نیلوفر آبی.

<نیلوفر آبی> از فردیناند آنتونی اوسِندووسکی را در دی سال ۱۳۹۷ ترجمه کرده بودم.

چهارصد سال قبل، نه چندان دور از یوکوهاما، معابد عظیمی با پرتره‎های گوتاما بودا قرار داشتند. مردم نه دیگر زمانِ ساخته شدن این معابد را به یاد می‎آوردند و نه انسان‎هائی را که آنها را از کُنده‎های ضخیمِ درخت کاج و سرو، و دیوارهای عظیم را از سنگ و پاگوداهایِ زیبا را از سرامیک و طلاکاری بنا کرده بودند، حتی سازندگانِ مجسمه‎های خدا فراموش گشتند. مجسمه‎ها یا از جنس برنز بودند یا از چوب و عاج و سیلیکاتِ اسرارآمیزی منبت‎کاری شده بودند که رنگ‎هایشان گیاهانِ سبز دریائیِ اعماق یک برکۀ عمیق یا ابرهایِ شیری رنگِ شناور بر بالای زمین را به یاد می‎آوردند.

در پشت معابد ساختمان‎های صومعه، مسافرخانه‎ها، انبارهای غله پُر از برنج، کاخ‎های کوچکِ اربابان و راهبان پیر گسترش می‎یافتند که در جامه‎های زرد و سرخ‎شان در آنجا قدم می‎زدند.

روحانیون بودائی قوانینِ آموزش‎های خردمندانۀ او را فراموش کرده و حالا به یک زندگیِ غیرفعالِ تسلیم گشته و لذت و فساد را پیشه خود ساخته بودند. آنها به این وسیله مردمِ دای‎ـ‎نیپون را گمراه و آنها را با سرمشق ویرانگرشان مسموم می‎ساختند.

دیگر هیچکس وجود نداشت که کتاب‎های قدیمیِ حکمت را ورق بزند و خود را در مطالعۀ آتاروا‎ـ‎ودا، داماپادا و کاتا‎ـ‎واتو عمیق سازد، دیگر کسی داستان زندگیِ الهیِ ساکیا‎ـ‎مونی را نمی‎خواند. راهبان در جهل و گناه غرق می‎گشتند. کلمات‎شان شبیه به شن‎های خشک یا یک دانۀ از مدت‎ها پیش فاسد گشته بود، هیچکس به حرف‎شان گوش نمی‎سپرد، زیرا آنها دیگر قادر به آموزش دادن و حمایت از مردم نبودند. مؤمنان دیگر به معابد نمی‎رفتند و از روحانیون اجتناب می‎ورزیدند، زیرا آنها آموزه‎های والایِ خردمندانه را با کلمات سردِ ریاکاری اعلام می‎کردند.

بی‎اعتقادی و تردید در روح مردم نفوذ می‎کنند، تا اینکه مسیری که از میان باتلاق‎هایِ زندگی به خدا هدایت می‎کند گم می‎گردد. حالا جنایت و گناه در سرزمین دای‎ـ‎نیپون مسلط می‎شود، زیرا دیگر هیچ‌چیز وجود نداشت که بتواند مردم را هدایت کند. ایمان به خرافات تبدیل می‎گردد، عشق به فساد، هشیاری به تردید، و وطن به بازار.

به نظر می‎رسید که انگار خلق کهن و تا آن زمان شجاع دچار یک بیماری شدیدِ مرگ‎آور شده است.

نوبوناگا، پسر بزرگِ سرزمین از این فاجعه آگاه بود. او تمام عمرش را در راه مبارزه برای قدرت و صلح سرزمینش قربانی کرده بود. او ثروتمندان و اربابانی را که اعمال غیرقانونی انجام می‎دادند مجازات می‎کرد، او لاابالی‎گریِ سامورایی‎های شجاع را مهار می‎کرد و دستور می‎داد اردوگاه‎های راهزنان و دزدان دریائی را آتش بزنند.

اما او در مسیر نجات همیشه با روحانیون و راهبان از معابدِ بودا برخورد می‎کرد. زیرا آنها از مدت‎ها قبل قوانینی را که از گنگ برخاسته و تا هوندو، هوکایدو، کیوشو، شیکوکو و کارافوتو پیش آمده بود را بدست فراموشی سپرده و مردمی را که نوبوناگا بیشتر از هرچیز دوست می‎داشت بتدریج به یک جمعیت بیکار، کُند و نامنظم مبدل می‎ساختند.

یک روز نوبوناگا فرماندهان وفادار جنگش هیده‎یوشی و ججاس را احضار می‎کند و به آنها می‎گوید:

"وقتی بر روی یک درختِ سالم میوۀ فاسد شروع به رشد کند باغبان مجبور به قطع درخت می‎شود."

فرماندهانِ جنگ بدون آنکه درک کنند منظورش از این حرف چیست ساکت به او گوش می‎دادند، تا اینکه او ادامه می‎دهد:

"معلم بزرگ ما بودا بذر تعالیم و جرقه‎های ذهنش را در میان انسان‎ها پاشاند. بادِ جنوبی آنها را از میان هندوستان و چین به سمت کره حمل کرد، تا اینکه آنها بر روی زمین ما فرود آمدند و محصول فراوانی به بار آوردند. اما اینجا انسان‎های شروری وجود دارند، ضعیف در ذهن و ناآگاه از هدفِ بزرگ که خاکِ بارور را لگدمال و شعلۀ الهی را خاموش می‎سازند. از بذرهای سالم علف‎های هرز سربرآوده‎اند، نور خود را به تاریکی مبدل ساخته است. مقصرین باید به مرگ محکوم و گیاهان سمی ریشه‎کن شوند." فرمانده‎هان جنگ پاسخ می‎دهند: "حاکم! اما تو از چه‌کسی صحبت می‎کنی، دستان تو چه‌کسی را باید مجازات کنند؟"

"این بدکردارها، این روحانیونِ بودایِ خردمند که فساد اخلاق را تعلیم می‎دهند باید نابود شوند! دستور دهید که معابد و صومعه‎هایشان را آتش بزنند!"

چند روز بعد یک طوفان شدید در سراسر کشور درمی‎گیرد. سربازان هیده‎یوشی بیرحمانه راهبان و روحانیون را می‎کُشند، معابد و صومعه‎هایشان را آتش می‎زنند، طوریکه انگار در این مکان‎ها یک طاعونِ وحشتناک به خشم آمده بود.

هنگامیکه هیده‎یوشی برای حاکم خبر می‎آورد که همۀ اوامرش اجرا گشته است نوبوناگا به یکی از اولین صومعه‎هائیکه به دستور او به آتش کشیده شده بود می‎رود.

سپس مکان‎های دیگرِ کنار یوکوهاما که خانه‎های راهبان، معابد و پاگوداها قرار داشتند به او نشان داده می‎شوند.

نوبوناگا متفکرانه متوقف می‎شود و به ویرانه‎ها، به ساختمان‎های به آتش کشیده شده و اجسادِ در اطراف افتاده نگاه می‎کند.

ناگهان او احساس می‎کند که چگونه یک تردیدِ عمیق بر روحش مسلط می‎شود. او وحشتزده فکر می‎کند: "آیا دستور آتش زدن معابد بودا کار درستی بود؟"

این درگیریِ بین احساس و عقل و جنگِ روحش مدتی طولانی ادامه می‎یابد، تا اینکه عاقبت خود را با صورت رو به پائین بر روی زمین پرت می‎کند و بلند فریاد می‎کشد: "بودا، تو مقدس، ای معلم مهربان! روح من ناآرام است و هیچ‌جوابی به من داده نمی‎شود ... من به تو التماس می‎کنم! بگذار معجزه‎ای رخ دهد تا بدانم که آیا کار درستی انجام داده‎ام، بخاطر خردت و بخاطر خوشبختی مردمت! یک معجزه انجام بده! ..."

به محض پایان آخرین کلمۀ دعایش از داخل زمینِ پوشیده گشته از ویرانه و اجسادِ خونینِ انسان‎ها گل‎های نیلوفر آبی شروع به جوانه زدن می‎کنند.

گیاهان به سرعت رو به بالا رشد می‎کنند، خود را با برگ‎های بسیار زیبای تازۀ سبز رنگ و با هزاران غنچه می‎پوشانند که باشکوه و به رنگ‎های گلگون، زرد و سفید می‎شکفتند. تمام دشتِ گسترده در حال خوشحال ساختنِ چشمان نوبوناگا و آرام ساختنِ ترس روحش خود را به دریائی از گل‎های نیلوفر آبی مبدل می‎سازد ...

*

این مزرعۀ نیلوفر آبی از آن زمان در پشت یوکوهاما باقیمانده است. نیلوفرهای آبی پژمرده می‎شوند و وقتی ماه آگوست ناامید و غمگین زوزه می‎کشد و زمین را با قطرات بارانش با آب می‎پوشاند دوباره از نو شکوفا می‎گردند. آنها در اطراف یوکوهاما جوانه می‎زنند، با برگ‎های پهن‎شان خش خش می‎کنند و توسط رنگ‎های باشکوه‎شان یک لبخندِ امید زنده می‎سازند. ما در خش خش کردن برگ‎هایشان افسانه‎های قدیمی از زمان‎های گذشته و انسان‎ها را می‎شنویم که زمانی در اینجا زندگی می‎کردند. و نجوای‎شان به سمت ما زمزمه می‎کند:

"ارادۀ آمیدا غیرقابل تغییر است!

شیاطین انتقامجویِ زیرزمینی گذاشتند شهر زیبای هوندو بلرزد، توکیوی باشکوه را به یک ویرانه مبدل ساختند، یوکوهامای رویائی را، کاماکورای متفکر را، نیکوی ساکت را و ناگویا را در بنیان‎شان لرزاندند. اما ما، ما نیلوفرهای آبی، از این روزهای وحشتناک جان سالم به در بردیم، ما همچنان باشکوه و رنگارنگ شکوفا می‎شویم و به شما از سعادت گذشته و از رنج‎های ناپدید گشته تعریف می‎کنیم. ما برای شما از روح جاودانۀ قدرتمندی تعریف می‎کنیم که بر بالای تمام گناهان، دروغ‎های انسان، جنگ و قتل، در حرکت است و سرزمین زیبای دای‎ـ‎نیپون را با زیباترین هدایا سعادتمند می‎سازد:

با گل‎های نیلوفر آبیِ زرد و گلگون و سفیدمان."

https://www.youtube.com/embed/tqON_t22QOU