قصیده‌ای برای الیزا.

"داخل شوید!"

یک آقای شیکپوش با موی مشگی، ریش بزی و عینک یکچشمی داخل می‎گردد.

"ببخشید ــ من دیروز هم اینجا بودم، بدون آنکه بتوانم شما را ملاقات کنم. من بارون ... هستم ــ" (من نام را نفهمیدم.)

"بازدید شما باعث افتخار من است، خواهش می‎کنم بفرمائید بنشینید. من متأسفانه فقط یک ساعت وقت دا ... ــ"

او حرفم را عصبی قطع می‎کند: "متشکرم، متشکرم، من شنیده‎ام که شما خوب شعر می‎سرائید ــ"

من حرفش را تأیید می‎کنم: "خیلی خوب."

"من از شما یک خواهش دارم که شاید تا اندازه‎ای غیر معمولی به نظر برسد، اما اگر شما آن را قبول کنید حق‎الزحمه خوبی دریافت خواهید کرد. این کار باید یک بدیهه‎سرائی بشود ــ"

من می‎گویم: "گوته فقط بدیهه‎سرائی می‎کرد."

"آیا شعری در مورد همسرم می‎سرائید؟"

"با کمال میل. سرودن در باره زنان تخصص من است."

"همسرم روز دوشنبه از فلورانس بازمی‎گردد، اما فقط بیست و چهار ساعت پیشم خواهد ماند. من مایلم شعر را به او تقدیم کنم."

"کار بسیار مناسب و محترامانه‎ای‎ست."

"و آیا یک حق‎الزحمه پانصد مارکی شما را راضی می‎سازد؟"

من تعظیم بلند بالائی می‎کنم و قادر به گفتن کلمه‎ای نبودم.

بارون می‎گوید: "خوب. اما به این شرط که شما شخصاً شعر را دوشنبه به اشترلیتز بیاورید. شما می‎توانید من را بین ساعت هشت و نه صبح روز دوشنبه در هتل کایزر ملاقات کنید. من متأسفم که کار را برایتان دشوار می‎سازم، اما ــ ــ"

"مهم نیست. من یک کودک آزاد زمانم. من فقط به برخی اطلاعات در باره همسرتان نیاز دارم." با این حرف پرسش‎نامهِ برای این منظور در نظر گرفته شده را از کشو میز بیرون می‎آورم و شروع به خواندن می‎کنم:

"مو؟"

مرد غریبه پاسخ می‎دهد: "بلوند."

"چشم؟"

"آبی خاکستری."

"قد؟"

"متوسط."

"لاغر؟"

"خیلی."

"نام؟"

"الیزا."

"آه! ــ ویژگی‎های خاص یا چیزهای قابل ذکر؟"

"کلکسیون بندجوراب دارد."

"خیلی ممنون. این کافی است. دوشنبه بین ساعت هشت و نه صبح شعر دلخواه‎تان را در دست خواهید داشت."

"و من می‎توانم با وقت‎شناسی شما حساب کنم، اینطور نیست؟"

من چون چیز مناسبی به ذهنم نرسید بنابراین نقل قول می‎کنم: "هذیان کوتاه و ندامت طولانی‎ست!"

"خوبه."

"باید قسمتی را حالا نقداً ــ ــ"

من بی‎تفاوتی والائی را جعل می‎کنم: "خواهش می‎کنم، عجله‎ای نیست."

"بفرمائید این هم آدرس: اشترلیتز، هتل کایزر. بنابراین پیشاپیش از شما تشکر می‎کنم و خدا نگهدار. ساعت هشت تا نه صبح منتظر دیدارتان هستم!"

من در راه پله‎ها با صدای بلند می‎گویم: "خداحافظ آقای بارون، افتخار دادید!" همه همسایه‎ها این را شنیدند.

شعر در باره یا بهتر است گفته شود برای الیزا در همان روز تقریباً به پایان رسید. شعر واقعاً خوبی شده بود. فقط برای بندجوراب هنوز قافیه‎ای نیافته بودم.

در این میان با تلاش فراوان متوجه شده بودم که اشترلیتز محل کوچکی‎ست که برای رسیدن به آنجا باید تقریباً دو ساعت با قطار راند و دارای ایستگاه قطار هم نیست.

دوستم کوپل، در این اینجا باید دوباره از او تشکر کنم، روز دوشنبه پول قطار را به من قرض داد. در زیر باران سیل‎آسا باید پس از پیاده شدن از قطار یک ساعت و نیم در جاده خاکی تا رسیدن به اشترلیتز پیاده می‎رفتم.

هتل کایزر بهترین هتل در آنجا بود. آدم اگر مایل بود می‎توانست حتی دستمال سفره هم دریافت کند. وانگهی این تنها هتل در آن منطقه بود. بعد از رسیدن به هتل ابتدا می‎پرسم که آیا یک بارون با موی مشگی و عینک یکچشمی و شیکپوش آنجا منزل کرده است، زیرا من متأسفانه نام کارفرمایم را نمی‎دانستم. به اطلاعم می‎رسانند که آقا آنجا زندگی می‎کند، اما باید به اشتالبرگ می‎رفت و سفارش کردند که هرکس مایل به صحبت با اوست باید منتظرش بماند؛ او ساعت یازده بازمی‎گردد.

این کاری بسیار نامطلوب و ناشایست بود و فقط توسط مبلغ بالای حق‎الزحمه قابل توجیه به نظر می‎آمد.

من از ساعت نه تا ساعت یازده هفت قطعه نان کره مالیده شده خوردم و در این مدت اندکی در شعر سوهان‎کاری کردم.

سپس بازگشت بارون را به اطلاعم می‎رسانند. یک آقای مو مشگی با عینک یکچشمی و شیکپوش ظاهر می‎شود. این اما آن کسی نبود که من جستجو می‎کردم، بلکه یک مهندس معدن از لونهبورگ بود. و بجز او کسی در هتل کایزر زندگی نمی‎کرد، و کسی از یک بارون چیزی نمی‎دانست. من خشمگین بودم و خود را در وضعیت ناگواری می‎یافتم، زیرا که یک پنی هم پول نداشتم.

در این وضع پریشان به مهندس معدن اعتماد می‎کنم، از او خواهش می‎کنم پول مورد نیاز برای بازگشت را به من بدهد، و من در عوض شعرم برای الیزا را به او تقدیم می‎کنم. او ابتدا کمی با تردید مایل بود شعر را بشنود. من آن را برایش می‎خوانم. پس از دومین مصرع پول و همچنین شعر را به می‎بخشد و بدون آنکه منتظر تشکر کردن من بماند خداحافظی می‎کند.

در حالیکه به بارون حقه‎باز که چنین ناپسندیده قالم گذاشته بود لعنت می‎فرستادم با افسردگی به راه می‎افتم. سه روز بعد آقای بارون با من در خیابان برخورد می‎کند و قصد داشت خونسرد از کنارم بگذرد. اما من به او سلام می‎کنم.

او لحظه‎ای گیج به من نگاه می‎کند، سپس ناگهان دستم را می‎گیرد و با صدای آرامی می‎پرسد: "به من بگوئید، آیا فکر می‎کنید که گربه باله‎دار وجود داشته باشد؟"

من با خشم پاسخ می‎دهم: "خیر آقا، من فقط فکر می‎کنم که شما دیوانه باشید." ــ ــ

من نمی‎خواهم جزئیات را تعریف کنم.

نظر من تأیید می‎شود. برایم آشکار می‎شود که بارون یک آرایشگر دیوانه از خیابان آگوستن است که در تمام محله معروف بود و به ویژه جوانان او را بعنوان آدمی استثنائی تعقیب می‎کردند. پسر خود من او را می‎شناخت و به خاطر ساده‎لوحی‎ام به من می‎خندید. ــ ــ خواننده عزیز، آیا فکر نمی‎کنی که این داستان بسیار زیباتر از پایانش آغاز می‎گردد؟