هنرمند گرسنگی کِش.

"شما که هستید؟"

"این مهم نیست."

"چه کسی شما را پیش من فرستاده؟"

"من خودم آمدم. روی در اسم شما آویزان است."

"از من چه می‎خواهید؟"

"کار."

"چه کاری می‎تونید انجام بدید؟"

"هیچ کاری."

"قبلاً چه کاری انجام می‎دادید؟"

"هیچ کاری."

"اما آدم باید از راهی زندگی کند!"

"من زندگی کردم."

"و آدم باید غذا بخورد."

"غذا؟ این کار را نکردم. من گرسنگی کشیدم. باید خودتون اگر به من نگاه کنید این را ببینید."

کسیکه این کلمات را می‎گفت مرد جوان لاغر و تکیده‎ با چهره باریک اصلاح نشده‎ای بود. کسیکه از او سؤال می‎کرد مردی کوچک اندام، چاق، با چشمانی کوچک و ابلهانه و گوش‎های به بیرون خم شده بود.

این گفتگو ساعت یازده صبح در تماشاخانه‎ای انجام گرفت که به آقای کوتاه قد و چاقی به نام چارلز یک شعبده باز معروف تعلق داشت. آقای چارلز در این لحظه خود را به شیشه کمدی که در آن مردی ترک به سختی نفس می‎کشید و در حال مردن بود تکیه می‎دهد. مرد جوان خود را به بالا تنه هوگو شنک Hugo Schenk قاتل دختر تکیه می‎دهد و با علاقه می‎پرسد:

"برای چه ترکه نفس می‎کشه؟ اینجا که تماشاچی‎ای وجود نداره. این دستگاه را خاموش نمی‎کنید؟"

"حق با شماست!"

و صاحب تماشاخانه خود را به طرف دستگاه خم می‎کند و با حرکت مطمئنی به رنج کشیدن مرد در حال مرگ خاتمه می‎دهد.

"خوب! و حالا ما به صحبت‎مان برمی‎گردیم." او جوان را تماشا می‎کند، یک لحظه فکر کرده و می‎گوید: "اگر شما بخواهید، من سر شما را مانند مرتاض‎های هندی قطع می‎کنم یا در زبانتان میخ فرو می‎کنم. این بسیار هیجان انگیز است و بدون شک چند بار تماشاخانه را از جمعیت پر خواهد ساخت."

"هوم، فایده‎ای ندارد. من کار راحت‎تری جستجو می‎کنم. بی جهت که دو کلاس ابتدائی درس نخوندم."

"من کار راحت‎تری به نظرم نمی‎رسد. به یاد بیاورید ــ شما باید در زندگی کاری انجام داده باشید؟"

"فقط یک چیز: گرسنگی کشیدن!"

صاحب تماشاخانه با عصبانیت فریاد می‎کشد: "پس همچنان گرسنگی بکشید! فقط گرسنگی بکشید!"

"جوان با بی تفاوتی جواب می‎دهد: "همینکار را هم خواهم کرد. کار شما برام مهم نیست. سر من نمی‎تونید فریاد بکشید. من هم می‎تونم فریاد بکشم. من ترجیح می‎دم چهل روز گرسنگی بکشم تا اینکه به چنین چیزی تن بدم!"

آقای چارلز ناگهان می‎گوید: "اجازه بدید. آیا واقعاً می‎تونید چهل روز گرسنگی بکشید؟"

"فکر کنم بتونم!"

"دوست عزیز، ما می‎تونیم وارد یک معامله بشیم. من به شما هزار روبل می‎پردازم، به شرطی که شما چهل روز گرسنگی بکشید. بعلاوه از فروش هر بلیط پنج کوپک بدست می‎آورید."

جوان فریاد می‎زند: "فقط پنج کوپک؟ کمتر از ده کوپک صرف نمی‎کنه."

"هوم، بله. اما من ازتون می‎خوام قبول کنید که روزانه فقط یک لیوان آب بنوشید. و دیگر هیچ چیز. شرایط من اینها هستند: شما در یک جعبه قرار داده می‎شوید که دیوارهایش از شیشه است. جعبه از طرف پلیس به طور رسمی مهر و موم می‎شود و شما چهل روز در جعبه می‎مونید."

"لااقل منو شب‎ها از جعبه بیرون بیارید."

"مگر دیوانه شدید؟ اگر من شما را از جعبه بیرون بیارم، پس جریان کنترل چه می‎شود؟ بعد دیگر نمایش جالب نخواهد شد."

"فقط یک شرط ــ قبل از اینکه داخل جعبه بشم باید یک شام مفصل بخورم."

"این چه فکری‎ست؟ بر عکس. شما از همین حالا باید شروع به گرسنگی کشیدن کنید، وگرنه به آن عادت نمی‎کنید. از این گذشته تماشاچیان باید با اولین نگاه ببیند که شما یک هنرمند گرسنگی کش هستید."

جوان وحشیانه فریاد می‎کشد: "شما از گرسنگی کشیدن چه می‎فهمید؟"

"آرام باشید. من یک چنین آدمی نیستم. اگر قرار به غذا خوردن باشد، پس غذا خوردن. اگر قرار به گرسنگی کشیدن باشد، بنابراین گرسنگی کشیدن. شما از من راضی خواهید بود."

"بسیار خوب. قرار داد را ببندیم. و حالا یک پلاکات که مردم با دیدن من دهانشان باز بماند."

*

مردم با کنجکاوی توقف می‎کردند.

در جلوی تماشاخانه پلاکات‎های بزرگی آویزان بودند که رویشان نوشته شده بود:

با کسب اجازه از مقامات

در تماشاخانه شعبده باز معروف آقای چارلز یک سری از عملیات پر شور اجرا خواهد گشت

"معجزه موجود زنده"

یا:

"من هیچ چیز نمی‎خورم"

یک نمایش جالب علمی غذا نخوردن، که توسط هنرمند گرسنگی کش معروف آشوری مک‎چانبوک MacTschanbok اجرا می‎گردد.

در حال حاضر نگاه تمام محافل علمی با علاقه به آقای مک‎چانبوک دوخته شده است. او بزرگ‎ترین راز این جهان است.

او چهل روز و چهل شب در داخل یک جعبه شیشه‎ای گرسنگی می‎کشد. پلیس در حضور تماشاچیان محترم جعبه را مهر و موم می‎کند. تماشاچیان خود کنترل را به عهده خواهند گرفت.

از آنجائیکه آقای مک‎چانبوک فقط زبان آشوری صحبت می‎کنند، بنابراین مدیریت تماشاخانه از حضار محترم خواهش می‎کند که از هنرمند سؤال نکنند، زیرا اولاً که او آن را نخواهد فهمید، و دوماً سر و صدا و هر مزاحمتی تأثیر بخصوصی بر اعصاب هنرمند گرسنگی کش خواهد گذاشت که می‎تواند باعث اشکال در کار ایشان شود.

کودکان و افراد ارتش تا رده گروهبان نصف قیمت می‎پردازند.

آقای چانبوک امشب ساعت هشت مهر و موم می‎شوند!

مدیریت امیدوار است که عده زیادی برای دیدن تشریف بیاورند.

*

یک جمعیت انبوه و هیجانزده دورادور جعبه شیشه‎ای را که آقای چانبوک آرام در آن داخل می‎گشت گرفته بود. تریکوی قرمز رنگی که آقای چارلز بر تن او کرده بود سینه نهیفش را می‎پوشاند و او دستش را برای تماشاگران تکان می‎داد.

آقای چارلز با هیجان می‎گوید: "در جعبه را ببندید. نمایش علمی آغاز می‎گردد!"

ارکستر که متشکل از یک ویلون نواز، یک پیانو زن و یک نوازنده جاز بود یک مارش مهیج می‎نواخت و تماشاچیان آنها را با کف زدن تشویق می‎کردند.

آشوری ابروها را در هم کشیده و فکر می‎کند که چگونه باید بنشیند. گاهی چانه‎اش را روی دست‎هایش می‎گذاشت، گاهی کنار دیواری می‎نشست و زانویش را با انگشتانش می‎گرفت. تماشاچیان او را مانند ماهی‎ای در آکواریوم نگاه می‎کردند.

یک دانش آموز دبیرستانی می‎گوید: "هوم، او نفس می‎کشد!"

مردی به او جواب می‎دهد: "احمق، چرا نباید او نفس بکشد؟"

"چه مدت است که او نشسته است؟"

"هجده دقیقه."

"واقعاً ــ او چیزی نمی‎خورد؟"

"چه با شکوه! خوب من هم می‎تونم هجده دقیقه چیزی نخورم"

یک خانم جوان چهره ناراضی‎ای به خود می‎گیرد:

"او فقط نشسته است؟ بجز این کاری نمی‎کند؟"

"یعنی چه که او کاری نمی‎کند؟ او در حال گرسنگی کشیدن است!"

"اما او می‎تونست در این حال بخواند و برقصد!"

"در جعبه شیشه‎ای، دوشیزه؟ او گرسنگی می‎کشد. چطور آدم می‎تواند در این حال آواز بخواند؟"

"حق با شماست آقای چارلز، کی به او آب برای نوشیدن می‎دهید؟"

"فردا در همین ساعت. خواهش می‎کنم با آمدن خود به ما محبت کنید."

تماشاچیان کمی دیگر آشوری را که در این بین به خواب رفته بود تماشا می‎کنند. بعد کم کم تماشاخانه را ترک می‎کنند. بزودی تماشاخانه خالی از تماشاچیان می‎شود. تنها ترک زخمی که در آن عجله و شلوغی حاکم در آنجا خاموش نشده بود به سختی در حال نفس کشیدن بود و مار سبز رنگ در دست کلئوپاترا سر کوچکش را به سمت راست تکان می‎داد.

*

آقای چارلز نیمه شب در تماشاخانه را باز می‎کند و به آشوری‎اش که باید بارانی از طلا برای او بیاورد یک بار دیگر نگاه می‎کند.

نور فانوس به روی هنرمند گشنگی کش می‎افتد. او مژه‎اش را تکان می‎دهد و آهسته چشمانش را باز می‎کند.

"چه کسی آنجاست؟ آه شما، آقای چارلز!"

"عزیز من، من فقط آمدم ببینم که آیا همه چیز روبراه است. آرام به خوابت ادامه بده. شب بخیر."

آشوری خمیازه کشیده و بعد می‎گوید:

"در واقع هیچ چیز روبراه نیست."

"یعنی چه؟"

"من می‎خوام غذا بخورم."

"برای این کار وقت زیاد داری. فقط سی و نه روز دیگر. کمی صبر داشته باش."

"شما خیلی راحت می‎تونید صحبت کنید ــ کمی صبر کنم. شما حتماً یک شام مفصل خوردید، و من از صبح تا حالا چیزی در معده‎ام نکردم. ساعت چند است؟"

"ساعت سه نیمه شب. بخواب، عزیز من. من می‎رم."

او فانوس را خاموش می‎کند و قصد داشت در را پشت سرش ببندد که صدای کوبیدن مشت به جعبه شیشه‎ای و صدای پر انرژی آشوری را می‎شنود:

"آقای چارلز!"

"چه خبره؟"

"من می‎خوام غذا بخورم. من فکرم عوض شده. منو از این تله موش بیارید بیرون. من می‎خوام کار دیگه‎ای انجام بدهم."

صاحب تماشاخانه در خیال خود باران طلا را در حال محو شدن می‎بیند. او سرش را مرددانه در دست می‎گیرد و فریاد می‎کشد:

"حقه باز! تو می‎خوای منو به گور بسپاری! من برای تمام شهر پلاکات چاپ کردم ــ همه از تو صحبت می‎کنند. نه. تو در جعبه می‎مونی."

هنرمند گرسنگی کش می‎گوید: "من می‎خوام غذا بخورم."

"پس به چه دلیل گفتی که می‎تونی گرسنگی بکشی؟"

"من فکرم عوض شده. من حق این کار را دارم، مگر اینطور نیست؟ دیگر برده وجود نداره. بر خلاف میل نمی‎شه کسی را در جعبه حبس کرد. اگر شما من را داوطلبانه بیرون نیارید، فردا وقتی تماشاچیان اینجا را پر کرده‎اند چنان داد و فریادی به راه می‎اندازم که شما به یاد حرف‎هایم بیفتید ...!"

چارلز با عصبانیت به طرف جعبه شیشه‎ای می‎رود، مهر و موم را پاره می‎کند، در جعبه را کنار می‎زند و فریاد می‎کشد:

"بخز بیرون، حقه باز!"

هنرمند گرسنگی کش در سکوت از جعبه خارج می‎شود و بعد از لحظه‎ای می‎گوید: "مگه من میدونستم که اینطور به پایان خواهد رسید؟ من فکر می‎کردم که می‎تونم تحمل کنم! بسیار خوب تصویه حساب کنیم. برای یک روز گرسنگی کشیدن پنج روبل و برای پول ورودی ده کوپک برای هر نفر ــ رویهمرفته، چون یک روز کامل را گرسنگی نکشیدم میشه پنجاه روبل!"

صاحب تماشاخانه وحشیانه فریاد می‎کشد: "برو بیرون!"

هنرمند گرسنگی کش می‎گوید: "آقای چارلز، من چنین شوخی‎هائی را دوست ندارم. چیزی برای خوردن ندارید؟ همانطور که می‎دونید معده‎ام خالیه."

باقیمانده شام آقای چارلز که همراه افسر پلیس خورده بود هنوز بر روی میز قرار داشت. یک سوسیس، نیمه‎ای از یک غاز و پانزده تخم مرغ ... هنرمند گرسنگی کش غاز را می‎قاپد، به قطعات کوچک پاره می‎کند و در پنج دقیقه در گلویش ناپدید می‎سازد.

آقای چارلز آنجا ایستاده بود و با ترس و تعجب فراوان تماشا می‎کرد.

بعد هنرمند گرسنگی کش به سوسیس حمله می‎برد و با چند دندان زدن آن هم ناپدید می‎شود. به همین ترتیب تخم مرغ‎ها هم خورده می‎شوند.

صاحب تماشاخانه از ترس خود را روی صندلی می‎نشاند و می‎پرسد:

"همیشه انقدر زیاد غذا می‎خوری؟"

"هوم ــ همیشه، وقتی گرسنه باشم."

"و کی گرسنه هستی؟"

"همیشه."

چهره آقای چارلز می‎درخشد و می‎گوید: "عزیز من، ما قرار داد خود را پاره نخواهیم کرد، ما آن را فقط عوض می‎کنیم. من شما را بعنوان ولع‎ترین فرد جهان معرفی خواهم کرد."

هنرمند گرسنگی کش در حال جویدن می‎پرسید: "و پلاکات‎ها؟"

"من خواهم گفت که بخاطر ناآشنائی به زبان آشوری اشتباهی متوجه شدم، و شما در حقیقت یک هنرمند پر خور هستید. آیا می‎تونی در یک شب بیست و پنج نان و یک غاز سرخ شده بخوری؟

هنرمند گرسنگی کش می‎گوید: "هوم، شما می‎تونید چند سوسیس و ده تخم مرغ هم بهش اضافه کنید ..."

آقای چارلز فریاد می‎کشد "نجات دهند من!" و خود را به گردن او آویزان می‎کند. "این خیلی بیشتر از گرسنگی کشیدن توجه را به خود جلب می‎کند!"

جوان زیر لب زمزمه می‎کند: "حیف که دیر وقت است"

"چرا؟"

"وگرنه می‌شد فوری شروع به نمایش دادن کرد، درست نمی‌گم؟ وقتی آدم یک بار شغل درستی را پیدا می‌کند ..."