تشنه لب.

روزه بودم،

تو نبودی و ندیدی تشنگی از آب نیست.

آب بود،

زلال مثل اشگ چشم شمعی پاک،

نان بود و من گشنۀ دیدارت بودم.

گندم آرد گشت،

نانوا از حج بازگشت،

کوچه با عطر تنت افطار کرد،

و من با یادت تا سحر خوابیدم.