داستان یک قتل.

<داستان یک قتل> از هرمن اونگار را در  دی سال ۱۳۹۱ ترجمه کرده بودم

من نمی‎دانم که آیا بیزاری‎ام از انسان‎های قوزدار در نتیجه نفرتِ عمیق من به سلمانی قوزدار شهرمان بوده یا اینکه برعکس نفرتِ اولیه‎ام به قوزی‎ها خود را در این انسان‎ها تجلی بخشیده است. به نظرم چنین می‎آید که من همیشه تنفر شکست‌ناپذیری در برابر هرچه خدا با قوز، زخم، جذام، جوش و نظائر چنین نقص‎هائی خلق کردهْ احساس می‎کرده‎ام، بله، در واقع از هرچه ضعیف و ظریف است نفرت داشتم، حتی از حیوانات، مگر اینکه بطور طبیعی از قدرت و توانائی برخوردار بودند.

بدین سبب آدم می‎توانست حدس بزند که من خودم همیشه یک انسان قوی و سرشار از سلامت بوده‎ام. من مایلم بیدرنگ توضیح دهم که اتفاقاً عکس آن حقیقت دارد. من چنان ضعیف بودم که مدرسۀ نظام را که من با استفاده از تمام روابطِ پدرم عاقبت در آن پذیرفته گشته بودم تقریباً بعد از گذشت شش ماه باید ترک می‎کردم. من همیشه کوچک، لاغر و باریک بودم، صورتم همیشه مانند موم رنگپریده بود، شانه‎هایم چنان بالا بودند که می‎توانست موجب این استنباط گردد که من هم دارای قوز اندکی هستم، در اطراف چشمانم همواره دایره کبودی نقش بسته بود، مفصل‎ها و استخوان‎هایم همیشه ظریف و شکننده بودند و امروز هم همچنان هستند. آدم متعجب می‎شود که چرا من با این وجود از هرچه ضعیف است نفرت دارم؟ آیا این حقیقت ندارد که آدم نمی‎تواند بجز خودش یا تصویرِ خودش در آینه از چیز دیگری از عمق قلبش متنفر باشد و آن را تحقیر کند؟

من ماجرائی را تعریف خواهم کرد که داستانِ جوانی من است. سال‎های کودکی من مانند دیگر انسان‎ها از عشق احاطه نگشته بودند. هیچکس با من به مهربانی رفتار نکرد. فقط یک بار کسی با من مانند یک انسان صحبت کرد، هرچند فقط توسط یک نامه. من تعریف خواهم کرد که چگونه با این انسان رفتار کردم. قاضی‎های من نسبت به من بی‌رحم بودند و حتی وکلایم مرا فردی می‎نامیدند که توسط فقرِ شرایط خارجی، توسطِ داشتن پدری از نظر اخلاقی فرومایهْ خود نیز انسانی از نظر اخلاقی پست و سخت گشته. قاضی‎ها مرا به بیست سال زندان محکوم ساختند، بالاترین محکومیتی که آنها می‎توانستند در این سن و سال برایم تعیین کنند. آن زمان من هفده ساله بودم. حالا سی و یک سال دارم.

من در این زندان ناراضی و بیتاب نیستم. من از سختگیری نگهبانانم خوشحالم، من خوشحالم از خوابیدنِ اجباریِ منظم، از کار و قدمزدنی که تسلیم به آنها هستم. من چنین زندگی‎ای را دوست دارم، و گاهی به نظرم می‎آید که من زندانی نیستم، بلکه یک سرباز ساده و مطیع که همیشه آرزوی شدنش را در سر داشتم. من عاشق اطاعت کردنم.

شش سال دیگر این خانه را ترک خواهم کرد. می‎گویند معمولاً افرادی که پس از سال‎ها، ده‎ها سال محبوس بودن از زندان خارج می‎شوند، بعنوان عضوی مفید به اجتماعِ انسان‎ها بازنمی‎گردند. اما من معتقدم که زندان را شکسته‌نگشته ترک خواهم کرد. من آرام از آستانه این خانه خارج خواهم گشتْ نه با این نیت که برای جبران مدت دراز بی‌آزادی بودن در آزادیِ مطلق تا آخرین قطره بنوشم و لذت ببرم. نه، من کاری پیدا خواهم کرد. من در اینجا خراطی آموخته‎ام و چنان مهارت از خود نشان داده‎ام که حتی مدیر زندان برای استفاده شخصی می‎گذارد بعضی از وسائل را برایش بسازم. من امیدوارم وقتی مجازاتم به پایان برسد بتوانم با این مهارت از پسِ مخارج زندگی برآیم.

من گفتم که اینجا گاهی فکر می‎کنم یک سرباز هستم. حالا می‎خواهم به آن بیفزایم که این واژهْ منظورم و تمام آنچه را که اینجا حس می‎کنم کاملاً بیان نمی‎کند. وقتی من شب‎ها در سلولم می‎نشینم و از پنجره کوچکِ نرده‌کشی شده به بیرون نگاه می‎کنمْ اغلب چنین به نظرم می‎آید که زندانی نیستم بلکه یک راهبم. یک راهبِ کوچک، ناشناس و آرام، یک راهبِ ساده که مافوقش از او راضی‎ست. و من لبخند می‎زنم و گاهی اوقات دست‎هایم را برای دعا روی زانو قرار می‎دهم. نه، هیچ میلی به جهان در من نیست، فقط صبوری، آرامش و رضایت. اگر قضات من، وکیلم و خانم‎هائی که هنگام محاکمه تماشاچی بودند مرا می‎دیدندْ مطمئناً دوباره می‎گفتند که من انسانی سخت‌گشته، لجوج و از نظر اخلاقی حقیرم. من آنجا می‎نشینم و لبخند می‎زنم. یک قاتل! و آنجا می‎نشینم و مانند یک راهبِ راضی و وارسته لبخند می‎زنم.

آیا واقعاً من یک قاتلم؟ من انسانی را کشته‎ام. اما این عمل آنقدر دور و آنقدر برایم غریبه است که به نظرم می‎آید من ابداً این کار را انجام نداده‎ام. برایم مانند شلاق زدنِ زاهدانه به نظر می‎آید که من یک بار بر خود و نه بر مقتول تحمیل کرده باشم. طوریکه انگار جای زخم هنوز بر پشت من باقی‎ست. اما شفا خواهد یافت. من هنوز مزۀ خاطرات این شلاق زدنِ زاهدانه بر گوشتم را می‎چشم و از آن لذت می‎برم، از آنجائیکه وسیله‎ای در سلول فقیرانه‎ام ندارم که توسط آن بدنِ نحیفِ ریاضت کشیده‎ام را مجدداً مجازات کنم، نه از روی نفرت و انتقام گیری، نه به این خاطر که لذت بردن از حس‎ها را از جسمم فراری دهم، بلکه بیشتر از روی احساسی که نمی‎توانم واضح توصیفش کنم: من آن را اطاعت می‎نامم.

اما من نمی‎خواهم در تماشای زندگی فعلی‎ام خود را گم سازم، خیلی بیشتر مایلم تا جائیکه برایم ممکن است داستان زندگی‎ام را کوتاه شرح دهم. تازه هفده سال از عمرم می‎گذشت که آن اتفاق افتاد، من چیز زیادی ندیده و تجربه نکرده بودم، زیرا بجز مدت کوتاهِ مدرسه نظام از شهر کوچک خود خارج نگشته بودم، شهری که پدرم چند سال پس از تولدم و پس از استعفاء دادن و مرگ مادرم با من به آن مهاجرت کرد. من در طبقه همکف یک خانۀ باریک که انتهای بازار در کنار کلیسا قرار داشت همراه پدرم زندگی کردم و بزرگ شدم.

من پدرم را چنان واضح به یاد دارم که انگار در برابرم زنده ایستاده است. گرچه قبل از آن رویداد ظاهرش گرفتار ضعیف شده بود، اما با این وجود هنوز هم بالاتنه سربازیِ افراشته‎ای داشت، هنوز هم پالتوی مشکی بلندش که حالا دیگر کاملاً تمیز نبود را می‎پوشید و دگمه یقه‎اش می‎بست. من می‎دانم که هر روز اولین مسیر پدرم به سلمانی ختم می‎گشت و با وجود وضعیت فقیرانه‎مان که به پدرم مطمئناً فشار می‎آورد آنجا ریش چانه‎اش را خوب اصلاح می‎کرد، ریش گونه‎هایش را می‎آراست و می‎گذاشت نوک سبیلش را بالا ببرند.

در محله او را بجز ژنرال با نام دیگری نمی‎خواندند. این نام بدون شک در ابتدا به او داده شد تا پیرمرد را بخاطر ادا و اطوار سربازیش دست‌بیندازند. دیرتر اما این نام چنان با پدرم عجین گشت که کسی او را به نام دیگری خطاب نمی‎کرد، طوریکه انگار این عنوان شایسته پدرم می‎باشد. ممکن است پدرم در ابتدا این را بعنوان تمسخر درک کرده باشد، اما وقتی متوجه گشت که مردم ــ شاید فقط به این خاطر تا بعداً بتوانند بیشتر به او بخندند ــ جدی می‎مانندْ باید شروع کرده باشد به احساس کردن اینکه چاپلوسیِ او را می‎کنند، و این امکان وجود دارد که در آخر او خودش هم به مقام ارتشی‎اش معتقد گشته باشد. در هر حال اگر کسی این عنوان را به کار نمی‎برد او خود را سخت توهین شده احساس می‎کرد. در حقیقت پدرم هیچگاه یک ژنرال نبوده است و نمی‎توانست هم ژنرال بشود، زیرا او اصلاً افسر ارتش نبوده، بلکه در ارتش پزشک بود و بعنوان ارشدِ بخش پزشکی از خدمتش استعفاء داده بود. البته پیری یا بیماری او را به این کار مجبور نساختْ بلکه دلیل آن اختلاس پولی بود که بخاطر بینظمیِ او در اداره بیمارستان ارتشی بزرگی که به او محول شده بود اتفاق افتاد. البته پدر موفق شده بود با کمک یکی از خویشاوندانِ مادرم کمبود پول را جبران کند و جریان را تا جائیکه مقدور بود لاپوشانی کند که به تحقیق کردن نینجامد. اما چاره دیگری برایش باقی‌نماند بجز آنکه درخواست بازنشستگی کند.

این جریان مادرم را که سال‎های زیادی بیمار بود چنان آشفته می‎سازد که باعث مرگش می‎شود. پدرم تصمیم می‎گیرد شهری را که در آن خدمت کرده بود ترک کند و به شهری کوچک که در آن بعنوان پسرِ یک کارمند متولد شده بود مهاجرت کند. او با این مهاجرت همچنین قصد داشت از جنجالی که استعفای ناگهانی‎اش باید به پا می‎کرد دور بماند، کاری که بزرگ‎ترین محدویت معاش را برای ما باعث گشت. حقوق بازنشستگی پدرم اندک بود و باید هر ماه از این مبلغِ کم هم سهم بزرگی برای خویشاوندی که به او پول وام داده بود بفرستد.

ما در کنار کلیسا در خانۀ باریک و تاریکی زندگی می‎کردیم که از آشپزخانه و دو اتاق تشکیل شده بود. در ابتدا یک دختر خدمتکار داشتیم که کارهای ضروری را انجام می‎داد و وعده‎های غذایمان را آماده می‎ساخت. اما بعد برای پدرم غذا خوردن و اقامت در اتاقِ فقیرانه و تاریک‎مان خسته‌کننده گشت و شروع کرد به غذا خوردن در مهمانخانه. به این خاطر دختر مرخص گردید. یک زن خدمتکار حالا روزانه می‎آمد تا تختخواب را برایمان منظم کند و همچنین لباس‎ها و کفش‎ها را تمیز کند. من وعده‎های غذای خود را در آشپزخانۀ مهمانخانه تحویل می‎گرفتم، اما پدرم هرچه بیشتر خود را به اقامت در مهمانخانه عادت می‎داد. در خانه خلوت بود، رنگ دیوارها قدیمی و فرسوده بودند، بر روی کمدها و جعبه‎ها لایه ضخیمی خاک نشسته بود، همه‌چیز چنان اثر غم‎انگیزی می‎گذاشت که من هم بر روی پله‎های چوبی و تاریکِ خانه را به در اتاق نشستن ترجیح می‎دادم.

از همان دوران جوانی از هر معاشرتی اجتناب می‎جستم. پس از ساعات مدرسه به همراه همشاگردی‎هایم به خانه بازنمی‎گشتم و هرگز با آنها بازی نمی‎کردم. و چون تصمیمم را برای سرباز و افسر شدن پنهان نمی‎کردم همشاگردی‎ها برای دست انداختنم مرا سرباز کوچولو می‎خواندند. من به تمسخر کردنشان توجهی نمی‎کردم و آنها مرا متکبر می‎نامیدند. فقط یک بار با یکی از آنها به نزاع پرداختم که در آن من بعنوان فرد ضعیفتر به طور طبیعی بازنده شدم، بخصوص که تمام همشاگردی‎ها بر علیه من موضع گرفتند. نزاع به این خاطر بود که یکی از پسرها از من با خنده و تمسخر پرسید به چه دلیل من اصلاً چنین متکبرم، آیا شاید به این دلیل که پدرم تا درجه ژنرالی ارتقاء یافته است.

آیا من در آن زمان متکبر بودم؟ فقط می‎دانم که من آن زمان اصلاً خوشبخت نبودم. لکه‌دار شدنِ شرافتِ پدرم که او را مجبور به استعفاء و با بی‌حرمتی درآوردنِ لباس ارتشی از تن ساخت و حالا پیر و خاکستری چنین نقش مسخره‎ای را در شهر بازی می‎کرد مرا از همه راند، مرا از تلخی عمیقی پُر نمود و گوشه‌گیر ساخت. من این مرد پیر را دوست می‎داشتم، پیرمردی که مرتب خود را عمیق‎تر گم می‎کرد و عزت و احترامش را هرچه او بیشتر خود را در نقش ژنرال فرو می‎برد مسخره‎تر می‎ساخت. من نمی‎دانم که آیا او هرگز به تأثیر این کار آگاه بوده است، که آیا او حدس می‎زده مردم رفتار و تعریف‎‎‎‎هایش را باور نمی‎کنند، آیا او می‎دانست که آنها وقتی تعظیم‌کنان کلاه از سر برمی‎داشتند و او را <آقای ژنرال> خطاب می‎کردند در پنهان به او می‎خندیدند، یا اینکه آیا او با دانستن تمام اینها دردِ تراژدی یک سرنوشت را تحمل می‎کرد و شاید تنها در زیر آن ماسکْ زندگی هنوز برایش ممکن بود. من این را نمی‎دانم. به گمانم از من وحشت داشت، از تنها کسیکه او را کاملاً می‎فهمید. با وحشت عمیقی به یاد می‎آورم ــ و اینها از سخت‎ترین خاطراتِ زندگی دورانِ جوانی من‎ می‎باشند ــ ساعات عجیبی را به یاد می‎آورم که در آنها من با پدرم تنها بودم. هنگامیکه او شب‎ها دیر وقت با گام‎های لرزان به خانه بازمی‎گشت من اغلب می‎خوابیدم یا وانمود می‎کردم در خوابم. او برای بیدار نساختن من مضطرب و با احتیاط داخل می‎گشت. اما وقتی او گاهی به خاطر دردِ نقرس نمی‎توانست از خانه خارج گردد کنار هم می‎نشستیم. او نگاهش را از نگاهم مخفی می‎ساخت. او کلمه‎ای صحبت نمی‎کرد، کسیکه در غیر این صورت از تعریف کردن خسته نمی‎گشت. شأن و منزلت از چهره‎اش ناپدید می‎گشت و فقط وحشت و عدم اطمینان باقی‌می‎ماند. به گمانم قلبش از ترسی وحشتناک پُر بود، ترس از اینکه من ــ کسیکه همه چیز را می‎داند ــ دهانم را باز و برای دیگران چیزی تعریف کنم. وقتی او در خیابان با کسی با آن صدای بلندش که از راه دور هم شنیده می‎شد صحبت می‎کرد و من، فرزندش، به آنها نزدیک می‎گشتم، او ساکت می‎شد و با هراس به زمین نگاه می‎کرد. و من احساس می‎کردم که هراسِ پدرم از من خود را به دشمنی بر علیه من مبدل می‎سازد، بر علیه من که محرمِ او بودم  و نه محرمِ دلایل استعفایش ــ دلیل آن را همه شهر می‎دانستند ــ، بلکه بر علیه تنها انسانی که نگاهش او را لو می‎داند و می‎گفتند او می‎داند که <ژنرال> شخصاً به نقش غم‎انگیزاش که چنین مغرور و چنین مفرح آن را بازی می‎کندْ چه کم معتقد است. دیرتر، هنگامیکه پدرم شاید واقعاً به بازی‎ای که دیگران مجبورش ساختند باور آوردْ دشمن من شد و دشمن من باقی ماند. وحشتِ او از من بیشتر گشت، رفتارش با من سخت شده بود و دیگر ملاحظه‎ام را نمی‎کرد.

من فکر می‎کنم که آرایشگر قوزدار یوزف هاشِک هم در تکامل رابطه پدرم با من مقصر بوده است. همیشه وقتی من به این زمان از زندگی‎ام، به زمانِ قبل از انجام این جنایت فکر می‎کنم، اندام یوزف هاشِک را در برابرم می‎بینم، و قطعاً این باعث گشت که من، کسیکه در شرحِ کتبیِ رویدادها تمرین ندارد، هنگام شروع به نوشتن‌ این یادداشت از این انسان شروع کنم. انسانِ زشت قوزداری که دست‎های درازش تقریباً تا زانوهایش آویزان بودندْ برایم مانند نماد این زمانِ زشت، مهجور و تیره بختی بود.

قسمت فوقانی بدنِ یوزف هاشِک شکل مکعبی را داشت که بر یک رأس ایستاده و قسمت بالای آن اندکی صاف بود. هم از روی سینه و هم از پشتش یک گوشۀ این مکعب به بیرون زده بود. سرِ بدون گردنش بر روی شانه نشسته بود و در حال راه رفتن بطور عجیبی تکان می‎خورد. من در این ارتباط ساعتی را به خاطر می‎آورم که در یک ساعت‌سازی در بازارْ پشت ویترین آویزان بود و ما کودکان شگفتزده آن را تماشا می‎کردیم. و آن یک ساعت پاندول‌دار بود که در بالاترین قسمتش سرِ یک سیاهپوست با چشمانی متحرک قرار داشت. سر احتمالاً به پاندول وصل بود و توسط آن یکنواخت حرکت می‎کرد. این سر هم دارای گردن نبود، بلکه فقط از قسمت چانه از شانه بیرون زده بود، حرکت‎های این سر تا اندازه‎ای حالت ترسناک‎ـ‎مضحکی داشت که من با شرح دادنِ سرِ متحرکِ آرایشگر آن را بخاطر آوردم.

من نمی‎دانم چگونه هاشِکِ آرایشگر موفق گشت ابتدا اطمینان پدرم را بدست آورد، مدام بر او نفوذ بیشتری کند و عاقبت کاملاً بر او مسلط گردد. هاشِک در محاکمۀ من بعنوان یکی از شاهدانِ اصلی ظاهر شد و سبب گشت که قلب قضات دادگاه بر علیه من سخت‎تر گردد و من به چشم آنها موجودی که توانا به انجام حرکتی اخلاقی نیست دیده شوم. او آنچه را که می‎توانست مرا در چشم کسانیکه باید به قضاوتم می‎نشستند سزاوار سرزنش و توبیخ کندْ برایشان تعریف کرد و به هدفش نیز رسید. او همیشه دشمن من بود.

من روایت کردم که هرچیزِ ضعیف، بیمار و معلولی همیشه برایم ناخوشایند بوده‎اند. ممکن است آرایشگر بیزاری‎ام را کمی احساس کرده باشد و این باعث گشته تا نفرتش به من در او بیدار گردد. یا ممکن است آرایشگر بخاطر مخالفت ساکتی که من در برابر توسعه دائمی دوستیِ صمیمانه میان او و پدرم از خود نشان می‎دادم از من متنفر بود. مطمئناً او هم مانند بقیه نارضایتی‎ام را که بصورت سکوت و تنهائی متمردانه خود را جلوه‎گر می‎ساخت بعنوان تکبر برداشت کرده بود، و ممکن است مرد زشت به این دلیل رنجیده باشد که چرا من در کنارش نمی‎نشینم، با او صحبت نمی‎کنم و به وراجی‎اش گوش نمی‎سپارم. شاید او احساس می‎کرد که من این دوستی را عمیقترین حقارت برای پدرم می‎دانم. زیرا چنین انسان‎هائی مانند قاتلین فراری با شنیدنِ افتادن برگی از درخت به وحشت می‎افتند. من می‎گویم چنین انسان‎هائی، و من باید نگران باشم که کسی درکم نکند. اما من تا حال فقط گفتم که آرایشگر قوزدار، ضعیف و زشت بوده است و اینکه سرش هنگام راه رفتن بطور عجیبی در شانه‎اش تکان می‎خورد.

چنین انسان‎هائی خشن‎، ریاست‌مآب و ظالم‎اند و با هرچیزی که ضعیفتر از آنهاست و در حیطه قدرتشان قرار گیرد با بی‌رحمی رفتار می‎کنند. چنین انسان‎هائی، چنین انسان‎های زشت، قوزدار و ضعیفی در برابر هر چیزی که از آنها قویتر است مطیع و متواضعند. اما آنها از این کار متنفرند و وقتی موقعیتی دست بدهد به خوبی می‎دانند که چگونه باید قویتر را نابود سازند. چنین انسان‎هائی باهوشند. آنها باهوشتر از افراد سالم، قوی و بی‌قوز رشد کرده‎اند. آنها به آرامشِ چنین انسان‎های سالمی می‎خندند، گام‎های مستقیم و موقرانه راه رفتن‎شان را در درون تمسخر می‎کنند و متوسط می‎پندارند. اما هوشِ چنین انسان‎هائی آنها را در مقابل این افراد متوسط و سالم بلندتر نمی‎سازد. در خنده آنها طنز دیده نمی‎شود، خنده‎شان اسلحه‎ای است که لوله‎اش به سمت خودشان برگشته و دردآلود خودِ آنها را زخمی می‎سازد. چنین انسان‎هائی مانند جنایتکارانِ فراری همیشه تحت فشار یک وحشت دائمی زندگی می‎کنند، و اگر هم جنایتی مرتکب نگشته باشند اما در آنها همه‌چیز برای انجام آن در هرلحظه آماده است. در این انسان‎ها بدگمانی همیشه بیدار است، فکر می‎کنند که مردم آنها را تحقیر می‎کنند، آنها را زشت می‎یابند، بخاطر زشتی‎شان به آنها می‎خندند و حال‎شان از آنها بهم می‎خورد. آنها خودپسندتر از انسان‎های زیبا هستند. آنها عاشق پوشیدن لباس‎هائی‎اند که جلب توجه می‎کند، بله، با فرو کردن یک گل در سوراخ دگمه خود در واقع تمسخر را متهورانه به چالش می‎کشند، شاید به این خاطر که به نمایش گذاردن بدن لاغر و مسکین‎شان آنها را می‎آزارد، این اندامی که خودشان هم از آن متنفرند و تحقیرش می‎کنند، بیشتر از دیگرانی که آن را تحقیر می‎کنند، بیشتر از هرچیزی که خودِ آنها در جهان از آن متنفرند و حقیر می‎شمرند.

شاید مرد سلمانی بخصوص به این دلیل دشمن من شده بود، زیرا من در حقیقت همانند او بودم و با این حال خودم را متفاوت از او می‎دانستم. زیرا من هنوز امیدوار بودم. او مغلوبِ آگاهی از ضعف و معلولیتِ خود شده بود، اگر که او اصلاً بر ضد آن جنگیده باشد. من اما به هدفی فکر می‎کردم که مرا در تسلط خود داشت و تا زمانِ انجام قتل مرا ترک نکرد، و به این دلیل من هنوز شکست نخورده بودم. شاید اطمینان به این فکر بود که نارضایتیم را مانند تکبر به نظر می‎رساند و مرا مهجور می‎ساخت. تنهائی من آرایشگر را به دشمن من تبدیل ساخت، نه فقط به این خاطر که او از افراد تنها متنفر بود، بلکه چون من هم مانند او بودم اما در عین حال آدمی تنها. زیرا انسان‎هائی مانند او گوشه‌گیر نیستند. آنها انسان‎ها را می‎خواهند تا به حرفشان گوش دهند، در برابرشان خود را برهنه سازند، خود را بی‌حرمت سازند، در واژه‎ها، در خنده‎ها، در قطرات اشگ و در حرکات بی‌حرمت سازند، معتادانه با شکایت کردن خود را باز هم عذاب دهند و فکر انتقام از کسانیکه به آنها گوش می‎دهند را زنده نگاه دارند.

آه خدای من، خدای من! به گمانم در حالیکه فکر می‎کردم آرایشگر را توصیف می‎کنم، خودم را هم آنطور که در آن زمان بودم تشریح کردم. آه خدای من، تمام آنچه که گفتم در او می‎باشد در من هم بوده است. من هم کوچک‌اندام، ضعیف، رنگپریده، دردمند و مانند تمام بیماران زشت بودم، آدم می‎توانست فکر کند که من هم قوزدار می‎باشم، گرچه من قوز نداشتم. مگر من هم بر ضعیف‎ترهائی که در دام قدرتم اسیر می‎گشتند ستم نمی‎کردم؟ من تعریف خواهم کرد که چگونه حیوانات را شکنجه می‎کردم. آیا مگر من هم مطیع و خاضع در برابر افراد قوی نبودم و همزمان از آنها نفرت نداشتم؟ وگرنه چگونه می‎توانستم وقتی مردِ غریبه به من توهین کرد سکوت کنم، از او متنفر باشم، به او حسادت کنم و سکوت کنم؟ اما بعد، هنگامیکه او در دام قدرتم گرفتار گشت، من آن موقع چگونه بودم، تازه حالا آن را درک می‎کنم، ابزار انتقام‌گیری از او، ابزارِ انتقامِ کرم زشتی از یک غول! نه، نه، حالا اینطور به نظرم می‎رسد که انگار تمام اینها فقط بخاطر زنجیره‎ای از اتفاقات نبوده است. انگار من به این دلیل آن کار را کردم، زیرا که من اینطور بدنیا آمده‎ام و باید چنان می‎کردم. در من هم عدم اطمینان و ناآرامی سبب وحشت دائمی‎ام بودند، انگار هر ساعت می‎تواند برایم آنچه چنین بی‌پایان خوارم می‎ساخت به بار آورد، انگار که قادر نبودم این ساعت را به پایان برده و زنده بمانم، انگار چیزی مرا افشاء می‎کرد، چیزی از رویم پرده برمی‎داشت و همه‌چیز را آشکار و دروغ و جنایتم را فاش می‎ساخت. من هم جنایتکاری در حال فرارم. و هنوز هم دروغ نگفته‎ام و هنوز هم مرتکب جنایتی نگشته‎‎ام. هنوز نه! اما جنایت در راه است. آه خدای من، حالا چهارده سال زندانی، تازه حالا می‎دانم که تمام آنچه اتفاق افتادْ مانند هر چیز دیگری تصادفی نبوده است. آیا این سوءظن که مردم تحقیرم می‎کنند در خود من نبود؟ و آیا در واقع این سوءظن نبود که هدفم را مشخص می‎ساخت؟ آیا من خودپسند نبودم؟ آرایشگر کتش را با یک گل می‎آراست، پس من به چه خاطر، اگر نه بخاطر خودپسندی، هنوز هم پس از ترک مدرسۀ نظام مدت‎ها کت رنگی نظامی با یراق و دگمه‎های زرد رنگ می‎پوشیدم؟ و آیا احساس بی‌زاری‎ام به آرایشگر بخاطر همان دلیلی نبود که او بخاطرش دشمنم شده بود، به این خاطر که ما در یکدیگر پی به خود می‎بردیم؟

من نمی‎دانم چه کسی این نوشته را روزی خواهد خواند. شاید او منظورم را درک نکند و خیلی از چیزها را پُر تصاد بیابد. اما به نظر من همۀ تضادها فقط ظاهری‎اند. آدم باید به این فکر کند که هیچ‌چیز از آنچه از درونمان می‎آید از یک ریشۀ واحد پا نگرفته‎اند.

آرایشگر با بدست آوردن اطمینانِ پدرم و با استفاده از آن سعی کرد مرا از قلب او خارج سازد. من معتقدم او بخاطر اینکه من مدت‎ها وعده‎های غذایم را باید در آشپزخانۀ مهمانخانه با خدمه و گداها می‎خوردم، و به این خاطر که پدرم اعتمادش به من را از دست داد و هرچه عمیقتر غرق می‎گشت و هرچه بیشتر مشروب می‎نوشید بیشتر و دردناکتر مرا می‎زدْ مقصر بوده است. هاشِک در برابر دادگاه اظهار داشت که دلیل پدرم برای دوستی با او علاقه غیرقابل درکِ مردِ پیر به میلادا خواهرزادۀ آرایشگر بوده است که برای هاشِک کارهای اقتصادی را انجام می‎داد و در آرایشگاه به او کمک می‎کرده. همچنین ادعا کرد که کودکِ میلادا بچه ژنرال می‎باشد که با وجود سالخوردگی هنوز هم آنطور که آرایشگر اغلب فرصتِ مشاهده کردن آن را داشته دارای قدرت خوبی بوده است. آرایشگر می‎خواست در باره این مشاهدات بیشتر حرف بزند اما رئیس دادگاه دستور داد که او ساکت شود. میلادا خودش در این مورد از شهادت دادن خودداری کرد. او خجالت می‎کشید حقیقت را بگوید، و اجازه داد که دروغ برنده گردد. من می‎دانم که هاشِکِ قوزدار دروغ گفته است، زیرا من همه‌چیز را با چشم خود دیده بودم.

من پس از ترک کردنِ مدرسۀ نظامی با وجود تضاد تزلزل‌ناپذیر با هاشِک بعنوان کارآموز نزد او مشغول به کار شدم. من این را مانند عمیق‎ترین توهینی احساس می‎کردم که می‎توانست به من بشود. این شغل برایم تنفرانگیز بود. من هرگز نمی‎توانستم خود را بدون غلبه درونی به صورتِ زبرِ یک مرد نزدیک و پوست صورت را با کف‌صابون نرم سازم. دیرتر وقتی خودم چاقوی ریش‌زنی را بکار بردم، هنگام تراشیدن ریش اغلب وسوسه می‎گشتم که پوست را زخمی کنم، که خون سرخ بر روی گونه کف‌صابونی شده جاری شود. و دلیل آن این بود که من این حرفه را نزد آرایشگر قوزدار باید می‎آموختم. من نمی‎خواهم از تحمل کردن رنج‎هائی که در دوران کارآموزی نزد هاشِک که مرا می‎زد و به پست‎ترین کارها وامی‎داشت شرح دهم. من فقط می‎خواهم اشاره کنم که من مجبور بودم هر روز صبح وقتی از خانه به آرایشگاه می‎رفتم، ابتدا در اتاقِ پشتی آرایشگاه که هاشِک در آن می‎خوابید بروم و ظرف ادرار زیر تختش را بیرون بکشم و در توالت خالی کنم. هرگز این مردِ قوزی از لذت بردن تماشای من در هنگام این کار خودداری نکرد. من امروز هم هنوز در سلولم بوی چندش آور پمادِ چرب و تنتور را که اتاقِ پشتیِ آرایشگاه بوی آنها را می‎داد در بینی‎ام حس می‎کنم. مایه تسکین خاطر من این بود که این زمان می‎گذرد و اینکه هنوز هم می‎توانم یک سرباز گردم.

من می‎دانستم که هاشِکِ قوزدار دروغ می‎گوید، اما من ابتدا چون گمان می‎کردم توسط چنین مناقشاتی فقط یادبودِ پدرم می‎تواند بیشتر لکه‌دار شودْ چیزی از آن در دادگاه نگفتم. تازه بعد از آنکه حکم خوانده گشت و به این ترتیب محاکمه به پایان رسید من در سکوتی که در اطرافمان برقرار شده بود و کلماتم می‎توانستند خوانا شنیده شوند آهسته گفتم: "پدر من پدر آن بچه نیست." و هنگامیکه دیدم همه مرا غیرقابل فهم نگاه می‎کنند ــ شاید به این خاطر چون همه این قسمت بی‌اهمیت روندِ محاکمه را فراموش کرده بودند ــ بنابراین آن را خواناتر تکرار کردم: "ژنرال پدر فرزند میلادا نبود." بعد آنها مرا به زندان بردند.

پدرِ فرزندِ میلادا عمویِ میلادا بود، مرد قوزدار. میلادا دختر خواهر هاشِک و یتیم بود. دختر لاغر و بلند قد بود و موهای بور و پستان‎های کوچک و خوش فُرمی داشت. هنگامی که من نزد آرایشگر مشغول کار گشتم او تقریباً بیست و پنج ساله بود و یک سال از شروع کارش در آرایشگاه می‎گذشت. با اینکه هنوز پیر نبود، صورتش پژمرده شده بود، حتماً به دلیل فقر و محرومیتی که او قبلاً تحمل کرده بود. پس از شروع کارآموزی نزد هاشِک خیلی زود متوجه گشتم که چیزی بین آن دو در جریان است، گرچه نه آرایشگر و نه میلادا با کلمه‎ای خود را لو داده بودند. من این را از چشم‎های قرمز شدۀ میلادا متوجه گشتم، همچنین چون من او را گاهی هنگامِ گریه کردن غافلگیر کرده بودم. من تشخیص دادم او هم از مردِ قوزدار که در چنبره قدرتش گرفتار گشته بود رنج می‎برد، زیرا که هاشِک می‎توانست هرلحظه که اراده کند او را بدون امکانات دوباره از خانه بیرون بیندازد. من می‎دیدم که میلادا بر علیه او می‎جنگد و اینکه روز به روز ساکت‎تر، متواضع‎تر و مطیع‎تر می‎گردد. میلادا شکست‌خورده بود. اما باید قبل از شکست خوردنْ اول از من ناامید شده باشد.

شاید اگر این ناامیدی نبود میلادا شکست نمی‎خورد. شاید او تا قبل از این سرخوردگی امیدوار بوده و هنگامی که دید کاملاً تنها است خودش را تسلیم کرده باشد: شاید به این ترتیب من در این کار مقصر باشم.

من یک روز هنگامیکه مردِ قوزدار بیرون رفته بودْ میلادا را نشسته در راهروی تاریکی می‎یابم که میان اتاقِ زندگی آرایشگر و آرایشگاه قرار داشت. او گریه می‎کرد. من دیگر نمی‎دانم چه باعث گشت که به او نزدیک شوم و از او سؤال کنم چه اتفاقی برایش رخ داده است. میلادا صورتش را بالا گرفت و یک لحظه مرا تماشا کرد. ممکن است که او در این دقیقه در من رفیقِ همدردی را احساس می‎کرد، متفقی را که از مردی آزار می‎دید که او هم در زیرِ سلطه‎اش قرار داشت. من خودم را به سمت او خم کردم. اما او هق هق‌کنان دست‎هایش را به سمت من دراز می‎کند، مرا در بغل می‎گیرد و به خود می‎فشرد. در این وقت من خود را رها ساختم، او را طوری ناملایم به عقب راندم که نزدیک بود بیفتد، و از آنجا گریختم.

ممکن است وقتی میلادا مرا به طرف خود کشید بوی نفرت‌انگیز پمادی که به میلادا مانند تمام چیزهای دیگر، حتی به هر مبلی و به تمام وسایل کار هاشِک چسبیده بود به طرف بینی‎ام هجوم آورده و مرا پس زده باشد. ممکن است ــ من هرگز از آن آگاه نبودم ــ، که من نمی‎توانستم برای او متفقی سالم و بی‌قوز بر علیه مردِ قوزدار باشم، گرچه هاشِک دشمن من هم بود. اینکه من نفرت و بی‌میلی‎ای را که او در برابر مردِ قوزدار احساس می‎کرد بیزاری از خودم هم درک می‎کردم، گرچه شاید او در این لحظه پریشانی مرا بعنوان فسادی کوچکتر و بی‌خطرتری بغل کرده باشد، شاید بیشتر خواهرانه تا یک در آغوش گرفتن زنانه. اما این هم ممکن است که این رفتارِ من نسبت به میلادا دلیل دیگری داشته باشد، و آن این است که من هرگز در یک رابطه بجز جواب رد و سرد به زنان نمی‎دادم. البته من در آن زمان جوان بودم و از آن زمان، از هفدهمین سال زندگی‎ام، دیگر فرصتی نداشته‎ام تا این رابطه‎ام را آزمایش کنم. هرگز در سال‎های زندانی بودنم یک فکر کوچک هم به ذهنم خطور نکرده که چنین آزمایشی را مطلوب پندارم. من شنیده‎ام که پسران جوان در سنی که من آن زمان داشتم، بله، که مردها از زن‎ها و مجالس همخوابگی خواب می‎بینند. من هرگز چنین خوابی ندیدم.

مدت کوتاهی پس از آنکه من میلادا را تنها رها کرده بودم متوجه تغییری گشتم که در او پیدا شده بود و گرچه من آن زمان بی‌تجربه بودم اما بلافاصله آن را درک کردم. به نظر می‎آمد که او با مردِ قوزدار کاملاً آشتی و بر نفرت غلبه کرده است. خوشحال بود و با مردِ قوزدار شوخی می‎کرد، و اگر کسی او را حالا می‎دید نمی‎توانست تصور کند که او تا همین چند روز پیش مانند خدمتکاری خاضع و مطیع در میان این اتاق‎ها راه می‎رفته است. و من توانستم متوجه یک چیز دیگر هم بشوم که دلیلش برایم کاملاً روشن بود. حالا میلادا هم که تا آن موقع با من رفتاری دوستانه داشت شروع به دشمنی با من کرده بود، او به مردِ قوزدار از تنبلی من و از فرمان نبردنم شکایت می‎کرد، وقتی مردِ قوزدار مرا می‎زد آن را تأیید و حتی او را تشویق به زدنم می‎کرد و برای موردِ توهین و آزار واقع گشتنم دروغ می‎گفت. حتی لگنِ ادرار زیر تختش را باید من خالی و تمیز می‎کردم. من او را درک می‎کردم. من او را با راندن از خود تسلیمِ مرد قوزدار کرده بودم. من در این کار مقصر بودم. احتمالاً او فقط به این وسیله بر نفرت خود به مردِ قوزدار غلبه کرد زیرا که می‎توانست حالا نفرتش را بر سر من خالی کند.

دو بار سعی کردم نظرم در باره دلیل تکامل عجیبِ رابطه میان آرایشگر و پدرم را به اطلاع برسانم، و هر دو بار بخاطر عدم مهارت در داستان‌سرائی به بیراهه کشیده شدم. اما حالا مشغول جبران کردن این غفلت می‎گردم.

پدرم وقتی بعنوان پزشک رانده شده از ارتش به شهری آمد که از زمان جوانی‎اش دیگر آن را ندیده بودْ هیچ آشنائی نداشت. با اولین انسانی که او در شهر آشنا شد آرایشگرِ قوزدار بود. پدرم همانگونه که در شهرهای بزرگ و بخصوص در محافل نظامی معمول است عادت داشت با دقت مراقب ظاهرش باشد و هر روز قبل از هر چیز به آرایشگاه مراجعه کند. با وجود آنکه حالا دیگر پدرم لباس نظامی نمی‎پوشید و دیگر در محافلی زندگی نمی‎کرد که در آنها مراقبتِ ویژه ضروری باشد، اما او مراقبت از ظاهرش را تا اواخر قبل از وقوع ماجرا از دست نداد و فقط در زمان وقوع جرم آدم می‎توانست نشانی از اهمال در او مشاهده کند. البته پدرم در روز ورودش به شهر وارد آرایشگاه هاشِک شد و سپس این دیدار هر روز تکرار گشت. آن زمان ژنرال صدا کردنِ پدرم توسط مردم آغاز گشت، گرچه نه بطور علنی. اما ممکن است که این شایعه به گوش او هم رسیده باشد. یوزف هاشِک اولین کسی بود که او را مستقیماً با این لقب خطاب کرد. آدم نمی‎تواند بفهمد چگونه یک چنین عنوانی که مردِ آزموده و پیری آن زمان باید هنوز آن را بعنوان تمسخرِ خونینی در نظر می‎گرفتْ بتواند نقطه آغاز یک دوستی گردد. گرچه من در نزدشان نبودم، با این وجود به نظرم می‎آید که انگار مردِ قوزدار را در برابر مرد سالمند مو سفید ایستاده می‎بینم که چاقوی ریش زنی را در دست گرفته تا به اصلاح چانه پدرم که توسط ریشِ‎ گونه‎هایش قاب شده بود بپردازد. و ناگهان او آن را می‎گوید، آن را به سؤالی می‎چسباند، تقریباً این سؤال را که آیا «آقای ژنرال» خوب خوابیده است. پدرم به چشم‎های خاضع و مانند سگ نوکرمآبانه و مطیع این مردِ بینوا که او را طوری تماشا می‎کردند که انگار چیزی اتفاق نیفتاده استْ نگاه می‎کند. در این لحظه تصمیم بزرگ گرفته می‎شود. آیا باید پدرم از جا برخیزد و این کوتوله را با یک ضربه به زمین پرتاب کند؟ آیا باید او حداقل مورد خطاب واقع گشتن خود با لقبی که مناسبش نیست را شدیداً ممنوع کند؟ به نظر می‎آید که مرد به آنچه می‎گوید باور دارد و قصد بدی نداشته و از چیز دیگری صحبت می‎کند. و پدرم درنگ می‎کند، آیا باید آرایشگر را آگاه سازد، اما شاید بعد بخاطر می‎آورد که گارسون‎ها و آرایشگرها عادت دارند رتبه و مقام دیگران را خودسرانه افزایش دهند، به افراد معمولی اشراف‎زاده بگویند، دانشجویان را دکتر بنامند و شاید هم نظامیانِ بازنشسته را با عنوان ژنرال خطاب کنند. یک بار دیگر او خود را مطمئن می‎سازد که تمسخری در نگاه و در لحن صدای آرایشگر نباشد. پدرم سپس سکوت می‎کند و با این سکوت همۀ مسؤلیت را به عهده می‎گیرد.

یوزف هاشِک در سال‎های اولیه ارتباط‎شان هنگامیکه همزمان با پدرم در مهمانخانه بود هرگز در کنار میز ژنرال نمی‎نشست. پدر من عادت داشت در گوشه‎ای تنها کنار میز بنشیند، دیرتر گاهی اوقات هم در کنار میز کارمندان دولتی می‎نشست. ابتدا وقتی همه مهمانخانه را ترک می‎کردند، بعد مردِ قوزدار با لیوان آبجو در دست از گوشه خود به جلو می‎خزید و با لحنی نظامی از او می‎پرسید <قربان> اجازه است در کنار میزتان بنشینم، بعد پدرم لبخندی بزرگوارانه می‎زد و با حرکت دست او را دعوت به نشستن می‎کرد. آرایشگر تا واپسین لحظه پس از به زیر سلطه کشیدنِ پدرم هم هرگز فراموش نکرد هنگام صحبت با او شبیه به سرباز زیردستی عمل کند. او همیشه بله قربان می‎گفت، درها را برای داخل گشتن پدرم باز می‎کرد، و بدون دعوت به نشستن کنار میز او نمی‎نشست. هنگام انجام این اعمال چهره‎اش جدی و پُر از احترام بود و هرگز لبخندی آمیخته به تمسخر در آن دیده نمی‎گشت. من به گمانم این رفتارِ مردِ قوزدار به پدرم اطمینان بخشیده بود و جدی بودنی که در این بازی قرار داشت سبب گشته بود که پدرم با گذشتِ سال‎ها به تدریج آنچه که ابتدا از روی ناچاری بعنوان حقیقت پذیرفته بود را باور کند. این آرایشگر بود که او را وادار ساخت از استقامتِ ساکتِ خود در برابر دروغ دست بکشد و به صحبت کردن روی آورد. او پدرم را مجبور ساخت که دروغ بگوید. هنگامیکه آنها تنها در مهمانخانه کنار هم می‎نشستند، او قطعا به پدرم اصرار می‎کرد که از گنجینۀ تجربه‎های نظامی و ماجراهای جنگ‎هایش برای او تعریف کند، و اظهار می‎کرد که از دیگران خیلی در باره توانائی و رشادتِ پدرم شنیده است و تعریف آنها از زبان خود پدرم او را که بجز شغل نظامی به چیزی علاقه بیشتری، بله عشق بیشتری نداردْ به وجد خواهد آورد. این حقیقت دارد که پدرم در جنگ‎های نظامی شرکت داشته و در حقیقت در جنگ با دانمارک و پروس‎ها، البته بعنوان پزشک، آرایشگر اما می‎خواست بشنود که چطور او گروهان نظامی را هنگام حمله هدایت کرده است.

این احتمال وجود دارد که پدرم در ابتدا به خواهش آرایشگر اعتنا نکرده باشد. که اصرار بیوقفه او پدرم را به صحبت واداشته است. که او امیدوار بود از این طریق آسایش خود را بدست آورد. شاید هم یک بار الکل زبانش را باز کرده باشد. اما، اگر او امیدوار بوده که مردِ قوزدار با یک بار تعریف کردن او راضی خواهد گشتْ اشتباه می‎کرده است. هاشِک بلافاصله آنچه را که پدرم برایش تعریف می‎کرد همه جا گسترش می‎داد، طوریکه حالا دیگر شب‎ها تمام مهمان‎های مهمانخانه برای تفریح بخاطر دروغ‎های پدرم پیشش هجوم می‎آوردند تا او برای آنها هم از کارها و حوادث خود تعریف کند. برای پدرِ بیچاره‎ام چه چاره‎ای آنجا باقی‌می‎ماند بجز آنکه به رفتن در راه انتخاب شده ادامه دهد؟ او نه به اندازه کافی برای بر ضد سرنوشتِ خود جنگیدن قوی بود و نه به اندازه کافی عاقل که بتواند روحش را در طنزی آرام بر بالای پستیِ سرنوشتش و پستیِ اطراف بلند سازد، و هم نه به اندازه کافی بزرگ بود که مانند آدمی بردبار رنج‎هایِ حمل صلیب بر شانه را تحمل کند و در آنها خاضعانه آسایش و آشتی قلب بیابد. و به این خاطر به میگساری روی آورد که او را دائماً عمیقتر غرق می‎ساخت، اما همچنین باعث فراموشی او می‎گشت تا توسطِ آینده‌نگری برنده تعادل خوب و درخشانی شود. من در آن زمان فقط مستی او و تحقیر گشتنش در برابر مردم را می‎دیدم. اینها قلبم را از تلخی پُر می‎ساختند.

آدم حالا می‎تواند فکر کند که آرایشگرِ قوزدار تمام اینها را از روی شرارت انجام نداده باشد. آدم می‎تواند باور کند که او خود را واقعاً با احترامی صادقانه به پدرم نزدیک کرده باشد. آه، اما آدم نباید فراموش کند که در چنین انسان‎هائی حرمت گذاشتن به انسان‎هائی از جنس پدرم نمی‎تواند وجود داشته باشد. پدر من مغرور بود و بزرگ، به پاکیزگی ظاهرش اهمیت می‎داد، خودش را مانند سربازی نگاه می‎داشت که سینه‎اش قوس‎دار است و دارای پاهائی‎ست که عادت به اداره یک اسب دارند. او کوتاه صحبت می‎کرد، با صدائی بلند و لحنی آمرانه. آیا نباید آرایشگر دشمن او می‎بود؟ پدر من مطمئناً خیلی باهوش نبود، مطمئناً هوشی مانند آرایشگر نداشت. اما بزرگ بود و با وجود داستان غم‌انگیز بازنشستگی‎اشْ مغرور بود، بلند و با لحنی آمرانه صحبت می‎کرد. می‎گویند مردِ قوزدار وقتی با پدرم صحبت می‎کرد ردی از خنده در چهره‎اش نمایان نبود. اما آنها ذکاوتِ چنین انسان‎هائی را فراموش می‎کنند. او می‎دانست که با نشستنِ سایه یک لبخند بر چهره‎اش قربانی خود را از دست خواهد داد. چنین انسان‎هائی دارای یک هوش زاهدانه می‎باشند. آنها نمی‎خندند، اما روحشان در آگاهی از انجام تمسخر شناور است.

من دوران جوانی فقیرانه‎ای داشتم. و با این وجود آن دوران هم توسط نوری روشن بود: توسط فکر کردن به هدفم. من می‎خواستم سرباز شوم. شاید جائی در اندام دردمندانه جوانم، نمی‎دانم کجا، این امید بود که من بعد از رسیدن به هدفم مانند همه سربازها بزرگ، سالم و قوی خواهم گشت. شاید این آرزو بود که برایم ممکن ساخت یک چنین فکر ساده‎ای چنان معنای خارق‎العاده‎ای پیدا کند.

بیش از هر چیز اما به خودم می‎گفتم که باید سرباز شوم، زیرا این وظیفه من است که از حق پدرم دفاع کنم. اما نه از طریق اثبات اینکه در حق او بیعدالتی انجام گرفته است. من هرگز در گناهکار بودنش شک نداشتم. من می‎خواستم توسط یک زندگی مطیعانه، وفادارانه و تا آخرین حد وظیفه‌شناسانه اتفاقاً با شغلی که او در آن مرتکب خطا گشته بود کفاره گناهانش را پس دهم. من می‎خواستم خودم را توسط زندگی‎ام نه فقط از عدم توفیق او در خدمت، بلکه همچنین از افتضاح پس از آن که او به طور اجتناب‎ناپذیری مدام در آن عمیقتر غرق می‎گشت تبرئه کنم. من وقتی به پدرم و به تصمیمم برای کفاره پس دادن بخاطر او فکر می‎کردمْ می‎توانستم در گوشه تاریکی از پله‎های خانه‎مان گریه کنم. من نه فقط به این دلیل که چون پدرم بعنوان پزشک به این حرفه تعلق داشت می‎خواستم سرباز باشمْ بلکه همزمان خشونت و سختگیریِ این حرفه هم مرا به سوی خود جلب می‎کرد. زیرا چنین فکر می‎کردم که انگار فقط تلاش‎های بی‌رحمانه، بی‌پرواترین خدمت، رنج بردن از زخم‎ها و اطاعتی فسخ‌ناگشتنی و بی‌چون و چرا تا لحظه مرگ می‎توانند مرا از رسوائی و لکه ننگی که پدرم بر سر خود و بر سر من آورده بود رها سازند.

من ابداً به استعدادهای فیزیکی بدنم مشکوک نبودم. اما دانستن این موضوع مانعی در برابر خواسته و هدفم نبود. من داستان بسیاری از فرماندهان را می‎شناختم و بیشتر از همه سه نفر را تحسین می‎کردم و آنها را بعنوان بزرگ‎ترین سربازها به شمار می‎آوردم. آنها عبارت بودند از شاهزاده ساوو، سلطان فریدریش دوم پادشاه پروسن و امپراتور ناپلئون بناپارت: شاهزادۀ کوچکِ قوزدار اوژن که یک پادشاه از فرانسه خدمت او را رد کرده بود، فردریش کبیر، مرد زشت و لاغری که بدن تکیه داده به عصایش این تصور را ایجاد می‎کرد که او هم مانند من دارای قوز است، ناپلئون، که کوچک و چاق بود و بر پشت اسبش طوری آویزان بود که هر ببینده‎ای را به خنده وامیداشت! من امروز هم فکر می‎کنم که یک قوز هرچه هم بزرگ باشد نمی‎تواند به هیچوجه مانعی در سر راه حرفه یک فرمانده باشد. ستمگری شایستۀ یک فرمانده حقیقی‎ست، ستمگری در تصمیم گرفتن در باره زندگی تعداد زیادی انسان. فرمانده بزرگ بی‌رحم است. بی‌رحم همچنین بر ضد خویش. من فکر می‎کنم که آدم باید قوزدار باشد و توسط خالِ مادرزادیِ زشتی از ریخت افتاده باشد تا بتواند قدرتی را که به دستش افتاده کاملاً درک کند.

هنگامیکه من چهارمین سال دبیرستان را به پایان رساندم مشغول اجرای طرح‎هایم گشتم. من توسط نامه با خویشاوندِ مادری‎ام که یک بار به پدرم هم کمک کرده بود تماس می‎گیرم و از او خواهش می‎کنم که با داشتن نفوذِ خود به من در پذیرفته شدن در مدرسۀ نظامی کمک کند. با پافشاری و خواهش از پدرم موفق می‎شوم که او تصمیم بگیرد برای چند همکار قدیمی نامه بنویسد و از آنها درخواست کند که پذیرشم در مدرسه را ممکن سازند، به ویژه اما یک نامه برای پزشک ارتش که تناسب اندامم را آزمایش می‎کرد می‎نویسد. من فکر می‎کنم که فقط بخاطر این نامۀ پدرم متناسب تشخیص داده شدم.

زمانی را که من در مدرسۀ نظامی گذراندم تنها زمان خوشبختی دوران جوانی‎ام بود. با تعهدی پُر شور خدمت را انجام می‎دادم و به هیچوجه مباحث نظری مرا بیشتر از تمریناتِ جسمانی به خود جلب نمی‎کرد. برعکس: من تمام جاه‌طلبی را به کار می‎بردم تا در ورزش و ژیمناستیک با قوی‎ترین و بزرگ‎ترین همشاگردی‎ها رقابت کنم و ترجیح می‎دادم بیهوش بر زمین بیفتم تا به کسی به خستگی‎ام اقرار کنم. زیرا برای خسته شدنم چیز زیادی لازم نبود. اما من دندان‎هایم را به هم می‎فشردم و خودم را مجبور می‎ساختم. وقتی افسر دستور مستقیمی به من می‎داد خوشحال می‎گشتم. البته فضائی مطیعانه در همه‌چیز رخنه کرده بود. به این صورت که وقتی چشم مافوق به من می‎افتاد و من برای اطاعت از دستورش خبردار می‎ایستادم، اینطور به نظرم می‎آمد که انگار شوقِ بزرگِ اطاعتی دردناک و همزمان سعادتمند در من نفوذ می‎کند. شاید، کسی که می‎خواهد حکومت کندْ تمامِ آمادگی برای تحقیر عمیق اطاعت را در خویش دارا باشد، اگر او قدرتی را بیابد که قویتر از اوست، آری، شاید که زندگی‌اش چیزی بیش از جستجوئی زجرآور برای یافتن این قدرت نباشد.

حرفه نظامی‎ام زود پایان یافت. من فقط چند ماهی در مدرسۀ نظامی بودم، هنگامیکه پس از یک راهپیمائی طولانی از هوش رفتم و به بهداری منتقل شدم، باید با تبِ شدید مدتی بستری می‎‎گشتم. من از بهداری دیگر به مدرسه بازنگشتم، بلکه دوباره به خانه فرستاده شدم تا با وجود مقاومتی شدید اما بیهوده بعنوان کارآموز نزد آرایشگر شروع به کار کنم. با این حال فکر حرفۀ نظامی را هرگز از دست ندادم. من احتمال می‎دادم که پس از رسیدن به سن قانونی بعنوان سربازِ ساده‎ای در ارتش پذیرفته شوم. و من امیدوار بودم توسط شجاعت و وظیفه‌شناسی حتی بعنوان سربازی ساده موفق خواهم گشت در ارتش از پله‎های ترقی بالا روم.

گرچه من حالا چیزی بیشتر از یک دانش‌آموز اخراج گشته مدرسه‌نظامی نبودم و کارآموز نزدِ یک آرایشگر، اما بلوز چسبانِ سربازی‎ام را همچنان می‎پوشیدم، انگار می‎خواستم تمسخر انسان‎ها را به چالش بکشم، شاید چون خشمی که تمسخر مردم در من زنده می‎ساختْ برایم اما شادی‎ای به همراه می‎آورد که اراده‎ام در کنارش می‎توانست همیشه از اول شعله‎ور گردد.

هنگامیکه من حدود یک سال بعنوان کارآموز در آرایشگاهِ هاشِک مشغول به کار بودم، مرد غریبه در شهرِ ما ظاهر گشت. من او را به این خاطر غریبه می‎نامم زیرا که او از طرف هیچکس در شهر طوری دیگر نامیده نمی‎گشت و همچنین در جریانِ دادگاه نیز تمام شاهدین او را غریبه می‎نامیدند. من خودم از نام او دیرتر با خبر شدم، مدت‎ها پس از وقوع جریان و در طول بازجوئی. ورود غریبه که ظاهراً خود را برای اقامتی طولانی آماده می‎ساخت در شهری که به ندرت مسافری بیش از چند ساعت در آن می‎ماندْ باعث جنب و جوش بزرگی گشت. در مهمانخانه و از طرف مشتریانی که به آرایشگاه می‎آمدند در باره اینکه چه کسب و کاری باعثِ دیدار او از شهری شده است که از جاده اصلیِ ترافیک دور افتادهْ بحث‎های طولانی درمی‎گرفت.

مرد غریبه در جلوی مهمانخانۀ کنار بازار، اریب مقابل خانه‎ای که من با پدرم زندگی می‎کردیم از درشکه پیاده گشت و در همان مهمانخانه‎ای اقامت گزید که پدرم هم به آنجا می‎رفت. مرد غریبه به سؤال کنجکاوانه میزبان در مورد هدف از اقامتشْ با جواب سربالائی فقط توضیح داد که تصمیم دارد مدتی طولانی در شهر بماند. من توضیح این را که چه دلیلی مرد غریبه را به فکر آمدن به شهر ما انداخته بوده است ضروری نمی‎بینم، بخصوص که این دلیل با ماجرای اتفاق افتاده فقط ارتباط اندکی دارد و من خودم را مجاز نمی‎دانم اسرار دیگران را برملا سازم. بنابراین من فقط تا آنجائیکه برای درک و فهمیدنِ داستانِ خودِ من ضروری است پرده را از روی رازِ مردِ غریبه به کنار می‎زنم و به هیچوجه نام مردم بیگناه را نمی‎برم و به این ترتیب رابطه آنها با دیگران را فاش نمی‎سازم. من در این یادداشت‎ها در برابر این وسوسه، هرچه هم می‎خواهد بزرگ باشد، همانقدر مقاومت خواهم کرد که هنگام بازجوئی و محاکمه در دادگاه مقاومت کردم، گرچه آن زمان اطلاع دادن تمام جریان‎ها می‎توانست به نفعم تمام شود.

صبح همان روزی که مرد غریبه به شهر وارد شده بود به آرایشگاه آمد. لباسش مانند لباس مردان شهری نبود، دوخت کت و شلوارش که خوب بر اندامش نشسته بود آدم شهر بزرگی را نشان می‎داد که دقت زیادی برای انتخاب لباس به خرج می‎دهد. موی مرد غریبه سیاه بود و مانند فلز می‎درخشید، موی دو سمت سر کوتاه و از وسط فرق باز شده بود. سبیلش کوتاه بود و گونه‎ها و چانه اصلاح شده. اندامی بزرگ و لاغر داشت، حرکاتش آرام بودند، مانند اهمال ورزیدن در گام برداشتن، و شاید این آرامش اهمال‎گرانه بود که تصور یک اندام سالم و زیبا با عضلات برابر تکامل یافته را باعث می‎گشت. من مرد غریبه را قبلاً، هنگامیکه از خانه و از راه بازار به آرایشگاه می‎رفتم دیده بودم. درشکه‎ای که او در آن نشسته بود در آن لحظه کنار مهمانخانه ایستاد. من هم ایستادم، اما مرد غریبه بلافاصله از جا برنخاست، طوریکه من و خیلی از مردم بعد از رسیدن به مقصد برای پیاده شدن از درشکه انجام می‎دهیم. او ابتدا لحظه‎ای به اطرافش نگاه کرد. بعد کاملاً آهسته و آرام شروع به برداشتن پتوی سفری‎ای که با دقت روی پاهایش انداخته بود کرد و آن را به درشکه‎ران که در این موقع از درشکه پائین آمده بود داد. و حالا ابتدا از جا برمی‎خیزد و از درشکه پائین می‎آید.

تمام این چیزها تا اندازه‎ای هنوز هم برایم زنده‎اند. به ویژه دقت و آرامشی‎ را بخاطر می‎آورم که با آن مرد غریبه پتوی سفری را از روی پاهایش دور ساخت. من همچنین به یاد می‎آورم که ظاهر مرد غریبه، آرامش و همینطور سهل‎انگاری خودباورانه‎اش مرا از همان لحظه اول با احساس رد کردن او پُر ساخت، احساسی که با دیدن لبخند تمسخرآمیز کنار دهانِ مردِ غریبه در آرایشگاه پس از افتادن نگاهش به بلوز ارتشی‎ام خود را در من انباشت.

صورت مرد غریبه توسط هاشِک که بیهوده و بی‌قرار تلاش می‎کرد درِ صحبت با مشتریِ سکوت اختیار کرده را بگشاید اصلاح می‎شد. مرد غریبه جواب‎های کوتاه و مبهم می‎داد. من نمی‎دانم که آیا این عادت او بوده است با یک آرایشگر بیشتر از آنچه ضروری نیست صحبت نکند یا اینکه بخاطر دلایل دیگری تصمیم گرفته بود هیچگونه سرنخی ندهد که بتوان از آن دلیل سفر کردنش را نتیجه گرفت.

من با فاصله کمی از هاشِک و مرد غریبه ایستاده بودم و در حال تیز کردن چاقوی ریش تراشی بودم. من شنیدم که مرد غریبه وقتی هاشِک با چاقو بر روی گونه‎اش می‎کشید، ناگهان دستش را احتمالاً به این خاطر که احساس کرده بود مرد قوزدار گونه‎اش را بریده است برای دفاع بلند کرد و "ایست" می‎گوید. در این لحظه یک لبخندِ قابل فهم بر چهره آرایشگر می‎نشیند:

او می‎گوید: "اطاعت قربان، چیزی نشده."

و در حالی که چاقوی ریش زنی را دوباره به کار می‎اندازد ادامه می‎دهد: "من فوری فهمیدم. من تا حال به عده زیادی از آقایانی مانند شما خدمت کرده‎ام. هرچند من خودم هرگز در این شغل نبوده‎ام. زیرا ... شما خودتان که می‎بینید. اما حالا دیگر احتیاجی نیست چیزی به من بگویند، با احترام اجازه می‎خواهم بگویم که جنابعالی افسر هستید. من می‎دانم، چگونه من ..."

او می‎خواست به حرف زدن ادامه دهد، اما مرد غریبه حرف او را قطع می‎کند: "من می‎خواهم از شما خواهش کنم که راحتم بگذارید."

"اطاعت قربان."

هاشِک تعظیم می‎کند و لبخندی می‎زند.

من واقعاً نمی‎دانم که آیا هاشِک معتقد بوده که در مرد غریبه افسری را شناخته است یا اینکه او فقط امیدوار بوده از این طریق بتواند از مرد غریبه حقیقت را دریابد. به هر روی، بلافاصله وقتی مرد غریبه آرایشگاه را ترک کرد پدرم داخل گشت، هاشِک چنان نشان داد که مرد غریبه پس از صحبتی طولانی و به شرط حفظ سکوت به او اطمینان کرده و گفته که افسر ارتش می‎باشد. اما چه دلایلی باعث گشته تا مرد غریبه شغلش را مخفی نگاه دارد و چرا تصمیم گرفته برای مدتی اینجا بماند را هنوز متوجه نشده است. بیشتر به این خاطر متوجه نگشته زیرا که او در این مورد سؤال نکرده است. برایش نامناسب به نظر می‎آمد که بلافاصله پس از اولین دیدار با پرسش‎های خود برای مرد غریبه مزاحمت ایجاد کند، زیرا که این کار می‎توانست کنجکاوی پافشارانه از طرف او تلقی شود، و به این دلیل او فقط آنچه که مرد غریبه خودش بدون پرسش گفته بوده است را فهمیده. اما حتماً موقعیتی دست خواهد داد تا همه چیزهای قابل ارزش دیگر را هم بفهمد، بخصوص قابل تصور است که رابطه پُر از اطمینان میان او و افسر غریبه که در اولین دیدار خوشبختانه چنین شفاف بوده است قدم به قدم تکامل یابد.

به نظر می‎آمد که اطلاعِ آرایشگر بر پدرم تأثیر عمیقی گذاشته باشد. گرچه پدر من در آن زمان به اندازه کافی عمیق غرق گشته بود که بازی غم‎انگیز و مسخره‎اش را دیگر احساس نکند، اما ممکن است یک آگاهی آزاردهنده و ناشفافِ گناه هنوز در او باقیمانده بوده باشد که خود را بیش از هر چیز در یک بی‌اطمینانیِ مدام رو به رشد نشان می‎داد. من در پدرم متوجه شدم که وقتی دری بازمی‎گشت و او یک آشنا را در حال داخل شدن می‎دید دچار وحشت می‎گشت. گرچه احتمالاً او به بازی‎ای که هنرپیشۀ اولش خودِ او بود دیگر آگاه نبودْ اما انگار از کشف شدن و غافلگیر گشتن و هر تغییری می‎ترسید. مطمئناً او یک وحشت اسرآمیز در برابر افراد ناشناس داشت. او خود را فقط وقتی چاره‎ای برایش باقی نمی‎ماند به افراد ناشناس نزدیک می‎ساخت، با نوعی احتیاطِ هوشمندانه و ترسناک، تا بعد پس از احساس اینکه آنها نیامده‎اند که روحش را از تعادل خارج سازند، با روحیه یک فاتحْ جالبتر و لجام گسیخته‎تر نقشش را بازی کند. ممکن است افسر بودنِ مرد غریبه او را، ژنرال را، به ویژه نامطمئن و با وحشت‎های مبهم پُر ساخته بود.

وقتی آرایشگر صحبتش را در باره گفتگویِ خود و مرد غریبه به پایان می‎رساند پدرم با وحشت به او نگاه می‎کند و آهسته می‎گوید:

"یک افسر؟ یک افسر؟"

"بله آقای ژنرال!"

"آیا او از ... آیا شما از من صحبت کردید؟"

"بله، آقای ژنرال. البته که از حضور شما در شهرمان صحبت کردم."

پدرم یک قدم به سمت آرایشگر برمی‎دارد. چهره و اندامش از ناتوانی خبر می‎دادند.

"هاشِک، او مرا می‎شناسد؟ ... او مرا می‎شناسد؟"

من فکر می‎کنم این همان لحظه‎ای بود که در مردِ قوزدار این ایده پیدا گشت، ایده‎ای که باید این همه ویرانی بدنبال می‎آورد.

"آقای ژنرال، من با احترام به اطلاع می‎رسانم، به نظر می‎آید که او از جنابعالی شنیده باشد."

"هاشِک، او این را گفت؟ او این را اینطور گفت؟"

"وقتی من به او از آقای ژنرال تعریف می‎کردم او گفت: <خوب، خوب!> طوریکه انگار می‎خواست بگوید: تو می‎خواهی خبرهای تازه برایم تعریف کنی، بله، اما من همه اینها را بهتر از تو می‎دانم."

"هاشِک، او گفت <خوب، خوب>؟ چیز دیگری نگفت؟"

"هیچ‌چیز دیگر. خواهش می‎کنم؛ بفرمائید بنشینید آقای ژنرال."

من در این شب در مهمانخانه نزدیک درِ آشپزخانه می‎نشینم. پدرم در جمع شهروندان و کارمندان در انتهای دیگر مهمانخانه نشسته بود. آرایشگر در کنار میز ایستاده و در گفتگوی آنها شرکت داشت. پدرم در این شب بخصوص سرزنده بود. او از نبردی در یک دهکده تعریف می‎کرد که نامش را چون ایتالیائی به گوش می‎رسید فراموش کرده‎ام. من فکر نمی‎کنم داستان‎هائی را که پدرم از جنگ تعریف می‎کرد ساختگی باشند، خیلی بیشتر، فکر می‎کنم که او آنها را در طول خدمت از افسرانی که این جنگ‎ها را واقعاً تجربه کرده بوده‎اند شنیده است. زیرا من فکر نمی‎کنم پدرم به اندازه کافی دارای فانتزی و قدرت خیالبافی برای اختراع چنین تعریف‎هائی بوده است. فقط تزئین‎های گستاخانۀ داستان‎هایش و همچنین جازدنِ خویش بعنوان قهرمانِ ماجرای جنگ از خودِ او بود. آرایشگر همیشه با دقت فراوان به داستان‎های پدرم گوش می‎سپرد و به نظر می‎آمد که کشف کوچک‎ترین اشتباه در داستان باعث لذت او می‎شود تا به این وسیله در هنگام پرسش به بررسی تناقضات بپردازد و آنها را هنگامیکه برای پدرم دیگر راه فراری باقی نمی‎ماند خودش توضیح دهد.

هنگامیکه من داخل مهمانخانه گشتم پدرم در حال تعریف کردن بود.

"ما آرام دراز کشیده و فکر می‎کردیم امشب را به پایان خواهیم رساند. حمله به گورستان در روز قبل بیست و پنج کشته و سی و هفت مجروح برایمان هزینه داشت. بیست و پنج کشته کم نیست. وضعِ بعضی از مجروحین خیلی بد بود، پای بعضی‎ها کاملاً قطع شده بود. آقایان عزیز! سربازها در زیر دست‎هایم در اثر خونریزی می‎مردند!"

آرایشگر می‎پرسد: "به چه کسی؟"

"من گفتم در اثر خونریزی در زیر دست‎هایم می‎مردند."

آرایشگر می‎پرسد: "جناب ژنرال، پس پزشک کجا بود؟ بزدل حتماً ...!"

پدرم دچار خشم می‎گردد.

"بزدل؟ چه کسی آنجا بزدل بود؟ همیشه آماده بودم! من زخمی‎ها را هرگز تنها نگذاشتم!"

آرایشگر با تأکید می‎گوید: "آقای ژنرال!"

به نظر می‎آمد پدرم احساس کرد که باید جائی اشتباهی رخ داده باشد، بدون آنکه بداند در چه چیزی. او غیرقابل فهم، خجالتزده و همزمان درمانده به آرایشگر نگاه می‎کرد. بعد انگار که خستگی بزرگی بر او مستولی شده باشد در هم فرو رفت و مانند گیج‎ها گفت:

"بله، بله!"

حالا دوباره آرایشگر می‎گوید: "جناب ژنرال، اجازه می‎خواهم چیزی را توضیح دهم. من شنیده‎ام که جناب ژنرال در تمام جنگ‎‎‎‎‎‎‎‎‎ها چنان با سربازها دوست بوده‎اند که آنها افتخار می‎کردند به دستور شما به دل دشمن بزنند، و اینکه جناب ژنرال اگر ضروری می‎گشت اغلب خودشان به پانسمان زخمی‎ها می‎پرداختند."

پدرم دوباره خود را راست می‎سازد.

"بله آقایان عزیز، اینطور بود. من خودم مجروحین را پانسمان می‎کردم. خودم. بسیار خب، داشتم چی تعریف می‎کردم؟"

"شما در یک سنگر دراز کشیده بودید. روز قبل در حمله به گورستان هزینه بسیار دادید. شما فکر می‎کردید که این شب را به صبح خواهید رساند ..."

"آقایان عزیز، ما در سنگر دراز کشیده بودیم. روبرویمان دهکده قرار داشت و از سمت چپ و راست دشمن در حال پیشروی بود. برای احتیاط مأمورین گشت تعیین می‎کنم، آقایان عزیز، افسران را مأمور این کار می‎کنم تا به سمت اطراف دهکده پیشروی کنند. آقایان، آدم باید همیشه مراقب باشد. من شما را از بی‌دقتی و همچنین از خستگی برحذر می‎کنم. من مواردی دیده‎ام که تمام لشگر بخاطر عدم احتیاط و بخاطر اشتباه یک سواره‌نظام صد نفره به فرماندهی افسری بی‌باک نابود گشته‎اند. با احترام به آقایان عزیز! احتیاط از مهمترین فضائل فرماندهی‎ست. البته پس از خونسردی و شجاعت. گشتی‎ها به من گزارش می‎دهند: دشمن اطراف دهکده را تسخیر نکرده. بعد از آن به گشتی‎ها دستور می‎دهم، پراکنده بشید، پراکنده بشید. آقایان عزیز، پیشروی کردن تا وسط دهکده، آنجا تا صبح زود استقامت به خرج دادن، حوادث را گزارش کردن و در سپیده‌ دم دهکده را تسخیر کردن مهم است. من خودم فکر می‎کنم: حالا روحت را به خدا بسپار، تو هفده شب نخوابیده‎ای، شب بخیر! اوهو! از سرهنگ پیام می‎رسد. دوستم سرهنگ کوپال، آقایان عزیز! از دوست و رئیسم. در تِمِشوار بعنوان ستوان هر روز با او بیلیارد بازی می‎کردم، بر سر مبلغ یک کرویتسر برای هر ده امتیاز. بعد او را در پنجاه و پنج سالگی بعنوان سروان در مَنتوآ دوباره دیدم، این جنگجوی پیر را. بله اینطور بود. و اما گزارش: سرهنگ کوپال بخاطر درد معده بیمار گشته بود. فرماندهی گردان را به عهده من گذارده و از من خواهش کرده بود وقتی موقعیت آرام گشت او را عیادت کنم. من جواب می‎دهم: جناب سرهنگ، من فرماندهی گردان تفنگداران را به عهده گرفتم. من بعنوان مُرده گردان را ترک می‎کنم اما به عیادت بیماران نمی‎روم. بله آقایان عزیز، وقتی سرهنگ کوپال گزارش را می‎خواند اشگ از چشمانش جاری می‎شود و می‎گوید: <یک سرباز! الگوی یک سرباز! خدا او را برای ارتش حفظ کند!>"

آرایشگر می‎گوید: "جناب ژنرال، من با احترام اجازه می‎خواهم که حرفتان را قطع کنم. من اما شنیده‎ام که جناب ژنرال همراه هنگ آلت‎اشتارهِمبِرگ در جنگ با ایتالیائی‎ها شرکت داشتند!"

پدرم جواب می‎دهد: "بله البته. من بعنوان افسری جوان مأمور حمل پرچم پیرمرد محترم آلت‎اشتارهِمبِرگ در جبهه‎های جنگ و هنگام حملات بودم و با جانم از آن محافظت می‎کردم!"

آرایشگر دوباره می‎گوید: "جناب ژنرال، معذرت می‎خواهم، اما من نمی‎فهمم ..."

او حرفش را قطع و تعظیم بلند بالائی می‎کند. مرد غریبه وارد گشته بود و با تکان کوتاه سر جواب تعظیم مردِ قوزدار را می‎دهد. او گوشه‎ای در کنار میزی که مانند میز من از جمع افرادِ به دورِ پدرم دور بود می‎نشیند و سفارش شام می‎دهد، که فوری برایش آورده می‎شود. گفتگو در کنار میز پدرم قطع شده بود، همه کنجکاوانه به مرد غریبه نگاه می‎کردند. پدرم قوز کرده آنجا نشسته بود، طوریکه انگار می‎خواهد خودش را در پشت دیگران از مرد غریبه مخفی سازد. مرد غریبه اما به مردان حاضر در مهمانخانه کاملاً بی‌توجه بود. فقط یک بار نگاهش را بالا می‎آورد و برای یک لحظه به سمت میز پدرم تفتیش‌کنان می‎نگرد. و آن هنگامی بود که آرایشگر در حالیکه با بالا بردن صدایش به ویژه بر عنوانی که با آن پدرم را می‎نامید تأکید می‎کرد می‎گفت: "جناب ژنرال، معذرت می‎خواهم، اما من نمی‎فهمم ..."

پدرم اما سکوت می‎کند و بیشتر خود را مچاله می‎سازد.

مرد غریبه سریع غذایش را می‎خورد، از جا بلند می‎شود و سالن را ترک می‎کند. آرایشگر دوباره چاکرانه از او خداحافظی می‎کند. من هم بلند می‎شوم و می‎روم.

قطعاً انسان‎های زیادی وجود دارند و البته همینطور تعداد زیادی سربازهای سالخورده، و مطمئناً وصف آنها اغلب به اندازه کافی و بهتر از من ممکن است توسط نویسندگانی انجام گیرد، توسط انسان‎هائی که رضایت یک میل مرموز را در این می‎یابند که دیگران را توسط اختراع داستان‎های غیرحقیقی‎ای که در حقیقی بودنشان هیچ شکی را تاب نمی‎آورند و می‎خواهند خودشان بی‌چون و چرا آنها را باور کنند به شگفتی وادارند. من نمی‎دانم سرمنشاء این میل چیست، که آیا مشروب الکلی یا یک استعدادِ بیمار دلیل آن می‎باشد، و من فاقد دانش و تجربه کافی‎ام که بتوانم این پدیده را عمیقاً بررسی کنم. اما من فکر می‎کنم که پدرم این نقش‎هائی را که اغلب تعریف می‎کرد کاملاً از رمان‎ها و نمایشنامه‎ها اقتباس نمی‎کرده، زیرا که همه می‎توانستند فرصتی برای خواندن یکی یا تعدادی از این رمان‎ها را داشته باشند. من مایلم این مردم را <دروغگوهای داوطلب> بنامم، زیرا چیزی آنها را بجز میل خودشان به دروغ بافتن مجبور نمی‎سازد، و پدرم را یک <دروغگو اجباری> می‎نامم، یک دروغگو از سر ضعف، یک دروغگوی شرمگین، دروغگوئی که نه برای نقش مضحک یک نمایش خنده‎دار، بلکه بیشتر یک نمایش غم‌انگیز مناسب می‎باشد. پدرم در دامی که مرد قوزدار با حیله‌گریِ تمام جلوی پایش گذارد گرفتار گشته بود. او راه نجاتی بجز دروغی که خود را ناخواسته و با اکراه و شرم در قلبِ تسلیمش ساخته بود نمی‎دید تا به آسایش برسد. من احساس می‎کنم که این شرم با وجود تلاشی که او می‎کرد تا آن را توسط الکل بدستِ فراموشی بسپرد اما هنوز هم سینه‎اش را می‎سوزاند، حتی زمانیکه خود را کاملا در دروغ‎هایش گم می‎ساخت، انگار وحشتی که دیدن یک غریبه در او ایجاد می‎کرد چیزی بجز همان شرم نمی‎باشد، شرمی که همراه با آگاهیِ نامشخصی از گناه او را به خاطر فاش گشتنِ مجددِ ننگی که به بار آورده بود در برابر یک انسان جدید می‎ترساند.

آدم از من خواهد پرسید چرا من آن زمان پدرم را از سرنوشتی که در آن گرفتار بود رها نساختم. چرا من مردِ قوزدار را وقتی گفتگویِ دروغش با مرد غریبه را برای پدرم تعریف می‎کرد بعنوان دروغگو افشا نکردم. چرا من در مهمانخانه وقتی او را درمانده در گوشه‎ای گرفتار، مورد شکنجه و تحقیر و تمسخر دیدم به کمکش نرفتم و او را از دست شکنجه‌گرش، مردقوزدار نجات نداده‎ام. شاید اگر من در برابر پدرم و همه شاهدان با صدای بلند و بدون آنکه بخاطرش خجالت بکشم اقرار می‎کردم که عنوان ژنرالی‎اش حقیقت ندارد، بلکه او یک پزشک ارتش است که بخاطر گم شدن پول از صندوق اخراج گشته، کسیکه حالا خود را بدست تمسخر و خواری سپرده است، شاید می‎توانستم با این یادآوری او را نجات دهم. من سکوت کردم. من می‎ترسیدم صحبت کنم. من بخاطر نفرتی که مرا در بر گرفته بود لال شده بودم، نفرت از آرایشگر، از میلادا، از پدرم. شاید هم، آه خدای من، شاید که در کنار وحشت یک چیز دیگر هم مرا به سکوت وامی‎داشت. شاید قسمت و سرنوشت من این بود که همرزمِ آرایشگر قوزدار باشم و به این ترتیب وسیله‎ای برای ویرانی.

بنابراین پدرم از دیدار با مرد غریبه اجتناب می‎ورزید. او صبح‎ها در اطراف آرایشگاه آنقدر می‎چرخید تا اینکه مرد غریبه از آرایشگاه خارج می‎گشت. وحشت او از اینکه با مرد غریبه روبرو شود روز به روز بیشتر می‎گشت. آرایشگر نه تنها هیجانی را که پدرم در آن بود متوجه می‎گشت، بلکه او می‎توانست آن را هم بیشتر سازد. معمولاً برای پدرم تعریف می‎کرد که <افسر> ــ آرایشگر مرد غریبه را چنین می‎نامید ــ در باره پدرم پرسیده است.

پدر من نگران می‎گشت: "هاشِک، از من پرسید؟ از من پرسید؟ مگر از من چه می‎خواهد؟ هاشِک، پس او چیزی از من می‎خواهد؟"

و آرایشگر جواب می‎داد: "جناب ژنرال، من نمی‎دانم. من چیزی در باره آن نمی‎دانم. او فقط چنین چیزی گفت: <پس این جناب ژنرال چه می‎کند؟> اما بجز این دیگر چیزی نگفت."

"بیشتر چیزی نگفت، هاشِک عزیز، چیز  بیشتری نگفت؟"

یک بار هاشِک با خوشحالی از ژنرال استقبال می‎کند. حالا عاقبت افسر اعتمادِ کاملِ خود را به او ارزانی داشته و همه چیز را برایش تعریف کرده است، البته با قسم دادن او را به سکوت کردن موظف ساخته و او نمی‎تواند قسم خود را بشکند و هرگز برای کسی آنچه افسر در باره دلیل اقامتِ خود در شهر به او گفته را تعریف نخواهد کرد.

پدرم می‎پرسد: "هاشِک، برای من هم تعریف نخواهی کرد؟"

"جناب ژنرال، من درخواستِ بخشش دارم. همینطور به جناب ژنرال هم نمی‎گویم. به ویژه آنکه مطلبی‎ست که مربوط به شما نمی‎شود، هرچند که خیلی جالب است، خیلی جالب."

"هاشِک عزیز، به من مربوط نمی‎شود؟ به من نه؟ باشه، بسیار خوب، هاشِک عزیز!" پدرم لبخند می‎زند. او نمی‎خواست یقیناً دیگر به پُرس و جو ادامه دهد. او راضی بود. مردِ غریبه چه ربطی می‎تواست به او داشته باشد؟ حالا او می‎توانست دوباره نفس راحتی بکشد. مردِ قوزدار اما انگار انتظار داشت که توسط چنین اشاراتِ سرپوشیده‎ای کنجکاوی پدرم را بیدار سازد. اما از آنجائیکه حالا او ناامید شده بود لحظه‎ای سکوت می‎کند تا بعد دوباره از نو شروع کند. او چانه پدرم را با کفِ صابون پوشانده بود که خود را تقریباً تا گوش او خم می‎کند:

او می‎گوید: "موضوع مربوط به یک افسر اخراج شده یا چنین چیزی است."

حالتِ شاد چهرۀ پدرم ناپدید می‎گردد. به نظر می‎رسید که انگار از وحشت فلج شده است.

"اخراج؟"

"بله، جناب ژنرال، بخاطر ناپدید شدن مقداری پول در صندوق. او باید اینجا در این شهر اقامت داشته باشد، جناب ژنرال. اما من اجازه ندارم هیچ‌چیز بگویم."

"چی گفتی ، هاشِک؟"

"جناب ژنرال، من اجازه ندارم آن را تعریف کنم. من با دست دادن به او قول داده‎ام، جناب ژنرال."

"تعریف کنید!"

"قربان، اجازه می‎خواهم گزارش دهم که من اجازه تعریف کردن ندارم. حتی اگر هم جناب ژنرال دستور بدهند."

پدرم آهسته می‎گوید: "هاشِک، من دستور می‎دهم."

مرد قوزدار چهره درمانده‎ای به خود می‎گیرد: "خدای من، چرا اصلاً از آن حرف زدم! حالا راهی برایم باقی‌نمانده، بجز ... اما جناب ژنرال، من مایلم از شما خواهش کنم که این را پیش خود نگاه دارید. این یک رازِ دولتی‎ست، جناب ژنرال. ــ یک افسر اخراج گشته باید در این شهر باشد، اخراجی بخاطر بی‌نظمی در صندوق پول و مرد غریبه آمده که او را در اینجا زیر نظر بگیرد و مدرک بر علیه او ..."

"مدرک بر علیه او؟"

"مدرک بر علیه او جمع‎آوری کند."

پدرم در صندلی ریش‌زنی بدون حرکت و با دست‎های آویزان شده نشسته بود. او مانند کودکی وحشتزده به مردِ قوزدار کمک‌طلبانه می‎نگرد و آهسته می‎گوید: "هاشِک عزیز، هاشِک عزیز."

من هرگز درد و تأسفی عمیقتر از این لحظه برای پدرم احساس نکرده بودم.

آن زمان هنوز نمی‎دانستم به چه خاطر مردِ غریبه در شهر ما اقامت گزیده است، اما چند روز پس از آمدن او وقتی یک اتفاق باعث گشت که من به تعقیب مردِ غریبه بپردازم و او را زیر نظر داشته باشم آن را کشف کردم. بدین ترتیب من به آن نقطه از تعریفم می‎رسم که تصمیم به ادامه را برایم دشوار می‎سازد. به نظرم می‎رسد آنچه را که حالا من قصدِ در میان گذاردنش را دارم، و نه خودِ آنچه را که انجام گرفته و من بخاطر انجامش محکوم گشته‎امْ پستی‎ای را که در روحم بود آشکار سازد. اما من نمی‎توانم یک کلمه از حقیقت کم و زیاد کنم و آن را طور دیگری گزارش دهم، گرچه قلبم به این خاطر از شرم بزرگی پُر می‎شود.

من از همان دوران جوانی، بخصوص اما پس از بازگشتم از مدرسۀ نظام به خانه، از شکنجه کردن حیوانات احساس لذت می‎کردم. معمولاً قربانی‎هایم گربه‎ها بودند و به ندرت سگ‎ها را می‎کشتم، اما فقط سگ‎های کاملاً جوان و بدون دندان را. من از سگ‎هائی که پارس می‎کردند می‎ترسیدم، وگرنه برایم بیتفاوت بودند. اما سگ‎های کوچک و هنوز نرم و بی‌دندان که مانند موش‌کور کوچکی گرد و چاق‎اند و بخصوص آنهائی که هنوز کورند را تقریباً مانند گربه‎ها ترجیح می‎دادم.

برای گربه‎ها هیچ استثنائی قائل نمی‎گشتم.

من فکر می‎کنم در سال‎های اخیر در شهر ما گربه‎های کمتری در اثر مرگ طبیعی جان خود را از دست داده باشند. اکثر آنها حتماً در اثر شکنجه‎های من مُردند. من روش‎های مختلفی داشتم. ساده‎ترین آنها خفه کردن در آب بود. من برای این کار محل مخصوص خود را در کنار یک آبگیر در نزدیکی شهر داشتم. روش کارم اینطور بود: من یک تخته را که گربه کشته شده، پوسیده گشته و به آن بسته شده قبلی را از برکه خارج می‎ساختم و بر روی این گربه مرده گربه هنوز زنده را می‎بستم. بعد تخته را در آب فرو می‎کردم و در واقع طوریکه گربه ابتدا از قسمت دُم وارد آب می‎گشت. و می‎گذاشتم کاملاً آهسته ــ گاهی یک ساعت یا بیشتر طول می‎کشید تا گربه خفه گردد ــ گربه در آب خفه شود. روش دیگر اینطور بود که من دُم دو گربه زنده را روی هم قرار می‎دادم و به تخته‎ای میخ می‎کردم و بعد بالای دیوار طوری قرار می‎دادم که آن دو گربه از سر آویزان بمانند. و چون آنها چیزی نداشتند که بتوانند خود را به آن آویزان کنند بنابراین همدیگر را می‎گرفتند، سپس آنها به نوسان می‎افتادند و مدام محکم‎تر به همدیگر چنگ می‎انداختند و عاقبت همدیگر را تکه پاره می‎کردند. در روش سوم اینطور عمل می‎کردم که من قربانی را میان گیره‌هائی که خودم ساخته بودم قرار می‎دادم و گیره را آنقدر به هم نزدیک می‎ساختم که گربه در اثر فشار با زجر کشیدن می‎مُرد.

من می‎توانم صفحات زیادی را از چنین توصیف‎هائی پُر سازم، اما فکر می‎کنم که کافی باشد. من دعا می‎کنم از این تعریف این تشخیص را ندهید که قلبم پُر از ظلم و ستم بوده است، بلکه چه زیاد من ناراضی و تنها بوده‎ام. قلب ناراضی و تنهایم ابتدا در اینجا، در زندان به سمت آسایش، ملایمت و آشتی راه پیدا کرد؛ اما در آن زمان، وقتی قلبم در زیر ضربات تجربه‎های سخت چنین تلخکام سرگردان بودْ رسیدن به این راه بسیار طولانی به نظر می‎آمد.

این رفتارم نسبت به حیوانات منجر به ملاقات من با مرد غریبه گشت، ملاقاتی که باید بعداً این همه از آن صحبت می‎گشت. اتفاق این چنین روی داد:

من عادت داشتم قبل از به دام انداختن گربه‎ها ابتدا آنها را برای مدتی طولانی مانند یک شکارچی تعقیب کنم و شکارم را زیر نظر بگیرم. در این زمان من گربه‎ای را تعقیب می‎کردم، یک حیوان چاق و سیاه با لکه‎های قهوه‎ای، که حالت چهره‎اش را بخاطر اتفاقی که او باعث بوجود آمدنش گشته بود و همچنین چون او آخرین قربانی‎ام بود کاملاً شفاف در یاد دارم. صورت گربه‎ها همان اندازه کم شبیه به هم هستند که صورت انسان‎ها به هم شبیه‎اند. صورت این گربه حالا تأثیر خوبی بر جای می‎گذاشت، تأثیری که گاهی صورت آدم‎های چاق بر جای می‎گذارند. شما نباید از اینکه من از حیوانات طوری صحبت می‎کنم که انگار آنها آدم هستند بخندید. زیرا از صورت آنها هم می‎شود مانند صورت انسان‎ها درد، شادی و ترس را دید، فقط انسان‎های کمی قادرند از صورت حیوانات بخوانند. من در صورت قربانی خود نفرت، تسلیم شدن به سرنوشت و گاهی جرقه‎ای از امید در چشم‎هایشان را می‎دیدم. حالا در صورت این گربه زمانیکه با بدنی زخمی در برابرم افتاده بود فقط خوبی دیده می‎گشت، خشم و نفرت در نگاهش نبود، بلکه شبیه به گربه‎ای دردآلود گشته بود.

من متوجه گشتم که این گربه هر شب از روی پشت بام خانه‎ای رد می‎شود که به مهمانخانه چسبیده بود. من دقیقاً مسیر عبورش از روی بام که در وسط دارای یک پنجره بود را می‎شناختم و می‎دانستم که تقریباً از فاصله یک متریِ پنجره رد می‎شود. من از پنجره بیرون می‎خزیدم و طنابی را در مسیر گربه قرار می‎دادم و یک سر آن را در آنجا به سنگی می‎بستم و سر دیگر را به خیابان آویزان می‎ساختم. بعد خانه را ترک می‎کردم و در خیابان سر طناب را در دست می‎گرفتم و انتظار می‎کشیدم. چند روز بیهوده انتظار کشیدم. همیشه صدای قدم‎های گربه بر روی بام را می‎شنیدم، فقط او هنوز در دام گرفتار نشده بود. عاقبت در چهارمین روز یک حرکت آهسته در طناب احساس کردم. من طناب را کشیدم و با یک حرکت تند بر مقاومت گربه غلبه کرده و در لحظه بعد جسم سیاهی از پشت بام بر روی سنگفرش میدان سقوط می‎کند. من سریع به طرفش می‎روم. گربه آهسته ناله می‎کرد. از شانه‎ها در طناب گرفتار آمده بود. من در حالیکه خودم را به روی او خم کرده بودم لحظه‎ای به قربانی‎ام نگاه کردم. بعد طناب را بلند کردم، آن را همراه با گربه در هوا چرخاندم و با رها کردن طناب دوباه او را به زمین پرتاب کردم. من نمی‎دانستم که کسی مرا تحت نظر دارد. هنگامیکه پایم را بر روی دُم قربانی‎ام گذاشتم و همزمان طناب را می‎کشیدم تا گره طناب را محکمتر سازم مرد غریبه به سمتم آمد.

مرد غریبه برای یک لحظه مرا محکم نگاه کرد. شاید او انتظار می‎کشید، حالا که غافلگیر شده‎ام بلافاصله آن کار را متوقف سازم و یا از آنجا بگریزم. من اما نه از دست نگاهش فرار کردم و نه به هیچوجه از کاری که قصد انجامش را داشتم دست کشیدم. در این هنگام مرد غریبه دستش را بلند کرد و دو سیلی به صورتم زد. سپس رویش را برگرداند و ساکت همانطور که آمده بود رفت. همزمان از پشت سرم صدای بلند خنده‎ای را می‎شنوم. من مردِ قوزدار را می‎بینم که در حال رفتن به مهمانخانه شاهد این صحنه شده بود.

من بجز له کردن سر گربه با پاشنه چکمه‎ام کار دیگری نمی‎توانستم انجام دهم.

از همان ابتدا نسبت به مرد غریبه، این انسان لاغر، خوش اندام، شیکپوش و دارای اعتماد به نفس احساس انزجار می‎کردم. این حادثه شاید فقط تنفرم به او را بیشتر ساخته بود اما این احساس را به هیچوجه تبدیل به خشم نساخت، انگار من این را حق طبیعی انسانی مانندِ مرد غریبه می‎دانستم که آدمی مانند مرا مجازات کند. اما حالا من چند روز بعد از آن با دقت مرد غریبه را زیر نظر گرفتم و از هر ساعت فراغتم برای تعقیب بی‌سر و صدای او استفاده کردم. شاید فقط می‎خواستم چیز بیشتری در باره او بدست آورم تا با آن کنجکاویم را خاموش سازم، شاید امیدوار بودم که به این وسیله اسلحه‎ای بر ضد او بدست آورم، شاید هم میلم مرا به این کار وامی‎داشت تا در مجاورت افراد قویتر باشم، با نفرت و عشق گام‎هایش را تعقیب کنم و خود را در خطر روبرو شدن با او قرار دهم.

من بزودی دلیل اقامت مرد غریبه در شهر را کشف کردم. من او را هنگام پیاده‎روی‎هایش در جنگل تعقیب می‎کردم و شاهد ملاقات او با زنی که می‎شناختمش گشتم. من می‎دیدم که این زن گاهی در شب از کوچه باریک و خلوت پشت مهمامانخانه پیش او می‎رفت. اگر من نام این زن را می‎بردم باید حتماً در برابر دادگاه شهادت می‎داد که من در روز واقعه با قصدِ قبلیِ ارتکابِ قتل پیش مردِ غریبه نرفته بودم، و شهادت می‎داد پدرم آنطور که مرد قوزدار شهادت داده بود بعد از من به آنجا نیامده بود، بلکه من بعد از پدرم به آنجا آمده بودم. زیرا هنگامیکه ما، پدرم و من، در پیش مرد غریبه بودیم این زن هم آنجا بود. این را فقط من می‎دانستم. اما من نام زن را فاش نساختم.

من نمی‎دانم آیا مردِ غریبه متوجه گشته بود که من او را تعقیب می‎کنم و نگران بود که شاید بخواهم او را لو دهم، یا اینکه آیا واقعاً بخاطر رفتارش نسبت به من پشیمان گشته و همدردی با من او را واداشته برایم نامه‎ای را بنویسد که سبب گشت تعقیب کردن او را متوقف کنم و بیزاری از او را به اطاعتی خجولانه تبدیل سازم. این نامه همینطور باعث گشت که من دیگر هرگز نسبت به حیوانات بی‌حرمتی نکنم.

این نامه تنها نامه‎ای بود که من در طول تمام زندگی‎ام دریافت کردم. نامه‌رسان آن را تقریباً یک هفته بعد از دیدار من و مردِ غریبه در یک صبح زود قبل از آنکه هنوز مردِ قوزدار داخل مغازه گردد آورده بود. هنگامیکه آرایشگر بعداً از آن آگاه گشت می‎خواست نامه را ببیند. میلادایِ آبستن و او به من فشار می‎آوردند که به آنها بگویم چه کسی برایم نامه را نوشته است و نامه را نشان دهم. اما من از این کار امتناع کردم. در این وقت آنها مرا کتک زدند، مرا بر روی زمین انداختند و جیب‎هایم را گشتند. اما من نامه را در شکافی در کفِ زمین مخفی ساخته بودم.

نامه خطاب به سرباز کوچک در آرایشگاه هاشِک نوشته شده بود:

   

سرباز کوچک عزیز!

به نظر می‎رسد که تو را در اینجا فقط به این نام می‎شناسند. به دل نگیر اگر این نام باعث آزردگی‎ات می‎شود، زیرا من آن را با بهترین نیت می‎نویسم، زیرا که من نام اصلی تو را هنوز نمی‎دانم و نمی‎خواهم بیشتر از این هم بدنبال پیدا کردنش باشم.

از اینکه برایت نامه می‎نویسم تعجب نکن. من می‎توانستم بجای نوشتن نامه با تو صحبت کنم، زیرا من تو را در آرایشگاهی که هر روز در آن هستی می‎بینم. فقط، از طرفی نوشتن آنچه می‎خواهم به تو بگویم برایم آسان‎تر است و از طرف دیگر مایل هم نیستم استادت که به نظر می‎رسد نه به تو و نه به من علاقه‎ای داشته باشد از آنچه میان من و تو می‎گذرد چیزی با خبر شود. این نامه را حتی اگر آرایشگر کتکت هم زد به او نشان نده! سرباز کوچک، شاید فکر می‎کنی که من چون تو را زده‎ام آدم خوشبختی باشم. زیرا من همینطور بدون آنکه تو را بشناسم، بدون آنکه چیزی از تو بدانم راحت آمده‎ام و تو را کتک زده‎ام. تو فکر می‎کنی حتماً فقط انسان‎های خوشبخت می‎توانند دیگران را اینطور بی‌نگرانی کتک بزنند. اما، سرباز کوچک، من هم انسان خوشبختی نیستم، همانطور  که یقیناً ــ به نظرم می‎رسد که انگار این را می‎دانم ــ تو هم خوشبخت نیستی. مرا بخاطر اینکه بجای صحبت کردن تو را زدم ببخش. من نمی‎دانم کدام اندوه، کدام درد، کدام تنهائی، کدام خود را ترک‌گشته احساس کردنی در توست که می‎روی و حیوانات بیگناه را شکنجه می‎دهی. من دیروز در اتاقم از درد و اندوه کتاب‎ها و لباس‎ها را پاره می‎کردم. در آن وقت یک باره به نظرم آمد که می‎توانم تو را درک کنم و تصمیم گرفتم برایت بنویسم که مرا ببخشی.

من وقتی تو را با گربه بیچاره دیدم به وحشت افتادم. من نمی‎خواهم سؤال کنم که دیرتر چه به سر گربه آمده است. اما من فکر نمی‎کنم که تو یک قاتل باشی، بلکه یک کودک بی‌پناه و فقیر و ناراضی هستی. شاید هرگز مادر نداشته‎ای. من می‎خواهم برای تو دعا کنم و از خدا خواهش کنم که به تو بیاموزد تا بتوانی نارضائیت و خودت را ببخشی.

من شنیدم که تو می‎خواستی سرباز شوی و هنوز هم این فکر را رها نکرده‎ای. سرباز کوچک، من امیدوارم که آرزوهایت برآورده گردند. (در اینجا چیزی خط خورده بود. من نمی‎توانستم آن را بخوانم) اما در جائی که موفقیت به تو رو نمی‎آورد، سعی کن درک کنی که زمانِ امید داشتن ارزشمندتر از زمانِ برآورده گشتن آن امید می‎باشد.

تو درک نخواهی کرد به چه دلیل من برایت نامه را می‎نویسم، به ویژه شاید بعضی از چیزهائی را که نوشته‎ام مبهم و غیرقابل درک باشد. اما من هم که در اتاقم نشسته‎ام و به تو می‎اندیشم و تو را با خودم مقایسه می‎کنم نمی‎توانم همه چیز را توضیح دهم، ممکن است به نظرت آید که در من همه‌چیز شفاف و مطمئن می‎باشد، اما اینطور نیست.

خداحافظ، سرباز کوچک.

دیگر حیوانت را شکنجه نکن!

من نامه را به آرایشگر و میلادا نشان ندادم. در آن نوشته شده بود: این نامه را اگر آرایشگر کتکت هم زد به او نشان نده! و هرگز، و اگر مرا به مرگ هم تهدید می‎کردند نامه را به آنها نشان نمی‎دادم. مرد غریبه نمی‎دانست که من چه چیزهای زیاد دیگری باید بخاطر نامه تحمل می‎کردم. من اما بخاطر این رنج بردن خوشحال بودم.

من هرگز یک کلمه هم با مرد غریبه صحبت نکردم، هرگز پاسخ نامه‎اش را نه کتباً دادم و نه شفاهی. من گربه کوچک و جوانی را گرفتم، روبانی به گردنش بستم، او را داخل جعبه‎ای گذاشتم، در جعبه خاک اره ریختم و کاسه کوچکی شیر قرار دادم و آن را جلوی درِ اتاق مرد غریبه قرار دادم.

در ضمن تغییر قابل توجه‎ای در وضع پدرم بوجود آمده بود که از ظاهرش دیده می‎گشت. چنین به نظر می‎آمد بیقراری بزرگی که اجازه نمی‎داد بنشیند و آرام بایستد او را در بر گرفته باشد. نگاه چشمانش که همیشه خیره بود حالا ناآرام نگاه می‎کردند، گام برداشتنش که سنجیده و محترمانه بود با عجله شده بود، گفتارش را قطع می‎کرد، آهنگ صدایش خفه و اغلب شبیه به زمزمه کردن بود، دیگر به ریش و لباس خود اهمیت نمی‎داد، تقریباً تمام روز را در حوالی آرایشگاه می‎گذراند و وقتی آرایشگاه بی‌مشتری می‎گشت دزدکی داخل آرایشگاه شده و با مردِ قوزدار زمزمه می‎کرد. صبح‎ها وقتی مردِ غریبه آرایشگاه را ترک می‎کرد، پدرم داخل می‎گشت، اطراف را با دقت می‎پائید و با ترس به آرایشگر نگاه می‎کرد. هاشِک با چشمک زدن او را در گوشه‎ای به طرف خود می‎خواند و آهسته، طوریکه من نتوانم بشنوم به او چیزی را اطلاع می‎داد و دوباره ترس تازه‎ای بر ترس پدرم می‎افزود.

من فکر می‎کنم آنچه را که مردِ قوزدار می‎خواست به پدرم بگوید فقط به این دلیل آنطور آهسته در گوشش زمزمه نمی‎کرد تا تأثیر پُر راز بودن آنها را بالا ببرد، بلکه همچنین به این دلیل، زیرا حالا او موفقیتی را که بیصبرانه انتظار می‎کشید در پدرم می‎دید، و ممکن است از این می‎ترسید که من نقشه‎هایش را خنثی کنم. من باید اعتراف کنم که مردِ قوزدار به سختی می‎توانست تمام آن چیزهائی را که اتفاق افتادند پیش‌بینی کند. نقشه‎اش این بود که پدرم را با به وحشت انداختن عمیقتر تحقیر کند، بدون آنکه نتیجه این کار باعث نگرانی‎اش شود.

شبی در مهمانخانه متوجه هیجان بزرگی که در این زمان بر پدرم غلبه کرده بود می‎شوم. دوباره من کنار میزی در کنار درِ آشپزخانه نشسته بودم، پدرم در کنار میز روبروئی من و آرایشگر چند صندلی دورتر از او در کنار همان میز و پشت کرده به پنجره نشسته بود. پدرم ابتدا در گفتگو شرکت نمی‎کرد. او آنجا نشسته بود و به هر سو لبخند معذرت خواهانه‎ای می‎زد که چهره‎اش را درمانده و احمقانه‎تر از همیشه می‎ساخت.

مردان حاضر در کنار میز پدرم با همدیگر زمزمه‌کنان صحبت می‎کردند و پوزخند می‎زدند. آرایشگر احتمالاً آنها را متوجه آنچه بر پدرم می‎رفت کرده بود. یکی از آنها می‎گوید:

"جناب ژنرال، شما امروز خیلی ساکتید!"

پدرم جواب نمی‎دهد، بلکه همانطور بدون تغییر به لبخند زدن ادامه می‎دهد.

مرد دوباره می‎گوید: "آقایان عزیز، ما می‎خواهیم با هم یک استکان به سلامتی جناب ژنرال بنوشیم، به نظرم می‎رسد که جناب ژنرال سرحال نیستند. در آن حال حقیقیِ همیشگی!"

آنها چند بطری شراب سفارش می‎دهند و برای پدرم مشروب می‎ریزند که او سریع و حریصانه آن را نوشید. همه به سلامتی او می‎نوشند. پس از مدتی آرایشگر از جا بلند می‎شود و سالن را ترک می‎کند. پس از تقریباً یک ربع دوباره بازمی‎گردد. چهره‎اش جدی بود و به پدرم که حالا از چهره‎اش آن لبخند خیره از بین رفته بود نگاه می‎کرد. پدرم زیاد نوشیده بود و دست‎هایش هنگام بردن گیلاس به سمت دهان می‎لرزیدند. او پاهایش را دراز کرده بود و دست‎هایش را وقتی نمی‎نوشید در جیب نگاه می‎داشت. مشروب دوباره به او اعتماد داده بود. حالا او به آرایشگر که با قیافه‎ای جدی وارد شده بود نگاه می‎کند و نگاهش که آرام گشته بود دوباره حالت وحشت به خود می‎گیرد.

پدرم می‎پرسد: "هاشِک، اتفاقی افتاده؟"

مردِ قوزدار تحقیرآمیز و عصبانی می‎گوید: "اَه، مردِ غریبه ..."

"چه خبر شده؟"

"جناب ژنرال، من ازشما خواهش می‌کنم! حرفش را نزنیم! مشروب‎مان را بنوشیم!"

پدرم گیلاسش را بی‌اراده به سمت دهان می‎برد. اما دست‎هایش چنان می‎لرزیدند که تمام شراب بر روی جلیقه‎اش می‎ریزد. او خود را عقب می‎کشد، حرکت ناشیانه‎ای می‎کند، انگار می‎خواهد شرابی را که روی جلیقه‎اش جاری بود با دست سد کند و با این کار گیلاسش می‎افتد و با سر و صدا می‎شکند. بقیه می‎خندیدند.

"جناب ژنرال!"

پدرم بلند شده بود و به آرایشگر نگاه می‎کرد، در حالیکه یکی از افراد کنار میز با دستمالی جلیقه پدرم را پاک می‎کرد.

پدرم دوباره می‎پرسد: "هاشِک عزیز، چی شده؟ اتفاقی افتاده؟"

یکی از مردها پدرم را دوباره با کشیدن روی صندلی می‎نشاند.

آرایشگر می‎گوید: "آقایان، یک افسر قدیمی و شایسته تقدیر در میان ماست، مردی که حالا دوران بازنشستگی‎اش را می‎گذراند. اما قلبش امروز از پریشانی فشرده است. آقایان، کمی به خود زحمت دهیم که چهره جناب ژنرال را خندان سازیم. گیلاس‎ها را بلند کنیم و به سلامتی او بنوشیم."

"هاشِک عزیز، خبری شده؟"

مردان به سلامتی پدرم که با عجله چند گیلاس را در حلق خود خالی کرد نوشیدند. مردان کارمندهای ادارات منطقه بودند، از دادگاه، محضردار شهرمان و دو بازرگان بزرگ. من فکر می‎کنم این آقایان اگر پدرم نبود با مردِ قوزدار در کنار یک میز نمی‎نشستند و به هیچوجه به او اجازه نمی‎دادند که در جمعشان زیاد حرف بزند. اما از آنجائیکه او بهتر از هرکسی می‎توانست با پدرم رفتار کند و مضحکه کردنش را به بهترین وجه به نمایش بگذارد، بنابراین به او اجازه می‎دادند و حتی دستورالعمل‎هایش را می‎پذیرفتند، چیزی مانند این که آدم دستورهای رام‌کنندۀ حیوانات را که حیوان رام شده‎ای را نمایش می‎دهد بپذیرد، زیرا آدم فکر می‎کند از این طریق سرگرمی‎ای را که در جستجویش است مطمئناً می‎یابد.

آرایشگر ادامه می‎دهد: "آقایان، باور کنید وقتی به این فکر می‎کنم که شهامت، شایستگی، ایثار و وفاداری با چه چیزی پاداش داده می‎شوند قلبم می‎گیرد! من این امکان را داشتم که یکی از این موارد را بشناسم، البته بدون دانستن نام افرادی که در آن شرکت داشتند. یک افسر سالخورده را مورد اتهام قرار می‎دهند، و از او بازجوئی می‎کنند. چرا، من از شماها می‎پرسم، چرا؟ آنهائیکه افسر سالخورده را در هنگام خدمت متهم ساختند هنوز هم دست از تعقیب خود برنمی‎دارند. چرا؟ زیرا آنها از مردم درستکار نفرت دارند، از کسیکه ترجیح می‎دهد بجای تسلیم کردن خود لباس شریف نظامی را از تن در آورد و تعظیم نکند! جناب ژنرال، خواهش می‎کنم مرا ببخشید، اگر من بدون اجازه زیاد صحبت می‎کنم. من فوری حرفم را به پایان می‎رسانم. من مصرانه می‎خواهم بگویم که من چه فکر می‎کنم. آقایان! من فکر می‎کنم جناب ژنرال هم این وضعیت را که من به آن اشاره کردم می‎شناسند و به این خاطر قلب‎شان با قربانیان بیگناهی که مورد این توطئه واقع گشته‎اند همدردی احساس می‎‎کند و جناب ژنرال به این دلیل ساکتند. شاید، آقایان عزیز، ایشان هم فکر می‎کنند: همرزم، آنچه امروز بر تو رخ می‎دهد ــ چه راحت ممکن است که قربانی رفیق شجاعش بوده باشد، در کنار او ایستاده در ساعاتِ مرگ در جبهه‎های جنگ اروپا! ــ، رفیق، آنچه امروز بر سر تو می‎آید، می‎تواند فردا بر من برود! و چه کسی هنگام حمله در کنار من خواهد ایستاد؟ آقایان، جناب ژنرال را از وفاداری خود مطمئن سازید! ایشان می‎توانند از ارادتِ من مطمئن باشند. اما من، یک ریش‎تراش، چه کمکی می‎توانم به ایشان بکنم؟ شما اما دارای مشاغل بااهمیتی هستید. برخیزید، بسوی این مرد شایسته قدم بردارید، به او دست بدهید و قسم یاد کنید که به او اعتقاد دارید و می‎خواهید با او همراه باشید. او این شایستگی را بخاطر همه ما بدست آورده است. بدون او شاید که دشمن کشورمان را ویران می‎ساخت و ما را هنگام کودکی و جوانی می‎کشت."

مرد قوزدار سکوت می‎کند. حضار دور میز برمی‎خیزند و با قدم‎های موقرانه و چهره‎ای جدی، پشت سر هم به سمت پدرم می‎روند و دست او را می‎فشرند. ابتدا چنین به نظر می‎آمد که پدرم نمی‎داند آنجا چه رخ می‎دهد، و با خجالت زیادی از جا برمی‎خیزد و ناگهان شروع به گریستن می‎کند.

مردِ قوزدار پس از آنکه همه دست او را می‎فشرند دوباره شروع به صحبت می‎کند:

"جناب ژنرال، گرچه من فقط یک آرایشگرم و هرگز بخاطر شکنندگی اندامم شایسته پوشیدن لباس نظامی‎ای که جناب ژنرال ده‎ها سال بر تن داشتند نمی‎باشم، اما من هم می‎خواهم استدعا کنم که اجازه فشردن دست‎تان را به من هم بدهید."

او به سمت پدرم می‎رود، به او جدی و محکم نگاه می‎کند و دستش را می‎فشرد:

"دست یک مرد کاملاً شایسته!"

پدرم اشگ‎هایش را از چهره پاک می‎کند.

او می‎گوید: "بله، بله. در هر حال."

آنها دوباره می‎نشینند و به نوشیدن می‎پردازند. روحیه پدرم شاید بخاطر رأی اعتماد دادن حضار به او، شاید بخاطر نوشیدن شراب بالا رفت. دیگران بخاطر چشم‌انداز گفتگوئی که چنین امیدوارکننده شروع گشته بود دارای بهترین روحیه بودند. آرایشگر که می‎خواست ناسپاسی جهان را در یک مثال معروف منعکس سازد از بنِدِک می‎گوید.

او می‎گوید: "همه ما از او شنیده‎ایم!"

پدرم می‎گوید: "ما همه از او شنیده‎ایم."

آرایشگر می‎پرسد: "از بنِدِک؟ جناب ژنرال از بنِدِک ...؟ بنِدِک برای جناب ژنرال نوشته‎؟"

"بله نوشته، هاشِک عزیز."

"می‎بخشید قربان، یک نامه؟"

"یک نامه نوشته! هشت روز پیش یک نامه."

"آقایان، شنیدید: بنِدِک ــ هشت روز قبل ــ به جناب ژنرال یک نامه نوشته است. باید حتما یک همرزم قدیمی باشد که قصد تسلی دادن به خود را داشته، شاید یک دوست ..."

"شاید، بله، بله."

"جناب ژنرال، من اطلاع می‎دهم که جناب ژنرال به ما چیزی از آن تعریف نکرده‎اند."

"هاشِک عزیزم، هیچ‌چیز تعریف نکرده‎ام. اما با این وجود یک همرزم قدیمی! بعضی از شب‎ها هاشِک عزیز، در یک تخت می‎خوابیدیم، از یک بطری می‎نوشیدیم، آقایان، ما آخرین جرعه را با هم تقسیم می‎کردیم."

مردِ قوزدار می‎گوید: "و حالا، دو نفر از چنین مردانی. بجای اینکه هنوز از خدماتشان برای همگی ما استفاده کنند آنها را به خانه می‎فرستند، بله، آنها را حتی تحت نظر می‎گیرند!"

پدرم با زبانی سنگین می‎گوید: "بله، آقایان، مردان شایسته و آنها را زیر نظر می‎گیرند! مردان شایسته! جنگ‎ها، آقایان، مرگ را در برابر چشم دیده! از چنین آدم‎هائی دست نمی‎کشند! بنِدِک هنگام تعریف از بازجوئی بخاطر گم شدن پول چه گریه‎ای می‎کرد. آقایان، سیصد گولدِن، و همه پرداخت گشت، اما آنها دست نمی‎کشند، می‎خواهند در قبر هم شمشیرش را بشکنند."

مردِ قوزدار می‎پرسد: "بازجوئی؟ از بنِدِک؟ جناب ژنرال، استدعا می‎کنم بگوئید که چه زمانی او از آن صحبت کرد؟"

"هشت روز پیش، آقایان! هشت روز پیش. من آنچه با گوش‎هایم می‎شنیدم باور نمی‎کردم! از جان یک مرد شایسته که عادت به بررسی صندوق پول نداشت و باید از بالا تا پائین سینه‎اش را از مدال پُر می‎ساختند  چه می‎خواهید." پدرم از جا برمی‎خیزد و ادامه می‎دهد: "بله، باید از بالا تا پائین سینه‎اش را با مهم‎ترین مدال‎ها می‎پوشاندند، این سینه را!"

در این لحظه مردِ غریبه وارد می‎شود و مستقیم به سمت میزی می‎رود که هر شب کنار آن شامش را می‎خورد. پدر من اما خود را می‎چرخاند و به سمت او گام برمی‎دارد. پاهایش به سختی خود را از زمین بلند می‎کردند و او تلو تلو می‎خورد. با این وجود او خود را مستقیم نگاه داشته بود.

او فریاد کشید: "آره" و به مرد غریبه نگاه کرد: "چه می‎خواهید! آقای عزیز این سینه باید با مدال تزئین شده باشد، بله، سینه یک افسر قدیمی سالخورده، بله، حداقل ... سینه یک افسر لایق. چرا او را  تعقیب می‎کنید، آقا، چرا او را تعقیب می‎کنید! چند جنگ، قبل ازاینکه شما بدنیا آمده باشید ... بله، و شما، چرا او را دزدکی تعقیب می‎کنید؟ باور کنید که او بیگناه است و هیچ‌چیز نمی‎خواهد، هیچ‌چیز، فقط آسایش، آقا، آسایش. او را راحت بگذارید، راحت، من شما را قسم می‎دهم او را راحت بگذارید!"

پدرم کاملاً نزدیک میز مرد غریبه ایستاده بود. به نظر می‎رسید که صدایش از گریه در حال خفه شدن است.

"حداقل، یک افسر شایسته! ... شاهدان من؟ اینجا نشسته‎اند! آنها از من محافظت خواهند کرد. بیائید دوستان من، حالا وقتش فرا رسیده است، نزدیکتر بیائید، حالا از دوست خود محافظت کنید! زیرا که او دوست شماست و حداقل یک افسر شایسته، حداقل."

مرد غریبه با تعجب به پدرم که او را دیوانه می‎پنداشت نگاه می‎کند. از آنجائیکه پدرم خود را بیشتر به سمت او خم می‎کرد و متوقف نمی‎شد از جا بلند می‎شود، حتماً برای اینکه صحنه شرم‌آور را به پایان برساند، و از کنار میز من می‎گذرد و سریع به آشپزخانه می‎رود. پدرم که دست‎هایش را گشوده بود، انگار که می‎خواست مرد غریبه را در آغوش گیرد، بی‌حرکت باقی می‎ماند و با ترس و تعجب به رفتن او می‎نگرد. برای یک لحظه دوباره لبخندی درمانده و بخشش‌طلبانه بر چهره‎اش می‎نشیند، اما بعد بر روی صندلی‎ای که مرد غریبه نشسته بود می‎افتد و هق هق می‎گرید.

حالا آرایشگر بلند می‎شود و به سمت پدرم می‎رود. ــ

من در این جا به توصیف ماجرای قتل و پیشامدهای بعد از آن می‎پردازم. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد، کمتر از چند ساعت. من دیگر نمی‎توانم بجز آنچه حقیقتاً اتفاق افتاد را تعریف کنم. زیرا همه‌چیز خیلی سریع انجام شد. لذت، درد، هیجان، انزجار، آسایش و نفرت در این ساعت چنان در قلبم جابجا می‎گشتند که برایم ممکن نیست پیامدهایشان را کشف و قابل فهم سازم. به نظرم می‎رسد که در این زمانِ اندک تمام نیروهای خوب و بدِ زندگی‎ام زنده بوده‎اند. و من امیدوارم کسی که از این یادداشت‎ها مرا درک می‎کند بتواند همه چیز را، آنچه را که می‎گویم و آنچه را که برای خودم هم در هاله‎ای از ابهام قرار دارند و نمی‎توانم بگویم را تشخیص دهد، و بفهمد که چرا من می‎خواهم تلاش کنم آنچه رخ داده است را تا آنجائیکه ممکن است خونسردانه تعریف کنم.

چند روز از آنچه شرح آن در مهمانخانه رفت گذشته بود، من شب کرکره آرایشگاه را پائین کشیدم و آن را قفل کردم تا به خانه بروم. میلادا و آرایشگر چند ساعت پیش آرایشگاه را ترک کرده بودند.

آرایشگاه در بالاترین نقطه بازار قرار داشت. من آهسته از شیبِ میدان پائین می‎رفتم. این آخرین بار بود. چند ساعت پس از آن مرا دستگیر کردند.

هنگامیکه به نیمه راه رسیده بودم پدرم را دیدم که با عجله از میدان عبور می‎کرد. شکی نداشتم که او می‎خواهد به مهمانخانه برود. با این حال متوقف می‎شوم و رفتن او را نگاه می‎کنم. او حقیقتاً با گام‎های تند به سمت مهمانخانه می‎رفت. در جلوی درِ مهمانخانه می‎ایستد و به اطرافش نگاه می‎کند. به نظر می‎رسید که قبل از آنکه ناگهان تصمیم به داخل شدن بگیرد مردد بوده است.

من به رفتن ادامه داده بودم که وحشتزده ایستادم. ناگهان، شاید به این خاطر چون رفتار پدرم به نظرم عجیب آمده بود، فکری به ذهنم خطور کرد که فوراً خودش را در من محکم ساخت و مرا دیگر ترک نکرد. عاقبت فکر کردم که او اصلاً به مهمانخانه داخل نشده، بلکه به بالای مهمانخانه رفته است! من بلافاصله برگشتم و به سمت مهمانخانه که پدرم در آن ناپدید شده بود دویدم. من می‎خواستم از خوار شدن دوباره پدرم در برابر مرد غریبه جلوگیری کنم. نمی‎خواستم مرد غریبه که من در آن زمان احساس کاملاً مخلصانه‎ای به او داشتم، بعد از آنکه او مرا بعنوان قاتل بی‌رحم گربه‎ها شناخته بود، حالا پدرم را در عمیق‎ترین مرحلۀ غرق گشتنش بشناسد. من نمی‎خواستم بخاطر پدرم دوباره در برابر مرد غریبه خجالتزده باشم.

حسم به من دروغ نگفته بود. به محض رسیدن به آنجا از بالای مهمانخانه صدای بلند پدرم را شنیدم. من از پله‎ها بالا دویدم و بدون در زدن داخل اتاق مردِ غریبه گشتم.

مردِ غریبه در لباس خانه و ظاهراً درمانده در برابر پدرم ایستاده بود. من فوری متوجه می‎شوم که پدرم مشروب نوشیده است. بعد چشمم به گربه کوچک می‎افتد که در گوشه‎ای بازی می‎کرد، و من از دیدنش خوشحال می‎شوم. اما بعد بر روی یک صندلی چند قطعه لباس زنانه می‎بینم و متوجه می‎شوم که بر روی تخت کسی خود را مخفی ساخته است. من می‎دانستم که او چه کسی‎ست.

مرد غریبه طوری با خوشحالی به من نگاه می‎کرد که انگار آمده‎ام تا به او کمک کنم. من نگاهش را بی‌جواب می‎گذارم. من می‎دانستم چه باعث وحشت او شده است: که ما بتوانیم زن را در روی تخت او کشف کنیم. در این لحظه من از او که حالا از پیش این زن بلند شده بود احساس تنفر می‎کنم.

همچنین به نظر می‎آمد که پدرم هم از آمدن من خوشحال شده است.

او در حال گریستن می‎گفت: "می‎بینید! پسرم، پسر بیچاره من! اگر شما با پدر همدردی نمی‎کنید، رعایت پسر بدبخت، فقیر و بیگناهش را بکنید!"

من به سمت پدرم می‎روم. با عصبانیت می‎گویم: "ساکت!"

مرد غریبه می‎پرسد: "اما شما چه می‎خواهید؟ شما از من چه می‎خواهید؟"

"هیچ‌چیز بجز همدردی، احسان! بس کنید، من شما را قسم می‎دهم! بله، من مقصرم! اما شما، شما جوانید ... شما این را نمی‎دانید! نمی‎خواهید قاضی باشید! در باره یک مردِ لایق، در جنگ‎ها امتحان پس داده ... به افسری که در جنگ‎ها امتحان پس داده اعتماد کنید! یک بدن سالخورده، یک فرزند بیچاره، آقا، رحم داشته باشید، به من قول بدهید ...!"

"اما آقای عزیز، به چه خاطر، من که چیزی برای عفو کردن ندارم ...!"

در این هنگام پدرم خود را روی پاهای مرد غریبه می‎اندازد، دست‎هایش را به سمت او بالا می‎برد. مرد غریبه یک گام به عقب برمی‎دارد.

"ببخشید، به من رحم کنید، یک بدن سالخورده. آقا، به این کودک رحم کنید، آقا، به این کودک!"

او هق هق‌کنان خود را به سمت زانوی مرد غریبه می‎کشد و دستش را به سمت دست او دراز می‎کند. مرد غریبه اما آن را پس می‎زند. در این وقت پدرم خود را طوری خم می‎کند که انگار می‎خواهد کفش مرد غریبه را ببوسد.

من مرتعش بازوی پدرم را می‎گیرم و می‎گویم:

"بلند شوید و برویم!"

پدرم با خشم به من نگاه می‎کند و تلاش می‎ورزد خود را از دستم رها سازد. من او را طوری که انگار می‎خواهم از خواب بیدارش سازم تکان می‎دهم.

من عصبانی بودم و خجالت می‎کشیدم: "پدر، بلند شوید!"

"نه، نه. اول مرا عفو کنید. من مقصرم، اما مرا عفو کنید! من تا بخشیده نشم از جا بلند نمی‎شوم. عفو ... موهای سفیدم ..."

دوباره پدرم هق هق کنان خود را به سمت پاهای مردِ غریبه که داخل دمپائی قرمز رنگی بود می‎کند.

من بالاتنه پدرم را به سمت بالا می‎کشم و به او نگاه می‎کنم. من اشگ‎های چشمش را که در ریش او روان بودند می‎دیدم.

من فریاد کشیدم: "بلند شوید برویم!" و چون او همچنان هق هق می‎گریست کشیده‎ای به صورتش زدم.

در این لحظه پدرم برمی‎خیزد. چهره‎اش ناگهان جدی شده بود. او آستین کت مرا می‎گیرد و می‎گوید: "برویم!" و ما می‎رویم.

هنگامیکه ما از مهمانخانه خارج گشتیم، پدرم که هنوز آستین کت مرا نگاه داشته بود می‎ایستد و می‎گوید: "تو پدرت را زدی. تو باید کشته شوی. بیا!"

ما از میدان به سمت خانه خودمان می‎رویم، و من ترسی نداشتم. من شکی نداشتم که پدرم حالا مرا خواهد کشت و با این حال ترسی نداشتم. درونم شاد بود. من فکر می‎کردم که حالا پدرم اسلحه قدیمی دوران خدمتش را که من اغلب آن را پاک می‎کردم از کمد خارج خواهد ساخت، آن را خشاب‎گذاری کرده و به سمت من می‎گیرد. درونم شاد بود و من به فرماندهان رومی‎ای که فرزندان خود را کشته بودند فکر می‎کردم.

هنگامیکه پدرم مرا بدنبال خود از پله‎های تاریک به سمت آپارتمانم می‎کشید روحیه‎ام تغییر می‎کند. من صداهائی می‎شنیدم، و من صدای میلادا و آرایشگر را شناختم. آنها در اتاق نشیمن ما نشسته بودند. بر روی میز بطری‎های شراب و گیلاس‎ها قرار داشتند. به نظر می‎آمد که میلادا مست باشد. احتمالاً پدرم قبل از رفتن نزدِ مرد غریبه با این دو در اینجا مشروب نوشیده بوده است.

پدرم بلافاصله پس از وارد شدن می‎گوید:

"او پدرش را کتک زده است. او باید کشته شود!"

مردِ قوزدار به سینه‎ام می‎زند: "پدر را زده‎ای؟ تو! شنیدی، تو باید کشته شوی!"

اما من فکر نمی‎کنم که آرایشگر اجازه می‎داد که کار به اینجا بکشد.

میلادایِ مست خودش را به من می‎فشرد. من او را به عقب هُل دادم. میلادا حامله بود و این مرا از او منزجرتر می‎ساخت.

پدرم اسلحه‎اش را از کمد خارج می‎سازد. دست‎هایش اما چنان می‎لرزیدند که نمی‎توانست خشاب‎گذاری کند. مردِ قوزدار خود را در گوشه اتاق به دیوار چسبانده بود. او از اسلحه می‎ترسید. بنابراین خودم اسلحه را خشاب‎گذاری کردم و آن را روی میز قرار دادم. حالا هاشِک دوباره از گوشه اتاق به جلو می‎آید.

او می‎گوید: "بنوشیم!"

پدرم مرا نشان می‎دهد: "و او؟"

"او باید کشته شود. اما اول ما می‎نوشیم!"

میلادا فریاد می‎زند: "او باید نگاه کند که ما چطور می‎نوشیم. ببندیمش به در! ببندیمش!"

او مرا به طرف درِ اتاق خواب هُل می‎دهد. مرد قوزدار طنابی پیدا می‎کند. طناب را به دور پاهایم محکم می‎بندند و آن را به دستگیره در گره می‎زنند. من ابتدا تلو تلو می‎خوردم و نمی‎توانستم آنطور بایستم. اما بعد به آن عادت کردم، گرچه پاهایم به درد آمده بودند اما من خود را راست نگاه داشتم.

آنها فریاد می‎کشیدند و می‎نوشیدند. پدرم ساکت شده بود و شراب زیاد می‎نوشید. او بر روی کاناپه قدیمی نشسته بود، تا اینکه خم می‎گردد و روی کاناپه می‎افتد. میلادا مرتب به من فحش می‎داد. یک بار از جا برخاست و به صورتم تف کرد. وقتی می‎خواستم تف را پاک کنم یک گیلاس شراب را به طرفم پرتاب کرد که پیشانیم را زخمی و خونی ساخت. من صورتم را با دست‎هایم پوشاندم. در این وقت فریاد کشید که اجازه ندارم صورتم را با دست بپوشانم و تلاش کرد دست‎هایم را از صورتم دور سازد. در این حال شکم حامله‎اش را به بدنم می‎مالید، که این کار مرا به وحشت انداخت. او مردِ قوزدار را صدا کرد تا به او کمک کند. در برابر مردِ قوزدار اصلاً استقامت نکردم. اما میلادا را از خودم دور می‎ساختم.

دراین وقت او فریاد می‎کشد و به آرایشگر دستور می‎دهد که مرا نگهدارد و کت و پیراهنم را پاره می‎کند و شلوارم را پائین می‎کشد.

او فریاد می‎زند: "یک مرد. نگاه کنید، یک مرد واقعی!"

او می‎خندید.

"او به هیجان آمده! باید خنکش کنیم."

او بر روی آلت تناسلی‎ام شراب می‎ریخت و می‎خندید.

او مرتب شدیدتر می‎خندید، متشنجانه و ترسناک. مردِ قوزدار مرا ول می‎کند و من شلوارم را بالا می‎کشم.

میلادا اما شروع به چرخیدن و داد کشیدن می‎کند. بعد دامنش را جر می‎دهد و با یک فریاد بلند به زمین سقوط می‎کند.

این بخاطر درد زایمانی بود که به سراغش آمده بود.

مردِ قوزدار سریع طناب را از پاهایم باز می‎کند.

او می‎گوید: "مواظب باش! من میرم دکتر بیارم."

من اول نمی‎توانستم راه بروم، بلکه به زمین افتادم. بعد بلند شدم. میلادا روی زمین افتاده بود و با پاهای باز شده به خود می‎پیچید. پیراهنش را بالا کشیده بود و لبه آن را میان دندان‎هایش گرفته بود، بدنش نمایان بود. من در میان پاهایش خون می‎دیدم. درد شدیدی داشت.

من اسلحه را از روی میز برمی‎دارم. نگاهم به پدرم می‎افتد.

پدرم با چشمانی بسته بر روی کاناپه سیاه رنگ افتاده و سرش از لبه کنار کاناپه به پائین آویزان شده بود. خط باریک سبز رنگی از تف و خلط از دهان نیمه بازش جاری بود. برای یک لحظۀ تمام طوری بودم که انگار باید فوری پدرم را بکشم. من با این کار فقط سه روز از عمر زنده ماندنش کم می‎کردم.

میلادا که صدای کوبیدن پاهایش به زمین را من می‎شنیدم فریادی کشید و بعد ساکت گشت. من به سمت او می‎روم.

در بین پاهایش توده‎ای خونین و کثیف دراستخری از خون و مایع بدبوئی قرار داشت. من بچه را نگاه می‎کنم. او ناله کاملاً ضعیفی می‎کرد که آدم به زحمت می‎توانست آن را بشنود و مرا به یاد بچه گربه انداخت. من هنوز اسلحه را در دست داشتم.

من صدای قدم‎هائی را از پلکان می‎شنوم و فکر می‎کنم که مردِ قوزدار بازگشته است. در زده می‎شود. من جواب نمی‎دهم.

در این وقت در بازمی‎شود و مردِ غریبه داخل می‎گردد.

من ترسیدم و به او نگاه کردم. او کفش ورنی بر پا داشت، شلواری اطو کشیده شده، یک کت چسبان زمستانی پوشیده بود و یک کلاه نمدی سبز بر سر داشت. من آنجا در بین یک پدر مست و بیهوش و نوزادی که در میان پاهای باز مادری از هوش رفته در خون و کثافت افتاده و هنوز از او جدا نشده بود ایستاده بودم. بالاتنه من لخت و در اثر کتک خونین بود. مرد غریبه می‎توانست سینه صاف و پشت خم گشته‎ام را ببیند. من به دمپائی قرمز خانگی او فکر می‎کردم. من اسلحه را بالا آوردم و شلیک کردم.

مرد غریبه بدون فریاد کشیدن می‎افتد. من از پنبه‎ای که پدرم هر روز تکه‎ای از آن را در گوش خود فرو می‎کرد برمی‎دارم، آن را در آب فرو می‎کنم و با مراقبت کودک میلادا را می‎شویم.

مردِ قوزدار و دکتر داخل می‎شوند و فوری مرد غریبه را می‎بینند.

دکتر می‎پرسد: "این کار چه کسی‎ست؟"

مردِ قوزدار به من اشاره می‎کند و می‎خندد: "او."

"بروید پلیس را خبر کنید!"

"شما نمی‎ترسید!"

آنها خود را بر روی میلادا خم می‎کنند.

دکتر می‎گوید: "باید او را روی تخت بگذاریم. من می‎روم لوازمم را بیاورم و پلیس را هم در جریان می‎گذارم." بعد نگاهش به پدرم می‎افتد. "این چه به سرش آمده؟"

آرایشگر می‎گوید: "تا خرخره مست است."

"بله و آنجا ... اسلحه؟"

"می‎تونید همینجا بگذارید. اتفاقی نخواهد افتاد. من اینجا می‎مونم."

هنگامیکه دکتر می‎رود، مردِ قوزدار اسکناسی از جیب خارج می‎سازد و می‎گوید: "فرار کن."

من اما فرار نکردم. من کنار پنجره نشستم و منتظر ماندم.

https://www.youtube.com/embed/jVR2JFPZhMs