برای کسی که خداوند را مانند بُتی در نظر
نمی‌گیرد و دعایش را مانند فرمولی جادوئی به جا نمی‌آورد، بلکه آن را به عنوان
مجموعه‌ای از تمام نیروهای درونی خویش، بعنوان یک نیتِ راسخ برای کارهای نیک، برای
بهترین‌ها و برای چیزهای ضروری تجربه می‌کند، او از دعاهای امروزش برای تمام عمر
نبرو می‌آفریند؛ زیرا دعاها او را وادار می‌سازند که قلب خود را امتحان کند، با
پوسیدگی به نبرد برخیزد و به آنچه قابل تلاش است شدت بخشد و از نفع شخصیِ کوچک خود
در مقابل نفع بزرگِ همگانی چشمپوشی کند.
***
به نظر من یکی از بزرگ‌ترین و غم‌انگیزترین
انگیزه‌های تاریخ اشتباه گرفتن تکالیف درونی و بیرونی، روح و سیاست است، زیرا من
به آن امپراطوریِ خداوند که جای دیگری بجز آنجائیکه مسیح به یارانش نشان داده است
معتقد نیستم: "عمق درونمان."
***
در همان لحظه که ما به سرنوشت خود جواب موافق
می‌دهیم تائو می‌شکفد.
ــ ناتمام ــ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر