جواهر.

<جواهر> از پیِر لوئیس را در اردیبهشت سال ۱۳۹۵ ترجمه کرده بودم.

یک مورد حقوقی بی‌نظیر

کتابخانۀ آقای پرزیدنت باربه‎ویله محل لذت بردنش بود. به این دلیل او آنجا را "اتاق مجردی‎ام" می‎نامید.

هر روز صبح‎ کاملاً راحت، با ربدوشامبر به کتابخانه‎اش در طبقه بالا می‎رفت. او اتاق کارش را از زمانیکه بازنشستگی او را از دادگاه دور نگاه داشته بود و دیگر هیچ‌کاری برای انجام دادن نداشت ترک می‎کرد و با گام‎های هنوز تا اندازه‎ای سرزنده از یک پله مارپیچ سنگی بالا می‎رفت که به بالاترین طبقه منتهی می‎گشت و او هرگز درِ آن را بدون لبخندِ رضایت نگشوده بود.

نور روشن سبز رنگی به گنجینه کتاب‎هایش روشنائی می‎بخشید. آدم می‎توانست از میان شیشه‎های کوچکِ یک پنجره بزرگ که به سَبک دوران لوئی چهاردهم ساخته شده بود رقص برگ‎های جوان و سبز دو درخت شاه‎بلوط را که از کنگره شیروانی خانه قدیمی و خاکستری رنگ هم بلندتر بودند تماشا کند. خورشید از میان شاخ و برگ‎های انبوه‎شان نفوذ نمی‎کرد اما یک سایه کمی متحرک بر روی فرش اتاق می‎انداخت که به این گوشه عزلت تقریباً آرامشی کلیسائی می‎بخشید.

او خود را روی صندلی راحتی دسته‎دار بزرگی می‎نشاند که مطابق یک نقاشی ــ هدیه‎ای از حضرت والایش دوک از اومَل ــ ساخته شده بود، او بعد از هُل دادن صندلی‎گهواره‎ای به سمت چپ و قرار دادن جعبه سیگارش در سمت راستِ کنار خود یک کتاب در دست می‎گرفت و در آن غرق خواندن می‎گشت. او علاقه مفرطی به کتابخوانی داشت. این تنها شور و شوقی بود که توانائی به او اجازه داده بود، زمانیکه او هنوز قادر به داشتن شور و شوق‎های دیگری هم بود که او گاهی توسط تجربه کردن‎های جوانانه خود را راضی می‎ساخت. گرچه هنوز کسب این تجربه‎ها ناممکن نگشته بود اما به تدریج بر خلاف مصلحت می‎گردند، و حالا برای اینکه دکترش از او راضی باشد، بجای باز کردن کرست یک دختر جوان اغلب یک کتاب قدیمی را باز می‎کرد.

+++

یک روز صبح تازه خواندن یک کتاب قدیمی عجیب و غریب و کم ارزشِ خریداری شده در روز قبل را به پایان رسانده بود که دکترش به دیدار او می‎آید.

مرد سالخورده با لحنی صمیمانه می‎گوید: "دوست قدیمی و عزیز من، شما موقع خوبی آمدید! من مایلم از شما یک سؤال کنم، و شما باید واقعاً بسیار هوشمند باشید اگر بتوانید پاسخ آن را بدهید، زیرا پرسشم مربوط به نکته‎ای از علم حقوق است، نکته‎ای که قبل از خواندن این کتاب امری غیرممکن می‎پنداشتم."

"آه! پس من خودم را ناتوان اعلان می‎کنم!"

"صبور باشید. نکته مربوط به یک ازدواج است و گرچه سؤال یک مسئله حقوقی‎ست، اما همانطور که خواهید دید دارای یک نکته پزشکی هم است. من تا حال چیزی عجیبتر از این نه خوانده و نه شنیده بودم. پنجاه و دو سال می‎گذرد که روزنامۀ دادگاه و ضمیمه دالوس را مشترکم؛ خودم شخصاً هزار مورد حقوقی را در دادگاه شاهد بودم؛ من مضحکترین جوک‎های حقوقدانان و متل‎های زمانه‎مان را می‎شناسم، اما چنین چیزی هنوز برایم رخ نداده بوده است. من، همانطور که شما می‎بینید نمی‎توانم به شگفتی‎ام پایان دهم."

آقای پرزیدنت باربه‎ویله خود را به پشتی صندلی‎اش تکیه می‎دهد، دست‎هایش را درون آستین‎های ربدوشامبرش فرو می‎برد و با ادا کردن خوانای هر واژه به آرامی سؤال زیر را مطرح می‎کند:

"چگونه می‎تواند یک ازدواج قانونی که با رضایت طرفین صورت گرفته است، تحت ضرورتی بلاواسطه و اجتناب‎ناپذیر از طرف زن و شوهر و شراکت دیگران به جرم‎های آدمربائی، از بین بردن آزادی شخصی، دلالی محبت، جنایت بر علیه اخلاق، تجاوز به عنف، زنای با محارم و دو همسری منجر گردد؟"

دکتر در ابتدای این سخنرانی مضطرب بود؛ سپس شروع به خندیدن می‎کند.

آقای باربه‎ویله ادامه می‎دهد: "احتمالاً متوجه‎اید که من گفتم: تحت ضرورتی بلاواسطه و اجتناب‌ناپذیر. این جرم‎ها اما در واقع ناشی از اقدامات خودسرانه هیچیک از این دو زوج نیستند. در لحظات قبل از انجام قانونیِ این ازدواج جرم‎های نامبرده شده نیز انجام می‎گشتند، و هیچیک از این دو زوج قادر به جلوگیری از این حقایق نمی‎باشد، بجز اینکه آنها از اتحاد خود چشمپوشی کنند."

دوست پرزیدنت مدتی متفکر باقی‌می‎ماند و بعد می‎پرسد: "آیا این یک افسانه است؟"

"ابداً. این یک واقعیت است. داستانی‎ست احتمالی و واقعی. من حتی بیشتر هم می‎روم و می‎گویم گرچه در نوع خود مورد بی‎نظیری‎ست که من می‎شناسم، اما با این حال بدون شک چند مورد مشابه وجود داشته‎اند که من نمی‎شناسم و شما نمی‎توانید لحظه‎ا‎ی هم در رخ دادن چنین موردهائی در آینده شک کنید. زیرا در واقع وضعیت دختر جوان فقط متعلق به خود او نیست، و این مورد عجیب به هیجوجه ارتباطی با شوهر ندارد؛ هر مردی، هرکه می‎خواهد باشد، باید بجای او همان چیزها را تحمل کند."

"کمی بیشتر توضیح دهید، من نمی‎توانم هیج حدسی بزنم."

آقای باربه‎ویله چنین ادامه می‎دهد:

"شما با اولین کلمات همه‌چیز را حدس خواهید زد. یک زن ایتالیائی ساکن پاریس روزی یک دوقولو بدنیا می‎آورد. زایمان پنهانی انجام گشت، و زائو که از زن مراقبت می‎کرد مورد را به اطلاع آکادمی علوم نرساند. کودک (یک یا دو دختر کوچک، بسته به آنکه آدم از بالا یا از پائین به آنها نگاه می‎کرد) دو سر داشت، چهار دست، دو قفسه سینه، یک شکم مشترک و فقط دو پا. تا وسط  بدن دو برابر بودند و از آنجا تا پاها معمولی."

"این مورد، اگر اشتباه نکنم، به نادرترین موردها تعلق ندارد. نه، مخصوصاً مُرده به دنیا آمده‎ها. اما ادامه دهید، من گوش می‎کنم."

"اما آیا آنهائی که زنده مانده‎اند را می‎شناسند؟"

"چندین مورد."

"اما من از کسانی که تعریف می‎کنم، اگر آدم اجازه گفتنش را داشته باشد، ناقص‎الخلقه‎هائی بودند که جزء سالمین قابل ارزیابی‎اند. آیا می‎توانید برایم از نمونه‎های مشابهی نام ببرید؟"      

"ریتا‎ــ‎کریستینا، دو دختر، که حدود سال 1830 در ساردینیا متولد گشته بودند. آنها هم مانند آنچه در توضیحات شما گفته شد بودند: دو قفسه سینه و لگن‌خاصرۀ مشترک.

پدر و مادرشان آنها را برای نمایش عمومی به پاریس آوردند. اما مقامات اداری این نمایشگاه را غیراخلاقی یافتند و آن را ممنوع ساختند. خانواده بیچاره که درآمد مالی خوبی نداشتند باید از کودک‎ها در یک اتاق سرد نگاهداری می‎کردند، جائیکه آنها در اثر زکام درگذشتند."

"آیا از آنها کالبدشکافی به عمل آمد؟"

"بله."

"آیا سیستم عصبی‎شان تقسیم شده بود؟"

"بدون استثناء. بجز بخش‎های داخلی پائین تنه که عصب احساسیش بر مغز هر دو همزمان تأثیر می‎گذاشت."

"کاملاً صحیح است! شما فوری خواهید دید که مثال‎تان داستان مرا چه زیاد تأیید خواهد کرد."

پرزیدنت سالخورده پس از فرو بردن یک سیگار بلند در چوب‎سیگار باریکی آن را روشن می‎کند و با صدای سرزنده‎ای ادامه می‎دهد:

"دو دختر کوچک زن ایتالیائی نام‎های ماریا و ماگدالنه را بدست می‎آورند. آنها زنده می‎مانند. مادرشان آنها را به هیچکس نشان نمی‎داد، اما با مهربانی زیادی آنها را بزرگ و تربیت می‎کرد. آنها رشد منظمی داشتند، یک بلوغ جنسی طبیعی: خلاصه کنم، آنها در شانزده سالگی دو دختر بسیار زیبا بودند، با وجود اتحاد عجیب و غریب زیبائی‎شان."

اگر دُمِ مو دار سیرن‎ها نتوانست مانع فریب مردها گردد، به این ترتیب نباید ربودن قلب مردی توسط ماریا و ماگدالنه هم ما را متعجب سازد.

حقیقت این بود که هر دو عاشق بودند؛ اما کسی که دوست داشته می‎گشت فقط ماگدالنه بود. یک مرد جوان عاشق او شده بود؛ اما چون از روی ادب به دیگری کاملاً توجه می‎کرد، بنابراین خواهرها فکر کردند که اجازه دارند این عشق را به اشتراک بگذارند و به او با تمام اولین آتش جوانی‎شان پاسخ می‎دادند. متأسفانه این گمراه‌سازی مدت طولانی نمی‎پاید. مرد جوان از ادامه بیشتر این کار احساس ناراحتی وجدان می‎کند. یک روز نامه‎ای از او برای دوشیزه ماگدالنه در قلب کناری هزاران مار را بیدار می‎سازد، مارهائی که برایتان بخوبی آشناست، و هنگامیکه مرد جوان پیشنهاد ازدواجش را می‎دهد، ماگدالنه پاسخ مثبت می‎دهد و ماریا پاسخ منفی. ایده‎ها، خواهش‎ها، همه بیهوده بودند. مادر از عشاق حمایت و تلاش می‎کرد دختر گردنکش لجباز را راضی سازد، اما فایده نداشت."

دکتر با خنده می‎گوید: "اما این یک وضعیت کاملاً استثنائی و خنده‎داریست!"

"یک تراژدی، دوست عزیز! این یک گره دراماتیکی‎ست که من محکمتر از آن نمی‎شناسم. خواهرانی دشمن باشند؛ رقیب عشقی هم باشند؛ و با کسی که آدم از او بیزار است تا نیمه بدن متحد باشد؛ از سوی طبیعت محکوم شده باشد تمام ناز و نوازشی را که به دیگری اعطاء می‎شوند تماشا کند؛ من چه می‎گویم: تماشا کند یعنی چه، باید همدردی کند! و دیرتر مجبور است کودک یک معشوق مضاعف نفرت‎انگیز را در زیر قلبش حمل کند! دانته هم چنین چیزی را اختراع نکرد! این حتی فراتر از زجر و عذاب جهنم چینی‎هاست.   

اما حالا ... من به تعریف کردنم ادامه می‎دهم ... زن ایتالیائی شدیداً مصمم بود دخترش را با وجود اعتراض دختر دیگرش به ازدواج درآورد، به شهرداری مربوطه می‎رود و می‎پرسد که آیا مسئولین در شرایط موجود با انجام عروسی موافقند. شهردار مردد بود و پاسخ می‎دهد که این قضیه او را فوق‎العاده مغشوش می‎سازد و این گرفتاری بی‎سابقه‎ای‎ست که برای تصمیم‌گیری در باره آن او خود را به اندازه کافی مختار نمی‎داند، و اشتغال روزانه‎اش این اجازه را به او نمی‎دهد که یک چنین مورد حقوقی فوق‎العاده دشواری را امتحان قانونی کند؛ او از زن خواهش می‎کند برای داوری این قضیه به او دو وکیل مدافع معرفی کند، که یکی بر علیه ازدواج باشد و دیگری برای ازدواج."

و آیا این دادخواهی انجام گرفت؟

بله، یک محاکمه مخفی، در دفتر کار شهردار، بدون شاهد بعنوان مشاور و منشی دادگاه.

وکیل ماگدالنه اول صحبت می‎کند. مقدمه طعنه‎آمیز بود و شرح واقعیتِ امر بشوخی برگزار گردید. او در بحث نیز با همان لحن شرکت می‎کرد. او پی در پی به پاراگراف 1645 و 569 تکیه می‎کرد، البته هر دو را در کاربردی ناموجه. بعد او شوخی را کنار می‎گذارد و وضع دشوار زیر را مطرح می‎سازد. یا ماریا و ماگدالنه دو زنند، هر یک برای خود ... یا اینکه آنها با هم یک وجود را تشکیل می‎دهند. بدیهی‎ست که در مورد اول نیازی به رضایت خواهر نیست. در مورد دوم، آدم می‎تواند نیمه دوم را کاملاً نادیده بشمارد، و این نمی‎تواند اصلاً مورد اختلاف باشد. او این آخرین اظهارش را توسعه داد و کاملاً از آن پشتیبانی کرد. او گفت، هرگز کسی نه در واقعیت و نه حتی در تخیل شاعر توانسته ادعا کند که جمع اکثریت تک تک اعضاء را بیشتر می‎سازد. یک گوساله با شش پا هرگز نمی‎تواند بیشتر از یک گوساله باشد. صد چشم آرگوس به صد نفر تعلق ندارند؛ ژانوس با داشتن دو چهره فقط یک خدا بود؛ سربِروس با وجود سه سر جهنمی خود فقط مفرد خوانده می‎شود. چرا نباید ماریا و ماگدالنه که از لحاظ جسمانی جدائی‎ناپذیرند دو شخص را به نمایش بگذارند، در حالیکه ویژگی اصلی یک فرد بر اساس ریشه‎شناختی علم اشتقاق بر تفکیک‎ناپذیر بودن متکی‎ست؟

دکتر می‎گوید: "ها، ها، ها، ها، ها، ها، ها!"

او ادامه می‎دهد: "از این استدلال عالی بسیار خوشم آمد. بعلاوه، حتی اگر ما یک تفاوت روانی در این دو بپذیریم، با این حال نباید به هیچوجه خودمان را در اینجا با روانشناسی مشغول سازیم، بلکه با یک ازدواج. ازدواج دارای یک هدف خاص است که ما همه آن را می‎شناسیم و هیچکس آن را انکار نمی‎کند. گرچه ماریا و ماگدالنه با مغزی مضاعف بدنیا آمده است، با این وجود آنها در عروسی دو نقطه مرتبط یک وجودِ ساده‎اند. دو زنی که تا کمربند قابل تشخیصند فقط یک همسر را تشکیل می‎دهد."

این صحیح است.

وکیل دومین خواهر جواب می‎دهد که او نمی‎خواهد در حاشیه‎روی‎های اساطیری سخنران قبل قدم بگذارد و اینکه او از درک سالمِ بشر دفاع خواهد کرد. تنها این واقعیت که ماریا و ماگدالنه یک دادخواهی بر علیه هم اقامه می‎کنند به اندازه کافی ثابت می‎کند که آنها یک فرد نیستند.

ماریا از دادن رضایت خود به ازدواج خودداری می‎کند. اگر آقای ه ... با خواهرش ازدواج کند موکل من ضرورتاً ربوده خواهد شد. یک آدمربائی خشونت‎آمیز: اولین جرم. سپس او بر خلاف اراده‎اش در آپارتمان این زوج نگاهداشته می‎شود. از بین بردن آزای شخصی: دومین جرم. در اینجا فرد زیر سن قانونی ما، مجبور به محدود ساختن آزادی شخصی خود می‎گردد، باید در تمام ناز و نوازش‎های صمیمی شرکت کند. جنایت اخلاقی: سومین جرم. او با زور و با همکاری خواهرش فقط بخاطر منفعت شخصی مجبور می‎گردد بستر خوابش را با یک مرد به اشتراک بگذارد. دلالی محبت و قاچاق دختر: چهارمین جرم. موکلم با وجود اعتراض شدیدش باید با توجه به ماهیت فیزیکی خود بطور همزمان با خواهرش از باکره بودن دست بردارد: تجاوز به عنف، پنجمین جرم. از آنجا که مجرم خواهر اوست بنابراین زنای با محرم: ششمین جرم. گرچه این آخرین مورد هم توسط قانون پیشبینی نشده است، اما من آن را بعنوان تشدیدکنندۀ وضعیت می‎شناسم. علاوه بر این مردی که مرتکب تمام این کارها می‎شود ازدواج کرده است. زنا: هفتمین جرم. آیا فکر می‎کنید که این همه چیز است؟ نه، هنوز خیلی مانده: چون این دو خواهر، همانطور که آقای همکار من با وضوح کامل ثابت کردند جداناپذیرندْ بنابراین ازدواج یکی ازدواج خواهر دوقلوی دیگر را هم باعث می‎گردد. شما، اعضای محترم دادگاه، بنابراین مجبورید دو زن را همزمان به ازدواج یک مرد درآورید، که احتمالاً جرم زنا به عقب رانده می‎شود تا برای دو همسری جا باز کند. و شما همگی خود را شریک جرم این مرد می‎سازید و باید پس از او دیرتر به زندان بروید."

"حتماً صدور حکم به بعد موکول گشت؟"

"آه نه! شهردار بلافاصله اعلام می‎کند که او هرگز به رضایت دادن فکر نکرده بوده است، و اجازه ازدواج داده نشد."

دکتر با شادی فریاد می‎کشد: "خدا را شکر!"

 

در کوه ونوس

در ماه اوت سال 1891 بعد از آنکه در شهر بایرویت تانهویزر، تریستان و ایزولده، مایسترزینگر و برای نهمین بار پارزی‎فال از ریچارد واگنر را شنید به دهکده مارینتال در شهر  قدیمی آیزِ‎ناخ رفتم و چهارده روز در آنجا ماندم.

از پنجره اتاقی که در آن زندگی می‎کردم می‎توانستم با انداختن نگاه به سمت شرق از بالای قلعه وارتبورگ کوه وزِلبِرگ را که کشیش‎ها و شاعران قبلاً آن را کوه ونوس می‎نامیدند ببینم. حتی ستاره شاعرمان ولفرام فون اِشنباخ هم در زیر آسمان این چشم‎اندازِ واگنری غایب نبود.

من در آن زمان چنان به گناه تسلیم بودم که پس از تکیه دادن به پنجره دیگر حتی در رویا هم جرأت نکردم بار دیگر مرتکب گناه شوم. بله، بر عکس، کوه ونوس برایم یک جاذبه فوق‎العاده داشت. (او در میان بقیه کوه‎هائی که با صنوبرهای تیره و چمن‎های مرطوب پوشیده شده‎اند تنها ایستاده است، و مانند پستان زنان لخت است و گرد. قرمزی شب گاهی به او ظاهری به رنگ گوشت می‎داد. در ساعات خاصی از شب به نظر می‎آمد که انگار نفس می‎کشد و زنده است. آدم می‎توانست چنین تصور کند که تورینگن مانند یک الهه در لباس سبز رنگ عجیبی به خواب رفته و بخشی از بدن اسرارآمیزش را برهنه ساخته است.

من چند شب برای مدتی طولانی این دگرگونی عجیب تپه‎های ونوس را مشاهده کردم. من از دور تماشا می‎کردم؛ من خودم را به آن نزدیک نمی‎ساختم، زیرا وحشت نابودی پندارم را داشتم و فکر می‎کردم در روزی که پایم به زمین کوه برسد آن را از دست خواهم داد. با این وجود یک روز صبح به آن سو به راه افتادم.

پس از سه ساعت به مقصد رسیدم. رشته کوه هویرزلبِرگ ظاهرِ کاملاً متفاوتی داشت. از نزدیک که نگاه می‎کردی قرمز قهوه‎ای رنگ بود، کمرنگ، بدون خاک، بدون چمن، بدون آب، انگار که با یک آتش درونی سوخته باشد، انگار که لعنت افسانه‎ای هر سبزه‎ای را که به بقیه کوه‎ها جان می‎بخشید از پیرامون این کوه دور نگاه داشته است. راه عابر پیاده‎ای که در آن پا گذاردم از شن و خزه خشک پوشیده شده بود و تا قله کوه، جائیکه یک خانه خاکستری کوچک سر بلند کرده و دیوارهای محکمش را در برابر طوفان قرار داده بود ادامه داشت.

من داخل می‎شوم و متوجه می‎گردم که می‎توان در آنجا غذا خورد. این تنها آزادی‎ای نبود که در این مسافرخانه تک افتاده آدم اجازه داشت برای خود بردارد. دو دختر مهمانخانه‎دارِ غایب نیز موجوداتِ خوش استقبالی بودند و التفات‎شان به یک مسافر جوان هیچ حدی نمی‎شناخت.       

حدود ظهر تصمیم گرفتم دوباره به پائین بروم.

یکی از دخترها می‎گوید: "بازدید از غار را فراموش نکنید."

"کدام غار؟"

"غار ونوس."

"پس غار ونوس هم وجود دارد؟"

"البته. از پیادهرو به سمت چپ بروید. شما می‎توانید در عرض پنج دقیقه آنجا باشید. احتمالاً کنار محل ورود غار یک مرد را خواهید دید که بر روی سنگی نشسته است. به آنچه او به شما می‎گوید توجه نکنید. او مرد دیوانه‎ای‎ست ... خدا ... نگهدار."

غار واقعاً آنجا بود و همچنین آن مرد. به نظر می‎رسید غار کوچک و بیضوی شکل که با یک دسته‌گلِ خاردار تاجگذاری شده بود سمبُل صحیح کوه ونوس و دومین تأکید بر افسانه‎ای بودن اینکه از دور چون ظاهری گوشتی رنگ به نظر می‎آید باشد. من بی‌ارداه مجذوب آن گشتم. داخل آن تا جائیکه چشمانم می‎دید، تنگ، باریک و کوتاه بود. گودال‎های کوچک آب و مدفوع بیشترین سطح زمین را می‎پوشاندند؛ رفتن به داخل غار بدون گام گذاردن در این باتلاق و بدون سائیده شدن به دیوارها سخت بود. با این وجود من سعی کردم چند قدمی داخل شوم.

مرد می‎پرسد: "کجا می‎روید؟"

و مرا متوقف می‎سازد.

"می‎خواهم تلاش کنم تا انتهای غار بروم."

"تا انتهای غار؟ آقا، اما این غار ته ندارد. اینجا روزنه زمین است."

من صبورانه می‎گویم: "بسیار خب، من فاصله دوری نخواهم رفت. من فوری دوباره برمی‎گردم."

"پس شما فکر می‎کنید که آدم می‎تواند اینجا به دلخواه داخل و خارج شود؟ آیا فکر می‎کنید که این غار توسط آژانس مسافرتی کوک کرایه شده است یا اینکه محل تجمع محققین علوم طبیعی‎ست؟ آیا فکر می‎کنید می‎توانید اینجا دریاچه‎های زیرزمینی، ماهی‎های کور، استالاکتیت‎های شگفت‎آور و گنبدهای طبیعی از کریستال کشف کنید؟ آیا شما می‎خواهید در باره غارهای کوه ونوس تحقیق کنید؟ عجیب است! آیا شما هم ابلهی مانند دیگران هستید؟ پس شما هم درک نمی‎کنید؟ پس شما هم نمی‎دانید؟ شاید کوه ونوس را یک افسانه می‎پندارید؟"

با چاپلوسی از دیوانگی‎اش می‎گویم: "آقا، من به وجود کوه ونوس و نیمف معتقدم، من حتی با کمال میل حاضرم بخاطر عنایت‎شان جهنم را هم تحمل کنم."  

مرد پیشانیش را می‎گیرد و هیجانزده‎تر به صحبتش ادامه می‎دهد:

"هویرزلبرگ! هویرزلبرگ بهتره! آنها پیش تو می‎آیند، بدون آنکه بدانند تو که هستی، تو، کسی که انتظار پاکان را می‎کشد، کسی که پرهیزکاران را مجازات می‎کند، کسی را که تو تا ابدیت بخاطر شهوت شرورانۀ تن نابود خواهی ساخت. آنها باید وجود سرکش‎شان را با قوانین بزرگ الهی تنظیم سازند، و آنها آتش جهنمت را ابتدا در آن روزی احساس خواهند کرد که قدرت شمشیر فرشتگان روح‎شان را در این پرتگاه سرنگون سازد!  آنها گوش دارند و نمی‎شنوند! آنها چشم دارند و نمی‎بینند. آنها دیوانه‎اند! دیوانه! دیوانه!"

او خودش را به سمت من می‎چرخاند و می‎گوید:

"چطور می‎توانید فکر کنید که کوه ونوس می‎تواند دلیلی برای لعنت باشد ... در حالیکه خودش یک جهنم است! خب، بله، اینطور است! و آیا ممکن است که آدم آن را حدس نزده باشد؟ آیا مگر شیاطین و ساتیرها ظاهری یکسان ندارند و دارای شاخ، پاهایِ سُم‌بُزی و دُم مودار نیستند؟ آیا مردم هنوز هم درک نکرده‎اند که شعله‎های آتشی که ما را تهدید می‎کنند میلیاردها زنان لختی هستند که در آنجا می‎رقصند ..."

او پایش را به شدت به زمین فشار می‎دهد.

"اینجا ... در زیر پاهایمان!"

دیوانگی این انسان کم کم به نظرم مشکوک می‎آمد.

او ادامه می‎دهد:

"از زمانیکه انسان‎ها فکر می‎کنند، از زمانیکه انسان‎ها می‎نویسند، تکرار می‎کنند و می‎نالند که عذابی بزرگتر از عشقورزیدن وجود ندارد. چرا درک نمی‎کنند که در جهانِ عذابِ ابدی مصیبت تنها چیزی‎ست که بر آنها تحمیل خواهد گشت؟ در آن روزهائی که وقتی ما هیچ‌چیز نخواهیم بود بجز لاشه‎ای فاسد و ارواحی غیرقابل تشخیص، بعد شروع خواهیم کرد به بیمار گشتن (وقتی من می‎گویم ما، منظورم گناهکاران است)، با بیماری‎هائی بی‎نهایت: شهوت‎پرستی. ما روزانه و هر ساعت اشتیاق تصاحب زن داریم، یکی زیباتر از دیگری، و در لحظاتی که ما تصور می‎کنیم آنها را تصاحب کرده‎ایم در دود ناپدید می‎گردند ... و همچنین در خاک. اینها عذاب جهنمند که انتظارمان را می‎کشند."

چشمان مرد به یک سنگ بر روی زمین ثابت مانده بود، او سرش را بلند می‎کند و با صدای بسیار هیجانزده‎ای ادامه می‎دهد:

"آقا، من بد زندگی کردم، گوش کنید:

من از پدر و مادری پروتستانت هستم، از کوه‎های وارتبورگ، همانجائی که مارتین لوتر بیش از سیصد سال قبل دکترین نادرستش را اعلام کرده بود. جوانی‎ام پرهیزگارانه بود و زندگیم به شدت منظم. با این حال از چهارده سالگی به بعد نمی‎توانستم به زنی نگاه کنم و دچار تمایلات جنون‎آمیز نگردم. من درگیری‎های وحشتناک شبانه را صبح‎ها غرق در عرق و با فَک‎های لرزان تحمل می‎کردم. اما فکر می‎کردم اگر بدون عشق زندگی کنم پاک خواهم ماند، و برای اینکه پاک بمیرم راضی بودم قبل از مرتکب گناه گشتن با دستانم خودم را بکشم. کسی که هرگز در این درگیری‎های شبانه میان وظیفه واهی و خواست قدرتمند بدن شرکت نکرده باشد نمی‎تواند این درد را اندازه‎گیری کند! به این ترتیب من بخاطر یک سایه می‎جنگیدم، و امروز می‎دانم که من بر علیه خدا می‎جنگیدم! ... من دیرتر ازدواج کردم. من و زنم سوگند یاد کردیم که فقط روح‎مان را متحد سازیم تا بتوانند به تقدیس والاتری برسند. من به تدریج با انکار هر روزه قانونِ زندگی و تکرار اشتباهاتم خود را محکوم به لعنت کردم. من پاکدامن و دست نخورده‎ام. آه! لعنت به پاکدامنی. عشقی که زنم در طول کوتاه حیاتش پس رانده بود او را بطور عادلانه در عذابی بی‌پایان در آخرت دنبال خواهد کرد!"

مرد صحبتش را قطع می‎کند و بازویم را می‎گیرد.

"گوش کنید! ... خورشید در حال غروب کردن است! این همان ساعت است ... من همه شب به اینجا می‎آیم، وقتی رب‎النوع آهسته آواز می‎خواند. او مرا به سوی خود می‎خواند، او مرا جذب می‎کند ... من می‎آیم و انتظار روز مرگ و ورودم به کوه ونوس را می‎کشم. صحبت نکنید! او خودش با ما صحبت خواهد کرد."       

من نمی‎دانم، که آیا آرامش این آخرین کلمات، نحوه بیان این انسان یا دست دادنش بود که مرا چنین زیاد به آنچه او گفته بود متقاعد ساخت، ... اما یک هیجان ناگهانی تمام بدنم را به لرزش انداخت، و من گوش فرا دادم.

این یک احساسی بود که من آن را نمی‎شناختم. من بطور تصادفی انتظار نمی‎کشیدم، بلکه با اطمینان کاملی منتظر به وقوع پیوستن اتفاقی که مردِ دیوانه پیشبینی کرد بودم. من نمی‎توانم حالت روحی آن زمانم را بهتر توضیح دهم، مگر توسط مقاسیه با یک رهگذر که آذرخش دیده است و فاصله رعد و برق را می‎شناسد و حالا در دقیقه مخصوصی انتظار آغاز تندر را می‎کشد. زمان که هنوز مرا از معجزه جدا می‎ساخت ابتدا یک سوم خود را کاهش می‎دهد، پس از آن به نصف می‎رسد، سپس به سه چهارم، و دقیقاً در لحظه‎ای که زمان سپری می‎گردد و انتظارم به پایان می‎رسد نسیمی معطر پژواک صدائی را که رو به خاموشی می‎گذارد به گوشم می‎رساند.

 

راز

زن پس از درنگی طولانی می‎گوید: "شما باید با راز من آشنا شوید. چون می‎بینم مشتاقید بدانید که چرا من ازدواج نکرده‎ام، بنابراین می‎خواهم برایتان دلیل آن را تعریف کنم.

سؤال شما خوشایندتر از سکوت افرادی‎ست که من اغلب افکار آزاردهنده پسِ ذهن‎شان را می‎خوانم. مردم در واقع می‎دانند که من از خانواده بسیار ثروتمندی هستم، و وقتی دختر ثروتمندی ازدواج نمی‎کند، بنابراین معمولاً غرور دختر، بلندپروازی، زشت بودن یا رفتار اخلاقیش در این کار مقصرند. جهان می‎تواند طبق میل خود از میان این احتمالات یکی را انتخاب کند، در صورتیکه مرحمت فرماید و ترجیح ندهد هر چهار فرض را تأیید کند.

رد خواستگارانم بخاطر خودشان نبوده است. این را می‎توانید از من باور کنید. این شوهر، مرد، و معشوق است که من با وحشت تمام از برابرشان می‎گریختم، چه از نوع قانوناً به رسمیت شناخته شده یا نشده‎شان. ترس چهل ساله‎ای که از من محافظت می‎کند حالا کم کم در حال محو شدن است. هنوز چیزی حدس نزنید ... داستان من ماجرای یک عشق شکست‎خورده نیست؛ نه، چونکه من هرگز عاشق نشدم، من خیلی زود پیر شدم ... یک شب در هفده سالگی.

گوش کنید! داستان کوتاهی‎ست.

بعلاوه ... ممکن است شما نتوانید درک کنید که چگونه چنین حادثه معمولی و هرروزه‎ای بتواند تمام لذت زندگی آینده‎ام را نابود سازد. این جریان مربوط به حادثه‎ای‎ست که شما مانندش را هر روز در ستون "اخبار مخلوط" روزنامه‎ها می‎یابید، و من خودم در حاثه‎ای که می‎خواهم برایتان تعریف کنم کوچک‎ترین شرکتی نداشته‎ام. اگر وجود منزوی من به این خاطر در این مدت طولانی لرزید، فقط به این خاطر است که من حادثه را با چشمان خود در فاصله یک قدمی‎ام دیدم. داستان من احتمالاً تأثیری را که این حادثه بر من گذارد بر شما نخواهد گذاشت."

+++

دوشیزه «ن» ... سرش را به دست‎هایش تکیه می‎دهد و با نگاهِ به زمین انداخته، بدون آنکه حتی یک بار هم چشمش را به سمت من بلند کند چنین شروع می‎کند:

"من بیست و پنج سال قبل همراه با مادرم در خانه قدیمی شخصی در پشت کلیسای سن سولپیس زندگی می‎کردیم. یک ساختمان ساده، بدون حیاط و دالان. تمام پنجره‎ها رو به سوی خیابان باز می‎شدند، اما خیابان مانند یک جاده جنگلی ساکت بود.

یک شب در اواسط تابستان هوای اتاقم تا حد خفگی گرم بود، و من نمی‎توانستم بخوابم. من جرأت نمی‎کردم پنجره را باز کنم، زیرا می‎ترسیدم مادرم از خواب بیدار شود. بعد از یکساعت بیخوابی از جا بلند می‎شوم، با دمپائی و لباس خواب آرام از راه پله‎های اصلی به پائین به سمت سالن غذاخوری که در طبقه همکف قرار داشت می‎روم.

توضیح این مطلب که این سالن چطور قرار داشت ضروری‎ست. در خانه قبلاً یک باغ وجود داشت که آن هم مجاور خیابان بود. این قطعه زمین به یک معمار ساختمان فروخته شده بود، اما شهرداری برای تنظیم خط ساختمان‎سازی بخشی از آن را مصادره می‎کند و در نتیجه یکی از پنجره‎های سالن به گوشه تاریک اسرارآمیزی منتهی می‎گردد، جائیکه اشعه‎های چراغ گازی خیابان نفوذ نمی‎کردند.

وقتی من داخل سالن شدم متوجه گشتم که پنجره باز است و فقط پرده کرکره پائین بود. من مات و بی‌نیرو بخاطر گرما با محکم نگاه داشتن تخته باریک کرکره آنجا ایستادم و طراوت تازه و شبانه را تنفس کردم.   

این آخرین لحظه لذت نابی بود که من در زندگی گذشته‎ام داشتم. من به زحمت یک دقیقه آنجا بودم، که از سمت مقابل پنجره یک زوج خود را نزدیک می‎سازند.

یک مرد دختر جوانی را به سمت این گوشه تاریک و اسرآمیز هدایت می‎کرد. او یکی از آن به اصطلاح کارگرانی بود که سه هفته کار می‎کنند و شش ماه جشن می‎گیرند، زیرا ویژگی‎های فیزیکی‎شان به آنها اجازه می‎دهد کار صادقانه را خار شمارند. من دختر را فوری شناختم. او دختر پانزده ساله‎ای بود که مادرم چند بار برایش بعضی کارهای خوب انجام داده بود و به تازگی دیگر به مرکز کارآموزی‎ای که من اغلب از آن بازدید می‎کردم نمی‎آمد. او دامن سیاه بیش از حد کوتاه و یک تی‎شرت بی آستین بر تن داشت و کرست نبسته بود. گیسوی کوتاه و بافته شده مویش با یک گیره‎مو در وسط سر بورش محکم شده بود.

مرد بازوی دختر را می‎گیرد و سریع می‎گوید:

"پس اینجا! می‎خوای؟

دختر وحشت‎زده پاسخ می‎دهد:

"خواهش می‎کنم ... بازومو ول کنید ..."    

آدم از لحن صدای دختر می‎توانست متوجه شود که پس از ترک مهمانخاه احتمالاً این کلمه را دویست بار باید تکرار کرده باشد.

مرد دوباره شروع می‎کند:

"کوچولو، تو یک بار بله گفتی و دیگه نمی‎تونی حرفتو پس بگیری. حالا دیگه جای فکر کردن نیست. آیا حرفی که زده شود بحساب میاد یا نه؟ ... اینجا که جای خیلی خوبیه، پس چرا نمی‎خوای؟"

"نه، ... اینجا نه ... اینجا نه ..."

"پس کجا دلت می‎خواد؟ نه تو پول داری و نه من می‎تونم کرایه اتاق بپردازم. اگه زیر پُل رو ترجیح می‌دی باهات میام. یکساعته اونجا می‎رسیم."

دختر به نشانه مخالفت سرش را تکان می‎دهد. مرد خشمگین می‎شود.

"به من نگاه کن. می‎خوای منو دست بندازی؟ آره یا نه؟ چون اگه تو نخوای، می‎دونی که دخترهای دیگه‎ای هم هستن ...

دختر کوچک بیچاره شروع به گریه می‎کند. به دیوار تکیه داده، چنان گریه سختی می‎کند که من می‎توانستم فشرده شدن این قلب بیچاره جوانِ شوریده را احساس کنم.

دختر می‎گوید: "بله، من علاقه زیادی به شما دارم، اما من نمی‎خوام، نه، من این کار رو نمی‎خوام. من نمی‎دونم چطور باید بگم، اما این عشق نیست. من شما رو دوست دارم، چون شما خیلی مهربونید، چون صحبت کردن شما با مردهای دیگه فرق داره، و من وقتی شما رو از راه دور در حال آمدن می‎بینم خوشحال می‎شم. من شما رو دوست دارم و می‎خوام شما رو ببوسم، هرچقدر که می‎خواهید، همه روزه، همیشه! اما از وقتیکه اون کار رو از من درخواست کردید، کاری رو که من نمی‎خوام ... نه، شما می‎دونید که من این کار رو نمی‎خوام و با شما ابداً ... من فکر می‎کنم، این خیلی ناعادلانه‎ست ..."

مرد شانه‎هایش را بالا می‎اندازد و شروع به فحش دادن می‎کند.

"آه، زن لعنتی ..."

... و خیلی چیزهای دیگر، که نمی‎خواهم آنها را بگویم.

سپس از داخل جیبش یک چاقو بیرون می‎کشد ... یک چاقوی قصابی ... چیزی مانند یک شمشیر، آن را در شکاف دیوار در ارتفاع سینه من فرو می‎کند و با صدای خشن و خفه‎ای می‎گوید:

"خب، حالا ما به اندازه کافی وراجی کردیم. اگه تکون بخوری چاقو رو فرو می‎کنم تو شکمت."

دختر جوان از ترس فلج می‎شود.

خیابان متروک و خالی بود. سکوت بی‎نهایتی که اینجا حاکم بود فقط با مزارع ساکت روزهای گرم ماه اوت قابل مقایسه بود. آدم حتی سر و صدای معمولی شهر را هم نمی‎شنید. ساعت چند بود؟ ساعت شاید دو صبح بود. به استثنای این دو زوج و منِ تماشگرِ وحشتزده، همه چیز در اطراف به خواب رفته بود.

کاملا نزدیک به من، چنان نزدیک که می‎توانستم با انگشتم آنها را لمس کنم، دختر جوان چنان سرسختانه مقاومت می‎کرد که به او نیروی شگفت‎انگیزی می‎بخشید.

دختر خود را خم کرده و پاهایش را به هم فشرده بود. مانند یک حیوان زخمی سخت نفس می‎کشید. به محض اینکه مرد دست‎هایش را می‎گرفت، او پاهایش را به هم می‎فشرد، و وقتی مرد دامنش را لمس می‎کرد، دختر با دست‎هایش می‎جنگید ... این کار مدت درازی ادامه داشت، طولانی‎تر از آنکه شما شاید امکان‎پذیر بدانید، اما همانطور که در ترانه‎های یونانی شارون عاقبت چوپانان را شکست می‎دهد ... بنابراین دختر هم عاقبت شکست می‎خورد.

حالا دختر دست‎هایش را ناامیدانه در هوا به اطراف تکان می‎داد، تصادفاً دستش به چیزی که در شکاف دیوار فرو رفته بود می‎خورد ...، کودک بیچاره دیگر فراموش کرده بود و نمی‎دانست که آن یک چاقو بوده است، با دست بر حسب تصادف مسلح گشته‎اش مرد را که چنین مرگبار به جسم و روحش حمله‎ور شده به عقب هُل می‎دهد.

در واقع بدن انسان چیزی نیست بجز یک توده نرم که با اولین ضربه تلف می‎شود. چاقو داخل گلو می‎گردد و بلافاصله از سمت دیگر گلو خارج می‎شود و نوک آن می‎درخشد.

رودی از خون ...

از دو سرخرگ بزرگ کنار گردن خون مانند چشمه‎ای کوهستانی بیرون می‎جهید ...

یک فوران خون گرم از میان شکاف دیوار می‎پاشد و کمربندم را مرطوب می‎سازد.

چشم‎های مرد که تیغه چاقو در گلویش نشسته بود از حدقه بیرون می‎زند. او دهانش را فوق‎العاده باز می‎کند، اما صدائی از آن خارج نمی‎گشت؛ و وقتی او بی‎حرکت با صورت بر زمین می‎افتد، در این هنگام، قاتل، وحشتزده خود را کنار می‎کشد و در خیابانِ ساکت سه جیغ از گلو خارج می‎سازد ... سه فریاد از وحشت ...

اوه این فریاد مرگ! هرگز در زندگی‎ام چیزی وحشتناکتر از آن نشنیدم.

+++

"انچه دیرتر اتفاق افتاد ... نمی‎تواند احتمالاً دیگر مورد علاقه‎تان قرار گیرد. مادرم بیدارشده بود، از تخت بیرون آمده و وقتی تختم را خالی یافت با ترس فراوان مرا جستجو کرد. او نامم را در تمام خانه بلند صدا می‎زد، تا اینکه عاقبت مرا در مقابل این پنجره ایستاه می‎یابد، پُر از خون، ابتدا گمان می‎کرد که خون من است. اما من برای شما این داستان را تعریف نکردم تا به این جزئیات بی‌اهمیت بازگردم.

آنچه از این حادثه در حافظه‎ام باقیمانده است، برایم کافی بود. من هفده ساله بودم. من، کسی که زندگی را هنوز نمی‎شناخت در طول نیم ساعت همه چیز را تجربه کردم، همه اسرار عشق و مرگ برایم هویدا گشت؛ من آنچه را که رمان‎ها شهوت عشق می‎نامند تجربه کردم! و می‎دانستم که یک مرد عاشق چگونه مردی‎ست! و همچنین یک مرد مُرده چه است.

مردم نمی‌دانند که چرا من تنها مانده‌ام. اما شما دوست گرانقدر، شما حالا آن را می‌دانید."

 

آدمربائی پس از مجلس رقص

خانم اسکولیه و خواهر جوانش آرموند از مجلس رقص بیرون می‎آیند و در صندلی عقب اتوموبیل‎شان می‎نشینند.

خانم اسکولیه می‎گوید: "خب، برداشتِ تو؟"

"در ظاهر مرد دوستداشتنی‎ای بود!"

"خوب، دیگه چیزی نگو. تو گرفتار شدی عزیزم. بیا، منو ببوس. پس موافقی."

آنها گردن هم را در آغوش می‎گیرند، اما آرموند پاسخ می‎دهد:

"نه، نه، مادلین، به این سریعی‎ای نمی‎شود. اینکه او مورد علاقه‎ام واقع شده چه سودی داره. من مورد پسندش واقع نشدم. یک ساعت تمام در من چیزهائی برای ملامت کردنم جستجو می‎کرد، و من ابله هم همه کاری برای سزاوار بودن آن کردم."

"منظورت چیه؟"

"چنین به نظر میاد که لباسم بیش از حد چشمگیره. این لباس مناسب یک هنرپیشه سینماست و نه مناسب یک دختر جوان."

"آه، پسر گستاخ!"

"اما من مورد علاقه‎اش قرار گرفتم، من اینو خوب احساس کردم. به همین دلیل اذیت کردنش باعث لذتم می‎شد، برای اینکه یاد بگیره منو با ایرادهام دوست داشته باشه ... من حتی فکر می‎کنم که بیش از حد پیش رفته باشم."

"مگه چه چیزهائی بهش گفتی؟"

"من آن دو زن کوچک ایتالیائی را که تو اخیراً از آنها برایم تعریف کرده بودی نشانش دادم، و بهش اعتماد کردم ..."

"گفتی که آنها با هم زندگی می‎کنند؟"

"آره."

"اشتباه بزرگی کردی."

دختر جوان آهی می‎کشد و می‎گوید: "اینطور فکر می‎کنی؟"

"و او چه جواب داد؟"

او از من پرسید: "با چه چیزی؟"

مادلین بدون آنکه رعایت احساس خواهرش را کند خنده سرکش خود را با دستش خاموش می‎سازد و پاسخ می‎دهد:

"فرزندم، این مرد جوان یک مروارید است. چنین شوهری را نباید از دست داد. او یک گوهر است."

و ناگهان، بدون مقدمه:

"می‎شنوی، ما بیشتر از بیست دقیقه است که در حال راندنیم. ما اصلاً کجا هستیم؟"

آرموند شیشه بخار گرفته را پاک می‎کند و می‎گوید:

"من هیچ چیز نمی‎بینم ... هوا کاملاً تاریکه ..."

"این چطور ممکنه؟ در شانزه لیزه؟"

او خود را به جلو خم می‎کند، نگاهش تلاش داشت در تاریکی نفوذ کند؛ او بطور مبهمی متوجه کف خاکستری جاده‎ای می‎شود که در کنارش خانه‎ها ایستاده بودند.

او با وحشت و لکنت زبان می‎گوید: "ببین ... من نمی‎دونم که ما کجائیم ... اینحا دیگه پاریس نیست ... آلکساندر دیوانه شده ... بگذاریم اتوموبیلو نگه داره ..." و بلافاصله دکمه زنگ را فشار می‎دهد.

اما از به صدا آمدن زنگ در سکوت لحظه‎ای نگذشته بود که دو بار صدای دستگیره درِ جلوئی اتوموبیل به گوش می‎رسد و بعد ماشین وزوز کنان مانند یک سوسک با آخرین سرعتش به جلو حرکت می‎کند.

+++

حرکتِ سریع ماشین دو خواهر را به عقب پرتاب کرده بود، و حالا هر دو مشغول گریستن بودند.  

"اوه ... خدای من!"

مادلین سرش را به جلو خم می‎کند و از شیشه پنجره‎ای که صندلی عقب را از اتاق راننده جدا ساخته بود به سمت راننده نگاه می‎کند.

سپس می‎گوید: "آه خدای من! این آلکساندر نیست."

"چی گفتی؟"

"ما ربوده شده‎ایم ... راننده آلکساندر نیست."

"من از ماشین بیرون می‎پرم ..."

"آرموند، مگه دیوانه شدی؟ ماشین با سرعت زیاد در حرکته ... تو زنده نمی‎مونی."

اگر آنها با همدیگر نبودند، مطمئنا هر یک از آنها از ماشین بیرون می‎پرید. اما احساسات مشابه‎ای که ما هنگام قرار داشتن بر روی لبه پرتگاه حس می‎کنیم، و هنگامیکه خطر عزیزان‎مان را بیشتر از خود ما به وحشت می‎اندازد مادلین و آرموند را دچار خود ساخته بود، و هر دو همزمان فکر می‎کردند: <من می‎تونستم احتمالاً به بیرون بپرم و سالم بمونم، اما اگر او بپرد کشته می‎شود.>

دستان لرزان‎شان همدیگر را می‎جستند، دست‎هایشان را به هم می‎فشرند و بر روی صندلی چرمی ماشین قرار می‎دهند.

سرعت ماشین به حداکثر می‎رسد. با گذشتن از روی چاله کوچکی آنها از روی صندلی به بالا پرتاب می‎شوند، دو چرخ اتوموبیل به بالا بلند می‎شوند و در هوا می‎چرخند، سپس هر چهار چرخ بر روی جاده قرار می‎گیرند و اتوموبیل دوباره راندن سریعش را مانند طوفانی که بعد از یک گردباد قوی آرام جریان می‎یابد ادامه می‎دهد.

هر دو خواهر بی‌حرکت و خیره از وحشت در صندلی عقب اتوموبیل نشسته و سکوت کرده بودند. مادلین، بعنوان زنی شوهردار که زندگی و مردها را می‎شناخت با خود فکر می‎کرد:     

<کاش فقط این باشد! کاش آنها ما را نکشند!>

آرموند که آنقدر هم محجوب نبود تا متوجه نشود چه در انتظار اوست تقریباً از ترس دیوانه شده بود.

او ناگهان فریاد می‎کشد: "آه، من ترجیح می‎دهم از ماشین بیرون بپرم ... این پایان بهتری خواهد بود."

اما در همین لحظه اتوموبیل تقریباً توقف می‎کند، آهسته چرخی می‎زند، از راه باریکی عبور می‎کند، به داخل حیاط بزرگ و ساکتی می‎راند و در مقابل پله‎های پهن و گسترده‎ای توقف می‎کند.

مادلین زمزمه می‎کند:

"خیلی دیر شده، دختر کودک بیچاره."

یک مرد تقریباً چهل ساله شیکپوش و کله طاس در ماشین را باز می‎کند و با احترام سلام می‎دهد.

آرموند فریاد می‎کشد:

"آقا، منو بکشید! ... منو بکشید!" و ساده‎لوحانه اضافه می‎کند:

"اما، به من دست نزنید!"

مرد پاسخ می‎دهد: "دوشیزه، من به هیچوجه به شما نزدیک نمی‎شوم، اما لطفاً بدنبالم بیائید، وقت تنگ است. و فریاد کشیدن هم کاملاً بی‎فایده است، زیرا خانه در وسط یک جنگل کوچک قرار دارد."

ابتدا مادلین از ماشین پیاده می‎شود و آرموند بدنبالش، اما چنان ضعیف بود که یکی از پله‎ها را نمی‎بیند و به زمین می‎افتد. نور ضعیف ماه لباس‎های سبک رقص و هر دو چهره رنگپریده و موهای با شکوه آرایش شده آنها را نقره‎ای رنگ ساخته بود. آنها وارد می‎شوند. خانه بسیار روشن بود. مرد ناشناس در جلوی قربانیانش حرکت می‎کرد. مرد از میان یک سرسرای سنگپوش شده و دو سالن و یک اتاق کوچک می‎گذرد. بعد آنها را به راهروی طولانی‎ای که به دور تمام قصر کشیده شده بود و پیدا کردن راه برگشت را ناممکن می‎ساخت می‎برد. عاقبت او یک در را می‎گشاید، می‎گذارد که هر دو خانم جوان داخل اتاق شوند و خودش بدون وارد شدن در را  می‎بندد.

در اتاق زنی سالخورده در لباسی کاملاً سیاه ایستاده بود و هنگام وارد شدن‎شان به آنها سلام می‎دهد.   

"مادام ... دوشیزه عزیز ..."

و بدون هیچ مقدمه‎ای با صدای خشکی می‎گوید:

"اجازه بدهید شما را لخت کنم."

مادلین با لکنت: "چی ... لخت ک ..." او هنوز جمله‎اش را تمام نکرده بود که زن سالخورده سگگ و سنجاق ایمنی کمربندِ دامن را باز می‎کند، و دامن تا روی پاها سر می‎خورد. زن با همان مهارت انگشتان باریکش قلاب بلوز را باز می‎کند، و بلوز از روی بازوی ظریف و پودر زده‎اش به پائین می‎افتد.

زن با همان صدای خشک می‎گوید: "دوشیزه، همچنین شما."

آرموند می‎لرزید و رنگش مانند گچ دیوار پریده بود. او به خواهرش که خود را روی مبلی انداخته بود نگاه ناامیدانه‎ای می‎اندازد. بدون آنکه از خود دفاع کند، بدون نیرو و بدون شجاعت مانند مُرده‎ای خود را در اختیار دست‎هائی که لختش می‎کردند قرار می‎دهد. زن سالخورده هر دو لباس را بدست می‎گیرد و سریع از اتاق خارج می‎گردد و در را با کلیدی قفل می‎کند.  

آرموند که همچنان ایستاده بود در برابر یک صندلی هق هق‌کنان به زانو می‎افتد.

زمان می‏‎گذشت ... ساعت دیواریِ داخل اتاق ساعت چهار صبح را اعلام می‎کند.

مادلین بر روی مبل ناآرام غلت می‎خورد، دست‏‎هایش را عصبی کش می‎دهد و با مشتش به پشتیِ مبل می‎کوبد.

او فریاد می‎زند: "این بیش از حده! این انتظار کشیدن تا آمدن آنها وحشتناکه، من از ترس خواهم مُرد. چرا آنها دو زن بیچاره و تیره‌بخت را اینطور زجر می‎دهند؟ این هیولاها اصلاً از ما چه می‎خواهند؟ ... پس چرا نمی‎آیند! ... چرا نمی‎آیند؟ ..."

دو خواهر به آغوش هم می‎افتند.

"عزیز من، آرموند بیچاره، آرموند کوچک من. خواهر بیچاره و عزیزم! از هیچ‌چیز نترس، قلب من، من از تو مواظبت می‎کنم! ... برای من هیچ مهم نیست ... اما من اجازه نمی‎دم که به تو دست بزنند ... من تو رو با بدنم می‎پوشونم."

صدای گام‎های آهسته‎ای به گوش می‎رسد.

خدای من ... آنها می‎آیند!

+++

کلید در سوراخ کلید فرو برده می‎شود و چنان صدای تیزی می‎کند که آرموند طوریکه انگار افتخار دخترگیش برداشته شده باشد از روی ترس جیغی از گلو خارج می‎سازد. اما هنگامیکه در باز می‎شود آنها تنها زن سالخورده را می‎بینند که لباس‎هایشان را بر روی دستش قرار داده بود. زنان جوان به گوشه‎ای از اتاق گریخته بودند. 

"مادام ... دوشیزه عزیز ... اجازه بدهید لباس‎ها را دوباره تن‎تان کنم."

مادلین می‎گوید: "چی؟ اما من ... اما ..."

زن هفتاد ساله به خود اجازه نمی‎دهد بانگ تعجبی که احتمالاً برایش قابل درک به نظر می‎رسید مشوشش سازد. با مهارت و چابکی فوق‎العاده‎ای کمربند، سنجاق و دکمه‎ها را همانطور ماهرانه که قبلاً بازشان کرده بود می‎بندد، لبه‎ها، برش‎ها و چروک‎های هر دو دامن را صاف می‎کند و با ادای احترام از اتاق خارج می‎شود.

پس از لحظه کوتاهی مردی داخل می‎گردد.

او کت فراک بر تن داشت، بدون کلاه و با دستانی دستکش پوشیده ... او بیشتر شبیه به مدیر هتل بود تا یک مرد جهانی، اما تفاوت بین این دو اغلب بسیار کم است ... بنابراین بهتر است بگوئیم که او ظاهرِ یک رئیس کنفرانس را داشت.  

او آرام می‎گوید: "خانم‎های محترم، من ابتدا قصد داشتم که اجازه دهم شما را بدون توضیح بیشتری در باره راز ربوده شدن‎تان با یک عذرخواهی ساده به خانه برگردانند. اما کنجکاوی زنانه واقعیتی‎ست که ما نمی‎توانم آن را انکار کنیم. اگر من رازم را برایتان فاش نسازم، شما تلاش خواهید کرد آن را پیدا کنید و به خود و همزمان به من ضرر برسانید. بنابراین ترجیح دادم برای اینکه جریان برایتان روشن شود همه‌چیز را به شما بگویم."

او برای یک لحظه چشمانش را می‎بندد، دوباره آنها را باز می‎کند و با لبخندی بر لب ادامه می‎دهد:

"شما در آن شب زیباترین لباس پاریس را بر تن داشتید ..."

مادلین با بردن دستش به سمت پیشانی می‎گوید: "آه، پس به این خاطر بود!"

"یکی از مشتریان من، یک دختر جوان خارجی، لباس‎تان را دوشنبه در اپرا دیده بود. او می‎خواست شبیه این لباس را داشته باشد و قیمت آن برایش اصلاً مهم نبود. بدیهی‎ست که من می‎توانستم ظاهر لباس و آنچه که ظرافت خاصش را باعث می‎گشت بدون حیله خاصی تقلید کنم، زیرا نگاه سریع یک خیاطِ با استعداد به یک بلوز با دقتِ یک دوربین عکاسی عکس می‎گیرد؛ اما هر دو لباس طوری با گلدوزی منحصر به فردی تزئین شده‎اند که نقش‎های پُر از فانتزی‎شان حتی یک تزئین‎کار با استعداد را هم باید دچار زحمت سازد. آدم فقط با صاف و بدون چروک قرار دادن لباس‎ها بر روی میز می‎توانست این نقش‎ها را کپی کند. از این رو برایم بدست آوردن این لباس‎ها کاملاً ضروری بود.

ساده‎ترین راه این بود که با پرداختن پول خوبی آنها را از خدمتکارتان بدست آوریم، البته من هم با این کار موافق بودم، اما متأسفانه این دختر ساده و ابله است و در صورت کشف ماجرا، یا یک شکایت و محاکمه ــ آدم باید امکان وقوع همه‌چیز را در نظر بگیرد ــ فقط پنج دقیقه می‎تواند حقیقت را در برابر مأمور تحقیق برای خود نگهدارد. اگر با او تماس برقرار می‎کردم بنابراین من هم با او گرفتار می‎شدم، چیزی که برای یک هنرمند به معنی تباهی‎ست. من ترجیح دادم ریسک کنم و بگذارم لباس‎ها را با محتویاتش بربایند. این کار برایم مطلوبتر بود."

دو خواهر شگفتزده بخاطر این جسارت بی‌حد و حصر همدیگر را نظاره می‎کردند.    

"بنابراین من به راننده شما رشوه دادم و بجای او راننده خود را جانشینش کردم. تعویض در اثنای یک توقف کوتاه در ازدحام خیابان اوبر انجام گرفت. چنین ازدحامی هنگام ترک تئاتر معمولی‎ست. همان راننده قابل اعتماد ــ من از راننده خودم صحبت می‎کنم ــ شما را به خانه خواهد رساند. دو بانو می‎توانند بدون آنکه بتواند کسی از جریان بوئی ببرد خیلی خوب ساعت شش صبح از مجلس رقص به خانه برسند. بنابراین شما جریان را افشاء نمی‎کنید. از طرف دیگر این به نفع شماست که در باره آنچه اتفاق افتاده است سکوت کامل کنید، زیرا نیازی نیست به شما بگویم که اگر جریان را برای دوستان خود تعریف کنید با یک لبخند خاص و مشکوکی آن را برای دیگران تعریف خواهند کرد."

چنین به نظر می‎آمد که مادلین این توهین را نشنیده باشد. او از اینکه از کابوس وحشتناکی خلاص شده است بسیار خوشحال بود و در برابر امنیت این مرد خود را کاملاً کوچک احساس می‎کرد.

او خود را به سمت آرموند خم می‎سازد:

"این یک تقدیر آسمانی‎ست که شوهرم اینجا نیست. چه خوش شانسی‎ای آوردم که او به شکار دعوت شد."

خیاط می‎پرسد: "به شکار؟ من فکر می‎کنم که بهتر آگاه باشم. این کاملاً ضروری بود که شوهر شما در این شب غایب باشد. یکی از محبوب‎ترین بانوان شهر کشف کرد که عاشق شوهرتان گشته است."

"شما چه گفتید؟"

مرد در حال تعظیم کردن حرفش را به پایان می‎رساند:

"این کشف گرانقیمت‎ترین مرحله از عملیات ما بود."

خانم اسکولیه حقیقتاً صبح روز بعد در باره این ماجرا سکوت کرد، زیرا که او از خستگی و هیجان تا ساعت دو بعد از ظهر خوابیده بود. اما بعد وقتی بهترین دوستش، خانم لالِت پیش او می‎آید، مادلین دچار این احساس غیرقابل مقاومت می‎گردد که برای اثبات محبت خود رویداد دراماتیک را برای دوستش فاش سازد. وقتی همه‌چیز را تا آخرین کلمه برایش تعریف می‎کند از او خواهش می‎کند دستش را بلند کند و قسم بخورد که آن را برای هیچکس تعریف نکند.

متأسفانه داستان بیش از حد زیبا بود. خانم‎ها فقط برای بدست آوردن اعتماد و به خاطر اینکه روزی موفق به شنیدن اعترافات بزرگی شوند و بتوانند آنها را گسترش دهند اسرار کوچک را حفظ می‎کنند. اما خانم لالِت در همان شب در یک مهمانی دوازده نفره، که همه مانند خود او راز نگهدار بودند! به شرط مُهر به دهان زدن و حفظ راز تا وقت گور داستان آدم‎ربائی خارق‎العاده را تعریف می‎کند. تعریف کردن ماجرا با هنرمندی بزرگی انجام گشت. او یک لحظه هم اجازه نداد شنوندگان گمان برند که این ماجرا مانند یک فیلم کمدی به پایان خواهد رسید. تأثیر آغاز داستان هم عظیم بود ــ خانم‎ها فریاد می‎کشیدند: "این وحشتناک است!"

آنها همه در فکرشان خود را توسط یک شوفر مرموز ربوده شده احساس می‎کردند. تصورشان آنقدر قوی بود که تا پایان داستان به طول انجامید. یک خشم همگانی پس از آخرین کلمات خیاط فرومایه برمی‎خیزد.

یکی از خانم‎ها می‎گوید: "حقیقتاً. آدم دیگر نمی‎تواند در باره چیزی متعجب شود."      

"یک آدمربائی پس از مجلس رقص."

"پاریس غیرقابل سکونت می‎شود."

"انگار که ما نزد وحشی‎ها زندگی می‎کنیم!"

یک دوشیزۀ پیر نمی‎گذارد بقیه متوجه نشوند که پایان خوش آدمربائی بدون شک یک معجزه بوده است. اگر آرموند نذر نکرده بود جریان حتماً طور متفاوت‎تری پایان می‎یافت. خانم دیگری اطمینان داد که دیگر بعد از غروب آفتاب جرئت نخواهد کرد بدون همراهی یک مرد از خانه خارج شود و اینکه او از حالا به بعد دیگر همیشه یک خنجر کوچک در کمربندش خواهد بست، یک خنجر با نوک زهرآلود، با جملات "مرگ مقدس" حک شده بر آن، تا ملودرام یک زندگی را قابل لمس سازد.

فقط خانم لالِت چیزی نمی‎گفت، و بعد از به پایان رساندن داستان هیچ توضیحی نداد.  

صدای نرمی می‎پرسد: "و شما ایوون، شما در باره این ماجرا چه فکر می‎کنید؟"

ایوون حالت تحقیرآمیزی به چهره‎اش می‎دهد.

"من؟ ... من فکر می‎کنم ... من معتقدم ..."

"خب؟"

"من فکر می‎کنم زحمت زیاد دادن به خود برای این توضیح که چرا آنها هفت صبح به خانه برگشته‎اند غیرضروری باشد."

بروز ناگهانی یک شادیِ پر جنب و جوش، بشاش و با روح دوازده دوست را در برمی‎گیرد و در میان فریاد، خنده، وراجی و هلهله صدای نرمی شنیده می‎شود که با لذت تمام نخودی می‎خندید:

"اوه، عزیز من ... شما اما خیلی بد هستید! ..."

 

جواهر

<والتر. ه> که نوشته شدن نام کاملش غیرضروریست مدت بیست و چهار ساعت دوست من بود، و در واقع در روزی که ما تقریباً می‎توانستیم با هم جانمان را از دست بدهیم.

ما هر دو بدون آنکه همدیگر را بشناسیم سوار کشتی بخاری ساحلی به نام «شهر بارسلونا» شده بودیم که خدمات بین طنجه و تنگه جبل‎الطارق و وهران را انجام می‎داد. دریا بسیار طوفانی بود. روزنامه‎های اسپانیائی که ما در مالاگا خریده بودیم از غرق گشتن زیباترین رزمناو نیروی دریائی سلطنتی «رینا رخنته» گزارش می‎دادند که با چهار صد و پنجاه سرنشین و افسران و ملوانان در همان خطوط ساحلی توسط گردابی وحشتناک بلعیده شده بود. من هنوز تأثیر ویرانگر این مقاله روزنامه را به یاد دارم، فهرست بی‎پایان منتشر شده نام مردگانی که اولین صفحه روزنامه در کادری سیاه را کاملاً پُر می‎ساخت و از اولین فرمانده تا آخرین سرنشینان کشتی نامشان نوشته شده بود.

ما در همان روزها پس متوقف شدن کوتاه و فریبندۀ باد که اما فقط نیم ساعت به طول انجامید عزیمت می‎کنیم. کشتی خیلی زود پس از عبور از خط سبز تیره‎ای که دریای باز را مشخص می‎سازد شروع به رقصیدن می‎کند، واژگون می‎شود و خود را کاملاً بر روی سمت راست قرار می‎دهد و تمام مفاصلش مانند یک پرنده وحشت‎زده به هنگام یک رعد و برق به لرزش می‎افتند.

یک موج عظیم به سمت کشتی بلند می‎شود و آن را با تمام محتوایش می‎پوشاند. یک موج دیگر این بازی را تکرار می‎کند. و هنوز یکی دیگر و صدها موج دیگر. تمام شب غوغای ضربات آب بر روی عرشه و ناله الوار کشتی را می‎شنیدیم. گاهی بر بالای امواج مانند یک تخم‎مرغ خالی بر روی آب یک فواره می‎جهیدیم، و پروانه کشتی خارج شده از آب مانند یک آژیر خطر در شب طوفانی غژ غژ می‎کرد و در هوا می‎چرخید. لحظاتی در میان دو دقیقه بیهوش کننده چنان سکوت عمیقی حکفرما می‎گشت که  ما فکر می‎کردیم غرق گشته‎ایم.

هنگامیکه من صبح روز بعد پس از پایان طوفان پا به عرشه گذاردم یک مراکشی بلند قد قهوه‎ای رنگ را در ردائی سفید دیدم که خود را به کاپیتان نزدیک می‎ساخت.

او می‎پرسد: "به ملیلیه چه وقت رسید؟"

کاپیتان پاسخ می‎دهد: "به ملیلیه؟ دوست من، نه به این زودی. حدود دو هفته دیگر، هنگام بازگشت."

"چهارده روز دیگر؟ من باید بود امروز در ملیلیه!"

"خب، پس تو باید در نمور پیاده بشی، و از آنجا به ملیلیه بری. ما با چنین هوائی که دیروز داشتیم نمی‎تونستیم در ملیلیه پهلو بگیریم، من که نمی‎تونم کشتی‎ام را بخاطر پهلو گرفتن غرق کنم."

مرد عرب از خشم دندان‎هایش را به هم می‎فشرد. بلند دشنامی می‎دهد، و صدایش پُر از خشم و کینه بود، سپس بر روی عرشه بازمی‎گردد و نگاه غمگینش بر ساحل وطن که افق را در شرق قطع می‎کرد پرسه می‎زند.

+++

هنگامیکه من وارد سالن غذاخوری گشتم آنجا تقریباً خالی بود. فقط دو نفر از پنجاه مسافر کشتی کابین‎های خود را ترک کرده بودند. یک زن شجاع، مادر یک نماینده مجلس فرانسه که به آقای ژورس سخت حمله کرده بود یکی از آن دو نفر بود. آقای <والتر. ه> نفر دیگر بود. او مرا با آن بیان شادی که انگار به چنین شب‎های شریری بر روی دریا عادت کرده و با لبخندی شبیه به لبخند یک بیمار دوباره بهبود یافته مخاطب قرار می‎دهد.

"من پنج سال در مراکش به سر بردم و حالا از طریق مارسی، قسطنطنیه و باتومی به سمت ایران می‎روم. به من بگوئید، آیا شما عرب‎ها را دوست دارید؟"

این کلمات ما را با هم دوست ساختند.

آن زمان <والتر. ه> بیست و نه ساله بود. صورتش توسط خورشید آفریقا برنزه شده و ریشش مانند در آکسفورد اصلاح شده بود، اما با این وجود در شکل و بیان کاملاً فرانسوی بود. او تمام مراکش را دیده و مدتی هم در صحرا به سر برده بود. او چنان عالی زبان عربی را صحبت می‎کرد که من روزی او را در منطقه‎ای دور در وهران دیدم که عده‎ای از اهالی او را به ستوه آورده بودند، زیرا می‎پنداشتند که او مسلمان است و لباس اروپائی بر تن کرده.

او می‎گوید: "آه! شما هرگز عرب حقیقی را بجز در بین فاس و مراکش در میان قبیله دیبه یشین نخواهید دید. در جاهای دیگر عرب‎ها بعنوان بردۀ ترک‎ها، فرانسوی‎ها یا انگلیسی‎ها از مدت‎ها پیش اصالت ذاتیشان را همزمان با استقلال خود از دست داده‎اند. بازرگانان طرابلس، مردم ملایم تونس در ردای ابریشمی آبی رنگشان، مقامات دولتی الجزایری اولین‎های نژاد خود بودند که تحت فشار قدرت‎های اروپائی سر فرود آوردند؛ و این مردم ترسناک و فقیر را کینه‎ورز می‎سازد و بدون شک در فرصتی مناسب نافرمانی خواهند کرد، اما تا حال هنوز برای گدائی دست‎هایشان را دراز می‎کنند.

اما در مراکش ...

بله، آنجا! ... یک ملت باستانی زندگی می‎کند که از زمان برقراری جهان آزاد بوده است. من فکر می‎کنم که آنها تنها ملت آزاد زمین‎اند. آنجا هنوز هشت میلیون مردان آزاد زندگی می‎کنند، پسران آن فاتحان بزرگی که روزی در سفری از اقیانوس هند به بستر رودخانه لوآر جهیدند تا به زودی پس از آن به اردوگاه‎های قدیمی خود نقل مکان کنند. اینها عرب‎های قدیمی‎اند. به این انسان‎ها نگاه کنید: آنها باشکوهند!"

در این بین کشتی در یک اسکله لنگر می‎اندازد. روستای کوچک نمور در فاصله‎ای دور در برابر نگاه ما قرار داشت و در پشت آن دریای مدیترانه واقع شده بود. نمور تنها محل خاک مراکش است که پرچم فرانسه در آن در اهتزاز است، تنها دره‎ای که مارشال بوقائد پس از پیروزی در جنگ دیزلی ایزلی توانست آن را نگاه دارد.

بعد سوار قایقی می‎شویم که باید ما را به خشکی می‎رساند. مرد مراکشی از اینکه من صحبت او با کاپیتان را بر روی عرشه کشتی استراق سمع کرده بودم عبوس به نظر می‎رسید، او بدنبال ما می‎آید و بر روی نیمکت در میان ما می‎نشیند.

من او را تماشا می‎کردم. کلاه سفید ردایش را به عقب انداخته بود و سر زیبایش بر گردن پُر شکوه قائم نشسته بود. تصویر کلی چهره‎اش از تمام آن ویژگی‎هائی تشکیل شده بود که برای بیان اصالت ضروری به نظر می‎آمد. عظمتی آگاهانه بر روی ابروها نشسته بود و در سایه چشمان سیاه استراحت می‎کرد. لب‎های نازک و بینی خوشتراش خلوص نژادی غیرقابل انکارش را شهادت می‎داد.

<والتر. ه> او را به حرف می‎آورد. او خود را ال حاج عمر ابن عبدالنبی قائد شهر سیدی ملوک می‎نامد.

او می‎توانست هنگام بازگشت کشتی از طنجه از لنگرگاه ملیلیه دوباره به قبیله‎اش برسد، ابتدا از طریق پیاده‎روی از تپه‎دریائی و سپس در امتداد ساحل نهر؛ حالا اما چون او از راه معمولی خود دور افتاده بود از پیمودن مسیر از طریق نمور و مغنیه وحشت داشت، زیرا قبیله بزرگ وژده مطلقاً دوست او نبودند.

من با اشاره به دو تپانچه آویزان به کمربندش می‎گویم:

"تو مسلحی."

او به چهره‎اش شکلک تحقیرآمیزی می‎دهد و شانه‎اش را بالا می‎اندازد و زمزمه می‎کند: "ترقه."

در این لحظه به خشکی می‎رسیم.

هنگامیکه هر سه ما از قایق پیاده شده بودیم و از میان دره پُر گلی که به روستا منتهی می‎گشت گام برمی‎داشتیم، ال حاج عمر چینِ ردایِ سفیدش را باز می‎کند و با احتیاط و تقریباً با احترام کامل شمشیر کوتاهی را که در امتداد رانش پنهان ساخته بود بیرون می‎کشد و آن را کج در مقابل ما نگاه می‎دارد و می‎گوید: "این یک اسلحه است!"

شمشیر تقریباً به طول دو سوم درازای دستش بود. دسته شمشیر کوتاه اما محکم بود و غلافی مسی تیغه را می‎پوشاند. تیغه شمشیر آبی سیاه رنگ بود که نوکی ظریف و طلائی داشت و لبه تیز آن برق می‎زد.

ال حاج عمر با احتیاط با انگشت اشاره و انگشت شست تیزی تیغه را امتحان می‎کند. دستش تا نوک تیز شمشیر می‎دود و بعد انگار که دستش به آتش نزدیک شده است با عجله خود را از آن دور می‎سازد.

او می‎گوید: "برادرم با این شمشیر یک مرد و یک زن را با یک ضربه کشته است. این شمشیر خوبی‎ست."

یک مرد و یک زن؟ ما می‎خواستیم داستان را بشنویم. مرد مراکشی تردید می‎کرد. اما عاقبت گذاشت نرمش سازیم.

ما بر روی چمن سبز، در یکی از پیچ‎های دره، جائیکه گل‎ها زمین را پوشانده بودند می‎نشینیم. جهانی انبوه از گیاهان دامنه‎های کوه را زنده می‎ساختند: پسته کوهی، نخل‎های بادبزنی و درختان گزنه. گیاهان خلنگ درختان عناب را احاطه کرده بودند، درختان گز و گیاهان چتر گندمی در کنار جریان سریع آب رشد می‎کردند و درختچه‎های خرزهره در نسیم باد می‎لرزیدند.

حالا ما در این درۀ بهشت مانند داستان زیر را می‎شنیدیم:

ال حاج عمر یک برادر داشت، محمود ابن عبدالنبی که قبل از او قائد در سیدی ملوک بود.

محمود شوهر سه زن بود و دیگر به ازدواج چهارم فکر نمی‎کرد، تا اینکه با یک دختر جوان ولگرد مواجه می‎گردد و کاملاً ناگهانی دیوانه‎وار عاشق او می‎شود.

دختر جواهر نام داشت. او از بیابان تونس بود و لباس روستایش را بر تن داشت:

یک لباس قرمز ساده که سمت راستش باز بود، طوریکه پستان از میان چین‎خوردگی پارچه دیده می‎گشت. او اگر مادرش حقیقت را گفته بوده باشد دختر یک چوپان بود، زیرا کسی دقیقاً چیزی از آن دو بجز آنکه دو ولگرد کافرند دیگر هیچ‌چیز نمی‎دانست.

اما هیچ‌چیز تا به حال بر روی این زمین، حتی در خواب، زیباتر از جواهر نبود.

اما محمود به این خاطر دیوانه نبود، بلکه خیلی بیشتر از هنگامیکه او این موجود را در مسیرش یافته بود تیره بخت و لعنت شده بود، زیرا دختر بدون پوشاندن چهره به اطراف می‎رفت و همه می‎توانستند دهانش را ببینند. آیا این برای بدبختی یک مرد کافی نبود؟ محمود برای موفق گشتن در تصاحب دختر او را می‎رباید و برای اینکه دختر به او عشقی را بدهد که خدا را خوش می‎آید با او ازدواج می‎کند.

اما خدا را از آن عشق خوش نمی‎آید.

جواهر هیچ‌چیز به محمود نمی‎داد، بجز بدن کوچک بی‎تفاوتش را. اما برعکس می‎دانست که چطور همه‌چیز را به دست آورد، حتی طلاق دادن آن سه زن دیگر را و رضایت قاضی را. او سرور مطلق شوهر و خانه‎اش می‎گردد. و وقتی دیگر چیزی برای مطیع ساختن وجود نداشت هوس پیروزی‎های دیگر می‎کند، زیرا که او می‎خواست مردان دیگر را هم برده خود سازد.

حالا چه کسانی معشوقه او بودند؟ چه کسی می‎خواهد تعدادشان را بشمارد؟ هرگز زن یک قائد چنین هرزه زندگی نکرده بود. شب‎ها با چهره بی‎حجاب و با لباس نیمه‌باز از ایوان بالا می‎رفت و وقتی مردی نگاهش به او می‎افتاد به جای فرار کردن به مرد لبخند می‎زد. تمام جوانان قبیله باید یکی پس از دیگری تجربه می‎کردند که او همیشه کسی را دوست دارد که تصادفاً آنجا حاضر است. او اولین کسی را که از آنجا می‎گذشت از طریق یک در کوتاه به پشت باغ به زیر شاخه‎های به پائین آویزان شکوفای یک درخت بادام می‎کشید، و غافلگیر ساختنش در هنگام این کار ممکن نبود، زیرا او جام عشق را بی‎نهایت سریع می‎نوشید، و قرار ملاقات محبت‌آمیزش از مدت زمان یک بوسه بیشتر طول نمی‎کشید.

اما جواهر در هنگام یکی از این ملاقات‎های زودگذر دیوانه‎وار عاشق می‎شود.

این کاملاً برایش ناگهانی و غافلگیرکننده پیش می‎آید. جوانی به نام عبدالله که مانند دختر در گذشته بسیار فقیر بود، یک جوانک که تابستان‎ها در مزارع زیر آسمان می‎خوابید و زمستان‎ها در مسجدْ هوس دختر به علاقه مفرط را برافروخته بود. هر دو با اسب می‎گریزند.

محمود روزهای متمادی بدون آنکه بتواند دختر را پیدا کند رد آنها را تعقیب می‎کند، زیرا زن جوان با لباس مردها فرار کرده بود و مانند یک شکارچیِ شیر با اسب می‎تاخت. هرچند محمود ناامید بود اما به نظر می‎رسید که مصمم است محبوبش را ببخشد تا اینکه او را از دست بدهد، صرفنظر از ننگی که او در نتیجه آن برای خود می‎خرید. زیرا عشق او باقیمانده غرورش را به باد داده بود.

اما او هنوز نمی‎دانست که چه‌چیز برای دیدن انتظارش را می‎کشد.

هنگامیکه او در پایان تعقیب کردنش وارد اتاق خوابگاه می‎شود، جائیکه او باید جواهر را پیدا می‎کرد، آن دو نفر چنان در عشقبازی غرق بودند که وارد شدن او را نمی‎شنوند.

محمود دو بار فریاد می‎کشد: "جواهر! ... جواهر! ..." و آنگاه بدون آنکه بداند چه می‎کند با یک ضربه مرد و زن جوان و همچنین تخته کف اتاق زیر آنها را سوراخ می‎کند.

عبدالله فوری می‎میرد. جواهر فریاد آهسته اما کشداری می‎کشد. چشم‎های شکننده‎اش را گشاد می‎کند، سرش را به سمت محمود می‎چرخاند و زمزمه می‎کند:

"آه محمود، تو را خدا فرستاد ... من از خدا خواستم به من در میان بزرگ‎ترین سعادت اجازه مُردن بدهد! خدا بود که دست تو را مسلح ساخت. آه خدا، آخرین لحظاتم چه زیبا بودند! ... محمود تو رنج خواهی کشید، پیر، بیمار و شکننده خواهی مُرد ... من اما لبریز از سعادتِ زندگیم می‎میرم ... خدا خیرت بدهد محمود، خدا خیرت بدهد محمود ... خدا خیرت بدهد ..."

+++

ال حاج عمر پس از به پایان رساندن داستانش دوباره شمشیر را از غلاف خارج می‎سازد، و حالا من فکر می‎کردم که نورهای سرخی را در حال رقص بر روی درخشش تاریک شمشیر می‎بینم. سپس ما از میان دره پُر گل به رفتن ادامه می‎دهیم. در برابر پاهای ما یک پسربچه عرب با یک عقرب سیاه که خود را رو به بالا خم کرده بود بازی می‎کرد.

https://www.youtube.com/embed/pl4A75-KYIg