خانه بولِمَن.

<خانه بولِمَن> از تئودور اشتورم را در تیر سال ۱۳۹۵ ترجمه کرده بودم.

خاکسپاری نینه

رفت و آمد گربه از زمان قدیم در خانه ما بسیار متداول بود. حتی قبل از ازدواج توسط یک مزرعه‎دار پیر برایم یک بچه‎گربه به رنگ آبی‎خرگوشی به خانه آورده می‎شود؛ او با دقت از دستمال گره‎زده‎اش بچه‎گربه را بیرون می‎آورد، آن را در برابر من روی میز قرار می‎دهد و می‎گوید: "چیزی بعنوان هدیه آورده‎ام!"

این گربه ماده که یک گردن و چهار پنجه سفید داشت <مانشِتِنمیزه> نامیده می‎گشت. من اغلب در دوران کودکی‎اش وقتی کار می‎کردم او را بر روی لباس خانه‎ام می‎نشاندم، طوریکه فقط سر کوچک زیبایش دیده می‎گشت. چشمانش با دقت فراوان قلم را که گاه به گاه سر می‎خورد و چیزی می‎نوشت دنبال می‎کرد. همچنین بارها انگار که می‎خواهد به کوششم در نوشتن افسار بزند حتی پنجه‎هایش را دراز می‎کرد و قلم را نگه می‎داشت، کاری که مرا سپس همیشه به فکر می‎انداخت و در نتیجه برخی از خطوط فاصله در آثار به چاپ رسیده‎ام مشهود است.

<مانشِتِنمیزه> توسط این معاشرت کمی بیش از حد با فرهنگ شده بود؛ زیرا وقتی عاقبت رشد کرد و سپس همچنین مادر تعدادی بهترین بچه‎گربه‎های خاکستری خرگوشی رنگ شده بود همیشه از بانوانِ باشکوه یک پرستار برای فرزندانش درخواست می‎کرد؛ و از آنجا که گربه‎های همسایه به ندرت آماده این خدمت بودند بنابراین تمام همتایان کوچکش فلاکتبار می‎میرند و او فقط یک گربه نر کوچک سفید را توانست بزرگ سازد که بخاطر ظاهر غضبناکش «خرس سفید» نامیده می‎گشت.

دیرتر، هنگامیکه حالا دیگر دو پسر کوچک بامزه ما در میان حیاط و باغ با سر و صدا بازی می‎کردند سه گربه در خانه وجود داشت: یعنی به گربه‎های نام برده شده پسر خرس سفید به نام <گربه سیاه> هم اضافه شده بود، یک همقطار بزرگ سرکش؛ شاید هم یک قهرمان، اما در هرحال یک هیولا که از او چیز زیادی برای گفتن وجود ندارد بجز اینکه او بخصوص در فصل زیبای بهار با جیغ‎های موحشی با تمام گربه‎های نر همسایه در مبارزه بود، طوریکه همیشه با یک چشم خونین و پوست پاره شده در اطراف راه می‎رفت و همچنین صاحبان کوچکش را گاز می‎گرفت و به آنها چنگ می‎انداخت.

از مادربزرگ <مانشِتِنمیزه> که پس از آن کاملاً مشهور شده بود هنوز چیزهای بسیاری برای گزارش دادن وجود دارد؛ اما چون او در داستانی که می‎خواهم اینجا در پایان تعریف کنم فقط یک بار «میو» برای گفتن دارد، بنابراین باید گزارش از او را برای یک موقعیت مناسبتر بگذارم.

اما چنین اتفاق افتاد که خانه باشکوه ما همراه با سه گربه با شروع جنگ دانمارک بطرز اسفناکی از بین می‎رود؛ دو پسر من و یک پسر کوچک دیگرم که به آنها اضافه شده بود باید با من و مادرشان به غربت مهاجرت می‎کردند، و گرچه از ما مهمان‎نوازانه استقبال گشت، اما با این حال سال‎های اول زمانی تیره و بدون گربه بود.

هرچند ما یک پرستار کودک داشتیم که <آنا> نامیده می‎شد و صورت مهربان و گِردش همیشه طوری دیده می‎گشت که انگار همین حالا از خالی کردن بار زغال آمده است و به این خاطر بچه‎ها او را <آنا سیاه> می‎نامیدند، اما هنوز هم شجاعت آوردن یک گربه به خانه اجاره‎ای را نداشتیم. در این وقت اما ــ سه سال به این ترتیب گذشته بود ــ یک گربه با پای خودش به خانه ما آمد، یک گربه کوچک با لکه‎های سیاه و سفید خوب تربیت شده و با خُلق و خوی عاطفی.

چه چیزی برای گفتن در باره این بچه گربه نر وجود دارد؟ ــ حداقل هِرَم‎سواری.

از آنجا که به رختخواب رفتن معمولی برای دو پسر بزرگتر بیش از حد ساده بود، بنابراین آنها ابتکار به خرج داده و بر روی <آنا سیاه> به سمت رختخواب می‎تاختند؛ به این شکل که آنها بر روی شانه او می‎نشستند و پاهای کوچک کودکانه‎شان رو به پائین آویزان تکان می‎خورد. حالا اما این کار بسیار باشکوه‎تر می‎گردد؛ زیرا یک شب وقتی در اتاق گشوده می‎شود یک هِرم کامل برای گفتن شب بخیر داخل اتاق نشیمن می‎تازد: بر بالای سر بزرگ <آنا سیاه> سر کوچکترین پسر در حال خندیدن و سپس بر روی سر او سر بسیار کوچکتر بچه گربه قرار داشت که مانند عنکبوت آسوده خاطری خود را با پنجه‎های جلوئی آرام نگاه داشته بود. ــ سپس این هِرم ابتدا پس از سه بار تاختن به دور اتاق به سمت رختخواب می‎تازد.

این کار خیلی زیبا بود؛ اما گربه کوچک را به کشتن می‎دهد. ساعات خوشی که او اجازه داشت پس از این تاختن بعنوان پاداش در تختخواب نزد دوستان جوانش بگذراند او را چنان نازپرورده ساخته بود که در یک روز سرد زمستانی، چون در شب بیرون مانده بود، مُرده و منجمد در رختشوی‎خانه پیدا می‎شود.

و دوباره یک دوران ساکت و بدون گربه شروع می‎شود.

اما کجا یک کمک موقتی پیدا نمی‎شود! بله من می‎توانستم خیلی خوب گربه نقاشی کنم؛ ــ و من نقاشی کردم! البته فقط با قلم و جوهر؛ اما آنها با قیچی از کاغذ بریده می‎شدند و با آبرنگ رنگ‎آمیزی می‎گشتند: گربه‎هائی از همه رنگ و در انوع حالت‎ها، در حال نشستن و جهیدن، در حال راه رفتن بر روی چهار پا و دو پا، گربه‎هائی با یک موش در دهان و یک ظرف شیر در پنجه، گربه‎هائی با بچه‌گربه در آغوش و یک پرنده رنگی در چنگ؛ اما برنده همه این عکس‎ها یک گربه نر خاکستری رنگ با نگاهی باوقار و چهره‎ای خشن و ریشدار بود. برای او در اتاقی که بچه‎ها بازی می‎کردند یک خانه با اتاق‎ها و سالن‎های باشکوه از چوب ساخته شده بود. از آنجا که برای این کار زمان و زحمت زیادی به کار رفته بود بنابراین این امتیاز را بدست می‎آورد که توسط ممنوعیت سفت و سختی محافظت گردد. نام این خانه <هتل به سمت آنا سیاه> بود و تصویر این آقا گربه که حتی بزودی نام <خاکستری مخوف> را کسب کرده بود مدت طولانی در آن زندگی کرد. او به ندرت اتاق‎های مطبوع خود را ترک می‎کرد؛ و از آنجائیکه او در آنجا دارای خدمتکاران کمی نبود بنابراین بیشتر ترجیح می‎داد دوستان پسر و دخترش را بعنوان مهمان به دور خود جمع سازد. سپس سر و صدا شروع می‎گشت؛ ما اغلب از میان پنجره نگاه می‎کردیم. خامه چرب در کاسه‎های کوچک و سوسیس و چکاوک‎های سرخ شده مرتب آورده و بر روی میز گذارده می‎گشت؛ اما جایگاه مخصوص در سمت راست میزبان را همیشه یک بچه‌گربه سفید بسیار دوستداشتنی با یک روبان قرمز به دور گردن اشغال می‎کرد؛ اینکه آیا او یکی از خویشاوندان یا حتی دختر همان گربه بوده است را ما نتوانستیم هیچوقت مطلع شویم.

آقا گربه علاوه بر این جشن‎ها بی‌سر و صدا برای خود زندگی را می‎گذراند؛ فقط گاهی دوست داشت از خانه‎اش به بازی بچه‎ها در اتاق نگاه کند، او برای این کار راحت‎ترین موقعیت را داشت، زیرا که <هتل به سمت آنا سیاه> بر روی سکوی یک پنجره ساخته شده بود. سپس احتمالاً یکی از بچه‎ها به پهلوی بچه دیگر می‎زد و زمزمه می‎کرد: "ببینید، ببینید! آقا گربه دوباره در کنار پنجره ایستاده است!"

او همچنین جشن روز تولدش را هم باید هنوز تجربه می‎کرد. در این جشن که همه گربه‎های نر و ماده باید برای تبریک گفتن جمع می‎شدند به من این وظیفه محول گشت که پرتره‎اش را در اندازه واقعی نقاشی کنم. و این پرتره سپس در صبح روز جشن در یک قاب عکس طلائی پهناور جا داده شد و در سالن هتل آویزان گشت.

اما همهچ‌یز یک بار به پایان می‎رسد. ــ وقتی ما یک روز صبح از خواب بیدار شدیم او را مُرده در تختخوابش یافتیم. ممکن است که او در آخرین نوبت از غذای خوشمزه بیش از حد خورده یا مدت اختصاص داده شده برای زندگی او به پایان رسیده بوده باشد؛ ــ اما این مشخص است که آنچه ما در برابر خود می‎دیدیم فقط کالبد بی‌جان او بود.

بنابراین یک جعبه مقوائی کوچک را با کاغذ سیاه پوشانده و به این ترتیب یک تابوت از آن می‎سازند. آقا گربه را درون آن قرار می‎دهند و برای سان دیدن از او در یکی از سالن‎های بزرگ هتل قرار داده می‎شود، جائیکه پرتره نقاشی شده‎اش از دیوار رو به سوی تابوت نگاه می‎کرد.

عاقبت او در حیات سنگی ــ آخ، ما در آنجا باغ نساخته بودیم! ــ در گوری که برایش حفر شده بود داخل و با یک سنگ سنگین محکم و دائمی پوشانده می‎گردد.

ــ ــ اما چه کسی مایل نیست با کمال میل بداند که مُرده‎ها چطور دیده می‎شوند! ــ بنابرای تصویر پوشیده شده از کَپَک فراوان آقا گربه بعد از شش ماه دوباره از زیر خاک بیرون آورده می‎شود، لرزان و کاملاً دقیق به آن نگاه می‎کنند و سپس عاقبت یک بار دیگر و همچنین برای آخرین بار به گور سپرده می‎گردد.

چه سحر و جادوی رهابخشی برای بچه‎ها و مردم سالخورده در به خاکسپاری قرار دارد!

در خانه ما در زمان <مانشِتِنمیزه>، هنگامیکه دو پسر بزرگتر هنوز اولین روپوش مدرسه را بر تن داشتند ــ بجز گربه‎ها همچنین حیوانات دیگری هم در خانه وجود داشتند. آنجا یک پودل کوچک سفید بود که <بوبه> نامیده می‎گشت، اما متأسفانه باید خیلی زود به علت یک بیماری کودکانه با وجود دامپزشک می‎مرد؛ بعد یک خرگوش سفید هم بود که <نینه> نامیده می‎گشت و بعلاوه همچنین یک کبوتر سفید که دارای نامی نبود وگرنه می‎توانست <بی پر> نامیده شود.

او زمانی در لانه جاداری در حیاط خانه با تعداد بسیاری زیادی از رفقای زیبایش، خروس‎های دُم بلند و مرغ‎های کله سیاه زندگی می‎کرد و با آنها بر روی باغ در هوا با شادی و بامزه به جست و خیز می‎پرداخت؛ اما یک شب راسو به لانه دستبرد می‎زند و تنها او جان سالم به در می‎برد، و برای اینکه در یک لانه بزرگ خالی بیش از حد احساس تنهائی نکند خرگوش بعنوان همدم به آنجا برده می‎شود، و چون نه خرگوش از نخودهای او خوشش می‎آمد و نه کفتر از برگ‎های گل قاصدک خرگوش، بنابراین مانند خواهرها و برادرها زندگی مسالمت‎آمیزی را با هم می‎گذراندند. همیشه وقتی کبوتر از گشت و گذار به خانه بازمی‎گشت <نینه> با خوشحالی با پاهایش به زمین می‎کوبید؛ زیرا آنها سپس با همدیگر <گرگم به هوا> بازی می‎کردند، و چون خرگوش می‎توانست خیلی خوب همبازی‎اش را بگیرد، بنابراین خودبخود اتفاق می‎افتاد که او هر بار یک دهان پُر پَر از دوستش می‎کَند. ــ و به این ترتیب کبوتر کوچک بی پر می‎گردد و فقط می‎توانست تظاهر به پرواز کند.

او جلوتر نمی‎رفت؛ اما تظاهر به پریدن را باید حفظ می‎کرد. زیرا وقتی پسرها یک روز صبح به لانه داخل می‎شوند کبوتر کوچک بی پر درواقع در اطراف آنها بال بال می‎زند، <نینه> اما با دست‎ها و پاهای باز از هم مُرده و مسطح بر روی زمین قرار داشت.

آنها با عجله داخل اتاق نشیمن می‎شوند و در حالیکه من بی‎خبر نشسته بودم و چای می‎نوشیدم خبر غم‎انگیز را می‎دهند.

احتمالاً <نینه> تا حد مرگ از پرهای کبوتر خورده بود؛ با این حال من به چنین چیزی نیندیشیدم و خیلی راحت گفتم: "احتمالاً گذاشتید از گرسنگی بمیرد!"

آیا وجدان دو پسر کاملاً پاک نبود؟ ــ اما ــ خدایا کمک کن! با این کلمه بچه‎ها شروع می‎کنند مانند بوق به فریاد کشیدن! هیچ تسلی، هیچ تشویقی کمک نمی‎کرد، اشگ‎ها مانند سیل بر روی گونه‎هایشان جاری بود.

در این وقت دوست دکترم ــ که روزگاری بعنوان دانش‎آموز نمونه بسیار زیبا کلارینت می‎نواخت ــ از در داخل می‎شود. "سلام! بچه‎ها، اینجا چه خبر است؟"

چشم‎ها به سمت گوینده می‎چرخند و برای یک لحظه شیون متوقف می‎شود. و بعد یکی از آنها اندوهگین با صدای شکوه‎آمیزی می‎گوید: "دکتر، <نینه> ما مُرده!"

و دیگری فریاد می‎زند: "و ما گذاشتیم از گرسنگی بمیرد!" ــ سپس هر دو با تمام قدرت شروع به گریستن می‎کنند.

دکتر می‎گوید: "بچه‎ها! <نینه> شما دیگر زنده نمی‎شود! اما، آیا مگر این را نمی‎دانید؟ بنابراین اگر مُرده است باید او را به خاک بسپارید!"

خاکسپاری! ــ واژه جادوئی گفته شده بود. شیون قطع می‎گردد و اشک‎ها پاک می‎شوند، یک روشنائی واقعی صورت هر دو پسر را دگرگون می‎سازد. ــ آنها فوری از اتاق بیرون می‎دوند و پس از مدت کوتاهی با چهره شاد در حال حمل جسد <نینه> بازمی‎گردند؛ یکی گوش‎ها و دیگری پاهای عقب او را در دست نگاه داشته بود. به این ترتیب همه با هم به باغ می‎رویم.

هنگامیکه ما در راه بودیم <مانشِتِنمیزه> به صف ما برخورد می‎کند. و در حالیکه توقف کرده بود به ما نگاه می‎کند و می‎گوید: «میو!»

صف ما متوقف می‎شود؛ و بچه‎ها او را تماشا می‎کنند. پسر کوچکتر می‎گوید: "مانشِتِنمیزه" و سپس با صدای غم‎انگیزی ادامه می‎دهد: "نینه ما مُرده است!"

سپس صف ما دوباره به حرکت می‎افتد، و <مانشِتِنمیزه> در حالیکه قوز کرده بود به همراه ما می‎آمد تا در مراسم خاکسپاری شرکت کند.

دکتر بیل را در دست داشت و ما در کنار بوته پیچ امین‎الدوله در زیر شاخه‎های آویزان درخت زیتون پس از بررسی دقیق محل خاکسپاری را انتخاب می‎کنیم. در این وقت من توسط خدمتکار به خانه خوانده می‎شوم و برگزاری مجلس ترحیم را به دکتر می‎سپارم.

در داخل خانه چیزهای کاملاً متفاوتی انتظارم را می‎کشیدند. آنجا یک مرد بود که یک بدهکار شریر داشت، او نه می‎توانست سرمایه‎اش را از بدهکار دریافت کند و نه بهره آن را، و ما در باره اینکه به چه طریق ممکن است به او کمک شود احتمالاً نیم ساعت با هم صحبت کردیم.

سپس وقتی من دوباره به باغ بازگشتم دیگر دکتر آنجا نبود؛ همچنین جسد <نینه> هم ناپدید شده و بیل به الوار تکیه داده شده بود. دو گورکن کوچک اما در کنار بوته پیچ امین‎الدوله زانو زده بودند و یک تپه خاکی درخشنده کوچکی در بین خود داشتند که با حرارت با دستمال شطرنجی قرمزشان بر رویش می‎مالیدند.

از آنجا که این کار آنها برایم کاملاً غیرقابل درک بود در حال رفتن به سمتشان می‎پرسم: "آنجا چکار می‎کنید؟"

در این لحظه پسر کوچک به سمت بالا نگاه می‎کند و می‎گوید: "پاپا!" و صورتش چنان از خوشحالی می‎درخشید که فقط خورشید مهربان آسمان می‎توانست چنین بدرخشد ــ "ما با تف گور <نینه> را برق می‎ندازیم!"

ــ ــ و به این ترتیب این خاکسپاری سرگرم کننده به پایان می‎رسد.

 

هِوِلمَن کوچک

یکی بود یکی نبود، یک پسر کوچک وجود داشت که نامش هِوِلمَن بود. او شب‎ها و همچنین بعد از ظهرها وقتی خسته بود درون یک تختخواب کوچکِ چرخ‎دار می‎خوابید؛ اما وقتی خسته نبود بنابراین باید مادرش او را درون تختخواب چرخدارش در اتاق به اینسو و آنسو می‎راند، و پسر کوچک نمی‎توانست هرگز از این کار سیر شود.

حالا هِوِلمَن کوچک یک شب درون تختخواب چرخدارش قرار داشت و نمی‎توانست بخوابد؛ مادر اما مدت‎ها بود که در کنار او در تختخواب بزرگ پرده‎دار خودش به خواب رفته بود. هِوِلمَن کوچک صدا می‎زند: "مامان، من می‎خوام رانندگی کنم!" و مادر خواب‎آلود دستش را دراز می‎کند و تختخواب کوچک را به جلو و عقب حرکت می‎دهد، و وقتی دستش می‎خواست خسته شود هِوِلمَن کوچولو فریاد می‎زند: "بیشتر، بیشتر!" و سپس به جلو و عقب حرکت دادن از نو آغاز می‎گردد. عاقبت اما مادر کاملاً به خواب می‎رود و هِوِلمَن هرچقدر هم فریاد می‎کشد اما مادر چیزی نمی‎شنود؛ حرکت دادن به کلی تمام شده بود.

اما هنوز مدتی نگذشته بود که ماه خوب پیر به شیشه پنجره نگاه می‎کند و آنچه او آنجا می‎بیند بقدری مضحک بود که ابتدا آستین خز خود را به سمت صورتش می‎برد تا چشم‎هایش را پاک کند؛ ماه پیر در تمام عمرش هرگز چنین چیزی ندیده بود. آنجا هِوِلمَن کوچک با چشمان باز در تختخواب چرخدارش قرار داشت و یک پای کوچک خود را مانند یک دکل در هوا نگاه داشته بود. او پیراهن کوچکش را درآورده و مانند بادبانی به انگشتان کوچک پایش آویزان کرده بود؛ سپس با هر یک از دست‎هایش یک لبه از پیراهن را  گرفته و با دو لُپ پُر بادش شروع به فوت کردن می‎کرد. و به تدریج تختخواب چرخدار آرام آرام بر روی کف اتاق به حرکت می‎افتاد، بعد از دیوار بالا می‎رفت، سپس وارونه طول سقف را می‎پیمود و بعد دوباره از سمت دیگر دیوار به پائین می‎راند. هنگامیکه هِوِلمَن دوباره به کف اتاق می‎رسید فریاد می‎زد: "بیشتر، بیشتر!" و سپس دوباره با دو لُپ پُر بادش فوت می‎کرد و بعد تختخواب دوباره از دیوار بالا و پائین می‎رفت. هِوِلمَن خیلی شانس داشت که حالا تصادفاً شب بود و زمین بر روی سر خود ایستاده بود؛ وگرنه ممکن بود بتواند به راحتی گردنش را بشکند.

وقتی او سه بار سفر را انجام داده بود ناگهان ماه به صورتش نگاه می‎کند و می‎گوید: "پسر، آیا برایت کافی نیست؟"

هِوِلمَن فریاد می‎زند: "نه، بیشتر، بیشتر! در را برایم باز کن! من می‎خواهم در شهر برانم؛ باید همه مردم راندن مرا ببینند."

ماهِ خوب می‎گوید: "من نمی‎توانم این کار را بکنم"، اما بعد می‎گذارد یک پرتو دراز نورش از سوراخ کلید عبور کند؛ و بر روی آن هِوِلمَن کوچک از خانه خارج می‎شود.

در خیابان سکوت کامل برقرار بود و کسی دیده نمی‎شد. خانه‎های بلند در زیر نور روشن ماه ایستاده بودند و با پنجره‎های تاریکشان بسیار احمقانه به شهر زُل می‎زدند؛ اما مردم هیچ‌کجا دیده نمی‎شدند. هنگامیکه هِوِلمَن کوچک درون تختخواب چرخدارش بر روی خیابان فرش شده از سنگ می‎راند صدای تلق تلق بلندی ایجاد می‎کرد؛ و ماهِ خوب همیشه در کنار او می‎رفت و نور می‎تاباند. به این ترتیب آنها از این خیابان به آن خیابان می‎رانند؛ اما هیچ‌جا مردم دیده نمی‎شدند. هنگامیکه آنها به کلیسا می‎رسند ناگهان خروس بزرگ طلائی از بالای برج آواز می‎خواند. آنها توقف می‎کنند و هِوِلمَن کوچک رو به بالا می‎گوید: "تو آنجا چکار می‎کنی؟"

خروس طلائی رو به پائین می‎گوید: "من یک بار آواز خواندم!"

هِوِلمَن رو به بالا می‎گوید: "پس مردم کجا هستند؟"

خروس طلائی رو به پائین می‎گوید: "آنها خوابیده‎اند. وقتی من برای سومین بار آواز بخوانم بعد اولین انسان بیدار می‎شود."

هِوِلمَن می‎گوید: "این خیلی طول می‎کشد. من می‎خواهم به جنگل برانم، همه حیوانات باید راندن من را ببینند!"

ماه خوب پیر می‎گوید: "پسر، آیا برایت کافی نیست؟"

هِوِلمَن فریاد می‎زند: "نه، بیشتر، بیشتر! نور بتابان، ماه پیر، نور بتابان!" و با این حرف با دو لُپ پُر بادش فوت می‎کند، و ماهِ خوبِ پیر نور می‎تاباند، و به این ترتیب آنها به سمت دروازه شهر می‎رانند و از طریق مزرعه داخل جنگل تاریک می‎شوند. ماه خوب برای عبور از میان درختان باید زحمت زیادی به خود می‎داد؛ گاهی مسیر طولانی‎ای عقب می‎افتاد، اما همیشه خود را به هِوِلمَن کوچک می‎رساند.

در جنگل سکوت برقرار بود و حیوانات دیده نمی‎شدند؛ نه گوزن‎ها، نه خرگوش‎ها و نه حتی موش‎های کوچک. اما آنها به رفتن ادامه می‎دهند و از میان درختان کاج ‎و آلش جنگل در سرازیرها و سربالائی‎ها می‎رانند. ماهِ خوب در کنار او می‎رفت و بر بوته‎ها نور می‎تاباند؛ اما حیوانات دیده نمی‎شدند؛ فقط گربه کوچکی بر روی شاخه یک درخت بلوط نشسته بود و چشمانش می‎درخشید. آنها آنجا توقف می‎کنند. هِوِلمَن می‎گوید: "این هینسه کوچلوست! من خوب می‎شناسمش، او می‎خواهد از ستاره‎ها تقلید کند." و هنگامیکه آنها به راندن ادامه می‎دهند گربه کوچک به همراه آنها از درختی به درخت دیگر می‎پرید. هِوِلمَن کوچک رو به بالا می‎گوید: "تو آنجا چکار می‎کنی؟"

گربه کوچک رو به پائین می‎گوید: "من چراغانی می‎کنم!"

هِوِلمَن کوچک رو به بالا می‎گوید: "پس بقیه حیوانات کجا هستند؟"

گربه کوچک رو به پائین می‎گوید: "آنها خوابیده‎اند!" و دوباره بر روی درخت دیگری می‎پرد و می‎گوید: "گوش بده چطور خُر و پُف می‎کنند!"

ماه خوب پیر می‎گوید: "پسر، آیا برایت کافی نیست؟"

هِوِلمَن فریاد می‎کشد: "نه، بیشتر، بیشتر! نور بتابان، ماه پیر، نور بتابان!" و سپس با دو لُپ پُر بادش فوت می‎کند، و ماه خوب پیر نور می‎تاباند؛ و به این ترتیب آنها از جنگل خارج می‎شوند و سپس از طریق مزرعه تا انتهای جهان می‎رانند و بعد مستقیم داخل آسمان می‎شوند.

راندن در اینجا بامزه بود؛ همه ستاره‎ها بیدار بودند و چشمان‎شان باز بود و می‎درخشید، طوریکه تمام آسمان نورانی بود. هِوِلمَن فریاد می‎زند: "برو کنار!" و داخل انبوه روشن ستاره‎ها می‎گردد، طوریکه ستاره‎ها از چپ و راست از ترس از آسمان سقوط می‎کردند.

ماه پیر خوب می‎گوید: "پسر، آیا برایت کافی نیست؟"

هِوِلمَن کوچک فریاد می‎زند: "نه! بیشتر، بیشتر!" و در حال گفتن: "مگه نمی‎بینی!" بر روی بینی ماه پیر خوب می‎راند، طوریکه صورت ماه قهوه‎ای تیره رنگ می‎شود. ماه می‎گوید: "آخ!" بعد سه بار عطسه می‎کند و ادامه می‎دهد: "همه‌چیز در حد اعتدال!" و با این حرف با یک فوت به فانوس خود آن را خاموش می‎کند و همه ستاره‎ها چشم‎هایشان را می‎بندند. در این هنگام ناگهان سراسر آسمان چنان تاریک می‎شود که آدم می‎توانست آن را به خوبی با دست لمس کند. هِوِلمَن فریاد می‎زند: "نور بتابان، ماه پیر، نور بتابان"، اما نه ماه جائی دیده می‎شد و نه ستاره‎ها؛ همه آنها برای خوابیدن رفته بودند. در این وقت هِوِلمَن کوچک خیلی می‎ترسد، زیرا او در آسمان تنها بود. او لبه‎های پیراهن را در دست‎هایش می‎گیرد و با دو لُپ پُر بادش فوت می‎کند؛ اما او نه راه خروج را می‎دانست و نه راه ورود را، او به اینسو و آنسو می‎راند و هیچکس راندن او را نمی‎دید، نه انسان‎ها و نه حیوانات و نه همچنین ستاره‎های مهربان. در این وقت عاقبت از پائین، کاملاً از آن پائین از لبه آسمان یک صورت سرخ و گرد رو به بالا به سمت او نگاه می‎کند، و هِوِلمَن کوچک فکر می‎کند که ماه دوباره پیدا شده است و می‎گوید: "نور بتابان، ماه پیر، نور بتابان!" و سپس دوباره با دو لُپ پُر بادش فوت می‎کند و مستقیم از مسیر آسمان به سمت صورت سرخ می‎راند. اما این صورت خورشید بود که از دریا بیرون می‎آمد. خورشید با چشمان گداخته‎اش به صورت او نگاه می‎کند و می‎گوید: "پسر، تو اینجا در آسمان من چکار می‎کنی؟" و ــ یک، دو، سه! خورشید هِوِلمَن کوچک را برمی‎دارد و او را در میان دریا پرتاب می‎کند. او می‎توانست در آنجا شنا کردن یاد بگیرد.

و بعد؟

بله و بعد؟ تو ادامه‎اش را به یاد نمی‎آوری؟ اگر من و تو نرسیده بودیم و هِوِلمَن کوچک را به درون قایق‎مان نمی‎کشیدیم می‎توانست خیلی راحت غرق شود!

 

خانه بولِمَن

در یکی از شهرهای ساحلی شمال آلمان در خیابانی که مردم آن را خیابان تاریک می‎نامند یک خانه قدیمی مخروبه قرار دارد. خانه سه طبقه است و باریک؛ دیوار وسط خانه از زمین تا تقریباً کنگره شیروانی به جلو جسته است و اتاق‎های شاه‎نشین هر طبقه از سمت جلو و دو سمت کناری دارای پنجره‎اند، طوریکه ماه در شب‎های روشن می‎تواند به درون اتاق‎ها بتابد.

از زمان بسیار قدیم نه کسی داخل این خانه شده و نه کسی از آن خارج گشته است؛ کوبه سنگین برنجی در خانه تقریباً از زنگار سیاه شده است، در میان شکاف پله‎های سنگی سال به سال علف رشد می‎کند. ــ اگر غریبه‎ای بپرسد: "این چه خانه‎ای است؟" بنابراین به طور حتم خواهد شنید: "این خانه بولِمَن است"؛ اما اگر او به پرسش ادامه دهد: "چه کسی در آن زندگی می‎کند؟" بطور حتم چنین پاسخ خواهند داد: "کسی در آن زندگی نمی‎کند." ــ کودکان در خیابان‎ها و پرستاران کنار گهواره می‎خوانند:

 

در خانه بولِمَن،

در خانه بولِمَن،

در آنجا موش‎ها از پنجره‎ها

به بیرون نگاه می‎کنند.

 

و سه دوست شوخی که پس از غذای خوب شبانه از آنجا می‎گذشتند ادعا می‎کنند که آنها واقعاً صدای جیغ موش‎های بی‎شماری را از پشت پنجره‎های تاریک شنیده‎اند. یکی از سه دوست که گستاخانه کوبه در را به صدا آورده بود تا انعکاس آن را در اتاق‎های متروک بشنود حتی ادعا می‎کند که کاملاً واضح از درون خانه بر روی پله‎ها پریدن حیوانات بزرگ را شنیده است. و او در حال تعریف کردن تأکید می‎کند: "صدا تقریباً مانند جهش حیوانات درنده بزرگی شنیده می‎شد که در سیرک سیار بازار میدان شهرداری به نمایش گذاشته شده بودند."

خانه مقابل یک طبقه کمتر دارد، طوریکه شب‎ها نور ماه می‎تواند بدون ممانعت به درون پنجره‎های طبقه سوم خانه قدیمی بتابد. نگهبان خیابان هم از یک چنین شبی چیزی برای تعریف کردن دارد؛ اما او فقط یک صورت کوچک پیر با یک کلاه نوک تیز منگوله‎دار در آن بالا در پشت پنجره گِرد اتاق شاه‎نشین دیده بوده است. همسایه‎ها برعکس معتقدند که نگهبان باید دوباره مست بوده باشد؛ آنها در کنار پنجره‎ها هرگز چیزی ندیده‎اند که شبیه به یک انسان باشد.

به نظر می‎رسد پیرمردی که در یکی از محله‎های دور شهر زندگی می‎کند و سال‎ها قبل در کلیسای ماگدالنا اُرگ‌نواز بوده است می‎تواند بیشتر از همه اطلاعات بدهد. یک بار وقتی در این مورد از او سؤال می‎شود می‎گوید: "من هنوز مرد لاغری را که در هنگام کودکی‎ام فقط با یک زن پیر در آن خانه زندگی می‎کرد خیلی خوب به یاد می‎آورم. او چند سال با پدرم که یک سمسار بود رابطه داشت، و من در آن زمان گاهی برای انجام سفارشات پدرم پیش او فرستاده می‎شدم. من هنوز هم بخاطر دارم که با کمال میل این مسیر را نمی‎رفتم و اغلب انواع راه فرارها را جستجو می‎کردم؛ زیرا حتی در روز هم می‎ترسیدم آنجا از پله‎های باریک و تاریک به سمت اتاق آقای بولِمَن در طبقه سوم بالا بروم. او در میان مردم ملقب به <انسان‌فروش> بود؛ و حتی این نام مرا به وحشت می‎انداخت، بویژه چون انواع حرف‎های ترسناک هم در باره او رواج داشت. او قبل از آنکه پس از مرگ پدر در این خانه اقامت کند سال‎های زیادی بعنوان مباشر کارهای بازرگانی با کشتی به غرب هند سفر کرده بود. او باید در آنجا با یک زن سیاه‎پوست ازدواج کرده باشد؛ اما هنگامیکه او به خانه بازگشته بود مردم بیهوده انتظار می‎کشیدند که یک روز هم آن زن را با تعدادی کودک تیره‌پوست ببینند. و بزودی اینطور گفته شد که او هنگام بازگشت به یک کشتی حمل بَرده برخورد کرده و زن و فرزندانش را بخاطر طلای اندکی  به کاپیتان این کشتی فروخته است. ــ من نمی‎توانم بگویم که آیا حقیقتی در این صحبت‎ها بوده است"، پیرمرد اضافه می‎کند: "زیرا من همچنین نمی‎خواهم وارد زندگی خصوصی یک مُرده شوم؛ اما تا این حد مشخص است که او یک جغد خسیس و مردم گریز بود؛ و چشم‎هایش طوری مراقب بودند که انگار اعمال شریرانه‎ای را دیده‎اند. هیچ آدم بدبخت و جوینده کمکی اجازه نداشت از آستانه در خانه او بگذرد و داخل شود؛ و هر بار که من آنجا بودم در خانه همیشه از داخل توسط زنجیر آهنی قفل شده بود. ــ پس از آنکه کوبه سنگین در را به کرات به صدا می‎آوردم، سپس از پله‎های طبقه بالا صدای سرزنش‎بار آقای خانه را می‎شنیدم: خانم آنکن! خانم آنکن! آیا کر است؟ نمی‎شنود که در می‎زنند! و بلافاصله صدای گام‎های پیرزن که بر روی زمین کشیده می‎شد از پشت خانه در راهرو شنیده می‎گشت. اما قبل از باز کردن در سرفه‌کنان می‎پرسید: «چه کسی است؟» و ابتدا وقتی من جواب می‎دادم «من لِبِهرشت هستم!» زنجیر پشت درب باز می‎گشت. سپس وقتی من با عجله هفتاد و هفت پله را ــ زیرا من آنها را یک بار شمرده بودم ــ بالا می‎رفتم، آقای بولِمَن در راهروی کوچک کم نور مقابل اتاقش در انتظار من ایستاده بود؛ او هرگز به من اجازه داخل شدن به اتاقش را نداد. من هنوز او را می‎بینم که چطور در ربدوشامبر گلدار و با کلاه نوک تیز رنگی منگوله‎دار در حالیکه با یک دست به عقب برده شده دستگیره در را نگاه می‎داشت در برابرم می‎ایستاد. او عادت داشت که با چشم‎های نافذش مرا بی‎صبرانه نگاه کند و اجناس سفارش داده شده را خشن و زود انجام دهد. در آن زمان دو گربه خیلی بزرگ بیشتر از هر چیز توجه‎ام را جلب کرده بود، یک گربه زرد و یک گربه سیاه که گاهی اوقات بدنبال او با زور از اتاقش بیرون می‎آمدند و سرهای چاقشان را به زانوی او می‎مالیدند. ــ اما بعد از چند سال رابطه او با پدرم قطع می‎شود و من دیگر آنجا نرفتم. این جریان مال بیش از هفتاد سال پیش است، و آقای بولِمَن باید به دنیائی رفته باشد که از آن کسی بازنمی‎گردد." ــ ــ اما مرد اشتباه می‎کرد. آقای بولِمَن از خانه‎اش به بیرون برده نشده بود؛ او هنوز هم در آنجا زندگی می‎کند.

اما ماجرا از این قرار است:

قبل از او، در دوران مویِ دُم اسبی بافته شده و کلاه گیس، در آن خانه یک پیرمرد خمیده که پول نزول می‎داد زندگی می‎کرد. از آنجا که او کسب و کار خود را بیش از پنجاه سال با احتیاط انجام داده بود و با یک زن که از زمان مرگ همسرش اداره امور خانه را به عهده داشت زندگی کم هزینه‎ای را می‎گذراند بنابراین عاقبت مرد ثروتمندی شده بود. اما بیشتر این ثروت از مقدار قابل توجه‎ای جواهرات قیمتی، ابزار و عجیبترین خرت و پرت‎هائی تشکیل شده بود که او همه آنها را از افراد ولخرج یا نیازمندان در طول سال‎ها بعنوان وثیقه دریافت کرده بود و چون پول وام گرفته شده برای آن جواهرات و ابزار پرداخت نگشته بودند بنابراین در تصاحب او باقی‌می‎مانند. ــ از آنجا که او مجبور بود پس از فروش هر یک از این اشیاء گرو گذارده شده، که باید طبق قانون توسط دادگاه انجام می‎گرفت، مازاد حاصل فروش را به صاحب مال پس دهد، بنابراین ترجیح داد آنها را در کمدهای بزرگی از چوب گردو که بتدریج اتاق‎های طبقه اول و عاقبت طبقه دوم را اشغال کرده بودند قرار دهد. او اما شب‎ها اغلب وقتی خانم آنکن در خانه پشتی در اتاق کوچک تنهای خود خُر و پُف می‎کرد و زنجیر سنگین پشت در انداخته شده بود آهسته از پله‎ها پائین و بالا می‎رفت. در پالتوی خاکستری با دکمه‎های بسته شده، در یک دست چراغ، در دست دیگر یک دسته کلید، گاهی در طبقه اول و گاهی در طبقه دوم در اتاق‎ها و در کمدها را باز می‎کرد، اینجا یک ساعت مچی طلا برمی‎داشت، آنجا یک انفیه‎دان لعابی از مخفیگاه بیرون می‎آورد و با خود سال‎های تصاحب آنها را حساب می‎کرد و اینکه آیا صاحبان اصلی احتمالاً پوسیده و مفقودالاثرند یا می‎توانند یک بار دیگر با داشتن پول در دست بازگردند و گروئی‎های خود را طلب کنند.

پیرمرد رباخوار عاقبت در سن بالای سالخودگی می‎میرد و خانه را همراه با کمدهای پُر برای تنها پسرش که در طول عمر خود گنج را از او پنهان نگاه داشته بود به ارث می‎گذارد.

این پسر همان مباشر کارهای بازرگانی بود که حالا از یک سفر دریائی به سرزمین مادری‎اش بازگشته بود و لِبهرشت از او وحشت داشت. او پس از خاکسپاری پدر شغل قبلی خود را رها می‎سازد و در اتاق او در طبقه سوم خانه قدیمی ساکن می‎شود، جائیکه حالا بجای پیرمرد کوچک خمیده با پالتوی خاکستری یک هیکل دراز لاغر در ربدوشامبر گلدار و کلاه نوک تیز رنگی منگوله‎دار بالا و پائین می‎رفت یا در حال حساب کردن در کنار میز تحریر پدر مرحومش می‎ایستاد.

اما لذت بردن ربا‎خوار پیر از انباشت گنجینه به آقای بولِمَن به ارث نرسیده بود. او بعد از گشودن درهای قفل شده و مورد بررسی قرار محتویات کمدهای بزرگ با خودش مشاوره می‎کند که آیا باید برای فروش پنهانی این اشیاء ریسک کند، که هنوز هم مال دیگران بودند و در مقابل ارزش بالایشان همانطور که دفاتر حساب نشان می‎دادند اغلب پول اندکی قرض داده شده بود. اما آقای بولِمَن از دسته مردان مردد نبود. بعد از چند روز با یک سمسار که در بیرون از شهر زندگی می‎کرد ارتباط برقرار می‎گردد، و بعد از فوت تعدادی از گروگذاران سال‎های قبل محتوای رنگارنگ کمدهای بزرگ پنهانی و با دقت به سکه‎های نقره خالص تبدیل می‎شوند.

این در زمانی بود که لِبِهرشت در دوران کودکی به آن خانه می‎رفت.

آقای بولِمَن پول‎های بدست آمده را در صندوق‎های آهنی‎ای که گذاشته بود کنار هم در اتاق خوابش بگذارند قرار می‎داد؛ زیرا جرئت نمی‎کرد اموال غیرقانونی‎اش را برای رهن یا کارهای عمومی به کار برد.

او وقتی همه‌چیز به فروش رسیده بود شروع می‎کند به محاسبه مخارج قابل تصور برای مدت امکان زنده بودنش. او برای این کار یک سن نود ساله برای خود در نظر می‎گیرد و سپس پول‎ها را در پاکت قرار می‎دهد، در هر پاکت مبلغ لازم برای یک هفته هزینه زندگی، در حالیکه او برای هزینه‎های احتمالی هر سه ماه یک پاکت جداگانه قرار می‎داد. این پول در صندوقی که در اتاق خواب بود قرار داده شد؛ و روزهای شنبه خانم آنکن، خدمتکار قدیمی که همراه با ارث پدر به او رسیده بود برای تحویل گرفتن یک پاکت جدید ظاهر می‎گشت و در مورد خرج پول‎های هفته قبل گزارش می‎داد.

همانطور که تعریف شد آقای بولِمَن با خود زن و بچه به همراه نیاورده بود؛ در عوض یک روز بعد از خاکسپاری پیرمرد رباخوار دو گربه بسیار بزرگ، یکی زرد و دیگری سیاه توسط یک ملوان در یک کیسه محکم بسته گشته از عرشه کشتی به خانه حمل می‎گردند. این حیوانات بزودی تنها همدم صاحب‎شان بودند. آنها نهار خود را از کاسه مخصوصی که خانم آنکن باید با خشم فراوان روز به روز برایشان آماده می‎ساخت می‎خوردند؛ بعد از غذا، در حالیکه آقای بولِمَن چرت کوتاه بعد از نهار را می‎زد آنها با شکم سیر در کنار او بر روی کاناپه می‎نشستند، زبان تکیه داده به لب پائین‎شان را به بیرون آویزان می‎کردند و با چشمان سبز خواب‎آلود خود به او چشمک می‎زدند. وقتی آنها در اتاق‎های طبقات پائین خانه موش شکار می‎کردند، کاری که اما همیشه یک لگد پنهانی از پیرزن حاصل‎شان می‎ساخت، بنابراین حتماً موش‎های دستگیر شده در دهان را ابتدا پیش صاحب خود می‎بردند و قبل از آنکه در زیر مبل بخزند و موش را بخورند آن را به او نشان می‎دادند. سپس وقتی شب فرا می‎رسید آقای بولِمَن کلاه نوک تیز رنگی منگوله‎دار را با یک کلاه سفید عوض می‎کرد و با دو گربه‎اش به اتاق خواب کوچک می‎رفت و در حالیکه دو گربه پائین پایش دراز می‎کشیدند بر روی تخت بزرگ به خواب می‎رفت.

اما این زندگی صلح‎آمیز بدون مزاحمت نمانده بود. در طول سال‎های اول تعدادی از صاحبان لوازم گروئی فروخته شده آمده و با پرداخت بدهی خود جواهرات‎شان را طلب کرده بودند. و آقای بولِمَن از ترس محاکمه‎‎هائی که به موجب آنها می‎توانستند دادگاه‎هایش علنی شوند، دست در صندوق‎های بزرگش می‎کند و بعنوان خسارت با پرداخت رقم‎های بزرگتر و کوچکتری سکوت آنها را می‎خرد. این کار او را مردم‎گریزتر و ترشروتر می‎سازد. ارتباط با سمسار پیر از مدت‎ها پیش قطع شده بود و حالا گراپس و اشنورس، دو گربه بزرگ هم بخاطر خُلق و خوی او رنج می‎بردند. اگر او با انگشت‎های درازش در یک لحظه گربه‎ها را نوازش می‎کرد، بنابراین این نوازش‎ها وقتی محاسبه دفاتر حساب درست نبود می‎توانست به یک پرتاب جوهر خشک‎کن یا قیچی کاغذبری تبدیل شود، طوریکه آنها گریان و لنگان به گوشه‎ای می‎رفتند.

آقای بولِمَن یک خویشاوند داشت، یک دختر از ازدواج اولِ مادرش، که با مرگ مادر به دلیل حق وراثت به او سهمی داده شده بود و به این خاطر از گنج‎های به ارث رسیده برادر هیچ ادعائی نمی‎توانست داشته باشد. اما او از خواهر ناتنی‎اش با اینکه در فقیرانه‎ترین شکل در حومه شهر زندگی را می‎گذراند مواظبت نمی‎کرد؛ زیرا آقای بولِمَن ارتباط با بستگان فقیر را حتی کمتر از ارتباط با مردم دیگر دوست می‎داشت. فقط یک بار وقتی خواهر زمان کوتاهی بعد از مرگ شوهرش در سن تقریباً بالا یک فرزند بیمار بدنیا آورد برای کمک‎خواهی پیش او آمده بود. خانم آنکن پس از راه دادن او به خانه در حال گوش دادن در پائین روی پله نشسته باقیمانده بود، و بزودی از بالا صدای تیز اربابش را می‎شنود، تا اینکه عاقبت در به شدت باز گشته و زن از پله‎ها گریان پائین آمده بود. در همان شب خانم آنکن این دستور جدی را دریافت می‎کند که اگر کریستین یک بار دیگر بیاید زنجیر پشت در را باز نکند.

ترس پیرزن از دماغ خمیده و چشمان جغدی تیز اربابش مرتب بیشتر می‎گشت. وقتی او از آن بالا در کنار نرده پله‎ها نامش را می‎خواند یا آنطور که از کشتی عادت داشت با انگشت برایش سوت می‎زد، بنابراین او بطور قطع در هر گوشه‎ای هم که نشسته بود با عجله جلو می‎خزید، ناله‌کنان و در حال زمزمه کلمات فحش و شکایت از پله‎های باریک می‎خزید و بالا می‎رفت.

اما خانم آنکن هم مانند طبقه سوم آقای بولِمَن گنجینه نه کاملاً قانونی بدست آورده خود را در اتاق پائین پنهان ساخته بود.

زن در همان سال اول با هم زندگی کردنشان به این ترس کودکانه مبتلا شده بود که ممکن است اربابش روزی هزینه خرج خانه را خودش عهده‎دار شود و سپس او بخاطر خساست ارباب در این دوران پیری نیازمند شود و رنج ببرد. پیرزن برای جلوگیری از این اتفاق به مرد گفته بود که گندم گران شده است و بزودی مبلغ بیشتری برای رفع مورد نیاز خواستار گشت. مباشر کارهای بازرگانی که محاسباتش را شروع کرده بود سرزنش‎کنان برگ دفترش را پاره کرده و بجای آن مبلغ درخواست شده برای جیره هفتگی را بر دفتر حساب می‎نشاند.

خانم آنکن اما پس از رسیدن به هدف، برای آسوده ساخن وجدانش به این ضرب‌المثل فکر می‎کند: "هدیه دزدی نمی‎باشد"، حالا نه تنها مازاد شیلینگ‎های دریافت کرده را، بلکه بطور منظم نان‎های گندم خریداری شده را هم اختلاس می‎کرد، و از آنجا که آقای بولِمَن هرگز داخل اتاق پائین نمی‎گشت بنابراین بتدریج کمدهای چوب گردوئی از آنها پُر می‎شوند.

به این ترتیب باید ده سال سپری گشته باشد. آقای بولِمَن مرتب لاغرتر و خاکستریتر می‎گشت، ربدوشامبر گلدار مرتب نخ‎نماتر می‎گشت. در این حال اغلب روزهائی سپری می‎گشتند بدون آنکه او دهان برای صحبت کردن گشوده باشد؛ زیرا او هیچ جاندار زنده‎ای بجز دو گربه و خدمتکار پیر نیمه کودکانه‎اش نمی‎دید. فقط گاهی، وقتی می‎شنید که کودکان همسایه در پیاده‎رو سنگی مقابل خانه‎اش می‎دوند و بازی می‎کنند سرش را کمی از پنجره بیرون می‎کرد و به سمت کوچه با صدای تند و تیزش فریاد می‎کشید.

سپس کودکان فریاد می‎کشیدند: "انسان‌فروش، انسان‌فروش!"و پراکنده می‎گشتند. آقای بولِمَن اما خشمناکتر نفرین می‎کرد و فحش می‎داد، تا اینکه عاقبت با سر و صدا پنجره را می‎بست و در اتاق خشم خود را بر سر گراپس و اشنورس خالی می‎کرد.

خانم آنکن از خیلی پیشتر برای در تماس قرار نگرفتن با همسایگان باید خریدهایش را در خیابان‎های دورافتاده انجام می‎داد و فقط با تاریک شدن هوا اجازه خارج شدن از خانه را داشت و باید در خانه را پشت سر خود قفل می‎کرد.

این ممکن است هشت روز قبل از کریسمس بوده باشد، هنگامیکه پیرزن دوباره یک شب خانه را برای خرید ترک کرده بود. با وجود مراقبت همیشگی باید این بار مرتکب یک فراموشی گشته باشد. زیرا وقتی آقای بولِمَن با کبریت چراغ پیه‌سوز را روشن کرده بود در کمال تعجب از پله‎ها صدای پا می‎شنود، و وقتی با چراغ به جلو آورده شده داخل راهرو می‎شود خواهر ناتنی‎اش را با یک پسر رنگپریده را در مقابل خود می‎بیند.

او بعد از آنکه یک لحظه متحیرانه و خشمگین به آنها نگاه می‎کند با عصبانیت می‎پرسد: "چطور داخل خانه شدید؟" زن با خجالت پاسخ می‎دهد: "در خانه باز بود."

او زمزمه‌کنان از میان دندان یک لعنت به خدمتکار می‎فرستد و بعد می‎پرسد: "چه می‎خواهی؟"

زن خواهش می‎کند: "برادر، اینطور سخت نباش. وگرنه من جرأت صحبت کردن پیدا نمی‎کنم."

"من نمی‎دونم چه صحبتی می‎تونی با من داشته باشی؛ تو سهمت را گرفته‎ای؛ ما با هم کاری نداریم."

خواهر ساکت در مقابل او ایستاده بود و بیهوده در جستجوی کلمات درست بود.

از داخل اتاق مکرراً صدای خراشیدن در اتاق به گوش می‎رسید. وقتی آقای بولِمَن برمی‎گردد و در را باز می‎کند هر دو گربه بزرگ به داخل راهرو می‎جهند و به دور پسر رنگپریده که از وحشت به دیوار پناه برده بود می‎چرخند. صاحبشان بی‎صبرانه از زن ساکت ایستاده در مقابلش می‎پرسد: "خب، حرف می‎زنی؟"

زن عاقبت می‎گوید: "دانیل، من می‎خواستم از تو چیزی خواهش کنم. پدرت چند سال قبل از مرگش، از آنجا که من در فقر مطلق بودم در مقابل وام یک لیوان کوچک نقره‎ای از من گرو گرفت."

آقای بولِمَن می‎پرسد: "پدر من از تو؟"

"بله دانیل، پدر تو؛ شوهر مادر هر دو نفر ما. این هم قبض وام؛ او برای لیوان به من پول زیادی وام نداد."

آقای بولِمَن که با یک نگاه سریع دستان خالی از پول خواهرش را ورانداز کرده بود می‎گوید: "و بعد!"

زن با ترس و خجالت ادامه می‎دهد: "من مدتی پیش خواب دیدم که با پسر بیمارم در گورستان کلیسا راه می‎روم. وقتی به گور مادرمان رسیدیم او بر روی سنگ گورش در زیر یک بوته پُر از رز سفید رنگ نشسته بود و آن لیوان کوچکی را که من در کودکی از او هدیه گرفته بودم در دست داشت؛ اما هنگامیکه ما نزدیکتر گشتیم او لیوان را بر لب گذاشت و در حالیکه به پسرک با لبخند سر تکان می‎داد من به وضوح شنیدم که می‎گوید: <به سلامتی!> دانیل، این صدای مهربان او بود، درست مانند زمانی که زنده بود، و من این خواب را سه شب پشت سر هم دیدم."

آقای بولِمَن می‎پرسد: "خب، که چی؟"

"برادر، لیوان را به من پس بده! جشن کریسمس نزدیکه؛ این را کنار بشقاب خالی کریسمس بچه بیمار قرار بده!"

مرد لاغر در روبدشامبر گلدار که بی‎حرکت در مقابل او ایستاده بود و با چشمان گرد تیزش به او نگاه می‎کرد می‎پرسد: "آیا پول همراه داری؟ با خواب دیدن که آدم چیزی را از گرو خارج نمی‎کند."

زن می‎گوید: "آه، دانیل! به مادرمون باور داشته باش! اگر پسرم از لیوان کوچک بنوشه سالم می‎شه. رحم داشته باش؛ او هم از خون توست!"

زن دست‎هایش را به سمت او دراز کرده بود؛ اما او یک قدم عقب می‎کشد و می‎گوید: "به من دست نزن." سپس گربه‎هایش را صدا می‎زند. "گراپس، جانور وحشی پیر! اشنورس، پسر کوچکم!" و گربه بزرگ زرد رنگ با یک جهش بر روی دست صاحبش می‎جهد و با پنجه‎های خود به منگوله رنگی کلاه چنگ می‎اندازد، در حالیکه حیوان سیاه رنگ تلاش می‎کرد خود را از زانوی او بالا بکشد.

پسرک بیمار که دزدکی نزدیکتر آمده بود و لباس مادرش را می‎کشید می‎گوید: "مادر، این همان دائی بدجنس است، که کودکان خود را فروخته؟"

اما در همین لحظه آقای بولِمَن گربه را از دست به پائین انداخته و بازوی کودک را که فریاد می‎کشید در دست گرفته بود.

او فریاد می‎زند: "گدا تبار لعنتی، تو هم این حرف‎ها را تکرار می‎کنی!"

زن گریان می‎گوید: "برادر، برادر!" ــ اما پسرک ناله‌کنان پائین پله‎ها افتاده بود. مادر به سمت او می‎جهد و پسر را به آرامی در آغوش می‎گیرد؛ بعد اما بلند می‎شود و سر خونین پسر را بر روی سینه قرار می‎دهد، دست مشت کرده را بسوی برادر که در میان گربه‎هایش آن بالا در کنار نرده پله‎ها ایستاده بود دراز می‎کند و فریاد می‎زند: "مرد دیوانه شریر! امیدوارم در پیش جانورانت بپوسی!"

برادر پاسخ می‎دهد: "هرچقدر دلت می‎خواد نفرین کن! اما زودتر از خانه برو بیرون."

سپس او در حالیکه زن با پسرک گریان از پله‎های تاریک پائین می‎رفت گربه‎ها را به اتاق خواند و در اتاق را پشت سر خود قفل کرد. ــ او فکر نمی‎کرد که نفرین‎های فقرا به سبب سخت‎دلی ثروتمندان خطرناک باشند.

چند روز دیرتر خانم آنکن بطور معمول با ناهار وارد اتاق اربابش می‎گردد. اما او امروز بیشتر از همیشه به لبان نازکش گره انداخته بود و چشمان کوچک احمقش از لذت می‎درخشیدند. زیرا کلمات خشنی را که بخاطر سهل‎انگاری در نبستن در خانه در آن شب باید متحمل می‎گشت فراموش نکرده بود و قصد داشت حالا آنها را با بهره به او بپردازد.

پیرزن می‎پرسد: "آیا صدای ناقوس کلیسای ماگدالنا را شنیدید؟"

آقای بولِمَن که کنار دفتر حسابش نشسته بود کوتاه پاسخ می‎دهد: "نه."

پیرزن دوباره می‎پرسد : "آیا می‎دانید برای چه ناقوس به صدا آمده است؟"

"وراجی احمقانه! من به صدای زنگ گوش نمی‎دم."

"ناقوس اما برای پسر خواهرتان به صدا افتاده!"

آقای بولِمَن قلمش را کنار می‎گذارد. "پیرزن، چی وراجی می‎کنی؟"

پیرزن پاسخ می‎دهد: "من می‎گم که آنها همین حالا کریستف کوچولو را به خاک سپردند."

آقای بولِمَن دوباره به نوشتن ادامه می‎دهد. "چرا این را برای من تعریف می‎کنی؟ پسر چه ربطی به من دارد؟"

"خب، من فقط فکر کردم که آدم چیزهای تازه اتفاق افتاده در شهر را تعریف می‎کند."

آقای بولِمَن اما بعد از رفتن پیرزن دوباره قلم را به کنار می‎گذارد و با قرار دادن دست‎هایش به پشت مدت درازی در اتاق به اینسو آنسو قدم می‎زند. وقتی در کوچه سر و صدا ایجاد می‎گشت با عجله به کنار پنجره می‎رفت، طوریکه انگار انتظار دیدن داخل گشتن مأمور دولت را می‎کشد تا او را به خاطر اذیت و آزار پسرک دستگیر کند و با خود ببرد. گراپس سیاه رنگ که میو میو کنان سهم خود را از غذای آورده شده طلب می‎کرد یک لگد از او دریافت می‎کند و جیغ‌زنان به گوشه‎ای به پرواز می‎آید. اما، آیا حالا این گرسنگی بود یا تغییر ناگهانی طبیعت مطیع حیوان، او پیش صاحب خود برمی‎گردد و غران و خشمگین به او حمله می‎کند. آقای بولِمَن دومین لگد را به او می‎زند و می‎گوید: "بخورید، لازم نیست منتظرم بمونید."

دو گربه با یک جهش در کنار کاسه پُری بودند که او آن را بر روی زمین برای آنها قرار داده بود.

سپس اما چیز عجیبی اتفاق می‎افتد.

هنگامیکه اشنورس زرد رنگ پس از غذا خوردن حالا در وسط اتاق ایستاده و خود را کش می‎داد و قوز می‎کرد، ناگهان آقای بولِمَن در برابر او توقف می‎کند؛ سپس به دور حیوان می‎چرخد و او را از همه طرف نگاه می‎کند. و سپس در حال خاراندن سر گربه می‎گوید: "اشنورس، رذل پیر، این دیگه چیه؟ تو حتی در دوران پیری هم رشد کرده‎ای!"

در این لحظه گربه دیگر هم به جمع آنها پیوسته بود. او موهای براقش را سیخ می‎کند و سپس بر روی پاهای سیاهش می‎ایستد. آقای بولِمَن منگوله رنگی کلاه را از روی پیشانی خود کنار می‎زند و زمزمه می‎کند: "همچنین این! عجیب است، باید حتماً به خاطر نوع‎شان باشد."

در این بین هوا تاریک شده بود، و چون هیچکس نیامد و او را مشوش نساخت بنابراین بر روی کاناپه می‎نشیند. عاقبت حتی با لذت خاصی شروع می‎کند به نگاه کردن گربه‎های بزرگش که در کنار او روی کاناپه نشسته بودند. او با تکان سر به آنها می‎گوید: "شماها یک جفت پسرهای باشکوه هستید! حالا دیگه نباید پیرزن آن پائین موش‎ها را مسموم کند!" ــ اما هنگامیکه در شب به اتاق کوچک کناری برای خواب می‎رود آنها را برعکس همیشه به اتاق راه نمی‎دهد؛ و وقتی او صدای پنجه به در کوبیدن و میو میو کردن‎شان را می‎شنود پتو را روی سر خود می‎کشد و فکر می‎کند:  "هرچقدر دلتون می‎خواد غرش کنید، من چنگال شماها را دیدم." ــ

سپس روز دیگر فرا می‎رسد، و وقتی ظهر می‎شود همان اتفاقی رخ می‎دهد که روز قبل رخ داده بود. گربه‎ها از کنار کاسه خالی شده غذا با یک جهش بلند به وسط اتاق می‎آیند، قوز می‎کنند، خود را کش می‎دهند؛ و وقتی آقای بولِمَن که دوباره در کنار دفتر حسابش نشسته بود به سمت آنها یک نگاه می‎اندازد با وحشت صندلی چرخانش را به عقب هُل می‎دهد و با گردن دراز کرده می‎ایستد. گراپس و اشنورس آنجا با زوزه آرام، طوریکه انگار کار بدی به آنها روا شده است، لرزان و با دُم حلقه کرده و موی سیخ گشته ایستاده بودند؛ او به وضوح گسترش یافتن آنها را می‎دید، آنها بزرگ و بزرگتر می‎گشتند. او هنوز یک لحظه با دست‎های به میز چسبانده می‎ایستد؛ سپس ناگهان از کنار حیوان‎ها می‎گذرد، در اتاق را باز می‎کند و صدا می‎زند: "خانم آنکن، خانم آنکن!" و چون به نظر می‎رسد که پیرزن صدایش را نشنیده باشد با انگشتانش سوت می‎زند، و بلافاصله پیرزن از خانه پشتی به جلو می‎آید و نفس نفس‌زنان از پله‎ها یکی بعد از دیگری بالا می‎رود.

و وقتی پیرزن داخل اتاق می‎گردد به او می‎گوید: "گربه‎ها را خوب نگاه کن!"

"آقای بولِمَن، من آنها را به اندازه کافی دیده‎ام."

"هیچ‌چیز در آن‎ها نمی‎بینی؟"

پیرزن در حالیکه با چشمان احمقش به اطراف چشمک می‎زد پاسخ می‎دهد: "آقای بولِمَن، من چیزی نمی‎بینم!"

"اینها دیگه چه حیواناتی هستند؟ اینها دیگر اصلاً گربه نیستند!"

او بازوی پیرزن را می‎گیرد و او را به دیوار می‎چسباند و فریاد می‎زند: "جادوگر چشم قرمز! اعتراف کن، چه‌چیزی به خورد گربه‎هایم داده‎ای!"

پیرزن انگشتان استخوانی دست‎هایش را در هم فرو می‎برد و شروع به زمزمه کردن یک دعای نامفهوم می‎کند. اما گربه‎های وحشتناک از چپ و راست بر روی شانه‎های صاحب‎شان می‎جهند و با زبان‎های تیز خود صورت او را می‎لیسند. و او در این وقت باید پیرزن را ول می‎کرد.

پیرزن مانند همیشه وراجی و سرفه‎کنان از اتاق خارج می‎گردد و از پله‎ها پائین می‎خزد. او مانند گیج‎ها بود؛ او وحشت داشت، اما خودش هم نمی‎دانست که آیا از ازبابش یا از گربه‎های بزرگ می‎ترسید. بنابراین او به اتاقش می‎رود. با دست‎های لرزان یک جوراب پُر از پول را از زیر تختش بیرون می‎کشد؛ سپس از یک صندوق تعدادی دامن کهنه و پارچه ژنده برمی‎دارد و به دور گنج خود می‎پیچاند، طوریکه در نهایت به یک بسته بزرگ تبدیل می‎شود. زیرا او می‎خواست از آنجا برود، به هر قیمتی شده از آنجا برود؛ او به خواهر ناتنی بیچاره اربابش در حاشیه شهر فکر می‎کند؛ و چون زن همیشه با او مهربان بود بنابراین می‎خواست پیش او برود. البته، این یک راه طولای بود، از میان کوچه‎های فراوان، از روی پُل‎های باریک و درازی که بر روی خندق‎های تاریک قرار داشتند می‎گذشت، و در بیرون شب زمستانی تاریک شده بود. با این حال اما او از آنجا می‎رود. بدون آنکه به هزاران نان گندمی‎اش که با نگرانی کودکانه‎ای در کمدهای بزرگ چوب گردوئی انباشته بود فکر کند، با بقچه سنگین آویزان به گردنش از خانه خارج می‎شود. با دقت با قفل بزرگی در سنگین چوب بلوطی را می‎بندد، کلید را در جیب چرمی‎اش قرار می‎دهد و سپس نفس نفس‌زنان داخل شهر تاریک می‎شود.

خانم آنکن هرگز دوباره بازنگشت، و در خانه بولِمَن هرگز دوباره گشوده نگشت.

اما در همان روزی که پیرزن رفته بود یک پسر ولگرد که با لِبِهرشت در حال بازی و دویدن در اطراف خانه‎ها بود با خنده به یکی از رفقایش تعریف می‎کند وقتی او از روی پُل می‎گذشت پالتوپوست زمختش بقدری یک پیرزن را ترسانده که او با بقچه‎اش مانند دیوانه‎ای در آب سیاه پریده است.

همچنین در صبح زود روز بعد در انتهای حومه شهر نگهبانان جسد یک پیرزن را که یک بقچه به گردنش آویزان بود از آب بیرون کشیدند و بلافاصله چون هیچکس او را نمی‎شناخت در منطقه فقیران در گورستان کلیسا در یک تابوت ساده به خاک سپردند.

این روزِ بعد روزِ شب کریسمس بود.

آقای بولِمَن شب بدی را گذرانده بود؛ خراش دادن و کوبیدن حیوانات بر در اتاق خوابش این بار برای او آسایش باقی نگذاشته بود؛ و او ابتدا نزدیک سپیده صبح به یک خواب دراز و سنگین فرو رفته بود. هنگامیکه عاقبت او سر کلاه منگوله‎دار خود را در اتاق نشیمن داخل می‎کند می‎بیند که هر دو گربه با سر و صدای بلند و با قدم‎های ناآرام به دور هم می‎چرخند. بعد از ظهر شده بود؛ ساعت دیواری یک بعد از ظهر را نشان می‎داد.

او زمزمه می‎کند: "جانوران وحشی باید گرسنه باشند." سپس در به سمت راهرو را باز می‎کند و برای پیرزن سوت می‎زند. همزمان اما گربه‎ها خود را از در خارج می‎سازند و از پله‎ها پائین می‎دوند، و او بزودی از آشپزخانه صدای بشقاب‎ها را می‎شنود. آنها باید بر روی کمد پریده باشند، بر روی کمدی که خانم آنکن برای روز بعد غذا باقی‌می‎گذاشت.

آقای بولِمَن آن بالا در کنار پله ایستاده بود و با صدای بلند سرزنش‌کنان پیرزن را صدا می‎زد؛ اما فقط سکوت به او جواب می‎داد یا از پائین از گوشه خانه قدیمی یک پژواک به سمت بالا طنین خفیفی می‎انداخت. او می‎خواست خودش پائین برود و در حال بالا کشیدن لبه ربدوشامبر گلدارش بود که از پله‎ها صدائی به گوش می‎رسد و هر دو گربه دوباره به بالا می‎دوند. اما آنها دیگر گربه نبودند؛ آنها دو حیوان درنده بی‎نام وحشتناک بودند. آنها خود را در مقابل او قرا می‎دهند، او را با چشمان گداخته نگاه می‎کنند و زوزه خشنی می‎کشند. او می‎خواست از کنارشان رد شود، اما یک ضربه پنجه تکه‎ای از ربدوشامبرش را می‎درد و او را به عقب می‎راند. او به اتاق می‎دود؛ او می‎خواست یک پنجره را باز کند تا مردم کوچه را صدا بزند؛ اما گربه‎ها بدنبال او به درون اتاق جهیدند و از او پیشی گرفتند. آنها در حال غرش غضبناک و با دُم بالا برده در مقابل پنجره به اینسو و آنسو می‎رفتند. آقای بولِمَن به داخل راهرو می‎دود و در را پشت سر خود می‎بندد؛ اما گربه‎ها با پنجه به دستگیره در ضربه می‎زنند و حالا در برابر او کنار پله ایستاده بودند.

او دوباره به اتاق فرار می‎کند، و دوباره گربه‎ها آنجا بودند. روز به پایان رسیده بود و تاریکی به تمام گوشه‎ها رخنه می‎کند. او از کوچه صدای آواز می‎شنود؛ پسرها و دخترها از خانه‎ای به خانه دیگر می‎رفتند و ترانه‎های مخصوص جشن کریسمس می‎خواندند. آنها به در همه خانه‎ها می‎رفتند؛ او می‎ایستد و گوش می‎سپارد. آیا کسی در خانه او را به صدا می‎آورد؟ ــ اما او جواب این را خوب می‎دانست، او خودش همه آنها را رانده بود؛ هیچکس در خانه را به صدا نیاورد، هیچکس در قفل شده را به لرزش نینداخت. پسرها و دخترها به رفتن ادامه می‎دهند؛ و بتدریج در کوچه سکوت برقرار می‎شود، سکوتی مرگبار. و او دوباره برای فرار تلاش می‎کند؛ او می‎خواست زور به کار برد؛ او با حیوانات کشتی می‎گیرد، او می‎گذارد صورت و دست‎هایش دریده و خونین شوند. سپس دوباره به نیرنگ رو می‎آورد؛ او آنها را با نام چاپلوسانه قدیمی می‎خواند، او پوست براق‎شان را نوازش می‎کند و حتی جرأت می‎کند سر تخت با دندان‎های بزرگ سفیدشان را بخاراند. آنها هم خود را پیش پای او می‎انداختند و خُر خُرکنان غلت می‎خوردند؛ اما وقتی او فکر می‎کرد که موقعیت مناسب فرا رسیده است و از در اتاق دزدکی خارج می‎گشت، بنابراین آنها از جا می‎جهیدند و در حال جیغ کشیدن خشنی جلوی او می‎ایستادند. ــ به این نحو شب به پایان می‎رسد، به این ترتیب روز فرا می‎رسد، و او هنوز هم نفس نفس‌زنان و با موی خاکستری آشفته از سمت پله به سمت پنجره اتاقش و از سمت پنجره به سمت پله می‎دوید.

و هنوز دو بار روز و شب تغییر می‎کنند؛ در این وقت او عاقبت کاملاً خسته و رعشه به اندام افتاده خود را روی کاناپه می‎اندازد. گربه‎ها در مقابل او نشسته بودند و با چشمان نیمه‌بسته به او خواب‎آلود چشمک می‎زدند. بتدریج کار کردن بدنش کمتر می‎شود و عاقبت کاملاً متوقف می‎گردد. یک رنگپریدگی بیرنگ در زیر ریش خاکستری صورتش را می‎پوشاند؛ او هنوز در حال آه کشیدن دستش را یک بار دراز می‎کند و انگشتان لاغر را بر روی زانو گسترش می‎دهد؛ سپس بی‎حرکت باقی‌می‎ماند.

اما پائین در اتاق‎های متروک آرامش برقرار نبود. بیرون در کنار در خانه پشتی که به حیاط  باریک منتهی می‎گشت یک جویدن و بلعیدن فعالانه انجام می‎گرفت. عاقبت پائین در یک سوراخ ایجاد می‎شود که بزرگ و بزرگتر می‎گشت؛ سر یک موش خاکستری با فشار از سوراخ عبور می‎کند، بعد یک سر دیگر، و بزودی یک گله موش بی‌سر و صدا بر روی راهرو و پله‎ها به بالا به سمت طبقه اول می‎روند. اینجا دوباره کار بر روی در اتاق آغاز می‎شود، و بعد از آنکه سوراخ ایجاد می‎شود، نوبت به کمدهای بزرگی می‎رسد که در آنها گنجینه خانم آنکن قرار داشت. آنجا زندگی مانند زندگی در بهشت بود؛ هر کس می‎خواست داخل شود باید سیر غذا می‎خورد. و موش‎های موذی شکمشان را پُر می‎ساختند؛ و وقتی دیگر نمی‎خواستند به خوردن ادامه دهند دُم خود را می‎پیچاندند و در نان‎های گندم چرت کوتاهی می‎زدند. آنها شب خارج می‎شدند و بی‌سر و صدا به راهرو می‎رفتند یا وقتی ماه می‎تابید جلوی پنجره می‎نشستند و در حال لیسیدن پنجه‎های خود با چشم‎های کوچک براقشان به کوچه نگاه می‎کردند.

اما این زندگی راحت باید بزودی به پایانش نزدیک می‎گشت. در شب سوم، هنگامیکه آن بالا آقای بولِمَن چشمانش را بسته بود در بیرون بر روی پله‎ها سر و صدا براه می‎افتد. گربه‎های بزرگ از کاناپه به پائین می‎جهند، با یک ضربه پنجه به دستگیره در اتاق را باز و شکار خود را شروع می‎کنند. در این هنگام تمام شکوه به پایان می‎رسد. موش‎های چاق سوت‌زنان و جیغ‌کشان به اطراف می‎دویدند و بیهوده تلاش می‎کردند از دیوارها بالا روند. این اما بی‎فایده بود، آنها یکی پس از دیگری در میان دندان‎های خُردکننده دو جانور درنده لال می‎گشتند.

سپس سکوت برقرار می‎شود، و بزودی در تمام خانه صدای هیچ‌چیز به گوش نمی‎آمد بجز صدای گربه‎های بزرگی که با پنجه‎های دراز کرده آن بالا در مقابل اتاق صاحبشان دراز کشیده بودند و خون نشسته بر ریش خود را می‎لیسیدند.

آن پائین قفل در خانه زنگ زده و بر روی کوبنده برنجی زنگار نشسته و در میان پله‎های سنگی علف شروع به رشد کرده بود.

در بیرون اما جهان فارق‎البال قدم‎هایش را برمی‎داشت. با فرارسیدن تابستان در گورستان کلیسای ماگدالنا بر گور کریستف کوچک بوته رز سفید رنگی گل می‎دهد؛ و بزودی همچنین یک سنگ کوچک یادبود در زیر همان بوته گل قرار می‎گیرد. بوته گل رز را مادرش برای او کاشته بود؛ البته سنگ یادبود را نتوانسته بود تهیه کند. اما کریستف یک دوست داشت؛ او یک نوازنده جوان بود، پسر یک سمسار که در خانه روبروی آنها زندگی می‎کرد. در ابتدا وقتی نوازنده در اتاق پشت پیانو می‎نشست او خود را دزدکی به زیر پنجره می‎رساند؛ بعدها نوازنده گاهی او را به همراه خود به کلیسای ماگدالنا می‎برد، جائیکه او بعد از ظهرها ارگ نوازی تمرین می‎کرد.

سپس پسرک رنگپریده آنجا بر روی یک سه‎پایه پیش پای نوازنده می‎نشست و در حال گوش دادن سرش را به پایه میز ارگ تکیه می‎داد و بازی نور خورشید را که از میان پنجره وارد کلیسا می‎گشت تماشا می‎کرد. و سپس وقتی نوازنده جوان گاهی دکمه ارتعاش صدا را می‎کشید و آهنگ‎ها انگار در برابر عظمت خدا لرزان فضای کلیسا را پُر می‎ساختند، می‎توانست اتفاق بیفتد که پسرک به هق هق ساکتی بیفتد و بعد دوستش به سختی می‎توانست او را آرام سازد. او همچنین یک بار عذرخواهانه گفته بود: "لِبِهرشت، این من را به درد می‎آورد؛ اینطور بلند ننواز!"

او هم فوری صداهای ملایم را انتخاب کرده و شیرین و مؤثر آهنگ مورد علاقه پسرک در میان کلیسای ساکت به صدا افتاده بود: "به مسیرت فرمان ده."

پسرک آهسته صدای بیمارش را برای همخوانی بالا برده بود. او وقتی اُرگ‌نوازی به پایان رسید گفته بود: "من هم مایلم نواختن بیاموزم، لِبِهرشت می‎خواهی به من نواختن یاد بدهی؟"

نوازنده جوان دستش را بر روی سر پسرک گذارده بود و در حال نوازش موهای زردش پاسخ داده بود: "کریستف، اول کاملاً سالم شو؛ بعد با کمال میل به تو نواختن یاد می‎دهم."

اما کریستف بهبود نیافت. ــ در کنار مادر همچنین جوان نوازه تابوت کوچکش را مشایعت می‎کرد. آنها آنجا برای اولین بار با هم صحبت کردند؛ و مادر خوابی را که سه بار از لیوان کوچک نقره‎ای دیده بود برای او تعریف می‎کند.

لِبِهرشت می‎گوید: "من می‎توانستم لیوان را به شما بدهم؛ پدرم آن را سال‎ها پیش همراه با چیزهای زیاد دیگری از برادر شما معامله کرده بود، او آن قطعه ظریف را بعنوان هدیه کریسمس به من داده بود."

زن به تلخی می‎گریست و شکایت می‎کرد و مرتب می‎گفت: "آه، او حتماً سالم می‎شد!"

مرد جوان مدتی در سکوت در کنار زن راه می‎رود، عاقبت می‎گوید: "با این وجود باید کریستف ما لیوان را داشته باشد."

و این اتفاق می‎افتد. او پس از چند روز لیوان را به یک کلکسیونر اشیاء با ارزش به مبلغ خوبی می‎فروشد و با پول آن می‎گذارد سنگ یادبود برای گور کریستف کوچک ساخته شود. او می‎گذارد قطعه سنگ مرمری که عکس لیوانی بر روی آن حک گشته بود بر روی سنگ یادبود جاسازی کنند. و در زیر آن این کلمات را حک کنند: "به سلامتی!"

سال‎های زیادی، وقتی برف بر روی سنگ گور می‎نشست یا در آفتاب ماه ژوئن بوته پُر از گل‎های رز می‎گشت اغلب یک زن رنگپریده می‎آمد و اندیشناک و پارسامنشانه آن دو کلمه نوشته شده بر سنگ گور را می‎خواند.

سپس در یک تابستان زن دیگر نیامد؛ اما جهان فارق‎البال مسیر خود را می‎رفت.

فقط یک بار دیگر، پس از گذشت سال‎ها، یک مرد بسیار پیر به دیدار گور آمد، او سنگ یادبود را نگاه کرد و یک رز سفید از بوته قدیمی کند. او اُرگ‌نواز بازنشسته کلیسای ماگدالنا بود.

اما ما باید گور صلح‎آمیز کودک را ترک کنیم و، اگر که گزارش باید به پایان برسد، آن سر شهر هنوز یک نگاه به اتاق شاه‎نشین خانه قدیمی در خیابان تاریک بیندازیم.

خانه هنوز ساکت و قفل گشته آنجا قرار داشت. در حالیکه در بیرون از خانه زندگی پیوسته در جریان بود، در داخل خانه در اتاق‎های در بسته اسفنج از درز تخته‎ها بسرعت رشد می‎کرد، گچ‎های سقف جدا می‎گشتند و به پائین سقوط می‎کردند و صدای افتادنشان در شب‎های مهجور پژواک عجیبی را در راهرو و پله‎ها ایجاد می‎کرد. کودکانی که در آن شب کریسمس در کوچه آواز خوانده بودند حالا بعنوان افراد سالخورده در خانه‎ها زندگی می‎کردند، یا اینکه زندگی‎شان را گذرانده و فوت کرده بودند؛ مردمی که حالا در کوچه راه می‎رفتند لباس‎های دیگری بر تن داشتند و مدت‎ها از پوسیده شدن تخته‌چوب شماره‎دار سیاه بر روی گور بی‎نام خانم آنکن در گورستان حومه شهر می‎گذرد. در این زمان یک شب ماه کامل دوباره مطابق معمول از بالای خانه همسایه به پنجره اتاق شاه‎نشین طبقه سوم می‎تابد و با نور مایل به آبی خود شیشه گرد کوچک را بر روی کف اتاق نقاشی می‎کند. اتاق خالی بود؛ فقط بر روی کاناپه یک اندام کوچک به بزرگی یک کودک بزرگسال مچاله شده نشسته بود، اما صورت پیر بود و ریشدار و بینی لاغر و نامتناسب بزرگ؛ همچنین یک کلاه منگوله‎دار که تا پائین گوش‎ها پائین افتاده بود بر سر داشت و ربدوشامبر گلدار درازی که به ظاهر مناسب یک مرد بالغ بود بر تن داش که لبه آن را تا روی زانو بالا کشیده بود.

این اندام آقای بولِمَن بود. ــ گرسنگی او را نکشته بود، اما در اثر کمبود مواد غذائی بدنش خشکیده و بی آب گشته و به این ترتیب در طی سالیان کوچک و کوچکتر شده بود. گاهی اوقات در شب‎های ماه کامل، مانند این شب، او بیدار شده و، هرچند با نیروی هرچه کمتری، تلاش کرده بود از دست نگهبانانش فرار کند. وقتی او خسته از تلاش‎های بیهوده بر روی کاناپه فرو می‎رفت یا بر روی آن می‎خزید و سپس خواب سنگین دوباره بر او چیره می‎گشت بنابراین گراپس و اشنورس بیرون در جلوی پله تندره می‎کردند، با دُم خود بر زمین شلاق می‎زدند و گوش می‎کردند که آیا گنجینه خانم آنکن موش‎ها را به مهاجرت جدید به خانه اغوا کرده است.

امروز طور دیگری بود؛ گربه‎ها نه در اتاق بودند و نه بیرون در راهرو. هنگامیکه نور ماه از میان پنجره به کف اتاق می‎تابد و به تدریج خود را به کنار اندام کوچک نزدیک می‎سازد، اندام شروع به حرکت دادن خود می‎کند؛ چشم‎های بزرگ گرد خود را می‎گشایند، و آقای بولِمَن به اتاق خالی خیره می‎شود. پس از مدتی با زحمت از کاناپه به پائین می‎لغزد و در حالیکه لبه پهن ربدوشامبر در پشت سرش زمین را جارو می‎کرد آهسته به سمت در اتاق قدم برمی‎دارد. دزدکی با چرخاندن دستگیره موفق به باز کردن در اتاق می‎شود و در بیرون می‎تواند تا کنار نرده پله‎ها پیش برود. مدتی نفس نفس‌زنان توقف می‎کند؛ بعد سرش را جلو می‎برد و تلاش می‎کند صدا بزند: "خانم آنکن، خانم آنکن!" اما صدایش مانند زمزمه یک کودک بیمار بود. "خانم آنکن، من گرسنه‎ام؛ چرا نمی‎شنوید!"

همه‌چیز ساکت مانده بود؛ فقط موش‎ها در اتاق‎های پائین به شدت جیغ می‎کشیدند.

در این وقت او عصبانی می‎شود. "جادوگر، لعنتی، چه چیزی سوت می‎زند؟" و طوفان زمزمه‎وار کلمات ناواضح فحش از دهانش برمی‎خیزد، تا اینکه یک سیاه سرفه بر او چیره می‎شود و زبانش را لمس می‎سازد.

در بیرون، کوبنده مسی سیاه شده در خانه به صدا می‎افتد و انعکاسش تا نوک خانه نفوذ می‎کند. ممکن است این همان کسی باشد که در آغاز این داستان از او صحبت شده بود.

آقای بولِمَن دوباره بیدار شده بود. او زمزمه می‎کند: "خب، در را باز کنید! او پسرک است، کریستف؛ او برای بردن لیوان آمده."

ناگهان از پائین صدای جهش‎ها و غر و لند گربه‎های بزرگ در میان سوت موش‎ها به سمت بالا شنیده می‎شود. به نظر می‎رسید او به یاد می‎آورد که برای اولین بار در هنگام بیدار گشتنش آنها بالاترین طبقه را ترک کرده و به او امتیاز داده بودند. ــ با عجله، در حال کشاندن ربدوشامبر بلند بدنبال خود با زحمت به اتاق بازمی‎گردد.

او از بیرون از عمق کوچه صدای نگهبان را می‎شنید.

او زمزمه می‎کند: "یک انسان، یک انسان! شب بسیار دراز است، من چندین دفعه بیدار شده‎ام و هنوز هم مهتاب می‎تابد."

او بر روی صندلی‎ای که در کنار پنجره قرار داشت می‎ایستد. با کوشش با دست‎های کوچک لاغر سعی می‎کند دستگیره پنجره را بچرخاند؛ زیرا او آن پائین در کوچه روشن گشته از نور مهتاب نگهبان را ایستاده دیده بود. اما دستگیره زنگزده بود و او بیهوده تلاش می‎کرد آن را باز کند. در این وقت می‎بیند مردی که مدتی به بالا خیره شده بود شروع به ناپدید گشتن در سایه خانه‎ها می‎کند.

یک فریاد ضعیف از دهانش خارج می‎شود؛ با دستان لرزان و مشت کرده به شیشه پنجره می‎کوبد؛ اما نیرویش برای شکستن شیشه کافی نبود. حالا او شروع می‎کند به زمزمه کردن درهم و برهم خواهش‎ها و وعده دادن‎ها؛ بتدریج در حالیکه هیکل آن مرد بیشتر دور می‎گشت زمزمه کردنش به یک غار غار خفه تبدیل می‎گردد؛ او می‎خواست گنج‎هایش را با آن مرد تقسیم کند، اگر فقط او می‎توانست بشنود؛ آن مرد باید همه‌چیز را داشته باشد، او خودش هیچ‌چیز نمی‎خواست، نمی‎خواست هیچ‌چیز برای خود نگاه دارد؛ فقط لیوان را، لیوان مال کریستف کوچک است.

اما مرد در کوچه فارق‎البال مسیر خود را می‎رفت و بزودی در یک کوچه فرعی ناپدید شده بود. ــ از تمام کلماتی که آقای بولِمَن در آن شب صحبت کرد هیچکدام توسط هیچ انسانی شنیده نگشت.

او عاقبت بعد از تمام تلاش‎های بیهوده اندام کوچک خود را بر روی صندلی مچاله می‎کند، کلاه منگوله‎دارش را مرتب می‎سازد و در حال زمزمه کردن کلمات ناواضحی به آسمان خالی شبانه نگاه می‎کند.

https://www.youtube.com/embed/qdeWQIM1FgY