گیاهخوار.

آقای امبروزیوس، یک کارمند چهل و دو سالۀ مجرد و یک گیاهخوار پابرجا بود. او باور داشت که خوردن گوشت غیر انسانی و ناسالم است. وقتی او در سفر تابستانی‎اش گاوها را در مراتع می‎دید، درک کاملی از آن داشت که این غذا چه مزه خوبی می‎داد. او همچنین خود را به خوردن سبزیجاتِ خام عادت می‎داد، فقط نمی‎توانست در نشخوار کردن کاملاً موفق شود. او ارتباط کمی با انسان‎ها داشت، اما بزودی شروع می‎کند به درک زبان گاوها. او می‎توانست خیلی خوب در باره چیزهای ساده‎تر با آنها گفتگو کند. او با کمال تعجب متوجه می‎شود که حیوان‎ها آنطور هم که مردم فکر می‎کردند احمق نبودند، آنها در باره بسیاری از پرسش‎ها که برایشان غیر قابل توضیح به نظر می‎رسید فکر می‎کردند. آنها برای رفتن به مراتع باید از کنار گورستانی می‎گذشتند، و بزودی متوجه شده بودند که در آنجا انسان‎های مُرده را در زمین می‎کارند. چرا؟ و چرا هرگز یک گاو مُرده در زمین کاشته نمی‎گشت؟ اصلاً چه اتفاقی برای گاوهای مُرده می‎افتد؟ آقای امبروزیوس توانست آنها را روشن کند، به آنها توضیح می‎دهد که هنوز هیچ گاوی به مرگ طبیعی نمرده است، همه توسط انسان‎ها به قتل رسیده و بلعیده شده‎اند، حتی کودکانِ کوچک در امان نمانده‌اند. او برای اثبات به آنها مِنو غذایِ یک رستوران را نشان می‎دهد که در آن کبابِ گوشت گوساله هم وجود داشت. البته گوشتِ درجه یک ورزا، استیک و شاتوبریان قیمت بسیار بالاتری داشتند. یکی از گاوها به این خاطر احساس چاپلوسی می‎کند، او آن را نوعی شهرتِ بعد از مرگ در نظر می‎گیرد. اما باهوشترها خشمگین بودند. آنها می‎پرسند: "چرا ما با این کار کنار می‎آئیم؟" امبروزیوس پاسخ می‎دهد: "چون شماها گاو هستید. هر یک از شماها قوی‎تر از یک انسان است. فقط کافیست که شماها با هم متحد باشید، یک جنبش براه اندازید و یک حزب تشکیل دهید." بله، این را آنها می‎خواستند، اما این کار خیلی سریع قابل انجام نبود.

دوباره کشاورز تعدادی از زیباترین گاوهای جوان را به قصاب فروخته و از گله جدا ساخته بود. آقای امبروزیوس می‎گوید: "شماها دیگر آنها را هرگز نخواهید دید." و هیجان گاوهای باقی‎مانده به شدت افزایش یافته بود. آنها سرهایشان را به همدیگر نزدیک می‎سازند، آهسته با هم مشورت می‎کنند، و به تدریج صدایشان به یک خروش تبدیل می‎شود. عاقبت گاو غول‎پیکری که در آخرین نمایشگاه کشاورزی و دامپروری مقام اول را کسب کرده بود برمی‎خیزد، پاهای جلوئی را بر پشت گاو مورد علاقه‎اش قرار می‎دهد و می‎گذارد صدای قدرتمندش طنین اندازد.

امبروزیوس برای تشویق کردن او دست می‎زند؛ زیرا او هر کلمه را می‎فهمید. گاو فریاد می‎کشید: "همه چیز توسط گاو و برای گاو! مرگ بر بردگی! ما امشب به آغل‎ها برنمی‎گردیم. حالا ما به سمت آزادی حرکت می‎کنیم." آنها مراتع را ترک می‎کنند و تقریبا تحت یک غرشِ ریتمیک به سمت جاده فرعی حرکت می‎کنند، بدون یک هدف مشخص، فقط بخاطر دور گشتن از انسان‎ها، از این قتل‎عام کنندگان. آنها به آقای امبروزیوس اعتماد داشتند؛ او حتماً می‌توانست به آنها مسیر درست را نشان دهد.

آنها بعد از یکساعت به یک جنگل می‎رسند. آنجا مسیر فرعی با یک مسیر فرعی دیگر تلاقی می‎کرد. از این مسیر یک قشونِ خروشان به سمت آنها راهپیمائی می‎کرد. اما آنها گاو نبودند، آنها انسان‎هائی بودند که اسلحه حمل می‎کردند. گاوها با وحشت خود را پشت درخت‎ها پنهان می‎سازند و از آقای امبروزیوس می‎پرسند: "آیا آنها می‎خواهند شلیک کنند و ما را بکشند؟" او آنها را آرام می‎سازد: "آه نه، آنها سربازانی هستند که توسطِ افسران به میدان جنگ هدایت می‎شوند. آنچه آنها فریاد می‎کشند آهنگ‎های جنگ است." ــ "و به چه خاطر آنها را به میدان جنگ هدایت می‎کنند؟" ــ "برای اینکه آنها در آنجا ذبح شوند، البته انسان برای این کار جبهه‎های جنگ خود را دارد."

گاوها نمی‎توانستند این را درک کنند. "اما، آقای امبروزیوس عزیز، چرا آنها با این کار کنار می‎آیند. دقیقاً مانندِ گذشته ما قبل از شورش؟" متأسفانه آقای امبروزیوس برای این پرسش پاسخی نداشت، و گاوها احترام خود به خردِ او را از دست می‎دهند. گاو غول‎پیکر ناخشنود می‎گوید: "اینطور به نظر می‎رسد که ما به یک سرمایه‎گذاری بی‎هدف وارد شده‎ایم. در آنچه که خود انسان‎ها نمی‎توانند موفق شوند ما هم موفق نخواهیم شد. بهترین کار این است که ما دوباره به سمت مزرعه و به خانه برگردیم."

در حالیکه سربازها همچنان به سمت مرگِ قهرمانانه می‎رفتندْ گله اندوهگین به آغل بازمی‎گشت. دیگر هیچ گاوی با امبروزیوس صحبت نمی‎کرد. او روز بعد از آنجا سفر می‎کند و می‎رود. آدم نمی‎داند که آیا او هنوز گیاهخوار است یا خیر.

https://www.youtube.com/embed/ECZQUg6-TlU