سقوط شهر نِبیْشینگن.

پس از فتح شهر نِبیْشینگن به دست دشمنْ تمام کارمندان از ساختمان فوق‎العاده بزرگِ دولت فرار می‎کنند. هیچکس نمی‎دانست آنها به کجا گریخته‎اند.

مهاجمین می‎دانستند که چگونه خود را در نزد مردم محبوب سازند، و به زودی نِبیْشینگنی‎ها درک می‎کنند که وضع‎شان پس از فتح گشتن خیلی بهتر از قبل است. صلح و یگانگی مسلط بود. دشمنانِ سابق بهترین دوستان می‎شوند. اما نیروهای اشغالگر آنجا را ترک می‎کنند و شهر را به اداره خویش وامیسپارند.

ساختمانِ دولت هنوز هم خالی قرار داشت، و حالا آدم می‎توانست دوباره از آن استفاده کند. اما این ساختمان برای همه یک خانه ترسناک بود. مردم دوست نداشتند به ساختمان نزدیک شوند، و هنگام گذرْ دایره بزرگی به دور ساختمان می‎زدند. چرا؟ چون در خانه ارواح وجود داشتند. کارمندانِ فراری باید چیزی در ساختمان جا گذاشته بوده باشند که بطرز ناخوشایندی ظاهر می‎گشت. از راهروهای طولانی، از اتاق‎های تاریک و متروکۀ دفاتر و از میان میزها و قفسه‎ها بی‎وقفه صدای خش‎خش می‎آمد. آدم صدای آهسته غرغر و دندان قروچه کردن و یک صدای خاص مانند الاکلنگ را می‌شنید، طوریکه انگار چاقوهای تیغه‎ گرد مشغول خُرد کردن گوشت هستند.

برخی از شهروندانِ شجاع به این ترس می‎خندیدند. آنها می‎گفتند: "ما از موش‎ها نمی‎ترسیم." آنها می‎خواستند تله‎موش قرار دهند و داخل ساختمان می‎شوند. بلافاصله آدم صدای فریاد کمک می‎شنود، فریادها طوری شنیده می‎شدند که انگار آنها در راهروها تحت افزایش سر و صدای چاقوهای تیغه‌ گرد تعقیب می‎گشتند. بعد سکوت برقرار می‎شود. شهروندانِ شجاع دوباره بازنگشتند.

باید کاری انجام می‎گشت. مانند همیشه در چنین مواردی برای بررسی جریان کمیسیونی تعیین می‎شود. آنها در یک روزِ روشنِ آفتابی، شش مرد قوی، با یک نردبان آتشنشانی مقابلِ ساختمان دولت می‎روند. همسرانِ گریانِ آنها بیهوده تلاش کرده بودند شوهران‎شان را از این کار بازدارند. نردبان به دیوار تکیه داده می‎شود، و شش مرد قرعه می‎کشند که چه کسی از نردبان بالا برود. قرعه به نام آقای عکاسْ لیزهْگانگ می‎افتد. او با قلبی تپنده و بعد از کشیدنِ ضامن هفت‎تیرِ داخلِ جیبش بالا می‎رود. او از میان یک پنجره به داخل ساختمان نگاه می‎کند، دستش را داخل جیب می‎کند. آیا او می‎خواست از هفت‎تیرش استفاده کند؟ خیر، او فقط دوربین کوچکش را از جیب بیرون می‎آورد و از میان پنجره یک عکس با فلاش از داخلِ ساختمان می‎گیرد. سپس سریع از نردبان پائین می‎آید، و رفقا او را سؤال‎پیچ می‎کنند. او جدی بود، اما مسلط بر خود، و فقط می‎گوید: "عجیب است، عجیب است! صبر کنید تا عکس را ببینید." به زودی عکس ظاهر شده بود. آدم در عکس اندام‎های سیاهی را تنگاتنگ هم می‎دید. آیا آنها افرادی بودند که فراک بر تن داشتند؟ آیا آنها کرم‎های درشت اندام بودند؟ هیچکس نمی‎دانست آنها چه موجوداتی می‎توانستند باشند. عکس را به دانشکدۀ علوم طبیعی دانشگاهِ نزدیکِ شهر بُن می‎فرستند، و درخواست می‎کنند سریع اطلاع داده شود که این موجودات به کدام دسته از حیوانات تعلق دارند.

پس از هشت روز یک تلگراف می‎رسد: "اینها پاراگراف هستند. من خودم برای بازرسی می‎آیم. پروفسور اشترونْسیوس."

پروفسور اشترونْسیوس جانورشناس مشهور دانشگاه بود و به زودی همراه با دو دستیار وارد شهر می‎شود. او از سفرهای تحقیقاتی‎اش در میانِ وحشی‎ترین جنگل‎های گرمسیری می‎دانست که آدم با خطرات چگونه روبرو می‎شود، و بلافاصه پس از دیدن آنها با چشمان خودْ شفافیت کامل به دست می‎آورد: حیوان‎ها با زالو خویشاوندی نزدیک داشتند، در واقع هر کدام از یک زالوی نر و یک زالوی ماده تشکیل شده بودند، که با هم رشد کرده و به این ترتیب شکل مشهور پاراگراف را به خود گرفته بودند. ظاهراً آنها توسط کارمندان پرورش داده شده و هنگام فرارْ آنها را آنجا باقی گذارده بودند. گرد و غبارِ فراوانِ موجود در داخل ساختمان به آنها غذای زیادی ارائه می‎داد، و آنها توانسته بودند بدون مزاحمت خود را تکامل دهند و به ابعادِ تا آن زمان ناشناخته‎ای رشد کنند، نمونه‎هائی به طول دو متر در میانشان وجود داشت. توسط اتحادِ دائمیِ یک حیوانِ مذکر و یک حیوانِ مؤنثْ پیش‎شرط این افزایش عظیم فراهم شده بود، همه اتاق‎ها از پاراگراف‎ها پُر شده بودند و پاراگراف‎های جدید بی‎وقفه متولد می‎گشتند. پروفسور اشترونْسیوس هشدار می‎دهد که ساختمانِ دولت دیگر فضای کافی برای پاراگراف‎ها ندارد و توصیه می‎کند که ساختمان را بزرگ‎تر کنند. اما نِبیْشینگنی‎ها این را نمی‎خواستند، امور مالی شهر هنوز به اندازه کافی بخاطر جنگ بهبود نیافته بود.

"اما آقای پروفسور، ما چطور می‎توانیم از شر این حیوانات خلاص شویم؟ آیا نمی‎توانید یک زهر بر علیه آنها تجویز کنید؟"

او شانه‎هایش را بالا می‎اندازد. "من بررسی خواهم کرد که آیا پادزهری در ادبیات ذکر شده است. من فعلاً به بُن بازمی‎گردم، و بر روی این ماده بسیار جالب علمی کار خواهم کرد. من حتی موفق شدم یک نمونۀ کوچک را بگیرم و در الکل حفظ کنم." او یک شیشه بزرگ کنسرو را نشان می‎دهد. "شما اینجا به وضوح می‎بینید که چطور پاراگراف از دو زالو تشکیل شده است. در واقع انتهای به ظاهر فقط تزئینیِ پیچ خوردهْ یک وسیله مکنده است که از آن برای مصرف غذا استفاده می‎شود، نه فقط از گرد و غبار، بلکه همچنین از خون، البته وقتی قابل دسترسی باشد. این ارگانیسم یک شیء ارزشمند برای مجموعه علوم طبیعی ما خواهد گشت. آقایان عزیز، من از طرف دانشگاه بخاطر کمک‎های دوستانه شما صمیمانه تشکر می‎کنم." و او با این حرف آنجا را ترک کرده بود و مردم شهر نِبیْشینگن دیگری هیچ چیز از او نشنیدند.

تمام اعتماد ناپدید شده بود. ترس شهر را می‎لرزاند. بی‎دلیل؟ خیر. چند هفته نگذشته بود که ساختمانِ دولت از پُر بودن در حد انفجار بود، شاید دیگر گرد و غبار به اندازه کافی موجود نبود تا بتواند همۀ پاراگراف‎های ساختمان را سیر سازد. فاجعه به وقوع می‎پیوندد.

هنگامیکه یک شیرفروش صبح زود با درشکه‎اش در شهر می‎راند و از کنار ساختمانِ دولت می‎گذشت، متوجه می‎شود که دیوار ساختمان رو به بیرون قوس برداشته است، همزمان شیشه پنجره‎ها می‎شکستند و مارهای سیاه از آنها خارج می‎گشتند. اسب رَم می‎کند و به سرعت در خیابان‎ها می‎تازد، تا اینکه درشکه سقوط می‎کند و ظرف‎های شیر به خیابان پرت می‌شوند. مردم با عجله اسب را نگهمیدارند. شیرفروش در آخرین لحظه از درشکه پائین پریده بود و به مردم با رنگی پریده و لرزان می‎گفت: "خودتان را نجات دهید، پاراگراف‎ها می‎آیند."

مردم صدای خفیف غوغائی را می‎شنیدند: دیوارهای ساختمانِ دولت ترک برمی‎داشتند. فاجعه رو به جلو در حال طغیان بود ــ بدون سر و صدای زیاد، فقط با فش‎فش کردن آهسته، و دوباره صدای چاقوی تیغه گردِ گوشت خُردکنی قابل شنیدن بود. حالا علت این صدا خود را نشان می‎دهد: حرکت پاراگراف‎ها به روشِ اسب‎های گهواره‎ای و جلو و عقب رفتن انتهای پیچ خوردۀ آنها باعث این صدای عجیب و غریب می‎گشت. و وقتی این قسمت به کسی می‎رسید، آن فرد در زیر آن خُرد می‎گشت، و وسیلۀ مکنده حریصانه و با ملچ ملوچِ شهوت‎انگیزی خود را محکم به او می‎چسباند.

بسیاری از انسان‎هائی که کنجکاوانه و با عجله به خیابان آمده بودندْ حالا وحشتزده و با فریادهای ناامیدانه فرار می‎کردند، سکندری می‎خوردند و به زمین می‌افتادند. آنها هرگز تصور نکرده بود که پاراگراف‎ها توانسته باشند خود را به این تعداد بسیار زیاد افزایش دهند. بسیاری از گریزندگان تلاش می‎کردند در خانه‎ها خود را به ایمنی برسانند. پاراگراف‎ها آنها را در آنجا هم تعقیب می‎کردند و از میان درها و پنجره‎هایِ با فشار گشوده گشته به داخل خانه‎ها می‎رفتند. فریاد کمک که به بیرون از خانه‎ها نفوذ می‎کرد به تدریج خاموش می‎گشت. جانورانِ لغزنده رقص کنان تا مرز شهر می‎روند، و با نشاندن محکم خود بر روی ساکنینِ بیچاره شهر خونشان را می‎مکیدند.

در خیابان‎ها سکوت کامل برقرار بود. آدم دیگر نه انسانی را می‎دید و نه صدایش را می‎شنید. پاراگراف‌ها در تمام خانه‌ها لانه کرده و زندگی را نابود ساخته بودند. آنها خوب تغذیه گشته خود را مرتب تکثیر و رشد می‎کردند.

نِبیْشینگن یک شهر مرده شده بود. اما پاراگراف‎ها در پشت دیوار خانه‎ها فشرده‎تر و فشرده‌تر، حریص و مانند ارواح در هم می‎لولیدند. 

کارمندان دولت که زمانی گریخته بودند خود را دوباره در نزدیک شهر جمع می‎سازند، با این اطمینان کامل که می‎توانند حالا پرورش دادن پاراگراف‎ها را دوباره شروع کنند و به استقبال دوران باشکوهی بروند.

https://www.youtube.com/embed/4zDQ9TW1rcA