پرواز اویگن.

گاهی اویگنِ کوچک سعی کرده بود تا در بازیِ همکلاسی‎هایش شرکت کند. اما او بسیار ضعیف و دست و پا چلفتی بود، طوریکه همه به او می‎خندیدند. حالا هر وقت همکلاسی‌ها در حیاطِ مدرسه فوتبال بازی می‌کردند، او ساکت و رویائی، اما نه غمگین، در کناری می‎ایستاد. یک سعادتِ درونی از چهرۀ کمرنگِ باریک و از چشمان بزرگی که زیرشان سایه تاریکی قرار داشت می‎درخشید. وقتی او به همکلاسی‎هایش نگاه می‎کرد، یک حالت از غرور و تحقیر در دور دهانش حرکت تُندی می‎کرد. اویگن می‎دانست که بیشتر از همۀ آنها شایستگی دارد. او می‎توانست پرواز کند. اما دیگران لازم نبود از آن چیزی بدانند. این راز او بود.

چگونه او این کار را آموخته بود؟ کاملاً خودبخود. هیلدا، دخترخالۀ اویگن، یک دختر فوق‎العاده زیبا، پیش آنها مهمان بود، و او می‎شنید که هیلدا تعریف می‎کند: "فردا به برلین پرواز می‎کنم."

شب، هنگامیکه مادرش او را به رختخواب می‎برد، اویگن گریان می‎گوید: "هیلدا خیلی زیباست، من مایلم با او پرواز کنم." و مادر با مهربانی می‌گوید: "حالا تو اول باید روغن کبد بخوری و بعد کاملاً مثل بچه‎های خوب بخوابی. شاید هیلدا یک بار تو را با خودش ببرد. شب بخیر کوچولوی من." سپس مادر از اتاق خارج می‎شود. بزودی اویگن چشم‎ها را می‎بندد و خیلی سریع احساس می‎کند که بدنش کاملاً سبک شده است. او از تختخواب پائین می‎آید، به خود یک حرکتِ سریعِ قوس‎دار می‎دهد، با فشارِ پا به زمین به بالا می‎پرد، دست‎هایش را مانند بالِ پرندگان تکان می‎دهد و راحت در میان اتاق شناور می‎شود. این اصلاً زحمت نداشت و احساس باشکوهی بود. او فکر می‎کرد: "آه، کاش هیلدا می‎توانست من را اینطور ببیند!"

صبح روز بعد اویگن یک بار دیگر بخاطر سردرد احتیاج نداشت به مدرسه برود. او باید در هوای تازه استراحت می‎کرد. او از خانه خارج می‎شود و تا انتهای پارک قدم می‎زند، جائیکه درخت بزرگ بلوطی ایستاده بود که او دوست داشت همیشه در زیر سایه‎اش بنشیند. سوسک‎ها وزوز می‎کردند، پروانه‎ها پرواز می‎کردند و پرنده‎ها چهچهه می‎زدند. اویگن فکر می‎کند: "حالا من دوباره امتحان می‎کنم." او چشم‎هایش را می‎بندد و حرکات پرواز را انجام می‎دهد. این کار مانند پرواز در اتاق کاملاً راحت و فوری انجام‎پذیر نبود. او باید ابتدا چندین بار با قدرت به بالا می‎پرید، عاقبت هوا در زیر بازوانش می‎افتد. با بال‎زدن‎هایِ آهسته از زمین بلند می‎شود و سپس مانند یک پرندۀ بزرگ به دور نوک درخت پرواز می‎کند. هر از چند گاهی بر روی شاخه‎ای از درخت می‎نشستْ تا فوری دوباره به داخل آسمانِ آفتابی پرواز کند. در این حال آسایش شگفت‎انگیزی در او به جریان می‎افتاد.

او در این وقت همکلاسی‎هایش را می‎بیند که به دلیل گرما تعطیل بودند و با معلم یک پیاده‎روی انجام می‎دادند. او آنها را صدا می‎زند. آنها با تعجب به بالا نگاه می‎کنند، اما او را نمی‌بینند. او دور از آنها در یک علفزار به پائین فرود می‎آید و به خانه می‎رود.

او به هیچکس تعریف نمی‎کند که حالا می‎تواند پرواز کند. اما شب‎ها وقتی در اتاقِ خواب تنها بودْ اغلب تمرین می‎کرد تا دوباره پرواز کردن را از یاد نبرد. گاهی اوقات در طول روز پنهانی به باغ کوچک‎شان می‎رفت و در آنجا پرواز می‎کرد.

او یک روز باید پای تخته‌سیاه دو عددِ یک رقمی را در هم ضرب می‎کرد. او آن را اشتباه حل می‎کند، و همکلاسی‎ها به او می‎خندیدند. همچنین معلم. در این وقت اویگن فکر می‎کند: "خیلی خوب، حالا به شماها نشان می‎دهم که من بیشتر از شماها شایستگی دارم." او چشم‎هایش را می‎بندد، فوری از زمین بلند می‎شود و تا سقف اتاقِ درس باشکوه پرواز می‎کند. او صدای تحسین‎آمیز محصلین را می‎شنید، و معلم فریاد می‎زد: "اما اویگن، اویگن، چکار می‎کنی!"

اویگن سپس کاملاً در ارتفاع کم به دور اتاق پرواز می‎کند، طوریکه تقریباً سر محصلین را لمس می‎کرد. اما آنها دست‎ها و پاهای او را می‎گیرند، او را از هوا پائین می‎آورند و بر روی نیمکت می‎نشانند. او چشم‎هایش را باز می‎کند و می‎بیند که چطور آنها همگی با تحسینی خاموش به دور او ایستاده‌اند. معلم می‎گذارد به او بک لیوان آب بدهند، سپس بیرون می‎رود و به مادر اویگن تلفن می‎زند. مادر فوراً می‎آید و او را به خانه می‎برد.

دکتر به خانه آنها می‎آید، چهره نگرانی به خود می‎گیرد و می‎گوید: "پسر باید کاملاً آرام دراز بکشد و از کمپرس سرد استفاده کند، او تب شدیدی دارد." سپس یک نسخه می‎نویسد. وقتی مادر کنار تخت می‎نشیند اویگن به او می‎گوید: "مامان، از من عصبانی نباش، چون به تو نگفتم که حالا می‎تونم پرواز کنم. تو هم باید این کار را یاد بگیری. پرواز کردن خیلی قشنگ است. وقتی هیلدا دوباره برگردد با همدیگر در پارک پرواز می‎کنیم." او با گونه‎های داغ دراز کشیده بود و نمی‎توانست بخوابد. پنجره باز بود و فقط مقدار اندکی هوای خُنک داخل اتاق می‎گشت، طوریکه پرده‎ها آرام تکان می‎خوردند. مادر می‎خواست تمام شب را در کنار او بیدار بماند. اما حدود ساعت دو صبح به خواب می‎رود. اویگن خیلی زود متوجه به خواب رفتن مادر می‎شود، چشم‎هایش را می‎بندد و دوباره شروع می‎کند به تمرین‎های پرواز. یک شاپرکِ بزرگ داخل اتاق می‎شود. اویگن در حال پرواز به دنبال شاپرک سعی می‎کرد او را بگیرد که ناگهان مقابل پنجره هیلدای زیبا را در حال پرواز می‎بیند. هیلدا با حرکات ظریف و زیبا پرواز می‎کرد و به او دوستانه لبخند می‎زد. اویگن فریاد می‎زند: "هیلدا، صبر کن، من هم می‎آیم" و از پنجره به سمت او پرواز می‎کند. این مانند یک مستی شیرین بود.

توسط فریاد اویگن مادر بیدار می‌شود و وحشتزده و در حال فریاد کشیدن به سمت پنجره می‎جهد. او فقط فرصت می‌کند یک پای اویگن را بگیرد. ــ اما او نمی‎بایست این کار را می‌کرد. اویگن تعادلش را از دست می‎دهد و فقط توانست بگوید: "مامان، بگذار من پرواز کنم!" سپس به پائین سقوط می‎کند.

https://www.youtube.com/embed/ut4WRdELPfo