بهار.

در حال گذر از میان جنگل به این فکر می‎کنم که حالا دوباره بهار شده است.

من اگر جوان‎تر بودم به آن نمی‎اندیشیدم، بلکه با سهره بر سر چهچهه زدن شرط می‎بستم، همراه با درخت آلش غنچه می‎دادم و با شقایق‎های شاخه لخت در طول شب شکوفا می‎گشتم، بدون اندیشیدن به اینکه آیا برگ‎های عاقل آمادۀ همراهی کردنند یا نه. وقتی آدم جوان است یک وعده و یک زیبائی در تمام چیزهای تازه می‎بیند. اگر من حالا پیرتر از آنچه که هستم می‎بودم بنابراین خشمگین می‎گشتم. زیرا وقتی آدم پیر است سرفه کردن و بحران‎های زیادی به او عطا می‎گردد.

در حال حاضر من تصادفاً در سنی هستم که در آن آدم به بسیاری از چیزها فکر می‎کند. و به این ترتیب من هم به این فکر می‎کنم که هوا واقعاً از آنچه تصور می‎کردم سردتر است. من به محل اقامت تعطیلات امسالم هم فکر می‎کنم.   

من ناگهان خودم را در کنار یک کارمند سالخورده بازنشسته دادگستری که کمی می‎شناسمش می‎یابم. توانائی‎مان برای رنجاندن یکدیگر ما را به هم متصل می‎سازد. او یک پالتوی خز بر تن دارد و پس از مشاهده کت تابستانی‎ام سر حال می‎آید. او همچنین اظهار می‎دارد که بخاطر سلامتیم نگران است ... من دیگر چندان جوان نیستم و باید کمی بیشتر مراقب باشم. گرچه از سرما در حال یخ زدنم اما ادعا می‎کنم که من کاملاً گرمم است و برای اثبات این حرف دگمه کت تابستانی را باز می‎کنم و لبه‎هایش را کنار می‎کشم و می‎گویم: برای من هم کاملاً روشن است که افراد مسن باید خیلی مواظب باشند، اما من، خدا را شکر، قادرم هنوز چند سالی ریسک کنم.

ما کنار هم در میان جنگل گام برمی‎داریم. "هوا چه گرم است، خورشید چه می‎سوزاند!" در حالیکه من شادی می‎کنم حال مرد سالخورده در پالتوی خزش بد است. اما به محض اینکه ما به فضای باز می‎رسیم، جائیکه باد بهاری می‎تواند تا دلش می‎خواهد بوزد، او سر حال می‎آید و مرا با کلمات دلسوزانه‎ای مسخره می‎کند. او تردید دارد که امسال اصلاً بهار شود، و او تعجب نخواهد کرد که اگر فردا یک طوفانِ برفِ شایسته آغاز گردد. در این بین پالتوی خز او به شاخه سبزی از انگور فرنگی گیر می‎کند؛ من اما گل شقایقی می‎کنم و زیبائی بهاریش را با واژه‎های فصیح می‎ستایم، در حالی که در ته قلبم گل کهنه به نظر می‎آمد.

ما از کار هم کاملاً سر در می‎آوریم. ما می‎دانیم: اگر هر کدام‎مان تنها می‎رفت بنابراین او دگمه‎های پالتوی خزش را باز می‎کرد و من دگمه‎های کتم را می‎بستم. اما ما به هیچ وجه این کار را نمی‎کنیم، بلکه بر عکس با به کارگیری خدعه‎ها و پاتک‎‏‎ها استوارتر می‎جنگیم و وقتی خون جاری می‎گردد شادی می‎کنیم.

سپس ما ناگهان ساکت می‎ایستیم و گوش می‎سپاریم.

ما آوازی چند صدائی می‎شنویم، و به زودی مردهائی در یک صف دراز از راه می‎رسند. آنها سه، چهار و پنج نفره در کنار هم و با قدم‎های محکم و سبک در حرکتند؛ اکثرشان کاملاً جوان‎اند. فقط تعداد اندکی از آنها کت بر تن دارد، اما خورشید بر آنها می‎تابد و آنها فوق‎العاده گرم و شاد به نظر می‎آیند. در جلوی صف یک پرچم قرمز در حرکت است: "انجمن نقاشان". بر روی پارچه یک دوچرخه‎سوار با نوارهای سرخ و سفید بسته شده به چرخ‎ها نقش بسته است؛ آنها با فریاد شادی و جوک مورد استقبال ما قرار می‎گیرند. مردها برایمان هورا می‎کشند و من با تکان دادن کلاهم با شادی سلام‎شان را پاسخ می‎دهم. کارمند بازنشسته دادگستری عصایش را محکم در زمین کاشته و به تلخی به دوستان شاد خیره شده است. ما تا پایان رد شدن صف همچنان می‎ایستیم ــ آنها قطعاً هزاران نفرند.

سپس به هم نگاه می‎کنیم و با خداحافظی سریعی از هم جدا شده و هر یک به راه خود می‎رویم. ما دیگر نمی‎توانیم با هم صحبت کنیم. زیرا که او بطور وحشتناکی پیر، تلخ و غمگین است. و من بطور ابلهانه‎ای جوانم و گرم و شاد و کمترین فکری به نظم موجود نمی‎کنم.

زمزمه‌کنان به رفتن در درون جنگل ادامه می‎دهم و جنگل را و خودم را دوباره بازمی‎شناسم. به تردیدی که قبلاً استخوانم را می‎خراشید بلند می‎خندم ــ اما چطور توانست این فکر به ذهنم برسد که بهارِ این سال در هیبت هزاران کارگر نقاشِ اعتصاب‌کننده به سمتم خواهد آمد!