دروغ سیزده!

خیلی عصبانی بودم. احساس می‎کردم تمام خشمی که نزدیک به لرزاندم بود خود را درون چشم‎هایم جمع کرده و در تلاش است تا تمام مویرگ‎ها را با فشار متلاشی سازد. شقیقه‎هایم مانند پتک به جای پیشانی بر مردمک هر دو چشمم چنان محکم و سریع می‎کوبیدند که از زور درد معده‎ام به شور افتاده بود. فقط کافی بود پایم را کمی به جلو ببرم تا از این عذاب راحت شوم.

هنگام بازگشت به خانه وجدانم کاملاً راحت بود.

یک بار برایش تعریف کرده بودم "من از اون سیّدها نیستم که فقط شب‎های جمعه جن میره تو جلدشون و دیوونه‌بازی در میارن! من می‎تونم هر لحظه جن‎زده بشم، آره  فرق من با بقیه سیّدها اینه، و وقتی هم جن بره تو جلدم اخلاقم مثل سگ هاری می‎شه که منتظر فقط یه نگاهِ کوچیکه که پاچه بگیره!"

براش اس. ام. اس فرستادم و نوشتم که حالم زیاد برای بیرون رفتن و قدم‎زدن خوش نیست، کمی خسته‎ام و قصد دارم چند ساعتی بخوابم.

نیمساعت بعد در خانه را با در دست داشتن دسته‎ای سبزه به صدا می‎آورد!

می‎خواست برای بدر کردن نحسی سیزده سبزه را در آب رودخانه بیندازد.

باید خواب‎آلود لباس می‎پوشیدم و در میان باد و سرمای هوا با او به سمت رودخانه می‎رفتم.

هنگام بازگشت به خانه به تنهائی از میان درختان بی‎برگ پارک می‎گذشتم و احساس می‎کردم که حالم کمی بهتر شده است. آن خرافه‌پرستِ وقت‎نشناس! اما وقتِ انداختن سبزه در آبِ رودخانه با گیر کردن پایش به پای من لیز ‎خورد و همراه با سبزه در آب ‎افتاد و در حالیکه دستِ مشت شده‎اش را که دسته‎ای سبزه را در خود می‎فشرد از آب خارج کرده بود و با من بای بای می‎کرد با جریان تند آب رفت و از چشمم دور شد.