خاکسپاری.(1)

او می‌گوید: "وای، نه، می‌خوای باهاش ژست هم بگیری؟ نه، نمی‌شه. بعلاوه در تاریکی کسی نمی‌بینه که تو کلاه سیلندر بر سر گذاشتی."

با خود فکر می‌کنم: بسیار خوب، هرجور میل توست، عمه جان.

پالتویم را می‌پوشم، یقه‌اش را بالا می‌زنم و به طرف درِ خانه می‌روم.

باران می‌بارد.

به چتر فکر می‌کنم. اما چتر را اِما برداشته. می‌گویم: "شب خوش" و درِ خانه را پشت سرم می‌بندم.

در بیرون همه چیز مانند همیشه است. آسفالتِ لغزنده، مقدار کمی نورِ فانوس؛ تعدای ماشین، چند عابر پیاده؛ و تراموائی در حال حرکت.

از کسی می‌پرسم: "شنیدی که خدا مُرده است."

او می‌گوید: " عجب! تازه امروز؟"

باران شدیدتر می‌شود. روبرویم یک کیوسک با یک لامپ کارپیدی در داخل آن ظاهر می‌شود.

به خودم می‌گویم: ایست! باید به روزنامه‌ها نگاهی بیندازی."

سرم را داخل کیوسک می‌کنم؛ روزنامه‌ها را ورق می‌زنم، جستجو می‌کنم.

روزنامه امروز: هیچ چیز. روزنامه فردا: هیچ چیز. روزنامه جهان نو: هیچ چیز. روزنامه آینده: هیچ چیز. روزنامه عصر: هیچ چیز. هیچ سطری؛ حتی در میان اخبار کوتاه هم چیزی نمی‌بینم.

می‌پرسم: "روزنامه دیگری هم هست؟"

روزنامه فروش می‌گوید: "روزنامه تبلیغات."

می‌گویم: "صبر کن ببینم."

جستجو و پیدا می‌کنم: آخرین صفحه، بر حسب تصادف. در ردیف خبرهای غیره، خیلی ریز:

کسی او را دوست نداشت، کسی از او متنفر نبود، امروز خدا بعد از شکیبائی ملکوتیِ دراز مدتِ تحملِ رنج درگذشت.

تمام. و نه چیزی بیشتر.

آگهی را به روزنامه‌فروش نشان می‌دهم: "این خبر رو دیدی _؟"

او می‌گوید: "بیچاره. جای تعجب نیست."

در میدانِ رژه، میان مه، یک پاسبان ایستاده است.

من می‌پرسم: "از رادیو خبری پخش نشده است؟"

او می‌گوید: "جنگ."

من می‌گویم: "نه. چیزی ویژه."

او می‌گوید: "نه."

"خبر مرگ؟ از قرار معلوم خدا باید مُرده باشد."

او شانه‌هایش را بالا انداخته و می‌گوید: "تقصیر خودشه."

هوا تاریک‌تر و خیابان تنگ‌تر می‌شود. در گوشه خیابان دانشکده افسری تنه‌ام به تنه کسی می‌خورد.

او می‌گوید: "آیا این راه به قبرستانِ شهر منتهی می‌شود؟"

من می‌پرسم: "کشیش؟ خاکسپاری؟"

او سرش را تکان می‌دهد.

"خاکسپاری چه کسی؟"

او میگوید: "کسی به نام کلوت یا خدا یا چیزی مثل این."

ــ ناتمام ــ