رئیس‌جمهور.

<رئیس‌جمهور> از آلفرد بروست را در تیر سال ۱۳۹۳ ترجمه کرده بودم.

قتل خرگوش

این را هنوز کسی به او نگفته بود: تو نباید حیوانات را بکشی. و با این وجود او ده سالش بود، در وسط اروپا زندگی می‎کرد و به مدرسه بزرگی می‎رفت. پنجمین فرمان «تو نباید بکشی» را فقط برایش در رابطه با کشتن انسان معنا کرده بودند. زیرا حتی لوتر گفته بود که وقتی خداوند به اردک‎ماهی‎های بزرگ رود راین اجازه رشد می‎دهد انسان هم اجازه خوردن آنها را دارد. و پدر والتر مانند تولستوی تا آخرین دهه زندگیش یک مرد شکارچی باقیماند. همراه پدر به شکار رفتن و پرسه زدن در میان جنگل و مزارع کاملاً مطابق خواست والتر جوان بود، گرچه یک ضعف عصبی در این سفر کوتاه بدون هدف تعطیلاتش را کمی ناگوار می‎ساخت. به ویژه که او اصلاً عصبی نبود. اما غیرقابل تحمل‎ترین چیزی که برای او بر روی زمین وجود داشت شنیدن صدای شلیک گلوله در نزدیک یا حتی در فاصله دور از خود بود. و یک بار یک چنین شلیک غیرمنتظره از طرف پدر در نزدیکی والتر این نتیجه را به بار آورد که پسر از وحشت به زمین می‎افتد، یعنی او به همان نحو که بود، با کوله‌پشتی و ساک‌دستی صاف روی چمن می‎نشیند. اما بخصوص تیراندازی به هدف وقتی او در محل تمرین باید تفنگ‎ها را نگاه می‎داشت برایش وحشتناک بود. یک تیرانداز می‎ایستاد و نشانه می‎گرفت، والتر با استقامت پشت سر او می‎ایستاد و بقیه تیراندازان در سکوت انتظار می‎کشیدند. و آن مدت درازی که نشانه گرفته می‎گشت! این غیرقابل تحمل بود! و مرد هنوز در حال نشانه گرفتن بود! و بعد گلوله درست مانند همیشه زمانیکه والتر انتظارش را نمی‎کشید شلیک می‎گشت. او تلاش می‎کرد نفسش را دقیقاً لحظه شلیک گلوله از دهان خارج سازد. اما مانند همیشه گلوله زمانی شلیک می‎گشت که والتر با عجله نفس عمیقی را به درون می‎کشید. باروت بدون دود وجود داشت اما باروت بی‌صداتری را هنوز هیچکس اختراع نکرده بود.

در غیر اینطورت شکار لذت پوچی برایش مهیا می‎ساخت. او وقتی ساچمه‎ها به سرعت به سمت یک دسته کبک شلیک می‎گشتند از تماشا کردن سقوط تعداد زیادی پرنده در علف خوشحال می‎گشت. و او با هیجان نگاه می‎کرد که چگونه مرگ از خرگوشی که سریع می‎دود پیشی می‎گیرد و خرگوش چندین بار بر روی زمین می‎غلطد و سگ خوب پَکَن با خوشحالی می‎رود و شکار تیر خورده را می‎آورد. اقسام حیوانات در شکارگاه پدرش وجود داشت؛ غازهای وحشی، اردک، روباه، خروس جنگلی، و همچنین گوزن هم در شب‎های ماه کامل از مزارع چاودار پارس می‎کرد.

تمام مردمی را که او می‎شناخت از شکار کردن لذت می‎بردند. و همچنین کشاورزان تماشگر نیز از شلیک‎های خوب خوش‎شان می‎آمد. به این ترتیب در روح پسر تکریم از شکار کاهش می‎یابد. و مردم از شکارچیان بسیار عالی بعنوان قهرمان تجلیل می‎کردند. البته والتر یک خواننده ساعی تقویم حمایت حیوانات بود. اما تنها مطالبی در باره اینکه آدم اجازه آزار رساندن به حیوانات را ندارد در آنها می‎خواند. نه پدر و نه پسر هرگز به حیوانی آزار نرسانده بودند. آری ــ هنگامیکه والتر یک بار کشته شدن همراه با شکنجه یک موش اسیر توسط یک مرد خشن را می‎بیند دچار تشنج گریه و فریاد گشته و باید استفراغ می‎کرد!

یک بار در پائیز یک شکار دسته‌جمعی سازمان داده شده بود که چند ناحیه را در برمی‎گرفت. والتر با یک گاری که توسط اسب آرامی کشیده می‎گشت پشت سر آنها می‎رفت و قربانبان جنگ را جمع‎آوری می‎کرد. در نزدیکی یک مزرعه گستردۀ سیب‎زمینی که در سر دیگرش کشاورزان سرگرم کار کردن بودند دوباره صید وجود داشت. والتر پاهای یکی از خرگوش‎هائی را که آنجا افتاده بود می‎گیرد، در این لحظه ناگهان خرگوش به جنبش می‎افتد تا از آنجا بگریزد. پدر فریاد می‎کشد: "بکشش" و با عجله به سمت شکارچیان و سگ‎ها که در بهترین موقعیت بودند می‎رود.

اما خرگوش جوانی بزرگ با قدرتی شگفت‎انگیز بود که قابلیت حریف شدن با پسر را داشت. خرگوش دست‎هایش را از هم کاملاً باز می‎کند و با پاهایش چنان نیرومند لگد می‎پراند که برای والتر نگاه داشتن حیوان مشکل بود. و در این حال خرگوش از میان دندان‎هایش صدای خشمگینانه‎ای خارج می‎ساخت که مانندش پسر را هرگز چنین به وحشت نینداخته بود. پسر متشنج پاهای خرگوش را محکم نگاه می‎دارد و یک لحظه می‎اندیشد که چه باید بکند. او نمی‎توانست به هیچوجه اجازه رفتن به طعمه را بدهد. تمسخر شکارچیان، تکان دادن تحقیرآمیر سرشان برایش غیرقابل تحمل می‎گشت. او خود را بعنوان آدم به درد نخوری مجسم و نارضایتی پدر را از قبل احساس می‎کند. در این بین خرگوش بخاطر آزادیش مأیوسانه می‎جنگید و خشمگینانه از میان دندان‎هایش صدا خارج می‎ساخت و طوری بود که انگار می‎خواهد پسر را گاز بگیرد.

کشاورزان به آرامی نزدیک‎تر شده بودند، و والتر متوجه می‎گردد آنطور که او آنجا ایستاده است شکل رقت‎انگیزی از خود منعکس می‎سازد. در این وقت در نزدیکی خود متوجه سنگ بزرگی که عمیق در زمین فرو رفته بود می‎گردد. او حیوان را به آنجا می‎کشد، با یک تصمیم سریع حیوان را بالای سرش بلند می‎کند و با نیروی اندک خود جمجمه خرگوش را به برآمدگی سنگ می‎کوبد. ضربه پوک و خفه بود.

خرگوش فریاد می‎کشد: "آخ! آخ!" و تمام استخوان‎های پسر از این صدای شبیه به صدایِ انسان یخ می‎زند، بلافاصله از تمام منفذهایش عرق ترس جاری و تمام بدنش چسبناک می‎گردد. کشاورزان در حال پوزخند زدن او را احاطه کرده و خود را برای تماشای بازی‎ای که اجرا می‎گشت آماده می‎کردند. زیرا که حالا خرگوش با شدت بیشتری برای بدست آوردن آزادیش تلاش می‎کرد.

و والتر یک بار دیگر کار قبل را تکرار می‎کند.

حیوان سخت‎تر فریاد می‎کشد: "آخ! آخ! آخ!"

کشاوران هنگامیکه والتر دست‎های خسته‎اش را آویزان می‎کند می‎خندیدند.

او از شکنجه حیوان در رنج بود، از خوشحالی کشاورزان بدخواه در رنج بود، بخاطر وظیفه نادرستی که او اینجا باید به انجام می‎رساند در رنج بود. و، وقتی او راه خروجی نیافت اجازه داد که خشم جوانانه بر او مسلط شود و چنان شروع به کوبیدن سر حیوان به سنگ می‎کند که از شدت آن خودش هم شگفتزده می‎گردد.

خرگوش فریاد می‎کشد: "آخ! آخ!" و فریادش شاکیانه‎تر و آهسته‎‎تر می‎گردد.

سپس حیوان ساکت می‎شود. کشاورزان می‎روند ــ با احساسی ظاهراً مبهم. والتر شکار را به سمت گاری می‎کشد. آنجا ــ یک بار دیگر ــ کاملاً نزدیک وسیله نقلیه موج جدیدی از زندگی در خرگوش بلند می‎شود. و پسر جوان در وحشتی دیوانه‎وار و با آخرین نیرو سر خونین حیوان را به چرخ آهنی گاری می‎کوبد. در این لحظه والتر نیش دردناکی در شکمش احساس می‎کند و خرگوش با یک سوت طولانی و محزون زندگیش را به پایان می‎رساند.

سپس والتر شکمش را می‎گیرد و یک قطعه شکسته به بزرگی یک گردو احساس می‎کند ...

خرگوش مُرده بود و در کنار بقیه خرگوش‎ها قرار داشت. در گوش‎های والتر صدای خفۀ کوبیده شدن سر خرگوش به سنگ ثابت ایستاده بود. صدا مغزش را ترک نمی‎کرد و مانند هیولائی به آن فشار می‎آورد. بر روح او اما یک سایه تاریک افتاده و ظاهراً خود را به چشم‎انداز هم کشانده بود. زیرا با وجود آنکه هیچ ابری در آسمان دیده نمی‎گشت و ظهر نزدیک شده بود اما به نظر والتر اینطور می‎رسید که انگار خورشید حالا دیگر مانند قبل از این ماجرا روشن نمی‎درخشد. وگرنه روز به ظاهر مانند روزهای ایام دیگر در حال گذر بود.

این سایه تاریک او را در شب از خواب می‎پراند. فریاد وحشتناکش در میان خانه می‎پیچید. با چراغ پیشش می‎روند و پسر جوان را با چشمانی خیره و رنگ‌پریده ژولیده و پریشان می‎یابند. دهانش کاملاً باز بود. دست‎هایش می‎لرزیدند و از چیزی نامرئی می‎گریختند.

او ناله می‎کرد: "خرگوش ... ... گاز می‎گیره ... گاز می‎گیره!" و تلاش می‎کرد خود را از چنگ خرگوش رها سازد.

"هزار تا خرگوش! همه‌جا، همه‌جا ... پُر، پُر ... از خرگوش ... تا آن ته ... پُر، پُر ... از خرگوش."

او روی تخت می‎نشیند.

پسر می‎جنگید "من تو رو خیلی می‎شناسم، خیلی ... تو با آن صورتت آنجا!" پسر می‎جنگید "همه صورت‎هایشان با تو فرق دارد. ... ... ... تو وحشتناکی!!!"

این شب با ترس کامل به پایان می‎رسد.

صبح روز بعد والتر کاملاً سالم از خواب برمی‎خیزد. اما فشاری را که بر سر و بر دل خود احساس می‎کرد او را رها نمی‎ساخت. سؤال‎های دکتر از او بی‌جواب می‎مانند. پسر با چشمان بزرگ سکوت کرده بود و به دکتر نگاه می‎کرد. مادر از او مخفیانه سؤال می‎کند و سکه پول براقی که والتر دوست داشت به او می‎دهد.

او ساکت جواب می‎دهد: "آنها می‎جهند ... می‎جهند ... بدون  وقفه ..." و می‎بیند که چگونه مادر هیجانزده از آنجا می‎رود و اشگ چشمانش را با دستمال پاک می‎کند.

او برای خود زمزمه می‎کند: "اما آنها می‎جهند ... می‎جهند ..." و با ضعف به مزارع اشاره می‎کند: "آنها بدند ... ... من می‎دونم ... ..."

و در شب دوباره رویاهای سنگین مانند دیوار عریضی در برابرش مستقیم بلند می‎گشتند. خرگوش‎ها ــ همه جا پُر از خرگوش. و خرگوش بزرگ دارای چهره خاص بر همه برتری داشت. گاهی اوقات بر روی پاهایش می‎ایستاد. و یکی از پنجه‎های دستش را بلند می‎کرد و با کج کردن دهانش با لبخندی تلخ تهدید می‎کرد. و دوباره دستش را روی زمین قرار می‎داد و به این سمت و آن سمت می‎جهید. و در این بین تعداد زیادی خرگوش به پنجه‎هایشان چین می‎انداختند، سرهای تیزشان و گوش‎های سفت ایستاده‎شان را از سمت راست به سمت چپ و به عقب و جلو تاب می‎دادند. و ناگهان پوزه‎هایشان را باز می‎کردند و به نظر می‎آمد که آواز می‎خوانند. آنها چیزی می‎خواندند که والتر آن را نمی‎شنید. این خواب‌دیدن‎ها برایش غیرقابل تحمل بود و او را مجبور به گریستن می‎ساخت. اما زمانیکه ارتش خرگوش‎ها غیرمحسوس برای حمله بر علیه او به حرکت می‎افتادند برای والتر راه دیگری بجز فریاد کشیدنی بدون ممانعت که تا مغز استخوان را می‎لرزاند باقی‌نمی‎ماند ...

شلاق‎های شبانه پسر را تا حد یک اسکلت لاغر ساخت. او گناهی را که توسط قتل حیوان بر دوش می‎کشید عظیم احساس می‎کرد. کتابی انتخاب می‎کند و آن را می‎گشاید. او چند جمله را می‎خواند، و در آنها گفته شده بود که هر گناهی در جهان کفاره طلب می‎کند. و این کفاره فقط وقتی می‎تواند مورد قبول واقع گردد که آدم قوی‎ترین تمایل خود را قربانی سازد. او به خواندن ادامه می‎دهد، از ابتدا می‎خواند، از انتها می‎خواند. اما همه‌چیز بجز این جملات اندک برایش کشف نگشته باقی‌می‎ماند. او به چه چیزی بیشتر تمایل داشت؟ چه چیزی را بیش از همه ترجیح می‎داد؟ ماهیگیری برایش لذتبخش‎ترین چیزها بود، کرم‎ها را از درون خاک بیرون می‎آورد، به قلاب آبی رنگ ماهیگیری فرو و درون آب پرتاب می‎کرد؛ و وقتی موفق به کشاندن ماهی کوچکی به خشکی می‎گشت بی‌نهایت خوشحال می‎شد.

در این شب وقتی همه در خواب بودند، در برابر تختخوابش زانو می‎زند و عهد کودکانه‎ای می‎بندد: هرگز، هرگز، هرگز دیگر او به ماهیگیری نخواهد رفت. او هرگز دیگر کرمی را از زیر خاک بیرون نخواهد کشید و به قلاب ماهیگیری فرو نخواهد کرد، او هرگز دیگر ماهی شکار نخواهد کرد. قربانی بزرگ‎تری به عقلش نمی‎رسید. ماهیگیری بهترین قسمت فصل تعطیلاتش بود. اما تصمیمش چنان راسخ بود که وقتی بر روی تخت دراز می‎کشد و حالا روزهای زیبا را از بین رفته می‎بیند احساس سرما و تهی بودن می‎کند. او آینده خاکستری رنگی که انتظارش را می‎کشید احساس می‎کرد. او فکر می‎کرد که بهترین چیز زندگی را از دست داده است.

در این شب خرگوش با لباس و کلاه بی لبه زرد رنگی بر روی سر به خواب او می‎آید. او کاملاً تنها از طریق مزرعه شکوفائی می‎آید و در میان گل‎ها متوقف می‎گردد، به آرامی لبخند می‎زند و تعظیم می‎کند. سپس پنجه باریک پشمالودش را بلند و به نرمی سمت پسر دراز می‎کند، پسر با عجله آن را به دست می‎گیرد و با گریه‎ای شدید و لبان داغ بوسه‎ای بر آن می‎زند ...

هرگز یک روز صبح در زندگی والتر وجدآورتر از صبح آن شبی که این بیداری عظیم بدنبال داشت نبود.

 

رئیس‌جمهور

او به فضای باز قدم می‎گذارد. مهمان‎های مهمانسرا هنوز در خواب بودند. فقط نظافتچیان زن کارهای اولیه روزشان را انجام می‎دادند. دربان در باجه خود مرددانه ایستاده بود و مخفیانه خمیازه می‎کشید. گارسون با ریش تازه تراشیده و لباس اتو شده دستمال‎های سفره را تا می‎کرد.

رئیس‌جمهور در پارک از مسیری که شن سبز رنگش را جوانکی با چنگک صاف کرده بود قدم می‎زد. حالا رئیس‌جمهور اولین رد پای اخلالگرانه را در طرح ساده مرد جوان بر روی شن باقی‌می‎گذارد و در پایانِ آن مسیر طولانی می‎ایستد و کمی خجول به خط مستقیم ردِ گام‎های پشت سرش نگاه می‎کند. جوانک باغبان که در سرِ دیگر مسیر ایستاده بود و با سری کج کرده حمله به کار صبحگاهیش را نگاه می‎کرد پشت گوشش را می‎خاراند و بعد در حال عقب عقب قدم برداشتن دوباره به صاف کردن شن‎ها می‎پردازد.

اواخر تابستان بود و در ساحل کسی دیده نمی‎گشت. صندلی‎های راحتیِ از پشت به سمت بالا واژگون شده ساحل دریا طوری دیده می‎گشتند که انگار خوابیده‎اند. خورشید افق را ترک کرده و هوا کاملاً آرام بود. دریا بی‌نهایت می‎درخشید. حتی کوچک‎ترین نسیمی هم موج کوچکی را لمس نمی‎کرد. قایق ماهیگیران با بادبان‎های شُل در حال خواب دیدن بودند. یک انسان در حال امتحان کردن طناب‎ها و دیرک‎ها در آب شنا می‎کرد. این مأمور نجات غریق بود.

رئیس‌جمهور به این خاطر که به کجا باید برود مردد نبود. یک رئیس‌جمهور هیچگاه تردید نمی‎کند. و بخصوص این رئیس‌جمهور هرگز دودل نبود. و این ویژگی خط‌مشی زندگیش را تعیین کرده بود! به این ترتیب او توانسته بود تقریباً در ایام جوانی در حرفه خود به مقصد برسد. این ترس عجیب و غریبی بود، وقتی او روزی در دفتر کارش قصد داشت با تلاش تازه‎ای مشغول کار شود و ناگهان احساس کرد: هدف تحقق یافته است و از این بالاتر نمی‎رود. در آنجا دیگر جائی برای ترقی وجود نداشت. بهترین انگیزه‎اش، جاه‎طلبی، زائد شده بود؛ جاه‎طلبی‎های سیاسی برایش غریبه و نفرت‎انگیز بودند. در این لحظه ایده تازه کار کردن برای رفاه بشریت در نوری کم برایش به نوسان می‎آید. او این فورمول را دنبال و آن را با طرحی از عمل پُر می‎سازد. گرچه نام او بعنوان یکی از با وجدان‎ترین حامیان ملت در همه‌جا به احترام برده می‎شد اما او قادر نبود آن احساس پوچ درونی‌‎ای را که مدام با خود به همراه داشت پُر سازد. او تصمیم می‎گیرد یک خانواده تشکیل دهد و با زن فوق‎العاده زیبائی ازدواج می‎کند. حالا او بسیار خوشبخت بود و این خوشبختی خود را به این شکل نشان می‎داد که او فورمول «کار برای رفاه بشریت» را با آماجی از شادی، مهربانی و خوبی به انجام می‎رساند. او از این بابت کامل‎تر گشتن شخصیتش را احساس می‎کرد و اقداماتش بزودی به او آرامش می‎بخشند.

اما این آرامش شخصی در این شهر کوچک ساحلی که همزمان یک تفریحگاه ساحلی بود بطور تعیین کننده‎ای مختل می‎گردد.

در همان لحظه ورودش باید ناگهان بیقراریِ غیرقابل توجیه و توضیحی را که به او حمله‎ور شده و آهسته اما واضح افزایش می‎یافت در وجودش حس می‎کرد. این حس عجیب و غیرقابل شرح از قفسه سینه‎اش برمی‎خاست، اما تشخیص اینکه چگونه یک چنین حالت روحی می‎تواند از این بخش پاک بدنش با او گلاویز گردد برایش ناممکن بود. فقط از اینکه این احساس هیجان‎انگیز برایش به هیچوجه ناآشنا نیست باعث تعجبش شده بود. و هنگامیکه او در مسیری دورافتاده کاملاً عمیق و تیز در خود نگریست، با کمال تعجب دید که این بی‌قراری تپنده از مدت‎ها پیش در قفسه سینه‎اش بوده است، اما فقط به شکل لرزشی ملایم که به ندرت به یک صدای آهسته هشداردهنده تبدیل می‎گشت و اجازه می‎داد که با یک حرکت دست یا توسط یک گیلاس شراب دورش سازند. اما حالا آن بیقراری در او بیدار گشته و راه گلویش را می‎فشرد. و هرچه او کندوکاو و فکر کرد تا علت این ناآرامی‎ای را که باید بعنوان همراه و همدم زندگی‎اش به رسمیت می‎شناخت پیدا کند موفق نمی‎گشت. برایش ممکن نبود تا به آغاز آن لرزش رو به عقب فکر کند. او نمی‎توانست تحقیق کند که از چه زمانی همراه زندگیش خود را در اختیار او گذارده است. احتمالاً باید این کار فوق‎العاده پنهانی انجام گشته باشد.

اقامت او در این شهر ساحلی فقط برای یک روز در نظر گرفته شده بود، زیرا او از بندر و امکاناتش و همچنین ساختمان راه‎آهن آن بخاطر مأموریت شغلی بازدید به عمل می‎آورد. اما او حدود عصر یک ضعف در خود احساس می‎کند و تصمیم می‎گیرد بازگشت از سفر را یک روز به تأخیر اندازد. او یک اتاق در مهمانسرا سفارش می‎دهد و به آنجا می‎رود. و هنگامیکه به اتاق کوچک لوکس و باشکوه وارد می‎شود پرده پنهان‌ساز وجودش خود را می‎گشاید و می‎گذارد لحظه فراموش گشته‎ای در ذهنش جرقه زند.

بر روی دیوار بالای تختخوابی که امشب باید رویش می‎خوابید، در زیر شیشه یک قاب ساده و نازک عکس یک خانم تقریباً بیست و پنج ساله در قطع بزرگ قرار داشت که لباسی بسیار با سلیقه پوشیده بود. او ابتدا فکر کرد که مبتلا به خطای حس شده است، اما بلافاصله باید این حقیقت را می‌پذیرفت که دیدارش با این زن که فقط چند دقیقه به طول انجامیده بود علت اضطرابی بوده که او در تمام عمر ناخودآگاه با خود به اطراف حمل می‌کرده است و امروز صبح چنین خودسرانه و خشن از او به بیرون هجوم آورده بود. کاملاً حیرتزده اما آرام عکس را با دقت از قلاب بلند می‌کند تا آن را دقیق‌تر بررسی کند و در این حال در پشت آن این نوشته را می‌یابد: "به تنها دوستم لیندِن از طرف دوست سپاسگزارت اِلا ریمون (الیزه لای)."

رئیس‌جمهور بر روی صندلی می‌نشیند و با دست‎های لرزانش عکس را در مقابل خود بر روی میز می‌گذارد. نگاهش در خلاء خمیازه می‌کشید، زیرا که گذشته دوران دور ایام جوانیش را با چشم روح می‌دید و تجربه کوچکی را که او کاملاً فراموش کرده اما به نحوی واقعی در هرلحظه زندگیش در او پنهان ایستاده بود از نو به یاد می‌آورد.

او با گرفتن دیپلم تحصیل پیش دانشگاهی را به پایان می‎رساند و برای استراحت نزد بستگانش به روستا می‎رود. در این روستا یک مرد سخت معتاد به الکل به نام ریمون وجود داشت که در نتیجه زد و خورد و صدمه به اموال دیگران بیشتر از پنجاه بار به زندان افتاده بود. او کارگر با وجدان و با استعدادی بود اما به محض وارد شدن شیطان به جلدش از خود بی‌خبر می‌گشت. ــ یک روز دانشجوی جوان از میان جنگل می‌گذشت و از کنار مسیری که می‌رفت صدای گریه مضطربانه‌ای می‌شنود. او از میان بوته‌ها می‌گذرد و دختری را نشسته می‌یابد که دختر الا و ریمون بود. چند قدم دورتر پدر دختر مست افتاده بود. مرد جوان بلافاصله با دختر احساس همدردی می‌کند، کنار دختر می‌نشیند و با چهره‌ای سرخ گشته و با لکنت شروع می‌کند به گفتن کلمات دلداری‌دهنده. او بسیار صحبت کرد و صمیمانه با دختر حرف زد و مطمئناً کلماتش زیبا بودند و او با یک وعده پُر شور زیباترشان ساخت.

"و وقتی من تحصیلم تمام شود بعد برای بردن شما خواهم آمد. بعد شما بانوی بزرگی خواهید شد!"

در این وقت دختر خوب به صورت او نگاه کرده بود. و مرد جوان مجبور به این درک گشته بود که در این چشم‌های عمیق چیزی فوق‌العاده نزدیک و آشنا می‌زید. و این نزدیکی و آشنائی هر دو انسان جوان را به بوسیدنی شگفت‌انگیز و لرزان وامی‌دارد. سپس گاری‌ای که باید مرد مست را به زندان می‌برد از راه رسیده بود. و پس از مدت کوتاهی مرد در زندان می‌میرد.

رئیس‌جمهور از جا می‎جهد و چند بار به این سمت و آن سمت اتاق قدم می‌زند. او با به صدا آوردن زنگوله خدمتکار را خبر می‌کند و دستور آوردن یک بطری شراب می‌دهد و دو گیلاس از آن را پشت سر هم می‌نوشد، سپس می‌نشیند و عکس را دوباره بدست می‌گیرد.

او این واقعه را فراموش کرده بود؛ اگر هم نه کاملاً، در هرحال او نمی‌توانست دختر را به یاد آورد. یا او از ابتدا نمی‌خواست که دختر را به یاد آورد. حالا عکس دختر را با امضاء الیزه لای یافته بود. و الیزه لای بزرگ‌ترین بازیگر تراژدی وطن بود. چرا او هرگز متوجه نگشته بود که چه‌کسی در پشت این نام با شهرت جهانی پنهان است؟ او خود را ابتدا پس از ازدواج با تئاتر مشغول ساخته بود. قبل از آن برای تئاتر وقت نمی‌گذاشت. البته او عکس‌های بازیگران بزرگ را دیده بود، اما آنها فقط ماسک بودند و نفوذ به پشت ماسک‎ها برایش هیچ لذتی نداشت. یک چنین عکس شخصی‎ای مانند این عکس که بخصوص از زمان جوانی هنرپیشه مشهور بود را هرگز ندیده بود. و اتفاقاً امشب زن در شهر نمایش اجرا می‌کرد. این اجرا آنطور که روزنامه‌ها اعلام کرده بودند باید آخرین حضور در صحنه‌اش می‌گشت. و بعد قصد داشت دوران بازنشستگی خود را در خانه روستائی دورافتاده‌ای بگذراند!

و او در تئاتر نبود! شاید که زن برای او بازی می‌کرد! بدون شک زن هنوز هم منتظر بود که او برای بردنش بیاید!! اوه ــ سریع به آنجا! سریع به آنجا!!!

چیزی در او فریاد می‌کشید، چیزی که تمام عمر عذابش می‎داد و شکنجه‎اش می‎کرد. چیزی در او قصد رها شدن داشت، چیز بی‌مرزی که او از آن می‌ترسید.

اما او بعد از آنکه تمام شراب را می‌نوشد بر روی تخت دراز می‌کشد و با رویاهای سنگین تا صبح به خواب می‌رود ...

حالا او در امتداد جاده ساحلی قدم می‌زد. همچنین برای الا ریمون یا الیزه لای نیز شب به پایان رسیده بود. او باید شب را در هتل رایشس‎آدلر گذرانده یا شاید هم از پنجره به میدان کنار کلیسای جامع نگاه کرده باشد. مرد اما حالا به خانه در ساحل باز می‌گردد. این اتاق مطالعه بود. او دقیقاً می‌دانست که کدام مجله را باید بردارد، و کنار پنجره می‌نشیند. در مجله یک سری از عکس‎های معشوقش از نقش‌هائی که در این سمت و آن سمت اقیانوس اجرا کرده بود چاپ شده بود. و عکس‌ها همه از شخصیت زنان بزرگ، زیبا و قوی‌ای بودند که او نقش‌شان را بازی کرده بود.

رئیس‌جمهور از پنجره به دریا نگاهی می‎اندازد و دوباره به مجله و به چشم‎هائی که او را می‌شناختند نگاه می‌کند، چشم‎هائی که تمام شخصیتش را بالا می‌بردند و او را به سرگیجه می‎انداختند و او برای آنکه نیفتد صندلی را محکم می‎گیرد! سپس از جا برمی‌خیزد، از اتاق خارج می‎شود و به ساحل می‌رود، مرغ‌های نوروزی و ماهیگیرها و قایق‌هایشان را تماشا می‌کند. و چون شن مرطوب بود محکم و مطمئن قدم برمی‌داشت. او به همسر زیبایش و به فرزندان در حال رشدش می‌اندیشد. او به یاد می‌آورد یک بار خوانده بود که یکی از والاترین فضایل‎ها وظیفه است و زندگی به کسا‎نیکه آن را به کار می‌برند اجازه مُردن نمی‌دهد. حتی اگر آنها مایل به مُردن باشند ــ دست‌های انسان ضعیف‌اند اما وظیفه مرد متعلق به خانواده‌ای‌ست که او تشکیل می‌دهد! و احساساتش باید سکوت کنند! زیرا که آنها دست و پا گیر و بیفایده‌اند!

و او عینک یک چشمی‌اش را به جلوی چشمش هُل می‎دهد و بلافاصله احساس می‌کند که چگونه او شخصیت خود را خارج از چیزهای اطرافش و انسان‌ها قرار داده است. او احساس می‎کند که روز پیش یک توضیح ضروری را در هستی‎اش پدید آورده است. حالا اما همه آنها بی‌ربط بودند و تمام گشته ...

او بازمی‌گردد. او سوار قطار می‌شود. او در شهر خود به خانه می‌رود: مطلقاً مانند یک رئیس‌جمهور! و هیچکس متوجه نمی‎گردد که گرداب تند عشق بر بالای سر او به جوش و خروش آمده بوده است.

https://www.youtube.com/embed/CmwXjj1B4UE