پیشگو.

<پیشگو> از کارل فِدِرن را در بهمن سال ۱۳۹۴ ترجمه کرده بودم.

پونتالو و دشمنش

چند روزی‎ست که حالم خوب نیست. در واقع هیچ کسالتی ندارم؛ فقط شب‎ها بد می‎خوابم یا اصلاً نمی‎خوابم و روزها سربی و بی‎پایانند. هوا هنوز گرم و شهر خالی‎ست. امشب به کلوب رفته بودم. من فکر کردم می‎توانم پانتلر را ملاقات کنم. ــ من او را حالا فقط برای خودم <پونتالو> می‎نامم. او هم آنجا نشسته بود و روزنامه‎اش را می‎خواند. من کنار او می‎نشینم؛ من می‎دانستم که او از سیاست یا کسب و کار سخن خواهد گفت تا به من نشان دهد چه صحیح همه‌چیز را می‎فهمد و پیش‎بینی می‎کند. با این حال من اغلب با او مخالفت می‎کردم و تعصب به خرج می‎دادم. او همیشه آنجا تکیه داده به صندلی می‎نشیند، سیر و در حال لبخند زدن. ریش گردِ بورِ مایل به سرخش هم همزمان لبخند می‎زند؛ او هنگام صحبت کردن روزنامۀ در دستِ چاقش را از خود دور می‎سازد و صورتش را به سمت من می‎چرخاند. او چیزی در بارۀ زن‎ها می‎گوید؛ من پوزخند می‎زنم و فکر می‎کنم: "اِی پونتالو"

من بلند می‎گویم: "حال همسرتان چطور است؟ کی برمی‎گردد؟"

او پاسخ می‎دهد: "فردا" و صدایش سرد می‎شود. من برای ریختنِ خاکستر سیگاربرگم در جاسیگاری خودم را کاملاً به جلو خم می‎سازم. او دوباره مشغول خواندن می‎شود، و من هم یک روزنامه برمی‎دارم.

اما من نمی‎توانستم بخوانم، و ناگهان متوجه می‎شوم که او من را تماشا می‎کند. روزنامه را بر روی میز می‎گذارم و من هم او را تماشا می‎کنم. او لبخند می‎زند. او گونه‎های گِردی دارد، اما رنگ چهره‎اش سالم نیست.

او ناگهان می‎گوید: "من در اصل برای شما متأسفم."

"چرا؟"

"من برای همۀ مجردها متأسفم."

من می‎گویم: "می‎بخشید، اما در زندگی زناشوئی هم مصیبت‎های اندکی وجود دارد."

"من آنها را نمی‎شناسم."

من احساس پسربچه‎ای را داشتم که می‎خواست با تف کردن به او لذت ببرد اما فقط می‎گویم: "بله، باید برایتان آرزوی سلامتی کرد!" چهره‎اش کاملاً شبیه به یک عنتر دُم ‌کوتاه است، به خصوص وقتی برای لذت بردن از خود با باز کردن دهان دندان‎هایش را نشان می‎دهد. من یک میمون خواهم خرید و نامش را <پونتالو> خواهم گذارد. ــ من دوباره مشغول خواندن روزنامه‎ام می‎شوم و او مشغول خواندن روزنامۀ خودش، او در این حال پایش را به جلو دراز می‎کند و رانش به ران من می‎خورد؛ به نظر می‎رسید که او اصلاً آن را متوجه نشده است، اما به من احساس ناراحتی و انزجار دست می‎دهد و پایم را با احتیاط کنار می‎کشم.

مدتی از شب گذشته بود و فقط تعداد اندکی هنوز آنجا بودند. خدمتکار آب می‎آورد و می‎پرسد که آیا هنوز ویسکی مایل هستیم. من جواب مثبت می‎دهم؛ پانتلر به نوشیدن من نگاه می‎کرد. سپس سر را به پشت صندلی تکیه می‎دهد؛ گردن چاقش از یقه بیرون زده بود و من فکر می‎کردم که فقط احتیاج دارم آن را فشار دهم ...

او ناگهان برای رفتن بلند می‎شود؛ من هم بلند می‎شوم و او را همراهی می‎کنم. من می‎دانم که او می‎ترسد و خوشحال است وقتی دراین وقتِ شب کسی او را همراهی کند، در غیراینصورت این را از من قبول نمی‎کرد. ما از میان خیابان پهن و خلوت می‎رفتیم؛ درِ تمام خانه‎ها بسته بود؛ قدم‎های ما طنین می‎انداختند؛ ما تقریباً هیچ‌چیز نمی‎گفتیم؛ در من فقط یک فکر بود. ما به خانه او می‎رسیم؛ خانه باشکوه است، پنجره‎های بزرگی دارد و در بهترین خیابان قرار دارد.

من می‎گویم: "به همسرتان سلام برسانید، من در اولین فرصت به دیدارشان خواهم آمد."

او پاسخ می‎دهد: "بله، او باید حالا خسته باشد."

ما به همدیگر دست می‎دهیم، او به خانه می‎رود، در پشت سر او بسته می‎شود. من در حال رفتن به بالا نگاه می‎کنم؛ اما فقط برای یک لحظه؛ من می‎ترسیدم که او به کنار پنجره آمده باشد و متوجه نگاه کردنم شود.

من دوباره بد خوابیدم و خواب‌های مغشوشی دیدم، از یک میمون که می‎خواست من را خفه کند، و سپس از یک برج که بالای آن دو کودک خوابیده بودند؛ و سپس من آن دو کودک را کشتم، من آنها را بخاطر یک ارث کشته بودم! این مانند جنون من را تعقیب می‎کرد و من آن را درک نمی‎کردم، همچنین هنگام خواب دیدن هم آن را درک نمی‎کردم! این خواب‎ها چه معنی می‎دهند و چرا من چنین خواب‎هائی می‎بینم؟ ...

... من هفت روز در کویر یا در اتاقم بدون خواب و بدون آرامش از تشنگی در حال مرگ افتاده بودم، و سپس از یک چشمه نوشیدم، نه، فقط زبان را با قطراتِ آب مرطوب ساختم، و خوشحالم! اما ... آیا قطرات آب وقتی آدم از تشنگی در حال مرگ است مانند آتش می‎سوزاند؟

من در روز هفتم به خانۀ پانتلر می‎روم؛ من می‎دانستم که او در خانه نیست و در دفتر کارش است. پله‎ها سنگ‎های معمولی یکسانی هستند؛ اما چرا وقتی من از آنها بالا می‎روم سر و صدا می‎کنند؟ ... خانم مارگارت، زن پانتلر، در اتاق نشسته بود: اتاق دارای هیچ سَبکی نیست، ــ پانتلر با مبلغ گزافی گذاشته بود آن را مبلمان کنند، ــ آخرین نور از میان پنجره می‎تابید؛ چشمان مارگارت مرا نگاه می‎کردند، و من دست‎هایش را لمس کردم و بوسیدم. من نمی‎دانم چه طرز کلام غریبی او پس از سفر تفریحی تابستانی‎اش داشت؛ چیزی در اطراف او بود که نمی‎توانم آن را برای خود هنوز معنی کنم. او در جملات شکسته‎ای می‎گوید که حالا خیلی چیزها طور دیگر خواهند گشت ...

من می‎گویم: "خوبه!"

"بله! خوبه ... برای شما ...!"

من پاسخ می‌دهم: "برایم فقط یک چیز خوب وجود دارد" بعد در برابرش زانو می‎زنم و به سمت او نگاه می‎کنم؛ در این وقت او رو به پائین خم می‎شود و من را می‎بوسد، و من پاهایش را می‎فشُرم. ناگهان یک وحشت و یک نشانه در چشمانش می‎بینم؛ من از جا می‎جهم: دختر خدمتکار در را نیمه باز کرده بود: مهمان آمده بود، و من باید می‎رفتم.

از آن زمان دوباره توانستم بخوابم و روزهای شادی را گذرانده‎ام، زیرا من در اتاقم ساکت نشسته و پرده کرکره را پائین کشیده‎ام، از بوسه خواب می‎بینم و از روزی که در آن او دوباره در اتاقم داخل خواهد گشت. آن زمان پرده کرکره را همیشه پائین کشیده شده نگاه می‎داشتم که وقتی مارگارت می‎آید پائین کشیدن آن جلب توجه نکند؛ من می‎خواهم حالا هم آن را دوباره پائین نگاه دارم؛ همچنین نور کمِ اتاق حالم را خوب می‎سازد؛ من هنوز چیزهای مخفیِ زیادی دارم که به او تعلق دارند: کفش قرمز، یک پالتوی ابریشمیِ چینی و یک شانه ...

من برای اینکه با رؤیاهایم تنها باشم در جنگل هم پرسه زدم.

... پانتلر مدیر کل شده است. من برایش یک کارت فرستادم و بر رویش نوشتم <پ. ف>: این باید پونتالوِ فریب خورده معنی می‎داد.

من مارگارت را ندیدم. با وجود آنکه همیشه نزدیک خانۀ آنها از میان خیابان می‎رفتم، همیشه از راه مشخصی در اطراف خانه‎ای که او در آن زندگی می‎کند، و گاهی از کنار خانه می‎گذشتم و به باغی که فرزندانش در آن قدم می‎زنند می‎رفتم، اما در آنجا فقط زن انگلیسی را می‎دیدم و خود او را هرگز. من نمی‎توانم دیگر صبر کنم و برایش نامه می‎نویسم؛ و او یک ایدۀ دلپذیر داشت: من باید برای گفتنِ تبریک به آنجا بروم، و او دقیقاً ساعتی را برایم نوشت که مدیر کل در خانه نیست ...

اما وقتی به آنجا می‎رسم دو یا سه زن دیگر هم در اتاق نشسته بودند. این اما ایدۀ خوبی نبود. ــ من بی‎حرکت کنار پنجره ایستاده بودم تا اینکه او پیشم می‎آید و از من خواهش می‎کند که عاقل باشم.

من می‎پرسم: "چه زمان پیش من می‎آئید؟"

او آهسته می‎گوید: "بزودی، بزودی!"

اما وقتی ما پس از رفتن آخرین مهمان تنها بودیم و من سؤالم را تکرار کردم او قولش را پس می‎گیرد، پاسخ بی‎ربط می‎دهد و می‎گوید: "بیش از حد خطرناک است."

"سابقاً اینطور نبود."

او آه می‎کشد، و من برایش مدتی طولانی صحبت می‎کنم؛ او به ساعتش نگاه می‎کند و بلند می‎گوید: "او فعلاً نمی‎آید، اما شاید من شما را خسته می‎سازم؟"

من بلند شده بودم؛ او هر دو دست من را می‎گیرد و به سمت خود می‎کشد. سپس به سمت یکی از پنجره‎ها می‎رود که پرده‎هایش هنوز کشیده نشده بودند، و آن را می‎کشد. او یک لباس آبی بر تن داشت و مویش امروز طور دیگر آرایش شده بود. ما به همدیگر نگاه می‎کنیم؛ او چیزی در چشم‎هایش دارد که مرا دیوانه می‎سازد و او این را می‎داند. و من خاطرات زیادی دارم؛ من این موی بلند بور را همیشه گشوده گشته بر روی خود می‎بینم ... لامپ در گوشۀ سالن بر روی میز قرار داشت؛ درها بسته بودند، اما من تمام اتاق‎های آپارتمان را می‎شناسم، همچنین اتاق خواب را؛ من فقط یک بار یک نگاه به داخل آن انداخته بودم ... و من فکر می‎کردم که من یک ساعت بعد دوباره تنها در اتاقم نشسته و انتظار خواهم کشید ... سر من گیج می‎رفت.

او می‎پرسد: "چرا چشم‎هایتان را چنین وحشتناک می‎چرخانید؟" و چشم‎های خود را می‎بندد.

من در مقابل او ایستاده بودم و می‎گویم: "من دیگر نمی‎خواهم که تو با او زندگی کنی. من نمی‎خواهم که پانتلرِ چاق تو را ببوسد. من نمی‎خواهم که او با تو به تختخواب برود! این را تمام کن، می‎شنوی."

"و بچه‎ها؟"

اما من به خوبی می‎دانم که بچه‎ها بهانه‎اند و دلایل دیگری وجود دارند، و او افکارم را می‎خواند. من می‌دانستم که او به راه فرار فکر می‎کند، اما من در اتاق به راه می‎افتم و شروع می‎کنم به تجلیل از مبل‎ها و عکس‎ها: "من البته نمی‎توانم چنین چیزهائی بخرم!"

او می‎گوید: "اَه، این نفرت‌انگیز است!"

"آیا خود را فروختن نفرت‌انگیز نیست؟"

او به من خشمگین نگاه می‎کند و من می‎گویم: "بیا پیش من!"

"من می‎ترسم!"

من می‎گویم: "بسیار خوب! پس باید بیشتر وحشت کنی!" و می‎روم.

البته این خشم بود و دیوانگی. اما اتفاقاً از آن برایم روشن‎ترین شفافیت رشد می‎کند. این باید پایان بگیرد، و آدم می‎تواند همه‌چیز بدست آورد، اگر فقط آدم بخواهد.

من قبلاً در بارۀ آن اغلب فکر می‎کردم: من در حالت خشم به زهرها اندیشیدم و در بارۀ تأثیرشان بسیار مطالعه کردم؛ اما این ماده همیشه رد بر جا می‎گذارد. و آدم این را می‎داند و بیقرار است و لذت نمی‎برد، اگر آدم پشیمان هم نشود. پشیمانی؟!

برای کسی که قادر به خواستن باشد راه‎های تمیزتری وجود دارند. من همه‌چیز را بر روی کاغذِ محکم سفیدی نوشتم: در کلماتِ واضح و قوی و با دستخطِ واضح و بزرگ، سپس اغلب تا نیمه‌شب میان دو شمع و یک آینه نشستم، کاغذها در مقابلم و آنها را یکی بعد از دیگری با صدای بلند خواندم: "من می‎خواهم که پانتلرِ چاق بمیرد! من می‎خواهم که مارگارت نتواند من را ترک کند." و چیزهای خیلی بیشتر.

من می‎دانم که او بیماری قلبی دارد؛ اما نباید خیلی بد باشد، آدم می‎تواند با آن پیر شود: اما من این را نمی‎خواهم.

من این را هر شب تکرار می‎کنم، و این باور نکردنی‎ست که چطور من را آرام و قوی می‌سازد. من حتی می‎توانم دوباره با مارگارت در رفت و آمد باشم، و ما با هم آشتی کرده‎ایم.

... جریان‎ها مرتب بطرز خنده‎داری عجیب‎تر می‎شوند. پانتلر نمایندۀ شورای شهر شده است، و او وقتی جشن یادبودِ شام آخر مسیح فرا برسد همراه با بقیۀ اعضای شورای شهر در پشت سرِ آسمانه‎تختِ سرخِ اسقف اعظم خواهد رفت؛ و من با همسرش از پنجرۀ اتاق خانه‌اش نگاه خواهیم کرد و به او خواهیم خندید و به آنچه حالا فکر می‎کنم فکر خواهم کرد. اما تا آن زمان مدت زیادی مانده است و می‎تواند هنوز خیلی اتفاق‎ها رخ دهد.

... این عجیب و شگفت‎انگیز است که واقعیت چگونه خود را طبق آرزوهایم طراحی می‎کند. امروز یک نامه از پانتلر دریافت کردم که در آن از من خواهش کرده بود او را در دفتر کارش ملاقات کنم. من برای یک لحظه به چیزهای بد فکر می‎کنم ... یک لرزش و همچنین یک خندۀ تمسخرآمیز به من دست می‌دهد، و من فکر کردم هفت‎تیرم را با خود بردارم، زیرا پونتالو نامرد است؛ سپس می‎اندیشم و به مارگارت تلفن می‎کنم؛ او آرام گوشی را برمی‎دارد، من به او می‎گویم که شوهرش برایم نامه نوشته است؛ او پاسخ می‎دهد: "بله، من این را می‌دانم، بروید و آنچه را که او می‎گوید انجام دهید!"

من به آنجا می‎روم. پله‎های سنگی بانک باشکوه‎اند، بالا یک راهروی بزرگ با نرده‎های سنگی قرار دارد. آقایان هنوز در پیش مدیر کل هستند؛ سپس او مرا می‎پذیرد. من مطلع می‎شوم که جریان مربوط به یک کسب و کار می‎شود، به یک تأسیس جدید، و او می‎پرسد که آیا می‎خواهم به هیئت مدیره بپیوندم، فردی من را پیشنهاد کرده بود. من دوباره درک نمی‎کنم، پانتلر هرگز قبل از محاسبۀ سودش گامی برای کسی برنمی‎دارد. او این فکر را از چهره‎ام می‎خواند، لبخند می‎زند و می‎گوید: "شما کاملاً آزادید و پیشنهاداتم را فقط زمانی خواهید پذیرفت که با آنها موافق باشید." من به خودم اجازه می‎دهم بپرسم که چه کسی من را پیشنهاد کرده است؟ پانتلر لبخند مرموزی می‎زند. من مانند ماهیِ گرفتار در تور احساس خوبی نداشتم. او در حالیکه برایم اهداف شرکت را توضیح می‎دهد، درآمد احتمالی‎ام در این شرکت را نام می‎برد و من را زیر نظر می‎گیرد. من نمی‎توانستم تأثیری را که مبلغ بر من گذارده بود کاملاً پنهان سازم. او برای فکر کردن تا عصر به من فرصت می‎دهد، ورقۀ مقررات و یک گزارش از سخنرانی خودش را به دستم می‎دهد و با دعوت کردنم به صرف صبحانه مرا مرخص می‎کند. من باید صبح فردا در خانه انتظار او را می‎کشیدم.

من هیجانزده به این فکر می‎کردم چه باید بکنم. من نمی‎خواهم به هیچوجه مدیون او باشم و با این حال باید موقتاً با هر ارتباطی موافقت کنم. با این حال او برای بردن من می‎آید، و ما در ماشین او به سمت آپارتمانش می‎رانیم. ــ مارگارت به من می‎گوید: "آن را انجام دهید، آن را انجام دهید!" و به من نگاه می‎کند. من انتظار یک لحظه تنها بودن با مارگارت را می‎کشیدم. پانتلر در حال صحبت با من در بارۀ طرح جدید شهرسازی دست‎ها و بازوی مارگارت را نوازش می‎کند؛ من دندان‌هایم را به هم می‎فشرم. مارگارت خوشحال به نظر می‎رسید. من حالا کاملاً آرام انتظار می‎کشم.

پانتلر مرا برای شام شب همراه با آقایان دیگر به رستوران تِراوبه دعوت می‎کند. اولین افرادِ رسیده به آنجا ما بودیم؛ و من یک ایده داشتم: من پشت یک میز می‎نشینم و بر روی یک کاغذ می‎نویسم "پونتالوِ فریب خورده!" و آن را پنهانی زیر بالشت صندلی پانتلر قرار می‎دهم: او تمام شب بر روی آن می‎نشیند!

حالا اما یک چیز فوق‎العاده: دیروز فکر می‎کردم چون درآمدم کافی نیست بنابراین باید دوباره یک شغل جستجو کنم، در حالیکه اما هر خدمت دفتری، هر ساعات معین و داشتن یک مافوق برایم غیرقابل تحمل است. این دیروز بود؛ و امروز نامۀ پانتلر را دریاف کردم.

... من واقعاً به جلسات می‎روم و موقتاً پولِ روزانه دریافت می‎کنم. این برایم مسخره به نظر می‎رسد، اما آیا مگر همه‌چیز کاملاً مسخره نیست؟ من باید همیشه پانتلر را تماشا کنم؛ او برای فرار از نگاهم چشم‎های ریزش را برمی‎گرداند، و اما نمی‎تواند هیچ‌چیز بگوید؛ او با بدنش تشعشع نیروئی را که از من برمی‎خیزد احساس می‎کند.

... دیروز نارسائی قلبی پانتلر در اثر یک هیجان باعث سکته می‌شود؛ او می‎گذارد جلسه را لغو کنند.

من هر شب در اتاقم در برابر آینه و در برابر شمع‎ها کار یکسانی را انجام می‎دهم، جملاتی را که نوشته‎ام با صدای بلند و با خواستی محکم و قوی می‎خوانم.

چرا همیشه چنین خواب‎های وحشتناکی می‎بینم؟ من خواب می‎بینم به نوک یک کوه آویزانم و تمام کوه در زیر من می‎لرزد، یا از یک خانۀ ویلائی خارج می‎شوم و یک ببر از کنار جنگل در میان چمنزار آرام به سویم می‎خزد، در حالیکه تمام چمنزار خود را مرتب بیشتر به بالا بلند می‎کند تا اینکه تقریباً طوری عمودی در مقابلم می‎ایستد که پوزۀ ببر بر بالای من است ... دیروز خواب دیدم که مارگارت آمد و مویش را بر رویم آویزان ساخت، و هر تار مویش در من نفوذ می‎کرد و می‎چسبید و می‎سوزاند، و این مرتب بیشتر و چسبنده‎تر می‎گشت؛ من می‎خواستم او را ببوسم، در این وقت می‎بینم که او دارای سر نیست: فقط یک بدن لختِ بدون سر و در اطراف ما موی چسبنده!

... من پزشکِ پانتلر را می‎بینم و حالش را از او می‎پرسم؛ او پاسخ می‎دهد که هیچ‌چیز مهمی نبوده است: فقط کمی تلاش بیش از حد؛ پانتلر سالم‎ترین انسان جهان است. من به او می‎گویم از این خبر خوشحالم؛ اما از این خبر بیزار بودم. شاید هم پانتلر به او دستور داده که از این دروغ شایعه بسازد! پانتلر یک رنگ ناسالم دارد، در این نمی‎شود شک کرد.

دیروز در باغ‌وحش یک میمون دیدم که دقیقاً شبیه پانتلر بود. من میمون را تهدید می‎کنم و با صدای بلند می‎گویم: "پونتالو! پونتالوِ فریب خورده!" و عجیب است، من هرگز در نزد هیچ حیوانی یک چنین خشم وصف ناشدنی ندیده بودم؛ او قبلاً دندان‎هایش را نشان می‎دهد: او از لحظه‎ای که مرا دید از من متنفر بود! در قسمت حیواناتِ درندهْ در مقابل قفس ببرهاْ چون بالا قرار داشتند و من پوزۀ ببر را بالای سرم می‎دیدم بخاطر خوابی که شب‎ها از ببر می‎بینم دچار طپش قلب می‎شوم. من در کلْ ارتباطاتِ میان زندگی درونیم و حوادث بیرون را که بسیار عجیب و غریب هستند مشاهده می‎کنم.

... کریسمس شروع شده و در خیابان‎ها برف نشسته است؛ انسان‎ها سریع و مجلل می‎روند؛ اوایل شب‎ها چیزی گرم در نورِ خود دارند. من پش پانتلر دعوت شده‎ام و هدیه تهیه می‎کنم؛ من در مغازه‎ای یک ساعت می‎بینم که بر روی صفحه‎اش یک عزرائیل کوچک با داسش اعداد را نشان می‎دهد. بدم نمی‎آمد آن را برای پانتلر بخرم اما من برایش هدیه تهیه نمی‎کنم.

... یک جشن مسیحی در پیش آقای مدیر کل: یک درخت بزرگ با چراغ‎های الکتریکی، یک میز بزرگ با هدایا، یک شام فوق‎العاده با ماهی، بوقلمون و شامپاین، و مهمان‎ها با لباس فراک. من می‎لرزیدم و تب داشتم. در این هنگام وقتی از میان اتاق می‎گذشتم بر روی میزِ مارگارت یک عکس از شوهرش می‎بینم و آن را برمی‎دارم.

... همچنین در شهر ما هم یک تب وجود دارد: جنایت‎ها، رسوائی‎ها، فجایع و در میانشان جشن‎های بدون پایان. کارناوال عالی خواهد گشت. پانتلر می‎گوید ساختمان‎های تازه ساخته شده طوری بخشیده شده‎اند که می‎تواند شهر را به این خاطر ورشکست سازد. در این مورد در یکی از روزنامه‎ها چیزی درج شده بود، و مردم دیروز بدنبال او و شهردار وقتی از میان خیابان فانمارکت می‎راندند فریاد کشیده بودند. مولر، وکیل جوان شهر ما خود را حلق‌آویز کرد؛ هیچکس دلیل آن را نمی‎داند.

من بسیار به مهمانی می‎روم، زیرا من به این وسیله می‎توانم مارگارت را ملاقات کنم. مارگارت مرا اغلب عصبانی می‎کند، اما همچنین اگر بخواهد می‌تواند دیوانه‌وار سعادتمندم سازد. او در این زمستان فقط یک بار پیش من بود. یک شعلۀ سرخ در یک بیابانِ بیکران می‎سوزد و تمام حیوانات به شعلۀ آتش نگاه می‎کنند. فقط یک انسان می‎داند ...! همچنین اخیراً در مجلس رقص: همه هیجان‎زده بودند، همه با شگفتی به سمت مارگارت نگاه می‎کردند؛ او بیش از حد زیباست!

من عکس پانتلر را در خانه قرار دادم و میانش را با یک سوزن سوراخ کردم. عجیب است که من هرچه سعی می‎کردم نمی‎توانستم افکارم را در حال انجام این کار متمرکز کنم. با این وجود در جلسۀ روز بعد یک لذتِ شرورانه احساس می‎کردم، و من همچنین متوجه گشتم که پانتلر در زیر نگاه‎هایم ناآرام شده است.

... دیروز در تالار راین جشن بالماسکۀ هیئت مدیره برقرار بود. پانتلر بعنوان پادشاه چاقی لباس سبز پوشیده و تاج تا روی چشمان ریزِ خوک مانندش پائین آمده بود. مارگارت در میان موی بور یک زنجیر طلائی با صلیب حمل می‎کرد که در آن تمام الماس‎هایش را قرار داده بود. من بعنوان ستاره‎شناس به آنجا رفته بودم. ناگهان در ساعت یازده و نیم یک هارلکن با لباس چسبانی که بر رویش مثلث‎های سیاه‌ـ‌سفید نقاشی شده بود و به گروه ما تعلق نداشت ظاهر می‌شود، او کاملاً بلند قامت و باریک اندام بود، با ماسک سیاه و زنگوله‌های آویزان به کلاهش، و با حرکات چاپلوسانه در اطراف مارگارت پرسه می‌زد. مارگارت باید با افراد مختلفی برقصد. من در این بین اما با آقای کولرمن، همکار سابقم از بانک، در اتاق قدیمی شراب‎نوشی می‎نشینم. او بخاطر موفقیت شغلی‎ام به من تبریک می‎گوید؛ من از عباراتش متوجه می‎شوم که مرا آدم پانتلر بحساب می‎آورد و من به شدت اعتراض می‎کنم. کولرمن که شراب نوشیده بود پرخاشگر می‎شود و با صدای نازکِ صیادانه و ریش بزی بی‎قرارش پیشگوئی می‎کند: "پانتلر هنوز بسیار به دست خواهد آورد، اگر جان سالم به در ببرد ... در عوض اما ..."

"در عوض؟"

او می‎خندد: "... زنش مدام به او خیانت می‎کند!"

من می‎پرسم: "با چه کسی؟"

او به من نگاه می‎کند و پوزخند می‎زند: "اما این در شهر مشهور است!"

بنابراین منظورش فرد دیگری است. من لرزان پاسخ می‎دهم که آن را باور نمی‎کنم.

او می‎گوید: "شما اما بیش از اندازه ساده‎لو هستید!"

من از مارگارت دفاع می‎کنم و بر آن اصرار می‎ورزم. او می‎پرسد: "آیا شما عاشق هستید؟" و مرا دقیق‎تر نگاه می‎کند و سپس ادامه می‎دهد: "بنابراین بدرستی حق و دلیل دارید بدانید که چه‌کسی ترجیح داده می‎شود." و آهسته در گوشم می‎گوید: "شما راضی خواهید شد، پانتلر دچار بیماری قلبی شدیدی است و دیر یا زود در اثر سکته قلبی خواهد مُرد. سپس خواهید دید که زن بیوه‎اش چه کسی را به شوهری انتخاب می‎کند." او با این حرف از جا بلند می‎شود، با یک حرکت ابلهانه تعظیم می‎کند و جامش را بالا می‎آورد: "به سلامتی" بعد لبخند زیرکانه‌ای به من می‎زند و بدنبال دختری به راه می‎افتد.

من یک بار در یک زیرزمین یک دسته موش دیدم که به گربه جوانی حمله کرده و او را با گاز گرفتن کشته بودند. حالِ من هم وقتی تنها بودم و افکارم به من حمله می‎آوردند چنین بود.

من آهسته به سالن برمی‎گردم. مارگارت با یک شوالیه می‎رقصید. یک نوازندۀ قرون وسطی و یک بربرِ تونسی به دنبال او هستند تا نوبتشان برای رقص برسد. اما به محض پایان رقصِ شوالیه ناگهان هارلکن به جلو هجوم می‎آورد، مارگارت را در آغوش می‎گیرد و آنها در حال رقصیدن خود را دور می‎سازند. به نظر می‎رسد که پانتلر حسادت می‎کند، زیرا وقتی آنها دوباره نزدیک می‎شوند او به سمت مارگارت می‎رود، اما هارلکن دوباره او را سریع از آنجا دور می‎سازد. من در شلوغی خود را به پانتلر نزدیک می‎سازم و می‎پرسم: "آیا می‎خواهی برایت فال بگیرم؟" اما وضعش طوری نبود که بشود با او شوخی کرد، بنابراین فقط من را نگاه می‎کند و می‎رود. من بدنبالش می‎روم؛ در این وقت هارلکن در حالیکه زن را در آغوش داشت دوباره می‎آید. من آن دو را به او نشان می‎دهم و می‎پرسم: "می‎خواهی برایت فال بگیرم؟" و به انگشت اشاره و شستم ژستِ به صدا آوردن زنگولۀ کلاه هارلکن را می‌دهم.

پانتلر رنگش می‎پرد. طپش قلب من بطرز وحشتناکی شدید است. برای رقصیدن آنتراکت داده شده بود. هارلکن که سه سر بلندتر از همۀ حاضرین است با ماسکش در مقابل ما ایستاده. در این وقت من می‎گویم: "مرگ، من برای تو یک مأموریت دارم!" او ابتدا نمی‎فهمد، سپس می‎گوید: "به او رجوع کن!" و به جلادِ سرخپوشی با موی تراشیده اشاره می‎کند. سپس فریاد می‎زند: "موزیک!" اما صحن رقص خالی بود. او با پاهای بلندش از روی صندلی‎ها بر روی صحن رقص می‎رود و چیزی در سالن فریاد می‎کشد. من بدنبال او از روی صندلی‎ها می‎خزم و به آنجا می‎روم، پشت پیانو می‎نشینم و یک مارش عزا می‎نوازم. ابتدا همه‌چیز ساکت می‎شود، سپس بعضی‎ها می‎خندند، بقیه ناراحت می‎شوند و سر و صدا می‎کنند، و هارلکن من را از پشت پیانو می‎کشد. اما حالا درازی فوق‎العاده و لباسش او را برای بسیاری ترسناک ساخته بود. او خیلی خوب مناسب من بود و من با صدای بلند دوباره فریاد می‎کشم: "مرگ، من برای تو یک مأموریت دارم!"

پانتلر در نزدیک من آهسته می‎گوید: "خودتان را این همه مضحکه نسازید!"

و من خشمگین می‎گویم: "پونتالو، اگر او تو را ببرد دیگر نخواهی خندید!"

پانتلر دوباره رنگش می‎پرد. موسیقی دوباره سرگرم‌کننده شده است و هارلکن زن او را برده بود.

شنل و ریش بیش از حد گرمم ساخته بودند و من هر دو را از خودم جدا می‎سازم. من این را پیش‌بینی کرده بودم و یک پیراهن تیره با جلیقه در زیر شنل بر تن داشتم. من یک ماسک سیاه روی چشمانم می‎گذارم و چون آن دو هنوز بازنگشته بودند شروع به جستجو می‎کنم. بالا درون یک اتاق کوچک در پشت گالری مارگارت بر روی زانوی هارلکن نشسته بود.

من در آستانۀ در ایستاده بودم. مارگارت نمی‎توانست من را با ماسک تغییر داده شده تشخیص دهد، و آنها مهربانانه و بدون وحشت با هم به صحبت کردن ادامه می‎دهند.

من ناگهان می‎گویم: "مارگارت!" او صدایم را می‎شناسد و از جا می‌جهد.

من دوباره می‎گویم: "مارگارت!" و به سمتش می‎روم. مارگارت حرکت نمی‎کرد. هارلکن با پا به سمت من ضربه می‎زند. اما من پای او را می‎گیرم و آن را می‎کشم، طوریکه او مجبور گشت مارگارت را رها سازد. او می‎توانست من را از گالری به پائین پرتاب کند؛ مچ دستش تقریباً هشت سانتیمتر پهنا داشت. وقتی او به سمتم می‎آید می‎گویم: "مراقب باش، من مرگِ بیشتری از تو هستم." و هفت‎تیرم را که همیشه آن را با خود حمل می‎کنم از جیب بیرون می‎کشم. در این وقت او توقف می‎کند.

من می‎گویم: "با یک گلوله می‎تونم هر دو نفر شما را بکشم، اما من فقط می‎خواهم با تو صحبت کنم!" و هارلکن را مخاطب قرار می‎دهم: "خواهش می‎کنم ما را تنها بگذارید!"

او فقط به شرطی حاضر به رفتن بود که من قبلاً هفت‎تیر را به او بدهم. من این کار را نکردم اما قول شرف دادم که هیچکاری با خانم نخواهم کرد، و خود مارگارت می‎گوید که وحشت ندارد و اجازه می‎دهد که او برود. هارلکن از درب گالری خارج می‎شود.

من می‎گویم: "مارگارت، او چه کسی است؟" و او آرام پاسخ می‎دهد: "یک آشنا."

"چه رابطه‎ای با او داری؟"

"هیچ رابطه‎ای. تو همه‌چیز را دیدی. این گستاخی بود."

من می‎لرزیدم: "آیا وقتی پانتلر بمیرد زن من می‎شوی؟"

"حرف‎های احمقانه نزن!"

من مچ هر دو دستش را می‎گیرم و آنها را محکم نگاه می‎دارم. "مارگارت، وقتی پانتلر در این سال بمیرد زن من خواهی شد؟"

او خشمگین پاسخ می‎دهد: "نه، من به آن فکر هم نمی‎کنم، آیا این را نمی‎دانی؟"

من می‎گویم: "برو، من هم دیگر نمی‎خواهم. من خجالت می‎کشم."

من ناگهان به پانتلر فکر می‎کنم، به این خاطر از کاری که خیلی دوست داشتم در برابر چشمان مارگارت انجام دهم خودداری می‎کنم. هارلکن در بیرون بر روی نرده‎های گالری نشسته بود، با صورتِ برگردانده شده به سمت درِ اتاق ما. من می‎گویم: "مرگ بیا. ما می‎خواهیم برادرانه شراب بنوشیم. ما به هم تعلق داریم، آنطور که به نظرم می‎رسد همچنین با او!" و به مارگارت اشاره می‎کنم.

در این وقت مارگارت می‎خندد ... واقعاً! و بازوانش را به هر دو ما می‎دهد، اما من بازویش را به عقب هل می‎دهم و به زمین تف می‎کنم. هارلکنِ دراز با ماسکِ سیاه خود را حرکت نمی‎دهد.

من به سختی می‎توانستم خود را بکِشم و به این ترتیب به اتاق شرابخوری می‎روم تا چیزی بنوشم. در کنار من کولرمن نشسته بود که نمی‎توانست من را بشناسد، و با مردم گپ می‎زد و توضیح می‌داد که چرا مولر خود را حلق‎آویز کرده است. به نظر می‎رسد که تأسیسات پانتلر او را نابود ساخته بوده است. یک چرخۀ بسیار زیبا.

بیم، بام، بوم ... در بیرون ناقوس‎ها طنین‎اندازند، و به نظرم می‎رسد که انگار هارلکنِ بزرگ بر روی شهر نشسته است و زنگوله‌های کلاهش به صدا افتاده‎اند.

از آن زمان ماه‎ها گذشته و تابستان شده است. من از هیئت مدیره استعفا دادم. پانتلر در بیرون شهر برای خودش ویلائی می‎سازد. من او را اخیراً در کلوب می‎بینم، اما به محض دیدن او از دَم در برمی‎گردم. او حالا واقعاً به زودی در جشن یادبود شام آخر مسیح در پشت سر آسمانه‎تختِ اسقف اعظم خواهد رفت، با این تفاوت که من از پنجرۀ زنش مراسم را تماشا نخواهم کرد. اما او پونتالوِ فریب‌خورده باقی می‎ماند. من برای مارگارت متواضعانه نامه می‎نویسم و از او بخشش و حقیقت تقاضا می‎کنم. اما نامه‌ام خوانده نشده پس فرستاده می‌شود. چیز شگفت‎انگیزتر این است که هیچکس نمی‎داند هارلکنِ دراز قد چه کسی بود. کولرمن ادعا می‎کند که او یک افسر از پادگان غریبه است که فقط برای یک شب آنجا آمده بود. برای من حالا همه‌چیز بی‎تفاوت است. کاغذهائی را که من شب‎های زیادی در مقابل‎شان نشسته بودم سوزاندم.

او پونتالوِ فریب خورده باقی می‎ماند!

... این یک تصادف بود که پانتلر در نتیجۀ گرمای شدید در مراسم جشن یادبود شام آخر مسیح به زمین سقوط کرد. اما حالا او باید بمیرد. من هیچ‌چیز احساس نمی‎کنم.

شب قبل خواب دیدم که او را کشته‎ام و فرار می‎کنم. من در حالیکه قطار در میانِ شب تلق تلق می‎کرد در کوپۀ کدرِ تنگی نشسته بودم. من می‎دانستم که قتل کشف شده است و شاید پلیس با من در قطار باشد؛ من به این فکر می‎کردم که در ایستگاهی قطار را ترک کنم و می‎ترسیدم که در آنجا هم دستگیر شوم. سپس خود را در یک اتاق انتظار بسیار بزرگ و در حال فکر کردن می‎یابم و عاقبت دوباره سوار قطار می‎شوم و به رفتن ادامه می‎دهم. من تمام احساسات یک جنایتکار فراری را تجربه کردم، و بطرز وحشتناکی از ارتکاب قتل پشیمان بودم.

فردا مراسم خاکسپاری است. عده‎ای می‎گویند که مارگارت با یک افسر ازدواج خواهد کرد و دسته‎ای معتقدند با یک وکیل.

... موهایم می‎ریزند. من شروع کرده‎ام به طاس شدن ...

 

پیشگو

در اتاقِ بیضی شکلِ با پرده‎های سبز رنگ ساکت شده بود. پروانه‎های کوچک در اطراف لامپ پرواز می‎کردند و با حرکات کوچکِ تندی رو به پائین بر روی رومیزی سقوط می‎کردند؛ دختر جوان به برادرش که تلاش می‎کرد میز را از وجودشان پاک کند می‎گوید: "نه، حیوان‎های بیچاره را راحت بگذار!"

مردِ نشسته میان آن دو شگفت‎زده به دختر نگاه می‎کند. مرد دیگر جوان نبود، موی کوتاه فرفری‎اش اندکی خاکستری دیده می‌گشت؛ احساس فریبنده‎ای بر او چیره شده بود، او باید قبلاً آنچه را می‎دید و می‎شنید و آنچه که او را احاطه کرده بود یک بار تجربه کرده باشد؛ و او آن را بیان می‎کند. حاضرین همه به تجربه کردن توهم مشابهی اعتراف می‎کنند، اما او سرش را تکان می‎دهد و در حالیکه به اطراف و به افراد نشسته به دور میز یکی پس از دیگری با مهربانی نگاه می‎کرد می‎گوید: "من واقعاً فکر می‎کنم که چنین است، من می‎توانم برای شما یک داستان تعریف کنم ..."

با این حال او دیگر صحبت نمی‎کند و به فکر فرو می‎رود. پسر و دختر به همدیگر نگاهی می‎اندازند و جام مهمان را پُر می‎کنند؛ آنها می‎دانستند که او سپس خوش‎صحبت‎تر می‎شود، و مادر هم می‎خواست داستان را بشنود. او اما با لبخندی بر لب به دختر جوان یک نگاه خاصِ محبت‎آمیز می‎اندازد که دختر را که فقط چند بار او را دیده بود تقریباً دستپاچه می‎سازد و همزمان سرحال می‎آورد؛ سپس مرد می‎گوید:

"شغل من ایجاب می‎کند که اغلب محل کارم را عوض کنم تا در محل جدیدی همان کار را انجام دهم؛ و به این ترتیب به آنجائی رفته بودم که خانه قرار داشت، و چیزهائی رخ دادند که من امروز چنین واضح به یاد می‎آورم. این مطمئناً تصادفی است ... فقط به من اجازه دهید که تعریف کنم. من آنجا در جنگل گردش می‎کردم و یک مرد بلند قامت و لاغر را می‎بینم که جلوی من در همان مسیر می‎رفت. او دائماً خم می‎گشت و بر روی زمین کاری انجام می‎داد؛ و چون بطور قابل توجه‎ای بزرگ بود بنابراین این کار عجیب‎تر دیده می‎گشت. من کمی سریع‎تر می‎روم و به زودی متوجه می‎شوم که تعداد زیادی حلزون‎های کوچک پس از باران بر روی زمین مرطوب می‎خزند. او آنها را با احتیاط برمی‎داشت و در بوته‎ها قرار می‎داد، ظاهراً برای آنکه به آنها صدمه‎ای نرسد. من دیرتر متوجه شدم که او مورچه‎ها را هم لگد نمی‎کند، و دیدم که از پروانه‎های اطراف لامپ محافظت می‎کند.

چند روز بعد در مهمانخانه‎ام نشسته و مشغول نهار خوردن بودم که همان مرد داخل می‎شود. مدل لباسش قدیمی بود. یقه آهاردار بخاطر دراز بودن گردنش بسیار بالا ایستاده و کراوات تیرۀ پهناوری به دورش بسته شده بود؛ پالتوی خاکستری رنگ در ناحیۀ کمر تنگ‌تر دوخته شده بود و شلوار تنگی به پا داشت. چهره‌اش توسط موی سیاه زیبای آویزان در کنار شقیقه قاب شده بود و ریش کوتاهِ گونه تأثیر از مد افتادگی را افزایش می‎داد.

او با تعظیم کوتاهی سلام می‎دهد و در محل خود می‎نشیند و ابتدا با دقت شروع به پاک کردن کارد و چنگالش با یک پارچه ابریشمی می‌کند. سپس تقریباً بدون آنکه به جائی نگاه کند شروع به خوردن می‎کند و دوباره می‎رود.

در این هنگام من نام او را می‎شنوم، زیرا رفقایم، مهندس راه‎آهن و برخی دیگر از آقایان از شهر از اینکه مشاور دورنیوس درمهمانخانه غذا خورده است تعجب می‎کردند.

در میان شنوندگان یک جنبش خاص به وجود می‎آید. بچه‎ها به مادر ملتمسانه نگاه می‎کردند. راوی توقف می‎کند و می‎پرسد که آیا این نام برایشان آشنا است.

مرد جوان پاسخ می‎دهد: "خیلی کم، و لطفاً ادامه دهید!"

"به من گفته شد که او یک انسان ساکت و کم حرف است و تیتر یک شغل دولتی را که دیگر مشغول به آن نیست حفظ کرده است و در پیش مادرش زندگی می‎کند.

یک شب از کنار خانه‎ای که به من گفته شده بود خانۀ او است عبور می‎کردم؛ خانه بالاتر از خیابان قرار داشت؛ یک شیب پوشیده از چمن تا پرچینِ باغ بالا می‎رفت، در پشت آن خانۀ سفید رنگِ کم ارتفاعی با پنجره‎های چوبی سبز رنگ قرار داشت؛ آدم از پائین فقط می‎توانست بام خانه را ببیند. من در حال رفتن از سمت دیگر خیابان یک تابش نور را رویت می‎کنم؛ پس از نزدیک شدن به آن صدای نواختن زیبای ویولن را می‎شنوم. من توقف می‎کنم و سپس تقریباً بی‎اراده مسیر کوتاه و باریک شیب پوشیده از چمن را که به سمت درِ کوچکی در حصار منتهی می‎گشت بالا می‎روم: من در کنار این درِ کوچک کاملاً ساکت می‎ایستم و استراق‌سمع می‎کنم. پنجره باز و پرده کشیده شده بود، طوریکه من فقط نور کمی می‎دیدم، اما صدای ساز را می‎توانستم کاملاً خوشایند بشنوم.

صدای ویولون روحم را ربوده بود، من نمی‎دانستم کجا هستم: من خود را در اتاق کوچک داخل خانۀ کوچک احساس می‎کردم؛ من شعلۀ نرم داخل شومینه را می‎دیدم؛ تصویر زن‎ها، خاطرات صعود می‎کردند؛ من در حال استراق‌سمع و رؤیا دیدن ایستاده بودم و نمی‎دانستم زمان بی‌سر و صدا به کجا رفته بود.

ناگهان نواختن قطع می‎شود و من دوباره سایۀ تاریکِ چمن سبز رنگ را که احاطه‎ام کرده بود، حصار و مسیر شنی و در فاصلۀ دور نورِ ماتِ رودخانه را می‎دیدم. اما حالا یک سایه به روی پرده می‎افتد؛ پرده به کنار کشیده می‎شود و یک صدا می‎گوید: <آنجا چه کسی است؟>

نوازنده نمی‎توانست من را دیده و یا شنیده باشد، و با وجود این باید توسط سر و صدای اندکی که خود من متوجه آن نشده بودم مزاحمش شده باشم. من عذرخواهی می‎کنم و می‌گویم موسیقی من را شکست داد و به استراق‌سمع کردن واداشت.

مرد از کنار پنجره پاسخ می‎دهد: <خواهش می‎کنم داخل شوید، اگر می‎خواهید گوش کنید، در قفل نیست.>

دعوت چنان ساده و مهربانانه گفته شده بود که من مقاومت نکردم. درِ خانه باز بود، و از یک راهرو کوچکِ تقریباً خالی به اتاقی شبیه به اتاقی که چند لحظۀ قبل در رؤیا دیده بودم می‌رسم: ساکت، با شعلۀ کوچک در شومینه با وجود شب بهاری، با کاغذ دیواری گلدار و پرده‎های روشن، با کمدهای قدیمی و تصاویر، و در اتاق انسانی باریک و بلند در لباس خانه و با کفشی نرم در مقابل میز با ویولنش ایستاده بود.

او می‎گوید: <من کاملاً تنها هستم> و با چشمان بزرگ عجیبش من را نگاه می‎کند. <آیا شما نوازنده‎اید؟ ... بله!>

من می‎گویم: <من اندکی ویولن‎سل می‎نوازم. اما اجازه دهید خواهش کنم مزاحمتم را فراموش کنید و بگذارید به شنیدن ادامه دهم.>

او به نواختن ادامه می‎دهد. من در مقابل او نشسته بودم؛ ما در طول استراحت در بارۀ آنچه نواخته شده بود صحبت می‎کردیم. او پس از مدتی نواختنْ ویولن را کنار می‎گذارد؛ یک خدمتکار می‎آید و بر روی میز کوچک غذاهای سرد و شراب و دو شمع روشن قرا می‎دهد. ما تقریباً فقط در بارۀ موسیقی صحبت می‎کردیم، سپس او می‎گوید: <حالا باید بروم و مادر و خواهرم را از ایستگاه قطار به خانه بیاورم.>

من این کلمات را بعنوان درخواستِ ترک کردن خانه درک می‎کنم و می‌روم. اما خود به خود اتفاق می‎افتد که ما دوباره همدیگر را می‎بینیم؛ و او در گفتگوهائی که ما انجام می‎دادیم مانند انسانی که می‎توانست کاملاً خاک و حیوانات را درک کند چیزهای عجیبی از طبیعت و منطقه، حتی از ابرها و آب و هوا و گیاهان تعریف می‌کرد. اما بیشتر از هرچیز در بارۀ موسیقی صحبت می‎کردیم. من خودم می‎خواستم موسیقیدان بشوم، و گرچه من به استعدادم به اندازه کافی باور نداشتم که حرفه‎ام را بر روی آن بنا کنم اما عاشق پُر شور موسیقی باقیماندم. من این را برایش تعریف کردم، و او یک روز از من درخواست می‎کند با او بنوازم، و ما یک سه‎نوازی اجرا می‎کنیم که خواهرش با پیانو ما را همراهی کرد. من در نواختن با آن دو قابل مقایسه نبودم، مخصوصاً با مشاور، اما در هر صورت ما بد ننواختیم و این حداقل برای من یک لذت غیرقابل وصف بود.

من شبِ قبل از اجرای سه نفره با خانم‎ها آشنا شده بودم؛ با مادر که یک بانوی رنگ‎پریده با موی سفید بود و با خواهرِ مشاور که کلیر دورنیوس نام داشت.

کلیر دختری نبود که آدم بتواند او را زیبا نامید؛ اما لطیف و باریک بود و چیزی دوستداشتنی در وجودش بود؛ و او بی‎نهایت پاک و خوب دیده می‎گشت ... من می‎خواهم فوری بگویم که عاشق او شدم، بدون آنکه بدانم نزدیکی او، صدایش، کلمات خوب و کمی خجالتیش شیرین بودند.

هنوز امروز هم تصویر دخترِ باریک اندام و لباس سفید با نوارِ قرمز یا سبزی که مانند کمربندی به دور کمرش می‎بست مرا تعقیب می‎کند. آن زمان این تصویر من را در کار روزانه همراهی می‎کرد و مرا خوشحال و غمگین می‎ساخت. این زمانی بود که آدم بخاطر دلتنگی ثانیه‌ها را برای هر ملاقات می‎شمرد و هر دیدار دوباره‎ای را بی‎صبرانه انتظار می‎کشد.

در این روزها چیز شگفت‎انگیزی برایم اتفاق می‎افتد. من ظهر از میان شهر می‎آمدم و در مسیرم به دورنیوس برخورد می‎کنم؛ من به او می‎پیوندم و با او از میان خیابان گردآلودِ خلوتی به سمت ایستگاه قطار می‎رویم؛ این یک خیابان دراز و خسته‌کنندۀ شهر کوچک بود، و ما در تمام مسیر از سمتی از خیابان می‎رفتیم که خانه‎ها بنا شده بودند، در این وقت دورینوس ناگهان از پیاده‎رو و از کنار خانه‌ای که در حال ساخته شدن بود و ما باید از کنارش می‌گذشتیم به خیابان می‎رود و مرا هم با اجبارِ ملایمی به سمت دیگر خیابان می‎کشد. و من در وسط گفتگوئی که ما آن را قطع نکرده بودیم فکر می‎کردم که او بخاطر گرد و خاک یا افتادن ملاتِ ساختمانی بر روی کت و شلوارش ترسیده است، و می‎خواستم به او بگویم که در ساختمان اصلاً کار نمی‎شود و هیچکس بر روی داربست نمی‎باشد، اما این را نگفتم، زیرا گفتگوی ما این فکر را بلافاصله دوباره به عقب رانده بود. تمام اینها یک دقیقه هم طول نکشید و ما به سمت دیگر خیابان رفته بودیم که ناگهان من صدای سنگین سقوط آوار را می‎شنوم و ریزش آجر و قطعات دیوار و گرد و غبار چرخانِ آهک را در اثر سقوطِ داربست می‎بینم. ما بدون شک می‌توانستیم در زیر آوار دفن شویم، و من مضطرب به مردی نگاه می‎کنم که یک چنین غریزۀ فوق‎العاده یا تصادف او و من را نجات داده بود. او آرام می‎گوید: <چه خوب که ما به این سمت آمدیم!>

من می‎گویم <گوش کنید، آیا از داربست متوجه چیزی شدید؟>

او در حال طفره رفتن پاسخ می‎دهد <من نمی‎دانم ... چنین به نظرم رسید ...> و به گفتگوی قبل ادامه می‎دهد.

من در مقابل ایستگاه راه‎آهن از او جدا می‎شوم و برمی‎گردم. او به من گفت که انتظار یک مهمان را می‎کشد، و سپس در حقیقت با یک مرد جوان خوش‎پوش از کنارم می‎گذرند.

تا آن زمان من در خانه او مهمان دیگری را ندیده بودم. و گرچه اغلب اتفاق می‎افتاد که وقتی موسیقی نواخته می‎گشت رهگذارن در کنار خیابان برای گوش دادن می‎ایستادند، اما هرگز دوباره پیش‌نیامد که مشاور درخواست کند یکی از آنها به خانه داخل شوند.

هنگامیکه من دو روزِ بعد پیش دورینوس می‎روم جوان غریبه را با یک کتاب در دست نشسته در اتاق می‎بینم؛ او بلند می‎شود و ما به هم سلام می‎دهیم. او بلند قامت بود، با حرکات نجیبانه؛ موی سیاه و چشمانی بسیار زیبا داشت؛ اما نگاهش برایم خوشایند نبود؛ من مایلم بگویم که چیزی ناپایدار و غیرواقعی در چشمانش قرار داشت.

معلوم می‌شود که او در مهمانخانه‎ای که من ساکن بودم اقامت دارد، اما من او را در مهمانخانه ندیده بودم، زیرا ما ساعت و عادات مختلف داشتیم. او دو تا سه هفته آنجا می‎ماند و من او را هربار که پش دورنیوس می‎رفتم ملاقات می‎کردم.

در تمام این مدت، از زمانیکه من به خانه در رفت و آمد بودم هرگز از امور و روابط خانوادگی سخن به میان نیامده بود، طوریکه آنها خیلی بیشتر در بارۀ من می‎دانستند تا من در بارۀ آنها؛ فقط از تصاویر قدیمی اجدادِ بر روی دیوار گاهی صحبت شده بود و نه از زنده‎ها.

من در این روزها احساس می‎کردم که در خانه چیزی اتفاق می‎افتد. من همچنین باید بگویم این مرد جوان طوری بود که آدم نمی‎توانست او را به آسانی نادیده بگیرد و یا فراموش کند، اما همچنین او را به آسانی تحمل کند. او چیز تمسخرآمیزِ فکر شده‎ای در نوع صحبت کردنش داشت، گرچه او همیشه مؤدب بود و به نظر می‎رسید که فقط خودش یا هموطنانش را تمسخر می‎کند؛ او متولد انگلستان بود، اما خیلی خوب آلمانی صحبت می‎کرد و ادوارد لاین نام داشت. من نمی‎توانستم تشخیص دهم که او چه رابطۀ نزدیک یا دوری با دوستانم دارد، و پرسش در این خانه کمتر از جاهای دیگر معمول بود. مشاور همیشه با او آرام و به سردی صحبت می‎کرد، کلیر کم صحبت می‎کردْ طوریکه مرد جوان همیشه مشغول حرف زدن بود، و سخنان شوخ و تعریف‎هایش گفتگو را در حرکت نگه می‎داشت. او هندوستان را دیده بود و با ملامت از حاکمیتِ هموطنانش بر بومیان صحبت می‎کرد؛ او یک بار گفت دلش می‎خواست در آنجا یک قیام بی‎رحمانه‎تر به راه می‎انداخت و بخصوص تمام زنان انگلیسی را نابود می‎ساخت. حرف‎های جدی‎اش همیشه به مسخره کردن تبدیل می‎گشت. گاهی من متوجه می‎شدم که مشاور با مخالفت و تعلیمی با او صحبت می‎کرد، چیزی که ادوارد لاین همیشه مؤدبانه می‎پذیرفت.

اما من احساس می‎کردم که چیزی در جریان است؛ و این نباید ناگفته بماند که من به او که همیشه وقت داشت و تمام روز را در خانه می‎گذراند یک حسادتِ مخصوص احساس می‌کردم، در حالیکه من فقط شب‎ها به آنجا می‎آمدم؛ و خیلی بیشتر به این خاطر که دختر توسط هیچ‌چیز به من متصل نبود. این مهمانِ تازه من را به شدتِ احساسم به کلیر آگاه می‎ساخت.

هنگامیکه شبِ در نظر گرفته شده برای سه‌نوازی فرا می‌رسد او مؤدبانه برای دوشیزه دورنیوس نُت‎ها را ورق می‎زد. موسیقی یک پیوند بین ما به نظر می‎رسید که  او در آن شریک نبود؛ اما بعداً وقتی ما در بارۀ قطعه‎ای که نواخته بودیم صحبت می‎کردیم او پشت پیانو می‎نشیند و شروع به نواختن می‎کند؛ و در این لحظه من می‎دانستم که در این کار هم از بقیه هیچ کم ندارد.

گاهی پیش می‎آمد که من و او با هم به مهمانخانه می‎رفتیم، اغلب در سکوت و گاهی در حال گفتگو در باره چیزهای غیر مهم. و در یکی از این شب‎ها چون نمی‎توانست بخوابد از من خواهش می‎کند با او همصحبت شوم. او می‎گذارد شرابی عالی برایمان بیاورند. من تصور می‎کردم که او قصد دارد ــ من نمی‎خواهم در باره او بیعدالتی کنم ــ افکارم در بارۀ خانه دورنیوس را بداند، بنابراین من از خودم محافظت می‎کردم؛ او خودش از آدولف دورنیوس خیلی ستایش می‎کرد؛ من در آن زمان این را متوجه شدم و دیرتر اما دلیل زیادی داشتم که طور دیگر فکر کنم.

من روز بعد به آنجا می‎روم و بدون آنکه داخل خانه شوم و یا آمدن خود را خبر دهم در باغ می‎مانم تا لولۀ آبی را که طبق دستورم کار گذاشته شده بود بررسی کنم. من در این هنگام می‌بینم که ادوارد با علائم خشمی سرکش در چهره از خانه خارج می‌شود و با زدن لگد خشمناکی یک بوته گل رز زیبا را می‌اندازد و لگدکوب می‎کند؛ خشم او و لگدکوب کردن گل‎های لطیف در این خانۀ ساکت و باغ قدیمی وحشتناک‎تر و وحشیانه‎تر دیده می‎گشت. او چند لحظۀ بعد من را می‎بیند و به سمتم می‎آید و طوریکه انگار من چیزی ندیده‎ام و او هیچکاری انجام نداده است با یک لبخند مصنوعی سلام می‎دهد.

چند روز بعد پس از بازگشت از کار به مهمانخانه او را با همان چهره‎ای که در حال لگد زدن به بوتۀ گل رز دیده بودم آمادۀ سفر می‎بینم. به اسب‎ها دهنه زده می‎گشت و خدمتکاران اسباب او را بار می‎کردند. او با خونسردی دستورالعمل می‎داد؛ او من را می‎بیند و سریع به سمتم می‎آید تا تقریباً متواضعانه از من خداحافظی کند؛ او امیدوار بود که من را دوباره ببیند. من خروج درشکه از دروازه و راندن بر روی جاده را با یک احساس عجیب و غریب می‎دیدم، من از رفتن او هم احساس راحتی می‌کردم و هم احساس اندوهی سنگین و غیرقابل درک.

من بعد مستقیم پیش دورنیوس می‎روم، اما فقط مادر را در خانه می‎یابم که به من می‎گوید مشاور و کلیر به ایستگاه قطار رفته‎اند تا از دوست‎شان خداحافظی کنند. من در پیش خانم سالخورده نشسته باقی‌می‎مانم، برایش می‎نوازم و با او صحبت می‎کنم. او هم در واقع کم صحبت بود و غالباً به درون خود نگاه می‎کرد. در این شب اما آشکارا هیجانزده بود، بدون آنکه من بتوانم تشخیص دهم که آیا این هیجان از شادی یا اندوه است؛ یک بار او آه سنگینی می‎کشد و وقتی من به او نگاه می‎کنم می‎گوید: <بچه‎ها، دوست عزیز، آه بچه‎ها!> وقتی من از او می‎پرسم او طفره می‎رود و پاسخ می‎دهد: <بچه‎ها همیشه برای یک مادر نگرانی می‎آورند.>

بچه‎ها ابتدا دیرتر وقتی من آماده رفتن بودم به خانه بازمی‎گردند، و کلیر بلافاصله به اتاقش می‎رود و دیگر ظاهر نمی‌شود.

هنگامیکه به مهمانخانه برمی‎گشتم دوباره اندوه سختی بر من مستولی می‎شود، گرچه من هیچ دلیلی برای آن نمی‎دانستم.

روز بعد یکشنبه بود و من برای صرف نهار دعوت شده بودم. ما در اتاق غذاخوری سفید رنگ با پرده‎های سبز نشسته بودیم؛ صحبت زیادی نشد و آنچه گفته می‎شد فقط صحبت‎های بیتفاوتی بودند، خیلی بیشتر به نظر می‎رسید که همه بیشتر از همیشه در خود غرق گشته‎اند، تا اینکه مشاور یک کلمه در بارۀ انسان‎ها بطور کلی می‎گوید، اما در واقع می‎خواست آن را به چیز ویژه‎ای که برایم ناشناخته بود ربط دهد؛ کلیر به هر حال آن را به خود می‎گیرد، زیرا قاشق نقره‎ای را از دست به روی میز می‎گذارد، ــ او با ظرافت زیادی غذا می‎خورد، برایم تماشای غذا خوردنش همیشه یک خوشحالی بود، ــ و برای پاسخ دادن چیزی از <زندگی بدون وحشت> می‎گوید، و مشاور پاسخ می‎دهد: <همچنین در مقابل وجدان؟>

کلیر می‎گوید: <هیچ‌چیز وجدانی وجود ندارد!>

مشاور می‌گوید: <که اینطور؟> و ساکت می‌شود. دختر در این وقت کاسه‎ها را حمل می‎کرد. مشاور بی‎حرکت نشسته و به خواهرش چشم دوخته بود. مدتی همه سکوت کرده بودند؛ کلیر با درهم کردن دست‎هایش بر روی سینه برای فرار از مقابلِ نگاه برادر گاهی صورتش را به سمت پنجره و گاهی به سمت دیوار می‎چرخاند؛ مادر نگران و ناآرام از یک فرزند به فرزند دیگر نگاه می‎کرد. من احساس عجیب و غریبی داشتم.

ناگهان کلیر در حالیکه دست‎هایش را مدافعانه در مقابل خود و بر علیه او تکان می‎داد فریاد می‎کشد: <چرا نگاه می‎کنی؟ نگاه نکن! تو نباید نگاه کنی!>

و او پاسخ می‎دهد: <من باید نگاه کنم!>

من هنوز کلیر را می‎بینم که می‎جهد و با دست‎های با هم در مجادله می‎گوید: <چی؟! ... نه، من نمی‎خواهم هیچ‌چیز بدانم!> و سپس در حال گریستن از اتاق به بیرون هجوم می‎برد.

برای مدتی سکوت برقرار بود؛ دورنیوس دست‎هایش را بر روی هم قرار داده بود و آنها را به این سمت و آن سمت حرکت می‎داد، تا اینکه کلیر از اتاقِ کناری بلند صدا می‎زند: <آدولف!> و یک بار دیگر سخت‎تر: <آدولف!> و او بلند می‎شود و بدنبال صدا می‎رود.

دختر میوه و قهوه می‎آورد. خانم دورنیوس با من به دور میز باقی‌می‎ماند. او به من می‎گوید: <شما باید فرزندانم را ببخشید. تلخی‎ای از گذشته وجود دارد، و حالا دوباره! ...>

من به خوبی می‎دیدم که کلیر بخاطر وظیفۀ مهمان‎نوازی و بخاطر من پیش ما می‎نشیند، در حالیکه اشگ در چشمانش جمع شده بود و گوشه‎های دهانش می‎لرزیدند؛ من به این خاطر به بهانه‎ای برای رفتن بلند می‎شوم و کلیر مانع از رفتنم نمی‎شود.

من در روز بعد دوباره پیش آنها می‎روم و تنها کلیر را در آنجا می‎بینم. ما از میان باغ می‎رویم، و من با کمال تعجب بوته گل رزی که ادوارد لاین با لگد از ریشه جدا ساخته بود را در همان جائی که بود افتاده می‎بینم. کلیر به آن توجه‎ای نمی‎کند.

ما در حال گپ زدن داخل اتاقی که در آن پیانوئی قرار داشت می‎شویم و او پشت پیانو می‎نشیند. او با بازوی ظریفِ لخت، در حال نگاه کردن به بالا و با انگشت‎ها بر روی کلاویه‎ها نشسته بود، در اتاقی که در آن دیگر نور خورشید نبود؛ در باز مانده بود و رنگ سبز باغ مانند دیوار در برابرمان قرار داشت، آنچه را که او بر زبان نمی‎آورد در نواختن می‎نشاند. همدردی با اندوهی که بر روی خانه نشسته بود، رنج و زیبائی دختر که خود را بدون کلمات بر من می‎گشود و همچنین این شب تاریک دست به دست هم دادند و ... در این شب من به او گفتم که او را دوست دارم. این لحظه برای وجودِ هر دو ما نزدیکی‌ای سوزاننده بود. ابتدا هنگامیکه دستش را گرفتم من را درک می‎کند، و آن را انگار که در آتش قرار دارد کنار می‌کشد و مانند روز قبل آنها را در حال مجادله با هم بلند می‎کند و بلند می‎گوید: <آه خدای من! این هم بهش اضافه شد! این هم بهش اضافه شد! او نمی‎تواند این را ببیند!>

او مشوش من را نگاه می‎کند، و طوریکه انگار باید تمام چیزهای ممکن را در ذهنش درک کند و متحد سازد یک لحظه می‎ماند، بعد خیلی مؤدبانه اما مانند کسی که باید مؤدب باشد به من دست می‎دهد و با عجله می‎رود.

من تنها در اتاق می‎مانم و به بیرون نگاه می‌کنم؛ من سعی می‎کردم بر خودم مسلط شوم و به این خاطر که چرا سکوت نکرده بودم لبم را به دندان می‎گیرم؛ من بطرز دردناکی متأسف بودم ــ این را از من باور کنید ــ که چرا این موجود بیچاره را بیشتر ناراحت ساخته‎ام. در این وقت صدای آرامی می‎شنوم و به اطراف نگاه می‎کنم: هیبتِ بلند آدولف دورنیوس در اتاق ایستاده بود. من باز شدن در را نشنیده بودم: او هرگز اینطور زیبا  و اینطور ترسناک مانند حالا بی‎حرکت در نور تاریکِ غروب، با چهرۀ رنگ‎پریده‎اش، با لب‎های نازک به هم فشرده، مانند شبحی از یک زمان گذشته به نظرم نرسیده بود.

اما او دوستانه و غمگین صحبت می‎کند: <هنوز از پیش ما نروید. اگر خدا می‎خواست می‌توانستید با ابراز علاقه خود در پیش کلیر موفقیت داشته باشید. او سه روز پیش با لاین نامزد شد، البته بر خلاف میل من و این را کلیر می‎داند. در خانوادۀ ما بخاطر روابطِ ناخوشایند بدبختی و رنج وجود داشته است. و من می‎دانم که همچنین این نامزدی برای کلیر باید رنج به بار آورد و برای ما همراه او، من می‎توانم این را ببینم، ... متأسفانه ببینم، زیرا این دیدن هیچ فایده‎ای برایم ندارد.>

گرچه استعداد ترسناکش برایم ثابت شده بود، اما این برایم غریبه، ناگوار و باورنکردنی بود. در حالیکه بسیاری از احساسات در من می‎جنگیدند پرسیدم: <شما چه می‎بینید؟>

<آنچه، سعادت و بدبختی می‎آورد، ارواحی که انسان‎ها را تعقیب می‎کنند.>

<... تعقیب می‎کنند؟>

<بله، اینها را من می‌توانم ببینم؛ البته اگر بخواهم نه همیشه، ... اما گاهی مجبورم. و این مرد را شکلک‎ها و هیولاهای بسیار وحشتناکی تعقیب می‎کنند، عناصری که وجودش آنها را تولید یا به سمت خود جذب کرده و سرنوشت او گشته‌اند. و اگر کلیر با او ازدواج کند نمی‎تواند از دست آنها بگریزد. کلیر خودش به نحوی آن را احساس می‎کند، در غیراینصورت دو سال نمی‎جنگید.>

او با وجود آنکه چهره‎اش تغییر کرده بود بسیار ساده و آرام صحبت می‎کرد. و تصورش را بکنید، در حالیکه او صحبت می‎کرد به نظرم می‎رسید که انگار من هم آن هیولاها را آن زمان وقتی ادوارد بوتۀ گل رز را لگدمال می‎کرد با چشمان غیر مادی دیده یا احساس کرده‎ام.

او هنوز می‎گوید: <شما را چیز زشت و ناپاکی تعقیب نمی‎کند. به این خاطر شما برایم فوری خوشایند بودید. من از شما خواهش می‌کنم دوباره پیش ما بیائید!>

من مشوش و هیجانزده می‎روم، اما این احساس به من فشار می‎آورد که توسط رفت و آمد به این خانه در یک جو مبهم وحشتناکِ روحی داخل شده‌ام که شروع به عادت دادنم کرده بود. هنگام بازگشت به مهمانخانه یک پرنده در کنارم پرواز می‎کرد که مرتب از بوته‎ها و از درختان فریاد می‎کشید و مرا عصبانی و ناراحت می‎ساخت. سکونت در مهمانخانه که در آن هرکسی زندگی می‌کرد برایم ناگوار بود.

شغلم مرا تا زمستان در آن منطقه نگاه داشت. من مانند قبل پیش دورنیوس می‎رفتم، گرچه کمتر، زیرا عبور از کنار خانه و اجتناب از ورود به خانه می‎توانست زجرآورتر و ناگوار باشد. کلیر دیگر وقتی من آنجا می‎رفتم مانند گذشته زیاد به باغ یا اتاق مهمانی نمی‎آمد، و در نوازندگیِ شبانۀ ما دیگر شرکت نمی‎کرد. من در بارۀ چیز عجیب و غریبی که در اتاقِ درون باغ به او گفته بودم دیگر صحبت نکردم. من در برابر آن مقاومت می‎کردم، و اما وقتی به خانۀ ساکتِ سفید می‎رفتم در یک جهان دیگری بودم؛ موسیقیِ لرزان، وقتی دورنیوس می‎نواخت، بخصوص وقتی او تنها در اتاق می‎نواخت، و من در یک اتاق دیگر و یا از باغ گوش می‎دادم مانند آن شبِ اول برایم شروع به داشتن چیزی شبح مانند می‎کرد، و در اطراف زنِ رنگ‎پریدۀ سالخورده ــ آنطور که من باید آن را بنامم ــ، یک لایه هوایِ بیگانۀ عجیب قرار داشت. فقط کلیر مانند همیشه دوستداشتنی و طبیعی به نظرم می‎رسید.

کلیر در این روز یک لباس مانند لباس‎های تصاویر روی دیوار پوشیده بود: لباس سفیدِ صورتی رنگ، با ریسمانی در زیر پستان که مانند کمربند بسته شده بود، با آستین‎های بسیار کوتاه چیندار و بازوان لخت، و من هنوز صدای کمی عمیقش را می‎شنوم. چیزی مستقیم و قابل اعتماد از این صدا و گاهی یک اشتیاق پنهانی به گوش می‌رسید. بنا به سخنان برادر امیدِ آرامی در من زندگی می‎کرد، و در عین حال احساس می‎کردم کلیر به آن دسته از مردمی تعلق دارد که احساسات‎شان عمیق‎تر از آن است که راحت آنها را عوض کنند.

در ماه سپتامبر در کوه‎ها برف فراوانی باریده بود، سپس باران‎های سنگین می‎بارد و در نهایت هوای بسیار گرم می‎آید. همه‌جا آب‎ها طغیان کرده بودند؛ در پیش ما هم رودخانه به جوش می‎آید و چمنزارها را می‎پوشاند و بوته‎ها مانند جزایر از درون آب دیده می‎گشتند. آدم می‌توانست از پنجره‎های خانه دورنیوس چرخش و روان بودنِ آب رودخانه را در فاصله نه چندان دور ببیند؛ شاخه‎ها و بته‎ها، الوار، بقایای حصار و پله‎های چوبی مدام در حال چرخش بر روی امواج طوفانیِ خاکستری رنگ رودخانه سریع می‎گذشتند. یک قسمتِ زیاد از کار ما نابود شده بود؛ اقدامات ایمنی با عجله صورت می‎گیرند؛ من شب و روز کار داشتم. وقتی من می‎توانستم تا حد مرگ خسته به خانه بروم، از نزدیک‎ترین راه از کنار یک خانۀ قدیمیِ کنار آب و از یک راهرو چوبی عبور می‌کردم که اما حالا کاملاً نزدیک سطح سیل قرار داشت، این راهرو چوبی با یک مسیرِ پُر شیب به خیابان متصل می‎گشت و به ما در صرفه‎جوئی کردن از رفتن یک بیراهۀ طولانی کمک می‎کرد. یک فانوس آنجا آویزان قرار داشت، اما در این شب باد آن را خاموش کرده بود.

در حالیکه من در تاریکی با دست کشیدن به پرچینِ کنارِ راهرو چوبی کورمال جاده را جستجو می‎کردم، کاملاً نزدیک من و پائین پاهایم آب به شدت به بالا می‎جهید و می‎غرید، در این وقت ناگهان یک نوع اضطراب یا یک چنین احساسی که نمی‎توانم آن را توضیح دهم بر من مستولی می‎شود: من باید برمی‎گشتم. من فاصله زیادی را برمی‎گردم، تا اینکه با یکی از نگهبانانِ خودمان مواجه می‎شوم و ما با یک مشعل به محل می‎رویم: آخرین قسمت راه باریک چوبی را سیل برده بود، و ادامه رفتنم از آن مسیر می‎توانست باعث مرگم شود.

من هیجانزده به مهمانخانه می‎روم و قبل از آنکه چراغ را روشن کنم مدتی در اتاق تاریکم می‎مانم. سپس پنجره را باز می‎کنم. بلافاصله می‎شنوم که از پائین نام من را صدا می‎زنند؛ من از پنجره خودم را به جلو خم می‎سازم: یک سایۀ دراز پائین ایستاده بود.

من رو به پائین فریاد می‎زنم: <دورنیوس؟>

<بله! ... شما امشب دیگر بیرون نمی‎روید؟>

<نه! چرا؟>

<خوب بنابراین شب بخیر! من بخاطر شما نگران بودم!>

او خطر را دیده و آمده بود! وقتی من روز بعد برایش حادثه را تعریف می‎کنم، او متعجب نبود و چیز زیادی نگفت؛ از سوی دیگر متوجه می‎شوم که کلیر بسیار هیجانزده بود.

سپس بزودی هوای بد و یخبندان شروع می‎شود. در آغاز ماه نوامبر کارها متوقف می‎شوند و من برای کار دیگری احضار می‎شوم.

هنگامیکه من برای شامِ خداحافظی پیش آنها رفته بودم در اتاق سفید با پرده‎های سبز شمع‎های روشن و گل‎های فراوانی بر روی میز قرار داشتند. آدولف دورنیوس و من یک موسیقی باشکوهِ قدیمی را نواختیم. گفتگو در دور میز اغلب کوتاه اما پُر از صمیمیت بود.

دورنیوس جامش را بلند می‎کند و به سلامتی من می‎نوشد و می‎گوید: <خداحافظ و به امید دیدار همیشگی! چیزی در ما جداناشدنی باقی‌می‎ماند!>

خانم سالخورده هنگامیکه من دستش را می‎بوسیدم می‎گوید: <شما برای ما دوست عزیزی شده‎اید که ما فراموش نخواهیم کرد.>، فقط کلیر که بسیار رنگپریده بود در حال دست دادن کلمه‎ای نمی‎گفت. من در دور میز متوجه شده بودم که مرتب من را نگاه می‎کند و همچنین اغلب افکارش جای دور بودند.

این تابستان و حوادث آن من را به این انسان‎ها عمیقاً وصل ساخته بود. با این وجود ما برای هم زیاد نامه نمی‎نوشتیم و در زندگی فقط دو بار همدیگر را دیدیم. من دیرتر متوجه گشتم که کلیر پس از آن حادثۀ سیل که جانم را تهدید می‌کرد و مشاور آن را از فاصلۀ دور احساس کرده بود دوباره کاملاً تکان خورده و هشدارِ خاموش برادرش بخاطر لاین همیشه در مقابلش بود؛ نامه‎ها و دیدار جدید من را به این نتیجه رساند؛ همچنین ممکن است که او در بارۀ لاین چیز بدی شنیده باشد، لاین در هر صورت عاقبت بر ضد برادر و دیوانگی و خودخواهیش خشم می‎گیرد: یک صحنه‎ای بین آن سه نفر اتفاق می‎افتد که کلیر را زخمی ساخته، چیزی را در او شکانده و نامزدی‎اش را قطع کرده بود.

اما این کار همچنین چیزی را در او پاره کرده و روحش را خسته ساخته بود.

هنگامیکه من دوباره پیش آنها رفتم یک چهرۀ رنگپریده و لاغر دیدم؛ او لباس سیاهِ سادۀ بدون هیچ زیور و تزئینی بر تن داشت. برادرش به من می‎گوید: <کلیر در عبادات عرفانی خودش را نابود می‎سازد. او قدرتش را از دست می‎دهد و در اثر خونریزی می‎میرد.>

از آنجا که برایم وحشتناک بود کلیر را که بسیار دوست داشتم در این دریایِ غریبۀ تاریک غرق شده ببینم تلاش می‎کنم او را دوباره برای زندگی برنده شوم؛ اما این بیهوده بود. او با جدیتِ خاصی به من می‎گوید: <من می‎دانم که نیت شما خوب است، اما شما کاملاً از من فاصله دارید. و شما شیرینی آن جهان را که من را می‎پذیرد نمی‎شناسید.>

او دارای چهره‎ها و اشباح بود، و من در نهایت مطلع می‎شوم که به یک صومعه رفته است.

همچنین آدولف دورنیوس هم دیگر زندگی نمی‎کند. مادر خیلی قبلتر از او مُرده بود. اما زمان‎هائی وجود دارند که من بطرز عجیبی این انسان‎ها را به یاد می‎آورم. یک بار در یک جائی یک قطعه موسیقی می‎شنوم که دورنیوس هم آن را می‌نواخت، و این برایم مانند آن زمانی بود که من در حال استراق‌سمع در باغ ایستاده بودم، و انگار یک صدا از یک زندگیِ دیگر مرا صدا می‎زد که من اما باید از کنارش عبور می‌کردم.

من حالا دقیقاً می‎دانم چه‌چیز امروز مرا به این شدت به آن یادآوری کرد و مجبورم ساخت این داستان را که تا حال برای کسی تعریف نکرده بودم برایتان تعریف کنم." راوی به اطراف نگاه می‎کند؛ همه ساکت بودند. "این دقیقاً همان اتاق نیست، زیرا آن اتاق در خانۀ بر روی تپۀ کوچک بیضی شکل نبود، اما آن اتاق گوشه‎های گرد عجیب و غریبی داشت؛ همچنین چوب‎های کف اتاق کاملاً شبیه به کف این اتاق بود، فقط باریکه‌های کنار دیوار متفاوت بودند. اما مبل‎ها و پرده‎های سبز دقیقاً یکسان هستند! و شماها مانند آنها اینجا نشسته‎اید؛ خواهر و برادر در کنار مادر، و شما از پروانه‎ها محافظت کردید، همانطور که همیشه آنجا اتفاق می‎افتاد! این برای من خیلی تعجب‎آور است!"

او سکوت می‎کند؛ شنوندگان به همدیگر نگاه می‎کنند؛ پسر می‎خواست بسیار هیجانزده چیزی بگوید اما مادر از او پیشی می‎گیرد: "اجازه دارم قبل از آنکه دیگران بگویند آن را به شما توضیح دهم؟ این ارتباط یک چیز کاملاً طبیعی است. من یک دورنیوس هستم. پدرِ دوستان شما و پدرِ من پسرعمو بودند. و مبل‎ها و پرده‎ها هم همان‌هائی هستند که شما در خانۀ مشاور دورنیوس دیدید و لمس کردید! ما آنها را به ارث بردیم. دختر من کلیر نامیده می‎شود، گرچه او را اینطور صدا نمی‎زنند، نام تعمیدی او کلیر الیزابت است، اما ..." او می‎خندد: "ما چهرۀ دومی نداریم!"

او با احساس عجیبی به دختر جوان نگاه می‎کند و می‎گوید: "نه! خدا را شکر شما در سلامتی خوشحال کننده‎ای آنجا نشسته‎اید!" و دختر عمیقاً سرخ می‎شود. این اما فقط یک لحظه بود. مرد با کشیدن دست به مویش آن را صاف می‎کند و با کمی لرزش بخاطر هیجان می‎گوید: "بنابراین احساسی که من تمام اینها را تجربه کرده بودم خیلی اشتباه نبود."

مرد جوان می‎گوید: "ما از شما بخاطر تعریف کردنتان بسیار سپاسگزاریم." و مهمان که قصدش را خوب احساس می‎کرد به او لبخند می‎زند و می‎پرسد: "آیا از بقیه هم عکس دارید؟"

"بله، ما آنها را وقتی دوباره بیائید به شما نشان خواهیم داد."

دختر برای او میوه می‎آورد و پسر جامش را پُر می‎سازد. همه به خود برای او مانند یک دوست قدیمی زحمت می‎دادند. آنها پس از رفتن مرد هنوز مدت‎ها در باره او و داستانش صحبت می‎کردند، و کلیر الیزابت در شب بدون آنکه بتواند هیجانش را درک کند به تلخی می‎گرید. برادرش مشتاقانه و خوشحال انتظار دیدار بعدی را می‎کشید.

اما مهندس دوباره نیامد. او در راهِ خانه به موی سفیدش اندیشیده بود و به اینکه کلیر الیزابت هنوز بسیار جوان بود.

 

مدل

ما در اواخر شب دور هم نشسته بودیم؛ گفتگو نیمه‌مُرده بود؛ فقط چند نفر در یک گوشه در حال سیگار کشیدن، با پاهای دراز کرده در زیر چراغ‎های ژاپنی نشسته بودند و خواب‎آلود صحبت می‎کردند. آنها از یک موضوع قدیمی صحبت می‎کردند: از اینکه پیدا کردن مدل خوب راحت نیست؛ همه دراین امر متفق‎القول بودند، و با این وجود هر یک از آنها می‎توانست ــ اول یکی، سپس نفر دیگر ــ گزارش دهد که چگونه او به مدل غیرقابل مقایسه‎ای دست یافته بوده است. و سپس دِویر داستانش را تعریف می‎کند:

"شماها آتلیه کوچک واقع در پارک را که شاهزاده به من بخشیده بود به یاد می‎آورید. در آنجا یک روز صبح زنگ درِ بزرگ چوبی به صدا می‎آید. من در را بازمی‎کنم؛ یک صبح مه‎آلود پائیزی بود، برگ‎های زرد بر روی پله‎های درِ خانه قرار داشتند. در بیرون یک زن ایستاده بود، با روبند، و آهسته پرسید که آیا می‎تواند با <آقای پرفسور> صحبت کند.

من گفتم: "من <آقای پرفسور> هستم" و چون مشغول کاری نبودم از او خواهش کردم داخل شود.

"آیا می‎توانید به یک مدل احتیاج داشته باشید؟"

"شما؟"

"بله."

"سر یا بدن؟"

"بدن."

"لطفاً لخت شوید!"

یک جنبش خفیف، یک نوع لرزش به او دست می‎دهد، و من متوجه می‎شوم که او یک مبتدی است. من صبر می‎کنم. عاقبت تصمیم می‎گیرد و ناشیانه و عصبی شروع به درآوردن لباسش می‎کند.

مدلی که خجالت بکشد ناگوار است و باعث بوجود آمدن افکار شخصی می‎گردد. به کلاه و روبند چهره‎اش دست نمی‎زد؛ آنچه من می‎دیدم کافی بود. من از نام و آدرسش پرسیدم؛ او به آن جواب نمی‎دهد و می‎گوید که ترجیح می‎دهد وقتی من وی را سفارش می‎دهم بیاید. من منظورش را درک می‎کنم و فقط می‎گویم: "اما اگر من تصادفاً نتوانم در خانه بمانم بعد نمی‎توانم به شما اطلاع دهم."

"هیچ مهم نیست."

او اغلب می‎آمد و مدل می‎نشست؛ اما حالا چیز عجیبی رخ می‎دهد: من او را تمام اندام و نیمتنه کشیده بودم، اما ــ کلاه و حجاب چهره را برنمی‎داشت: یک کلاه کوچک بره شبیه به عمامه و یک روبند سیاه، و آن را چنان به دور صورتش پیچیده بود که من نمی‎توانستم هیچ حالت و طرحی از چهره‎اش را تشخیص دهم.

اما یک بدن فوق‎العاده، بلند و باریک اندام، دو پستان مانند گلابی‎های کوچک، زیباترین پستانی که من هرگز دیدم، و شگفت‎انگیز بر سینه نشسته بودند؛ تهیگاهی به سختی محسوس؛ اندامی کاملاً بی‎عیب، از کرست‎هائی که زنان ما با آنها بدنشان را خراب می‎کنند هرگز خدشه‎دار نگشته بود. زانوها، ران‎های باریک بلند، فقط پاها اندکی توسط کفش‎ها خراب شده بودند، که متأسفانه نزد زن‎ها همیشه اینطور است. من پاهای زیبا فقط در نزد زنان کشاورز ایتالیائی که تمام عمر پابرهنه راه می‎روند دیده‎ام. و بعد چه صدائی: لطیف‎ترین درخت زیتون: من ترجیح می‎دادم او را با رنگ سفید نقاشی کنم.

او در بسیاری از عکس‎هایم است.

گاهی اوقات وعده ملاقات را نادیده می‎گرفت و نمی‎آمد، و نوبت بعد با لکنت از زیر روبند عذرخواهی سریعی می‎کرد. و همیشه با کلاه و روبند مدل می‎نشست؛ این عجیب دیده می‎گشت. من مخفیانه یک طرح از آن کشیدم، از اینکه او را با کلاه کشیده‎ام برایش قابل‌تحمل نبود. و وقتی او را برای تعیین جهت لمس می‎کردم سریع خود را عقب می‎کشید، طوریکه انگار بدنش را به درد آورده‎ام.

 حالا آنجا یک چنین معمائی جلوی آدم می‎نشست و می‎لرزید، و آدم خودش هم به همان هیجان دچار می‎گشت. و این خوب نیست. اما من به هیچ قیمتی راضی به اخراجش نبودم؛ من خیلی علاقه‎مند بودم او را نقاشی کنم.

گاهی با او صحبت می‎کردم: کاملاً آهسته پاسخ می‎داد، بله و نه، دیگر هیچ‌چیز. اگر من چیزی می‎خواستم و او آن را نمی‎خواست پاسخ همیشه نه بود. من شروع می‎کنم به تعریف کردن از او؛ او هیچ پاسخی نمی‎داد. من فکر می‎کردم که این کار باعث لذت همه می‎شود؛ اما بعد از مدل نشستن غمگین می‎گفت که اگر من دوباره این را تکرار کنم او دیگر نمی‎تواند بیاید. من از او پرسیدم که آیا فکر می‎کند من نمی‎دانم چه‎اش است. من وحشت او را احساس می‎کردم.

من گفتم: "شما از یک خانواده خوب هستید و یک کار احمقانه‎ای کرده‎اید و به پول احتیاج دارید!"

ابتدا هیچ پاسخی نمی‎دهد؛ عاقبت به آرامی آهسته می‎گوید: "بنابراین نباید از موقعیت من سوءاستفاده کنید و عذابم دهید. این یک معامله است: شما می‎خواهید مرا نقاشی کنید و من برای آن پول می‎خواهم. این همه‌چیز است. من نمی‎توانم پیش دیگران بروم و امیدم به شماست."

آدم گاهی بر زن‎ها تأثیر گذارده است: اما اینجا نه. و با این وجود، وقتی زمستان ادامه می‎یابد من با مدل نقابدارم صمیمی‎تر می‎شوم. من متوجه می‎گردم که او سردش می‎شود، و آتلیه را بهتر گرم می‎کنم؛ من گاهی اوقات جوک تعریف می‎کردم و او باید می‎خندید. و درون من چیزی شروع به جرقه زدن خطرناکی می‎کند.

یک بار بدنبال او رفتم، اما او باید متوجه آن شده باشد: من در یک کوچه کوچک او را گم کردم؛ او احتمالاً عمداً داخل یک خانه دیگر شده بود.

دفعه بعد دوباره تهدید می‎کند که نمی‎تواند دیگر بیاید.

از آن به بعد بسیار دافع و سرد گشت، طوریکه عاقبت روزی خشمگین گشتم و او را عذاب دادم: من گذاشتم در یک حالت سخت طولانی‎تر از آنچه معمول است بنشیند.

ناگهان، ــ من در عکسم کاملاً غرق بودم، ــ یک صدا می‎شنوم: او سقوط می‎کند و بی‎هوش آنجا می‎افتد.

من نمی‎دانم که آیا من این حق را داشتم یا نه، اما من باید او را بهوش می‎آوردم؛ با این وجود وجدانم راحت نبود، هنگامیکه روبندش را باز می‎کردم از اینکه شاید چهره‎اش دارای نقصی باشد برای یک ثانیه دچار ترس مرگ شدم.

چهره‎اش دوستداشتنی بود، رنگپریده، و در جوانیش چیزی غیرقابل نفود داشت؛ مانند زمانیکه به بالای چیزها نگاه  می‎کرد.

من به صورتش آب پاشیدم و گذاشتم سرکه بو بکشد: او چشم‎هایش را باز می‎کند، اما مرا فوری نمی‎شناسد و می‎گوید: "من گرسنه هستم!"

با خودم می‎گویم "خدای مهربان، آه تو موجود بیچاره!" و هر چیزی که در خانه داشتم می‎آورم، نان و ژامبون و شراب و در مقابلش قرار می‎دهم، و او می‎خورد. وقتی من برای بار دوم با چند میوه که توانسته بودم پیدا کنم داخل می‎شوم، او پارچه‎ای به دور خود پیچیده بود و گریه می‎کرد، اما باید بخاطر گرسنگی زیاد دوباره می‎خورد. بعد ناگهان از جا برمی‎خیزد، بدنبال وسائلش می‎گردد و بسیار مؤدبانه می‎گوید: "من از شما خیلی متشکرم، و خدانگهدار، من دیگر نمی‎آیم."

من می‎گویم "دوشیزه، شما پیش من آمدید، زیرا شما مرا بعنوان یک مرد با شرف بحساب آوردید. من شما را ندیدم! اگر من دفعه دیگر شما را ببینم نخواهم شناخت. شما نباید درآمد خود را از دست بدهید."

در این وقت او مهربانانه و سپاسگزار مرا نگاه کرد، و دوباره آمد.

آنچه را که او انجام نمی‎داد تصادف انجام داد. من او را در یک مهمانخاه کوچک دیدم، در فاصله دور از شهر. تنها نه: با یک مرد. مرد زیبا بود؛ نه چندان جوان، ویران، ــ وهم‎آور، در یک کلام بیمار، با چشمانی ترسناک.

این کاملاً مشخص بود: باید اینطور بوده باشد.

من این را هنگامیکه دوباره می‎آید مستقیم به او می‎گویم و می‎پرسم: "آیا او شوهر شما بود؟"

"بله."

"... من مایلم او را نقاشی کنم."

هیچ جوابی.

"آیا شدنی نیست؟"

"نه."

"برای این کار پول خوبی می‎پردازم."

هیچ جوابی.

"اما شما به پول احتیاج دارید."

هیچ جوابی.

"اما او حتماً می‎داند که شما اغلب اینجا می‎آیید."

"او فکر می‎کند که من درس می‎دهم."

"شغل او چیست؟"

"... نویسنده."

من او را صادقانه نگاه می‎کنم و با افکار درهمی می‎گویم: "شاید من بتوانم به شما کمک کنم ...؟"

"نه ..."

من یک بار به او یک مساعده بزرگ پیشنهاد کردم، اما او آن را رد کرد. اما چند روز بعد خواهش کرد آن را به او بدهم.

"آه؟!"

"فرزندم گرسنه است."

من زبانم بند آمده بود. من این را هرگز فکر نمی‎کردم!

آدم کاری را که می‎تواند می‎کند. اما حالا او دیگر نمی‎آمد. من خیلی افسرده بودم، نه بخاطر پول‎های نقره‎ای، آه نه! اما نمی‎خواستم یک بار دیگر بخاطر خیرخواهیم به دام افتاده باشم. و بنابراین نقاب گذاشتن می‎توانست فقط یک ترفند ظریف بوده باشد. ــ اما اینطور نبود.

یک بار زنگ به صدا می‎آید، و او آنجا ایستاده بود، لاغر، رنگپریده و هیجانزده، و می‎گوید فرزندش بیمار است.

"و شما دیگر پول ندارید؟"

او سرش را تکان می‎دهد و به من نگاه می‎کند، و مانند شکاری که بدنبالش هستند و دیگر نمی‎داند چطور به خود کمک کند به شکل عجیبی به من خیره می‎ماند.

من پزشکم را آنجا می‎فرستم. اما کودک می‎میرد.

من او را برای عکسم می‎خواستم. سه روز بعد او دوباره در برابرم مدل نشسته بود، خسته، تقریباً با چهره‎ای پیر گشته؛ و هنگامیکه می‎خواستم او را تسلی دهم، فقط می‎گوید، و بسیار تلخ او آن را گفت: "هرچه می‎خواهد پیش بیاید می‎تواند پیش بیاید؛ آغوش من تا لحظه‎ای که زندگی می‎کنم یک خلاء را احساس خواهد کرد."

یک بار دیدم که باید چیزی برایش رخ داده باشد: او محجوب نشسته بود، تقریباً ناشیانه و به وضوح تلاش می‎کرد حالت نشستنش را بنا به درخواست من سریع بهبود بخشد تا لازم نشود که من به او نزدیک شوم. اما من به او نزدیک شدم، به عمد، و دلیل آن را می‎بینم: بر سمت راست شانه‎اش لکه کبود سیاهی نشسته بود.

"شوهرتان شما را زده است؟"

او هیچ‌چیز نمی‎گفت، گریه هم نمی‎کرد، به دوردست خیره شده بود.

حالا رفتارش مغرورانه‎تر بود، مصممتر از همیشه.

"شما او را خیلی دوست داشتید؟ شما بخاطر او از پیش پدر و مادرتان فرار کردید؟"

"بله ..."

"آیا هنوز او را دوست دارید؟"

"نه. کودک مُرده است."

"چرا او را ترک نمی‎کنید؟"

هیچ جوابی.

من هنوز هیچ‌چیز از خودم به او نگفته بودم. پس از تحمل زیاد هنوز امید برایم باقیمانده بود. این یک شکنجه بود، اما من بر خودم مسلط بودم، و حالا زمان من فرا رسیده بود.

پارک مقابل پنجره من در سبزه انبوه تاریکی قرار داشت، آسمان سرخ بود، نور اواخر عصر بر روی پرده قرمز افتاده و روشنائی گرمی در تمام اتاق انداخته بود. در بیرون پری‎شاهرخ‎ها آواز می‎خواندند.

من در این وقت قلمو را به کناری می‎گذارم، ــ ما مدتی طولانی کار کرده بودیم، ــ و او را تماشا می‎کنم، همانطور که یک مرد زنی را نگاه می‎کند. او این را متوجه می‎شود و یک لحظه بدون آنکه خود را حرکت دهد نشسته باقی‌می‎ماند، انگار می‎خواست بگذارد که آن خاتمه یابد. سپس از جا برمی‎خیزد. خدای من، آنطور که او ایستاده بود خیلی زیبا به چشم می‎آمد. در این وقت من او را متقاعد ساختم و به او قول دادم که به او پیش من خوش خواهد گذشت. اما او به همه‌چیز فقط "نه، نه" می‎گفت و به اطرافش نگاه می‎کرد، و انگار که ناگهان برای لباس پوشیدن در برابر من دچار خجالت شده باشد قصد داشت به پشت پرده بگریزد، اما حالا دیگر وقتش فرا رسیده بود. من فکر کردم: بنابراین آدم اجازه ندارد با ناتوانی و خواهش زن‌ها را به دست آورد؛ حالا وقت خواستن و برداشتن است. و من بدنبالش رفتم و بدنش را همانطور که بود در آغوش گرفتم و بوسیدم.

او مرا کتک نزد؛ اما نگاهش را من برای منتقدانم آرزو می‎کنم.

این یک اشتباه بود.

او دیگر زیاد صحبت نکرد، اما چیزهائی گفت. دگمه‎های بلوزش را کج بسته بود و بند کفش‎هایش هنوز باز بودند که از درِ خانه خارج می‎شود.

او دیگر نیامد. و تمام پرسش‎ها و جستجوهای من برای پیدا کردنش بیهوده بود. او دیگر در آپارتمانش نبود، و نامی که او تحت آن در آنجا زندگی می‎کرد نام اشتباهی بود. یک بار یک نامه از سوئیس می‎آید، با پول و یک نوشته: "با تشکر، مدل شما."

با این وجود من او را دوباره بعد از تقریباً پنج سال دیدم. و نه در اینجا: من بر روی تراس هتلم ایستاده بودم و تصادفاً نگاهم به کالسکه روبازی می‎افتد که در خیابان به حرکت افتاده بود، همانطور که آدم به کالسکه‎ها که در حال عبورند و لباس زنانه نگاه می‎کند. من هنوز هم چمن‎ها و دور شدن آهسته کالسکه در زیر نور آفتاب را می‎بینم. او در کالسکه بود. در کنارش یک آقا که چهره بسیار نجیبی داشت، و عجیب آن بود که کمی به مردی که قبلاً با زن زندگی می‎کرد شباهت داشت، فقط قدرتمند، سالم و شاداب. من همیشه می‎گویم: هر انسانی شخص مورد سلیقه خود را دارد و به سمتش بازمی‎گردد.

در این لحظه او به بالا نگاه می‎کند، انگار که نگاهم او را جذب کرده باشد، و با چشمانی که همیشه دارای این حالت بودند که انگار از بالای سر چیزهای بسیاری گذشته‎اند، از بالای سرم نگاهش را می‎گذراند!"

این داستان دِویر بود؛ دیگران چیز زیادی در این باره نگفتند، زیرا که خسته بودند. من اما این انسان را با آن صورت گرد، چشمان کوچک، موی بور نازک و ریش چانه، و اندام چاقی که شروع به گرد شدن کرده بود و جوک‎های مبتذل تعریف می‎کرد تماشا می‎کردم ...

 

جسی

هوا هنوز کاملاً تاریک بود که او از یک خواب دیدنِ ناخوشایند بیدار می‎گردد: چهار میمون زشت در اتاق نشیمن او کنار میز نشسته و مشغول ورق‎بازی بودند، و وقتی او می‎خواهد بیرون‎شان کند آنها با بی‎شرمی باسن‎هایشان را به او نشان می‎دهند: او قصد داشت با عصای پیاده‎روی‎اش آنها را بزند، اما عصا در دستش بدون وزن و آهسته در هوا حرکت می‎کرد، میمون‎ها اما از هم جدا می‎شوند و بزرگترین آنها از یک کمد بالا می‎رود، یک بطری لیکور را برمی‎دارد، آن را در هوا تاب می‎دهد، از آن می‎نوشد و در این حال فریاد می‎کشد: "زنده باد آنارشیسم!"

از آنجائیکه او دیگر نمی‎توانست بخوابد، چراغ الکتریکی را روشن می‎کند و چند کلمه بر روی یکی از لوح‎های کوچک استخوانی که بر روی میز کنار تختخوابش قرار داشتند می‎نویسد، به این نحو می‎توانست بدون مزاحمت حضور خدمتکار به او دستور بدهد؛ او لوح نوشته شده را درون شکاف کوچک دیوار سمتِ سر تختخوابش می‎اندازد. سپس نگاهی به ساعت می‎کند؛ با تعجب می‎بیند که ساعت یازده را نشان می‎دهد. همزمان درِ اتاقش زده می‎شود: خدمتکار با سینی چای که بر رویش همچنین نامه‎ها قرار داشتند بی‎صدا داخل اتاق می‎شود. سپس او ناپدید می‎شود، اما دوباره به در می‎زند و اطلاع می‎دهد:

"آقای فون کال."

"خواهش کنید داخل شوند!"

مهمان دارای قدی متوسط و باریک بود، صورتی دراز و رنگپریده و چشمانی گود رفته داشت که در زیر ابروان بی‎رنگ قرار گرفته بودند؛ همچنین بازوان و دست‎هایش هم دراز بودند؛ او لباس بسیار شیکی بر تن داشت و چین‎های یک کراوات سیاه گردن باریکش را می‎پوشاند.

او شروع می‎کند: "صبح‌بخیر فلیکس، حالت چطوره؟" و آنها تنبلانه از رویدادهایِ بی‎تفاوت جدیدِ میان آشنایان خود صحبت می‎کنند. آقای فون کال سیگاری روشن می‎کند؛ و وقتی می‎بیند که فلیکس نیمه ناخودآگاه نامه‎ای را برمی‎دارد و نگاهش به آگهی درگذشت دوخته می‎مانند می‎گوید: "آیا خبر داری؟ جسی فوت کرده است!"

"جسی؟"

فلیکس روی تختخواب می‎نشیند و می‎گوید: "چه وقت مُرد؟ تو چطور از این خبر مطلع شدی؟"

"صبح امروز فِردی این را به من گفت. جمعه هنوز زنده بود و اسب‎سواری کرد؛ در همان شب دچار تب می‎شود و سه روز بعد می‎میرد."

فلیکس می‎گوید: "این خیلی وحشتناک است!"

"فِردی امروز صبج زود بازگشت. من او را قبل از آمدن پیش تو ملاقات کردم ..."

"چطور دیده می‎شد؟"

"کمی رنگپریده بخاطر سفر ..."

فلیکس کاغذ با کناره‎های سیاه را باز می‎کند و می‎گوید: "بله، البته؛ جسی خواهرش بود ... در سی و چهارمین سال زندگیش ..." او به وضوح برای کنترل کردن خود تلاش می‎کرد.

فلیکس هنوز آگهی فوت را در دست داشت؛ سر ظریفش رو به پائین خم بود و سبیل قهوه‎ای نوک تیزی از لباس خواب ظریف دوختِ روسی‎اش توجه را به خود جلب می‎کرد.

"آیا فِردی چیز بیشتری به تو نگفت؟"

"چیز دیگری بجز آن‎هائی که برات گفتم تعریف نکرد."

هر دو سکوت می‎کنند. آقای فون کال می‎پرسد: "تو مدتی طولانی جسی را ندیدی؟"

"مدتی طولای. از زمانیکه از وین نقل مکان کرد دیگر او را ندیدم."

"عجب." کال به سمت قفسه کتاب‎ها در گوشه اتاق می‎رود و در حال سیگار کشیدن تیترهائی را که می‎شناخت می‎خواند و هر از گاهی نگاهی سریع به مرد بر روی تخت می‎انداخت.

فلیکس زنگ را به صدا می‎آورد، به خدمتکار که وارد اتاق شده بود می‎گوید: "پنجره را باز کنید!" هوای مه‎آلود زمستان از خیابان به داخل اتاق هجوم می‎آورد. کال آهسته سرفه می‎کند.

"ماکس عزیز، از من عصبانی نشو، اما ... اجازه بده که من تنها باشم ..."

کال سرش را تکان می‎دهد. چشمان نیمه‌بسته‎اش با دقت به دوستش نگاه می‎کردند. سپس دست او را می‎فشرد و با گام‎های خواب‎آلود می‎رود. وقتی در پشت سر او بسته می‎شود فلیکس بر روی تخت دراز می‎کشد و به سقف اتاق خیره می‎شود. اما فوری عصبی راست می‎نشیند و زنگ را برای آمدن خدمتکار به صدا می‎آورد. "لطفاً، پنجره را ببند! می‎خواهم بلند شوم!"

با عجله لباس می‎پوشد و در حال سیگار کشیدن در اتاق بالا و پائین می‎رود. گام‎هایش مرتب تندتر و حالت چهره‎اش مرتب بحرانی‎تر می‎گشت. عاقبت در برابر آینه متوقف می‎شود و یک ذره گرد و خاک را از پارچه کت خاکستری رنگش دور می‎سازد. در آینه چشمش به یک قفسه تیره می‎افتد که مانند یک سایه دراز کنار دیوار ایستاده بود. او بدنبال یک کلید عتیقه می‎گردد، قفسه را می‎گشاید و یک صندوقچه قفل شده را که داخل آن نامه‎ها و عکس‎ها، شانه‎های کوچک، نوارها و طلسم‎های دیگر عشق قرار داشتند بر روی میز قرار می‎دهد. او مدتی طولانی نامه‎ها را می‎خواند و به تصاویر خیره می‎شود. سپس پشت میز تحریر می‎نشیند و شروع به نوشتن یک نامه می‎کند، مدتی طولانی می‎نویسد، اما هنگامیکه نامه را به پایان می‎رساند آن را در قطعات کوچک پاره می‎کند و در اجاق می‎اندازد. سپس زنگ را به صدا می‎آورد.

"می‎خواهم بیرون بروم."

خدمتکار در اتاق نشیمن با در دست داشتن پالتوی بلند، کلاه و عصا آماده ایستاده بود.

در آن سوی خیابان فلیکس دیوار یک پارک باستانی قرار داشت؛ درخت‎ها برگی نداشتند و فقط نوک لطیف‎شان شروع به شکوفه دادن کرده بود، اما مه مرطوبِ سرد زمین را ترک نمی‎کرد و آسمان خاکستری مانده بود.

او بزودی به خانه بازمی‎گردد، پالتو بر تن به اتاق می‎رود، کلاه و عصا را کنار خودش بر روی میز تحریر می‎گذارد، گوشی تلفن را برمی‎دارد و به دوستش تلفن می‎کند. "ماکس، مایلی با من صبحانه بخوری؟ آره! ساعت دو بعد از ظهر! آمدنت برای من خیلی مهمه!" و به خدمتکار که داخل شده بود می‎گوید: "آقای فون کال برای صبحانه می‎آیند."

او در اتاقش با سری تکیه داده شده، عصبی و متفکر می‎نشیند تا کال وارد می‎شود.

کال می‎گوید: "تو اجازه می‎دی ... قبلاً ..." و یک سیگار روشن می‎کند.

فلیکس شروع می‎کند: "من به مشاورت تو نیاز دارم ..."، اما دوباره سکوت می‎کند و از آنچیزی که هر دو انتظار داشتند صحبت نمی‎کند.

کال به کمکش می‎آید: "تو می‎خواستی از ... جسی صحبت کنی ..."

فلیکس به بالا نگاه می‎کند و ادامه می‎دهد: "آره ... برام سخت است، چون این چیزهای مقدسی را لمس می‎کند!"

"مقدس ...!" لب‎های رنگپریده در چهرۀ خسته کال حالتی بدبینانه به خود می‎گیرند.

"بله. مقدس و نامقدس اغلب نزدیک هم قرار دارند."

"که اینطور. در ضمن من فکر می‎کردم شماها، تو و جسی مدت‎های طولانی‎ست که از هم جدا شده‎اید."

"این کلمۀ درستی نیست. من از او جدا شدم ... من یک پایان نشاندم. به دلایل فراوان. در آن زمان موقعیت مناسبی برای من به  وجود آمده بود و من اجازه نداشتم از آن بگذرم."

"می‎دونم ..."

"این یک ضرورت تلخ بود ... در ضمن به نظرم اینطور بهتر می‎آمد. من می‎خواستم خودم را رها سازم."

کال سرش را تنبلانه تکان می‎دهد و بعد از بیرون دادن دود سیگار می‎پرسد: "و جسی؟"

در این وقت خدمتکار داخل می‎شود و اطلاع می‎دهد که میز چیده شده است.

آنها به اتاق غذاخوری که کوچک و چهارگوش بود می‎روند؛ مبل‎ها جدید بودند و از چوب سیاه. بر روی کف اتاق یک پارچه آبی رنگ پهن شده بود که گام‎ها را ملایم می‎ساخت. از میان پرده‎های ضخیم سفید رنگ اندکی نور مات نفوذ کرده بود. خدمتکار لامپی را که به پائین آویزان بود روشن می‎کند و نور آن به میز روشنائی دلپذیری می‎بخشد.

آنها پشت میز می‎نشینند و شروع به خوردن می‎کنند؛ خدمتکار گیلاس‎هایشان را از شراب پُر می‎سازد.

وقتی در بسته می‎شود فلیکس شروع می‎کند: "این مرگ ..."، اما خدمتکار دوباره فوری بازمی‎گردد، و او ساکت می‎شود.

آنها ماهی می‎خورند و شراب سفید می‎نوشند. فلیکس مالیخولیائی آنجا نشسته بود؛ کال گهگاهی اظهار نظر کوتاهی می‎کرد، و ابتدا زمانی که آنها به دور یک میز کوچک که قهوه سیاه و بطری‎های لیکور رویش قرار داشتند در صندلی‎های پهن چرمی و گود می‎نشینند او دوباره شروع به صحبت می‎کند: "تو گفتی، وقتیکه باید با جسی ازدواج می‎کردی رابطه‎ات را با او قطع کردی ..."

"آره، به موقع، قبل از ازدواج، چون طور دیگر ممکن نبود ..."

"بله، و جسی دراین باره چه گفت؟"

"جسی فوق‎العاده بود. غرورش، حرکت‎هاش، برق عجیب چشمانش در وقت حرف زدن را هرگز فراموش نمی‎کنم. این چشم‎های فلزی همیشه عجیب‎ترین چیز در او بودند. من فکر می‎کنم که ما هر دو خوب رفتار کردیم."

کال یک ژست بی‎تابانه می‎گیرد.

"امروز فکر می‎کنم: او بر من توفق داشت. من به زندگی ادامه دادم، اما او مُرد. او این عشق بزرگ را مهم می‎دانست، اما از آن یک خلاء بیرون کشید. برای او همه چیز تمام شده بود."

کال می‎گوید: "بله، ما همه از اینکه او را دیگر در اسب‎سواری‎ها ... در مجالس رقص  ... جسی را دیگر در وین نمی‎دیدیم تعجب می‎کردیم ...!"

"شاید هنوز شش ماه امید داشت؛ بعد او خود را منزوی ساخت. او واقعاً یک نقطه پایان بر زندگیش نشاند."

فلیکس سکوت می‎کند و شتابزده یک گیلاس شراب می‎نوشد. در این حال رویای شب قبل به یادش می‎افتد. یک لحظه وسوسۀ تعریف کردن رویایش را احساس می‎کند، سپس تصویر را از خودش دور می‎سازد.

آقای فون کال می‎گوید: "و تو با جسی ازدواج نکردی."

فلیکس به دستش حرکتی می‎دهد و پاسخ می‎دهد: "حالا این کاملاً بی‎تفاوت است، زنان مختلفی وارد زندگی ما می‎شوند و یک نقش کاملاً مختلف در آن بازی می‎کنند. و اگر من با کیتی ازدواج می‎کردم ... اما جسی برای من تجربۀ تجربه‎ها، زنِ زن‎ها باقیمانده است. و این آنچیزیست که حالا مرا شکنجه می‎دهد. عشق ما به همدیگر به پایان نرسیده بود. گیلاس تا ته نوشیده نشده بود. باید گیلاس هنوز یک بار دیگر به لبانم می‎خورد، این برایم بطور مقدسی تعیین شده بود. و ... تو امروز میائی، و به من می‎گوئی که جسی مُرده است!" کال سکوت می‎کند؛ فلیکس به هیجان آمده ادامه می‎دهد. "من تا حال او را زنده می‎پنداشتم، در حال فکر کردن به من در فاصله دور. این در تمام این مدت یک رابطه سری بین ما بود، با اینکه ما برای هم نامه ننوشتیم و همدیگر را ندیدم. ماکس، تو این را نمی‎دانی، ... تو شاید هرگز اینچنین دوست داشته نشده‎ای!"

آقای فون کال پاسخ می‎دهد: "احتمالاً نه" و دوباره یک سیگار روشن می‎کند.

"کال عزیز، تو متفاوت‎تر از من زندگی می‎کنی. تو این لذت عمیق را نمی‎شناسی. تو زنانی مانند جسی را نمی‎شناسی؛ چنین پاک و قوی و گداخته؛ ... او مانند یک اسب نجیب فوق‎العاده بود! آیا هرگز او را هنگام اسب‎سواری و یا رقصیدن دیده بودی؟"

کال سرش را تکان می‎دهد و می‎گوید: "او دارای نژاد بود."

"و شوخ‎طبیعی‎اش! این روح لطیف!"

"آیا دارای روح بود؟"

"تو باید نامه‎هایش را بخوانی!"

"روح در یک زن یعنی چه؟"

فلیکس یک لحظه سکوت می‎کند، سپس می‎گوید: "من به تو چیزی نشان می‎دهم!"

او دوستش را به اتاق خواب هدایت می‎کند و صندوقچه را باز می‎کند: "این را نگاه کن!"

کال به عکس نگاه می‎کند و حرکتی به سرش می‎دهد. فلیکس اما خود را بر روی قفسه خم می‎کند، یک جعبه کوچک را از آن بیرون می‎کشد و درش را باز می‎کند: عکس، یک زن باریک اندام را تکیه داده به پشتی یک صندلی سلطنتی نشان می‎داد که چند گل رز زرد رنگ در یقه کاملاً باز لباس بلند سیاه ابریشمی‎اش قرار داشت.

کال می‎گوید: "بله، این عکس اوست، این خیلی خوب است."

فلیکس لرزان پاسخ می‎دهد: "نه، این هیچ‌چیز نیست"، جعبه یک محفظه دیگر هم داشت. "اینجا را نگاه کن! تو راز نگهداری ... تو ساکت می‎مانی ... آیا این به اندازه کافی به تو چیزی می‎گوید؟"

کال در حالیکه با چشم‎های ریز کرده مدتی طولانی عکس را تماشا می‎کند آهسته می‎گوید: "کنداولس!" هنگامیکه او عاقبت عکس را روی میز می‎گذارد و خود را برمی‎گرداند پیروزی را در چشم‎های عاشق می‎بیند و این باعث لبخند زدنش می‎گردد.

حالا وقتی فلیکس دوباره جعبه را قفل می‎کند بین آن دو یک تنش عجیب، یک تشویش و احساس گناهی پنهانی بود. یک سکوت طولانی برقرار می‎گردد.

عاقبت فلیکس در حالیکه به ساعت نگاه می‎کرد می‎گوید: "ساعت تقریباً پنج شده است. من باید پیش ویلفسکا بروم، زمانش رسیده است."

او لباسش را عوض می‎کند و با هم بیرون می‎روند. یک حالت مالیخولیائی خسته و یک شادی بر چهره و حرکات فلیکس نشسته بود. هنگامیکه او و کال از هم جدا می‎شوند، فلیکس ناراحت و عصبانی رفتن دوستش را نگاه می‎کند، سپس از پله‎ها بالا می‎رود و به آپارتمان داخل می‎شود. بانوی پیر مردِ هیجانزده را با یک اعتراف می‎فریبد.

بانوی پیر می‎گوید: "شما کاملاً حق دارید: مرگ پایان نیست. فلیکس، شما می‎توانید با دوست دخترتان در ارتباط باقی بمانید، البته اگر فقط شما بخواهید. بندها لازم نیست پاره شوند."

هر دو به آتش درون شومینه نگاه می‎کنند؛ اتاق نور کمی داشت؛ از مقابل عنبر چینی در حال سوختن یک ابر کوچک لطیف با رایحه خوش به بالا صعود می‎کرد.

فلیکس گوش می‎داد. بانویِ سرزنده در حالیکه دست‎های لاغر بسیار سفیدش را به لباسش به پائین نوازش می‎کرد با جدیتی قانع کننده ادامه می‎دهد: "شما باید فقط با تمام نیرو روح او را بخواهید. شما باید دوست دختر فوت کرده خود را تصور کنید، تا اینکه تصویر او دربرابرتان قرار گیرد: این اما فقط تصویر او نخواهد بود ..."

فلیکس در برابر چشمانش یک عکس می‎بیند. او کلمه‎ای نمی‎گوید. دود کوچک ابر مانند در کنار کتری ناپدید می‎گردد.

"او ابتدا در رویاها می‎آید. شما همیشه خواب‎های سرزنده و جالب می‎بیند ..."

همزمان احساس ناخوشایند مبهمی فلیکس را در بر می‎گیرد، او دلیل آن را نمی‎دانست. خانم ویلفسکا آرام به صحبت ادامه می‎دهد: "وقتی او را مُرده پندارید راحت‎تر با شما تماس می‎گیرد، طوریکه انگار جسی دستش را از جائی نامرئی به سمت شما دراز کرده است، و شما فقط احتیاج به گرفتن آن دارید ..."

فلیکس سرزنده می‎گوید: "بله، باید دفترهای خاطرات، شاید نامه‎ای یا کلماتی که برای من در نظر گرفته شده بودند از او وجود داشته باشد؛ و من اما نمی‎توانم از برادرش سؤال کنم. آیا این مأیوس کننده نیست؟ پس چطور باید از آن مطلع شوم؟"

زن زیبای مو سفید با چشمان درخشان می‎گوید: "توسط خود جسی! ما حالا یک مدیوم خارق‎العاده داریم، دوشیزه الگا، شما او را می‎شناسید ..."

اما فلیکس سرش را به علامت نفی تکان می‎دهد.

"شما نمی‎خواهید راز را فاش سازید. فلیکس، شما جوانمرد هستید. بنابراین شما باید در باره جسی تحقیق کنید. دوست دختر شما باید کسی را در اطراف خودش داشته بوده باشد، فردی مورد اطمینان. جستجو کنید: شما او را پیدا خواهید کرد. فلیکس، حرف من را باور کنید، شما حسدبرانگیزید: بعد از آنکه شما در زندگی چنین دوست داشته شده‎اید، متوفی برای شما یک یاور نامرئی و مقدس خواهد بود!"

کلمات مانند یک ملودی در گوشش نفوذ می‎کنند.

آنها هنوز مدتی طولانی از پاکی و از حالات روحی و از شرایط روابط مرموز دیگری صحبت کردند؛ عاقبت او سپاسگزارانه دست زن را می‎بوسد و با هیجانی عجیب و خوشحال به خانه بازمی‎گردد.

صبح روز بعد سوار بر اسب به پارک آبجوخوری می‎تازد. اما چمن‎های مه آلود و خیابان‎های مشجر بی‎برگ او را غمگین می‎ساختند، بیشتر از آنها اما خاطرات غمگینش می‎ساختند. جسی اسب‎ها را بسیار دوست داشت و از هر اسب‎سواری بسیار لذت می‎برد، لذتی چنان وحشی که او را دچار افکار سنگین و غمگینی می‎ساخت.

او ساعت‎ها در اتاقش به اینسو و آنسو می‎رود. درخواست ملاقات کال را رد می‎کند. سپس با عجله چندین کارت می‎نویسد، و او ساعت چهار در قطار نشسته بود. سفر فقط پنج ساعت طول می‎کشید؛ و او سیگاربرگ‎هایش را داشت، کتاب برای خواندن و کوپه غذاخوری را. او مشغول خواندن کتابی می‎شود که خانم ویلفسکا به او داده بود.

او به یک شهر کوچک در منطقه‎ای که هرگز در آن نبود می‎رسد و به یک هتل کوچک مضحک می‎رود. او کاملاً تنها در سالن غذاخوری نشسته بود و کتاب می‎خواند، پیشخدمت‎ها با تعجب به او نگاه می‎کردند، او از قصری می‎پرسد که برای رفتن به آنجا به این شهر آمده بود. قصر در جنگل قرار داشت، در فاصله نه چندان دور از شهر؛ اما آنطور که به او گفتند قصر بسته بود؛ خانم بارونس بطور ناگهانی فوت کرده بود.

به نظر می‎رسید که مردم بارونس را خوب می‎شناسند. با زحمت مسلط بر خود آدرس گورستان را می‎پرسد. اما به او می‎گویند که در اینجا فقط مراسم کوچکی در قصر گرفته شد؛ بارون فردیناند جسد خواهرش را در مجارستان و در آرامگاه خانوادگی به گور سپرده است. این در آگهی فوت ذکر شده و او آن را کاملاً فراموش کرده بود.

غمگین، مأیوس و خشمگین نسبت به خودش به رختخواب می‎رود و بی‎قرار و بد می‎خوابد.

صبح روز بعد یک باران غم‎انگیز نم نم می‎بارید. با این وجود او از هتل خارج می‎شود و پیاده در خیابان‎های خیس براه می‎افتد: او ساختمان خاکستری مایل به سفید نه چندان قدیمی را از ایستگاه قطار دیده بود؛ حالا ساختمان ساکت و ترسناک با پنجره‎های بسته و کرکره‎های پائین کشیده شده در پشت یک پرچین شیبدار سیاه قدیمی قرار داشت. او در اطراف پرچین راه می‎رود و گیاهان بد بوئی را می‎بیند که خود را پیچ داده بر روی دیوارهای خیس از میان پنجره‎های تاریک بالا می‎کشیدند. او هرگز چیز غمگین‎تری ندیده بود.

در پشت خانه یک اصطبل قرار داشت؛ اما هیچ صدائی، هیچ ضربه سم اسبی به گوش نمی‎آمد؛ ظاهراً آنجا خالی بود.

او پس از تردیدی طولانی زنگ قدیمی درِ باغ را می‎کشد، بعد صدای گام‎هائی را می‎شنود. یک پیرمرد زوال یافته بیرون می‎آید، او را با چشم‎های تراخمی‎اش نگاه می‎کند و با ترشروئی می‎گوید که کسی در خانه نیست، مادام مُرده است، خدمتکاران رفته‎اند، او نگهبان است، اما او نمی‎تواند اجازه ورود به کسی بدهد، او اصلاً کلیدها را ندارد، کلیدها پیش محضردار در شهر است.

فلیکس برمی‎گردد. هنگامیکه او در راه بود آسمان روشن می‎شود، و وقتی دوباره داخل شهر می‎گردد یک حالت بهاری روشن بر روی خیابان‎ها بود.

فلیکس مستقیماً پیش محضردار می‎رود و با اندک هیجان رخنه کرده در کلماتش به او می‎گوید که می‎خواهد قصر را اجاره کند.

محضردار، یک مرد کوچک‌اندام چاق، پاسخ می‎دهد که دراین باره هیچ مأموریتی به او داده نشده است و باید ابتدا از بارون سؤال کند.

سپس فلیکس اظهار تمایل می‎کند که حداقل خانه را ببیند، و می‎گوید که به او پیشنهاد آپارتمان‎های دیگری داده‎اند و او نمی‎تواند تا رسیدن جواب از وین صبر کند.

محضردار پس از مقداری فکر کردن اعلام می‎کند که با این کار موافق است و اوایل شب می‎تواند با او به آنجا برود، و انگار برای آرام ساختن خود اضافه می‎کند: "همه‌چیز ضد عفونی شده است."

فلیکس در خودش فرو می‎رود.

"بله، این یک بیماری وحشتناک و ناگوار بود، یک فروپاشی در سه روز."

فلیکس به پشت صندلی تکیه می‎دهد و می‎گوید که متوفی را تا اندازه‎ای می‎شناخته است، و می‎پرسد که چه بر سر آدم‎ها و وسائل جسی آمده است.

محضردار می‎گوید که خدمتکار مخصوص و بقیه خدمتکاران زن همه رفته‎اند، و تنها نوکر بارونس در شهر مانده است.

فلیکس غیراردای می‎پرسد: "فریتس؟"

"نه، فرانس."

فلیکس متوجه می‎شود که محضردار به دلیل خاصی با بی‌میلی به سؤالات او جواب می‎دهد و منتظر رفتن اوست. پس از آنکه آنها ساعت ملاقات شب را تعیین می‎کنند فلیکس می‎رود.

او مردم پُر حرفی را در مهمانخانه خود می‎یابد و مطلع می‎شود که افراد اخراج شده مشکل به وجود آورده و از این بابت شکایت کرده‎اند که بارون خیلی کمتر از آنچه خانم بارونس به آنها قول داده بوده است پرداخت کرده؛ نوکر حتی می‎خواهد به دادگاه برود.

ابتدا برای فلیکس طوری بود که انگار نمی‎تواند از این چیزهای زشت و مبتذلی که تصویر متوفی و روحش را نابود می‎ساختند فرار کند، بعد به فکرش می‎رسد که این نوکر آزرده خاطر باید به احتمال زیاد بیشتر از دیگران اهل صحبت باشد، می‎پرسد و پس از جستجوی کوتاهی مهمانخانه کوچکی را که مرد در آن زندگی می‎کرد پیدا می‎کند.

مهمانخانه‎چی به گارسون بور و رنگ‎پریده‎ای که با یک پیشبند کثیف در کنار در ظاهر شده بود می‎گوید: "فرانس، برای آقا یک آبجو ببر!"

فلیکس در حالیکه پوسترهای روی دیوارها را تماشا می‎کرد می‎پرسد: "شما همان فرانسی هستید که نزد بارونس خدمت می‎کرد؟"

گارسون می‎گوید: "نه، شما حتماً منظورتان آقای آیشینگر است: او دارد می‎آید!"

یک مرد خوش تیپ با سبیلی نظامی در برابر فلیکس ایستاده بود. چشم‎های تیز آبی‎اش پرسش‎گر را تفتیش می‎کردند. جریان به نحوی برای فلیکس نامطبوع بود. اما حق با او بود: مرد با صراحت صحبت می‎کرد: او چهار سال برای متوفی خدمت کرده، و بارونس به او قول یک بازنشستگی و یک سرمایه داده بوده، برای اینکه او بتواند با آن، همانطور که آرزوی او بود یک مدرسه کوچک اسب‎سواری در شهر تأسیس کند، و بارون فردیناند نمی‎خواهد حرف او را قبول کند؛ اما او می‎تواند آن را قسم بخورد.

فلیکس به شکایت او گوش می‎سپارد و به او حق می‎دهد، سپس شروع می‎کند با احتیاط به پرسش از اینکه متوفی چطور زندگی می‎کرده، و آیا پذیرای مهمان می‎گشته ...

اما مرد کاملاً مشغول به خود بود. او می‎گوید: "بارونس هر روز اسب‎سواری می‎کرد. اوه، او خیلی خوب اسب‎سواری می‎کرد، و چون من هم خوب اسب‎سواری می‎کنم بنابراین بارونس همیشه مرا به همراه خود می‎برد. من بعضی از چیزها را به او نشان می‎دادم."

فلیکس در تعریف‎های مرد جسی را به یاد می‎آورد.

"دیگر چه کار می‎کرد؟ کتاب می‎خواند؟ بله، کتاب می‎خواند! نامه می‎نوشت و نامه برایش فرستاده می‎شد. اما مهمان به ندرت می‎پذیرفت."

"آیا خیلی غمگین بود؟"

"نه، نه، اصلاً. و با همه مردم دوستانه رفتار می‎کرد. بارونس به اندازه زیبائیش مهربان بود."

شیفتگی خدمتکار به اربابش برای فلیکس ناخوشایند می‎شود. اما همیشه اینطور بود. کسی که به جسی نزدیک می‎گشت ... مرد اشگ در چشم داشت. فلیکس متأثر می‎شود.

مرد می‎گوید: "بارونس به من کتاب برای خواندن داد تا من آموزش ببینم، او خیلی به من علاقه نشان می‎داد، و حالا بارون نمی‎خواهند حرف مرا باور کنند ...!"

او دوباره شروع می‎کند به صحبت در باره ادعاهایش، و برای توجیه کامل آنها به سمت فلیکس خم شده با صدای آرام می‎گوید: "من ... بله، چطور باید منظورم را برسانم؟ من این افتخار را داشتم ... آقا به تمام چیزهای خانم بارونس علاقه نشان می‎دهند ... اگر بخواهم واضح صحبت کنم ... آقا شما من را لو نخواهید داد ... من این افتخار را داشتم که مورد علاقه بارونس واقع شوم ... به عنوان یک مرد ..."

یک خنده شاد به چشمان مرد می‎افتد؛ و نمی‎بیند که فلیکس او را ابتدا حیرتزده و سپس شوکه گشته نگاه می‎کند.

"... این اتفاق اغلب افتاده که آدم مورد علاقه اربابان خود قرار می‎گیرد ... اما هیچ بانوئی مانند بارونس نبود ... هیچ بانوئی! آدم نمی‎تواند هرگز او را فراموش کند!"

و وقتی او چهره سفید شده فلیکس را قبل از آغاز خشمی نامحسوس می‎بیند لبخندِ خاطرات شاد از چشمانش محو می‎گردد. و حالا فلیکس از جا می‎جهد و شروع می‎کند با عصایش به زدن مرد: "چطور جرئت می‎کنید ..." اما مرد با اطمینان ضربات را دفع می‎کند و با تمسخر و وقیحانه می‎پرسد: "حضرت آقا یک رقیب‌اند؟ ما همه در برابر زنان برابریم!"

آن دو چند ثانیه در چشمان همدیگر نگاه می‎کنند، سپس فلیکس بر خود مسلط می‎شود و می‎رود.

قطار فلیکس ساعت یازده شب در زیر باران شدید به وین می‎رسد. او کاملاً خسته، یخزده و درمانده به خانه‎اش می‎رود؛ او تلگراف نزده بود و اتاقش را گرم نساخته بودند. در اتاق نشیمن هنوز بطری شراب قرار داشت؛ او به سرعت چند گیلاس می‎نوشد. سپس به چهره رنگپریده‎اش در آینه نگاه می‎کند. در پشت سر او میمون‎ها در حال پوزخند زدن چمباته روی صندلی‎ها ظاهر می‎شوند.

https://www.youtube.com/embed/vACZA9dGvV4