طرحی از سفر به هامبورگ.

1. کارشناس افتخاری اقتصاد.

او هر روز ــ با درشکه‌‎چی و خادم ــ تا محلی در کنار آوسن‎آلستر می‎راند. آنها آنجا او را پیاده می‎کنند و دوباره به حرکت می‎افتند؛ آنها این کار را خیلی با احترام و مصمم انجام می‎دهند. او تهدیدکنان سرِ طلائی عصایش را به دنبال آنها تکان می‎دهد، غرغر می‎‌کند و دشنام می‌دهد؛ و چشم‎ها در سر سرخش خیس می‎شوند. سپس او در چکمه‌های پارچه‌ای که پاهای نقرسی‌اش را در خود دفن کرده است لرزان از آنجا دور می‌شود.

موضوع از این قرار است: او باید پیاده به خانه برود.

و حالا باد کلاهش را برمی‌دارد و مستقیم به دریاچه آلستر می‌‎اندازد. سه دسته مو، هر یک به بلندی یک چهارم ساعد دست ــ هفت عدد مو در هر دسته ــ بر روی جمجمه‌‎اش به اطراف بال بال می‌زنند و او را کاملاً مشوش می‌سازند. من دسته‌های مو را به چنگ می‌آورم، آنها را آرام می‌سازم و کلاهم را بر سرش می‌گذارم.

او می‌گوید: "من از شما متشکرم ــ اما خودتان؟"

من می‌گویم: "مهم نیست، من کچلم."

او با لحنی سپاسگزارانه خود را معرفی می‎کند: "تاوزندمارک، کارشناس افتخاری اقتصاد.

از اینکه او با معرفی خود سرفرازم ساخته خوشحال می‎شوم، خیلی مایلم کلاهم را به احترام او از سر بردارم اما نمی‎توانم این کار را بکنم زیرا او کلاهم را بر سر دارد. او خود را به بازویم آویزان می‌کند و من او را تا پایان خیابان با خود می‌کشم. او از لهجه‎ام متوجه دانمارکی بودنم می‎گردد.

"دانمارکی‎ها مردم خوبی‎اند، اما ــ"

من می‎گویم: "موسیقیدان بدی‎اند."

او به زور می‎خندد، و من به کشیدن او ادامه می‎دهم. بعد او می‎ایستد و مرغ‎های نوروزی را تماشا می‌کند، می‌گذارد که من ماهی بخرم و برای پرنده‎ها پرتاب کنم و او با نشاط است.

او می‎گوید: "آن خیکی را نگاه کنید، اصلاً میلی به سیر غذا خوردن ندارد. ــ آیا شما هم در دانمارک مرغ نوروزی دارید؟"

من پاسخ می‌دهم: "البته. کارشناس افتخاری اقتصاد بودن نزد ما چیز عادی‎ای است."

این حرف من او را تکان کوچکی می‎دهد، اما بعد لبخند زورکی‎ای می‌زند و دوباره به بازویم آویزان می‎‌شود و می‎خواهد که به رفتن ادامه دهیم.

"دانمارکی‎ها موسیقیدانان خوبی‎اند ــ"

من می‎گویم: "اما مردم بدی‎اند. و حالا من باید بروم."

"شما می‎خواهید بروید؟ کجا می‎خواهید بروید ... چرا نمی‎توانید هنوز کمی از راه را همراهیم کنید ..."

من اظهار می‌‎دارم: "من می‌خواهم آن سمت به مغازه بروم و برای خودم یک کلاه بخرم."

"بله، اما ... آیا نمی‎خواهید ... اما معقول‎تر این است که ..."

"خیلی ممنون، هر طور میل شماست."

او آهسته و ناراضی کلاهم را پس می‎دهد و سپس بدون خداحافظی با پشتی که به بالا و پائین می‎‌رفت به سمت مغازه کلاهدوزی می‎رود.

2. عاشق قهرمانان.

در قطار برقی به گفتگو با او مشغول می‎شوم، ما با هم در یک ایستگاه پیاده می‎شویم و با هم در امتداد خیابان به راه می‎افتیم. او با دیدن هر پیشدامنی خوشحال می‎شود، می‎ایستد و به زن خیره می‎گردد.

او می‎گوید: "بُزکوهیِ قشنگیه."

اما به نظر من زن بیشتر مانند فیل دیده می‎شود، البته من نظرم را برای خود نگاه می‎دارم.

سپس زن بلند قامتی با سبد گلی آویزان به بازو نزدیک می‎شود. فرد همراه من کاملاً وحشی می‎گردد و به سمت او هجوم می‎برد.

آیا زن مایل است با او برود ... با او شام بخورد ...

زن بی میل نیست، اما توضیح می‎دهد که او باید اول گل‎هایش را بفروشد. آنها پس از اندکی چانه زدن به این توافق می‎رسند که تمام گل‎ها دو مارک و پنجاه سنت ارزش دارند. او گل‎ها را می‎خرد اما پول خرد ندارد. بنابراین به زن یک سکه ده مارکی می‎دهد، حالا زن نمی‎تواند بقیه پول او را پس بدهد. بنابراین زن برای خرد کردن سکه ده مارکی داخل مغازه‎ای می‎شود و ما در برابر درِ مغازه منتظر می‎مانیم.

همراهم با خوشحالی می‎گوید: "بُزکوهیِ خوبیه!"

اما بُزکوهکی برنمی‎گردد. ما پس از مدتی داخل مغازه می‎شویم و متوجه می‎گردیم که زن با ده مارک و تمام گل‎ها از طریق درِ دیگر مغازه فرار کرده است.

حالا او دچار وحشی‎ترین خشم‎ها می‎گردد و می‎خواهد از بُزکوهی پیش پلیس شکایت ببرد.

من به او می‎گویم: "این کار را نکنید. شما برای هفت مارک و پنجاه فنیگ عشقبازی ناراضیانه‎ای کردید و باید مانند یک مرد سرنوشت‎تان را بپذیرید. من آدم‎هائی می‎شناسم که شادی زندگی‎شان را به این خاطر از دست داده‎اند و با این وجود به پلیس مراجعه نکرده‎اند."

او زهرآگین پاسخ می‎دهد: "من از شما متشکرم. آیا شما می‎خواهید ده مارک مرا پس بدهید؟"

من او را تصحیح می‎کنم: "هفت مارک و پنجاه فنیگ. شما گل‎ها را فراموش می‎کنید. عشاق ناراضی با کمال میل اغراق می‎کنند. شما هفت مارک و پنجاه فنیگ از من دریافت خواهید کرد. من عضو باشگاه رادیکال کپنهاگ هستم و عادت دارم در محراب ایده بدون در نظر گرفتن کوچک‎ترین نفعِ شخصی قربانی کنم."

من به او یک سکه ده مارکی می‎دهم.

او می‎گوید: "شما که می‎دانید من نمی‎توانم بقیه پول‎تان را پس بدهم."

من می‎گویم: "بنابراین به مغازه بروید و بگذارید پول را برای‎تان خرد کنند."

او می‎رود. یک ایده خوب به ذهنم خطور می‎کند، و من تا جائیکه پاهایم مرا می‎کشند به سرعت شروع به دویدن می‎کنم.

3. مشکل اجتماعی.

من در میان آشنایانی که اینجا به دست آورده‎ام امتیاز بدون قید و شرط را به سگ‎های بزرگی می‎دهم که جلوی گاری‎های شیرفروشیِ شهر بسته شده‎اند. یک سگ گاری را می‎کشد، یک مرد از پشت گاری را هل می‎دهد و سگ را با صدای بلندی به کشیدن تحریک می‎کند. و بعد از داخل شدن مرد به خانه‎ها سگ از شیرها پاسداری می‎کند. او تهدیدکنان و هار به نظر می‎رسد، اما او یک پوزه‎بند دارد، زیرا که او اجازه گاز گرفتن ندارد.

من همه جا به این سگ‎ها برخورد می‎کنم و اغلب به این می‎اندیشم که آیا آنها از سرنوشت‎شان ناراضی‎اند، که آیا آنها یک انجمن حرفه‎ای دارند و غیره. اما تمام این سؤال‎ها چه سودی دارند! یک آقای شیکپوش از یک سگ کارگر چه می‎تواند بیشتر مطلع گردد.

من یک روز به بندر می‎روم.

حدود پنجاه گاری شیرفروشی در توده متراکمی کنار هم ایستاده‎اند. پخش کردن شیر انجام گرفته است، مردها در میخانه‎هایشان پشت شیشه نشسته‎اند. سگ‎ها اما دراز کشیده‎اند، هر یک در مقابل گاری خودش.

من تا حال هرگز این تعداد سگ با هم ندیده بودم. چشم‎هایشان نیمه بسته است، زبان‎ها از پوزه‎شان بیرون آمده و آویزان است، دندان‎های قوی‎شان می‎درخشند. آفتاب بهاری بر آنها و سطل‎های براق شیر می‎تابد.

در این لحظه آنها ناگهان کاملاً بیدار می‎شوند، همه، همانطور که آنجا هستند.

یک سگ کوچک قهوه‎ای مایل به زرد ــ خدا می‎داند از کجا ــ در میدان ظاهر می‎شود. او بسیار تمیز و ظریف است، بسیار بی‌فایده و مسخره. به دور گردن روبان ابریشمی آبی رنگی دارد، پنجه‎هایش را با لطافت بر محل‎هائی از زمین که تمیزند می‎گذارد؛ با پوزه کوچکش به سمت همنوعانش بو می‎کشد ...

فوراً پنجاه سگ کارگر با خشم به سویش هجوم می‎آورند. گاری‎ها با جغ جغ با هم تصادف می‎کنند، سطل‎ها تلق تلق می‎کنند و از گاری به پائین می‎افتند، تمام بندر از عو عو سگ‎ها پر می‎شود.

اما آنها پوزه‎بند دارند و نمی‎توانند گاز بگیرند. تعدادی از مردها با عجله از میخانه‎ها خارج می‎شوند و خود را آنجا می‎رسانند، بارانی از فحش و شلاق مانند باران می‎بارد، سگ کوچک با ترس و لرز و دمی میان پا قرار داده شده دزدکی به رفتن ادامه می‎دهد و صلح دوباره به میدان بازمی‎گردد.  

http://www.youtube.com/watch_popup?v=1lI30Qw69AQ