دوست من اپسیلون.

<دوست من اپسیلون> از آرتور شنیتسلر را در خرداد سال ۱۳۹۲ ترجمه کرده بودم.

از میان کاغذ‎های یک پزشک.

اگر تراژدی‎ـ‎کمدی بتواند برای سرنوشت برخی از انسان‎ها واژه مناسبی باشدْ بنابراین بی‌گمان یکی از آن انسان‎ها دوست مرحومِ من اپسیلون می‎باشد که دیروز بر خاک گورش دوباره یک تاج‌گل قرار دادم، تاج‌گلی از گل‎های ابدی که برگ بو به دورش پیچانده شده بود. زیرا به عقیده من کمتر شاعری بجز دوستم اپسیلون سزاوار چنین تاج‌گلی‎ست ــ نه بخاطر نبوغش که به سختی می‎توانست در برابر تمام انتقادات معترضانه خود را به اثبات رساند، بلکه بخاطر شیوه باشکوهی که در آن هنر از قلبش سرچشمه می‎گرفت. من همانندِ او را هرگز ندیدم، و بعضی از شاعران بزرگی که توسط همعصران خود ستایش می‎شوندْ می‎توانستند به گورستان وِرینگر بروند و در کنار صلیبِ کوچکی که نوشته زیر بر آن حک گشته است دعای خاموشی بجاآورند:

اینجا پیش خدا خوابیده

مارتین براند

او نام حقیقی‎اش مارتین براند بود. امیدوارم کسی بخاطر حرمت زیادی که من برای یادبود نامی که موفقیت خاصی بدست نیاورده است تعجب نکند. اشعاری که بعضی از آنها را با <Y> امضاء می‎کرد و در یکی از مجلات شهر زالسبورگ یا شهر گراتس منتشر می‎گشتندْ چندان چشمگیر نبودند، حتی برای من که دانشجوی زبان و ادبیاتم و گاهی اوقات نوشته‎های تخیلی‎اش را می‎خواندمْ به ندرت می‎توانستند مورد تشویقِ واقعی یا تأییدم قرار گیرند.

اما او مانند اکثر شاعرانِ جوان توجه چندانی به قضاوتِ کسانیکه نوشته‎هایش را نمی‎پسندیدند نمی‎کرد، و در نزد خدایِ الهامِ خویش که به شکلی نامرئی مدام در کنارش گام برمی‎داشتْ چنان بی‌پایان خوش بود که تا زمان مشخصی به یکی از خوشبخت‎ترین انسان‎هائی تعلق داشت که من تا حال دیده‎ام. البته بدون شک گاهی هم اندوهگین بود؛ اما مطمئناً نه بخاطر پیشامدهای بحرانی که زندگیِ حقیرِ روزمره برایش فراهم می‎ساخت، بلکه فقط وقتی حسش با موضوع واقعاً غم‎انگیزی مشغول می‎گشت: وقتی یک قطعه درام می‎نوشت که در آن ملکه‎ها در اثر قلب‎های شکسته و شاهزادگان بخاطر جمجمه‎های به دو نیم گشته می‎مُردند، یا وقتی او داستانی می‎نوشت که در آن یک پریِ بدجنس بخاطر شرارتِ ذاتیْ خوشبختیِ دو انسان را تهدید به نابودی می‎کرد. اما در مقابل وقتی او بهار را می‎ستود یا یک شب در مجلسِ رقصی که در آن یک زن با ماسکِ زیبائیْ لبِ فارق‎التحصیلِ رشتۀ هنر در لباس یک ثروتمند اهل نوبیِ را می‎بوسید و بعد می‎گفت: "بله، توئی؛ و هیچکس نباید تو را از من برباید!" به طرز شگفت‎انگیزی شاد بود.

در اینجا اما قطعاً جنونِ دوستم اپسیلون آغاز می‎گشت. من سعی می‎کردم جدی‎تر از کسان دیگر به او هشدار دهم: او باید در زندگی بجای بر قرار کردن دوستیِ تنگاتنگ با سایه‎هایش کمی هم به اطراف بنگرد، به جاهائیکه بعضی چیزهای زنده ارزشِ دیدن دارند، حتی دختران بلوند یا قهوه‎ای که برای مثال برای من خیلی بهتر از هیبت‎های وزوز کنندۀ یک روزۀ او می‎باشند.

حالا او یک بار ماجرای عشقی کوچکی را شروع می‎کند، البته بعد از تئاتر و با دختری از اعضای کُرِ یک ارکستر. در واقع دختر بیشتر خود را در آغوش او انداخت تا اینکه مارتین بخاطر بدست آوردنش تلاش کرده باشد؛ اما این ماجرا چنان با خشم و غم‌انگیز به پایان رسید که عجیب و ابلهانه بودنِ آن ابتدا هنگامیکه همه‌چیز به پایان رسیده بود به فکرم رسید.

دختر در یک بعد از ظهر هنگامیکه من در مقابل پیانو نشسته بودم و چرت می‎زدم به ملاقاتم آمد. من هنوز دست‎هایم بر روی پیانو قرار داشت که صدائی ناموزون در گوشم پیچید.

من با کمی تعجب به چهره دختر نگاه کردم، مخصوصاً که دوستم اپسیلون را در کنار او ندیدیم و دختر هرگز بدون او به خانه‎ام به مهمانی نیامده بود. نگاهِ سریعم به درِ اتاقْ جواب سؤالِ پرسیده نشدۀ نشسته بر لبانم را توضیح می‎داد، و او در حالیکه گریه در صدایش می‎لرزید گفت: "او در خانه نشسته است و می‎نویسد!"

در حالیکه از جا بلند می‎شدم گفتم: "تو از پیش او می‎آئی؟" و از او دعوت کردم بر روی مبل بنشیند و صندلی‎ام را به او نزدیک ساختم.

هنوز از نشستن او لحظه‎ای نگذشته بود که شروع کرد به گریه کردن.

من از او پرسیدم: "کوچولو چته؟ بگو؟"

اما او جوابی نداد.

من صبورانه انتظار می‎کشیدم. بعد دوباره بدون هیچ ناآرامی در صدا پرسیدم: "بگو ...؟"

او دستمالش را برداشت و اشگ‎هایش را خشک کرد و گفت: "یک والس یا یک چیزِ خنده‎دار بنوازید، بعد من برایتان تعریف خواهم کرد ..."

من به سمت پیانو رفتم و بر کلیدها نواختم. بلافاصله بعد از اولین آکورد صدایش را در کنارم شنیدم که آهسته می‎گفت: "او مرا دوست ندارد."

من از نواختن دست کشیدم و چون برای چنین خبری آماده بودم با شگفتی‎ای که در واقع کاملاً صادقانه نبود به او نگاه کردم.

او غمگین گفت: "به نواختن ادامه دهید."

من برای اینکه هر دو نفرمان را با یک شوخی از این لحظۀ ناگوار رهائی دهم جواب دادم: "بله، اما حالا نمی‎توانم یک والس بنوازم" و یک مارش عزا اجرا کردم ... کاش آن زمان این مارش را نمی‎نواختم. امروز این فکر بطرز مسخره و خرافاتی‎ای عذابم می‎دهد.

دختر ادامه داد: "او باید کس دیگری را داشته باشد. زیرا او امروز بیش از یک بار فریاد کشید: <تو که مانند او نیستی ... مانند او نیستی ...، و بعد وقتی من او را کاملاً مضطربانه بوسیدم مرا نگاه کرد ــ خیلی از بالا به پائین ــ و گفت: <برو، مگر نمی‎بینی که مزاحمم هستی؟> من یخزده بودم، او اما به نوشتن ادامه داد، رنگ چهره‎اش سرخ شده بود و چشمانش می‎درخشیدند. پس از لحظه‎ای به اطرافش نگاه کرد و مرا همچنان آنجا ایستاده دید و گفت: <هنوز اینجائی؟> و من رفتم."

من پرسیدم: "تو خودت چه فکر می‎کنی؟"

او فقط شانه‎هایش را بالا انداخت.

من ادامه دادم: "من می‎خواهم آن را به تو بگویم. گرچه ممکن است که نتوانی در ابتدا مرا درک کنی. تو رقیبی از گوشت و خون نداری ...، آن فردِ دیگری که تو از او صحبت می‎کنی اصلاً موجودِ زنده‎ای نیست و فقط تخیلِ دوستمان اپسیلون است."

او به من خیره نگاه کرد.

من گفتم: "من او را می‎شناسم و می‎دانم که او دیوانه است!"

شگفتی بر روی چهره‎اش بخاطر آرامشی که با آن حقیقت را بیان کردم دیده می‎شد. "این اولین بار نیست که او عاشق آفرینشِ فانتزی‎اش می‎گردد. بگذار که او با سرودنِ شعرش به پایان برسد، بگذار که آن را روی میز تحریرش پرتاب کند و بعد این کابوس دوباره ناپدید می‎گردد."

او فریاد زد: "اما آدم باید برای او ترس داشته باشد!"

من جواب دادم: "ترسیدن اصلاً لازم نیست. اما من یکی دو بار به این فکر کردم که برای عشقِ او به تو خیلی مفید خواهد بود اگر تو برایش توضیح دهی: <اپسیلون شیرینم، من در واقع وجود ندارم، من خودم را از یک داستان دزدیده‎ام و این جسمِ زنانه در آغوش تو فقط یک رؤیاست ...>"

او خوب متوجه منظورم نشده بود و پرسید: "چگونه؟"

"من می‎خواهم فقط به تو توضیح دهم که تو برای حسود بودن دلیلِ عقلانی نداری. بگذار که او کار کند، او خودش بعد از دو سه روز پیش تو خواهد آمد و از تو خواهش خواهد کرد که دوباره خودت باشی. حرفم را باور کن!"

او فریاد زد: "پس بنابراین او یک نیمه‌دیوانه است!"

"یک نیمه‌دیوانه؟ یک نیمه‌شاعر و بنابراین یک دیوانه کامل! اما حالا آرام بگیر و دیگر گریه نکن!"

و دوباره به کلید‎های پیانو فشار آوردم و یک والس نواختم.

در این وقت او به سمت درِ اتاق رفت و وقتی خواستم برای مشایعت از جا بلند شومْ با حرکتِ دست آن را رد کرد و گفت: "من دوباره خواهم آمد!" او با این حرف ناپدید شد و من دست‎هایم را روی زانوهایم گذاشتم ...

صبح روز بعد به دیدار دوستم اپسیلون رفتم. گرچه نور به درون اتاق می‎تابید اما چهار شمع قرمز رنگ بر روی میزش روشن بود (او فقط با شمع‎های قرمز می‎توانست کار کند)، و اپسیلون با چشم‎های کم‌نور در حالیکه قلمش بدون آسایش بر روی کاغذ سرگردان می‎چرخید در برابر آنها نشسته بود.

من شمع‎ها را خاموش کردم؛ هنگام خاموش کردن آخرین شمع تازه متوجه حضورم شد و گفت: "آه، توئی."

من جدی گفتم: "اپسیلون، برای لحظه‎ای کاغذها را کنار بگذار؛ بیا برویم با هم صبحانه بخوریم، اگر مخالفت کنی تمام تلاشم را خواهم کرد که تو را در تیمارستان نگه دارند."

او چشمانِ بدون درخشش را به من دوخت.

من در ادامه برایش تعریف کردم: "دیروز دوست‎دخترت پیش من بود. چه خرابکاری به بار آوردی؟"

او لبخند زد: "از این آدمِ بیچاره صحبت نکن! من از این جنس سیر شده‎ام."

من گفتم: "بله، البته! این زن‎های زنده! اینها هنگام خوردن، هنگام نوشیدن و هنگام عشقبازی بقدر کافی خشن‎اند و گام نهادنِ وجودِ واقعی‎شان در زندگیِ آدم هزینۀ سنگینی دارد."

او حرفم را قطع کرد: "از آنها برایم حرف نزن. برای من فقط یک زن وجود دارد. تو نمی‎توانی او را از من بربائی! گوش کن! روزگاری ... ... ..."

حالا او در حالیکه گاهی به کاغذهای روی میز نگاه می‎کردْ شروع به تعریف کردن یک داستان می‎کند. داستانش در باره زن جوانِ عجیبی بود که در یکی از جزایر اقیانوس هند زندگی می‎کرد و فیروزه نام داشت و دلپذیرترین زنی بود که هرگز انسان‎ها یا خدایان دیده بودند. اپسیلون نمی‎توانست واژه کافی پیدا کند تا افسونی که از این زن سرچشمه می‎گرفت را توصیف کند. عاقبت با نگاهی در خلسه فرورفته برایم توضیح داد که از وقتی فیروزه درِ امپراطوریش را به ذهن و قلب او گشوده استْ دیگر نمی‎تواند برای چیزهای دیگر کمترین احساسِ علاقه‎ای کند.

من به او گفتم: "تو حتماً عاشقش شده‎ای؟"

او با صدائی که جدی بودنِ عمیقی از آن شنیده می‎شد گفت: "من او را ستایش می‎کنم. اما آه، او هم باید بمیرد!"

من سرم را با وحشت تمام تکان دادم.

او به تعریفش ادامه داد: "و در آنجا یک شاهزاده آفریقائی هم وجود دارد" و گزارشِ بیشتری از این شاهزاده که شور و علاقه نامبارکی برای فیروزه پیدا کرده بود داد.

من پرسیدم: "تو احتمالاً حسادت می‎کنی؟"

او با صدای خفه‎ای گفت: "چه سودی دارد. او عاشق شاهزاده می‎شود."

من سرش فریاد کشیدم: "اما احمق از خواب بیدار شو، فکری کن و بگذار که شاهزاده آفریقائی توسط یک ببر خورده شود، تا یک شاعرِ آلمانی به نام اپسیلون بتواند با یک قایقِ کوچک به ساحلِ این جزیره برسد و ..."

او با اطمینانِ راسخی جواب داد: "او این کار را نمی‎تواند بکند."

من گفتم: "چطور؟ ... چرا نمی‎تواند؟ این در دست تو قرار دارد! تو نخ‎ها را هدایت می‎کنی، این جنون از جمجمۀ تو به بیرون پریده، این فیروزه فقط در فانتزیِ تو موجود است!"

او آرام جواب داد: "با این حال جریان آنطور پیش می‎رود که باید برود، اتفاق‎ها همه به هم پاس می‎دهند، من نمی‎توانم آن را تغییر دهم."

من از جا جهیدم و گفتم: "تو کاملاً دیوانه‎ای!"

او لبانش را برای لبخند زدن اندکی کج کرد و کاملاً آهسته گفت: "نه."

من در اتاق به این سمت و آن سمت قدم می‎زدم و احساس می‎کردم که هیجان شدیدی بر من حاکم شده است.

بعد او گفت: "من از تو خواهش می‎کنم، برو! تو مزاحم من هستی!"

من در مقابل او ایستادم، با نگاهی تلخ او را تماشا کردم و جواب دادم: "ظهر دوباره برمی‎گردم تا از تو بپرسم که آیا می‎خواهی غذا بخوری."

من در حالی که در را پشت سرم می‎بستم دیدم که اپسیلون دوباره شمع‎های قرمزش را روشن کرد. من اما به خیابان پُر نور قدم گذاشتم، در میان مردمی که با گام‎هایِ خشمگینِ روزانه از میان خیابان می‎گذشتند. در لحظات اول نزدیک بود بخاطر این تازگیِ زندگی تعجب کنم. آدم وقتی از خانه دیوانه‎ها خارج می‎شود دیگر تندرستی را درک نمی‎کند ...

هنگامیکه من ظهر درِ خانه دوستم اپسیلون را به صدا آوردم در برویم باز نشد. او از میان در گفت: "شب بیا، من کار می‎کنم، تو مزاحم هستی."

شب هم همین جریان اتفاق افتاد. من طعنه‌آمیز به درون خانه فریاد زدم: "آیا فیروزه هنوز نمرده است؟" در این وقت صدای آهِ عمیقی شنیدم. ظاهراً زنِ بیچاره به پایان زندگیش نزدیک بود. من چیزی مانند شادی احساس کردم، زیرا امیدوار بودم که با مُردنِ زن طلسم دوباره خواهد شکست.

همچنین صبح فردای آن روز هم سرِ وقت درِ خانه‎اش را به صدا آوردم. من صدایِ "داخل شوید" نشنیدم، اما در فقل نبود و من دوستم اپسیلون را دیدم که با رنگی پریده پشت میز تحریرش نشسته است.

من صدا زدم: "اپسیلون!"

او با چشمانِ ماتِ مُرده‎ای به من نگاه کرد.

من پرسیدم: "چه رخ داده است؟"

او زمزمه کرد: "فیروزه در حال مُردن است."

من جواب دادم: "خدا را شکر!"

با این حرف به نگاهش سایه افتاد، او این شادی را دیگر نمی‎توانست درک کند.

من در حالیکه احساس می‎کردم وحشتی قلبم را می‎فشرد گفتم: "اپسیلون بیا بریم، بیا!"

او جواب داد: "من نمی‎توانم" و اشاره‎ای به کاغذهای روی میز و بعد به سرش کرد.

"تو آدم مسخره‎ای هستی، اپسیلون، تو بیماری."

او در حالیکه دست‎ها را به سرش فشار می‎داد انگار که با خودش صحبت می‎کند گفت: "سریع، سریع، دارد به پایان می‎رسد."

من گفتم: "اما این ضروری نیست" و دست‎هایش را از روی پیشانی برداشتم و در دست‎های خود نگهداشتم.

او دوباره مشتاقانه و با لبخند به صورتم نگاه کرد و گفت: "تو می‎گوئی این ضروری نیست؟ ... تو نمی‎توانی این را بفهمی!"

"براستی اپسیلون! من خیلی خوب تو را می‎فهمم، تو بیش از حد کار کرده‎ای، اعصابت از شدت هیجانی که تخیلِ وحشی‎ات برایت می‎فرستد بیمارند ... یک نفسِ تازه و سالم از جهانِ زندگیِ حقیقی و همه‌چیز مثل حباب منفجر می‎گردد."

من به سمت پنجره رفتم، آن را باز کردم و ادامه دادم: "آیا آن را حس می‎کنی؟ متوجه می‎شوی که چطور بادِ صبحگاهی گستاخانه آنجا کنار ماشین تحریرت ورق‎ها را زیر و رو می‎کند، که چگونه اشعه خورشید جسورانه بر روی بدنِ خسته‎ات و بر روی زمینِ خاک گرفته می‎درخشد؟ متوجه می‎شوی که چطور این جهانِ هزار رنگ خود را در آبیِ پُر برکتِ آسمان غوطه‎ور می‎سازد؟"

او دنباله نگاهم را گرفت و از پنجره بیرون را تماشا کرد. او باید چشمش را می‎بست، نور آفتاب او را اذیت می‎کرد. من به سمتش رفتم و او را از جا بلند کردم، کاری که او تقریباً غیرارادی اجازه انجامش را داد.

من بخاطر اینکه مزاحم این اجازه‌دادنِ ناآگاهانه‎اش نشومْ ساکت شدم و او را تا پله‎های خانه هدایت کردم. در آنجا او از حال رفت، اما فقط برای یک لحظه، و بعد با قدم‎هائی که بر روی زمین کشیده می‎شدند بدنبالم از پله‎ها پائین آمد و در خیابان بدون مخالفت کردنْ گذاشت که بازویم را به او بدهم. حالا من جرأت پیدا کرده بودم و دوباره شروع به صحبت کردم.

من از او پرسیدم: "حالا چطوره اپسیلون؟ این هوا سرحالت نمی‎آورد؟"

او اما هیچ چیز نمی‎گفت و وقتی من گاهی سر صحبت را باز می‎کردم جوابی نمی‎داد.

پیاده‎رَویْ ما را به باغ‎های ویلاهای حومه شهر رساند، و گل‎های صبحگاهی با شکوه عطر می‎افشاندند. از غنچه‎های جوانِ درختان در نفس‎هایمان عطر جاری می‎گشت. سینه قوی‎تر به بالا می‎آمد و گام‎ها تازه و محکمتر گشتند. اپسیلون اما مانند اینکه در چشم‎انداز مُرده‎ای قدم می‎زند به رفتن ادامه داد. کنار یک محلِ صبحانه‎خوری نشستیم و اپسیلون فوری قهوه‎اش را نوشید، و چنین به نظر می‎آمد که انگار به زندگی واقعی بازگشته، زیرا بعد از نوشیدن یک جرعه قهوه سرش را تکانی داد و چشمانش را مالید.

من پرسیدم: "آیا می‎خواهی از میان جاده روستائی برانیم؟ هوا کاملاً مناسب است."

او گفت: "اوه، بله!" و من بخاطر این اولین کلمه او کاملاً خوشحال شدم.

ما در درشکه‎ای نشستیم و در امتداد جنگل راندیم. در ابتدا اپسیلون بی‌حرکت در کنار من نشسته بودْ اما وقتی به فضای آزاد رسیدیم و درختانِ مسیر جاده بر ما سایه افکندندْ او با تعجب به اطرافش نگاه کرد، انگار که می‎خواست چیزی به یاد آورد، و عاقبت لبخندی زد.

من پرسیدم: "آیا اینجا زیبا نیست؟"

او دوباره لبخندزنان به من نگاه کرد، طوریکه انگار می‎خواست بگوید: "احمق، آیا واقعاً فکر می‎کنی که این کار باید به من کمک کند؟"

من به صحبت آنطور که از قلبِ فشرده‎ام برمی‎خواست ادامه دادم و از انزوای مجلل و آشتی‌دهندۀ جنگلی که در آن می‎راندیم صحبت کردم ...

او چشم‎هایش را بست و پیشانیش چین افتاد. بعد سرش را تکان داد. من احساس کردم که او می‎خواهد بگوید: "تو نمی‎توانی حالم را بهتر کنی!"

به این ترتیب من در خیال مرتب با او صحبت می‎کردم، بدون آنکه او اصلاً دهانش را باز کند.

در یک مهمانخانۀ خلوت و ساکت گذاشتیم برایمان نهار بیاورند. در اطرافِ ما جنگل با صداهای مرموزی آواز می‎خواند و باد نوکِ درخت‎ها را نوازش می‎کرد.

من دوستم را راضی ساختم که از غذای آورده شده بخورد، کاری که عاقبت او انجام داد. بعد از چند لقمه اما چنگال و کارد را به کنار گذاشت، به صورتم نگاه طولانی‎ای کرد و گفت: "تو انسان خوبی هستی، اما تو نمی‎توانی حالم را بهتر کنی!"

آه، این را قبلاً هم با چهره پُراندوهش به من گفته بود.

من جواب دادم: "نه، شاید نتوانم حالت را بهتر کنمْ اما اگر تو عاقل باشی حالت بهتر خواهد شد. من تو را درک می‎کنم. من فاقدِ درکِ تحریک‌پذیریِ تو و ذهنِ بیمارِ شاعرانه‎ات نیستم، تو اصلاً نمی‎توانستی شاعر باشی اگر عاشق فیروزه نمی‎گشتی."

او حرفم را قطع کرد و گفت: "و چون فیروزه می‎میرد باید پُر از رنج و بدبختی باشم." و نگاه لرزانش را به من دوخت.

حالا او دیگر از این ایده دست‌بردار نبود و به تمام تلاش‎هایم برای متقاعد ساختنش فقط با یک حرکت سر جواب می‎داد. من احساس می‎کردم که دانشِ من در مقابل این دیوانه به پایان رسیده است.

ما مدتی آنجا نشستیم، سپس در جنگل پرسه زدیم. روز وحشتناکی بود. آن روز چطور برایم گذشت؟ به زحمت خودم آن را می‎دانم: دقایق بسیار سنگین و مضطرب بر شانه‎هایم فشار می‎آوردند.

هنگامیکه ما دوباره سوار درشکه شدیم خورشید در دوردست در سمت غرب قرار گرفته بود. اسب‎های خوب استراحت کرده با سرعتی لذتبخش در جاده جنگلی یورتمه می‎رفتند.

به این ترتیب ما مسافتی را راندیم، تا اینکه من متوجه شدم دوستم ناآرام گشته است.

خورشید شروع به پائین رفتن کرده بود و تاریکی خود را بر روی مزارع می‎گستراند ... او آهسته گفت: "سریعتر!" ...

ما به اندازه کافی سریع می‎راندیم و با دیدن اولین خانه‎هایِ شهر در پایانِ جاده چنین فکر کردیم که باید قبل از فرا رسیدن شب به خانه برسیم؛ اما سایه‎های شب فریب می‎دادند.

در این وقت اپسیلون طوری فریاد کشید: "سریعتر، سریعتر" که درشکه‎چی آن را شنید و اسب‎ها را به سریعتر تاختن واداشت ...

من از او پرسیدم: "چه شده است؟"

او زمزمه کنان جواب داد: "به طرف خانه! من باید به پایان برسانم."

چهره‎اش منقبض و نفس کشیدنش سریعتر گشته بود؛ لحظه‎ای آرام می‎نشست و سپس دوباره آهِ پُر اندوهی از او برمی‎خواست. درختان شاه‌بلوطِ اطرافِ جاده خش و خش می‎کردند و سوز سردی برخاسته بود ... من کمی به لرزش افتاده بودم ...

در این وقت اپسیلون ناله‌کنان و بلند فریاد زد: "به طرف خانه، به طرف خانه!"

من او را مطمئن ساختم: "بس کن. ما به موقع به خانه می‎رسیم. در خانه چکار داری؟ ... تو دیگر اجازه کار کردم نداری."

او با تعجب به من نگاه کرد و گفت: "اما من باید."

حالا ما از میان اولین فانوس‎هایِ حومۀ شهر می‎گذریم. اپسیلون مرتب ناآرام‎تر می‎گشت. او دست‎هایش را به اینسو و آنسو پرتاب می‎کرد و چشم‎هایش سرگردان بودند؛ و همچنین مانند بیمارِ تب‎زده‎ای نفس می‎کشید ...

او بقدری سخت نفس می‎کشید که درشکه‎چی سرش را برگرداند و او را با تعجب نگاه کرد. سپس شلاقش را بلند کرد و ما با سرعت زیادی بر روی سنگفرش خیابان به سمت خانه دوستم راندیم. یک یا چند بار دیگر او را صدا کردم: "اپسیلون! اپسیلون!" او اما ابداً به من گوش نمی‎داد؛ به نظر می‎آمد که روحش گرفتارِ کارِ بی‌پایانی‎ست، و روحیه من مرتب محزونتر می‎گشت.

هنگامیکه ما از میان خیابان با نور کم می‎راندیم یک تصویر در مقابلم ظاهر گشت که من هرگز نتوانستم از آن رها شوم ... من شاهزاده‎خانم فیروزه را می‎دیدم که در یک تابوتِ کاملاً شیشه‎ای قرار دارد و در مقابل آن شاعرِ مصیبت دیده ما با چشمانی بی‌اشگ و پُردرد ایستاده است.

در این وقت ما در جلوی خانه توقف کردیم و اپسیلون از درشکه به بیرون جهید و به سمت پله هجوم برد. وقتی من به بالا رسیدم او در کنار میز تحریرش با چهار شمع قرمز روشن نشسته بود و اصلاً داخل شدنم به اتاق را متوجه نگشت.

او تازه شروع به نوشتن کرده بود. همه‌چیزِ اطراف او غرق گشته بودند. فیروزۀ در حال مرگ او را در دایرۀ افسون خود کشانده بود.

من روی مبل دراز کشیدم و به این فکر افتادم که آنجا بمانم، زیرا من بطور جدی ناآرام بودم.

قلمش بر روی کاغذ با شتاب می‎نوشت، پنجره باز بود، شعله شمع‎ها می‎لرزیدند و ورق کاغذها بر روی میز در پرواز بودند. حالت چهره‎اش مرتب در حرکت اما با این حال رنگش مانند مُرده‎ها بود.

یک آن من این حسِ شفاف را داشتم که فیروزه فوت کرده است، زیرا او ناگهان در حالیکه به سختی نفس می‎کشید و نگاهش به خطوط نوشته‎های مقابلش خیره شده بود شروع کرد به آرامتر نوشتن. سپس قلم را به روی میز انداخت، سرش به پائین خم گشت و به تلخی طوری که قلب را می‎شکافت گریست. من راحت‎تر و آزادتر شدم. من فکر می‎کردم که حالا دیگر همه‌چیز تمام شده، طلسم شکسته و فانتزیِ وحشتناکی که او روزها آن را زندگی می‎کرده از میان رفته است. بله، به نظرم می‎رسید که تمامِ فضایِ اطراف ما در حال تغییر است. ارواحِ شریر از پنجره در حالِ گریزند ... و شمع‎های قرمز آرامتر و روشنتر می‎سوختند. همچنین ورق کاغذهای روی میز دیگر حرکت نمی‎کردند؛ صلح دوباره بازگشته بود. و دوستِ بیچاره من می‎گریست، آرام و آرامتر می‎گریست.

من آهسته بر روی مبل به چرت زدن پرداختم ...

باید تا اندازه‎ای خوابم طولانی بوده باشد، زیرا وقتی که دوباره بیدار شدم شمع‎ها کاملاً کوتاه شده بودند. اپسیلون اما هنوز آنجا با سری خم گشته نشسته بود.

من به سمت او رفتم. او مرا با نگاهی کاملاً آرام‌گشته تماشا کرد.

من به او گفتم: "برو بخواب."

او با صدائی محکم و معتدل جواب داد: "تو برو و نگران چیزی نباش."

من با شادی و هیجان گفتم: "خب، حالا همه‌چیز به پایان رسید!"

او پیشانیم را بوسید و گفت: "همه‌چیز به پایان رسید."

من گفتم: " اپسیلون، پس بگذار باقیمانده استراحتِ شب را اینجا بر روی مبل در اتاق تو بگذرانم."

او با نگاه دوستانه‎ای گفت: "هرطور که مایلی."

در حالیکه روی مبل دراز می‎کشیدم او چشم از من برنمی‎داشت. و وقتی به او گفتم: "برو بخواب!" برایم با لبخند سری تکان داد. من در حال بخواب رفتن هنوز نگاهش را بر خودم احساس می‎کردم.

حالا هوای گرمی از بیرون به داخل اتاق هجوم می‎آورد، یکی از شمع‎ها خاموش می‎شود و دو شمع دیگر بی‌قرار سو سو می‎زدند، من تمام اینها را در نیمه‌بیداری دیدم و سپس کاملاً به خواب رفتم ...

وقتی از خواب بیدار گشتم هوا روشن شده بود و اپسیلون دیگر در اتاق نبود.

من وقتی از جا برخاستم و به کنار میزش رفتم و در آنجا کاغذِ تا شده‎ای یافتمْ هنوز به هیچ‌چیز فکر نمی‎کردم.

قبل از اینکه کاغذ را بازکنم به سمت تختخواب دوستم رفتم. تختخواب دست نخورده بود.

من لرزیدم و قبل از هرچیزْ همانطور که سردرگمی در چنین لحظاتی با ما بازی می‎کندْ به سمت شمع‎ها نگاه کردم. آنها اما دیگر بر روی میز نبودند و همراه با شمعدان‎ها در کنار اجاق قرا داشتند. من به ورق کاغذهای نگاه کردم، آنها بصورت پراکنده مانند قبل روی میز بودند.

حالا تازه کاغذ را بازکردم. در آن نوشته شده بود:

"فیروزه مُرده است! همه‌چیز به پایان رسید!"

دندان‎هایم به هم می‎خوردند. او کجا بود، او کجا می‎توانست باشد؟

من با عجله به سالن رفتم ... خالی! در را باز کردم و داخل راهرو خانه شدم ... آنجا تاریک بود. بازگشتم، یکی از شمع‎ها را روشن کردم و دوباره به راهرو رفتم. آن پائین چیز سیاهی افتاده بود! من شمع را بالای نرده نگهمیدارم تا بهتر ببینم. یک قطره شمع سرخ به پائین می‎چکد و من با شمع از پله‎ها به پائین می‎دوم ... آنجا جسدش در برابرم افتاده بود ...

سپس همسایه‎های دیگری که در اثر دویدنِ شتابان من بر روی پله‎ها از خواب بیدار شده بودند به آنجا می‎آیند و جسد را می‎بینند.

یکی می‎پرسد: "اینجا چه خبر است؟ و بعضی هم بلند فریاد می‎کشیدند.

من چون خود را موظف به پاسخ دادن می‎دیدم بنابراین گفتم: "او دیوانه بود."

یک نفر شمع را از دستم می‎گیرد؛ باید دستم در حال لرزیدن بوده باشد.

 

من آخرین داستانِ دوستم اپسیلون را خواندم؛ اثرِ کاملاً ضعیفی‎ست و ابداً استعدادی در آن نهفته نیست.

البته این یک پایان غم‎انگیز برای داستان من است؛ اما این پایان به گزارشِ کامل من تعلق داشت. 

با این حال اپسیلون یک شاعر واقعی بود، بله، یک شاعر بزرگ! زیرا کدام شاعری می‎تواند از چنین فانتزی قوی‎ای برخوردار باشد و قادر به خلقِ موجودی شود که خودش تا حد دیوانگی عاشق آن موجود گردد. آنچنان عاشق که وقتی معشوقِ خیالی توسط یک بازیِ دیگرِ تخیلْ درونِ نیستی شیرجه می‎رودْ شاعر نمی‎خواهد دیگر بیشتر زنده بماند.

خدای شعر و موسیقی گاهی چه هوس‎هائی به سرش می‎افتد ... دوستم اپسیلون وسیله بازی یکی از این خدایان بود. او دیوانه گشت و مُرد.

او را در زمان زنده بودنش تعداد اندکی می‎شناختند ... آثار او برایش جاودانگی به بار نخواهند آورد. دیوانگی‎اش اما می‎گذارد که برخی او را دوستداشتنی در نظر آورند، افرادی که علاقه‎شان با شوخی‎های غم‎انگیز تحریک می‎شود و طبیعت گاهی از آن‎ها خوشش می‎آید.

فانتزیِ بوالهوسِ طلائی! تو خود را چاپلوسانه در بوی معطرِ دوستانه به یکی نزدیک می‎سازی و او را به خوشبخت‎ترین دیوانه‎ها و به یک شاعر مبدل می‎سازی؛ آری، مانند یک دشمن به دیگری حمله می‎بری و او را تأسف‎انگیزترینِ شعرا و دیوانه‎ها می‎سازی!

https://www.youtube.com/embed/a7a35GnfPTc?feature