داستان یک عشق کوتاه.

<داستان یک عشق کوتاه> از اویدون فون هوروات را در خرداد سال ۱۳۹۵ ترجمه کرده بودم.

دهکدهِ بدون مرد

یک کمدی در هفت پرده

این نمایشنامه قصد ندارد رمانِ "زنانِ سِلیشْیه" اثر کالمَن میکسات، رمان‌نویس بزرگ مجارستانی را به شکل درام درآورد، بلکه فقط تلاشی را وصف می‎کند که بر اساس تک تک مضمون‎هایِ آن یک نمایش کمدی نوشته شود. بازیگران در این نمایشنامه هیچ ربطی با بازیگرانِ آن رمان ندارند.

بازیگران:

ماتیاس کوروینوس، پادشاه مجارستان

گراف از هِرمن‎اِشتادت

حاکم

کارمند دربار

فرمانده

حمامی

توماس، صاحب مهمانخانۀ اَینْهورن

یک مرد چاق

یک مرد لاغر

یک مرد ریشو

یک مستخدم دربار

یک مهماندار دربار

دو محافظ

دو آقا

یک پادو

زن مو بور

زن مو سیاه

زن مو سرخ

یک خدمتکار زنِ حمام

یک دختر لهستانی

آقایان

محافظین

زنانِ زشت و زیبا

زمان: در حین جنگ تُرک‎ها ــ در اوایل رنسانس. 

پرده اول

سالن در قلعه‎ای با پنجره‎های بلندِ سَبک گوتیک در پسز‎مینه، که آدم می‎تواند از میانشان تا مسافت دوری از مجارستان را تماشا کند. حاکم در اینجا هیئتِ نمایندگیِ به اصطلاح مردمِ پائین‎تر را می‎پذیرد، در اینجا او نگرانی‎های بزرگ و خواسته‎های کوچک آنها را گوش می‎کند. مکان یک شباهت خاص با یک سالن دادگاه دارد ــ در سمت چپ یک سکو شبیه به تخت سلطنتی، که بر رویش حاکم با آقایانش برای استراحت بکار می‎برد، در کنار آن یک میز برای منشی. در سمت راست و سمت چپ یک در، از درِ سمت راست مردم داخل می‎شوند، درِ سمتِ چپ به اتاق‎های حاکم باز می‎شود. در برابر هر یک از دو در یک محافظ با کلاهخودی که تمام صورت را می‎پوشاند، با زره بر تن و یک نیزه در دست نگهبانی می‎دهد.

یک فرماندۀ گارد از سمت چپ می‎آید و اولین محافظِ درِ چپ را بازرسی می‎کند. او را از بالا تا پائین، از جلو و عقب تماشا می‎کند.

فرمانده: من انتظار دارم که یک کلاهخود باید برق بزند! او به سمت دومین محافظ می‌رود، او را هم عمیق نگاه می‌کند و ناگهان بر او خشم می‌گیرد. چرا نیزه این وضعی‎ست؟ این که پُر از کثافت است!

دومین محافظ: گزارش می‌دهم قربان، این کثافت نیست، این فقط خون است.

فرمانده متحیر: چرا خون؟

دومین محافظ: گزارش می‌دهم قربان، من با آن صبح زودِ امروز یک کشاورز را کشتم.

فرمانده: به چه دلیل؟

دومین محافظ: بدون دلیل.

سکوت.

فرمانده: یعنی چه؟

دومین محافظ: گزارش می‌دهم قربان، کشاورزی را که کشتم به آقای حاکم توهین کرد.

فرمانده: آیا این دلیل نیست؟ و به او ثابت نگاه می‌کند.

سکوت.

فرمانده به آرامی: بعلاوه شمشیر هم بیش از حد کوتاه است.

دومین محافظ: گزارش می‌دهم قربان، فقط اینطور دیده می‎شود، چون قد من بیش از حد دراز است.

فرمانده: "بیش از حد دراز" او پوزخند می‌زند. مراقب باش که فقط به اندازۀ یک سر کوتاه نشوی!

کارمند دربار از سمت راست می‎آید؛ او کمی ناراحت دیده می‎شود؛ به فرمانده: پس کِی شروع می‎شود؟

فرمانده: عالیجناب، آقای حاکم هنوز در حال غذا خوردن هستند.

کارمند دربار غرغر می‎کند: او پنج ساعت است که غذا می‎خورد ... آیا حداقل فعلاً مشغول خوردن دسر است؟

فرمانده لبخند می‎زند: چند دقیقه قبل مشغول خوردن غاز بودند.

کارمند دربار: تازه دارد غاز می‎خورد؟ او آه می‎کشد و دستمالش را بر روی پیشانی نگهمیدارد.

فرمانده: سردرد دارید؟

کارمند دربار: جای تعجب نیست! آنجا در بیرون هفت ساعت است که صد کشاورز چمباته زده‎اند، همۀ آنها منتظر شرفیابی هستند و همه بوی سیر می‎دهند، چه‌کسی می‎تواند این لذت واقعی را تحمل کند؟ من نه! آهسته، برای اینکه محافظین نتوانند صدایش را بشنوند. اگر این کشاورزان باکفایت می‎دانستند که مطرح کردن شکایت‎شان در اینجا چه بیفایده است ...

فرمانده حرف او را آهسته قطع می‎کند: بنابراین در خانه می‎ماندند ... و لبخند می‎زند.

کارمند دربار: بله. آنها در خانه می‎ماندند و همه‌چیز را آتش می‎زدند.

فرمانده کمی در هم مچاله می‎شود؛ سپس به اطراف نگاه می‌کند و گوش می‌دهد، خیلی آهسته: حرف ما از اینجا خارج نمی‎شود، این حقیقت دارد که خَلق غرغر می‎کند؟

کارمند دربار با تکان سر بله می‎گوید: خلق غرغر می‎کند.

سکوت.

فرمانده دوباره به اطراف نگاه می‎کند؛ آهسته‎تر: واقعاً؟

کارمند دربار: بله، و در حقیقت واقعاً خطرناک.

فرمانده: اما چرا؟

کارمند دربار: چرا؟ خدای من، شما نظامیان خیلی ساده‎لوح هستید! فقط به همۀ آن جنگ‎های فراوانی که ما برنده شده‎ایم فکر کن! ما بر تُرک‎ها پیروز شدیم ... درست است! اما برای هر سطل خونِ ترکی یک سطل خونِ مجارستانی هم ریخته شده است. ما بر کافران پیروز شدیم و اروپا را نجات دادیم، اما نیمی از سرزمین‎مان ویران و نابود شده است.

فرمانده: بله ‎بله ما افتخار زیادی برداشت کردیم.

کارمند دربار: بدون شک. اما متأسفانه هیچ نانی برداشت نکردیم. کشاورزان ما گرسنگی می‎کشند. حالا اگر این کشاورزان می‎دانستند که عالیجناب حتی هنوز مشغول خوردن دسر نیست! من می‎توانم برایت فاش کنم که خلق دیگر به آقایانِ بلندپایه اعتماد ندارد، و این خوش‎شانسی ما است که بخصوص حالا یک پادشاه جدید به دست آورده‎ایم.

فرمانده: چرا؟

کارمند دربار: چون خلق این پادشاهِ جدید را دوست دارد.

فرمانده: اما او هنوز هیچ جنگ واقعی را هدایت نکرده است!

کارمند دربار: ظاهراً این هیچ نقشی بازی نمی‎کند. خلق یک غریزه عجیب و غریب دارد، خلق او را واقعاً دوست دارد، آقای ماتیاس کوروینوسِ جوان ما را ... و چرا؟ چون او با علاقۀ خاصی وزرای خودش را زندانی می‎کند. او در حال حاضر "مرد عادل" نامیده می‎شود، "ماتیاسِ عادل" ــ او لبحند می‎زند. خب، برای اینکه آدم توسط خلق دوست داشته شود باید فانتزی‎شان را بحساب آورد ...

یک پادو از سمت چپ داخل می‎شود: عالیجناب آقایِ حاکم!

حاکم، یک فئودالِ چاق، با سر و صدای زیاد با آقایانِ همراهش از سمت چپ می‎آید، از جمله با گراف جوان از هِرمن‎اِشتادت که لباس کاملاً سیاهی پوشیده است؛ منشی نیز داخل سالن می‎شود، بلافاصله به سمت میز می‎رود، دفتر شرفیابی را می‎گشاید و قلم را امتحان می‎کند؛ فرمانده سلام نظامی می‎دهد و کارمند دربار تعظیم می‎کند.

حاکم به آقایان همراهش: بنابراین آقایان محترم یک بار دیگر یک چنین دسری و من استعفا می‎دهم! باید آنها کوفتۀ آلو بوده باشند؟! آنها کوفته نبودند، آنها گلوله‎های کهنه قدیمی توپ بودند که آشپز با آن گولاش ساخته، یک گولاش برای سگ‎های خشمگین! او می‎خندد.

بجز گراف از هِرمن‎اِشتادت همه کم و بیش شدید می‎خندند.

حاکم ناگهان دیگر نمی‎خندد و به گراف نگاه می‎کند: تو دوباره با ما نمی‎خندی؟ چه شده است؟ نکند که کوفته‎ها به دهانت خوشمزه آمده باشند؟

گراف: نه.

حاکم: خوب پس بخند!

بجز حاکم و گراف دوباره همه می‎خندند.

گراف اندوهگین لبخند می‎زند.

حاکم با نگرانی به گراف ثابت نگاه می‎کند: او چطور می‎خندد ... طوریکه انگار عشق بزرگش و یا حتی بهترین اسبش مُرده است.

یکی از آقایان: او فقط عصبی‎ست.

حاکم: آیا او بیمار است؟

دومین آقا: او امشب هزار تالر باخته است.

فرماندار: اوه!

گراف: هزار تالر نقشی بازی نمی‎کند، من برای برنده شدن قمار نمی‎کنم ... اما فقط قبلاً خبر بدی دریافت کردم: عایدات املاکم در زیبنبورگن مرتب ناچیزتر می‎شود، اگر همینطور ادامه یابد باید بزودی تن به کار بدهم ... او به خود لبخند طعنه‌آمیزی می‎زند.

حاکم از به خود طعنه زدن هیچ‌چیز نمی‎فهد: بد، بد! اما همۀ ما باید کار کنیم ... پسرعموی عزیز، به من نگاه کن! بجای اینکه بتوانم پس از غذا خوردن اندکی دراز بکشم باید شرفیابی را برگزار کنم، تقاضاکنندگان را تسلی دهم، در نگرانی کشاورزان سهیم شوم و نمی‎دانم چه کارهای دیگری.

اولین آقا کنایه‎آمیز: خب اعلیحضرت اینطور دستور داده‎اند.

حاکم خشمگین: بله، اعلیحضرت. با صدای خفه به آقایان. به نظر می‎رسد که آقای جوان می‎خواهند یک ایده‎آلیست شوند، او کمی بیش از حد برای بنده‎هایمان دل می‎سوزانند. البته عدالت چیز خوب و زیبائی‎ست، اما کسی که قدرت دارد به عدالت نیازی ندارد. ما این آقای کوروینوس را ترک عادت خواهیم داد ... او کُند می‎نشیند و ناله می‎کند. اَه، معده‎ام درد می‎کند ... بسیار خوب دسته کشاورزها را داخل کنید! من فعلاً خُلق و خوی درستی دارم! به کارمند دربار. چند نفر در بیرون چمباته زده‎اند؟

کارمند دربار: تقریباً صد نفر.

حاکم: خدای بزرگ!

کارمند دربار: بعضی‎ها هفته‎ها انتظار می‎کشند ...

حاکم حرف او را قطع می‎کند: من نپرسیدم که چه مدت آنها انتظار می‎کشند، من پرسیدم چه تعدادی انتظار می‎کشند! ما خواهش می‎کنیم به پرسش‎های ما دقیق‎تر پاسخ دهید! بسیار خوب راه بیفت، راه بیفت! خلق اصیل را داخل کنید!

کارمند دربار درِ سمت راست را باز می‌کند، و پنچ زن با خجالت داخل می‌شوند؛ این پنج زن کشاورزند و خدا می‌داند که زیبا نیستند! آنها زانو می‌زنند.

حاکم به زن‎ها بخاطر زشت بودنشان نامهربانه نگاه می‎کند؛ به کارمند دربار: این چه است؟

کارمند دربار: اینها زنان از روستای سِلیشیه هستند.

گراف گوش می‎سپارد.

حاکم به کارمند دربار: بپرس که برایمان چه آورده‎اند!

کارمند دربار به زن‎ها: عالیجناب، آقای حاکم مایلند که من از شماها مهربانانه بپرسم برای عالیجناب چه آورده‎اید؟

زن‌ها با ترس با همدیگر نگاه رد و بدل می‎کنند. چی شماها چیزی نیاورده‌اید؟! آیا مگر نمی‎دانید که تقاضاکنندگان باید همیشه چیزی، هدیه‎ای با خود بیاورند؟ یک خربزۀ عظیم‎الجثه یا یک سکۀ باستانی که آدم هنگام شخم زدن پیدا می‎کند، یا یک برۀ دو سر ... شماها چه آدم‎های دوستداشتنی‎ای هستید!

حاکم غرغر می‎کند: "دوستداشتنی؟" خدا باید آدم را محافظت کند!

کارمند دربار به زن‎ها: این بیسابقه است، شماها بدون آوردن چیزی جرأت کرده‎اید به اینجا بیائید، بدون یک هدیۀ ناچیز! زن‎ها گریه می‎کنند.

حاکم: حالا گریه هم می‎کنند! او معده‎اش را می‎گیرد. من نمی‎توانم این را تحمل کنم! به کارمند دربار. بیرون، آنها را بیرون کن!

کارمند دربار به زن‎ها: بیرون!

گراف: ایست! به حاکم. آقای عموزادۀ مهربان، اما این زن‎ها از روستای سِلیشیه می‎آیند؟

حاکم: من چه می‎دانم!

کارمند دربار به گراف: آنها از روستای سِلیشیه می‎آیند.

گراف به کارمند دربار: صحیح است! به حاکم. بنابراین این زن‎ها به من تعلق دارند.

حاکم بهتزده: به تو؟

گراف: روستای سِلیشیه به املاک زیبنبورگن من تعلق دارد.

حاکم: عجب! خب، اگر آقای عموزاده تعداد زیاد از چنین بنده‎هائی دارد، بنابراین می‎توانم درک کنم که چرا او املاکش را قمار می‎کند ... و پوزخند می‎زند. به تو بخاطر زیبارویانت تبریک می‎گویم! به کارمند دربار. از آنها بپرس که چه می‎خواهند، بعد اما بیرونشان کن!

گراف جدی: متشکرم.

کارمند دربار به زن‎ها: گریه نکنید! ساکت! آیا مگر نشنیدید؟! عالیجناب اجازه دادند از شماها بپرسم که چه می‎خواهید ... خب شروع کنید! صحبت کنید! مشکل چیست؟!

زن‌ها با وحشت با کارمند دربار صحبت می‎کنند.

حاکم ناگهان با وحشت به اطرافش نگاه می‎کند: آیا گره خوردن روده علاج‎پذیر است؟

دومین آقا: متأسفانه به سختی!

حاکم ملانکولی: به نظرم می‎رسد که نتوانم هرگز مدت درازی زندگی کنم.

اولین آقا: چرا!

حاکم: چون در درونم همیشه خیلی غرغر می‎کند.

فرمانده تعجب می‎کند: غرغر می‎کند؟

حاکم: آره، واقعاً، و در حقیقت بطور خطرناکی واقعاً.

کارمند دربار مقابل حاکم می‎آید: عالیجناب، این زن‎ها خواهش تقریباً عجیبی دارند ...

حاکم حرف او را قطع می‎کند: پول؟

کارمند دربار لبخند می‎زند: نه، آنها خواهش می‎کنند که عالیجناب به آنها مرد بدهند.

حاکم: مرد؟!

کارمند دربار: بله.

حاکم عصبانی می‎شود: آیا آنها دیوانه‎اند؟!

کارمند دربار: عالیجناب، زن‎ها می‎گویند که آنها تا زمانیکه مرد داشتند در برابر پادشاه که همیشه مرتب سربازان بسیاری خواستار بود خساست به خرج نمی‎دادند. تا اینکه دیگر مردِ بالغی در خانه باقی‌نماند، زن‎های زیادی در روستا زندگی می‎کنند ... و زن‎ها می‎گویند که آنها مردها را فقط به پادشاه قرض داده‎اند، حالا اگر ممکن است اعلیحضرت آنها را به زنان پس بدهند، زیرا که یک دست دست دیگر را می‎شوید، و اگر پادشاه هنوز از روستای سِلیشیه سرباز می‎خواهد، پس باید ابتدا آنها متولد شوند، بنابراین ...

حاکم شروع به خندیدن می‌کند، و مرتب غران‌تر می‌خندد. بجز گراف و زن‌ها همه با او می‌خندند.

حاکم به گراف: پس زن‎های روستای تو اینها هستند؟! خوب، آنها باید به شدت در مضیقه باشند!

گراف جدی: آقای عموزادۀ مهربانم، این متأسفانه خنده ندارد که پدرِ در پیش خدا آرام گرفتۀ من با تحویل سالانۀ سرباز به پادشاهِ مرحومش مردها را ریشه‎کن ساخت. پادشاهِ مرحومش فقط لازم بود بگوید: "میشائیل هنوز هزار نفر!" و او هزار نفر را آماده می‎کرد. "هنوز هزار نفر دیگر!" و او می‎گذاشت که کودکان را هم بفرستند ... حالا مزارع غیرقابل کشت شده‎اند و من درآمدی ندارم. آقای عموزادۀ مهربانم این زن‎ها تا حدودی حق دارند. آدم می‎تواند تعدادی از سربازهایِ ناتوان‌گشته از شرکت در جنگ را برایشان بفرستد ... و با این کار شما آنها را برای من هم می‎فرستید، زیرا سپس آنها می‎توانند مزارع من را هم دوباره آباد سازند.

حاکم: هوم. او فکر می‎کند، سپس منشی را مخاطب قرار می‎دهد: بنویس که زنان روستای سِلیشیه از پادشاه مرد دریافت می‎کنند. داده شده در تاریخ ... و غیره.

منشی می‎نویسد.

حاکم به گراف: بخاطر تو.

گراف لبخند می‎زند: متشکرم.

حاکم به زن‎ها اشاره می‎کند، به کارمند دربار: حالا اما بیرون‎شان کن! بیرون!

کارمند دربار به زن‎ها: بیرون! بروید بیرون!

زن‎ها با وحشت از سمت راست می‎روند.

حاکم به گراف: چند مرد می‎خواهی داشته باشی؟

گراف: سیصد.

حاکم به منشی: بنویس: سیصد!

پادو از سمت چپ داخل می‎شود: اعلیحضرت، پادشاه!

همه اندکی وحشتزده می‌گردند، حاکم از جا بلند می‌شود و ماتیاس کوروینوس، پادشاه مجارستان، یک مرد جوان، در لباسی ساده سریع از سمت چپ می‌آید؛ فرمانده سلام نظامی می‌دهد، و همه تعظیم می‌کنند، کم و بیش تعظیمی عمیق.

ماتیاس یک لحظه توقف می‌کند و کوتاه سلام می‌دهد، بعد با عجله به سمت منشی می‌رود، به دفتر شرفیابی نگاهی می‌اندازد و به حاکم ثابت نگاه می‌کند: چرا؟ چرا امروز فقط به امور یک هیئت نمایندگی رسیدگی کرده‎اید؟

حاکم: اعلیحضرت، ما کمی دیر کردیم ... من حالم خوب نبود، معدۀ ضعیفم ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: تو باید یک بار روزه بگیری ... و لبخند دوپهلوئی می‎زند.

حاکم: من بیمار هستم.

ماتیاس مانند قبل لبخند می‎زند: واقعاً؟

حاکم دستپاچه: اعلیحضرت، در درونم همیشه غرغر می‎کند.

ماتیاس: پس باید بازنشسته شوی. به کارمند دربار. چه تعداد هیئت نمایندگی هنوز در بیرون انتظار می‎کشند؟

کارمند دربار: تقریباً صد نفر، اعلیحضرت.

ماتیاس: امروز به کار همۀ آنها رسیدگی می‎شود.

حاکم تقریباً گریان: اما این تا فردا صبح طول می‎کشد ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: و اگر هم تا پس‎فردا صبح طول بکشد! در این کشور دیگر چیزی انجام نگشته باقی‌نمی‎ماند، ما برای انجام این کار مراقبت خواهیم کرد ... او دوباره به دفتر شرفیابی نگاه می‎کند و چشمانش گشاد می‎شوند؛ به حاکم. این چه معنی می‎دهد؟ "زنان سِلیشیه از پادشاه مرد دریافت می‎کنند" ... این یعنی چه؟

حاکم: اعلیحضرت این یک شوخی نیست.

ماتیاس: در این دفتر اجازه هم نیست شوخی نوشته شود. آنچه که در این دفتر وعده داده می‎شود عمل هم خواهد گشت. او دوباره به دفتر نگاه می‎کند. عجب. به گراف. این روستا به تو تعلق دارد؟

گراف: بله اعلیحضرت.

ماتیاس به خواندن ادامه می‎دهد: "مردها همه در جنگ باقی‌مانده‎اند" ... هوم. او فکر می‎کند و سپس گراف را مخاطب قرار می‎دهد. و زن‎های روستای تو به سیصد مرد نیاز دارند؟

گراف: بله، اعلیحضرت.

ماتیاس: مگر این روستا چند نفر جمعیت دارد؟

کارمند دربار: سیصد نفر، اعلیحضرت.

ماتیاس: و این سیصد نفر فقط زن هستند؟

گراف: بله، اعلیحضرت.

ماتیاس: هوم. اما این رقم همچنین شامل بچه‎های کوچک و زنان سالمندِ ضعیف هم می‎شود ... درست است؟ سپس برای هر یک از زن‎های روستای تو بیشتر از یک مرد می‎رسد ... او لبخند می‎زند. سیرناشدنی ... او دوباره به دفتر نگاه می‎کند ... "رزمندگان شجاع را به آنجا مهاجرت دهید."

فرمانده جلو می‎آید: اعلیحضرت!

ماتیاس: چه خبر است؟

فرمانده: من بعنوان فرماندۀ شجاع ارتش با شکوهِ شما خود را موظف احساس می‎کنم به اعلیحضرت اطلاع دهم که تمام این مهاجرت دادن‎ها یک مشکل کوچک دارد ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: این چه معنی می‎دهد؟

ماتیاس: چرا؟

فرمانده: اعلیحضرت، من فکر می‎کنم که این یک پاداش بد برای سربازان دلیر شما می‎باشد اگر آدم آنها را به پیش این زن‌ها پرت کند، چون آنها حقیقتاً زیبا نیستند! بنابراین بهتر است که بجای سربازان دلیر تمام مردان نابینای سرزمین را به آنجا فرستاد.

گراف: اجازه دارم اعتراض کنم.

ماتیاس: خواهش می‎کنم.

گراف: اعلیحضرت، من زنان روستای سِلیشیه را می‎شناسم و برای من یک راز است که چرا آنها زشت‎ترین را اینجا فرستادند ... شاید آنها می‎خواهند خود را توسط هوشمندترین‎شان نمایندگی کنند، و زنان هوشمند غالباً زیبا نیستند.

ماتیاس: خدا را شکر!

فرمانده: این زن‎ها چندان هوشمند هم به نظرم نرسیدند ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: اعلیحضرت! زن‎های روستای سِلیشیه بسیار زیبا هستند، آنها حتی در تمام زیبنبورگن به زیبائی مشهورند!

ماتیاس لبخند می‎زند: چه چیزها که تو نمی‎گوئی.

گراف: باور کنید!

سکوت.

ماتیاس: هوم. من سرزینم را متأسفانه فقط در میدان جنگ می‎شناسم ... و در اینجا عقیده در برابر عقیده قرار دارد. او فکر می‎کند و دوباره لبخند می‎زند؛ به گراف. گوش کن، برای من از زنان مشهور روستایت یک نمونۀ کوچک بفرست ...

حاکم متعجب: یک چی؟

ماتیاس به حاکم: بله، او باید از روستایش سه زن برایم بفرستد. زیرا ما تنها به آنچه می‎بینیم باور داریم.

گراف: شما حرف من را باور نمی‎کنید؟!

ماتیاس: چرا، چرا. اما زیبائی بستگی به سلیقه دارد، و من سلیقۀ تو را نمی‎شناسم.

حاکم: سلیقه‎اش بد نیست.

ماتیاس: امیدوارم! امیدوارم که در روستای سِلیشیه دختران زیبا وجود داشته باشد، سپس شجاع‎ترین رزمندگانم را به آنجا مهاجرت خواهم داد ... به گراف. من به تو قول می‎دهم!

گراف خوشحال: اعلیحضرت! من فوری به سمت زیبنبورگن می‎تازم و برای شما یک نمونه می‎آورم! او خداحافظی می‎کند و از سمت چپ سریع می‎رود.

ماتیاس لبخند می‎زند: سفر بخیر! به حاکم. و ما هم ادامه می‎دهیم! بنشین! به کارمند دربار. نفر بعدی!

کارمند دربار پس از تعظیم کردن درِ سمت راست را باز می‎کند 

پرده دوم

در زیبنبورگن. در یک حمام در هِرمن‎اِشتادت. استحمام در آن زمان یک نقش بزرگ اجتماعی بازی می‎کرد. آدم در وان‎های بزرگِ چوبی‎ای حمام می‎کرد که در آنها اغلب دو نفر وقتی در مقابل همدیگر می‎نشستند براحتی جا می‎گرفتند. چون در آن زمان به این معتقد بودند که حمام کردن هرچه طولانی‎تر باشد سالم‎تر است، انسان‎ها اغلب روزهای متمادی در وان می‎نشستند. نتیجۀ آن این بود که آدم در حال نشستن در وان وعدۀ غذایش را می‎خورد، نامه می‎نوشت، تاس می‎انداخت، ورق‎بازی می‎کرد و مانند اینها. تمام اینها بر روی تخته‎ای انجام می‎گشت که می‎شد بر روی وان قرار داد و به این نحو به عنوان یک میز کوچک عمل می‎کرد. در این حال آقایان توسط زنانِ خدمتکارِ حمام که اغلب فقط یک پیراهن شفاف به تن داشتند و به درستی دارای شهرت چندان خوبی نبودند پذیرائی می‎گشتند. حمامی، مالکِ مؤسسه که بعلاوه همچنین بعنوان نوعی پزشک فعال بود تلاش می‎کرد که فقط خدمتکاران زیبا استخدام کند، زیرا هرچه آنها زیباتر بودند آقایان هم کوشاتر حمام می‎کردند، و بنابراین فقط منطقی است که خودِ حمامی هم دارای شهرت خوبی نباشد. یک ضرب‎المثل قدیمی می‎گوید: "حمامی و خدمه‎اش اغلب پسران و روسپیان هستند."

ما حالا خود را در چنین حمام عمومی می‎یابیم. در سه وانِ چوبیِ بزرگ چهار شهروند از هِرمن‎اِشتادت نشسته‎اند، و در واقع از چپ به راست: در اولین وان توماس، صاحب جوان "مهمانخانۀ اَینْهورن"، در وان دوم یک مرد چاق، و در سومین وان یک مرد ریشو در حال ورق‎ بازی با یک مرد لاغر. مرد چاق با یک اشتهای بسیار سالم در حال نهار خوردن است و به دست و گردن خدمتکار زنی که از او پذیرائی می‎کند مرتب دست می‎کشد. در سمت چپ، در سمت راست و در پسزمینه یک در قرار دارد

خدمتکار زن به توماس: و آقا چیزی نمی‎خورند؟

توماس: نه.

خدمتکار زن: و در غیراینصورت آقا به هیچ‌چیز نیاز ندارند؟

توماس: نه.

خدمتکار زن: چه حیف!

مرد چاق: آقا نامزد دارند و پوزخند می‎زند.

خدمتکار زن به توماس: اوه، می‎بخشید!

مرد چاق به مرد لاغر: به نظرم می‎رسد که تو می‎بازی؟

مرد لاغر: اگر هنوز هم اینطور ببازم دیگر هرگز به حمام نمی‎روم.

خدمتکار زن به توماس: و آقا ورق‎بازی هم نمی‎کنند؟

مرد چاق: از وقتی که او نامزد کرده دیگر دست به ورق نمی‎زند.

خدمتکار زن توماس را نگاه می‎کند: آقا بالاتر از افق من می‎رود. نه غذا می‎خورند، نه می‎نوشند، نه ورق‎بازی می‎کنند، نه ... به مرد چاق. پس برای چه او اصلاً حمام می‎رود؟

توماس: بخاطر نظافت. و چون همانطور که مشهور است ساعت‎ها نشستن در حمام بسیار سالم است.

مرد چاق: این درست است. به خدمتکار حمام. خوب شد که از سلامتی نام برده شد. کوچولو، برو و برای من حمامی را بیاور، او باید مرا بادکش کند! و برایم کمی از کدو تنبل بیاور ... این امروز خیلی خوشمزه شده است.

مردچاق رفتن دختر خدمتکار را نگاه می‎کند: این حمامی دارای استعدادهای فراوانی است! او همیشه بهترین زن‎ها را استخدام می‎کند، او فقط آنها را از کجا می‎آورد؟! او یک بینی برای این کار دارد.

توماس: من به بینی او حسادت نمی‎کنم. من فکر می‌کنم که حمام در گذشته، تا همین اواخر منظم‎تر، متمدنانه‎تر، مفید‎تر و در یک کلمه مطمئن‎تر بود. آن زمان مردم واقعاً فقط به این خاطر به حمام می‎رفتند، اما از زمانیکه اینجا این اقتصاد با زنان وجود دارد، برای هر کسی که مایل است خود را فقط پاکیزه سازد ...

مرد چاق حرف او را قطع می‎کند: چرا تو مرتب اینجا از "پاکیزگی" صحبت می‎کنی؟ آیا مگر خیلی کثیفی؟ اگر هرکس فقط مایل به پاکیزگی باشد، دیگر هیچ زندگی اجتماعی وجود نمی‎داشت! به من نگاه کن، من هم خود را پاکیزه می‎کنم، اما این برای من تمام چیز نیست! او صدا می‎زند. پس این کدوی من کجا مانده است؟!

خدمتکار زن با کدو از سمت چپ می‎آید: حاضر است!

مرد چاق: خیلی خوبه، خیلی خوبه! اما حمامی کجا مانده است! من می‎خواهم بادکش شوم، بادکش!

حمامی از پسزمینه با لوازم مخصوص بادکشی می‎آید: آمدم، آمدم! به مرد ریشو. آقای چِدلاسک باعث افتخارم است! به مرد لاغر. آقای واشتاگ! به توماس. آه، آقای توماس! آقایِ صاحبِ مهمانخانه دوباره حمام می‎کنند؟ به مرد چاق، در حالیکه شروع به بادکشی می‌کند و خدمتکار زن از سمت چپ می‎رود. خواهش می‎کنم از من عصبانی نباشید آقای دوردورسکو، اما من در آن پشت در حمام بخار بطور غیرمنتظره یک مهمان والامقام داشتم و باید او را حالا کمی درمان می‎کردم، آماده می‎ساختم، تر و تازه و ترمیم می‎کردم ... زیرا او از تاختنِ طولانی با اسب از پایتخت تا اینجا وضع بدنش تا اندازه‎ای میزان نبود.

مرد چاق کنجکاو می‎شود: از پایتخت؟ او چه کسی است؟

حمامی: حضرت گراف خودمان.

مرد چاق: آه نگاه کن! آقای گراف دوباره در هِرمن‎اِشتادت است؟

حمامی: از دیروز!

توماس: یک مهمان نادر در خانه.

مرد چاق: او چه چیزهای تازه‎ای تعریف می‎کند؟ تُرک‎ها چه می‎کنند؟ حال پادشاه چطور است؟ و سلطان؟

حمامی: ما حرف‎های سیاسی نزدیم. او تا اندازه‎ای کم‎حرف است، به نظر می‎رسد که آقای گراف نگرانی داشته باشد.

مرد چاق: من می‎توانم آن را تصور کنم!

حمامی: این املاک عظیم ...

توماس: که برایش سودی نمی‎رساند.

حمامی به توماس: آدم وقتی دقیق‎تر نگاه می‎کند متوجه می‎شود که مهمانخانۀ شما به تمام املاک بیفایدۀ او برتری دارد!

مرد چاق: من این را باور می‎کنم!

توماس: فقط آرام بگیرید! اگر من بزودی یک وام دریافت نکنم باید مهمانخانه را ببندم. من بدنبال یک رباخوار برای گرفتن وام خودم را زخمی می‎کنم.

مرد چاق: چه‌کسی امروزه نباید این کار را بکند!

توماس: کسی که حالا تو را بادکش می‎کند. حمامی.

حمامی: هی‎هی‎هی! اگر شهردار والامقام از هِرمن‎اِشتادت مایل باشند همچنان مرا تحت تعقیب قرار دهند سپس جایم را حتی با گراف عوض می‎کنم!

مرد چاق: شهردار تو را تعقیب می‎کند؟

حمامی: او مرا مانند یک حیوانِ بی‌دفاع تعقیب می‎کند! هر دو روز یک بار یک دستور جدید، من کنترل می‎شوم و کنترل می‎شوم ... اشکال‎تراشی فراوان! آدم می‎تواند فکر کند که من یک کسب و کار قابل اعتماد ندارم، انگار که من یک خانه برای زنان دارم و نه یک حمام! یک خدمتکار زن از سمت راست به سمت چپ می‎رود. به خدمتکار. آنیوکا، آیا تمام شدی؟ برو پیش گراف ... و به او در ترمیم کردن کمک کن.

خدمتکار زن زانویش را به نشانه اطاعت خم می‌کند و به سمت پسزمینه می‌رود.

مرد چاق: او چه کسی بود؟ یک دختر جدید؟

حمامی: یک دختر لهستانی. اصیل، بسیار اصیل!

توماس ناگهان خود را می‎تکاند: برررر!

مرد چاق: چی شده؟

توماس: این اقتصاد از طریق زنان ... شرم‎آور است!

حمامی: آقای توماس، فقط هیچ‌چیز بر علیه زنان به من نگوئید! از زمانیکه شما در مهمانخانه‎تان دیگر گارسون زن ندارید بلکه فقط گارسون مرد کسب و کارتان کمی بد پیش می‎رود ... درست حدس زده‎ام؟

توماس: نامزد من باید به یک خانۀ پاک وارد شود. من از زمان نامزدی همۀ گارسون‎های مؤنث را بیرون کردم.

حمامی: آقای توماس، این حکمت را بخاطر بسپارید: بدون گارسون زن از وام خبری نیست. و بدون گارسونِ زن شاید نامزدتان اصلاً وارد خانه نشود، نه به یک خانۀ پاک و نه به یک خانۀ ناپاک، چون تا آن زمان، من البته نمی‎خواهم قسم بخورم، اما با این حال ... درست حدس زدم؟

سکوت.

توماس: من ترجیح می‎دهم خانه‎ام را از دست بدهم.

مرد چاق: حماقت!

حمامی: سپس دوشیزه در این باره چه خواهند گفت؟ با یک صاحب مهمانخانه با درآمد خوب نامزد کرده‎ام و حالا باید همسر مهربانِ یک آدم بی‎چیز بشوم!

توماس: او همه‌جا با من زندگی خواهد کرد.

حمامی: همچنین بدون سقف؟ جائیکه همه‌جا باران به داخل می‎بارد؟

توماس عاشقانه: باران یا آفتاب! او مرا دارد و این برایش کافی‎ست.

حمامی: آقای توماس، شما توسط عشق کمی با جهان بیگانه شده‎اید، بیگانه ... و این خطرناک است!

گراف از پسزمینه می‎آید، بدنبالش سه خدمتکار زن. حمام‎کنندگان اندکی در وان‎های چوبی خود را بلند می‎سازند و سلام می‎کنند.

گراف به حمام‌کنندگان: راحت بنشینید! متشکرم، متشکرم! ... تو حمامی!

حمامی: آقای گراف؟

گراف: خواهش می‎کنم به من یک تالر قرض بدهید ... من در اصل می‎خواستم بگذارم فقط مویم را کوتاه کنند، اما قصدم سپس غیرارادی دایره بیشتری به خود گرفت ... او لبخند می‎زند.

حمامی: اما آقای گراف! آقای گراف پیش من اعتبار دارند.

گراف ملانکولی: در پیش تو بله. آن را به دختر لهستانی بده ... حمامی تالر را به دختر لهستانی می‎دهد. دختر به عنوان تشکر زانوهایش را کمی خم می‎کند. متشکرم، متشکرم! بنابراین خداحافظ ... او می‎خواهد از سمت راست برود.

حمامی می‎خواهد او را به بیرون مشایعت کند: آقای گراف به من افتخار دادند! امیدوارم که حالا آقای گرافِ مهربان طولانی‎تر در زیبنبورگن می‎مانند ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: نه. من فردا دوباره برمی‎گردم.

حمامی: به این زودی. قابل تأسف است! انگار که در هِرمن‎اِشتادت هیچ دختر زیبائی وجود ندارد ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: من امروز باید به روستای سِلیشیه بروم ...

حمامی حرف او را قطع می‎کند: آقای گراف در سِلیشیه هیچ دختر زیبائی نخواهند یافت!

گراف متعجب و کنجکاو: منظورت چیست؟

حمامی: منظور من فقط منطقی است ... زن‎ها از سِلیشیه در زشت بودن مشهورند. چنان پنجه‎های بزرگی، چنان دهان‎های کوچکی، گوش مانند سگِ نژاد سنت‌برنارد، چه پاهائی! هیچ ردی از یک زیبائی، یک جذابیت ... خلاصه؛ تعداد زیادی زن لگدکوب شدۀ بیچاره! جای تعجب نیست که آنها مردی بدست نمی‎آورند! اخیراً هم نماینده پیش پادشاه فرستادند ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: تو از آن مطلعی؟

حمامی: من اینجا همه‌چیز را می‎شنوم. و همه می‎گویند که مردهای آنها در جبهۀ جنگ نمانده‎اند، بلکه آنها جنگ را بهانه قرار داده تا دوباره به خانه برنگردند! آیا آقای گراف تصادفاً نماینده‎ها را در نزد پادشاه دیده‎اند؟

گراف: بله، واقعاً منزجرکننده بود.

حمامی: و البته آنها زیباترین زن‎های سِلیشیه بودند!

گراف وحشتزده: زیباترین؟!

حمامی: آنها قبلاً از بین خود زیباترین را انتخاب کرده بودند ... رقابت زیبائی در سِلیشیه! آقای گراف می‎توانند تصور کنند آنهائیکه در خانه مانده‎اند چه شکلی‎اند ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: بهتره که تصور نکنم! او فکر می‎کند. هوم. این یک خبر ناخوشایند است ... این واقعاً بسیار بد است، واقعاً بد.

حمامی کنجکاو می‎شود: چرا آقای گراف؟

گراف: پادشاه می‎خواهد فقط به شرطی که زن‎ها زیبا باشند به من نیروی کار مردانه بدهد. او نمی‎خواهد سربازان دلاورش را پیش جادوگران زشت پرتاب کند.

حمامی: این پادشاه مرتب عادل‎تر می‎شود. او محبوب خواهد گشت ... اوه اوه!

گراف: این چه فایده‎ای برای من دارد؟ من به او گفته‎ام که برایش سه زن زیبا از سِلیشیه می‎آورم ... دوباره یک شکست دیگر! من یک آدم بدشانسم! زمین‎هایم غیرقابل کشت هستند و زن‎های روستایم مانند جادوگران زشتند. با این حال چطور می‎شود آنجا را بازسازی کرد؟

حمامی: آقای گراف سه زن زیبا قول داده‎اند؟

گراف: با بهترین اطمینان! اما آیا می‎توانم از یک گاو یک الهه عشق و زیبائی بسازم؟

حمامی: چرا که نه؟

گراف تقریباً خشن: تو شاید!

حمامی آهسته: آقای گراف، تا آنجا که من می‎توانم وضعیت را بسنجم شما به سه زن زیبا از سِلیشیه محتاجید ... اما آنها که نباید حتماً از سِلیشیه باشند.

گراف: عجب!

حمامی: منطقاً!

سکوت.

گراف: ایده بدی نیست.

حمامی: آنها درست در دستان شما قرار دارند. آقای گراف، برای مثال این سه نفر را می‎فرستند ... او به دختران خدمتکار حمام که مشغول پذیرائی از حمام‌کنندگان هستند اشاره می‎کند.

گراف حرف او را قطع می‎کند: نه، این ممکن نیست! از این محیط ابداً!

حمامی: پادشاه اصلاً متوجه این موضوع نخواهند شد.

گراف: پادشاه خیلی خوب این را متوجه می‎شود، او یک انسان باهوش است ... نه، نه، باید سه زن دیگر باشند! برای مثال سه زن نجیب، بیوه‎های محترم ... یا نامزد یک شهروند محترم ...

حمامی حرف او را قطع می‎کند: "نامزد یک شهروند محترم؟" آقای گراف، به نظرم می‎رسد که یکی را آماده داریم! یک لحظه صبر کنید! او صدا می‎زند. آقای توماس! با عجله بیائید اینجا! آقای گراف مایلند فوری با شما صحبت کنند!

توماس شگفتزده: با من؟

حمامی: بله! بیائید، بیائید! به دختر لهستانی. آنیوکا به او کمک کن!

دختر لهستانی به توماس برای بیرون آمدن از وانِ چوبی کمک می‎کند و یک حوله به دور او می‎پیچد.

حمامی به گراف: نامزد این مرد زنِ واقعاً زیبائی‎ست، او دختر یک شکارچی در روتکیرشن است ... و خود او صاحب مهمانخانه "اَینْهورن" ... به توماس که حالا در کنار او ایستاده است. به من گوش کنید! آقای گراف می‎خواهند با شما یک معامله انجام دهند ... من فقط می‎گویم: وام! فهمیدی؟

توماس: چی، آقای گراف می‎خواهند به من وام بدهند ...

حمامی حرف او را قطع می‎کند: بله.

توماس بسیار خوشحال: اما این بسیار فوق‎العاده است ...

حمامی دوباره حرف او را قطع می‎کند: او البته ضمانت خاصی درخواست می‎کند ...

توماس با هیجان حرف او را قطع می‎کند: اما همه‌چیز، همه‌چیز! خانه‎ام، گاوم، جنگلم ...

حمامی دوباره حرف او را قطع می‎کند: نه، او ضمانت دیگری درخواست می‎کند. آقای توماس شما می‎خواهید ازدواج کنید؟

توماس بهت‎زده: بله.

حمامی: بسیار خوب، بنابراین همچنین یک نامزد دارید؟

توماس مشکوک می‎شود: بله، و؟

حمامی: آقای گراف نامزد شما را لازم دارند ...

توماس حرف او را قطع می‎کند: چی؟! چه می‎شنوم؟!

گراف: چرند! به حمامی. خوب برایش منطقی تعریف کن!

حمامی: من فقط اینطور می‎توانم!

توماس: آقای گراف، گرچه من فقط یک همشهری معمولی هستم و شما یک گراف بسیار نجیب‎زاده اما من در این نکته هیچ منطقی نمی‎شناسم! ...

حمامی حرف او را قطع می‎کند: دیوانه! جنگ دهقانان را شروع نکن! همه‌چیز کاملاً متفاوت است، گوش کن ... او برای توماس زمزمه می‎کند. توماس چشمانش درشت می‎شوند. حالا فهمیدی؟

توماس: بله.

حمامی: موافقی؟

توماس: بله، چرا نه؟

حمامی: یک سفر کوچک به اقامتگاه شاه ... این همه چیز است.

توماس: امیدوارم.

حمامی: چطور آن را انجام دادم؟

توماس: کِی وام را می‎گیرم؟

گراف: برو همین امروز آن را بگیر.

توماس: خیلی افتخار دادید آقای گراف، خیلی افتخار دادید!

حمامی: موافقت شد!

توماس به گراف: اجازه دارم دوباره به درون وان حمام برگردم؟

حمامی: تو اجازه داری.

توماس دوباره با کمک دختر لهستانی درون وان چوبی می‎نشیند.

گراف به حمامی، آهسته: این وام چقدر است؟

حمامی: یک مقدار ناچیز ... سیصد تالر.

گراف: سیصد؟ امیدوارم بی‎نتیجه نباشد ... او لبخند می‎زند.

حمامی: آقای گراف می‎توانند با خیال راحت بازگردند، همه‌چیز به سرعت انجام خواهد گشت! من دو زن زیبای دیگر را تهیه خواهم کرد، طوریکه اعلیحضرت فوری نیمی از ارتش را به سِلیشیه مهاجرت خواهد داد! آقای گراف می‎توانند به مهارت من اعتماد کنند!

گراف: بسیار خوب. اما، همانطور که گفته شد، به هیچوجه از میان زنان این محیط.

حمامی: نه، نه! از میان تعداد زیادی بیوه‎های بسیار محترم، نامزدها، دختران ... تضمینی!

گراف: اگر همه‌چیز خوب پیش برود هیچ پشیمان نخواهی شد.

حمامی: خیلی خوب پیش خواهد رفت، خوب پیش خواهد رفت! سه هفتۀ دیگر پادشاه نمونه را دارد!

گراف: بسیار خوب. پس خداحافظ .

حمامی: آقای گراف، من حالا یک خواهش کوچک خصوصی دارم ... خواهش می‎کنم عصبانی نشوید!

گراف: نه نمی‌شوم، بگو!

حمامی: آقای گراف، شهردار مرا تعقیب می‎کند، هرجا که او فقط بتواند! یک بار با شهردار صحبت کنید، چون دوباره یک چنین حکم مزاحمی صادر کرده‎اند ... او یک امریه از جیبش بیرون می‎کشد و می‎خواند. "هیچ مردی نباید به یک حمام کشیده یا به داخل فریفته شود" ... این اما واقعاً اشکالتراشی است! 

پرده سوم

دوباره در سالنِ شرفیابی در قصر. حاکم بر روی سکویِ کنار پنجره نشسته است و از یک سینی نقره‌ای که پادو در برابرش نگاه داشته ساندویچ می‌خورد، منشی در کنار میز ایستاده است و مرتب چرت می‌زند، محافظین در برابر هر دو در نگهبانی می‌دهند.

حاکم به پادو: جگر غاز امروز خوشمزه نیست ... رسوائی!

کارمند دربار از سمت راست می‎آید.

حاکم در حال خوردن به کارمند دربار: همه‌چیز روبراه است؟

کارمند دربار پاسخ نمی‎دهد بلکه کاملاً نزدیک حاکم می‎رود؛ آهسته، برای اینکه پادو صدایش را نشنود: من همین حالا مطلع گشتم که اعلیحضرت امروز ما را یک ربع مانده به ساعت پنج عافلگیر می‎سازند و نه در ساعت پنج و نیم.

حاکم: چی؟ ساعت یک ربع به پنج؟ اوه اوه! او به پادو اشاره می‎کند که خود را از آنجا دور سازد. پادو از سمت چپ با سینی خارج می‎شود.

کارمند دربار: خدا را شکر کمدین‎های شما ساعت‎هاست که آماده‎اند.

حاکم: امیدوارم که آنها نقش‎شان را شایسته یاد گرفته باشند!

کارمند دربار مکارانه لبخند می‎زند: خوب یاد گرفته‎اند، عالیجناب! خوب!

حاکم: چطور دیده می‎شوند؟

کارمند دربار: مانند یک هیئت نمایندگی واقعی.

حاکم: کاملاً حقیقی؟

کارمند دربار: مانند خلقِ واقعی.

حاکم: براوو. ساعت چند است؟

کارمند دربار به ساعت شنی نگاه می‎کند: دقیقاً چهار و نیم.

حاکم: آیا ساعت درست کار می‎کند؟

کارمند دربار: فقط چند دقیقه عقب می‎افتد، عالیجناب!

حاکم: کمدین‎ها داخل شوند!

کارمند دربار درِ سمت راست را باز می‌کند و می‌گذارد دو کمدین داخل شوند؛ آنها مانند کشاورزان لباس پوشیده‌اند و فوری زانو می‌زنند.

حاکم با رضایت به آنها نگاه می‎کند. حقیقی، واقعاً حقیقی ... به کارمند دربار: اگر اعلیحضرت خواستند تشکیلات اداری ما را کنترل کنند، و در واقع با حمله‎ای غافلگیرانه کنترل کنند، سپس باید ما از خود دفاع کنیم! کِرم هم وقتی مورد کنترل قرار می‎گیرد خود را خم می‎سازد. من نمی‎فهمم او چه خصومتی بر علیه فساد اداری دارد؟ مگر فساد اداری با او چکار کرده است؟ جایی که فساد اداری تا اندازه‎ای سُسِ تُند برای این حکومتِ کسل‌کننده است! حالا که صحبت از کسل‎کنندگی شد، ما برای کسل نشدن می‎توانیم یک تمرین کوچک انجام دهیم ... به اولین کمدین. خب پسرم، چطور می‎تونم بهت کمک کنم؟

اولین کمدین: عالیجناب، خوبی شما هیچ مرزی نمی‎شناسد، منِ کشاورزِ بیچاره چطور می‎تونم از شما تشکر کنم.

حاکم: آه، تو می‎خواهی تشکر کنی؟

اولین کمدین: عالیجناب به من دوباره لطف کردند و شش گوسفند و دوازده بز هدیه داده‎اند.

دومین کمدین: من هم می‎خواهم تشکر کنم.

حاکم: خوبه، خیلی خوبه!

دومین کمدین: عالیجناب نه تنها فرصت پرداخت مالیات‎ها را برایم تمدید کردند، بلکه حتی آنها را با توجه به نیازمندی شدیدم لغو کردند ...

حاکم حرف او را قطع می‎کند: تو از نیاز در رنجی؟

دومین کمدین به تلخی: و زن بیچاره‎ام بسیار بیمار است.

حاکم به منشی: بنویس. به این کشاورز شجاع پنج تالر داده می‎شود تا با آن زن بیمارش ...

اولین محافظ ناگهان حرف او را قطع می‎کند: ایست! و سریع به سمت حاکم می‌رود و با نیزه‌اش بر روی میز منشی می‌کوبد. ایست!

حاکم عصبانی: چه خبره؟! آیا این سگِ شیطان است؟!

اولین محافظ: تو شیطان هستی! او سریع پنجرۀ کلاهخود را که چهره‎اش را پوشانده بود بالا می‌زند؛ او ماتیاس است.

حاکم فریاد می‎کشد: پادشاه! پادشاه!

ماتیاس: بله. او کلاهخود را از سر برمی‌دارد و ناگهان بر دو کمدین خشم می‎گیرد. بلند شوید! در اینجا بر روی زانوهایتان سُر نخورید، این کار درستی نیست! شماها در کلیسا نیستید! بلند شوید! کمدین‎ها با وحشت از جا بلند می‎شوند. به منشی. بنویس: این کشاورزِ دلاور پنج تالر نمی‎گیرد، بلکه بیست و پنج، اما بجای تالر بیست و پنج ضربه شلاق از محافظِ قانون!

دومین کمدین با وحشت: اعلیحضرت!

ماتیاس به منشی: بنویس. این دو کشاورز بلافاصله به زنجیر کشیده می‎شوند، زیرا آنها کشاورز نیستند، بلکه کمدین‌هائی هستند که از استعدادشان برای فریب پادشاهشان سوءاستفاده می‌کنند، و از این بدتر آنها می‌خواستند خلق‌شان را فریب دهند ... او صدا می‎زند. نگهبان!

محافظین از سمت راست و چپ با فرمانده داخل می‎شوند.

کارمند دولت در حال اشاره به دو کمدین؛ به فرمانده: ببریدشان!

فرمانده به محافظین: ببریدشون!

کمدین‎ها ناامید: رحم کنید اعلیحضرت! رحم کنید! آنها توسط یک محافظ از سمت چپ برده می‎شوند.

ماتیاس به حاکم خیره نگاه می‎کند: رحم وجود ندارد.

سکوت.

حاکم مطیعانه: اعلیحضرت ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: بنابراین می‎دانید که من کِی شما را غافلگیر می‎سازم؟ و لبخند می‎زند. دیروز برایم تعریف کردند ...

حاکم حرف او را قطع می‎کند: چه کسی؟

ماتیاس به کارمند درباره اشاره می‎کند: این مرد وفادار!

حاکم با خشم به کارمند دربار خیره می‎شود: این کارمند؟! این موجود؟!

ماتیاس: خفه شو!

حاکم خشمگین می‎شود: پادشاه من یک نجیبب‎زاده‎ام! چطور به خودتان اجازه می‎دهید؟

ماتیاس: چه بدتر! تو کمدین‎ها را متعهد ساختی، اما من خلق خود را می‎شناسم، من می‎دانم که خلق چطور فکر و احساس می‎کند، و آقای نجیب‌زاده، همچنین می‎دانم که در باره آدم‎هائی مانند تو چطور فکر می‎کند ... به فرمانده. به نام خلق! ببریدش!

حاکم: ماتیاس کوروینوس، شما حق ندارید این کار را بکنید!

ماتیاس پوزخند می‎زند: کسی که قدرت دارد حقِ لازم ندارد ... اما این قانون خودِ توست!

حاکم: من یک کشاورزِ لباس پاره نیستم!

ماتیاس به فرمانده: ببریدش! بیرون!

حاکم به کارمند دربار: کفارۀ این شرمساری را به من پس خواهی داد! او توسط محافظین و فرمانده از سمت چپ بیرون برده می‎شود.

کارمند دربار رفتن او را با نگرانی نگاه می‎کند: کفاره؟ او آب دهانش را قورت می‎دهد.

ماتیاس لبخند می‎زند: می‎ترسی؟

کارمند دربار: نمی‎شود گفت ترس ... اما یک احساس نامطبوع.

ماتیاس: او دیگر برنمی‎گردد.

کارمند دربار: که می‎داند!

ماتیاس به کارمند دربار با تعجب نگاه می‎کند.

دومین محافظ کنار درِ راست ناگهان فریاد می‎زند: زنده باد پادشاه!

ماتیاس آهسته به سمت دومین محافظ می‌رود، کاملاً نزدیک او متوقف می‌شود و هیکل غول‌پیکرش را تماشا می‌کند؛ و طوریکه انگار می‌خواهد او را نوازش کند ناگهان بر روی زره سینه‌اش می‌کوبد و جدی لبخند می‌زند: متشکرم! ... او دوباره به سوی کارمندِ دربار می‎رود و به جایِ خالیِ حاکم اشاره می‎کند. بیا، بشین آنجا.

کارمند دربار شگفتزده: کجا بشینم؟!

ماتیاس: بله. ما فرمان را چهار روز پیش امضاء کردیم، تو حاکم هستی. عالیجناب.

کارمند دربار خوشحال: اعلیحضرت ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: من از تو خواهش می‎کنم طوری نشان نده که از آن خبر نداشتی! تو سه روز است که توسط خواهر بزرگِ پادوی من از این موضوع باخبری، اینطور نیست؟

کارمند دربار پوزخند می‎زند: به نظر می‎رسد که اعلیحضرت همه‌چیز را می‎دانند.

ماتیاس دوباره لبخند می‎زند: نه، من هم فقط جاسوسان عزیزم را دارم. تو البته یک کمدین بزرگ هستی ...

کارمند دربار حرفِ او را رنجیده قطع می‎کند: اعلیحضرت!

ماتیاس: من فقط می‎خواستم بگویم چیز جالب در پیش تو این است که خودت می‎دانی یک آدم حقه‎باز هستی. یک حاکم خوب باید عذاب وجدان داشته باشد، در غیراینصورت او فقط یک قطرۀ ابله است. مرا ببخش، من نمی‎خواستم تو را برنجانم! ما در یک زمانۀ خشن زندگی می‎کنیم. نظراتِ خوبِ جلا داده شده هنوز در زیر سنگ‎هائی چرت می‎زنند که روزی توسط آنها مدارس ساخته خواهند گشت ... اما ادامه بده! بشین! به دومین محافظ. راه بیفت، خلق حقیقی را داخل کن! او دوباره در کنار منشی می‌نشیند و کارمند دربار در محلِ حاکم قبلی.

دومین محافط در مقابل ماتیاس سلام نظامی می‌دهد و درِ سمت راست را باز می‌کند. حمامی با لباس مهمانیِ مجلل وارد می‌شود، سه زن به دنبالش، و چنان زیبا هستند که حتی ماتیاس به داخل شدنِ آنها خیره نگاه می‌کند. یک زن مو سیاه، یک زن مو بور و یک زن مو سرخ. آنها لباس‌های دهقانی بر تن دارند، تزئین گشته، آرایش کرده و آماده، با دامن‌های کوتاه و چکمه‌های رنگین؛ ورودشان با وجود یک حجبِ خاص بسیار مطمئن است، آنها در واقع می‌دانند که اثر می‌گذارند؛ آنها در برابر کارمند دربار به نشانۀ احترام زانو خم می‌کنند و حمامی تعظیم عمیقی می‌کند، کارمند دربار غیرارادی از جا بلند می‌شود.

حمامی جلو می‌آید: عالیجناب، آقای حاکم! ...

کارمند دربار حرف او را قطع می‌کند: شماها چه هیئت نمایندگی هستید؟

حمامی به سه زن اشاره می‎کند: این آنطور که عالیجناب تصور می‎کنند یک هیئت نمایندگی نیست بلکه این یک نمونه است.

کارمند دربار گیج: یک نمونه؟ چه نمونه‎ای؟ من هیچ کلمه‎ای نمی‎فهمم ... چرا یک نمونه؟

حمامی: عالیجناب، این سه زن از روستای سِلیشیه هستند که من باید به سفارشِ آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت برای پادشاه می‎آوردم، تا پادشاه قانع شوند و با وجدان آسوده شجاع‎ترین سربازانش را به این روستا مهاجرت دهند ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: آه بله!

کارمند دربار مرتب گیج‎تر می‎شود؛ به ماتیاس: آیا شما از این مورد خبر دارید؟

ماتیاس: بله ‎بله، من می‎توانم هنوز به یاد بیاورم.

حمامی: تقریباً پنج هفته پیش بود ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: درست است. آن زمان اعلیحضرت به گراف از هِرمن‎اِشتادت دستور دادند که این نمونه را برایش بفرستد.

کارمند دربار ماتیاس را با تعجب نگاه می‎کند: اینطور است؟

ماتیاس کوتاه: بله.

سکوت.

کارمند دربار به ماتیاس: و؟

ماتیاس: عالیجناب البته شما معاون پادشاه هستید، اما من فکر می‎کنم که در موقعیتی نیستید تا در همۀ موارد او را نمایندگی کنید. آنطور که به نظرم می‎رسد این مورد هم از آن موارد است.

کارمند دربار: آه بله. بنابراین در این مورد به ما چه توصیه‎ای می‎کنید؟

ماتیاس: خب، من البته فقط کوچک‎ترین مشاور شما هستم، بله عالیجناب به اصطلاح فقط خدمتگزارتان ... اما اگر اجازه داشته باشم چیزی توصیه کنم، بنابراین باید بگویم که شما باید ابتدا با پادشاه تماس بگیرید ... به زن‎ها. کودکان عزیز تا آن لحظه بیرون بمانید.

کارمند دربار: عالی است! در بیرون انتظار بکشید!

زن‎ها دوباره به نشانه احترام زانو خم می‎کنند و با حمامی از سمت راست بیرون می‎روند.

منشی نفس عمیقی می‎کشد: اوووف.

کارمند دربار در حال اشاره به منشی؛ به ماتیاس: این هم خیلی گرمش شده است ... و پوزخند می‎زند.

ماتیاس لبخند می‎زند: قابل درک است.

کارمند دربار: این زن مو سیاه!

ماتیاس: و زن مو سرخ؟

کارمند دربار: و زن مو بور؟

ماتیاس: بله ‎بله، هر سه زن. هوم. چه کاری باید اینجا انجام شود؟

کارمند دربار زیرکانه لبخند می‎زند: اگر من اجازه توصیه کردن به کوچک‎ترین مشاورم داشته باشم، بنابراین می‎توان با خیال راحت به پادشاه گفت که او می‎تواند شجاع‎ترین جنگجویانش را با وجدان آسوده به سِلیشیه بفرستد ... و ما این نمونه را دوباره به خانه می‎فرستیم، ما خود را قانع ساختیم که زن‎های آنجا زشت نیستند ... اینطور نیست؟

ماتیاس هم زیرکانه لبخند می‎زند: به نظرم می‎رسد که پادشاه هنوز متقاعد نگشته‎اند.

کارمند دربار: بنابراین پادشاه باید کمی خود را متقاعد سازند.

ماتیاس ناگهان اندکی نگران می‎گردد: هوم. شوخی به کنار. واقعاً چه باید کرد؟

کارمند دربار طعنه‎آمیز: بله چه باید کرد؟

سکوت.

ماتیاس: اما من بالاخره پادشاه هستم.

کارمند دربار: بله اما این دلیل مستقیمی نمی‎باشد.

ماتیاس: اما من نمی‎توانم فرزندان خوب کشورم را فقط چون آنها زیبا هستند ...

کارمند دربار: اعلیحضرت اما کاملاً فراموش کرده‎اند که این سه فرزندِ خوبِ کشور مرد جستجو می‎کنند!

ماتیاس: این درست است!

کارمند دربار: آدم همچنین از ظاهرشان این را متوجه می‎شود.

ماتیاس: اما آنها مردان کاملاً متفاوتی جستجو می‌کنند! مهاجران کارا، کشاورزان سخت کار و اصیل!

کارمند دربار: اما اعلیحضرت، من فکر می‎کنم که آنها با یک مرد شهری اصیل هم راضی باشند، برای مثال، با یک حاکم کوشا.

ماتیاس: نزاکت را رعایت کن!

گراف از سمت راست با عجله وارد می‌شود، او ماتیاس را می‌بیند و تعظیم می‌کند: اعلیحضرت!

ماتیاس: آه، گراف عزیز ما!

گراف: اعلیحضرت من همین حالا مطلع شدم که نمونه‎ام رسیده است ... من در قصر این را شنیدم، تمام شهر در شور و شوق هستند، نمونه‎ام باید بسیار باشکوه باشد!

ماتیاس: حقیقتاً! اگر تمام زنان سِلیشیه اینطور دیده می‎شوند، بنابراین من زمستان آینده در آنجا یک قلعه می‎سازم!

کارمند دربار: و من قلعه‎بان می‎گردم.

ماتیاس: دوباره شروع کردی؟

گراف: آنها کجا هستند؟ من هم مایلم آنها را ببینم ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: آیا مگر آنها را نمی‎شناسی؟

گراف: خدای من، اعلیحضرت من به بخشدارم مأموریت دادم که سه زن از روستای سِلیشیه را به اینجا بیاورد، سه تن از بهترین زن‎ها، و حالا من کنجکاوم ببینم کدام سه زن را او انتخاب کرده است.

ماتیاس: آنها در بیرون انتظار می‎کشند.

گراف سریع بسوی درِ سمت راست می‌رود، آن را مخفیانه باز و به بیرون نگاه می‌کند ... او خود را سریع کمی به عقب می‌کشد، بعد از مسلط گشتن بر خود دوباره به بیرون نگاه می‌کند، با وجود مضطرب بودن بر خود مسلط است، او در را می‌بندد و قلبش را می‌گیرد.

ماتیاس با کارمند دربار مشورت کرده است: بسیار خوب. اگر تو فکر می‎کنی ...

کارمند دربار: ما این مشکل را مدیریت خواهیم کرد. اعلیحضرت فقط شجاعت!

ماتیاس به او خیره نگاه می‎کند: شجاعت؟

کارمند دربار: اوه معذرت می‎خواهم! اعلیحضرت، معذرت!

سکوت.

ماتیاس به گراف نگاه می‎کند و بدگمان می‎شود: چه شده؟ چرا رنگت سفید شده؟

گراف آهسته: چیزی نیست، اعلیحضرت ... فقط قلبم بود. گاهی بطور خنده‎داری از تپش می‎افتد.

سکوت.

ماتیاس: من متأسف می‎شوم اگر تو نتوانی امشب در جشن کوچک من حضور داشته باشی.

گراف: باعث تأسفِ فراوانِ من هم خواهد گشت.

ماتیاس: تو که نمی‎خواهی بیائی؟

گراف: من می‎آیم اعلیحضرت. حتماً.

ماتیاس: بهتره که تو از خودت مواظبت کنی.

گراف: من از خودم مواظبت نمی‎کنم.

ماتیاس کمی ناراضی به دومین محافظ: زن‎ها را داخل کنید! او دوباره در کنار منشی می‎نشیند.

دومین محافظ درِ سمت راست را باز می‌کند. حمامی تنها داخل می‌شود، گراف را که از او چشم برنمی‌داشت می‌بیند، و از ترس کمی مچاله می‌شود.

کارمند دربار دوباره نشسته بر صندلی حاکم: زن‎ها کجا هستند؟

حمامی: معذرت می‎خواهم حاکم والامقام، اما یکی از آنها بخاطر انتظار طولانی همین حالا کمی سرگیجه گرفت ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: سرگیجه؟

کارمند دربار: امید است که بزودی دوباره حال‎شان خوب شود؟

حمامی: مطمئناً! فقط قلبش بود. گاهی بطور خنده‎داری از تپش می‎افتد.

ماتیاس کنجکاو‎ می‌شود و گراف را که هنوز حمامی را خیره نگاه می‌کند زیر نظر می‎گیرد. 

کارمند دربار: حالا گوش کنید! من با اعلیحضرت ارتباط برقرار کردم و اعلیحضرت تصمیم گرفته‎اند زنان از روستای سِلیشیه را در قصر شکاری‎شان ببینند، و در واقع همین امشب ... می‎خواستم بگویم امشب. تا آن زمان باید شماها بعنوان مهمان اعلیحضرت در مهمانخانۀ دربار ساکن شوید، بعداً برای بردن شماها نزد پادشاه خواهند آمد. حالا می‎توانید بروید!

حمامی تعظیم عمیقی می‌کند، از کنار گراف که هنوز به او خبره نگاه می‌کرد می‌گذرد، به او مخفیانه اشاره می‌کند، طوریکه انگار می‌خواهد بگوید: "من مقصر نیستم، من نمی‌توانستم هیچکاری برخلاف آن انجام دهم!" و از سمت راست می‌رود.

گراف رفتن او را کوتاه نگاه می‎کند، سپس فوری مقابل ماتیاس قرار می‎گیرد: اعلیحضرت، اجازه دارم حالا دوباره بروم ...

ماتیاس با شیطنت در حال لبخند زدن حرف او را قطع می‎کند: چرا؟ هنوز بمان و به ما کمک کن، ما خیلی کار داریم ... به دومین محافظ. نفر بعدی! دومین محافظ تعظیم می‎کند و درِ سمت راست را می‎گشاید.

پرده چهارم

در مهمانخانۀ دربار. یک اتاقِ آپارتمان که در آن زنان نمونه ساکن شده‎اند. در سمت راست و چپ یک در. در پسزمینه یک پنجره و یک کمد بزرگ. میز و صندلی‎ها. همه‌چیز پُر از گل است. از خیابان صدای یک قطعه موسیقی عاشقانه به بالا صعود می‎کند، آواز با ماندولین و موسیقی کولی‎ها. حمامی نشسته است و می‎نویسد. در زده می‎شود.

حمامی: داخل شوید!

مهماندار دربار با گل‌های زیادی از سمت چپ داخل می‌شود، او یکچشمی‌ست: دوباره برای کبوترهای کوچولو گل آمده است. او گل‎ها را روی میز قرار می‎دهد.

حمامی: ممنون آقایِ مهماندار دربار.

مهماندار دربار: تمام شهر سر از پا نمی‎شناسد، حتی به این خاطر که این زیبارویان چه کسی هستند موی همدیگر را هم کشیده‎اند ... زن مو سیاه، زن مو سرخ، زن مو بور! پس خانم‎ها کجا هستند؟

حمامی به در سمت راست اشاره می‎کند: آنجا، آنها لباس می‎پوشند.

مهماندار دربار به سمت راست نگاه می‎کند: "آنها لباس‎های خود را درمی‎آورند" ...

حمامی حرفش را قطع می‎کند: می‎پوشند!

مهماندار دربار: این بی‎اهمیت است. بله ‎بله، آدم باید دوباره جوان باشد و زیبا! من در حقیقت یک چشم دارم، اما من همین یک چشم را هم ریسک می‎کنم ... زن‎های شما خالص‎ترین باروتِ توپ هستند! فقط گوش کنید مردم چطور آواز می‎خوانند، بویژه از زمانیکه عمومی شده است که پادشاه آنها را به قصر شکاری‎اش دعوت کرده است! آیا می‎دانید این چه معنی می‎دهد؟

حمامی: من می‎تونم تصورش را بکنم.

مهماندار دربار: نادرترین امتیاز! چنین چیزی تا حال وجود نداشته است!

حمامی: برو ... برو ... برو!

مهماندار دربار: آنجا چه می‎نویسید؟

حمامی: وصیتنامه‎ام را.

مهماندار دربار بهت‎زده: وصیتنامه؟

حمامی دردناک لبخند می‎زند: آدم این را هرگز نمی‎داند. شاید همین امشب ...

مهماندار دربار: آیا با یک چنین نمونه‎ای آدم به مُردن فکر می‎کند. و از سمت چپ می‎رود.

حمامی رفتن او را نگاه می‎کند: اینکه در یک پایتخت و محل اقامتِ پادشاه چنین افرادِ ساده‎لوحی وجود دارد ... و آنها از شهرستانی بودن ما حرف می‎زنند! او از جا بلند می‌شود و گل‌ها را بو می‌کشد. واقعاً باشکوه ... مانند در یک گورستان. آیا لازم بود تسلیم شوم، گراف من را پاره پاره خواهد کرد. او به کنار درِ سمت راست می‎رود و در می‎زند. لباس پوشیدنِ شماها تمام نشد؟ نیمساعت دیگر کالسکۀ پادشاه برای بردن ما می‎آید! ... فراموش نکنید گردن‎هایتان را بشوئید ... چی؟ چی؟ فقط سرکش نشو! خودت را کنترل کن!

توماس آهسته درِ کمد را باز می‎کند و با احتیاط از کمد بیرون می‎آید.

حمامی چشمش به او می‎افتد و وحشت می‎کند: خدای بزرگ!

توماس: من هستم.

حمامی لبخند ضعیفی می‎زند: توماس، توماس عزیز ... فقط تو جایت برایم خالی بود! از کی در این کمد بودی؟

توماس دست‌ها را به طرف چشم‌هایش می‌برد: من چه می‎دونم، حالم دارد بهم می‎خورد.

حمامی: کاش خفه می‎شدی!

توماس: دوستانه، خیلی دوستانه! ... شرفیابی چطور بود؟

حمامی: خانم‎ها مورد علاقه واقع شدند.

توماس: براوو. بنابراین فردا برمی‎گردیم.

حمامی: همه‌چیز ممکن است! اما امشب باید پیش پادشاه برویم. ما به قصر لذت‎جوئی‌اش دعوت شده‎ایم.

توماس: "لذت‎جوئی؟" ... آه خدای من!

حمامی: حتی برنامه‎ریزی شده است که ما در آنجا شب را بگذرانیم.

توماس: شب را آنجا بگذرانید؟!

حمامی: همه‌چیز ممکن است. من برنامه‎ریزی نکردم.

توماس: اما این وحشتناک است! نه، من هرگز اجازه نمی‎دهم که نامزدم به این سادگی شب را آنجا بگذراند! نه، نه، هرگز! آه، فقط این را کم داشتم!

حمامی: کم داشتن یا کم نداشتن مهم نیست! گوش کن، تو آدم دیوانه! من اجازه دادم از هِرمن‎اِشتادت به اینجا بیائی، اما به این شرط که تو سفر ما را کُند نکنی! اگر من حدس می‎زدم که وبال گردنم می‎شوی هرگز قبول نمی‎کردم با ما بیائی! این مشکل‎تراشی دائمی با مغز سوختۀ حسودت! سردستۀ خُل‎ها تو در برابر ارادۀ یک پادشاه قادر به چکاری هستی؟! تو باید افتخار کنی که یک پادشاه به نامزدت علاقه نشان می‎دهد.

توماس: اما من احساس افتخار نمی‎کنم. من در این مورد پادشاه نمی‎شناسم! من در این مواقع عقلم دیگر کار نمی‎کند! اگر او جرأت کند ...

حمامی وحشت‎زده حرف او را قطع می‎کند: خفه شو! دیوانه! سرت را حتماً از دست می‎دهی ... و با ترس به اطراف نگاه می‎کند.

سکوت.

توماس: آیا می‎تونم با نامزدم صحبت کنم؟

حمامی: حالا اما من واقعاً وحشی می‎شوم! حالا اما حتی خشمگین می‎شوم! نیمساعت دیگر می‎آیند او را ببرند و تو مایلی قبلاً هیجانزده‎ترش کنی، آره؟! جائیکه او به اندازه کافی عصبی است! بشین تو کمد و صدات درنیاد ... گمشو، به تو می‎گم گمشو، در غیر اینصورت ...

توماس حرف او را قطع می‎کند: تو منو تهدید می‎کنی؟!

حمامی: آره، من تهدیدت می‎کنم! یک کلمه دیگر ... و من شروع به گریه می‎کنم! تو همۀ ما را دچار بدترین فاجعه می‎کنی! دچار یک گرداب!

توماس: باشه، من می‎روم. اما یک چیز را به یاد داشته باش: اگر اتفاقی بیفتد، سپس من آنجا هستم ... سپس از یک کمد بیرون می‎آیم و، اگر هم خدای ناکرده خود پادشاه هم باشد، من او را می‎کشم! سریع از سمت چپ می‎رود.

حمامی رفتن او را تماشا می‎کند، سرش را تکان می‎دهد: فقط جای او اینجا برای من واقعاً خالی بود.

گراف سریع از سمت چپ داخل می‎شود.

حمامی چشمش به او می‎افتد و شدیداً وحشت می‎کند.

گراف آهسته و تهدیدکنان خود را به او نزدیک می‎سازد.

حمامی در حال لبخند زدن عقب عقب می‎رود.

گراف عاقبت می‎ایستد و به او خیره نگاه می‎کند: حقه‎باز. ولگرد. جنایتکار.

حمامی: آقای گرافِ مهربان ...

گراف: خفه شو! این نمونۀ تو است؟

حمامی خود را دور می‎سازد: نامزدِ این توماس ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: او یکی از سه زن است، و؟

حمامی: و دومین زن یک بیوۀ کاملاً محترم ...

گراف: "کاملاً محترم!"

حمامی: بله آقای گراف مهربان! او از کرون‎اِشتات می‎آید، بیوۀ یک خز فروش ...

گراف: "خز فروش؟" آدم باید پوست تو را بکند، جنایتکار! این بیوه نیست، او یک مستخدم حمام است! دروغ نگو! من او را دقیقاً می‎شناسم!

حمامی: عجب؟ و او برایم قسم خورد که شما را نمی‎شناسد! خب، بعداً من به حسابش خواهم رسید!

گراف: مهم نیست! و اگر تو همه روسپیان از زیبنبورگن را به اینجا می‎آوردی ... مهم نبود! اما حالا فقط به من بگو که این نفر سوم چه کسی است، هان؟ بله، زن سوم؟ او شمشیرش را از غلاف بیرون می‎کشد.

حمامی ناامید: آقای گراف، فقط خون نریزید! من بی‎گناهم، رادیکال بی‎گناه! او از نقشۀ ما با خبر شد و من را مجبور ساخت ... شمشیر را کنار بگذارید آقای گراف! بله، او مرا مجبور ساخت، او مرا پیش خود خواند و مرا تهدید کرد که اگر او را بعنوان سومین زن با خود نبرم همه‌چیز را لو خواهد داد، تمام ماجرایِ نمونه را، ... و، آقای گراف من که نمی‎توانستم بگذارم همه‌چیز را لو دهد، اگر فاش شود که آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت پادشاهش را فریب می‎دهد ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: ساکت! او با وحشت به اطراف نگاه می‎کند و سپس شمشیرش را دوباره در غلاف فرو می‎کند. حمامی نفس راحتی می‌کشد. او را بیرون بفرست.

حمامی: حالا؟ یک ربع قبل از رسیدنِ فرستادگان شاه ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: همین حالا! راه بیفت!

حمامی: باشه، آقای گراف من فقط می‎خواستم تذکر دهم که دو زنِ دیگر هیچ خبری ندارند که سومین زن چه کسی است.

گراف خشمگین دستور می‎دهد: او را بیرون بفرست! و دوباره شمشیرش را کمی بیرون می‎کشد.

حمامی سریع به سمت راست می‎رود.

گراف تنها، نگاهش از روی گل‎ها رد می‎شود و بی‌اراده بر وصیتنامه حمامی که هنوز هم بر روی میز قرار دارد دوخته می‎گردد؛ او مشکوک می‎شود و می‎خواند. "وصیتنامۀ من" ــ او غیرمنتظره به درِ سمت راست نگاه می‎کند و سپس به خواندن ادامه می‎دهد ــ "و به این ترتیب به بیمارستان هِرمن‎اِشتادت یک تخت برای گارسون‎های بی‎خانمان هدیه می‎کنم و کارکنان من وان‎های حمامم را به دست می‎آورند" او دوباره به درِ سمت راست نگاه می‎کند و آهسته لبخند می‎زند.

زن مو بور از سمت راست می‎آید، او کاملاً لباس نپوشیده است و در برابر گراف توقف می‎کند.

گراف به او خیره نگاه می‌کند.

زن مو بور کمی نامطمئن لبخند می‎زند.

گراف بر او خشم سرکوب شده‎ای می‎گیرد: این چه کاری بود؟

سکوت.

زن مو بور: من می‎دونم، تو می‎تونستی من را بکشی. می‎تونستی بدون معطلی شکمم را سوراخ کنی ... اینطور نیست؟

گراف: به درستی.

زن مو بور: البته.

گراف: البته که حق با من است!

سکوت.

زن مو بور: وقتی قبلاً تو را پیش حاکم دیدم سرم کمی گیج رفت ... اما فقط لحظۀ کوتاهی.

گراف: من را تقریبا صاعقه زد، وقتی تو را دیدم، تو را، زنم را ...

زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: کسی مرا نخواهد شناخت، چون کسی نمی‎داند که من زن تو هستم! چه کسی آن را حدس می‎زند که تو اصلاً ازدواج کرده‎ای؟!

گراف: خدا را شکر! و برای نشان دادن بی‎اهمیت بودن موضوع حرکتی به دستش می‎دهد.

زن مو بور او را سرزنش می‎کند: این کار را نکن!

سکوت.

گراف: می‎خواهی اینجا چکار کنی؟

زن مو بور: تو مرا در قلعه‎ات مانند یک زندانی نگهداشته بودی ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: بدرستی!

زن مو بور لبخند عجیبی می‎زند: مگر می‎شود حق با تو نباشد؟

سکوت.

گراف: چه کسی ماجرای نمونه را به تو لو داد؟

زن مو بور: حمامی.

گراف: چی؟! او؟!

زن مو بور: من گذاشتم که او یک بار به قلعه بیاید، برای اینکه تَبم را قطع کند، من بسیار سردم شده بود و احساس بدبختی می‎کردم. در این وقت او برای اینکه مرا سرحال آورد آن را برایم تعریف کرد. او لبخند می‎زند. و همچنین این حرف مرا سرحال آورد، من حتی فوری سالم شدم، چون فوری دیدم که حالا می‎توانم عاقبت مسافرت بروم!

گراف: و او را تهدید کردی که اگر تو را با خود نیاورد همه‌چیز را لو خواهی داد؟

زن موبور: این کار خوبی نبود. اما پنج سال زندان ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: زندان؟

زن مو بور: تو مرا در قلعه‎ات مانند یک زندانی نگهداشته بودی ... سکوت! یک زندانی، بدون عشق، بدون شادی، بدون پول! من نمی‎توانستم هیچ‌جا بروم، باید همیشه می‏‌ماندم، می‌ماندم، می‌ماندم! و جهان برایم مرتب دورتر می‎شد، فقط در شب ستاره‎های کوچک به سویم می‎آمدند. اما چه‌کسی می‎تواند فقط با ستارها زنده بماند؟ من نه.

سکوت.

گراف: تو می‎دونی که من مقصر نیستم. وقتی تو اینطور لبخند می‎زنی، من گاهی فکر می‎کنم که تو هنوز هم نمی‎دونی با من چه کردی. پس چرا من هرگز در خانه نیستم، چرا من هر روز مشروب می‎نوشم، چرا همه‌چیز را در قمار می‎بازم؟! فقط بخاطر تو!

زن مو بور: اوه، من از اینکه آن را از تو مخفی نگهداشتم چند بار پشیمان شدم!

گراف: تو آن را ابتدا روز بعد از ازدواج برایم اعتراف کردی.

زن مو بور: اگر آن را قبلاً به تو می‎گفتم هرگز با من ازدواج نمی‎کردی.

گراف: بدون شک.

زن مو بور: به این خاطر هم من آن را بعد از ازدواج گفتم، چون من تو را دوست داشتم.

گراف: من هم تو را دوست دارم. اما تو نمی‎تونی از من بخواهی با زنی زندگی کنم که خانواده‎اش لعنت شده است. آیا نمی‎تونی این را درک کنی؟

زن مو بور سرش را تکان می‎دهد: من آن را درک می‎کنم، من آن را درک می‎کنم.

گراف: تو لعنت را با خود به خانه‎ام آوردی. حالا باید آن را حمل کنیم، تو و من. ما در برابر خدا به هم زنجیر شده‎ایم.

زن مو بور آهسته: کاش می‎تونستم فقط دوباره با خدا صحبت کنم.

گراف: این کار را می‎شود همیشه انجام داد.

زن مو بور: اینطور فکر می‎کنی؟

سکوت.

گراف: از زمانیکه تو زن من هستی همه‌چیز بد پیش می‎رود. یا در تابستان باران می‎بارد و همه‌چیز فاسد می‎شود، یا خشکسالی مزرعه و خانه را می‎سوزاند. در اولین روز ازدواج ما طاعون در هِرمن‎اِشتادت شایع گشت، و در روز تولد تو مغول‎ها و تاتارهایِ سلطان به ما یورش آوردند ... من شرط می‎بندم که این جریانِ نمونۀ من هم وقتی تو در آن حضور داشته باشی درست به انجام نرسد ...

زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: اوه، من فقط به خودم زحمت می‎دهم که تو تا حد امکان نیرویِ کارِ مردانه به دست بیاوری ... خیالت راحت باشد!

گراف: خیالم واقعاً ناراحت است!

زن مو بور: آیا واقعاً فکر می‎کنی که من در شیوع طاعون مقصر بودم؟

گراف: پس چه کسی؟

زن مو بور: شاید سلطان بدون بدنیا آمدن من هم حمله می‎کرد.

گراف: خنده‎دار است! یک زن که عمه‎اش بعنوان جادوگر سوزانده شده است، که پدربزرگش از طرفِ مادری با دستورالعمل‎های شیطان طلا می‎پخته، و هر دو گوش عمویش را بریده‎اند، چون او ادعا می‎کرد که زمین به دور خورشید می‎چرخد! یک نژاد پُر برکت! آیا باید با تو بعنوان شوهر زندگی کنم؟ تو باید مادر فرزندان من ...

زن مو بور گوش‌هایش را می‌گیرد و با فریاد حرف او را قطع می‌کند: ساکت! ساکت! ساکت!

سکوت.

گراف: اینکه من با تو چنین کورکورانه ازدواج کردم، که من تو را دوست داشتم بدون آنکه چیزی بپرسم ... این کار تو بود. تو مرا جادو کردی.

زن مو بور: آیا می‎خواهی مرا هم به تودۀ هیزم بسپاری؟ من جادوگر نیستم!

گراف: چنین کاری از تو بعید نیست.

زن مو بور: خوب حالا من را یک ربع قبل از آنکه باید پیش پادشاه بروم اینطور ناراحت نکن!

سکوت.

گراف: امیدوارم که برای پادشاه فاجعه به بار نیاوری.

زن مو بور: امیدوارم. من فقط مایلم او را بشناسم، من حتی چیزهائی برای گزارش دادن به او دارم.

گراف مشکوک: چه گزارشی؟

زن موبور: نه چیز مخصوصی در باره خودمان ... فقط از چیزهائی که تا حالا او هرگز نشنیده است.

گراف: چنین چیزی وجود ندارد.

زن مو بور لبخند می‎زند: اوه، چرا وجود دارد! پادشاه فقط توسط مردها محاصره شده است، مردها حکومت می‎کنند، و از آنچه من می‎خواهم برایش تعریف کنم شما مردها هیچ‌چیز نمی‎دانید.

گراف: چه چیزی می‎خواهی برایش تعریف کنی؟

زن موبور: چیزی در بارۀ سرنوشت زنان سرزمینش.

گراف با دقت گوش می‎کند و او را با تعجب نگاه می‎کند.

از فاصلۀ دور صدای شیپور می‌آید؛ زن مو سیاه و زن مو قرمز با عجله از سمت راست داخل می‌شوند و به سمت پنجره هجوم می‌برند؛ آنها هم هنوز لباس نپوشیده‌اند.

زن مو سیاه: آنها می‎آیند، آنها می‎آیند!

زن مو قرمز: آنها شیپور می‎زنند! او چشمش به گراف می‎افتد و کمی وحشترده می‎شود.

زن مو سیاه هم حالا گراف را می‎بیند و سریع خود را می‎پوشاند. به زن موبور: چطور یک مرد داخل اتاق شده است؟ رسوایی! یک مرد غریبه!

زن مو بور لبخند می‎زند: اجازه دارم معرفی کنم: این مردِ غریبه گرافِ مهربان ما هستند، گراف از هِرمن‎اِشتادت.

زن مو سیاه: اوه! او به نشانۀ احترام با خم کردن زانویش تعظیم خوبی می‎کند.

زن مو بلوند در حال اشاره به زن مو سیاه؛ به گراف: این همسرِ صاحب مهمانخانۀ "اَینْهورن" است، دختر یک شکارچی از روستای روتکیرشن ... به زن مو قرمز اشاره می‎کند: و او بیوۀ یک خز فروش از کرون‎اشتادت است ...

زن مو قرمز حرف او را قطع می‎کند: می‎تونی با خیال راحت به او بگوئی من که هستم، حمامی از اینکه او مرا شناخته است سرزنشم کرد!

زن مو سیاه: شناخته است؟ به گراف. شما همدیگر را می‎شناسید؟

زن مو قرمز: این دیگر حقیقت ندارد!

زن مو بلوند با تعجب به گراف نگاه می‎کند.

گراف کمی مشوش: اجازه دارم حالا بروم؟

حمامی با احتیاط از درِ سمت راست ظاهر می‎شود؛ به زن مو قرمز: آیا گراف رفته است؟

گراف: هنوز نه.

حمامی چشمش به او می‌افتد، وحشت می‌کند و دوباره سریع از سمت راست می‌رود.

گراف بی‌اراده لبخند می‌زند و به زنانِ نمونه‌اش نگاه می‌کند: پس خداحافظ تا در نزد پادشاه ... خداحافظ!

او از سمت چپ می‎رود.

زنان نمونه برای احترام زانوی خود را خم می‎سازند و تعظیم می‎کنند.

زن مو قرمز به زن مو بور: با او تماس برقرار نکن! او خطرناک است.

زن مو بور: واقعاً؟

زن مو قرمز: او باید روزی مرد جوانِ خوبی بوده باشد، اما از زمانیکه او ازدواج کرد ...

زن مو سیاه حرف او را قطع می‎کند: او ازدواج کرده است؟

زن مو قرمز: مخفیانه، کاملاً مخفیانه. اما او آن را برایم تعریف کرد. عمۀ زنش با شیطان رابطه داشته است و از این زمان به بعد گراف دیگر روحاً هیچ زنی را دوست ندارد. او فقط از ما استفاده می‎کند.

زن مو سیاه: گراف بیچاره!

زن مو بور: چرا بیچاره؟

زن مو سیاه: چون او عشق را نمی‎شناسد ... و با اینکه بسیار خوب دیده می‎شود.

زن مو قرمز: خوب‎تر از توماسِ تو دیده می‎شود.

زن مو سیاه: مرتب از نامزد من صحبت نکن! من فکر می‎کنم که تو می‎خواهی او را از من بقاپی!

زن مو قرمز: زن جوان احمق!

صدای شیپور در مقابل خانه.

مهماندار دربار از میان درِ سمت چپ سرش را سریع داخل می‎کند: کالسکه آنجاست! کالسکۀ پادشاه آنجاست! می‎رود.

زن مو سیاه با زن مو قرمز با عجله به سمت پنجره می‎روند: اوه! سوارکاران هم هستند! سوارکاران، سوارکاران!

زن مو قرمز: سواره‌نظام!

زن مو سیاه: سواره‌نظام!

زن مو قرمز: سربازان مورد علاقۀ من!

حمامی از درِ سمت راست با احتیاط ظاهر می‎شود، به زن مو بور: گراف رفته است؟

زن مو بور فرو رفته در فکر سر تکان می‎دهد: خیلی وقت است.

حمامی بدنش را راست می‌کند و داخل می‎شود: سریع، سریع! از کنار پنجره کنار بروید! لباس‎تان را بپوشید ... راه بیفتید، راه بیفتید! او کنار پنجره می‎رود و به پائین نگاه می‎کند. خدای بزرگ!

زن مو سیاه سریع لباسش را می‎پوشد: شش اسب سفید کالسکه را می‎کشند و همه‌چیز از طلا و شیشه است!

زن مو قرمز هم سریع لباسش را می‎پوشد: سواره‌نظام، سواره‌نظام!

حمامی از کنار پنجره به سمت زن مو بور می‎رود؛ هیجانزده: این یک افسانه است! خدای من، یک افسانه!

زن مو بور لبخند می‎زند: شاید! 

پرده پنجم

در پارکِ قصرِ شکاری پادشاه. از میان درهای مرتفع نور به ایوانی می‌تابد که با بالا رفتن از چند پله می‎توان داخل آن گشت. آنجا ماتیاس و کارمند دربار ایستاده‎اند و به سمت آسمان نگاه می‎کنند. یک شبِ گرم تابستانی‎ست و در آن نزدیکی جنگل بزرگ خش‎خش می‎کند.

ماتیاس: به نظر می‎رسد که خانم‎ها دیر کرده‎اند.

کارمند دربار: زنان می‎گذارند که حتی یک پادشاه انتظار بکشد.

ماتیاس: واقعاً؟ خب، من در این زمینه خیلی باتجربه نیستم، من در نهایت زن را فقط از میادین جنگ می‎شناسم ... آشپزان و پرستارانِ زن در جبهه و چنین چیزهائی.

کارمند دربار: آنها از بدترین‎ها نیستند.

ماتیاس: من هم نمی‎خواستم چیزی بر علیه آنها گفته باشم، اما من فکر می‎کنم که جبهه جای درستی برای شناخت زن نباشد. اگر آدم فقط وقت بیشتری می‎داشت! این یک معجزه است که من توانستم امشب وقت آزاد داشته باشم ... قرار دیدار با فرستادگان تُرک‎ها را برای فردا به تأخیر انداختم، فقط خدای آسمان می‎داند که سلطان این بار چه نقشه‎ای کشیده است! من باید صبح زود ساعت پنج از خواب بیدار شوم. بله ‎بله! بعلاوه: آیا تو هم گرسنه‎ای؟

کارمند دربار: اگر معده‎ام به آدابِ دربار عادت نمی‎داشت از مدت‎ها پیش غارو غور می‎کرد.

ماتیاس: اینجا در قصر شکاریِ من آدابی وجود ندارد، بگذار معده‎ات با خیال راحت غارو غور کند.

کارمند دربار: من این را به معده‎ام اطلاع خواهم داد.

سکوت.

ماتیاس: آیا تو هم متوجه شدی که این گراف امروز چقدر عصبی بود؟ او تمسخر‎آمیز لبخند می‎زند. از کِی او بیماری قلبی دارد؟

کارمند دربار: من هم فکر می‎کنم که آن یک حقه‎بازی بود. او از میان در به زنان نمونه‎اش نگاه کرد و آنجا احتمالاً متوجه کسی شده است و این او را شرمسار ساخته، شاید او زنان را به این کار مجبور ساخته باشد ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: اجبار؟

کارمند دربار: خب اینها بنده‎های او هستند.

ماتیاس: آه بله.

کارمند دربار: آنها باید اطاعت کنند.

ماتیاس: صحیح است. هوم. او فکر می‎کند و بعد به اطراف نظر می‎اندازد. من با رضایت متوجه شده‎ام که گراف هم هنوز نیامده است.

کارمند دربار: اینکه امروز متوجه نشد ما مایل نیستیم او را در جشن داشته باشیم ... اعلیحضرت باید مستقیم می‎گفتند که او نباید بیاید.

ماتیاس: من این کار را نمی‎توانم.

کارمند دربار: اما اعلیحضرت، من شما را غالباً بسیار در حال مستقیم حرف زدن دیده‎ام.

ماتیاس: اما نه در چنین موقعیتِ خصوصی. البته احمقانه است اگر او بیاید.

کارمند دربار: پس من این را به او می‌گویم، وقتی بیاید به او می‎گویم که فوری باید برود ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: نه، نه، این کاملاً احمقانه به نظر می‎رسد! ما می‎گذاریم که او هم باشد.

سکوت.

کارمند دربار: گفتید احمقانه و من چیزی به یادم افتاد. چه‌کسی اصلاً برنامه‎ریزی کرد که این زنانِ نمونه با شش اسب سفید و سواره‎نظام آورده شوند؟

ماتیاس: من.

کارمند دربار: شما؟!

ماتیاس: بله، چرا؟

کارمند دربار: هیچی، من فقط همینطور پرسیدم.

سکوت.

ماتیاس: خب حرف بزن.

کارمند دربار: واقعاً چیزی نیست اعلیحضرت.

ماتیاس: حالا اما به تو دستور می‎دهم که صحبت کنی! فوری! شروع کن!

کارمند دربار: بسیار خوب، اگر شما آن را با زور می‎خواهید بشنوید، من فقط می‎خواستم به خودم اجازه تذکر بدهم، و بگویم که من شش اسب سفید را درک نمی‎کنم ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: چرا؟ من می‎خواستم زن‎ها را خوشحال کنم! همانطور که این منجم از بولونیا را خوشحال ساختم ... او را هم گذاشتم با سواره‎نظام بیاورند!

کارمند دربار: برای یک منجم بله، اما نه برای زنانِ نمونه از سِلیشیه. من فقط می‎خواستم به خودم اجازه تذکر دهم و بگویم که آدم می‎توانست این حمل و نقل را چنین قابل توجه ترتیب ندهد، نباید همه بفهمند که پادشاه ...

ماتیاس: حق با توست. او به اطراف نگاه می‎کند. اگر زنانِ نمونه حالا سریع نیایند سپس ما تنهائی غذا می‎خوریم و شب‌بخیر!

کارمند دربار: اما اعلیحضرت نمی‎خواهند که خُلق و خوی‎شان ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: از چیز دیگری صحبت کنیم!

سکوت.

کارمند دربار گوش می‎سپرد: اینجا چه‌چیزی خش‎خش می‎کند؟ رودخانه؟

ماتیاس: نه، جنگل.

کارمند دربار: این هوا باشکوه است!

ماتیاس: بله.

سکوت.

کارمند دربار: آیا این حقیقت دارد که شما در آخرین شکار تنها چهار گراز وحشی شکار کردید؟

ماتیاس: پنج.

کارمند دربار: عظیم‎الجثه!

ماتیاس: بله.

سکوت.

کارمند دربار: سگ‎های شکاری جدید شما باشکوهند. مخصوصاً سگ‎های ماده ...

ماتیاس ناگهان: بگو ببینم، کدامیک بیشتر مورد علاقه‎ات است؟

کارمند دربار: خال‌خالیه.

ماتیاس: چرا خال‌خالیه. آیا دیوانه شده‎ای؟

کارمند دربار بهت‎زده: من شما را درک نمی‎کنم، اعلیحضرت ...

ماتیاس: من می‎پرسم از کدامیک خانم‎های روستای سِلیشیه بیشتر خوشت آمده، و تو پاسخ می‎دهی خال‌خالیه! من از سگم صحبت نکردم!

کارمند دربار مخفیانه لبخند می‎زند: که اینطور.

سکوت.

ماتیاس: خب، از کدام‎شان خوشت می‎آید؟

کارمند دربار: از هر سه.

ماتیاس: من فروتن‎ترم. من فقط از دو نفرشان خوشم می‎آید.

کارمند دربار: و از کدامیک خوشتان نیامده؟

ماتیاس: از مو سیاهِ. من فکر می‎کنم که او ابله است.

کارمند دربار: ممکن است. چنین به نظر می‎رسد که او کمی جوان باشد.

ماتیاس: و من نمی‎توانم با یک چنین زن جوانی کاری انجام دهم! هیچکاری! او ناگهان لبخند می‎زند. چی؟ من مانند یک فردِ بی‎پروای پیر صحبت می‎کنم.

کارمند دربار مخفیانه لبخند می‎زند: تقریباً!

سکوت.

ماتیاس: حالا بگو از کدامیک بیشتر خوشم می‎آید ... حدس بزن!

کارمند دربار: از مو بوره؟

ماتیاس: نه، از مو قرمزه!

کارمند دربار: واقعاً؟

ماتیاس: او یک اعتماد به نفس باشکوه دارد ... من زن‎هائی را که می‎دانند چه هستند دوست دارم!

کارمند دربار: بنابراین این مو قرمزه حتماً می‎داند که چه است، اما من نمی‎دانم. او شانه‎هایش را بالا می‎اندازد.

ماتیاس: دوباره چه شده است؟

کارمند دربار: آیا اجازه دارم صریح صحبت کنم؟

ماتیاس: خواهش می‎کنم، خواهش می‎کنم!

کارمند دربار: اعلیحضرت، به نظر من می‎رسد که او یک ... بله یک.

ماتیاس: یک چه؟

کارمند دربار: اعلیحضرت اجازه دارند به من اعتماد کنند. بر اساس تجربه شخصی من ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: حرف پوچ!

سکوت.

ماتیاس: بگو ببینم، حالا باید اصلاً چطور همه چیز انجام شود؟ منظورم این است که اگر حالا این سه زن بیایند ...

کارمند دربار حرف او را قطع می‎کند: من اینطور فکر کردم. اول غذا می‎خوریم.

ماتیاس: درست است.

کارمند دربار: در حین غذا خوردن شراب می‎نوشیم و بعد خود به خود همه‌چیز هیجان‎انگیزتر می‎شود. سپس به زن‌ها هدایای کوچکی می‎دهیم که فوق‌العاده خوشحال‎شان خواهد ساخت ... حالا، و سپس همه‌چیز دقیقاً همانطور که اجازه آمدن داشته باشد انجام خواهد گشت.

ماتیاس: در واقع برای من نامطلوب است.

کارمند دربار: چه چیز؟ چیزی فکر می‎کند.

ماتیاس: کل این رسوائی. پادشاه یک زن را فتح می‎کند. اما هیچ‌چیز در این کار نیست.

کارمند دربار: پس در این کار چه باید باشد؟ یک زن البته یک قلعۀ دشمن نیست ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: از قضا چون هیچ‌چیز در این کار نیست! پادشاه می‎تواند هر زنی را داشته باشد ... از نظر تئوری.

کارمند دربار: و همچنین از نظر عملی.

ماتیاس: و علاوه بر آن اینجا در زیر سقفِ خانۀ خودم! این زن‎ها از سِلیشیه در واقع مهمانان من هستند، من باید از آنها محافظت کنم، بجای آنکه ... نه، این رفتار ما جوانمردانه نیست! آدم باید همچنین به ارادۀ آزاد زن احترام بگذارد. برای یک خریدِ صادقانه یک فروشنده و یک خریدار تعلق دارند، اما برای یک سرقت بدون شک فقط یک سارق.

کارمند دربار: شما وجدانتان را بطرز عجیب و غریبی ناراحت می‎کنید. هر زنی خود را سرافراز احساس خواهد کرد.

ماتیاس: اما من خود را سرافراز احساس نمی‎کنم! من ترجیح می‎دادم می‎توانستم بطور ناشناس بیایم ... شاید هم بشود، زنان نمونه هنوز نمی‎دانند که پادشاه چه کسی‎ست!

کارمند دربار: از لحاظ نظری این کار شدنی‎ست.

ماتیاس: من بعنوان دستیار شما می‎آیم.

کارمند دربار غیرارادی به او نگاه می‎کند: آیا می‎توانید بعنوان دستیار در عمل موفقیت سریع داشته باشید؟ ...

ماتیاس حرف او را تقریباً تیز قطع می‎کند: این یعنی چه؟

کارمند دربار وحشت می‎کند: اوه می‎بخشید!

ماتیاس به او خیره نگاه می‎کند: تو فکر می‎کنی ... او به خود رو به پائین نگاه می‎کند. هوم. ممکن است نتوانم از نظر عملی تأثیر بگذارم ... او کمی غمگین لبخند می‎زند.

یک مستخدم دربار از میان در وارد ایوان می‎شود: خانم‎های از روستای سِلیشیه همین حالا جلوی در رسیده‎اند!

کارمند دربار: بالاخره آمدند! به مستخدم دربار. فوری!

مستخدم دربار می‎رود.

ماتیاس به کارمند دربار: حالا تنها برو داخل.

کارمند دربار: اما، اعلیحضرت ...

ماتیاس: نه، نه، فقط بگذار هنوز کمی بیرون بمانم، بعد من خواهم آمد. تو حداقل با من صادقی، گرچه همیشه هم چنین قصدی نداری. فقط با زن‌ها خوب غذا بخور و به آنها بگو که پادشاه یک کنفرانس دارد و کمی دیرتر می‎آید ... برو!

کارمند دربار کمی نگران می‎رود.

توماس از سمت راست به انتهای تراس می‎خزد.

ماتیاس چشمش به او می‎افتد و به او خیره نگاه می‎کند.

توماس متوجه ماتیاس نمی‎شود و می‎خواهد از کنار او بگذرد و به سمت در برود.

ماتیاس ناگهان: ایست!

توماس وحشتزده: خدایا خودت کمک کن!

ماتیاس با صدای آهسته: فریاد نکش! تو که هستی؟ کجا می‎روی؟

توماس: رحم کنید آقا! رحم کنید!

ماتیاس: ناله نکن! اینجا چه گم کرده‎ای؟

توماس: نامزدم را آقا! نامزدم را!

ماتیاس بهتزده: نامزدت را؟

توماس به در اشاره می‎کند: در آنجا! آنجا او با پادشاه شام می‎خورد! آقای نجیبزاده کاری به من نداشته باشید، شما هم حتماً عاشق شده‎اید و احساس می‎کنید که این چطور می‎سوزاند! او می‎گرید.

ماتیاس آهسته لبخند می‎زند: به نظر می‎رسد که باید خیلی بسوزاند.

توماس: پادشاه البته یک مرد عادل است، اما چطور می‎تواند با کسی چنین کاری کند!

ماتیاس: آرام باش. داخل آنجا هیچ اتفاقی نمی‎افتد.

توماس: هیچ اتفاقی؟! وقتی یک پادشاه با یک دختر فقیر شام می‎خورد؟!

ماتیاس: پادشاه متکبر نیست. او می‎گذارد که یک آدم فقیر هم کنار میزش بنشیند.

توماس: مخصوصاً وقتی این آدم فقیر دامن پوشیده باشد.

ماتیاس: تو زبان تیزی داری.

توماس: من خودم را دار می‎زنم، من خودم را دار می‎زنم.

سکوت.

ماتیاس فکر می‎کند: یکی از خانم‎ها نامزد توست؟

توماس دوباره گریه می‎کند: بله.

ماتیاس: هوم. من فکر می‎کردم که سِلیشیه یک روستایِ بدون مرد است؟

توماس گریان: آه سِلیشیه چیه!

ماتیاس کنجکاو می‎شود.

توماس دوباره به سمت در می‎رود.

ماتیاس: کجا؟

توماس: من از شما خواهش می‎کنم، بگذارید من آنجا از میان در به داخل نگاه کنم، فقط یک نگاه.

ماتیاس: محال است! پادشاه کاملاً ممنوع کرده‎اند.

توماس: او لازم نیست متوجه شود.

ماتیاس: سپس باید پادشاه را فریب دهم.

توماس: عزیز من! نه اینکه انگار هر روز صد بار به او دروغ گفته نمی‎شود!

ماتیاس: او فریب می‎خورد؟ پادشاه؟ چه کسی به او دروغ می‎گوید؟

توماس: همه.

حمامی از میان در داخل ایوان می‎شود.

ماتیاس آهسته به توماس: مخفی شو! یک نفر می‎آید! ما بعداً با هم صحبت می‎کنیم! توماس خود را مخفی می‎سازد.

حمامی چشمش به ماتیاس می‎افتد: آه، احترام من را بپذیرید! ما همدیگر را از پیش حاکم می‎شناسیم، شما منشی او یا چنین چیزی هستید.

ماتیاس لبخند می‎زند: مشاور او.

حمامی: این هم یک شغل است! گوش کنید، آیا اربابِ شما، این حاکم همیشه اینطور حسود است؟

ماتیاس: چرا؟

حمامی: تازه دور میز شام نشسته بودیم که او مرا بیرون فرستاد ... او می‎خواهد با سه زن تنها باشد! چه ظرفیتی! من نگرانم که اگر پادشاه هنوز بیشتر دیر کند ... در حقیقت این زنانِ نمونه اگر قرار باشد برای کسی باشند، سپس برای پادشاه معین شده‎اند، اما او در آنجا قادر است مجموعۀ کلکسیونِ با زحمت جمع‎آوری کرده‎ام را خراب کند!

ماتیاس: کلکسیون؟ جمع‎آوری کرده؟

حمامی: خب، آدم اینطور می‎گوید.

سکوت.

ماتیاس: قبلاً یک فکر عجیب و غریب در ذهنم خطور کرد، آیا این زن‎ها واقعاً از سِلیشیه هستند؟

حمامی: این فکر چندان هم عجیب و غریب نیست، اما زن‌ها واقعاً از سِلیشیه هستند.

ماتیاس: و آنهائی که در خانه مانده‎اند همه مانند اینها اینطور زیبا هستند؟

حمامی: بطور متوسط، بله.

ماتیاس: پس من به شما تبریک می‎گویم. زیرا کسی که به پادشاه دروغ بگوید سرش را از دست می‎دهد.

حمامی: خدای بزرگ! او با ترس به اطراف نگاه می‎کند و می‎خواهد به پارک برود.

ماتیاس: کجا؟

حمامی: قدم بزنم.

ماتیاس: آیا مگر گرسنه نیستید؟

حمامی: نه، اشتهایم کمی کور شده است.

ماتیاس دوستانه، اما کاملاً قاطعانه: با این وجود بروید آنجا و چیزی بخورید.

حمامی: اما ارباب شما نمی‎گذارند!

ماتیاس: به او بگوئید که من شما را فرستاده‎ام، او به توصیۀ مشاورش گوش می‎کند.

حمامی: باشه. یک لقمه، یک پودینگِ برنج نمی‎تواند به یک پیرمرد ضرر برساند ... از میان در خارج می‎شود.

ماتیاس رفتن او را تماش می‌کند، سپس خود را دوباره به سمت پارک می‌چرخاند و با صدای خفه فریاد می‌زند: هی! هنوز آنجائی؟

توماس از مخفیگاهش خارج می‎شود: البته!

ماتیاس: بیا!

توماس: شما اصلاً چه کسی هستید؟ دربان، درست است؟

ماتیاس: دربان هم هستم.

توماس: شما ناگهان به نظرم خیلی آشنا می‎آئید.

ماتیاس: من کمی به پادشاه شباهت دارم.

توماس: به پادشاه؟ او اما یک جوان قویِ کوتاه اندام است و سرش را همیشه کمی کج نگهمیدارد ... نه، شما شباهتی به او ندارید! شما خیلی خوش‎تیپ‎تر هستید!

ماتیاس لبخند می‎زند: این مرا خوشحال می‎سازد! او به اطراف نگاه می‎کند. خب پس تو می‎خواهی که چیزی برای نامزدت اتفاق نیفتد؟

توماس: من این را می‎خواهم!

ماتیاس: بسیار خوب، من به تو کمک خواهم کرد ... من حتی برایت تضمین می‎کنم که برای نامزدت چیزی اتفاق نیفتد!

توماس بسیار خوشحال: واقعاً؟

ماتیاس: بلند صحبت نکن!

توماس: من حتماً جبران خواهم کرد ... بگیر، این یک تالر را بگیر! ما خیلی هم خسیس نیستیم!

ماتیاس در حال لبخند زدن تالر را در جیب قرار می‎دهد: ممنون.

توماس: من در واقع صاحب مهمانخانه "اَینْهورن" هستم و وقتی شما یک بار به هِرمن‎اِشتادت بیائید مهمان من خواهید بود، خانه خوبی‎ست و نه از این مهمانخانه‌ها با گارسون زن! شما از اینکه می‎خواهید از نامزد فقیر من محافظت کنید پشیمان نخواهید شد!

ماتیاس: نامزد شما محافظت خواهد شد ... اما فقط به یک شرط.

توماس: شرط؟ شما که یک تالر گرفتید!

ماتیاس: این فقط انعام بود.

توماس: انعام؟ یک تالر؟! آقا، من با یک تالر به مردم کاملاً دیگری رشوه داده‎ام! من می‎تونم اگر مورد علاقه‎تان است برای شما تعریف کنم!

ماتیاس: این حتی خیلی زیاد مورد علاقه‎ام است. تو باید یک بار همه‌چیز را برایم دقیقاً تعریف کنی ... اما حالا دقت کن. من از نامزد تو تا حد مرگ محافظت می‎کنم، اگر تو به من حالا صادقانه جواب دهی که آیا این سه زن از سِلیشیه هستند یا نه؟

توماس: این یک سؤال پیچیده است.

ماتیاس: پس اینها از سِلیشیه نیستند؟

توماس: بله و نه!

ماتیاس: من این را فکر می‎کردم.

سکوت.

توماس: آقای عزیز، حقیقت در آسمان رشد می‎کند، اما ریشۀ دروغ دورادور خانه در زندگی روزانه شکوفا می‎شود ... و شیطان هم کود می‎آورد تا این ریشه دروغ بهتر رشد کند. این سه زن از روستای سِلیشیه نیستند، و زن مو سیاه نامزد من است ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: زن مو سیاه؟

توماس: زیباترین آنها!

ماتیاس: خب حالا!

توماس: او از روستای روتکیرشن است، و زن مو قرمز از روستای کروناشتادت، بیوه یک خز فروش، و زن مو بور هم از یک جائی‎ست ... به نظرم می‎رسد که از روستای گروس‎وارداین باشد. اما من از شما خواهش می‎کنم آنچه را که من لو داده‎ام شما به کسی لو ندهید! من فقط بخاطر نامزدم خائن شدم.

ماتیاس: اگر پادشاه این را متوجه شود ...

توماس حرف او را قطع می‎کند: آه، این برایم مهم نیست! فقط گراف نباید متوجه شود! او قادر است من را به چهار قسمت تقسیم کند!

ماتیاس خشمگین: بنابراین آقای گراف پادشاه را فریب داده‎اند، برای اینکه نیروی کار مردانه‎اش را به دست آورد.

توماس: البته!

کارمند دربار از میان در داخل ایوان می‎شود.

ماتیاس با صدای خفه به توماس: برو!

توماس: دیدار در هِرمن‎اِشتادت! می‎رود.

ماتیاس خشمگین: خداحافظ! خداحافظ!

کارمند دربار: با چه کسی حالا شما صحبت می‎کردید؟

ماتیاس: فقط با خودم.

کارمند دربار بهت‎زده و کنجکاو می‎شود: من فقط می‎خواستم به خودم اجازه دهم و بپرسم که اعلیحضرت کِی داخل می‎شوند، ما در حال حاضر مشغول خوردن دِسر هستیم ...

ماتیاس با خشم حرف او را قطع می‌کند و مرتب خشمگین‌تر می‌شود: من دِسر لازم ندارم! من ترجیح می‎دهم حالا داخل شوم و همه چیز را خُرد کنم! یک چنین فرومایه‎ای! یک چنین کاری با من می‌کند! باید سر این مرد قطع شود، قطع شود!

کارمند دربار وحشت‎زده: اعلیحضرت! کدام مرد، بخاطر خدا؟!

ماتیاس: و این زن‎ها باید به زنجیر کشیده شوند و از اینجا بیرون‎شان کرد!

کارمند دربار مانند قبل وحشت‎زده: اعلیحضرت، به نظرم می‎رسد که حالتان کاملاً خوب نیست ... شما اینجا در بیرون سرما خورده و تب کرده‎اید ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: من تب ندارم! اما بدون شک خُلق و خویم خوب نیست! اما این حقیقت دارد. این زن‎های بیچاره مقصر نیستند ... آنها "جمع‎آوری" شده‎اند، توسط حیله‎گری، دروغ و خودکامگی مانند گاو با هم به دام انداخته شده‎اند!

کارمند دربار مرتب وحشتزده‎تر: با هم به دام انداخته شده؟!

ماتیاس: بله، برای اینکه رشوه بگیرند!

کارمند دربار مردد: برای اینکه رشوه بگیرند؟! اعلیحضرت، من دیوانه خواهم شد!

ماتیاس: من با کمال میل حرفت را باور می‎کنم! من را تنها بگذار! اینطور به من هوشمندانه خیره نگاه نکن! برو، و با  این زنان نمونه هر کار که دوست داری بکن ... یعنی با یک استثناء! اگر به آنها دست بزنی می‎گذارم سر تو را هم قطع کنند!

کارمند دربار گیج: به کدامیک؟ به زن مو قرمز؟

ماتیاس: نه! به زن مو سیاه!

کارمند دربار کاملاً گیج: به زن مو سیاه؟ اما شما گفتید که او ابله است! و وانگهی من فعلاً ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: تو در پیش این زن مو سیاه فعلاً هیچ‌کجا نخواهی بود، فهمیدی؟ او را بفرست بیرون! فوری! بفرست بیرون!

کارمند دربار کاملاً گیج از میان در می‎رود.

ماتیاس تنها: او از من نیروی کار مرد می‎خواهد، آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت؟ نیروی کار مرد ... او خشمگین پوزخند می‌زند. بسیار خوب، او باید آنچه را درخواست می‎کند بدست آورد. اما من می‎خواهم چنان نگرانی‎ای به گردنش آویزان کنم که آقای گراف تا آخر عمر به آن فکر کنند.

زن مو سیاه با زن مو بور از میان در داخل تراس می‎شوند.

ماتیاس خشن: بیائید اینجا!

زن مو سیاه خجالتی: شما چه می‎خواهید؟

زن مو بور وقتی ماتیاس را می‎بیند یک لحظه مکث می‎کند، و حالا او را دقیق‌تر نگاه می‌کند: آه، شما ما را صدا زدید؟

ماتیاس مانند قبل: شما را صدا نزدم!

زن مو بور آهسته لبخند می‎زند: من فقط چون دوستم ترس داشت به همراهش آمدم.

زن مو سیاه: من را در شب به بیرون می‎فرستند.

زن مو بور: اگر شما به یکی از ما چیزی برای گفتن دارید پس چرا داخل نمی‎آئید؟ چرا ما باید بیرون بیائیم؟ شما مشاور حاکم هستید، درست است؟

ماتیاس اندکی متعجب بخاطر لحن حرف زدن او: بله.

زن مو بور: من شما را فوری شناختم.

ماتیاس کمی به او خیره می‎شود و سپس به زن مو سیاه اشاره می‎کند: بیا! ما شما را گاز نمی‎گیریم.

زن مو سیاه خود را آهسته نزدیک می‎سازد و در مقابل او می‎ایستد.

ماتیاس به او نگاه می‎کند؛ آهسته، برای اینکه زن مو بور حرفش را نشنود: یک مرد تو را می‎خواهد ...

زن مو سیاه وحشت‎زده حرف او را قطع می‎کند: آسمان مقدس!

ماتیاس: فریاد نزن! من به نامزدت قول داده‎ام که از تو محافظت کنم. نگاه کن! او به سمت پارک اشاره می‎کند. او آنجا ایستاده است. آنجا در پشت درخت!

زن مو سیاه بسیار خوشحال: توماس!

ماتیاس: برو آنجا پیش او و بعد بروید! زن مو سیاه می‎خواهد به آنجا بدود، اما توقف می‎کند. چه شده است؟

زن مو سیاه: ترس.

ماتیاس: از چه کسی؟

زن مو سیاه: از پادشاه. اگر حالا او بیاید و من آنجا نباشم.

ماتیاس لبخند می‎زند: تو از پادشاه می‎ترسی؟ و تالر را که از توماس گرفته بود به او نشان می‎دهد. نگاه کن، پشت این تالر عکس شاه است ... آیا او ستمگر دیده می‎شود؟

زن مو سیاه به تالر نگاه می‎کند: نه، ستمگر دیده نمی‌شود ... و ناگهان وحشت‌زده به ماتیاس خیره نگاه می‌کند، بعد دوباره به تالر نگاه می‌اندازد و دوباره به پادشاه مات و مبهوت نگاه می‌کند. اعلیحضرت! اعلیحضرت! ... و می‎خواهد به زانو بیفتد.

ماتیاس اجازه نمی‎دهد: زانو نزن. من تحمل این کار را ندارم! فقط به پیش نامزدت برو، به او این تالر را بده و از طرف من سلام برسان، او نباید فقط دوباره جرأت کند چنین انعامی بدهد! این بار او شانس آورد که فقط به پادشاهش رشوه داد ... برو! برو پیش او!

زن مو سیاه: اما چطور از بین نگهبانان می‎گذریم؟

ماتیاس: آنجا یک درِ پشتی قرار دارد! حرکت کن!

زن مو سیاه بسیار خوشحال: توماس! توماس! او به سمت پارک می‎دود و می‎رود. ماتیاس رفتنش را نگاه می‎کند.

زن مو بور: شما فکر می‎کنید که پادشاه هنوز می‎آید؟

ماتیاس: به سختی!

زن مو بور: اما این کار قشنگی از طرف او نبود که ما را منتظر بگذارد ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: او حتماً کار دارد. فقط برای مثال به تُرک‎ها فکر کنید!

زن مو بور: بله، آدم هرگز نمی‎داند که یک روز چشم‎هایش را باز کند و ببیند که تُرک‎ها آنجا هستند.

ماتیاس: تُرک‎ها آنجا نخواهند بود. هرگز!

زن مو بور: شما از کجا می‎توانید آن را بدانید؟

ماتیاس: چون این را پادشاه به من گفته است.

سکوت.

زن مو بور: آیا پادشاه می‎داند که برای بسیاری از زنان سرزمینش اهمیتی ندارد که آیا تُرک‎ها می‎آیند یا نه؟

ماتیاس عصبانی می‎شود: چی؟!

زن مو بور: در پیش تُرک‎ها زن دارای روح نیست. در پیش ما زن اما دارای روح است ... اما با این وجود بعنوان انسان کاملی بحساب نمی‎آید و حتی اغلب با او طوری رفتار می‎شود که انگار یک حیوان بی‎روح است. در پیش تُرک‎ها زن در حرمسرا می‎نشیند و پیش ما در بهترین حالت در آشپزخانه.

ماتیاس: چیزی که می‎گوئی چندان اشتباه هم نیست.

زن مو بور: در پیش تُرک‎ها زن به مرد خدمت می‎کند و در پیش ما ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: در هر حال پیش ما در غرب زن یک برده نیست!

زن مو بور لبخند می‎زند: آیا پادشاه می‎داند در غرب قانونی وجود دارد که به مرد اجازه می‎دهد زنش را مجازات کند، اما وقتی زن شوهرش را بزند مجازات می‎شود؟

ماتیاس: این حقیقت ندارد!

زن مو بور: دارد، دارد! فقط بروید ببینید! آیا پادشاه می‎داند که زن‎های سرزمینش اوضاع بدتری از مردان دارند؟ چون زن فقط یک شغل دارد و آن خدمت به مرد است! و جنگ مردان بر علیه تُرک‎ها در مقایسه با جنگ زنان فقیر در بین خودشان بخاطر یک مرد چه می‎تواند باشد! بخاطر مردی که هر زن هر بار وقتی به او زندگی می‎بخشد با مرگ مواجه می‎شود. آیا پادشاه می‎داند که مرد چگونه پاداش این کار را به زن می‎دهد؟

سکوت.

ماتیاس: بگوئید ببینم، کدام مرد تمام اینها را برایتان تعریف کرده است؟

زن مو بور: من انتظار این سؤال را می‎کشیدم، خیلی هم به سرعت آمد، اما من باید با جوابم شما را متأسفانه ناامید سازم. من خودم در این باره فکر کرده‎ام ... بله ‎بله، ما زنان هم یک مغز داریم، گرچه همیشه در سر ننشسته است. وقتی آدم سال‎ها تنها باشد بعد شروع به فکر کردن می‎کند.

ماتیاس کنجکاو می‎شود: شما تنها هستید؟

زن مو بور لبخند می‎زند: بله و نه.

ماتیاس: یعنی چه؟

زن مو بور: از نظر تئوری من با یک نفر هستم، اما در عمل تنها هستم.

ماتیاس: آهان! شما از نامزد خود ناراضی هستید؟

زن مو بور: بله.

سکوت.

ماتیاس: در واقع آدم همیشه تنها است.

زن مو بور: هوم.

سکوت.

ماتیاس: من همیشه تنها بودم.

زن مو بور: پس هنوز درست عاشق نشده‎اید.

ماتیاس: آدم برای این کار وقت لازم دارد.

زن مو بور لبخند می‎زند: نه فقط وقت.

سکوت.

ماتیاس به او خیره نگاه می‎کند: شما چه کسی هستید؟

زن مو بور: من حتی ازدواج کرده‎ام.

ماتیاس با شیطنت لبخند می‎زند: بیوه؟

زن مو بور: بله و نه.

ماتیاس: من فکر کردم در سِلیشیه مرد وجود ندارد.

زن مو بور می‎خندد: من می‌دانم که شما متوجه بهانۀ سرگیجه شدید، حمامی به من هشدار داد!

ماتیاس بهتزده: کدام حمامی؟

زن مو بور: پیرمردی که خود را اینجا بعنوان کارمند عالیمقام معرفی کرده است

ماتیاس: اوضاع مرتب بهتر می‎شود! یک حمامی؟!

زن مو بور: من متأسفم که بعنوان یک زن نمونه پیش پادشاه آمدم، اما آدم گاهی بدون یک دروغ کوچک موفق نمی‎شود حقیقت را بگوید. به محض اینکه پادشاه را ببینم بلافاصله به او خواهم گفت که من از سِلیشیه نیستم ... زیرا من نمی‎خواهم او را فریب دهم.

ماتیاس بی‎اراده: چرا نه؟

زن مو بور: زیرا او مورد علاقه من است.

سکوت.

ماتیاس: آیا شما پادشاه را می‎شناسید؟

زن مو بور: بله. یعنی شخصاً نه، اما توسط عکس‎های زیادی ...

ماتیاس: و او مورد علاقه شما است؟

زن مو بور: خیلی.

سکوت.

ماتیاس: آیا او گوش‎های دراز ندارد؟

زن مو بور لبخند می‎زند: آه نه! او در عکس‎ها همیشه جدی دیده می‎شود، همچنین کمی غمگین ... و اما او فقط یک پسربچۀ شیطان است. او باید بسیار باهوش باشد.

ماتیاس: امیدوارم!

زن مو بور: مطمئناً.

سکوت.

ماتیاس به اطراف نگاه می‎کند؛ آهسته: من باید حالا به شما چیزی بگویم، اما وحشت نکنید و عصبانی نشوید.

زن مو بور: چی؟

ماتیاس: اما عصبانی نشوید، قبول؟

زن مو بور لبخند می‎زند: نه. هرگز.

ماتیاس دوباره به او نگاه می‎کند؛ سپس کاملاً آهسته: من پادشاه هستم.

زن مو بور: چرا باید عصبانی شوم؟ من این را از مدتی قبل می‌دانستم.

ماتیاس: شما آن را می‎دانستید؟

زن مو بور: ظهر در پیش حاکم ... من شما را از عکس‎هائی که در خانه‌ام آویزانند فوری شناختم. و همانطور مانند عکس‎ها هم هستید. من شما را دقیقاً می‎شناسم.

گراف از میان در سریع به تراس می‎آید، چشمش به آن دو می‎افتد، می‎ایستد و خیره نگاه می‎کند.

ماتیاس: آه، گرافِ ما از هِرمن‎اِشتادت!

گراف: اعلیحضرت ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: تو دیر می‎آیی. ما دیگر انتظار آمدنت را نداشتیم.

گراف: من نمی‎خواستم بیایم، اما سپس احساسم طوری بود که انگار باید ببینم چه خبر است، در نهایت این زنانِ نمونه من هستند. او پوزخند می‎زند.

ماتیاس به او خیره نگاه می‎کند: چه شده است؟ رنگت کاملاً سفید شده.

گراف: هیچ چیز، اعلیحضرت ... فقط قلبم است. گاهی از تپش می‎افتد.

ماتیاس نگاه کنکاشانه‎ای به زن مو بور می‎اندازد: دوباره؟

زن مو بور لبخند ضعیفی می‎زند: بله.

سکوت.

ماتیاس: خب، گراف از هِرمن‎اِشتادت، ما به قول خود عمل می‎کنیم. ما سیصد نفر از قابلترین مردان را به سِلیشیه خواهیم فرستاد، زیرا زنان نمونه‎ای که تو برایمان روانه ساختی واقعاً زیبا هستند. من تصمیم گرفته‎ام در پائیز از سِلیشیه بازدید کنم تا در آنجا به شکار بروم و زن‎هائی را که در خانه مانده‎اند ببینم. ما می‎خواهیم خودمان قضاوت کنیم و ببینیم که آیا آنها از لحاظِ زیبائی از لانۀ یکسانی که شما برایمان فرستادید می‎آیند یا نه. اگر نه سرت را از دست می‎دهی.

زن مو بور وحشت‎زده: اعلیحضرت!

ماتیاس با تعجب به او نگاه می‎کند.

سکوت.

گراف به ماتیاس: شما می‎خواهید به سِلیشیه بیائید ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند، بدون آنکه نگاهش را از زن مو بور بردارد: امیدوارم که مرا فهمیده باشی.

زن مو بور به ماتیاس: شما نمی‎توانید سر او را ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: شما با همدیگر چه ارتباطی دارید؟

گراف: هیچ ارتباطی.

سکوت.

ماتیاس خشمگین: او اما بندۀ تو است؟

زن مو بلوند آهسته: بله. او یک نگاه غمگین به گراف می‎اندازد و آهسته از میان در می‎رود.

گراف: او یک جادوگر است.

ماتیاس: چی می‎گی؟ جادوگر؟

گراف: چشمانش شیرین است و تلخ ... چشمانش به خورشید می‎خندد و مشتاق شبِ ابدیست. او فاجعه به ارمغان می‎آورد ... پریشان به پارک می‎رود.

ماتیاس رفتن او را تماشا می‎کند: فاجعه؟

یک صدای زنانه در قصر همراه بربط یک ترانۀ غمگین می‎خواند:

برف باریده است

اما وقت بارشِ برف نیست

گلوله برف به سویم پرتاب می‎کنند

جاده برایم برفی‎ست.

 

خانه‎ام بی‎شیروانی‎ست

من پیر شده‎ام

چفت و بست‎ها شکسته‎اند

اتاق کوچکم سرد است.

 

آه عزیزم، رحم کن

من بسیار فقیرم

و مرا در آغوشت بگیر

زمستان اینطور می‎گذرد.

 

ماتیاس گوش می‎سپرد، آهسته به سمت در می‎رود و به داخل سالن اشاره می‎کند.

مستخدم دربار ظاهر می‎شود.

ماتیاس: چه کسی آنجا می‎خواند؟

مستخدم دربار: زن مو بور.

ماتیاس: عجب؟

زن مو بور در قصر به خواندن ادامه می‎دهد:

آن پائین در یک دره

آب، یک چرخ را می‎چرخاند

که بجز عشق چیزی به جریان نمی‌اندازد

از شب تا دوباره در روز.

 

چرخ شکسته است

عشق، پایان یافته

و وقتی دو عاشق از هم جدا می‎گردند

آنها به همدیگر دست می‎دهند.

ماتیاس دوباره گوش می‎سپارد؛ به مستخدم دربار: زن مو قرمز چکار می‎کند؟

مستخدم دربار دستپاچه: اعلیحضرت، او ناپدید شده است. با عالیجناب.

ماتیاس: که اینطور.

سکوت.

مستخدم دربار: اعلیحضرت.

ماتیاس: بله چه خبر است؟

مستخدم دربار: اعلیحضرت، آقای سالخورده‎ای که از سِلیشیه با خانم‎ها آمده، او هم ناپدید شده است، من فقط می‎خواستم با فروتنی گزارش دهم.

ماتیاس: کجا؟

مستخدم دربار: رفته. با عجلۀ فراوان، اعلیحضرت! تقریباً مانند یک فراری.

ماتیاس لبخند می‎زند: آهان! او دوباره جدی می‎شود. چه‌کسی هنوز پیش زن مو بور است؟

مستخدم دربار: هیچکس اعلیحضرت. خانم تنها در اتاق نشسته‎اند.

ماتیاس: تنها؟

مستخدم دربار تعظیم می‎کند و می‎رود.

زن مو بور دوباره درون قصر آواز می‎خواند:

در آنجا بر رویِ یک کوه

در آنجا یک خانۀ طلائی قرار دارد

در آنجا احتمالاً صبح کاملاً زود

سه باکرۀ زیبا به بیرون نگاه می‎کنند.

 

یکی از آنها الیزابت نام دارد

دیگری برنهاردا

نام دختر سوم را نمی‎گویم

نامش باید نام من باشد.

ماتیاس آهسته از میان در می‎رود، طوریکه انگار می‎خواهد به دنبال ترانه برود. 

پرده ششم

در مهمانخانۀ دربار. دوباره در آپارتمان زنانِ نمونه. در گرگ و میش صبح، اما هنوز شب است. حمامی فقط زیرشلواری پوشیده و سریع لباس‎های مهمانی‎اش را در چمدان می‎گذارد. مهماندار دربار در لباسِ خواب از سمت چپ می‎آید؛ او یک شمع در دست دارد و بسیار کنجکاو است.

مهماندار دربار: من را از خواب پراندند، شما بازگشته‎اید ... پیش پادشاه چطور بود؟ چه اتفاقی افتاده است؟

حمامی نمی‎گذارد در حال چمدان بستن مزاحمش شوند؛ عصبانی: خیلی چیزهای مختلف اتفاق افتاد.

مهماندار دربار: پادشاه چه گفت؟

حمامی: او هیچ‌چیز نگفت.

مهماندار دربار: چطور باید این را بفهمم؟ حرف بزنید! واضح‎تر شوید!

حمامی: بسیار خوب، بنابراین واضح‎تر می‎شوم! پادشاه اصلاً آنجا نبود.

مهماندار دربار متعجب: اصلاً آنجا نبود؟!

حمامی: کالسکۀ پُست کِی حرکت می‌کند؟

مهماندار دربار: به کجا؟

حمامی: به سمت هِرمن‎اِشتادت.

مهماندار دربار: شما هم می‎خواهید به خانه بازگردید؟

حمامی: چرا "شما هم"؟

مهماندار دربار: چون دو نفر دیگر هم به سمت هِرمن‎اِشتادت می‎رانند، اما آنها چنان عاشق همدیگر هستند که آدم نمی‎تواند هیچ‌چیز از آنها بیرون بکشد ... آنها فقط خود را می‎بینند و می‎شنوند ...

حمامی حرف او را قطع می‌کند: از طرف من بی‎مانع است!

مهماندار دربار: اگر شما می‎دانستید این دو نفر چه کسانی هستند ...

حمامی مانند قبل: برای من بی‎اهمیت است!

مهماندار دربار: من می‎تونم با کمال میل برایتان تعریف کنم ...

حمامی مانند قبل: برایم جالب نیست آقا! من فعلاً نگرانی‎های دیگری دارم!

زن مو قرمز از سمت چپ می‎آید؛ او کمی خسته به نظر می‎رسد و هنوز اندکی سرخوش است؛ به حمامی: سلام، اعلیحضرت!

حمامی او را نگاه می‎کند و سر خود را در دست می‎گیرد: خدای بزرگ!

مهماندار دربار به زن مو قرمز: آه، دست‎تان را می‎بوسم خانم مهربان، فروتنانه‌ترین احترامِ خدمتکار را بپذیرید.

زن مو قرمز حرف او را قطع می‎کند: سلام، سلام! و می‎نشیند. آخ، پاهایم خسته شدند.

حمامی: یک زن نباید هرگز بگوید که او پاهای خسته‎ای دارد. چون این افسون‎زدائی می‎کند.

زن مو قرمز برای نشان دادن بی‎اهمیتی موضوع به دستش یک حرکت می‎دهد: توهم یک لولۀ مرتعش در باد است ... به مهماندار دربار. آقای حاکم مرا تا اینجا همراهی کردند. یک انسان مهربان، همراه سرحال و بسیار بافرهنگی هستند! اما کمی خسیس.

حمامی: مؤدب باش! به مهماندار دربار. بنابراین مهربانی کنید و برای من یک جا به سمت هِرمن‎اِشتادت در کنار پنجره و در جهت حرکت تهیه کنید ... و ناگهان به او فریاد می‎کشد، زیرا او به سختی گوش می‎دهد و فقط به زن مو قرمز که مشغول مرتب کردنِ کش جورابش است نگاه می‎کند. اما سریع‎السیر، سریع‎السیر، سریع‎السیر!

مهماندار دربار عصبانی می‎شود: چرا به من فریاد می‎کشید؟!

حمامی فریاد می‎کشد: چون من عصبی هستم!

مهماندار دربار خشمگین: خداحافظ! از سمت چپ می‎رود و در را پشت سر خود محکم می‎بندد.

حمامی او را صدا می‎زند: شما اجازه ندارید درها را  محکم ببندید، شما در خانۀ من نیستید! ... یک چنین مهماندار درباری!

زن مو قرمز: تو می‎خواهی برگردی؟

حمامی: ما همدیگر را تو خطاب نمی‎کنیم.

زن مو قرمز آرام: ساکت باش.

حمامی خیره به او نگاه می‎کند: چه اندازه مشروب نوشیدی؟

زن مو قرمز: تقریباً دو لیتر.

حمامی: پس می‎بخشمت.

زن مو قرمز: من اما هنوز برنمی‎گردم. چون فردا دوباره با آقای حاکم قرار دیدار دارم، او گفت که می‎گذارد مرا با یک تخت روان پیش او ببرند ... او باید به من سه تالر ببخشد، آدم چه سودی از یک تخت روان می‎برد؟ آدم در آن می‎نشیند و این همه‌چیز است. او می‎خواهد شمشیر ترکی‎اش از دمشق را به من نشان دهد. او می‎گوید، او بزرگ‎ترین کلکسیونر بوده است. در واقع او یک انسان مبتذل است. من اما گراف را ترجیح می‎دهم، او لااقل چیز خطرناکی در خود دارد.

حمامی حالا چمدانش را بسته است، کت و شلوار سفرش را می‎پوشد و آهسته خود را به زن مو قرمز نزدیک می‎سازد: من حالا چیزی فکر کردم. تو از میان سه زن بدون شک به من نزدیک‎تری، فقط در کسب و کار ... اما گوش کن، بگذار حاکم حاکم باقی بماند، اینجا نمان، بلکه فرار کن، و در واقع تا جائیکه ممکن است خیلی سریع!

زن مو قرمز: چرا؟

حمامی: چون معلوم شده است که زنان نمونه از سِلیشیه نیستند.

زن مو قرمز: چی؟! من نمی‎دونم دیگه چی باید گفت!

حمامی: ممکنه! اما من با این مشاور صحبت کردم و من اجازه می‎دم دستم را قطع کنند اگر که این مرد همه‌چیز را نداند! فرار کن! من حالا مستقیم پدرانه این را به تو می‎گویم!

زن مو قرمز: به کجا؟ به هِرمن‎اِشتادت؟

حمامی: من اما قبلاً فقط به این خاطر بلیط را سفارش دادم تا مأمور تعقیب را به مسیر اشتباهی بفریبم! من به ترکیه می‎روم ... و، می‎دونی چیه؟ تو هم با من بیا!

زن مو قرمز: به ترکیه؟

حمامی: مگر تو اینجا چیزی گم کرده‎ای؟ تو را زندانی می‎کنند، موهایت را می‎بُرند، تو را به تیرکی می‎بندند و به صورتت تف می‎کنند ... یک چنین کودک با استعدادی! خواهی دید، ما هر دو در ترکیه شانس‎مان را امتحان می‎کنیم. ما همدیگر را تکمیل می‎کنیم، من تو را پیشنهاد خواهم کرد و تضمین می‎دهم که تو را به یک حرمسرای باشکوه بفرستم. و هر دو نفر ما به سودمان می‎رسیم!

زن مو قرمز: تو در حرمسرا؟ تو می‎خواهی آنجا چه بشوی؟

حمامی: چه می‎توانم در یک حرمسرا بشوم؟ خواجه!

زن مو قرمز: تو این را طوری می‎گوئی که انگار هیچ‌چیز نیست!

حمامی: برای من آن هیچ‌چیز نیست، خاطرجمع باش! گراف مشوش از سمت چپ می‎آید و به حمامی خشمگین نگاه می‎کند. آقای گراف، اینطور به من نگاه نکنید! من فقط از شما خواهش می‎کنم که سریع جریان را به پایان برسانید و من را فوری بکشید!

گراف: من حالا برای کشتن تو بیش از حد خسته‎ام ... او اندوهگین لبخند می‎زند و آهسته می‎نشیند. ساعت‎هاست که من در اطراف سرگردان بودم ... من دیگر راه خروجی نمی‎یابم و نمی‎یابم. آخ سرم، سرم!

زن مو قرمز: آقای گراف، سرتان درد می‎کند؟

گراف: سرم هم درد می‎کند.

زن مو قرمز: پس برایتان یک قرص می‎آورم ... او می‎خواهد از سمت راست برود.

گراف: ممنون، ممنون! سرم می‎تواند با خیال راحت درد کند. حالا باید سرم هر کاری که می‎خواهد انجام دهد. من در هرحال آن را دیگر مدت درازی بر روی تن حمل نخواهم کرد.

حمامی وحشتزده: آقای گراف!

گراف آرام: تو خاموش باش. برای تو اتفاقی نمی‎افتد. این پادشاه عادت دارد همیشه فقط مغز متفکر و رهبر را مجازات کند ... بله ‎بله، دزدهای کوچک را می‎گذارد بروند و دزدهای بزرگ را به دار می‎کشد. ما اشراف‎زاده‎ها را دوست ندارد ... او دوباره اندوگین لبخند می‎زند.

حمامی با خوشحالی گوش می‎دهد: پادشاه با من هیچکاری نمی‎کند؟

گراف: نه. اما من. من می‎گذارم کبابت کنند.

زن مو قرمز: آقای گراف، همیشه اینطور بدبین نباشید!

گراف لبخند طعنه‎آمیزی می‎زند: حق با توست ... من دلیل کافی برای راضی بودن دارم! پیروزی در تمام مسیر! اعلیحضرت، پادشاه، به گراف از هِرمن‎اِشتادت سیصد مرد توانا می‎دهد!

زن مو قرمز: این حقیقت دارد؟!

گراف: او خودش به من گفت.

حمامی: خوب پس خوب شد!

گراف: اما اعلیحضرت می‎خواهد شخصاً این مردان را به سِلیشیه بیاورد تا خودش را متقاعد سازد که آیا سیصد زنِ روستا مانند زنان نمونۀ من زیبا هستند. اگر زیبا نباشند من سرم را از دست می‎دهم.

حمامی: شایعه است!

گراف: او خودش این را به من گفت.

زن مو قرمز به گراف: سرتان را؟!

حمامی: من فقط تعجب می‎کنم که چرا امروز هنوز رعد و برق به من اصابت نکرده است ... او می‎خواهد از سمت چپ برود.

گراف بطور خودکار: کجا؟

حمامی: من زود دوباره برمی‎گردم ... از سمت چپ می‎رود.

سکوت.

زن مو قرمز آهسته خود را به گراف نزدیک می‎سازد: حالا باید شما فرار کنید؟

گراف اندوهگین لبخند می‎زند: از خانه و ملک رانده شده ... او جدی به روبرویش خیره می‎شود. من بدون پول نمی‎توانم زندگی کنم.

زن مو قرمز: هیچکس نمی‎تواند.

سکوت.

گراف: آدم چطور پول درمی‎آورد؟

زن مو قرمز: با کار کردن یا بدون کار کردن؟

گراف: بدون کار کردن.

سکوت.

زن مو قرمز او را جدی و با محبت نگاه می‎کند: به من امید داشته باش.

گراف او را با تعجب نگاه می‌کند.

زن مو قرمز مانند قبل: تو بی‎خانمان شده‎ای؟

گراف: بله.

زن مو قرمز: پس من پیش تو می‎مانم. و خود را در کنار او می‎نشاند.

گراف کمی گوش می‎سپارد و یک نگاه به او می‎اندازد؛ سپس شمشرش را برمی‎دارد و بر روی زمین نقاشی می‎کشد.

زن مو قرمز: آنجا چه می‎کشی؟

گراف: حروف الفبا.

سکوت.

زن مو قرمز: در واقع تو همیشه مورد علاقه من بودی و من همیشه در پنهان آرزو می‎کردم کاش دیگر هیچ‌چیز نمی‌داشتی، کاش دیگر هیچ‌چیز نمی‌بودی، کاش دیگر کاملاً نابود می‌گشتی ... سپس برایم باقی‌می‌ماندی.

گراف: تو این را آرزو کردی؟

زن مو قرمز: بله.

گراف بدون هیچ تلخی‎ای: این خیلی مهربانانه است.

زن مو قرمز آهسته لبخند می‌زند: خنده‎دار است. حالا اینطور به نظرم می‎رسد که انگار من خودمان را در اینجا در حال نشستن یک بار دیگر هم دیده‎ام ... بیا، یک بوس به من بده. گراف به او یک بوس می‎دهد. من در غیر اینصورت اصلاً بوسیدن را دوست ندارم.

حمامی دوباره از سمت چپ می‎آید. توماس سریع با زن مو سیاه آماده سفر از سمت راست می‎آید.

حمامی با وحشت فریاد می‎کشد: توماس!

توماس خوشحال لبخند می‎زند: فریاد هم داره، اینطور نیست؟! آقای گراف، باعث افتخار من است! ما به سمت هِرمن‎اِشتادت می‌رویم! و سه هفته بعد عروسی است!

زن مو سیاه: این را پادشاه به ما اجازه داد!

حمامی: چه کسی به شما اجازه داد؟!

زن مو سیاه: اعلیحضرت، ماتیاس کوروینوس، پادشاه مجارستان!

توماس: بله، من به او رشوه دادم!

زن مو قرمز: رشوه دادی؟

زن مو سیاه: با یک تالر.

حمامی کاملاً گیج: با این مبلغ اندک؟! کجا، کجا به پادشاه رشوه دادید، می‎خواستم بگویم ملاقات کردید؟

توماس: در بیرون قصر.

حمامی: او در بیرون بود؟!

زن مو سیاه: شما هم با او بحث کردید!

حمامی: من؟!

زن مو سیاه: بر روی تراس. پادشاه کسی نبود بجز آن مشاور ... او آهسته می‎خندد.

حمامی از خود بیخود: این؟! آن؟! حالا خودم را دار می‎زنم!

زن مو قرمز: او پادشاه بود؟!

توماس: بله

زن مو قرمز: اگر من آن را می‎دانستم!

حمامی کاملاً ناامید: او حتی به من گفت: "کسی که به پادشاه دروغ بگوید سرش را از دست می‎دهد" ... من از شما خواهش می‎کنم، به بیرون نگاه کنید، ببینید که آیا مأمور تعقیب در آن نزدیکی نباش.

زن مو سیاه: اما پادشاه آن را بسیار فاجعه‎آمیز نمی‎بیند! او یک مرد عادل است.

توماس حرف او را قطع می‎کند: بیا! زمان رفتن فرا رسیده است، وگرنه عروسی‎مان را از دست می‎دهیم! به گراف که در طول تمام صحنه به زحمت واکنش نشان می‎دهد و فقط حروفش را رسم می‎کند. آقای گراف، باعث افتخار من است! به حمامی و زن مو قرمز. دیدار در زیبنبورگن!

زن مو سیاه: در اَینْهورن، در اَینْهورن! با توماس از سمت چپ می‎رود.

زن مو قرمز ناگهان: اگر من آن را می‎دانستم!

حمامی: چه چیز را؟

زن مو قرمز: که این جوانک خود پادشاه است! سپس به حاکم نمی‎چسبیدم، بلکه فوری به خود او می‎چسبیدم ... یک چنین بدشانسی! حالا زنِ دیگر او را دارد.

حمامی: چه کسی؟

زن مو قرمز: او در زیر نور ماه با پادشاه بر روی یک نیمکت نشست ... دست در دست، مانند کودکان. من خودم این را از طبقه اول واضح دیدم و با خودم هنوز فکر می‎کردم و می‎گفتم: نگاه کن که چطور او به یک مشاور ابراز علاقه می‎کند، جائیکه من یک حاکم را دارم! من هنوز به خودم افتخار می‎کردم، حقِ من است که برایم این اتفاق بیفتد!

گراف خشمگین: با چه کسی پادشاه بر روی نیمکت نشسته بود؟

زن مو قرمز: خب با زن مو بور!

حمامی آب دهانش را قورت می‎دهد: این بیش از حد است.

گراف: قلبش را می‎گیرد.

حمامی ناگهان به گراف فریاد می‎کشد: من از شما خواهش می‎کنم، من را فوراً بکُشید، قبول می‌کنید؟! فقط دوباره این کار را به تأخیر نیندازید، اعصاب من دیگر این را تحمل نمی‎کند!

زن مو قرمز متعجب به گراف: او چه‎اش است؟

گراف: من را راحت بگذار!

سکوت.

زن مو قرمز: اصلاً این زن مو بور چه کسی است؟ مطمئناً به ما تعلق ندارد، اما به اندازۀ دوازده نفر باهوش است! شیطان باید من را ببرد اگر او نتواند همۀ ما را در جیبش بکند! من می‎توانم قسم بخورم او قبلاً می‎دانست که این مردِ جوان پادشاه است!

گراف بطور وحشتناکی آرام: او بر روی نیمکت نشسته بود؟

زن مو قرمز: بله.

گراف: با پادشاه؟

زن مو قرمز: بله.

گراف: و؟

زن مو قرمز: و بدونِ و. هیچچیز. در واقع هیچ‌‌چیز نبود ...

گراف خشمگین: در واقع ...

زن مو قرمز: شما با این زن مو بور چه ارتباطی دارید که اینطور عصبانی شده‎اید؟

گراف به حمامی: به او بگو!

حمامی خسته: من دیگه نمی‎تونم.

گراف به زن مو قرمز: او همسر من است.

زن مو قرمز هیجانزده: همسر؟! همسر شما؟! کنتس از هِرمن‎اِشتادت؟! ای وای!

حمامی گوش‎هایش را با دو دست می‎گیرد: فریاد نزن!

زن مو قرمز: من همیشه می‎گویم که آدم هرگز به اندازه کافی یاد نمی‎گیرد، آدم به اندازه کافی یاد نمی‎گیرد! یک کنتس از هِرمن‎اِشتادت! آقای گراف بیچاره!

گراف: برای من دلسوزی نکن!

زن مو قرمز: خوبه‎خوبه‎خوبه! نه اینطور از بالا به پائین ...

سکوت.

حمامی گیج: آقای گراف بهتر است که شما به محض شروع روز پیش اولین وکیل بروید و بگذارید ازدواج‎تان را باطل سازند ...

گراف حرف او را قطع می‎کند: اینجا هیچ‌چیزی باطل اعلام نمی‎شود، هیچ‌چیز، هیچ‌چیز! نه، من این اجازه را نمی‎دهم! و اگر هم تمام بدبختی‎های جهان را برایم بیاورد، در این جهان و آن جهان ... من این اجازه را نمی‎دهم، من این اجازه را نمی‎دهم!

زن مو قرمز: شما جن‎زده شده‎اید!

گراف: جای تعجب نیست! او می‎خواهد از سمت چپ برود.

حمامی وحشتزده: کجا، خدای بزرگ؟!

گراف: حالا می‎روم و او را برمی‎گردانم! سریع از سمت چپ می‎رود.

حمامی: یک ابله! یک ابله! به سمت نابود ساختن خود می‎دود!

زن مو قرمز: زن او را جادو کرده است، زن او را جادو کرده است ... او گریه‌کنان سرش را به روی سینۀ حمامی می‎گذارد.

حمامی: اما کبوتر کوچولو! یک خانم نباید هرگز گریه کند، این شخصیت را نابود می‎سازد!

پرده هفتم

دوباره در پارک در جلوی قصر شکاریِ پادشاه. روز در حال خاکستری شدن است، بزودی خورشید می‎آید. مستخدم دربار در جلوی در ایستاده است و جستجوگرانه به پارک نگاه می‎کند، سپس ناگهان گوش می‎سپرد، سرش را برمی‎گرداند و تعظیم می‎کند، زیرا کارمند دربار در کنار در ظاهر می‎شود.

کارمند دربار: آیا اعلیحضرت غیبتِ من را متوجه شد؟

مستخدم دربار: به هیچوجه، عالیجناب!

کارمند دربار به اطراف نگاه می‎کند: پس او کجا است؟

مستخدم دربار: در پارک.

کارمند دربار: هنوز هم؟

مستخدم دربار: چند ساعت است. با زن مو بور، عالیجناب.

کارمند دربار: بله ‎بله، این یک شب گرم است.

سکوت.

مستخدم دربار: عالیجناب، یک چیز وحشتناک اتفاق افتاده است. یک افراط، عالیجناب.

کارمند دربار: چی؟!

مستخدم دربار: حدود ده دقیقه قبل ناگهان آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت در اینجا ظاهر می‎شود و با یک نگاه دیوانه‎وار از پادشاه می‎پرسد. ما می‎گوئیم ما خبر نداریم که پادشاه کجا است ... بعد او از آن خانم مو بور می‎پرسد. ما دوباره می‎گوئیم که ما هیچ چیز نمی‎دانیم ... در این وقت او شمشیرش را می‎کشد ...

کارمند دربار حرف او را قطع می‎کند: شمشیر می‎کشد؟!

مستخدم دربار: او می‎خواست همۀ ما را کشتار کند!

کارمند دربار: آیا او مست بود؟

مستخدم دربار: نه، عالیجناب، من فکر می‎کنم او دیوانه شده است.

کارمند دربار: دیوانه؟

مستخدم دربار: او مرتب فریاد می‎کشید که او زنش را در قلعه مانند یک زندانی نگهداشته، اما فقط برای اینکه او را از دست ندهد ...

کارمند دربار حرف او را قطع می‎کند: این یعنی چه؟

مستخدم دربار: او چیزهای عجیب و غریبی می‎گفت! می‎گفت که زنش یک جادوگر است، اما با این وجود او زنش را دوست دارد، او همیشه زنش را دوست داشته و همیشه هم دوست خواهد داشت، حتی در جهنم، با وجود آنکه زنش فاجعه، طاعون، جنگ و مرگ به ارمغان می‌آورد و غیره و غیره! ما باید خشونت به خرج می‎دادیم، نگهبان بر او غالب می‎شود ... حالا او در زیرزمین نشسته است.

کارمند دربار فکر می‎کند: او گفت "همسرش"؟ ... آه، حالا تازه برایم روشن می‎شود.

مستخدم دربار ناگهان به پارک گوش می‎سپرد: هیس! اعلیحضرت ... او و کارمند دربار خود را عقب می‎کشند و از میان در می‎روند.

ماتیاس با زن مو بور از پارک می‎آید، در زیر ایوان با او می‎ایستد و به افق اشاره می‎کند: حالا به زودی خورشید می‎آید.

زن مو بور به افق نگاه می‎کند: زیباست.

سکوت.

ماتیاس: اسم کوچک شما چه است؟

زن مو بور: آیا این مهم است؟

ماتیاس: بله.

زن مو بور: من اما این را به شما نمی‎گویم. زیرا این نام مورد علاقه‎ام نیست.

ماتیاس: شاید مورد علاقه من باشد.

زن مو بور: قطعاً نه. من سلیقۀ شما را می‎شناسم ... او لبخند می‎زند.

سکوت.

ماتیاس: آیا نمی‎خواهید پیش ما بمانید؟

زن مو بور: من که به شما گفتم ازدواج کرده‎ام ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: ما می‎گذاریم این ازدواج را لغو گشته اعلام کنند. من در کارهای مشکل‎تری پیروز شده‎ام.

زن مو بور: که اینطور!

ماتیاس: مگر شوهر شما چه کسی است؟

زن مو بور: من برای او اهمیتی ندارم.

ماتیاس: آیا هنوز او را دوست دارید؟

زن مو بور: اگر او مرا دوست داشته باشد ... و لبخند می‎زند.

سکوت.

ماتیاس: شما چه کسی هستید؟

زن مو بور انگار که سؤالش را نشنیده است: شما که نمی‎گذارید سرش را قطع کنند؟

ماتیاس گیج: سر چه کسی را؟

زن مو بور: سر این آقای گراف از هِرمن‎اِشتادت.

ماتیاس: من متوجه نمی‎شوم، برای شما چه اهمیتی دارد؟ حالا شما برای چهارمین بار این سؤال را می‎کنید!

زن مو بور: یک سر را از دست دادن یک چیز کوچک نیست.

ماتیاس: او به من دروغ گفت.

زن مو بور: اما فوری بخاطر این کار سرش را قطع کردن کمی ناعادلانه خواهد بود. پادشاه اما یک پادشاهِ مسیحی است و نه یک سلطانِ مستبد ... و لبخند می‎زند. خدای من، آدم خیلی راحت فریب می‎دهد و اغلب از آن هیچ چیز نمی‎داند.

ماتیاس به زن نگاه می‎کند: این گراف قبلاً می‎گفت که شما یک جادوگر هستید.

زن مو بور غمگین: بله. او آن را همیشه می‎گوید. همیشه همۀ تقصیرها را به من می‎دهد.

سکوت.

ماتیاس: من نمی‎توانم حدس بزنم که شما چه کسی هستید، من فقط احساس می‎کنم که شما به نحوی خطرناک هستید ... بطور لعنتی خطرناک.

زن مو بور وحشت‎زده: این را نگوئید! این کلمه را نگوئید!

ماتیاس مبهوت: کدام کلمه را؟ "خطرناک"؟ این برای من یک تعارف است!

زن مو بور: نه، کلمۀ دیگر را! خواهش می‎کنم نگوئید.

ماتیاس: مگر من چه چیز دیگری گفتم؟ من دیگر آن را نمی‎دانم!

زن مو بور: شما گفتید: لعنتی.

ماتیاس: مگر اشکالی دارد؟

زن مو بور: هم کودکانِ خورشید وجود دارد و هم کودکانِ شب.

سکوت.

ماتیاس: شما فکر می‎کنید که انسانِ لعنت شده وجود دارد؟

زن مو بور: من این را می‎دانم.

سکوت.

ماتیاس خیره به او نگاه می‎کند: کسی که می‎تواند چنین زیبا آواز بخواند.

زن مو بور: شاید اتفاقاً به این دلیل.

سکوت.

زن مو بور ناگهان: من باید حالا بروم.

ماتیاس: چرا؟

زن مو بور: لطفاً من را راحت بگذارید! من به شما هشدار می‎دهم ... من فقط فاجعه به بار می‎آورم، همیشه فقط فاجعه، فاجعه.

ماتیاس: چه کسی می‎تواند شما را لعنت کرده باشد!

زن مو بور: من را شخصاً هیچکس. اما خانواده‎ام را.

ماتیاس: پس ما پیش آدم و حوا می‎رویم ...

زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: شوخی نکنید! من باید خیلی رنج می‎کشیدم ...

ماتیاس حرف او را قطع می‎کند: من شوخی نمی‎کنم! من همانقدر کم به جنسیت‎هایِ لعنت شده باور دارم که به انسان‎های جادو گشته دارم!

زن مو بور به او خیره می‎شود: شما باور ندارید که جادوگران وجود دارند؟

ماتیاس: نه. من که ابله نیستم.

سکوت.

زن مو بور: همچنین باور نمی‎کنید که آدم بتواند با دستورالعمل شیطان طلا بسازد؟

ماتیاس: من به هیچ دستورالعملِ شیطانی باور ندارم، شیطان احتیاج به دستورالعمل ندارد تا یک روح را برای خود مداوا کند ... و متأسفانه به این هم باور ندارم که آدم بتواند طلا درست کند. متأسفانه، متأسفانه!

سکوت.

زن مو بور: آیا اجازه دارم هنوز چیزی از شما بپرسم؟

ماتیاس: بفرمائید! من با کمال میل پاسخ می‎دهم!

زن مو بور آهسته: آیا فکر می‎کنید که زمین به دور خورشید می‎چرخد؟

ماتیاس بهت‌زده: زمین به دور خورشید؟

زن مو بور: بله.

سکوت.

ماتیاس: چه کسی این را ادعا می‎کند؟

زن مو بور: عموی من آن را جائی شنید و سپس آن را در کافه تعریف کرد. آنها او را در همان محل بازداشت کردند و هر دو گوشش را بریدند.

ماتیاس: هر دو گوش را؟

زن مو بور: بله.

ماتیاس: این اما قبل از شروع پادشاهی من است؟

زن مو بور: من در آن زمان هنوز بدنیا نیامده بودم.

ماتیاس: اگر کسی برای چنین ادعائی می‎گذارد گوش‎هایش را ببرند، بنابراین باید چیزی صحیح در آن باشد. شاید هم هر دو به دور هم می‎چرخند ... زمین به دور خورشید و خورشید به دور زمین.

زن مو بور لبخند می‎زند: شاید!

ماتیاس: در کل زندگی همیشه همه چیز به دور هم می‎چرخند ... اینطور نیست؟

زن مو بور: بله. و آهسته آه می‎کشد. حالا، برای مثال، شما خورشید هستید.

ماتیاس: نه، من زمینم ... زن او را با تعجب نگاه می‎کند.

سکوت.

ماتیاس آهسته: پیش من بمانید. من همیشه تنها بودم.

زن مو بور: خوب شما پادشاه هم هستید.

سکوت.

ماتیاس: حالا شما به چه‌چیز فکر می‎کنید؟

زن مو بور: یک نفر پشت در ایستاده و به ما نگاه می‎کند.

ماتیاس: چه‌کسی؟ کجا؟ او سریع به سمت در می‎رود و مستخدم دربار را که پشت در استراق‌سمع می‌کند می‌گیرد. آهان!

مستخدم دربار وحشتزده: رحم کنید، اعلیحضرت.

ماتیاس: تو جاسوسی می‎کنی؟

مستخدم دربار: نه، به خدا قسم اعلیحضرت! اعلیحضرت من فقط می‎خواستم چیز وحشتناکی را گزارش دهم ... او آهسته با ماتیاس صحبت می‎کند تا زن مو بور حرف‎هایش را نشنود.

ماتیاس چشم‎هایش از تعجب گشاد می‎شوند: چی؟!

مستخدم دربار: بسیار خوب اعلیحضرت!

ماتیاس: یک لحظه صبر کن! سریع همراه مستخدم دربار از میان در می‎رود.

زن مو بور رفتن او را شگفتزده تماشا می‎کند.

کارمند دربار که در پشت در استراق‌سمع می‌کند حالا جلو می‌آید، پنهانی به اطراف نگاهی می‌اندازد و در مقابل زن مو بور تعظیم کوتاهی می‌کند: ما قبلاً با هم آشنا شده‎ایم.

زن مو بور: بله.

کارمند دربار: من به شما هشدار می‎دهم. آیا پادشاه حالا می‎داند شما کِه هستید؟

زن مو بور نامطمئن می‎گردد: من شما را نمی‎فهمم.

کارمند دربار: هوم. حدس بزنید، چه‌کسی در زیرزمین نشسته است.

زن مو بور نامطمئن: در زیرزمین؟

کارمند دربار: شوهر شما.

زن مو بور شگفتزده: چه کسی؟! شما آنجا چه می‎گوئید؟!

کارمند دربار: شوهر شما خانم کُنتس. گراف از هِرمن‎اِشتادت. زن مو بور مشوش به او خیره نگاه می‎کند: درست است؟

زن مو بور مانند قبل شگفتزده: از کجا می‎دانید که من ...

کارمند دربار حرف او را قطع می‎کند: او خودش برایم تعریف کرد. من او را در زیرزمین دیدم ...

زن مو بور حرف او را قطع می‎کند: در کدام زیرزمین؟!

کارمند دربار: بله ‎بله کُنتس، وضعیت وحشتناکی‎ست. شما چطور توانستید اینطور براحتی عمل کنید؟ اول گراف و کُنتس پادشاه را با زنان نمونه فریب می‎دهند، سپس کُنتس با پادشاه نیمی از شب را در پارک قدم می‎زند، و سپس شوهر شما ظاهر می‎شود و مایل است همه ما را کشتار کند.

زن مو بور: کشتار کند؟!

کارمند دربار: او طوری می‎غرید که در سالنِ قصر دل و جگر دیوارها به بیرون ریختند ... همه اینها بخاطر شاخ‎هایش! چطور می‎توانید مطمئن باشید که شوهرتان شما را بسیار دوست دارد!

زن مو بور: دوست دارد؟ او مرا دوست دارد؟!

کارمند دربار: او از عشقِ فراوان دیوانه شده است!

زن مو بور: فوق‎العاده!

کارمند دربار بهتزده: "فوق‎العاده"؟

زن مو بور: اوه آسمان، آیا این قابل درک است! او مرا دوست دارد، او مرا دوست دارد، طوریکه دل و روده دیوارها بیرون می‎ریزند ... من همیشه حدس می‎زدم، همیشه حدس می‎زدم!

کارمند دربار: آیا هیچ ترسی از پادشاه ندارید؟

زن مو بور: نه، نه! حالا از هیچ پادشاهی، از هیچ امپراتوری و هیچ سلطانی نمی‎ترسم! اوه، چه از سرنوشتم سپاسگزارم! حالا عاقبت نیرو و شجاعت دارم به او ثابت کنم که من فاجعه بار نمی‎آورم! او مرا دوست دارد، او مرا دوست دارد ... او برای خود آهسته و شاد لبخند می‎زند.

ماتیاس با گراف که پیشانیش را پانسمان کرده است از میان در به تراس می‎آید: کُنتس از هِرمن‎اِشتادت! اجازه دارم شوهرتان را به شما معرفی کنم ... او شما را چنان کورانه دوست دارد که به این خاطر سرش را اندکی به دیوار کوبیده است. بله، و همینطور هم باید باقی‌بماند، چون آنچه شما قبلاً به من گفتید صحیح است. آدم خیلی راحت فریب می‎دهد و اغلب از آن هیچ‌چیز نمی‎داند ... او اندکی غمگین لبخند می‎زند.

گراف کمی مشکوک گوش می‎سپارد.

ماتیاس به گراف: تو فقط سپاسگزار زنت هستی، فقط سپاسگزار او ... من از تو خواهش می‎کنم اینطور خشمگین به او نگاه نکن! او به تو وفادار مانده است.

گراف به زن مو بور خیره نگاه می‎کند: این حقیقت دارد؟

زن مو بور: آنچه پادشاه می‎گویند همیشه حقیقت دارد.

ماتیاس: چهار بار بخاطر سر تو از من خواهش کرد ...

زن مو بور: فقط سه بار.

ماتیاس: واقعاً؟ به گراف. بنابراین سر را دوباره بر روی گردن داریم ... اما سیصد مرد برای سِلیشیه، به نظرم می‎رسد که آنها بجای سِلیشیه به ماه مهاجرت می‎کنند.

زن مو بور: چرا به ماه اعلیحضرت؟ سِلیشیه اما بسیار دوستداشتنی‎ست ... زمین خوبی دارد، جنگل انبوه است، خانه‎ها تمیز و هر کس مزرعۀ خود را دارد. البته زن‎ها واقعاً زیبا نیستند، این درست است ... اما مگر همۀ مردها زیبا هستند؟ آیا در میان شما مردها فقط زیبارویان وجود دارند؟ خوب به زنان زشت مردان زشت بدهید ... شما تعدادی از این مردها را پیدا خواهید کرد، و اگر پیدا نکردید، سپس من به اعلیحضرت در جستجو کردن کمک خواهم کرد.

ماتیاس لبخند می‌زند و گراف را مخاطب قرار می‎دهد: حرف من را باور کن، این زن هیچ فاجعه بار نمی‎آورد، برعکس، از زمانیکه او را می‎شناسم همه‌چیز بهتر پیش می‎رود. گندم‎ها باشکوه ایستاده‎اند، از سال‌ها پیش دیگر اینهمه انگور وجود نداشت، در تمام وقت هیچ موردی از طاعون نبود، و سلطان بعید است صلح‎جو باشد، و سِلیشیه حتماً سیصد مرد پیدا خواهد کرد، زشت مانند خود شیطان.

گراف لبخند می‎زند: شما مرا مسخره می‎کنید؟

ماتیاس: بله. این مهم نیست که آیا آدم به یک نژادِ نفرین شده تعلق دارد، مهم این است که آیا آدم نژاد دارد. خداحافظ کنتس از هِرمن‎اِشتادت! و اگر شوهرتان مایل باشد شما را دوباره زندانی کند، سپس فقط پیش من بیائید، من به شما گوش می‎سپارم، زیرا این مهم است که حالِ خانم خوب باشد ... در نهایت شما خانم‎ها در هرحال نیمۀ بزرگ‎تر از خَلق من را تشکیل می‌دهید. خداحافظ گراف و کُنتس از هِرمن‎اِشتادت!

گراف و زن مو بور تعظیم می‎کنند و به سمت پارک می‎روند.

زن مو بور دوباره توقف می‎کند؛ به ماتیاس؛ آهسته: به امید دیدار ... می‎رود.

ماتیاس رفتن آن دو را تماشا می‎کند: به امید دیدار؟ ... او سرش را به معنیِ نه تکان می‌دهد و لبخند می‌زند. باعث تأسف است! او می‌خواهد به قصر برود و به کارمند دربار اشاره می‌کند.

کارمند دربار: اعلیحضرت!

ماتیاس: نفر بعدی!

بازگشت دُن خوان از جنگ

مقدمه

معلوم نیست که آیا دُن خوان بعنوان فرد تاریخی هرگز زندگی کرده باشد. فقط این قطعی‎ست که سابقاً از نوع دُن خوان وجود داشته است، و در نتیجه روشن است که امروز هم هنوز وجود دارد و همیشه وجود خواهد داشت. بنابراین من به خودم اجازه دادم یک دُن خوان زمانۀ خودمان را توصیف کنم، زیرا زمانِ خودمان همیشه نزدیکتر به ما قرار دارد. البته گرچه این دُن خوان هم ظاهراً در حال حاضر به زمان گذشته تعلق دارد، زیرا او در هنگام تورم بزرگِ سال‎های 1923ــ1919، یعنی زمانی که در آن تمام ارزش‎ها خود را حتی در بی‎محتواترین معنایِ کلمه جا به جا کرده‎اند فوت کرده است. این اما همانطور که گفته شد فقط ظاهراً یک زمانِ گذشته است، زیرا وقتی از یک برج دیده‎بانی کمی مرتفع‎تر نگاه شود می‎توان متوجه گشت که ما هنوز هم در یک تورم زندگی می‎کنیم و روشن نیست که این تورم چه زمان به پایان خواهد رسید.

این از ویژگی روزهای ما است که در نتیجۀ تأثیر مصیبت‎ها بر عموم مردم هر شخصی خود را در درونی‎ترین نقطۀ وجودش بسیار تغییر می‎دهد. بنابراین دُن خوان هم از جنگ بازمی‎گردد و تصور می‎کند که انسان دیگری شده است. با این حال او همان می‎ماند که است. او نمی‎تواند طور دیگری باشد. او نمی‎تواند از دست خانم‎ها بگریزد.

از صدها سال پیش برای حلِ راز دُن خوان راه‎های گوناگون به کار گرفته شده است، اما این راز قابل حل نیست. این هیبت تغییرات متنوعی را تجربه کرده است؛ از شکل بدوی زناکار، قاتل و بی‎حرمتی به مُردگان تا تشریح کردن روانِ شوالیه‎های خسته. او در افسانه و سُنت بعنوان جنایتکار نیرومندی زنده است و مانند یک قدرت طبیعی بر رسم و قانون هجوم می‎برد. او بزرگترین اغواگریست که همیشه و همیشه توسط خانم‎ها اغوا می‎گردد. همه تسلیم او می‎شوند، اما ــ و این اجازه دارد عامل تعیین‌کننده باشد ــ او از طرف هیچکس واقعاً دوست داشته نمی‎شود. (به این دلیل این نمایشنامه دارای صحنه عاشقانه نیست.)

حالا چه چیز خانم‎ها را به سمت دُن خوان می‎کشانَد؟ این فقط تمایلات جنسی مردانه نیست که قوی‎ترین نمایندۀ آن بدون شک او می‎باشد، بلکه بخصوص دلبستگی و مشخصاً تأثیر پیوندِ متافیزیکیِ این تمایلات جنسی‎ست که خانم‎ها قادر به گریختن از برابرش نیستند. دُن خوان همیشه به دنبال کمال است، یعنی چیزی که بر روی زمین وجود ندارد. و زنان می‎خواهند به او و همچنین به خودشان دائماً ثابت کنند که او می‎تواند تمام آنچه را که جستجو می‎کند بر روی زمین بیابد. مصیبتِ خانم‎ها این است که آنها یک افق زمینی دارند. آنها ابتدا وقتی هراسان حدس می‎زنند که او زندگی را جستجو نمی‎کند بلکه مشتاق مرگ است خود را با ترس از او عقب می‎کشند. گناه حزن‎انگیز دُن خوان این است که او اشتیاقش را مدام فراموش می‎کند یا حتی به سخره می‎گیرد، و به این ترتیب او قربانی تأثیر کج‎بینی خود می‎گردد، اما نه بدون سوگواری.

بازیگران:

دُن خوان و سی و پنج زن.

فهرست افراد به ترتیب اجرای نقش:

دُن خوان

دو بازیگر زن کمی سالخورده.

سه زن

مادربزرگ

خدمتکار زن

دو دختر لاابالی

گارسون زن

پرستار

زن بیوه

دو فروشنده آثار هنری

پیشخدمت زن

مادر و دو دخترش ماگدا و گِرتل

چهار خانم

یک خانم از برن

یک خانم چاق

یک خانم بلوند

یک خانم سبزه‎رو

زن همسایه

یک زن جوان به نام ماسکه

دو پیرزن

دو دختر روستائی

زن مهمانحانه‎چی

دود دختر کوچک

زمان نمایش: نمایش در اواخر پائیز سال 1918 شروع می‎شود و تقریباً مدت زیادی به طول نمی‎انجامد و دارای سه پرده است.

پرده اول: جنگ به پایان رسیده است

اواخر پائیز سال 1918. تئاتر جبهۀ جنگ در یک پادگان.

ابتدائی‎ترین رختکن هنرمندان. دو بازیگر زنِ کمی سالخورده چمدان‎هایشان را باز می‎کنند.

از فاصلۀ دور صدای ضربات طبل و شیپورها به گوش می‎رسد. باران می‎بارد.

اولین زن: جنگ تمام شده است و ما در جنگ شکست خورده‎ایم.

دومین زن: من کلاه‎گیس سرخ خود را پیدا نمی‎کنم.

اولین زن: مدیر در مرکز فرماندهی است. نیروی پشتیبانی شورش کرده و سرهنگِ چاق برکنار شده است. دیگر هیچ افسری وجود ندارد. حالا یک گروهبان ژنرال است.

دومین زن: کاش هرگز این قرارداد سگی را امضاء نمی‎کردم ... نقش فضولباشی در تئاتر یک جبهه، در حالیکه من نقش گِرتشن را بازی کرده‎ام! آیا فکر می‎کنی که ما امشب بازی خواهیم کرد؟

اولین زن: خدا می‎داند. مطلب عمده این است که ما بزودی صلح به دست خواهیم آورد.

دومین زن: من فقط کنجکاوم که حالا شرایطِ تئاتر چگونه خود را تکامل خواهند داد ... کلاه‎گیس سرخ اینجاست، پیداش کردم! او آن را مانند یک کلاه بر سر می‎گذارد؛ ساعت زنگ می‎زند. هیس! او زنگ را قطع می‎کند.

اولین زن به ساعت نگاه می‎کند: امروز یک روز تاریخی است. ساعت دوازده آتش‎بَس برقرار می‎گردد.

دومین زن در مقابل آینه: بنابراین در بیست دقیقه دیگر.

در فاصله دوری یک نارنجک منفجر می‎گردد.

اولین زن: چه تعداد ممکن است هنوز کشته شوند.

دومین زن: من فقط برای زن‎ها متأسفم که بدون مردها باقی‌می‎مانند.

اولین زن: این چه حرفیه! آیا مگر یک مرد انسان نیست؟

دومین زن: نه.

دُن خوان داخل می‎گردد؛ او لباس نظامی کثیفی بر تن دارد، بدون درجه، بدون اسلحه.

اولین زن متعجب: چه مایلید؟

دُن خوان به دومین زن: من شما را جستجو می‎کنم. ما همدیگر را می‎شناسیم.

دومین زن: ما؟ من نمی‎دانم از کجا.

دُن خوان: من شما را در دو نمایشنامۀ موزیکال دیده‎ام.

دومین زن ناگهان علاقه‎مند: در کدام‎ها؟

دُن خوان به زن خیره می‎شود: من آنها را فراموش کرده‎ام. فقط می‎دانم که شما در کنار جعبۀ خواندنِ متن برای بازیگران ایستاده بودید و انتظار می‎کشیدید. شما می‎دانستید که مرد خواهد آمد. پرده‎ها سفید بودند، آیا بخاطر می‎آورید؟ این اولین نقش شما بود. سپس یک نامه نوشتید، شب بود، و شما می‎دانستید که او پاسخ نامه را خواهد داد. این نقشِ دیگر شما بود. لبخند شما مرا به یاد زنی قبل از جنگ می‌انداخت، و گاهی به نظرم می‎رسد، که صدها سال گذشته‎اند ... هوم. اجازه دارم به شما بخاطر اینکه من را به یاد او انداختید یک هدیه بدهم ... او لبخندی می‎زند و به زن یک بسته کوچک می‎دهد. سیگار، تنها فتح من. سیگارهای مصریِ اصل.

او سرش را برای زن تکان می‎دهد و می‎رود. سکوت.

دومین زن: چرا چیزی نمی‎گی؟

اولین زن: او دیوانه شده است.

 

در وطن. زن‎ها در مقابل یک فروشگاه مواد غذائی به صف ایستاده‎اند.

اولین زن: نه نان، نه نمک، نه روغن ... این صلح است؟!

دومین زن: آرام بگیرید خانم سرایدار! مطلب عمده این است که مردها بجای قربانی گشتن در جبهه دوباره اینجا هستند.

اولین زن: اما من برای آقای همسرم آرزوی کمی بمباران می‎کردم، اما او کف پایش صاف است و در تمام مدت طولانیِ جنگ پشت اجاق چمباته زد و وقتی فقط من اعتراض کنم کتکم می‎زند ... چه جنگ، چه صلح: برای من بی‎اهمیت است!

سومین زن: مرتکب گناه نشوید! ژوزف بیچارۀ من در سیبری چمباته زده است و کِه می‎داند چه زمان دوباره برمی‎گردد. شما ابتدا وقتی فقدان کتک خوردن را احساس می‎کنید که دیگر کتک نخورید.

اولین زن: برای من آقایان خلقتِ بی‎اهمیتی‌اند!

دُن خوان ظاهر می‎شود و زن‎ها را مخاطب قرار می‎دهد: من خانم سرایدار را جستجو می‎کنم ...

اولین زن حرف او را قطع می‎کند: خانم سرایدار منم.

دُن خوان: من همین حالا خانۀ شما بودم و شوهرتان به من گفت که شما اینجا هستید ...

اولین زن دوباره حرف او را قطع می‎کند: چیزی مایلید؟

دُن خوان: فقط یک راهنمائی. او به اطراف طوری نگاه می‎کند که انگار کسی در تعقیبش است؛ آهسته. قبل از جنگ، در پیش شما در طبقه سوم در سمت چپ یک زن جوان زندگی می‎کرد ... و من این خانم را جستجو می‎کنم. شوهر شما قبلاً به من گفت که این خانم از اینجا اسبابکشی کرده است، اما او نمی‎دانست به کجا.

اولین زن به او خیره نگاه می‎کند: یک خانم ... ناگهان مکث می‎کند و او را وحشتزده می‎شناسد. یا عیسی مسیح، حالا تازه آقا را دوباره می‎شناسم! خدا خودش به من کمک کند، من فکر می‎کردم که شما کشته شده‎اید!

دُن خوان آهسته لبخند می‎زند: من فقط مفقود شده بودم.

اولین زن: هنوز هم معجزه وجود دارد. بله، دوشیزه محترم از اینجا رفته است و حالا در پیش مادربزرگش زندگی می‎کند.

دُن خوان غافلگیر گشته: کجا؟

اولین زن: نام این محله چیست؟ زن به دفترچه‎اش نگاه می‎کند. پیدا کردم، اینجا نوشته شده است. نام آن ... زن آدرس را به او نشان می‎دهد.

دُن خوان آن را می‎خواند: در این فاصلۀ دور؟

اولین زن: بله.

سکوت.

دُن خوان آهسته: کی از اینجا رفته است؟

اولین زن: 1915. من هنوز هم آن روز را دقیقاً به یاد دارم. زیرا آن روز پیروزی بزرگ در گورلایس بود و طوفان پرچم ما را تکه تکه کرد.

دُن خوان: من در نبرد گورلایس شرکت داشتم.

اولین زن: که اینطور؟ خب، گذشته گذشته است!

سکوت.

دُن خوان: پس به این خاطر جواب نامه‎ام را نداد، من شش هفته پیش برایش نامه نوشتم.

اولین زن: ما همۀ نامه‎ها را به آدرس جدید فرستاده‎ایم. اما در یک جنگ همیشه نامه‎های زیادی گم می‎شوند.

دُن خوان: بله. او رو به بالا نگاه می‎کند. حالا چه کسی در طبقه سوم سمت چپ زندگی می‎کند؟

اولین زن: یک خانم دندانپزشک. بخاطر این جنگ همه‌چیز تغییر کرده است. آقایانِ دندانپزشک در جنگ کشته شده‎اند و زن‌ها تحصیل کرده‎اند، اما من شخصاً بعنوان بیمار اعتمادی به یک زن ندارم.

دُن خوان دوباره آهسته لبخند می‎زند: چرا نه؟ او دوباره طوری به اطراف نگاه می‎کند که انگار کسی او را تعقیب می‎کند. بسیار خوب، پس من پیش مادربزرگ می‎رانم ... می‎رود.

اولین زن: سفر بخیر، آقای محترم! سفر بخیر! و به سرعت زن‎ها را مخاطب قرار می‎دهد. می‎دانید او که بود؟ او روزگاری با تعداد زیادی رسوائیِ ماجرای عشقی یک شخصیت شناخته شده در شهر بود! او نامزدش را درست قبل از عروسی و کمی پیش از شروع جنگ ترک کرد، و با هزاران زن فاسد با عیاشی و هرزگی گذراند، در حالیکه نامزدش یک روح خالص بود، یک فرشته. اما حالا به نظر می‎رسد که پشیمانی یقه‎اش را گرفته باشد ... اگر این دُن خوان نامزد من می‎بود او را خفه می‎کردم!

سومین زن با بدجنسی: اما او را ترک نمی‎کردی؟

اولین زن پوزخند می‎زند: این یک مبحث دیگر است.

 

در یک شهر کوچک. مادربزرگ بر روی صندلی راحتی‎اش نشسته است

و جدیدترین شماره روزنامه را می‎خواند.

مادربزرگ صدا می‎زند: آنا! آنا!

خدمتکار می‎آید.

مادربزرگ: در روزنامه آمده که از دیروز آتش‎بَس برقرار شده است، حالا غارت کردن شروع خواهد گشت، همچنین در پیش ما. آنها قصاب را کشته‎اند و بازرگانِ چوب را زخمی کرده‎اند. پنجره‎ها را ببند، درها را قفل کن، اما دو برابر، غاز احمق!

خدمتکار با خشونت: من غاز احمق نیستم، فهمیدی؟! حالا یک زمان جدید وجود دارد، همچنین در پیش ما، و همچنین حالا یک خدمتکار می‎خواهد طور دیگر با او رفتار شود، فهمیدی؟!

مادربزرگ جیغ می‎کشد: من بخاطر زمانِ جدیدِ تو به صحبت کردن با لحن دیگری عادت نخواهم کرد! من هفتاد و شش ساله شده‎ام و همه‌چیز را پشت سر گذارده‎ام، جنگ و صلح و انقلاب را ... من خودم را تغییر نمی‎دهم! همه‌چیز قفل می‎شود!

خدمتکار تمسخرآمیز: دو برابر، دو برابر! می‎رود.

مادربزرگ رفتنش را خشمگین نگاه می‎کند؛ زمزمه می‎کند: جانور وحشی.

زنگ در به صدا می‎افتد.

مادربزرگ تکان تندی می‎خورد و با وحشت گوش می‎کند؛ سپس دوباره جیغ می‎کشد: آنا! آنا! چه‌کسی زنگ می‎زند، چه‌کسی زنگ می‎زند؟!

خدمتکار با یک نامه می‎آید؛ تقریباً رسمی: بفرمائید، یک نامه رسیده است.

مادربزرگ: یک نامه؟ چه‌کسی هنوز برایم نامه می‎نویسد؟

خدمتکار: نامه برای شما نیست، نامه برای دوشیزه است.

مادربزرگ: برای چه‌کسی؟ او وحشتزده از جا برمی‎خیزد.

خدمتکار: برای دوشیزۀ بیچاره.

سکوت.

مادربزرگ: نشان بده.

خدمتکار نامه را به او می‎دهد: این نامه از جبهه آمده است.

مادربزرگ به پاکت خیره می‎شود و فکر می‎کند.

خدمتکار: دوشیزۀ بیچاره، دو سال از مرگش می‎گذرد و یک نامه برایش می‎رسد ...

مادربزرگ حرف او را قطع می‎کند: نامه را پَس بفرست.

خدمتکار: به جبهۀ جنگ؟

سکوت.

مادربزرگ با یک تصمیم ناگهانی پاکت نامه را باز می‎کند و می‎خواند: "عزیزم" ... آه، او است ــ مادربزرگ سریع سطور را می‎خواند. ــ "من خواهم آمد و فقط به تو تعلق خواهم داشت" ... مادربزرگ با خود زمزمه می‎کند: فقط به تو؟ به یک مُرده؟ و صلیبی بر سینه می‎کشد. خدا خودش به او کمک کند.

 

گوشۀ خیابان در شب. ماه بر روی تابلو می‎تابد: "به کسی که جلوتر برود شلیک خواهد شد!"

در زیرِ نوشته عکس یک سوارکار اسپانیائی. دو دختر لاابالی می‎آیند.

دختر اولی ناگهان دختر دومی را متوقف می‎سازد و با صدای خفه می‎گوید: ایست! مگه نمی‎تونی بخونی؟!

دختر دومی به تابلو نگاه می‎کند: آه، خدای من!

دختر اولی: یک قدم جلوتر و آنها شلیک می‎کنند. آنجا سرخ‎ها ایستاده‎اند. سکوت.

دختر دومی: دیروز یکی از سفیدها پیش من بود.

دختر اولی: همه‌چیز فقط بنفش‎ـ‎آبی‎ـ‎کمرنگ است ... بی‎تفاوت یک تابلو کنار دیوار در نور ماه را می‎خواند: زنان، مادرها، دختران. مردان شماها کجا هستند؟ در گورهای دسته‎جمعی. برتری مرد بس است ... او سرش را برمی‎گرداند و پوزخند می‎زند. بس است.

دُن خوان ظاهر می‎شود و می‎خواهد عبور کند.

دختر دومی با صدای خفه: ایست!

دُن خوان می‎ایستد.

دختر دومی: هرکه جلوتر برود کشته می‎شود.

دُن خوان: چرا؟

دختر اولی به دختر دومی: من از این مرد خوشم آمده. او می‎پرسد چرا او را می‎کشند ... به دُن خوان: تو خارجی هستی؟

دُن خوان لبخند می‎زند: نه، من از ماه می‎آیم.

دختر دومی: برای ما چیزی از ماه تعریف کن!

دُن خوان: بر روی ماه همه‌چیز مُرده است ... او حالا تازه تابلو و سوارکار اسپانیائی زیر آن را کشف می‎کند. پس چطور می‎شود از اینجا به ایستگاه راه‎آهن رفت؟

دختر اولی: ایستگاه راه‎آهن یک ویرانه است که هنوز از آن دود بلند می‎شود. آقای عزیز، آنجا بمباران شده است. مگه روزنامه نمی‎خونی؟

دُن خوان: نه.

دختر اولی: کجا می‎خوای بری؟

دُن خوان: به خانه.

دختر دومی: پیش مادر؟

دُن خوان: کاش اینطور بود.

دختر اول: اما قطاری حرکت نمی‎کند. تمام چرخ‎ها از حرکت ایستاده‎اند. آیا تو از سرخ‎هائی یا از سفیدها؟

دُن خوان: من هیچ‌چیز نیستم ... او کتابچه ساعات حرکت قطارش را ورق می‎زند. یک بار باید قطارم را عوض کنم، فقط یک بار ... شاید حالا می‎توانستم آنجا باشم.

در دوردست چند گلوله شلیک می‎شود. دختر دومی: آنها دوباره شلیک می‎کنند. 

دُن خوان: آن یک اسلحه سبک بود. آدم کجا می‎تواند شب را در اینجا بگذراند؟

دختر اولی: فقط پیش ما. در هتل‎ها افرادِ مسلح هستند.

سکوت.

دُن خوان: من می‎خواهم بخوابم، و دیگر هیچ‌چیز.

دختر اولی: این همه چیز است؟ ما زیر تعرفه کار می‎کنیم.

دُن خوان لبخند می‎زند: من مقاطعه‎ کار نیستم.

سکوت.

اولین دختر اولی: پس ترجیح می‌دم جائی که هستم بمونم.

دختردومی به دختر اولی: آنها تو را با گلوله خواهند کشت!

دختر اولی: آدمِ مست همیشه وجود دارد.

دختر دومی به دُن خوان: بیا!

 

اتاق خالی با تخت، مبل و دستشوئی.

دُن خوان و دختر دومی داخل می‌شوند.

دختر دومی چراغ را روشن می‎کند: داخل شو، شانس داخل اتاق کن! اینجا قصر من است.

دُن خوان: من بر روی مبل می‎خوابم.

دختر دومی: تو می‎تونی روی تخت هم بخوابی.

دُن خوان: ممنون. او دوباره طوری به اطراف نگاه می‎کند که انگار کسی او را تعقیب می‎کند. اینجا بوی گل یاس بنفش می‎دهد.

دختر دومی: فقط منو دست بنداز.

دُن خوان: اما واقعاً بوی یاس بنفش می‎آید. مگر ساعت چند است؟

دختر دومی: هنوز هم خیلی زود است.

دُن خوان بر روی مبل می‎نشیند: لطفاً پنجره را باز کن.

دختر دومی: پنجره؟ برای اینکه اتاق سردتر بشه؟

دُن خوان: من خیلی گرمم است.

دختر دومی او را تماشا می‎کند: آیا تب داری؟ مواظب باش، یک بیماری مرموز شایع شده و مردم مانند مگس می‎میرند. همه‌چیز آلوده شده است و باکتری‎ها در هوا قرار دارند، مردم آن را آنفلوانزا می‎نامند، اما این طاعون است. آیا خود را خسته احساس می‎کنی؟

دُن خوان: آره.

دختر دومی به قلبش اشاره می‎کند: درون اینجا تیر می‎کشد؟

دُن خوان: آره.

دختر دومی: بیا، روی تخت دراز بکش، من روی تو را می‌پوشانم.

دُن خوان خسته لبخند می‎زند: تو دختر خوبی هستی.

دختر دومی: من فقط به این خاطر خوب هستم، چون از تو خوشم میاد. خب حالا دراز بکش!

دُن خوان از جا بلند می‎شود: نه، من اجازه ندارم بیمار شوم.

او به این‌سو و آن‌سو می‎رود.

دختر دومی رنجیده و طعنه‎آمیز: آیا کارهای بزرگی در پیش داری؟

دُن خوان: تا آدم آن را چطور تفسیر کند.

سکوت.

دختر دومی: آیا ازدواج کرده‎ای؟

دُن خوان آرام لبخند می‎زند: تقریباً.

دختر دومی: پس نامزدی؟

دُن خوان: من وفادار هستم.

دختر دومی لبخند می‎زند: از کِی؟

دُن خوان: از زمان جنگ ... و آرام پوزخند می‎زند.

دختر دومی ناگهان به او خیره نگاه می‎کند: حیف.

دُن خوان: ساکت! و گوش می‎سپرد. حالا کسی نام من را صدا زد ... او به بالا نگاه می‎کند.

دختر دومی: اسمت چیه؟

دُن خوان: چه کسی طبقۀ بالای ما زندگی می‎کند؟

دختر دومی: بالای ما بام خانه است و دیگر هیچ.

دُن خوان: واقعاً؟

دختر دومی: آره.

دُن خوان بر روی مبل می‎نشیند.

دختر دومی بر روی تخت می‎نشیند و او را تماشا می‎کند: تو مدت درازی در جنگ بودی؟

دُن خوان: تا زمانیکه ادامه داشت.

دختر دومی: همچنین در شرق؟

دُن خوان: همه‌جا.

سکوت.

دختر دومی: پدر من در گورلایس کشته شد.

دُن خوان: من در جنگ گورلایس هم بودم.

دختر دومی: شاید پدرم را می‎شناختی؟ او در هنگ صد و بیست و چهار نیروی زمینی بود. یک مرد بلند قامت با ریش سیاه.

دُن خوان: من او را نمی‎شناختم.

دختر دومی: حیف ... و آهسته لبخند می‎زند و روی تخت دراز می‎کشد. سکوت.

دُن خوان: چه کسی در زیر تخت قرار دارد؟

دختر دومی وحشتزده به بالا می‎جهد: چی؟ کجا؟ ... و با ترس به زیر تخت نگاه می‎کند. اما آنجا که چیزی نیست.

دُن خوان: من فکر کردم که یک سگ بزرگ آنجاست.

دختر دومی: به نظرم می‎رسد که تو واقعاً تب داری و فانتزی می‎بافی.

دُن خوان دوباره از جا برمی‎خیزد: من بیمار نیستم، من فقط خود را درمانده احساس می‎کنم.

دختر دومی: بهتره که دراز بکشی!

دُن خوان: نه، او به این سمت و آن سمت می‎رود. آیا کاغذ برای نامه نوشتن داری؟

دختر دومی مبهوت: چرا؟

دُن خوان: چون مایلم یک نامه بنویسم.

دختر دومی پوزخند می‎زند: به نامزدت؟

دُن خوان: آره. چون شاید درست گفته باشی که من بیمار هستم، و سپس زمانی طول می‎کشد تا خوب بشم ... او قلبش را می‎گیرد و دوباره بر روی مبل می‎نشیند. در واقع می‎خواستم نامزدم را غافلگیر کنم.

دختر دومی: آیا مدت درازی است که همدیگر ندیدید؟

دُن خوان: در تمام مدت جنگ همدیگر را ندیده‎ایم.

دختر دومی طعنه‎آمیز: و او به تو وفادار مانده؟

دُن خوان بدگمان، سپس مطمئن: بله.

دختر دومی طعنه‎آمیز: او هر روز برایت نامه می‎نوشت؟

دُن خوان: نه. هرگز. و بدرستی. چون من مقصر بودم، که ما از هم جدا شدیم ... اما او انتظار من را می‎کشد.

دختر دومی: چه با اطمینان این را می‎گی.

دُن خوان: من این را می‎دانم. او دوباره دراز می‎کشد.

سکوت.

دختر دومی: من هرگز کسی مثل تو را ندیدم. اما شاید هم مردان واقعی را نمی‎شناسم، چون زمانیکه من شروع کردم همۀ مردان واقعی در جنگ بودند.

دُن خوان: چه زمانی؟

دختر دومی: من فراموش کردم ... و پوزخند می‎زند.

دُن خوان: من فراموش نکرده‎ام.

دختر دومی: من فقط می‎دانم، که هوا بارانی بود. بیا این هم کاغذ برای نامه نوشتن ... و آن را بر روی میز قرار می‎دهد.

دُن خوان ضعیف: ممنون.

سکوت.

دختر دومی: نامزدت کجا زندگی می‎کند؟

دُن خوان: در پیش مادربزرگش.

دختر دومی خمیازه می‎کشد و بطور اتوماتیک لباس‎هایش را درمی‎آورد: شما مردها شایستگی داشتن زن‎ها را ندارید ... آه خدای من، تمام شماها در مقایسه با پدر بیچاره‎ام چه هستید؟ هیچ‌چیز. تعداد زیادی هیچ‌چیز ... او دوباره خمیازه می‎کشد. آدم باید شماها را دور بریزد. در واقع از همۀ شماها متنفرم ... آیا می‎شنوی چی می‎گم؟

دُن خوان بیهوش شده است.

دختر دومی: هی، هی! ... چی شده؟ او آهسته به سمت مبل می‎رود، خود را خم می‎سازد و او را تماشا می‎کند. آیا مُردی؟

 

پرستار جوان در بیمارستان نگهبانی می‎دهد.

شب است. سرپرستار می‎آید و کنترل می‎کند.

سرپرستار: اتفاقی افتاده است؟

پرستار: سرپرستار، مردی که ما از زنده ماندش ناامید شده بودیم دوباره به هوش آمده است.

سرپرستار: خب؟

پرستار: فقط برای چند دقیقه، اما شورای پزشکی معتقد است که خطر از او رفع گشته.

سرپرستار: معلوم شد که او چه‌کسی است؟

پرستار: آدم فقط می‎داند که او از جنگ برگشته، و شورای پزشکی معتقد است آنطور که اثر جراحات نشان می‎دهند باید به سختی زخمی شده باشد ... او با ترس به اطراف نگاه می‎کند. سرپرستار، شیطان به جلد این مرد رفته.

سرپرستار: این چه حرفی‎ست که می‎زنی؟!

پرستار: او قبلاً در تب و هذیان با نامزدش حرف می‎زد و می‎گفت که از همه‌چیز پشیمان شده است ... از تعداد بیشماری گناهان نابخشودنی می‎گفت، چنان گناهان وحشتناکی که من تا حالا هرگز نشنیده‎ام، اما در حالیکه او آنها را می‎شمرد دوباره مغرور گشت و به آنها فخر می‎کرد.

سرپرستار: اما او تقریباً چهل ...

پرستار حرف او را قطع می‎کند: نه، آنچه می‎گفت فقط تب و هذیان نبود، تمام آنچه که او گفته بود حقیقت دارد، من این را احساس می‎کنم ... سرپرستار، او شیطان است!

سرپرستار: ساکت!

سکوت.

پرستار: من از او مراقبت کردم، اما دیگر مایل نیستم از او پرستاری کنم.

سکوت.

سرپرستار: تو از شیطان هم وقتی بیمار شود باید پرستاری کنی ... او می‎خواهد برود، اما یک بار دیگر پرستار را مخاطب قرار می‎دهد. تو می‎دانی، وقتی باید از خودت فرار کنی فقط یک نفر وجود دارد که می‎توانی پیشش بروی.

پرستار عصبانی می‎شود و به او خیره نگاه می‎کند.

سرپرستار: در صلح باشی ... می‎رود.

 

دوباره در شهر کوچک.

مادربزرگ بر روی صندلی راحتی خود نشسته است و یک نامه می‎خواند.

خدمتکار زمین را می‎شوید.

مادربزرگ: او هنوز هم بیمار است، در غیراینصورت حالا اینجا بود. او می‌نویسد، وقتی به سختی زخمی شد احساس کرده بود که آدم فقط به یک نفر تعلق دارد. بله ‎بله، آقا از آتش جهنم ترس داشته و تصمیم گرفته دوباره همه چیز را جبران کند ... او خشمگین پوزخند می‎زند.

خدمتکار: آیا نباید برایش بنویسید که دوشیزۀ بیچاره مدت‎ها پیش مُرده است؟

مادربزرگ: مشغول تمیز کردن زمین باش!

خدمتکار: این پنجمین نامه است.

مادربزرگ: او باید هنوز بنویسد، تا اینکه شیطان او را ببرد! او دوباره به نامه نگاه می‎کند و پوزخند می‎زند. بله او روحش را جستجو می‎کند.

خدمتکار ناگهان خشمگین می‎گوید: بگذارید مُرده‎ها در آسایش باشند!

سکوت.

مادربزرگ: تو می‎دونی که او با دختر چه کرد، تو می‎دونی که دختر چطور مُرد ... حالا باید دختر را فقط جستجو کند، من خودم می‎خواهم به او بگویم که نوه‎ام را کشته است. فقط می‎خواهم آمدن او را ببینم ...

خدمتکار حرف او را قطع می‎کند: اگر او جواب نامه‎اش را نگیرد نخواهد آمد.

مادربزرگ: او می‎آید.

خدمتکار: هرگز!

سکوت.

مادربزرگ غضبناک: تو این را از کجا می‎دانی؟ آیا او را می‎شناسی؟

خدمتکار: نه. اما می‎تونم او را تصور کنم.

مادربزرگ تمسخرآمیز: خب، او چه شکلی است؟

خدمتکار: این مهم نیست. او می‎تواند حتی یک قوز داشته باشد.

سکوت.

مادربزرگ: با قوز یا بدون قوز، او اینجا در برابر من قرار خواهد گرفت، تو این را خواهی دید، و اگر هم مجبور شوم صد سال انتظار بکشم، من انتظار آن را خواهم داشت، زیرا می‎خواهم این انتظار را داشته باشم.

زنگ در به صدا می‎افتد. مادربزرگ ناگهان تکان تندی می‎خورد. خدمتکار برای باز کردن در می‎رود.

مادربزرگ با وحشت گوش می‎سپارد؛ جیغ می‎کشد: آنا! آنا! چه‌کسی زنگ می‎زند، چه‌کسی زنگ می‎زند؟!

خدمتکار می‎آید: فقط یک گدا بود.

مادربزرگ: تو که چیزی بهش ندادی؟

خدمتکار: نه. و دوباره مشغول شستن زمین می‎شود.

مادربزرگ روزنامه می‎خواند: زمانِ جدیدِ تو خیلی سریع گذشت. گدا گدا باقی‌می‎ماند. در روزنامه آمده است که زمان‎های قدیم دوباره می‎آیند.

خدمتکار زمزمه می‎کند: نه برای شما.

مادربزرگ: آیا چیزی گفتی؟

خدمتکار: نه. هیچ‌چیز. 

پرده دوم: در احساس مستیِ تورم

پس از دو ماه. راهرو در بیمارستان.

سرپرستار یک بیوه عمیقاً رو پوشانده را از مرگ ناگهانی شوهرش مطلع می‎سازد.

زن بیوه: من هنوز هم نمی‎توانم باور کنم.

سرپرستار: خدا می‎دهد و خدا می‎گیرد.

زن بیوه: او چهار سال در سنگرها ایستاد و فقط دو بار سطحی زخمی شد، اما حالا وقتی عاقبت صلح برقرار شده است در اثر یک سرماخوردگی بر روی تختخواب می‎میرد.

سرپرستار: زکام هنوز هم به جنگ تعلق دارد.

زن بیوه هق هق می‎گرید: آه مَرد، مَرد! ... او دوباره بر خود مسلط می‎شود. آیا نمی‎توانم او را ببینم؟

سرپرستار: ده دقیقۀ دیگر خانم عزیز. ما فقط لباس به او می‎پوشانیم ... او دوستانه به زن سر تکان می‎دهد و می‎خواهد از سمت چپ برود.

دُن خوان از سمت چپ می‎آید؛ ریشش اصلاح کرده نیست و زرد و خسته دیده می‎شود؛ به سرپرستار: سرپرستار، آیا پُست آمده است؟

زن بیوه با شنیدن صدای او گوش فرا می‌دهد.

سرپرستار به دُن خوان: بله.

دُن خوان: و برای من دوباره هیچ نامه‎ای؟

سرپرستار به او ثابت نگاه می‎کند: به من بگوئید که شما مدت هشت هفته منتظر چه هستید؟

دُن خوان: منتظر یک پاسخ. اما، اگر آن را دریافت نکنم ...

سرپرستار حرف او را قطع می‎کند: بعد چه خواهد شد؟

دُن خوان پوزخند می‎زند: هیچ. بعد همه‌چیز مانند قبل باقی‌می‎ماند.

سکوت.

سرپرستار: شما باید حواس‎تان را کمی جای دیگر مشغول سازید ... از سمت چپ می‎رود.

دُن خوان رفتن او را نگاه می‎کند: منحرف ساختن حواس؟ ... او آهسته لبخند می‎زند و می‎خواهد از کنار زن بیوه به سمت راست برود.

زن بیوه ناگهان دست او را می‎گیرد.

دُن خوان مبهوت می‎ایستد: چیزی مایلید؟

زن بیوه آهسته: این توئی، درسته؟

دُن خوان درک نمی‎کند: چه‌کسی؟ من باید چه‌کسی باشم؟ او درمانده به اطراف نگاه می‎کند.

زن بیوه: اما ما همدیگر را می‎شناسیم.

دُن خوان: هوم. من از میان حجاب نمی‎تونم ببینم ... و لبخند می‎زند.

زن بیوه حجاب صورتش را بالا می‎زند؛ او یک زن سالخورده است.

دُن خوان خود را با خجالت کمی عقب می‎کشد: صادقانه اعتراف کنم ...

زن بیوه حرف او را قطع می‎کند: حال نامزدت چطور است؟

دُن خوان به او خیره نگاه می‎کند.

زن بیوه: آیا او با بودن با تو خوشبخت است؟ یا همانطور که مرا فریفتی تو را فریب داده است؟ آیا به تو وفادار باقیماند؟ او یک فرشته است، اینطور نیست؟ زن می‎خندد.

دُن خوان: حالا می‎دانم تو کی هستی.

زن بیوه کینه‎ورزانه: تو مرا شناختی؟

دُن خوان: از خنده‎ات شناختم. ... او قلبش را می‎گیرد و کمی خود را خم می‎سازد.

زن بیوه او را نگاه می‎کند، با بدجنسی می‎گوید: آیا درون قلبت تیر می‎کشد.

دُن خوان خسته لبخند می‎زند: از زمان جنگ چیزی بر روی قلبم باقی مانده است ... زکام به آن سرعت بخشید.

زن بیوه: تو هم مبتلا به این زکام بودی؟

دُن خوان: حتی شدید.

زن بیوه: و تو هنوز زنده‎ای؟

دُن خوان: من آن را به خود تلقین می‎کنم ... و پوزخند می‎زند.

سکوت.

زن بیوه: شوهر من مُرده است.

دُن خوان: از این موضوع متأسفم ...

زن بیوه حرف او را قطع می‎کند: خفه شو.

سکوت.

زن بیوه: شوهرم همه ما را بخشید، من را و تو را. حالا او مُرده است و تو زنده‎ای. تو ... زن خشمگین می‎شود. پس چرا تو نمردی؟! تو اینجا در میان انسان‎ها چه می‎خواهی؟! تو هرجا ظاهر می‎شوی فقط بدبختی و بدبختی می‎آوری، بدبختی فراوان!

سکوت.

دُن خوان آهسته: من فکر می‎کنم که توسط این جنگ انسان دیگری شده‎ام.

زن بیوه تمسخرآمیز: با استعدادهایت؟

دُن خوان: من فکر می‎کنم آنها را از دست داده‎ام.

زن بیوه: نه. تو همان باقی‌می‎مانی که هستی.

دُن خوان: من از آن خسته شده‎ام.

زن بیوه: آدم باید ریشه‎ات را بخشکاند.

دُن خوان: من می‎دانم، من برای خانم‎ها هیچ‌چیز خوبی نمی‎آورم ... او آهسته لبخند می‎زند.

زن بیوه: تو از دست آنها نمی‎توانی بگریزی.

 

دو زن فروشندۀ آثار هنری در یک کافۀ کوچکِ شهر بزرگ نشسته‎اند.

در بیرون خورشید می‎درخشد، اما پرده‎ها ضخیم هستند.

موسیقی آرامی پخش می‎شود. در اتاق اصلی می‎رقصند.

زن اولی: آنجا یک مرد ایستاده است که می‎تواند مورد علاقه‎ام قرار گیرد.

زن دومی: کجا؟

زن اولی: او چیز خاصی دارد.

زن دومی: من نمی‎تونم او را از اینجا ببینم.

زن اولی: برو آنجا و او را نگاه کن.

زن دومی: من باید به آنجا بروم؟ بخاطر یک مرد؟ آه، پیتر! آینده چه چیزهائی برایم به بار خواهد آورد.

زن اولی: او جائی پیدا نمی‎کند.

زن دومی: ما همدیگر را از دست خواهیم داد.

زن اولی: او می‎آید!

دُن خوان می‎آید، گارسون بدنبالش، و پالتویش را می‎گیرد: آیا هیچ‌جا یک کافه بدون موسیقی وجود ندارد؟

گارسون: هیچ‌جا.

دُن خوان: آیا همه‌جا می‎رقصند؟

گارسون: ما چهار سال نرقصیده بودیم، حالا آن را جبران می‎کنیم.

دُن خوان: حتی ظهرها؟

گارسون: حتی در صبح.

دُن خوان: هوم. او می‎نشیند. یک کنیاک.

 گارسون می‎رود.

دُن خوان شروع به نوشتن یک نامه می‎کند.

زن دومی به زن اولی که مرتب به دُن خوان نگاه می‎کند: می‎خواهی برقصیم؟

زن اولی: من با آن مرد خواهم رقصید.

زن دومی: آیا دیوانه شده‎ای؟!

زن اولی بلند می‎شود: من از او تقاضای رقص خواهم کرد.

زن دومی: اگر تو این کار را بکنی ...

زن اولی حرف او را قطع می‎کند: منو تهدید نکن، چارلی! او به سمت دُن خوان می‎رود. اجازه دارم تقاضای رقص کنم.

دُن خوان درک نمی‎کند: چه گفتید؟

زن اولی: من مایلم با شما برقصم.

دُن خوان مبهوت: رقص؟

زن اولی: وقتی یک خانم از شما تقاضای رقص ‎کند شما را متعجب می‌سازد، اما آقای عزیز، جهان خود را چرخانده است، و چرا باید فقط آقایان اجازه داشته باشند دُن خوان باشند. شما آنجا چه می‎نویسید؟

دُن خوان: یک نامه.

زن اولی: نامه تجاری؟

دُن خوان لبخند می‎زند: بله.

زن اولی: دست خط‎تان را به من نشان دهید.

دُن خوان: چرا؟

زن اولی: من از آن چیزی می‎فهمم.

دُن خوان: آیا پاکت نامه کافی‎ست؟

زن اولی: کاملاً. او به پاکت نامه نگاه می‎کند و چشم‎هایش گشاد می‎شوند. خدای من، بلند شو.

دُن خوان زن را تماشا می‎کند و ناگهان می‎پرسد: بنابراین می‎خواهید با من برقصید؟

زن اولی به او خیره نگاه می‎کند: بله.

دُن خوان لبخند می‎زند: من می‎ترسم که رقصیدن را فراموش کرده باشم.

زن اولی: این ممکن نیست.

دُن خوان به او ثابت نگاه می‎کند: و من هنوز رقص‎های جدید را اصلاً نمی‎شناسم ... او بلند می‎شود.

زن اولی تقریباً مطیع: شما فقط باید قدم بردارید. بیائید، من شما را هدایت می‎کنم ... با او به اتاق اصلی می‎رود.

زن دومی تنها؛ او رفتن آن دو را نگاه می‎کند، سپس بلند می‎شود، به سمت میز دُن خوان می‎رود و نامه‎ای را که او شروع به نوشتن کرده بود می‎خواند: "من تو را صدا کردم، اما تو پاسخ ندادی ... بسیار خوب، بنابراین من همان که  هستم باقی خواهم ماند." او به سمتِ اتاق اصلی نگاه می‎کند. شما چه کسی هستید؟

 گارسون با کنیاک می‎آید؛ به زن دوم که آمدنش را ندیده بود: آیا این نامۀ شماست؟

زن دومی وحشتزده: نه. او سریع نامه را بر روی میز قرار می‎دهد و خجالتزده لبخند می‎زند.

گارسون: بشینید سر جایتان! سریع!

زن دومی: چرا شما اینطور با من صحبت می‎کنید؟!

گارسون: سریع. در غیراینطورت به دوست دخترتان تعریف می‎کنم که شما به من چه پیشنهادی کردید ... او کنیاک را روی میز دُن خوان قرار می‎دهد و می‎رود.

زن دومی دوباره کنار میز خود می‎نشیند، سرش را با دو دست مخفی می‎سازد و می‎گرید.

دُن خوان با زن اولی از رقص بازمی‎گردد، اما آنها نمی‎نشینند: بنابراین شما یک فروشنده آثار هنری هستید؟

زن اولی: بله. و به او یک دستمال کوچک نشان می‎دهد. چنین دستمال‎هائی، این شغل من است ... آن را در جیب کوچک او فرو می‎کند. باتیک. طراحی خودم.

دُن خوان: ممنون.

زن اولی: من همچنین نقاشی هم می‎آموزم.

دُن خوان: که اینطور؟

زن اولی: من مایلم شما را نقاشی کنم.

دُن خوان: شما چه استفاده‌ای از آن می‎برید؟

زن اولی: من تا حالا هنوز مردی را نکشیده‎ام.

دُن خوان: فقط منظره کشیده‎اید؟

زن اولی: نه. فقط زن‎ها را.

مکث.

دُن خوان: آیا مایلید دوباره برقصیم؟

زن اولی آهسته: بله.

دُن خوان: اما فقط تا شروع تاریک شدن هوا ... و لبخند می‎زند.

زن اولی مشوش: منظورتان از آن چیست؟

دُن خوان: من در حقیقت هشت هفته بیمار بودم و امروز اولین روز زیباست، چون من اجازه داشتم از بیمارستان خارج شوم، اما باید دوباره فوری به آنجا برگردم، بخاطر بازنگشتن بیماری، زیرا این برای قلبم خطرناک است ... و لبخند می‎زند.

زن اولی: ناراحتی شما چیست؟

دُن خوان: من دچار زکام شدیدی بودم.

زن اولی وحشتزده: آیا هنوز واگیردار است؟

دُن خوان لبخند می‎زند: امروز خطرناک نیستم.

زن اولی: من هنوز مایل نیستم بمیرم.

دُن خوان: من هم همینطور ... او ناگهان به زن خیره نگاه می‎کند.

زن اولی نامطمئن می‎گردد: چه شده؟

دُن خوان: تو مرا به یاد کسی می‎اندازی که به من پاسخ نداده است.

زن اولی به او خیره نگاه می‎کند: از کِی ما همدیگر را تو خطاب می‎کنیم؟

دُن خوان سؤال را نشنیده می‎گیرد: در واقع تو اصلاً شبیه به او نیستی ... او قلبش را می‎گیرد.

مکث

زن اولی ناگهان: بیا ... آنها به اتاق اصلی می‎روند.

زن دومی تنها؛ او ناگهان فریاد می‎کشد: صورتحساب! صورتحساب!

گارسون می‎آید: من کر نیستم! سه میلیون. زن دومی پول را می‎پردازد و بلند می‎شود. گارسون پوزخند می‎زند. به نظرم می‎رسد که دوست دختر شما اغوا می‎شود.

زن دوم آهسته: مرد را می‎شناسید؟ گارسون به سمت اتاق اصلی نگاه می‎کند. او چه کسی‎ست؟

گارسون: او یک طوری به نظرم آشنا می‎رسد.

 

یک قربانی تورم، بیوۀ یک پروفسور باید یکی از دو اتاقش را کرایه دهد.

او مادر دو دختر است، دختر اول به نام ماگدا بیست ساله و کارمند،

دختر دوم به نام گِرتل پانزده ساله و در خانه نشسته است.

حالا مادر در یک کشو کاوش می‎کند، در حالیکه گِرتل در مقابل آینۀ کمد ایستاده است.

گِرتل: آیا شمعدانی را گرو گذاشتی؟

مادر: آره.

گِرتل: پس دیگر هیچ چیز نداریم ــ او در آینه به پاهایش نگاه می‎کند.

مادر: ما هنوز هفده میلیارد داریم ... او لبخند می‎زند و ناگهان جدی می‎شود؛ آهسته. من خودم را دار می‎زنم.

گِرتل: ماما، همیشه می‎نالی! پس من چی باید بگم؟ لااقل تو یک زمانِ زیبا را شناختی، در ریویرا بودی، در پاریس و در نروژ، اما من؟ از زمانیکه من به یاد می‎آرم می‎شنوم که تو فقط می‎نالی، این آدم را می‎کُشد!

مادر: تو هنوز هم منو سرزنش می‎کنی؟

گِرتل: آره تو رو سرزنش می‎کنم، زیرا تقصیر توست، تو و دیگر هیچکس! چرا سال قبل، زمانیکه پولمون هنوز ارزش داشت، نگذاشتی تحصیل کنم؟! حالا می‎تونستم روی صحنه برم و ما مجبور نبودیم اتاقتو کرایه بدیم، اما یک دختر بعنوان رقصنده به اندازه کافی برای تو محترم نبود، درسته؟ اما همه‌چیز را گرو گذاشتن محترمانه است، آره، خانم پروفسور؟ من به تو می‎گم، من اینجا با تو نخواهم پوسید، خانم پروفسور.

مادر: گِرتل، گِرتل، چقدر تو کینه‎توزی.

گرتل: پاپا حتماً به من اجازه رقصیدن می‎داد. پاپا مرد عمل بود.

مادر خشمگین: تو مگه از پاپات چی می‎دونی؟! وقتی او به جبهه رفت هنوز ده سالت نشده بود!

گِرتل: تو ساکت باش! من نامه‎هاشو که از جبهه برات می‎نوشت خوندم ...

مادر حرف او را قطع می‎کند: تو؟

گِرتل: بله. دیروز. من خیلی بیکار بودم و میز تحریرت را به زور باز کردم، خانم پروفسور.

مادر: خجالت بکش.

گِرتل: تو خجالت بکش! تو می‎دونی که پاپا برات چی نوشته بود، و تو همچنین می‎دونی که چرا نگذاشتی نامه رو بخوانم ... چه‌چیزهائی در نامه‎ها نوشته شده بود، خانم پروفسور؟

مادر فریاد می‎کشد: مرتب به من نگو خانم پروفسور!

گِرتل بلندتر فریاد می‎کشد: پاپا نوشت، بگذار گِرتل آنچه می‎خواهد بیاموزد، زمان‎های دیگری می‎آیند! سکوت.

مادر ناگهان خشمگین می‎شود: مرتب به پاهات نگاه نکن!

گِرتل تمسخرآمیز: چرا نه؟ کسی که پاهای زیبائی داره، باید نشونشون بده.

مادر: آه، مَرد، مَرد ... از آسمان به پائین نگاه کن!

زنگ زده می‎شود.

گِرتل: این باید زغال‎فروش باشه.

مادر: او باید فردا بیاید ... و می‎خواهد برای باز کردن در برود.

گِرتل کنایه‎آمیز: آیا مگه فردا می‎تونی بپردازی؟

مادر: مواظب باش، که خدا تو را مجازات نکنه.

می‎رود.

گِرتل تنها؛ او رفتن مادر را نگاه می‎کند، شانه‎اش را بالا می‎اندازد، یک ترانه زمزمه می‎کند و می‎رقصد.

مادر دوباره داخل می‎شود، و در واقع با دُن خوان.

گِرتل با تعجب دست از رقصیدن می‎کشد و به دُن خوان نگاه می‎کند.

دُن خوان او را در حال رقصیدن دیده بود و لبخند می‎زند.

مادر به گِرتل: این آقا مایلند اتاق را اجاره کنند، توسط سرپرستار متوجه شده است که من قصد کرایه دادن دارم ... به دُن خوان: دخترم.

دُن خوان خود را اندکی خم می‎سازد.

و این اتاق است. پنجره رو به باغ باز می‎شود و بسیار ساکت است.

دُن خوان اطراف را نگاه می‎کند.

همه‌چیز آنجا است.

دُن خوان به پاهای دختر نگاه می‎کند: بله.

مادر: آیا نمی‎خواهید بنشینید؟

دُن خوان: ممنون ... او با مادر به دور میز می‎نشیند.

گِرتل دورتر می‎نشینند و کمی خجول دُن خوان را تماشا می‎کند.

دُن خوان: از اتاق خوشم آمده و می‎خواهم آن را داشته باشم.

مادر: قیمت اتاق ...

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: قیمت هیچ مهم نیست.

گِرتل آهسته: عالیه.

مادر به گِرتل: اما گِرتل ... و با لبخند دُن خوان را مخاطب قرا می‎دهد. اجازه دارم بپرسم که شغل شما چیست؟

دُن خوان لبخند می‎زند: من هم این را هر از گاهی از خودم سؤال می‎کنم. زمانیکه هنوز صلح برقرار بود احتیاجی به کار کردن نداشتم، اما توسط این جنگ همه چیز را از دست دادم ... و حالا، حالا من یک فروشندۀ آثار هنری هستم.

مادر: آه!

دُن خوان: بله. من به تازگی توسط یک تصادف احمقانه با حلقۀ فروشندگان آثار هنری در ارتباط قرار گرفتم،  این باتیک ــ او به مادر دستمالش را که اولین زن فروشندۀ آثار هنری به او هدیه کرده بود نشان می‎دهد ــ و سرامیک، گرافیک، همچنین چوب‎های منبتکاری شده. یک زن فروشندۀ آثار هنری من را به این ایده رساند که فروش این چیزها را سازماندهی کنم ... البته آدم نمی‎تواند با این کار برای خود قصر بخرد، اما حداقل می‎توان با آن زندگی کرد، زیرا مردم می‎خواهند قبل از آنکه این پول دیگر هیچ ارزشی نداشته باشد از دستشان خلاص شوند، و تو نیازی به داشتن رگِ تجاری نداری. برای مثال دیروز یک مجموعه تمبر فروختم ... مضحک است، اینطور نیست؟ اگر شما بخواهید می‎توانید من را یک قاچاقچی، یک کفتارِ تورم بنامید ... او لبخند می‎زند.

مادر: آه نه! شما کفتار نیستید، شما نه.

دُن خوان: امیدوارم اینطور باشد.

حالا دختر بزرگتر از اداره برمی‎گردد.

مادر به دُن خوان: دختر بزر‎گتر من ... دُن خوان از جا برمی‎خیزد. به دخترش: مستأجر اتاق ما.

ماگدا به دُن خوان: لطفاً بفرمائید بنشینید. به مادر: من باید دوباره فوری برم.

مادر: کجا؟

ماگدا: اما تو که می‎دونی، ماما!

مادر: دوباره این حزب؟

ماگدا: همیشه و همیشه.

مادر به دُن خوان؛ طعنه‎آمیز: دخترم می‎خواهد جهان را بهتر سازد.

ماگدا پوزخند می‎زند: درست حدس زدی.

دُن خوان لبخند می‎زند: قابل احترام!

ماگدا خشمگین: ممنون. به مادر: من فقط می‎خوام سریع چیزی بخورم.

مادر: چیزی برای خوردن نداریم.

ماگدا: اما من ظهر چیزی برای خوردن باقی گذاشتم.

گِرتل گستاخانه: من خوردمش.

ماگدا: باز هم؟

مادر: بچه‌ها خواهش می‎کنم، این چیزها نباید اصلاً مورد علاقه این آقا باشد ...

ماگدا حرف او را قطع می‎کند: ممکنه که مورد علاقه آقا نباشه که یکی سیر است یا گرسنه.

مادر: اما ماگدا! این چه لحنیهِ که تو بهش عادت کردی ...

ماگدا حرف او را قطع می‎کند: لحن من درسته، باور کن!

مادر به دُن خوان: او متعصب شده است ... به ماگدا. وظیفه خودتو در اداره صادقانه، کوشا و وفادارانه انجام بده و این کافیست!

ماگدا خشمگین می‎شود: ماما، چرت و پرت نگو! تو اصلاً نمی‎دونی که یک اداره چطور دیده می‎شه، تو هرگز کارمند نبودی، پاپا تو رو همیشه تأمین مالی می‎کرد و اصلاً نگرانی نداشتی ... چه کسی مقصر این جنگ بود؟ جهان تو!

دُن خوان لبخند می‎زند: دوشیزه، جنگ همیشه وجود خواهد داشت.

ماگدا: اینطور فکر می‎کنید؟

دُن خوان: بله.

مادر: البته.

سکوت.

ماگدا به دُن خوان: شما در جنگ بودید؟

دُن خوان: بله.

ماگدا طعنه‎آمیز: پشت جبهه در منزل.

دُن خوان به او ثابت نگاه می‎کند: نه. من حتی به شدت زخمی شده بودم، اما جنگِ عزیز همچنین سمتِ خوب خود را هم دارد ... او بدبینانه لبخند می‎زند. برای مثال، من؛ من توسط این جنگ انسان بهتری شده‎ام و تازه حالا در صلح دوباره خود را تدریجاً می‎یابم.

مادر می‎خندد.

گِرتل به پاهای خود نگاه می‎کند.

ماگدا به دُن خوان خیره نگاه می‎کند: من این را نمی‎فهمم، یک انسان با چنین عقایدی برای چه زندگی می‎کند؟

مادر عصبانی می‎شود: اما ماگدا! ملاحظه کن!

دُن خوان به مادر: ببخشید! به ماگدا: شما باید از خدای مهربان بپرسید که چرا من زندگی می‎کنم.

ماگدا: خدای مهربان فقط یک توهم است، تا بتوانند تودۀ استثمار شده را توسط آخرت تسلی دهند.

دُن خوان: خدا، چه فقیر ... و پوزخند می‎زند.

ماگدا کمی متزلزل می‎گردد: چرا اینطور به من خیره نگاه می‎کنید؟

دُن خوان: شما پُر حرارت هستید.

ماگدا خشمگین: آه! سریع می‎رود.

مادر به دُن خوان: او دیوانه است. ایده‌های زیادی دارد.

دُن خوان: این می‎گذرد.

گِرتل به دُن خوان: چرا شما در فیلم بازی نمی‎کنید؟

دُن خوان مبهوت: فیلم؟ من؟

گِرتل: چون نیمرخ مناسبی دارید.

مادر آه می‎کشد: حالا این شروع کرده است! به دُن خوان. حرف‎های فراوانِ پوچ!

دُن خوان: چرا؟ فیلم مطمئناً یک آینده دارد.

گِرتل به مادر: می‎شنوی آقا چه می‎گیه؟ من از خنده می‎میرم!

گِرتل می‎خندد.

دُن خوان به او خیره نگاه می‎کند.

گِرتل ناگهان ساکت می‎شود.

دُن خوان به مادر: عجیب است. وقتی دخترتان گفت: "من از خنده می‎میرم"، ناگهان من را به یاد کسی انداخت.

گِرتل: به یاد اِستا نیلسن، درسته؟

دُن خوان: نه. فقط به یاد یکی که کسی نمی‎شناسد ... او قلبش را می‎گیرد.

گِرتل لبخند می‎زند: اما شما او را می‎شناسید؟

دُن خوان احساس نامطبوعی می‎کند.

مادر به گِرتل: زیاد گستاخ نشو! حالا وقتش رسیده که بری، حرکت!

گِرتل پوزخند می‎زند: خداحافظ! می‎رود.

دُن خوان به نامزدش فکر می‎کند: خداحافظ.

سکوت.

مادر: آدم متوجه می‎شود که پدر برای تربیت جایش خالی بوده است ... و آه می‎کشد. اینهمه قربانی، اینهمه درد و رنج، و تمام اینها فقط به این خاطر که اوضاع بدتر بشود. شوهر من پروفسور دانشگاه بود.

دُن خوان بلند می‎شود: بنابراین من فردا صبح زود می‎آیم. من حالا در یک مسافرخانه ز‎ندگی می‎کنم، اما آنجا برایم بیش از حد شلوغ است.

مادر بلند می‎شود: من آرزو می‎کنم که شما در پیش من خود را خوب احساس کنید ... به او دست می‎دهد و ناگهان به او ثابت نگاه می‎کند؛ آهسته: آیا ما همدیگر را نمی‎شناسیم؟

دُن خوان: ممکن است ... او خداحافظی می‎کند.

 

چهار خانم در آپارتمانِ یک برندۀ تورمِ اقتصادی چای می‎نوشند.

خانم اول، یک معلم سابق، خانم خانه است و سی ساله،

خانم دوم، یک هنرپیشه سینما و بیست و سه ساله،

خانم سوم، دوست دختر یک فروشندۀ اسب و هجده ساله،

و خانم چهارم، یک دندانپزشک و بیست و هفت ساله.

خانم اول به خانم دوم: لیمو یا مارتینی؟

خانم دوم: فقط بدون شکر!

خانم سوم: من بدون شکر نمی‎تونم زندگی کنم.

خانم دوم: آدم با خوردن شکر پستان‎هایش بزرگ می‎شود.

خانم سوم: اَه اَه.

خانم اول: اما مردها هنوز هم از پستان بزرگ خوششان می‎آید. وقتی یک خانم چاق از میان کافه رد می‎شود، مردها فوری به او خیره می‎شوند.

خانم سوم: اما شما با یک زن چاق در خیابان راه نمی‎روید!

خانم چهارم: آدم‌های دروغگو.

سکوت.

خانم اول: من دیروز یک کتاب عالی با کاغذ دست‎ساز در باره روانشناسی عشقورزیِ هندی خواندم. این شگفت‎انگیز است که مردمِ خاور دور چه نوآوری فوق‎العاده‎ای تولید می‎کنند. آنها با فرهنگ قدیمی خود فراتر از همۀ ما پرواز خواهند کرد.

خانم دوم: همچنین ما در حال حاضر در ساخت فیلم با آسیا کاملاً دیوانه هستیم. ما فیلم‎های غیرعادی زیادی می‎سازیم، بجز فیلم‎های آموزشی. از فردا من یک شاهزاده خانم در چین هستم ...

خانم سوم حرف او را قطع می‎کند: حالا که صحبت از چین شد: او تا این مدت کجا مانده است؟

خانم اول می‎خندد.

خانم چهارم لبخند عجیبی می‎زند: او گاهی دیر می‎کند.

خانم دوم: پیش من نه.

خانم چهارم و خانم دوم یک نگاه کینه‎توزانه رد و بدل می‎کنند.

خانم سوم قند می‎خورد: او پیش من همیشه خیلی زود می‎آید.

خانم اول به خانم سوم یک نگاه کینه‎توزانه می‎اندازد؛ به خانم دوم: یک شخص منحصر به فرد.

خانم دوم به خانم اول: شما آنجا چه دستمال باشکوهی دارید، عزیزم؟

خانم اول: یک هدیه از او. باتیک. در ضمن آن چوب حکاکی شده هم از اوست.

خانم دوم: آه!

خانم اول: تصویر سباستیانِ قدیس است.

خانم دوم بلند می‎شود و چوب حکاکی شده را تماشا می‎کند: بسیار جالب. او به من یک کرامیک هدیه کرد. یک خدایِ چوپانِ فلوت‎زن.

خانم سوم: او واقعاً چکاره است؟

خانم دوم مبهوت: شما این را نمی‎دانید؟

خانم سوم: نه نمی‎دانم! من او را فقط همینطوری می‎شناسم.

خانم دوم: او فروشندۀ آثار هنری است ... به خانم اول: بعلاوه، اخیراً می‎خواست در فیلم هم شرکت کند، من نمی‎دانم چه‌کسی او را به این کار متقاعد ساخته بود، البته من به او کمک کردم، اما فیلمبرداری‎های آزمایشی کاملاً ناموفق بودند.

خانم اول لبخند می‎زند: بله ‎بله، بهترین فرد فقط مستقیماً تأثیر می‎گذارد.

خانم سوم پوزخند می‎زند: اینکه مشخص است.

خانم اول طعنه‎آمیز آه می‎کشد: دختران جوانِ امروزه، دیگر آنها آرمانی ندارند.

خانم سوم: آرمان، این چیزی برای مردان است. او همیشه برایم تعریف می‌کند که من او را به یاد شخصِ خاصی ...

خانم دوم حرف او را قطع می‎کند: او این را برای من هم تعریف کرد.

خانم اول: ما همه او را به یاد چیزی می‎اندازیم. یکی او را به یاد چشم‎های کسی می‎اندازد، یکی دهانش.

خانم سوم: پاهای من او را به یاد کسی می‎اندازند.

خانم دوم کینه‎توزانه به خانم چهارم: و در پیش شما عزیزم؟

خانم چهارم سکوت می‎کند.

خانم دوم به خانم اول: احتمالاً روح ایشان او را به یاد کسی می‎اندازد.

خانم اول لبخند می‎زند: بله‎ بله، او عشق بزرگش را قطعه قطعه جستجو می‎کند.

خانم چهارم ناگهان بلند می‎شود: من دیگر نمی‎توانم این را تحمل کنم ... او عصبی به این‌سو آن‌سو می‎رود.

خانم سوم مبهوت به خانم دوم: مشکلش چه است؟

خانم چهارم ناگهان توقف می‎کند: مشکل من چه است؟! آیا هنوز هم آن را احساس نمی‎کنید یا نمی‎خواهید اصلاً احساس کنید که او مایل است ما را فقط تحقیر کند ...

خانم اول مبهوت حرف او را قطع می‎کند: چه‌کسی؟

خانم چهارم: او، او، او!

خانم دوم کنایه‎آمیز به خانم چهارم: اما کودک!

خانم چهارم خشمگین به خانم دوم: من کودک نیستم، من یک زن هستم و او از این که ما را تحقیر کند لذت می‎برد، اما وحشتناکتر این است که ما خودمان همدیگر را تحقیر می‎کنیم.

خانم سوم قند می‎خورد، طعنه‎آمیز: این فهمش برای من سخت است.

خانم چهارم: ممکن است.

خانم سوم: آخ! دندانم.

خانم دوم: قند!

خانم سوم: اوه ... او لپش را نگاه می‎دارد.

خانم اول لبخند می‎زند: درد می‎کند؟

خانم سوم: مانند سگ گاز می‎گیرد.

خانم دوم: خوشبختانه یک دندانپزشک در میان خود داریم، او پوزخند می‎زند و به خانم چهارم اشاره می‎کند.

خانم چهارم به خانم سوم: نشان بدهید ببینم ... خانم سوم دهانش را باز می‎کند.

خانم چهارم نگاه می‎کند. حالا فوراً درد قطع می‎شود. آیا قبلاً نرمی استخوان داشتید؟

خانم سوم: من؟ شما چه تصور کردید؟! من همیشه غذا برای خوردن داشتم، همچنین در اثنای بزرگترین قحطی، من از یک خانه درجه یک می‎آیم، فهمیدید شما خلالِ دندان؟!

خانم اول: اما خانم‎های عزیز! خواهش می‎کنم، در نظر باید گرفته شود که شما خود را در خانۀ یک وکیل دادگستری می‎یابید، که از چهارده روز پیش دستِ راست حکومت ...

خانم سوم حرف او را قطع می‎کند: چه‌کسی او را به حکومت رسانده است؟ دوست پسر من! پس چه‌کسی به دو وزیر رشوه داد ...

خانم اول حرف او را قطع می‎کند:  اینطور بلند صحبت نکنید! او وحشتزده به اطراف نگاه می‎کند. اپوزیسیون گوش می‎دهد.

سکوت.

خانم چهارم بطرز وحشتناکی سرد و روشن: به محض اینکه او حالا بیاید، این را در مقابل چهره‎اش می‎گویم که او چه‌کسی است: آخرین نفر در جهان.

خانم دوم: چرا؟ چون او دیگر از شما چیزی نمی‎خواهد؟

خانم چهارم تکان شدیدی می‎خورد: این را چه‌کسی می‎گوید؟

خانم دوم: او خودش.

خانم سوم می‎خندد.

خانم چهارم به خانم سوم ثابت نگاه می‎کند: هنوز هم درد می‎کند؟

خانم سوم پوزخند می‎زند: همه‌چیز خوب است.

خانم چهارم: خب ... هوم، من یک بار یک دندان او را کشیدم و او مژه هم تکان نداد ... نه، چه تحملی دارد ... او پوزخند می‎زند و خود را ناگهان در حال گریستن هیستریک روی یک مبل می‎اندازد.

تلفن زنگ می‎زند.

خانم اول گوشی تلفن را برمی‎دارد: الو. بله؟ ... و یک چهره ناامید به خود می‎گیرد. که اینطور؟ ممنون. گوشی را می‎گذارد. او اجازه داد بگویم که نمی‎تواند بیاید.

خانم دوم: چی؟!

خانم اول: او ما را قال گذاشته است.

خانم سوم: مرا؟!

خانم چهارم عصبی می‎خندد: براوو! براوو!

خانم سوم به خانم چهارم: ساکت!

خانم چهارم خاموش می‎شود و به خانم سوم خشم‎آلود نگاه می‎کند.

خانم دوم به خانم اول: او کجاست؟

خانم اول: احتمالاً دوباره پیش این گاو از شهر بِرن. او دیروز به این گاو یک نقاشی از دومیه فروخت. ظاهراً یک نقاشی اصل.

خانم چهارم بلند می‎شود و آهسته و تهدیدکنان خود را به خانم سوم نزدیک می‎سازد.

خانم دوم: هرچه او بدست می‎آورد، توسط ما زنان بیچاره بدست می‎آورد.

خانم چهارم در مقابل خانم سوم توقف می‎کند: تو گفتی "ساکت؟"

خانم سوم با تحقیر خانم چهارم را برانداز می‎کند: اسبِ عصبی.

خانم چهارم به او فریاد می‎کشد: بیرون!

خانم اول به خانم چهارم فریاد می‎کشد: بدون رسوائی، لطفاً!

سکوت.

خانم سوم: دیدار در گور دسته‌جمعی! سریع می‎رود.

خانم دوم با خود زمزمه می‎کند: خداحافظ، خداحافظ.

 

دو لُژ در بالکن یک اُپرای بزرگ.

در یکی خانم از شهر بِرن نشسته است که قبلاً از او صحبت شده بود.

در لُژ دیگر یک خانم قصاب بسیار چاق با گردنبند برلیان نشسته است.

"دُن خوانِ" موتزارت اجرا می‎گردد، و در واقع در حال حاضر دوئتِ "دستَت را به من بده زندگی‎ام".

خانم از شهر بِرن بسیار عصبی است و مرتب به اطرافش نگاه می‎کند،

در حالیکه خانم چاق از میان یک دوربینِ کوچک بی‎حرکت به صحنه نگاه می‎کند.

دُن خوان در پایانِ دوئت داخل لژ خانم از بِرن می‎شود.

او یک فِراک بر تن دارد و دست خانم را می‎بوسد.

 آنها کاملاً آهسته با هم صحبت می‎کنند.

خانم نفس راحتی می‎کشد: عاقبت! من نگران بودم، تو کجا مانده‎ای ... شوهرم هم همیشه من را منتظر می‎گذارد.

دُن خوان می‎نشیند و لبخند می‎زند: نترس.

مکث.

خانم: پس تو کجا بودی؟

دُن خوان: در سالن پاتیناژ.

خانم مبهوت: کجا؟

دُن خوان: یکی از دختران صاحبخانه‎ام امروز روز تولدش بود و من به او کفش پاتیناژ هدیه دادم ... او فقط می‎خواست به من نشان دهد که چطور می‎تواند پاتیناژ بازی کند.

خانم: که اینطور؟

دُن خوان: او استعداد رقصیدن دارد. شاید روزی قهرمان جهان شود.

مکث.

خانم: این کودک، قهرمان آینده جهانت چند سالش است؟

دُن خوان: پازده سال.

خانم تکان تندی می‎خورد.

خانم چاق بدون برداشتن نگاهش از صحنه: هیس!

مکث.

خانم: تو دیروز به من یک نقاشی از دومیه فروختی، یک نقاشی اصل؟

دُن خوان: بله. و؟

خانم: نقاشی جعلی است.

دُن خوان مبهوت: چی؟!

خانم: من پرس و جو کردم.

مکث.

دُن خوان: من آن را با این تضمین که واقعی است به دست آوردم ...

خانم حرف او را قطع می‎کند: من هرچه بگوئی باور می‎کنم و نقاشیِ تضمین شدۀ واقعی تو را با افتخار نگهمیدارم ... زن پوزخند می‎زند.

دُن خوان: من تا آخرین گروشن را به تو برمی‎گردانم ... او در کیف پولش جستجو می‎کند.

خانم: تو هیچ‌چیز به من پس نخواهی داد، گوش می‎کنی؟

خانم چاق بدون برداشتن نگاهش از صحنه: هیس!

دُن خوان در حال نگهداشتن یک چِک در برابر خانم: بفرما این هم چِک. بگیر.

خانم: نه.

دُن خوان. بگیر.

خانم: او را با تعجب نگاه می‎کند: تو روح نداری.

دُن خوان: تو مرا تحقیر نخواهی کرد ... او چِک را بالای نرده نگه می‎دارد، می‎گذارد چِک به پائین پرواز کند. حالا چِک به پائین افتاده است. خداحافظ چِک.

مکث.

خانم: راضی شدی؟

دُن خوان با صدای بلند: بله.

خانم چاق: هیس!

دُن خوان به خانم چاق: ببخشید! خانم چاق حالا تازه به او نگاه می‎کند و بی‌حرکت به او خیره می‎ماند.

خانم به خانم چاق اشاره می‎کند و لبخند می‎زند: فتح جدیدت.

دُن خوان پوزخند می‎زند: شیطان را بر روی دیوار نقاشی نکن.

نمایش تمام شده است، چراغ‎ها روشن می‎شوند، کف زدن و تشویق شدید. خانم دستمالش را مقابل چشم‎ها نگهمیدارد. خانم چاق همچنان به دُن خوان خیره نگاه می‎کند. دُن خوان برمی‎خیزد و کف می‎زند.

 

استادیوم پاتیناژ بسته می‎شود، زیرا حالا شب است.

گِرتل با دو نفر از همشاگردی‎هایش در هوای آزاد بر روی یک نیمکتِ کوچک نشسته است،

یک دختر بلوند و یک دختر تیره. آنها کفش پاتیناژ را از پا درمی‎آورند.

دختر تیره به گِرتل: من به تو بخاطر کفش‎های تازه پاتیناژت حسودیم می‎شه. من همیشه آرزوی چنین کفشی داشتم.

گِرتل: هدیه روز تولدمه.

دختر بلوند: حیف که تولد من تابستونه، در غیراینصورت می‎ذاشتم چنین کفشی به من هدیه کنند. این باید خیلی لذت ببخشد.

سکوت.

دختر تیره به گِرتل: این آقای برازندۀ قبلی که تو رو تماشا می‎کرد چه‌کسی بود؟

گِرتل: او پیش ما زندگی می‎کنه.

دختر بلوند: من از تیپش خوشم میاد.

گِرتل: من ازش خوشم نمیاد.

دختر بلوند: شوخی نکن!

گِرتل: نه، من دیگه ازش خوشم نمیاد.

دختر بلوند: اما من دیدم که تو قبلاً فقط چون او نگاه کرد سه بار خیلی سریع زمین رو دور زدی!

گِرتل: مُضحکه، و من فکر می‎کردم که از جایم حرکت نمی‎کنم.

دختر تیره: تو کاملاً مطمئن بودی!

گرتل: نه. نامطمئن ...

دختر بلوند حرفش را قطع می‎کند: تو تا حالا هرگز به این خوبی بازی نکرده بودی!

گِرتل کنایه‎آمیز لبخند می‎زند: شماها باید آن را بدونید.

سکوت.

دختر تیره: مگه چکارت کرده که دیگه ازش خوشت نمیاد؟

گِرتل: هیچ‌چیز. من فقط به تازگی خوابشو دیدم.

دختر بلوند: فقط به این خاطر؟

گِرتل: او منو در خواب کُشت.

دختر تیره: چطوری؟

گِرتل: من از یک جنگل کوچک می‎گذشتم، جائیکه مسیر یک پیچ می‎خوره و آن درخت وحشتناک قرار داره، هوا تاریک بود، و در آنجا من ناگهان دستشو احساس کردم، اما انگشتاش چاقو بودند ... نه، من مایل نیستم به آن فکر کنم، خواب وحشتناکی بود! با اینکه مدت درازی دوباره بیدار بودم اما باز هم مرتب فکر می‎کردم که مُرده‎ام.

دختر بلوند می‎خندد: تو اما زنده‎ای!

گِرتل لبخند می‎زند: امیدوارم.

در دوردست یک سر و صدای خفه.

دختر تیره گوش می‎سپرد: یخ سر و صدا می‎کنه.

گِرتل: فردا هوا سردتر می‎شه.

دختر بلوند: بیائید! در بسته است، آنها در را به روی ما قفل می‎کنند!

 

دُن خوان در اتاق مبله‎اش صبحانه می‎خورد.

او یک پیژامه تیره پوشیده است.

مادر بی‌صدا در اتاق را باز می‎کند، از پشت سرِ او خود را نزدیک می‎سازد، و ناگهان با دست‎هایش چشمان او را از پشت نگهمیدارد.

مادر: من کی هستم؟

دُن خوان پوزخند می‎زند: خبر ندارم.

مادر دست‎هایش را برمی‎دارد: تو حقه‎باز، صبحانه خوشمزه است؟

دُن خوان: ممنون.

مادر: یک نامه برایت آمده ...

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: از کجا؟

مادر نامه را به او می‎دهد: چرا حالا ترسیدی؟

دُن خوان: دلیلش را فراموش کرده‎ام ... او لبخند می‎زند، پاکت را باز می‎کند و نامه را می‎خواند.

مادر: نامه از یک زن است. اجازه دارم آن را بخوانم؟

دُن خوان: نه.

سکوت.

مادر: تو در برابر من راز داری؟

دُن خوان: بله.

سکوت.

مادر ناگهان نامه را از دست او می‎قاپد.

دُن خوان: فوراً پس بده.

مادر: من چنین کاری نمی‎کنم ... او آن را سریع می‎خواند و مضطرب به دُن خوان نگاه می‎کند.

دُن خوان لبخند می‎زند: آیا حالا راضی هستی؟

مادر به نامه اشاره می‎کند: این تو هستی؟

دُن خوان: چنین ادعا می‎شود.

مادر: آیا این حقیقت دارد؟

دُن خوان: من هر مسئولیتی را انکار می‎کنم.

مادر: یک زن می‎خواهد بخاطر تو خودش را در آب غرق کند.

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: او برای انجام این کار می‎خواهد هنوز فکر کند.

مادر: خدای من، ببین چطور صحبت می‎کند!

دُن خوان: آیا تقصیر من است که دیگر از او خوشم نمی‎آید؟ آیا باید خودم را مجبور کنم؟

مادر: حالا ترس دارم.

دُن خوان لبخند می‎زند: نترس ... او نامه را دوباره از دستش می‎گیرد. او یک فروشندۀ آثار هنری است و از من تقاضای رقص کرد. او ول کن نبود، و آنچه را که می‎خواست بدست آورد. تمام. ما چند بارِ دیگر همدیگر را ملاقات کردیم، اما بعد متوجه شدم که در بارۀ او اشتباه می‎کردم ... او پوزخند می‎زند. او در اصل مرا به یاد کسی انداخت، اما هیچ شباهتی وجود نداشت. بله، همیشه برای آدم اینطور اتفاق می‎افتد. من فقط نمی‎توانم آرمانم را بیابم ... او لبخند می‎زند.

مادر: تو آن را هرگز پیدا نخواهی کرد، زیرا تو دیگر دارای آرمان نیستی. آرمان تو مُرده است.

دُن خوان بدگمان: مُرده؟ او قلبش را می‎گیرد. نه، نه. غیرممکن است! او قطعاً در جائی زندگی می‎کند و با یک مرد صادق ازدواج کرده است، دارای فرزند است و آرامش خود را می‎خواهد، به این دلیل هم به من جواب نمی‎داد ... او پوزخند می‎زند.

مادر: من می‎توانم این را درک کنم.

دُن خوان ناگهان با خشونت: تو چه چیز را می‎توانی درک کنی؟! آنچه را تو می‎بینی و می‎شنوی و مزه می‎کنی! مگر تو که هستی؟ بیوۀ خوبِ یک کارمند که فکر می‎کند وقتی خود را به یک مرد تسلیم می‎سازد سپس یک ستاره فوری از آسمان سقوط می‎کند!

مادر: فراموش نکن که من هم فقط یک انسان هستم!

دُن خوان: من اما می‎خواهم آن را فراموش کنم! من نمی‎خواهم دوباره یادآوری شوم! کافیست!

سکوت.

مادر: جائیکه تو دراز کشیده‎ای تخت او بود ... به من گوش می‎دهی؟ و این میزتحریر او بود، جائیکه تو می‎نویسی، و در این کمد لباس‎های او آویزان بود، که من بعد آنها را بخشیدم ... من اغلب او را اینجا در کنار این میز تحریر نشسته می‎دیدم، حتی پس از آنکه در جنگ کشته شده بود، و حتی وقتی من او را نمی‎دیدم می‎دانستم که او در اتاق است و من را زیر نظر دارد، انگار که زمان اصلاً وجود ندارد ... تو، تو او را ابتدا از اینجا راندی. مواظب باش که او برنگردد، که او در راهرو نایستاده باشد، اگر من حالا بیرون بروم ... خود را به دُن خوان نزدیک می‎سازد. تو، من مایل نیستم دوباره او را ببینم، نه، دیگر هرگز ... خود را به او می‎چسباند. بگذار این کار را بکنم ، خواهش می‎کنم بگذار.

دُن خوان خود را حرکت نمی‎دهد: من که می‎گذارم این کار را بکنی.

مادر ناگهان او را ول می‎کند و سر خود را در دست می‎گیرد، انگار که باید ابتدا دوباره به خود آید: این چه چیزیست که من را به سمت تو می‎کشاند؟

دُن خوان: هیچ‌چیز.

مادر: آره، این هیچ‌چیز نیست ... به او فریاد می‎کشد. تو با من چه می‎کنی؟!

دُن خوان: هیچ‌چیز. او به زن فریاد می‌کشد. خب حالا دیگر من را راحت بگذار!

سکوت.

مادر کینه‎توزانه: من تو را راحت می‌گذارم، من تو را راحت می‎گذارم ... می‎رود.

دُن خوان تنها؛ رفتن او را نگاه می‎کند: وقتش رسیده بود.

 

دو زن فروشنده آثار هنری داخل آتلیه کوچک‎شان می‎شوند. زن اول کاملاً مست است‎، زن دوم چراغ را روشن می‎کند، زیرا مدتی از نیمه‌شب گذشته است.

زن اولی آواز می‎خواند: چه کسی گریه خواهد کرد، وقتی آدم از هم جدا می‌گردد ...

زن دومی آواز او را قطع می‎کند، با صدای خفه: ساکت! برو دراز بکش.

زن اولی: چرا؟ و می‎خواهد برای خود در گیلاس مشروب بریزد.

زن دومی بطری را از او می‎گیرد.

زن اولی: من مست نیستم.

زن دومی: تو به اندازه کافی نوشیدی.

سکوت.

زن اولی ناگهان به زن دومی فریاد می‎کشد: من به اندازه کافی ننوشیدم!

زن دومی: بلند حرف نزن! همسایه‎ها ...

زن اولی فریادکشان حرف او را قطع می‎کند: من بیشتر می‎خوام، من بیشتر می‎خوام! و بطری را از دست او می‎قاپد. همسایه به دیوار می‎کوبد.

زن دومی: می‎شنوی؟ ما را از اینجا بیرون خواهند کرد.

زن اولی برای خود مشروب می‎ریزد: مهم نیست.

زن دومی: اما برای من مهم است! در این کمبود مسکن!

زن اولی: من کنار زباله هم می‎خوابم. او می‎نوشد و ناگهان تلخ می‎گرید. تو مقصری که او دیگر نمی‎خواهد از من چیزی بداند، که من دیگر مورد علاقه‎اش نیستم.

زن دومی مبهوت: من؟

زن اولی: او نامه‎های من را پاره کرد، و من فکر می‎کردم که او مرا نجات خواهد داد.

زن دومی با تمسخر: نجات‌دهنده؟

زن اولی: بله، از دست تو ... به او جدی نگاه می‎کند و بعد آهسته به او می‎خندد.

سکوت.

زن دومی غمگین سرش را تکان می‎دهد: تو برای یافتنم زوزه خواهی کشید.

زن اولی دوباره به او فریاد می‎کشد: من یک لحظه هم برای یافتنت زوزه نخواهم کشید! تو گفته بودی که موهای فرفری زنانه است، و لب غنچه کردن زنانه است، و پاشنه بلند زنانه است، و من آنچه تو می‎خواستی و آنطور که تو می‎خواستی پوشیدم، اما حالا، این کارها کافیست! او بلوز مانندِ فِراکش را از تن می‎درد و آن را جلوی پای زن دوم پرتاب می‎کند. این هم مُدِ تو!

همسایه دوباره به دیوار می‎کوبد، این بار بسیار محکمتر.

زن دومی صدای کوبیدن به دیوار را اصلاً نمی‎شنود، بلکه فقط به زن اول خیره نگاه می‎کند؛ آهسته: پیتر، پیتر.

زن اولی جیغ می‎کشد: اسم من پیتر نیست! اسم من آلیس است!

سکوت.

زن دومی: خداحافظ آلیس ... و می‎خواهد ناگهان برود.

زن اولی مبهوت: کجا؟

زن دومی: قدم بزنم.

زن اولی کینه‎توزانه: نمی‎تونی بخوابی؟

زن دومی با خشونت: تنها بخواب! می‎رود.

زن اولی تنها؛ او می‎نوشد و لباسش را درمی‎آورد: تنها؟ نه، من دیگر تنها نمی‎خوابم ... او به اطراف نگاه می‎کند. پس کجائی حقه‎باز؟ ... او عکس دُن خوان را از کشو بیرون می‎آورد. تو اینجائی ... او عکس را روی میز قرار می‎دهد، می‎نشیند و به عکس نگاه می‎کند. حالت چطوره؟ خوب؟ حال من هم خوبه ... او می‎خندد. گوش کن: فرزندمان رفته، بله ‎بله، او رفته، ناپدید گشته، و من دوباره هرگز یک فرزند بدست نخواهم آورد، هرگز، می‎فهمی؟ حیف ... من برایت نوشتم که اگر تو نیائی خود را در آب غرق خواهم کرد، این کار می‎تونست برای تو مناسب باشه، مگه نه؟ ... به من نگاه کن. من تو را به یاد چه کسی انداختم؟ خب به من یک بار بگو که این حیوان چه کسی است؟ ... او با سرعت بلند می‎شود. اینطور به من نگاه نکن! صبر کن ... او یک سوزن برمی‎دارد، چشم عکس را سوراخ سوراخ می‎کند و دوباره آن را بر روی میز می‎گذارد. خب، حالا نگاه کن، اگر می‎تونی ... چی؟ تو هنوز هم نگاه می‎کنی؟! او به عکس فریاد می‎کشد. نگاه نکن، نگاه نکن! او یک صندلی برمی‎دارد و آن را با خشم به میزی که عکس بر رویش قرار دارد می‎کوبد، طوریکه لیوان‎ها و بشقاب‎ها می‎شکنند. بگیر، بگیر، بگیر!

همسایه بسیار محکم به دیوار می‎کوبد و یک صدای زنانه خشمگین فریاد می‎زند: "ساکت"

زنِ اولی خود را خسته به دیوار تکیه می‎دهد.

زن همسایه با لباس خواب می‎آید؛ سرزنش می‎کند: این سر و صدا چه معنی می‎دهد، آن هم  زمانیکه آدم می‎خواهد بخوابد؟ چه خبر است دوشیزه؟!

زن اولی ابلهانه لبخند می‎زند؛ آهسته: من حالا یک نفر را زدم و کشتم.

زن همسایه: عیسی مسیح! و بر سینه صلیب رسم می‎کند.

 

دُن خوان در اتاق مبله‎اش به این سمت و آن سمت می‎رود.

بعد از ظهر است و او منتظر آمدن یک مهمان است.

یک میز کوچک آراسته و آماده شده است.

او به ساعتش نگاه می‎کند، در آهسته زده می‎شود و گِرتل داخل می‎شود.

دُن خوان شگفتزده شده است.

گِرتل جدی به او نگاه می‎کند: من یک خواهش بزرگ دارم.

دُن خوان لبخند می‎زند: بفرمائید، شجاع باشید.

گِرتل: شما عصبانی خواهید شد ...

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: من عصبانی نیستم.

گِرتل: قسم می‎خورید؟

دُن خوان: قسم می‎خورم. خب بگو؟

سکوت.

گِرتل: خواهش می‎کنم، دیگر به سالن پاتیناژ نیائید.

دُن خوان مبهوت: چرا نه؟

گِرتل او را با تعجب نگاه می‎کند: لطفاً دیگر هنگام بازی پاتیناژ من را تماشا نکنید.

سکوت.

دُن خوان: چرا نباید این کار را بکنم، وقتی به من لذت می‎بخشد؟

گِرتل: چون من هنوز نمی‎تونم خوب پاتیناژ بازی کنم.

دُن خوان: کودک عزیز، شما یک استعداد بزرگ هستید. شما قهرمان جهان می‎شوید.

گِرتل: اگر شما وقتِ بازی به من نگاه کنید مطمئناً نمی‎شم.

سکوت.

دُن خوان: این را تا حال کسی به من نگفته بود ...

گِرتل حرف او را قطع می‎کند: شما به من قول می‎دهید که دیگر برای تماشا نیائید؟

دُن خوان: من سعی خودم را خواهم کرد، اما چنین قولی هرگز نمی‎دهم.

سکوت.

گِرتل: آیا باید کفش‎های پاتیناژ را به شما پس بدهم؟

دُن خوان به او ثابت نگاه می‎کند: چه‌کسی این را می‎خواهد؟ ماما؟

گِرتل: او هم این را می‎خواهد، اما این حساب نمی‎شود.

دُن خوان: پس چه به حساب می‎آید؟ آیا اجازه ندارم چیزی به کسی هدیه بدهم؟

سکوت.

گِرتل آهسته: من کفش‎های پاتیناژ شما را نگه خواهم داشت.

دُن خوان طعنه‎آمیز: صمیمانه ممنونم.

گِرتل ترسناک لبخند می‎زند: اما اگر روزی یخ بشکنه و من در آب فرو برم، شما مقصرید.

دُن خوان: البته.

درِ خانه زده می‎شود.

دُن خوان گوش می‎سپرد، به میز کوچک آماده گشته نگاهی می‎اندازد.

گِرتل: شما منتظر مهمان هستید؟

دُن خوان لبخند می‎زند: اینطور فکر می‎کنم.

گرتل: دوباره یک خانم؟

دُن خوان: او خودش را دعوت کرده است ... و می‎خواهد برود تا درِ خانه را باز کند.

گِرتل: من در را باز می‎کنم! سریع می‎رود.

دُن خوان تنها؛ او در برابر آینه کراواتش را تنظیم می‎‎کند؛ به تصویرش در آینه: بله ‎بله، تو مقصری، همیشه ... او کوتاه می‎خندد.

گِرتل دوباره داخل می‎شود.

دُن خوان: خب کی بود؟

گِرتل: خانم دوباره رفت.

دُن خوان مبهوت: چرا؟

گِرتل: من او را فرستادم برود.

سکوت.

دُن خوان: شما با این کار به من هیچ ضرری نمی‎زنید ... او پوزخند می‎زند.

گِرتل ناگهان به او فریاد می‎کشد: شما نباید دیگر در اینجا مهمان بپذیرید، دیوارها نازک هستند، من این را تحمل نمی‎کنم، من هر کلمه را می‎شنوم، من نابود خواهم شد!

سکوت.

دُن خوان برای خود قهوه می‎ریزد و می‎نوشد.

گِرتل او را تماشا می‎کند؛ آهسته: من مایل نیستم در پوست شما قرار داشته باشم.

دُن خوان: که اینطور که اینطور ... او شیرینی می‎خورد.

گِرتل: اگر من جای شما بودم نمی‎خواستم دیگه زندگی کنم.

دُن خوان در حال لبخند زدن تعظیم می‎کند: من متوجه شدم. آیا قهوه می‎نوشید؟

گِرتل: من از شما هیچ‌چیز نمی‎خوام! او می‎گرید و سریع می‎رود.

دُن خوان تنها؛ رفتن او را تماشا می‎کند: صبر کن، تا بزرگتر شوی ... او پوزخند می‎زند.

پرده سوم: آدمک برفی

ماگدا در راهرو منتظرِ بازگشت دُن خوان به خانه است.

این یک شب کاملاً تاریکِ زمستانی است و فقط نور یک چراغ خیابانی فضا را روشن می‎سازد.

عاقبت دُن خوان درِ خانه را می‎گشاید؛ او با زن جوانِ یک تاجر به نام ماسکه از بالماسکه بازمی‎گردد.

دُن خوان چراغ را روشن می‎کند. ماگدا دیده می‎شود.

ماسکه: جیغ می‎کشد، گرچه او ماگدا را ندیده است: چراغ را خاموش کن! اگر شوهرم من را ببیند مرا می‎کشد!

دُن خوان دوباره چراغ را خاموش می‎کند، او هم ماگدا را نمی‎بیند: اینجا کسی تو را نمی‎بیند. من طبقه خیلی بالا زندگی نمی‎کنم، بیا.

ماسکه ناگهان توقف می‎کند: چرا من با تو می‎روم؟

دُن خوان لبخند می‎زند: تو این را نمی‎دانی؟

ماسکه: من نمی‎تونم.

دُن خوان مبهوت: چی؟

سکوت.

ماسکه: آیا تعجب دارد اگر ماسکۀ زیبا یک بار امتناع کند؟

دُن خوان: تو مانند یک رمانِ خوب صحبت می‎کنی.

ماسکه: من رمان نیستم.

دُن خوان: بیا.

ماسکه: نه. چون من در حال حاضر هیچ‌چیز در پیش تو احساس نمی‎کنم.

دُن خوان: این یک خطای بزرگ است.

ماسکه: در پیش تو همه‌چیز مُرده است، انگار شیشه بین ما قرار دارد، یک شیشۀ ضخیم که آدم می‎تواند بر رویش قدم بگذارد ... بگذار من بروم، خواهش می‎کنم! تو به شخص دیگری تعلق داری!

دُن خوان: من به کسی تعلق ندارم.

ماسکه: من نمی‎خواهم تو را از کسی بدزدم. تو روزی از من سپاسگزار خواهی بود که من حالا با تو ...

دُن خوان حرفش را قطع می‎کند: سپاسگزار؟ چه وقت؟ در آخر زمان؟

ماسکه: شاید سپس دوباره همدیگر را ببینیم.

دُن خوان پوزخند می‎زند: مطمئناً.

سکوت.

ماسکه: خب، بگذار بروم.

دُن خوان: درِ خانه را باز می‎کند.

ماسکه مردد: تو به این راحتی می‎گذاری من بروم؟

دُن خوان: من هیچکس را مجبور نمی‎کنم ... او لبخند می‎زند  و قلبش را می‎گیرد.

ماسکه: حقه‎باز! سریع می‎رود.

دُن خوان: درِ خانه را می‎بندد، چراغ را روشن می‎کند و چشمش شگفتزده به ماگدا می‎افتد: شما اینجا چکار می‎کنید؟

ماگدا: من انتظار شما را می‎کشم. من از یکساعت پیش اینجا انتظار می‎کشم، چون مادرم نباید از حرف‌هائی که حالا می‌زنم چیزی بداند، و من در طول روز هرگز وقت ندارم.

دُن خوان: در بارۀ مادرتان است؟

ماگدا: نه. در بارۀ چیز خیلی مهمتری است. من پول احتیاج دارم. برایم سخت است از شما خواهش کنم، اما من با کمال میل بر خودم غلبه می‌کنم، چون بخاطر نجات یک رفیق است، و شما تنها سرمایه‎داری هستید که من می‎شناسم ... و لبخند می‎زند.

دُن خوان: شما من را در یک نورِ اشتباه می‎بیند ... و لبخند می‎زند.

ماگدا: رفیق من در یک عمل انقلابی شرکت کرده و تحت تعقیب است. او به یک بلیط برای رفتن به خارج احتیاج دارد. خواهش می‎کنم به من کمک کنید. خیلی فوری‎ست.

دُن خوان: هوم. اگر کمک نکنم برایش چه پیش می‎آید؟

ماگدا: زندان.

دُن خوان: این خوب نیست. آیا دختر زیبائیست؟

ماگدا مبهوت: چه کسی؟

دُن خوان: رفیق شما.

ماگدا به او خیره نگاه می‎کند: شما چه چیزهائی می‎پرسید ...

دُن خوان حرفش را قطع می‎کند: طبیعی‌ترین چیز در جهان.

ماگدا: آدم متوجه می‎شود که شما نمی‎دانید رنجِ عظیم تودۀ وسیعی از مردم ...

دُن خوان: توده، توده، توده! فقط با شنیدن آن حالم بد می‎شود!

ماگدا: شما باید به آن عادت  کنید. البته هنوز جهانِ شما با ترور، قتل و سلب حقوق دیگران حکمرانی می‎کند ...

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: جهان من؟

ماگدا: بله، شماها انقلاب را سرکوب کردید، اما ما دوباره برمی‎گردیم!

دُن خوان: من هیچ‌چیز را سرکوب نکردم، این باید یک اشتباه باشد. شما مرا ظاهراً برای یک نیرویِ سازنده بحساب می‎آورید؟ و لبخند می‎زند.

ماگدا: من اما حالا از شخص شما صحبت نمی‎کنم ...

دُن خوان حرف او را قطع می‎کند: افسوس. خیلی حیف شد.

ماگدا: این شیطنت را کنار بگذارید! همچنین شما هم فقط یک محصول از طبقۀ خودتان هستید و فقط دو طبقه وجود دارد: طبقۀ استثمارگر و طبقۀ استثمارشونده، و شما ...

دُن خوان دوباره حرف او را قطع می‎کند: من همیشه استثمار می‎شوم.

ماگدا: توسط چه‌کسی؟

دُن خوان: توسط شما زن‎ها. اما من همچنین انتقامش را از شماها می‎گیرم. همۀ زنانی که نمی‎توانند مورد علاقه‎ام واقع شوند ... آنها برای من انسان نیستند.

ماگدا: بنابراین برای شما یک زن ابتدا زمانی شروع به انسان گشتن می‎کند که پول داشته باشد؟ من در دفتر کار می‎نشینم و تقریباً هیچ درآمدی ندارم! و تمام این میلیونها کارگر در کارخانه‎ها که جوان پژمرده می‎شوند برای تمام اینها شما اصلاً قلبی ندارید؟!

دُن خوان: نه. این برایم بیش از حد می‎شود.

ماگدا: شما یک جنایتکار بی‎احساس هستید!

دُن خوان: نظرها مختلفند!

ماگدا: رابطۀ بین جنسیت‎ها برای ما اصلاً دیگر مشکلی نیستند، فقط یک عملکرد است مانند خوردن و آشامیدن!

دُن خوان طعنه‎آمیز: جالب است.

ماگدا: در این رابطه دیگر رازی وجود ندارد! ما فراتر از آن هستیم.

دُن خوان: و حالا کجا هستید؟ ماگدا به او خیره نگاه می‎کند. خودتان را یک بار در آینه نگاه کنید.

ماگدا: من خودپسند نیستم.

دُن خوان: شما یک دختر زشت هستید. من اما با این وجود به رفیقتان کمک خواهم کرد ... او پوزخند می‎زند و یک بسته اسکناس به او می‎دهد. سفر بخیر!

ماگدا: پول را از او می‎گیرد و همچنان به او خیره نگاه می‎کند؛ آهسته: شما حیوان.

دُن خوان: این بجای تشکر است؟

ماگدا: چرا شکنجه‎ام می‎دهید؟

دُن خوان: چون شما به من توهین می‎کنید ... او دختر را تنها می‎گذاد و از پله‎ها بالا می‎رود.

ماگدا تنها؛ او بر روی آخرین پله می‎نشیند، پول را می‎شمرد و ناگهان می‎گرید.

 

دُن خوان در اتاقش فِراک را از تن خارج می‎سازد.

یک سیگاربرگ روشن می‎کند. مادر می‎آید، او بسیار هیجان‎زده است.

مادر: من باید فوری با تو صحبت کنم.

دُن خوان: بفرما، صحبت کن.

مادر: تو دوباره امشب در سالن پاتیناژ بودی؟

دُن خوان: بله.

مادر: و تو گِرتل را مسافتی همراهی کردی ... از میان جنگل کوچک، اینطور نیست؟

دُن خوان: خب؟ مادر او را با تعجب نگاه می‎کند و ناگهان به شدت می‎گرید. دُن خوان بازوی او را لمس می‎کند. چه شده است؟

مادر جیغ می‎کشد: به من دست نزن! به من دست نزن، تو جنایتکار! تو فرزند من را اغفال کردی.

دُن خوان: چی؟! من؟!

مادر: تو دخترم را بی‎حرمت ساختی!

دُن خوان: من دختر را؟! چه کسی این را می‎گوید؟!

مادر: او خودش!

دُن خوان: او دروغ می‎گوید، او دروغ می‎گوید!

مادر: تو دروغ می‎گی، تو! اوه، من تو را خوب می‎شناسم!

دُن خوان به او خیره نگاه می‎کند؛ آهسته: تو باید دیوانه شده باشی.

مادر با نفرت تمام به او ثابت نگاه می‎کند: تو مقصری. او همه‌چیز را برایم اعتراف کرده است.

دُن خوان: او کجا است؟ او باید در مقابل صورتم این را بگوید.

مادر: تو او را دیگر نخواهی دید. اول در برابر دادگاه.

سکوت.

دُن خوان: من به تمام چیزهائی که برایم مقدسند قسم می‎خورم.

مادر می‎خندد: برای تو دیگر هیچ‌چیز مقدس نیست، برای تو نه!

دُن خوان به او فریاد می‎کشد: من باید چشمانم را از دست بدهم! گِرتل می‎آید، آشفته و گریان.

مادر جیغ می‎کشد: گمشو! بیرون!

دُن خوان خود را سریع جلوی در قرار می‎دهد: ایست! به گِرتل. من چکار کرده‎ام؟

گِرتل با وحشت به او ثابت نگاه می‎کند: شما به من کفش پاتیناژ هدیه دادید.

دُن خوان: و؟!

گِرتل: شما همیشه به پاهایم نگاه می‎کنید.

مادر حرف او را قطع می‎کند: حالا برو! بازوی او را نگهمیدارد و نیشگون می‎گیرد.

گِرتل: آخ! ولم کن! او خود را رها می‎سازد و دوباره مجذوب گشته به دُن خوان نگاه می‎کند. شما دهانم را نگهداشتید.

دُن خوان: دهان را؟

گِرتل: در جنگل کوچک، جائیکه مسیر یک پیچ می‎خورد. شما من را به یک درخت تکیه دادید، شما می‎خواستید من را ببندید ... به او فریاد می‎کشد. شما من را زدید!

دُن خوان: دروغ، دروغ، دروغ!

گِرتل: من نمی‎خواهم دیگر زندگی کنم! چرا شما من را نکشتید؟!

دُن خوان مبهوت به او خیره نگاه می‎کند، سپس سریع فِراک و پالتویش را می‎پوشد.

مادر او را تماشا می‎کند و خود را در مقابل در قرار می‎دهد: کجا؟ تو نمی‎تونی اینجا از دست من فرار کنی.

دُن خوان: همه‌چیز باید روشن شود. من حالا پیش پلیس می‎روم.

مادر: من حرفت را باور نمی‎کنم!

دُن خوان: خجالت بکش. برو کنار! می‎رود.

مادر او را صدا می‎زند: من تو را به چوبه دار می‎رسونم! گِرتل در حال گریستن به پاهایش نگاه می‎کند.

 

در آپارتمانِ برندۀ تورمِ اقتصادی. اولین خانم، خانم خانه چایش را تنها می‎نوشید.

دومین خانم، هنریشه سینما، هیجانزده با یک روزنامه می‎آید.

دومین خانم: آیا این را خوانده‎ای؟ عاقبت شیطان او را برد!

اولین خانم: چه کسی را؟

دومین خانم: عشق بزرگ ما ... مقرضانه می‎خندد و روزنامه را به او می‎دهد. او یک دختر نابالغ را اغوا کرده است.

اولین خانم: آه!

دومین خانم: باید چنین اتفاقی می‎افتاد.

اولین خانم حریصانه می‎خواند: این پایان او است.

دومین خانم: البته او با پای خودش پیش پلیس رفته و مدام انکار می‎کند، اما کسی بیگناهی آقا را باور نمی‎کند ... و پوزخند می‎زند. او شهرت خوبی ندارد.

اولین خانم می‎خواند: اگر هم او بیگناه باشد، باز هم سزاوار همه این چیزها است.

دومین خانم: او باید امروز دستگیر می‎شد، اما ترجیح داد ناپدید شود ... برای خود چای می‎ریزد. او دیگر هیچ امیدی ندارد. حکم توقیفش صادر شده است.

اولین خانم هنوز در حال خواندن است: آیا ردی از او پیدا کرده‎اند؟

دومین خانم: هنوز چیزی کشف نکرده‎اند، اما او را پیدا خواهند کرد. در جهان دیگر محلی برای او وجود ندارد.

اولین خانم: بله، جهان کوچک است ... چشمش به یک آگهی در روزنامه می‎افتد. راستی: آیا "همسر محبوب مهاراجه" را دیده‎ای؟

دومین خانم: یک فیلم الهامبخش! آخرین چیزها در پشت این فیلم پنهان است!

 

در یک جنگل از برف پوشیده شده.

دو زن سالخورده با یکدسته چوب بر روی پشت می‎آیند.

به زودی شب می‎شود.

اولین زن سالخورده با صدای خفه: ایست! آنجا کسی می‎گذرد!

آن دو استراق‌سمع می‎کنند.

دومین زن سالخورده: من هیچ‌چیز نمی‎شنوم، هیچ‌چیز نمی‎بینم.

اولین زن سالخورده: اما اینطور به نظرم رسید که انگار چیزی حرکت کرد.

آن دو دوباره استراق‌سمع می‎کنند.

دومین زن سالخورده: دیروز جنگلبان من را راند، او مرا با ژاندارمری تهدید کرد.

اولین زن سالخورده: جنگلبان مدت‎هاست که باید برود و بمیرد!

دومین زن سالخورده: همه این کارها فقط بخاطر کمی چوب. او می‎گوید که این کار دزدیست ... من مایل نیستم بدانم که آقایان والامقامِ شهری از جنگل چه دزدی‎ای می‎کنند!

اولین زن سالخورده به اطراف نگاه می‎کند: حالا این جنگل به چه کسی تعلق دارد؟

دومین زن سالخورده: نمی‎دانم اسمش چیست. باید یک قاچاقچی بزرگ باشد.

اولین زن سالخورده: بله ‎بله، جهان نابود می‎شود.

دُن خوان ناگهان ظاهر می‎شود؛ او ویران به نظر می‎رسد. دو زن سالخورده وحشت می‎کنند. دُن خوان مشکوکانه به آن دو نگاه می‎کند.

دومین زن سالخورده متواضعانه: سلام آقا.

دُن خوان به اطراف نگاه می‎کند: آیا من اینجا در محل درستی هستم؟ من می‎خواهم به ایستگاه راه‎آهن بروم.

دومین زن سالخورده: ما راه‎آهن نداریم. راه‎آهن بعدی سه ساعت با اینجا فاصله دارد.

دُن خوان: سه ساعت چیزی نیست ... و می‎خواهد به رفتن ادامه دهد.

دومین زن سالخورده: شما باید از روی باتلاق بگذرید. اما حالا در شب من چنین کاری نمی‎کردم.

دُن خوان: حالا همه چیز یخ زده است.

اولین زن سالخورده: آقای محترم، یک باتلاق هرگز یخ نمی‎بندد، و اگر ندانی که خدای مهربان کجا ساکن است تو را در خود فرو می‎برد.

دُن خوان‎: او کجا زندگی می‎کند؟

دومین زن سالخورده می‎خندد؛ به دُن خوان اولین زن را نشان می‌دهد: او آن را می‎داند! او آن را دقیقاً می‎داند!

اولین زن سالخورده به دومین زن سالخورده: بله که می‎دانم، بله که می‎دانم!

دومین زن سالخورده ناگهان با خشونت: من به هیچ‌چیز اعتقاد ندارم! دیگر به هیچ‌چیز!

سکوت.

دُن خوان به اولین زن سالخورده: آیا گاهی با خدای مهربان صحبت می‎کنید؟

اولین زن سالخورده: بله.

دومین زن سالخورده پوزخند می‎زند: هر روز صبح و هر شب.

دُن خوان به اولین زن سالخورده: پس از طرف من به او سلام برسانید و بگوئید حرف من را باور نمی‎کنند و به من تهمت می‎زنند اما من بی‎گناهم.

اولین زن سالخورده تقریباً وحشتزده به او خیره نگاه می‎کند: چه اتفاقی افتاده است؟

دُن خوان: او آن را می‎داند ... می‎رود.

دو زن سالخورده رفتن او را شگفتزده تماشا می‎کنند.

دومین زن سالخورده ناگهان او را صدا می‎زند: سفر بخیر، آقای محترم! سفر بخیر! و می‎خندد.

 

خورشید در روستا بر روی یک آدمک برفی می‎تابد.

دو دختر روستائی می‎آیند.

اولین دختر: آدمک برفی را نگاه کن!

دومین دختر: آن را برادرم ساخته است. بیا، ما بازویش را قطع می‎کنیم، بعد برادرم عصبانی خواهد شد ... و یک چوب برمی‎دارد و بر بازوی راست آدمک برفی می‎کوبد و آن را جدا می‎سازد.

اولین دختر: من بر روی سرش می‎کوبم! و این کار را می‎کند.

دُن خوان می‎آید. دو دختر کمی می‎ترسند.

دُن خوان: ایستگاه راه‎آهن کجاست؟

اولین دختر: آنجا.

دومین دختر: آیا می‎خواهید حالا سفر کنید؟

دُن خوان: بله.

دومین دختر: امروز دیگر هیچ قطاری حرکت نمی‎کند. آخرین قطار رفته است.

دُن خوان: که اینطور؟ او به اطراف نگاه می‎کند. کجا می‎شود اینجا شب را گذراند؟

اولین دختر: در مهمانخانه.

دُن خوان: و بجز مهمانخانه؟

اولین دختر شانه‎هایش را بالا می‎اندازد: هیچ‌کجا.

دُن خوان: هوم. او فکر می‎کند.

سکوت.

دو دختر با همدیگر زمزمه می‎کنند.

دومین دختر گستاخانه: چرا نمی‎خواهید شب را در مسافرخانه بگذرانید؟ آیا مرتکب عمل خطائی شده‎اید؟

دُن خوان تکان تندی می‎خورد: من؟ او قلبش را می‎گیرد. چرا؟

دومین دختر: چون ما این را می‎شناسیم. پدر ما هم زمانی مرتکب کار خطائی شده بود و پس از آن به هیچ مهمانخانه‎ای نمی‎رفت، زیرا او از پُر کردن فرم ثبت نام می‎ترسید ... و پوزخند می‎زند.

اولین دختر: او در جنگل یخ زد.

دُن خوان به آن دو خیره نگاه می‎کند.

دومین دختر: مدت‎ها از این جریان می‎گذرد، تقریباً یکسال و نیم ... و بر سر آدمک برفی می‎کوبد. دومین دختر دست چپ او را قطع می‎کند.

دُن خوان: مگر آدمک برفی به شماها چه کرده است؟

اولین دختر: هیچکاری نکرده. اما کسی که این را ساخته است.

دومین دختر: در هرصورت فردا ذوب می‎شود.

اولین دختر: هوا گرمتر می‎شود ... و به جان آدمک برفی می‎افتد.

 

در کنار پیشخوانِ پذیرشِ مهمانخانه کسی نایستاده است.

دُن خوان فرم ثبت نام را پُر می‎کند. سپس زنگ روی پیشخوان را به صدا می‎آورد.

مهمانخانه‎چی می‎آید، او زنی بسیار وراج و کنجکاو است.

دُن خوان: ورقه را به زن می‎دهد.

زن مهمانخانه‎چی: متشکرم ... زن ورقه را می‎خواند. شما تاجر و در حال سفر هستید؟

دُن خوان: بله. و لطفاً من را صبح خیلی زود بیدار کنید تا من اولین قطار را از دست ندهم ...

زن مهمانخانه‎چی حرف او را قطع می‎کند: چرا می‎خواهید با اولین قطار بروید؟ اولین قطار تأسف‎بار است، بهتر است که با دومین قطار بروید، من این را بخاطر صبحانه نمی‎گویم، من در هرحال از آن هیچ سودی نمی‎برم!

دُن خوان: با دومین قطار نمی‎توانم به قطارهای دیگر برسم.

زن مهمانخانه‎چی: آه، شما می‎خواهید مسافت طولانی‎ای را بروید؟

دُن خوان: من پیش نامزدم می‎روم ... و لبخند می‎زند.

زن مهمانخانه‎چی: نامزدتان کجا زندگی می‎کند؟

دُن خوان: مدت‎هاست که ما همدیگر را ندیده‎ایم.

زن مهمانخانه‎چی: چرا؟

دُن خوان: شرایط شغلی من اجازه نمی‎داد ... او دوباره لبخند می‎زند.

زن مهمانخانه‎چی: بله ‎بله، این سخت است! اما حالا خیلی چیزها برای تعریف کردن به همدیگر دارید.

دُن خوان: خیلی زیاد.

زن مهمانخانه‎چی: آیا بزودی ازدواج خواهید کرد؟

دُن خوان پوزخند می‎زند: شاید.

زن مهمانخانه‎چی: کار دلیرانه، کار خیلی دلیرانه!

دُن خوان قلبش را می‎گیرد و خود را کمی خم می‎سازد.

زن مهمانخانه‌چی: چه شده است؟

دُن خوان آهسته: فقط درد می‎کند.

زن مهمانخانه‎چی: مواظب باشید، یک قلب شوخی نیست!

دُن خوان می‎نشیند: می‎توانم یک لیوان آب داشته باشم؟

زن مهمانخانه‎چی: من عجله می‎کنم، آقای داماد! می‎رود.

 

در شهر کوچکْ در مقابل خانه مادربزرگ.

هنوز روز است، اما خورشید نمی‎تواند از میان مه بتابد.

همه‌چیز پوشیده از برف است.

در مقابل در آهنی باغِ جلوئی دو دختر کوچک با کیف مدرسه بر پشت ایستاده‎اند؛

آنها زنگ می‎زنند و خود را مخفی می‎سازند.

خدمتکار درِ خانه را باز می‎کند: آیا کسی آنجاست؟ او فریاد می‎زند. آنجا چه کسی است؟! دو دختر آهسته پوزخند می‎زنند. خدمتکار به اطراف نگاه می‎کند. حتماً دوباره این مست‎های لعنتی‎اند! می‎خواهند ساحرۀ پیر را عصبانی کنند و مرا به این‌سو و آن‌سو می‎کشانند! خشمگین می‎رود.

دختر اول به دختر دوم: حالا نوبت توست!

دختر دوم: من یک زنگ طولانی می‎زنم ... او این کار را می‎کند و دوباره خود را کنار دختر اولی مخفی می‎سازد.

سکوت.

مادربزرگ در کنار درِ خانه ظاهر می‎شود، تکیه داده به یک عصا؛ او به اطراف نگاه می‎کند؛ آهسته: کجا هستید؟ من گوش‎هایتان را می‎کَنم، من شماها را می‎کُشم ... اراذل ... فقط یک بار دیگر زنگ بزنید، و بعد! او تهدیدکنان عصایش را بلند می‎کند و می‎رود.

سکوت.

دختر اول به دختر دوم: دوباره زنگ بزن!

دختر دوم: نه، حالا نوبت توست!

دختر اول: من دو بار زنگ زدم ... او ناگهان ساکت می‎شود و مخفیانه به خیابان اشاره می‎کند. ایست! حالا یک مرد می‎آید!

دُن خوان می‎آید و توقف می‎کند: خانه شمارۀ شش کدام خانه است؟

دختر دوم به خانۀ مادربزرگ اشاره می‎کند: آنجا.

دُن خوان در حال جستجوی خانه به اطراف نگاه می‎کند: کجا قرار دارد؟

دختر اول: روی شمارۀ خانه برف نشسته ... او با دختر دوم از آنجا فرار می‎کند.

دُن خوان فرار کردن آنها را تماشا می‎کند و سپس زنگ می‎زند.

سکوت.

دُن خوان دوباره زنگ می‎زند.

سکوت.

دُن خوان چند بار زنگ می‎زند.

مادربزرگ در کنار در ظاهر می‎شود، لرزان از خشم؛ او جیغ می‎کشد: چه کسی زنگ می‎زند، چه کسی زنگ می‎زند؟! چه کسی مزاحم من می‎شود؟! او چشمش به دُن خوان می‎افتد و ساکت می‎شود.

دُن خوان: می‎بخشید، آیا این خانه شمارۀ شش است؟

مادربزرگ او را مشکوکانه برانداز می‎کند: شما چه می‎خواهید؟ من چیزی لازم ندارم، من همه‌چیز دارم!

دُن خوان لبخند می‎زند: من گدا نیستم. من مایلم با دوشیزۀ محترم صحبت کنم. مادربزرگ وحشت می‎کند و به او خیره می‎شود. او در خانه است؟ مادربزرگ فقط به او خیره نگاه می‎کند. پرسیدم که آیا او در خانه است؟

مادربزرگ: شما نوه‎ام را جستجو می‎کنید؟

دُن خوان تعظیم کوتاهی می‎کند: بله.

مادربزرگ: باید اطلاع دهم که چه‌کسی آمده است؟

دُن خوان لبخند می‎زند: من می‎خواهم او را غافلگیر سازم.

سکوت.

مادربزرگ: من می‎دانم که شما چه‌کسی هستید.

دُن خوان تکان شدیدی می‎خورد و قلبش را می‎گیرد: او کجا است؟

مادربزرگ کمی دیرتر: هنوز از او چه می‎خواهید؟

سکوت.

دُن خوان آهسته: من به اینجا آمده‎ام تا به او بگویم که آدم اجازه ندارد یک انسان را این همه مدت منتظر بگذارد، که آدم برای کسی که مایل است خود را بهتر سازد باید احساس مسئولیت داشته باشد ...

مادربزرگ حرف او را قطع می‎کند: شما این را می‎گوئید، شما؟!

دُن خوان: بله، من آدم حقه‎بازی بودم! اما می‎خواستم دوباره همه چیز را جبران کنم ...

مادربزرگ کینه‎توزانه حرف او را قطع می‎کند: شما نمی‎توانید چیزی را جبران کنید!

دُن خوان: من حالا دیگر نمی‎خواهم این کار را بکنم! اگر او جواب نامه‎هایم را می‎داد می‎توانست همه‌چیز تغییر کند!

مادربزرگ تمسخرآمیز: به سختی!

دُن خوان: مطمئناً! او کجا است؟ من می‎خواهم حالا او را ببینم. من می‎خواهم ببینم آنچه که مرا بسیار به او پیوند می‎داد آیا حالا هنوز به او پیوند می‎دهد؟! من اصلاً دیگر نمی‎دانم که او چطور دیده می‎شود! او قلبش را می‎گیرد و کمی رنگش می‎پرد.

مادربزرگ او را تماشا می‎کند: چه شده؟

دُن خوان آهسته: من اجازه ندارم هیجانزده شوم.

مادر بزرگ: واقعاً؟ و پوزخند می‎زند.

سکوت.

دُن خوان آهسته: به من بگوئید: آیا او مرد دیگری دارد؟

سکوت.

مادربزرگ: شما یک مُرده را جستجو می‎کنید. دُن خوان هراسان به او نگاه می‎کند. او ما را در سوم ماه مارس سال 1916 ترک کرده است.

دُن خوان: ما را.

سکوت.

مادربزرگ: او می‎خواست بمیرد. یک نفر برای او احساس مسئولیت نداشت، یک آدم حقه‎باز. آیا هنوز می‎توانید دعا کنید؟

سکوت.

دُن خوان: در سوم ماه مارس سال 1916 ... بنابراین او اصلاً نامه‎هایم را نخواند؟

مادربزرگ: نه. فقط من خواندم. دُن خوان طوری به اطراف نگاه می‎کند که انگار تعقیبش می‎کنند. آیا می‎ترسید؟

دُن خوان: بله.

مادربزرگ: مُرده‎ها صلحجو هستند و ما را تنها می‎گذارند ... و دوباره پوزخند می‎زند.

دُن خوان ثابت به او نگاه می‎کند: مراقب باشید. شاید بزودی برایتان مهمان بیاید.

مادربزرگ بدگمان و وحشتزده به او نگاه می‎کند، ناگهان جیغ می‎کشد: آنا! آنا! خدمتکار در کنار درِ خانه ظاهر می‎شود. آقا را به سر قبر هدایت کن! او یک خویشاوند دور است.

دُن خوان: من تنها هم می‎توانم آنجا را پیدا کنم.

مادربزرگ: نه، شما می‎توانید راه را گم کنید.

 

در گورستان. دُن خوان با خدمتکار می‎آید.

به زودی شب می‎شود.

خدمتکار: خانمِ محترم اینجا قرار دارد. دُن خوان به کنار قبر می‎آید و آن را تماشا می‎کند. پیشخدمت به آسمان نگاه می‎کند. بزودی برف می‎بارد.

سکوت.

دُن خوان نامطمئن: آیا دوشیزه بلائی به سر خود آورد؟

پیشخدمت: به چه علت این حرف را می‎زنید؟ نه، دوشیزۀ بیچاره کاملاً به تنهائی فوت کردند ... او فقط یک درد بزرگ داشت و روز و شب گریه می‎کرد، اما ناگهان شروع به خندیدن می‎کرد، و سپس روز و شب می‎گریست، این وحشتناک بود، من اغلب هنوز هم می‎شنوم که چطور او را حمل کردند و بردند.

دُن خوان: به کجا؟

پیشخدمت: به "چوپانِ خوب."

دُن خوان: آن چه است؟

پیشخدمت: یک آسایشگاه. برف شروع به باریدن می‎کند، مرتب شدید‎تر. در آنجا خواهر من قرار دارد. من می‎روم آنجا فقط یک دعا می‎خوانم و فوری برمی‎گردم ... می‎رود.

دُن خوان تنها؛ او با نامزد مُرده‎اش صحبت می‎کند: آیا وقتی برف می‎بارد سردت می‎شود؟ آیا باید پیش تو بیایم؟ ... بله، من همیشه تو را انگار که زنده‎ای جستجو خواهم کرد. حالا من دوباره می‎دانم که تو چطور دیده می‎شوی ... خداحافظ ... او می‎خواهد برود، اما پالتویش به نردۀ گور گیر می‎کند. تو مرا نگهمیداری؟ آیا می‎خواهی هنوز چیزی به من بگوئی؟ او استراق‌سمع می‎کند و آهسته لبخند می‎زند. نه، من تو را دیگر هرگز فراموش نخواهم کرد ... چرا می‎خندی؟ او پالتویش را با وحشت از نرده جدا می‎سازد و قلبش را با دست می‎گیرد.

خدمتکار برمی‎گردد: هوا چه تاریک می‎شود، هنوز اینجا می‎مانید؟

دُن خوان به آسمان نگاه می‎کند: برف می‎آید.

خدمتکار لبخند می‎زند: شما ناب‎ترین آدمک برفی هستید.

دُن خوان آهسته لبخند می‎زند: بله، هوا مرتب گرمتر می‎شود ... او بر روی یک سنگ می‎نشیند.

خدمتکار نگران: چه شده است؟

دُن خوان: آدمک برفی خسته است.

سکوت.

خدمتکار: شما با نشستن بر روی سنگِ سرد مرگ را دعوت به آمدن می‎کنید. اجازه دارم حالا بروم، من لباس گرمی نپوشیده‎ام.

دُن خوان آهسته: خواهش می‎کنم، خواهش می‎کنم.

خدمتکار: آیا به تنهائی راه را پیدا می‎کنید؟

دُن خوان دوباره طوری به اطرافش نگاه می‎کند که انگار کسی در تعقیبش است: من هنوز منتظر کسی هستم.

پیشخدمت: بنابراین آقای محترم من می‎روم! اما زیاد انتظار نکشید! می‎رود.

دُن خوان تنها؛ او دوباره با نامزد مُرده‎اش صحبت می‎کند: آیا هنوز مدت زیادی طول می‎کشد؟ ... فقط بخند، بخند. ... مگر آدمک برفی به تو چکار کرده است؟ او آهسته لبخند می‎زند. فقط بزن، او فردا در هر حال ذوب می‎شود ... هوا مرتب گرمتر می‎گردد ... خداحافظ، آدمک برفی ...

مرگ مادربزرگ

ماری، همسر حسابدار هانس موزر شوهرش را ترک کرده بود.

همسر هانس موزر از دست شوهرش فرار کرده بود. او در تمام روز یک کلمه هم حرف نزد و شب ناپدید شده بود. او را در ایستگاه قطار در انتظار رسیدن قطاری که به شهر می‎راند ایستاده دیده بودند. این تنها چیزی بود که هانس توانست مطلع شود.

زن از او فرار کرده بود، نه به این خاطر که شوهرش عاشق زن دیگری شده باشد، و نه همچنین به این خاطر که او عاشق مرد دیگری شده بود. مرد قمارباز هم نبود، بلکه آنطور که گفته می‎شود یک مرد معقول بود. زن کودک کوچک خود را باقی‌گذارده و فرار کرده بود. نیمه‌هوشیار. او زنی بود رنگپریده و نحیف، با موهای چرب و بوی ترش. اما چشمان سیاه بزرگ و زیبائی داشت که پُر از ترس بود. و سپس نگاهش همیشه طوری بود که انگار خود را ترد گشته احساس می‎کند، که انگار همیشه فکر می‎کرد؛ خدا، خدای عزیزم، من در سمت تاریک زندگی می‎زیم. اما زن جسارت نتیجه‎گیری کردن نداشت، او فاقد جسارت بود، زیرا که او نمی‎توانست شناختش را به وضوح فرموله کند.

تنها دلیل رفتن او مادربزرگ بود. زنی که قبل از تولد کودکش مادربزرگ نامیده می‎گشت مادرشوهرش بود. پیرزن در پیش آن دو جوان زندگی می‎کرد و دارای قوی‎ترین انرژی بود. با وجود هفتاد سال سن حرف اول را او می‎زد؛ او حکومت می‎کرد؛ نه با فریاد زدن، نه با دستور دادن، بلکه با مطالبه ملاحظه ابدی و با خشم و پُر از شرارت و آزردن، طوریکه آدم باید تقاضایش را انجام می‎داد. او نمی‎توانست این فکر را تحمل کند که آدم چیزی به او هدیه دهد. او خون آن دو جوان را می‎مکید، تمام نیروی آنها را در خود می‎مکید. او یکشنبه‎ها به کلیسا می‎رفت، اما کشیش را سرزنش می‎کرد. او تحمل هیچکس را نداشت.

اوه، اما مادربزرگ همچنین می‎توانست بسیار آرام دیده شود! همه کسانیکه از نزدیک او را نمی‎شناختند تمجیدش می‎کردند. وقتی او در یک روز، در یک روز گرم اواخر پائیز در باغ خانه بر روی یک نیمکت نشسته بود و ــ گهگاهی متفکرانه به دوردست نگاه می‎کرد ــ کتابی را می‎خواند. و، وقتی در میان اوراق کتاب مانند مادربزرگ در داستان هانس آندرسن یک گل سرخ پیدا می‎کند دچار یک خشم می‎شود و یک نفرت از زندگی بخاطر گذرا بودنش. او از زندگی و از جوانان متنفر بود، او در آنها مرگ خود را می‎دید، و لبخند پُر از شکیبائی و مهربانی‎اش از روی ضعف بود. مهربانیش کذب بود و نفرتش واقعی!

او در همسر پسرش رقیب خود را می‎دید. او از حالت زنانه همسر پسرش منزجر بود، از پستان‎هایش، از جوانیش! او از هر دو تخت متنفر بود. آن دو یک بار شب بیرون رفته بودند، در این وقت او تنها در اتاق نشسته بود. او لنگان به اطراف می‎رفت و همچنین داخل اتاق خواب آن دو هم می‎شود. او کنار در اتاق می‎ایستد و حالت چهره‎اش بطرز وحشتناکی تحریف گشته بود، چنان درهم ریخته که به الهه انتقام رُم باستان شباهت پیدا کرده بود. او در اتاق خواب به اینسو و آنسو می‎رفت، و تاریکترین افکار را در سر پرورش می‎داد. آنجا تختخواب قرار داشت، تختخواب او ... روزی خود او در این تختخواب دراز می‎کشید، او هنوز تمام اتاق، عکس‎ها و همه‌چیز را می‎شناخت اما حالا باید در اتاق کوچک پشتی زندگی کند و اینجا در کنار تخت او لباس خواب دختر جوان قرار دارد. دختر خود را اینجا می‎شوید، مسواکش اینجا قرار دارد، لباس‎هایش در کمد قرار دارند. بویش در اتاق پخش است ... و او کجا می‎ماند، در اتاق کوچک!

همه‌چیز سپری و منقضی گشته بود و پیرزن غضبناک قصد انتقام گرفتن از دو جوان می‎کند.

هنگامیکه آن دو به خانه بازمی‎گردند احساس می‎کنند که کسی در اتاق‎شان بوده است، آنها هوای خصمانه و افکار تاریک را احساس می‎کنند، اما هیچیک جرئت نمی‎کرد کلمه‎ای بگوید، زیرا آنها می‎دانستند چه‌کسی آنجا بود. خلق و خوی خوب‎شان از بین رفته بود ... آنها در سکوت لباس‎هایشان را درمی‎آورند.

ناگهان زن بر لبه تخت می‎نشیند و آهسته شروع به گریستن می‎کند. مرد گوش می‎داد، او دقیقاً می‎دانست. مردد و نامطمئن لباسش را درمی‎آورد. او پشت قوز کرده زنش را تماشا می‎کند.

او می‎پرسد: "چرا گریه می‎کنی؟ دوباره چی شده؟"

"من دیگه نمی‎تونم این کارها را تحمل کنم."

مرد فریاد می‎زند: "یعنی چه دیگه نمی‎تونی؟" و خشم خود به مادر را با خالی کردن آن بر سر زن فریاد می‎کشد. و قادر بودن به این کار حالش را بهتر ساخت. "دهنتو ببند! من دلیلشو می‎دونم، دلیل فقط نفرت از مادرم است! دیگه منو بر علیه او تحریک نکن! تو پیش من به این کار موفق نمی‎شی! کسی که به مادرم حمله کنه به من حمله کرده!"

مادربزرگ راست روی تختش نشسته و به خاطر نزاع به طرزی شیطانی خوشحال بود. او از میان دیوار می‎شنید. مدتی طولانی سکوت برقرار شده بود، او هنوز راست نشسته بود و گوش می‎داد. و خوشحال بود.

زن دراز کشیده بود و آهسته می‎گریست، و مرد به این فکر می‎کرد که چطور باید برای دو زن پول بدست آورد! این ناگهان به یادش می‎افتد و او بطور روشن یک ارتباط می‎بیند.

او فقط از مادرش متنفر بود و می‎خواست خود را به زنش نزدیک سازد. زن اما مانع می‎شود، در نتیجه او زن را نیشگون می‎گیرد، طوریکه دست زن کبود می‎شود. مرد در این حال لب پائین خود را چنان گاز گرفت که خونین گشت. زن می‎نالد و به گریستن ادامه می‎دهد.

+++

روز بعد زن جوان می‎رود و دیگر بازنمی‎گردد. مرد برای غذا خوردن منتظر زن می‎ماند و پیرزن می‎گوید دختر دوباره کجا ول می‎گردد، و، اینکه در زمان جوانی او مردم بسیار وقت‎شناس‎تر بودند،‎ و اصلاً این دختر در شب کجا برای خود آواره می‎گردد. اما پسر به او پاسخی نداد. و این برای پیرزن ترسناک بود. او احساس ناامنی می‎کند و از اینکه نمی‎تواند پسر را عصبانی کند خشمگین می‎شود. پیرزن حاسدانه فکر می‎کرد آیا من برایش بی‎تفاوت شده‎ام؟

زن دوباره بازنگشت و هانس مطلع می‎شود که او احتمالاً به شهر پیش خواهرش رفته است. او می‎خواهد به ایستگاه قطار برود. پیرزن می‎گوید: "من هم با تو می‎آیم." پسر می‎گوید: "خب بیا!" پیرزن احساس ترس زیادی می‎کند، او اصلاً به رفتن فکر نکرده بود، این فقط یک بدجنسی کودکانه بود. اما پسر حدس زد که او ترجیح می‎دهد در خانه بماند و حالا مطمئن و غیرقابل مقاومت و بدون تحمل مخالفت توضیح می‎دهد: "تو با من میای! قطار بعدی یک ساعت دیگه حرکت می‎کنه!"

یک ساعت دیرتر هانس و مادربزرگ در ایستگاه قطار نشسته بودند. پیرزن در بیرون از خانه خیلی پیرتر، کوچک‎تر، چروکیده‎تر و مانند یک کوتوله دیده می‎گشت. آنها بر روی یک نیمکت در کنار ایستگاه قطار نشسته بودند. یک شب ولرم تابستان بود و در فاصله دور باد می‎وزید. آدم می‎توانست ستاره‎ها را ببیند، اما نیمی از آسمان عمیقاً سیاه بود. آنجا ابرها بودند. و گاهی باد کوچکی بر بالای ایستگاه قطار می‎وزید. پیرزن با کلاه روبان‎دارش مانند یک کودک نقاب زده آنجا نشسته بود. پیرزن با کنجکاوی زیاد یک گروه کودک را که با یک سگ بازی می‎کردند تماشا می‎کرد و چنین به نظر می‎آمد که انگار تقریباً می‎خواهد با آنها همبازی شود. پیرزن با احترام کامل به یونیفرم مقامات راه‎آهن نگاه می‎کرد. او در این اواخر کم از خانه خارج می‎گشت.

قطار نیمساعت تأخیر داشت. هانس با سر به زیر انداخته شده آنجا نشسه و به تَرَک زمین خیره شده بود.

پیرزن ناگهان می‎گوید: "اینجا باد میاد." پسر پاسخ نمی‎دهد. پیرزن تکرار می‎کند: "اینجا باد میاد، من سردم شده. جای دیگه بشینیم."

پسر پاسخ می‎دهد: "همه‌جا باد میاد."

پیرزن سرزنش‎کنان می‎گوید: "اما اینجا برای من بیش از حد میاد، آیا مگه می‎خوای که من ذات‎الریه بگیرم و بمیرم؟!"

پسر به بالا نگاه می‎کند و چشم‎هایشان به هم می‎افتد. او فکر کرد مرگ. بله، مرگ! این می‎تواند برایم مناسب باشد. این بهترین چیز است! تو دیگر هیچ حقی نداری! تو نقش خود را ایفا کرده‎ای و باید مدت‎ها پیش می‎مُردی! زن از نگاه پسر می‎ترسد و تکرار می‎کند: "هوا سرده" و چیزی بی‎نهایت سوداوی در صدایش نشسته بود. این نگاه را در نزد هانس تا حال هرگز ندیده بود، و هانس پیرزن را هرگز چنین ندیده بود. در صدایش یک خواهش قرار داشت. حالا زنی از زبان مادر صحبت می‎کرد که خود را ترد گشته احساس می‎کرد.

هانس نشسته باقی‌می‎ماند.

پیرزن اما ناگهان برمی‎خیزد، اما پسر مچ دستش را می‎گیرد و او را می‎نشاند. "بمون. باد نمیاد!" یک باد شدید از کنار زن می‎گذرد، یک پنجره در آن نزدیکی می‎لرزد.

پیرزن پسر را تماشا می‎کند. به خود می‎گوید چهره‎اش تغییر زیادی نکرده است. ناگهان برای پیرزن مانند یک فرد در حال مرگ روشن می‎گردد که در حال وداع کردن است. چرا او اصلاً هنوز آنجاست و مانع زندگان می‎گردد؟ او به پسرش مانند زمانیکه او هنوز کاملاً کوچک بود نگاه می‎کند. یک زنگ به صدا می‎آید. پسر ناگهان آهسته می‎گوید: "حالا باید قطار بزودی برسه."

"آره، حالا باید قطار بزودی برسه."

پسر می‎گوید: "اینجا واقعاً باد میاد، مادر بیا! بشینیم یک جای دیگه!"

"نه. من اینجا می‎مونم. اصلاً باد نمیاد، پسرم. دیگه باد نمیاد. و من نمی‎خوام به شهر بیام. تو برو و تنهائی زنتو بیار. من نمی‎خوام در آن حال آنجا باشم. بذار من قبل از برگشتن به خونه هنوز کمی اینجا بشینم."

قطار می‎رسد.

پسر می‎گوید: "خداحافظ، مادر!"

"خداحافظ پسرم!"

پیرزن بر روی نیمکت نشسته باقی‌می‎ماند. باد تیز می‎وزید. قطار حرکت می‎کند. پیرزن هنوز دو چراغ قرمز را از پشت می‎بیند. سپس بی‌سر و صدا تنها می‎نشیند. او هنوز برای پسر دست تکان می‎داد.

چراغ‎ها در ایستگاه قطار خاموش می‎شوند.

+++

مادربزرگ مُرده است. او فقط زمان کوتاهی بیمار بود، سرما خورده بود و ذات‎الریه به آن اضافه شده بود. هانس زنش را از شهر آورده و حالا با هم زندگی می‎کردند.

همچنین سایه مادربزرگ بتدریج از خانه پاک شده بود، و هنگامیکه کودک بدنیا می‎آید دیگر از مادربزرگ هیچ‌چیز بجز صلیب چوبی بر گور و خاطره باقی نمانده بود.

یک سوگواری بی‎تفاوت.

از مردن مادربزرگ کسی سوگوار نگشت، زیرا که او پیر بود.

امواج جدید

من در حال نوشتن صدای دریا را از بیرون می‎شنوم.

زیرا خانه من در کنار ساحل قرار دارد.

و دریا می‎خواهد از ساحل بگذرد، می‎کوبد و می‎غرد و موج از روی بام خانه می‎پرد، طوریکه انگار جهان یک افسانه است.

در واقع این بام خانه من نیست که من در زیرش نشسته و می‎نویسم، خانه به یک ماهیگیر پیر تعلق دارد و من فقط یک اتاق اجاره کرده‎ام، اما همانطور که می‎گویند خانه به کسی تعلق دارد که در آن زندگی می‎کند. در حقیقت هیچ‌چیز به من تعلق ندارد. فقط چمدان و یک ماشین تحریر قدیمی ... و من بدون آن به سختی می‎توانستم زندگی کنم، زیرا ماشین تحریر به حرفه‎ام تعلق دارد.

زیرا که من نویسنده‎ام، اما با این وجود وضعم بد نیست ... منظورم از نظر مادی‎ست. بله، من حتی در وضعیت بسیار سعادتمندی قرار دارم، زیرا یکی از معتبرترین ناشرین با من یک قرارداد امضاء کرده است. حالا عاقبت فرصت دارم تا بتوانم درست کار کنم، زیرا که از نگرانی سوزان برای نان روزانه رها گشته‎ام. من سوپ و تخت کوچکم را دارم. البته ابتدا فقط برای مدت شش ماه، اما امروز نمی‎خواهم به بعد از آن فکر کنم. من می‎گذارم آینده پوشیده باقی‌بماند و خود را با پوست و مو متمرکز کارم می‎کنم. شهر را با این امید ترک کردم که اینجا در تنهائی چیزی به من الهام شود. در اینجا من با خودم تنها هستم و فقط سایه‎ام مزاحم من است. من یک نمایش‎نامه می‎نویسم.

من نمی‎دانم که آیا این نمایش‎نامه یک تراژدی خواهد گشت یا کمدی. من یک ایده خوب دارم، یک داستان عشقی معمولی حداکثر در چهار پرده. اما من هنوز پایان مناسبی برای آن نمی‎بینم. آیا باید زن خود را مسموم سازد یا نه؟ و با مرد چه باید بکنم؟ شاید بهتر باشد که زن زنده بماند، گرچه من یک واقع‎گرا هستم.

طرح‎های زیادی از ذهنم می‎گذرند و ورق کاغذ خالی بطرز وحشتناکی سفید است. اما اینجا در تنهائی همه‌چیز خود را پدیدار خواهد ساخت.

من عاشق دریا هستم.

طرح‎ها دوباره و دوباره با امواج جدید می‎آیند و من هنوز نمی‎دانم که آیا نمایشنامه کمدی خواهد گشت یا تراژدی.

دیروز طوفان اما قوی‎تر بود. در شب تورهای ماهیگیری پاره شدند و یک قایق دیگر بازنگشت. شاید سال دیگر قایق با بادبانی سیاه و بی‎سرنشین ظاهر شود و مانند شبحی بر روی آب براند.

من هنوز این را نمی‎دانم.

داستان یک عشق کوتاه

جو در پائیز ساکت می‎شود، به طرز مرموزی ساکت.

همه‌چیز مانند قدیم باقیمانده است، به نظر نمی‎رسد که چیزی تعییر کرده باشد. نه مرداب نه زمین‎های کشاورزی، نه درختان کاج آنجا بر روی تپه‎ها و نه دریاچه. هیچ‌چیز. فقط تابستان به پایان رسیده است. پایان ماه اکتبر و اواخر بعد از ظهر است.

در فاصله دوری یک سگ پارس می‎کند و زمین بوی شاخ و برگ مرطوب می‎دهد. باران در طول هفته‎های گذشته مدتی طولانی باریده بود، حالا بزودی برف خواهد بارید. خورشید رفته است و تاریکی خود را بر روی زمینِ سخت می‎گستراند، باد در ساقه غلات خش خش می‎کند، طوریکه انگار کسی در اطراف دزدکی راه می‎رود. و همراه با مه گذشته می‎آید. من شماها را دوباره می‎بینم، شما کوه‎ها، درخت‎ها، جاده‎ها ... ما همه همدیگر را دوباره می‎بینیم!

همچنین ما دو نفر، تو و من. لباس روشن تابستانی تو در پرتو خورشید شاد و جسورانه می‎درخشید، طوریکه انگار در زیر آن هیچ‌چیز نپوشیده بودی. بذر رشد می‎کرد، زمین نفس می‎کشید. و هوا شرجی بود، آیا به یاد می‎آوری؟ باد مانند لشگری از حشرات نامرئی وزوز می‎کرد. در سمت غرب هوا تقریباً تهدیدکننده شده بود و ما دور از روستا در جاده باریکی از میان مزرعه ذرت می‎رفتیم، تو در جلو من ... اما، این به شماها چه مربوط می‎شود؟! بله، شماها خوانندگان عزیز! من چرا باید آن را تعریف کنم؟ اینطور وانمود نکنید! چطور می‎تواند برایتان ناپدید گشتن دو انسان در مزرعه ذرت جالب باشد! و این به شما هیچ مربوط نمی‎شود! شماها نگرانی‎های دیگری از نگرانی بخاطر عشق غریبه‎ها دارید ... و نکته دیگر این است که آن اصلاً عشق نبود! به این دلیل ساده که من مایل به تصاحب کردن آن دختر بودم. خدا می‎داند که نسبت به او هیچگونه پیوند عاطفی احساس نمی‎کردم! و دختر؟ خب، به نظر می‎رسید که او پیه اعتماد را به تنش مالیده. او برایم داستان‎های زیادی تعریف می‎کرد، داستان‎های رنگی و خاکستری، از دفتر کارش می‎گفت، از سینما و دوران کودکی، و چیزهائی که در هر زندگی‎ای وجود دارند. اما تمام اینها حوصله‎ام را سر می‎برد و من اغلب آرزو می‎کردم که کاش او کر و لال می‎بود. من جوانک بی‎رحم و خودپسندی بودم.

یک بار بطور ناگهانی می‎ایستد:

"تو"، و صدایش خجالتی و زخمی شنیده می‎گشت. "چرا منو راحت نمی‎گذاری؟ تو که منو دوست نداری، و زنان بسیار زیباتری وجود دارند."

من پاسخ می‎دهم: "چون تو مورد علاقه‎ام هستی." و از رذالتم بیش از اندازه خوشم آمده بود. چقدر دلم می‎خواست هنوز این کلمات را چند بار تکرار می‎کردم!

دختر سرش را به زیر می‎اندازد. من حوصله‎ام سر رفته بود، یک چشم را کمی می‎بندم و فرم سر دختر را تماشا می‎کنم. مویش قهوه‎ای بود، یک قهوه‎ای کاملاً معمولی. او قسمتی از مو را شانه کرده بر روی پیشانی حمل می‎کرد، به همان شکل که زنان معروف موی خود را آرایش می‎کنند، زنان معروفی که برای آرایشگران بر طبل تبلیغاتی می‎کوبند. بله، البته زنانی وجود دارند که موی بسیار زیباتری دارند و همچنین چیزهای دیگر ... اما برو بابا! اینها همیشه یکسانند! فرقی نمی‎کند که مو تیره‎تر یا روشن‎تر و پیشانی با مو یا بدون مو باشد.

دختر ناگهان انگار با خود حرف می‎زند می‎گوید: "تو یک اهریمن بیچاره‎ای." بعد با دقت به من نگاه می‎کند و گونه‎ام را ملایم می‎بوسد. و می‎رود. با شانه‎هائی کمی بالا کشیده و لباسی چروک شده ... من بدنبالش دویدم، تقریباً ده گام، و ‎توقف کردم.

بعد برگشتم و دیگر به پشت سرم نگاه نکردم.

عشق ما به طول ده گام زنده بود، زبانه می‎کشید، تا فوری دوباره خاموش گردد. این عشقی تا حد مرگ مانند عشق رومئو و ژولیت نبود. فقط ده گام. اما در آن لحظه عشق کوچک باطنی و پاک در شکوهی افسانه‎ای درخشید.

داستان در زمان ما

در زمان ما یک دختر کوچک زندگی می‎کرد که برای یافتن قصه از خانه خارج شده بود. زیرا او همه‌جا می‎شنید که قصه گم شده است. بله، حتی بعضی‎ها می‎گفتند از مرگ قصه دیر زمانی است که می‎گذرد و احتمالاً جائی به خاک سپرده شده است، شاید در یک گور دسته‌جمعی.

اما دختر کوچک اجازه نداد او را فریب دهند. او نمی‎توانست باور کند که دیگر قصه وجود ندارد.

بنابراین او به جنگل می‎رود و از درخت‎ها می‎پرسد، اما درخت‎ها فقط غر و لند می‎کنند: پری‎های چمن‎ها مدت طولانی‎ست که نقل مکان کرده‎اند، کوتوله‎ها از غارها و ساحرین از دره‎های تنگ رفته‎اند.

و دختر از پرندگان سؤال می‎کند، اما آن‌ها می‎گویند: "انسان‎ها سریع‎تر از ما پرواز می‎کنند، دیگر هیچ انسانی وجود ندارد!"

و آهوها می‎گویند مسخره، خرگوش‎ها می‎خندند و چون پرسش برای گوزن بیش از حد احمقانه بود بنابراین او اصلاً پاسخی نمی‎دهد. و گاوها می‎گویند این سؤال برایشان ابلهانه است، و می‎گویند آدم اجازه ندارد چنین چیزهائی را جلوی گوساله‎ها بگوید. گوساله‎ها نباید چنین سؤالات احمقانه و بی‎هدفی را ابداً بشنوند، آنها باید آماده بشوند که روزی سلاخی، عقیم یا شیردهنده گردند. بله، حتی اگر یکی بعنوان گاو نر توفیق یابد باز هم آن یک داستان نخواهد بود. آدم باید گوساله‎ها را آموزش دهد.

در خیابان یک اسب پیر ایستاده بود که باید برای سلاخی پیش قصاب برده می‎گشت. اسب وظیفه خود را انجام داده و حالا دیگر پیر شده بود. قصاب در میخانه نشسته بود و شراب می‎نوشید.

دختر فکر کرد: "او هم نمی‎داند، اما من می‎خواهم از او بپرسم، زیرا او یک اسب پیر است و مطمئناً زیاد می‎داند." و دختر از اسب می‎پرسد.

اسب دختر را تماشا می‎کند، سوراخ‎های بینی‎اش را کمی بالا می‎کشد و سپس سُم به زمین می‎کوبد و می‎پرسد: "تو داستان را جستجو می‎کنی؟"

"بله."

اسب می‎گوید: "اما من درک نمی‎کنم که چرا تو هنوز آن را جستجو می‎کنی! زیرا این خودش به تنهائی یک داستان است!"

و به دختر چشمک می‎زند.

"هوم. حتی به نظرم می‎رسد که تو خودت داستان باشی. تو خودت را جستجو می‎کنی. بله بله، هرچه من دقیق‎تر به تو نگاه می‎کنم بیشتر متوجه این موضوع می‎شوم: تو داستان هستی. بیا، برایم چیزی تعریف کن!"

دختر کوچک دچار دستپاچگی بزرگی می‎گردد. اما سپس شروع به تعریف می‎کند. دختر از یک اسب جوان که بسیار زیبا بود و تمام جوایز مسابقات را برنده شده بود تعریف می‎کند. و از یک اسب بر روی گور صاحبش. و از اسب‎های وحشی‎ای که آزادانه زندگی می‎کنند.

و در این هنگام اسب پیر می‎گرید و می‎گوید: "تشکرم را قبول کن! بله بله، تو خودِ داستان هستی، من این را می‎دانستم!"

قصاب می‎آید و گاو ذبح می‎گردد.

در روز یکشنبه در خانه آنها گوشت اسب پیر برای غذا وجود داشت، زیرا آنها بسیار فقیر بودند.

اما دختر کوچک به غذا دست نمی‎زند. او به اسب پیر می‎اندیشید و اینکه چطور گریه می‎کرد.

مادر می‎گوید: "او گوشت اسب نمی‎خورد. پس هیچ‌چیز نخور."

برادر و خواهرش می‎گویند: "او یک شاهزاده خانم است."

و دختر کوچک اصلاً هیچ‌چیز نخورد.

اما او گرسنه نماند.

او به اسب پیر می‎اندیشید و اینکه چطور گریه می‎کرد، و سیر گشت.

بله، دختر یک داستان بود.

افکار

دیروز به یک فکر برخورد کردم.

پس از قدم‌زدن قصد داشتم دوباره به خانه برگردم، زیرا گرسنه بودم و وانگهی فکر می‎کردم که بزودی باران خواهد بارید، چون آسمان ابری شده بود.

در این وقت، همانطور که گفته شد، به یک فکر برخورد کردم. من هنوز دقیقاً می‎دانم که محل برخورد من و فکر کجا بود. آنجا، جائیکه جنگل به پایان می‎رسد یا شروع به پایان رسیدن می‎کند.

من فوری متوجه فکر نگشتم، ابتدا وقتی او از کنارم گذشت و به من نگاه کرد من غیرارادی ایستادم، من هرگز چنین چیز زیبائی ندیده بودم!

من ابتدا از تعجب اصلاً نمی‎توانستم تکان بخورم. و سپس فکر از کنارم گذشته بود. من بدنبالش دویدم و او را هیچ‌کجا نیافتم ... او رفته بود.

خیلی بد شده بود!

من عصبانی شده بودم، چطور آدم می‎تواند تا این اندازه ابله باشد و یک چنین فکر زیبائی را فراموش کند!

و من تلاش کردم شاید او را دوباره بخاطر بیاورم، اما او غایب ماند. او دوباره نیامد. من بدنبالش در کنار بسیاری از افکار معمولی، زیبا و نازیبا و زشت می‎دویدم، در این بین افکار جدیدی به ذهنم می‎رسیدند، همچنین با افکار جدیدی هم روبرو می‎شدم و افکار غریبه‎ای به من معرفی می‎گشتند. اما فکری را که من جستجو می‎کردم از من دور باقیمانده بود. و من می‎دانستم که به او محتاجم، من همیشه انتظار چنین فکری را می‎کشیدم.

اما انگار نباید آن را می‎یافتم!

من امیدم را از دست داده بودم و با افکار دیگرم صحبت می‎کردم، که از مشروبات الکلی، از شراب و آبجو، از یک کباب خوب سرخ گشته، از یک کلیسای بلند، از بازار ... خلاصه از انواع کلم و شلغم می‎آیند.

اما اشتیاق بدنبال یک فکر بزرگ بودن کاملاً مخفیانه در من زنده می‎ماند.

آیا او را هرگز دوباره خواهم دید؟

گاهی فکر می‎کردم که او را دوباره بدست آورده‎ام، اما تمام اینها فریب بودند. شاید یک شباهت خاص با آن فکر داشتند، اما آنها آن فکر نبودند.

و من بخاطر آن فکر زیبا مرتب غمگین‎تر می‎گشتم. من می‎دانستم که اگر او را دوباره داشته باشم سپس تمام جهان می‎تواند مرا دوست داشته باشد.

سپس همه‌چیز برایم بی‎اهمیت خواهد گشت.

و سپس یک فکر می‎آید، او یک فکر بسیار باهوش و باسواد بود که می‎گفت: گوش کن، من فکر می‎کنم که او اصلاً فکر نبوده است، به نظرم می‎رسد که او بیشتر یک احساس بوده باشد.

یک احساس؟ خنده‎ام ننداز!

نخند! آدم نمی‎تواند اغلب آن را کاملاً دقیق تشخیص دهد ... مرزهائی وجود دارند، آدم فکر می‎کند که یک احساس دارد و در این حال آدم فقط فکر می‎کند، و تصور می‎کند یک فکر دارد و در این حال همه آنها فقط احساسند!

من اجازه این کار را نمی‎دهم! من احتمالاً هنوز قادرم یک فکر را از یک احساس تشخیص دهم!

صبر کن! برای مثال، من چه هستم؟

هیچ فکر کاملاً خالصی وجود ندارد، همیشه چند در صد فکر و احساس هم یک جائی پنهانند! اما فکری که من به آن برخوردم و فراموشش کردم خالص‎ترین فکر بود! و به این خاطر با تمام قلب مشتاق دیدنش هستم.

او می‎میرد. و هنگامیکه فرشته مرگ آمده بود او می‎گوید: آه، پس فکر من تو هستی.

فرشته مرگ می‎گوید، بله، من یک بار از کنار تو گذشتم و با خود اندیشیدم آیا باید حالا ضربه را بزنم یا نه؟ سپس از این فکر منصرف گشتم. من نه یک فکرم و نه یک احساس، من صلح هستم! صلح برای انسان‎های روی زمین که در زیر زمین خوابیده‎اند! بیا، من نیستی‎ام. به این خاطر هم تو مرا فراموش کردی. زیرا آدم نمی‎تواند یک نیستی را نگاه دارد.

ما یک نسل محکمی هستیم، ما اجازه نمی‎دهیم ما را فریب دهند!

پدرم همیشه می‎گوید: "امیدوارم که دیگر جنگی درنگیرد"

حرف پوچ!

امیدوارم اینطور باشد!

و من به او می‎گویم: آیا فکر نمی‎کنی که تمام افراد بی‎حوصلۀ دفاتر بخاطر خلاص شدن از دست زن و تمام امکانات دیگر هیجانزده با تو می‎آمدند.

او می‎گوید: بله، کسانی که نمی‎توانند دیگر بخاطر بیاورند!

من می‎گویم: کسانی که می‎توانند بخاطر بیاورند دیگر بحساب نمی‎آیند، آنها دیگر همه پیر هستند! آسوده باش، دیگر نوبت تو نمی‎شود و بخاطر من نباید هیچ نگران باشی!

او می‎گوید: خفه شو! دهانت هنوز بوی شیر می‎دهد!

بله، من هنوز جوانم.

من به اصطلاح از کودکان جنگم.

متولد 5 نوامبر 1915.

من دیگر نمی‎توانم جنگ جهانی را بخاطر آورم.

افتخار آلتناو

مدیر کل به من می‎گوید: "من می‎خواهم در وطنم به خاک سپرده شوم، من وطنم را دوست دارم" و ادامه می‎دهد: "مادرم بیست سال پیش فوت کرد. من شش سال قبل گذاشتم برایش یک مقبره خانوادگی بزرگ بنا کنند. من می‎خواهم آنجا به خاک سپرده شوم. همچنین بنای یادبود جنگ را هم من وقف کرده‎ام."

بدینسان ما به صحبت ادامه دادیم. آقای مدیر کل یک مرد بزرگِ قویِ کامیابِ مطبوع و از نظر اخلاقی فاسد و تحصیل کرده بود، او همچنین خود را با تاریخ فرهنگ مشغول ساخته بود، بنابراین، برای مثال، او خود را یک انسان رنسانسی بحساب می‎آورد. یک مرد که از طریق تلاش خویش کامیاب گشته بود.

از آنجا که ما می‎خواستیم یک مقاله کوچک بخاطر شصتمین سالگرد تولدش بیاوریم بنابراین من به نمایندگی از روزنامه‎ام باید با او مصاحبه می‎کردم، زیرا او صاحب نیمی از سرمایه اصلی روزنامه بود. روزنامه ما یک تراست بود. ما بطور عمده روزنامه استانی داشتیم و وحشتناک دروغ می‎گفتیم.

من آلتناو، وطن آقای مدیر کل را می‎شناختم، زیرا در آنجا یک بار ده مارک از من دزدیده شده بود.

آقای مدیر کل می‎گوید: "من به وطنم وفادار می‎مانم." و از من خداحافظی می‎کند. یک نگرانی جدی به خاطر فقط پنج در صد سود بردن از سهام پیشانیش را تیره و ابرآلود ساخته بود.

او می‎گفت، او با تلاش خودش خود را بالا کشیده است، این اتفاقاً خبر خوبی برای طبقه متوسط می‎توانست باشد. ما در روزنامه نوشتیم همه می‎توانند خود را بالا بکشند و می‎دانستیم که این حقیقت ندارد. ما دروغ می‎گفتیم. ما می‎گفتیم، دولت کاری را که بخواهد ساعت کار معین کند ممنوع می‎سازد.

شهر کوچک آلتناو در اروپای مرکزی قرار دارد، نه چندان دور از رشته کوه‎های شمالی آلپ، هشتصد متر بالاتر از سطح دریا. مشخص نیست که این شهر چه زمانی ایجاد شده است، اما این روشن است که یک قیصر با اسقف حیله‎گر و ساکنین بخاطر حق مالکیت جنگل‎ها و مراتع و خانه‎ها چند دهه با هم نزاع کرده بودند. در نتیجه هشت نفر از اهالی آلتناو سوزانده می‎شوند، سه نفر به چرخ بسته شده و در اثر شکنجه کشته می‎شوند، هفت نفر در زندان می‎پوسند و یک بار حتی نیمی از بازار سوزانده و خاکستر می‎شود. اما سپس زمان‎های ساکت‎تری می‎آیند و جنگ سی ساله فقط یک بازی کودکانه بود، اما پیمان وستفالی بسیار بد بود. زیرا در این وقت در آلتناو چهار مرتد را بخاطر پروتستان شدن می‎سوزانند، کشیش زن‎هایشان را زجر داده بود. زن‎ها کاتولیک باقی‌می‎مانند و دست‎های چهار مرد را با طناب می‎بندند و آنها را در برکه می‎اندازند و از خدا می‎پرسند که آیا او می‎خواهد طناب دست‎های آنها را باز کند، اما خدا می‎گوید: نه، من چنین خیالی ندارم.

حتی امروز در آلتناو یک خانواده بسیار قدیمی زندگی می‎کند که نسب‎شان به یکی از چهار مرتد می‎رسد. اما آنها کاتولیک هستند، حتی یکی از آنها کشیش است و بر ضد آلودگی اجتماع توسط تماشای ‎جوانان برهنه سه ساله اعتراض می‎کند. او یک ناسیونالیست بزرگ و سلطنت‌طلب است و اغلب به حزب چپ تهمت می‎زند. او به سنت وفادار است.

مایه افتخار شهر آلتناو آقای مدیر کل است. ساکنین صنعتگرانی کوچک و کشاورزانی بزرگند. مدیر کل، پسر شهر آلتناو، در یک خانه کوچک یک طبقه متولد شده بود.

پدرش یک استاد کفشدوز بود و هنگام تولد او پدرش را در دادگاه محاکمه می‎کردند، در واقع پدرش نامرد و خشن بود و همیشه انگشت‎های کارآموزش را به هم می‎بست و بعد بر روی آنها می‎کوبید، در نتیجه انگشت کارآموز شکسته و سپس دیرتر با انگشتانی بی‎حرکت برای میهن کشته می‎شود.

مادرش یک زن کینه‎جو، مذهبی، گرفتار اوهام و دختر قصاب شهر بود. او زشت‎تر از خواهرش دیده می‎گشت و در نتیجه به عقب رانده شده بود. هرچیزی را که او در خود داشت به پسر منتقل می‎کرد، تمام انرژی در پسر منفجر می‎گشت. پسر باید در بازی همیشه برنده می‎شد، وگرنه می‎گریست یا دیگران را وحشیانه کتک می‎زد. او یک پسر دلرحم بود.

انقلاب آرام

افسر رومی

در یک بعد از ظهر نزدیک فصل بهار مراسم اعدام به پایان رسیده بود. سی و سه سال بعد از تولد مسیح. سه صلیب رو به آسمان در مقابل شهر قرار داشتند. مردمی که در مراسم اجرای حکم اعدام حضور داشتند به خانه بازگشته بودند و با هیجان با هم صحبت می‎کردند. برانت آرایشگر می‎گفت که او مخالف مجازات اعدام است. کودکان در این مراسم حضور نداشتند، آنها هنوز هیچ‌چیز از جهان شریر نمی‎دانستند.

سه جسد به صلیب آویزان بودند. یک مجرم سیاسی و دو مجرم جنائی.

جلادان هم به خانه می‎روند. و همچنین سربازانی که نظم را حفظ کرده بودند و در رأس آنها جناب سروان، در یونیفرم شیک سروانی به خانه بازمی‎گردند.

سروان با جان و روح سرباز بود. برایش در مدت عمر هیچ‌چیز بجز کتب ارتشی اهمیت نداشت. او در دانشکده افسری تحصیل کرده بود.

او هنوز ازدواج نکرده بود، کم صحبت می‎کرد و بخاطر عدالتش محبوب بود.

او در آخرین جنگ چهارده نفر از افراد دشمن را در یک حمله کشته بود، اما نمی‎توانست به یک مگس صدمه بزند.

مراسم اجرای حکم اعدام برایش ناگوار بود. او چنین نمایشاتی را دوست نداشت. البته او کاملاً برای اقتدار حکومت بود.

اگر او مسیح را اعدام نمی‎کرد، بلکه اگر یک فرد مسیحی بود، قطعاً یک فرد مقدس می‎گشت.

افسر رومی این شناخت را بدست می‎آورد: نباید در مشروعیت حکم اعدام تردید کرد، بلکه باید تردید کرد که آیا حق با فرد مصلوب گشته نبود. طلوع کردن یک زمان جدید و غروب کردن یک زمان دیگر.

هرگز چنین افکاری از ذهنش نگذشته بود، اما آنها حالا ناگهان در برابرش قرار داشتند.

او بعد از رسیدن به خانه لباسش را عوض می‎کند و سپس به کازینو می‎رود.

او در آنجا همقطارانش را ملاقات می‎کند.

سپس خواب. باید او تصمیم خود را بگیرد؟ و آیا باید او مسیحی بشود؟ چشم‎پوشی کردن؟ باید لباس نظامی را به کنار بگذارد؟

سپس او یک نامه می‎نویسد.

سپس صورتش را اصلاح می‎کند.

سپس خدمت.

سپس برای نوشیدن چای نزد کنتس می‎رود.

افسر می‎گوید: "آدم باید چیزی اختلاس کند، و الفرار! الفرار!"

او در آغوش معشوقه‎اش کل داستان تصلیب را فراموش می‎کند.

+++

در طبقه سوم یک دانشجو زندگی می‎کرد. او دانشجوی رشته حقوق بود، اما نمی‎دانست که می‎خواهد چکاره بشود، یا که چکاره باید بشود.

خیابان تنگ و کوتاه بود و آسمان خاکستری. باران آرام شروع به بارش می‎کند.

تابستان می‎گذرد. تابستان سال 1913

دانشجو یک شعر می‎نویسد.

زیرا که او عاشق بود.

اما آن یک شعر عاشقانه نگشت. کاملاً برعکس. آن شعری شد که در یک خانه شیشه‎ای بازی می‎گشت، یک شعر وحشی و شاکیانه، یک شعر عمیقاً ناامیدکننده از پسری که مادرش را می‎کشد. زبان شعر بی‌نقص بود، اما با این وجود سرد بود، زیرا که دانشجو مادرش را دوست نداشت.

زیرا مادرش یک زن احمق بود که با زندگی کنار نمی‎آمد. او در یک آپارتمان شش اتاقه زندگی می‎کرد و مرتب هیستری‎تر می‎گشت. او نسبت به شوهرش که یک پزشک متخصص زنان بود بسیار حسادت می‎ورزید.

پزشک متخصص زنان مرد خوبی بود و از پس زنش برنمی‎آمد. این از استبداد یک آدم بی‎فرهنگ بود، یک آدم بی‎فرهنگ خون‎آشام. زن‎ها بخاطر احترامی که مردها برایشان قائل بودند خراب می‎شدند. مردها در آن زمان با هر خُلق و خوی زن کنار می‎آمدند، زیرا آنها مؤدب بودند و فاسد.

دانشجو تازه شعر را به اتمام رسانده بود که برایش نامه می‎رسد. آن یک نامه از حلقه ادبی بود، و از او دعوت شده بود که در جلسه آنها حضور یابد.

حلقه ادبی توسط کنتسی که علاقه زیادی به ادبیات مدرن داشت هدایت می‎گشت. او از ادبیات مدرن هیچ چیز نمی‎فهمید، اما طرفدار آزادی بود. از آزادی اجازه اظهار کلماتی مانند شلوار، کرست و غیره را می‎فهمید. و وقتی کلمات شلوار یا کرست را در سخنرانی‎ها می‎شنید کف می‎زد و فریاد می‎کشید: "براوو!"

دانشجو می‎خواست در این حلقه ادبی شعرش را بخواند.

نام شعر <پسر مادرکُش> بود.

دانشجو فکر کرد که کنتس با شنیدن عنوان شعر فریاد خواهد کشید: "براوو"!

سپس او اتاقش را ترک می‎کند و به خیابان می‎رود.

در آن زمان ترافیک هنوز کم بود. فقط تعداد کمی اتومبیل وجود داشت. گاری‎ها آرام در حرکت بودند و درشکه‎ها با یک اسب یا دو اسب کشیده می‎شدند. فقط ترامواها یک خطر واقعیِ کُشنده بودند. و همچنین کالسکه‎ها، وقتی اسب‎ها بخاطر تراموا به وحشت می‎افتادند و رم می‎کرد.

دانشجو از کنار مغازه‎ها می‎گذشت.

در کتاب‎فروشی‎ها جدیدترین آثار طرفداران مکتب رمانتیک نو قرار داشت. جلد کتاب‎ها از چرم بود. دانشجو به این فکر کرد که او هم مایل است اشعارش روزی با جلد چرمی چاپ شوند.

یک اتومبیل از کنارش می‎گذرد و او جاخالی می‎دهد تا به او برخورد نکند.

او از تکنیک تنفر داشت. صحبت در این باره به نظرش بی‎ادبانه می‎آمد.

تکنیک چیز مادونی بود.

او هنوز حدس نمی‎زد که یک سال بعد جنگی آغاز می‎گردد که در آن تکنیک پیروز خواهد گشت.

این یک جهان سیر و خسته بود و او از فروپاشی خواب می‎دید. حدس از فروپاشی بر روی او قرار داشت، او می‎دانست که شعرا همیشه از زمان خود جلوترند و او می‎دانست که همه چیز فرو خواهد پاشید. حق هم با او بود، اما او در نظر نگرفته بود که سپس دیگر نخواهد توانست هیچ شعری بنویسد، نخواهد توانست هیچ پولی از مادر هیستری‎اش بگیرد، که سپس همه چیز واقعاً تمام خواهد گشت.

این از خطرناکترین‎ها بود: او بخاطر کوچک‎ترین چیزی پرخاش می‎کرد. و نمی‎دانست که پرخاشگر است.

همچنین حالا هم وقتی او پیش دوست دخترش می‎رفت تا او را از یک فروشگاه بیاورد. او آنجا انتظار می‎کشید. ویترین‎های بزرگ فروشگاه روشن بودند. فقط مردها انتظار می‎کشیدند. در بین آنها مردان فقیر، همچنین برخی نجیب‎زادگان وجود داشتند، در گوشه خیابان حتی یک کالسکه ایستاده بود.

عاقبت دختر می‎آید.

او بلوند و زیبا بود.

او غمگین به نظر می‎رسید.

دانشجو می‎پرسد: "چه شده است؟"

دختر می‎گوید: "آه، تو هرگز با من ازدواج نخواهی کرد. زندگی بر باد می‎رود، سپری می‎گردد."

آنها از میان یک پارک می‎روند. برگ‎ها می‎ریختند و از دور صدای زنگ تراموا به گوش می‎رسید. آنها بر روی یک نیمکت می‎نشینند.

دانشجو دوباره می‎پرسد: "چه شده است؟"

دختر می‎گوید: "من دختر بیچاره‎ای هستم! و تو در واقع از من فقط سوءاستفاده می‎کنی."

"من؟"

"بله."

"چطور می‎تونی چنین حرفی بزنی؟"

"من دیروز پیش دوستم بودم. عمویش هم آنجا بود. او برای ما سخنرانی بزرگی کرد و او حق  دارد. شماها فقط از ماها استفاده می‎کنید."

"اما معذرت می‎خوام، آیا من را می‎شناسد؟"

"نه."

"خب، پس چطور می‎تواند بداند که من از تو سوءاستفاده می‎کنم؟"

"او از روی پرنسیب این حرف را می‎گوید!"

"این چه پرنسیبی است، و اجازه نمی‎دهم چنین اتهامی به من بزنند! من باید با این مرد صحبت کنم!"

"اما عزیزم، این چکاری است! او بسیار پائین‎تر از توست! او فقط یک مکانیک است، او در کارخانه کار می‎کند، بگذار هرچه می‎خواهد بگوید، ماه و ستاره‎ها را تماشا کن."

دانشجو دختر را می‎بوسد و دختر خود را به او می‎چسباند.

پسر گرمای دختر را حس می‎کند، اما فکر عمو او را راحت نمی‎گذاشت. چطور توانسته به این نتیجه برسد و بگوید که او از دختر سوءاستفاده می‎کند؟!

او ناگهان می‎گوید: "من باید با او صحبت کنم." اما دختر با ترس او را به روی خود خم می‎سازد.

یک پلیس از آنجا می‎گذرد.

او ساکت می‎شود.

پس از آن: "من باید با عمو صحبت کنم!"

او با دختر نزاع کوچکی می‎کند.

دختر در پایان می‎گوید: "بله، حق با عمو است: فقیر و غنی هرگز همدیگر را تحمل نمی‎کنند."

دانشجو به فکر فرو می‎رود: این دیگر یعنی چه؟

او به خانه می‎رود و دست‎هایش را می‎شوید، لباسش را عوض می‎کند و سپس به جلسه حلقه ادبی کنتس می‎رود.

او در آنجا شعرش را می‎خواند.

کنتس می‎گوید: "براوو!"

زنان دیگری هم آنجا بودند، خوش‎پوش و از این قبیل زنها، اما از ذهن دانشجو این دو واژه <فقیر> و <غنی> خارج نمی‎گشت. او خانم‎های خوش‎پوشی که وی را برای شعر <پسر مادرکُش> تشویق می‎کردند تماشا می‎کرد، و او باید مرتب به دختر در فروشگاه می‎اندیشید.

و به عموی دختر.

او باید با عمو صحبت کند.

او سپس به همراه دو دوست جلسه حلقه ادبی کنتس را ترک می‎کند. آنها به یک کاباره می‎روند.

یکی از سه دوست می‎گوید: "به دو بخش تقسیم کردن زن خیلی عجیب است. یک بخش قدیس، بخش دیگر فاحشه. همچنین روح مرد هم به دو بخش تقسیم گشته است."

اما برای دانشجو فقط به دو بخش تقسیم کردن <فقیر و غنی> جالب بود.

آنها به کاباره می‎روند.

آنجا یک زن خواننده ترانه‎ای از یک مرد فانوس‎دار می‎خواند که هنگام روشن ساختن فانوس در خیابان دخترش را در حال خودفروشی می‎بیند. ترانه بسیار احساساتی بود و دانشجو را عمیقاً منقلب ساخت.

او ترانه را بعنوان اشاره‎ای از طرف خدا بحساب می‎آورد.

روز بعد به دختر می‎گوید: "من مایلم با عمویت صحبت کنم، اما به تو قول می‎دهم که نزاعی درنگیرد."

دختر می‎گوید: "قبول، اما با او خوب رفتار کن، او یک مرد سالخورده است."

و دختر آدرس رستورانی را که پسر می‎توانست عمو را در آنجا ملاقات کند به او می‎دهد.

در روز بعد دانشجو به آن رستوران می‎رود.

رستوران یک رستوران با غذاهای گیاهی بود.

عمو یک ریش بزی داشت.

دانشجو برای اولین بار واژه "توده" را می‎شنود.

دانشجو مغشوش رستوران را ترک می‎کند.

او چند بار دیگر دختر را ملاقات می‎کند، اما سپس همه‌چیز تمام می‎شود.

همچنین دیگر هیچ شعری ننوشت.

او دیگر شعر را دوست نداشت.

+++

هنگامیکه من انتظار مرد غریبه را می‎کشیدم یک شب عمیقاً تاریک بود. بر روی چمنزار مه نشسته بود، اما آدم نمی‎توانست آن را ببیند، فقط می‎شد آن را بو کشید، شب چنین تاریک بود.

زنگ ساعت در دهکده دوری هشت شب را اعلام می‎کند. اما حالا باید او اینجا باشد! پس او کجا مانده است؟

یک اتومبیل از آنجا می‎گذرد. من خود را پشت درختی قرار می‎دهم و نور چراغ‎های جلوی اتومبیل به من برخورد نمی‎کنند. زیرا نباید مرا می‎دیدند که انتظار مرد غریبه را می‎کشم. عاقبت صدای قدم‎هائی را می‎شنوم ... یک مرد. باید خودش باشد. من در خیابان می‎ایستم و منتظر می‎مانم.

نه، او نبود. یک ژاندارم بود.

وقتی ژاندارم مرا می‎بیند، یک لحظه بدگمان می‎گردد، سپس نزدیک‎تر می‎شود و مرا می‎شناسد. "آه، شمائید! وسط شب در خیابان چه می‎کنید؟"

من می‎گویم: "فقط کمی قدم می‎زنم."

او می‎گوید: "بله، بله، چه کار دیگری می‎شود کرد؟ آیا شنیده‎اید که فردا کارخانه را تعطیل می‎کنند ... بله اینطور است! این رکود اقتصادی همه ما را نابود خواهد ساخت!"

"و در عین حال اگر کالاها اندکی عادلانه‎تر تقسیم می‎گشتند بنابراین همه می‎توانستند در این جهان زندگی کنند."

او با دقت به من نگاه می‎کند، او بدگمان می‎شود.

او می‎گوید: "پس بنابراین کار احمقانه‎ای نکنید. به این فکر کنید که بیکاران دیگری هم وجود دارند، میلیون‎ها نفر و شما تنها نیستید. شما هم نمی‎توانید آن را تغییر دهید."

"من به تنهائی نمی‎تونم، اما میلیونها نفر می‎توانند. "

او دوباره بدگمان می‎گردد و سپس با  انگشت مرا تهدید می‎کند.

او می‎گوید: "شما، شما، این مقایسه خطرناکی است" و می‎خندد.

و سپس خود را به سمت من خم می‎کند:

"من می‎تونم درک کنم، اگر شما مردم جوان از اینکه کار و هیچ آینده‎ای ندارید راضی نباشید و غر و لند کنید، اما فقط کار احمقانه‎ای نکنید، جوانان همیشه متمایل به رفتار افراطی‎اند ... من خودم در زمان جوانی یک میلیتاریست بودم، می‎خواستم همه‌چیز را تسخیر کنم، اما سپس در جنگ شرکت داشتم، و بعد همه چیز برایم متفاوت شد."

"جنگ همیشه وجود خواهد داشت."

"شما جنگ را به یاد می‎آورید؟ مگر شما اصلاً چند سال دارید؟"

"بیست سال."

"پس شما هنوز در زمان آغاز گشتن جنگ بدنیا نیامده بودید."

"من در زمان جنگ به دنیا آمده‎ام."

"آها."

"من دیگر جنگ را به یاد نمی‎آورم."

"اما شما بیست ساله هستید، پس چرا می‎گویند که شما نوزده سال دارید؟"

"همینطوری."

"خنده‎دار است. ما در زمان جوانی خودمان را مسن‎تر می‎کردیم و شماها خود را جوانتر. خب چیز بدی نیست و خداحافظ!"

"خداحافظ، آقای کمیسر!"

"خدا حافظ!"

من رفتن او را تماشا می‎کنم.

بله، حالا همه‌چیز متفاوت است.

آقای ژاندارم، در دوران جوانی تو همه غذا برای خوردن داشتند. تو هم توانستی یک ژاندارم بشوی، اما من؟ من قدرت خرید هیچ‌چیز ندارم، هیچ سرگرمی‎ای ندارم ... من گاهی ترجیح می‎دهم خود را بکشم.

در این وقت کسی به شانه‎ام می‎زند و من سرم را می‎چرخانم.

یک آقا با عینک تیره در برابرم ایستاده بود.

او می‎پرسد: "اسم شب؟"

من می‎گویم: "روغن گریس‎کاری."

آها، این مرد غریبه بود.

"من باید مدتی طولانی انتظار می‎کشیدم تا صحبت شما با ژاندارم تمام شود. در باره چه چیزی اصلاً این همه مدت با او صحبت می‎کردید؟"

"او با من صحبت کرد، و من فقط او را از نظر امنیتی می‎سنجیدم."

مرد غریبه می‎گوید: "خوب، امیدوارم بشود به شما اعتماد کرد."

"این چه حرفی‎ست که شما می‎زنید!"

مرد غریبه می‎گوید: "بسیار خب" و یک نامه ضخیم از جیبش بیرون می‎کشد.

"از اینکه شما به ما تعلق دارید کسی چیزی نمی‎داند. این نامه را مخفیانه به شهردار بدهید. هیچکس نباید متوجه شود. تمام اعضای حزب تحت مراقبت هستند."

سپس مرد غریبه می‎رود.

"آیا به زودی آغاز می‎شود؟"

"بله."

خدا را شکر!

https://www.youtube.com/embed/OIpsO5yySyY?vq