چتر.

<چتر> از کورد راسویتس را در اردیبهشت سال ۱۳۹۲ ترجمه کرده بودم.

سه میخ طلائی

بوته‌‎زار و جنگل صنوبر سمت راست و سمت چپ ــ بوته‎زار سوخته از خورشید ماه جولای، جنگل بطور گسترده توسط کرم‎های برگ‎خوار فلج گشته ــ و در وسط دو خط مستقیم بی‌پایان که بر رویش ابری از دود و گرد و خاک سریع در حرکت بود ــ ــ

قطار سریع‎السیر انگار که قصد فرار هرچه سریعتر از این ناحیه را دارد با بیشترین سرعت خود می‎راند. عاقبت قطار مانند تپه‎ای از دور ظاهر می‎گردد، صنوبرهای تَک‌افتاده خود را با انبوهی از درختان صنوبر درمی‎آمیزند، یک اتاق نگهبانی دور افتاده مانند خط راه راه فراری بی‌سر و صدا رد می‎شود ــ حالا چند ضربه کوتاه ــ سپس یک شکاف دیدگاه را ناپدید می‎سازد ــ ــ

یک مسافر از چرت بیدار گشته تندخویانه می‎پرسد: "آیا اینجا یک ایستگاه بود؟"

مرد روبروئی او می‎گوید: "فقط یک سوزن‎بانی. مسیر نوسازی شده است، پیچ قبلی برای قطار سریع‎السیر خیلی تنگ بود."

"شما این منطقه را می‎شناسید؟"

"اینطور فکر می‎کنم ... من تمام بهار را اینجا بودم. از این گذشته در یک آپارتمان خوب در نزد جنگلبان. حالا باید دوباره به آنجا بروم. فردا نقشه‌برداری در پشت شروبِک شروع می‎شود."

"شروبِک؟ آن چه است؟"

"خرابه آن بالا ... اگر به عقب نگاه کنید ... آن را می‎بینید؟ حالا از آن گذشتیم."

"تا حالا از آن نشنیده بودم."

"شما افسانه سه میخ از شروبِک را نمی‎شناسید؟ یک روح آن بالا زندگی می‎کند."

مسافر غرولندکنان می‎گوید "برای من چنین افسانه‎هائی مهم نیستند، همه آنها مانند هم هستند." و دوباره به عقب تکیه می‎دهد.

معمار ساختمان در حالیکه ریش بور خاکستریش را مرتب می‎کرد می‎گوید: "من هم باید الساعه پیاده شوم و دیگر وقت ندارم آن را برای شما تعریف کنم." و خود را مشغول تا کردن پالتوی کتانی گَرد و خاکیش می‎سازد.

در منطقه هر کودکی می‎دانست که در خرابه چه می‎گذرد. البته اینجا بجز بچه‎های جنگلبان و هیزم‌شکنان اطراف نیدراِشتاین بچه‎های زیادی نبودند. در واقع در این منطقه مردم زیادی زندگی نمی‎کردند، اما همه می‎دانستند که آخرین شوالیه از شروبِک جادو شده بوده است تا بعنوان یک کوتولۀ سالخورده آنجا در گردش باشد، و آنها همچنین می‎دانستند که چطور می‎توان او را نجات داد. و کسی که می‎توانست موفق به این کار شود ثروتمند می‎گشت. عجیب آن بود که تا حال کسی موفق به این کار نگشته بود ــ ــ اما هرکس هم خصوصیات لازم برای این کار را دارا نبود، یا همه شرایط با هم آماده نمی‎گشتند، یا در این سحر و جادو خطائی رخ داده بود، یا ــ بله، این می‎توانست دلیلش باشد که چرا مردم موفق نمی‎شدند ــ زیرا آنها خودشان به داستانی که می‎خواستند به دیگران واقعی بودنش را اثبات کنند معتقد نبودند.

اما انجام این کار کاملاً ساده بود.

فقط کافی بود که هنگام تابش ماه، در شب هشتمین یکشنبه پس از عید پنجاهه از خرابه شروبِک بالا رفت، آنجا در مقابل در برج ویرانه یک دستمال بر روی زمین پهن کرد، به دیوار کوبید، سپس آهسته نه قدم از پشت به عقب برگشت و سه بار فریاد زد: "سه و رها!" و بعد از گفتن سومین بار بلافاصله شوالیه از شروبِک در هیبت یک کوتوله سالخورده ظاهر می‎گردد و بر روی دستمال سه میخ طلائی قرار می‎دهد که بخاطر آنها او لعنت شده بوده است. او میخ‎ها را برای اینکه با آنها قمار کند از تابوت اجدادش خارج ساخته بود. اما کسی که این سه میخ را صاحب می‎گشت می‎توانست سه آرزو تقاضا کند. وقتی یک میخ را دور می‎انداخت و یک آرزو را بیان می‎کرد فوری آنچه را می‎خواست رُخ می‎داد. و با دور انداختن سومین میخ روح آزاد می‎گشت.

 

نگهبان راه آهن مرد پیری بود. دیگر نمی‎توانست با دستگاه‎های الکتریکی جدید در ایستگاه‎های بزرگ کار کند. بنابراین به او در اینجا یک پُست داده بودند، جائیکه او بجز بازرسی مسیر و تنظیم سوزن ریل قطار کار دیگری نداشت.

حالا هنگامیکه قطار سریع و السیر به سرعت از آنجا می‎گذشت او با دو پرچم خطر لوله گشته در دست کنار اتاق کوچک نگهبانی ایستاده و نگاهش با هیجانی وحشتزده به پنجره واگون‎ها دوخته شده بود، که شاید یکی از آنها گشوده گردد، که شاید یک دستمال از پنجره‎ای رو به بیرون تکان بخورد ــ اما هیچ خبری نگشت. و حالا چشمان او آخرین واگن را تعقیب می‎کرد، تا اینکه آن هم در اولین شکاف ناپدید می‎گردد.

نگهبان در حالیکه به دوردست خیره شده بود مدت درازی آنجا می‎ماند ــ فقط گاهی قفسه سینه‎اش توسط یک آه کمی بیشتر بالا می‎آمد ــ ــ

چه تعداد انسان هر روز از اینجا از برابر او به سرعت می‎گذرند! آنها طلوع خورشید را صبح بر روی دریا می‎دیدند، در شب دوباره خورشید برایشان از قله کوه‎ها می‎درخشید و شلوغی شهر تا چند ساعت قبل در اطرافشان غرش می‎کرد، ــ او اما در کنار راه عبور جهانی تنها ایستاده و از امواج زندگی جدا افتاده بود. هیچ‌چیز بجز صدای یکنواخت ناقوس و تلق تلق کردن چرخ‎های قطار به سمت او نفوذ نمی‎کرد، و آنها برای او خبری نمی‎آوردند. او به ساعت نگاه می‎کند. حالا باید از رسیدن قطار به ایستگاه بعدی مدت‎ها گذشته باشد. آیا قطار نامه‎ای با خود آورده بود؟ سه ساعت طول می‎کشید تا نامه‌رسان از آنجا تا پیش او بیاید، و امروز در روز یکشنبه او اصلاً کار نمی‎کرد.

از در باز اتاق کوچک فریاد زده می‎شود: "پُل"

او داخل می‎شود. بر روی صندلی کهنه در کنار پنجره کوچک زنی خسته با موهای خاکستری نشسته بود و تقویمی را ورق می‎زد.

زن می‎پرسد: "او در قطار نبود؟"

مرد سرش را تکان می‎دهد.

زن می‎گوید: "او اگر در قطار بود حتماً دستش را بیرون می‎آورد و تکان می‎داد. من روز و شب در وحشتم. چهار هفته از رسیدن نامه می‎گذرد. دیروز چهار هفته شد، و او می‎خواست پس از چهار هفته پیش ما باشد. با زن و بچه. با آن کرم کوچولوی دوستداشتنی ... آه! و تمام رنج‎ها یک پایان دارد بجز رنج من!"

مرد می‎گوید: "من باور نمی‎کنم، من باور نمی‎کنم!" و خود را با رخوت روی نیمکت کنار اجاق می‎نشاند. "من خواب دیدن تو از تصادف قطار را نمی‎توانم فراموش کنم."

"آه خدا، آه خدا، درست در آخرین لحظه، اگر ما او را، اُتو خودمان را از دست می‎دادیم! دوازده سال از رفتن او می‎گذرد، ده سال است که از او هیچ‌چیز نشنیده‎ایم، تا اینکه همین چهار هفته قبل نامه‎اش رسید. نوشته بود که حالش خوب است و او دوباره می‎آید، و حالا باید ما او را از دست بدهیم؟ این حقیقت دارد که یک فاجعه او را تهدید می‎کند، ... اما می‎شود آن را تغییر داد. تو از خواب دیدن دیگرم از کوتوله سالخورده خبر داری. هربار وقتی من خواب او را می‎بینم اتفاق خوبی می‎افتد. و تو باید این کار را بکنی!"

"این مسخره است، مرا با این مسخره‌بازی‎ها راحت بگذار."

"و اگر هم مزخرف باشد ... ضرر نمی‎رساند. امروز هشتمین یکشنبه پس از عید پنجاهه است، ماه می‎تابد، ماه کامل، امروز می‎شود با شروبِک روبرو شد. و اگر هم نشد بنابراین یک پیادهروی بوده است."

"این یک اغواست."

"تو باید این ریسک را بکنی. اگر من می‎تونستم راه بروم این کار را فوری انجام می‎دادم. اما با پای لنگ ... من دیگر قادر نیستم از کوه بالا بروم."

زن ساکت می‎شود. بعد دوباره شروع می‎کند: "اینکه همه‌چیز با هم رخ داده، روز و مهتاب، و درست همزمان با آرزوی ما! من نمی‎تونم این را از سرم بیرون کنم. اگر تو میخ‎های طلائی را بدست بیاری، بعد می‎تونی بلافاصله آرزو کنی که اُتو سلامت اینجا باشه. بعد دیگر هیچ‌چیز نمی‎تونه به او آسیب برسونه. بخاطر آرامش من این کار را بکن!"

"زن، تو که می‎دونی من به این چیزها باور ندارم، به این دلیل هم هیچ کمکی نمی‎کند. من فقط باید بعداً از خودم خجالت بکشم."

"بخاطر من این کار را بکن، من به آن باور دارم."

"اگر خواب دیدن تو نبود، من اصلاً بهش فکر نمی‎کردم. البته خواب دیدن‎های تو چیزی در خود دارند، این حقیقت دارد. اما من  نمی‎تونم کارم را ترک کنم."

"امروز می‎تونی. حرکت قطار باربری امروز حذف شده و قطار نامه‌بَری ابتدا ساعت دو می‎آید. تو تا ساعت یک حتماً دوباره اینجا خواهی بود."

مرد تنباکو درون پیپش می‎کند و ساکت می‎ماند.

زن شروع به گفتن می‎کند: "فلیشکه هم دوباره اینجا بود. فکر کنم که مست بود، او فحش می‎داد. و در پشت بوته میشل منتظرش بود. این دو نفر قصد انجام کاری را دارند. او می‎خواست کارت را جبران کند، فلیشکه می‎گفت که تو باعث اخراجش شده‎ای و در مسیر ریل تو هم می‎تواند اتفاقی رخ دهد."

"این حقیقت ندارد که من از او شکایت کرده‎ام، اما او هرگز وظایفش را درست انجام نمی‎داد. تو که می‎بینی، حالا اگر این اشرار در این حوالی کمین کرده باشند دیگر اصلاً این کار ممکن نیست. اینکه میشل را از زندان آزاد کرده‎اند یک فاجعه واقعی‎ست."

"هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. تو دوباره برمی‎گردی و کارت را انجام می‎دهی، بیشتر از این نمی‎تونی کاری بکنی. اما حالا به این خاطر هم که شده باید پیش شروبِک بروی. وقتی میخ‎ها را داشته باشی دیگر فلیشکه هم نمی‎تونه کاری بر ضد تو انجام بده، و اُتو هم سعادتمندانه فردا به خانه خواهد آمد. پُل این کار را بکن، بخاطر اُتو این کار را بکن!"

مرد غرولندکنان دست در ریش خود می‎برد: "اما این کار مسخره‎ای‎ست." ولی آن را بلند نمی‎گوید.

نور ضعیف و نامشخص ماه بر منظره تپه نشسته و دشت سمت شمال خود را در مه گم ساخته بود. حتی باد کوچکی هم در وزش نبود؛ گهگاهی رعد ضعیفی در میان طول شب ماه ژوئیه دیده می‎گشت.

بر روی برگ پیچک‎هائی که از دیوارهای مخروبه قصر شروبِک بالا می‎رفتند نقطه‎های نقره‎ای می‎درخشیدند، سایه‎های غیرقابل نفوذی خود را از میان خطوط راه راه نور به پیش می‎راندند. قسمت پُر نور برج خود را واضح و شفاف نمایان می‎ساخت و فقط روزنه تاریکی در آن خمیازه سیاهی می‎کشید.

نگهبان راه‎آهن از روی پله‎های متزلزل سنگی قصر کُند بالا می‎رود. برای نفس تازه کردن خود را به دیوار تکیه می‎دهد و نگاهش را به روزنه برج می‎دوزد. بجز چند خفاش که به این سمت و آن سمت پرواز می‎کردند هیچ صدائی نمی‎آمد. مرد مدت درازی در کنار دیوار بیحرکت باقی‌می‎ماند. اما حالا با وحشت از پله‎ها بالا می‎رود. از درون برج سر و صدائی مانند آنکه سنگ به پائین سقوط می‎کند شنیده می‎شود ــ دسته‎ای خفاش از روزنه به پرواز می‎آیند ــ سپس دوباه سکوت برقرار می‎گردد. نگهبان به خود نهیب می‎زند و با گام‎های آهسته به در قصر نزدیک می‎شود. او ضربان قلبش را احساس می‎کرد، او جرئت نمی‎کرد هنگام پهن کردن دستمال در مقابل در و کوبیدن به دیوار با یک سنگ به درون قصر نگاه کند. سپس او آهسته نُه قدم از پشت به عقب برمی‎گردد. گام‎هایش روی خاک‎های آهکی خش و خش می‎کردند، به نظرش می‎رسید که چنین خش خشی هم از درون قصر به او جواب می‎دهد. او تعداد قدم‎هایش را نیمه‌بلند می‎شمرد؛ حالا او می‎ایستد و سریع فریاد می‎کشد: "سه و رها!"

بجز انعکاس خفه صدای نگهبان از دیوار همه‌چیز آرام می‎ماند. او پس از مکثی برای دومین بار فریاد می‎زند. دوباره هیچ‌چیز شنیده نمی‎شود. ــ او سرش را به خاطر کاری که می‎کرد تکان می‎دهد ــ اگر کسی او را می‎شنید برای همیشه مورد تمسخر واقع می‎گشت. اما چه‌کسی می‎خواست او را در اینجا بشنود؟ او به زن و پسرش فکر می‎کند، بعد محکم به در قصر نگاه می‎کند و برای سومین بار فریاد می‎زند:

"سه و رها!"

در این لحظه او با شوک وحشتناکی به عقب می‎جهد و متشنج با دستانش خود را به باقیمانده دیوار نگاه می‎دارد. غوغای بزرگی سکوت شب را می‎شکند، از در قصر ابر سفیدی برمی‎خیزد و مانند شبح در نور مهتاب به نوسان می‎آید، و از روزنه هیبت پُر نور کوتوله سالخورده‎ای ظاهر می‎گردد. نفس نگهبان بند می‎آید، کلمه‎ای از گلویش خارج نمی‎گشت، ــ نه، او اشتباه نمی‎کرد ــ او به وضوح صورت با ریش سفید این هیبت کوچک که سرش را یک کلاه خاکستری پوشانده بود از بالای پالتوی خاکستری شناخت. نگهبان و کوتوله بدون حرکت در برابر هم ایستاده بودند ــ در این وقت ناگهان کوتوله دست راست خود را بلند می‎کند، سه شیء درخشنده بر روی دستمال می‎افتند و بلافاصله کوتوله ناپدید می‎گردد.

سکوت برقرار می‎گردد ــ ابر محو گشته بود و روزنۀ درِ خالی و تاریک مانند قبل خمیازه می‎کشید.

نگهبان برای یک لحظه فکر کرد که خواب می‎بیند ــ او به خود جرئت می‎دهد و به سمت دستمال قدم برمی‎دارد ــ او در نور ماه دستمال را درخشان می‎بیند ــ خون به سرش هجوم می‎برد و ترس وحشتناکی او را در بر می‎گیرد ــ او دیگر نمی‎دانست که چه می‎کند ــ او دستمال را می‎بندد و با عجله از آنجا دور می‎شود. سنگ‎ها از اطراف او به پائین می‎غلطیدند، او از راه‎های ناشناخته و از میان جنگل می‎دوید تا اینکه به تپه می‎رسد ــ آنجا در کنار یک قطعه سنگ به استراحت می‎پردازد و تلاش می‎کند دوباره بر خود مسلط شود. هنوز دستمال را مچاله شده در دست داشت و به وضوح میخ‎ها را در آن احساس می‎کرد، اما او جرئت بازکردن دستمال را نداشت. مرتب به ذهنش خطور می‎کرد ــ یک شبح شیطانی فاجعه به بار می‎آورد!

 

در بیشه سر و صدائی بلند می‎شود ــ او از جا می‎پرد. او اصلاً کجا بود؟ ریل‎ها در کدام سمت قرار داشتند؟ خدای بزرگ ــ مأموریتش! وقت انجام بازرسی از مسیر و تنظیم سوزن ریل‎ها فرا رسیده بود. فقط حالا نباید راه را گم کنم! او دستمال را در جیب قرار می‎دهد و رو به جلو مستقیم حرکت می‎کند ــ اینجا بوته‎های وحشی بقدری متراکم بودند که او نمی‎توانست از آنجا عبور کند و باید برمی‎گشت. عرق ترس از پیشانی‎اش جاری بود، او از تپه بالا و پائین می‎دوید ــ عاقبت ریل‎ها در نزدیکش قرار داشتند. او پائین می‎رود و بر روی ریل‎های قدیمی می‎ایستد. اما حالا تا محل تقاطع سوزن ریل‎ها که باید آن را تنظیم می‎کرد فاصله زیادی نبود. صد قدم دورتر از ریل قدیمی‎ای که تا قبل از نوسازی بر رویش قطارها در پیچ تنگی می‎راندند یک معدن حفر کرده بودند و بر روی این ریل مصالح ساختمانی می‎راندند. به همین خاطر ریل قدیمی تا معدن هنوز مورد استفاده قرار می‎گرفت.

هنگامیکه نگهبان خود را به تقاطع سوزن نزدیک می‎سازد وحشت تازه‎ای بر او مستولی می‎گردد. فانوس خاموش شده بود. او بطور واضح تشخیص می‎دهد که سوزن به سمت ریلِ مُرده تنظیم گشته است. یک انسان خود را بر بالای سوزن خم کرده بود و سعی می‎کرد آن را به سمت ریل اصلی تنظیم کند. نگهبان او را صدا می‎زند.

در همان لحظه احساس می‏‎کند که کسی از پشت به او حمله آورد، از روبرو مرد روی ریل به جلو می‎آید و قبل از آنکه نگهبان خسته بداند چه بر سرش می‎آید مغلوب می‎گردد، طناب‌پیچی می‎شود و برای ممانعت از فریاد دهانش را توسط دهان‎بندی می‎بندند. ظاهراً همه‌چیز به دقت نقشه کشیده شده بود. هر دو مرد نگهبان را کمی از سمت جنگل به طرف ریل جدید می‎کشانند و در حالیکه او را روی آن قرار می‎دهند برایش شب خوشی آرزو می‎کنند.

او با خشمی ناتوان تلاش می‎کرد طناب را پاره کند. بیهوده! تصاویر وحشتناکی در روحش به جنبش می‎افتند. حداکثر یک ساعت دیگر باید قطار سریع‌السیر می‎آمد و باید بر روی ریل مُرده می‎راند و به درون معدن سقوط می‎کرد! و با آن شاید هم پسرش ــ مطمئناً! ــ ــ و هیچ کمکی؟

او خود را به جلو و عقب می‎جنباند تا اینکه نیرویش به پایان می‎رسد. بعد دوباره آرام دراز می‎کشد، مغزش او را زجر می‎داد ــ او از اعماق روحش دعا می‎کرد ــ هیچ‌چیز در اطراف او تکان نمی‎خورد.

ماه بیشتر و بیشتر از میان شاخه‎ها نقل مکان می‎کرد ــ هیچ کمکی؟ ــ یک بار دیگر! آیا نباید طناب خودش را شل سازد؟

او دستش را محکم بالا می‎کشد و درد تیزی احساس می‎کند، پوست دستش خراشیده می‎شود ــ آه! میخ‎ها! میخ‎ها ــ حالا او دوباره آنها را به یاد می‎آورد ــ اگر آنها واقعیت داشته باشند؟ ــ اگر فقط او بتواند یک میخ را دور بیندازد!

او با انگشت لمس می‎کند ــ او موفق می‎شود به نوک یک میخ برسد، نوک میخ از دستمال و جیب او به بیرون نفوذ کرده بود ــ با تمام نیرو تلاش می‎کند ــ او می‎تواند میخ را بیرون بکشد! آیا اصلاً یک میخ طلائی‎ست؟ او چه می‎داند ــ او میخ را دور می‎اندازد و فقط فکر می‎کند: ای کاش آزاد بودم!

در این هنگام دست‎هایش از طناب خارج می‎شوند، او می‎تواند چاقویش را از جیب در آورد ــ بقیه طناب بریده می‎شود و دهان‎بند را از دهان برمی‎دارد ــ او به زحمت حواسش را باور می‎کرد ــ ــ

 

پس این حقیقت دارد! بنابراین کوتوله قدرت جادو را به اثبات رساند؟؛ ــ

آزاد! او به سمت کناره جنگل می‎دود. او نمی‎تواند از اینجا محل تقاطع سوزن قطار را ببیند، اما آنجا در آن نزدیکی نور ضعیفی از اتاق کوچکش دیده می‎گشت. شاید هنوز زمان برای نجات باشد، برای هشدار دادن!؛ ــ

او بر روی خاکریز ریل قطار می‎پرد ــ اما دیر شده بود! صدای غلطیدن کُند چرخ‎ها از دور می‎آمد ــ حالا چراغ‎های قطار آن پشت می‎درخشند ــ کمتر از یک دقیقه، و فاجعه اتفاق خواهد افتاد.

کاش او می‎توانست قطار را نگهدارد! کاش معجزه‎ای رخ می‎داد تا قطار از حرکت بایستد ــ وگرنه راه نجات دیگری نیست!

در این پریشانی به سراغ دومین میخ می‎رود.

او زمزمه می‎کند: "خدایا مرا ببخش! قطار، توقف کن!"

ناگهان غلطیدن چرخ‎ها قطع می‎گردد و حرکت قطار کاملاً آهسته می‎شود ــ البته لوکوموتیو هنوز نفس نفس می‎زد و با نیروی برابری کار می‎کرد، بله، حتی با نیروی بیشتری، و ابرهای دود را سریعتر خارج می‎ساخت ــ چرخ محرک به سرعت می‎چرخید، اما چرخ‎های دیگر ساکت ایستاده بودند، قطار جلوتر نمی‎آمد، انگار که بار عظیمی به او بسته شده باشد نمی‎توانست بر شیب ضعیف غلبه کند ــ فقط کاملاً آهسته و بی‌صدا مانند شبحی غیرمحسوس به جلو می‎راند، در حالیکه نگهبان با نفسی بُریده‌گشته به سمت قطار هجوم می‎برد؛ ــ

حالا او در کنار سوزن ریل قطار ایستاده است ــ معجزه یکی بعد از دیگری! سوزن صحیح تنظیم شده است. در حقیقت فانوس هنوز خاموش بود اما نگهبان برای متقاعد ساختن خود سوزن را در نور روشن ماه بررسی می‎کند، سوزن صحیح تنظیم شده است ــ بر روی ریل هیچ مانعی وجود ندارد ــ همه‌چیز روبراه است؛ ــ

در این وقت او در گیجی معجزات دوباره به خود فکر می‎کند، به داغترین آرزویش، به پسرش، به قولی که به زنش داده بود؛ ــ

اگر که قرار است سعادت بیاید بنابراین حالا وقتش است ــ او سومین میخ را برمی‎دارد و دور می‎اندازد و می‎گوید:

"بازگرد؛ پسر ما!"

و حالا دوباره قطار خود را نزدیک می‎سازد، دوباره چرخ‎ها شروع به چرخیدن می‎کنند، ریل در زیر آنها جرقه می‎زند، قطار به طور معمول با سر و صدا نزدیک می‎شود و لوکوموتیو بدون هیچ مانعی به روی ریل اصلی هدایت می‎گردد؛ ــ

نگهبان به عقب می‎جهد و چشمش را به پنجره‎های قطار می‎دوزد، و او در آخرین واگن، در کوپه‎ای با نور روشن کنار پنجره بازی ایستاده بود ــ پسرش!

"اُتو! اُتو!"

آیا او واقعاً اُتو بود؟ بله، بله، او اشتباه ندیده بود، او پسرش را واضح شناخته بود. او هنوز به رفتن قطار که چراغش محو شده بود خیره نگاه می‎‏کرد ــ بعد او سریع به طرف خانه‎اش می‎رود ــ او می‎خواست کاری را انجام دهد، بله صحیح، فانوس‎ها باید روشن می‎گشتند ــ و ــ و مادر باید این را بداند ــ آیا او هم اُتو را دیده است؟

در کنار راه باریک کنار ریل به سمت خانه‎اش می‎دود ــ ناگهان ــ ناگهان کسی به سمت او فریاد می‎زند:

"ایست! مواظب باش! آهسته!"

او به بالا نگاه می‎کند.

از گودال کنار خاکریز یک هیبت خاکستری بلند می‎شود ــ کوتوله! کوتوله!

نگهبان به سرگیجه می‎افتد، او می‎خواهد توقف کند اما ناگهان بر روی توده نرم و لغزنده‎ای قدم می‎گذارد ــ او لیز می‎خورد و به زمین می‎افتد.

هیبت در گودال از جا بلند می‎شود.

"فقط آرام، آرام، مرد! من شوالیه از شروبِک نیستم ــ او نجات پیدا کرده است!"

هیبت نزدیک می‎شود و به نگهبان برای از روی زمین بلند شدن کمک می‎کند. "شما که زخمی نشده‎اید؟ نه؟ من هم مانند شما لیز خوردم و در گودال افتادم ــ و مشغول پاک کردن لباسم بودم؛ ــ"

نگهبان حالش کمی بهتر می‎شود.

"خدایا، چقدر شما مرا ترساندید آقای مهندس! من از کجا باید می‎دانستم که شما اینجائید!"

"خب، من هم کمتر از شما وحشت نکردم ــ اما تقصیر من بود ــ چرا باید گول این شوخی ابلهانه را می‎خوردم ــ خب، از من ناراحت نباشید، من وقتی شما را در مسیر ریل نیافتم نتوانستم در برابر ترس مقاومت کنم ــ و سوزن را تنظیم کردم ــ امیدوارم که این شیاطین به جزای خود برسند!"

"چی، پس شما سوزن را دوباره تنظیم کردید؟"

"در آخرین لحظه. اگر این راهبین اینجا ــ اما اجازه بدهید که از کنار خاکریز با احتیاط به رفتن ادامه دهیم تا شما در خانه خود کمی استراحت کنید. آیا اصلاً می‎دانید که شما چرا اینجا افتادید؟ که چرا من شما را صدا می‎کردم؟"

"من این کرم‎های لعنتی را حالا می‎بینم. ــ من دیروز یک گروه از آنها را در جنگل دیدم."

"بله، کرم‎های لیپاریس موناخا، راهبه و عنکبوت درختان صنوبر که جنگل ما را می‎بلعند. حالا موقع راهپیمائی آنهاست، در دسته‎های میلیونی در یک ردیف. و امشب به این ایده دست یافته‎اند که اینجا در خاکریز ریل پیادهروی کنند."

"این وحشتناک است، آدم به سختی می‎تواند قدم بردارد."

"اما این فقط یک پارتی جانبی‎ست، ما از آنها رد شده‎ایم. گروه اصلی همچنان به سمت پائین می‎لغزد، در پشت خانه شما، بر روی ریل، و ما می‎توانیم خدا را شکر کنیم که این کار را می‎کنند؛ اگر آنها قطار را نگه نمی‎داشتند ــ شاید من نمی‎توانستم سوزن را به موقع تنظیم کنم، زیرا که سوزن سخت قابل تکان دادن بود. اما این مخلوقات ریل را طوری روغنکاری کرده‎اند که قویترین لوکوموتیو هم نمی‎تواند از شیب بالا براند."

نگهبان با لکنت می‎گوید: "چی؟ چگونه؟ کرم‎ها این کار را ... ... اما میخ‎ها ... ... اما حتماً این کار میخ‎هاست ... آقای مهندس ... آن بالا در خرابه؛ ..."

"بله، بله، متأسفانه. اما حالا گوش کنید. مشخص است که اگر شما آسیب دیده باشید من تمام خسارت را خواهم پرداخت. هرچند توسط وحشت به اندازه کافی مجازات شده‎ام. ... من غروب نزد جنگلبان بودم. نور باشکوهِ ماه مرا به بالا رفتن از خرابه فریفت. من احتمالاً یکساعت آنجا نشسته بودم. باشکوه! ناگهان می‎شنوم که آن پائین یک نفر تقلا می‎کند. من با خود فکر کردم در این ساعت چه کسی در اینجا چیزی می‎جوید؟ ناگهان داستان کوتوله سالخورده به یادم می‎افتد ...  شاید باید به این خاطر باشد؟ من حساب می‎کنم، عید پاک در هجدهم ماه مه بود ... صحیح، امروز هشتمین یکشنبه بعد از عید پنجاهه و ماه کامل  است ... من به خودم می‎گویم: آها، بنابراین تو باید آن را تماشا کنی.

من تا پشت روزنه خزیدم و کلاهم را به هوا پرتاب کردم ... و حالا سحر و جادو آغاز می‎شود. ناگهان گستاخی مرا نشگون می‎گیرد، من از خودم می‎پرسم آیا چیزی آنجا نداری که بجای میخ به کارش ببری؟ من در جیب‎هایم جستجو می‎کنم و مدادهای برنجی می‎یابم. خب، و غیره.

فقط شوک بعد از شناختن شما، آنطور که از کوه پائین می‎دویدید. من می‎ترسیدم که شما بیفتید و نتوانید به مأموریت خود برسید، بنابراین من هم شروع به دویدن کردم. اما من نتوانستم شما را پیدا کنم. من در خانه شما نگاه کردم، شما آنجا نبودید. حالا سوزن ریل قطار به یادم می‎آید. من به آن سمت می‎دوم. در این وقت می‎بینم که فانوس خاموش است. اما قبلاً روشن بود، من آن را از بالای تپه واضح دیده بودم. بنابراین به سمت سوزن ریل قطار می‎روم ... و، خدا را شکر، من موفق می‎شوم. اما شما کجا مانده بودید ... ...؟"

"مرا طناب‌پیچ کرده بودند، و من توسط میخ‎ها آزاد شدم ... ... اما ـ... آقای مهندس ... پس اگر اینطور باشد، اگر این کارها را میخ‎های طلائی نکرده باشند، بنابراین در پایان او هم اصلاً اُتو نبوده است؛ ..."

نگهبان با رنگ پریده به مهندس که او را پرسشگرانه نگاه می‎کرد خیره شده بود.

نگهبان فریاد می‎کشد: "پس اُتو اصلاً بازنگشته است" و می‎ایستد.

"اُتو، اُتو!" یک صدا به گوش می‎‏رسد: "پُل، پس کجا مانده‎ای؟"

همسر نگهبان لنگ‌لنگان از کلبه خارج می‎شود.

"من متوجه شدم که تو آن بالا بودی. اُتو در قطار بود، من به وضوح او را شناختم ... قطار کاملاً آهسته از اینجا گذشت ... او مرا دید ... او اُتو بود! اُتو!"

چتر

نزدیک جنگل، در سراشیبی کوهی که بر رویش بسیاری از ساقه‎های زیرزمینی می‎پژمردند و گل قرمز رنگِ انگشتانه از میان قلوه سنگ‎ها رشد می‎کرد و خورشید در هنگام ظهر می‎سوزاندْ درخت بلوطی با ساقه‎های گسترده سبز گشته بود و فقط نور اندکی از میانش عبور می‎کرد و بر چتر گشوده‌گشته‎ای می‎افتاد.

بر روی پائینترین شاخه درخت یک حوری چشم طلائی نشسته بود، بزک کرده با بازوهای سفید، و عصبانی بود. زیرا او نمی‎توانست ببیند در زیر چتر چیست؛ اما باید کسی در زیر آن باشد، چون او یک جفت چکمه که از پشت چتر بیرون زده بود را می‎دید و چکمه‎ها به تنهائی در جنگل رفت و آمد نمی‎کنند. حالا حوری وقتی همه‌چیز کاملاً ساکت می‎شود فکر می‎کند که شاید مرد خوابیده باشد و خود را کاملاً رو به پائین خم می‎کند و کنار چتر را بی‌صدا بالا می‎آورد و به زیر آن نگاه می‎کند. مرد اما نخوابیده بود، بلکه مستقیم با چشمانی بزرگ به آسمانِ جهانِ آبیِ درخشنده و گسترده چترش که همیشه به همراه داشت و می‎توانست آن را هرجا که مایل است باز کرده و بگستراند نگاه می‎کرد.

اصلاً باعث تعجب مرد نگشت که او حالا دارد به چشمان طلائی حوری نگاه می‎کند. حوری اما کمی غافلگیر شده بود و می‎گوید:

"خواهش می‎کنم مرا ببخش، من فقط می‎خواستم ببینم آیا کسی که اینجا خوابیده جوینده گنج است یا نه."

مرد جواب می‎دهد: "فکر نکنم."

حوری می‎گوید: "من هم اینطور ترجیح می‎دهم."

"حوری زیبا، این از مهربانی توست. اما آیا اجازه دارم بپرسم که چرا جوینده گنج را جستجو می‎کردی؟"

"من در واقع او را جستجو نمی‎کردم، من فقط می‎خواستم ببینم که آیا او هنوز همچنان ابله است یا نه. اما نمی‎خواهی چتر را ببندی؟"

"فعلاً خیر. من تا اندازه‎ای به چشم‎های طلائی حساسیت دارم و اگر اجازه دهی تا وقتی که ندانم داستانِ جویندۀ گنج چیست چتر را همچنان باز نگه می‎دارم."

حوری می‎خند، خود را روی شاخه می‎نشاند و می‎گوید:

"این خیلی ساده است. تو فوری خواهی دید که چشم‎های طلائی‎ها روی سرت نخواهند افتاد. و اگر کسی طالب چشمانم باشد کاری با او می‎کنم که با جویندۀ گنج کردم."

"و آن چکاری بود؟"

"ترجیح می‎دهم که آن را نگویم."

"هرطور که مایلی حوری زیبا، من در هرصورت یک کلمه از حرفت را هم باور نمی‎کنم."

"چرا؟"

"چونکه من ابله نیستم."

"پس چترت را ببند."

"اول تعریف کن!"

حوری می‎گوید: "او قبل از آنکه جوینده گنج شود همینجا در زیر این درخت دراز کشیده بود و از من می‎خواست که پائین بیایم، اما من مایل نبودم. حالا او می‎خواست بداند که چه باید بکند تا من به همراهش بروم. من به او گفتم: من چشمم را هر شب قبل از به خواب رفتن در یک جعبه بزرگ آهنی که در کنار گل انگشتی در زیر خاک چال شده است قرار می‎دهم. اگر او موفق شود تا قبل از طلوع خورشید آن جعبه را از زیر خاک درآورد به این ترتیب او چشمم را خواهد داشت و بعد من هم باید از آنِ او شوم. او تمام شب زمین را حفر کرد و حفر کرد و نزدیک طلوع خورشید جعبه را با زحمت زیاد از زیر خاک بیرون کشید و وقتی آن را باز کرد چیزی در آن ندید. او خیلی عصبانی شد، بازگشت و سرزنشم کرد. من اما گفتم که او باید صبور باشد و بعد از چال کردن دوباره جعبه در روز موفق خواهد گشت. حالا او زیر نور سوزان خورشید زمین را می‎کند و جعبه را دوباره چال می‎کند و در شب دوباره آنجا را می‎کند و جعبه خالی را خارج می‎سازد. و او خستگی‌ناپذیر این کار را می‎کند. آیا این تکاندهنده نیست که چه وفادارانه او به من خدمت می‎کند؟"

مرد از او می‎پرسد: "پس چرا جعبه خالی‎ست؟"

"چرا؟ خب برای اینکه من چشم‎هایم را اصلاً داخل آن قرار نمی‎دهم."

"آخ، پس تو یک درغگوی حقه‌باز هستی."

حوری می‎گوید: "زبونتو گاز بگیر، چطور می‎تونی اینطور حرف بزنی؟ من نمی‎تونم چشم‎هامو داخل جعبه بگذارم، این را جوینده گنج باید خودش فکر کند. من اصلاً چشم‎های طلائی ندارم." در این هنگام مرد چتر را کنار می‎کشد و به بالا نگاه می‎کند، و چشمان طلائی حوری به سمتش می‎درخشند و دست‎هایش دراز می‎شوند. مرد می‎خواست به طرف بالا بجهد اما خوشبختانه به چتر برخورد می‎کند و چتر دوباره بین آن دو قرار می‎گیرد. مرد به آرامی می‎نشیند و می‎گوید:

"حوری زیبا، حالا من تو را می‎شناسم، بنابراین اگر دوباره بخواهی مرا تماشا کنی باید به زیر چترم بیائی."

حوری با اخم می‎گوید: "من از این کار پرهیز می‎کنم. چرا نمی‎خواهی چتر مسخره را ببندی؟ خورشید که دیگر نمی‎تابد."

چتر برای باران هم خوب است. چتر برای هر موردی خوب است و آسمانِ بزرگتر، دورتر و باشکوه‎تری زیر آن قرار دارد. اگر پائین بیائی اجازه داری آن را ببینی."

"اما اصلاً باران نمی‎بارد. به من بگو که چتر را برای چکاری لازم داری؟"

"تا زمانیکه من این چتر را داشته باشم جهان را برای خود دارم و همه‌چیز به من تعلق دارد و هیچکس نمی‎تواند مزاحمم شود. اما اگر من آن را نمی‎داشتم ... خب حالا گوش کن، من می‎خواهم برایت داستانی تعریف کنم.

یک بار مردی چترش را فراموش کرده بود، و وقتی حالا او بیرون می‎رود تا ببیند که آیا جهان بزودی تمام می‎شود یا نه در اثر حواس پرتی قلبش را به جای چتر در دست می‎گیرد. این ضرری به او نمی‎زد و او از این کار تا زمانیکه خورشید می‎درخشید راضی بود. اما بعد ابری برخاست و سپس ابری دیگر و چون ابرها کار بهتری برای انجام دادن نداشتند بنابراین مدتی بیش از یک ساعت باریدند. در این وقت مرد قلبش را بالای سر خود نگاه می‎دارد و قلب مانند آلو نرم می‎شود.

حوری می‎گوید: "به نظرم می‎رسد که این مرد ابله‎تر از جوینده گنج باشد."

"بله او ابله بود، اما به ادامه داستان گوش بده:

ماهی قرمزها در نهر بازی می‎کردند و وقتی مرد در کنار نهر قدم می‎زد بخاطر آنکه آنها باید در زیر باران اینطور خیس شوند متأسف می‎گردد و به این خاطر قلبش را بالای آنها نگاه می‎دارد تا رنگ قرمزشان از بین نرود؛ زیرا او نمی‎دانست که رنگ آنها حقیقی‎ست.

به این ترتیب قلبش نرمتر می‎گردد، بسیار نرم، و آدم می‎توانست برای خشک کردن آن را بچلاند.

مرد این کار را هم کرد، و وقتی باران بند آمد می‎خواست قلبش را برای خشک شدن آویزان کند. این کار سختی نبود، زیرا که قلب دارای یک سوراخ بود؛ بدون این سوراخ باران اصلاً نمی‎توانست از میانش ببارد. به این خاطر هم آسان آویزان می‎ماند. او باید فقط چیزی می‎داشت که بتواند قلب را بر رویش آویزان کند.

در حال قدم‌زدن در کنار نهر دو درخت با شکوه می‎بیند که سبز گشته و گل داده بودند؛ اما یکی برگ‎های سبز بیشتری داشت و دیگری گل‎های بیشتری داده بود، ولی به نظر مرد هر دو درخت با شکوه بودند.

و درختی که برگ‎های سبز بیشتری داشت با شاخه‎هایش به او اشاره می‎کند که قلبش را روی او آویزان کند تا دوباره محکم و شاد گردد. در این حال شاخه‎ها مرتب رشد می‎کردند و خود را در بالا به تاج گل‎هائی سازمان می‎دادند که روبان‎هائی طلائی کنارش در اهتراز بود و خورشید طوری بر رویشان می‎تابید که انگار هزاران ستاره درخشنده بر روی درخت قایم‌موشک بازی می‎کنند. روبان‎ها در انعکاس نور همدیگر روشنتر و باشکوه‎تر به نظر می‎رسیدند و خود را مجذوبانه‎تر به سمت تاج گل متمایل می‎ساختند.

پرندگان به آنجا پرواز می‎کنند و به آواز می‎خواندند که این قابل ستایش‎ترین درخت جهان می‎باشد؛ زیرا که او آزاد و بزرگ در فلک ابدی ایستاده و هیچ تاج گلی به بلندی تاج او نمی‎رسد. و یک جغد پیر چرخی به چشمانش می‎دهد و می‎گوید: بدون شک درخت با شکوهی‎ست؛ حتی خود ماه هم گفته که هیچ درختی بالاتر از او نیست.

در این وقت مرد قلبش را به درخت آویزان می‎کند.

ساقه‎ها به خود حرکتی می‎دهند و کم کم از تاج گل و روبان در اهتراز هم بالاتر می‎روند.

قلب در زیر نور خورشید شفاف می‎درخشید اما نمی‎خواست محکم شود. هر وقت به تاج گلی می‎رسید و خود را میانش می‎نشاند جغد سینه‎اش را صاف می‎کرد و می‎گفت: از پشت اما خیلی زودتر خشک می‎شوی. و وقتی قلب خود را برمی‎گرداند به این ترتیب تاج گل تکان می‎خورد و قلب دوباره به ساقه پائینتری می‎افتاد.

به این ترتیب مدتی می‎گذرد و قلب عاقبت شروع به خشک شدن می‎کند.

اما بر روی درختِ دیگر که در واقع یک درختچه بود گل‎های رز سرخ و سفید و زرد شکوفا می‎گشتند که مشتاق و درخشان با چشمان شیرینِ زنانه رو به بالا به درختِ درخشنده نگاه می‎کردند و رایحه‎شان مانند نفس بهاری از میان ساقه‎های درخت بالا می‎رفت. و یک رز گلبرگ‎های زرد کمرنگ و ظریفش را می‎گشاید و با دقت به درون قلب مرد نگاه می‎کند، بخصوص به آنجائیکه سوراخ بود. در این وقت قلب هم در حال صعود دوباره به یک شاخه پائینتر بود و چون در این حال به درون کاسبرگ گل رز نگاه می‎کرد نتوانست شاخه را ببیند و درون نهر می‎افتد.

در این وقت او دوباره کاملاً خیس می‎شود.

مرد چکمه‎هایش را درمی‎آورد، درون نهر می‎شود و قلبش را از آب صید می‎کند. و حالا او قلبش را به درختچه گل رز آویزان می‎کند.

قلب بر گل رز زرد آویزان بود که ناگهان برگ‎هایش در زیر بار قلب می‎پژمرند و می‎ریزند.

قلب از ساقه لخت به درون کاسبرگِ باز یک گل سرخ تیره می‎لغزد، و قلب سرخ و گل سرخ در نور آفتاب با هم می‎درخشند.

قلب می‎گوید: "مرا نگهدار، تا بتوانم با حرارتی که در کاسبرگ بنفشت جاری‎ست خود را گرم سازم."

رز بخاطر این زیور و نور طلائی رنگی که از درخت درخشنده به روی قلب تپنده می‎تابید خوشحال بود و فکر می‎کرد که قلب به او خوب می‎آید؛ و برای اینکه بهتر ببیند چه اندازه با این زیور جدید زیباتر شده است بیشتر به سمت آب نهر خم می‎شود تا خود و شادی‎اش را در آب منعکس سازد.

رز به خود می‎گوید: "رنگش به من می‎آید. و هیچکدام از گل‎ها چنین زیوری ندارد." و خود را عمیقتر به سمت آب خم می‎کند، طوریکه قلب دوباره کاملاً خیس می‎گردد.

قلب فریاد می‎زند: "مرا نگهدار، زیرا من نمی‎توانم دیگر آب را تحمل کنم."

در این وقت گل رز خود را بالا می‎کشد و قلب را چون هنوز به او آویزان بود تشویق می‎کند. دوباره قلب در نور طلائی می‎درخشد، خود را به گل رز می‎چسباند و چنان نغمه شیرینی از درون قلب به گوش می‎رسد که دیگران فکر کردند بلبل در میان‎شان آواز شادی می‎خواند، و تمام چشم‎های زیبای گل‎ها با حسادت به سمت همسایه خود می‎چرخند.

گل رز اما فکر می‎کرد: قلبِ یک انسان را صاحب بودن چیز شکوهمندی‎ست، و مخصوصاً چون رنگ قرمز هم به من خیلی می‎آید. این مزخرف است که باید آب به او صدمه بزند؛ یک چنین قلب‎هائی همیشه کمی خیالپردازی می‎کنند. اما فقط من به این خاطر اینجا هستم چونکه رنگ سرخ به من خوب می‎آید، و حالا که قلب به من آویزان است نباید خوشحال باشم از اینکه چطور دیده می‎شوم؟ آیا مگر من او را دعوت کردم؟ آیا مگر من موظفم بخاطر او مراعات چیزی را بکنم؟ اصلاً به یاد نمی‎آورم که اجازه ستم کردن به خودم را داده باشم! قلب‎ها برای چه آنجا هستند اگر که بخاطر گل سرخ آنجا نباشند؟ من می‎خواهم یک بار دیگر عکس خود را در آب نهر ببینم.

گل رز دوباره خود را به سمت آب خم می‎کند، عمیقتر و عمیقتر، و آب قلب درخشنده را که با وحشت تمام و لرزان خود را به او چسبانده بود و نمی‎توانست کار دیگری انجام دهد بطور شفاف به او نشان می‎دهد.

و گل سرخ مرتب بیشتر رو به پائین خم می‎گشت، تا اینکه عاقبت قلب درون آب قرار می‎گیرد.

موجی قلب را از گل سرخ جدا می‎سازد و نهر او را با خود می‎برد ... گل رز با از دست دادن بار با سرعت رو به بالا می‎جهد، قطرات آب در نورهای رنگی به هوا می‎پاشند. خورشید غروب می‎کند و گل رز به خواب می‎رود و نمی‎دانست که او صدای بلبل را دیگر هرگز نخواهد شنید.

مرد اما کورمال در تاریکی بدنبال قلب خود می‎گشت، و وقتی با خوشحالی در بین یک خرچنگ و یک وزغ قلب را می‎یابد آن را همانجا خوب پاک می‎کند، به روی چمن‎ها می‎رود، جائیکه حوریان در زیر نور ماه شروع به رقصیدن کرده بودند، به ستاره‎ها که بلندتر از درخت‎ها قرار داشتند نگاهی می‎اندازد و بعد قلبش را به هوا پرتاب می‎کند.

و قلب دارای دو بال می‎گردد و بالاتر و بالاتر به پرواز می‎آید.

مرد اما به شهر بازمی‎گردد، یک چتر تازه می‏‎خرد و قسم یاد می‎کند که این چتر تازه و محکم را دیگر هیچگاه فراموش نکند. و او به قسم خود وفادار مانده است."

هنگامیکه مرد در زیر چتر ساکت می‎شود حوری آهسته می‎گوید: "و قلب، او به کجا رسید؟"

مرد جواب می‎دهد: "کسی این را نمی‎داند."

حوری دست می‎زند و می‎گوید: "چه بهتر. حالا ازت خوشم آمد؛ حالا ما مناسب هم هستیم! من می‎آیم!"

و حوری از درخت به پائین می‎پرد، به زیر چتر می‎لغزد و مرد را می‎بوسد.

https://www.youtube.com/embed/lbrT8Ez7Jgg?list