استقبال. (10)

گاهی عشق بر شمشیر و قمه و چاقویِ زنجان هم می‎تونه پیروز بشه، گاهی هم وقتی پایِ تانک و توپ و موشک وسط میادْ کارِ عشق سخت‎تر می‎شه و نمی‎تونه به راحتی از این کارزار پیروز بیرون بیاد.

عشق اما گاهی وقتا اشتباه تفسیر می‎شه، بعضی پدرا برای نشون دادن راهِ درستِ زندگی به فرزندشونْ از روی عشق زیادْ چنان با مشت و لگد تنبیه می‎کنن که نگو و نپرس. به این نوع عشق می‎گن عشقِ خرکی. این نوع عشق می‎تونه بر خیلی چیزها پیروز بشه، مثلاً می‎تونه خیلی راحت طوری بر عقل پیروز بشه که جنون رو حتی به جنبش بندازه.

امروز خانم دکترِ مهربونم جواب آزمایشِ خونم رو بهم داد و گفت خیالت راحت باشه، جِسمت سالمه. و در حالیکه سعی می‎کرد جلوی خنده‎شو بگبره ادامه داد: ولی توصیه می‎کنم اگه از نظر روحی هم مطمئن بشی خالی از ضرر باشه.

من می‎خواستم برای آسوده کردن خیالِ خانم دکتر بهش بگم عقل سالم تو بدن سالمه، اما پشیمون شدم و در عوض گفتم چَشم حتماً این کار رو در اسرع وقت می‎کنم.

خیلی خوب شد که نگفتم عقل سالم تو بدن سالمه، چون دقیقاً نمی‎دونم که عقل و روح در چه ارتباطی با هم قرار دارن، یا اینکه آیا اصلاً این دو باهم ارتباط دارن و آیا عقل سالم می‎تونه کمکی برای مداوایِ روحِ لطمه دیده باشه.

آیا واقعاً این نظر که عقل سالم در بدن سالمه درسته؟ آیا حالا که جسمم سالمه پس دیگه عقلم پاره‎سنگ برنمی‎داره؟ پس چرا احساس می‎کنم که عقلم نمی‎دونه لطمه‎دیدگیِ روح رو چطور خوب می‎کنن.

آیا می‎شه ادعا کرد که غذایِ اصلی روح عشقه؟ آیا افرادِ مشهوری که دست به خودکشی زدن آدمائی عشقی نبودن؟ آیا وقتی به روح غذا نرسه می‎تونه عقل رو ضایع کنه؟ آیا عشقِ به زندگی می‎تونه روح رو از خوشی مست بکنه؟ آیا برای روح بیتفاوته که چه غذائی می‎خوره؟ آیا روح می‎تونه مثل جسم از پرخوری بترکه؟ وظیفهُ عقلِ سالم پس از شناسائیِ لطمات روح چی می‎تونه باشه؟ آیا عقل سالمِ من با عقل سالمِ دیگرون روش یکسانی برای مداوای روح به کار می‎برن؟ آیا عقل سالمِ من و عقل سالمِ روانکاوم همپایه هستن؟ و اگه اینطوره پس چرا من باید به توصیهُ خانم دکتر پیش اون برم؟

حالا اما چون دو روز دیگه روز عاشقاست و منم پس از اطمینان از سلامتِ امحاء و احشائم کمی سرِ کِیف اومدمْ پس واجبه که این جریانو عشقولانه جمع و جور کنم.

من هنوزم معتقدم که هرکس دکتر روحِ خودشه و بهترین روشِ مداوای لطماتِ روح اول شناخت و درکِ لطمه‎رسون و بعدش تمرین بخشیدنه. معمولاً اولین لطمه‎رسونا افرادِ خونواده هستن، بعد بچه‎های محل و مدرسه و از همه مهمتر آداب و رسوم و قوانین اجتماعی. البته بخشیدنِ افراد خونواده راحت‎تر از بخشیدنِ افرادِ غریبه‎ست. تحملِ دردِ جسمانی و روانی از شلاق و کشیدهُ پدر رو در اثر تمرین می‎شه بخشید. اگه پدر مُرده باشه که چه بهترْ چون می‎شه راحت‎تر بخشیدش، اگه هم زنده باشه فوقش می‎گه: "باباجون، من مقصر نیستم، اون زمون ما معتقد بودیم تا نباشد چوب تر فرمان نبرد گاو و خر، و چوب معلم گُله هرکی نخوره خُله هم ورد زبونمون بود. برو خدا رو شکر کن که شل و کورت نکردم."

کشیده خوردن در زمون کودکی لطمهُ بدی به روح می‎زنه، ولی خوب کاریه که شده، و به نظر من این لطمه فقط با بخششِ کشیده‎زن می‎تونه کاملاً درمون بشه.

البته اگه کشیده‎زن هنوز زنده باشه و کشیده‎خور بخواد با بحث و گفتگو قانعش کنه که او کار اشتباهی کرده و با معذرتخواهی می‎تونه بخشوده بشهْ باید خیلی احتیاط کنه که ماجرا به کشیدهُ دوم ختم نشه.

من هنوز هم به خیلی چیزای ابلهونه باور دارم اما اگه بتونم این باور رو تو خودم تقویت کنم که ولنتاین هرگز نمی‎میرهْ مطمئنم که دیگه تا آخر عمر برای تهیهُ غذایِ روح مثل تهیهُ غذای جسم نگرونی نخواهم داشت.

باقیش تا بعد

https://www.youtube.com/embed/MxLDkmgyoy0