داستان‏‌های عشقی.(26)

دگرگونیهای پیکتور.(4)

درخت آهسته تا ریشه خود شروع به لرزیدن کرده و با آرزوی ملتهبی برای یکی شدن و به پیشواز دختر شتافتن با شدت تمام نیروی زندگی را در خود جمع می‌‏کند. افسوس که به دام فریب مار افتاده و برای همیشه بی‎حرکت و تنها در یک درخت جادو شده بود! آه که او چه کور و چه ابله بوده است! آیا او اصلاً چیزی نمی‌‏دانست، آیا با اسرار زندگی اینچنین بیگانه بوده است؟ نه، او حتماً در آن زمان احساس تاریکی از آن داشته است _ افسوس، و حالا او با ماتم و درکی عمیق به آن درختی که از زن و مرد تشکیل شده بود فکر می‌‏کرد!

یک پرنده پرواز کنان می‎آمد، یک پرنده سرخ و سبز، یک پرنده زیبا و جسور که مانند تیری از کمان رها شده باشد پرواز کنان می‏‎آمد. دختر او را در حال پرواز می‌‏بیند، و می‏‎بیند از منقارش چیزی سرخ‏‎رنگ که مانند خون و آتش می‏‎درخشید به پائین و در میان علف‏‎های سبز می‏‎افتد و در آنجا شروع به درخشیدن می‏‎کند و روشنائی سرخ‎رنگش چنان زیاد بود که دختر خم شده و آن را برمی‏‎دارد. آن یک کریستال بود، یک یاقوت سرخ آتشی رنگی که هرجا باشد تاریکی را ناپدید می‌‏سازد.

هنوز از نگاه داشتن سنگ جادوئی در دستان سفید دختر لحظه‌‏ای بیشتر نگذشته بود که ناگهان آرزوی قلبی‏‌اش به حقیقت می‌‏پیوندد. دختر زیبا محو می‏‌گردد، به درون درخت فرو رفته و با درخت یکی می‏‌شود و در ساقه درخت به شاخه‏ جوان و قوی‌‏ای‏ مبدل می‏‌گردد که به سرعت به طرف بالا رشد می‏‌کرد.

حالا همه چیز خوب بود، حالا جهان نظمی داشت، تازه حالا بهشت پیدا شده بود. پیکتور دیگر آن درخت پیر و آزرده ‏و دلتنگ نبود، حالا او بلند آواز می‌‏خواند: پیکتوریا، ویکتوریا.

او دگرگون شده بود. و چون او این بار به یک دگرگونی صحیح و جاودانه دست یافته بود، و چون او حالا دیگر از یک <نیمه> به یک <کامل> تبدیل شده بود، بنابراین می‌‏توانست از آن لحظه به بعد هر اندازه که مایل باشد خود را دوباره دگرگون سازد. حالا دیگر جریان جادوئی دگرگون گشتن دائماً در خونش جاری بود و او مدام در پدید گشتن لحظه به لحظۀ آفرینش شرکت می‌‏کرد.

او آهو گشت، او ماهی شد، او انسان شد و مار، ابر و پرنده. اما او در هر کالبدی کامل بود، یک زوج بود، ماه و خورشید و زن و مرد را در خود داشت، و مانند رودخانه‌‏ای دوقلو در میان خشکی‏‎ها جاری بود، و مانند دو ستارۀ نزدیک به هم در آسمان جای داشت.

(1922)

ــ ناتمام ــ