استقبال. (4)

دیگه عقلم به جائی قد نمی‎ده، دیگه داره سنگینی پارآجرای مغزم از حد می‎گذره. دلم می‎خواد برای کَندنِ قال قضیه از حافظ کمک بگیرم و بذارم طالع‎مو ببینه، اما پس از لحظه‎ای پشیمون می‎شم و به استخاره با تسبیح رضایت می‎دم. استخاره هم زحمتش از فال گرفتن با حافظ کمتره، هم وقت کمتر می‎بره و هم طبق تاریخ شفاهی و کتبی خودِ حافظ وقتی دچار مشکل می‎شد با تسبیح استخاره می‎کرده و نه اینکه بشینه با اشعار شاعرانِ دیگه فال ببینه، یا بشینه فوری مشغول سرودن شعر بشه تا بتونه مشکلِ آیندگانو حل و فصل کنه.

ببین کنکاش برای پیدا کردن دلایل زخم مغزم، ببخشید، لطمهُ مغزی، چی به روزم آورده. آخه حافظِ بیچاره چه ربطی به کنکاش کردن من داره که بهش گیر دادم.

من هرچی بیشتر فکر می‎کنم عقلم کم‎تر به جائی می‎رسه. طوری شده که به قول حافظ احساس می‎کنم تو یک دایره سرگردونم، تمومِ مشکلاتی که در کودکی یقه‎مو گرفته بودن تو دورانِ جوونی و میونسالی و پیری هم دست از یقه‎م برنداشتن!

خیلی دلم می‎خواد می‎تونستم یقهُ افراد شارلاتانِ جهان رو می‎گرفتم و هرچی فحش چارواداری از کودکی یاد گرفتم نثار خواهر و مادر و جد و آبادشون می‎کردم.

شاید هم یکی از اشتباهات بزرگ زندگیم همین عادتِ عجیب و غریبم باشه. من تا جائی که به یاد میارم موقع دعوا با حریفم به همهُ خویشاوندانش فحش می‎دادم بجز به خودش! بیخود نیست که پدرم به گفتن زرشک عادت کرده بود، بیخود نیست که هنوز هم ملانصرالدین باعث شادی اوقات مردم می‎شه، بیخود نیست که نگاهم عادت کرده به گذشته نظر بندازه و نتونه جلوی پاشو ببینه. آخه به این هم می‎گن چشم، چشمی که بتونه ماجراهای هفت/هشت هزار سال قبل رو مو به مو ببینه اما قادر به دیدنِ جلوی پاش نباشه آیا لیاقت داره که آدم براش حتی عینک بخره، البته چشمپزشکا به این نوع چشم نام علمی دوربین دادن! البته دیدن فاصلهُ دور استعدادِ خوبیه، اما آدمای درب و داغونی مثل من از این استعداد هم سوءاستفاده یا به قولی چپکی استفاده می‎کنن و بجای دیدنِ فاصلهُ دورِ روبروشونْ فاصلهُ دورِ گذشته‎ها رو خوب می‎بینن، و چون چشمِ دوربین موروثیه پس وای بر من و امثالِ من.

من همیشه فکر می‎کردم شاید تنها کسی باشم که مرتب حرفِ تکراری می‎زنه، اما امروز به این نتیجه رسیدم که اگه از روز وصل شدنم به دنیای مجازی تا امروز؛ یعنی تقریباً تو این مدت پونزده سالِ آخر، تموم چیزائی که تو این برنامه‎های تلویزیونی و اینترنتی شنیدم و خوندم و دیدم رو روی هم بذارم به اندازهُ جملاتی می‎شه که در پونزده روز می‎شه گفت و نوشت! البته باور کردن یا نکردن دیگرون به این ادعا هیچ مشکلی از کنکاش کردنم رو حل نمی‎کنه، ولی بهم دلگرمی می‎ده، بهم نشون می‎ده که تو این جهان تنها نیستم و خیلیایِ دیگه مثل من عقلشون پارسنگ برمی‎داره و خودشون هم ازش باخبرن ولی مثل من بهش اهمیت نمیدن و تکرار مکررات براشون عادت شده. مثلاً برای فردی که صد/دویست یورو یا دلار می‎گیره که ده دقیقه یا نیم ساعت تو برنامهُ تلویزیونی حرف بزنه چه فرق می‎کنه چی بگه، خب معلومه که براش خیلی راحته چیزی رو که در برنامهُ قبلی گفته تکرار کنه.

پس جای تعجب نیست که بجای اضافه شدن به واژگان بانکِ مرکزیِ مغز آدمْ روز به روز از تعدادشون کم بشه و کَم کَمَک روزی برسه که بجای خروج همون یکی دو حرفی هم که مادر بیچارهُ ما با بدبختی یادمون داده بودْ فقط بع بع یا مع مع از دهن خارج بشه.

البته نباید به این خاطر زیاد هم نگران شد، چون مدتیه که تعدادی از زبده‎ترین متخصصینِ زبونشناسِ جهان مشغول تدوین لغتنامهُ مخصوص حیوانات هستن.

من به سهم خودم به عنوان یکی از جوندارانِ این جهانْ در این دورانِ آخر عمریْ با کمال شجاعت و البته کوهی از خجالت اعتراف می‎کنم که بودنم نه تنها برای این جهان هیچ سودی نداشته بلکه چهل و هفت کیلو و چهارصد گرم هم به وزنش اضافه کرده، و اغلب وقتی تصور می‎کنم که شاید روزی جهان به خاطر این اضافه وزنی که من بهش تحمیل کردم نتونه بیشتر در مدارِ همیشگیش بچرخه و سقوط کنهْ تموم بدنم از وحشت و ناراحتیِ وجدان مثل کَمونِ حلاجی می‎لرزه.

باقیش تا بعد