتس: و امشب به مسابقه بوکس می‎ریم. آیا می‎خواهید بوکس بازی کنیم؟

کارل توماس: نه، من نمی‎تونم بوکس بازی کنم.

فریتس: عجب.

گرته: اما می‎تونید برقصید، درسته؟ آیا رقص‎های چارلزتون و بلَک بوتم را می‎فهمید؟

کارل توماس: نه.

گرته: حیف ... شما واقعاً هشت سال در تیمارستان بودید؟

فریتس: گرته نمی‎خواد آن را باور کند.

کارل توماس: بله، بودم.

گرته: و قبلاً به مرگ محکوم شده بودید؟

فریتس: مادر برای ما تعریف کرد. او آن را در روزنامه خوانده بود.

کارل توماس: مادرتون اتاق اجاره می‎ده؟

گرته: البته.

کارل توماس: مادرتون فقیره؟

فریتس: مادر همیشه می‎گه که امروزه فقط کسی که کسب و کار غیرقانونی می‎کنه ثروتمنده.

کارل توماس: آیا شماها می‎دونید که من به چه خاطر به مرگ محکوم شدم؟

گرته: چون شما در جنگ شرکت داشتید.

فریتس: غاز! چون او در انقلاب شرکت داشت.

کارل توماس: شماها در مورد جنگ چی می‎دونید؟ آیا مادر براتون از جنگ تعریف کرده؟

گرته: نه، مادر تعریف نکرده.

فریتس: ما اما باید در مدرسه جنگ‎ها را یاد بگیریم.

گرته: که در چه روزی جنگ‎ها بودند.

فریتس: چرند، اینکه جنگ جهانی باید می‎آمد. انگار که ما به اندازه کافی نباید در درس تاریخ بیاموزیم. از 1618 تا 1648 جنگ‎های سی‎ساله طول کشید.

گرته: سی سال.

فریتس: جنگ‎های سی ساله نصف آنچه که ما باید در جنگ جهانی بیاموزیم هم نمی‎شوند.

گرته: و با این وجود فقط چهار سال طول کشید.

فریتس: جنگ لیژ، جنگ کنار رود مارنه، جنگ وردن، جنگ تاننبرگ ...

گرته: و جنگ ایپر.

کارل توماس: چیز بیشتری از جنگ نمی‎دونید؟

فریتس: این برامون کافیه.

گرته: و آن هم چه کافی بودنی! آخرین بار نمره قبولی نگرفتم، چون 1916 رو با 1917 اشتباه گرفته بودم.

کارل توماس: و ... از انقلاب چی می‎دونید؟

فریتس: از انقلاب نباید اعداد زیادی یاد بگیریم، انقلاب ساده‎تره.

کارل توماس: رنج و شناخت میلیون‎ها نفر وقتی که نسل بعدی برای آن ناشنواست چه اهمیتی دارند؟ تمام تجربه‎ها به بشکه ته خالی می‎ریزند.

فریتس: شما چی می‎گید؟

کارل توماس: شماها چند ساله هستید؟

گرته: سیزده سال.

فریتس: پانزده سال.

کارل توماس: و اسمتون چیه؟

فریتس و گرته: فریتس، گرته.

کارل توماس: آنچه شماها از جنگ یاد می‎گیرید بی‌معنیه. شماها چیزی از جنگ نمی‎دونید.

فریتس: اوهو!

کارل توماس: چطور باید اونو براتون توصیف کنم؟ ... مادرها ... نه این نه. در پایان خیابان چه قرار دارد؟

فریتس: یک کارخونه بزرگ.

کارل توماس: در آن چه چیزی تولید می‎شود؟

فریتس و گرته: اسیدها ... گاز.

کارل توماس: چه گازی؟

گرته: من نمی‎دونم.

فریتس: اما من. گاز سمی.

کارل توماس: گاز سمی به چه درد می‎خوره؟

فریتس: وقتی که دشمن به ما حمله کنه.

گرته: بله، بر علیه دشمنان، وقتی بخواهند کشورمونو ویران کنند.

کارل توماس: پس دشمنان شماها کیستند؟ (فریتس و گرته سکوت می‎کنند.) فریتس دستتو بده ... با این دست چه می‎شود وقتی یک گلوله آن را سوراخ کند؟

فریتس: خیلی ممنون. به هدر می‎رود.

کارل توماس: با صورتت چه می‎شود، وقتی مقدار کمی گاز سمی هوا رو مه آلود کنه؟ آیا اینو در مدرسه یاد گرفتی؟

گرته: آن هم چه یاد گرفتنی! گاز صورت رو کاملاً خواهد خورد. و بعد آدم می‎میرد.

کارل توماس: تو مایل هستی بمیری؟

گرته: شما خنده‎دار می‎پرسید. البته که نه.

کارل توماس: و حالا می‎خوام براتون یک داستان تعریف کنم. افسانه نه. یک داستان که اتفاق افتاده، که من هم در آن شرکت داشتم. در طول جنگ من یک جائی در فرانسه در سنگر بودم. ناگهان ما شب فریادی می‎شنویم. به نظر می‎رسید که انگار شخصی درد و وحشتناکی رو متحمل می‎شه. بعد سکوت بود. ما فکر کردیم که احتمالاً کسی گلوله خورده و مُرده. پس از یک ساعت دوباره فریاد دیگه‌ای کشیده می‎شه، و حالا دیگه فریاد قطع نمی‎شد. تمام شب رو یک انسان فریاد می‎کشید. تمام روز رو یک انسان فریاد می‎کشید. مرتب شاکی‎تر، مرتب درمانده‎تر. پس از تاریک شدن هوا دو سرباز از سنگر خارج می‎شوند تا فرد زخمی رو به داخل سنگر بیاورند. گلوله‎ها شلیک شدند و هر دو سرباز کشته می‎شوند. دوباره دو سرباز سعی می‎کنند. آنها دوباره برنمی‎گردند. دستور می‎رسه که دیگه کسی اجازه ترک سنگر رو نداره. ما باید اطاعت می‎کردیم. اما فرد زخمی هنوز از درد فریاد می‎کشید. ما نمی‎دونستیم که آیا او فرانسوی بود، آلمانی بود، یا انگلیسی بود. او مانند یک نوزاد فریاد می‎کشید، لخت و بدون کلمات. چهار روز و چهار شب او فریاد می‎کشید. برای ما این چهار روز چهار سال طول کشیدند. ما تو گوشهامون کاغذ فرو می‎کردیم، اما هیچ کمکی نمی‎کرد. سپس سکوت برقرار می‎شود. آه، بچه‎ها، کاش می‎تونستم تو قلبتون مثل دانه در خاک‎هایِ شخم خورده فانتزی بکارم. آیا می‎تونید تصور کنید که اونجا چه اتفاق افتاده بود؟

فریتس: بله.

گرته: انسان بیچاره.

کارل توماس: بله دختر، انسان بیچاره! نه دشمن. انسان. انسان فریاد می‎کشید. انسان در فرانسه و در آلمان و در روسیه و در ژاپن و در آمریکا و در انگلستان فریاد می‎کشید. در چنین ساعاتی که آدم در آنها، چطور باید بگم، به پائین تا آبِ زیرزمینی نفوذ می‎کنه، آدم از خودش می‎پرسه: چرا تمام اینها؟ برای چه تمام اینها؟ آیا شماها هم اینطور می‌پرسید؟

فریتس و گرته: بله.

کارل توماس: مردم در تمام کشورها به همین پرسش فکر می‎کردند. مردم در تمام کشورها پاسخ مشابه‌ای می‌دادند. برای طلا، برای زمین، برای ذغال‌سنگ، برای چیزهای مُرده، برای مُردن و گرسنگی کشیدن و برای ناامیدی انسان‎ها، اینها جواب‎ها بودند. و اینجا و آنجا شجاعترین مردم قیام کردند، و نهِ محکم خود را به نابینایان فریاد زدند، می‎خواستند که این جنگ و تمام جنگ‎ها خاتمه یابند، و برای جهانی نبرد کردند که در آن باید تمام کودکان وضعشان خوب باشد ... اینجا در نزد ما این دلیران شکست خوردند.

(مکث طولانی.)

فریتس: آیا تعداد شماها زیاد بود؟

کارل توماس: نه، خلق درک نکرد که چرا ما نبرد می‎کردیم، نمی‎دیدند که ما برای زندگی او برخاسته‌ایم.

فریتس: اما افراد مقابل شماها تعدادشون خیلی بیشتر بود؟

کارل توماس: خیلی زیاد. آنها اسلحه داشتند و پول و سربازانِ پول دریافت کرده.

(مکث.)

فریتس: و شماها این اندازه ابله بودید که فکر می‎کردید پیروز خواهید شد؟

گرته: بله، در آن وقت شماها خیلی ابله بودید.

کارل توماس (به آنها خیره نگاه می‎کند): شماها چی می‎گید؟

فریتس: شماها ابله بودید.

گرته: بسیار ابله.

فریتس: ما حالا باید بریم. گرته عجله کن.

گرته: بله.

فریتس و گرته: روز بخیر. به امید دیدار.

(مکث. اوا برگ برمی‎گردد.)

اوا برگ: حالا می‎تونستم با تو سفر کنم.

کارل توماس: چی شده؟

اوا برگ: پاسخی سریع.

کارل توماس: حرف بزن!

اوا برگ: من نتونستم داخل اداره برم. دربان به من نامه اخراج را داد. به خدمتم پایان دادند.

کارل توماس: کیلمن!

اوا برگ: به این خاطر چون من بعد از ظهر روز گذشته برای کارگرانِ زنِ اخراجی سخنرانی کردم.

کارل توماس: این مردک!

اوا برگ: این باعث تعجب توست؟ کسی که با گِل کارِ ناقصی انجام می‎دهد باید با خمیر کار کند.

کارل توماس: اوا آیا حالا متقاعد شدی؟ بیا. اینجا یک کتاب نقشه قرار داره. ما همین امشب حرکت می‎کنیم. دور! فقط دور، فقط دور!

اوا برگ: تو از هر دو نفر ما صحبت می‎کنی؟ هیچ‌چیز تغییر نکرده. آیا جدی تصور می‎کنی که من رفقا را تنها خواهم گذاشت؟

کارل توماس: ببخش.

اوا برگ: مایل نیستی با ما کار کنی؟ ... به این فکر کن.

(اوا برگ می‎رود. کارل توماس به او خیره می‎ماند. تاریکی.)

 

میان‎پرده سینمائی

شرقِ یک شهر بزرگ

کارخانه‎ها

دودکش‎ها

زمان تعطیل کار

کارگران کارخانه را ترک می‎کنند

جمعیت در خیابان‎ها

 

صحنه دوم

اتحادیه کارگری

فضای بلند پشتی برای حوزه رأی گیری تنظیم شده است. در کنار میز مدیرِ انتخابات و در کنار او دستیار انتخابات نشسته است. سمت راست کابین رأی‌گیری. در ورودی به سمت تماشاگران قرار دارد. جلوتر در کنار میزها مهمان‎ها نشسته‌اند. وقتی در کنار میزی صحبت می‎شود میز با نور روشن می‎گردد و فضای دیگر تاریک‎تر. ــ کارگر سوم داخل می‎شود

کارگر سوم: اینجا خوب شلوغ است. کلاهبرداری شکوفاست.

کارگر دوم: ساکت باش. با آنارشیسم احمقانه تو هم نمی‎تونیم پیش بریم.

کارگر سوم: آره می‎دونم، وقتی شماها انتخاب کنید بعد پیش می‎رید.

کارگر اول: هرچیز درستیِ خودش را دارد. همچنین انتخابات. وگرنه آنها اینجا نبودند. وقتی تو کودنی و نمی‎تونی این را بفهمی ...

کارگر سوم: فقط احمقترین گوساله‎ها قصابانِ خود را انتخاب می‎کنند.

کارگر اول: منظورت ما هستیم؟

کارگر دوم: مشت به چانه می‎خواهی؟

(از پشت.)

مدیر انتخابات: ساکت آن جلو. آدم نمی‎تواند صدای خودش را بشنود ... اسم شما چیست؟

پیرزن: باربارا اشتیلتسر.

مدیر انتخابات: کجا زندگی می‎کنید؟

پیرزن: از اول اکتبر در شول‎اشتراسه شماره هفت زندگی خواهم کرد.

مدیر انتخابات: جائیکه فعلاً شما زندگی می‎کنید را مایلم بدانم.

پیرزن: اگر صاحبخانه فکر می‎کند که می‎تواند مرا اذیت کند، چون من به اداره مسکن شکایت کرده‎ام ... مارگارتن‎اشتراسه شماره هفت، طبقه چهار.

مدیر انتخابات: درست است. (پیرزن متوقف می‎شود.) شما می‎توانید برگه انتخابات خود را بدهید.

پیرزن: من فقط به این خاطر آمده‎ام چون گفته می‎شود شما کسانی را که رأی نمی‎دهند مجزات می‎کنید.

مدیر انتخابات: بسیار خوب خانم عزیز، شما مداد را بردارید، یک ضربدر کنار نام نامزدتان بکشید و برگه را آنجا داخل صندوق رأی‌گیری بیندازید.

پیرزن: آقای کارآگاه، من برگه رأی ندارم ... من نمی‎دونستم که باید یک برگه رأی از خونه بیارم ... با این همه پاراگراف‎ها آدم چطور می‎تونه بفهمه ...

مدیر انتخابات: من کارآگاه نیستم. من مدیر انتخاباتم. آن جلو توزیع‌کنندگانِ برگه‎های انتخابات ایستاده‎اند. بگذارید یک برگه به شما بدهند و بعد دوباره بیائید.

(کار انتخاب ادامه پیدا می‎کند. ــ پیرزن به سمت جلو می‎رود.)

اولین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: بفرمائید خانم جوان، در کنار شماره یک باید ضربدر بکشید. شما با این کار رئیس‌جمهور مناسب را انتخاب می‌کنید. وزیر جنگ برای نظم و آسایش و همچنین برای زنان تضمین خواهد داد.

(پیرزن مرددانه به این سمت و آن سمتِ برگه نگاه می‎کند.)

دومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: مادر جان، همیشه ضربدر کنار شماره دو بکشید. آیا می‎خواهید که زغال و نان ارزانتر شود؟

پیرزن: شرم‎آوره که قیمت‎ها به این سرعت بالا می‎رن.

دومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: مادر جان، همه‌چیز زیر سر زمینداران بزرگ است. آنها پول پارو می‎کنند. اینجا را ضربدر بکشید و برای آشتی ملی رأی بدهید.

(پیرزن مرددانه به این سمت و آن سمت برگه نگاه می‎کند.)

سومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: رفیق، بعنوان کارگر آگاه طبقاتی شماره سه را انتخاب کنید. تصمیمی روشن. نظم و آسایش ــ بی‌معنی. نظم و آسایش برای سرمایه‎داران است و نه برای شما. آشتی ملی ــ بی‌معنی. اگر شما فرمان ببرید بعد اجازه دارید دست برادر را بلیسید، در غیراینصورت اردنگی زده می‎شود. یا در کنار شماره سه ضربدر بکشید و یا شما طناب دار را خودتان می‎بافید.

(پیرزن مرددانه به این سمت و آن سمتِ برگه نگاه می‎کند.)

اولین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: خانم جوان! در کنار شماره یک، فراموش نکنید!

دومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: مادر جان، کنار شمار دو!

سومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: رفیق! فقط شماره سه کمک به پاره گشتن زنجیرها می‎کند.

(پیرزن به عقب برمی‎گردد.)

مدیر انتخابات: آیا حالا برگه رأیتان را دارید؟

پیرزن: بفرمائید، سه برگه.

مدیر انتخابات: فقط یکی را به صندوق بیندازید. در غیراینصورت رأی شما نامعتبر است.

(پیرزن به کابین می‎رود.)

پیرزن: اجازه دارم دوباره بیرون بیایم؟ (بیرون می‎آید.) شب خوش آقای کارآگاه. (در حال خارج شدن به توزیع‌کنندگان برگه رأی‌گیری.) باشه، باشه، ناراحت نباشید، ناراحت نباشید، من در کنار همه یک ضربدر کشیدم.

(در کنار میز سمت چپ.)

کارگر دوم: با دادن حق انتخاب به زنان فقط کشیش‎ها سود می‎برند. پیش از این، زمانی که من کار داشتم، در ماه این همه مانند حالا در یک روز در مهمانخانه ننشسته بودم.

کارگر اول: و زنت؟ من نمی‌خوام صدای کف زدن بشنوم. به اندازه کافی روی بدنت خراش داری.

کارگر دوم: با مساعدت دولت فقط می‎تونیم چهار روز ماهی و مربا بخوریم و سه روز باید بینی رو در مسیر وزش باد نگاه داریم و هوا بخوریم.

کارگر اول: دیروز از خانه بیرون رفتم، در مقابل میخانه یک زن بورژوا ایستاده بود، با یک کفش پاشته بلند، پُر از چربی در بالا و در پائین، بلند می‎گوید: "برای این مردم باید آدم متأسف باشد." من جواب دادم: "خانم مشاور، شاید زمانی بیاید که شما خوشحال خواهید گشت اگر من برایتان متأسف باشم."

کارگر دوم: آدم باید آنها را دار بزند، هیچ‌چیز کمتر از دار زدن. همه را با هم.

کارگر اول: ما به آنها در انتخابات نشان خواهیم داد.

(کارل توماس داخل می‎شود.)

کارل توماس (به مهمانخانه‎چی دستیار انتخابات): آیا آلبرت کرول به اینجا می‎آید.

مهمانخانهچی دستیار انتخابات: او همین حالا اینجا بود. باید بزودی دوباره بیاید.

کارل توماس: من منتظر می‎شوم. (کنار میز سمت راست می‎نشیند.)

(در مقابل میز مدیر انتخابات.)

رأی‌دهنده: من اجازه نمی‎دهم این کار را با من بکنند!

مدیر انتخابات: آقای سکرتر، یک اشتباه ...

رأی‌دهنده: حق انتخاب من را از بین برده‎اند. من بر علیه انتخابات اعتراض خواهم کرد! انتخابات باید باطل اعلام شود! من آرام نمی‎گیرم! من تا بالاترین مرحله قضائی خواهم رفت!

مدیر انتخابات: اعتراف می‎کنم که ثبت نام شما در لیست رأی‌دهندگان اشتباهاً حذف شده است ...

رأی‌دهنده: آیا می‎توانم با اعتراف شما چیزی بخرم! من حقم را می‎خواهم! حقم را!

مدیر انتخابات: من نمی‎توانم طبق قانون ...

رأی‌دهنده: اما اجازه دارید من را بی‎حق سازید. من در اینجا نظم برقرار خواهم ساخت! من این خوکدانی را محکوم خواهم ساخت!

مدیر انتخابات: آقای سکرتر، درک کنید. به یاد داشته باشید که چه ناآرامی‎ای شما در خلق ...

رأی‌دهنده: برای من مهم نیست. حق باید حق بماند ...

دستیار انتخابات: خواهش می‎کنم آقای سکرتر ...

مدیر انتخابات: بعنوان شهروند مایل نخواهید بود که ...

رأی‌دهنده: این باید در مطبوعات بیاید، سیاه بر سفید. چیز دیگری در پشت آن مخفی است. این چرا باید برای من اتفاق بیفتد، همیشه باید برای من اتفاق بیفتد، همیشه، همیشه، همیشه! اما حالا کافی است!

(از آنجا می‎دود، در آستانه در با آلبرت کرول که داخل می‎شود برخورد می‎کند. آلبرت کرول تعجب می‎کند، کارل توماس را می‎شناسد.)

آلبرت کرول: آهای!

کارل توماس: عاقبت پیدات کردم.

آلبرت کرول: مرد بیچاره. زمان‎های بدی بود. همچنین برای ما. کار پیدا کردی؟

کارل توماس: شش بار در آژانس استخدامی بودم. وقتی که من را از دانشگاه اخراج کردند حروفچینی آموختم. برخی از سکرترها همکاران تو هستند! مانند رئیس قسمت در فروشگاه که بدتر از رؤسای واقعی به من بی‌اعتنائی کرد.

آلبرت کرول: معمولیه.

کارل توماس: تو طوری می‎گوئی که انگار باید اینطور باشد.

آلبرت کرول: نه. اما فقط دیگر من را ناراحت نمی‎کند. یک لحظه صبر کن، من می‎رم بالا، من به هیئت انتخاباتی تعلق دارم. آدم باید دقت کند که این مردک‎ها چه می‎کنند.

(بالا در کنار میز انتخابات.)

دستیار انتخابات: یک مشارکت! یک مشارکت! یک ساعت دیگر رأی‌گیری به پایان می‎رسد و در حال حاضر آرای داده شده هشتاد در صد. هشتاد در صد!

آلبرت کرول: سیصد کارگر اعتراض کرده‎اند، زیرا آنها در لیست انتخابات رأی‌دهندگان پذیرفته نشده‎اند.

مدیر انتخابات: تقصیر من نیست. کارگران منطقه مسکونی کارخانه‎های شیمیائی باید حذف می‎شدند. آنها چهار ماه هم نمی‎شود که در اینجا زندگی می‎کنند.

آلبرت کرول: اما دانشجویان حق رأی دادن دارند. آنها از چه زمانی اینجا هستند؟ از سه هفته پیش!

مدیر انتخابات: وزارت کشور چنین تصمیم گرفته است و نه من.

آلبرت کرول: ما به انتخاب اعتراض خواهیم کرد.

دستیار انتخابات (با تلفن): آنجا منطقۀ ششم است؟ چه تعداد رأی دادند؟ شصت و پنج در صد؟ پیش ما هشتاد در صد! (تلفن را قطع می‎کند.) آقایان عزیز، ما در رأس قرار داریم، و شماها می‎خواهید اعتراض کنید ...

(آلبرت کرول پیش کارل توماس می‎رود.)

آلبرت کرول: کیلمن از کارگران کارخانه‎های شیمائی حق رأی را دزدیده است!

کارل توماس: می‎تونه بدزده، چه اهمیتی داره. آلبرت، رفیق، چه بر سر نبرد ما آمده. از فروشگاه‌بزرگ قبلاً گفتم. هر کس بر سر پست کوچکش نشسته است. صندوق پرداخت شماره یک ... صندوق پرداخت شماره ده ... صندوق پرداخت شماره دوازده. هیچ نفَس تازه‎ای. هوا از نظم در حال پوسیدنه. من یک تکه کاغذ کم داشتم، من باید دوباره مدارکمو ارائه بدهم. از بوروکراسی همه‌چیز کپک می‎زنه.

آلبرت کرول: ما می‎دانیم. ما حتی بیشتر می‎دانیم. کسانی که وقت تصمیم‎گیری کوتاهی کردند امروز دوباره حرف‎های بزرگ می‎زنند.

کارل توماس: و شماها اجازه می‎دید؟

آلبرت کرول: ما می‎جنگیم. ما تعدامان کم است. اکثراً فراموش کرده‎اند و  آرامش‎شان را می‎خواهند. ما باید دوباره رفقا را برنده شویم.

کارل توماس: صدها هزار نفر بیکارند.

آلبرت کرول: گرسنگی از یک در می‎خزد و داخل می‎شود، عقل از در دیگر می‎خزد و خارج می‎شود.

کارل توماس: تو مانند یک پیرمرد صحبت می‎کنی.

آلبرت کرول: هر یک از چنین سال‎هائی ده برابر یک سال معمولی طول می‎کشه. آدم می‎آموزد.

کارل توماس: آقای وزیر کیلمن هم این را گفت.

آلبرت کرول: ممکنه. زیرا او چیزی برای مخفی کردن دارد و من می‎خواهم حقیقت را به تو نشان دهم.

کارگر چهارم (داخل می‎شود): آلبرت، پلیس کامیون ما را مصادره کرد.

آلبرت کرول: چرا؟

کارگر چهارم: بخاطر عکس‎ها! ما وزیر جنگ را مسخره کرده بودیم.

آلبرت کرول: بلافاصله هیأتی انتخاب کنید، باید به وزارتخانه بروند و شکایت کنند.

کارگر چهارم: ما امروز صبح این کار رو به خاطر بازداشت پخش‌کنندگان اعلامیه کردیم. کیلمن به هیچکس اجازه دیدار نمی‌ده.

آلبرت کرول: او برای وزیر جنگ ارکستر نظامی را رایگان رزرو کرده ... حرکت کنید، برید به وزارتخانه، اگر امتناع کرد فوری تلفن کنید. (کارگر چهارم می‎رود.) کارل، آیا شنیدی؟

کارل توماس: انتخابات چه ربطی به من دارد. ایمان قدیمی خودتو به من نشون بده که زمین و آسمان و ستاره‎ها رو نابود می‌ساخت.

آلبرت کرول: منظورت این است که دیگر آن را ندارم؟ آیا باید برایت بشمارم چند بار ما می‎خواستیم از زیلن، این شهر لعنتی فرار کنیم؟ آیا باید برایت اسامی رفقای قدیمی را که به قتل رسیدند یا زندانی شدند نام ببرم؟

کارل توماس: فقط ایمان به حساب میاد.

آلبرت کرول: ما سعادت در بهشت را نمی‎خواهیم. آدم باید دیدن بیاموزد و با این وجود نگذارد او را مطیع سازند.

کارل توماس: رهبران بزرگ اینطور صحبت نکرده‎اند.

آلبرت کرول: فکر می‎کنی؟ من طور دیگر تصور می‎کنم. آنها بدون تفکر کافی راهپیمائی کردند. در زیر پاها شیشه. و وقتی آنها از میان شیشه نگاه کردند پرتگاهی از دشمنیِ دیگران و حماقتِ خودشان دیدند. و شاید هم چیزهای بیشتری دیدند.

کارل توماس: اگر آنها عمق آبِ در زیر خود را حساب می‎کردند به اندازه یک کف دست هم حرکت نمی‎کردند.

آلبرت کرول: حساب کردن هرگز. نگاه کردن همیشه.

کارل توماس: همه کارهائی که شماها می‎کنید اشتباهند. شماها در تقلب انتخاباتی شرکت می‎کنید.

آلبرت کرول: و تو چکار می‎کنی؟ چکار می‎خواهی بکنی؟

کارل توماس: باید اتفاقی بیفتد. یک نفر باید سرمشق باشد.

آلبرت کرول: یک نفر؟ همه. هر روز.

کارل توماس: منظورم چیز دیگری‎ست. یک نفر باید خود را قربانی کند. سپس افرادِ لنگ خواهند دوید. روزها و شب‎ها مشت‎هایم را بر جمجمه‎ام مانند طبل می‎کوبیدم. حالا می‎دانم که چه باید بکنم.

آلبرت کرول: تعریف کن، می‎شنوم.

کارل توماس: بیا نزدیکتر. بدون جلب توجه. (آهسته با آلبرت صحبت می‎کند.)

آلبرت کرول: تو به درد ما نمی‎خوری.

کارل توماس: فقط اینطور به خودم کمک می‎کنم. انزجار منو خفه می‎کنه.

(آلبرت کرول دوباره به سمت میز مدیر انتخابات می‌رود.)

آلبرت کرول: پلیس کامیون ما را مصادره کرده است. این خرابکاری بر علیه نامزد کارگران است.

یک رأی‌دهنده: به نامزد شما توسط خارجیان رشوه داده شده است.

آلبرت کرول: دروغ! تحریک انتخاباتی!

مدیر انتخابات (به آلبرت کرول): شما اجازه ندارید اعمال نفوذ کنید. (به رأی‌دهنده.) اینجا مرکز اطلاعات نیست، آقای استادِ قصاب.

آلبرت کرول: هیچکس نمی‎خواهد اعمال نفوذ کند. من اما اجازه دارم حقیقت را بگویم.

دستیار انتخابات (با تلفن): پیش شما ساعت چند است؟ بیست و پانزده دقیقه؟ ... بله، بله، پیش ما شلوغ است. رفت و آمدی قدرتمند. همین حالا بیماران را بر روی برانکار می‎آورند. (قطع می‎کند.) ساعت در منطقه پنجم هشت دقیقه جلوست! من این را به او نگفتم. بنابراین ما هشت دقیقه زودتر از نتیجه انتخابات آگاه می‎شویم.

(آلبرت کرول به سمت میز کارل توماس می‎رود.)

آلبرت کرول: وقتی می‎خواهم حقیقت را بگویم دهانم را می‎بندند. اما من مانند یک سگِ مطیع ساکت نمی‎مانم.

کارل توماس: شجاعت بزرگ! در حقیقت شماها بُزدل هستید! همه، همه، همه! کاش در تیمارستان می‎ماندم! حالا قبل از اجرای نقشه بیزاری من را فرا گرفته است. برای چه؟ برای یک گله انتخاب‌کننده بُزدل؟

آلبرت کرول: تو مایلی که جهان بخاطر تو یک آتشبازی ابدی باشد، با راکت‎ها و توپ‎های آتشین و غوغای جنگ. تو بُزدلی و نه من.

(در کنار میز سمت چپ.)

کارگر اولی: آیا رأی دادی؟

کارگر دوم: نه، حالا می‎رم. چرا نباید برای آشتی ملی رأی بدم، جائیکه خانم لینا هم به آن رأی می‎دهد. من به تو می‎گم که کیلمن باید چیزیش شده باشه.

کارگر اول: اونجا رو نگاه کن.

(کارگر دوم به سمت میز انتخاب رأی‌گیری می‎رود. ــ پیکل می‎آید.)

پیکل: می‎بخشید، می‎شود اینجا رأی داد؟ (توزیع کنندگان برگه انتخابات به دور پیکل جمع می‎شوند.)

اولین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: نظم و آسایش در تمام کشور، با خدا برای وطن ارزشمند! فقط شماره یک را ضربدر بزن!

دومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: ای خلق، بیدار شو، هنوز وقت باقی‎ست، نه راست، نه چپ، آماده دولت باش! فقط شماره دو را ضربدر بزن!

سومین توزیع‌کننده برگه رأی‌گیری: پرزیدنت شماره سه کارگران و دهقانان را آزاد می‎سازد! فقط شماره سه را ضربدر بزن!

پیکل: خیلی ممنون، خیلی ممنون.

(پیکل به سمت میز مدیر انتخابات می‎رود.)

مدیر انتخابات: نام شما؟

پیکل: پیکل.

مدیر انتخابات: کجا زندگی می‎کنید؟

پیکل: گرچه من در هولتسهاوزن زندگی می‎کنم، اما ...

مدیر انتخابات: نام شما در لیست انتخابات درج نشده است ... نامتان با <ب> شروع می‎شود؟

پیکل: من کجا با ... پیکل ... پیکل <پ> ... <پ> ... دو <پ> نه ... البته من مایلم توضیح دهم که ...

مدیر انتخابات: توضیح شما هیچ فایده‎ای ندارد. شما اجازه ندارید در اینجا رأی بدهید. شما در محل اخذ رأی‌گیری اشتباهی هستید.

پیکل: من باید به شما توضیح دهم ... گرچه من در هولتسهاوزن زندگی می‎کنم ...

مدیر انتخابات: شما اینجا چه می‎خواهید؟ جریان رأی دادن را مختل نکنید. نفر بعدی ...

(جریان انتخابات ادامه می‌یابد.)

پیکل (در حال رفتن به سمت کارل توماس.): البته برای من مهم نیست که آیا رأی بدهم، اما من نمی‎خواهم در برابر وزیر ناسپاس باشم ... من می‎خواهم رأی خودم را به او بدهم.

کارل توماس: من را راحت بگذارید.

(پیکل به سمت کارگر سوم می‎رود.)

پیکل: البته من می‎خواستم مدت‎ها پیش به خانه بازگردم، من قصد داشتم فقط یک روز اینجا بمانم اما باران متوقف نشد.

کارگر سوم: کاش داخل اینجا بارون می‎اومد. باید تمام این مکان رو سیل بگیره. همه‌چیز تقلب! آدم باید با برگه انتخابات کونشو پاک کنه.

پیکل: منظورم این نبود. منظورم این بود که من در هوای بارانی سفر نمی‎کنم. من قبل از سفر برای دیدن آقای وزیر شش هفته صبر کردم، چون در هوا همیشه رعد و برق وجود داشت.

(بانکدار می‎آید. توزیع کنندگان برگه انتخابات او را دوره می‎کنند.)

بانکدار: ممنون. (به سمت مدیر انتخابات می‎رود.)

مدیر انتخابات: در خدمتم، آقای مدیر کل. آقای مدیر کل هنوز هم در اوپرنپلاتس زندگی می‎کنند؟

بانکدار: بله. من کمی دیر رسیدم.

مدیر انتخابات: بقدر کافی زود، آقای مدیر کل. لطفاً، آنجا.

(بانکدار به کابین می‎رود.)

پیکل: من یک عمو داشتم، در قطار دچار رعد و برق شد. در حقیقت قطارها رعد و برق را جذب می‎کنند، اما انسان‎ها با سر و صداهای نوظهورشان در این کار مقصرند.

مدیر انتخابات (به بانکدار که از کابین بیرون آمده است): آقای مدیر کل، در خدمتگزاری حاضرم.

(بانکدار می‎رود)

کارگر سوم: او برنده مسابقه‌ست و نه هیچکس دیگه، و کارگران ابله گرد و خاک قورت میدن.

پیکل: رادیو و امواج الکتریکی، آنها اختلال در آتمسفر ایجاد می‎کنند. البته ...

مدیر انتخابات: زمان رأی دادن به پایان رسید.

کارگر اول: من اما حالا کنجکاوم.

کارگر دوم: شرط ببندیم که وزیر جنگ شکست می‎خوره؟

کارگر سوم: او انتخاب می‎شه! این حقتونه!

کارگر دوم: مزخرف نگو آنارشیست پیر!

رادیو: توجه! توجه! اولین نتیجه انتخابات. منطقه دوازدهم. هفتصد و چهارده رأی برای وزیر جنگ عالیجناب فون واندزرینگ، چهار صد و چهارده رأی برای وزیر کیلمن، شصت و هفت رأی برای آقای باندکه.

کارگر دوم: آه.

کارگر اول: فریب.

کارگر سوم: براوو!

(کارگر اول و سوم می‎روند.)

پیکل: آقای مدیر انتخابات، شما اجازه ندارید پایان دهید. من اصرار دارم ... البته من فقط ... اما آنها در شهر بزرگ می‎خواهند ما را همیشه ... من آقای وزیر کیلمن را می‎شناسم، من با او دوستم ...

مدیر انتخابات: شکایت کنید.

پیکل: اگر کیلمن حالا یک رأی کمتر بیاورد. فکرش را بکنید که اگر بستگی به رأی من داشته باشد ...

رادیو: توجه! توجه! خبر از اوستهافن. شش هزار نفر برای آقای باندکه. چهار هزار نفر برای وزیر کیلمن، دو هزار نفر برای عالیجناب فون واندزرینگ.

جمعیت در خیابان: هورا! هورا!

آلبرت کرول: کارگران کشتی‎سازی! پیشاهنگان ما! براوو!

کارل توماس: یعنی چه براوو؟ چطور می‎تونی بخاطر آراء خوشحال باشی؟ آیا این یک عمل است؟

آلبرت کرول: عمل ــ نه. تختۀ جهش به سمت اعمال.

رادیو: توجه! توجه! طبق آخرین خبر وزیر کیلمن در پایتخت دارای اکثریت است.

جمعیت در خیابان: زنده باد کیلمن! زنده باد کیلمن!

کارگر دوم: دیدی درست گفتم؟ سه لیوان آبجوی من! رد کن بیاد! رد کن بیاد!

کارگر اول: چه کسی از سه لیوان آبجو صحبت کرد؟ یک دور آبجو تعیین شده بود.

کارگر دوم: حالا از زیرش در می‎ری!

کارگر اول: بس کن، در غیراینصورت ...

پیکل: من که آرام نمی‎نشینم ... آقای وزیر می‎توانست، اگر رأی من ... او می‎توانست هنوز یک رأی ... در حقیقت انتخاب او ...

دستیار انتخابات: آقایان عزیز، ما رکورد را شکستیم. نود و هفت در صد مشارکت در انتخابات! نود و هفت در صد!

کارل توماس: اگر فقط می‎تونستم بفهمم! اگر فقط می‎تونستم بفهمم! آیا من در یک تیمارستان افتاده‎ام؟

رادیو: توجه! توجه! ما در ساعت بیست و یک و سی دقیقه نتیجه را اعلام می‎کنیم.

کارگر دوم: من شرط می‎بندم کیلمن برنده می‎شه. ده دور آبجو؟ کی شرط می‎بنده؟

پیکل: من فوری شرط می‎بستم ... اگر من رأیم را ...

دستیار انتخابات: ما باید این را در روزنامه اعلان کنیم. نود و هفت در صد مشارکت در انتخابات. این هرگز اتفاق نیفتاده بود! این هرگز اتفاق نیفتاده بود!

پیکل: اگر می‎گذاشتید که من رأی بدهم، در صد حتماً ...

(بلوا در مقابل در. کارگرها داخل می‎شوند.)

کارگر سوم: مادر ملِر را کشته‎اند!

کارگر چهارم: این راهزن‎ها. یک پیرزن را.

آلبرت کرول: چه اتفاق افتاده؟

کارگر پنجم: او می‎خواست یک اعلامیه انتخاباتی به دیوار کارخانه شیمایی بچسبونه.

کارگر چهارم: با باطوم لاستیکی! یک پیرزن را!

کارگر سوم: در پیاده‎رو ضربه زدند و تمام!

کارگر پنجم: از کِی اعلامیه چسبوندن ممنوع شده است؟

کارگر سوم: چه پرسشی! چون ما انتخابات آزاد داریم.

کارگر چهارم: در وسطِ سر. یک پیرزن را.

کارل توماس: آیا می‎شنوی؟

آلبرت کرول: رفقا راه باز کنید. (می‎خواهد به سمت در برود. در این لحظه خانم ملِرِ بیهوش را می‎آورند. آلبرت کرول او را روی زمین می‎خواباند.) یک بالش ... آب! ... بیهوشه. او زنده است ...

کارگر چهارم: بدون هشدار. فوری با باطوم لاستیکی. یک پیرزن را.

آلبرت کرول: قهوه!

کارگر پنجم: و قانون اساسی! آنها باید پاسخگو باشند.

کارگر سوم: در مقابل که؟ در مقابل عزرائیل؟ مرد، تو چه ساده‎لوحی.

آلبرت کرول: منم، مادر ملِر ... آهسته نفس بکش ... خوبه ... حالا اجازه دارید دوباره بنشینید. این کارل توماس است. آیا او را دوباره می‎شناسید؟

خانم ملِر: کارل ...

آلبرت کرول: چه اتفاقی افتاده است؟ می‎خواهید تعریف کنید؟

خانم ملِر: آه، در اعلامیه یکی از حروف یک نقطه کم داشت. آن را یک مردک با باطوم پلاستیکی‎اش بر روی پشتم نشاند. با حرف برجسته ... اوا را دستگیر کردند.

(بلوا در کنار در. کارگر اول و کارگر سوم همراه با راند داخل می‎شوند.)

کارگر اول: ما برادر کوچولو را آوردیم.

کارگر سوم: من اونو می‎شناسم. او مهمان دائمی جلسات ماست. همیشه از رادیکالترین‎ها.

کارگر اول: تهییج‌کننده!

تعدادی کارگر (در حال هجوم به سمت راند): او باید بمیره! بمیره!

(آلبرت کرول میان آنها می‎ایستد، بازوی راند را با دست راست می‎گیرد.)

آلبرت کرول: ساکت!

کارل توماس: ساکت یعنی چه! آیا ما باید همه‌چیز رو قورت بدیم؟ بفرمائید این هم پیروزی انتخابتون! (می‎خواهد راند را ضربه‌فنی کند. آلبرت کرول با دست چپش کارل توماس را می‎گیرد.) تو ... تو ... ول کن!

آلبرت کرول: مادر ملِر، تو او را بگیر.

کارگر پنجم: بهتر نیست که از حزب بپرسیم؟

آلبرت کرول: حزب! مگه ما بچه کوچولو هستیم؟

راند: خیلی ممنون، آقای کرول.

آلبرت کرول: ما از کجا همدیگر را می‎شناسیم؟

راند: من در آن زمان نگهبان شما بودم.

خانم ملر: آه لعنتی. چه ملاقات عالی‎ای. ما باید با هم یک فنجان قهوه بنوشیم.

راند: آقای کرول، آیا من با شما همیشه دوستانه رفتار نکردم؟ شما نمی‎تونید این را تکذیب کنید.

آلبرت کرول: رفتارتان چنان دوستانه بود که اگر به شما دستور می‎دادند: "بکُش" شما ما را یکی بعد از دیگری برای کشتن می‎آوردید ... با صدائی مانند عسل شیرین و با صورتی برای بوسیدن می‌گفتید: "لطفاً کار مرا سخت نکنید، من فقط وظیفه‎ام را انجام می‎دهم، خیلی زود تمام می‎شود."

(کارگران می‎خندند.)

راند: آدم باید چکار کند؟ من هم فقط یک کارگرم. من هم باید زندگی کنم. پنج فرزند دارم و یک حقوق ماهانه که حال آدم را بهم می‎زند. من فقط دستوراتم را انجام می‎دهم.

کارگر اول: ما هفت‎تیرشو اینجا با زور گرفتیم.

(کارل توماس از جا می‎جهد، هفت‎تیر را می‎قاپد، آن را به سمت راند نشانه می‎گیرد.)

آلبرت کرول (بر روی بازویش می‎کوید): این کار بی‎معنی را بگذار کنار! (خانم ملِر به سمت کارل توماس می‌رود، او را بسوی خود می‎کشد.) با چه‌چیز شما شکمتان را پُر ساختید؟ مُدِ باریک بودن برای شما بیتفاوت است. (از جلیفه راند اعلامیه‎ها را خارج می‎سازد، می‎خواند. "رفقا، از خود در برابر یهودیان مراقبت کنید!" ..."عناصر خارجی." ... "تحمل نکنید که خردمندان صهیون ... آیا شما هم یک اعتقاد دارید؟"

راند: چه جور هم! یهودیان ...

آلبرت کرول: این کار چند ماه حقوق سود دارد؟ ... حالا برو بیرون! سریع! یک بار از شما محافظت کردم، اما برای بار دوم دیگر قادر نخواهم بود ــ اگر هم بخواهم.

(راند خارج می‎شود.)

کارل توماس: نه، مادر ملِر، نه، منو ول کنید. من فقط می‎خوام با او صحبت کنم ... چرا ول نمی‎کنی؟

آلبرت کرول: چون من با بخار زیاد می‎خواهم برانم، وقتی زمانش برسد. برای صبور بودن قدرت لازم است.

کارل توماس: کیلمن هم اینطور می‎گه.

آلبرت کرول: احمق.

کارل توماس: پس باید برای فهمیدن شماها چه کار کنم؟

آلبرت کرول: یک جائی کار کن.

خانم ملِر: جوان، من یک پیشنهاد دارم. در هتلی که کار می‎کنم یک کُمک‌گارسون جستجو می‎کنند. من با سرپیشخدمت از تو صحبت خواهم کرد. آیا محل اقامت داری؟ می‎تونی پیش من بخوابی؟

آلبرت کرول: این کار را بکن کارل. تو باید به زندگی روزمره داخل بشی.

خانم ملِر: آلبرت، من از تو خوشم می‎آید. انگار نه انگار که داره قهوه منو می‎نوشه ... آقای صاحبخانه یک فنجان قهوه دیگه ...

کارگر چهارم: با باطوم لاستیکی، یک پیرزن ...

رادیو: توجه! توجه! (صدای گوینده رادیو قطع می‎شود ... صداهای تق‎تق‎تق.)

پیکل: آتمسفر ...

رادیو: وزیر جنگ، عالیجناب واندزرینگ با اکثریت بالائی به ریاست جمهوری انتخاب گشتند.

(در حالیکه در خیابان فریاد و آواز می‎پیچد، عکس پرزیدنت در افق ظاهر می‎شود.)

آذر ۲۳, ۱۳۹۶

 

پرده سوم

صحنه اول

اتاق کوچک

دانشجو در حال مطالعه ــ در زده می‎شود

دانشجو: کیه؟

(گراف لنده داخل می‎شود.)

گراف لنده: خب، در باره رئیس‌جمهور جدید چی می‎گید؟

دانشجو: مطمئناً او بهترین اهداف را دارد.

گراف لنده: این چه سودی به حال ما دارد ... کیلمن وزیر باقی‌مانده است.

دانشجو: واقعاً؟

گراف لنده: آیا یک سیگار دارید؟ ... خط مقدم ما باید منحل شود.

دانشجو: چی؟ شما چی گفتید؟

گراف لنده: کیلمن ...

دانشجو: اما اینجا باید چیزی اتفاق بیفتد. ما همیشه از عمل بزرگ صحبت می‎کنیم ...

گراف لنده: آیا کسی نمی‎تونه از پشت درِ اتاق گوش کند؟

دانشجو: نه ... چیزی شده؟

گراف لنده: بفرما. (یک کاغذ به دانشجو می‎دهد.)

دانشجو: حکم؟

گراف لنده: بخوانید.

دانشجو: من و ستوان فرانک؟

گراف لنده: بله شما دو نفر.

دانشجو: چه وقت؟

گراف لنده: فعلاً نمی‎تونم بگم. اما شما باید هر ساعت آماده باشید.

دانشجو: این حکم چه سریع آمد.

گراف لنده: تردید دارید؟ آیا شما دو بار داوطلبانه خود را معرفی نکردید؟ آیا می‎تونید فراموش کنید که همین کیلمنی که باید هشت سال قبل برای تیرباران شدن کنار دیوار قرار داده می‎شد امروز بعنوان وزیر به وطن خیانت می‌کند؟

دانشجو: تردید ــ نه. اما در انتظار عملیات ماندن بر علیه احساس من است.

گراف لنده: خود را تحت کنترل داشته باشید، تمام. شما سوگند وفاداری یاد کرده‌اید، حالا وقت آن رسیده و وظیفه وطن‎پرستانه شما را خوانده است.

دانشجو: و اگر ما محاصره شویم، تعقیب‎مان کنند ... در مقابل مرزهای بسته؟

گراف لنده: اولاً این هنوز مبهم است ... اگر مشکلی پیش بیاید به شما ها کمک خواهد شد. اگر به مرز برسید، خب بنابراین رسیده‎اید و خوب است. اگر به مرز نرسید ... باید شما قربانی کنید ... از این گذشته لازم نیست در این تردید کنید که قضات ما عقل دارند و برای انگیزه شما درک کامل از خود نشان خواهند داد.

دانشجو: آیا اجازه دارم یک نامه برای مادرم بنویسم؟

گراف لنده: ممکن نیست. مسائل ملی اجازه بستگی به تصادفات را نمی‎دهند. من سازشکاران بُزدل در صفوف‎مان را خوب می‎شناسم. آنها ما را بخاطر تاکتیک سیاسی خیلی راحت لو می‌دهند.

دانشجو: من از سیاست خیلی کم می‎فهمم. من در جنگ هم شرکت نداشتم. یک ماه بعد از اینکه من سرباز شدم همه چیز بهم فرو ریخت. من از هیچ‌چیز به اندازه انقلاب متنفر نیستم. عموی من ژنرال بود. ما جوان‎ها او را مانند یک خدا می‎پرستیدیم. در آخر او یک سپاهِ ارتش را رهبری می‎کرد. سه روز پس از انقلاب من پیش او نشسته بودم، زنگ زده می‎شود. مردی با عجله داخل می‎گردد و می‌گوید: "من از شورای سربازان و کارگران هستم. آقای ژنرال، به ما اطلاع داده‎اند که شما در خیابان با سرودشی‎های طلائی خود مردم را تحریک می‎کنید. امروز سردوشی دیگر وجود ندارد. ما همه شانه‎های برهنه داریم." عموی من خبردار ایستاده بود. "من باید سردوشی‎هایم را تحویل دهم؟" ــ "بله." عمویم شمشیرش را که بر روی میز قرار داشت برمی‎دارد و آن را از غلاف بیرون می‎کشد. من به شدت ترسیده بودم. خودم را نزدیکتر کشیدم که بتوانم به او کمک کنم، در این وقت دیدم که چگونه پیرمرد ناگهان با چشمان مرطوب کاملاً خشک سرفه می‎کند. "آقای سربازِ شورای سربازان و کارگران انقلاب، من چهل سال لباس فرمانده جنگ را با افتخار بر تن کردم. من در کمال تأسف یک بار تجربه کردم که چگونه سردوشی یک گروهبان را پاره می‎کنند. آنچه شما امروز از من می‎خواهید کمترین چیزی است که کسی بتواند از من بخواهد. اگر من نباید دیگر لباسم را با افتخار بر تن کنم، بفرما ..." و در این حال شمشیر را خم می‎کند، شمشیر می‎شکند و او آن را در برابر پاهای سربازِ شورای سربازان پرتاب می‎کند. این سرباز آقای کیلمن بود ...

گراف لنده: این سگ لعنتی ...

دانشجو: روز بعد عمویم خود را به ضرب گلوله کشت. بر روی کاغذی که او باقی‌گذاشت این کلمات را نوشته بود: "من نمی‎توانم ننگ وطن عزیزمان را تحمل کنم. امیدوارم مرگ من چشمان مردم تحریک گشته را باز سازد."

گراف لنده: ترقی شغلی من هم نابود شده است. ما امروز در مقایسه با اراذل و اوباش چه هستیم؟ ما نردبان ترقی دیگران هستیم. و در جامعه همیشه هفده کیلومتر در پشت لاف‌زنانِ پولدار ایستاده‌ایم ... ما انتقام عموی شما را خواهیم گرفت. این کار باید انجام شود. (تاریک.)

 

صحنه دوم

طرحی از صحنه دوم

آدم نمایِ گراند هتل را می‎بیند. دیوار جلوئی باز می‎شود. آدم اتاق‎های گراند هتل را می‎بیند

تاریک

تالار روشن می‎شود

زوج‎ها در حال رقصیدن

تاریک

بین تک تک صحنه‎ها آدم لحظاتی تالار را می‎بیند و صدای موسیقی جاز می‎شنود.

اتاق خدمتکاران روشن می‎شود

کارل توماس در لباسِ گارسونی در کنار میز نشسته است. خانم ملِر از لای در نگاه می‎کند.

خانم ملِر: بگیر پسر، یک استیک گوشت گاو. از اتاق برگردانده شده است. من آن را سریع گرم کردم.

کارل توماس: خیلی ممنون مادر ملِر. من اتفاقاً پنج دقیقه وقت دارم. ساعت هشت کارم شروع می‎شه.

خانم ملِر: من باید دوباره به آشپزخانه برای شستن ظرف‎ها برم ... تو چه خوب دیده می‎شی؟ من تو را واقعاً نشناختم. ده سال جوانتر شده‌ای. اما کارل، کارل، چرا مرتب می‎خندی؟

کارل توماس: نترس مادر ملِر. لازم نیست ترس داشته باشی از اینکه دوباره دیوانه شوم. در تمام محل‎هائی که من درخواست کار کردم رؤسا می‎گفتند: "مرد، چه قیافه محزونی دارید. شما مشتری‎های ما را می‎ترسانید. در زمانه ما باید آدم بخندد، همیشه بخندد." و چون خود را جوان کردن فقط یک ورزش برای مردم ثروتمنده بنابراین من هم پیش یک هنرمند زیبائی رفتم. بفرما، این هم نمای جدیدم. آیا برای گاز گرفتن مناسب نیستم؟

خانم ملِر: آره کارل. تو دخترها را تحت تأثیر قرار خواهی داد. اول برای من هم ترسناک بود ... چه چیزهائی که کارفرماها درخواست نمی‎کنند. بعد باید آدم خود را در قرار داد موظف کند که ده ساعت هنگام زحمت کشیدن بخندد ... خب، حالا بخور پسر. من باید به آشپزخانه برگردم.

تاریک

اتاق خصوصی روشن می‎شود

بانکدار و پسرش، سرپیشخدمت و پادو داخل می‎شوند

بانکدار: همه‌چیز آماده است؟

سرپیشخدمت: بفرمائید پشت این میز غذا بنشینید. آیا آقای مدیر کل غذای دیگری مایلند.

بانکدار: برای من چیز سبکی بیاورید، من اجازه ندارم غذای سنگین بخورم. معده‎ام ... شاید سوپ، یک کم گوشت مرغ، کمپوت، اما بدون شکر.

سرپیشخدمت: در خدمتم، آقای مدیر کل.

(سرپیشخدمت و پادو بیرون می‎روند.)

پسر بانکدار: من هنوز تردید دارم.

بانکدار: چرا آدم نباید مسیر را با سوار شدن بر دوش یک خانم برود؟ یک آزمایش، چه اهمیتی دارد؟

پسر بانکدار: این زن باید سادگی خالص باشد. اخیراً او در ضیافت دولت از دوران آشپزی‎اش داستان‎ها تعریف کرد.

بانکدار: کاش می‎تونستم چهرۀ کیلمن را ببینم ... عزیزم آدم که بدون مجازات هر روز اینجا و آنجا عالیجناب نمی‎شنود. بله، اگر هنوز هم عنوان گراف و مدال وجود می‎داشت ... امروز تنها پایه و اساس پول است. کسی که اولین صد هزاری را داشته باشد ایده‎آلیسم را به میخ آویزان می‎کند. آرام باش، او مبلغ خود را دریافت می‎کند و من وام‎های ارزان دولتی را بدست می‎آورم.

پسر بانکدار: باشه، هرطور که تو فکر می‎کنی.

(ویلهلم کیلمن و همسرش همراه با سرپیشخدمت و گارسون کارل توماس داخل می‌شوند. کارل توماس پالتوی مهمان‌ها را در دست دارد.)

بانکدار: سلام آقای وزیر. خانم محترم، از دیدارتان بسیار خوشحالم.

ویلهلم کیلمن: مردم آدم را در حینِ خدمت می‎خورند. مردم همیشه تصور می‎کنند که آدم در کلوب روی صندلی نشسته و سیگاربرگ ضخیمی می‎کشد. می‎بخشید که من دیر کردم. من باید به استقبال نمایندگان مکزیکی می‎رفتم.

بانکدار: اما حالا می‎توانیم شروع کنیم.

(همه به دور میز می‎نشینند. سرپیشخدمت غذاها را می‎آورد، کارل توماس کمک می‎کند.)

خانم کیلمن: چه چیزی کنار بشقاب من قرار دارد؟

بانکدار: یک چیز ناقابل خانم محترم. من به خودم اجازه دادم برای شما یک گل رز بیاورم.

خانم کیلمن: یک گل رز؟ اما من یک جعبه کوچک می‎بینم ... از طلا؟ ... دارای مروارید؟ ...

بانکدار: از اینجا باز می‎شود ... این دکمه ... می‎بینید، گل رز ... فرانسوی ... گل رز خاص من. من امیدوارم که شما هم این نوع گل رز را دوست داشته باشید ...

خانم کیلمن: آقای مدیر کل، واقعاً، هدیه خیلی دوستانه‌ای است، اما من نمی‎توانم این را قبول کنم. باید با آن چکار کنم؟

ویلهلم کیلمن: اما آقای مدیر کل ...

بانکدار: آقای وزیر عزیز، پس نگیرید. من روز گذشته در یک حراجی سه عدد از این چیزها را خریدم، از قرن هجدهم، لوئی چهاردهم، اینکه حالا من دو یا سه تا از آنها را داشته باشم چه فرقی می‎کند.

خانم کیلمن: شما خیلی مهربانید. ما از لطف شما متشکریم، لطفاً جعبه را دوباره بردارید.

ویلهلم کیلمن: شما زبان‎های شریر را می‎شناسید.

بانکدار: من بی‎نهایت پشیمانم از اینکه به این موضوع فکر نکرده بودم ...

ویلهلم کیلمن: بنابراین بخاطر توافق می‎نوشیم. اِما، خواهش می‎کنم گل رز را بردار. چه رایحه‎ای دارد این رز فرانسوی. بهتر از گل رز حقیقی، هاهاها ... جعبه کوچک را وقتی به مهمانی پیش شما می‎آئیم در ویترینتان تحسین خواهیم کرد.

بانکدار: به سلامتی شما خانم محترم. آقای وزیر این را برای شما سفارش می‎دهم ... گارسون شامپاین؛ موتون روتشیلد بیاورید ...

کارل توماس: بله، آقای عزیز.

تاریک

ایستگاه رادیو روشن می‎شود

تلگرافچی: آیا عاقبت می‎آئید؟ من سه بار زنگ زدم.

کارل توماس: من در پائین مشغول بودم.

تلگرافچی: این تلگراف برای وزیر کیلمن است. به دستور وزارتخانه به اینجا ارجاع شده است.

کارل توماس: آیا آدم واقعاً کل زمین را در اینجا می‎شنود؟

تلگرافچی: آیا این برای شما چیز تازه‎ای است؟

کارل توماس: چه کسی را حالا می‎شنوید؟

تلگرافچی: نیویورک. سیل بزرگی در میسیسیپی گزارش شده است.

کارل توماس: چه وقت؟

تلگرافچی: حالا، در این ساعت.

کارل توماس: در ضمن صحبت ما؟

تلگرافچی: بله، در ضمن صحبت ما. رود میسیسیپی سدها را خرد می‎کند، انسان‎ها در حال فرارند.

کارل توماس: و حالا چه می‎شنوید؟

تلگرافچی: من روی موج هزار و صد تنظیم کرده‎ام. من قاهره را می‎شنوم. گروه جاز در رستوران <مینا هاوس> کنار اهرام. ارکستر هنگام صرف نهار موسیقی اجرا می‎کند. می‎خواهید گوش کنید؟ من بلندگو را روشن می‎کنم.

بلندگو: توجه! توجه! تمام ایستگاه‎های رادیوئی جهان! موسیقی جدید "اوه، ما زنده‎ایم!"

(آدم موسیقی جاز می‎شنود.)

تلگرافچی: شما می‎توانید آنها را هم ببینید.

(بر روی صفحه‌ای رستوران <مینا هاوس> نمایان می‎شود. خانم‎ها و آقایان مشغول غذا خوردن هستند.)

کارل توماس: می‎شود میسیسیپی را هم دید؟

تلگرافچی: بفرمائید. مگه شما کجا بودید که مثل یک بچه‌شیرخواره رفتار می‎کنید؟

کارل توماس: آه، من در سال‎های گذشته فقط در یک ... در یک روستا زندگی می‎کردم.

تلگرافچی: بفرمائید.

بلندگو: توجه! توجه! نیویورک. تعداد مُردگان. هشت هزار. شیکاگو تهدید می‎شود. بقیه گزارشات در سه دقیقه دیگر. (بر روی صفحه صحنه‎های شکستن سد نمایان می‎شود)

کارل توماس: غیرقابل درکه! درست در این ثانیه ...

بلندگو: توجه! توجه! نیویورک. رویال شل 104، استاندارد اویل 102، راند ماینز 116.

کارل توماس: این چه است؟

تلگرافچی: بورس‎های نیویورک. قیمت نفت ... من ایستگاه را عوض می‎کنم. آخرین اخبار از تمام جهان.

بلندگو: توجه! توجه! شورش در هند ... شورش در چین ... شورش در آفریقا ... پاریس. عطرهای پاریسی مدرن ... بوخارست. گرسنگی در رومانی ... برلین. خانم‎های شیک‎پوش کلاه‎گیس‎های سبز را ترجیح می‎دهند ... نیویورک. بزرگ‎ترین هواپیمای بمب‎افکن اختراع گشت. این هواپیما قادر است تمام پایتخت‎های اروپا را در یک ثانیه به قلوه‌سنگ مبدل سازد ... توجه! توجه! شوالیه‌ها در پاریس لندن رُم برلین کلکته توکیو نیویورک شامپاین <مام اِکسترا دِرای> می‎نوشد ...

کارل توماس: کافیه، کافیه. خاموش کنید.

تلگرافچی: من ایستگاه را عوض می‎کنم.

بلندگو (آدم حرف‎های تهییج‌کننده می‎شنود): هی، هی، هی! محکمتر، محکمتر، محکمتر! ... او شنا می‎کند! ... امتیاز ناموجه! (یک زنگ.) او پیش می‎رود! ... مکنامارا، تونانی! مکنامارا! ... زنده باد، زنده باد ...

تلگرافچی: دوچرخه‎سواری شش روزه در میلان ... حالا چیز جالبی می‎شنوم. اولین هواپیمای مسافربری نیویورک به پاریس اطلاع می‎دهد که یک مسافر دچار گرفتگی قلب شده است. برای ارتباط با متخصصین قلب تلاش می‎کنند. آنها مشاوره پزشکی می‎خواهند. خب، حالا ضربات قلب مسافر را می‎شنوید. (آدم از بلندگو ضربان یک قلب را می‎شنود. مسافرِ بیمار و هواپیما بر روی اقیانوس بر روی صفحه دیده می‎شود.)

کارل توماس: ضربان قلب یک انسان در وسط اقیانوس ...

تلگرافچی: چیز جالبیه.

کارل توماس: تمام این چیزها چه شگفت‎انگیزه! و انسان‎ها با آن چه می‎کنند ... آنها هزار سال پس از آن مانند گوسفندان زندگی می‎کنند.

تلگرافچی: ما نمی‎توانیم آن را تغییر دهیم. من یک روش اختراع کرده‎ام که چگونه آدم از زغال نفت می‎سازد. آنها ثبت اختراع من را برای یک مشت پول کاغذی خریدند و سپس آنها چه کردند؟ ثروتمندانِ نفت آن را نابود ساختند! ... شما حالا باید بروید. تلگراف مهم است. چه کسی می‎داند فردا چه می‎شود. شاید جنگ بشود.

کارل توماس: جنگ؟

تلگرافچی: در حال حاضر این دستگاه‎ها در این راه خدمت می‎کنند که انسان‎ها با آن خود را محیل‎تر بکشند. نکته اصلی الکتریسیته چه است؟ اعدام به وسیله برق. ماشین‎هائی وجود دارند که دارای امواج الکتریکی هستند و اگر آدم آنها را در انگلستان به کار اندازد فردا برلین یک توده قلوه‌سنگ خواهد بود. ما نمی‎توانیم آن را تغییر دهیم. راه بیفتید، عجله کنید.

کارل توماس: بله.

تاریک

اتاق کلوب روشن می‎شود

بحث شبانه گروه متفکرین فرهنگی

فیلسوفX : من به نتیجه می‎پردازم: جائی که کیفیت غایب است نمی‎توان هیچ‌چیز در مقابل کمیت نشاند. بنابراین حکم من این است: نباید هیچکس با فرد پائینتر از سطح خود ازدواج کند. برعکس همه تلاش می‎کنند که اولاد و بازماندگانش خود را توسط انتخاب یک همسر مناسب به سطح بالاتری از آنچه خودشان هستند بالا بکشند. اما آقایان عزیز ما چه می‎کنیم؟ هیچکاری بجز انتخاب منفی برای تولید مثل. پائینترین، آقایان، پائینترین شرط هر ازدواج باید همپایه بودن باشد. به غریزه اعتماد کنیم. اما متأسفانه غریزه قرن‎هاست یکطرفه است، طوریکه آسان نخواهد بود قبل از چندین نسل، یعنی در حدود دویست سال بعد چیز جدیدِ بهتری پرورش داد.

شاعر Y: مارکس چنین نظری را کجا نوشته است؟

فیلسوف X: من نتیجه می‎گیرم: غرایز باید تصفیه و کاملاً معنوی شوند، آنها باید از خشونت پُر انرژی مرتب به سمت خردمندیِ مطلق پیشرفت کنند.

شاعر Y: مارکس چنین نظری را کجا نوشته است؟

فیلسوف X: فقط به این ترتیب می‎توان به نژاد سفیدِ بد غرق گشته دوباره کمک کرد. فقط به این ترتیب می‎تواند این نژاد گُل‎های بهتری از قبل تولید کند. بله، بعضی خواهند پرسید چطور آدم می‎تواند متوجه شود که کسی دارای خون خوب است؟ بله، کسی که نزد خود و دیگران، اما بیش از همه نزد خود نتواند قضاوت کند، نمی‎شود به او کمک کرد. او چنان بی‌غریزه شده است (سر را به سمت شاعر Y می‎چرخاند) که من شخصاً فقط می‎توانم او را به انقراض نسل توصیه کنم. بله این اهمیتِ آکادمیِ خرد من است که آنها را خردمند می‎سازد و آنها را که در گذشته شاد و تازه زاد و ولد می‌کردند به شناختی هدایت می‎سازد که داوطلبانه منقرض شوند. حالا اگر این اتفاق تداوم یابد، سپس در این زمینه هم بدی توسط خوبی یک بار مغلوب خواهد گشت.   

فریاد: براوو! براوو! حالا به دستور کار برمی‎گردیم!

رئیس: وقت صحبت شاعر Y است.

شاعر Y: آقایان عزیز. ما اینجا بعنوان متفکرین فرهنگی جمع شده‎ایم. من مایلم اما این سؤال را طرح کنم: آیا موضوعی که آقای فیلسوفX  در باره‌اش صحبت کرد به وظیفه ما برای رستگار ساختن پرولتاریا از نظر معنوی خدمت می‎کند. در نزد مارکس ...

منتقد Z: مرتب فخر نفروشید که مارکس را خوانده‎اید.

شاعر Y: آقای رئیس، من از شما می‎خواهم که از من محافظت کنید. بله، من مارکس را خوانده‎ام، و من فکر می‎کنم که او اصلاً خیلی ابله نیست. البته فاقد معنی برای آن واقعیت تازه‎ای که ما ...

رئیس: شما اجازه ندارید خارج از مورد دستورِ کار صحبت کنید. من اجازه صحبت را از شما می‎گیرم.

شاعر Y: بنابراین من می‎توانم بروم. شما می‌توانید کونم را بلیسید! (می‎رود.)

فریادها: رسوائی‎آور! رسوائی‎آور!

فیلسوف X: یک شاعر ...

منتقد Z: آدم باید او را پیش روانکاو بفرستد. او پس از تجزیه و تحلیل گشتن از شعر گفتن دست می‎کشد. تمام شعر چیزی بیشتر از عقده‎های سرکوب گشته نیست.

(پیکل داخل می‎شود.)

پیکل: البته من فکر می‎کنم ... با وجود این ... آیا من اینجا در هتل <گرونه باوم> هستم؟ ...

رئیس: نه. اینجا یک جلسه خصوصی است.

پیکل: رفقا؟ ... در حقیقت من فکر می‎کنم که هتل <گرونه باوم> ... با این حال ...

فریادها: مزاحم نشوید.

پیکل: با تشکر از شما آقای محترم. (می‎رود.)

رئیس: آقای فیلسوف X، آیا مایلید صحبت کنید؟

فیلسوف X: آقایان عزیز، یک ضمیمه کوتاه. آقای شاعر Y در رابطۀ علت و معلولِ وظیفه رستگار ساختن پرولتاریا که ما به عهده گرفته‎ایم تردید دارد. امروزه غرایز شکسته نگشته فقط در سطوح پائین اجتماعی پیدا می‎شود. از یک پرولتاریا بپرسیم، از گارسون بپرسیم، من تئوریم را به اثبات می‎رسانم.

فریادها: گارسون! گارسون!

(کارل توماس با یک سینی، بر رویش بطری‎ها و گیلاس‎ها، ظاهر می‎شود.)

کارل توماس: سرپیشخدمت فوری می‎آید.

فریادها: شما باید بمانید.

کارل توماس: آقایان عزیز، من در پائین کار دارم.

فیلسوف X: گوش کنید رفیق گارسون، پرولتاریای جوان. آیا شما با اولین و بهترین زنی که به شما برخورد می‎کند همخوابه می‌شوید و عمل جنسی انجام می‌دهید یا اینکه ابتدا با غریزه خود مشورت می‎کنید؟

(کارل توماس می‎خندد.)

رئیس: شما دلیلی برای خندیدن ندارید. پرسش جدی است. وانگهی ما مهمان هستیم و شما گارسون.

کارل توماس: آه، اول رفیق گارسون و حالا مارک آقا زدن. شماها ... شماها می‎خواهید پرولتاریا را رستگار کنید؟ اینجا در گراند هتل؟ شماها کجا بودید وقتی انقلاب شروع شده بود؟ کجا خواهید بود وقتی دوباره شروع شود؟ دوباره در گراند هتل؟ خواجه‎ها!

فریادها: رسوائی‎آور! رسوائی‎آور!

(کارل توماس می‎رود.)

فیلسوف X: ایدئولوژی خُرده‌بورژوائی!

رئیس: ما می‎توانیم به موضوع دوم دستور کار بپردازیم. اشترک پرولتاریائی در عشق و وظیفه روشنفکران.

تاریک

اتاق خصوصی روشن می‎شود

بانکدار: گارسون، پس کجا مانده‎اید؟

کارل توماس: آقا می‎بخشند، من پائین کمی کار داشتم.

بانکدار: سیگاربرگ را بدهید. خانم محترم شما سیگار می‎کشید؟

خانم کیلمن: متشکرم، نه.

ویلهلم کیلمن: این تلگراف نزاع را شدت می‎بخشد. از دادن امتیازات نفتی به ما امتناع می‌کنند!

بانکدار: پس خوب شد که من با صحیح بو کشیدن به مشتریانم توصیه کردم که معامله با تُرک‎ها را به حرکت بیندازند ... آقای وزیر، شما چطور پولتان را سرمایه‎گذاری می‎کنید؟

ویلهلم کیلمن: اوراق قرضه، هاهاها. من از سفته‌بازی کردن اجتناب می‎کنم.

بانکدار: چه‌کسی از سفته‌بازی صحبت می‎کند؟ شما تعهداتی دارید، باید نمایندگی کنید. یک مرد با استعداد شما باید خود را مستقل سازد.

ویلهلم کیلمن: من باید بعنوان یک کارمند دولت ...

بانکدار: در کنار کارمند دولت بودن اما یک مرد مستقل هستید. مگر دولت به شما چه می‎دهد؟ چند سکه. چرا از دانش خود استفاده نمی‎کنید؟ طفره نروید، حتی یک بیسمارک، یک بنجامین دیزرائیلی، یک گامبتا خجالت نکشیدند ...

ویلهلم کیلمن: اگر هم ...

بانکدار: من می‎خواهم یک مثال برایتان بزنم. شورای وزیران تصمیم گرفته وجوهات گزارش را محدود سازد. کاغذهایتان را به موقع بفروشید. و چه کسی می‎تواند شما را وقتی کمی بیشتر بفروشید متهم کند؟ حتی لازم نیست تحت نام شما انجام شود.

ویلهلم کیلمن: این حرف‎ها را کنار بگذارید ...

بانکدار: مشاوره دادن به شما برای من افتخار دارد. شما می‎دانید که می‎توانید به من اعتماد کنید.

ویلهلم کیلمن: گارسون، کنفرانس مطبوعاتی کجا انجام می‎شود؟

کارل توماس: پائین در اتاق کنفرانس.

ویلهلم کیلمن: آیا آقای بارون فریدریش پائین هستند؟

کارل توماس: بله.

ویلهلم کیلمن: به آقای بارون بگوئید که من نیمه‌شب در وزرتخانه منتظر او هستم.

(پیکل داخل می‎شود.)

پیکل: اگر من اینجا درست باشم ... من مایلم ... در واقع قیمت‎ها ... با این حال ...

بانکدار: این انسان که است؟

پیکل: آه، آقای وزیر ...

ویلهلم کیلمن: من وقت ندارم. (خودش را می‎چرخاند.)

پیکل: من این را از شما انتظار نداشتم، آقای وزیر! آیا ما شما را وزیر نساختیم؟ ... گرچه اگر هم زمان انتخاب ریاست جمهوری رأی من ... با این حال وزیر، این پست را شما به من مدیونید ... (می‎رود.)

تاریک

اتاق کنفرانس روشن می‎شود

خبرنگاران در حال نوشتن. کارل توماس در کنار در

بارون فریدریش: آقایان عزیز، آنچه در گذشته وظیفه مورخان بود حالا کار شماست، یعنی نشان دادن اعمالی که بعنوان تنها راه خروج و بعنوان ضرورت اخلاقی منافع ملی ما ایجاب می‎کند. در این زمانه سختِ میهن ما دولت اجازه دارد متوقع باشد که هر روزنامه‎ای بر بالای تمام مبارزاتِ حزبی وظیفه خود را انجام دهد. ما در پی جنگ نیستیم. آقایان عزیز این را مرتب تأکید کنید. از این به اصطلاح تحریم‎هائی که قرار است بر ما تحمیل کنند بهتر است صحبت نشود. ما آرزوی صلح می‎کنیم. اما آقایان محترم، هنگامیکه به اعتبار دولت ما لطمه بخورد صبر ما هم می‎تواند به پایان برسد.

کارل توماس: می‎بخشید، آقای بارون.

بارون فریدریش: چه خبر است؟

کارل توماس: آقای وزیر مایلند که شما در نیمه‌شب ...

تاریک

اتاق شماره 96 در هتل روشن می‎شود

گراف لنده: من به وضوح دیدم که چطور تو به زن مو طلائیِ میز کناری ما زیرچشمی نگاه می‎کردی.

لوته کیلمن: می‎ترسی که من با او به تو خیانت کنم؟

گراف لنده: این داستان‎ها من را متنفر می‎سازند.

لوته کیلمن: شاید شما مردها باعث انزجارم می‎شوید. شاید شماها برایم خسته‌کننده باشید ...

گراف لنده: اما عزیزم ...

لوته کیلمن: در رختخواب فقط زن‎ها قادرند لطیف باشند. من این را انکار نمی‎کنم که مایلم این عروسک کوچلو را اغوا کنم.

گراف لنده: تو مستی.

لوته کیلمن: من می‎تونستم مست باشم، اگر تو سخاوتمندتر می‎بودی.

گراف لنده: دستور بدیم یک بطر شامپاین بیارند؟

لوته کیلمن: بفرما. گرچه بلوندِ کوچولو یا کوکائین را ترجیح می‎دم.

کارل لنده: خودت را بپوشان. من برای گارسون زنگ می‎زنم.

تاریک

اتاق خدمتکاران و آشپزخانه روشن می‎شود

سرپیشخدمت، کارل توماس، خدمتکار و پادو در حال خوردن شام نشسته‎اند

سرپیشخدمت: موسولینی در مسابقه پاریس جایزه اول را دریافت کرد. یک اسب اصیل سه ساله.

خدمتکار: دویست بار برنده شده.

(گارسون داخل می‎شود.)

گارسون: سه استیک با گوشت میان دنده گاو.

سرپیشخدمت (از میان پنجره تاشو در حال فریاد کشیدن به سمت آشپزخانه): سه استیک با گوشت میان دنده گاو ... آیا شما دوباره شرطبندی کردید؟

خدمتکار: البته. از پول اینجا که آدم نمی‎تواند چاق شود.

گارسون (داخل می‎شود): شش سوپ از گوشت تحتانی کمر گاو.

سرپیشخدمت: شش سوپ از گوشت تحتانی کمر گاو.

کارل توماس: این سوپ چه مزه‎ای می‎ده؟

خدمتکار: تو می‎خواهی احتمالاً دستور غذا بدی؟

گارسون (داخل می‎شود): دو جین صدف.

سرپیشخدمت: دو جین صدف.

کارل توماس: من صدف درخواست نمی‎کنم، اما این خوراک ... چرا شورای اصناف هیچ کاری نمی‎کند؟

خدمتکار: زیرا شورای اصناف دستش با مدیر هتل در یک کاسه است. برای من همه‌چیز بی‎اهمیت است. من از هیچکس هیچ‌چیز انتظار ندارم. من قبل از تورم هر هفته یک مارک پس‎انداز می‎کردم. همیشه وقتی ده مارک داشتم به بانک می‎رفتم و می‎گذاشتم به من یک سکه طلائی بدهند. یکشنبه‎ها آن را برق می‎انداختم و دوشنبه دوباره به بانک منتقل می‎کردم. ششصد هفته من پس‎انداز کردم. دوازده سال. و در آخر چه بدست آوردم؟ یک کثافت! هفتصد میلیون. یک جعبه کبریت نمی‎تونستم با آن بخرم ... آدم‎هائی مانند من همیشه کلاه سرشان می‎رود.

سرپیشخدمت: میگساری عالی‎ای در اتاق خصوصی برقرار است.

کارل توماس: یک وزیرِ خیرخواه خلق!

سرپیشخدمت: شما از آن هیچ‌چیز نمی‎فهمید. وقتی او با بانکدار غذا می‎خورد باید دلایل خودش را داشته باشد. در غیراینصورت او وزیر نیست.

پادو: آن بالا، آقای اتاق شماره هشتاد و هشت مرتب کونمو وشگون می‎گیره.

سرپیشخدمت: خوب، خودت را به آن راه نزن، تو می‎دونی کجا می‌شود پول بدست آورد. (زنگ زده می‎شود.) کدام شماره؟

پادو: نود و شش.

سرپیشخدمت: کارل، شما بالا بروید. گارسون طبقه به من کمک می‎کند.

تاریک

راهرو روشن می‎شود

پیکل (در کنار پله): حالا آدم اینحا ایستاده ... گرچه آدم فکر می‎کند ... آدم دو روز با قطار رانده ... آدم تمام عمر به این خاطر خوشحال است ... من در هولتسهاوزن فکر می‎کردم، آن بالا ... آدم می‎تواند مردم را بفهمد، اما بالا مانند قطار است، مانند اموال غیرمنقول ... آتمسفر ... (کارل توماس از کنارش می‎گذرد.) آقای گارسون! آقای گارسون!

کارل توماس: وقت ندارم.

پیکل: وقت ندارید ...

تاریک

اتاق شماره 96 روشن می‎شود

کارل توماس در می‎زند و داخل می‎شود

گراف لنده: پس کجا مانده‎اید تا این مدت؟ یک بطر شامپاین بیارید. خوب خنک شده باشه.

تاریک

اتاق خدمه روشن می‎شود

کارل توماس تنها کنار میز نشسته و سر را میان دست‎ها فرو کرده است. خانم ملِر آهسته در را باز می‎کند

خانم ملِر: خسته‎ای پسر جون؟ (کارل توماس خود را حرکت نمی‎دهد!) روز اول سخت است.

(کارل توماس از جا می‎جهد، کراوات را از یقه می‎کند، کت کار را از تن درمی‎آورد و به گوشه‎ای پرتاب می‎کند.)

کارل توماس: این و این و این.

خانم ملِر: چه کار می‎کنی؟

کارل توماس: بیدار شده‎ام. چنان بیدار که می‎ترسم دیگه هرگز خوابم نبره.

خانم ملِر: آرام بگیر کارل، آرام بگیر.

کارل توماس: آروم بگیرم؟ فقط یک کلاه‎بردار آروم می‎گیره. حالا به من بگو احمق، همونطور که آلبرت به من گفت. من قصد دارم صبور باشم. یک نیم روز من اینجا بودم. من زندگی روزمره را دیدم، در لباس کار و لباس شب. شماها خوابید! شماها خوابید! آدم باید شماها رو بیدار کنه. من به شعور شماها می‎خندم! اگر باهوش‎ها مثل شماها دیده می‎شوند، بنابراین من احمقم! همه شماها رو باید بیدار ساخت!

(زنگ زده می‎شود. ــ مکث.)

خانم ملِر: کارل ...

کارل توماس: شاید شیطان بهشون خدمت کنه!

(زنگ زده می‎شود.)

خانم ملِر: اتاق خصوصی.

کارل توماس: اتاق خصوصی؟ ... کیلمن؟ ... باشه، من می‎رم.

(کارل توماس کت کار را با عجله می‎پوشد.)

خانم ملِر: من فوری دوباره برمی‎گردم. کارل، ما با هم صحبت می‎کنیم. (خارج می‎شود.)

کارل توماس (چند ثانیه به هفت‎تیرش نگاه می‎کند): این شلیک همه رو بیدار می‎کنه.

تاریک

اتاق شماره 96 روشن می‎شود

در آهسته زده می‎شود

گراف لنده: یک لحظه صبر کنید.

تاریک

کریدور با نوری ضعیف روشن می‎شود

دانشجو: کجاست؟

گراف لنده: در اتاق خصوصی. کدامیک از شماها داخل می‎شود؟

دانشجو: من داخل می‎شوم. ستوان فرانک در اتوموبیل انتظار می‎کشد.

گراف لنده: آیا شما کت گارسونی بر تن دارید؟

دانشجو (پالتویش را باز می‎کند): بله.

گراف لنده: موفق باشید. حالا سریع. نباید شما را دستگیر کنند. اگر بدشانسی آوردید، سپس ... شما اجازه ندارید اعتراف کنید ... مواظب خود باشید ...

دانشجو: من قول شرف داده‎ام.

تاریک

اتاق خصوصی روشن می‎شود

ویلهلم کیلمن: معرکه است این جوک، معرکه. فقط به همسرم نگاه کنید. چه سرخ می‎شود. در حالیکه او هیچ‌چیز نمی‎فهمد، هاهاها.

بانکدار: جوک آقای مایر در کوپه قطار را می‎شناسید؟

ویلهلم کیلمن: تعریف کنید.

(کارل توماس داخل می‎شود.)

بانکدار: عاقبت گارسون آمد. یک بطر دیگر کنیاک ... چرا ایستاده‎اید؟ چرا من را تماشا می‎کنید؟ آیا نفهمیدید چه گفتم؟

کارل توماس: تو من را نمی‎شناسی؟

ویلهلم کیلمن: شما چه‌کسی هستید؟

کارل توماس: من را راحت تو خطاب کن. زمانی که ما در انتظار گور دسته‎جمعی بودیم به هم شما نمی‎گفتیم. تو احتمالاً از آشنائی با من خجالت می‎کشی؟

ویلهلم کیلمن: این شمائید ... مغشوش صحبت نکنید. فردا به وزارتخانه بیائید.

کارل توماس: تو باید امروز جوابگو باشی.

ویلهلم کیلمن (به بانکدار): کاری نداشته باشید. او یک خیالباف است که من از گذشته می‎شناسم. توسط یک واقعه رمانتیک دوران جوانیش از مسیر خارج شده است. دیگر پناه محکمی نمی‎یابد.

کارل توماس: من منتظر جوابم.

ویلهلم کیلمن: برای چه؟ شما چه می‎فهمید؟ تو چه می‎فهمی؟ آیا باید از اول برات تعریف کنم که زمانه عوض شده است. در عوض تو به جهان لعنت می‎فرستی، بجای آنکه از خواسته‎های بی‎معنی‎ات دست بکشی به انسان‎هائی که می‎خواهند خود را یک کم به جلو حرکت دهند لعنت می‎فرستی.

کارل توماس: تو ...

ویلهلم کیلمن: حرف مفت را لطفاً کنار بگذار، آنها اثر نمی‎کنند.

بانکدار: آیا بهتر نیست مدیر هتل را صدا کنیم؟

ویلهلم کیلمن: محض رضای خدا هیچ سر و صدائی.

بانکدار: آقای گارسون، آرام بگیرید. حالتان خوب نیست؟ بفرمائید، این ده مارک را بردارید.

(کارل توماس که با یک دست هفت‎تیر را در جیبش به چنگ می‎فشرد مبهوت به پول نگاه می‎کند، با تمسخر شانه را بالا می‎اندازد، طوریکه انگار از تصمیم خود خسته شده است و می‎خواهد برگردد.)

کارل توماس: ارزشش را ندارد. تو برای من بی‌اندازه بی‌تفاوتی.

(در این وقت در آهسته باز می‎شود. دانشجو در لباس یک گارسون آرام داخل می‎شود. با بلند کردن هفت‎تیرش از بالای شانه کارل توماس چراغ برق را خاموش می‎کند. شلیک. فریاد.)

بانکدار: چراغ! چراغ! گارسون به وزیر شلیک کرد.

آذر ۲۳, ۱۳۹۶

 

پرده چهارم

صحنه اول

سمت چپ هتل. در کنار پارک

در پشت سر دانشجو کارل توماس می‎دود

کارل توماس: تو! تو! (دانشجو سرش را برمی‎گرداند، به دویدن ادامه می‎دهد.) تو، من می‎خوام به تو کمک کنم رفیق.

دانشجو: رفیق چیه! من رفیق شما نیستم.

کارل توماس: اما شما به کیلمن ...

دانشجو: زبرا او یک بلشویک است، زیرا او یک انقلابی است. زیرا او کشور ما را به یهودیان می‎فروشد.

(کارل توماس مبهوت یک قدم به او نزدیک می‎شود.)

کارل توماس: آیا جهان یک تیمارستان است؟ آیا جهان یک تیمارستان شده است!!!

دانشجو: برو عقب، وگرنه شلیک می‎کنم!

(دانشجو از آنجا می‎گریزد، داخل یک اتوموبیل می‎پرد، اتوموبیل با سرعت می‎راند. کارل توماس متوجه می‎شود، هفت‎تیر را از جیب خارج می‎کند، دو بار به سمت ماشین شلیک می‎کند. سپس ناگهان به فکر فرو می‌رود و در مقابل یک درخت متوقف می‎شود.)

کارل توماس: آیا تو یک درخت آلش هستی؟ یا یک دیوار لاستیکی؟ (درخت را لمس می‎کند.) تو مثل پوست احساس می‌شوی، سخت و ترک خورده، و مانند خاک بو می‌دهی. اما تو واقعاً یک درخت آلش هستی؟ (بر روی نیمکتی می‎نشیند.) سر بیچاره من. طبلی از آتش. سوار شوید حضار محترم. ناقوس زنگ می‎زند. سفر آغاز می‎شود. یک دور می‎چرخیم. ــ تو می‎بینی که یک خانه می‎سوزد، سطل را برمی‎داری، می‎خواهی خاموش کنی، و به جای آب نفت در شعله آتش می‎ریزی ... تو در شهر برای بیداریِ بزرگ اعلام خطر می‎کنی، اما به خواب‌رفته‎ها خود را می‎چرخانند و بر روی شکم قرار می‎دهند و به خُر و پُف کردن ادامه می‎دهند ... در حالیکه دیگران را شب با سایه‎های قهوه‎ای احاطه می‎کند، من قاتلین را می‎بینم که خود را خم کرده‎اند، برهنه و با مغز عریان گشته ... و بعنوان یک نگهبان در میان خیابان‎ها می‎دوم، با افکاری که در مخروطی از نور سیاره مشتری با برخورد به همدیگر خود را زخمی می‎کنند ... آه، چرا دروازه تیمارستان را به رویم گشودند؟ آیا در داخل تیمارستان با وجود قطب شمال ضربات بال پرندگان خاکستری خوب نبود؟ ... من را جهان از دست داده است ... من جهان را از دست داده‎ام.

(در اثنای آخرین جملات دو مأمور پلیس می‎آیند. هر دو به سمت او می‎روند و مچ دست‎هایش را می‎گیرند.)

پلیس اول: خب، مرد جوان، شما حتماً هفت‎تیر را همین حالا پیدا کرده‎اید؟

کارل توماس: من چه می‎دانم؟ تو چه می‎دانی؟ حتی هفت‎تیر خود را بر علیه مجرم می‎چرخاند و از لوله‎اش پوزخند شلیک می‎کند.

پلیس دوم: درست صحبت کنید، فهمیدید.

پلیس اول: اسم شما چیست؟

کارل توماس: هر نامی فریب است ... ببینید، من فکر می‎کردم اگر مسیر را مستقیم از میان پارک بروم به هتل می‎رسم. یک فنجان قهوه پنجاه فنیگ. می‎دانید به کجا آدم فرود می‎آید؟ در تیمارستان. و پلیس مواظب است که هیچکس سالم نشود.

پلیس اول: شما توقیف هستید.

پلیس دوم: مقاومت نکنید. با هر تلاشی برای فرار شلیک می‎شود.

کارل توماس: من را راحت بگذارید.

پلیس اول: برعکس. خوشحال باشید که ما از شما محافظت می‎کنیم وگرنه مردم شما را به دار می‎کشند.

پلیس دوم: اعتراف می‎کنید که به وزیر شلیک کرده‎اید؟

کارل توماس: من؟

پلیس اول: بله، شما.

پلیس دوم: حرکت کنید، به سمت پاسگاه می‎رویم.

(تاریک. آدم فریاد جمعیت را می‎شنود.)

 

صحنه دوم

پاسگاه پلیس. اتاق رئیس پلیس

در کنار میز رئیس پلیس زنگ شدید تلفن

رئیس پلیس (با تلفن): الو؟ چه خبر است؟ ... چی؟ ... سوء‌قصد به وزیر کیلمن در گراند هتل؟ ... وزیر مُرده؟ ... گراند هتل را محاصره کنید ... خیابان را پاک کنید ... یک مظنون را دستگیر کرده‎اید؟ ... بگذارید به اینجا منتقل کنند ... من منتظرم ... (قطع می‎کند. به خانم سکرتر) بمانید. شما باید صورتجلسه بنویسید. (تلفن می‎کند.) تمام ایستگاه‎ها آماده باشند ... ممنون ... اگر ماجرائی رخ داد تلفن کنید ... البته از چپ ... تظاهرات را سرکوب کنید ... تمام ...

(در این بین پلیس با پیکل داخل می‌شوند.)

پیکل (به پلیس): آقا، شما مجبور نیستید من را اینطور محکم بگیرید ... شما اصلاً که هستید؟ گرچه شما در یک شهر بزرگ زندگی می‎کنید، جائیکه اراذل و اوباش وجود دارند، با این حال شما باید تمایز قائل شوید.

رئیس پلیس: چه خبر است؟

پلیس: این مرد در راهروی گراند هتل ول می‎گشت ... کمی قبل از سوءقصد در اتاق وزیر بود. او در هتل اقامت ندارد، مشکوک رفتار می‎کند و نمی‎تواند دلیلش را بگوید ...

رئیس پلیس: خب، اسمتان چیست؟

پیکل: گرچه اسم من پیکل است، با این حال ...

رئیس پلیس: به سؤال من پاسخ بدهید.

پیکل: یعنی من مایلم ...

رئیس پلیس: شما کمی قبل از سوءقصد در اتاق وزیر به قتل رسیده بودید. آنجا چه می‎خواستید؟

پیکل: من او را ... در واقع، آقای ژنرال من فکر می‎کردم که آقای وزیر یک آقای قابل احترام است ... اما، وقتی من در نزد او به اتاق هتل آمدم ...

رئیس پلیس: شما اعتراف می‎کنید که در قتل شرکت داشته‎اید؟ شما یک خشم شخصی به وزیر داشتید؟

پیکل: یعنی من می‎خواستم ...

رئیس پلیس: چه می‎خواستید؟ شما آنارشیست هستید؟ به یک انجمن غیرقانونی تعلق دارید؟

پیکل: یعنی سربازان سابق خط مقدم جبهه ... آقای ژنرال، گرچه من فقط در مرحله ... به انجمن جنگجویان.

رئیس پلیس: به انجمن جنگجویان؟ ... آیا می‎توانید این را ثابت کنید؟

پیکل: بله. این کارت عضویت من است.

رئیس پلیس: آها... شما یک وطنپرست هستید؟ ... به این خاطر ... تعریف کنید چرا شما وزیر را به قتل رساندید.

پیکل: من فکر می‎کردم ... من بخاطر او از میان آتش عبور می‎کردم ...

رئیس پلیس: به سؤال من توجه کنید.

پیکل: یعنی ... من فقط بخاطر راه‎آهن آمدم ... و آنجا در وزارتخانه هستم ... و بیشتر چیزی ندارم ...

رئیس پلیس: به موضوع بپردازید.

پیکل: آه آقای ژنرال، اجازه بدهید من به خانه برگردم ... هوا در حال تغییر کردن است ... حالا می‎توانم سفر کنم ... و گاوهایم ... همسرم همیشه می‎گفت ...

(تلفن زنگ می‎زند.)

رئیس پلیس (با تلفن): مقر پلیس ... شما از شاهدها بازجوئی کردید؟ ... یک مرد در لباس گارسونی؟ ... صبر کنید ... پیکل، پالتوی خود را درآورید.

پیکل: من فقط پالتو ...

رئیس پلیس: کت پشمی ... آها ...

پیکل: اما فقط، چون من ...

رئیس پلیس: ساکت باشید. (در تلفن.) ... ممنون ... سکرتر، مشخصات پیکل را صورتمجلس کنید ...

خانم سکرتر: نام شما؟ نام پدر و نام کوچک؟

پیکل: اسم من تراوگات پیکل است، دوشیزه عزیز ... هنگام کودکی گاتلیب نامیده می‎شدم ... اما در اصل عاقبت تراوگات اسم من است ... یعنی کارمند شهرداری که با پدرم ... هنگامیکه هنوز با هم خوب بودند، هر شب بازی می‎کردند ...

(پلیس دوم وارد می‎شود.)

رئیس پلیس: چه شده؟

پلیس دوم: ما یک مرد را در پارک شهر دستگیر کردیم. او یک هفت‎تیر در دست داشت. دو گلوله کسر بود.

رئیس پلیس: داخل بیاورید. (پلیس اول و کارل توماس داخل می‎شوند.) اسم شما؟

کارل توماس: کارل توماس.

رئیس پلیس: می‎خواستید با این هفت‎تیر چه کنید؟ ...

کارل توماس: وزیر را بکشم.

رئیس پلیس: خیلی سریع پیش می‎رود ... این هم از نفر دوم ... بنابراین اعتراف می‎کنید ... آیا به انجمن جنگجویان آقای پیکل تعلق دارید؟

کارل توماس: به انجمن جنگجویان؟

پیکل: آقای ژنرال، من باید متوجه سازم ... که انجمن جنگجویان ما در هولتسهاوزن ... گرچه ما هیچ خارجی را نمی‎پذیریم ... حتی از روستای همسایه هم نمی‎پذیریم ... با این حال فقط آقای رئیس‌جمهورِ رایش عضو افتخاری است ...

رئیس پلیس: ساکت شوید ... (به پلیس‎ها.) این مرد چطور دیده می‎شود؟

کارگاه دوم: مردم می‎خواستند او را دار بزنند. ما به زحمت توانستیم جمعیت را عقب نگهداریم.

رئیس پلیس: بنشینید. تعریف کنید. چرا شما وزیر را به قتل رساندید.

کارل توماس: او مُرده است؟

رئیس پلیس: بله.

کارل توماس: من شلیک نکردم.

رئیس پلیس: شما باید قبول کنید که همین حالا اعتراف کردید ...

پیکل: نه آقای ژنرال، شما اشتباه می‎کنید. من او را می‎شناسم. او یکی از دوستان وزیر است ...

رئیس پلیس: شما چرا مرتب بین حرف دیگران می‎دوید؟

پیکل: زیرا حرفم را باور نمی‎کنید ... یعنی من صندوقدار انجمن جنگجویان هستم. و اساسنامه ما ...

رئیس پلیس: من دستور می‎دهم شما را بازداشت کنند. (به توماس.) شما در وزیر یک آفت می‎دیدید، بله؟ یک خائن وطن؟

کارل توماس: قاتل گفت که او این کار را کرده.

رئیس پلیس: قاتل؟

کارل توماس: من او را دنبال کردم. من به سمت او شلیک کردم.

رئیس پلیس: چرا چیزهای مغشوش تعریف می‎کنی؟

پیکل: اگر او آن را می‎گوید، آقای ژنرال ...

(پلیس اول به سمت رئیس پلیس می‎رود و با او آهسته صحبت می‎کند.)

رئیس پلیس: این تأثیر را هم بر من می‎گذارد. همچنین دیگری، پیکل ... هر دو را به بخش یک منتقل کنید ... من فوراً به آنجا می‎آیم ... (با تلفن.) من را به دادستان وصل کنید ...

پیکل: آقای ژنرال ... یعنی من مایلم ... من مایلم بپرسم ...

رئیس پلیس: هنوز چیزی وجود دارد؟

پیکل: آقای ژنرال، تصمیم گرفته شد؟ من باید به زندان بروم؟

رئیس پلیس: بله.

پیکل: در حقیقت ... سپس ... البته در هولتسهاوزن ... و اگر شما متوجه شوید ... و اگر همسرم ... و اگر همسایه‎ام ... که با شهردار خویشاوند است ... و اگر انجمن جنگجویان ... می‎دانید آنها چه کاری می‎کنند؟ ... حالا سابقه جنائی دارم. وقتی از زندان بیرون بیایم باید به کجا بروم؟ به کجا؟ من دیگر نمی‎توانم خودم را در هولتسهاوزن نشان دهم ...

رئیس پلیس: بعد از اینکه مشخص شود بی‎گناهید می‎توانید به خانه بازگردید.

پیکل: با این حال سابقه‌دار ...

رئیس پلیس: من وقت ندارم. (با تلفن) من را به دادستان وصل کنید.

پیکل: حتی اینجا هم گفته می‎شود وقت ندارم ... دستکش سفید، دستکش سیاه ... آدم به چه‌چیز باید اعتقاد داشته باشد؟

(تاریک.)

 

صحنه سوم

اتاق بازپرس

بازپرس و منشی دادگاه در پشت میز نشسته‌اند. در مقابل آنها کارل توماس با دستبند

بازپرس: شما فقط موقعیت خود را سخت می‎سازید. شهود اظهار کرده‎اند که شما قصد کشتن وزیر را ابراز کرده‎اید.

کارل توماس: من این را انکار نمی‎کنم. اما من شلیک نکردم.

بازپرس: شما اعتراف می‎کنید که قصد کشتن داشته‎اید ...

کارل توماس: بله قصد داشتم.

بازپرس: شاهد راند باید داخل شود. (راند داخل می‎شود.) آقای راند، آیا شما متهم را می‎شناسید؟

راند: بله قربان.

بازپرس: این همان مردیست که در آن سرقت در محل اخذ رأی هفت‎تیر شما را از آن خود کرد؟

راند: بله قربان.

بازپرس: توماس، در این مورد چه می‎گوئید؟

کارل توماس: من این را انکار نمی‎کنم. اما ...

راند: اگر اجازه داشته باشم یک نظر ابراز کنم، یهودی‎ها در پشت ماجرا هستند.

بازپرس: راند، شما شلیک نکردید؟

راند: نه قربان. باید همه فشنگ‎ها در خشاب باشند.

بازپرس: دو فشنگ کم است. آیا این هفت‎تیر شماست؟

راند: هفت‎تیر خدمت من است، قربان.

بازپرس: توماس، آیا هنوز می‎خواهید منکر به قتل رساندن وزیر شوید؟ آیا نمی‎خواهید با یک اعتراف وجدان خود را آسوده سازید؟

کارل توماس: من چیزی برای اعتراف ندارم، من شلیک نکردم.

بازپرس: کم بودن دو گلوله را چطور توضیح می‎دهید؟

کارل توماس: من به سوءقصدکننده شلیک کردم.

بازپرس: که اینطور، به سوءقصدکننده شلیک کردید. حالا فقط ناشناس بزرگ را کم داریم. آیا شما مجرم مرموزی را که بعد از شما وارد اتاق گشت و شلیک کرد می‎شناسید؟

کارل توماس: نه.

بازپرس: بسیار خوب، بنابراین آقای معروف X.

کارل توماس: یکی از راست‎ها بود. او خودش این را گفت. من بدنبال او رفتم. من فکر می‎کردم که او یک رفیق است.

بازپرس: صحبت بی‎معنی نکنید. آیا می‎خواهید رد محرکان اصلی را از بین ببرید؟ ما آنها را می‎شناسیم، این بار دیگر عفو وجود ندارد. رفقای صمیمیتر شما در زندان انداخته شده‎اند ... سرپیشخدمتِ گراند هتل باید داخل شود. (سرپیشخدمت داخل می‌شود.) آیا شما متهم را می‎شناسید؟

سرپیشخدمت: بله، او کمک گارسون در گراند هتل است. آقای من، اگر می‎دانستم که ...

بازپرس: آیا متهم به آقای وزیر دشنام می‎داد؟

سرپیشخدمت: بله، آقای من، او گفت، یک وزیر عالی خلق. نه، او گفت یک وزیر خیرخواه خلق.

بازپرس: توماس، آیا شما این را گفتید؟

کارل توماس: بله، اما شلیک نکردم.

بازپرس: خانم ملِر باید داخل شود. (خانم ملِر داخل می‎شود.) شما متهم را می‌شناسید؟

خانم ملِر: بله، او دوست من است.

بازپرس: که اینطور، دوست شما. شما خود را ... رفیق او می‎نامید؟

خانم ملِر: بله.

بازپرس: شما متهم را به سرپیشخدمتِ گراند هتل توصیه کردید؟

خانم ملِر: بله.

بازپرس: متهم باید به شما گفته باشد: "شماها همه خوابید! یکی باید بمیرد. سپس بیدار خواهید شد."

خانم ملِر: نه.

بازپرس: بر خودتان مسلط شوید، شاهد. شما مشکوک به همدستی با متهم هستید. شما برای متهم یک محل کار در گراند هتل تهیه کرده‎اید. دادستان فرض می‎کند که این محل کار فقط یک محل کار ساختگی بوده است. متهم باید این موقعیت را بدست می‎آورد تا به وزیر نزدیک شود.

خانم ملِر: اگر شما همه‌چیز را بهتر می‎دانید بنابراین من را دستگیر کنید.

بازپرس: من برای آخرین بار از شما می‎پرسم: آیا متهم گفت که یکی باید بمیرد؟

خانم ملِر: نه.

بازپرس: پادو باید داخل شود. (پادو داخل می‎شود.) آیا متهم را می‎شناسید؟

پادو: خواهش می‎کنم، بله. او فوری وقتی بشقاب‎ها را باید حمل می‎کرد یک بشقاب را شکست و به من گفت باید قطعات شکسته را مخفی کنم، اما طوریکه کسی آن را پیدا نکند.

بازپرس: این خیلی جالب است. شما این کار را کردید؟

کارل توماس: بله.

بازپرس: این یک نور عجیبی بر شخصیت شما می‎اندازد ... پادو، خوب دقت کنید. آیا شنیدید که چگونه متهم گفت: "همه شماها در خوابید! یکی باید کشته شود. سپس شماها بیدار خواهید گشت؟"

پادو: خواهش می‎کنم، بله، و در این حال چشم‎هایش را می‌چرخاند و دستش را مشت کرده بود، کاملاً خونخوار دیده می‎شد، چنین صورتی را من فقط در سینما دیده بودم. من وحشت کردم.

بازپرس: شما کجا ایستاده بودید؟

پادو: من ... من ... من ...

بازپرس: شما باید حقیقت را بگوئید.

پادو (شروع به گریستن می‎کند، سرش را از سمت بازپرس به سمت سرپیشخدمت برمی‎گرداند): آقای سرپیشخدمت، من دیگر این کار را نخواهم کرد، من به شما گفته بودم مایلم به دستشوئی بروم، من اصلاً به دستشوئی نرفتم، من خیلی خسته بودم، من می‎خواستم در زیر میز دراز بکشم و کمی بخوابم ... آقای سرپیشخدمت، لطفاً این را به رئیس اطلاع ندهید ...

بازپرس (می‎خندد): این خیلی بد نخواهد شد ... توماس، شما در باره این اظهارات چه می‎گوئید؟

کارل توماس: من بتدریج این احساس را پیدا می‎کنم که انگار خود را در تیمارستان می‎یابم.

بازپرس: که اینطور، در یک تیمارستان. شهود می‎توانند بروند. خانم ملِر، شما موقتاً بازداشت هستید. ایشان را ببرید. (شهود می‎روند.) اوا برگ دستگیر شده را بیاورید. (اوا برگ داخل می‎شود.) نام شما اوا برگ است؟

اوا برگ: سلام، کارل ... بله.

بازپرس: شما اجازه ندارید با متهم صحبت کنید.

اوا برگ: من نمی‎توانم به او دست بدهم، شما باید اول دست‎های او را باز کنید. چرا به او دستبند زده‎اید؟ آیا فکر می‎کنید که او فرار خواهد کرد؟ بیرون یک دو جین پلیس ایستاده است. یا اینکه از او می‎ترسید؟ به نظر نمی‎رسد خیلی شجاع باشید. یا اینکه فقط می‎خواهید از او زهرچشم بگیرید؟ شما اما اشتباه می‎کنید، اینطور نیست کارل؟

بازپرس: من دستور می‎دهم شما را فوری بازداشت کنند، اگر شما تُن صدایتان را تغییر ندهید.

اوا برگ: من شک نمی‎کنم که شما برای این کار شجاعت کافی دارید ... من انتظار می‎کشم که شما مرا آزاد کنید.

بازپرس: من طبق قانون مجاز به چنین کاری نیستم.

اوا برگ: جائیکه برایتان مناسب است خود را پشت قانون مخفی می‎کنید. هفته‎ها است که بازداشتم. من از حقوقی استفاده کردم که قانون به همه اعطاء کرده است. از آنجا که حقوق عمومی وظایف عمومی هستند، بنابراین بجای آنکه اجازه دهید قانون نقض شود باید از شغل قضاوت استعفا می‎دادید.

بازپرس: من از شما دو سؤال دارم. آیا متهم نزد شما زندگی می‎کرد؟

اوا برگ: بله.

بازپرس: آیا در روابط مجرمانه با او همدست بودید؟

اوا برگ: این چه سؤال مسخره‎ایست؟ آیا شما از قرن پانزدهم می‎آئید؟

بازپرس: من می‎خواهم بدانم که آیا شما رابطه جنسی با متهم داشته‎اید؟

اوا برگ: نمی‎خواهید اول به من توضیح دهید که چگونه یک رابطه غیرجنسی دیده می‎شود؟

بازپرس: شما از یک خانواده محترم می‎آئید ... پدر شما می‎تواند ...

اوا برگ: خانواده من به شما هیچ ربطی ندارد. و سؤال شما را آنقدر بیشرمانه می‎دانم که اگر می‎خواستم به آن جواب دهم مایه شرمساریم می‎گشت.

بازپرس: بنابراین از پاسخ دادن به سؤال دوم امتناع می‎کنید ... آیا زمانی که متهم پیش شما زندگی می‎کرد از قصد کشتن وزیر کیلمن با شما صحبت کرد؟

اوا برگ: آقای بازپرس، من فکر می‎کنم که ما از گذشته همدیگر را می‎شناسیم ... شما دوست داشتید این را گوشزد کنید ... آیا شما یک دوست خود را که رفقا را لو می‎دهد بعنوان رقت‎انگیزترین ولگرد بحساب نمی‎آورید؟ بنابراین سؤال سوم هم چون شما به احتمال لو دادن باور دارید بیشرمانه است. اما من به آن شرفی که شما نه می‎توانید آن را از من بگیرید و نه به من بدهید قسم می‎خورم که کارل توماس هرگز این را بیان نکرد که قصد کشتن کیلمن را دارد.

بازپرس: متشکرم. ببرید.

اوا برگ: خداحافظ کارل، نگذار مطیعت سازند.

کارل توماس: اوا، من دوستت دارم.

اوا برگ: حتی در این ساعت هم اجازه ندارم به تو دروغ بگویم.

(اوا برگ برده می‎شود.)

بازپرس: من در پرونده خواندم که شما هشت سال در تیمارستان بوده‎اید. شما تا تشخیصِ داشتنِ عقل سلیم و مسئولیتپذیر به بخش روانپزشکی منتقل می‎شوید.

(تاریک.)

 

صحنه چهارم

تیمارستان

اتاق معاینه

پروفسور لودین: شما از طرف دادستان برای درمان روانپزشکی حواله شده‎اید ... آرام بایستید. نبض نرمال. پیراهن را باز کنید. نفسِ عمیق. نفس را نگه دارید. قلب سالم ... به من صادقانه بگوئید، چرا مرتکب این عمل شدید؟

کارل توماس: من شلیک نکردم.

پروفسور لودین (پرونده را ورق می‎زند): پلیس ابتدا شما را برای مردی بحساب آورده که بخاطر انگیزه ناسیونالیستی شلیک کرده‎اید. پلیس فکر می‎کند شخصی به نام پیکل همدست شما است. مقامات تحقیق‌کننده به این نتیجه رسیده‌اند که این فرض اشتباه است. آنها معتقد هستند که شما به یک سازمان چپ افراطی تروریستی تعلق دارید ... رفقای شما دستگیر شده‎اند ... با این حال من فکر می‎کنم ... با اطمینان به من اعتماد کنید، من فقط به انگیزه شما علاقه‎مندم.

کارل توماس: وقتی من مرتکب جرمی نشده‎ام نمی‎توانم به هیچ‌چیز اعتراف کنم.

پروفسور لودین: شما می‎خواستید انتقام بگیرید، اینطور نیست؟ احتمالاً فکر می‎کردید که وزیر به شما یک شغل عالی خواهد داد. شما می‎دیدید که آقایان رفقا هم وقتی در آن بالا می‎نشینند فقط به فکر خود هستند. شما احساس یأس می‎کردید، عقب رانده؟ جهان طوری دیگر از آنچه در سر شما خود را نقاشی می‎کرد دیده می‎گشت؟

کارل توماس: من به روانپزشک احتیاج ندارم.

پروفسور لودین: شما خود را سالم احساس می‎کنید؟

کارل توماس: کاملاً سالم.

پروفسور لودین: هوم. آیا این تصور همیشه بر شما مسلط است؟ من فکر کنم به یاد داشته باشم که مادر شما هم از این عقده رنج می‎برد. (کارل توماس می‎خندد.) نخندید. هیچکس کاملاً سالم نیست. (مکث کوتاه.)

کارل توماس: آقای پروفسور!

پروفسور لودین: آیا می‎خواهید حالا برایم اعتراف کنید که چرا شلیک کردید؟ درک کنید که فقط دلیل آن برای من جالب است. ارتکاب جرم اصلاً برای من اهمیت ندارد. اعمال بی‎معنی‎اند. تنها انگیزه‎ها مهم هستند.

کارل توماس: آقای پروفسور، من می‎خواهم همه‌چیز را برای شما دقیقاً تعریف کنم. من دیگر خود را نمی‎شناسم. من چه‌چیزهائی تجربه کردم ... آیا اجازه دارم برایتان تعریف کنم، آقای پروفسور؟

پروفسور لودین: شروع کنید.

کارل توماس: درست بخاطر دارم. در پشت سر من بسته شد، و وقتی من آن را باز کردم هشت سال گذشته بود. یک قرن. من اول، همانطور که شما به من توصیه کرده بودید به دیدار ویلهلم کیلمن رفتم. یکی مانندِ من به مرگ محکوم‌گشته. من او را بعنوان وزیر دیدم. وابسته به دشمنان قدیم.

پروفسور لودین: نرمال. او باهوشتر از شما بود.

کارل توماس: من پیش بهترین رفیقم رفتم. یک مردی که با هفت‎تیر در دست به تنهائی یک گروهان از سفیدها را عقب می‎نشاند. او به من گفت: "آدم باید بتواند انتظار بکشد."

پروفسور لودین: نرمال.

کارل توماس: و او در این حال قسم می‎خورد که به انقلاب وفادار مانده است.

پروفسور لودین: غیرنرمال. اما تقصیر شما نبود. آدم باید او را معاینه کند. احتمالاً فساد والرین در شکل کاتاتونیک.

کارل توماس: من گارسون بودم. یک شبِ تمام. آنجا بوی فساد می‎داد. همکاران آن را درست می‌یافتند و به این خاطر افتخار می‎کردند.

پروفسور لودین: نرمال. کسب و کارها دوباره شکوفا می‎شوند و هرکس از آن به روش خود سود می‎برد.

کارل توماس: این را شما نرمال می‎نامید؟! در هتل به یک بانکدار برخوردم، به من گفتند که او مانند کاه پول پارو می‎کند ... این چه سودی به حال او دارد؟ حتی نمی‎تواند شکم بزرگ چاقش را با غذای مطبوع پُر کند. وقتی بقیه قرقاول می‌خورند او باید قاشق قاشق سوپ بخورد، زیرا که معده‎اش او را نشگون می‎گیرد. او روز و شب سفته‎بازی می‎کند. برای چه؟ برای چه؟

(توسط پروژکتور اتاق خصوصی در هتل نورانی می‎شود.)

بانکدار (در کنار میز با تلفن): الو! الو! بازار سهام؟ همه‌چیز را بفروشید! رنگ‎ها و کربنات پتاسیم و لوله‎ها ... سوءقصد به کیلمن ... صنایع شیمیائی دوباره صد در صد کاهش یافته ... چی؟ ... اداره! ... دوشیزه، چرا مرا قطع می‎کنید؟ ... من شما را جوابگو می‎سازم ... ویران شده توسط یک مشکل تلفن ... آه خدای آسمان!

 

پروفسور لودین: برای چه؟ چون او باهوش است، چون او می‎خواهد کاری انجام دهد. دوست عزیز، این بانکداری را که شما دیدید نرمال بود، من ثروت او را برای خود آرزو می‎کنم.

 

بانکدار (در اتاق هتل در حال پوزخند زدن.): نرمال ... نرمال ...

(اتاق خصوصی در هتل تاریک.)

 

کارل توماس: و خدمتکار در گراند هتل؟ او دوازده سال هر هفته یک سکه طلائی پس انداز کرد. دوازده سال! سپس تورم آمد، به او ششصد میلیون پرداخت کردند، و او نمی‎توانست با این پول حتی یک قوطی کبریت بخرد. اما او درمان نگشت، او کلاهبرداری را تغییرناپذیر می‎داند، او امروز تکه‎های نان را پس‎انداز و آخرین پول‌خُرد خود را شرط‎بندی می‎کند. این نرمال است؟

(توسط پروژکتور اتاق خدمتکاران در هتل نورانی می‌شود.)

خدمتکار: چه‌کسی در مسابقه پاریس برنده شد؟ گالاته زیبا ... فریب حیله! حیله فریب! من تمام پس‎اندازم را بر روی ایده‌آلیست نشوندم، و حالا این جوکی لعنتی از قضا گردنش می‎شکنه ... من می‌خوام پولم را دوباره داشته باشم! در غیراینصورت ...

 

پروفسور لودین: کسی که ریسک نکند، برنده نمی‎شود. این خدمتکار در گراند هتل، من در گذشته آنجا زندگی می‎کردم، کاملاً نرمال است.

 

خدمتکار (در اتاق هتل چاقویش را در شکم فرو می‎کند، در حال پوزخند زدن.): نرمال ... نرمال ...

(اتاق خدمتکاران در هتل تاریک.)

 

کارل توماس: شاید شما حتی جهانی را نرمال بنامید که در آن این امکان وجود دارد تا مهمترین اختراعاتی که می‎توانند زندگی انسان‎ها را راحت‎تر سازند نابود شوند، فقط به این خاطر که برخی از مردم می‎ترسند نتوانند دیگر این همه درآمد کسب کنند؟

(توسط پروژکتور ایستگاه رادیوئی در هتل نورانی می‎شود.)

تلگرافچی: توجه! توجه! تمام ایستگاه‎های رادیوئی جهان. چه‌کسی اختراع من را می‎خرد؟ من پول نمی‎خواهم، این اختراع به همه کمک خواهد کرد، به همه. سکوت ... هیچ پاسخی.

 

پروفسور لودین: چه‌چیز باید در آن نرمال نباشد. زندگی چمنزار نیست که بر رویش انسان‎ها برقصند و قره‎نی بزنند. زندگی جنگ است. کسی که قویترین مشت‌ها را دارد برنده می‎شود. این کاملاً نرمال است.

 

تلگرافچی (در اتاق هتل، در حالیکه او در حال پوزخند زدن خود را با برق می‎کشد.): نرمال.

(توسط پروژکتور تمام اتاق‎های هتل نورانی می‎شوند.)

آواز دسته‌جمعی زندانیان (آنها در حالت نشسته در اتاق بازجوئی سر خود را به پائین خم کرده‎، پوزخند می‌زدند و سرشان را تکان می‌دادند) ... نرمال! نرمال! ...

(انفجار در هتل. ــ تاریک.)

 

کارل توماس: چطور می‎تونم این جهان را همچنان تحمل کنم! ... من نقشه کشیدم بشریت را بترسانم. من می‎خواستم وزیر را با گلوله بکشم. در همان ساعت یک نفر دیگر شلیک کرد.

پروفسور لودین: هوم.

کارل توماس: من پشت سر مجرم فریاد کشیدم. فکر می‎کردم که یک رفیق است. می‎خواستم به او کمک کنم. او مرا به عقب هُل داد. من لب‎های به هم فشرده‎اش را دیدم. او به من با فریاد گفت چون وزیر یک بلشویک و یک انقلابی بوده است.

پروفسور لودین: نرمال. نسبتاً می‎تواند درست باشد، بشرطی که این فردِ ناشناس وجود داشته باشد.

کارل توماس: سپس من به طرف قاتلِ مردی شلیک کردم که خودم می‎خواستم به قتل برسانم.

پروفسور لودین: هوم.

کارل توماس: مه از بین رفته بود. شاید جهان اصلاً دیوانه نباشد. شاید من دیوانه‎ام ... شاید من دیوانه‎ام. شاید تمام این چیزها فقط یک رؤیای مغشوش بوده باشد ...

پروفسور لودین: شما چه می‎خواهید؟ خب جهان حالا چنین است ... دوباره به انگیزه‎ها برگردیم. می‎خواستید با این شلیک گذشته‎تان را از بین ببرید؟

کارل توماس: جنون! جنون!

پروفسور لودین: کمدی بازی نکنید. یک روانپزشک قدیمی را نمی‎توانید تحت تأثیر قرار دهید.

کارل توماس: آیا دیگر بین تیمارستان و جهان هیچ مرزی وجود ندارد؟ بله، بله ... واقعاً ... شبیه همین انسان‎هائی که اینجا بعنوان دیوانه محافظت می‎شوند در بیرون بعنوان افراد نرمال چهار نعل می‎تازند و اجازه دارند دیگران را پایمال کنند.

پروفسور لودین: که اینطور ...

کارل توماس: و شما؟ فقط ادعا نکنید که شما هم نرمال هستید؟ شما یک دیوانه در میان بقیه دیوانه‎ها هستید.

پروفسور لودین: حالا این کلمات خشن را تمام کنید! ... در غیراینصورت دستور می‎دهم شما را به سلول انفرادی ببرند. شما احتمالاً مایلید با استفاده از پاراگراف برای بیماران روانی خود را نجات دهید؟

کارل توماس: شماها فکر می‎کنید که زنده‎اید؟ فقط در این خیال بمانید که جهان همیشه مانند حالا خواهد ماند!

پروفسور لودین: بنابرین شما همان فرد قدیمی باقیمانده‎اید ... شما هنوز هم می‎خواهید جهان را تغییر دهید، آتش کوچکی به راه اندازید، بله؟ اگر طبیعت نمی‎خواست که بسیاری کمتر بخورند احتمالاً حتماً دیگر گرسنگی وجود نداشت. کسی که با پشتکار کاری انجام می‎دهد لازم نیست گرسنگی بکشد.

کارل توماس: کسی که گرسنگی می‎کشد لازم نیست غذا بخورد.

پروفسور لودین: انسان‎ها با ایده‎های شما انگل و تن‎آسا خواهند گشت.

کارل توماس: شما با ایده‎های خود سعادتمندید؟

پروفسور لودین: چی، سعادت! شما از ارزش نهادن بیش از حد به این ایده در رنج هستید. فکر باطل. ترس بیهوده. مفهوم شادی مانند یک سدِ آب در سر شما نشسته است. اگر نخواهید این مفهوم را تغییر دهید مختارید. شاید احتمالاً اشعار بزمی پُر از روح بنویسید، بنفشه آبی و دختران زیبا را دوست داشته باشید ... یا شما به یک فرقه مذهبی بی‌خطر با هذیانزدگی خفیف خواهید پیوست. و شما می‎خواهید جهان را خوشحال سازید؟

کارل توماس: من برای روح شما ارزش قائل نیستم.

پروفسور لودین: شما پایه هر جامعه‎ای را خراب می‌کنید. هر جامعه‎ای را! شما چه می‎خواهید؟ می‎خواهید زندگی را در شالوده‎هایش سرنگون سازید، آسمان را به زمین بکشید، بله؟ توهم مانند سم عفونی بر ذهن افراد ضعیف تأثیر می‎گذارد!

کارل توماس: از جمعیت چه می‎فهمید؟

پروفسور لودین: کلکسیونِ الگوی من چشم‎های نابیناترین انسان‎ها را می‎گشاید. جمعیت، یک گله خوک‌اند که وقتی غذا برای خوردن وجود دارد به سمت خوکدانی هجوم می‎آورند. و وقتی شکمشان پُر می‎شود در کثافت غوطه می‎خورند. و در هر قرنی یک بیمار روانی پیدا می‎شود و به این گله بهشت را وعده می‎دهد. پلیس باید آنها را به موقع به ما پزشکِ دیوانگان تحویل دهند، بجای آنکه تماشا کنند که چگونه آنها بر بشریت خشم می‌گیرند.

کارل توماس: شما بی‎خطر نیستید.

پروفسور لودین: این مأموریت ما است که از جامعه در برابر مجرمان خطرناک محافظت کنیم. شما دشمن خونی هر جامعه‎ای هستید! هرج و مرج! آدم باید شما را بی‎خطر سازد، استریل و ریشه‌کن سازد!

کارل توماس: نگهبان! نگهبان! (نگهبانان داخل می‎شود.) این دیوانه را در سلول انفرادی بیندازید.

(پروفسور لودین به نگهبانان اشاره می‎کند. نگهبانان کارل توماس را می‎گیرند.)

پروفسور لودین: شما فردا به زندان منتقل خواهید شد.

 

پرده پنجم

صحنه اول

زندان

یک لحظه تمام سلول‎ها قابل دیدن می‎شوند

تاریک

سپس سلول آلبرت کرول روشن می‎شود

آلبرت کرول (به سلول همسایه بغل‌دستی می‎کوبد): چه کسی آنجاست؟

سلول اوا برگ روشن می‎شود

اوا برگ (می‎کوبد): اوا برگ.

آلبرت کرول (می‎کوبد): تو هم؟

اوا برگ (می‎کوبد): امروز صبح زود.

آلبرت کرول (می‎کوبد): و بقیه؟

اوا برگ (می‎کوبد): همه دستگیر شدند. چرا کارل این کار را کرد؟

آلبرت کرول (می‎کوبد): او می‌گوید این کار را نکرده. کارل کجاست؟

اوا برگ (می‎کوبد): شاید مادر ملِر بداند.

آلبرت کرول (می‎کوبد): مادر ملِر؟ او هم اینجا است؟

اوا برگ (می‎کوبد): بله. بالای من. صبر کن من می‎کوبم.

(سر و صدا کنار درِ سلول آلبرت کرول.)

آلبرت کرول (می‎کوبد): مواظب باش! کسی دارد می‎آید.

(درِ سلول آلبرت کرول با جیغ باز می‎شود. نگهبان راند داخل می‎شود.)

راند: سوپ ... عجله کنید. امروز یکشنبه است.

آلبرت کرول: آه، شما اینجا هستید.

راند: بله، من دوباره کارمند زندانم. با این شغل آدم جای محکمی زیر پاهایش دارد ... خب، حالا من همه شماها را بجز کیلمن دوباره کنار هم دارم. امروز از مجسمه یادبود او پرده‎برداری می‎شود.

آلبرت کرول: واقعاً؟

راند: کیلمن تنها فرد در بین شماها بود که ارزش داشت، این را نمی‎توانید رد کنید. من این را همیشه گفته‎ام.

آلبرت کرول (سوپ می‎خورد): خوراک حیوانات.

راند: سوپ به دهانتان خوشمزه نمی‎آید؟ گوشت سرخ شده خوک برای کریسمس وجود دارد. تا آن زمان صبر کنید لطفاً.

آلبرت کرول: آیا کارل توماس هم اینجا است؟

راند: از شب گذشته ... چه زندگی‎ای او پشت سر گذاشته است ...

(نگهبان راند خارج می‎شود.)

آلبرت (می‎کوبد): اوا، حالا.

اوا برگ (می‎کوبد): کارل کجاست؟

(سلول‎ها تاریک.)

سلول کارل توماس روشن می‎شود

کارل توماس: دوباره انتظار کشیدن ... انتظار ... انتظار ...

سلول خانم ملِر روشن می‎شود

خانم ملِر (می‎کوبد): کارل کجاست؟

کارل توماس (می‎کوبد): اینجا ... تو کی هستی؟

خانم ملِر (می‎کوبد): مادر ملِر.

کارل توماس: چی؟ مادر ملِر سالخورده. (می‎کوبد) دیگر چه کسی اینجاست؟

خانم ملِر (می‎کوبد): ما همه ... اوا ... آلبرت ... و بقیه ... بخاطر سوءقصد ... ما پیش تو هستیم، پسر عزیزم ...

کارل توماس (می‎کوبد): آیا هنوز یادته، هشت سال قبل؟

خانم ملِر (می‎کوبد): من کاری را کرده‎ای درک نمی‎کنم ... اما من پشتیبان تو هستم ...

(سلول خانم ملِر تاریک.)

کارل توماس (می‎کوبد): گوش کن!

سلول زندانی N روشن می‎شود

زندانی N (می‎کوبد): اینطور بلند صحبت نکن ... به قوانین زندان فکر کن ... تو به ما ضرر می‎رسونی ...

کارل توماس (می‎کوبد): تو کی هستی؟

زندانی N (می‎کوبد): اگر تو همینطور ادامه بدی، هیچ امیدی برای ما باقی‌نمی‎مونه ... من دیگه جواب نمی‎دم ...

(سلول زندانی N تاریک.)

کارل توماس: آه این تو هستی ... تو هم دوباره اینجا هستی؟ ... من فکر می‎کردم که تو مُردی؟ ... همه شماها دوباره اینجا هستید؟ ... همه دوباره اینجا ... آیا اینطوره؟ ... رقص از نو شروع می‎شود؟ ... دوباره انتظار، انتظار، انتظار ... من نمی‎تونم ... آیا نمی‎بیند؟ ... شماها چه می‎کنید؟ ... از خودتون دفاع کنید! ... هیچکس گوش نمی‎ده، هیچکس گوش نمی‌ده، هیچکس ... ما صحبت می‎کنیم و همدیگر را نمی‎شنویم ... ما متنفر می‎شویم و خود را نمی‎بینیم ... ما عاشق می‎شویم و خود را نمی‎شناسیم ... ما مرتکب قتل می‎شویم و خود را احساس نمی‎کنیم ... آیا باید همیشه، همیشه اینطور باشد؟ ... تو، آیا من تو را هرگز درک نخواهم کرد؟ ... تو، آیا تو مرا هرگز نخواهی فهمید؟ ... نه! نه! نه! ... چرا شماها زمین را ویران می‎کنید، می‎سوزانید و با گاز مسموم می‎سازید؟ ... همه‌چیز را فراموش کرده‎اید؟ ... همه‌چیز بیهوده بود؟ ... شماها در دایره همچنان می‎چرخید، می‎رقصید، می‎خندید، گریه می‎کنید، جفتگیری می‎کنید ــ موفق باشید! من پیاده می‎شوم ... ــ آه جهان دیوانه ... ــ به کجا؟ به کجا؟ ... دیوارهای سنگی نزدیکتر و نزدیکتر می‎شوند ... من سردم است ... و هوا همه جا تاریک است ... و یخ شناورِ تاریکی بیرحمانه به من می‎چسبد ... به کجا؟ به کجا؟ ... بر روی بلندترین کوه ... بر روی بلندترین درخت ... سیل ...

(کارل توماس از ملافه یک طناب می‎بافد، بر روی چارپایه می‎رود، طناب را به قلاب در محکم می‎کند. ــ تاریک.)

 

صحنه دوم

یک گروه در مقابل یک مجسمه یادبودِ مستور

گراف لنده: و حالا به خلق واگذار می‎کنم ... مجسمه یادبود این مرد شایسته ... که در زمان دشوار ...

(تاریک.)

 

صحنه سوم

زندان

سلول آلبرت کرول روشن می‎شود

سر و صدا. در با جیغ باز می‎شود. نگهبان راند داخل می‎گردد

راند: چون شما گاهی مهربان بودید، برایتان چیزی تعریف می‎کنم.

آلبرت کرول: شما احتیاجی ندارید.

راند: ما خیلی هم بد نیستیم. همین حالا از وزارت دادگستری تلفن زده شد، توماس قاتل نیست. قاتل حقیقی را در سوئیس دستگیر کردند. یک دانشجو. وقتی می‎خواستند او را دستگیر کنند خود را به ضرب گلوله کشت.

آلبرت کرول: ما فوری آزاد می‎شویم؟

راند: امروز نه. امروز یکشنبه است ... من به شما آقای کرول تبریک می‎گویم.

(راند خارج می‎شود.)

آلبرت کرول (می‎کوبد): اوا! اوا!

سلول اوا برگ روشن می‎شود

اوا برگ (می‎کوبد): بله.

آلبرت کرول (می‎کوبد): ما آزاد خواهیم شد! راند این را تعریف کرد. قاتل حقیقی کشف شد.

اوا برگ: بچه‎ها! ... (به دیوار دیگر سلول می‎کوبد.) مادر ملِر!

سلول خانم ملِر روشن می‎شود

خانم ملِر (می‎کوبد): بله.

اوا برگ (می‎کوبد): ما همه آزاد خواهیم شد. کارل شلیک نکرده بود. آنها قاتل را گرفته‎اند.

خانم ملِر (به دیوار دیگر سلول می‎کوبد.): تو، کارل! ... تو! ... تو! ... تو! ... (به کف سلول می‎کوبد.) اوا، کارل پاسخ نمی‎دهد.

اوا برگ (می‎کوبد): محکمتر بکوب.

خانم ملِر (می‎کوبد): کارل! کارل! کارل!

اوا برگ (می‎کوبد): آلبرت، کارل پاسخ نمی‎دهد.

آلبرت کرول (می‎کوبد): همه با هم بکوبیم. حالا دیگر مهم نیست.

(می‎کوبد. همچنین بقیه زندانیان می‎کوبند. ــ سکوت. ــ در تمام زندان می‎کوبند. ــ سکوت.)

اوا برگ: او پاسخ نمی‎دهد ...

(در راهروها نگهبانان می‎دوند. ــ سلول‌ها تاریک. ــ زندان تاریک. ــ پرده بسته می‎شود.)

https://www.youtube.com/embed/qhnYEi5IxLA?list