این مردها عجب اراذلی هستند.

میشکین Mischkin، رئیس سالخورده خدمات حمل و نقل نینوچکا Ninotschka دوشیزه تایپست را به دفتر خود می‎خواند و به او دو ورقه می‎دهد و از او خواهش می‎کند که آنها را برایش تایپ کند.

میشکین هنگام دادن ورقه‎ها به نینوتشکا او را مشتاقانه تماشا می‎کرد، و چون نور خورشید بر اندام دختر می‎تابید، بطور ویژه‎ای توجه‎اش جلب اندام دختر شده بود.

دختر باریک اندام، جذاب با چهره‎ای بسیار زیبا، با چشمانی به رنگ آبی و موئی بور و دلربا در برابرش ایستاده بود.

او خود را به دختر نزدیک‎تر می‎سازد و می‎گوید:

"هوم، بنابراین شما این پرونده را تایپ خواهید کرد، آیا من بیش از حد شما را به زحمت می‎اندازم؟"

نینوچکا به رئیسش نگاه می‎کند و جواب می‎دهد:

"خب من برای کارم حقوق دریافت می‎کنم!"

"بله، بله، حقوق، این درست است. دوشیزه یگید ببینم، وقتی شما مدتی طولانی برای تایپ کردن خودتان را خم می‎کنید آیا سینه‎هایتان درد نمی‎گیرند؟ حیف آن چیزهای جوان و زییاست."

"نه، متشکرم، هیچ چیز دردم نمی‎آورد."

"از این موضوع خیلی خوشحالم. و آیا احساس سرما نمی‎کنید؟"

"برای چی باید سردم باشد؟"

"شما بلوز نازکی بر تن دارید، بازویتان از زیرش نور خفیفی می‎دهد. چه بازوهای زیبائی! آیا عضله هم دارید؟"

"خواهش می‎کنم، بازویم را ول کنید!"

"یک لحظه ... صبر کنید، چرا بازویتان را می‎کشید؟ من فقط می‎خواستم عضله شما را آزمایش کنم."

"دستم را ول کنید، شما دردم می‎آورید، آدم رذل!"

نینوچکا خودش را از دست میشکین پیر رها می‎سازد و به اتاق کارش می‎دود. دست چپش از آرنج به بالا درد می‎کرد.

او به خود می‎گوید: "صبر کن. تاوان گرانی باید بپردازی."

او در ماشین تحریر را می‎بندد، اداره را ترک می‎کند و پیش وکیل می‎رود ...

*

وکیل فوری نینوچکا را می‎پذیرد و با دقت به او گوش می‎سپارد.

"چه آدم رذلی! آن هم یک پیرمرد! حالا می‎خواهید چه کاری انجام دهید؟"

نینوچکا می‎رسد: "نمی‎شود او را به سیبری تبعید کرد؟"

"این کار را نمی‎شود کرد، اما می‎شود او را برای پاسخگوئی خواند."

"بعد شما از او پاسخگوئی می‎خواهید!"

"شما شاهد هم دارید؟"

دختر جواب می‎دهد: "من شاهد هستم."

"نه، شما کسی هستید که به او سوء قصد شده است. اگر شما شاهد نداشته باشید نمی‎شود کاری انجام داد، مگر اینکه اثر سوء قصد هنوز از بین نرفته باشد."

"البته که جای سوء قصد هنوز وجود دارد. او آرنج دستم را محکم گرفت، روی بازویم هنوز لکه آبی رنگ دیده می‎شود."

وکیل متفکرانه دختر زیبا را تماشا می‎کند، چشمکی می‎زند و می‎گوید:

"بازو را نشان دهید!"

"لکه آنجاست، در زیر بلوزم!"

پس بلوزتان را درآرید!"

اما شما که دکتر نیستید، بلکه یک وکیلید!"

"این اصلاً مهم نیست، حرفه یک دکتر و یک وکیل تقریباً یکسانند. می‎دانید عذر موجه یعنی چه؟"

"نه، نمی‎دانم."

"خب پس، ببینید، من باید صحت انجام جرم را بررسی کنم، بنابراین لطفاً بلوزتان را درآرید."

دختر آهی می‎کشد و می‎گذارد بلوز از شانه‎اش لیز بخورد. وکیل به او کمک می‎کند، لکه سرخی را لمس می‎کند و مؤدبانه می‎گوید:

"می‎بخشید، اما من باید شما را بررسی کنم. دست‎تان را بالا ببرید."

نینوچکا فریاد می‎کشد: "به من دست نزنید."

او سریع بلوزش را می‎پوشد و با عجله ازآنجا خارج می‎گردد.

*

او در خیابان از عصبانیت می‎لرزید. بعد تصمیم می‎گیرد پیش روزنامه‎نگاری که به صداقت مشهور بود برود و ماجرا را برایش تعریف کند.

روزنامه‎نگار ابتدا دختر را غیر دوستانه می‎پذیرد، اما وقتی دختر برایش ماجرا را تعریف می‎کند با صدای خیلی بلند می‎خندد:

"بفرمائید این هم بهترین انسان‎ها، بهترین حامیان حقیقت! آنها مانند وحشی‎هائی که اصلاً از فرهنگ ذره‎ای نچشیده‎اند رفتار می‎کنند."

نینوچکا با خجالت می‎پرسد: "باید بلوزم را دربیارم؟"

"بلوز، برای چی بلوز؟ اگر مایلید می‎توانید بلوزتان را دربیارید، دیدن این لکه خیلی جالب است."

وقتی او بازو و شانه‎های لخت را می‎بیند، سرش را تکان می‎دهد:

"اما چه دست‎هائی دارید! کاملاً اغوا کننده به چشم می‎آیند ــ بپوشانیدشان، یا نه، صبر کنید، چکار می‎کردید اگر من می‎خواستم آن محل لکه را ببوسم؟ شما با این کار چیزی از دست نمی‎دهید!"

اما روزنامه نگار بد وارد شده بود. دختر سریع از پیش او می‎رود.

در خیابان در میان اشگ ریختن می‎خندد و می‎گوید:

"خدای من، همه مردها رذلند."

شب نینوچکا در خانه نشسته بود و می‎گریست، بعد این نیاز را احساس می‎کند که باید دردش را برای کسی تعریف کند. لباسش را عوض می‎کند و پیش همسایه‎اش که یک دانشجو بود می‎رود.

دانشجو برای امتحان خود را آماده می‎ساخت و تمام روز را تا دیر وقت شب مطالعه می‎کرد.

و وقتی نینوچکا داخل اتاق می‎گردد او سرش را از روی کتاب بلند می‎کند و می‎گوید:

"شب بخیر، نینوچکا! چائی می‎نوشید؟ سماور آنجا قرار دارد. من در این بین فصل باقی مانده را تا آخر خواهم خواند."

دختر اندوهناک می‎گوید: "ایوانف Iwanow، امروز به من توهین کردند."

"چه کسی به شما توهین کرد؟"

"رئیسم، یک وکیل و یک روزنامه نگار. همه مردها رذلند!"

"چرا آنها به شما توهین کردند؟"

"یکی بازویم را محکم گرفت و بقیه هم می‎خواستند جای لکه را ببینند."

دانشجو می‎گوید "که اینطور" و آرام به خواندن ادامه می‎دهد.

نینوچکا می‎گوید: "اما بازویم خیلی درد می‎کند."

"چای بنوشید!"

نینوچکا می‎گوید: "احتمالاً شما هم می‎خواهید بازویم را تماشا کنید؟"

دانشجو می‎گوید: "چرا باید بازوی شما را ببینم؟ من حرف شما را که روی بازویتان لکه‎ای وجود دارد باور می‎کنم."

نینوچکا چایش را می‎نوشد و دانشجو به خواندن ادامه می‎دهد.

دختر زیبا شاکیانه می‎گوید: "بازویم درد می‎کند. شاید باید پارچه گرمی رویش بگذارم؟"

"من نمی‎دانم!"

"نمی‎خواهید بازویم را به شما نشان بدهم؟ من می‎دانم که شما مانند بقیه مردها نیستید، من به شما اعتماد دارم."

دانشجو شانه‎هایش را بالا می‎اندازد:

"چرا می‎خواهید به خودتان زحمت بدهید؟ من که دانشجوی پزشکی نیستم بلکه دانشجوی علوم طبیعی‎ام!"

نینوچکا لب‎هایش را با دندان می‎گزد، از جا بلند می‎شود و لجوجانه می‎گوید:

"با این حال باید بازویم را نگاه می‎کردید!"

"بسیار خب، بفرمائید، نشان دهید. واقعاً، آنجا یک لکه آبی‎ست. این مردها! خب، زود خوب خواهد شد."

او سرش را تکان می‎دهد و دوباره کتابش را در دست می‎گیرد.

نینوچکا ساکت آنجا می‎نشیند، شانه‎هایش از نور چراغ روشن شده بود.

دانشجو می‎گوید: "بلوزتان را بپوشید، هوای لعنتی اتاق خیلی سرد است!"

دختر پس از مکث کوتاهی می‎گوید "اما او پایم را هم نیشگون گرفت" و دامنش را کمی بالا می‎کشد.

دانشجو با خونسردی جواب می‎دهد:

"برای نشان دادن جای نیشگون باید جورابتان را درآرید. اما اینحا هوا سرد است. شما می‎توانید سرما بخورید، و من از پزشکی هیچ چیز نمی‎دانم. اگر شما به نوشیدن چای‎تان ادامه دهید عاقلانه‎تر است."

سپس دوباره شروع به مطالعه می‎کند.

دختر چند دقیقه دیگر آنجا می‎ماند، عاقبت آهی می‎کشد و می‎گوید:

"من می‎ترسم که حرف زدن من شما را از مطالعه منحرف سازد"، بعد دست او را می‎فشرد و اتاق را ترک می‎کند.

او در اتاقش بر روی تخت می‎نشیند، نگاهش را به زیر می‎اندازد، دوباره آهی می‎کشد و آهسته می‎گوید:

"این مردها چه اراذلی هستند!"