خاکسپاری.

Wolfdietrich Schnurre

در آشپزخانه روی یک صندلی ایستاده‌ام. در زده می‌شود.

از صندلی پائین می‌آیم، چکش و میخ را به کناری گذارده و در را باز می‌کنم: شب؛ باران.

عجیبه، فکر کردم که کسی در را به صدا آورده.

ناودان صدائی تولید می‌کند.

من می‌گویم: "بله _؟"

از پشت سر کسی می‌گوید: "هی!"

دوباره به آشپزخانه برمی‌گردم. یک نامه روی میز بود. نامه را برمی‌دارم.

باز درِ خانه به صدا می‌آید. نامه را روی میز گذارده به پائین می‌روم، در را باز می‌کنم: هیچ چیز.

باخود فکر می‌کنم، چه مضحک و دوباره می‌روم بالا.

نامه هنوز روی میز قرار داشت؛ سفید با یک گوشه سیاه.

به خود می‌گویم باید کسی مُرده باشد.

به اطراف نگاه می‌کنم.

بینی‌ام به من می‌گوید: "بوی کندر می‌آید".

من می‌گویم: "حق با توست. قبلاً چنین بوئی نمی‌آمد. خنده داره."

می‌نشینم، نامه را باز کرده و عینکم را تمیز می‌کنم تا خوب ببینم.

صحیح، یک آگهی تسلیت. شروع به خواندن می‌کنم:

کسی او را دوست نداشت، کسی از او متنفر نبود، امروز خدا بعد از شکیبائی ملکوتیِ دراز مدتِ تحملِ رنج درگذشت.

و در پائین آن ریز نوشته شده بود:

خاکسپاری امشب در سکوتِ کامل در قبرستان شهر برگزار می‌گردد.

به خود می‌گویم: "میبینی، مرگ یقه پیرمرد را هم گرفت. اما خب کاری‌ست که انجام شده". عینک را در جاعینکی قرار می‌دهم.

داد می‌زنم: "خانم! یک پالتو!"

او غرو لند کنان از آن بالا می‌پرسد: "چرا فقط یکی؟"

من می‌گویم: "سؤال ابلهانه نکن، باید به خاکسپاری بروم."

با ناله و فغان می‌گوید: "آره میدونم، می‌خوای بری اسکات بازی کنی."

من می‌گویم: "حرف مفت نزن، خدا مُرده است."

او می‌گوید: "خوب که چی _؟ نکنه باید یک دسته گل هم خرید؟"

من می‌گویم: "نه، اما کلاه سیلندر فرانک رو می‌تونی بهم بدی. معلوم نیست چه کسانی آنجا می‌آیند."

ــ ناتمام ــ