بجای عید شما مبارک!

مرد به این گندگی خجالتم نمی‎کشه، انگار هنوز قرن‎ها مونده تا آدم بشه. دیوونه به جای اینکه مثل بقیه مردم خوشحال و خندون شب چهارشنبه‎سوری رو با هیجان بگذرونه و خوش باشه نشسته زانوی غم در آغوش گرفته و به گرزی که اگه بزنی تو سر هر دیو سفید و سیاهی در جا محو می‎شه تند و تند پک می‎زنه و پشت‎بندش هم غرغر می‎کنه. اون دو تا ترقه هم که از سال پیش باقی مونده بود و می‎خواستم با ترکوندشون دروازه خوشبختی رو منفجر کنم بخاطر اخلاق گند این مردک برای خودشون با صدای فسی که شبیه به صدای <زکی> بود خاموش شدن.

بی‌ادب بهم می‎گه بابا جمش کن تو هم با این سین سین کردنت. همین تو و امثال تو مردم رو گمراه و تنبل کردین دیگه ... چرا اینطوری نگاه می‎کنی؟ راست می‎گم دیگه ... یعنی که چی دو هفته مردمو بخاطر تعطیلات عید از کار و زندگی می‎ندازین ... هفت تا چیز سین‎دار دور هم می‎چینید و مثل آدمای دوران غارنشینی کنارش می‎شینید ... سبزه بیچاره رو هم که مثل انسان‎های اولیه با این تصور که معجزه می‎کنه به هم گره می‎زنید ... به به ... دست ننه‎م درد نکنه با این بچه تربیت کردنش ...

گرز رو که به جنون کشونده بودش از دستش می‎گیرم و می‎گم بزنم با همین گرز تو سرت؟ می‎گه نه این چه کاریه ... یکی دو پک بهش بزن تا دم بگیره!

بعد از پک اول گرز را بهش برمی‎گردونم و می‎پرسم چی می‎گفتیم؟

می‎گه تو چیزی نمی‎گفتی ولی من می‎گفتم که ریشه خرافات در مغز تو و امثال تو هنوز هم خشک نشده ... خب آخه یعنی چی که سیب نشونه اینه، سکه نشونه اونه ... سیر جریانش اینه ... عدد هفت هم عدد مشدیه وگرنه هفته هشت روز داشت! بابا خدا پدر جنگل‎نشین‎های ته آفریقا رو بیامرزه ... خب پس چرا ناراحت می‎شی وقتی مردم برای شفا گرفتن به شاخه درخت پارچه می‎بندن و می‎گی امان از مردم خرافاتی؟ مگه خودت کم خرافاتی هستی؟ تازه موقع بچگی وقتی تو با دیدن این دست از مراسم کیف می‎کردی نه تلویزیون داشتی نه رادیو و نه میوه درست و حسابی می‎خوردی و این مراسم برای عیدی گرفتن و کمی آجیل خوردن برات جالب بود ... حالا بچه‎ها انقدر وسائل تفریح براشون آماده است که این مراسما حالشونو بهم می‎زنه!

دوباره از ترس نگاه خشمناکم گرزشو به من می‎ده.

نمی‎دونم چرا هرچه آدم به این گرز پک می‎زنه از طولش کم نمی‎شه، چه قطری داره، درست مثل میل زورخونه‎ها ساخته‎تش. جای اوباما خالی تا به یاد جوونیاش یک پک جانانه از این گرز می‎زد و به قول این دیوونه شاید بعداً پیشگو می‎شد!

دومین پک منو به فکر فرو می‎بره. مرددم که آیا جواب حرفاشو فقط با نگاه‎های خشمناک بدم یا واژه‎های مناسبی پیدا کنم و باهشون دمار از روزگارش در بیارم!

سومین پک منو کمی مهربون‎تر می‎سازه. به خودم می‎گم خب اونم آدمه پس حق اندیشیدن داره و می‎تونه فکرشو به زبون بیاره. بعد به یاد ایام تعطیلات عید می‎افتم و به یاد معلمای نامردی که در این روزا هم کرم‎شونو می‎ریختن و محصلین باید یک دفتر مشق می‎نوشتن. یک پک محکم دیگه به سیگاری می‎زنم و به او که از جا بلند شده و در حال رفتنه برمی‎گردونم.

بی تربیت وقت خداحافظی بهم می‎گه برو سماقتو بمیک!

باید برم کنار سفره هفت‎سین خوشگلم بشینم، یک عکس دبش بندازم و تا خونه نرسیده براش بفرستم.