استقبال. (2)

امروز حیفم میاد خودمو مشغول آثار باقیموندهُ زخم‎های ذهنم کنم، دلیلش اصلاً برام روشن نیست، فقط می‎دونم که یهوئی هوس کردم لحظاتِ شادی به روحم هدیه کنم.

شاید بعضی‎ها فکر کنن که زخم‎های ذهن اهمیت‎شون از زخم‎های روح بیشتره و باید زودتر مداوا بشن. عده‎ای هم به شوخی می‎گن: مگه اصلاً روح دیدنیه که بشه زخمیش کرد! برخی هم کُمپلت مخالف کلمهُ زخم زدن در رابطه با روح و ذهن هستن و می‎گن خیلی بهتره در این موارد از کلمهُ لطمه که علمی‎تره استفاده بشه؛ مثلاً نباید گفت که ضربهُ سخت به سر باعث زخم شدن مغزِ طرف شد، بلکه خیلی بهتره که گفته بشه: ضربهُ سخت به سر باعث لطمه دیدن مغزِ طرف شد!

حالا چون سر و کله زدن با این نظریه‎ها نه برای فاطی تنبون می‎شه و نه برای روح شادی میارهْ پس من هم زیاد موضوع رو کش نمی‎دم.

در چنتهُ فردِ آینده‎نگر همیشه امیدواری، استمرار، ایستادگی و خیلی چیزهای به اصطلاح مثبتِ دیگه وجود داره که از به خواب رفتن ذهن جلوگیری می‎کنن و ناگزیر به روح هم حالکی میدن.

امروز باید در مراجعه به گذشته حد نگهدارم و فکر نکنم که گذشته همیشه می‎تونه چراغ راه آینده باشه.

من نمی‎تونم تصور کنم که اگه عیسی زنده بشه بتونه از گذشته درس بگیره و با این همه جسد که روی زمین می‎بینه دیگه حیرون نشه و انگشت به دهن نکنه، بلکه بر عکس چنان دچار شوکِ سختی می‎شه که بجای انگشتِ دستْ خودِ دست رو تا مچ فرو می‎کنه تو حلقش، طوریکه وقتی هاج و واج از مُرده می‎پرسه: "ای کشته کرا کشتی تا کشته شدی زار ..." مُردهُ بیچاره اصلاً نتونه بفهمه طرف چی داره می‎گه.

نه پسر خوب، وقتی عیسی زنده بشه از گذشته درس نمی‎گیرهْ ولی مثل قدیم هم برای رفع بیکاری و شگفتزده شدن زرتی بلند نمی‎شه راه بیفته تو بیابون جسد تماشا کنه.

اونطور که من عیسی رو می‎شناسم مطمئنم به اندازهُ کافی هوش داره و اوضاعِ جهان فوری دستش میاد و می‎فهمه که حالا در هر نقطه از زمین انقدر جسد افتاده که اگه این بار عمر نوح هم بکنه باز نمی‎تونه تعدادشون رو بشمره، نه، او این کار رو نمی‎کنه، او مثل من می‎شینه تو خونه و با لپتابش از طریق اینترنت تک تک اجسادِ افتاده بر روی خاکِ بیابون و آسفالتِ خیابون رو بی درد سر تماشا می‎کنه و بخاطر حیرتِ مدامْ حتی دستِ تا مچ فرو رفته در دهن رو هم برای استراحت بیرون نمیاره.

بنابراین حالا می‎شه با خیال راحت ادعا کرد که در آینده‎نگری فوایدی هست که در تماشایِ حال و گذشته نیست.

یکی از فایده‎های نگاهِ به آیندهْ خیالباف شدنِ آدمه. آدمِ خیالباف نه مثل عیسی از زورِ تعجب انگشت به دهن می‎شه و نه دستشو تا مچ تو دهن فرو می‎کنه، آدم آینده‎نگر فوقِ فوقش با تکیه دادنِ انگشت اشارهُ یک دست به شقیقه در اقیانوسِ تفکر غرق می‎شه.

اما حالا سؤال اساسی اینه که چطور می‎شه سه سوته روح رو شاد کرد. پاسخ این پرسش به قول خردمندانِ کلاسیک در لیوان نهفته‎ست. باید چشم‎ها را طوری تربیت کرد که نیمهُ خالی لیوان رو نبینن، اگر هم دیدن خودشونو به اون راه بزنن و طوری وانمود کنن که ضعیفن و نمی‎تونن خوب ببینن.

برای ختمِ این مبحث دوست دارم داستان کوتاهی از دوستِ نالوطیم تعریف کنم که برای بردن سود بیشتر چطور از این روشِ زبون بستهُ خردمندانِ کلاسیک سوءاستفاده می‎کنه. این رفیقِ به اصطلاح زرنگ من یک میکده داره و بقدری در ریختن آبجو تو لیوان مهارت پیدا کرده که همیشه نصفِ بیشتر حجم لیوان از کف پُر می‎شه و از لبهُ لیوان هم چند سانت بالا می‎زنه و به این ترتیب سودِ روزانه‎شو خیلی راحت دو برابر می‎کنه. مشتریا هم همگی به محض دیدن لیوانِ آبجوشونْ با اون کفِ بی‎خاصیتِ مرتفعْ مثل خر کیف می‎کنن، از شگفتی چشمکی به هم می‎زنن و آب از لب و لوچشون سرازیر می‎شه. مشتریایِ رفیق زرنگم از دسته مردمی هستن که بعد از محو شدن کف آبجوْ فقط نیمهُ پر لیوان رو می‎بینن، و ساعتی بعد وقتی خوب مست می‎شنْ بجای یک لیوان دو لیوانِ نیمه پر مقابل خود می‎بینن و چون فقط برای یک لیوان پول می‎پردازنْ بنابراین در نهان تصور می‎کنن که خیلی هم زرنگ هستن.

باقیش تا بعد

https://www.youtube.com/embed/kjg-drMeT7k