پندار نیک.

آیدین با چهره‌ای خسته وارد کلاس (پرورش قدرت خلاقانه) می‌شود. روی صندلی کنارم می‌نشیند و بلافاصله آهسته می‌پرسد: روزه گرفتی؟

سریع و آهسته می‌گویم: آره، خیلی وقته.

می‌پرسد: از کی؟

می‌گویم: از سه ماه پیش.

با تعجب و ناباوری تکرار می‌کند: از سه ماه پیش؟!

می‌گویم: آره.

خمیازه‌ای می‌کشد، _ به این معنی که در تاریکیِ شب بیدار گشته و تا رسیدنِ روشنائیِ صبح تمام مراسم روزه را به جا آورده است.

ریتایِ نازک اندام و زیبارویِ مکزیکی از آن سر میز با لبخندی بر لب به من نگاه می‎کند، لبخندی بر ردِ نگاهش می‌نشانم و به سویش روانه می‎سازم، بعد جرعه‌ای از قهوه داخل فنجان می‌نوشم و همزمان به آیدین فکر می‌کنم.

از گوشه چشم می‌توانم نگاهش را که به من دوخته است ببینم و صدای خاموشش را بشنوم که به خود می‌گفت: "روزه‌اش باطل شد."