در اسمالند.

مهمانخانه روستا از مهمان‎ها زندگی نمی‎کند. مالک آن به سختی می‎داند چه مبلغی باید برای تختخواب تقاضا کرد؛ و تمایل برای به دست آوردن نهار او را به دستپاچگیِ ناگواری دچار می‎سازد.

او از فروش مشروبات الکلی زندگی می‎کند و با این امتیازش بر چندین کیلومترِ اطراف خود حاکم است.

سر ساعت هشت شب درِ مغازه‎اش را می‎بندد و به سمت خانه رعیتی‎اش که در آن نزدیکی قرار دارد یورتمه می‎رود. در حالی که او میهمانخانه را تحویل دخترش می‎دهد.  

یک شب من در ایوان نشسته بودم. دو دقیقه از ساعت هشت می‎گذشت. در این لحظه یک زن کوچک و جوان و کارگر روزمزدی را در حال آمدن می‎بینم که قصد خرید معجون فراموشی برای سرور و شوهرش داشت.

من در زندگی‎ام چهره‎های غمگین فراوانی دیده‎ام، اما وقتی که مرد کلید را در برابر بینی او در قفل چرخاند هیچ کدام از آن چهره‎ها اینچنین مانند چهره او غمگین نبودند.

مرد می‎گوید: "تو دیر آمدی."

زن رفتن مرد و آهسته دور شدنش را تماشا می‎کند. مرد برای کسب و کار خود اهمیت زیادی قائل نبود ... در هر حال رقیبی برای او وجود نداشت. شاید آگاهی از این مطلب او را اخلاقمند ساخته و او فکر می‎کرده: خوب شد که ما شوهر این زن کوچک و جوان را از این مستی در امان داشتیم. چنین چیزی اتفاق می‎افتد! اخلاقمندی از مسیرهای عجیب و غریبی در انسان‎ها وارد می‎شود.

من اما در چهره زن کوچک و جوان خواندم که بخاطر دیر به خرید رفتن کتک خواهد خورد. شاید زن وقت را پیش همسایه‎اش گذرانده بوده است. شاید که در مسیر طولانی جنگل درختان کاج خوابش برده باشد ...

من به دنبال مرد عرق فروش می‎دوم. من یک بطری شراب می‎خواستم ... از بهترین‎ها. او انگار خودِ مهربانی شده باشد با من بازمی‎گردد. و زن کوچک جوان از میان شکاف در می‎لغزد و با من داخل مغازه می‎شود؛ زن یک پیاله کنیاک می‎گیرد و با شتاب به خانه بازمی‎گردد.

من رفتن زن را در حالیکه تاریکی افزایش می‎یافت تماشا می‎کردم.

برایم کاملاً روشن بود که کار غیراخلاقی‎ای انجام داده‎ام. و من بسیار خوشحال بودم. برایم بی‌اهمیت بود که آندرس یا کارلِ او امشب تمام عقلش را در الکل غرق می‎کند ...

من گیلاسم را بلند می‎کنم و شراب وحشتناکم را به سلامتی ستمدیدگان می‎نوشم.