استقبال. (11)

امروز پسر بزرگم پیامْ وارد چهل و دومین سالِ تولدش شد. من کاملاً مطمئنم که بعنوان پدر در حق پیام نه تنها در دوران کودکیْ بلکه در دوران جوانیش هم اشتباهات زیادی کردم و در اثر پند نگرفتن همان اشتباهات را در حق پیمانْ پسر کوچک‎ترم هم مرتکب شدم.

و حالا من فقط می‎تونم بهشون بگم: "بچه‎ها ازتون معذرت می‎خوام، گرچه تا جائی که در توانم بود سعی کردم بهتون صدمهُ روحی نزنم، ولی همونطور که خودتون بهتر از من می‎دونید تو این کار متأسفانه  موفق نشدم، اما در عوض بهتون قول می‎دم که تا وقتی زنده‎امْ وقتِ بحث و گفتگو در بارهُ اشتباهام عصبانی نشم."

نمی‎دونم چرا دیشب فکرم یهو به سمت سوژهُ استعمار و استثمار کشیده شد و چرا عاقبت پس از حلاجی کردنِ چیزائی که به فکرم رسیده بود به این نتیجه رسیدم که استعمارگر در قدیم با زورِ شمشیر استعمار و استثمار می‎کرد و همین کار رو بعدها با زورِ توپ و تفنگ انجام می‎داده ولی حالا به شِگردایِ عجیب و غریبی دست می‎زنه. مثلاً اقتصادِ سرزمین همسایه رو وابسطه به محصولات خودش می‎کنه و با سودش کُلی پُز می‎ده.

استعمارگر گاهی از یکی از ساحلایِ کشورش تونل حفر می‎کنه و به محض رسیدن به کشور مورد نظرشْ آب زیرزمینی و روزمینیِ کشورِ بیچاره رو مثل زالو می‎میکه و می‎ریزه تو دریایِ کشور خودش. بعد مأموراشو بعنوانِ خریدارِ پشمِ گاو و گوسفند می‎فرسته تو روستاها و این نامردا در حالِ معاملهْ خیلی تیز و فرز یکی دو گونی ویروسِ خطرناک خالی می‎کنن تو آغلِ دامدارا و دخل تموم احشامو میارن و این سرزمینو بدون ماست می‎کنن. حالا چرا استعمارگر تموم این زحمتا رو به خودش می‎ده؟ فقط به این خاطر تا مردم نتونن دیگه با آب و ماستِ خودشون آبدوغ درست کنن و مجبور بشن کوکاکولا و پپسی‎کولایِ صادراتی اونو بخرن.

روش بعدی استعمارگر سوءاستفاده از احساساتِ پاک مردمه. استعمارگر تا می‎بینه مردم از چیزایِ مجانی خوششون میادْ فوری داخلِ تعدادی از تشتکایِ نوشابه‎هاش کلمهُ مقدسِ <مجانی> رو چاپ می‎کنه تا به این وسیله مردمو به وسوسه بندازه و نوشابه‎هاش بیشتر به فروش برسه. این ناکسا برای ضعیف کردن نیروی نظامیِ کشورِ مورد نظرشون حتی از روشِ زشتِ کلک زدن هم استفاده می‎کنن؛ مثلاً کاپوت رو بجای بادکنک صادر می‎کنن. و بعد از مدتی می‎گن: اِی مردم، این وسیله رو که برای بازی باد می‎کنین و می‎فرستین هواْ در واقع کار اصلیش چیز دیگه‎ست. و به این ترتیب مردُمو آهسته آهسته عادت میدن که از کاپوتِ صادراتی استفاده کنن و سرانهُ زاد و ولد رو با این روشِ خبیثانه پائین میارن و با کم و کمتر شدن تدریجیِ تعدادِ افرادِ نیروی نظامیْ دولت مجبور به وارداتِ نیروی نظامی از کشورای بیگانه می‎شه.

اما حالا برای من مهمتر از هرچیزْ تبریک گفتن به پسرم و براش آرزویِ سلامتی کردنه. در اصل بزرگ‎ترین آرزوی من سلامتی روح و جسمِ پسرام و همسران و فرزنداشونه، و البته خیلی دلم می‎خواد موفق بشن بچه‎هاشونو طوری تربیت کنن که بعدها مثل من گاهی دچار ناراحتیِ وجدان نشن.

و در آخر یک آرزو هم به نفع خودم می‎کنم: امیدوارم که لااقل وقتی نوه‎هام بزرگ می‎شن عادت نکنن مثل پدرِ مهربون و پسرایِ گُلم بهم زرشک بگن.

باقیش تا بعد

https://www.youtube.com/embed/-N4jf6rtyuw